หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[DekDoy]

รักเค้า แต่ปากแข็งนะสลิ่ม

ไม่มั่นใจไอ้เมตรละสิ

[bellity]

ชอบเมตรครับ อ่านแล้วรู้สึกว่าชอบเลย เพราะเป็นคนที่รู้สึกว่าใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ไม่มีต้องมาแอบ

คือชอบก็บอกว่าชอบ เลวก็บอกว่าเลว เบื่อก็เบื่อไม่ต้องมานั่งกังวลถึงคนอื่นว่าจะมองตัวเองยังไง ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเป็น แม้จะต้องมานั่งแคร์สลิ่ม แต่ก็น่ะ รัก

อยากเป็นแบบนี้เหมือนจะอ่านง่าย แต่ก็อ่านง่ายจริงแหละ ชอบคนแบบนี้อ่ะ ชัดเจนกับชีวิตดี 

เม้นท์แรกสำหรับเรื่องนี้และไม่กี่เรื่องที่จะเม้น 

[Dorumi]

ในใจอยากให้ทัวร์ได้กับพีนะเนี่ย
ดูแล้วคงจะเป็นคู่กัดคู่ที่สองรองจาก หลิ่ม เมตรเลย
ส่วนเมตรอย่าหน้ามืดตามัวทำอะไรลงไปโดยที่หลิ่มไม่ยอมอีกล่ะ
คราวนี้คงโดนมากกว่าโกรธแน่

[nunamicky]

แหม...มีตัดเข้าโฆษณา
ทำเป็นละครหลังข่าวไปได้นะจ๊ะเบบี้
เอ่อ...แล้วโฆษณาจบมีต่ออะป่าว
 

[A-J.seiya*]

ขำปลวกชะนีที่ไม่ลงทุน ฮ่าๆๆๆ
แต่ประเด็นคือ ....
ไม่อยากเข้าช่วงโฆษณาอ้ะ
งื้ออออ

เข้ามารอ !!!

[meadthat]

มาต่อแล้วนะครับบบบ โทดทีมัวแต่ไปเที่ยวอัมพวามาอะครับ เลยได้มาลงวันนี้อะครับ


ตอนที่64  เครียดกันมากมาย


“อา..อยะ”
“หลิ่ม”
“ไอ้หื่น”สลิ่มมันเริ่มดิ้นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกูเริ่มจะดึงกางเกงในมันออก

ปึก !!

เดากันได้ไหมว่ากูโดนอะไรรอบนี้ โดนถีบสิสาด เหอะๆ
“หลิมอ่ะ”กูร้องโวยวายอยู่บนพื้น สลิ่มมันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเองเอาไว้ทันที
“ก็มึงจะถอดทำไมเล่า”มันพูดหน้าแดงก่ำ
“ตลก ไม่ถอดแล้วจะทำได้ไหมเล่า”กูว่ามัน
“อะ..ไอ้บ้า”มันด่าซ้ำอีก มันคงนึกคำด่าไม่ออกแหละกูว่าอ่ะ
“ห่าเอ๊ย”กูบ่นอย่างเซ็งๆแล้วลุกขึ้นยืน  สลิ่มมันนั่งมองหน้ากูอยู่บนเตียงทั้งๆที่มีผ้าห่มคลุมตัวมันเองอยู่
“ใส่กางเกงดิ้”มันสั่งเสียงกระแทกนิดหน่อย เพราะกูแกล้งยืนแก้ผ้าโดยมีกางเกงในตัวเดียวอยู่บนตัวกู
“มันยังไม่เสร็จ จะใส่ทำไมเล่า”กูเถียง
“ทุเรศ”มันว่าแล้วเริ่มขยับตัวเองที่อยู่บนเตียงเหมือนจะหนีกู
“มึงกลับบ้านไปเลยนะ”สลิ่มพูดเสียงค่อย
“มึงตายด้านรึไงวะ”กูพูดแล้วหยิบบ๊อกเซอร์มาใส่
“มึงแหละหื่นเกิน ไปหาหมอบ้างนะ”มันย้อน
“กูรักมึงนี่ กูเลยหื่น”แถไปก่อน กร๊าก
“งั้นก็หยุดรักกูเหอะ”มันพูดแล้วพยายามลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอาผ้าห่มพันตัวเองไว้ด้วย
“เดินมาดิ”กูบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
“.................”สลิ่มมันหยุดชะงักกับที่ทันที กูก็ยืนยิ้มมองหน้ามัน
“มึงยังจะทำอีกหรอ”มันพูดเสียงอ่อยลง แม่ง พูดเหมือนกูทำมันไปแล้ว กูยังไม่ได้อะไรมันเลยสักหน่อย แต่มันพูดด้วยหน้าตาที่บอกบุญไม่รับละ ไม่รู้มันทั้งแดง ทั้งงอ หรืออ้อนวอน กูเริ่มงง
“ไม่ทำก็ได้ ถ้ามึงไม่ให้ทำอ่ะ”กูบอกยิ้มๆแล้วหยิบเสื้อมาใส่ แต่สลิ่มมันก็ยังไม่กล้าเดินมาทางกูอยู่ดี
“แล้วมึงจะเดินยังไง”กูว่ามันขำๆ เพราะมันเริ่มเดินกระดืบๆมาทั้งที่มีผ้าห่มผืนใหญ่ห่อตัวมาด้วย
“มึงก็อย่ามองดิวะ”มันพูด
“มึงก็ปล่อยๆมันออกเด้ ผู้ชายเหมือนกันอายอะไรวะ”กูพูด เปล่าหรอกที่จริงกูจะหลอกให้มันเอาผ้าห่มออก แล้วกูจะได้หื่นต่อได้ กร๊าก
“ไม่..ไม่ๆ”มันร้องทันทีเมื่อเห็นกูเริ่มเดินต้อนมัน สลิ่มเริ่มระแวงและเดินหันตัวไปมา กูก็เดินถอยหน้าถอยหลังล้อมมันอยู่อย่างนั้น
“ม่ายยยยย ไอ้เวร ไปไกลๆกูเลยนะ”มันด่าอย่างสุดทน หน้าตามันก็จริงจังมาก หูเหอแดงไปหมดแล้ว
“ฮ่าๆๆ”กูหัวเราะอย่างอดไม่ได้ แล้วเดินเข้าไปกอดมันไว้ สลิ่มมันก็เหมือนจะสะดุดผ้าห่มที่มันพันตัวไว้อยู่ จนต้องยอมให้กูกอดในที่สุด
“อื้อออ..”เสียงสลิ่มร้องในลำคอเหมือนประท้วงเพราะกูกดจูบเข้าที่ปากมันไม่ให้มันได้ทันตั้งตัว ก่อนที่จะเริ่มรุกจูบหนักขึ้นเรื่อยๆจนสลิ่มมันเริ่มหายใจไม่ทัน แขนมันทุบเข้าที่ไหล่กูเบาๆเหมือนบอกว่ามันกำลังต้องการหายใจ กูปล่อยปากออกเพียงครูเดียวก็ประกบจูบมันอีกรอบ จนลิ้นของมันดุนเข้ามาในปากกูอย่างลืมตัว หรือว่ามันตามกูไม่ทันก็ไม่รู้แต่กูเร่งจูบจนมันเองต้องยอมตามน้ำไปจนได้นั่นแหละ
“อะ..”เสียงร้องเบาๆที่หลุดออกมาเมื่อกูปล่อยปากออกจากปากมัน สลิ่มเบือนหน้าหลบสายตากูหน่อยๆ มือมันก็เกาะอยู่ที่ไหล่กูด้วยเหมือนกลัวว่าตัวเองจะล้มไป
“วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน”กูบอกยิ้มๆแล้วลูบปากอีกฝ่ายเบาๆ

ตื้ดด ๆ ๆ

“ปล่อยดิ้”มันพูดแล้วผลักกูเบาๆ กูเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือกูที่วางอยู่บนหัวเตียงมาดู
--- สายเข้า --- “ทัวร์”
กูหันไปมองคนที่กำลังเดินอย่างยากลำบากเพื่อไปหยิบผ้าขนหนูของตัวเองมาห่มไว้ แล้วหยิบผ้าห่มกลับมาวางไว้บนเตียงเหมือนเดิม กูปล่อยให้เครื่องมันสั่นอยู่อย่างนั้น จนสลิ่มมันเดินเข้าห้องน้ำไป
“ว่าไง”กูถามปลายสาย
“อยู่กับแฟนรึไง”มันพูด
“อืม”กูตอบ
“มีไรรึเปล่า”กูถามให้ฟังดูนุ่มที่สุด
“เปล่า..งั้นแค่นี้ละกัน”มันบอก
“มีอะไรรึเปล่าล่ะ”กูถามย้ำ
“ไม่มีหรอก แค่เบื่อๆ..งั้นแค่นี้นะ”มันพูดแล้ววางสายไปเลย กูก็มองมือถืองงๆ แล้วกดปิดเครื่องก่อนที่จะมานั่งจัดสิ่งต่างๆบนเตียงที่กูทำมันยับยู่ยี่ไปเมื่อกี้ กูนั่งรอสลิ่มมันอาบน้ำอยู่นานพอควร พอมันออกมากูก็ไม่วายแทะโลมอีกนั่นแหละ มันจะอ่านหนังสือกูก็ไม่ยอมให้อ่าน จนมันต้องยอมลงมานอนกับกูที่เตียง แล้วกูก็นอนกอดมันจนหลับไปจนเช้าเลยนั่นแหละ


...............
...............


“ห่าเอ๊ย ปล่อยกู”เสียงไอ้เวโวยวาย กูเห็นไอ้วิทย์กับไอ้เวมันอยู่หน้าร้านกูตั้งแต่กูขับรถเข้ามาแล้วแหละ สลิ่มมันรีบลงจากรถแล้วถอดหมวกกันน็อกออกแล้ววางไว้ที่เบาะรถก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนมัน กูก็จัดการกับรถตัวเองให้เสร็จสรรพ ก่อนที่จะยืนดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
“มีเหี้ยไรกันเนี่ย”สลิ่มถามหน้าเซ็งๆ
“กูจะมาหามึง แล้วไอ้เหี้ยนี่อะไรก็ไม่รู้เนี้ย”ไอ้เวบ่นแล้วผลักอกไอ้วิทย์เบาๆเหมือนจะให้ไอ้วิทย์ที่จับข้อมือไอ้เวอยู่ปล่อยออก
“แล้วมึงเป็นไรของมึงวะ”สลิ่มหันไปมองไอ้วิทย์อย่างหาเรื่องหน่อยๆ
“ก็มันพาไอ้เหี้ยไหนมาด้วยก็ไม่รู้อ่ะ”ไอ้วิทย์พูด สลิ่มเลยหันไปมองหน้าไอ้เวบ้าง
“แฟนใหม่กูเอง ทำไม”ไอ้เวย้อนหน้ากวน กูหันไปมองรอบๆ ก็มีเด็กผู้ชายคนนึง คือเรียกว่าเด็กผู้ชายเลยแหละเพราะว่าหน้าเด็กมากๆ แถมยังหน้าตาน่ารักอีกด้วยยืนมองอยู่ห่างๆ และหน้าตาตอนนี้ก็เหมือนกลัวไอ้วิทย์มากๆด้วย
“แต่มันก็สิทธิ์ของไอ้เวมันนะ”สลิ่มพูดหน้านิ่ง
“อ่าว ไอ้หลิ่ม”กูหันไปมอง ไอ้เขตเดินออกมาจากในร้าน พร้อมกับมิ้วค์แล้วก็องุ่น อ่าว..มาได้ไงวะ
“องุ่น”สลิ่มเรียกอย่างขึ้นเสียงทันทีเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองเดินออกมาพร้อมกับไอ้เขตและไอ้มิ้วค์ด้วย
“ใครให้มาห๊ะ”สลิ่มหันไปถามแล้วเดินเข้าไปกระชากแขนองุ่นไว้
“ก็พี่เขต”องุ่นหน้าหงอลงไปเหลือสองนิ้วหันไปชี้ไอ้เขตที มองมาทางกูที มองไปทางไอ้มิ้วค์ทีเหมือนต้องการความช่วยเหลือ
“กูพามาเองแหละ”ไอ้เขตพูดแล้วยิ้มให้ไอ้สลิ่มแหยๆ
“แล้วมึงพาน้องกูมาที่แบบนี้ทำไม”สลิ่มหันไปว่าไอ้เขตอย่างโมโหนิดหน่อย
“แล้วมึงมีสิทธิ์เหี้ยอะไรมายุ่งกับกูเล่า”เสียงไอ้เวแทรกเข้ามา
“กูมีสิทธิ์”ไอ้วิทย์กระแทกเสียง
“โห ก็พาน้องมึงมาเปิดหูเปิดตา ไปเจอโดยบังเอิญน้องมันก็อยากรู้ว่าพี่ชายมันร้องเพลงอยู่ร้านแบบไหนอะไรแบบเนี้ย”ไอ้เขตอธิบาย
“อย่าเสือกได้ไหมวะ”สลิ่มว่าให้
“ปล่อย”เสียงไอ้เวแทรกเข้ามาในหูกู ทำเอากูต้องหันไปมอง ตอนนี้กูไม่รู้ว่ากูจะดูคู่ไหนก่อนดี ตีกันมั่วไปหมดแล้วเนี้ย
“โหย น้องมึงมากับกูน่ะดีเท่าไหร่ ไปกับคนอื่นแย่เลยนะมึง”ไอ้เขตพูด
“ไอ้เขต”สลิ่มขึ้นเสียงอย่างโมโห
“มึงอย่ายุ่งกับน้องมัน”ไอ้เวพูด กูหันไปมอง และก็เห็นไอ้วิทย์จะเดินเข้าไปหาไอ้เด็กอีกคนที่ยืนอยู่
“กูจะยุ่ง มึงเป็นเมียกูนะ”ไอ้วิทย์บอก
“ก็แค่เคยเป็น”ไอ้เวตอบ ไอ้ห่าสองตัวนี่ก็พอๆกันเลย แล้วอย่างนี้ใครจะยอมใครหรอวะเนี้ย แถมตัวแม่งก็กินกันไม่ลงเลยด้วย ถึงไอ้เวจะตัวเล็กกว่าไอ้วิทย์ก็เหอะ
“ไอ้วิทย์ อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะมึง”ไอ้เวพูดอย่างเหลืออดเมื่อไอ้วิทย์ไม่ยอมหยุดเดินเข้าไปหาไอ้เด็กที่ยืนหน้าตาเหรอหราอยู่ จนไอ้เวผลักเข้าที่อกไอ้วิทย์อย่างแรง
“เฮ้ยๆ”ไอ้สลิ่มร้องปราม อ่าว..มึงหยุดทัพปัญหาพี่น้องแล้วหรอ กลายเป็นว่าพวกสลิ่มมันก็หันมาสนใจไอ้เวกับไอ้วิทย์ทันที
“ไอ้เว”ไอ้วิทย์กระแทกเสียงนิดหน่อย
“.................”มันสองคนยืนจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
“ผัวมึงอ่ะเมียกู”ไอ้วิทย์พูดเสียงดังเหมือนย้ำบอกให้ไอ้เด็กที่ยืนอยู่รู้เรื่องราวของมันสองคน

ผลัวะ !!

ล่อเข้าให้เต็มหน้าไอ้วิทย์เลย เหอะๆ กูยืนดูนิ่งๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของกูเท่าไหร่ ไอ้สลิ่มกับไอ้เขตรีบเข้าไปห้ามไว้เมื่อไอ้เวมันเข้าจะไปใส่ไอ้วิทย์อีก
“ระวังปากมึงไว้เลยนะไอ้เหี้ยวิทย์”ไอ้เวชี้หน้าไอ้วิทย์อย่างคาดโทษโดยมีสลิ่มกับไอ้เขตรั้งแขนไว้อยู่
“ทำไม”ไอ้วิทย์ตะคอกกลับอย่างไม่ยอมแล้วลุกขึ้น
“ไอ้วิทย์!”ไอ้เวร้องเรียกเมื่อเห็นไอ้วิทย์มันจะเดินเข้าไปหาไอ้เด็กนั่นอีก แต่ไอ้เด็กคนนั้นก็เดินถอยหลังหนี
“ปล่อยกู”ไอ้เวร้องบอกไอ้เขตกับสลิ่มที่ยืนล็อกแขนมันไว้อยู่
“ไอ้เชี้ยหลิ่ม ปล่อย ไอ้สัตว์”มันด่ากราดพร้อมกับสะบัดจนหลุด  ภาพที่เห็นคือสลิ่มกับไอ้เขตต้องปล่อยออกจนได้เพราะกระเด็นกันไปคนละด้าน ไอ้วิทย์เข้าไปถึงตัวไอ้เด็กนั่นแล้ว แต่ไอ้เวมันก็ไวเหมือนกันพุ่งเข้าไปกันไว้ก่อนที่ไอ้วิทย์จะทำอะไรไปมากกว่านั้น เพราะมันแค่บีบแก้มไอ้เด็กคนนั่นจนปากจู๋แค่นั้นเอง แต่น้องมันตัวเล็กแค่นั้น ก็คงเจ็บเหมือนกันแหละ
“มึงเห็นมันดีกว่ากูรึไง”ไอ้วิทย์พูดพร้อมกับกัดสันกรามแน่น
“เออ”ไอ้เวตอบแล้วจับไอ้เด็กนั่นไว้ด้านหลังของตัวเอง
“มึงอย่าคิดว่าจะได้คบกันดีเลยมึง”ไอ้วิทย์พูดด้วยสีหน้าตัวโกงสุดๆ เหอะๆ
“ไอ้วิทย์”ไอ้เวกระชากคอเสื้อไอ้วิทย์เหมือนเหลืออด
“มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูเป็นคนยังไง มึงกล้าก็ลองดูแล้วกัน”ไอ้เวพูดเสร็จก็ผลักอกไอ้วิทย์อย่างแรงจนตัวไอ้วิทย์มันเซไป
“เหอะๆ”กูได้แต่ยืนหัวเราะคนเดียว ไม่รู้จะพูดอะไร แม่ง ดูแล้วไอ้เวน่ากลัวกว่าเมียกูอีกกกกก
“ไปครับ..เจ็บไหม”กูเห็นไอ้เวมันหันไปถามไอ้เด็กที่ยืนอยู่ ไอ้เด็กนั่นก็ส่ายหัวตอบช้าๆ หน้าตาหงอยมากได้อีก แล้วมันก็เดินมาหาสลิ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆกู
“กูกลับก่อนแล้วกัน ตอนแรกว่าจะมาดูมึงเล่นสักหน่อย แต่รางไม่ดีละ..ซวยแต่หัววัน”ไอ้เวพูดบอกสลิ่ม
“เออ แล้วนี่ยังไง”ไอ้สลิ่มถามหน้าเครียด
“เดี๋ยวกูโทรหา”ไอ้เวบอกยิ้มๆ
“เออ กลับดีๆล่ะ”สลิ่มตอบ
“ห่าวิทย์ถึงกับช็อกเลยหรอวะ”ไอ้เขตพูดขำๆ แล้วเดินไปตบไหล่ไอ้วิทย์ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆอยู่
“เดี๋ยว”สลิ่มร้องห้ามองุ่นที่กำลังจะเลียบๆเคียงๆตัวเองให้ตัวลีบแล้วหายไปจากตรงนี้อยู่
“อะไรเล่า”องุ่นพูดหน้างอแต่ดันเข้ามากอดแขนพี่ชายตัวเองไว้
“องุ่นก็จะกลับบ้านแล้วนี่ไง”น้องมันพูด
“ใครบอกให้มาห๊ะ ไปเชื่อไอ้เขตมันนะ วันหลังไม่มีพี่ห้ามมารู้ไหม”มันพูดหน้าเครียดอีก
“รู้แล้วน่า ก็มาเซอร์ไฟร์นี่ไงคะ”องุ่นตอบแล้วหอมเข้าที่แก้มพี่มันอีก
“ไม่ต้องเลย”สลิ่มหน้างอ ปากก็งอนๆเหมือนย้ำว่ายังงอนน้องตัวเองอยู่
“พี่นั่นแหละไม่กลับไปหาองุ่นบ้างอะ อะไรๆก็ไม่ว่างตลอด แล้วงี้องุ่นจะไม่มาหาเองได้ไง”องุ่นพูด
“ก็พี่ไม่ว่างจริงๆนี่”สลิ่มย้อน
“ไม่ต้องอ่ะ”องุ่นทำหน้างอนใส่อีก เออดี..งอนกันไปงอนกันมา ไม่เห็นเหมือนครอบครัวกูเลยวุ้ย ด่ากันตลอด
“งั้นก็กลับบ้านไปได้แล้ว แล้วนี่ไม่มีเรียนรึไงถึงมาได้น่ะ”สลิ่มถาม
“ไม่มี ไปเจอพี่เขตตอนเลิกเรียนพอดีอ่ะ พี่เขตก็รับมา”น้องมันพูดยิ้มๆ
“วันหลังจะไปไหนมาไหนโทรบอกก่อนนะรู้ไหม”สลิ่มบอก
“ค่า”องุ่นก็ตอบยิ้มๆ
“งั้นกูไปส่งน้องกูก่อนนะ”มันหันมาบอกกู
“อ่าว จะซ้อมแล้วนี่ไปส่งยังไง”กูพูด
“ไม่ได้ กูไม่ให้มันกลับคนเดียว”มันพูดแล้วหันไปมองน้องสาวตัวเองหน่อยๆ
“มิ้วค์ไปส่งให้ก็ได้นะ”น้องกูนี่เสือกตลอด เสนอหน้ามากๆ ทุกทีไม่เห็นเป็น
“................”สลิ่มหันไปมองหน้ามิ้วค์หน่อยๆ แล้วหันกลับมามองหน้ากูเงียบๆ
“ให้มิ้วค์มันไปส่งก็ได้นิ แล้วมึงก็มาซ้อม..มันใกล้เวลาแล้วนะ”กูบอกแล้วพลิกดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง เพราะว่ามันใกล้เวลาแล้วจริงๆ เพราะวันนี้กูกับสลิ่มดันออกมาช้าด้วยแหละ
“.................”สลิ่มเงียบยืนจ้องหน้าน้องสาวตัวเอง ก่อนที่จะเหลือบไปมองไอ้มิ้วค์ที่ยืนยิ้มแหยๆอยู่ กูว่าไอ้เหี้ยมิ้วค์อยากไปส่งใจจะขาดแล้วแหละ ก็มันชอบน้องของสลิ่มตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรกแล้วนี่หว่า
“ให้น้องกูไปส่งนี่แหละ ไว้ใจได้ชัวร์ๆ”กูเข้าข้างน้องชายตัวเองไว้ก่อนแล้วผลักไอ้มิ้วค์เข้าไปหาด้วย
“..................”สลิ่มมันก็ยังเงียบ แต่กำลังเหมือนใช้รังสีอ่านเข้าทะลุเข้าไปในตัวไอ้มิ้วค์แล้วเรียบร้อย
“ให้พี่มิ้วค์ไปส่งก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก”องุ่นบอกยิ้มๆ หันไปยิ้มให้ไอ้มิ้วค์ที่ยืนอยู่ด้วย
“ไม่ได้ เป็นผู้หญิงให้ผู้ชายไปส่งได้ยังไง”สลิ่มพูดห้ามไว้ก่อน พร้อมกับใช้สายตาอาฆาตมองไปที่องุ่นด้วย
“อ่าว แล้วมึงไม่ใช่ผู้ชายรึไง”กูย้อนอย่างกวนตีน
“กู พี่ ชาย มัน”สลิ่มหันมาย้อนใส่กูแทบแดกกูเข้าไปละ
“เอาน่า หวงน้องเกินไปละมึง น้องชายกูไว้ใจได้ชัวร์ อยู่กับร่องกับรอย เด็กดี เชื่อฟัง เรียนเก่ง ผิดกับพี่ชายมันสุดๆน่า..อย่าไปซีเรียสดิ”กูรีบบอกก่อนแล้วพรีเซนต์น้องชายตัวเองสุดๆ
“องุ่นไม่เป็นไรหรอก ถึงบ้านแล้วองุ่นจะโทรหาก็ได้”องุ่นพูด
“ใช่ๆ โทรหา”ไอ้มิ้วค์พูดยิ้มๆ
“พี่สลิ่ม องุ่นโตแล้วนะ”องุ่นพูด
“หยุดพูดประโยคนี้นะองุ่น”สลิ่มขึ้นเสียงหน่อยๆ ทำเอาองุ่นเงียบไปทันที
“.................”ทำเอาพวกกูเริ่มขมุกขมัวกันอีกครั้ง กูหันไปมองไอ้เขตกับไอ้วิทย์มันก็ยืนคุยกันอยู่หน้าเครียดเชียว
“ก็ได้”สลิ่มตอบ ทำเอาน้องชายกูยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมไปแล้วเรียบร้อย
“ถึงแล้วเอาโทรศัพท์บ้านโทรหาพี่นะ”สลิ่มพูด
“ค่ะ”องุ่นตอบทันที
“พี่ไม่ได้ไม่ไว้ใจมิ้วค์หรอกนะ”สลิ่มพูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้ามิ้วค์
“แต่มิ้วค์ก็คงเข้าใจใช่ไหมว่าพี่หมายถึงอะไร”สลิ่มพูดอีก
“ครับ มิ้วค์เข้าใจ..เป็นมิ้วค์ๆก็เป็นห่วง”มิ้วค์ตอบ
“มิ้วค์ต้องโทษคนรอบข้างมิ้วค์นะ ก็ดูพี่ชายสิ ไว้ใจได้ที่ไหน..หึ มิ้วค์ก็เลยซวยไปด้วยไง”สลิ่มพูดขึ้นลอยๆ หางตาก็มองมาที่กูหน่อยๆเหมือนตั้งใจกัดกู
“โด่ กูออกจะน่ารักอ่ะ”กูพูดยิ้มๆ เพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“งั้นไปได้แล้วไป”สลิ่มบอก
“อื้อ ไปนะ..แล้วถึงแล้วจะโทรหา”องุ่นบอกแล้วหันมายกมือไหว้ให้กู
“สวัสดีครับ”กูก็รับไหว้ยิ้มๆ ไอ้มิ้วค์กับองุ่นเดินออกไปโดยมีกูกับสลิ่มยืนมองอยู่
“มิ้วค์..”กูเรียกไอ้มิ้วค์ไว้แล้วยิ้มโบกไม้โบกมือให้มัน
“เต็มที่เลยน้อง”กูตะโกนบอก

ปึก !!

“ห่าไรเล่า”กูหันมาโวยใส่สลิ่มที่มันเอาศอกแทงเข้ามาที่ท้องกู
“เต็มที่อะไร”มันพูดถาม
“เปล่านี่ น้องกูน่ารักออก มึงไม่อยากได้เป็นน้องเขยหรอ”กูพูดแซวมัน
“พี่มันกูยังไม่อยากได้เลย”มันย้อน
“หรอออออออออออออออ คร้าบบบบบบบบบบบบ”กูแกล้งลากเสียงใส่อย่างกวนๆ
“หยุดเลยนะ”มันปรามกูเสียงเข้มใส่อีก
“ไอ้เขตไรอีกล่ะ”สลิ่มตะโกนถามไอ้เขตที่ยืนอยู่กับไอ้วิทย์ แล้วมันก็เดินเข้าไปหา กูเลยเดินเข้าไปหาด้วยเพราะความเสือกเป็นล้นพ้น
“เฮ้ออออ”สลิ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ต่อหน้าไอ้วิทย์เลยทันที ไอ้วิทย์ก็หันมามองหน้ามันหน่อยๆ
“เลิกกันแล้ว ก็ไม่ต้องไปเสือกเรื่องของมันให้มันเจ็บหรอกว่ะ”สลิ่มพูด
“มึงรู้สึกยังไง ไอ้เวมันก็เคยรู้สึกเหมือนที่มึงทำกับมันนั่นแหละ..มันรู้สึกยิ่งกว่าที่มึงเป็นตอนนี้ซะอีก”สลิ่มพูดเสียงเรียบ
“.................”ไอ้วิทย์ได้แต่ยืนเงียบ
“ตอนมึงทำอะไร มึงคิดว่ามันสนุกมึงแต่มึงกลับไม่นึกถึงมัน”สลิ่มพูดอีก
“กูรู้ กูนึกถึงตลอด”ไอ้วิทย์หันมาพูดใส่สลิ่มอย่างขึ้นเสียงหน่อยๆ
“แต่มึงก็เสือกทำ”สลิ่มก็ขึ้นเสียงหนักกว่าเดิมตอกใส่ไอ้วิทย์ทันที
“แล้วตอนนี้มึงจะมาเรียกร้องเหี้ยอะไร มึงทำไปก็เท่านั้นแหละ มันไม่กลับมาหามึงหรอก..แต่ถ้าจะกลับ มึงก็ต้องให้เวลามันหน่อย ไม่ใช่เล่นทำอะไรแบบนี้”สลิ่มพูด คิ้วก็เริ่มขมวดติดกันแล้วทีนี้
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ให้กูเห็นมันไปคบกับคนอื่นต่อหน้าต่อตากูรึไง”ไอ้วิทย์ย้อน
“แต่มึงเลิกกันแล้วนะเว้ย มึงอยากเอาคนอื่นมากไม่ใช่หรอ นี่ไง..มึงไม่มีมันให้เสียใจแล้ว ไม่มีมันให้มึงต้องมาคอยหลบเวลามึงไปเอากับใครแล้ว แล้วอย่างนี้มึงจะมาเสียใจทีหลังทำไม อยากทำอะไรก็ทำไปสิ”สลิ่มพูด อืม..ประชดเจ็บได้อีก
“กูรู้แล้วว่ามันรู้สึกยังไง มึงจะย้ำให้มันได้เหี้ยอะไรขึ้นมาวะ”ไอ้วิทย์หันมาตะคอกใส่หน้าสลิ่ม
“มึงรู้หรอ!”สลิ่มผลักเข้าที่อกไอ้วิทย์อย่างแรงจนมันเซไป กูกับไอ้เขตก็ชะงักเพราะอยู่ดีๆสลิ่มมันก็อารมณ์ขึ้นไม่ทันให้พวกกูได้ตั้งตัว
“มึงรู้หรอว่ามันรู้สึกยังไง มึงรู้หรอห๊ะไอ้เหี้ยวิทย์”สลิ่มกระชากคอเสื้อไอ้วิทย์เข้าอย่างแรง ไอ้วิทย์ก็เหมือนงงๆ แต่ก็ยังจ้องหน้าสลิ่มมันกลับเหมือนต้องการจะรู้ว่าสลิ่มมันจะพูดอะไร
“มึงรู้ไหมว่ามันร้องไห้กี่รอบ มึงรู้ไหมว่ามันเก็บอะไรไว้ในใจบ้าง มึงรู้ไหมว่ามันไม่เคยถามมึงเลยเพราะอะไร มึงรู้ไหมว่ามันปล่อยมึงไปมีอะไรกับผู้หญิงทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจกี่ครั้ง มึงรู้ไหมว่ามันต้องรับรู้อะไรจากปากผู้หญิงที่มึงไปนอนด้วยกี่คนว่าไปได้กับมึงมา มึงรู้ไหม..มึงรู้เหี้ยอะไรบ้าง ห๊ะ..มึงรู้เหี้ยอะไร!”สลิ่มพูดยาวแถมแทบตะโกน น้ำตาสลิ่มมันก็เหมือนคลออยู่ตรงเบ้าตามัน มือมันก็กำขอเสื้อไอ้วิทย์แน่นเหมือนแทบจะขาด เส้นเลือดตรงข้อมือของสลิ่มบูดขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ไอ้วิทย์นิ่งไปทันทีมันก็ดูเหมือนจะอึ้งไปเหมือนกัน กูถึงว่าทำไมสลิ่มคอยเอาแต่ว่าไอ้วิทย์มัน ไม่ค่อยให้กำลังใจเท่าไหร่ เอาแต่ประชดประชันตามประสาถึงแม้จะให้กำลังใจบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็เหมือนสลิ่มมันไม่ค่อยจะสงสารไอ้วิทย์มากเท่าไหร่นัก ผิดกับไอ้เว ที่สลิ่มมันดูจะห่วงเพื่อนคนนั้นมากกว่า กูว่ามันก็คงรู้อะไรเยอะมากพอสมควรแหละ
“มึงบอกว่ามึงรู้ว่ามันเสียใจ มึงบอกว่ามึงก็เสียใจ..มึงเสียใจหรอ มึงเสียใจที่มึงโดนมันทิ้งสิไม่ว่า”สลิ่มว่าให้
“สัตว์เอ๊ย”สลิ่มปล่อยคอเสื้อไอ้วิทย์ออกอย่างเหวี่ยงๆ
“ใจเย็นน่าพวกมึง”ไอ้เขตพูดหน้าเครียดแล้วเข้าไปตบไหล่ไอ้วิทย์ไว้
“กูไม่อยากจะพูดเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะพูดเหี้ยไร ไม่อยากด่ามึง..ไม่อยากด่ามึงหรือด่าการกระทำของไอ้เว หรือแม้แต่ห้ามเหี้ยไรพวกมึงทั้งนั้น”สลิ่มพูดแล้วเดินวนไปมาเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง
“แต่ถ้ากูเองไม่พูด มึงก็จะเข้าใจไอ้เวมันผิดๆ มึงก็จะไม่รู้ตัวเอง..”
“..................”และทุกคนในที่นั้นก็เงียบ
“มึงปล่อยมันไปเหอะ”สลิ่มพูด ทำเอาไอ้วิทย์หันไปมองหน้าสลิ่มทันที
“ปล่อยมันไปซะ ถ้ามึงรักมันจริงๆ..สักวันมึงกับมันก็จะได้กลับมาคบกัน”สลิ่มพูด ไอ้วิทย์ที่ยืนเงียบ น้ำตามันไหลลงมา พอมันรู้ว่าน้ำตามันไหล มันก็รีบเอามือปาดน้ำตาตัวเองทันทีก่อนที่จะพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้าพวกกู
“มึงปล่อยมันไป ถ้ามึงรักมันจริงๆเวลาก็จะพิสูจน์ให้มันเห็นว่ามึงจริงจังกับมัน มึงต้องให้เวลามันนะ..เวมันยิ่งบ้าๆอยู่ด้วย เกิดถ้ามึงไปยุ่งกับคนของมันมากๆเข้า กูกลัวว่าแม้แต่ความเป็นเพื่อน..มันก็จะไม่มีให้มึง”สลิ่มพูด
“...................”แล้วทั้งหมดก็อยู่ในความเงียบ สลิ่มมันเดินเข้าไปลูบตรงต้นคอไอ้วิทย์เบาๆมันลูบอยู่ตรงนั้นจนลูบไปถึงหัวไอ้วิทย์เพราะว่าไอ้วิทย์มันก้มลงเช็ดน้ำตาตัวเอง
“เฮ้อ..มีความรักแล้วเป็นงี้ กูไม่มีแม่งมันละ”ไอ้เขตพูด ทำเอากูยิ้มตอบให้มัน ไอ้ห่านี่ก็สงสัยลากไปทั่วเหมือนกัน ดูท่าแล้วจะกะล่อนใช่เล่น
หลังจากที่พวกมันยืนปลอบกันไม่นานนัก สลิ่มมันก็พาไอ้วิทย์เข้าไปในร้าน ก่อนที่มันจะเข้าไปซ้อมดนตรีโดยที่มีไอ้เขตเข้าไปซ้อมด้วย แต่ว่าไม่นานสลิ่มมันก็เดินออกมาคุยโทรศัพท์ กูก็เสือกไปยืนฟังเพราะว่ากูอยากรู้ว่ามันคุยกับใคร ตอนแรกมันคุยกับไอ้พี่เชนอะไรนั่น แต่สักพักมันก็ต่อสายใหม่โทรไปหาไอ้เวแล้วคุยกันอยู่สักพักแล้วกลับเข้ามาซ้อมต่อโดยที่กูไม่ให้มันรู้ว่ากูแอบฟังอยู่ทั้งหมด เหอะๆ

.................>>>><<<<................

[KM]

จิ้มทันมั๊ย

[anterosz]

เครียดจริงๆด้วยแหล่ะ หลายคน หลายคู่ หลายคดี

ยุ่งไปหมดแล้ววว

แต่ยังไงก็ยังเชียร์ มิ้วค์  เขต เน้อ

 

[P★RiTŸ]

เครียด

[CHIVAS]

ไม่ใช่คู่พี่เมตรกับวลิ่มเครียด 
แต่เป็นคู่อื่นเครียดแทน  วิทย์กะเวย์
เอานะ ถ้ารักกันจริง ต้องได้กลับมาคบกันอีกรอบแน่ สู้ๆๆ

[lasom]

จัดชุดเล็กมากะจุ๋มกะจิ๋ม พอให้ชุ่มชื่นหัวใจ
พอเจอจานหลักชุดใหญ่ เหอ ๆ ตายไปเลย
 
เบบี้กลับมาเหอะทุกคนในเล้าให้อภัยแล้ว

[OHmeza019]

เครียดเเทน
อยากรู้สลิ่มคุยไรกับเว จัง
สงสารวิทย์นะ เเต่ก้ตอนวิทย์ทำก้ไม่คิด
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออ

[arjinn]

สลิ่ม คงเป็นคนจริงจังกับความรู้สึกรักพอควร
แต่อิพี่เมตร แค่จริงจังจริงใจไม่พอนะ ต้อง...พิเศษทุกอย่าง
ส่วนเรื่องทัวร์ ไมยังมาหลอกหลอนอีก ปัญหาจะหมดมั๊ย

[Mura_saki]

ชอบเว+วิทย์น่ะน่ารักดี

เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น

แต่ไอ้พี่เมตรก็เหลือเกินใจเย็นไว้ๆๆเอาน้ำเย็นเข้าลูบสลิ่มไว้ล่ะ อิอิอิอิอิอิ
 

[aohka]

แหม๋ๆๆ พอหลังจากโคนา ก้อเป็นข่าวกีฬาเลยนะ อิอิ

เกือบได้มีมวยกันละมะหล๊า...


เอาๆ รอตอนต่อไปน๊า.. ตัวเท้อๆ

[~l3aml3ery~]

มิ้วต้องเป็นของเขตเท่านั้น
อร๊ายยยย

555+
+1

[zatamare]

ไแเมตร ทำตัวเป็นไอแอบ ซุ่มๆ

[nopkar]

ตอนนี้ดูเครียดๆยังไงไม่รู้อ่ะ....เห้อออ

[ClioNe]

วิทย์กับเวย์ จะเข้าใจกันมั้ยเนี่ย...
สลิ่ม..น้องคงเป็นคนจริงจังกับความรักนะ..
พี่เมตรก็คงต้องพยายามต่อไป...

[Yunatsu]

เครียดจิงด้วยยยยยยยย

 

[Nabee]

อ่านแล้วเครียดตามจริง ๆ ด้วยอ่ะ - -"


เข้าใจเลยว่าน้องเวต้องเจออะไรมาบ้าง...สงสารน้องเวมาก ๆ เลยอ่ะ T^T

[Killua]

จริงๆแล้วรักทำให้คนเป็นทุกข์หรือว่าสุขกันแน่น้า

[namtaan]

^
^
รักก็คือทุกข์ แต่สุขก็คือรัก หละค่ะ


งานนี้สลิ่มรับรู้ไปเต็มๆหลายเรื่องหละสิ
สงสารใครดี วิทย์ก็ทำตัวเอง ถึงเวลานี้จะมาเสียใจก็ไม่ทันแล้ว
เวคงอดทนมาถึงที่สุดแล้วหละ

เมตรชน้องมิ้วค์กับน้ององุ่นจังนะ
ครอบครัวจะได้อบอุ่นเหนียวแน่นใช่มั้ยล่ะ

บวก 1 แต้มให้คนโพสต์และเบบี้ค่ะ
ขอบคุณนะคะ

[fungfung]

ถ้าจบคู่สลิ่มกับเมตรแล้ว
ช่วยจัดคู่เวกะวิทย์ให้แบบเต็มสตรีมที่
รู้สึกจะมีมาม่าให้กินเยอะเชียว

[bbyuqin]

เว ต้องอดทนมามากจริงๆ คงต้องอาศัยเวลาแล้วแหล่ะที่จะพิสูจน์ให้เวเห็นว่าวิทย์รักเว และจะไม่มีใครอีกแล้ว

[Nus@nT@R@]

เครียดได้อีก
สงสารเวมาก ตอนคบกับวิทย์คงจะอึดอัดและอดทนน่าดู คงจะมีแต่สลิ่มละมั้งที่เป็นที่ระบาย
สลิ่มเลยโกรธวิทย์แทนเวซะขนาดนั้น เห้อ..ยังไงก็กลับมาดีกันเร็วๆนะ

[pattybluet]

เฮียเมตรนี่ทุกที่ทุกเวลาเหมือนกันนะ 
สงสารเว แอบฮาเขตกับมิ้ว

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[MaeMoo]

ฝีมือตกนะเฮียเมตร อิอิ

น่าสงสารเวจริงๆ ตอนนี้ก็โดนซะบ้างนะวิทย์นะ
พอจะต้องเสียเค้าไป ถึงจะรู้สึกเนอะ คนเรา....เฮ้อ

[cascada]

คนเราบางคนเห็นแต่ด้านของตัวเองจริงๆ พอโดนกับตัวกลับทนไม่ได้ดิ้นพราดๆ เฮ้อออ

[@BUA@]

ทุกอย่างต้องใช้เวลาจริงๆ ทั้งวิทย์ เว ทัวร์ แล้วก็น้องหลิ่ม