หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[som]

เฮีย  ของไม่ขึ้นแต่ผมขึ้นแทนเฮียแล้วนะ
หรือสลิ่มลองใจเฮียจริงๆละนี่
แต่เครียดนะ  สลิ่มอย่าทำอย่างนี้เลย

[mupmipjung]

สลิ่มมีใจให้ไอ่พี่เมตรจริงป่าวเนี่ย สงสารไอ่พี่เมตรจริงๆเลย

[เบบี้]

ตอนที่71  พยายามกับความต้องการ


ตื๊ดด ๆ  ๆ  ๆ

“เออว่าไง”กูกดรับโทรศัพท์ที่ไอ้ใหม่มันโทรเข้ามา
“มึงๆ..ไอ้เหี้ยมึงอยู่ไหนเนี้ย”ไอ้ใหม่พูดด้วยเสียงร้อนรน
“อยู่หอสลิ่ม ทำไมวะ มีอะไร”กูรีบถามและใจก็ตื่นเต้นไม่น้อย เพราะเสียงมันฟังดูไม่ดีเลย
“น้องติกับพวกเพื่อนน้องติอ่ะดิ โดนพวกน้องทัวร์กระทืบหน้าผับ เละเลยมึง..”ไอ้ใหม่พูด
“เฮ้ย จริงดิ”กูร้องด้วยความตกใจ
“แล้วเป็นไงบ้างวะ แล้วนี่มึงอยู่ไหนกัน”กูถาม
“กูอยู่โรงพักเนี่ย มาเป็นพยานเฉยๆ ทัวร์ก็อยู่นี่ด้วย”ไอ้ใหม่บอก
“เฮ้ย ไงกูฝากดูก่อนนะ กูต้องไปหาสลิ่มมันที่บ้านก่อนว่ะ”กูบอก
“เออๆ ได้ๆ”ไอ้ใหม่บอก
“แล้วมึงติดต่อติได้ไหม”กูถาม
“นอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่เย็บแล้วก็ข้อเท้าซ้นนะเห็นไอ้ดิวบอก”ไอ้ใหม่พูด
“เออไงเดี๋ยวกูไปหามึงที่โรงพักแล้วกัน รอกูอยู่นั่นล่ะ”กูบอก
“เออๆ เร็วๆนะมึง”ไอ้ใหม่บอก
“เออ”กูตอบก่อนที่จะวางสายไปแล้วรีบขับรถไปหาสลิ่มมันที่บ้านก่อนทันที สะสางทีละเรื่องแล้วกันว่ะ เหอะๆ  พอถึงหน้าบ้านสลิ่มหมาแม่งก็ได้ยินเสียงรถกู เห่ากันเหมือนบอกว่าโจรจะขึ้นบ้าน กูรีบดับเครื่องทันทีแล้วไปจอดเยื้องๆแถวรั้วบ้านมัน ไฟในบ้านมันก็มืดสนิท กูเลยกดโทรเข้าหาสลิ่มมันทันที
“ไร”มันรับ
“มึงลงมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ”กูบอก
“ไม่ลง”มันพูด
“ลงมา”กูพูดย้ำ
“ไม่..มึงจะบ้ารึไง นี่มันกี่โมงเข้าไปแล้ว”มันพูด
“ก็ใช่น่ะสิ มันกี่โมงเข้าไปแล้ว..หรือมึงอยากให้กูกดกริ่งบ้านมึง”กูพูด
“มึงกล้าก็ลองดู”มันย้อน
“มึงอย่านึกว่ากูไม่กล้านะสลิ่ม”แน่นอน กูกล้ากดอยู่แล้วแหละ ระดับนี้ตอแหลเก่งอยู่แล้วด้วย
“................”สลิ่มมันเงียบไป เสียงรอบตัวมันก็เงียบมากๆด้วย
“คุยกันพรุ่งนี้ไม่ได้รึไง เดี๋ยวพ่อแม่กูตื่น”มันพูด
“ไม่ได้”กูตอบ เพราะว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้กูใจอ่อนหายโกรธมันอีก เอาตอนที่อารมณ์ขึ้นๆนี่แหละ กลับไปบ้านทั้งอย่างนี้จะพาลให้กูนอนไม่หลับไปด้วย
“ลงมาเดี๋ยวนี้”กูบอกอีกครั้ง
“เออ”มันกระแทกเสียงตอบแล้วกดวางสายไป  กูยืนรออยู่ตรงประตูรั้วอยู่เกือบสิบนาที มันก็เปิดประตูรั้วเล็กออกมาเบาๆ
“ชู่~~”มันหันไปทำปากเหมือนปรามเสียงหมาของมันที่ครางงิ๊งๆเมื่อเห็นเจ้าของ
“เงียบเดี๋ยวนี้นะเต้าหู้ เต้าฮวย”มันพูดเสียงกระซิบใส่แล้วชี้หน้าหมาตัวเองก่อนที่จะปิดประตู
“มีไร”มันพูดทันทีเมื่อเห็นหน้ากู
“กูไม่อยากทะเลาะนะแต่กูจะพูดตรงๆ กูไม่ชอบที่มึงทำกับกูแบบนี้”กูพูด
“แล้วไง”มันย้อน
“แล้วไงหรอ”กูขึ้นเสียงนิดหน่อย
“...............”มันเงียบยืนจ้องหน้ากูเขม็ง
“มึงอยากให้กูสติแตกรึไงวะ”กูพูด
“แล้วหมาตัวไหนมันพูดว่ามันจะระงับอารมณ์ตัวเอง”มันย้อนทันที
“...............”กูเงียบไปเพราะว่าเถียงไม่ออกเท่าไหร่
“ก็ใช่..แต่มึงก็มากเกินไปไหม มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบไอ้เหี้ยเชน มึงก็ไปยุ่งกับมันอยู่ได้”กูพูดอย่างระงับอารมณ์ของตัวเอง
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูกับพี่เชนต้องทำงานร่วมกัน ส่วนตัวมึงเองก็มีจุดยืนของตัวเองไม่ใช่รึไงว่าจะทำอะไรเพื่อกูน่ะ”มันพูด
“งั้นกูผิดงั้นสิ”กูพูดอย่างไม่พอใจ
“เฮอะ..งั้นกูสมควรจะผิดงั้นสิ”มันย้อนเหมือนไม่พอใจเหมือนกัน
“สลิ่ม มึงอย่ามากวนกูให้มากนักได้ไหม”กูดึงแขนแล้วกระชากตัวมันเข้ามาหาตัวกู
“แล้วมึงจะทำไม มึงจะทำไม!”มันพูดย้ำเสียงหนักแน่น มองหน้ากูด้วยสายตาเอาเรื่อง
“................”กูกับมันจ้องตากันไม่พูดอะไร ทั้งตากูและมันแทบจะถะลักออกมาอยู่แล้ว ต่างคนต่างไม่ยอมกระพริบตาใส่กันเลยสักนิด
“แค่ไหนมึงถึงจะพอห๊ะสลิ่ม อีกเท่าไหร่”กูพูดแล้วเขย่าแขนมันไปมามือเดียวที่จับต้นแขนมันอยู่
“................”มันเงียบไม่ยอมตอบ
“ปล่อย..”มันพูดเบาๆ แต่กูก็ยังบีบแขนมันไว้แน่นและออกแรงบีบมากขึ้นเมื่อมันทำเหมือนจะไม่ยอมกู
“กูเจ็บ”มันพูดคิ้วขมวดชนกันแล้วพยายามจะให้กูปล่อยแขนมันออกให้ได้ มันเอาอีกมือที่กูไม่ได้จับมาจับที่มือกูที่บีบแขนมันอยู่เหมือนจะแกะมือกูให้ปล่อยออก แต่มีหรือที่มันจะแกะออกได้น่ะ กูบีบแน่นซะขนาดนี้
“กูบอกให้ปล่อย!”มันเน้นเสียงพูดย้ำก่อนที่จะง้างหมัดอีกมือจะต่อยเข้าที่หน้ากู แต่กูจับแขนมันไว้ทัน สลิ่มมันดิ้นไปมาแต่กูกลับบีบข้อมือมันและแขนมันไว้แน่นตามอารมณ์โกรธในตอนนี้  
“อื้ออออ”มันร้องในลำคอเหมือนไม่อยากให้เสียงมันดังด้วยอาการจะสู้กับแรงของกูและเพราะว่ามันกำลังดิ้นอย่างสุดแรง ส่วนกูก็ยังคงจับแขนทั้งสองข้างของมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย และเล่นสงครามประสาทคือจ้องหน้ามันอย่างเดียว  กูรู้ดีว่ามันเจ็บเพราะว่ากูบีบแขนตรงต้นแขนมันแรงมาก แถมมืออีกมือที่จับตรงข้อมันมันกูก็บีบแรงมากเหมือนกันจนมันขืนแรงกูไม่ไหว

ปึกกก !!!

“โอ้ย”กูร้องเบาๆเมื่อตัวเองโดนถีบเข้าที่ท้องไม่ได้ตั้งตัวจนตัวกูเซไปโดนรถตัวเองจนเกือบจะล้มเพราะว่าไม่อยากให้มอเตอร์ไซด์กูล้มเพราะเดี๋ยวสีมันจะเป็นรอยอะดิ
“กูเจ็บ”มันพูดทั้งๆที่กูปล่อยมันออกแล้ว มันก็ทุบเข้าที่หน้ากูอย่างแรง อย่าเรียกว่าชกให้เรียกว่าทุบจะดีกว่านะ กูเอาแขนป้องหน้าตัวเองไว้แต่สลิ่มมันก็กำมือทุบลงมาเหมือนคนตอกตะปูอ่ะเข้าที่แขนกูหน้ากูอย่างแรงอยู่อย่างนั้นเหมือนกำลังระบายอารมณ์ของตัวเองที่เพราะว่ามันคงโกรธกูนั่นแหละ
“กูเจ็บไอ้เหี้ย”มันพูดแล้วกำหมัดทุบเข้าที่กูจนกูเจ็บแขนเจ็บหน้าจนสะเทือนไปหมดแล้วเนี่ย ห่า
“ปล่อย..ปล่อยกู”มันพูดเมื่อกูพยายามจะจับแขนมันให้หยุดทุบกูสักที เพราะแม่งเจ็บไปหมดละ กูมึนแล้วด้วยยิ่งมืดๆอย่างนี้ด้วยไปกันใหญ่เลยเนี้ย
“เดี๋ยวสลิ่ม”กูเรียกมันไว้ เพราะกูรู้สึกได้ว่าน้ำตาของมันหยดลงที่แขนกูหน่อยนึง กูพยายามลุกขึ้นยืนทั้งๆที่จับแขนสลิ่มมันไว้เบาๆ
“ไม่ต้องมาจับกู”มันพูดเสียงกระแทกใส่แล้วสะบัดแขนออก
“.................”กูยืนเงียบแล้วปล่อยแขนมันออก สลิ่มมันก้มหน้าก่อนที่จะเอามือปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ แล้วเดินถอยหลังไปสองสามก้าว
“กูรักมึงนะ เลิกทำแบบนี้กับกูสักทีได้ไหม”กูพูดเสียงเบาลง เพราะอารมณ์กูก็เย็นลงแล้ว ก็มันโกรธกูแล้วอ่ะ กูมาเพื่ออะไรเนี้ย จากทีกูมาเพื่อโกรธมันแต่มันเสือกกลับมาโกรธกูแทน
“กูทำอะไร”มันพูดย้อน
“ก็ทำแบบที่มึงทำอยู่นี่ไง กูไม่ชอบ”กูพูดอย่างหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่ชอบก็ไปซะสิ ไม่ต้องมายุ่งกับกูไปเลย”มันพูด
“.................”กูเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบมันยังไง กูกำลังจุกและกูเสียใจ เสียใจที่กูใส่อารมณ์ เสียใจที่กูทำให้มันเจ็บตัว เสียใจที่ทำให้มันร้องไห้อีกแล้วแต่กูเองก็เสียใจเพราะคำพูดของมันด้วยเหมือนกัน
“กูทำไม่ได้”กูพูด
“บอกกูสิว่ากูต้องทำยังไง เพราะกูทำอย่างที่มึงพูดไม่ได้”กูพูด
“มึงจะให้กูรับได้ๆยังไงในเมื่อมึงเป็นเมียกู แต่มึงกลับไปยุ่งกับใครก็ไม่รู้ แล้วมึงคิดว่าคนอย่างกูดูมันไม่ออกรึไงว่ามันคิดเหี้ยๆไรกับมึงน่ะ”กูพูด
“มึงดูออกแล้วมึงจะทำไง..แล้วทีมึงล่ะ แฟนเก่ามึง คนของมึง มึงทำอะไรได้ไหม”มันพูดอย่างขึ้นเสียง
“กูก็ทำอยู่ไม่ใช่รึไง”กูพูด
“หึ..ถุยว่ะ”มันแสยะหัวเราะหน่อยๆ
“แต่มึงกลับปล่อยให้คนของมึงมายุ่งกับกูกี่รอบต่อกี่รอบแล้ว มึงทำเหี้ยอะไรได้บ้าง..แคร์กูหรอ มึงก็แคร์กูพอๆกับที่แคร์พวกมันนั่นแหละ”มันพูด
“กูแคร์มึงมากกว่านะสลิ่ม อะไร ใครทำอะไรมึงอ่ะ”กูเดินเข้าไปหามัน แต่มันกลับเดินถอยหนีอีก
“ไม่ต้องมาจับกู”มันพูดแล้วปัดมือกูออกเหมือนไม่อยากให้จับจริงๆ
“ใครทำอะไรทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ กูพยายามทุกอย่าง กูไม่ได้ยุ่งกับใครแล้วด้วย ไม่ได้ติดต่อเลยตั้งแต่เจอมึงแต่พวกมันเข้ามากันเอง กูก็ปฏิเสธแล้ว  คุยกันรู้เรื่องทุกคนแล้วด้วย”กูรีบพูดด้วยความร้อนรน
“มึงพยายามแล้วหรอ มึงพูดว่ามึงจะทำเพื่อกูแล้วที่กูเป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพื่อมึงรึไง เพราะมึงคิดแต่เรื่องของมึงไง คิดแค่อยากจะได้ตามใจชอบ มึงคิดแค่นี้ไง มึงเคยคิดถึงกูบ้างไหม”มันพูดเร็วเหมือนกำลังจะระบายใส่กูพร้อมกับผลักอกกูด้วย
“หึ..ฉิบหาย”มันหัวเราะหน่อยๆก่อนที่จะเอามือปิดหน้าตัวเองทั้งสองมือ กูเอื้อมมือจะไปจับมือมันไว้ แต่พอมือกูโดนมือมัน มันก็รีบปัดออกทันที
“บางทีมึงก็ทำให้กูรู้สึกเหมือนกับว่า กูน่าสมเพช”มันเงยหน้าพูดบอก
“กูสมเพชตัวเองที่กูปล่อยให้มึงเข้ามาในชีวิตกู น่าสมเพชที่ได้เจอกับแฟนเก่าของมึงทุกคน”มันพูด
“..................”กูนิ่งเงียบได้แต่ยืนมองหน้าอีกฝ่ายแค่นั้น
“แต่กู..”กูกำลังอ้าปากจะพูด แต่ก็เหมือนกูพูดไม่ออกจริงๆตอนนี้ เพราะกูกำลังสับสนไปหมดแล้ว บางทีที่มันพูดก็ถูกเหมือนกูกำลังต้องการ กูต้องการจนหน้ามืดตามัวคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกและพอควรแล้ว
“มึงรู้สึกยังไงเวลากอดคนอื่นแต่ก่อนกับตอนนี้ แล้วมึงรู้สึกยังไงที่มีคนอื่นกอดกูทั้งๆที่เค้าไม่ได้คิดอะไร..มึงจะรู้สึกยังไงถ้ามึงมาเป็นกูตอนนี้ กูต้องยอมรับให้ได้กับการกระทำของมึงกับแฟนเก่าของมึงทุกอย่างงั้นสิ”มันพูด
“สลิ่ม..กูกับติไม่ได้มีอะไรกันแล้ว”กูพูดอย่างรู้ทันว่ามันกำลังสื่ออะไรกับกู มันคงเห็นกูกับน้องติ หรือว่าอะไรก็แล้วแต่ หมายถึงรวมกับคนอื่นด้วยก็อาจเป็นได้
“แล้วไง กูกับพี่เชนก็ไม่ได้มีอะไรกันเหมือนกันนั่นแหละ”มันพูดย้อน
“มันไม่เหมือนกัน”กูรีบพูด
“ไม่เหมือนกันตรงไหน ใครที่รู้สึกแย่..คือกูมากกว่าด้วยซ้ำ”มันพูดอีก
“มึงคิดว่ากูไม่มีหัวใจรึไง ที่มึงเป็นอย่างนี้ของมึง มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรรึไง..อึก”มันพูดเสียงเครือ ปาดน้ำตาตัวเองที่หยดลงที่แก้มเพียงนิดเดียวเหมือนไม่อยากให้ตัวเองร้องไห้ไปมากกว่านี้
“กูพยายามทุกอย่างแล้ว กูขอโทษ”กูพูด
“..................”มันเงียบ แล้วอยู่ดีๆมันก็ลงนั่งยองๆ กอดเข่าตัวเองก้มหน้าอยู่อย่างนั้น กูรีบนั่งลงตามไปทันที กูไม่รู้ว่ามันร้องไห้รึเปล่าแต่ก็ไม่ได้มีเสียงสะอึกอะไร มันนั่งนิ่งจนกูกลัว กลัวว่ามันจะคิดอะไรบ้าๆแบบคราวที่แล้วอีก กูเลยได้แต่นั่งมองไม่กล้าจับตัวมันด้วย  กูนั่งอยู่อย่างนั้นนานมากๆจนตะคริวเริ่มกินขากูละ แล้วอยู่ๆสลิ่มมันก็ลุกขึ้นยืน
“กลับไปซะ”มันพูดเสียงนิ่งหน้ามันก็นิ่งเช่นกัน
“มึงยังไม่เข้าใจกูเลย”กูรีบพูดไว้ก่อน
“กูเข้าใจแล้ว”มันหันมาตอบ
“แต่..”กูอ้ำอึ้ง
“มึงก็ต้องการอย่างที่มึงต้องการ ส่วนกูก็ต้องการอย่างที่กูต้องการ”มันพูด เหมือนจะเข้าใจยากแต่กูก็เข้าใจที่มันต้องการจะสื่ออะนะ
“มึงไปทำหัวให้เย็นลงก่อนเหอะ กูก็อยากจะคิดอะไรให้มากกว่านี้เหมือนกัน”มันพูดบอก
“..................”กูยืนเงียบกลืนน้ำลายตัวเอง แม่ง คอฝืดหมดละตอนนี้
“อีกอย่างนะ..”มันพูดขึ้น
“ที่จริง..กูก็ไม่ได้เชื่อมั่นกับคำพูดอะไรของมึงมากนักหรอกนะ แต่มันตลกว่ะ..กูพึ่งรู้ตัวว่ากูคาดหวังไว้ว่ามึงจะทำได้”มันพูดยิ้มๆ แต่กูรู้สึกเหมือนมันยิ้มกับความผิดหวังในตัวกูมากๆ
“คราวหน้าถ้าคิดว่าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดว่าจะพยายาม..ไม่ว่าจะเพื่ออะไรทั้งนั้น”มันพูดแล้วจ้องตากูเขม่ง
“บางที กูว่ามึงน่าจะกลับไปคิดดูให้ดีกว่านี้..ว่าถ้ามีกูในทุกๆวันของมึง..มันจะดีแน่หรอ”มันพูดส่งท้ายก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป  กูได้แต่ยืนอึ้ง ไม่ว่าประโยคไหนๆที่มันพูดออกมา ล้วนแล้วแต่ทำให้กูไปไม่เป็น  กู..ต้องทำยังไงกัน


................
................


“ไอ้โมท”กูเรียก
“เฮ้ย”ไอ้โมทร้องอุทานเบาๆมองหน้ากูเหมือนอึ้งๆ
“ไร”กูถามส่งๆ แล้วนอนลงบนโซฟา
“กูคิดว่าหมีแพนด้า”ไอ้โมทพูดขำๆแล้วลุกขึ้นนั่งมองหน้ากู
“เป็นไรของมึงเนี่ย”มันถาม
“กูนอนไม่หลับ”กูตอบ เมื่อคืนกว่าจะกลับก็เกือบตีห้า เพราะว่าไปหาทัวร์ที่โรงพัก กว่าจะจัดการรอทัวร์ที่ให้พ่อมาเคลียร์เรื่องราวให้ เรื่องมันก็จบง่ายอยู่แล้วเพราะพ่อทัวร์มันรวยจะตายแถมยังเป็นคนดังในหลายวงการซะด้วย ตอนแรกพ่อแม่ของน้องติก็ไม่ยอมหรอก แต่สุดท้ายก็โดนค่ารักษาพยาบาลบวกเพิ่มกับค่าทำขวัญอีกนิดหน่อยเข้าไปก็ต้องยอม แต่ถึงไม่ยอมก็ทำอะไรทัวร์มันไม่ได้อยู่แล้วแหละ เพราะพ่อมันใหญ่ เหอะๆ  แล้วหลังจากนั้นกูก็ไปหาน้องติที่โรงพยาบาล สภาพก็อย่าให้เอ๋ยเล่าอะไรมากนัก ก็ตามที่ปากไอ้ใหม่มันเล่ามานั่นแหละ ข้อเท้าก็ต้องพันไว้ หน้าก็บวมบูด ช้ำเป็นสีม่วง ตรงข้อศอกก็ต้องเย็บกับตรงหัวก็เย็บด้วยนั่นแหละเพราะมันแตกเลยทั้งสองที่  พอมันเห็นกูหน้ามันก็ออดอ้อนขึ้นมาอีกเพราะว่าพ่อแม่มันไม่อยู่ กูเลยจัดการเทศน์ไปให้หนึ่งดอกว่าทำอะไรไม่คิด ที่ทัวร์มันแรงหาเรื่องคนอื่นไปทัวร์ได้ก็เพราะมันไม่กลัวใครเนี่ยแหละ เพราะมันคิดว่าถึงว่ามันมีเรื่องขึ้นมา มันก็จะจัดการทุกอย่างได้อยู่แล้ว  ซึ่งกูถึงไม่อยากให้เด็กกูทุกคนมันไปต่อล้อต่อเถียงกับทัวร์มากนัก เพราะมันก็เป็นคนง่ายๆเรื่องนี้นะ ค่อนข้างจะแฟร์ถ้ามีเรื่อง ถ้ามีเดี่ยวๆกูสังเกตได้ว่าเรื่องจะไม่เคยถึงโรงพักเลย แต่ถ้าไปเล่นตะปบหลังมันแบบนี้ มันเอาซะน่วมเกือบทุกราย มันเป็นประเภทที่ว่าถ้าไม่จำเป็นจะต้องรุมกระทืบมันก็จะไม่ทำประมาณนั้น
“มึงร้องไห้เปล่าเนี่ย”ไอ้โมทถาม
“ก็..นิดหน่อย”กูพูดแล้วเอาหมอนมากอดไว้ อายมันอ่ะ เมื่อคืนพอกลับมานึกถึงสลิ่มแม่งอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาหน่อยๆนี่หว่า
“มึงนอนกี่โมง”ไอ้โมทถามอีก
“หกโมงเช้า”กูบอก
“ห่า..มึงกลับมากี่โมงเนี้ย”ไอ้โมทถามไม่เลิก
“ตีห้ากว่าๆ”กูบอก
“ไปไหนมา”มันถาม
“ก็ไปต่อวันเกิดน้องติ แล้วไปหาสลิ่มที่บ้านแล้วก็ทะเลาะกัน แล้วก็ไปหาทัวร์ที่โรงพักก่อนที่จะเลยไปหาติมันที่โรงพยาบาล”กูเล่า
“อืมหื้ม คณะเมียมึงนี่เยอะเหลือเกินนะ”ไอ้โมทพูดขำๆ
“มึงอย่าพูดได้ป่ะ กูพึ่งโดนสลิ่มมันโกรธมานี่”กูบอก
“อ่าว ไปทำอะไรให้น้องมันอีกล่ะ”มันพูดถาม
“ทำไร ไม่ได้ทำไรสักหน่อย”กูตอบ
“โห กว่าจะตื่นได้นะ”ไอ้มิ้วค์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ววางป๊อบคอนลงบนโต๊ะ
“เป็นไรอ่ะ”ไอ้มิ้วค์ถามแล้วนั่งลงที่พื้นพรมจ้องมองหน้ากูด้วยความสงสัย
“โห ดำได้อีกปะขอบตาอ่ะ”มันพูดแล้วเอามือมาจิ้มอีก
“เดี๋ยวมึง”กูปัดมือมันออกแล้วเขกเข้าที่หัวมันหนึ่งที
“หิวยัง”ไอ้โมทถาม
“อื้อ”กูตอบ
“ไปอาบน้ำอาบท่าซะไป จะกินอะไร”มันถาม
“อะไรก็ได้”กูตอบ
“วันนี้ไปไหวปะเนี่ย มิ้วค์ไปดูแทนก็ได้นะที่ร้านอ่ะ”ไอ้มิ้วค์พูดทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรแต่กลับพูดเป็นห่วงซะงั้น
“ไหวน่า”กูบอก
“ให้ไอ้มิ้วค์ไปทำแทนก็ได้ถ้ามึงไม่อยากไปอ่ะ ยังไงก็มีไอ้ปั๊น..มึงจะพักก็ได้นะ จะสอบอยู่แล้วนี่”ไอ้โมทบอกอีก
“ไม่เอา..กูไม่อยากอยู่คนเดียว”กูพูดบอก
“อื้มหื้ม แอ๊บว่ะ”ไอ้มิ้วค์พูดแล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวยาวที่ไอ้โมทนอนเมื่อกี้แล้วนอนเอาป๊อบคอนวางไว้บนท้องตัวเองก่อนที่จะดูหนังไป
“พี่ทะเลาะกับพี่หลิ่มหรอ”มันถามขึ้นลอยๆ ตาก็ยังจ้องอยู่ที่โทรทัศน์
“อืม”กูตอบ
“ใครผิด”มันถามอีก
“ไม่รู้”กูตอบ
“ทั้งคู่แหละ”ไอ้มิ้วค์พูดส่งๆทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไร
“รู้ดีจริงนะมึง..ตอนเด็กๆแม่เอาเหี้ยไรให้มึงกินวะ”กูพูดขำๆ
“ลูกรักอ่ะ ได้กินแต่ของดีๆ..ของเหลือที่มิ้วค์คะย้อนออกจากปากก็ให้พี่โมทกับพี่เมตรกินต่ออ่ะดิ มันเลยไม่มีวิตามิน ไม่มีแคลเสี่ยม หึหึ”ไอ้มิ้วค์พูดบอก
“หื้มม กวนตีน”กูไม่มีแรงจะตอบโต้มันละ ถ้าคิดว่าไอ้ที่คะย้อนแล้วมาให้กูแดกได้นี่ กูก็ไม่รู้จะเถียงมันว่าอะไร
กูนอนดูหนังกับไอ้มิ้วค์ต่อสักพัก แต่สมองกูไม่ได้ประมวลเรื่องหนังเลยสักนิด ก่อนที่จะโดนไอ้โมทมาไล่ให้กูไปอาบน้ำ กูเลยต้องขึ้นไปอาบน้ำอย่างเสียไม่ได้ พอลงมาไอ้โมทมันก็ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย กูเลยไปนอนต่อที่โซฟาแล้วก็คิดอะไรไปเรื่อยอีกนั่นแหละเพราะว่าคิดยังไงก็คิดไม่ตก  เรื่องความรักนี่กูว่ามันก็แปลกๆ เข้าๆออกๆตามอารมณ์ เวลามีปัญหา ทะเลาะ งอน หึง หวง เหี้ยไรมันเยอะแยะวุ่นวาย อารมณ์มันเลยดูฟุ้งซ่านๆ งงๆกับตัวเอง อีกอย่างมันทำให้กูหดหู่ เศร้า ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะคิดแก้ไขปัญหายังไงมันก็คิดไม่ตก มันดูสับสน วุ่นวายไม่รู้จะคิดเริ่มต้นตรงไหนและลงท้ายด้วยตรงไหน กูถึงไม่ได้รักใครมาตลอด และไม่คิดอยากที่จะรักใครด้วย เพราะไม่ว่ากูหรืออีกฝ่ายถ้าเกิดเจ็บขึ้นมา มันก็ทรมานทั้งคู่นั่นแหละ  
กูนอนคิดไปเรื่อยเปื่อยจนไอ้โมทมันยกกับข้าวมาวางที่โต๊ะเล็กด้านหลังห้องนั่งเล่นให้กู ก่อนที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกู อ่านหนังสือพิมพ์ไปเรื่อยไม่ได้พูดหรือถามอะไร พอกูกินเสร็จกูก็ยกจานชามไปเก็บแล้วหาเหี้ยอะไรทำไปเรื่อยจนเกือบเย็นก็เตรียมตัวไปร้านพร้อมกับไอ้โมทเพราะว่าสลิ่มมันส่งข้อความมาว่าไม่ต้องไปรับมัน มันจะไปร้านเอง กูก็ตามใจยังไม่อยากโทรไปตอนนี้ด้วย อย่างที่มันพูดก็ถูก ทั้งกูและมันก็คงต้องคิดเรื่องของตัวเองให้ได้ก่อน อีกอย่างมันก็คงยังไม่อยากเจอหน้ากูด้วยแหละมั้ง  กูไปตอนนี้ก็จะพลอยทำให้มันไม่คุยกับกูไปด้วย ถ้ากูไปรับแล้วมันไม่คุยกับกู กูก็ไม่รู้จะทำยังไงด้วยแหละ เพราะมันก็อยู่ในอารมณ์นี้กันทั้งคู่

.................>>>><<<<..................

แค่นี้ก่อนแล้วกัน..เหนื่อยมากมาย เหอะๆ
ปล.เอ่อ..แล้วก็ ใครที่บอกว่านึกหน้าไอ้เมตรเป็นเฮียผา(เนื้อคู่อยากรู้ว่าใคร)..เอ่อ ดูไอ้เฮียผามันบ่อยมากเกินไปไหม กร๊าก
ไอ้เราก็จิตนาการคนที่ดูเป็นลุคมองหล่อแล้วเหี้ยเป็นพี่เวย์(ไทเท), อนันดา , โดม ปกร , โจ๊ก อหิงสา, เรย์ แม๊คโด ไรงี้ แต่ไหงมาไอ้เฮียผาไปได้ว้าาา ..กูเลยฝันถึงเฮียผามันเลยเนี่ยเมื่อคืน :angry2:ก่อน กร๊าก
ปล2.เมื่อไหร่อีกไม่รู้

[huimei]

   ไอ้พี่เมตร ปัญหารุมเร้าได้อีก
หลิ่มกะเมตร เหมือนจะเข้ากันไม่ได้เลยอ่ะ 

  เบบี้

[dp]

จิ้มก่อน 55

[knightofbabylon]

อึดอัด อึมครึม ได้อีกกกกกกกกกกกกก จริงๆ
 

เม้นท์ไม่ออกง่ะ
เข้าใจทั้งสองฝ่ายอยู่หรอก
จะรอว่าเมตรกับสลิ่มจะเคลียร์ความรู้สึกให้ตรงกันละกัน




  :pig4:คุณเบบี้

[kaporzung]

จริงอย่างที่สลิ่มพูดหมดทุกอย่าง เหอะๆ เมตรไม่เด็ดขาดกับเมียเก่าเลยอ่ะ สงสารสลิ่มเน๊อะ 

[เบบี้]

ไอ้พวกอารมณ์เข้าๆออกๆ
สังเกตหลายทีละ หลายยูสด้วย
เดี๋ยวตอนนี้ด่าเมตร ไปอีกตอนด่าสลิ่ม..มาอีกตอนด่าเมตร แล้วกลับไปด่าสลิ่ม แล้วกลับมาสงสารเมตร แล้วด่าสลิ่ม..แล้วอยู่ดีๆกลับมาสงสารสลิ่มอีกละ
กูละงงจริงๆ กร๊ากกกก อารมณ์แปรปรวนเยี่ยงหญิงเมนส์มา ฮ่าๆๆๆ

[som]

พี่เบบี้แล้วอย่างนี้จะสงสารใครดีละนี่  
ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเองแบบที่ฟังขึ้นทั้งนั้นด้วย

[som]

ไอ้พวกอารมณ์เข้าๆออกๆ
สังเกตหลายทีละ หลายยูสด้วย
เดี๋ยวตอนนี้ด่าเมตร ไปอีกตอนด่าสลิ่ม..มาอีกตอนด่าเมตร แล้วกลับไปด่าสลิ่ม แล้วกลับมาสงสารเมตร แล้วด่าสลิ่ม..แล้วอยู่ดีๆกลับมาสงสารสลิ่มอีกละ
กูละงงจริงๆ กร๊ากกกก อารมณ์แปรปรวนเยี่ยงหญิงเมนส์มา ฮ่าๆๆๆ

แล้วใครละคนทำ

[P★RiTŸ]

เหอะๆ มันก็เป็นอย่างที่หลิ่มพูดจริงๆอ่ะ

[IZE]

ยุ่ง จริงๆเลย  

เพราะเฮียเมตรไม่จัดการพวกเมียเก่าไง

[หลงไหลในม่านหมอก]

เมื่อไหร่จะรักกันอย่างไม่มีอะไรให้เครียดซะทีไอ้คู่นี้
อยากเห็นสลิ่มหวานใส่เมตรบ้าง

[naiin]

“ที่จริง..กูก็ไม่ได้เชื่อมั่นกับคำพูดอะไรของมึงมากนักหรอกนะ แต่มันตลกว่ะ..กูพึ่งรู้ตัวว่ากูคาดหวังไว้ว่ามึงจะทำได้”



สงสารสลิ่มที่คาดหวังมาก สงสารเมตรที่ทำได้ไม่ดีดังที่สลิ่มหวัง(เพราะทำตัวสุภาพบุรึษเกิ๊นกับอดีตเมียๆ) แยกกันสักพักคิดให้ถ้วยถี่ดีกว่าว่าจะไปต่อหรือหยุด

[kokikung]

  เศร้าตอนนี้เข้าใจสลิ่มมากขึ้นและ

ไอ้พี่เมตรเคลียกิ๊กเก่าด่วน

แสดงว่าสลิ่มมาเห็นไอ้พี่เมตรกะติกอดกันแน่เลย

  เอาแล้วไงเคลียดแทน

[honeymic]

เฮ้อ!!!! ร้อยพ่อพันแม่ เรื่องเดียวกันแต่คิดกันไปคนละอย่าง อย่าว่าแต่นิยายเล๊ย
ทุกวันนี้ตัวเองก็ยังประสบปัญหานี้อยู่อย่งต่อเนื่อง และอาจจะชั่วอายุขัย สาธุ

[ขนมหวาน]

เมตรก็มองในมุมของตัวเอง ที่คิดว่าตัวเองเคลียร์กับแฟนเก่าหมดและ
แต่ในมุมของสลิ่ม ทุกวันยังมีแฟนเก่าเมตรมาวนเวียนอยู่เลย
สลิ่มก็คงต้องคิดมากเป็นธรรมดาเหมือนกัน ที่สลิ่มไปกับเชน
ก็ไม่ได้ผิดอะไร เพราะก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แต่เมตรดันโกรธ
เพราะมีคนอื่นมาพัวพัน แต่ลืมนึกไป ตัวเองก็แฟนเก่าพัวพันอยู่ทุกวัน

ไม่ด่าใครทั้งสิ้น เพราะปัญหามันก็คงต้องเคลียร์ด้วยตัวของสองคน
อิอิอิอิ ตอนหน้าจะเคลียร์หรือจะไม่เคลียร์รอต่อไป

[cmos]

จริงของสลิ่มว่ะ ผิดหวังในตัวไอ้เมตรจริง ๆ

[Nabee]

เค้าสงสารทั้งคู่เลยนะ...มันเหมือนกับว่า ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างทำ...แต่มันดันไม่บรรจบกันหน่ะสิ - -"


ทางที่ดีนะ...เค้าว่าทั้งคู่ควรจะชัดเจนทั้งในการกระทำและคำพูด

ไม่ใช่ปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้...เข้าใจทั้งพี่เมตร และสลิ่มนะ...เรื่องบางเรื่องถ้าเราไม่เจอเอง เราก็คงไม่รู้หรอก

ว่าควรจะทำอย่างไร ให้ปัญหามันจบไป...และที่สำคัญ คนเราแต่ละคน ล้วนมีวิธีการแก้ปัญหาที่ต่างกันด้วย


ยังคงเชื่อมั่นในตัวพี่เมตรนะ...ว่าจะเคลียร์ปัญหาเหล่านี้ได้ และเคลียร์กะสลิ่มได้เช่นกัน ^^~*

[Mura_saki]

ห่างกันสักพักมันก็ดีนะเมตร เราจะได้รู้ใจของตัวเอง รู้ใจสลิ่ม

รู้ว่าความคิดถึงมันเป็นยังไง

อย่าคิดมาก ...ใจเย็นลงบ้าง ถามใจตัวเองให้ดี

สลิ่มก็อีกคน  บางทีการที่สลิ่มเจอไรมา บอกเมตรเค้า อย่าคิดเอง

มันไม่ดีทั้งสองคน ความรักมักเกิดจากความไว้ใจ เชื่อใจนะ

ติดตามต่อไปนะจ๊ะไรเตอร์

[panang]

ดีแล้ว ห่างกันสักพ้ก

ให้รู้ใจตัวเองสักพัก แล้วเมตรค่อยเข้าหาสลื่มอีกครั้ง

ถ้าเขาตัดใจจากเราจริงๆ คงต้องยอมรับและทำใจอ่ะนะ ความรักมันไม่ควรฝืนใจกัน

แต่อย่าเพิ่งถอดใจ เพราะสลิ่มเองคิดได้ก็อาจจะรอเราไปง้อก็ได้นะเมตร



มาเร็วดีนะเบบี้  ขอบคุณค่า

[pollapat]

ตอนแรกนึกว่าทำไมตอนมันข้ามไป โอแม่เจ้า อัพตอนค่ำหนึ่งตอนและตอนเช้าอีกหนึ่งตอน ทำไปได้นะ เบบี้

[A-J.seiya*]

เบบี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมเป็นงี้เล่าาาา
อ่อยยยย  ความรักกก  ฮึกกกกก
สู้ๆนะทั้งสองคน

น้องทัวร์กะ น้องติ นี่ ... สนุกจริงๆ เหอะๆ

[♠DekDoy♠]

ไอ้พวกอารมณ์เข้าๆออกๆ
สังเกตหลายทีละ หลายยูสด้วย
เดี๋ยวตอนนี้ด่าเมตร ไปอีกตอนด่าสลิ่ม..มาอีกตอนด่าเมตร แล้วกลับไปด่าสลิ่ม แล้วกลับมาสงสารเมตร แล้วด่าสลิ่ม..แล้วอยู่ดีๆกลับมาสงสารสลิ่มอีกละ
กูละงงจริงๆ กร๊ากกกก อารมณ์แปรปรวนเยี่ยงหญิงเมนส์มา ฮ่าๆๆๆ

แล้วใครละคนทำ

เบบี้ไง   

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

..... "กูต้องยอมรับให้ได้กับการกระทำของมึงกับแฟนเก่าของมึงทุกอย่างงั้นสิ”

“มึงคิดว่ากูไม่มีหัวใจรึไง ที่มึงเป็นอย่างนี้ของมึง มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรรึไง..อึก”มันพูดเสียงเครือ ปาดน้ำตาตัวเองที่หยดลงที่แก้มเพียงนิดเดียวเหมือนไม่อยากให้ตัวเองร้องไห้ ไปมากกว่านี้

“ที่จริง..กูก็ไม่ได้เชื่อมั่นกับคำพูดอะไรของมึงมากนักหรอกนะ แต่มันตลกว่ะ..กูพึ่งรู้ตัวว่ากูคาดหวังไว้ว่ามึงจะทำได้”

“คราวหน้าถ้าคิดว่าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดว่าจะพยายาม..ไม่ว่าจะเพื่ออะไรทั้งนั้น”

  อ่านแล้วมันเจ็บมันเศร้าจริงๆค่ะ 
 ...สลิ่มก็แค่แกล้งทำเป็นเข้มแข็งก็เท่านั้น...แค่รอให้เมตรรู้สึกตัวสักที....แต่ดูเหมือนเมตรจะโง่เกินไป.....
 ..การใจดีเกินไปบางทีมันก็ทำร้ายคนที่เรารักได้นะ......

[Testsu]

ทะเลาะกันอีกแล้ว เฮ้อ...เศร้า   รีบกลับมาคืนดีกันเร็ว ๆ นะ

[yayu]

อ่านตอนนนี้แล้ว สงสารทั้งสองคนเลยซะงั้น 

ห่างๆกันบ้างก็ดี เผื่อจะคิดอะไรกันได้บ้าง

ดีกันซะทีๆๆๆ 

[morrian]

ยากเกินไปไหมเนี่ยย...

 

[jeaby@_@]

อึ้งค่ะ พูดไม่ออก
เเต่ดีเเล้วที่สลิ่มพูดออกมา จะได้รู้ว่าหลิ่มคิดยังไงอะนะ

อยากให้หวานเร็วๆ

[fungfung]

ความจริงแล้วด่ามันทั้งสองคนนั้นแหละ
คนนึ่งกวนประสาทเดาใจยากนักท่ามากชิบน่าหมั่นไส้จริง
อีกคนก็เจ้าชู้เมียเยอะขี้ใจอ่อนโดยเฉพาะกับเมียเก่าแม่งก็น่าหงุดหงิด
พออยู่ด้วนกันกันทำเอาชาวเราเริ่มจะประสาทอยู่นี้ไง