หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[tutu]

    เอาใจเชียร์กันไมุ่ถูกเลยทีเดียว

[jira]

เบบี้คะ..ดิชั้นขอเม้นท์รวบยอดในตอนล่าสุดนี่เลยนะคะ
เมตร..พื้นฐานจิตใจเป็นคนอ่อนโยนนะ  ไม่อยากเห็นคนที่เคยรักต้องมาเจ็บตัว  ไม่ว่าจะเพราะยังรักและยังอยากแสดงความ(เคย)เป็นเจ้าของ  หรือเพราะหมั่นไส้อระไรก็แล้วแต่  มึงจัดการให้ดีนะเมตร..สลิ่มมันไม่ได้เชื่อใจมึงง่าย ๆ เหมือนคนอื่น  เอาตัวให้รอดนะมึง
สลิ่ม..หวังว่าความดีอันน้อยนิดของเมตรมันจะมากเพียงพอให้น้องยอมรับนะ
 
จิ้มบวกขอบคุณค่ะ

[ToeY_@_KP]

เอาใจช่วยเมตรอ่ะ..
แก้ปัญหาด้วยปัญญา

ความดีจะชนะทุกอย่าง 

[bobie]

แต่ละคน
ไม่มีใครยอมกันกันสักคน
สู้ต่อไปเมตรเอ๋ย

[Muzik]

เมตรคัดเมียบนเตียง 
เริ่มอยากรู้แล้วว่าสลิ่มทำไมไปกับทัวร์ล่ะเนี่ย

[kuku]

รอเบบี้

[เบบี้]

ตอนที่73  เพื่อตัวมึงเอง


“เมตร”
“หื้ม ไร”กูตอบแล้วเก็บของต่อ เพราะว่ากำลังจัดของปิดร้าน ลูกค้ากลับไปหมดแล้วด้วย วันนี้เลยต้องอยู่ยาวช่วยไอ้โมทแล้วกลับพร้อมกันเลยทีเดียว
“แล้วมึงปล่อยให้สลิ่มไปกับทัวร์ได้ไงวะ”ไอ้โมทพูด
“ก็ไม่ไง ก็มันอยากไปก็ให้ไป”กูตอบ แล้วยกลังให้เข้าที่เข้าทาง พรุ่งนี้ต้องเอาไปส่งต่ออีก
“พูดง่ายจังวะรอบนี้”มันแซวขำๆ
“ก็จะให้ห้ามไรล่ะ วันนี้กูยังไม่ได้คุยไรกับมันสักคำ”กูบอกแล้วเอาปากกาไปเชคลังต่อจะได้ให้มันเสร็จไปทีละอย่าง
“แล้วมึงไม่กลัวทัวร์ทำไรสลิ่มมันรึไง”ไอ้โมทถาม
“ไม่หรอกมั้ง..ขานั้นคงทำมันได้หรอกนั่นน่ะ”กูพูด
“อีกอย่าง กูว่ามันเหมือนมีไรบางอย่าง..ที่เราอ่านไม่ออก”กูหันไปคิ้วขมวดตอบใส่ให้ไอ้โมทเป็นการย้ำบอกมันด้วย
“ประมาณว่ามึงดีกันได้ไงวะ อืม..จริงหรอ ไม่น่าเชื่อ”กูพูดนึกๆ
“ขนาดนั้น”ไอ้โมทพูดย้อนเบะปากแบบคิดไม่ถึงเท่าไหร่
“ประมาณนั้น”กูยักไหล่ตอบแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์มาใส่กระเป๋ากางเกงไว้ แล้วหยิบมือถือมาถือไว้ในมือ
“กุญแจรถกับกุญแจร้านล่ะวะ”กูถาม
“อยู่ในลิ้นชัก”ไอ้โมทบอกแล้วเดินเอาไม้กวาดไปเก็บ  กูเลยหยิบกุญแจรถกับกุญแจร้านออกมาเผื่อไอ้ห่าโมทมันลืม
“พี่โมท พี่เมตร..ไปนะครับ”ไอ้เล้ง ไอ้แก้ว ไอ้ดิกเดินมาบอกแล้วยกมือไหว้กูสองคน
“เออ กลับดีๆล่ะ”ไอ้โมทบอก
“แล้วทำไมวันนี้ไอ้พี่ปั๊นมันหนีกลับเร็วอีกละ”กูบ่น
“มันมีงานเช้าพรุ่งนี้”ไอ้โมทบอก
“แล้วมึงอ่ะ จะไหวหรอวะ..ทำงานกะบ่ายก็จริงแต่มึงก็ได้นอนแค่แป๊บเดียวเองนะเว้ย”กูบอก
“ทำไงได้วะ กูก็ต้องมาดูทุกวัน กูห่วงร้านนี่หว่า”ไอ้โมทบอก
“มึงทำงานทุกวัน สักวันมึงจะไม่ไหวเอา..มึงเลือกสักอันสิวะ”กูบ่นเพราะว่าเป็นห่วงมันมานานแล้ว แต่ไม่อยากพูดแค่นั้นเอง เพราะเห็นว่ามันอยากทำกูก็เลยตามใจมันไปก่อน แต่เดี๋ยวนี้เริ่มหนักขึ้นทุกวัน ดูมันเพลียๆด้วยเกิดมันเป็นอะไรขึ้นมามันจะไม่คุ้ม
“อืม กูก็ว่าจะคุยกับหัวหน้าฝ่ายอยู่เหมือนกัน จะขอทำแค่จันทร์ถึงพฤหัส ไม่รู้จะมีคนมาแทนใหม่แล้วแลกเวรกับกูไหม”มันพูด
“มึงก็ไปคุยกับเค้าดิ”กูบอก
“อืม แต่ถ้าวันลดลงกูก็คงได้เงินน้อยลงนี่”มันพูดทำเสียงหนักใจนิดหน่อย
“เงินเดือนมึงก็เยอะแล้วนะกูว่าอะ มึงใช้เงินประหยัดจะตาย..มึงจะเค็มไปไหนนักหนาวะ เก็บไว้แต่งเมียรึไง”กูบ่น
“ถ้าเงินเดือนไม่พอยังไงก็มีเงินตรงร้าน ถ้ามึงอยากทำวันไหนที่โรงงานมึง..มึงก็ไปขอเค้าทำโอทีก็ได้นี่หว่า”กูบอก
“อืม ก็ดีเหมือนกัน..ก็คิดอย่างมึงมานานแล้ว แต่เสียดายเงินนี่”มันพูด
“เสียดายเงินแต่ไม่มีเวลาพัก เป็นกูขอพักดีกว่า..แค่นี้กูก็อยากนอนแล้วเนี่ย”กูบ่นแล้วเตะลังเบียร์ที่ตั้งเรียงสูงกว่าหัวกูอีกอย่างเซ็งๆกับไอ้ขวดเหี้ยพวกนี้ละ แม่ง ยกทีหนักฉิบหาย มันต้องยกเรียงทีสามลังจะได้ไม่เสียเวลา แก่แล้วแม่งเลยปวดหลัง ฮ่าๆๆ
“ไอ้ขี้เกียจ”มันด่ากูเซ็งๆแล้วเดินไปปิดหลังร้าน กูเลยเดินไปรอหน้าร้าน แล้วนั่งดูดบุหรี่รอมันที่เก้าอี้ไม้หน้าร้าน แล้วมันแม่ง ปิดโคตรนานได้อีก
“เออ..เห็นพ่อบอกว่าอยากให้มึงลองๆไปดูงานที่บริษัทพ่อหน่อย”ไอ้โมทเดินออกมาพูดบอกกูแล้วหันไปปิดประตูร้าน กูนั่งมองหน้ามัน
“ดูไมวะ”กูถามงงๆ
“ไม่รู้ เค้าคงอยากให้มึงไปดูไว้มั้งว่ามึงชอบอะไรไม่ชอบอะไร..ถ้ามึงไปทำต่องานเค้าที่นู่นเค้าก็คงอุ่นใจแหละ มึงก็พึ่งเรียนจบด้วยนี่หว่า รับเข้าได้เลย..ถ้ามึงอยากไปทำงานที่อื่นมึงก็จะได้มีประสบการณ์”ไอ้โมทบอก
“พ่อไม่เห็นบอกกูเรื่องนี้เลย”กูพูด
“เค้าไม่อยากพูดกับมึง เดี๋ยวมึงไปเหวี่ยงใส่เค้าอีก..มึงนี่ห่าเหวอะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่ทำ เค้าก็รู้อยู่เค้าก็เลยมาปรึกษากู”ไอ้โมทพูดบอก   กูลุกขึ้นยืนเมื่อไอ้โมทมันล็อกประตูร้านเสร็จ
“ก็กูยังไม่อยากทำนี่ กูยังไม่รู้เลยว่าอยากทำอะไรหรือชอบอะไรมากที่สุด”กูบอกมันตรงๆ
“มึงก็หางานทำไปเรื่อยๆสิ จะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร ไม่ใช่ใช้เงินไปวันๆ เค้าก็เป็นห่วงมึงนั่นแหละ เห็นโทรมาถามถึงมึงตลอดว่าไปเรียนรึเปล่า เป็นยังไงบ้าง..น้องอ่านหนังสือไหม กูนี่ไม่รู้จะตอบยังไง ก็มึงไม่เคยอ่านให้กูเห็น จะโกหกเค้าก็กระไรอยู่”ไอ้โมทพูดขำๆ
“โห มึงก็โกหกๆไปเหอะ ให้เค้าสบายใจ”กูพูดบอก
“มึงอยากได้อะไรเค้าก็ให้หมด กี่หมื่นกี่แสนเค้าก็หามาให้..มึงก็ทำเผื่อเค้าหน่อยเหอะวะ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไง ก็โตๆกันแล้วที่จริงกูไม่อยากให้มึงมาร้านบ่อยๆด้วยซ้ำ มันจะเสียการเรียนมึงด้วย”ไอ้โมทพูด กูรู้แหละว่ามันเป็นห่วงแต่เรื่องร้านกูชินแล้วด้วย และตั้งแต่แรกกูก็เป็นคนขออาสามาช่วยมันเอง เพราะช่วงนั้นกูก็มั่วๆรั่วๆแดกไปทั่วก็เลยช่วยดูร้านได้ตลอดเวลาไม่มีเกี่ยง ไอ้โมทมันก็เคยพูดบ่นๆหลายครั้งว่าไม่อ่านหนังสือหนังหาบ้าง แต่กูก็หาฟังไม่..ทำหูทวนลม แดกเหล้าต่อ พอมีสอบทีนี่แบบว่าอ่านข้ามคืนแทบเป็นผีกันเลยทีเดียว  อีกอย่างเรื่องของพ่อกับแม่ที่มันพูด เค้าให้ทุกอย่างกับกูจริงๆนั่นแหละ กูซะมากกว่าที่พอไอ้มิ้วค์หรือไอ้โมทขออะไรกับพ่อกับแม่ กูจะเป็นคนดักทางไว้ตลอด ว่ามีข้อเสียตรงนู้นบ้าง ทำไมมึงไม่เอาตรงนี้ล่ะ ตรงนี้ถูกกว่านะ หรือว่าอะไรที่กูคิดว่ามันไม่จำเป็น กูก็จะด่าทั้งไอ้โมททั้งไอ้มิ้วค์แหละ และพ่อกับแม่ก็จะไม่กล้าซื้อให้พวกมันในที่สุด เหอะๆ แต่ผิดกับกูเวลาที่กูอยากได้อะไรที่เงินค่อนข้างสูง พ่อกับแม่ก็จะยอมให้กูตลอด ถึงแม้ว่าไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์มันก็จะแค่ด่าๆประชดๆกูแต่ก็ไม่เคยพูดจริงจังเท่าที่กูไปห้ามพวกมันในทุกๆครั้ง อีกอย่างกูก็ไม่ได้ขอเงินก้อนเค้าพร่ำเพื่อด้วยแหละนะ กูจะมีเหตุผลตลอดว่ากูต้องการอะไรและเพราะอะไร ถ้าไม่จำเป็นและราคาแพงมากเกินไป กูก็ไม่เคยคิดที่จะไปขอเงินเค้าในสิ่งที่ไม่จำเป็นเลยสักครั้งเดียว  กูเลยด่าไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทมันได้เต็มปากน่ะสิ แต่เงินจุกจิกกับเรื่องแดกห่าของกูนี่หมดตลอด เดือนๆนึงเงินกูไม่เคยชนเดือน ไม่รู้ว่ากูซื้ออะไรมากมาย รู้ตัวอีกทีเงินกูหมดละ..พอหมดทีไรกูก็ไม่เคยโทรไปขอพ่อแม่เพิ่มนะถ้าไม่จวนตัวจริงๆอ่ะ กูจะเอาเงินเก็บของกูออกมาใช้ซะมากกว่า ไม่รู้ดิ..กูรู้สึกเกรงใจพวกเค้า เพราะกูรู้ดีว่าเค้าทำงานหนักมากเพราะพวกกูสามคน เดือนๆนึงมันตกเดือนละตั้งกี่หมื่นล่ะ เฮ้อ..
“มึงกลับไปคราวนี้ก็ไปคุยๆกับเค้าหน่อยแล้วกัน เค้าก็อยากให้มึงได้มีการมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องห่วง..เห็นแม่บอกว่าถ้าส่งมิ้วค์มันจบแม่ก็จะลาออกจากงานแล้ว จะมาช่วยพ่อดูบริษัทแหละ เห็นบอกว่าบริษัทก็ไปได้ดีกับที่ร่วมซื้อทัวร์อยู่ที่โรงแรมของแม่อ่ะนะ เค้าก็คงคิดไว้แล้วแหละว่าออกมาจะได้เงินเท่าไหร่ ต้องใช้เงินอีกเท่าไหร่ที่พอสำหรับพวกเรา เงินฉุกเฉินเท่าไหร่ เค้าก็คงอยากอุ่นใจถ้ามึงมีงาน..เห็นแม่อยากรีบออกจากงานที่โรงแรมแล้วด้วย จะทำแค่งานที่เป็นวิทยากรแล้วก็บอกว่าอยากไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่โดยที่ไม่ต้องรีบกลับมาทำงาน กูก็ไม่อยากจะขัดอะนะ..ความสุขเค้านิ”ไอ้โมทเล่า
“แล้ววันก่อนพ่อโทรมา กูฟังเสียงเค้าเหมือนเหนื่อยๆเรื่องงานแหละมั้ง..กูถามว่าพ่อเป็นอะไรก็ไม่ยอมตอบกู แล้วขานั้นถ้าไม่เล่าเองนี่ไปง้างปากก็ไม่ยอมพูดหรอก กูเลยปล่อยแกไม่เล่าก็ไม่เล่า..ชวนคุยเรื่องอื่นไป แต่กูว่าคงเรื่องที่บริษัทแหละ คงมีอะไรสักอย่าง”ไอ้โมทบอกอีก
“นี่กูไม่รู้เรื่องเลยนะเนี่ย แล้วทำไมมึงไม่เล่าให้กูฟังวะ..แล้วพ่อเป็นอะไรวะเนี้ย”กูบ่น
“ตอนแรกกูว่าจะไม่เล่าหรอก อีกอย่างก็ไม่ได้จังหวะสักที..แต่ที่อยากให้มึงรู้ไว้เพราะว่ามึงจะได้รู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ เค้าคงอยากให้กูกลับไปทำงานที่บริษัทแต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ชอบตรงนั้น กูก็ปัดเค้ามาตลอด ตอนนี้ก็ตามึงแล้วแหละ..ส่วนไอ้มิ้วค์น่ะที่จริงกูกะว่าจะส่งมันอยู่แล้วแหละตอนมันขึ้นปี 1 น่ะ..มึงก็จัดการเรื่องที่บริษัทให้เต็มที่เหอะ”ไอ้โมทพูดบอกพร้อมกับตบไหล่กูอย่างกวนตีน เหมือนกับมันวางฐานให้กูเดินแล้วเรียบร้อย และเหมือนกูไม่สามารถหนีคำพูดของมันได้เลยอ่ะ
“ส่งห่าไรล่ะ เดี๋ยวกูส่งเอง..มึงเอาเวลาไปดูแลเงินของมึงเหอะ ยังไงมึงก็ต้องเตรียมตัวเก็บเงินก้อนไว้ให้กูเกาะแดกอยู่แล้ว”กูพูดขำๆ
“ห่า งั้นไม่ต้องส่งไอ้มิ้วค์ละมึง ส่งตัวเองแล้วไม่ต้องมาเกาะกูเหอะ”ไอ้โมทพูดตอบแล้วเดินไปปลดล็อกรถเมื่อรับกุญแจจากกูไป
“เอาน่ามึง คิดไรมาก..มันเป็นเรื่องของอนาคต”กูพูดบอก แต่สมองกูคิดไปไกลละตอนนี้ ปากกูก็พูดไปงั้นแหละ แต่ที่จริงมันกำลังทำให้กูคิดอะไรได้ เพราะถ้าแม่กับพ่อวางแผนไว้แบบนี้ เค้าก็คงกำลังอยากจะวางรากฐานหรือทำอะไรที่ใจเค้ารักสักทีแหละมั้ง
“นี่ก็อนาคตมึงไม่ใช่รึไงที่พูดอยู่เนี่ย ที่เค้าเครียดกันก็เพื่อมึงทั้งนั้นเลย ไอ้สัตว์นี่”กูเลยโดนไอ้โมทตบเข้าที่หัวหนึ่งดอก
“เออน่า”กูตอบปัดๆแล้วกดเปิดวิทยุฟังเพลง มันจะได้ไม่ต้องบ่นต่อ ที่จริงกูก็เคยคิดไว้บ้างแหละว่ากูอยากจะทำงานอะไรดี แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยน่าสนใจสักเท่าไหร่ ที่จริงกูอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง อะไรก็ได้ที่กูคิดว่ากูพอทำได้ โดยส่วนตัวแล้วกูก็คิดว่ากูน่าจะทำงานบริษัทได้ดี กูไม่ได้ชมตัวเองอะนะแต่กูคิดว่ากูทำได้ดีเลยแหละ แต่กูไม่อยากทำก็แค่นั้นเอง แล้วกูก็ไม่อยากพูดให้พ่อกับแม่ได้ยินด้วย เพราะถ้าเกิดได้ยินขึ้นมาว่างานบริษัทพวกเกี่ยวกับบริหารกูก็พอได้ แม่ก็คงจับยัดให้กูเข้าโรงแรมตัวเองแน่นอนถ้ากูไม่ยอมหางานในกรุงเทพ  แต่กูเองก็ลองถามตัวเองแล้วว่าอยากทำจริงจังไหม ตัวกูก็ได้คำตอบว่ากูไม่ได้อยากทำมันหรอกไม่ว่าจะบริษัทไหนๆ ถ้าให้ไปลองๆทำแล้วออกอ่ะกูก็คงทำได้ไปวันๆแต่สักวันตัวกูเองคงเบื่อและเหวี่ยงไปขัดขาใครเค้าเข้าด้วยนิสัยประจำตัว  กูเลยมองหาลู่ทางงานที่จะเป็นงานของตัวเองได้จริงๆ งานที่บริษัทพ่อกูก็ชอบนะ เกี่ยวกับทัวร์แล้วก็มักคุเทศน์แต่ก็ไม่รู้ว่าจะยังไงดี ภาษากับกูก็ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่นัก แต่ถ้าให้ดูงานเรื่องอื่นก็น่าจะพอทำได้ อีกอย่างพ่อคงหวังให้กูกลับไปทำอย่างที่ไอ้โมทมันบอก แต่กูยังไม่พร้อมทำนี่ดิ ให้ทำไงวะ กูยังไม่อยากทำ อีกอย่างกูก็ยังคิดไม่ตกเรื่องพวกนี้ด้วย มันยังหาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้ คงต้องขอเวลาคิดกับมันสักหน่อย ถึงเวลาจะใกล้เข้ามาทุกทีๆ เฮ้อ..นี่กูต้องออกไปรบกับคนร้อยพ่อพันธุ์แม่แล้วหรอวะเนี่ย


.............
.............


ตู๊ดด ๆ   ๆ   ๆ    ๆ

“ฮัลโหล”เอ่อ -_- มันรับโทรศัพท์แล้วอ่ะ ทำไงดี..พูดอะไรก่อนดีวะกู พอดีว่าหลังจากที่ถึงห้องแล้ว อาบน้ำอาบท่าเสร็จ กูก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา กลิ้งแล้วกลิ้งอีกแต่มันก็เสือกนอนไม่หลับนี่หว่า ก็เลยตัดสินใจโทรหาสลิ่มมันซะเลย
“เอ่อ นอนรึยังอ่ะ”กูถาม
“ก็เกือบจะได้นอน”มันพูดเหมือนประชดกูซะงั้น
“หรอ..กู นอนไม่หลับอ่ะ”กูพูดตะกุกตะกักบอก
“..................”มันเงียบ
“หลิ่ม”กูเรียก
“แล้วกลับกับทัวร์จริงๆหรอ”กูถาม ใจก็เต้นตุ๊บๆ ต่อมๆไปเพราะว่ายังไงมันก็ยังโกรธกูอยู่นี่หว่า แล้ววันนี้ทั้งวันกูก็ไม่ได้คุยกับมันเลยด้วย มันก็เลยรู้สึกห่างเหินแปลกๆว่ะ ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยให้ตายเหอะมึง
“อืม”มันตอบ
“แล้วทำไมดีกันได้อ่ะ”กูถาม
“ก็ไม่ทำไม ก็ดีกัน”มันตอบเหมือนแม่งไม่อยากจะตอบซะงั้น
“อืม”กูพูดแค่นั้น
“...................”แล้วกูก็เงียบเพราะกำลังนึกอยู่ว่าจะพูดอะไรอีกดี
“แล้วพรุ่งนี้มึงก็จะไม่มาร้องเพลงแล้วดิ”กูพูด
“แล้วกูก็จะไม่ได้เจอมึงตั้งหลายวันแหนะ”กูพูดอีก
“................”มันก็ยังคงความเงียบไว้ แสดงอาการออฟไลน์ใส่กูไม่มีที่สิ้นสุด ห่า..กูขอซื้ออารมณ์นี้ของมึงได้ไหมวะ
“เอ่อ..สลิ่ม แล้วเรื่องวันนี้น่ะ ทั้งเรื่องเป เปียแล้วก็ทัวร์ กูไม่รู้เรื่องจริงๆนะ มันมาเจอกันเองอ่ะ..มึงคงไม่โกรธกูใช่ไหม”กูแก้ตัวไปก่อน
“แล้วกูพูดอะไรรึยังล่ะ..เรื่องของมึง มึงไปจัดการให้มันจบเองเหอะ”มันพูดย้อน กูนิ่งไปนิดหน่อย เพราะกำลังประมวลกับประโยคที่มันพูดบอก มันคงอยากให้กูไปจัดการเรื่องพวกเด็กเก่ากูให้หมดรึเปล่าวะ ถ้ากูตีความไม่ผิด
“ครับ จะจัดการนะ”กูตอบเฝื่อนๆ
“เอ่อ..สลิ่ม”กูเรียกอีก
“ไร”มันตอบ แม่ง โคตรห้วน
“พรุ่งนี้”กูพูดยังไม่ทันจบดี
“ไม่ต้องหาเรื่องมาเลยนะ”มันพูดดักทางไว้ก่อน
“ทำไมอ่ะ”กูรีบถาม
“กูจะอ่านหนังสือ”มันพูด
“ก็ไปหาแป๊บเดียวไม่ได้หรอ”กูพูดอ้อนวอนมัน
“ไม่ได้”มันตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทันที
“แต่มึงกับกูจะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเลยนะ”กูรีบพูด เพราะว่ากูจะได้ว่ามันบอกว่าจะไปดูคอนเสิร์ตกันวันศุกร์หน้านี้ แล้วมันก็ขอลางานกับไอ้โมทในวันศุกร์แล้วด้วย ดังนั้นมันก็จะมาร้องเพลงเพียงแค่วันเสาร์ เพราะว่าไอ้บอสมันมาร้องแทนขึ้นเดือนใหม่แล้ว
“.................”มันเงียบอีก
“กูอยากเจอมึงอ่ะ”กูพูด
“กูต้องเตรียมตัวสอบ กูจะสอบแล้ว”มันพูดเสียงเรียบเหมือนไม่ได้แสดงอารมณ์หงุดหงิดอะไร
“แต่..”กูพูด
“ไม่ต้องมาเสือกต่อรอง มึงก็ด้วย..จะสอบอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ร่อนไปร่อนมาอยู่ได้”มันพูดบ่นใส่ให้หนึ่งดอก
“เปล่าร่อนไปร่อนมานะ”กูรีบแก้ตัว
“แค่ไปหาแป๊บเดียวเอง นะๆ”กูบอก
“ไม่ได้ แป๊บเดียวกูไม่เคยเห็นมึงแป๊บ”มันพูดอีก
“แป๊บจริงๆ รอบนี้แป๊บเดียวจริงๆ”กูรีบพูด เพราะรอบนี้มันโต้ตอบกูมากผิดปกติ ถึงแม้ว่าเมื่อวานมันจะโกรธกูแต่มันยอมคุยด้วยถึงขนาดนี้ก็ถือว่าดีสำหรับกูถมไปละ ส่วนเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อวานเอาไว้ทีหลังดีกว่า กูแก้ทีละปัญหาดีกว่านะ เรื่องแค่อีพวกนั้นมันตบกันวันนี้กูก็ปวดหัวกระบาลจะแยกอยู่ละ ถ้าเอาปัญหาทุกอย่างของกูมารวมกันกูว่ามันคงผูกเป็นโบได้อยู่บนหัวกู กูคงจะสวยน่าดูเลยทีนี้อ่ะ ห่า..แล้วอีกอย่างก็อย่าไปรื้อฟื้นเรื่องเดิม ชวนมันคุยเรื่องใหม่ถึงแม้จะด่าบ้างไรบ้าง แต่กูว่าก็ยังดีกว่าที่มันไม่ยอมคุยกับกูเลยอะนะ
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ อย่าให้กูพูดซ้ำได้ไหมวะ”มันพูดเสียงเหวี่ยงนิดหน่อย
“.................”กูเงียบไปเลย
“อืม ก็ได้”กูตอบเสียงเบา
“แต่ว่าจะไม่ได้เจอกันจนถึงวันเสาร์หน้าเลยหรอ”กูพูด ก็มันอีกตั้ง6 วันแหนะ
“เออสิ”มันตอบส่งๆได้อีก
“มึงไม่คิดถึงกูหรอ”กูย้อน
“คิดสิ มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นสำหรับมึงน่ะ”มันพูดพร้อมกับทำเสียงประชดใส่กู
“...............”เงียบสิคร้าบ มีอะไรจะแก้ตัวล่ะ เหอะๆ
“ก็ได้ ไม่เจอก็ไม่เจอ”กูตอบ หงอยเลยกู
“งั้นโทรหาได้ไหม”กูถาม
“...............”มันเงียบ
“ได้ไหม โทรหา..ส่งข้อความก็ได้”กูก็ต่อให้สุดๆแล้วนะ
“เรื่องของมึงสิ”มันตอบเสียงเบา
“ครับ”กูตอบ แล้วยิ้มหน่อยๆ บ้าไปแล้ว มันตอบแค่นั้นกูก็ยังยิ้ม..ทำไมกูยังไม่ชินสักทีวะกับไอ้เสียงเบาๆห้วนๆของมันน่ะ
“กูง่วงแล้ว”มันพูดขึ้น
“อื้ม..งั้นฝันดีนะครับ”กูบอก
“อืม”มันตอบแค่นั้น
“เอ่อ..สลิ่ม”กูเรียกดักไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะขอไปรับมันวันเสาร์หน้าได้ไหม
“ไปอ่านหนังสือหนังหาไป๊!..ไอ้บ้า”มันไล่ส่งๆเสียงกระแทกใส่หูกูอีก

ตู๊ดด ๆ  ๆ  ๆ

แล้วก็วางสายใส่กูไปเลย ทิ้งให้กูงง ค้าง เง้อ..กูรู้แล้วว่ากูต้องอ่านหนังสืออะ ไม่เห็นต้องไล่เลยนี่หว่า..ไอ้เด็กห่านี่ ตกลงเป็นเมียหรือเป็นแม่กูวะ  แต่สุดท้ายกูก็ต้องพอแค่นั้นอะนะ อย่าไปมีปากเสียงต่อหรือว่าโทรกลับไปอีก ไม่งั้นอาจจะเจอขาคู่ออกมาจากโทรศัพท์ได้ แต่แค่นี้ก็พอแล้วแหละ อย่างน้อยก็ทำให้กูสบายใจที่ได้พูดกับมันบ้าง คืนนี้จะได้นอนหลับไม่ต้องกลิ้งไปกลิ้งมาละ

................>>>><<<<................

พึ่งทำการบ้านเสร็จ และก็พึ่งพิมพ์เสร็์จเมื่อกี้
ไม่ได้ตรวจ..ลงเลย (ง่วง..ไปนอนละ) ไม่อยากให้ขาดช่วง
ปล.อีกไม่กี่ตอน(มั้งนะ)

[knightofbabylon]

คุณพี่โมทพูดซะซาบซึ้งเลย
(ซาบซึ้งมาถึงคนอ่านด้วยว่าจะยังแร่ดตะแล๊ดแต๊ดแต๋ไปอีกนานแค่ไหน)
เมตร ได้เวลามองอนาคตจริงๆจังๆ ซักทีละนะ ใช่มั้ย?


เรื่องนี้จะจบแล้วเหรอคุณเบบี้
ยังมองไม่เห็นสัญญาณที่สลิ่มจะตอบรับเมตรเป็นรูปเป็นร่างเลยนะ 
ฉึก ฉึก  รอบต่อไปก็ยังมองไม่เห็นทางเหมือนกัน 


เมตรเอ๋ยยยย ทำตัวให้สลิ่มเชื่อมั่นให้ได้นะ ลุ้นจนตาจะแหกแล้ว





 

[someone479]

เย่ๆๆมาต่อแล้วๆ

[naja]

แหม ช่วงนี้ไม่ค่อนสวีตกันเลยอ่าา

[Dorumi]

ลุ้นจริงๆเลย อ่านเรื่องนี้
ระแวงไปทั่วเลยเรา เมียเก่าเมตรแต่ละคนก็สุดๆเลยอ่ะ

[DexTunG]

 

[tutu]

ได้เวลาปฏิวัติตัวเองได้แล้วนะไอ่เมตร....สู้เพื่อหลิ่ม     

[fungfung]

สู้ๆ พี่เมตรจัดการอะไรๆ ให้มันเรียบร้อยซะ

[A-J.seiya*]

เบบี้ิ มาดึกๆ
ตกใจหมดเลย ....
เออ พี่เมตร ทำเพื่ออนาคตมั่งนะ
จะได้แบบดูมั่นคง !!!

น้องมิ้ว ส่งมาให้เค้าเลี้ยงก็ได้
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ่านตอนนี้จนซึ้งเหมือนโดนลูกศรทิ้มจึ้กๆมาถึงตัวเองเลยว่ะ อนาคตกรู.......

[@BUA@]

ต้องห่างกันหลายวัน พี่เมตรไม่จิตตกแย่เรอะ   

[nang_nang]

อีกไม่กี่ตอน

คงไม่ได้หมายความว่าสลิ่มจะรักเมตรตอนจบเลยน่ะ
ม่ายยยยยยยยยย อยากอ่านฉากสวีทคู่นี้สุดๆ

[XOXO]

เง้อออ มะนาวไม่มีน้ำได้อีกซาหลิ่มมมมมมมมมมม T^T
สงสารพี่เมตร มีความอดทนขั้นสูงสุดจริงๆ สู้เขานะเพ่ *ตบบ่า*
เมื่อไหร่จะหวานกันซักที ฮืออออออ ใกล้จบแล้วเหรอออคะ 

[aekporamai2]

เห็นแก่ตัว..

[panang]

ตอนนี้สาระล้วนๆเลยวุ้ย

ดูแล้วไม่น่าจบง่ายๆเหมิอนเบบี้บอกเลย 

[anna1234]

 

[JJHJJH]

อิพี่เมตร ได้เวลาใช้สมองละเหอะ

[naiin]

ได้เวลาปฏิวัติตัวเองได้แล้วนะไอ่เมตร....สู้เพื่อหลิ่ม    

นั่นดิเต็มที่หน่อย เอาใจช่วยอีกแรง
 

[a_tapha]

ต้องห่างสลิ่มไปหลายวัน  พี่เมตรคงเหงาแย่

ต้องการคนแถวนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนป่ะพี่       

[nunamicky]

เฮียเมตรเริ่มคิดถึงอนาคตของตัวเองมากขึ้นแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
 

[seaweed]

พี่เมตรหน้าเครียดเลยแฮะ  
พยายามหน่อยนะ สู้ๆๆๆๆ  
น้องหลิ่มก็เป็นแรงใจให้พี่เค้าหน่อยนะ  
LOVE LOVE เบบี้  

[dp]

เพื่อตัวเอง 

[rak_jae]

เมตรครับ
ตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบเถอะนะ
เชื่อที่น้องหลิ่มสั่งสอนตักเตือน....
เพือตัวเมตรเองจะได้ไม่เวิ่นเว้อเอ๋อเหรออีกไง
 

[aehJTS]

ห่างหลายวันเมตรจะได้มีเวลาให้ตัวเองคิดถึงอนาคตบ้างสลิ่มจะได้ใจอ่อนซักที
อยากเห็น 2 คนนี้รักกันแบบไม่ปิดบังความรู้สึกตัวเองซักที

  writer คะ