หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Testsu]

เมตรต้องทำงาน เลี้ยงสลิ่มให้สมกับที่รักนะ ฟังดูเป็นผู้ใหญ่ดีจัง 
   จิ้มเบบี้มาต่ออีกเร็ว ๆ

[peppier]

โฮกก !  น้องหลิ่มงอลลลล ล '
น่าจะง้อยากนะเฮียย .

[som]

เฮียเมตร ลองแสดงให้สลิ่มดูดืว่าสามาร๔ทำให้สลิ่มอยู่ได้สบาย
สามารถทำให้สลิ่มมั่นใจในตัวเฮีย
ดูแล้วสลิ่มรักเฮียนะนั่นนะ แต่ไม่มั่นใจในตัวเฮียมากกว่านะ
พี่เบ   บี้ จุ๊บจุ๊บ

[Yunatsu]

พี่เมตรสู้ๆ พี่เมตรสู้ตาย พี่เมตรไว้ลาย สู้ตายพี่เมตรร

เอาใจช่วยน้าพี่เมตรรรรร

[oilzii]

พี่เมตรสู้ตายยยยยยย

[kokikung]

รอไอ้พี่เมตรเคลียบรรดาคนเก่าให้หมดวันนั้นสลิ่มคงดีขึ้น (มั้ง) 555++

พี่เมตรต้องกลับไปอยู่บ้านกะพ่อแม่หรือเปล่าเนี่ยยยยย

กลัวห่างกะสลิ่มมมม

อยากรู้เบื้องลึกของทัวรืมากมาไม้ไหนนิไม่คิดว่าจะปล่อยง่ายๆๆ

[anterosz]

ทั้งหมดนี้เพื่อตัวไอ้เมตรเองจริงๆ  

 

[Fae~For~One]

  จะจบแล้วเหรอ

ยังมึนๆ อึนๆ อยูี่เลย ว่าเรื่องมันจะจบแบบไหน

สัญญา ก็ยังไม่รู้เรื่อง สลิ่มเหมือนรักแต่เหมือนเลือกอนาคตมากกว่า

ไอ้เมตรก็ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลย ผลัดตลอด  เครียดแทนพ่อแม่ และสลิ่มจริงๆ

ยังไงก็อ่านตอนต่อไปน๊า 

[Killua]

เชื่อน้องมันมั่งเหอะ เมตรเอ้ย เพื่ออนาคตของตัวเองและคนที่เรารัก

[Na_RimKLonG]

เบบี้จะจบแบบหักดิบป่าวเนี่ยยย

[mantdash]

สลิ่มมองเมตรออกทะลุปุโปร่งเลย

นับว่าเป็นเด็กที่ความคิดไม่เด็กเลยนะเนี่ย ติดตรงนิสัยใจร้อนจนเกินไปเท่านั้นเอง

อ่านตอนนี้ก็ยิ่งยืนยันว่าถ้าหลิ่มคบกับเมตรแล้วไม่มั่นคงแน่นอน เพราะยังไม่กล้าตัดสินใจชีวิตของตัวเองเลย

เอาใจช่วยให้สร้างอนาคตของตัวเองไวๆนะ หลิ่มมันจะได้สบายใจ ฮาฮ่า

[amito]

ถึงเวลาแล้วหล่ะเมตรที่จะลงหลักปักฐานซะที จะทำอะไรก้อคิดได้แล้ว ถ้าตัวเองยังไม่รู้สึกมั่นคงแล้วจะทำให้สลิ่มมั่นใจได้ไง

[mupmipjung]

ใกล้แล้วจุดไคลแมกซ์

[p_pink]

ได้เวลาโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว และเริ่มคิดถึงอนาคตได้แล้วพี่เมตร
ถึงมันจะเพื่อพ่อแม่ พี่น้อง หรือเพื่อสลิ่ม แต่ทั้งหมดทั้งมวลสำคัญที่สุด ก็ "เพื่อตัวเอง" นะ 

ก็เข้าใจนะกับเรื่องที่พี่เมตรยังไม่รู้ว่าชอบอะไร อยากทำอะไร เป็นเหมือนกันเลยว่ะ  (ขอจับมือแท็คทีมหน่อยเหอะ)

อย่าเพิ่งยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มล่ะ ... อ่านหนังสือด้วย สอบตกขึ้นมา เจอสลิ่มเรียนจบก่อน จะอาย(เมีย)เด็กมันนะเว้ย 

  เป็นกำลังใจ และ +1 ให้เบบี้จ้ะ

[suginosama]

พี่เมตร ได้เวลาสร้างอนาคต เพื่อ สลิ่มแล้วนะ
เชียร์พี่เมตร สุดใจให้ง้อสลิ่มได้เร็วๆ
สลิ่มใจอ่อนกับพี่เมตรมากๆหน่อยนะ สงสารพี่เค้า

[nk23992]

เมื่อไรพี่เมตรจะจัดการชีวิตให้เรียบร้อยนะ
แล้วยังงี้สลิ่มจะกล้ารักพี่ได้ไงคร๊าบ
เฮ้อ...โตๆๆๆสักที่พี่

[CHIVAS]

ทำเพื่อตัวเอง . .  แล้วมันส่งผลไปถึงสลิ่มด้วยนะพี่เมตร

สู้ๆ 

[Phantom]

สลิ่มไล่เมตรไปนอนเพราะแอบเขิน
กลัวเมตรบอกรักหรือเปล่า
555 แอบคิดเข้าข้างเมตร

เฮ้อ เมตรต้องสู้ อดทนอีกหลายอย่างเลยมั้งเนี่ย
กว่าจะได้ใจสลิ่มเต็ม ๆ
ู้สู้ต่อไป เมตร

[YongaMO]

  ดัน ดัน ดั น ..

[Mura_saki]

อืม....งงนิดนึงนะ


รออยู่นะเมือไรที่สลิ่มจะได้เสียน้ำตาเพื่อรเมตรบ้าง



ใจแข็งมากๆๆ

[toommin]

เมื่อไหรจะได้หวานกันนนนนนนน

สงสารพี่เมตรอ่ะ

[เบบี้]

ตอนที่74  คาดหวังครั้งใหม่


วันนี้เข้าวันที่สามแล้วที่กูกับสลิ่มไม่ได้เจอกัน  กูโทรหามันทุกวันตอนประมาณบ่ายๆกับเวลาก่อนนอนของมัน หรือเวลาที่มันอนุญาตให้กูโทรไปได้อะนะ  กูอ่านหนังสือโดยที่หยุดเรียน ไปเรียนบ้างไม่ได้ไปเรียนบ้างกับเฉพาะวิชาที่ไม่ได้เก็บคะแนนเข้าเรียน กูก็อ่านหนังสืออยู่บ้าน ถึงกูจะฟุ้งซ่านบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง หรือเหมือนดูจะฟุ้งซ่านมากจนไอ้คนข้างๆมันรำคาญกูก็เหอะ
“ห่าเมตร มึงจะอ่านหนังสือหรือดูทีวีเอาสักอย่าง”ไอ้โมทด่าให้ วันอังคารวันนี้มันก็หยุดอีกแล้ว
“ก็กูไม่อยากอ่านเท่าไหร่อะ”กูบอกเพราะว่าเมื่อวันอาทิตย์กูก็จำใจอ่านแล้วนะ วันจันทร์กูก็อ่านไปเยอะแล้ว แล้วอยู่ดีๆวันอังคารกูก็เสือกขี้เกียจและง่วงมากๆขึ้นมาซะงั้น อีกอย่างสลิ่มมันก็เล่นรับโทรศัพท์คุยกับกูแค่ไม่ถึงสองนาทีมันก็ขอวางอะ กูจะบ้าตายอยู่ละนี่
“อ่ะ..”มันยื่นจานข้าวให้กู อาหารตรงหน้ามีน้ำพริกปลาทู ปลาทูทอด กับชะอมและก็มะเขือยาวชุบทอดแบบที่กูชอบ แต่วันนี้กูไม่ทำ ให้ไอ้โมททำเพราะกูอ้างว่ากูอ่านหนังสือ เหอะๆ
“ขอบคุณค้าบ”กูบอกแล้วรับจานข้าวมา ไอ้โมทนั่งลงข้างๆกู และจัดการลงมือแดกกัน ฝีมือไอ้โมทมันนี่ไม่มีตกจริงๆ ทำอะไรแม่งก็อร่อยไปหมด
“สอบวันไหนบ้าง”ไอ้โมทถาม
“วันจันทร์ถึงพุธน่ะ วันพุธแม่งตั้งสองวิชา”กูบ่น
“ตั้งใจล่ะ”มันพูดแค่นั้น
“อืม ระดับนี้ละ”กูตอบแล้วตักข้าวเข้าปาก พอกูกับไอ้โมทกินข้าวเสร็จ คนเก็บจานเก็บชามก็ต้องเป็นกูสิ พอกินเสร็จกูก็ปลีกตัวไปงีบก่อนเงียบๆเพราะเดี๋ยวถ้าไอ้โมทมันรู้มันจะด่ากูเอาอีกน่ะสิ  พอหลับเต็มอิ่ม ชาร์ตแบตให้ตัวเองเสร็จแล้วกูก็อ่านต่อ  แหมะ..เหมือนจะตั้งใจ ตั้งมั่น และแน่วแน่มากกว่าที่ผ่านมาเลยวุ้ยกู
หลังจากวันนั้นกูก็ติดต่อกับสลิ่มมาตลอด แต่แค่ไม่ได้ไปเจอหน้ามันตามที่มันสั่งแค่นั้นเอง ส่วนร้านไอ้โมทกูก็ไม่ได้ไปเลย กูไปส่งไอ้มิ้วค์ที่โรงเรียนทุกเช้าแทน และไปรับมันทุกเย็นด้วยเช่นกัน เย็นนี้ก็เป็นอีกวันที่กูต้องไปรับมันที่โรงเรียน แต่เมื่อเช้ากูไปส่งไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์โดยเอารถยนต์ไป เพราะว่ากูตั้งใจจะไปอ่านหนังสือกับพวกไอ้โปร ถ้ากูอยู่บ้านคนเดียวกูคงฟุ้งซ่านแน่ กูเลยไปอ่านหนังสือที่หอไอ้โปรพร้อมกับไอ้ใหม่และไอ้อาร์มด้วย ส่วนพวกไอ้พี ไอ้แสตมป์กับคนอื่นๆมันไปอ่านกันที่ห้องสมุดมหาลัย พอบ่ายๆก็นัดมากินข้าวด้วยกัน ก่อนที่จะพากันไปกลับไปที่ห้องของไอ้อาร์มแทนรอบนี้เลยได้จัดกันยาวถึงเย็นกันเลยทีเดียว พอถึงเวลาที่ต้องไปรับไอ้มิ้วค์ที่โรงเรียน กูก็ออกไปรับมันแล้วเลยพากันมาซื้อกับข้าวกับของใช้ในบ้านที่หมดก่อนที่จะไปรับไอ้โมทที่ทำงานเย็นนี้ด้วย
“พี่เมตรไปหยิบน้ำยาปรับผ้านุ่มให้หน่อยดิ”ไอ้มิ้วค์หันมาบอก ทั้งๆที่มือก็ถือกระดาษที่จดของที่จะซื้อมา
“อืม”กูตอบแค่นั้นแล้วเดินไปหยิบน้ำยาปรับผ้านุ่มให้มัน พอกูเดินมาถึงกูก็เอาน้ำยาปรับผ้านุ่มใส่รถเขน  กูเห็นมันหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจ้องมองไปที่หน้าจอ ในใจกูก็สงสัยว่ามันจะดูทำไม แต่ก็ยังไม่อยากถามอะไรมัน
“พี่เมตร..ผงซักฟอกอ่ะ เอาของบรีสนะ”มันหันมาพูดบอกกูอีก
“ทำไมมึงไม่บอกกูทีเดียววะ เดินไปเดินมากูมึนหัว”กูบ่น
“ก็มันลืมนิ”มันบอกแล้วเดินดูของอย่างอื่นไปเรื่อย กูเลยต้องกลับไปอีกล๊อกที่มันวางขายพวกผงซักฟอก แล้วก็ไปเลือกๆว่าจะใช้แบบไหนก่อนที่จะเลือกหยิบถุงใหญ่มา
“ครับ”กูแอบเดินย่องๆเข้าไปที่ด้านหลังไอ้มิ้วค์มันเพราะกูเห็นมันคุยโทรศัพท์อยู่ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองกูเหมือนสงสัยว่ากูทำอะไร แต่กูก็ยังเดินนิ่งๆเนียนๆไปโดยที่ไอ้เจ้าตัวมันไม่ได้รู้สึกตัวอะไรเลย
“พี่ออกมาซื้อของกับพี่เมตรน่ะ”มันพูดไปเดินไปโดยการเอาข้อศอกทั้งสองข้างเท้าไปที่จับรถเขน แล้วเขนไปเรื่อยๆด้านหน้าอย่างช้าๆโดยที่ไม่ได้ระวังด้านหลังว่ามีกูอยู่
“แล้วองุ่นอยู่ไหนอะครับ”มันถาม
“แหนะ..ไอ้น้องเวร”กูแอบคิดและยิ้มให้กับน้องตัวเองที่มันทำเนียนไม่มีบอกข่าวกูเรื่องนี้สักคำ กูเลยทำเนียนเดินตามมันต่อไป
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไปรับพี่โมทที่บริษัทอ่ะ..แล้วพี่สลิ่มไม่กลับบ้านหรอ”มันถาม
“หรอ..ไม่รู้เหมือนกันอะครับ ก็เห็นพี่เมตรอยู่แต่บ้าน..แปล้กแปลก”มันพูดนินทาพี่ชายตัวเองอีก
“อื้ม ใช้ให้เดินไปที่อื่นละ”มันพูดอีก นี่มันไม่อยากให้กูรู้เพราะอะไรวะ ยังไงๆมันก็รู้ว่ากูรู้ว่ามันชอบน้ององุ่นอ่ะ
“พี่ยังไม่พร้อมนี่ พี่สลิ่มโหดจะตาย”มันพูด ทำเอากูแทบหลุดขำออกมา เพราะมันทำให้กูรู้สาเหตุที่มันไม่อยากให้กูรู้ เพราะว่ามันคงกลัวว่ากูจะเอาไปบอกสลิ่มให้รู้ว่ามันจีบน้ององุ่น แล้วมันก็คงกลัวสลิ่มมันนั่นแหละ
“พ่อมาแล้วหรอ”
“ครับ เดี๋ยวพี่โทรหาตอนดึกๆแล้วกัน”มันพูด แหมะ..ไอ้นี่มันก็ร้ายได้พี่เหมือนกันวุ้ย
“ครับ หวัดดีครับ”มันพูดก่อนที่จะวางสายไปแล้วยืนยิ้มมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ก่อนที่จะหันหลังมาพอดี กูยืนยิ้มแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้มันอย่างกวนตีน ไอ้มิ้วค์มันยืนค้าง อ้าปากหน่อยๆมองหน้ากู
“มาตอนไหนอ่ะ”มันพูด
“มาตั้งแต่พี่คิดถึงนะนั่นแหละ”กูพูดแกล้ง
“บ้า..ไม่มีเหอะ”มันพูดเหมือนเขินๆกู
“หึ มึงนี่นะ..ไม่มีจะบอกกู”กูพูดบอก
“ก็มัน..”มันอ้ำอึ้งอีก
“เออน่า กูไม่บอกสลิ่มมันหรอก มึงพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกมันเองเหอะ..กูไม่อยากโดนโกรธไปด้วยอีก แค่เรื่องกูๆก็จะเอาไปรอดอยู่ละ”กูตบไหล่บอกมัน
“จริงนะ”มันพูดทันที
“เออ แต่อย่าไปทำไรหรือรังแกน้องมันล่ะ..กูไม่อยากจัดงานศพให้มึง มันหวงน้องมันจะตายห่า ถ้ามันรู้นะว่ามึงไปจีบน้องมันเงียบๆแบบนี้นะ เหอะๆ”กูพูดแล้วนึกภาพไอ้มิ้วค์ถูกแขวนคอเสียบประจานหน้าบ้านไปแล้วเรียบร้อย
“สยิวว่ะ พี่เมตรต้องช่วยมิ้วค์ดิ”มันพูด
“ช่วยห่าไรล่ะ มึงจะเอาหญิงทำเมียมึงนะไม่ใช่มาเป็นเมียกู”กูพูดแกล้ง
“เออ..จะยังไงก็ใส่ถุงยางด้วยนะมึง”กูแซวมันซะเลย
“ไอ้พี่เมตร ไอ้บ้า..ไม่ทำหรอกเว้ยเรื่องแบบนั้นน่ะ มีแต่พี่เท่านั้นแหละ คิดแต่เรื่องไรแบบนี้อยู่ได้”มันพูดหน้างอๆเหมือนงอนๆแต่ก็เหมือนเขินกูแล้วจะเขนรถเขนหนีกูอีก กูรู้แหละว่ามันไม่ทำหรอก มันขี้กลัว อีกอย่างมันเป็นพวกหัวโบราณขั้นเทพอีกด้วย
“คนนี้มิ้วค์ชอบจริงๆด้วย ห้ามมาใส่ไข่ให้ทำไรเหมือนคนอื่นอีก..มิ้วค์ไม่เชื่อเด็ดขาด รกสมอง”มันพูดไปเขนรถไป
“โหย อย่างกับมึงกล้าทำคนอื่นเนอะ จิ้นอยู่เลยไอ้จู๋น้อยมึงน่ะ”กูพูดแล้วแกล้งจะจับของมัน มันก็รีบหลบทันที
“พี่เมตร”มันลากเสียงยาวเน้นเหมือนปราบกับการกระทำของกู
“เอาน่า ไม่ต้องกลัวอะไร..พี่เอาใจช่วยน่ะน้อง”กูทำสำเนียงใต้ใส่มัน ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยได้พูดกันเท่าไหร่นัก เพราะว่าพ่อกับแม่กูพูดกลางกับกูมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วกูก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพ แล้วไอ้มิ้วค์ก็ย้ายตามมาด้วยก็เลยพูดแต่กลางกัน
“แต่ว่า..มึงชอบจริงอ่ะ”กูถามย้ำเพื่อความแน่ใจและสบายใจกับตัวเอง ก็ไม่ใช่อะไรน้ององุ่นก็น่ารักดี กูก็อยากให้น้องชายกูได้รักกับคนดีๆอะนะ
“ก็ชอบอยู่ รักไว้อีกที..น้ององุ่นน่ารักดี มิ้วค์ชอบคนนี้ น้องเค้าน่ารักใช่ป่ะล่ะ”มันพูดไปยิ้มไปอีก
“ตกลง..ชอบอย่างแรงเลยนิ”กูทำเสียงแกล้งมันอีกดอก
“พี่เมตร”มันพูดว่ากูอีก
“นี่มึงชอบจริงหรอวะ มึงอย่าเล่นๆ คบๆแล้วมาบอกเลิกน้องมันไม่ได้นะเว้ย พี่มันเอากูตายแน่อ่ะ”กูพูดปรามไว้ก่อน เพราะถ้านึกถึงอนาคตแล้วไอ้มิ้วค์มันทำแบบนั้น กูตายเป็นเขียดแน่
“มิ้วค์ไม่ใช่พี่เมตรนะ มิ้วค์เคยชอบไปเกลื่อนกลาดแบบพี่รึไง”มันพูดกระแทกเสียงใส่อีก
“คร้าบ ไอ้ไม่เกลื่อนกลาด”กูพูดอย่างเซ็งๆ แม่งเอาเรื่องจริงมาพูดเล่นกับกูตลอดๆอ่ะ


..............
..............


หลังจากวันนั้นพอจะใกล้วันศุกร์ กูก็โทรหาไอ้เขต เพราะจำได้ขึ้นใจว่าวันศุกร์พวกมันต้องไปดูคอนเสิร์ตกับไอ้เชนนั่น  ไอ้เขตมันก็รับปากดิบดีว่าจะดูแลสลิ่มให้ เพราะเห็นบอกว่าสลิ่มมันจะกลับไปนอนหอ ไอ้เขตมันเลยบอกว่าจะขอไปนอนกับสลิ่มเพราะว่ามันดึกแล้วขี้เกียจกลับ จะได้ไล่ไอ้เชนกลับบ้านไปด้วย กูก็เลยสบายใจตกลงตามนั้น เพราะถึงยังไงกูก็ไปรับไปดูแลมันไม่ได้อยู่แล้ว ไม่มีบัตรเข้าไม่ได้แต่ถึงมีบัตรก็คงไม่ได้ไปด้วยกันอยู่ดีนั่นแหละ  วันเสาร์ก็เห็นว่าพวกสลิ่มมันจะไปติวหนังสือสอบกันที่โรงเรียนอีก  โดยตอนเช้ามันไปกับไอ้เขต เมื่อเช้ากูก็โทรหาสลิ่มมันแล้วแต่ได้คุยกันแค่แป๊บเดียวเอง มันก็ขออ่านหนังสือต่อ กูก็ตามใจยังไงก็ได้แต่แล้วสุดท้ายกูก็อดไม่ได้ เพราะกลายเป็นว่าตัวกูเองที่จะอ่านไม่รู้เรื่องถ้าไม่ได้เจอมันวันนี้อ่ะ ก็กูไม่สบายใจนี่หว่าอาทิตย์หน้ากูก็กลับบ้านละอ่ะ

ตู๊ดดๆ ๆ  ๆ   ๆ

“เฮ้ยไอ้หลิ่มๆ”อืม..เสียงรอบข้างแม่งดังได้อีก
“ส่งให้กูๆ”เสียงใครพูดก็ไม่รู้ ขอบอกให้รู้ว่ากูยังไม่ได้ยินเสียงไอ้หัวหลิมมันเลยสักนิด
“เฮ้ย..ไอ้เขต โอ้ยย..ตีนๆ เหยียบตีนกูไอ้ห่าวิทย์”เสียงไอ้สลิ่มพูดโวยวาย เสียงรอบข้างก็โวยวายด้วยเช่นกัน กูไม่ค่อยชอบอารมณ์นี้สักเท่าไหร่ อารมณ์ที่ประมาณว่าโทรไปแล้วทำอะไรอยู่ รับโทรศัพท์โดยไม่สนใจจะรับสายจากกูจริงๆอะนะ
“สลิ่ม”กูเรียก
“แป๊บๆ”มันพูดบอก
“ไอ้ติสๆ”สลิ่มตะโกนเรียก กูคาดคะเนว่ามันคงเล่นบอลกันอยู่แน่ๆ
“เฮ้..”เสียงเฮดังรอบข้าง พร้อมกับเสียงผิวปากดังไปมา ตกลงมันไปอ่านหนังสือกันหรือว่ามันไปเล่นบอลกันวะ
“เออ”มันหันมาพูดใส่กูเสียงหอบเหนื่อย
“เล่นบอลอยู่หรอ”กูถาม
“อืม”มันตอบ
“มีไรเปล่า”มันถาม
“ก็เปล่า โทรหาไม่ได้รึไง”กูพูด
“...............”มันไม่ตอบ  เสียงรอบข้างมันเงียบลงไปแล้ว
“เย็นนี้ไปรับได้ไหม”กูพูด
“ไม่ต้องอ่ะ กูกลับกับไอ้เขต”มันพูด
“แต่กูอยากไปรับอ่ะ เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันยาวเลยนะ”กูพูด
“................”อีกฝ่ายเงียบ
“นะ..”กูพูด
“อืม”มันตอบสั้นๆแค่นั้น
“แค่นี้ใช่ไหม”มันถาม
“แล้วให้กูไปรับกี่โมงล่ะ”กูถาม
“แล้วแต่มึงสิ”มันตอบ
“งั้นสี่โมงกูไปรับที่เดิมนะ”กูบอก
“เออ”มันตอบ
“ครับ แค่นี้ละกัน”กูบอก สลิ่มมันก็เออออตอบก่อนที่จะตัดสายไป  กูหันมามองหน้าจอมือถืออย่างเซ็งๆนิดหน่อย แต่ก็เอาวะ กูเลือกเองนี่หว่า หลังจากวางสายจากสลิ่มมันเสร็จ กูก็อ่านหนังสือต่อจนเย็นเลยนั่นแหละ อ่านฆ่าเวลา พอใกล้เวลาไปรับสลิ่มมัน กูก็อาบน้ำแต่งตัวออกก่อนเวลาไปครึ่งชั่วโมง  ไปรอที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิมก่อนที่จะโทรบอกให้มันรู้ว่ากูรออยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้วเรียบร้อย
“.................”กูยืนยิ้มให้มันที่เดินมาเพียงคนเดียวเลยวันนี้ ท่าเดินแม่งแมนกวนตีนเสมอต้นเสมอปลาย
“.................”พอมันเดินมาถึงกู มันก็ยืนเงียบมองหน้ากูหน่อยๆ กูก็ยืนมองหน้ามันนิ่งๆไม่ได้พูดอะไร มันก็ยืนเตะฝุ่นไปมาเบาๆไม่รู้แม่งต้องการอะไร
“ไปไหนดี”กูถาม
“กลับหอดิ”มันพูดเสียงเบา
“หิวอ่ะ..ยังไม่ได้กินอะไรเลย กินเป็นเพื่อนหน่อยดิ”กูบอกเสียงอ้อนมันนิดหน่อย
“อือ”มันพยักหน้าตอบให้กู  กูยิ้มตอบแล้วยื่นหมวกกันน็อกให้มันแล้วขยับรถก่อนที่จะสตาร์ทแล้วมันก็ขึ้นคร่อมรถทันที  กูขับรถพาไปทางหอมันนั่นแหละ มีร้านกับข้าวที่กูไม่เคยไปกินแต่หลายครั้งที่พาสลิ่มมันกลับทางนี้แล้วมันบอกว่าอยากมาลองกินร้านนี้ดู พอกูจอดรถมันก็มองหน้ากูแล้วมองเข้าไปในร้าน
“จะกินร้านนี้หรอ”มันถาม
“อืม มึงอยากกินเปล่าล่ะ”กูย้อนถาม
“ไงก็ได้”มันพูดแล้วเดินนำเข้าร้านไป กูเดินตามเข้าไปก็มีพนักงานเชิญให้ไปนั่งที่โต๊ะสำหรับสี่ที่ กูนั่งดูเมนูอาหารเงียบๆ เงยหน้าไปมองหน้าสลิ่มมัน มันก็เอาแต่อ่านไอ้เมนูอาหารที่อยู่ในมือมันนั่นแหละ
“กินเป็นกับข้าวไหม”กูถาม
“อืม”มันตอบแค่นั้น ทำไมวันนี้บรรยากาศมันแปลกๆวะพวกมึงว่าไหม มันประมาณว่านิ่งไม่เถียงอะไรกู ถามอะไรก็ไม่ตอบกวนตีน แบบว่ายังไงก็ได้ แล้วกูเองก็เกร็งๆงงๆกับอาการของมัน ไม่รู้ว่าจะโกรธเรื่องเก่าอยู่รึเปล่า หรือว่าไม่ได้โกรธแล้ว หรือว่าเกือบจะหายโกรธแล้วแต่กำลังคิดอะไรลึกๆอยู่ในใจที่กูไม่สามารถอ่านออกได้ หรือว่าอารมณ์มันตอนนี้ไม่อยากเถียงกูกันแน่วะ หรืออาจจะเพราะว่ากูเกร็งเองแหละมั้ง เพราะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน พอมาได้เจอกันกูก็เลยแปลกๆ แล้วก็อยากเอาใจมัน ไม่อยากชวนทะเลาะกวนตีนมันด้วย
“เอาสปาเก็ตตี้ทะเลผัดขี้เมา”มันพูดบอกพนักงาน  กูมองหน้ามันงงๆ..ไหนบอกจะสั่งกับข้าวไง
“ไม่กินข้าวหรอ”กูถาม
“กิน..แต่จะกินอันนี้ด้วย”มันพูดหน้าตาเฉยเหมือนกับผิดหรอที่กูจะกินสปาเก็ตตี้ด้วยน่ะ
“เอายำไข่ดาวกับต้มข่าไก่”กูบอก กินแค่นี้แหละพอละ เหลือให้สลิ่มมันสั่งเพิ่มละกัน
“เอาทอดมันปลากรายกับไข่ตุ๋นไข่เค็ม แล้วก็..”เอ่อ มีวันไหนบ้างไหมที่มันสั่งอาหารไม่เยอะน่ะ กระเพาะแม่งไม่ได้เหมาะกับตัวเลยสักนิด
“พอแล้วมั้ง เดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอก”กูเตือนมัน
“................”มันมองหน้ากูแล้วทำหน้าคิดนิดนึง
“ก็ด๊ะ..แค่นี้แหละครับ”มันยื่นเมนูกลับให้พนักงาน
“น้ำแข็งสองแก้ว แล้วก็น้ำเปล่าครับ”กูยิ้มบอกก่อน
“รออาหารสักครู่นะคะ”เธอจดเสร็จก็ยิ้มบอกพวกกูก่อนที่จะเดินไป
“.................”เลยทำให้กูกับสลิ่มมันหันกลับมาจ้องหน้ากันอีกครั้ง มันเอาแขนเท้าไว้ที่โต๊ะทั้งสองข้างแล้วหันหน้ามองไปทางอื่น  แต่กูก็ยังนั่งมองหน้ามันอยู่อย่างนั้น
“.................”พอมันหันหน้ากลับมา มันก็พบว่ากูนั่งมองหน้ามันอยู่ไม่ได้มองไปทางอื่นเลย มันก็จ้องหน้ากูกลับก่อนที่จะเหลือบสายตากลอกไปกลอกมา เล่นหน้าเล่นตาเหมือนกวนกูแต่เหมือนกับไม่ได้ตั้งใจจะกวนกู แล้วมันก็เอามือทั้งสองมือมาเท้าคางตัวเองแล้วบีบแก้มตัวเองเล่น  กูนั่งอมยิ้มมองมัน พอมันหันมาเห็นหน้ามันก็ตกใจหน่อยๆว่ากูยิ้มอะไร แก้มมันก็แดงอีกแต่มันก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา 
“..................”กูกับมันนั่งเงียบกันเกือบสิบห้านาที ต่างคนต่างไม่มีท่าทีจะพูดอะไรกัน สลิ่มมันหยิบแก้วน้ำที่เค้ารินน้ำมาเสิร์ฟให้นานแล้วมาเล่น มันเอาวางไว้ตรงหน้าแล้วหมุนแก้วเบาๆช้าๆ จนก้นแก้วที่มันเปียกโต๊ะ มันก็เอานิ้วเล่นน้ำที่โต๊ะนั่นไปมา เอามือเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ยอมเงยหน้ามามองหน้ากูเลย จนกูต้องหยิบกระดาษทิชชู่ไปให้มันเช็ดมือ
“สกปรก”กูพูดบอก มันหยิบกระดาษทิชชู่ไปหน้างอๆ แล้วเช็ดที่มือตัวเองก่อนที่จะเอาไปเช็ดโต๊ะที่เปียกนั่นจนมันสะอาด
“อาหารได้แล้วค่ะ”พนักงานเสิร์ฟเดินมาเสิร์ฟข้าวเปล่าสองจาน กับสปาเก็ตตี้ของสลิ่มมัน แล้วก็ยำไข่ดาวที่กูสั่งก่อน ที่จริงร้านนี้มันเล็กๆนะ มีโต๊ะอยู่แต่สิบสองโต๊ะเอง แต่จัดร้านสะอาดตา น่ารักดี ดูวัยรุ่นๆคงเพราะว่าอยู่ใกล้กับหอที่นักเรียนอยู่เยอะแหละมั้ง คงเอาใจวัยรุ่นกันหน่อย แต่ราคาอาหารนี่ไม่ค่อยเอาใจวัยรุ่นเท่าไหร่นะ เพราะไม่มีอะไรต่ำกว่าห้าสิบบาทเลยสักอย่าง
“มึงเลี้ยงหรอ”มันพูดขึ้น นี่ถือว่าเป็นประโยคแรกที่มันถามกูในร้านนี้เลยมั้ง
“ครับ”กูตอบ มันจัดแจงเอาสปาเก็ตตี้ไว้ด้านหน้าตัวเอง ก่อนที่จะตักสปาเก็ตตี้เข้าปากตัวเองก่อนเลยคำแรก พอมันตักกินคำแรกเสร็จ มันก็ดันจานสปาเก็ตตี้ให้มาเรียงคู่กับจานยำไข่ดาวของกู
“...............”
“มึงจะจ้องอะไรกูนักหนาเนี่ย”มันพูดในที่สุด
“ก็ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงนี่”กูตอบ
“................”หูเริ่มแดงโดยไม่รู้ตัวอีกละ
“แล้วก็จะไม่ได้เจอกันอีกตั้งหลายวัน มึงจะไม่คิดถึงกูบ้างเลยรึไง”กูพูด
“................”มันเงียบสไตล์เดิม
“วันพุธกลางคืนกูก็ต้องไปภูเก็ตแล้วนะ จองตั๋วแล้ว”กูบอก
“................”มันเงียบพยักหน้าตอบเหมือนรับรู้
“สอบเสร็จวันพุธหรอ”มันถาม
“อืม สอบวิชาที่สองเสร็จก็ขึ้นเครื่องตอนเย็นน่ะ”กูตอบ
“มึงสอบเสร็จวันไหน”กูถาม
“วันพฤหัส”มันตอบ
“แล้วอ่านหนังสือเป็นไงบ้าง”กูถามอีก
“ก็ดี เรื่อยๆ”มันตอบ
“กูคงกลับวันจันทร์นะ”กูบอกมัน
“..................”มันก็แค่พยักหน้าตอบอีกแล้วจิ้มปลาหมึกในสปาเก็ตตี้เข้าปาก
“แล้วหลังจากนั้น เราจะได้เจอกันปกติใช่ไหม”กูถาม เพราะถึงยังไงก็สอบเสร็จกันทั้งสองฝ่ายแล้วนี่ มันคงจะไม่ห้ามให้ไม่เจอกันอีกหรอกมั้ง
“ก็ถ้าเป็นที่น่าพอใจ”มันเงยหน้าพูดแล้วมองหน้ากูทั้งๆที่ปากก็เคี้ยวอยู่
“หมายความว่าไง”กูย้อนถาม
“ก็ไม่หมายความว่าไง”มันย้อนตอบ
“สลิ่ม มึงต้องการอะไรมึงก็บอกสิ”กูบอก
“กูต้องการอะไร กูก็ไม่ได้ต้องการอะไรนี่”มันพูดขำๆ
“กูเคยบอกแล้วว่าจะทำให้มึงเห็นว่าความรักกูไม่ใช่ ก็แค่..สำหรับมึง”กูพูด ระหว่างนั้นพนักงานก็มาเสิร์ฟอาหารเพิ่มพอดี เค้ายิ้มให้ กูก็เงียบทิ้งจังหวะไว้ไม่ได้พูดอะไรต่อ พอพนักงานเสิร์ฟเสร็จเค้ายิ้มให้ก่อนที่จะเดินไป
“กู..”กูคิดไม่ออกว่ากูจะเริ่มพูดยังไงดี อีกหลายวันต้องไม่ได้เจอกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีอะไรผิดใจกันมากมายแต่กูว่าระยะห่างของใจระหว่างกูกับมันยังมีอยู่ ซึ่งกูไม่ไว้ใจอะไรรอบตัวมันทั้งนั้น
“ไม่ต้องสัญญาล่ะ”มันพูด
“จะสัญญา”กูย้อนทันที
“...............”มันเงียบจ้องหน้ากูเหมือนไม่พอใจอะไรนิดหน่อย
“คราวนี้กูจะทำให้มึงเห็นว่ากูไม่ใช่..ก็แค่..ทำอะไรสำหรับมึงไปวันๆ”กูพูดบอก
“ทุกอย่างที่กูทำก็เพราะกูอยากทำ ที่กูหึงก็เพราะกูหึง ที่กูหวงก็เพราะกูหวงของกู กูเป็นแบบนี้มันก็คือกู..กูรักของกู ก็คือกูรักของกู กูก็จะเป็นอย่างนี้ของกูต่อไป”กูพูด
“มึง..พูดเบาๆสิ”มันห้ามด้วยสีหน้าตกใจกับคำพูดของกู ที่จริงกูไม่ได้พูดตะโกนเสียงดังอะไร ก็พูดปกติแต่ว่าสลิ่มมันคงระแวงว่าโต๊ะข้างๆหรือโต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจะได้ยินเข้า
“แต่กูจะทำให้มึงมั่นใจในตัวกูให้ได้นะ กูจะทำให้มึงเห็นให้ได้ว่าที่กูรักมึงไม่ใช่แค่รักเล่นๆไปวันๆ”กูบอก
“................”มันเงียบ
“ขอให้ทำได้อย่างที่พูดแล้วกัน”มันพูดเสียงเรียบแต่สีหน้ามันเหมือนกับประชดกูประมาณว่าที่ผ่านมาก็ทำแทบไม่ค่อยจะรอด ทีงี้เสือกมาปากดีอะไรแบบนี้ แต่กูกลับยิ้มให้มันเพราะว่าน้ำเสียงมันไม่ได้ประชดกู แต่ฟังดูแล้วเหมือนกับกูกำลังเข้าข้างตัวเองอีกนั่นแหละ คำพูดมันทำให้กูตีความเหมือนกับว่ามันได้ยกโทษให้กูแล้วและก็กำลังให้โอกาสกูกับครั้งใหม่ที่กูได้ขอมันในครั้งนี้ด้วย
“ครับ”กูยิ้มตอบ
“กินเด๊ะ”มันพูดแล้วเลื่อนจานเรียงๆให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนที่ทั้งกูและมันจะเริ่มลงมือกินกันอย่างเงียบๆ  พอกินเสร็จกูก็ไปส่งมันที่หอ และก็แน่นอนอีกว่ามันไม่ยอมให้กูขึ้นไปส่งที่บนห้อง กูก็ตามใจมันไม่ให้ขึ้นก็ไม่ขึ้น  แล้วกูก็ขับรถกลับบ้านนั่นแหละ เย็นนี้ไม่มีอะไรทำด้วย กลับไปกวนตีนไอ้มิ้วค์มันเล่นดีกว่า ยังไงๆก็สบายใจไปเปราะนึงแหละวะ จะได้กลับบ้านไปหาพ่อหาแม่ให้สบายใจหน่อย

................>>>><<<<.................

[เบบี้]

เง้อออ มะนาวไม่มีน้ำได้อีกซาหลิ่มมมมมมมมมมม T^T
สงสารพี่เมตร มีความอดทนขั้นสูงสุดจริงๆ สู้เขานะเพ่ *ตบบ่า*
เมื่อไหร่จะหวานกันซักที ฮืออออออ ใกล้จบแล้วเหรอออคะ 

ใกล้ละ..อีกนิดนึง

ตอนนี้สาระล้วนๆเลยวุ้ย
ดูแล้วไม่น่าจบง่ายๆเหมิอนเบบี้บอกเลย 

ง่ายน่า..คิดง่ายๆ จบง่ายๆ เหอะๆ..ไม่มีไรมาก

เมื่อไหร่จะมี NC?
อยากเห็นสัดส่วนของสลิ่ม 5555
ขอ NC หลายๆตอนเลยน๊าาา อยากเห็นสัดส่วนบ่อยๆ
ขอแบบละเอียดๆเลย ฮาๆ 

เมื่อคุณกล้าขอ..เราก็กล้าจัดให้ กร๊าก

ถ้าเมตรมีอนาคตที่ดีและมั่นคง

ก็เพื่อตัวเมตรเอง

และเพื่อความมั่นใจของสลิ่มด้วย

ยังรอเฉลยการดีกันของสลิ่มกับทัวร์นะจ๊ะเบบี้
มันต้องมีอะไรแอบแฝง

บอกไปแล้ว ..อย่าคิดลึก (คนเขียนไม่มีอาร์ต เลยคิดได้แต่ด้วนๆ สั้นๆสามสไตล์ )

จะจบแล้วเหรอ

ยังมึนๆ อึนๆ อยูี่เลย ว่าเรื่องมันจะจบแบบไหน

สัญญา ก็ยังไม่รู้เรื่อง สลิ่มเหมือนรักแต่เหมือนเลือกอนาคตมากกว่า

ไอ้เมตรก็ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลย ผลัดตลอด  เครียดแทนพ่อแม่ และสลิ่มจริงๆ

ยังไงก็อ่านตอนต่อไปน๊า 

นั่นดิ..จะจบแบบไหนของกูดีวะ เหอะๆ

เบบี้จะจบแบบหักดิบป่าวเนี่ยยย

ไม่หรอก..เค้าไม่ซาดิสขนาดนั้น ฮ่าๆๆ

ใกล้แล้วจุดไคลแมกซ์

อืม..ใกล้ละ เกือบจะออกละ กร๊าก

[knightofbabylon]

เมตร โอกาสมาแล้ว ทำให้ได้นะ  

ทัวร์ต้องบอกอะไรสลื่มซักอย่างแน่เลย มั้งนะ?
แปลกใจทำไมท่าทีสลิ่มอ่อนลง แต่ดีแล้วล่ะ
เพราะลุ้นกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

 
ปล. คุณเบบี้ ..

อีกเรื่องนึง เพราะว่ารักแน่หรือเปล่า ได้แว่บๆไปอ่านสองตอนแรกแล้ว
แต่ยังหาเวลาอ่านต่อไปยาวๆไม่ได้เลย  แปะไว้ก่อนแล้วจะตามไปอ่าน
บอกตรงๆ ติดใจการเล่าเรื่องของคุณเบบี้ เป็นอีกหนึ่งแบบที่ชอบ ชอบจริงๆ

[P★RiTŸ]

เหมือนจะดีีขึ้นกว่าตอนแรก
อย่างน้อยสลิ่มก็พูดด้วย
ไม่เงียบอย่างเดียว
ไอ้เมตรสู้ๆ 

[broke-back]

เมตร-หลิ่ม

ปั๋วเมียคู่นี้

พูดจากันดีๆ ก็เป็นวุ้ย



 :กอด1:เจ้เบ๋

[@BUA@]

จะเอาใจช่วยนะพี่เมตร 

[BooBu]

  ใจอ่อนไวๆน้า พี่เมตรสู้ๆ


เบบี้สู้ๆ^^

[K2KARN]

เกือบแล้วมั้งเมตร
ทำให้ได้ดีกว่านี้อีกนิดหน่อยเอาให้น้องมันมั่นใจหน่อย

มิ้วกับองุ่นนี่จะเป็นไงต่อวะเนี่ย
สลิ่มรู้จะว่าไง อิอิ

[Na_RimKLonG]

ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล  555+