หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[aohka]

อ่ะหูย.. อ่ะหูย...

น้องเบบี้ๆๆ ฟิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต อ่ะ
ลงสองตอนติดๆๆ

เอาเว้ย... พี่เมตร สู้ๆ


ถึงน้องเบบี้ และ พี่เมตร  เอ็มร้อยสักขวดมะค๊า... เดี๋ยวเจ้จัดให้~~!!  หุหุ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

อะไรที่ทำให้ไม่สบายใจก็มองข้ามมันไปเลยนะคะ
เก็บมาคิดก็เครียดอีก
ยังมีคนรักผลงานคุณเบบี้อีกเยอะแยะนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่า

[silverspoon]

เบบี้ ขอให้ทำข้อสอบได้น้า 

ไม่เสียแรงที่เชียร์พี่เมตร รู็้จักปรับปรุงตัวมีพัฒนาการ เป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกนิดนึงละ

[poll]

สนุกมากเลยครับบบ
         
พี่เมตรสู้ๆ เดี๋ยวสลิ่มก็หายงอลแล้ว ^^ 

[scottoppa]

แปะไว้ก่อนนะ เค้ากำลังไล่อ่านนนน

เขินนนนน พี่เมตรนะจุดนี้
อยากได้สลิ่มมาไว้ในครอบครองด้วย ก๊ากกกก

เด๋วเค้าไปตามอ่านแล้วมาใหม่นะ
กอดๆๆเบบี้

[kaporzung]

เมตร จิงจังกับอนาคตได้แล้ว อย่าทำตัวเหลวเหลกนะ เด๋วสลิ่มไม่รัก อิอิ

[┗◎┗◎]

ตกใจวันนี้สองตอน ซู้ดดดดดยอด 

แอบชอบตอนสลิ่มมันเขินเมตรที่อยู่ร้านอาหารอ่ะ
น่ารักมาก 

และตอนที่เมตรเขียนเพลนเรื่องเมตรกับสลิ่ม

แบบว่า

เขินแทนสลิ่มมมมมมมมมม 

[SoYiLovE]

ฝันใกล้จะเป็นจริงแร่ะ กะ nc นี้ที่รอคอย  


+ 1 ให้เบบี้แบบ เบา เบา

[yayu]

พ่อแม่ของเมตรน่ารักมาก เข้าใจและเป็นกำลังใจให้ลูก

แต่ชอบเวลาที่เมตรเขินตัวเองนะ น่ารักดี   
สงสัยที่เขียนให้สลิ่มคงเป็นความในใจที่ไม่เคยบอก
เขียนเองเขินเองซะงั้น เมตรพยายามเข้า เอาใจช่วย

+เป็นกำลังใจให้เบบี้ด้วยนะ สอบได้คะแนนดีๆ เหมือนน้องสลิ่ม 

[ClioNe]

พ่อกับแม่พี่เมตรสุดยอดเลย ..น่ารักมาก.
ทำเพื่อตัวเองแล้วก็น้องนะพี่เมตร..
สู้ ๆ ..

ปล. แอบอยากอ่านที่พี่เมตรเขียน เขินขนาดนั้นท่าจะหวานมาก..

[wan]

เริ่มคิดจะวางรากฐานของชีวิต เพราะโดนกระตุ้นจากคนรักรอบ ๆ ตัว
บทจะเป็นโล้เป็นพาย ก็ทำเป็นเหมือนกันนะ นายเมตร
มาเป็นกำลังใจให้ ไอ่พี่เมตร ทำให้คนรัก ไม่ว่าพ่อ แม่ พี่โมท มิ้วค์ และที่สำคัญ น้องสลิ่ม
มั่นใจกับวันข้างหน้า จะเป็นผู้นำที่ดีให้กับคนที่รัก ทุกคน
แล้วก็เป็นกำลังใจให้กับ เบบี้ ทั้งเรื่องสอบ และเรื่องนิยาย สู้ ๆ บี้เคชิ 

[suginosama]

ชอบแม่พี่เมตรจริงๆเลย วัยรุ่นสุดๆ
พ่อก็ดี๊ดี

[broke-back]

หล่อ..แบบมีสาระ

นานๆ จะเห็นซักทีวุ้ย ไอ่เมตร


 
แทงกิ้ว..เจ้เบ๋

[CHIVAS]

ถ้าเรามั่นใจว่าจะทำอะไร  มันต้องสำเร็จได้อยู่แล้วพี่เมตร
ยิ่งพ่อแม่ คนรอบข้าง และคนที่เรารัก คอยเป็นกำลังใจให้แบบนี้
น้องสลิ่มเองก็จะมั่นใจในพี่เมตรด้วย
ปอลิง อิพี่เมตรเขียนไรง่ะ  เขิลลซะขนาดนั้น

[K2KARN]

สู้ๆนะเมตร หลายคนรออยู่

[1andonly]

ในที่สุดเมตรก็ทำอะไรดูเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาซักที...เอาใจช่วยนะ

[♠DekDoy♠]

เมตรเท่ห์โคตรตอนนี้อ่ะ

[morrian]

  เมตรสู้ๆ 

เบบี้ สู้ๆ

[aehJTS]

เมตรดูโตขึ้นนะเนี่ย ด้วยความรักที่มีต่อสลิ่ม และด้วยการอบรมของโมทด้วยแน่ ๆ เลย
สู้ ๆ นะสลิ่มต้องใจอ่อนเร็ว ๆ นี้แน่นอน

  writer คะ

[l3iZal2l2e]

อยากให้หลิ่มเชื่อเมตรไวไว อิ อิ
ตอนนี้พี่เมตรกำลังทำเพื่อตัวเองและทุกคนอยู่
น้องหลิ่มเริ่มเชื่อใจพี่เมตรได้แล้วน้า
 

เบบี้ฟิตมากอะ จุ๊บๆ ให้กำลังใจ
 

[A-J.seiya*]

พี่เมตรดูพยายามสร้างอนาคต
สู้ๆนะ !!

[Poes]

เอาใจช่วยพี่เมตรเน้ สุ้ๆ ทำให้น้องหลิ่มมั่นใจไปเลยว่าอยู่กะพี่ แล้วไม่ต้องห่วง 

[pattybluet]

อ่านแล้วยิ่งต้องเอาใจช่วยเฮียเลย
มุ่งมั่นเพื่ออนาคต 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Ramika]

เป็นกำลังใจให้เมตรนะ

[papui]

น้องบี้ วันนี้เมิง ดาร์กโหมด แต่ก้อเข้าใจ นะ
เปนกำลังใจให้เมิง นะจ๊ะ
กูว่าเรื่องนี้มันดี นะ หลายมุมจะตาย
กูไม่เกลียดเมตร แต่เปนบางครั้ง
กูไม่โหน้องหลิ่ม นะ เพราะ เดกคนนี้นิสัยเหมือนกู

ยังไงก้อสู้ต่อไป กูรอตอนใหม่นะ ไม่คาดหวังด้วย ว่าจะเปนไง
แค่คาดหวังให้ดำเนินต่อไปอย่างที่ เป็น นะ
ยังงัยก้อตาม นิยายเรื่องนี้ก้อสร้างความสุขให้กูนะ
เส้าบ้าง นอยบ้างไปตามเรื่อ งเวลาที่น้องบี้ มาต่อ ช้า ฮ่า

เพราะกูปัญหาชีวิตเย๊อะ!!!

รักเทอ!!!

[1582]

เมตรดูจริงจังขึ้นเยอะเลย ต้องให้สลิ่มเหวี่ยงก่อน ถึงจะได้สติเหรอ
เป็นกำลังใจให้.....สู้ต่อไป....... ไอ้เมตร ^____^


ปล.เบบี้สู้สู้ 

[DexTunG]

 

[lasom]

อ่านแล้วสะท้อนตัวเองฉิบ:seng2ped: แต่กรูยังคิดได้ไม่เท่าเมตรมันเลยอ่ะ
นิยายก็คือนิยายจะเอาไรกันมากมายหว่ะ ไม่ชอบก็เขียนเองดิจะมาอ่านทำไม
แต่เค้ายังรักบี้เหมือนเดิมนะ อ้ายๆๆๆ
อ่านหนังสือบ้างไรบ้าง(บอกใครกันแน่หว่ะ )

[OHmeza019]

สงสารเมตรนะ บางทีก้ท้อใจ
เพระเเสดงไห้เหนเเล้ว สลิ่มคิดไง
ก้ไม่รุ้
นีถ้ามีเเฟนเเบบสลิ่ม กุยอมตั้งนานเเล้ว
นับถือไอ่เมตรมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[เบบี้]

ตอนที่76  ลูกเจ้าของบริษัท..เหมือนจะมีสมอง


“ผมต้องทำอะไรบ้างอะครับพี่ป้อม”กูถาม
“เดี๋ยวรอไปรับลูกทัวร์พร้อมกันนี่แหละ”พี่ป้อมบอกแล้วยิ้มให้ พี่ป้อมดูจะเป็นคนพูดช้า พูดนิ่ม ใจเย็นมากๆและก็ใจดีมากๆด้วย
“แล้วเมตรก็ช่วยดูลูกทัวร์ เสิร์ฟน้ำ แล้วคอยดูว่าเค้าต้องการอะไร คอยดูแลเทคแคร์..ส่วนถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้ เรื่องดำเนินทัวร์พี่ต่อเค้าจะเป็นคนนำทัวร์ ส่วนเอิทจะเป็นผู้ช่วยพี่ต่ออีกที สงสัยอะไรก็ถามพี่ได้เลยนะ”พี่ป้อมบอก
“อ่อ ครับ”กูตอบแค่นั้น
“ไปขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวสาย”พี่ป้อมบอก กูพยักหน้าตอบแล้วเดินขึ้นรถพร้อมกับพี่ป้อม น้าต่อกับพี่เอิทเดินขึ้นไปรอแล้ว
“จำไว้นะว่าเราจะต้องไปถึงก่อนลูกทัวร์เสมอ ไปรอเค้าไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ต้องรอ แต่กลับช้ากว่าเค้า..กินก็ต้องกินทีหลัง หิวก็ต้องอดทน แต่ว่าก็ต้องกินเร็วๆนะ ต้องอิ่มก่อนเค้า..จำง่ายๆ ตื่นก่อน นอนทีหลัง กินทีหลัง อิ่มก่อน แค่นี้เอง..ง่ายๆ”พี่ป้อมบอกแล้วให้กูเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวใน  แล้วพี่ป้อมก็นั่งด้านข้างๆกู
“แล้วน้าต่อเค้าพูดภาษาญี่ปุ่นได้หรอครับ”กูถาม
“ใช่..เก่งมากเลยแหละ”พี่ป้อมตอบ
“เอ่อ..พี่ป้อมครับ เมตรถามอะไรหน่อยได้ไหม”กูพูด
“ได้สิ..อะไรล่ะ”พี่ป้อมถาม
“ที่บริษัทมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ เมตรเห็นพ่อเครียดๆ”กูพูดบอก
“ปัญหาหรอ”พี่ป้อมนึก
“ก็นิดหน่อยแหละนะ พอดีว่าก็จากปัญหาเรื่องการเมืองด้วยแหละ เลยส่งผลให้นักท่องเที่ยวไม่ไว้ใจที่จะเที่ยวประเทศเรา มันก็เลยส่งผลกับทุกบริษัทนั่นแหละนะ ยอดนักท่องเที่ยวที่เข้ามาใช้บริการของเราก็น้อยลงด้วย มันก็เลยส่งผลด้านการเงินไปด้วยน่ะ”พี่ป้อมบอก
“แล้วไม่มีทางแก้ปัญหาอย่างอื่นเลยหรอครับ”กูพูด
“ก็มีนะ แต่เหมือนกับว่าหลายความคิดเห็น..แล้วเป้าที่ตั้งไว้ก็ยังไม่ได้เริ่มเลยน่ะ”พี่ป้อมบอก
“ส่วนมากแล้วใครเป็นคนคิดแผนการตลาดล่ะครับ”กูพูดถามอีก
“ก็เวลาประชุมใหญ่ ส่วนมากก็จะเข้ากันเกือบหมดนั่นแหละ ก็จะมีหัวหน้าแต่ละแผนก แล้วก็พวกไกด์ทุกคนด้วย ช่วยกันเสนอแนวคิดน่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละ..ปัญหามันเยอะกว่านั้น บริษัทเรา..”พี่ป้อมพูดยิ้มแหยๆ เหมือนไม่อยากจะเล่าให้กูฟังเท่าไหร่นัก
“พูดมาเถอะครับ เมตรอยากรู้จริงๆ”กูบอก
“ก็ขัดขากันเยอะน่ะ มีคนไม่ถูกกันอยู่ในบริษัท คงเป็นเรื่องนี้แหละที่เป็นอีกสาเหตุที่พี่ยูรหนักใจ”พี่ป้อมบอก
“อืม..หรอครับ”กูพยักหน้ารับรู้  ระหว่างทางพี่ป้อมก็แนะนำอะไรอีกหลายๆอย่าง ไม่นานก็ถึงโรงแรมที่ต้องไปรับนักท่องเที่ยว กูลงพร้อมไปกับพี่ป้อม ไม่นานน้าต่อกับพี่เอิทก็เดินลงมา ไม่รู้กูคิดมากไปเองรึเปล่า แต่เหมือนพวกพี่เค้าไม่ค่อยอยากคุยกับกูเท่าไหร่นัก เหมือนจะไม่ค่อยอยากตอบคำถามกู ไม่มองหน้ากูด้วย เหมือนกูไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ กูก็งงว่ากูทำอะไรผิดวะ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แต่กูก็ยังทำเฉยๆอยู่เพราะคิดว่าคงคิดไปเองมากกว่า
ระหว่างนั้นน้าต่อเค้าก็ต้อนรับลูกทัวร์ทั้งหมด เค้าพูดอะไรก็ไม่รู้กูก็ฟังไม่รู้เรื่องอะนะ ได้แต่ยืนข้างพี่ป้อมแล้วก็จดอะไรไปเรื่อยไอ้ที่เป็นประโยชน์ต่อกู
“เดี๋ยวเราจะไปกินข้าวกันก่อนใช่ไหมครับ”กูถามพี่เอิทที่ยืนอยู่ใกล้กูมากที่สุดตอนนั้น
“อืม”พี่แกตอบแค่นั้นแล้วเดินไปหาน้าต่อ กูได้แต่ยืนงงๆ ว่ากูทำอะไรให้พวกมันไม่พอใจกูวะ หรือเพราะหน้าตากูเป็นเหตุอีกแล้ว พวกมันคงไม่คิดปัญญาอ่อนกันขนาดนั้นหรอกมั้ง เหอะๆ
“มานี่เมตร”พี่ป้อมเรียกกูให้เดินไปหา กูก็รีบเดินไปหาพี่ป้อมทันที
“เดี๋ยวเมตรเอาบัตรนี่แจกให้ลูกทัวร์ทั้งหมดนะ”พี่ป้อมบอก
“ได้ครับ”กูตอบแล้วรับกระดาษมาจากพี่ป้อม แล้วเดินแจกให้ทุกคน ผู้หญิงญี่ปุ่นนี่ก็น่ารักดี ดูจะซาลาเปาไปหน่อยแต่ก็แต่งตัวแนวใช่ย่อยเหมือนกัน ส่วนผู้ชายที่ยังวัยรุ่นอยู่นี่ แนวได้อีก..มาแนวเดียวกับสลิ่มมันเลย พอเห็นแล้วกูก็อดคิดไม่ได้ ถ้าสลิ่มมันเห็นมันต้องชอบไอ้พวกนี่แน่ๆ
“เมตรต้องทำอะไรอีกไหมครับพี่ป้อม”กูรีบเดินเข้าไปถามเมื่อทำหน้าที่ส่วนหนึ่งเสร็จแล้ว
“เดี๋ยวเข้าไปกินข้าวกันก่อน เมตรจะกินอะไรก็ตักกินให้อิ่มเลยนะ..เดี๋ยวกินเสร็จเราจะได้มาตรวจความสะอาดของรถอีกที”พี่ป้อมบอก
“ครับ เอ่อ..แล้วทุกทีพี่ป้อมต้องออกนอกสถานที่แบบนี้รึเปล่า”กูถาม
“ไม่หรอก อยู่แต่ในออฟฟิตน่ะเดี๋ยวนี้”พี่ป้อมพูดบอก
“อ่าว งี้ออกมาก็เพราะเมตรน่ะสิ”กูพูดด้วยความรู้สึกผิดหน่อยๆ
“นี่ก็เป็นหน้าที่หนึ่งที่ได้รับมอบหมายอะนะ”พี่ป้อมพูดขำๆ
“พ่อนะพ่อ”กูบ่น
“เลยลำบากพี่ไปด้วยเลย”กูพูด
“ไม่หรอกน่า ออกมาบ้างก็ดี..เผื่อจะได้เห็นอะไรอย่างที่เค้าเม้าๆกัน”พี่ป้อมพูด
“เห็นอะไรครับ”กูถามงงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก”พี่ป้อมตอบปัดแล้วเดินนำกูเข้าโรงแรมไป  กูกับพี่ป้อมไปตักอาหารเมื่อลูกทัวร์ทั้งหมดตักอาหารเสร็จแล้ว และก็ไปนั่งกันสองคนที่โต๊ะ
“อ่าว น้าต่อกับพี่เอิทไม่นั่งด้วยกันหรอครับ”กูถามงงๆ
“เอ่อ”พี่ป้อมอ้ำอึ้งหน่อยๆ
“เดี๋ยวก็คงมามั้ง”พี่ป้อมบอก
“เอออีกอย่างนะ กฎของมักคุเทศน์เวลากินข้าว..”พี่ป้อมพูด
“อันนี้เมตรรู้”กูรีบแย่งพี่ป้อมตอบทันที
“ห้ามกินข้าวกับลูกค้าหรือนักท่องเที่ยวนั่นแหละ”กูตอบยิ้มๆ
“แหนะ..รู้ด้วย”พี่ป้อมพูดขำๆ ก็แต่ก่อนตอนที่พ่อกูเปิดบริษัทใหม่ๆ พ่อกูจะพูดเรื่องอะไรพวกนี้บ่อยมากๆน่ะสิ บางทีก็มาบ่นกับแม่ทำให้กูรู้อะไรเยอะแยะไปหมด
“ตามนั้นแหละ ห้ามกินข้าวกับลูกค้าเด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น”พี่ป้อมย้ำ
“ครับผม”กูตอบ ไม่นานน้าต่อกับพี่เอิทก็เดินมาพร้อมกับอาหารมาที่โต๊ะที่กูกับพี่ป้อมนั่งอยู่ แต่เค้าสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่นั่งคุยกันสองคน ส่วนกูน่ะหรอจะพูดอะไร ในเมื่อเค้าไม่ชวนกูคุย กูก็จะไม่คุยแล้ว กูจะเป็นคนแบบนี้นะ ถ้าใครถึงแม้จะทำหน้าเหี้ยใส่กูขนาดไหน กูจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนได้ตลอดไม่เคยคิดอะไร ยิ้มได้ คุยได้อย่างยิ้มแย้มแต่ถ้าผลตอบรับที่ได้จากเค้าไม่ดีในครั้งแรก กูก็ยังไม่คิดอะไรแต่ถ้ามีครั้งที่สอง กูก็จะไม่ยุ่งด้วยเลย นอกจากมันจะเข้ามาหากูเอง กูถึงจะยกโทษไอ้ส่วนที่มันทำกับกูนี้ไปได้นิดหน่อย แต่คราวนี้กูก็ต้องระงับอารมณ์หน่อย เพราะยังไงก็เป็นพนักงานในบริษัท เห็นพ่อบอกว่าน้าต่อเป็นรุ่นน้องของพ่อด้วย กูก็ยังเด็กอยู่ถ้าแสดงอาการอะไรออกไปมันก็คงจะไม่ดีต่อชื่อเสียงของพ่อกูแหละ
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ป้อมกับกูก็มาตรวจความเรียบร้อยที่รถ ตรวจดูอาหารว่างให้ครบจำนวนคนด้วย
“ลูกทัวร์ทั้งหมด 36 คนนะ เดี๋ยวเมตรช่วยพี่นับด้วยแล้วกัน”พี่ป้อมบอก
“นี่เป็นรายชื่อของลูกทัวร์ทั้งหมด เวลาเมตรเชคก่อนขึ้นรถก็ให้เค้าขีดชื่อของเค้า เดี๋ยวพี่จะนับตรวจความเรียบร้อยอีกที”พี่ป้อมบอก กูพยักหน้าตอบแล้วรับเอกสารมาจากพี่ป้อม ไม่นานลูกทัวร์ทั้งหมดก็ออกมา กูยืนอยู่ตรงประตูรถเพื่อเชครายชื่อของทุกคน กว่าจะเสร็จก็นานเหมือนกัน มันพูดอะไรกูก็ฟังไม่รู้เรื่องด้วย แต่พี่ป้อมที่ยืนอยู่บนรถก็ช่วยพูดให้เหมือนกัน
“ครบไหมป้อม”น้าต่อตะโกนถามพี่ป้อม
“ครบค่ะ”พี่ป้อมตอบ ก่อนที่พวกเราทุกคนจะออกเดินทาง
“นี่ก็เป็นกฎบังคับเหมือนกันนะ มักคุเทศน์ห้ามยืนพูดเวลาที่รถกำลังเคลื่อนตัวอยู่ เราจะพูดแนะนำสถานที่ต่างๆได้ก็ต่อเมื่อรถหยุดจอดกับสถานที่ๆสำคัญเท่านั้น”พี่ป้อมบอกกู
“อ่อครับ”กูพยักหน้ารับ
“เมตรชอบงานแบบนี้ไหมล่ะ”พี่ป้อมถาม
“ก็ชอบ ก็พอได้อ่ะครับ ไม่ได้ถึงกับว่ารัก”กูบอก
“แล้วสนใจจะทำต่อจากพ่อรึเปล่าล่ะ”พี่ป้อมถามอีก
“ก็ต้องดูก่อนอะครับ ตอนนี้ก็ดูๆอยู่”กูตอบ  หลังจากนั้นกูก็นั่งฟังน้าต่อเค้าพูดไปเรื่อย ฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่เค้าก็ดูพูดเก่งใช่ย่อย เร็วเป็นไฟเลย หลังจากที่พาไปชมสถานที่ต่างๆมากมาย ทั้งวันแทบไม่ได้หยุดกันเลยทีเดียว กูต้องคอยเสิร์ฟนู่นนี่อยู่ตลอด จดกับสิ่งที่สำคัญ รายละเอียดต่างๆที่ได้เห็นจากลูกทัวร์ น้าต่อ พี่เอิท หรือแม้แต่พี่ป้อม กูเห็นอะไรกูก็จดเก็บไว้หมดไปโดยไม่ได้รู้ตัวเองเลย ขนาดเดินก็ยังจด
“เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”พี่ป้อมหันมาบอกกู ตอนนี้กำลังพามาดูพิพิธภัณฑ์ มันก็เลยมีเวลาว่างสำหรับกูนิดหน่อย เพราะต่างคนต่างก็ชมไป จะมีคนที่พูดแนะนำก็คือน้าต่อนั่นแหละ
“อ่าว..ว่างหรอ”พี่เอิทเดินมาพูดถามกู
“อ่อ เอ่อ..ครับ”กูตอบงงๆ เพราะอยู่ดีๆมันก็พูดถามงี้กับกู กูก็ไม่รู้จะตอบยังไงดิ หน้าตามันก็ดูกวนตีนเหมือนหาเรื่อง เอ๊ะ..หรือกูคิดไปเองวะ
“................”มันเบะปากหน่อยๆแล้วเดินไป กูก็ทำเป็นไม่สนใจ มองมันผ่านๆไปนั่นแหละ อย่าไปสนใจอะไรมากกับไอ้คนพวกนี้ มันจะไม่พอใจอะไรในตัวเราก็ช่างมันเหอะ โตๆกันแล้วด้วย
“อะไรวะ”กูนึกในใจ เห็นไอ้พี่เอิทมันพูดอะไรกับคนญี่ปุ่นสูงอายุคนนึงก็ไม่รู้ มันทำหน้าทำตาไม่พอใจนักบอกกับคนญี่ปุ่นคนนั้น กูยืนมองอยู่ห่างๆไม่อยากให้มันเห็นว่ากูดูมันอยู่ ระหว่างนั้นคนญี่ปุ่นคนนั้นก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ฝั่งห้องน้ำที่พี่ป้อมเดินไปเมื่อกี้ กูเห็นไอ้พี่เอิทมันส่ายหัวเซ็งๆหน่อยๆแล้วนั่งลงที่เก้าอี้
“เฮ้ย ไอ้เอิท”กูรีบหลบไปอีกด้านของต้นไม้ใกล้ๆทันที
“คนนั้นน่ารักว่ะมึง”น้าต่อพูด กูรีบแอบมองไปทันทีว่ามันชี้ไปที่ใคร มันชี้ไปที่ผู้หญิงญี่ปุ่นที่ยืนคุยกันอยู่สองสามคน กูจำได้ว่ามันเป็นลูกทัวร์ของกรุ๊ปบริษัทกูนี่แหละ
“พี่จะจีบหรอ”ไอ้พี่เอิทถาม
“ก็ถ้าเล่นตอบกูด้วยอะนะ”น้าต่อตอบ กูว่ามันชักจะยังไงๆแล้วนะ ระหว่างที่กูยืนฟังอยู่พี่ป้อมก็เดินมาพอดี กูก็ทำเนียนทำเป็นเดินมาจากอีกด้านแบบให้พวกมันคิดว่ากูบังเอิญพึ่งเดินมา
“เหนื่อยไหมเมตร”พี่ป้อมถาม
“ไม่ครับ”กูตอบ ที่จริงแม่งโคตรเหนื่อย ร้อนก็ร้อน อยากกลับจะตายห่าละนี่
“ร้อนเนอะ”พี่ป้อมพูดบ่นหน่อยๆ มันก็ร้อนจริงๆนั่นแหละ ไม่ใช่ร้อนธรรมดาอย่างประเทศไทยนี่ต้องบอกว่าร้อนโคตรฉิบหาย เหอะๆ
จากที่น้าต่อกับพี่เอิทมันคุยกันอยู่เมื่อกี้ พอพี่ป้อมมามันก็เงียบกันไปเลย  หลังจากนั้นก็พาลูกทัวร์ทั้งหมดไปกินข้าวกลางวัน ก่อนที่จะพาลูกทัวร์ไปขึ้นเรือเพื่อที่จะไปที่เกาะใกล้ๆ วันนี้โปรแกรมหลายอย่าง เลยได้แค่พาลูกทัวร์ไปเกาะใกล้ๆก่อนเท่านั้น
“เอ่อ เรือลำเดียวหรอพี่”กูถามพี่ป้อมอย่างงงๆ เพราะเรือมันดูเหมือนจะรับลูกเรือไม่พอหรือว่ากูคิดไปเองวะ
“ลำเดียวสิ”น้าต่อหันมาตอบแทน แม่ง เสียงห้วนเกินไปละ
“แต่ลูกทัวร์มันเยอะกว่านะครับ”กูพูดตามที่เห็น
“เมตร”พี่ป้อมปรามจับแขนกูเบาๆ
“นี่มันสำหรับกี่ที่นั่งอะครับพี่”กูถามคนขับ
“เอ่อ..”คนขับอ้ำอึ้งมองหน้ากูงงๆ
“มันนั่งพออยู่แล้วแหละน่า”พี่เอิทพูด
“ก็เห็นๆอยู่อะครับว่ามันไม่พอ”กูพูดบอก
“แล้วเรือที่เป็นของบริษัทของเรามันกี่ลำอะครับพี่ป้อม”กูถาม
“ก็เรือมันไม่พอ จะให้ทำยังไง..มันเหลือแค่ลำเดียวนี่แหละ”น้าต่อขึ้นเสียงหน่อยๆ
“แต่ว่า..”กูพูด
“เมตรคือว่าวันนี้ทัวร์จากอินเดียแล้วก็ออสมาลงน่ะ ลำใหญ่ 35 ที่นั่ง สี่ลำก็ต้องไปรับแขกพวกนั้นหมดแล้ว ส่วนที่เหลือ 15 ที่นั่งทางบริษัทเรามี 2 ลำก็ออกไปกับกรุ๊ปจากต่างจังหวัดแล้วด้วย เรือลำนี้มันสำหรับ 20 ที่นั่งน่ะ”พี่ป้อมอธิบาย
“แล้ว 20 ที่นั่งไม่เหลืออีกหรอครับ มีแค่ลำเดียวเองหรอ”กูพูดถาม
“ออกไปกับกรุ๊ปจากเกาหลี 1 ลำ แล้วก็เมกาอีก 2 น่ะมันก็เลยเหลือแค่ลำเดียว”พี่ป้อมพูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“แล้วพวกพี่ก็จะยัดลูกทัวร์ลงไปง่ายๆงั้นสิ”กูพูด กูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ไอ้ที่สักแต่ทำแบบนี้ ตอนกูไปเที่ยวเวลาจะเดินทางไปเกาะต่างๆ กูยอมเสียเงินเยอะแต่ปลอดภัยมากกว่า เพราะยังไงกูก็ถือว่ากูเสียเงินไปแล้วมันก็ต้องคุ้มเปราะหนึ่งแหละวะ
“ก็มันไม่พอ จะให้ทำยังไง”พี่เอิทพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจใส่กู
“ไปเช่าเรือจากที่อื่นได้รึเปล่าครับพี่ป้อม”กูไม่ตอบโต้มัน แต่หันกลับมาพูดกับพี่ป้อมแทน
“ไม่ต้องเรื่องมากหรอกน่า สิ้นเปลืองเปล่าๆ”น้าต่อพูด
“เมตรจะจ่ายเองครับ”กูตอบ
“................”พวกมันเงียบไปยืนมองหน้ากู
“ถึงว่ามันจะไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่กันไว้ดีกว่าที่จะรอให้มันเกิดอะไรขึ้นไม่ใช่รึไง”กูพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จ้องหน้าไปทางน้าต่อและพี่เอิทด้วยความไม่พอใจ
“ติดต่อเรือเลยครับพี่ป้อม”กูหันไปบอกพี่ป้อม
“ได้จ๊ะ”พี่ป้อมบอก แล้วพยักหน้าให้คนขับเรือ ก่อนที่จะเดินไป  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้พักอย่างเซ็งๆ น้าต่อกับพี่เอิทยืนคุยกันสองคน พวกมันก็คงคุยเรื่องกูนั่นแหละจะมีอะไร  กูนั่งรอพี่ป้อมอยู่ไม่นานเท่าไหร่นัก พี่ป้อมก็กลับมาพร้อมกับติดต่อเรือได้แล้วเรียบร้อย พี่ป้อมบอกให้ลูกทัวร์อีกครึ่งเดินตามพี่ป้อมไปที่เรืออีกลำ
“เท่าไหร่ครับพี่”กูถาม
“สองพันห้า พี่ต่อให้แล้วน่ะ”พี่ป้อมตอบ
“นี่ครับ”กูหยิบกระเป๋าตังออกมาแล้วยื่นเงินให้
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เอาเงินบริษัทออก”พี่ป้อมพูด
“ไม่ได้ครับ เมตรบอกว่าเมตรจะจ่ายก็คือเมตรจะจ่าย”กูบอกแล้วเอาเงินยัดใส่มือพี่ป้อมทันทีไม่รอฟังอะไร ก่อนที่จะพับขากางเกงหยิบรองเท้าไปใส่ไว้บนเรือ ก่อนที่จะยืนเป็นฐานรอรับลูกทัวร์ขึ้นเรือที่ละคน

“ที่พี่ป้อมบอกว่ามีปัญหา ก็คือคนพวกนี้ใช่ไหม”กูพูดขึ้นระหว่างที่นั่งอยู่ พวกเรามาถึงเกาะนานแล้ว ก็ปล่อยให้ลูกทัวร์พักผ่อนตามอัธยาศัย จะเรียกอีกทีก็ตามเวลาที่ได้กำหนดไว้
“ก็ใช่”พี่ป้อมตอบยิ้มหน่อยๆ
“มันดูกวนตีนเนอะ”กูพูดขึ้นด้วยความลืมตัว กะว่าจะเป็นคนดีสุภาพเรียบร้อยสักหน่อย
“เหอะๆ ประมาณนั้น”พี่ป้อมพูดขำๆ เหมือนอึ้งๆกับคำพูดกูด้วย
“เมตรจะไม่มีทางเอามันไว้นานแน่นอน พี่ป้อมคอยดูแล้วกัน”กูพูดไปตามที่คิดเพราะระหว่างที่นั่งเรือก่อนมาถึงเกาะ สมองกูมันก็คิดเป็นภาพกระทืบไอ้ห่าน้าต่อกับพี่เอิทไปแล้วเรียบร้อย กูคิดว่ากูจะต้องไล่มันออกแน่ๆถ้ากูเป็นพ่อกู ซึ่งพ่อกูไม่ใช่กูไง พ่อกูเป็นคนใจเย็นมากๆ มันถึงเป็นแบบนี้ไง


.............
.............


“เป็นไงบ้าง”พ่อยิ้มรับทันทีเมื่อกูกลับถึงบริษัท
“เหนื่อย”กูบ่นก่อนเลยแล้วถอดหมวกออก
“หน้าเมตรดำไหมพ่อ”กูถาม
“ไม่ดำหรอกน่า”พ่อพูดเอาใจทันที
“อ่ะน้ำ”พ่อยื่นน้ำให้
“เป็นไง ราบรื่นดีไหม”พ่อถามน้าต่อที่พึ่งเดินมาถึง
“ดีครับพี่”น้าต่อตอบก่อนที่จะเดินเข้าออฟฟิตไป
“เป็นอะไร”พ่อถามคงเพราะว่าเห็นหน้าตากูไม่พอใจนั่นแหละ
“เมตรไม่ชอบน้าต่อกับพี่เอิท”กูพูดบอก
“เป็นอะไรอีกล่ะ แกนี่”พ่อพูดแล้วตบไหล่กู
“พ่อก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ”กูพูด
“เฮ้อ กลับบ้านดีกว่า อย่าไปคิดให้รกสมองสิ”พ่อบอก แล้วเดินหนีกูไปที่รถทันที กูเดินไปไหว้พี่ป้อมก่อนที่จะกลับ แล้วรีบวิ่งกลับมาที่รถของพ่อแล้วขึ้นรถที่พ่อสตาร์ทรอไว้อยู่แล้ว
“เหนื่อยเป็นบ้า”กูบ่นแล้วเอนเบาะรถลง
“หึ”พ่อหัวเราะหน่อยๆ
“เมตร”พ่อเรียก
“ครับ”กูขานรับ
“คืนนี้ก็ยังไม่ต้องพักนะ”พ่อพูด
“หื้ม อะไรอีกพ่อ”กูเงยหน้าขึ้นถามทันที
“กลับไปคิด พรุ่งนี้มีประชุม พ่อจะให้แกเข้าประชุมด้วย”พ่อพูดบอก
“อะไรพ่อ เมตรนี่นะเข้าประชุมด้วย เค้าจะได้ด่าหัวกันน่ะสิ”กูพูดบอก
“แกเป็นลูกเจ้าของบริษัทนะ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์”พ่อพูด
“เด็กไม่มีประสบการณ์แบบเมตรเนี่ยนะพ่อ เค้าจะมาฟังอะไรล่ะ”กูพูด
“ไม่มีประสบการณ์อะไร วันนี้ไงประสบการณ์”พ่อกูพูดเป็นเรื่องตลกไปแล้ว
“ตลกละพ่อ”กูพูด
“กลับไปคิดว่าบริษัทมีตรงไหนต้องปรับปรุงบ้าง จุดบกพร่อง สิ่งที่ต้องแก้ไข และแผนการตลาดใหม่กับบริษัท จะทำยังไงให้ลูกค้าเลือกบริษัทของเรา”พ่อพูดแบบไม่สนใจในคำค้านของกูเลยสักนิด
“เดี๋ยวพ่อเดี๋ยว”กูรีบห้าม
“ตามนั้นแหละ”พ่อพูดไปยิ้มไป
“พ่อเมตรไม่ขำจริงๆนะ”กูพูดเสียงเครียดไปละเรียบร้อย
“แล้วใครว่าพ่อล้อเล่น พ่อบอกทุกคนที่บริษัทเรียบร้อยแล้วสำหรับพรุ่งนี้”พ่อบอก
“แล้วพรุ่งนี้เมตรไม่ต้องไปต้อนรับลูกทัวร์รึไง”กูพูด
“ไม่ต้อง พรุ่งนี้พ่อจัดอีกทีมไปแทนแล้ว”พ่อบอก
“พ่อต้องการอะไรเนี่ย”กูพูดงงๆ
“ในเมื่อแกอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง แกก็ต้องแสดงให้เห็นถึงความรู้ที่มีกับสปิริทที่มีในตัวเองให้พ่อดูหน่อยสิว่ามีแค่ไหน”พ่อพูด
“พ่อคิดว่าเมตรจะทำได้ดีขนาดนั้นเลยรึไง เข้าที่ประชุมนะพ่อ ถึงมันจะไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายแต่นั่นลูกน้องพ่อทั้งนั้นเลยนะ”กูพูด
“ถ้าแกกล้าทำให้เสียงชื่อพ่อขนาดนั้น พ่อก็กล้ายอมรับมันอะนะ”พ่อพูด
“พ่อ”กูลากเสียงเซ็งๆ
“ถ้าแกทำไม่ดี เงินทุนที่แกอยากจะได้มันก็อาจจะหายไปด้วยก็ได้นะ”พ่อพูดเหมือนขู่ไปในตัว
“โห อะไรอะพ่อ เมื่อวานไม่ได้ตกลงกันแบบนี้นี่ ตัวเองพูดอยู่แท้ๆว่าจะช่วยอะ”กูรีบท้วง
“ก็นี่ไง กำลังช่วยอยู่ ขอดูความสามารถหน่อยว่ามีมากแค่ไหน ไม่งั้นช่วยไปก็สูญเปล่าดิ”พ่อพูด
“แต่ว่าพ่อ..”กูอ้าปากจะเถียงอีก
“แกเป็นคนเดียวตอนนี้ที่จะช่วยได้นะเมตร พ่อยืนอยู่ตรงจุดนี้แล้ว ถ้าแกพอรู้อะไรมาแล้ววันนี้..ตัวแกเองไม่ใช่พ่อนะที่จะสามารถพูดได้”พ่อพูด
“พ่อหมายความว่าไง”กูถามกลับ
“พ่อไม่ได้หมายความว่าไง พ่อก็พูดไปเรื่อยเปื่อย พรุ่งนี้ทำให้พ่อเห็นหน่อยแล้วกัน”พ่อพูดยิ้มๆแล้วขับรถไม่สนใจกูเลย กูนอนลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ พ่อได้แต่นั่งขำกูไปแบบไม่สนใจกูอีก