หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[knightofbabylon]

แวะมาดูบวกให้กำลังใจคุณเบบี้
(เห็นออนอยู่ด้วย เผื่อได้อ่านตอนใหม่  )

[Echawit]

สลิ่มม น่ารักจริงๆเล้ยยคนนี้

พี่เมตรก็น่ารากก(555)

เบบี้ก็น่าร๊ากกกนะครับ(ขอหยอด)  5555

[namtaan]

เปิดลิ้นชักแล้วเจอของดีเลยนะเมตร

สลิ่มคงระแวง เมตรเป็นอะไร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้จ้า

[kuraki]

มารอเบบี้ คิดถึงหลิ่มเมตร เมตรหลิ่มจริงจังเลยอ่า

อิอิ

[เบบี้]

ตอนที่83  กลิ่นปาก..ไม่ใช่เรื่องตลก


“ไปไหนมาวะ”ไอ้โมทถามเมื่อกูเดินเข้ามาถึงร้าน
“บ้านน้องมันน่ะ”กูบอกแล้วยักคิ้วกวน
“...............”ไอ้โมทเงียบยิ้มแล้วส่ายหัวตอบให้กู
“เมตร”กูหันไปตามเสียงเรียกที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไม่ค่อยชินนิดหน่อยเพราะว่าไม่ค่อยได้ยินมันเรียกกูแบบนี้ ไอ้โมทก็ดูจะงงเหมือนกัน
“เดี๋ยวมานะ”มันบอก
“ไปไหน”กูถาม
“ข้างนอก”มันชี้ๆออกไปนอกร้าน
“ก็ไปไหนล่ะ”กูถามซ้ำ กูละเบื่อไอ้พวกที่ชอบตอบแบบมันที่สุด จะไปไหนก็พูดๆออกมาเลยดิ
“เบื่ออ่ะ ลืมเอาสมุดวาดเขียนมาจะออกไปซื้อ”มันพูดหน้างอ
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”กูถาม
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมา”มันบอก
“แล้วจะไปตรงไหนอ่ะ ร้านเครื่องเขียนมันไกลนะ”กูบอก
“ไปบิ๊กซีด้านหลังอ่ะ ขึ้นวินเท่าไหร่อ่ะพี่โมท”มันหันไปถามไอ้โทม
“หกสิบมั้ง น่าจะนะ”ไอ้โมทตอบ
“ครับ ไปละ”มันหันมาบอกกู
“กลับเร็วๆล่ะ”กูบอก มันไม่ตอบอะไรเดินหนีหันมาทำปากจู๋ยื่นใส่กูแล้วเดินออกนอกร้านไป
“ไปได้ดีนี่”ไอ้โมทแซว
“นิดนึง”กูพูดตอบ
“พ่อโทรมาบอกว่ามึงไม่รับโทรศัพท์ โทรกลับหาเค้าด้วยล่ะ”ไอ้โมทบอก กูหยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นเป็นสายไม่ได้รับคือเบอร์พ่อนั่นแหละ แต่เอาไว้ก่อนไว้ค่อยโทรทีหลัง ขี้เกียจ
“เรื่องงานแหละ”กูบอก เพราะไอ้โมทมันทำหน้าเหมือนให้กูโทรไปเดี๋ยวนี้
“ก็ไปคุยให้เคลียร์ๆดิวะ”มันพูด
“ก็เดี๋ยวลงไปอาทิตย์หน้านี่ไง ยังเขียนแผนไม่เสร็จด้วย เดี๋ยวเค้าก็เร่งกูอีกนั่นแหละ”กูบอก
“มึงนี่ก็นะ สอบเสร็จปลายภาคนี้ก็ไปอยู่ดูให้มันเสร็จๆไปทีเดียวเลย เค้าจะได้สบายใจ”มันบอก
“กูกลัวพ่อจับทำงานที่นั่นอ่ะดิ”กูบอก
“หึ ก็ทำไปดิ”ไอ้โมทย้อน
“มึงทำสิ ห่า”กูว่ามัน
“กูจะเอาเวลาไหน มึงก็เห็น”มันพูด
“ก็เลือกสักอย่างสิ ไม่ร้านนี้ ก็ที่บริษัท แล้วก็ไปทำของพ่อซะ เค้าจะได้ปล่อยกูสักที”กูพูด
“..................”มันเงียบ ทำหน้าหนักใจนิดหน่อย กูคิดว่ามันคงคิดหนักทั้งสองงานนั่นแหละ เลยยังไม่อยากเลิก
“ของพ่อน่ะ เค้าวางฐานไว้แน่นแล้ว มึงไม่ต้องกลัวว่าจะเจ้งหรอก”กูบอก
“กูไม่มีประสบการณ์ด้านนี้นี่หว่า”มันพูดบอก
“แล้วแต่มึงอ่ะ”กูบอกมัน
“แล้วมึงล่ะ”มันย้อนถามกู
“ก็คุยกับพ่อแล้วนะเรื่องที่จะเปิดร้าน แต่มันคงใช้เงินเยอะว่ะ คงหลายล้านพ่อก็เลยให้กูไปช่วยดูงานพ่ออยู่นี่ไง เค้าคงยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่ เค้าก็บอกให้กูใจเย็นๆ วางแผนไปทีละอย่าง ตอนลงมือมันจะได้ไม่มีปัญหา”กูบอก เพราะกูกะว่าจะเปิดร้านที่กรุงเทพนี้ ร้านหนังสือ ร้านอาหารเล็กๆ มีกาแฟ ไอศกรีม น้ำแข็งใส ซึ่งไม่ได้เข้ากับหน้ากูเลยนี่ แต่กูเห็นสลิ่มมันชอบกิน ไปไหนมันก็จะสั่งกาแฟกินตลอด ซึ่งกูไม่ค่อยกินเท่าไหร่ กูชอบกินไอศกรีมโดยนิสัยแล้วก็ชอบทำกับข้าว ส่วนสลิ่มนี่แดกได้ทุกอย่างพวกมึงก็เห็น มันเลยเป็นแรงจูงใจให้กูด้วยแหละมั้ง ตอนแรกไอ้พีมันจะให้หุ้นทำร้านเหล้าแหละแต่กูไม่เอา กูเบื่อแล้วยังไงกูก็ต้องมาช่วยร้านไอ้โมท พอกูไม่เอา ไอ้พีมันก็เลยยกเลิกไปเพราะว่าป๋ากับม๊ามันจะให้ไปสืบทอดร้านทองของครอบครัวมันนั่นแหละ แต่ไอ้พีมันยังไม่พร้อมมันก็เลยขอว่าจะหางานทำก่อน ผ่านไปสักสองสามปีถึงจะกลับไปทำงานกับที่บ้าน ป๋ากับม๊ามันก็ตกลงอะนะ เพราะถึงไม่ยอมไอ้พีมันก็ไม่ยอมเหมือนกัน สุดโต่งซะขนาดนั้น ป๋ากับม๊ามันคงเอือมเพราะมันเรียนให้ก็ดีนักหนาแล้ว
“มึงไม่ลองเอาชื่อบริษัทพ่อมาเปิดที่นี่ล่ะ แต่กูว่าคงยากว่ะ กรุงเทพแม่งแข่งกันเยอะด้วย”กูบอก
“เหอะๆ กูไม่สู้ว่ะ ขี้เกียจเหนื่อย”มันพูดบอก
“กูคงดูๆก่อน งานที่นั่นก็สนุกดี แต่คงไม่อยู่นั่นเลย ไปๆกลับๆแหละ”กูบอก
“เฮ้ย ปั๊นเชคลังหลังร้านยัง”ไอ้โมทตะโกนเมื่อพี่ปั๊นเดินออกมาจากหลังร้าน
“เชคแล้ว”มันตอบแล้วเดินไปหยิบไม้กวาด ใครทำหน้าที่อะไรดูเหมือนจะไมเป็นหน้าที่นะร้านกูอ่ะ เพราะช่วยๆกันหมด
“แล้ววันนี้น้องมันตามมาด้วยทำไม”ไอ้โมทพูดถามแล้วยื่นเงินให้กูเหมือนให้กูนับซ้ำจากที่มันนับมาแล้ว เงินส่วนมาไม่เคยเก็บไว้ที่ร้าน ไอ้โมทจะเอากลับบ้านเพื่อไปฝากที่ธนาคารในตอนเช้าตลอด
“บอกอยากมาดูไอ้บอสร้องเพลง กูก็ตามใจอ่ะ ห้ามได้ที่ไหนขานั้นน่ะ”กูบอก
“หึ”ไอ้โมทหัวเราะ
“สองหมื่น”กูบอกแล้วเอาเงินวางไว้บนเคาร์เตอร์ ก่อนที่จะรับจากมันอีกปึกนึงมา
“แล้วมาบ่นว่าเบื่อ กูละงงกับมันมาก”กูพูดขำๆ คงเพราะร้านยังไม่เปิดด้วยแหละ กำลังเตรียมร้านอยู่แบบนี้มันก็คงไม่มีอะไรทำ
“มึงได้กับน้องมันไปอีกยัง”ไอ้โมทถาม
“ถามไม”กูตอบส่งๆแล้วเอาเงินวางไว้ข้างๆกองเดิม
“กูอยากรู้”มันตอบซะตรง
“ได้แล้ว”กูตอบแล้วเงยหน้ามองหน้ามันเพราะเดี๋ยวมันจะหาว่ากูโกหก แต่กูเสือกอมยิ้มอ่ะดิ เซ็งตัวเองเลย
“ถุ้ย”มันทำเสียแล้วยิ้มตอบให้กู ก่อนที่จะเอาเงินอีกปึกวางให้
“อ่ะจริง”กูรีบตอบแล้วเอามานับ
“ถ้ามึงเอาไปแล้ว มึงไม่มาพูดแบบนี้หรอกเว้ย”ไอ้โมทพูด
“สาด รู้ดี”กูตอบไปนับไป
“สองหมื่น”กูบอกแล้วเอายื่นให้มัน มันเอาเงินทั้งหมดไปรวมไว้แล้วใส่กระเป๋าผ้าที่มันจะเอาเงินเก็บไว้ในนั้นตลอด
“เอาไปใส่เซฟในห้องให้หน่อย พรุ่งนี้กูจะเอาไปฝาก”มันยื่นให้ คนรู้รหัสตู้เซฟมีแต่กูกับไอ้โมทเท่านั้นแหละ ถ้าเงินหายไปก็มีกูนี่แหละที่ขโมย กร๊าก กูเดินเอาเงินไปใส่เซฟก่อนที่จะออกมาช่วยมันจัดร้าน ไม่นานพวกไอ้ใหม่ ไอ้ดิว ไอ้บอส ไอ้โปรก็เข้าร้านมา พวกมันจัดการซ้อมขึ้นเวทีกันเลยคงเพราะไอ้บอสมันยังไม่ชินวงนั่นแหละ พอสลิ่มมันเข้าร้านมามันก็มายืนดูแล้วยิ้มๆ
“ยิ้มอะไร”กูเดินเข้าไปตีปากมันเบาๆ
“เอ้..”มันหันมาค้อนหน้างอนใส่
“อย่าให้รู้ว่าโปรยเสน่ห์ให้ไอ้บอสอีกคนนะ”กูพูดขู่
“แล้วไงไม่ทราบ”มันหันมาพูด
“เดี๋ยวก็รู้ว่าจะแล้วไง”กูย้อนแล้วทำหน้าทำตาใส่
“บ้า”มันพูด
“แล้วซื้อไรมา”กูถามแล้วดึงถุงออกจากมือมันมาดู เป็นพวกเครื่องเขียนทั้งหมด
“เอามานี่ มีอารมณ์ละ”มันดึงถุงออกจากมือกูไปแล้วยิ้มยักคิ้วให้
“เค้าก็อยากมีอารมณ์ด้วย”กูบอกหน้าตาดี้ด้า
“...............”มันหันมาค้อนใส่
“หึ”กูหัวเราะตอบ ทำหน้าทำตาไม่สนใจมัน สลิ่มเดินส่ายหัวเซ็งๆกับอาการหื่นของกูแล้วเดินเข้าห้องพักไป กูหันไปดูพวกมันที่อยู่บนเวที เห็นไอ้ดิวเล่นผิด พวกมันหันไปมองอย่างคาดโทษ ไอ้ห่าดิวก็ยิ้มแหยๆ กูเห็นแม่งเล่นผิดหลายรอบละ ไม่เคยสำเหนียก สงสัยต้องใช้มาตรการแบบสลิ่มมันน่ะ เล่นผิดเก็บเงิน
“พี่เมตร”ไอ้เล้งเดินมาหากู
“หื้ม”กูหันไปตอบ
“พี่โมทกับพี่ปั๊นเป็นไรอ่ะ”ไอ้เล้งถามหน้าตาสงสัย
“เป็นไรอะไรวะ”กูถามงงๆ
“หน้าร้านอ่ะ ยืนคุยกับใครไม่รู้ หน้าเครียดเลย”ไอ้เล้งเล่า
“ไปทำงานไป”กูจับหัวมันหน่อยๆดันให้ไปทำงาน มันก็พยักหน้าเดินเข้าหลังร้านไป กูเดินตามออกไปดูเผื่อว่าจะมีอะไร พอออกไปก็เห็นไอ้โมทกับไอ้พี่ปั๊นมันยืนคุยกับใครก็ไม่รู้อีกสามคน
“...............”กูออกไปยืนเงียบๆโดยที่ไม่ได้ถามอะไร เพราะตรงนั้นแม่งเงียบกันหมด
“กูบอกว่ามึงอย่ามาที่นี่ไง”ไอ้พี่ปั๊นพูดบอกคนพวกนั้น กูยืนมองงงๆ ไอ้โมทหันมาหากูแล้วยื่นกุญแจรถให้กู
“ไปเอาปืนมา”มันบอกแทบกระซิบ กูยืนค้างนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กูก็รับกุญแจรถจากมันแล้วเดินเลียบออกมาจากตรงนั้นเนียนๆไปที่รถของไอ้โมท กูหันไปอีกทีก็เห็นพวกมันกระชากเสื้อไอ้พี่ปั๊นไปแล้ว กูรีบเดินไปที่รถทันที ในรถไอ้โมทก็ไม่มีไรมากหรอก มันก็มีพวกอุปกรณ์ที่ซ่อมรถ เป็นอุปกรณ์ฉุกเฉินน่ะมีติดรถไว้อยู่แล้ว แล้วก็มีพวกมีดทั้งหลายอยู่ใต้เบาะรถ คือมีแค่กูกับมันนั่นแหละที่รู้  ส่วนปืนก็มีแค่กูกับมันเท่านั้นอีกเหมือนกันว่ามันเอาเก็บไว้ตรงไหน พอกูเอาปืนมาได้แล้ว กูก็เอาเหน็บไว้ด้านหลังเพราะกูไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นมันเป็นใครนี่อ่ะดิ กูเดินไปยืนอยู่ข้างๆไอ้โมทเงียบๆ
“กูบอกว่ากูยังไม่มีให้”ไอ้พี่ปั๊นบอก
“หึ..”ไอ้คนพวกนั้นแสยะหัวเราะหน่อยๆ
“งั้นมึงไปคุยกับนายเองแล้วกัน”พวกมันพูดก่อนที่จะกระชากตัวไอ้พี่ปั๊นไปอย่างแรง ไอ้โมทกับกูจะเข้าไปช่วย แต่พวกมันเสือกเดินมาผลักขู่เอาไว้
“อย่าเสือก”มันพูดมองหน้ากู ไอ้กูก็รู้สึกเสียวๆที่ท้อง ก้มลงไปมอง ห่า..ถ้ามึงเลื่อนปากกระบอกปืนไปซ้ายหน่อยนี่สะดือกูเลยนะเว้ย เดี๋ยวไม่มีจุดเสียวพอดีอ่ะ กร๊าก ยังมีอารมณ์ขำ เหอะๆ
“พอดีชอบเสือกซะด้วยสิ”กูพูดบอกแล้วเอาปืนไปจ่อตรงสะดือมันพอดีเพราะกูจงใจ
“หึหึ..”ไอ้โมทหัวเราะออกมาเหมือนไม่ได้กระหยี่กับเหตุการณ์ตรงหน้าซักเท่าไหร่ ก็แน่ล่ะ ไอ้นี่มันร้ายเงียบจะตาย เห็นงี้นี่ปุ๊บปั๊บกระทืบตลอด ไม่เคยมีบอกกล่าว ใครว่าใครด่าอะไรมันก็เงียบตลอด เอาแต่ยิ้มกวน สำหรับกูนะ ถ้าเจอคนแบบไอ้โมทนี่กูคงประสาทกินตายห่า คิดอะไรในใจนี่ไม่รู้เลย
“................”พวกมันยืนเงียบค้างมองหน้ากูงงๆ ส่วนไอ้พี่ปั๊นโดนไอ้ห่าอีกคนกำลังกระทืบอยู่เรียบร้อย
“ขอเชิญพวกพี่กลับไปดีกว่านะครับ”กูพูดบอกแล้วยิ้มให้ พวกมันมองหน้ากูนิ่ง กัดฟันจนดูกวนส้นตีน แต่กูก็ยังยิ้มกว้างตอบให้อยู่
“ระวังตัวไว้นะมึง”มันชี้หน้าพวกกู
“เฮ้ย กลับ”มันหันไปบอกคนที่กำลังกระทืบไอ้พี่ปั๊นอยู่ ไอ้ห่านี่ก็ไม่สู้เค้าเลย กูละเชื่อ เป็นกูตัวแค่ไอ้เหี้ยนั่นไม่คณามือหรอกนี่
“กูให้เวลาอีกสองวัน ถ้าไม่ได้คืน มึงโดนแน่ไอ้ปั๊น”มันเดินไปพูดบอกไอ้พี่ปั๊นแล้วหันมามองหน้าพวกกูอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไป
“เอ่อ พี่ครับ”กูเรียก พวกมันหันมามอง
“รอบหน้าไม่เล่นปืนนะครับ แม่ผมสอนว่าเดี๋ยวผีผลัก”กูตะโกนบอกยิ้มๆแล้วโบกมือให้พวกมัน  พวกมันหันไปมองหน้ากันเหมือนจะกลับมาเล่นกูแต่ก็มีอีกคนห้ามไว้แล้วก็เดินไปขึ้นรถของพวกมันในที่สุด กูหันไปมองไอ้พี่ปั๊นแล้วรีบวิ่งเข้าไปช่วยไว้ หันไปมองไอ้โมทมันกลับยืนดูอยู่เฉยๆ หน้านิ่งต่างจากเมื่อกี้ที่กำลังยิ้มกวนให้ไอ้พวกนั้น แล้วอยู่ดีๆมันก็เดินเข้าร้านไปเลย กูงงว่าทำไมไอ้โมทมันไม่เข้ามาช่วยไอ้พี่ปั๊น ทุกทีมันไม่ใช่คนใจดำอะไรขนาดนี้นี่
“ไอ้พี่ปั๊น มึงไหวไหมวะ แล้วเสือกไม่สู้นะ ห่า”กูช่วยไปด่ามันไปแล้วพยุงมันขึ้น
“สู้ก็พอดีสิ ตามไปกระทืบกูถึงคอนโดมั้ง สัตว์”ไอ้พี่ปั๊นบ่นแล้วออกแรงยืนขึ้น กูพามันเข้าไปในร้านอย่างยากลำบาก แล้วพามันไปนั่งตรงเก้าอี้ไม้ยาวให้มันนอนลงไปสบายๆ เพราะหน้าแม่งเลือดเต็มหน้าเลยตอนนี้ ไอ้พวกบนเวทีที่ซ้อมอยู่ก็ด้วยความสาระแน รีบลงมาด้วยความอยากรู้ทันที
“โปร ทำแผลให้มันดิ”กูยื่นกล่องยาให้ ที่ร้านนี่แม่งมีหมดเพราะมีเรื่องกันบ่อยเหลือเกิน กูเดินไปหยิบกะละมังแล้วไปตักน้ำในห้องน้ำมาให้ไอ้โปรเช็ดเลือดที่หน้าไอ้พี่ปั๊น สักพักไอ้โมทเดินมาจากไหนไม่รู้ มันเอาเงินปึกนึงที่ถูกมัดไว้เรียบร้อยแล้วโยนใส่ให้ไอ้พี่ปั๊นที่นอนอยู่จนไอ้พี่ปั๊นตกใจ รวมถึงพวกกูที่ตกใจด้วยไม่แพ้กัน หันไปอีกทีสลิ่มมันก็เสือกอีกคน ออกมายืนดูด้วยเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้โมท อะไรวะ”ไอ้พี่ปั๊นพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบเงินปึกนั้นด้วย
“กูมีให้แค่สองหมื่นนี่แหละ”ไอ้โมทพูดหน้านิ่ง นิ่งมาก แบบว่านิ่งได้อีก กูไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ล่าสุดที่เคยเห็นก็คือกูเคยทะเลาะกับมันตอนที่กูอยู่ปี2ได้ กูเคยเกือบจะลองยาอะนะ ก็เคยเกือบคิดว่าอยากจะลอง ไปเที่ยวกับเพื่อน มันก็ต้องมีบ้าง เพื่อนกูก็เล่นกันหมด เล่นขำๆไม่ได้ติดอะไร กูไปกับพวกมันไม่บ่อยนัก ส่วนมากจะเที่ยวกับพวกไอ้พีอะไรพวกนี้ แล้วมีอยู่ครั้งที่กูหลงไปอยู่กับอีกกลุ่ม ไอ้โมทมันก็คงเป็นห่วงหรือเพราะกูกับมันจะทะเลาะกันอยู่แล้วก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรดลใจให้มันไปตามหากูที่บ้านเพื่อน แม่ง เกือบตายอ่ะวันนั้น โดนไอ้ห่าโมทล่อซะหน้าห้อเลือดหมด กูก็สู้ชกไปหน่อยนึง สุดท้ายก็สู้มันไม่ลง ต่อยมันไม่ลงเพราะกูรู้ว่ามันเป็นห่วงกู แล้วไอ้โมทมันก็โมโหอยู่เป็นทุนแล้วด้วย กูเลยปล่อยให้มันเล่นกูตามสบายเลยวันนั้น พอกลับมาบ้านมันก็โกรธกูไม่ยอมคุยกับกูเลย ดีนะมีไอ้มิ้วค์ทำแผลให้ ไม่งั้นนะมึงเอ้ย บ้านแม่งขุ่นมัวสุดๆ กว่ามันจะยอมคุยกับกูนี่ก็เกือบอาทิตย์ เดินผ่านกันไปผ่านกันมาไม่ยอมคุยกันเลย จนกูต้องเข้าไปขอโทษมันนั่นแหละมันถึงยอมอ่ะ
แล้วก็มีอีกครั้งก็ตอนที่ไอ้มิ้วค์โกหกเรื่องคะแนนสอบ เพราะว่าคราวนั้นคะแนนสอบของไอ้มิ้วค์มันตกลง ไอ้โมทนี่โกรธแบบว่าไม่ยอมคุยกับไอ้มิ้วค์เลย ส่วนไอ้มิ้วค์นี่นั่งร้องไห้ครึ่งค่อนวันกว่ากูจะปลอบให้มันหยุดร้องได้นี่นานมากๆ ไอ้โมทมันเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้ามันไม่คุยนี่มันจะไม่ยอมคุยเลยนะเว้ย เงียบ นิ่ง อย่างกับเสาหิน ไอ้ห่า โคตรน่ากลัวอ่ะ กูเป็นน้องมันกูยังกลัวเลยถ้ามันโกรธขึ้นมาจริงๆอ่ะ
“...............”ไอ้พี่ปั๊นเงียบเงยหน้ามองไอ้โมท
“แล้วมึงก็ไม่ต้องมาทำงานที่ร้านแล้วนะ”ไอ้โมทพูดบอก
“เฮ้ย”พวกกูร้องพร้อมกัน
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกเล่น โต๊ะมันไม่ปล่อยมึงหรอกถ้ามึงไม่มีให้มันน่ะ”ไอ้โมทพูด
“................”ไอ้พี่ปั๊นก็เอาแต่เงียบ พวกกูก็ได้แต่เงียบดิ
“คือกู....”ไอ้พี่ปั๊นอ้ำอึ้งกำเงินแน่น
“อีกแสนกว่ามึงก็ไปหาเอาเองแล้วกัน”ไอ้โมทพูด
“ไอ้โมท ใจเย็นๆดิ”กูรีบเข้าไปบอกมัน ไอ้โมทเอาแต่ยืนนิ่งจ้องหน้าไอ้พี่ปั๊น
“มึงเลือกเอาแล้วกัน กูให้โอกาสมึงหลายรอบละ รอบนี้มันมาถึงร้านกู รอบหน้าถ้ามึงไม่มีให้มันอีก แล้วไม่มีพวกกูมึงจะทำยังไง”ไอ้โมทพูดหน้าเครียด
“โมท คือ กูขอโทษ”พี่ปั๊นพูดหน้าเสีย
“มึงกลับไปเหอะ”ไอ้โมทพูด
“กู..”
“ไปบอกพ่อแม่มึงซะ เค้ามีให้มึงอยู่แล้วแหละ แต่กูไม่มีให้แล้วๆก็ไม่มีโอกาสให้มึงแล้วด้วย”ไอ้โมทพูด
“เฮ้ย โมทไมมึงพูดงั้นวะ ใจเย็นก่อนดิ เกิดไอ้พี่ปั๊นออกไปแล้วเจอไอ้พวกนั้นขึ้นมาอีกทำไง”กูรีบพูดเตือนสติมัน
“ถ้ามันกลัวตาย มันไม่เล่นหรอกไอ้เมตร”ไอ้โมทหันมาพูดใส่กู
“กี่ครั้งแล้วที่กูเตือนมึง กูเป็นเพื่อนมึงนะ มึงเคยเชื่อกูไหม..ไม่มี แล้วพอเดือดร้อนจะให้กูช่วยทุกครั้งเลยรึไงวะ ห๊ะ”ไอ้โมทพูดเหมือนฟิวส์ขาด
“...............”ไอ้พี่ปั๊นนั่งก้มหน้าเงียบ อยู่ดีๆไอ้โมทมันก็เดินหนีออกไปหลังร้าน พวกกูเงียบสนิทเหมือนตรงนั้นแม่งกำลังไว้อาลัยอะไรสักอย่าง
“เอาไงต่อวะพี่”ไอ้โปรถาม
“หึ ไม่รู้ว่ะ ไอ้โมทมันโกรธกูจริงๆอ่ะ”ไอ้พี่ปั๊นยังมีหน้าเงยหน้าขึ้นมาถามกู
“ไอ้เมตรเป็นน้องแท้ๆยังเคยโดนกระทืบมาแล้วเลยพี่เอ้ย”ไอ้ใหม่พูดไปขำไป กูเลยตบเข้าที่กระบาลมันทีนึง กูกับไอ้มิ้วค์เคยโดนไอ้พี่โมทคาดโทษไว้ว่า “ไอ้เมตร ไอ้มิ้วค์..มึงจะเหี้ยขนาดไหนก็ได้ แต่ยากับการพนัน ถ้ามึงเข้าไปยุ่ง กูเอามึงสองคนตายแน่”
“แล้วมึงไปเล่นทำไมวะพี่”ไอ้ห่าดิวพูด ตกลงจะเรียกพี่หรือจะพูดมึงกูวะ กูเริ่มงงกับมันละ
“ห่า มันห้ามไม่ได้นี่ กูเผลอเล่นเยอะไปหน่อย”ไอ้พี่ปั๊นพูด
“แล้วพี่จะหาเงินจากไหนวะ อีกตั้งแสนกว่า”กูถาม
“พวกมึงมีให้กูยืมม๊ะ”มันพูดถามตาละห้อย
“หื้ออออออออออออออ”พวกกูทำเสียงพร้อมกันแล้วส่ายหัว ที่จริงกูก็มีอะนะ แต่กูเก็บมาตั้งกี่ปีกว่าจะได้เป็นแสน เรื่องดิที่กูจะให้อ่ะ เหอะๆ
“คงต้องบอกแม่ว่ะ สงสัยโดนไล่ออกนอกบ้านแน่เลย”ไอ้พี่ปั๊นพูด
“แต่คงไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง แต่ไอ้โมทจะไม่ให้กูมาทำงานที่ร้านแล้วจริงๆอ่ะ”ไอ้พี่ปั๊นพูด
“เดี๋ยวกูช่วยคุยให้”กูพูดบอก
“หึ ไม่ต้องหรอกว่ะ รอบนี้ท่าจะโกรธจริงๆ..ก็จริงของมันนั่นแหละ มันเตือนกูตั้งหลายรอบแล้ว กูไม่ฟังมันเอง”มันพูดขำๆ
“กูคงหายไปสักพักนะ ไม่งั้นมันคงมาราวีร้านมึงแน่”พี่ปั๊นพูด
“จะกลับเลยไหม เดี๋ยวเมตรไปส่ง”กูบอก
“อืม”ไอ้พี่ปั๊นตอบ
“สาระแน~~”กูหันไปแซวสลิ่มแล้วดีดเข้าที่หน้าผากของมัน มันจับหน้าผากตัวเองแล้วหัวเราะหน่อยๆเหมือนเขินกูที่อยู่ดีๆมันมายืนฟังด้วย
“เดี๋ยวมานะ”กูพูดบอก มันพยักหน้าตอบให้แล้วเดินกลับเข้าห้องไป
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน”ไอ้โปรบอกแล้วเดินตามกูออกมาด้วย กูเลยต้องขับรถไปส่งไอ้พี่ปั๊นที่บ้าน เพราะว่ากลับคอนโดไม่ได้แล้วเพราะไอ้พวกนั้นรู้จักคอนโดของมัน แล้วยังไม่มีเงินคืนมันด้วย กูก็เป็นห่วงกลัวว่ามันจะโดนเล่นน่ะสิ พอหลังจากไปส่งพี่ปั๊นมันเสร็จ กลับมาอีกที่ร้านก็เปิดแล้วเรียบร้อย กูทักทายไอ้พวกเด็กๆที่มาที่ร้านเป็นขาประจำก่อนที่จะเดินเข้าร้าน ปล่อยให้ไอ้โปรมันรับลูกค้าไปก่อน กูแอบเดินไปดูสลิ่มมันตรงกระจกที่ประตูที่มองลอดเข้าไปได้ เห็นมันกำลังนั่งวาดรูปอะไรของมันไม่รู้ สักพักมันก็เอนตัวเองลงไปนอนบนโซฟาด้วยความง่วง ก่อนที่จะหลับตาลง สักพักมันก็ลุกขึ้นมานั่งใหม่แล้วหัวเราะคนเดียว แม่ง บ้าไปแล้วเมียกู เหอะๆ  กูเปิดประตูเข้าไป มันหันมามองแล้วหันกลับไปมองที่สมุดวาดเขียนมันเหมือนเดิม กูเดินไปนั่งข้างๆ

[เบบี้]

“พี่ปั๊นเป็นไงบ้าง”มันถาม
“ก็ดี ไปส่งที่บ้านน่ะ”กูบอกแล้วจ้องมองไปที่กระดาษที่มันวาดรูปดาวเรียงจากเล็กไปใหญ่ ที่ขดกันเป็นเหมือนรูปหอยหรือคล้ายกุญแจซอลก็เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง
“มึง”มันเรียก
“หืม”กูตอบ
“สวยไหม”มันถาม
“อื้ม”กูตอบ
“หรอ”มันพูด
“หึ..”กูหัวเราะแล้วหอมเข้าที่หัวมันอย่างหมันเขี้ยว มันนิ่งไม่ตอบโต้อะไร เอ่อ..แปลกว่ะ -_-
“ตรงดาวสีไรดี แดงหรือว่าดำ”มันเงยหน้ามาถาม เพราะกูสูงกว่ามันเวลานั่งก็เลยสูงกว่า
“แดงมั้ง”กูพูดตอบ
“งั้น ขอบสีดำ”มันพูดแล้วเอาดินสอวาดตรงขอบๆรูปดาวไว้รางๆ
“เอ่อ”มันเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง เอาดินสอหมุนไปมา
“หื้ม..”กูตอบรับอย่างสงสัย
“เปล่า”มันพูดปัด
“แล้ววาดไปทำไม”กูถาม
“ไม่บอก..”มันตอบทำเสียงกวนใส่อีก
“หึ”กูหัวเราะตอบ
“ไอ้เมตร พี่โมทเรียก”ไอ้โปรเดินเข้ามาตาม
“สลิ่ม”ไอ้โปรเรียกไว้ กูยืนขึ้นแล้วยังไม่เดินไปไหน เพราะรอฟังว่าไอ้โปรจะพูดอะไร
“อย่าไปเชื่ออะไรไอ้เมตรมันมากล่ะ มันตอแหลเก่ง”ไอ้โปรพูด
“ห่าโปร”กูว่ามันแล้วรีบจะเดินไปถีบ แต่มันหัวเราะร่าวิ่งหนีกูไป แล้วกูก็หันกลับไปมองหน้าสลิ่ม
“อย่าไปเชื่อมัน”กูพูดบอก
“หึ ตอแหล”สลิ่มแสยะขำ
“ห่า มึงก็อีกคน”กูบ่นอย่างเซ็งๆแล้วเดินออกไปหาไอ้โมทมัน


...............
...............


“เอาเวลางานมาทำกับข้าวให้เมียงี้ไม่ดีนะเว้ย”ไอ้โมทพูดแซวๆเพราะมันเห็นกูกำลังปิ้งขนมปังให้สลิ่มมันอยู่ ก็เสือกบ่นหิวอยู่ได้นานสองนาน ขนาดให้กินข้าวไปแล้วนะ มันยังไม่อิ่มอีกอ่ะ
“แป๊บนึงน่า”กูพูดบอกแล้วหยิบเอาขวดช็อกโกแลตมาบีบราดลงบนขนมปัง
“ไอ้โมท”กูเรียกมันไว้ก่อนที่มันจะเดินออกจากห้องครัวไปพร้อมกับถาดเสิร์ฟอาหาร
“มึงก็พูดกับพี่ปั๊นมันแรงไปนะเว้ย”คืนนี้กูคงพูดไปรอบที่ร้อยสิบได้แล้ว มันก็ยังทำหูทวนลมไม่ยอมฟังกูอีก
“เออ กูรู้..แต่จะให้กูอภัยมันง่ายๆมันก็จะเคยตัวไปนะ มันเล่นบอลเสียรวมๆแล้วเป็นล้าน”มันพูดบ่น
“เฮ้อ พูดไปก็เท่านั้นว่ะ เห็นแล้วแม่งอยากชกหน้ามันฉิบหายแต่ทำไม่ลง”มันพูดบ่นแล้วส่ายหัวเซ็งๆก่อนที่จะเดินออกไป กูก็ทำขนมปังปิ้งเสร็จพอดี แล้วก็ต้องเอาไปเสิร์ฟให้เมียสุดที่รักซะก่อน
“เฝ้าให้ก่อนนะ เดี๋ยวมา”กูยื่นจานขนมปังวางไว้บนเคาร์เตอร์ที่สลิ่มมันนั่งอยู่ มันพยักหน้าแล้วรับไป กูเลยเข้าไปช่วยไอ้โมทเสิร์ฟก่อนที่ไอ้โมทมันจะเดินมาด่ากูเองอะนะ
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว”พวกมันโฮ่ร้องกันไม่รู้จะสนุกสนานอะไรกันนักกันหนา กูเอาขวดเบียร์ไปเคาะหัวพวกมันเพราะรู้จักกันดีอยู่แล้ว ก่อนที่จะวางเบียร์ทั้งหมดไว้บนโต๊ะ
“เอ่อ พี่ครับ..”กูหันไป แม่ง มีการตบไหล่ทักกูด้วยนะ
“ครับ”
“ที่ร้านรับนักดนตรีเพิ่มไหมอ่ะครับ”มันถาม
“เอ่อ..”กลิ่นเหี้ยไรเน่าๆวะ ไม่หรอก กูคงคิดไปเอง
“ไม่อ่ะน้อง แค่นี้ก็จะไม่มีเงินจ่ายอยู่ละ”กูพูดตอบ
“แต่ว่าผมเล่นกีตาร์ได้นะครับพี่”มันพูดตะโกนใส่หน้ากู
“..................” -_-
“ที่วงมีครบแล้วน่ะครับน้อง”กูตอบไปหน้าแหยๆ ไอ้ห่า..ปากมึงจะเหม็นไปไหนวะ แต่แม่งพูดไม่ได้ ต้องกลั้นหายใจเอา
“หรอครับ งั้นไม่เป็นไรครับ”มันทำเสียงหงอย หน้าหงอยแล้วนั่งลงที่วงเหล้ามันเหมือนเดิม กูปัดจมูกตัวเองก่อนที่จะสูดเอากลิ่นบุหรี่ของไอ้พวกโต๊ะข้างๆเข้าเต็มปอด กูขอสาบานว่า “ปากมัน..เหม็นจริงๆ” -_-
“เมตร..โต๊ะสิบ”ไอ้โมทเรียกแล้วยื่นบิลให้กูแล้วเดินหนีไป กูเลยต้องเดินไปเชคที่โต๊ะสิบอีกรอบ เพราะไอ้ห่านี่สับเพร่าบางทีเด็กมันชอบโกงตอนคนเยอะๆแล้วไอ้โมทวุ่นวาย ทำเอาคิดบิลผิดตลอดเพราะมันเสือกไม่ได้เขียนเพิ่ม พอกูตรวจเชคเสร็จก็เดินกลับไปที่เคาร์เตอร์ เห็นสลิ่มมันกำลังนั่งระบายสีอะไรของมันไปอย่างกับเด็ก พอกูไปถึงเคาร์เตอร์ มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วทำหน้าเหมือนปวดฉี่ก่อนที่จะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องน้ำด้านหลังทันที กูยิ้มขำกับอาการของมัน แล้วมาคิดบิลของโต๊ะสิบแล้วเด็กพวกโต๊ะนั้นมันก็เดินมาหาที่เคาร์เตอร์เหมือนรอกันไม่ไหว ไม่รู้มันจะรีบไปไหนนักหนา
“ไปนะพี่”มันโบกไม้โบกมือให้กู กอดคอกันด้วยความเมามายแล้วเดินไป
“หิวน้ำ”กูพูดบอกสลิ่มมันที่พึ่งเดินมาถึงเคาร์เตอร์ มันยังไม่ทันเข้ามาในเคาร์เตอร์ กูก็ดักพูดไว้ก่อน มันเลยต้องเดินไปหยิบน้ำมาให้กูก่อนที่จะเข้ามาในเคาร์เตอร์แล้วกระแทกขวดน้ำวางไว้ให้กูเหมือนแกล้ง
“พี่คร้าบบบบบบ”กูเงยหน้ามองใครสักคนที่เรียกกูเสียงยานคาน สลิ่มที่ยืนอยู่ข้างกูมันก็ยืนมองด้วยเหมือนสงสัย
“อ่าว”กูเห็นไอ้ผู้ชายปากเหม็นเมื่อกี้มายืนหน้าเคาร์เตอร์ เกาะด้วยอาการเหมือนกรึ่มๆแล้วเล็กน้อย
“พี่..ผมอยากมาเล่นกับวงที่ร้านพี่จริงๆนะ”มันพูดตะโกนเสียงดังเหมือนกลัวว่ากูจะไม่ได้ยิน กูหันไปเห็นสลิ่มที่ยืนอยู่ข้างๆกูมันทำจมูกฟึดฟัดเหมือนหมากำลังดมอะไรสักอย่างที่มันชอบขยับเหมือนตอนหมามันสอดรู้สอดเห็น กูนี่แทบจะหลุดขำออกไปทันทีแต่ก็ต้องเก็บอาการอะนะ อยากรู้เหมือนกันว่าสลิ่มมันจะได้กลิ่นเหมือนกูไหม
“ผมมมมอ่ะ..อยากหาเงินได้ด้วยตัวเอง”มันพูด
“ชัดเลย”สลิ่มพูดพร้อมกับทำจมูกและหน้าย่นเข้าหากันเหมือนหมาหน้าย่นหันมามองหน้ากู กูอมยิ้มตอบให้มันเหมือนรู้ว่ามันกำลังรู้สึกถึงอะไร
“แต่พี่ให้น้องเล่นไม่ได้จริงๆ ที่วงมันก็ไม่ได้ต้องการนักดนตรีเพิ่มด้วย”กูบอก สลิ่มมันเดินถอยหลังมายืนอยู่ด้านหลังกูแทน กูที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว พอสลิ่มมันยืนมันก็เลยเกือบไล่เลี่ยกัน
“พี่ครับ ให้ผมเล่นเถอะนะ”มันพูดอ้อนวอนด้วยสีหน้าแบบว่าอยากมาเล่นที่นี่ให้ได้ อย่างแรกที่กูจะไม่เอามึงเพราะปากมึงเหม็นนี่แหละ ห่า เคยรู้ตัวบ้างไหมเนี้ย
“ไม่ได้หรอกครับ”สลิ่มพูดทั้งๆที่ตัวเองยืนอยู่ด้านหลังกู ไอ้ห่านั่นเงยหน้ามองหน่อยๆเหมือนงงว่าสลิ่มมันเป็นใคร
“อ๋อ น้องนักร้องนี่”มันพูดแล้วยิ้มให้ สลิ่มมันก็ยิ้มๆแล้วอยู่ดีๆมันก็เอาหน้าซุกลงตรงไหล่กู
“ครับ”สลิ่มตอบแล้วเอาจมูกซุกตรงหัวไหล่กูเหมือนเดิม กูนี่ถ้าขำกระแทกหน้าไอ้เหี้ยนี่ได้กูขำไปแล้วอ่ะ แต่นี่แม่งทำอะไรก็ไม่ได้ กูต้องนั่งฟังมันพูดบ้าบอ แถมยังต้องดมขี้ปากมันอีกเนี้ย คนปากเหม็นนี่มันไม่รู้ตัวรึไงวะว่ามันปากเหม็นแค่ไหน กูไม่เข้าใจว่ะ ไม่ดูแลตัวเองเลย เหอะๆ
“เอ่อ..พี่ให้น้องเล่นด้วยไม่ได้จริงๆครับ รายจ่ายนักดนตรีกับนักร้องมันก็ลงตัวพอดีแล้วด้วย”กูอ้างไปก่อน
“จริงหรอครับ”มันพูดหน้าเศร้า
“ครับ”กูยิ้มตอบ ส่วนไอ้คนด้านหลังกูนี่ยังไม่ยอมเอาหน้าขึ้นจากไหล่กูอีก จมูกแม่งซุกเสื้อกูเป็นรูแล้วมั้ง ฮ่าๆๆ
“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณพี่มาก”มันพูดก่อนที่ทำท่าจะเดินไป
“เอ่อพี่ครับ..”สลิ่มเรียกขึ้น กูหันไปมองหน้าสลิ่มทันทีว่ามันจะทำอะไร
“เอ่อคือ แบบว่า..”สลิ่มอ้ำอึ้ง นี่อย่าบอกนะว่ามึงจะบอกเรื่องกลิ่นปากเค้าน่ะ 0_o
“ครับ”ไอ้นั่นหันมาตอบรับงงๆและหน้าตาก็เหมือนดีใจ มันคงคิดว่าสลิ่มจะให้มันเข้าวงด้วย
“เอ่อ..คือ”ไอ้ห่านี่ก็ยังอ้ำอึ้งไม่เลิก มันหันรีหันขวา แล้วหันมามองหน้ากูเหมือนขอความคิดเห็น กูส่ายหัวเป็นคำตอบให้มัน
“หมากฝรั่งไหมครับ”มันพูดแล้วหยิบหมากฝรั่งที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์ชูขึ้น
“..................”ไอ้คนนั้นยืนมองไปที่หมากฝรั่งเหมือนงงว่าสลิ่มมันกำลังสื่ออะไร
“ฟรีครับ”สลิ่มพูดแล้วยื่นให้
“อ่อ ครับ ขอบคุณครับ”มันยื่นมือมารับไว้แล้วพยักหน้าให้หน่อยๆแล้วเดินไป
“ฟื้ดดดดดดดดดดด”สลิ่มมันสูดหายใจเข้าปอดอย่างแรงจนเหมือนหน้าอกและไหล่มันยกขึ้น
“เฮ้อออออออออออออออ”แล้วมันก็ถอนหายใจออกอย่างยาว ไม่ต้องถามว่าตอนนี้กูกำลังเป็นเหี้ยอะไรอยู่ เพราะไม่สามารถบรรยายสรรพคุณของปากไอ้เหี้ยนั่นได้จริงๆ กูขำจนท้องคับท้องแข็งไปหมด เสียงขำกูก็ไม่ออก ได้แต่เอาหน้าเท้าแขนที่เท้าตรงเคาร์เตอร์ที่อยู่สูงกว่านั่นไว้ด้วยความขำสลิ่มมัน
“กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลก”มันพูดเสียงนิ่ง ทำเอากูขำไม่หยุด กูหันหน้าไปมองสลิ่มมัน มันก็อมยิ้มเหมือนจะหลุดขำเหมือนกัน
“มึงทนได้ไงวะ”มันพูดถาม
“มึงจะให้กูทำยังไงล่ะ ห่า..หึหึ”กูพูดไปหัวเราะไป
“เหี้ย หมาเน่าตายในท้องมันรึไงวะ”มันพูดเสียงเหมือนสงสัยมากๆ เหวี่ยงหัวไปมาเหมือนไม่เข้าใจ
“เพื่อนมันไม่บอกมันบ้างรึไงวะ ปากแม่งเหม็นขนาดนั้นอ่ะ”มันพูด แต่กูนี่ยังขำไม่หยุดเลย กร๊าก
“ใครจะไปกล้าบอกวะ”กูพูดบอกเมื่อรวบรวมสติให้หยุดขำได้บ้างแล้ว
“ต้องกล้าบอกดิ จริงๆนะมึง กูซีเรียส มันไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆ”มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง กูว่ามันก็จริงอย่างที่สลิ่มมันพูดแหละ สมมุติถ้าเป็นแฟนกันนะ แล้วถ้าแฟนกูปากเหม็นนะ กูก็หมดอารมณ์อะไรหลายๆอย่างเหมือนกันแหละว่ะ เคยมีอยู่ครั้งนึงกูไปจีบเด็กคนนึง หน้าตาน่ารักมากๆ ดูดีเลยล่ะแต่พอคุยด้วยเท่านั้นเอง กูได้กลิ่นปากนี่กูจบเลย..กูขอบอกว่าจบจริงๆ เพราะกูไม่สามารถบอกเค้าได้ อย่างหนึ่งที่กูคิดเลยคือเค้าไม่ดูแลตัวเองกับอีแค่เรื่องปากนี่มันน่ากลัวนะเว้ย ปากมันเป็นส่วนสำคัญที่ต้องทำอะไรหลายๆอย่าง อย่างน้อยก็แสดงความรักล่ะวะ แล้วมาปากเหม็นนี่หมดมู๊ดเลยว่ะกูว่าอ่ะ
“อ่ะ มึงลอง”อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นทำสีหน้าจริงจังอีก กูนั่งมองมันงงๆ แล้วอยู่ดีๆมันก็อ้าปากแล้วพ้นลมปากใส่หน้ากูเต็มๆ กูนี่ก็ตกใจปิดตาหยีทันที
“เหม็นม๊ะ”มันถาม
“หึ ไม่รู้ดิ กูกลั้นหายใจ”กูพูดขำๆ ก็กูกลั้นหายใจจริงๆนี่หว่า ก็มันตกใจนี่
“ห่า เอาดีๆดิ ดมจริงๆ”มันพูด สงสัยมันเอาจริงว่ะ
“ฮ้า~~”มันอ้าปากแล้วพ้นลมปากใส่กูอีกรอบ กูก็ตั้งใจดมมากๆอะนะ มันสั่งนี่หว่า
“เหม็นไหม”มันถามเสียงคาดคั้น
“................”กูนิ่งเงียบมองหน้ามัน จะว่าไม่มีเลยมันก็ไม่ใช่แต่มันไม่ได้เหม็นอ่ะ ไม่ได้มีกลิ่นเหม็นแล้วก็เหมือนได้กลิ่นหมากฝรั่งหรืออะไรสักอย่างด้วย
“เอาจริงๆ”มันพูดเหมือนกลัวว่ากูจะโกหกมัน
“จะถามว่าเหม็นไหมมันก็ไม่เหม็นอะนะ เออ..ก็ไม่เหม็น มันมีกลิ่นเหมือนหมากฝรั่งแต่ก็เหมือนไม่ใช่”กูพูดบอก
“ก็กูเคี้ยวหมากฝรั่ง แล้วกูก็ไปบ้วนปากเมื่อกี้นี้นี่กูถึงกล้าให้ดม หึหึ”มันพูดแล้วขำเอง
“งั้นมึงดมของกูบ้าง”กูพูด
“เรื่องดิ”มันตอบทันที
“อ่าว ไอ้ห่า กูยังดมของมึงได้เลย”กูพูดบอก
“เร็ว ดมเลย”กูพูดบอกแล้วจับแขนมันให้มันหันหน้ามาสนใจกูด้วย
“เออๆ”มันตอบปัดๆแล้วหันหน้ามาหากู
“เอาละนะ”กูตั้งใจจะอ้าปาก แต่มันเสือกหลับตาปี๋ทำหน้ายู่ยี่
“มึงกลั้นหายใจใช่ไหม ไอ้ห่านี่”กูตีเข้าที่หน้าผากมัน
“เหอะๆ”มันหัวเราะเมื่อโดนจับได้
“อ่ะ..”มันลืมตาขึ้นแล้วเหมือนตั้งใจจะดมจริงๆแล้ว กูเลยพ้นใส่ปากมันบ้างแบบเต็มๆ ไม่ใช่เต็มธรรมดา กูอ้าปากเข้าใกล้หน้ามันด้วยเลยแบบจัดให้เต็มสตรีม
“..................”สลิ่มเงียบ มันลูบตั้งแต่จมูกมันมาถึงปากตัวเอง กูนั่งขำ มันก็ทำหน้าทำตาแล้วถอนหายใจมองหน้ากู
“เหม็นไหม”กูถาม
“..................”มันจ้องหน้ากูนิ่ง กูเริ่มใจไม่ดีละ ถ้ามันพูดว่าเหม็นขึ้นมานะแม่งโคตรเสียเซลอ่ะ เหอะๆ
“มีแต่กลิ่นเหล้าไอ้สัตว์!”มันด่าเสียงกระแทกใส่หน้ากู
“อ่าวหรอ ฮ่าๆๆ”กูตอบขำๆ มันทำหน้ายู่ใส่อีก
“มึงกินตอนไหนอ่ะ”มันถาม
“ก็เสิร์ฟไปมันก็เรียกให้กินอ่ะ กูก็ต้องกิน รำคาญมัน”กูพูดบอก
“จิบๆน่า ไม่เมาหรอก”กูพูดบอก
“เออ ไม่ได้ว่าไรสักหน่อย”มันพูดแล้วอยูดีๆก็เดินเข้าห้องพักไป กูลุกขึ้นตามไปเพราะกลัวว่ามันจะโกรธ แต่เดินยังไม่ทันถึงห้องดีสลิ่มมันก็เดินออกมา
“เอาติดกระเป๋าไว้เลยนะ”อยู่ดีๆมันก็ยื่นน้ำยาบ้วนปากแบบขวดเล็กแบบพกพาให้กู
“มึงจะว่ากูปากเหม็นหรอ”กูพูด
“ไม่ได้ว่า”มันรีบตอบกลับทันที
“แต่ก็ไม่ชอบให้ปากเหม็น แบบประมาณว่าถ้าสมมุติมึงแดกอะไรแรงๆไป มึงก็ควรจะเข้าห้องน้ำบ้วนปากทุกครั้งนะรู้ไหม”เอ่อ มึงเรียนหมอหรอ ถึงได้รักสะอาดขนาดนี้
“ทุกครั้งหลังกินข้าวกูก็บ้วนปากตลอดเหอะ”กูพูดบอก เพราะถ้ากูไม่ได้บ้วนปากหลังกินข้าวนะ กูจะรู้สึกเหมือนคาวๆอยู่ในปากนั่นแหละ เหมือนไม่สะอาดอ่ะ บ้วนปากเสร็จก็จะมากินน้ำอีกแก้วก็จะรู้สึกโล่งขึ้น
“ก็เอาอันนี้ใช้ด้วยไง”มันยังไม่ยอม
“นี่ตกลงจะให้กูใช้ให้ได้ใช่เปล่า”กูถามขำๆ
“เออสิ เพราะถ้ามึงปากเหม็นขึ้นมา กูก็ไม่กล้าบอกเหมือนกันนั่นแหละ”มันพูดอมยิ้มเหมือนจะหลุดขำ
“ห่า นี่จะบอกว่ากูปากเหม็นจริงๆใช่ไหมเนี้ย”กูเริ่มเซ้าซี้มันเพราะเริ่มไม่เข้าใจมันว่าต้องการสื่ออะไร
“ไม่ช่ายยย กูไม่ได้ว่ามึงปากเหม็น..คือปากมึงปกติดี แต่กูหมายถึงว่ากูไม่ชอบคนไม่บ้วนปากหลังอาหาร ถึงมึงจะบ้วนปากทุกครั้งแต่มึงก็ไม่ได้ใช้น้ำยาบ้วนปากใช่ปะล่ะ มึงก็ไม่ต้องใช้ทุกครั้งก็ได้ ใช้แต่ตอนหลังอาหารเที่ยงไรงี้”มันพูดบอกเหมือนจูงใจจะให้กูใช้ให้ได้
“แล้วปากมึงก็ไม่ได้เหม็นมึงเข้าใจป่ะ แต่ถ้าสมมุติสักวันนึงมึงปากเหม็นขึ้นมาอ่ะ กูหมายถึงว่าถ้า..สักวันนึง พอถึงวันนั้นกูจะกล้าพูดไหมล่ะ”มันพูดอธิบายเป็นฉากๆ กูก็ฟังด้วยความตั้งใจ เพราะดูเหมือนมันจะตั้งใจมากจริงๆ
“ถ้ามันเหม็นมึงก็บอกกูสิ”กูพูดยิ้มๆ
“ไม่เอาอ่ะ แต่ถ้าเหม็นถึงขนาดไอ้เหี้ยนั่นอะนะ กูว่า..เลิกกันเหอะ”มันพูดอมยิ้ม
“ห่า เหม็นขนาดนั้นกูว่าถอนทั้งฟันถอนทั้งเหงือกออกเลยเหอะ”กูพูดเมื่อนึกถึงกลิ่นปากของไอ้นั่น ทำเอากูกับสลิ่มขำกันออกมา มันก็คงจะเข้าใจที่กูพูดอะนะ
“เออ ขากลับแวะเซเว่นด้วยนะ ซื้อหมากฝรั่ง”มันหันมาพูดเหมือนนึกขึ้นได้แถมยังทำท่าทำทางกวนตีนเหมือนยังรับไม่ได้กับไอ้ห่าปากหมาเน่านั่นอยู่ กูเอาขวดน้ำยาบ้วนปากไปเคาะหัวมันขำๆแล้วเดินกลับเข้าเคาร์เตอร์ตามหลังมันไป
“หรือว่ากูเอาน้ำยาบ้วนปากไปให้มันแทนดี”มันพูดขึ้น
“ไอ้ห่านี่ ไม่จบนะมึง”กูว่ามันทำเอามันหัวเราะออกมาอีก หลังจากนั้นกูกับมันก็คุยเรื่องกลิ่นปากกันไม่เลิก มันบอกว่าแต่ก่อนเล่นกับเพื่อนเรื่องกลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลกกันบ่อยมากๆ จนไม่รู้ว่าตกลงพูดจริงหรือพูดเล่น ทุกคนในกลุ่มเลยค่อนข้างดูแลตัวเอง หลังกินข้าวพวกมันก็จะแจกหมากฝรั่งกันตลอด ทุกกลางวันหลังกินข้าวเสร็จ มันกับไอ้วิทย์จะพากันไปห้องน้ำแล้วบ้วนปากล้างหน้าล้างตา มีแค่มันสองคนนี่แหละที่ต้องไปห้องน้ำด้วยกันหลังกินข้าวเสร็จตลอด เพราะต่างคนต่างก็รู้สึกเหมือนสกปรกถ้าไม่ได้บ้วนปาก แล้วเวลาว่างๆก็จะอมลูกอมบ้างจนมันติดกันไปแล้วแหละ กูเลยบอกว่าฟันพวกมึงจะผุก่อนพอดีกว่าจะโตเท่าพวกกู มันก็ขำอีก มันเล่าว่ามันชอบพ้นลมปากใส่หน้าพ่อมัน แม่ของมันแล้วก็น้องสาวมันมากๆ เหมือนแกล้งทุกคน ทุกคนก็จะรับไม่ได้ที่สลิ่มมันเล่นแบบนี้อะนะ บางทีมันก็จะถามแม่มันว่า “แม่ปากหลิ่มเหม็นรึเปล่า” เหมือนคนไม่มั่นใจทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เหม็นอะไร จนแม่มันบอกว่า “โรคจิต” ฮ่าๆๆ มันก็เลยลดๆลงบ้างละ กลายเป็นต้องไปพ้นใส่พวกไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอ้เวแทน แต่จะประจำหน่อยก็คือไอ้วิทย์กับมัน ที่ชอบดมกลิ่นปากของกันและกันด้วยความสนุกสนาน กูว่าแม่งคงโรคจิตจริงๆนั่นแหละ ไม่งั้นไม่คบกันได้หรอก เหอะๆ

...............>>>><<<<...............

หมายเหตุ !!
คำเตือน; กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลก :angry2:555+
ก่อนไปอ่านหนังสือ เลยมาต่อตอนเบาๆ..ได้แค่นี้แหละ
ไปหวานๆ รมมี่ก่อน  :z2:คึคึ
ฝันดีทุกรายไป

[knightofbabylon]

 :z13:พรวดให้ทะลุ 55

**************

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มอ่ะ สลิ่มกับเมตร
 


แต่มันจริงนะ กลิ่นปาก..
เหอะๆ

อย่าให้เอากลิ่นปาก กลิ่นตัว และกลิ่นตีน มารวมกันเชียว..
3อิน1 ยิ่งหลายๆคน อัดแน่นเป็นแพ็คบนรถเมล์ ตอนฝนตก
 

สุดจะทน




 :กอด1:คุณเบบี้ ขอบคุณค่ะ (กะแล้วว่าวันนี้ต้องได้อ่าน ฮ่าๆ)

[kuraki]

ขอบคุณมากจ้า เบบี้ น่ารักมาก ขีัดเส้นใต้เลย อิอิ

ขอขึ้นไปอ่านก่อนนะ

[loveorlike]

กร๊ากกกกก....มาเล่นพิสูจน์กลิ่นปากอะไรกานนนนน
ไอ่เมตรทำไมไม่จับจูบแมร่งไปเลยเนี้ย
โด่ๆๆ...อุตสาห์ลุ้น 555+

ว่าแต่ว่าจะจัดเบาไปถึงไหนนนน
เอาหนักๆมาได้แล้ว อยากอ่านเอ็นซีเฟ้ยยยย

ตั้งใจสอบ แล้วกัน เดาถูกมั่วถูก
อย่าให้มีน้ำโห...

 

[p_pink]

ตอนแรกยังนึกสงสัยว่าไอ้ชื่อตอนมันจะเกี่ยวอะไรกับไอ่สองคนนี้ (แอบคิดไป เอ๊ะ หรือว่าอิพี่เมตรมันปากเหม็น ทำนองนั้น ฮ่าๆ)
พออ่านๆ มา อ้อ แบบนี้นี่เอง กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

เป็นตอนแรกเลยมั้ย ที่สลิ่มมันคุยกะไอ่พี่เมตรดีๆ ไม่กวน ไม่งอน ไม่ทะเลากันน่ะเฮอะ
สลิ่มแม่งน่ารักว่ะ วาดรูประบายสีงี้ ซบไหล่พี่เมตรหลบกลิ่นปากงี้ พ่นลมปากใส่หน้าพี่เมตรงี้ โอยยยย ตายๆๆๆ น่ารัก 
แต่อุตส่าห์ลุ้นให้พี่เมตรจับสลิ่มพิสูจน์กลิ่นปากด้วยปาก 

  ขอบคุณเบบี้จ้ะ

[morrian]

บทนี้ หวาน ปน เหม็น   

[Nus@nT@R@]

ตอนนี้น่ารักดีค่ะ
โดยเฉพาะหลิ่ม
แอบขำเล็กน้อยถึงปานกลางด้วยค่ะ อิอิ

[mumumama55]

  ไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆด้วย...แต่ขำอ่ะ

 

[P★RiTŸ]

กร๊ากกกกกกกกก 
ถ้าใครถูกพูดว่าปากเหม็น
เค้าก็คงเสียเซลฟ์สุดๆอ่ะ เหอะๆ

[arjinn]

ตอนนี้ ดูธรรมดาเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับมีอะไรมากมายตามความรู้สึก
ความรักความห่วงใยของโมทที่มีต่อน้อง
ความหวังดีที่โมทมีให้เพื่อนและคนใกล้ชิด
ความสัมพันธ์ความสนิทสนมของเมตรและสลิ่มที่เป็นธรรมชาติมากขึ้น
ความคุ้นเคยความเข้าใจที่เมตรกับสลิ่มมีให้กันกำลังเดินไปอย่างสวยงาม

กูหันไปเห็นสลิ่มที่ยืนอยู่ข้างๆกูมันทำจมูกฟึดฟัดเหมือนหมากำลังดมอะไรสักอย่างที่มันชอบขยับเหมือนตอนหมามันสอดรู้สอดเห็น
ก๊ากกกก ชอบประโยคนี้ มันจริงที่สุด หุหุ
ยังไงก้อทำเพิ่มตามที่สลิ่มบอกด้วยนะเมตร เวลาไปจุ๊บไปหอมจะได้ฉลุย อิอิ

[iiดาวพระสุขლii]

รู้นะว่าตะเองเอามาจาก ประสบการณ์จริง    กร๊ากกกก

ไปแปรงฟันดีกว่า 555 

[cmos]

อ่านไปขำไปว่ะ 55555

[nunamicky]

ฟังสองหนุ่มนี้คุยกันเรื่องกลิ่นปากมากๆเข้า
เริ่มเซล์ฟล่ะ ตรูไม่เคยทำขนาดที่สลิ่มมันทำ
อย่างมากก็ลูกอมหลังอาหาร
แปรงฟันปรกติเช้า-ก่อนนอน
แต่ไม่มีคนแบบเฮียเมตรมาให้ทดสอบกลิ่นปาก
อิจฉานะตัวเธอ
  

[naiin]

กลิ่นปากเป็นสิ่งที่พึงระวัง ไม่มีใครกล้าบอกตรงๆหรอก ต้องหมั่นเช็คและกำจัดกลิ่นด้วยตัวเองบ่อย     

[เบบี้]

รู้นะว่าตะเองเอามาจาก ประสบการณ์จริง    กร๊ากกกก

ไปแปรงฟันดีกว่า 555  

ดาวโดม มึงเห็นFB ของกูใช่ม้ายยยยยยย 5555+ ฮาว่ะ

[K2KARN]

+1 เบบี้


ตอนนี้มันแบบ .. ฮานะ ฮาจริงๆ  
เรื่องกลิ่นปากนี่เจอแบบนั้นคงไม่ไหวจริงล่ะวะ


แต่สลิ่มน่ารักๆๆ ฮ่าๆๆ  
จริงจังเรื่องนี้มาก ก๊ากๆ แล้วตอนนี้ก็เหมือนใกล้ชิดกันมากขึ้น อิ๊อ๊ะนะเบบี้  

[Pepor]

สลิ่มกับเมตรน่ารักปนวิชาการเรื่องสุขภาพปากหน่อยอ่ะ

ขอบคุณเบบี้นะจ๊ะ  ตั้งใจอ่านหนังสือนะ   

[Jimmeiiii*]

55555555,,กูอยากจะบ้า.. ฮาเยี่ยวแทบแตกเลยแม่ง!!
หัวหลิ่มแม่งน่ารักมากกกกก..ยิ่งตอนที่เอาหน้าซุกไหล่อีพี่เมตรอ่ะ::
แล้วอีกตอนก็ตอนที่ถามว่ารูปที่วาดสวยไหม หุหุ

ชอบบบอ่ะ..อยากจะบ้าแต่หัวเราะไม่หยุดเลยเนี่ย

[kokikung]

  ฮามากกเหะ

แต่จริงๆๆนะไม่ใช่เรื่องตลกเลยเคยเจอคนปากเหม็นแบบนี้ละแต่

บอกเขาตรงๆๆเลยว่าเมิงปากนี้แดกไรมาเหม็นชิบหาย:laugh:

 :m20:แต่รู้จักกันเลยพูดได้ไง 555+ ฮามากนึกถึงเพื่อนเลยเหะ

[scottoppa]

  กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆ
เด็กสลิ่ม ชักจะน่ารักเกินไปแล้วเว้ยยยยยย
ถูกใจนะ มีมาซุกๆไหล่พี่เมตร 

  เก็ทเอนะเบบี้

[piglet]

ตอนนี้สลิ่มกะพี่เมตรน่ารักจัง

[JJHJJH]

แอบหวานนะอิตาสองคนนี้ >.<

[Mr.Frog]

ตอนแรกเห็นชื่อตอนแล้วอี๋ นึกว่ากลิ่นปาก อิเมตร หรือ นุ้งหลิ่ม ไรงี้

แต่พออ่านแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกก  :pigha2:ฮาจิงอะไรจิง ขำจิงจังเลยอ่ะ

นุ้งหลิ่มน่าร้ากกกกกกกกกกกก เนาะ 

ตั้งใจอ่านหนังสือนะหนู๋บี้ เก็ทเอๆๆ

[som]

ตอนนี้หวานกันจังนะทั้ง 2 คน  
แต่กลิ่นปากนี้สุดๆเหมือนกัน
แต่กลิ่นปากนี้ไม่พูดไม่ได้กลิ่นใช่ป่าวคับพี่เบบี้
มีอีกกลิ่นนะคับ  กลิ่นเต่า ไม่ต้องพูดนี้ก็  หืมมมม  สุดยอดเหมือนกัน
เพื่อนน้องนะเวลามันออกเหงื่อนะสุดยอดมาก  ทำไมมันไม่ได้กลิ่นตัวเองมั่งเลยเหรอ

[IZE]

ตอนนี้ น่ารั๊กอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ