หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Overdose]

มีเหตุมีผลกันมากขึ้น ดีแล้ว  ^^

[Azitten]

เมตร โตขึ้นเยอะเลยอะ ปลาบปลื้มมมมม ดูใจเย็นขึ้นเยอะ

แต่ไอ้นั้นก็สมควรแหละ บ้าป่าววะ กระเป๋าคนอื่นจะมาเอากันง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ
สมควรโดนสลิ่ม

แต่เหตุการณ์นี้สลิ่มคงจะใจเย็นขึ้นอีกเยอะเลยอะ

ปล รับทราบแล้วจ้าเบบี้ ต่อเรื่องไหนก็ตามอ่านทั้งนั้นอะ ถ55555555555555

[namtaan]

เป็นตอนที่อ่านแล้วประทับใจกับความคิดของทั้งสองคนมากๆ
โดยเฉพาะเมตร เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ เห็นพัฒนาการได้ชัด
นึกถึงความมั่นคงในชีิวิต คิดถึงคนข้างหลังที่รัก ที่เป็นห่วง

จะว่าไปแล้ว สองคนก็ผ่ีานอะไรด้วยกันมาเยอะแล้ว
ความผูกพันก็ย่อมมี แค่คำลา คำอวยพรยังมีสไตล์ของตัวเองที่แตกต่างเลย 

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้มากจ้า

ปล ต่อเรื่องไหน ก็อ่านเรื่องนั้นละจ้า ขอบคุณมากๆ จุ๊บๆๆ

[piglet]

หนักเท่าไร  ศรีทนด้าย
โห ไม่ค่อยจะเอากับเมตรเลยอะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L1:ให้กำลังใจครับ สู้ๆๆนร้าครับ

[peppier]

ไอเรื่องพวกขโมยอ้ะ น่ากลัวมาก เจอกับตัวเองมา 2-3 รอบ ~  น่ากลัวจริงๆ ครับ

[mascot]

ไม่มีคำบรรยาย

[morrian]

เมตร สู้ๆนะ 

[เบบี้]

ตอนที่88  ของขวัญ..โล่ง ตัวปลิว


“ไอ้เมตร กางเกงในนี่ถอดเป็นพ่อแกเลยนะมึง”ตกลงแม่จะด่ากูว่า “มึง” หรือ “แก” กันแน่กูงง
“ถอดยังไง แม่เห็นท่าที่เมตรถอดรึไง”กูย้อนแบบไม่สนใจ สายตายังจ้องมองที่หนังสือพิมพ์อยู่
“หึ เอาไป”แม่โยนกางเกงในใส่โดนหน้ากูซะงั้น
“แม่อ่ะโอ้ เล่นไรเนี่ย”กูลุกขึ้นแล้วหยิบกางเกงในโยนใส่ตะกร้าเหมือนเดิม
“คลี่ให้มันดีๆได้ไหม เดี๋ยวก็ให้ซักเองซะเลยนิ”แม่พูด
“หึ แม่ก็คลี่ให้เมตรมาตั้งแต่เด็กอ่ะ”กูพูดขำๆ แล้วหยิบตะกร้ามาหยิบกางเกงในของตัวเองคลี่ๆแล้วใส่กลับไปเหมือนเดิม
“ไอ้นี่นิ โตเป็นควายละ แล้วหนูสลิ่มไม่บ่นบ้างรึไง”แม่พูด
“ขาบ่นเลยรายนั้นอ่ะ แค่ไม่พับผ้ายังบ่นเลย อย่าเอาอะไรกับกางเกงในใส่แล้วม้วนเป็นเลขแปด”กูพูดยิ้มๆ
“วันเกิดตัวเองแท้ๆ ยังให้แม่มาซักผ้าให้อีก”แม่พูดบ่น
“ขอบคุณค้าบ เมตรเหนื่อยนี่”กูพูดบอกแล้วนอนลงเหมือนเดิมแล้วแม่กูก็เดินไปพร้อมกับตะกร้าผ้า 
“คุณคุยกับใครน่ะ”กูได้ยินเสียงแม่พูด
“เปล่า”พ่อตอบ
“คุยกับใคร”แม่เริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย
“ลูกน้องน่ะ”พ่อตอบเสียงเบาลง
“ตอนแรกบอกเปล่า แล้วมาลูกนงลูกน้องอะไร เอามือถือมานี่”แม่พูด กูเลยลุกขึ้นนั่งแล้วหันกลับไปมอง
“ไม่มีอะไรน่าคุณก็”พ่อพูดแล้วไม่ยอมให้มือถือแม่
“เอามา!”แม่กระแทกเสียงแล้วเข้าไปผลักพ่อแล้วแย่งมือถือมา พ่อซึ่งกลัวแม่กูอยู่แล้วอะนะ ก็ปล่อยมือถือให้ไปง่ายๆ
“เบอร์ใคร”แม่ถาม
“กูถามว่าเบอร์ใคร!”แม่ตะโกนเสียงดัง เอาแล้วล่ะ มาแนวนี้แม่กูสติแตกอีกแล้ว กูลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปใกล้
“ใจเย็นๆน่ะแม่”กูกระซิบบอกแล้วลูบไหล่แม่กูเบาๆแล้วมองไปที่หน้าจอมือถือ
“ไหนขอเมตรดูหน่อย”กูพูดแล้วหยิบมือถือมาจากมือแม่ แม่ก็ปล่อยให้กูเอามา
“พ่อก็บอกแม่เค้าไปสิว่าเบอร์ใคร”กูพูดบอก เพราะเหตุการณ์อย่างนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ไอ้เรื่องที่แม่จับได้เนี้ย รอบนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันแทบจะเลิกกันเหมือนกัน พ่อก็น่วมด้วยฝีมือแม่กูพก ช้ำ ดำเขียวไปหมด นี่ถ้าไม่สารภาพจะเป็นยังไงกูกับพ่อเองก็รู้อนาคตดี
“หนิงโทรมาขอยืมเงินน่ะ”พ่อถอนหายใจก่อนที่จะพูดบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจในประโยคของตัวเองนัก
“หึ เมียเก่าโทรมาขอยืมเงิน”แม่แสยะหัวเราะ
“เอามาให้แม่”แม่พูดแล้วกระชากมือถือไปจากกูโดยที่กูไม่ได้ตั้งตัว
“อย่าน่าคุณ”พ่อเข้ามาจะห้ามไม่ให้แม่กดโทรศัพท์ที่คาดว่าน่าจะโทรออก
“อย่ามาเสือก มึงจะเอายังไง มึงจะให้มันใช่ไหม..ให้มันไปแล้วรึยัง”แม่หันไปถาม
“ยัง”พ่อรีบตอบ
“ฮัลโหล ขอสายอีหนิง”แม่พูด
“อ๋อ อีหน้าด้าน ไม่มีที่ไปรึไงห๊ะจะมาเกาะผัวคนอื่นเค้าน่ะ”แม่ตะโกนด่า ถามว่ากูรู้สึกอะไรไหม กูก็ไม่ชอบให้พ่อแม่ทะเลาะกันหรอกนะ เพราะปกติเค้าก็ดูจะรักกันดี แต่พ่อน่ะเคยมีคดีติดตัว มันเลยทำให้แม่ไม่ไว้ใจพ่อตรงนี้ เห็นพ่อเงียบๆนิ่งๆ พูดเพราะๆแบบนี้นี่แหละ ผู้หญิงก็ชอบเข้าหาพ่อตลอด ซึ่งพ่อกูก็เป็นคนไม่ค่อยปฏิเสธคน และขี้เกรงใจ และกลัวแม่กูด้วย ปัญหาจากหลายๆด้านมันก็เลยเกิดขึ้น
“คุณ..”พ่อเหมือนจะเข้าไปห้าม แต่แม่ก็ผลักพ่ออย่างหงุดหงิด
“กูขอเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้ายเลยนะ ถ้ามึงไม่หยุดมายุ่งกับผัวกูล่ะก็ แม้แต่ที่ซุกหัวนอนมึงก็จะไม่มี มึงรักผัวมึง มึงรักลูกมึง..กูก็รักผัวกู กูรักลูกกู ถ้ามึงยังไม่หยุด ผัวมึงนั่นแหละกูจะเล่นเป็นคนแรก จำไว้อีหีป่วย!”แม่ด่าก่อนที่จะวางสายไป
“.................”ทั้งบ้านเงียบหมด พ่อเงียบไม่กล้าสบตาแม่ กูก็เงียบเพราะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ด้วย
“เอาผ้าไปซัก”แม่เตะตะกร้าผ้าอย่างหงุดหงิด
“มึงอย่าให้กูรู้นะ”แม่เข้าไปจิกหัวพ่อตรงท้ายทอย  พอได้แต่ก้มตัวลงไปตามแรงดึง
“..................”พ่อเงียบ กูเลยเดินออกมาจากตรงนั้น ให้ผู้ใหญ่เค้าเคลียร์กันเอง และแน่นอนแหละว่าตะกร้าผ้ากูก็ไม่แตะ เพราะแม่สั่งให้พ่อไปซักไม่ใช่กู ถ้ากูเข้าไปแตะสิจะได้โดนถีบออกมา เหอะๆ ไม่ขอเสี่ยง


..............
..............


“เป็นไงบ้างพ่อ”กูกระซิบถามพ่อที่ตัดต้นไม้อยู่ตรงสวน
“หึ ก็ดี”พ่อตอบยิ้มๆ
“พ่อมีเมียน้อยอีกแล้วหรอ”กูถามตรงๆ
“มีอะไรเล่า นั่นพ่อไม่ได้ยุ่งตั้งนานแล้ว เค้าเดือดร้อนแล้วโทรมาจังหวะแม่แกเห็นพอดีน่ะ”พ่อพูด
“แล้วพ่อไม่อธิบายให้แม่ฟังไปล่ะ”กูพูด
“ไม่ดีกว่า แก้ตัวเดี๋ยวเค้าก็หาว่าพ่อแก้ตัว..คนเรามันเคยทำผิดนิ จะให้มาเชื่อใจกันง่ายๆก็คงไม่ได้ พ่อก็เข้าใจแม่เค้าแหละ”พ่อพูดแบบไม่ได้โกรธแม่เลยสักนิด
“พ่อไม่คิดจะสู้แม่บ้างรึไง”กูถาม
“................”พ่อส่ายหัว
“แต่ก็มีนิดหน่อย ก็ครั้งนั้นแหละมั้ง”พ่อพูด ครั้งนั้นที่หมายถึง ก็คือตอนที่พ่อตบแม่นั่นแหละ
“แต่แกก็เห็นนิสัยแม่แก ลองพ่อทำลงไปอีกสิ มันฆ่าพ่อได้มันก็คงฆ่าอ่ะ”พ่อพูดขำๆ
“อืม ก็จริง”กูพูดไป หนึ่งสิ่งคือกูว่าถ้าแม่อารมณ์บึ้มขึ้นมาจริงๆก็น่าจะฆ่าพ่อได้ หรืออาจจะไม่ฆ่าแต่เอาปางตาย หรืออะไรสักอย่างที่ทั้งกูและพ่อไม่สามารถคาดเดาเองได้และไม่อยากลองเสี่ยงอะนะ
“พ่อผิดเองแหละ แม่เค้าเสียใจมากแค่ไหน เราไม่มีทางไปหยั่งถึงหรอกอารมณ์ผู้หญิง เราก็ทำได้เท่าที่พอทำได้นั่นแหละ อยากจะตบตีอะไรพ่อก็ทำไปเหอะ อีกอย่างถ้าลองพ่อสู้ขึ้นมา แม่แกคงได้ไปอาละวาดบ้านหนิงขึ้นโรงขึ้นศาลแน่”พ่อพูด
“เหอะๆ”กูหัวเราะตอบแค่นั้น
“เมตร”กูหันไปเพราะว่าแม่เรียกจากประตูหน้าบ้าน
“ครับ”กูขานรับ
“เอาเงินไปเข้าบัญชีให้แม่หน่อย”แม่พูดแล้วเดินเข้าบ้านไป กูเลยลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปหาแม่ แม่ให้เอาเงินไปเข้าบัญชีแม่แสนกว่าบาท แล้วใช้ไปซื้อของอะไรนิดหน่อย กูกลับมาก็เห็นแม่คุยกับพ่อดีแล้ว สงสัยพ่อง้ออีกนั่นแหละเพราะกูเห็นพ่อชวนแม่คุยก่อนตลอด เย็นวันนั้นก็จัดแจงแต่งตัวกันเพราะว่ากูจะพาแม่กับพ่อไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่พ่อชอบไปกินแต่ว่ามันแพงโคตรๆ แต่ไม่เป็นไรวันนี้ขอเป็นเจ้าบุญทุ่มเพื่อพ่อกับแม่ก็แล้วกัน แต่กลับไปสงสัยต้องเลี้ยงไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์ด้วยแหละมั้งเนี้ย

ตื๊ดด ๆ   ๆ   ๆ

“เมตรรับโทรศัพท์ก่อนนะ”กูพูดบอกคนบนโต๊ะ เพราะสายเข้าจากสลิ่ม ดีใจนิดหน่อยเพราะนานๆมันจะโทรมาที
“ครับ”กูรับไปยิ้มไป ประสาท -_-
“.................”ปลายสายเงียบ
“เอ้า โทรมาก็ไม่พูด เป็นโรคจิตหรอครับ”กูแกล้งแซว
“ไอ้บ้า”มันว่า
“มีไร”กูแกล้งถามไปงั้น
“เปล่า”มันตอบ
“หรอ”กูทำเสียงน้อยใจหน่อยๆ แกล้งไปงั้นอีกนั่นแหละ รางวัลลูกโลกทองคำจงตกเป็นของกู คึคึ
“กลับวันไหน”มันถาม
“พรุ่งนี้..คงถึงบ่ายๆ”กูพูดเสียงหงอยไม่เลิก
“หรอ”มันตอบแค่นั้นอีก
“มีไรอีกเปล่า”กูถาม กะว่าถ้าจะว่างมันต้องพูดแน่นอน
“ไม่มี แค่นี้แหละ”มันชิงพูด แล้วก็ชิงวางไปเลย แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตายซะไอ้เมียปลวก..มาเพื่อกวนใจกูแล้วจากไป แมร่ง !!
“เป็นอะไร”แม่ถาม
“เปล่า”กูตอบเสียงห้วน แม่ง อยู่ดีๆก็หงุดหงิดวะ ตอนแรกว่าจะไม่อะไรแล้วเชียว
“ทำไมอีกล่ะ ทะเลาะกับน้องหรอ”แม่ถามเหมือนรู้ทัน
“เปล่า มันไม่แฮปปี้เบิร์ดเดย์เมตรอ่ะแม่”กูฟ้อง
“หึ สมควร”แม่หัวเราะ
“จิ๊ เซ็งว่ะ อะไรวะเนี้ย”กูโวยวาย
“จะโวยวายทำไม กินสิ”แม่หยิบกุ้งเอามายุดปากกูซะงั้น เฮ้อแม่ง..ตกลงกูจะหวังอะไรจากมันได้ไหมเนี้ย


.............
.............


     หลังจากเมื่อคืนที่หมดไปเกือบหกพัน พ่อกับแม่ก็ดีกันกูก็ดีใจ เช้ามาแม่กับพ่อก็มาส่งกูที่สนามบินแล้วก็จะเลยไปกินข้าวกลางวันด้วยกันแล้วค่อยไปทำงาน กูโทรบอกให้ไอ้โมทมารับกูแล้วเรียบร้อย
“หน้าบูดเป็นตูดหมาเลยนะมึง”พอกูกับไอ้โมทเจอหน้ากัน มันก็ทักด้วยคำพูดฟังรื่นหูเหลือเกิน
“ของขวัญวันเกิดกูอ่ะ”กูถามก่อนเลย ทวงสิทธิ์จากการงอนคนอื่นมาลงที่พี่และน้องแทน
“จะเอาเงินหรือเอาของ”มันถาม
“ถ้าเงินได้เท่าไหร่”กูถามก่อน
“สองพัน”มันพูด
“งั้นเอาของ”กูบอก
“งั้นพรุ่งนี้ค่อยเอา”มันบอกเสร็จสรรพ
“ไอ้มิ้วค์ล่ะ”กูถาม
“อยู่บ้าน ทำกับข้าวรอมึงไว้แล้ว ทำซะเยอะแยะสงสัยกลัวมึงจะไม่กลับ”มันพูดอมยิ้ม
“หรอ”กูตอบแล้วนึกถึงหน้าไอ้มิ้วค์ที่เหมือนหมารอเจ้าของกลับบ้าน ตลกดี หลังจากนั้นกูกับไอ้โมทก็เดินทางกลับบ้าน ใช้เวลาไม่นานนักเพราะไม่ใช่ตอนเย็น และก็ขึ้นทางด่วนด้วย
“มาแล้วหรอ เอาคุกกี้ที่โรงแรมแม่มาให้รึเปล่า”ไอ้มิ้วค์วิ่งหน้าตั้งมาหากูทันที มันเป็นอะไรกับคุกกี้ที่โรงแรมแม่มากไหม ชอบแดกจริงอะไรจริง
“เอามา เดี๋ยวรื้อกระเป๋าก่อนเดี๋ยวเอาให้”กูบอกมันอย่างเหนื่อยๆ ลงจากเครื่องกี่รอบ กูเหนื่อยทุกรอบแหละไม่ต้องสงสัย เพราะกูไม่ชอบขึ้นเครื่อง
“จะขึ้นห้องเลยหรอ”ไอ้มิ้วค์ถามทำหน้าสงสัยอีก
“ไม่ให้ขึ้นห้อง มึงจะให้กูไปไหนล่ะ”กูย้อนบอก
“เออ ขึ้นไปเลยป่ะ”มันกระแทกเสียงใส่ อารมณ์เสียใส่กูซะงั้น  กูยักคิ้วให้มันกวนๆแล้วเดินหิ้วกระเป๋าเดินทางขึ้นห้องของตัวเอง



“เอ่อ..-_-..”
“มิ้วค์ ไอ้โมท..ใครทำอ่ะ”กูรีบเดินออกมาจากห้องนอนแล้วตะโกนถามคนข้างล่าง
“ไม่ทันแล้ว”มิ้วค์ตะโกนพูดเหมือนบอกใครสักคน กูเหลือบสายตาไปมองเห็นสลิ่มมันกำลังจะก้าวขาออกนอกบ้าน ในมือกูถือรองเท้าของตัวเองอยู่
“ไอ้หลิม”กูตะโกนเรียก
“ไร ตะโกนทำไม ประสาท”มันตะโกนว่ากลับ
“แล้วมึงตะโกนทำไม มึงแหละประสาท”กูย้อนว่ามัน
“กูถามว่าใครทำ”กูถามเสียงแข็ง แกล้งพวกมันอีก
“นู่น”ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์พูดแล้วชี้ไปที่สลิ่ม
“.................”สลิ่มยืนเงียบนิ่ง
“ขึ้นมานี่ดิสลิ่ม”กูเก็บอาการของตัวเองนิดหน่อย
“อะไรเล่า”มันหน้าเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด กูยืนอยู่ข้างบนยังรู้เลยว่ามันกำลังลุกลี้ลุกลน
“จะขึ้นมาดีๆหรือไม่ขึ้น ถ้าไม่ขึ้นมากูลงไปอุ้มนะมึง”กูขู่มัน
“หึ..”ไอ้โมทหัวเราะกับไอ้มิ้วค์สองคน
“เออ”มันกระแทกเสียงตอบ เดินก้มหน้าก้มตาผ่านไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทแล้วขึ้นบันไดมาหากู พอมันเดินมาถึงมันก็ไม่หยุดยืนตรงกูแต่เดินหนีเข้าห้องนอนกูไปเลย กูเลยรีบเดินตามเข้าไป
“เอ้..”มันดิ้นนิดหน่อยเพราะกูกอดมันจากด้านหลังทันทีเมื่อปิดประตูห้องไปเรียบร้อย
“หึ ก็กูดีใจอ่ะ”กูพูด
“ใครทำ กูไม่ได้ทำสักหน่อย”มันพูดก่อน
“มึงไม่ทำแล้วใครจะทำ ก็ไปดูมากับกูอ่ะ”กูพูด แล้วหันไปมองของบนเตียงที่วางเรียงรายอยู่เป็นรูปครึ่งวงกลม
“เปล่าสักหน่อย”มันพูดเสียงเบาลงเหมือนแก้ตัวไม่ถูก
“................”กูเงียบกอดมันอยู่อย่างนั้น สลิ่มมันก็ยืนตัวลีบให้กูกอด กูก็เอาแต่ยิ้มไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ เขินเอง กร๊าก
“จะลงไปหาพี่โมท”มันพูดขึ้น
“ไม่เอา”กูบอก
“ไรเล่า”มันดิ้นนิดๆพอประมาณ
“แล้ว..หมดไปเท่าไหร่อ่ะ”กูถาม
“ใครเค้าถามเรื่องนี้กัน เสียมารยาท”มันหันหน้ามาว่า
“ไมอ่ะ เงินเมียกูอ่ะ กูก็ห่วงเป็นธรรมดา”กูพูดหน้าตาย
“.................”มันเงียบทำปากขมุบขมิบไปมาพร้อมๆกับหน้าที่แดงก่ำ
“ขอบใจนะ”กูบอก

[เบบี้]

“.................”มันเงียบนิ่ง กูเลยหอมเข้าที่แก้มมันเบาๆ
“มีเค้กเน่าด้วยอ่ะ”กูพูดขำๆแล้วหันไปมองเค้กที่ถูกใส่กล่องพลาสติกใสที่อยู่บนเตียง อยู่ตรงกลางระหว่างรถ เครื่องบิน มอเตอร์ไซด์เวสป้า แล้วก็รถยี่ห้ออื่นๆที่ถูกทำเป็นแบบตั้งโชว์ หรือของสะสมอะไรประมาณนั้น แต่จะออกเป็นแบบของเก่าและอาร์ตหน่อย กูเคยไปดูกับสลิ่มมันที่ร้านหนึ่งโดยบังเอิญ แล้วกูก็ชอบมากๆอ่ะนะ อยากได้หมดทุกอย่างเลย แต่ว่ายังเสียดายเงินอ่ะ ถ้าซื้อทีละเครื่องกูก็คงทำใจไม่ได้ วันนั้นก็เลยตัดใจยังไม่ซื้อมา แต่ตอนนี้ดิมาอยู่บนเตียงกูเรียบร้อยแระ ถึงว่ามันจะยังไม่ครบก็เหอะนะแต่นี่ก็เยอะมากพอสมควรเลยแหละ มีรถยนต์เก่าอยู่สามคัน มีเครื่องบิน มีรถตู้ มีมอเตอร์ไซด์เวสป้าครบสี เขียว เหลือง แดง ป้า น้ำเงิน ดำ ขาว เอิ้กกกกกกกก..กูชอบอ่ะ โคตรชอบเลย
“เน่าบ้านมึงสิ”มันหันมาว่า
“หึหึ”กูยิ้มตอบให้
“ปล่อยได้รึยังล่ะ”มันดิ้นนิดหน่อย หันหน้ามาพูดบอก
“ก็อยากกอดนานๆนี่”กูพูด
“จะกลับบ้านแล้ว แม่รอ..”มันพูด
“อย่ามาอ้างว่ะ กูรู้ว่ามึงโกหก”กูพูดบอก เพราะมันหลบตากู
“เปล่าสักหน่อย”มันบอก
“กูน้อยใจแทบตาย นึกว่ามึงจะลืมวันเกิดกูไปละ”กูพูด
“................”มันยืนเงียบ
“งั้นก็ปล่อยได้รึยังล่ะ”มันดันตัวกูหน่อยๆ กูเลยปล่อยมันออก แต่ก็ยังยิ้มไม่หุบมองหน้ามัน กูเดินไปที่เตียงแล้วหยิบกล่องเค้กขึ้นมา
“มันเน่าใช่ไหมหลิม”กูพูด
“เน่าบ้าไรล่ะ กูอุตส่าห์ทำนะ”มันพูด
“เอ่อ..”กูจ้องเค้ก ถึงในใจจะดีใจสุดๆแต่คือ..มันจะแดกได้ไหมวะ สาด หน้าตามันก็ดูดีอะนะแต่ว่ากูไม่ไว้ใจฝีมือการทำอาหารของสลิ่มมันอ่ะดิ
“ทำไม มึงไม่กล้ากินรึไง”มันพูดเหมือนอ่านความคิดกูออก
“กล้าดิ้ แต่คือ..มึงลองกินไปบ้างรึยังอ่ะ”กูถาม
“กินแล้ว”มันตอบทันที
“แล้ว มึงทำเป็นได้ไง”กูถามเพราะปกติมันทอดไข่ยังไหม้เลยเหอะ
“องุ่นกับป้าช่วย”มันตอบยิ้มหน่อยๆ
“แต่คือแบบ..กูว่าเตามันค่อนข้างแรงไปหน่อยอะนะ ใส้มันก็เลยไหม้หน่อยๆ แล้วแบบไงอ่ะ..ช็อกโกแลตมันคงร้อนไปหน่อย พอกูราดไปปุ๊บเค้กมันก็ยุบไปนิดๆอ่ะ”มันพูดหน้าตาก็เหมือนเด็กกำลังแก้ตัวกลัวความผิดอะไรสักอย่าง
“หึ..”กูหัวเราะตอบ มองหน้าเค้กที่ถูกแต่งซะรกรุงรังไปหมด เอาไอ้นู่นมาใส่ ไอ้นี่มาใส่ รถตู้ที่มันวาดก็วาดเป็นรถตู้ที่ถูกแต่งรกไปหมด
“แล้วคือหน้าเค้กอ่ะ เฮงซวยปะล่ะ กูอยากให้มันออกมาแบบธรรมชาติหน่อยเพราะช็อกโกแลตนั่นแหละมันลื่นหน้าเลยไหลหมดเลยอ่ะ”มันพูดแก้ตัวไม่เลิก
“ไม่ใช่เพราะว่าเค้กมันยังไม่หายร้อนดีแล้วมึงไปแต่งหรอกหรอ”กูพูด
“มั่ว..ไม่ใช่สักหน่อย”มันตอบหลบตาที่กูรู้ทันมัน
“................”กูยืนจ้องหน้ามัน มันก็จ้องกลับแต่ไม่นานนักมันก็หลบสายตา
“ขอจูบหน่อยได้ปะ..น้า”กูยื่นหน้าไปใกล้ อีกมือก็ยังถือเค้กอยู่
“ไม่เอา”สลิ่มมันเอนตัวหลบหน้ากู
“จูบหน่อยเดียวน่า นะ”กูเดินเข้าไปใกล้มันไม่เลิก เอื้อมแขนวางเค้กลงบนเตียง แล้วเดินเข้าไปหาสลิ่มมัน
“หึ..”กูยิ้มให้อีกฝ่ายที่โดนกูกอดเอวล็อกไว้แล้วเรียบร้อย มันยืนนิ่งเงียบหุบปากสนิท แต่ตามองต่ำไม่ยอมเงยหน้ามามองหน้ากูสักนิด
“..................”บรรยายไม่ออก เพราะตอนนี้ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของแต่ละฝ่ายกับเสียงเต้นของหัวใจ หึหึ..ความเลวเริ่มครอบงำกูเพราะห่างกันมันมาตั้งนาน แทบไม่ได้แตะตัวกันเลยมาเป็นเดือน สลิ่มดันหน้าอกกูไว้นิดหน่อยก้มหน้าหลบกูที่ก้มลงไปจะหอมแก้มมัน พอกูกดย้ำหอมแก้มมันลงไปมือของสลิ่มที่มันดันตรงหน้าอกกูไว้ก็กำเสื้อกูแน่นโดยอัตโนมัติ กูจูบไซร์ลงไปถึงต้นคอของมัน สลิ่มมันไม่ได้ตอบโต้อะไรแต่มันดันเดินถอยหลังเหมือนจะหนีกู แต่กูก็ยังคล้องเอวมันไว้แล้วเดินตามมันไป

ปึกกกกกก!!

“โอ้ย..”สลิ่มร้องเบาๆเพราะดันเดินถอยหลังไปโดนโต๊ะเขียนหนังสือกู กลายเป็นว่าตอนนี้มันดิ้นไปไหนไม่ได้แล้ว และก็ถอยหลังไม่ได้ด้วย
“อย่า”มันพูดแทบกระซิบพยายามยื้อมือกูที่กำลังล้วงเข้าไปใต้เสื้อของมัน กูไม่พูดตอบอะไรแต่ปัดมือของมันออกแล้วล้วงเข้าไปใหม่ ส่วนปากก็ยังพรมจูบแก้ม คอของมันไม่หยุดหน้าที่
“เมตร บอกว่าอย่าไง”มันพูดขึ้นเสียงมานิดหน่อยแล้วดันตัวกูไว้ แต่อย่างกูหรอจะยอมอ่ะ เหอะๆ
“นิดเดียว”กูกระซิบบอกแค่นั้นแล้วลูบเข้าไปใต้เสื้อตั้งแต่เอวของมันจนรู้สึกได้ว่าสลิ่มมันขนลุกเกาะตัวกูแน่น หุบปากนิ่งไม่มีเสียงด่าว่าอะไรไปแล้ว 
“อึ ดะ..”สลิ่มอ้าปากจะห้ามกูหลังจากที่กูอุ้มมันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือของกู กูก้มลงจูบมันเบาๆ สลิ่มตัวสั่นเหมือนยังทำตัวไม่ถูกและก็ยังไม่ชินสักที กูก็ไม่ได้ทำอย่างว่ากับมันบ่อยเท่าไหร่หรอกนะ นานๆทีนั่นแหละถึงจะได้ทำ มันไม่ค่อยยอมกูมากนัก ส่วนมากกูจะทำตอนที่มันเผลอๆหรือโอนอ่อนผ่อนตามกูไปนั่นแหละ กูจับเสื้อมันแล้วเลิกขึ้นก่อนที่จะถอดออกโดยที่สลิ่มมันไม่ได้ตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็นั่งหน้าแดงตัวแดงไปแล้วเรียบร้อย มันไม่ยอมพูดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนกูเองเวลานี้ถึงห้ามอะไรก็คงเอาไม่อยู่แล้วแหละ กูจับหน้าสลิ่มมันเบาๆแล้วก้มลงจูบอีกครั้ง มันเองก็ไม่ขัดขืนอะไรแต่ดูเหมือนยังงงๆ เงอะงะเหมือนไม่รู้ว่าจะเอามือของตัวเองไว้ตรงไหน
“อ๊ะ..”มันสะดุ้งร้องเมื่อกูสะกิดเข้าที่ยอดอกของมันเบาๆ มันกำเสื้อกูแน่นเมื่อกูลูบไล้ตัวมันอยู่ตรงแถวนั้น  กูจับมือมันออกแล้วถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง  พอถอดเสื้อเสร็จกูก็แกะเข็มขัดกูออกต่อหน้ามันที่ก็ยังไม่ยอมมองหน้ากูอยู่ดี
“ไม่เอาแล้ว”มันพูดขึ้นแล้วลงจากโต๊ะ กูเอื้อมมือไปดึงแขนมันไว้ ก่อนที่จะลากๆดึงๆมันมาถึงเตียง มันเองก็ขืนกูและสู้นิดหน่อยแบบจะไม่ยอมมาที่เตียง กูเองก็รู้ดีว่าทำไมมันถึงไม่สู้เยอะทั้งๆที่จะสู้ก็ได้อ่ะนะ ถ้าสู้เยอะทุกรอบกูว่าคู่กูไม่ตีกันตายก่อนหรอวะ คงได้ข่มขืนกันทุกรอบเลยแหละกูว่าอ่ะ กร๊าก
“หลิมอ่า..อย่าดื้อดิ ของขวัญวันเกิดนี่ไง”กูพูดบอกแล้วกอดมันไปจนขาแทบพันกันจนมันล้มลงไปบนเตียงตรงหัวเตียงที่ไม่ได้มีของขวัญวางไว้ เพราะว่าสลิ่มมันเอาของขวัญวางเป็นรูปครึ่งวงกลมไว้ตรงปลายเตียงเท่านั้น
“ก็วางอยู่นั่นไงเล่า”มันชี้ไปที่ของขวัญที่มันซื้อให้
“มันไม่เหมือนกัน หึหึ”กูหัวเราะตอบ หลังจากนั้นกูก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง กูก้มลงจูบมันอีกรอบ สลิ่มก็พยายามเบนหน้าหนีแต่สุดท้ายก็แพ้ทางกูอยู่ดีนั่นแหละนะ มันก็โอนอ่อนตามอารมณ์ที่กูสร้างให้ในที่สุด
“อื้ออ..ฮะ”สลิ่มครางในลำคอมากขึ้น ลมหายใจมันก็แรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อกูเริ่มลุกล้ำเขตชายแดนไทยพม่าของมันไปได้ กูลูบไปตรงน้องชายของสลิ่มมันจนมันสะดุ้งจับเข้าที่ข้อมือกูเหมือนตกใจ กูใช้เวลานั้นรีบปลดกางเกงของมันออกจนหลุดออกไปหมดทีเดียว ไม่ต้องลีลาท่ามากเพราะกูไม่ได้จะปี้กับกางเกง กร๊าก
“..................”กูลุกขึ้นไปปิดผ้าม่าน เดินไปล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วรีบกลับมา เพราะรู้ดีว่าถ้าเปิดม่านไว้กูไม่ได้แดกมันอีกแน่ๆ กูรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งถอดกางเกงเดินกลับไปที่เตียง กูรีบนอนลงไปคร่อมสลิ่มมันไว้ทันทีไม่ให้มันได้พูดอะไรหรือห้ามอะไรกูอีก กูเริ่มไซร์อีกฝ่ายอีกครั้งเพื่อให้มันลืมอาการเกร็งหรืออาการเจ็บล่วงหน้าที่จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะไม่ได้ทำมานานเป็นเดือนแล้ว มันสะดุ้งทันทีเมื่อกูลูบเข้าที่ต้นขาของมัน กูได้แต่คร่อมตัวมันไว้อย่างนั้นแล้วจ้องมองทุกอาการของมัน ที่ไม่ว่าจะสะดุ้ง บิดตัวไปมาด้วยความเสียว หรือแม้อาการอายของมันที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ทำเอากูแทบคลั่งแต่กูก็ไม่อยากรีบร้อนอะไรไปมากกว่านั้น เพราะกูชอบดูมันเวลาแบบนี้โคตรๆ กูไล่จูบตั้งแต่ต้นขาของมันไปจนถึงข้อเท้า
“อ๊ะ..เมตร”สลิ่มเอามือมาดันตรงหน้าท้องกูไว้เหมือนห้ามจะไม่ให้กูจูบไปตรงรอยสักที่เท้าของมัน กูหันไปมองสลิ่มมันมองกูตาปรือ ปากแม่งแดงแป๊ดได้อีก  กูจับขาสลิ่มแยกออกช้าๆแล้วเริ่มรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของมันมากขึ้นกว่าเดิม สลิ่มกลั้นเสียงครางเอาไว้ทันทีเมื่อกูลูบไปที่ช่องแคบสลิ่มน้อยของมัน (ใช้คำน่ารักมาก แสรด~) กูพยายามใจเย็นเพื่อไม่ให้มันเจ็บ พยายามอย่างที่สุดที่จะข่มใจให้ตัวเองทำไปอย่างช้าๆค่อยเป็นค่อยไป แต่ดูเหมือนเข้าไปแค่ข้อเดียวกูก็จะอึดอัดตายห่าซะแล้ว  สลิ่มเกร็งเท้าแน่นจนกูเห็นแล้วก็อดไม่ได้เลยก้มลงไปไซร์ปลอบมันอีกครั้ง กูไล่ปากไปจูบมันจนสลิ่มมันจูบตอบโดยอัตโนมัติระหว่างนั้นกูก็รุกล้ำมันมากขึ้นกว่าเดิมจนสลิ่มมันหายเกร็งไปบ้างแล้ว
“อ่า..อือ”
“อีกนิดนึงนะ”กูกระซิบบอกแล้วเพิ่มนิ้วมากขึ้นจนสลิ่มมันสะดุ้ง กูเริ่มจากหนึ่งไปสองไปสามจนสลิ่มเองเริ่มชิน แต่กูรู้ดีว่ามันจะยังเจ็บขึ้นอยู่ดีถ้าเจอของจริงจากกู แต่ก็นะ..ใครจะอดทนอยู่วะ เมียอยู่ตรงหน้า น่ารักขนาดนี้ตายด้านก็บ้าแล้วแหละ พอกูจัดการน้องชายกูเสร็จ สลิ่มมันก็คงเห็นว่ากูเองพร้อมแล้ว มันก็ดันเสือกหุบขาลงซะงั้น กูจับขามันอ้าออกแล้วจัดการเอาน้องชายเข้าหาช่องแคบสลิ่มน้อยทันที กูใส่มันไปอย่างช้าๆและเบาสุดๆ เสียงเสียดสีที่เกิดจากของกูกับของสลิ่มที่มันรัดแน่นจนทำเอากูเสียววาบไปทั่ว สลิ่มหน้าตาเหยเกเหลือบสายตามามองกูบ้างเป็นระยะ สุดท้ายแล้วมันก็เข้าไปได้หมดในที่สุด
“อ๊ะ..”เสียงอีกฝ่ายร้องครางเมื่อกูเริ่มขยับ กูจับต้นขาของมัน มือก็ลูบไล้มันเหมือนกูไม่เคยแตะร่างกายมันอย่างนั้นแหละ พอสลิ่มมันเริ่มครางมากขึ้น กูก็กดจูบมันอยู่ไม่ขาด แค่เห็นปากมันที่เผยอออกก็ทำเอากูแทบจะไปอยู่แล้ว
“อือ อื้ออ”สลิ่มเอาแขนมาดันตรงต้นแขนกูไว้เหมือนเตือนว่าให้กูช้าหรือเบาลงหน่อย แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุนั่นแหละนะ ยิ่งอาการมันไม่อยากให้กูทำมากเท่าไหร่ กูเองก็จะยิ่งรู้สึกไปมากกว่าเดิมเท่านั้น ถ้าเป็นเด็กคนก่อนๆที่มีอาการแบบสลิ่มกูคงไม่บันยะบันยังล่อเต็มที่ไปแล้ว แต่นี่กูเห็นว่าเป็นภรรยารักเลยยังจัดให้แบบซอฟๆ ออกแนวอินดี้ จังหวะจะโคนประมาณช้าบ้าง ไวบ้าง ตึ๋งโป๊ะไปแบบแนว Bob Marley กร๊าก สลิ่มเริ่มปล่อยเลยตามเลยเหมือนห้ามกูไปก็เท่านั้น กูเองก็ยิ่งเห็นเป็นอย่างนั้นก็ยิ่งได้ใจ แล้วกูเองก็ไม่ได้เอาออกมาหลายวันแล้วด้วย กูพยายามเร่งให้สลิ่มมันเสร็จไปก่อน พอมันรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง มันเองก็ดูเหมือนจะรู้ว่ากูต้องการอะไรมันก็เลยปล่อยให้กูจัดการกับน้องชายของมันซะเรียบร้อยโรงเรียนสลิ่ม เสียงครางมันแม่งสุดๆ มันไม่ได้ดังน่ารำคาญ แต่มันเบาๆและออกเป็นระยะๆฟังดูเซ็กซี่จนกูแทบจะไปเพราะเสียงของมันนี่แหละ
“อื้อ สะ..หลิ่ม”จังหวะที่ตัวกูเองรู้ตัวว่าจะกลั้นมันไว้ไม่อยู่แล้ว กูก้มลงจูบสลิ่มมันอีกครั้ง เอวก็เร่งจนสลิ่มมันกำตรงต้นแขนกูแน่น กูกระแทกอยู่อีกสามสี่ครั้งก็สิ้นเกียรติปล่อยลูกหลานเหลนโหลนไปเต็มๆ กูนอนทับซบสลิ่มมันอยู่ท่าเดิม สลิ่มเองก็นอนนิ่ง เสียงลมหายใจของกูและมันที่กูกับมันได้ยินกันแค่สองคนเพราะในห้องมันเงียบมากๆ แล้วไม่รู้ด้วยว่าเมื่อกี้เสียงดังกันมากรึเปล่า สำหรับกูแล้วก็พยายามกลั้นเสียงกันทั้งคู่แต่ตอนนั้นมันหน้ามืดนั่นแหละ พออะไรต่อมิอะไรมันปลอดปล่อยออกไปหมดแล้วก็พึ่งมาได้สติว่าห้องแม่งโคตรจะเงียบ
“...................”กูกับสลิ่มนอนนิ่งเงียบกันสักพัก กูเองก็ไม่วายจูบไซร์หัวไหล่มัน หน้าอกมันอยู่อย่างนั้นจนโดนมันไล่ สลิ่มมันหนีกูไปอาบน้ำก่อนแล้วบอกให้กูหยิบเสื้อผ้าของมันให้ด้วย พอมันเข้าไปอาบน้ำได้สักพักมันก็เรียกให้กูยื่นเสื้อผ้าให้มัน พอมันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกูก็รีบอาบน้ำต่อทันที กูรีบอาบให้ไวมากที่สุดเท่าที่จะมากได้เพราะกลัวสลิ่มมันหนีกูกลับบ้านก่อนอะดิ พอออกมาก็ยังเห็นมันนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือกูอยู่เลย
“ใครจะกล้าลงไปล่ะ แม่ง”มันหันมาว่ากูหน้างอ
“หึ..”กูหัวเราะตอบแล้วหยิบเค้กขึ้นมาถือไว้
“กินเค้กกันเหอะ ป่านนี้อาหารเย็นหมดแล้วมั้ง มิ้วค์มันทำรอกูตั้งนานแล้วนิ”กูพูดบอก
“แล้วใครเสือกให้มึง..”มันอ้าปากเหมือนจะด่าแต่ก็เหมือนกับว่าด่าไม่จบนั่นแหละนะ ด่าไปมันก็จะเข้าตัวมันเองเต็มๆ เพราะกูไม่อายอยู่แล้วแหละ คนที่จะอายน่ะคือมันมากกว่า กูจับมือสลิ่มมันให้เดินตามลงมาข้างล่าง ไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทนอนดูโทรทัศน์กันอยู่
“อ่าว ยังไม่กินหรอ”กูถาม
“รอมึงเสร็จนั่นแหละ”ไอ้โมทหันมาพูดยิ้มๆ กูรีบขยิบตาว่าให้หุบปากซะเดี๋ยวไอ้คนข้างหลังมันจะเอาหัวมุดปูนทะลุกลับหอไปซะก่อน
“กินกันเหอะ มีเค้กเน่าด้วย”กูพูดบอก
“บอกว่ามันไม่เน่า”สลิ่มเถียงขึ้นเสียงดังทันที
“หึหึ เออ ไม่เน่าก็ไม่เน่า..ใครจะเสี่ยงกินก่อนดีวะ จับไม้สั้นไม้ยาวกันดีไหม”กูพูดลอยๆบ่นไปเรื่อยแล้วเดินไปที่โต๊ะทั้งๆที่มือก็ยังไม่ปล่อยมือของสลิ่ม
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”มันพูดขึ้น
“เปล่า..”กูหันไปจะแก้ตัว ก็กูล้อเล่นนี่หว่า ก็แกล้งมันสนุกดีนี่ แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนุกด้วย หน้านิ่งไปแล้วเรียบร้อย
“กูล้อเล่น”กูบอก
“................”มันเงียบ อากาศเริ่มมาคุ มนดำเริ่มครอบงำ
“ขอโทษครับ ล้อเล่นจริงๆนะ”กูรีบพูดบอก กูเอาตัวเข้าไปใกล้มันมากขึ้นแต่สลิ่มมันก็ไม่ยอมมองหน้าแถมผลักกูออกอีก
“ขอโทษ จะกินให้หมดเลยดีไหมครับ”กูพูดแล้วเอาเค้กวางไว้บนโต๊ะพยายามจะรั้งมันมากอดไว้ แต่สลิ่มมันดิ้นเหมือนจะไม่ยอมให้กูกอด
“อร่อยดีออก”กูหันไปตามเสียง เห็นไอ้มิ้วค์มันเอานิ้วจิ้มเค้กแดกไปแล้วเรียบร้อย
“ห่า ของกู”กูตบเข้าที่หัวมัน
“อ่าว ก็พี่เมตรบอกว่าใครจะกินก่อนอ่ะ มิ้วค์รอตั้งนานกว่าพี่เมตรจะกลับมาบ้าน มิ้วค์ก็กินก่อนให้นี่ไง โด่..จะไม่กินก็ไม่บอกกันตั้งแต่แรก เค้กน่ากินจะตาย”มันพูดหน้าตาย แม่ง มันกะขุดหลุมฝักกูไม่ให้เกิดใหม่เลยไอ้น้องเปรต
“ไอ้..”กูอ้าปากไม่รู้จะด่าอะไรมันดี ไอ้มิ้วค์ทำตาโตยิ้มเยาะกูอีก
“สลิ่ม..โหย อย่างอนเลยนะ”กูหันมาเอาใจไอ้คนที่ยังยืนหน้างออยู่ตรงหน้า
“ไม่ได้งอน ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินสิ”แต่แม่งพูดเสียงกระแทกใส่กูนี่ไง มึงไม่ได้งอนตรงไหนคร้าบ
“อยากกินสิ”กูรีบพูด
“..................”มันเงียบเหมือนยังไม่เชื่อ
“อยากกินจริงๆนะ ไม่โกรธน้าคร้าบที่รักนะ”กูเอามือโอบแก้มมันทั้งสองข้างแล้วโยกไปมา แต่หน้ามันก็ยังงออยู่ กูยิ้มกว้างให้แล้วยังโยกหน้ามันไปมาไม่หยุด
“น้า..”กูทำหน้าทำตาทะลึ่งใส่
“เอ้..หึ”มันเอามือมารั้งข้อมือกูเหมือนจะให้กูปล่อยเพราะว่ามันหลุดยิ้มออกมาแล้ว
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”มันหุบยิ้มแต่ปากก็ยังอมยิ้มอยู่แล้วผลักกูออกเดินหนีไปเลื่อนเก้าอี้นั่งที่โต๊ะกินข้าว กูรีบเดินไปนั่งข้างๆ ไอ้โมทเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับกู ไอ้มิ้วค์ก็นั่งฝั่งตรงข้ามกับสลิ่ม  หลังจากนั้นก็มีการแซวสลิ่มมันเกิดขึ้นอีกครั้งโดยฝีปากของไอ้โมทมันที่แซวพอประมาณ แต่ตัวชงนี่กูเลยจนเกือบจะโดนมันงอนบนโต๊ะอาหารเอาอีกรอบน่ะสิ หลังจากกินเสร็จก็กินเค้กต่อพอกินเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างกูก็กลับขึ้นห้องเอาของขวัญที่สลิ่มซื้อให้ไปจัดเรียง ก่อนจัดก็เอาปากกาที่เขียนแบบลบไม่ออกมาเขียนปี พ.ศ กับความหมายอะไรไว้เป็นสัญลักษณ์นิดหน่อยก่อนที่จะเอาจัดเรียงไว้ด้วยกัน หลังจากนั้นก็ขอนอนพักอีกสักงีบพร้อมกับสลิ่มมันนั่นแหละ แล้วตอนเย็นก็ไปส่งมันที่บ้าน..จบแล้วสำหรับวันนี้ ปล่อยลูกหลานออกหมด โล่ง สบายตัวปลิว กร๊าก

..................>>>><<<<...................

ส่งท้ายเมตรสลิ่มให้ก่อนที่จะต่อคู่ใหม่ ..ส่วนเมตรสลิ่มจะมาตอนไหนอีกรอดูกันต่อปายยยยย~~~~
ต่อไปจะต่อปานแสบ..แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
ปล.เหนื่อยได้อีกอะไรได้อีก  

[Killua]

อึ๊ยยยยย คู่นี้ยังไงก็น่ารักขึ้นทุกๆครั้งที่อ่าน
เหมือนจะรักกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น โอนอ่อนผ่อนตามกันมากขึ้น
ดูแล เป็นห่วง เอาใจใส่กันมากขึ้น ก็นะเค้าเป็นคนรักกันนี่เน๊าะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์มากๆๆๆๆๆ สำหรับเรื่องราวของคู่นี้ แล้วก็คู่ต่อไป
จะรออ่านต่อไปนะคะ

[BossZa]

   
 หลิ่มน่ารักอ่ะทำเค้กให้เมตรด้วย

 

[jeaby@_@]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เมตรหลิ่มมาเเย้ว
น่าร้ากกกกก
รออ่านคู่ต่อไปจ้า

[lollionlypop]

กอดส่งท้ายสลิ่ม ...
 

รักนะ รักแรก รักสุดท้าย รักที่สุดดดดดดดดด

ใจหายชะมัด
 

[arjinn]

เมตรมีความสุข เราก้อมีความสุข ขอบคุณสลิ่มสำหรับปฏิบัติการในครั้งนี้ อิอิ
Mission Completed, no doubt


Happy Birthday นะเมตรนะ อิอิ

[silverspoon]

อ๊า ตอนนี้น่าร้ากกก สลิ่มอุตว่าทำเค้กแบบเต็มที่ 

แต่เค้าเขินแทนสลิ่มตอนลงไปข้างล่างอ่ะ คนอื่นเหมือนรู้เลยว่าเกิดไรขึ้นก่อนหน้านั้น กร๊ากก หมดกัน

[scottoppa]

 
ตอนนี้โคตรน่ารักอ้ะ น่ารักมาก มิไหวแล้ววววว
สลิ่มน่ารักเอาโล่ไปสามล้านอันเลยเถอะนะ
มันเป็นอะไรที่น่ารักมาก (จะน่ารักอีกนานมั๊ย) ฮ่าๆๆ
พี่เมตร ตัวปลิวเชียวนะ โอ้ยๆๆ ซอล์ฟๆ อินดี้ๆ ชอบบ กดไลค์ !!!
น่ารักจนแบบ ขนาดเค้กเน่า ยังดูน่ารักเลย

มากอดทีนะเบบี้ 
บวกหนึ่งให้เลยล้ะกัน

[K2KARN]

+1 เบบี้ 

อ๊ากส์ สลิ่มแอทแทคอะเกน น่ารักไปแล้วว่ะค่ะ
หึหึ ,, มรแอบมาเซอร์ไพรส์ แต่ไม่ทันล่ะนะ 
โดนจับได้ก่อน ฮี่ๆ


ไอ้พี่เมตร สบายตัวเชียวนะ ฮ่าๆ
วันเกิดทั้งทีล่ะนะ 

[arebaba]

สลิ่มกับเมตรน่ารักจริงอะไรจริง

[@BUA@]

เป็นของขวัญที่น่าอิจฉาจริงๆ  

[dragonfly08]

ความหวานพัฒนาขึ้นเยอะเลย
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าน้องหลิ่มคอดน่ารักอะ
+1 ให้เบบี้ 

[bbyuqin]

เออ...รักกันหวานแหววแบบนี้บ้างไรบ้างให้น่าอิจฉา เพราะทุกทีคู่นี้มีแต่รักกัน ฟันเข่า ฟันศอก...เหอเหอ...

ตกลงเมตรเป็นคนให้ของขวัญสลิ่ม ชิมิ ให้ซะโล่งเชียว

[Yunatsu]

 

หลิ่มน่ารักมากกกกกกก

ชอบที่สุดเลยอะ

ทำเค้กให้พี่เมตรด้วยยย
 

[knightofbabylon]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เมตรกับสลิ่มน่ารักโคตรๆอ่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  
นั่งอมยิ้มจนยิ้มปากกว้าง(แอบเขินเลยดึงผมตัวเองไปด้วย)
อ่านจบอีกที ผมแม่งกองเป็นกระจุก  

ช่างมัน เดี๋ยวผมมันก็งอก

ว่าแต่เมตร ตัวปลิวเลยเรอะ..ฮ่าๆๆๆๆๆ
ช่างเป็นของขวัญวันเกิดที่ถูกใจสุดๆเลยใช่มั้ยเมตร?
 



 
(ม้วบซ้ายม้วบขวาเบบี้ข้างละทีพร้อมแนบบิลล์ค่ายาปลูกผมไปให้ด้วย กร๊ากกกกกก..ก)

[WhatLoveIs]

เบบี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คือว่าตรงนี้ > กูไม่ได้จะปี้กับกางเกง <
ฮามากเจ้าค่ะ คิดได้ไงเนี่ย เอาไป ๓ กระโหลกเลยจ้า

ขอบคุณที่มาต่อนะจ้ะ

 

[Nus@nT@R@]

โห ไม่คิดว่าน้องหลิ่มเราจะมีมุมกุ๊กกิ๊กน่าัรักโหน่เนะ ขนาดนี้
ลงทุนทำเค้กให้เมตรด้วย น่ารักจริงๆ
อย่างนี้อิพี่เมตรคงจะถูกใจกับของขวัญวันเกิดในปีนี้อย่างแรง 55
ปล.คุณนายแม่โหดได้อีกอ่า

[iiดาวพระสุขლii]

นับวันไอ้คู่นี่มันยิ่งน่ารักเว้ยเฮ้ย!!!!  
พูดถึงเค๊ก...  อยากกินจัง 

[yayu]

ทำไมพี่เมตรกับสลิ่มเค้าน่ารักกันอย่างงี้ 
พี่เมตรโชคดีนะ ได้กินเค้กฝีมือน้องหลิ่มด้วย น้องต้องทำตั้งใจมากแน่ๆ
ของขวัญวันเกิดปีนี้คงถูกใจพี่เมตร สบายทั้งตัว สบายทั้งใจ 

+ให้เบบี้ 

[DraCo_SLa13]

+1 HBD พี่เมตร

สลิ่มน่ารักขึ้นเยอะเรยอ่าาาาา

[Cupcake]

สบายตัว สบายใจเลยพี่เมตร