หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[เบบี้]

ตอนที่97  The Time Is Over = พี & ทัวร์

~ทัวร์~

   



     หลังจากที่พี่เมตรมาส่งผมที่คอนโดนวันนั้นสองสามวัน  ไอ้พี่พีมันก็โทรมาหาผมตลอด  นั่นหมายความว่าผมไม่ได้รับโทรศัพท์มัน  ไม่ใช่เพราะผมอยากหักดิบไม่รับแต่มันเพราะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมว่าจะพูดกับมันว่ายังไงดี  หลายอย่างที่มันอยู่ในใจผมมากเต็มไปหมด ผมเองก็ตั้งใจแล้วว่าคงต้องพูดสิ่งที่อยากจะพูดดีรึเปล่า พูดหรือไม่พูด หรือว่าถึงพูดแล้วอาจจะได้สิ่งที่เลวร้ายลงหรือเรียบเฉยนั้นมันก็เหมือนกันทั้งสิ้น สิ่งที่ผมคิดไม่ตกตอนนี้ก็แค่..ผมจะพูดยังไงกับมันดีก็เท่านั้น
“มึงเป็นมากนะรู้ตัวไหม” เจมส์พูดขึ้น เป็นอีกวันที่ผมให้มันมานอนด้วย
“มึงอย่าบอกอีเจ๊นะ” ผมบอก
“อืม” มันรับปาก
“แล้วทำเรื่องเรียนผ่านหมดแล้ว แล้วต้องทำอะไรอีกไหม” เจมส์ถาม
“เหลือแต่วีซ่า แต่บริษัทจัดการให้” ผมตอบ
“เจมส์..” ผมเรียกมัน มันหันหน้ามามองออย่างอยากรู้อยากเห็นทันที
“กูว่าจะขายห้องนี้ว่ะ มึงว่าไง” ผมถาม
“ทำไมวะ มึงพึ่งซื้อเองนะ” เจมส์พูด
“ถึงกูจะไปแค่สองสามเดือน แต่ว่ามันก็ไม่มีคนดูแล อีกอย่างถ้ากูกลับมากูก็คงต้องไปอยู่กับแม่ที่บ้านแล้วแหละ แม่กับน้องอยู่กันเดี๋ยวจะหาว่าพ่อไม่อยู่แล้วกูก็ไม่อยู่อีก” ผมบอก
“อืม แล้วแต่มึงอ่ะ” เจมส์บอก
“เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงที่โซฟาด้านข้างมัน
“หาไรกินกันเหอะ” เจมส์ชวน ผมพยักหน้าตอบให้แล้วลุกขึ้นไปหยิบกุญแจรถ มันก็เดินตามผมออกมาด้วย ผมกับเจมส์ไปหาอะไรกินกันที่ร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง นั่งกันอยู่นานมากๆประมาณเกือบสองชั่วโมงได้ ผมเองก็อยากนั่งแช่อิ่มไปเรื่อย เจมส์มันก็ไม่ว่าอะไร ชวนผมคุยไม่ยอมกลับเหมือนกัน


................
................


ตื้ด ๆ   ๆ   ๆ

“ว่าไงครับ” ผมพูด
“อยู่ไหนน่ะ” พี่เมตรถาม
“คอนโดดิ” ผมตอบ
“สลิ่มบอกว่ามึงจะไปฝรั่งเศสหรอ” พี่เมตรถามอีก
“อืม เดือนหน้าน่ะ” ผมบอก
“แล้วเป็นไงบ้าง” พี่เมตรพูดเหมือนถามโยงไปอีกเรื่อง
“ก็ไม่ไง..” ผมตอบ
“เห็นมันถามถึงมึง คุยกันรึยังล่ะ” พี่เมตรถาม
“ยังเลย ทัวร์ยังไม่พร้อมอ่ะ” ผมบอก
“แต่จะคุยใช่ไหม” พี่เมตรถามอีก
“ครับ” ผมตอบ
“....................” ผมเงียบไป พี่เมตรก็เงียบเหมือนกัน
“กูคุยกับมันแล้วนะ แต่..ไม่รู้จะพูดอะไรมาก พูดไม่รู้เรื่อง” พี่เมตรบอก
“หึ..” ผมหัวเราะตอบเพราะเข้าใจความหมายที่พี่เมตรบอกดี
“เคลียร์กันเองก็แล้วกัน มีอะไรก็โทรมาล่ะ..คุยไม่รู้เรื่องเดี๋ยวกระทืบแทนให้” พี่เมตรพูดติดตลกอีก
“หึ บ้า” ผมตอบขำๆ
“อืม งั้นแค่นี้น่ะ” พี่เมตรบอก
“ครับ ไว้เดี๋ยวทัวร์โทรหานะ” ผมบอก
“อืม..” พี่เมตรตอบแล้ววางสายไป

ติ๊งต๊อง~~

“..................” ผมยืนดูผ่านตาแมวก็เห็นว่าไอ้พี่พีมันมายืนอยู่หน้าห้อง มันมองทะลุตาแมวมาด้วยเหมือนรู้ว่าผมยืนมองอยู่

แกร๊ก~~

“มาไมเนี่ย” ผมพูดดักไว้ก่อนเพราะกลัวมันจับได้ว่าผมแปลกไป
“ก็มึงไม่รับโทรศัพท์” มันพูด
“..................” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบยังไงกับมัน คนเราเวลาที่มีความลับอะไรปิดบังหรือไม่สนิทใจอะไรชอบเป็นอย่างนี้ตลอดล่ะนะ
“เป็นไรวะ” มันพูด
“เปล่าสักหน่อย” ผมตอบ มันทำท่าจะเดินเข้าห้อง ผมก็เลยหลบให้มันเข้ามา ไอ้พี่พีมันเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนที่จะหันมามองหน้าผม  ผมเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับมัน ก็เลยกลายเป็นว่าต้องนั่งมองหน้ากันไปซะงั้น
“วันนั้นไอ้เมตรมันพูดอะไร” มันถาม
“เปล่า” ผมตอบ
“..................” แล้วมันก็เงียบ
“ดูหนังกันเหอะ” มันพูดขึ้นโต้งๆ ผมหันไปมองหน้ามันงงๆ
“เรื่อง...............เข้าวันนี้” มันบอกแบบไม่สนใจว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้างกับผมและมัน
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน” ผมบอกมันแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมของเสร็จก็เดินออกมาเห็นมันยืนรออยู่แล้ว ผมเดินออกนอกห้องไม่ได้พูดอะไร มันเองก็เดินตามออกมาเงียบๆจนเดินไปถึงลิฟต์นั่นแหละ
“อย่า..” ผมห้ามมันก่อนเพราะมันเข้ามาจะกอดเอวผมไว้ แต่มันก็เหมือนจะไม่สนใจอะไร ดึงเอวผมเข้าไปกอดไว้อีก
“.................” มันเงียบจ้องหน้าผม ทำเอาผมต้องหลบสายตามันทันที
“เป็นไรของมึงเนี่ย” มันถาม
“เปล่า” ผมตอบ
“เรื่องไอ้เมตรใช่ไหม” มันถามอีก
“เปล่าไง” ผมตอบส่งๆดันมันออกเบาๆ

ติ้งงงงง~~

“ปล่อยสิ” ผมเตือนสติมันเพราะลิฟต์มาถึงแล้ว ไอ้พี่พีมันก็ปล่อยผมออกแล้วเดินตามผมเข้าลิฟต์มา
“.................” พออยู่ในลิฟต์ต่างคนก็ต่างเงียบ ไอ้พี่พีมันก็ยืนใกล้ๆแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง จนเดินไปถึงรถระหว่างทางก็เงียบตลอดทางนั่นแหละครับ  จนไปถึงโรงหนังมันเดินไปซื้อตั๋ว ผมเดินไปซื้อป๊อปคอร์น พอตอนเข้ามันก็เดินนำผมเข้าไปอย่างเงียบๆ แม่ง เหมือนเล่นสะกดจิตอะไรกันสักอย่าง
“ป้อนหน่อย” มันพูด ผมหันหน้าไปมอง มันก็ยักคิ้วตอบให้ ผมเลยหยิบป๊อปคอร์นแล้วป้อนใส่ปากมันอย่างที่มันขอ มันนั่งยิ้มๆแต่ก็อ้าปากรับผมเป็นระยะๆ
“พอแล้ว เมื่อย” ผมบอกแล้วหันมากินเองบ้าง
“ไรวะ” มันบ่นๆ แล้วหยิบถังป๊อปคอร์นไปวางไว้ตรงมันแทนแล้วหยิบป๊อปคอร์มาจะป้อนผมบ้าง ผมเหลือบตาไปมองมันแต่ก็ได้แต่อ้าปากอย่างช่วยไม่ได้ ดีนะที่โรงหนังมันมืด ไม่งั้นมันคงเห็นว่าผมกำลังเขินมันอยู่แน่ๆ ระหว่างที่หนังดำเนินเรื่องไป ป๊อปคอร์นหมดผมกับมันก็นั่งดูกันไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น  จนหนังจบมันพาผมไปกินอาหารญี่ปุ่น  ระหว่างที่นั่งอยู่นั้นแฟนมันก็โทรหาอีก มันก็ออกไปคุยข้างนอกร้านสักพักก็เดินกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนั่นแหละ
“................” ไอ้พี่พีมันนั่งมองหน้าผมเหมือนกลังจับผิดอะไรสักอย่าง ผมจ้องหน้ามันกลับยิ้มๆเพื่อไม่ให้มันจับผิดอะไรในตัวผมได้
“บ้ารึเปล่า มองอยู่ได้” ผมพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก
“มองเมียตัวเองไม่ได้รึไง” มันย้อนยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบ
“.................” ผมเงียบ เขินมันขึ้นมาซะอีก T_T เหอะๆ
“หึ..” มันแสยะหัวเราะ ผมเลยจ้องหน้ามันแล้วยิ้มให้บ้าง
“ทะลึ่งนะ” มันว่าให้
“ก็ไม่มากไม่น้อยไปกว่ามึงหรอก” ผมย้อนกลับ หลังจากมื้ออาหารเสร็จ มันก็มาส่งผมที่ห้องและแน่นอนว่าจบกันที่เตียงอีกรอบ รุ่งเช้ามันกลับไปคอนโดมันเพราะต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนตอนบ่าย ส่วนผมเองก็มีเรียนเช้าด้วยก็เลยแยกกันไปคนละทาง


.............
.............


“คะแนนเก็บปลายภาคหลังจากส่งรายงานภายในอาทิตย์หน้าก็จะไม่มีการรับงานย้อนหลังอีกนะ” อาจารย์พูด
“ย้ำอีกครั้งว่า วันอาทิตย์ส่งอีเมลให้ครูก่อนเที่ยงคืนและรายงาน 20 คะแนนส่งได้ช้าที่สุดวันพุธหน้าก่อนแปดโมงครึ่งค่ะ” ผมนั่งอ่านรายละเอียดอีกครั้ง ที่จริงงานที่ผมทำทุกงานมันเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว แต่กะว่าจะเอามาส่งวันพรุ่งนี้ทั้งหมดจะได้อ่านหนังสือปลายภาคอย่างสบายใจไม่ต้องห่วงอะไร
“มาเรียนตามปกติหรอครับอาจารย์” เพื่อนในห้องตะโกนถาม
“ปกติสิ” อาจารย์ตอบเสียงเหมือนประชดนิดหน่อย
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ..” พวกมันทำเสียงประทวง แต่สุดท้ายก็ต้องมาเรียนอยู่ดีนั่นแหละนะ ไม่รู้จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา
“กินข้าวกันเหอะ” เจมส์พูดแล้วเก็บของไปด้วย ผมรีบเก็บของเพราะก็หิวไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย แล้วมานั่งเรียนตั้งสมชั่วโมง
“อีทัวร์ มึงไปหาอีเจ๊บ้างดิ เดี๋ยวนี้มึงไม่ไปหามัน มันบ่นให้กูฟังทุกวัน” กิ๊กพูดไปเก็บของไป ผมสะพายกระเป๋าไปยืนรอมัน
“เออน่า กูไม่ว่างนิมึงก็เห็น” ผมตอบ
“ไม่ว่างหรือ..” มันหันมาทำหน้าทำตาใส่ผม ไอ้เจมส์หันผลักหัวกิ๊กเบาๆเหมือนเลิกแซวสักที แล้วพวกผมก็เดินไปรอลิฟต์เพื่อลงจากตึก
“กินร้านไหนดีวะ” ระหว่างทางเดินก็ยังคงไม่สามารถตัดสินใจหาร้านอาหารได้
“ร้านลองดูเหอะ กูอยากกินโรตีอ่ะ” กิ๊กพูด
“อืม ก็ได้” ผมตอบเพราะกำลังอยากกินข้าวมันไก่ทอดอยู่พอดี
“ทัวร์” เจมส์สะกิดแขนผมเบาๆ ผมหันไปมองหน้ามันแต่ว่าเจมส์มันดันมองไปอีกทาง ผมเลยมองตามสายตามันไป เห็นกลุ่มพวกพี่เมตรนั่งอยู่ข้างตึกที่ผมจะต้องเดินผ่าน พวกกลุ่มพี่เมตรนั่งกันอยู่น่าจะประมาณสิบกว่าคน แต่บริเวณนั้นน่าจะเป็นสาขาพี่เมตรหมดเลยเพราะใส่เสื้อช็อปสาขาพี่เมตรกันหมด ผมทำหน้านิ่งเหมือนไม่ได้เห็นอะไร พวกกลุ่มพี่เมตรเสียงดังมากๆ แถมควันบุหรี่แม่งเยอะยิ่งกว่าผับ หน้าตาก็เหี้ยไม่พอ เสียงยังดังน่ารำคาญและต้องมาพร้อมๆกับความหน้าด้านด้วย เพราะพวกมันนี่แหละทำให้คนอื่นเค้าต้องเดินตัวลีบและรีบๆเดินให้ผ่านกันไปเร็วที่สุด แล้วยังมองผู้หญิงกันก็แทบจะแดกกันเข้าไปละ เหอะๆ
“..................” แต่พอผมเดินผ่าน กลุ่มพวกมันกลับเงียบ แบบว่าเบาเสียงลงอย่างเห็นได้ชัดอ่ะครับ ผมเลยหันไปมองแม่งหน่อย พวกพี่ๆเค้าก็มองหน้าไอ้พี่เมตรไปมาเหมือนกับยังคิดว่าผมกับพี่เมตรยังคงไปมาหาสู่กันอยู่แล้วคงกลัวว่าผมจะอาละวาดอีก  แต่มองไปรอบๆกลุ่มกลับไม่เห็นว่าไอ้พี่พีนั่งอยู่ ผมก็เอ๊ะใจนิดหน่อยแต่ก็ต้องเดินต่อเนียนๆไป
“ทัวร์” รอบนี้อีกิ๊กเรียกผมเบาๆ ผมหันไปมอง เห็นไอ้พี่พีเดินมากับแฟนมัน ผมกับไอ้พี่พีสบตากัน มันเองก็ดูจะตกใจหน่อยๆแต่มันก็หันกลับทำเหมือนไม่เห็นผม ผมหันไปมองจนมันเดินไปไกล แฟนมันเดินกอดแขนไอ้พี่พีไปด้วยจนเดินไปถึงกลุ่มที่พวกพี่เมตรนั่งอยู่เมื่อกี้
“..................” อีเจมส์กับอีกิ๊กเงียบไปสนิท
“เหอะๆ” ผมหัวเราะทำลายบรรยากาศ ตอนนี้ไม่เป็นไรหรอก เจ็บเท่าไหร่ยังมีเพื่อนแต่อย่าให้อยู่คนเดียวแล้วกันครับ แม่ง โคตรฟุ้งซ่านอ่ะ
“มึงโอเคนะ” เจมส์พูด
“เหอะๆ” ผมหัวเราะตอบอีก ผมหันไปยิ้มให้บอกให้มันประมาณว่าไม่เป็นไร แล้วเดินต่อไปจนถึงร้านอาหาร พอกินข้าวกันเสร็จก็ต้องเรียนต่อตอนบ่ายอีก กว่าจะได้กลับห้องก็เกือบห้าโมงเย็นนู่นแหละครับ
ตื๊ดด ๆ  ๆ

“ฮัลโหล” ผมพูด
“น้องทัวร์คะ นี่พี่บิวนะ” พี่บิวจากบริษัทที่ผมสอบไปเรียนน่ะครับ
“ครับ” ผมตอบ
“เดี๋ยวน้องทัวร์ช่วยเชคอีเมลให้พี่หน่อยนะคะ พี่ส่งรายละเอียดที่ต้องมาร่วมแนะแนวก่อนที่จะเดินทาง” พี่บิวบอก
“อ๋อครับ” ผมตอบ
“แล้วก็อีกประมาณสองอาทิตย์พี่จะแจ้งราคาค่าตั๋วเครื่องบินไปให้นะคะ” พี่บิวบอกอีก
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมบอก
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” พี่บิวพูดก่อนที่จะตัดสายไป

ติ๊งต๊อง~~

“.................” เหมือนกับว่ามันจะมาอีกละอ่ะครับ เฮ้อ..ผมยืนนิ่งอยู่ตรงประตูเพราะเห็นแน่แล้วว่าเป็นไอ้พี่พี จนมันเคาะประตูอีกครั้งทำเอาผมสะดุ้งเลยต้องเปิดประตูให้มันนั่นแหละ
“.................” พอมันเข้ามาในห้องและผมปิดประตูลง มันก็เงียบแล้ววางกุญแจรถของมันไว้บนเคาร์เตอร์
“มีอะไรรึเปล่า” ผมถามขึ้น
“มาไม่ได้รึไง” มันย้อน
“..................” ผมไม่ตอบและยังคงยืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น
“พี..” ผมเรียก มันหันมามองหน้าแต่ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปก่อนดี พอเห็นหน้ามันแบบนี้ผมกลับพูดไม่ออก ไอ้พี่พีมันเดินเข้ามาใกล้แล้วจับตรงต้นคอผมไว้ มันก้มลงมาเหมือนจะจูบผมแต่ผมก้มลงหลบหน้ามัน
“อย่า..” ผมดันตัวมันเบาๆ
“.................” มันไม่ยอม ยื้อจับต้นคอผมรั้งไว้อีก
“ทำไม” มันพูด
“.................” ผมไม่ตอบแล้วทำท่าจะเดินหนีมัน
“เจ็บนะ” ผมบอกมันเพราะโดนมันกระชากแขนกลับมาอย่างแรง
“เป็นไรของมึงอีกล่ะ” มันพูดหน้างอ
“กลับไปเหอะ” ผมบอก
“อื้อ อย่า..บอกว่าอย่าไงเล่า” ผมหันหน้าหนีไม่ยอมให้มันจูบ ไอ้พีดูเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
“ปล่อย” ผมผลักมันออกอย่างแรง จนมันเซไป ไอ้พี่พียืนเงียบมองผมอย่างงงๆ
“กูว่าหยุดเหอะ” ผมพูด
“..................” ไอ้พี่พียืนเงียบ
“อะไรของมึง” มันถาม
“กูเบื่อแล้ว” ผมบอก
“หึ..อะไร” มันย้อนยิ้มๆเหมือนไม่เชื่อ
“เรื่องเมื่อกลางวันใช่ไหม” มันพูดแล้วจะเดินเข้าหาผม ผมก้าวถอยหนี
“ไม่ใช่” ผมตอบทันที
“ไม่ใช่แล้วอะไร มึงอย่ามาพูดว่าเบื่อหน่อยเลย” มันพูด
“...............” ผมเงียบ ในใจกำลังนึกกลัวเพราะมันพูดเหมือนอ่านผมออก
“อย่ามาจับนะ” ผมปัดมือมันออก พอนึกถึงภาพของมันเมื่อกลางวันแล้วรู้สึกน้อยใจขึ้นมาซะจริงๆ
“เป็นอะไรล่ะ ก็พูดมาสิ” มันพูดเหมือนไม่พอใจ
“พูดแล้วช่วยอะไรรึไง” ผมย้อน
“มึงก็บอกมาสิ” มันพูดจ้องหน้าผมเหมือนคาดคั้นอยากได้คำตอบจริงๆ
“มึงจะมายุ่งกับกูทำไม..” ผมพูด
“มึงก็แค่อยากลองเอง แล้วพอได้แล้วรึยัง” ผมพูดอีก
“...............” มันเงียบนิ่งไป ผมเองก็เงียบกำลังรวบรวมคำพูดอยู่ แต่เหมือนจะนึกไม่ออกเพราะว่ามันมีเยอะเกินไปและกลัวคำตอบที่จะได้รับด้วย
“กูอยากให้มึงพอสักที” ผมบอก
“กูเอง..ก็ไม่รู้ว่ามึงต้องการอะไรจากกู กู..” ผมหันไปมองหน้ามัน พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลออกมา
“มึงต้องการจะพูดอะไรกันแน่” มันพูดหน้าเครียด
“................”
“ถ้ากูพูดมึงจะตอบกูไหมล่ะ” ผมย้อนถามยิ้มๆ
“...............” มันยืนนิ่งไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่มองหน้าผมอย่างเดียว
“มึงรู้สึกยังไงกับกู” ผมพูดออกไป
“มึงบอกกูได้ไหมล่ะว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู” ผมถามย้ำอีกครั้ง ยิ้มให้มันแต่ผมรู้ดีว่าตอนนี้ผมกำลังอยากจะร้องไห้ ผมไม่ได้อยากถามออกไปเลย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเองก็อยากรู้มาก อย่างน้อย..ถ้ามันรู้สึกดีๆกับผมบ้างก็คงดี ผมหวังว่าอย่างนั้น
“................” ไอ้พี่พีเงียบ มันยืนจ้องหน้าผมนิ่งเหมือนไม่คิดจะตอบอะไร ผมยืนมองหน้ามันตอบอยู่อย่างนั้น มันเองก็ไม่ยอมขยับตัวไปไหน ผมจึงยืนรอคำตอบอยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“มึงตอบได้ไหม” ผมพูดออกไปทำลายความเงียบ
“ถ้าตอบไม่ได้..ก็ออกไปซะ” ผมพูดเสียงสั่น แค่ตอนนี้เท่านั้น..ขออย่าให้น้ำตาไหลออกมาต่อหน้าคนๆนี้เลย
“ที่จริง..กูรู้คำตอบดีอยู่แล้วแหละ ไม่รู้จะถามทำไม หึ” ผมยิ้มบอกมันแต่สุดท้ายก็ต้องหลบสายตามันอีกครั้ง
“ไปตอนนี้ได้ไหม..กูอยากอยู่คนเดียว” ผมพูด
“กู..ขอโทษ” มันพูด
“.................” ผมยิ้มพยักหน้าตอบให้ ไอ้พี่พีมันหยิบกุญแจแล้วหันมามองหน้าผมก่อนที่จะเดินออกนอกห้องไป
“อึก..อึก” ผมน้ำตาไหลออกมาทันทีเมื่อไอ้พี่พีมันเดินออกไป เหมือนกับมันถูกกลั้นไว้นานพอถึงเวลามันก็ออกมาพรั่งพรูซะมากขนาดนี้  ผมเข่าอ่อนนั่งลงกับพื้น น้ำตาที่ไหลออกมามันกลับไม่หยุดไหลตามที่ใจผมต้องการให้มันหยุด
“อื้ออ..” และนั่นหมายถึงว่าผมเลือกเองทั้งนี้ถูกต้องแล้ว น้ำตามันย้ำบอกผมเอง ผมรู้ดีถึงแม้ไอ้พี่พีมันจะบอกว่า “รัก” ผมก็ตาม แต่ผมก็คงได้แต่ดีใจที่ไม่ได้เสียตัวไปเปล่าๆก็เท่านั้นแหละมั้งครับ เพราะถึงยังไงแล้วผมก็ไม่คิดจะแย่งมันมาอยู่ดี ถ้าผมจะยอมรับรักมัน มันคงมีเหตุผลเดียวนั่นคือมันเลือกผมแค่คนเดียวเท่านั้น แต่นั่นมันไม่ใช่ความจริงในตอนนี้ก็เท่านั้น  คำตอบทุกอย่างผมรู้ดีอยู่แล้ว รู้ทั้งรู้..แต่บางทีมันก็หงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถรับกับความจริงได้ก็เท่านั้นเอง


...............
...............

[เบบี้]

ผมจัดการเรื่องห้องของผมเสร็จก็ให้คนมาขนของกลับบ้าน  หลังจากนั้นสองสามอาทิตย์ที่ผมเตรียมสอบผมก็อยู่บ้านตลอด ก็สบายดี สบายใจ สบายกาย มีแม่กับน้องทำให้ผมลืมอะไรหลายๆอย่างไปได้บ้าง พี่เมตรโทรมาหาผมบ่อยๆ ผมออกไปไหนมาไหนกับไอ้เจมส์กับอีเจ๊โตโต้ซะส่วนมาก ไอ้พี่พีไม่ได้ติดต่อผมมาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้นมา
“คืนนี้ไปแดนซ์กันเหอะ” อีเจ๊พูดขึ้น วันนี้พวกมันมานั่งๆนอนๆบ้านผมทั้งวันแหละครับ
“เออ ไม่ได้ไปนานละ” ผมบอก
“นานมากนะ พึ่งไปเมื่อสามวันก่อน” เจมส์พูดเหมือนหน่ายๆกับผม
“อะไร นี่มึงว่าผัวมึงได้ไงวะ” ผมย้อน
“ไอ้บ้า” เจมส์หันมาพูดใส่เขินๆ
“มึงสองตัวอย่างแซวกันงี้ได้ไหม กูขนลุก” อีเจ๊ทำท่ารับไม่ได้

ตื๊ด ๆ  ๆ   ๆ

“โทรศัพท์มึงอ่ะอีทัวร์” อีเจ๊โตโต้เรียกแล้วยื่นมือถือให้ผมที่นอนอยู่

สายเข้า >> “พี T^T”

“.................” อีเจ๊โตโต้กับอีเจมส์เงียบมองหน้าผมเหมือนตั้งใจดูว่าทำไมผมเงียบนั่งมองหน้าจอมือถืออยู่อย่างนั้น
“รับสิ” อีเจ๊พูดเหมือนสั่งๆ
“ฮัลโหล” ผมกดรับแล้วพูดไป
“กูเองนะ” ไอ้พี่พีพูด จะบอกเพื่อ..กูไม่ได้ลบเบอร์มึงสักหน่อย
“อืม” ผมตอบ ใจกำลังเต้นระรัวอยากรู้ว่ามันโทรมาทำไม
“ว่างอยู่เปล่า” มันถาม
“ก็..ว่าง” ผมตอบ
“หรอ” มันตอบแค่นั้น แล้วเงียบไป
“กินข้าวกันไหม” มันถาม
“..................” ผมเงียบเพราะกำลังคิดว่าจะไปดีไหม เพราะไม่รู้ว่ามันโทรมาเพื่ออะไร
“ที่ร้าน.............โต๊ะเดิม บ่ายสามได้ไหม” มันถามอีก
“อืม” ผมตอบ
“งั้นแค่นี้นะ” มันพูด
“อืม” ผมตอบแล้วกดวางสายไปก่อนเพราะไม่อยากได้ยินเสียงที่มันวางสายใส่ผมอ่ะครับ ท่าจะเป็นเอามากแล้วแหละ
“..................” อีสองตัวนั้นเงียบ ผมหันไปมองหน้ามันสองคน จ้องอยางกับผมเป็นตัวประหลาด
“มีไรอีกอ่ะ” อีเจ๊ถาม
“เปล่า มันให้กูไปเจอ” ผมบอก
“แล้วมึงก็จะไป” อีเจมส์พูดเหมือนไม่ยอม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
“มึงทำใจได้แล้วหรอ” มันสองคนถามพร้อมกัน
“กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ผมพูดยิ้มๆ แล้วลุกขึ้น
“แต่งตัวก่อนนะ” ผมบอก พวกมันได้แต่นั่งมองผมเหมือนงงๆ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะถ้าไปเจอมันผมคาดว่าคงเจอแค่แป๊บเดียว เลยกะว่าจะให้อีเจ๊โตโต้กับอีเจมส์ไปด้วยกัน หลังจากนั้นก็ไปต่อด้วยกันเลยทีเดียว


..............
..............


“รออยู่นี่นะ เดี๋ยวกูมา” ผมบอกอีเจ๊กับอีเจมส์ที่นั่งอยู่ในรถ
“มีไรก็โทรมาล่ะ” อีเจ๊บอกด้วยความเป็นห่วง
“อืม” ผมตอบแล้วลงจากรถ ผมเดินเข้าไปในร้านอาหารที่มากับมึงประจำ พอเดินเข้าไปก็เห็นมันที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำอยู่แล้ว พอมันเห็นผมมันก็ยังนิ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมนั่งลงตรงข้ามกับมัน
“กินอะไรไหม ที่จริง..กูสั่งอาหารแล้ว เค้าคงกำลังทำน่ะ” มันพูดขึ้น
“ไม่หรอก กูรีบไปน่ะ” ผมตอบ
“หรอ..” มันตอบแค่นั้นแล้วยกแก้วเบียร์ดื่ม พนักงานเสิร์ฟเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะเหมือนต้องการเสิร์ฟน้ำให้แก่ผม
“น้ำเปล่าครับ” ผมหันไปบอก
“..................” ระหว่างนั้นทั้งผมและไอ้พี่พีก็นั่งเงียบ มันหันมามองหน้าผมหน่อยๆ
“มึงจะไปฝรั่งเศสหรอ” มันถามขึ้น
“อืม เดือนหน้า” ผมตอบ ไอ้พี่พีพยักหน้าตอบให้เหมือนรับรู้
“..................” แล้วแม่งก็เงียบอีก
“มีอะไรรึเปล่า” ผมถาม
“เปล่า..” มันตอบ
“งั้นให้ออกมาทำไม” ผมพูดขำๆ
“...................” ไอ้พี่พีเงียบ มันหยิบกล่องเล็กๆใบหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้ผมบนโต๊ะอาหาร ผมมองกล่องนั่นด้วยความสงสัย
“เส้นที่เคยอยากได้น่ะ” มันพูด ผมเลยหยิบกล่องออกมาเปิดดู เป็นสร้อยกับจี้ที่ผมเคยไปดูกับมันเมื่อเดือนก่อน ซึ่งที่จริงมันเป็นสร้อยที่ผมดูในแมกกาซีนต่างประเทศ ยี่ห้อที่จะซื้อมันต้องไปดูที่ร้านสาขาย่อยที่ในไทยมีไม่กี่ที่เท่านั้น ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ออกไปเดินดูเสื้อผ้าเป็นเพื่อนมันนั่นแหละ ผมเลยลากมันไปดูเป็นเพื่อนด้วย แต่ของมันยังไม่มาและผมก็ไม่ได้สั่งไว้เพราะไม่ได้รู้สึกว่าอยากได้มากเท่าไหร่นัก ที่ไปดูเพราะอยากเห็นของจริง ถ้าสวยเหมือนในรูปก็จะซื้อก็แค่นั้นแหละครับ แล้วก็ไม่คิดว่ามันจะไปซื้อมาให้แบบนี้
“ให้กูหรอ” ผมถาม
“อืม” มันพยักหน้าตอบ
“ขอบคุณ” ผมพูดแล้วปิดกล่องลง
“เอ่อ..มีอะไรอีกไหม” ผมถาม
“ทำไม จะไปแล้วหรอ” มันถามกลับ
“อืม เพื่อนรออยู่ที่รถน่ะ” ผมบอก
“...................” มันพยักหน้าตอบให้ ผมเลยลุกขึ้นทั้งๆที่อาหารกำลังมาเสิร์ฟ
“โชคดีนะ” มันพูด
“อืม” ผมยิ้มตอบให้หน่อยๆ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่มีการพูดรั้งใดๆจากมัน ไม่มีการห้ามหรือพูดอะไรที่จะพอมีเยื่อใยต่อกันอีก นั่นคงหมายความว่าถึงแม้ว่าผมกลับมา นั่นก็คงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ถึงแม้ว่ามันต้องการจะมามีความสัมพันธ์กับผมแบบนี้อีกครั้ง ผมเองก็คงจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก เพราะฝ่ายที่เจ็บมันก็มีแต่ผมฝ่ายเดียวเท่านั้น จากนี้ไปก็คงจะไม่มีการร้องไห้อีก ไม่เศร้า ไม่น้อยใจ ไม่เสียใจ แต่ในเวลาเดียวกันกลับรู้สึกเหงาขึ้นมาในใจและเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

     วันนั้นผมกับอีเจมส์และเจ๊โตโต้ก็ไปเที่ยวกันจนเมาหัวราน้ำ กว่าจะกลับกันมาได้นี่รถไม่คว่ำก็ดีนักหนา ผมไปนอนที่บ้านของอีเจ๊โตโต้ ตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสอง แฮงค์กันไปตามๆกัน หลังจากวันนั้นผมก็กลับบ้าน อ่านหนังสือสอบ ส่งงานทั้งหมดก่อนสอบ เหมือนกับเคลียร์ตัวเองให้มันเสร็จสิ้นไป และแน่นอนว่าไม่มีการติดต่อจากไอ้พี่พีอีก ผมเองก็ไม่ได้โทรไปและไม่คิดจะโทรไป ก่อนไปผมจะระงับเบอร์นี้แล้วทิ้งซิมซะ เมื่อไปแล้วผมก็จะเริ่มต้นใหม่กับชีวิตใหม่ๆของผม อย่างน้อยถ้าผมไม่อยู่ไทยสักพักมันก็คงทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ไม่ต้องมาเจอที่เก่าๆ เรื่องเก่าๆอะไรอีกต่อไป เที่ยวและเรียนอย่างสบายใจมันคงทำให้ผมยืนขึ้นได้อีกครั้ง
     วันก่อนเดินทางผมไปหาพี่เมตรที่ร้าน ไปนั่งกินอะไรไปเรื่อย พี่เมตรกับสลิ่มและคนอื่นๆก็มานั่งร่วมวงด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้บอกลาอะไรกันเป็นพิธี เพราะว่าไปแค่ไม่กี่เดือนเดี๋ยวก็กลับ วันเดินทางแม่กับทามและอีเจ๊โตโต้กับเจมส์และกิ๊กไปส่งผมที่สนามบิน  ผมโทรระงับเบอร์โทรศัพท์และทิ้งซิมมือถือไว้ที่นั่น และจะเริ่มยิ้มรับกับทุกอย่างใหม่อีกครั้ง
     พอกันทีชีวิตรักที่โหดร้ายที่เกิดขึ้นภายในเวลาปีเดียวกัน ผมคิดว่ามันคงเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับพอสมควร มันก็เป็นเรื่องดีที่ผมได้เจออะไรแบบนี้บ่อยๆล่ะนะ อย่างน้อยมันก็เป็นเหมือนภูมิคุ้มกันทั้งร่างกายและหัวใจ รัก” มันก็สอนอะไรได้หลายๆอย่าง อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้ว่าที่ผมไม่เคยมีใครมาตั้งนานไม่ใช่เพราะผมเป็นคนไม่มีหัวใจ และอย่างน้อยถึงมันจะเจ็บปวดแค่ไหนผมก็ยังผ่านมันมาได้ ผมยังเตือนสติตัวเองได้ ผมยังก้าวขาและมายืนอยู่ตรงนี้ได้ไม่ว่าจะเจ็บปวดทรมานขนาดไหน “รัก” เป็นสิ่งเดียวที่ทรมานและน่ากลัวกว่าทุกสิ่ง มันจับต้องไม่ได้แต่มันเสือกเจ็บปวดและแทบหาทางออกไม่เจอไปในเวลาเดียวกัน เวลาเท่านั้นที่จะทำให้เยียวยาทุกอย่างได้ และทั้งหมดทั้งสิ้นมันก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าสักวัน ผมก็คงต้องเจอและเจ็บปวดอะไรแบบนี้อีกนั่นแหละ ไม่มีวันหรอกที่จะมีความรักโดยไม่เจ็บปวด มันขึ้นอยู่ที่ว่าเจ็บปวดในรูปแบบไหนก็เท่านั้นเอง..แต่ถ้าจะให้เจ็บปวดในรูปแบบนี้คงต้องพอกันที ไร้เหตุผลที่จะทนเจ็บปวดต่อไป ไร้เหตุผลที่ต้องแย่งชิงมาเพื่อให้เป็นของตัวเอง ไร้เหตุผลที่ต้องการคำว่ารักจากปากอีกฝ่าย และ ไร้เหตุผลที่จะบอกรักอีกฝ่ายเหมือนกัน..เพราะไม่มีเหตุอะไรเพียงพอเลยที่จะทำให้ผมได้เป็นคนรักกับคนอย่างมัน แต่ถ้าผลจะออกมาเป็นแบบนั้น นั่นคงต้องหมายความว่าเหตุคือทั้งผมและมัน ต้องรักกันก็เท่านั้นเอง..ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วแหละนะ  หึ..พอกันที

................>>>><<<<.................

****โปรดอ่าน..เพราะถ้าถามในสิ่งที่พูด จะไม่ตอบอีก****
ตอนต่อไปจะต่อ เมตร-สลิ่ม และ วิทย์-เวย์..แล้วจะกลับมาเป็นตอนของ ทัวร์-พี อีกครั้ง ที่ทำแบบนี้เพราะจะให้มันดำเนินไปตามเวลาที่วางไว้ ซึ่งช่วงที่ห่างของพีกับทัวร์จะดำเนินเรื่องของคนอื่นแทน จบ !!
ขอบคุณที่อ่าน
และขอร้อง..อย่าถามในสิ่งที่พูดไปแล้วอีก
ขอบคุณ

[YourSister]

เป็นกำลังใจให้นะจ้า    

[a_tapha]

+1 จ้า รอสลิ่ม   

[MaeMoo]

ณ เวลานี้ จบลงแบบนี้
แต่ต่อไป จะเป็นอย่างไร ก็แล้วแต่อนาคตเนอะ
ตอนนี้ ผ่านไปให้ได้ด้วยดีนะทัวร์

[toonki]

เศร้าใจแต่เวลาผ่านไปเด๋วก็ดีขึ้นนะทัวร์

รออีพี่เมตรต่อไปดีกว่า

[love2y]

ก็ดี ห่างๆกันไป ต่างคนต่างไปทบทวนตัวเองกันอีกรอบนึง

[nunamicky]

เราว่าเวลาจะช่วยทั้งพีและทัวร์ได้
พี...เวลาสำหรับการทบทวนการกระทำของตัวเองว่าจริงๆ แล้วรู้สึกยังไงกันแน่
ทัวร์...เวลาทำใจ และจะกลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง
สู้ สู้ จ้า

[BossZa]

     ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้กับทุกๆๆคู่นะจ๊ะ

[อนันตกาล]

อ่านแล้วรู้สึกชอบมาๆเลยตอนนี้

ความรักมันไม่จำเป็นต้องสมหวังแบบในเทพนิยาย ไม่ว่าเขาจะรักเราหรือไม่รักเรา เพียงแค่เราได้รู้จักความรักมันก็ทำให้เราโตขึ้น
ความรุ้สึกหวานปนขมที่ติดอยู่ในใจ มันอาจจะไม่ใช่ความรักที่ดี แต่มันก็ทิ้งความรู้สึกจางๆไว้ให้นึกถึง ว่าครั้งหสนึ่งเราก็รักเป็น

[DraCo_SLa13]

  ให้กับตอนนี้
สงสารทัวร์จับใจ   ไม่รู้สิรู้สึกไม่ดีกับพีมากๆอ่ะ พูดออกมาแค่ประโยคเดียวว่า ขอโทษนะ   แล้วยังเรียกออกมาให้มาเอาของที่ตัวเองซ์้อให้อีก
ไม่รักแล้วให้ความหวังกันทำไมนะไม่เข้าใจเรย
ปล.+1 ให้น้องทัวร์

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ทัวร์  ตอนนี้ชนะเริ่ดดดดด        ซะงั้น    5555

ชอบชอบ เอาใจไปเลยยย  ต้องแบบนี้ดิ  

[Mr.Frog]

สงสารทัวร์ 

รอสลิ่มต่อปายยยยยย

แต้งกิ้วน๊านู๋บี้

[anajulia]

นี่แหละเรื่องจริง

ทัวร์เก่งมากค่ะ 

[pattybluet]

ทัวร์สู้ๆ แล้วมันก้อจะผ่านไปเอง
อ่านตอนนี้แล้วอินสุดๆค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[aehJTS]

สู้ ๆ นะทัวร์ เท่าที่เป็นอยู่ทัวร์ก็เข็มแข็งสุด ๆ แล้ว
ไม่ใช่ของเราก็คือไม่ใช่ฝืนให้ตายเราก็ไม่ได้อะไร
จะรอการกลับมาของทัวร์ นะ ระหว่างนี้ขอไปส่องไอ้พี่เมตรกับสลิ่มก่อน

  เบบี๋คะ

[@StaR@]

 สงสารทัวร์ แต่ดีใจที่ทัวร์เลือกแบบนี้
 อนาคตค่อยมาว่ากันอีกทีแล้วกัน
 เดี๋ยวจะไปไล่อ่านตอนแรกๆ

[cmos]

ง่า จาโหดไปไหนจ๊าเบบี้จ๋าาาาา

รับทราบคร้าบบบบบ  หุหุ 

[ปลาทองสีชมพู]

น้องทัวร์ของฉ้านนนนนนนนนนนนนน
เจ็บจนชาและม้างงงงงงงงงงงงง

เห้อออออออ...พีนะพี
เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองเนอะ

[ปลาทองสีชมพู]

รออ่าน วิท กะเวย์ดีฟ่าเรา
อิอิ

[WhatLoveIs]

ขอบคุณเบบี้นะจ้ะ

เวลาจะรักษาใจเราเอง 

[Kee]

ปล่อยให้เวลาผ่านไป แล้วให้ทุกอย่างตกตะกอน มันก็จะดีขึ้นเองเนอะ

ยิ่งต้องการ ยิ่งไขว่คว้า ก็ยิ่งวิ่งหนี  อยู่เฉยๆเดี๋ยวมันก็วิ่งเข้ามาหาเอง  

[Kfc_Pizza]

สงสารทัวร์จังเลย
แต่ทัวร์ทำถูกต้องแล้ว
เรื่องของความรักเข้าใจยาก
 

[kazhiki]

สงสารทัวร์อ่ะ อยากให้ทัวร์ไปเจอรักใหม่ที่ดีดีที่ฝรั่งเศสไปซะ  สะใจ
ขอบคุณไรเตอร์มากๆ รับทราบค่ะ

[l3iZal2l2e]

เห่อๆ ดีละที่ถอยออกมาแบบนี้
แต่แอบมีสร้อยคอแทนคำขอโทษ (เหรอ) เอิ้กๆ

ไปสวยๆที่ฝรั่งเศสดีกว่าเนาะนุ้งทัวร์
 

[nopkar]

ตอนนี้ซึ้งอ่ะ....

[both^^]

เฮ้อออ ดีที่สุดแล้วล่ะทัวร์
ไม่รุ้ดิเหมือนพีก็ไม่แน่ใจอะไรตัวเองเหมือนกัน
ห่างกันเผื่อจะรู้ใจกันมากขึ้น

รออ่านคู่อื่นๆ ต่อไปนะคะ

[lasom]

เบเบี้มีนิยามความรักหลากหลายดีจัง เรื่องนี้สอนไรเยอะแยะไปหมดเลย

[dekchin]

อย่างที่คิดเด๊ะ

[Killua]

รักของสลิ่มเมตรเป็นสิ่งที่สวยงาม
รักของพีทัวร์เป็นสิ่งที่น่ากลัว
ขอบคุณเบบี้สำหรับความรักของคู่นี้มากๆค่ะ