หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kokikung]

โอ๊ยไอ้พี่เมตรดีมากเลย

ปั่นหัวไอ้พี่พีให้ได้นะ

เริ่มรู้ตัวกะเขาบ้างแล้วสิเนี่ย

หึหึหึหึ

รอๆๆๆๆจนกว่าจะถึงตอนนั้น

แต่คิดถึงสลิ่มๆๆๆๆๆ
สงสารน้องอ่า

ไม่เป้นไรเนอัเอาใหม่อย่าท้อ

แต่รอยสักบาดใจมาอีกนึง

อย่าไปสักอีกเรยนะสลิ่ม

[A_ay]

ไอ่คุณชายพี
จะกลับไปหาทัวร์น่ะพร้อมย๊างง


*สลิ่มน่ารัก 

[┗◎┗◎]

เมตรไซโคไปเยอะๆ

พีมันจะได้คิดออกซักที


สลิ่มก็ยังน่ารักเหมือนเคย
ตอนที่ร้องให้กับเมตร น่าัรักมาก

แบบให้ความรู้สึก
ไอ้คู่นี้มันเป็นแฟนกันแล้วจริงๆวะ 

[Yunatsu]

พี่เมตรพูดดีมากกกกกกก
 

พีหวังว่าจะคิดได้นะ

หลิ่มม ไม่เปนไรนะ ต้องรอออ เวลาเราจะได้อะ
อะไรได้มาง่ายๆ มันไม่ยิ่งใหย่หรอก

[sweetiiez]

แอบหลบสามวันเต็ม เพราะกว่าจะอ่านจบโคตรแหกตาเลย
พี่เมตรแรกๆ อ่าน อืม..เหี้ยจัง แต่พออยู่กับสลิ่ม
ออกแนวปัญญาอ่อนก็ว่าได้ ชอบพี่เมตรอ่ะ เป็นผู้ชายแบบสเป็คเลย
สลิ่มก็น่ารัก แอร๊ยยย สอบไม่ได้ก็เอาใหม่ซะเนอะ สู้ๆ

ตอนนี้พี่เมตรพูดจามีสาระสุดๆเลย เอาให้ไอ้พี่พีมันคิดได้ซะที
ส่วนไอ้พี่พีลุ้นกับทัวร์นี่ตัวโก่งเลย สงสารปนอนาถใจ
อยากรู้เหมือนกันว่าทัวร์จะทำยังไงกะไอ้พี่พีดี
ปล.กอดๆ คุณเบบี้ +1 ให้ เรื่องนี้โดน

[SoYiLovE]

แหะ แหะ ไม่ทันแร่ะ ยอมให้ด่าว่าสาระแนเหอะ

ก็มันจิ้นไปแล้วอ่ะ อิอิอิ

+๑ ให้เบบี้

[pui]

เมตรพุดได้ดีมากๆๆๆ
 

[RakorN]

พี่เมตรพูดดีมากนึกว่าดร.เสรีมาเอง!แต่นั่นแหละพีจะคิดได้มากแค่ไหนก็ต้องลุ้นกันต่อ ถ้ามันไม่โง่จนเกินไปมันก็คงคิดได้สักทีว่าคนที่มันสมควรจะรักและหยุดหัวใจน่ะคือใคร แต่ถ้ามันโง่นักก็เขียนให้มัน'จั่ว'ไปเลยค่ะ สมน้ำหน้ามั่วดีนัก! ส่วนสลิ่มก็ไม่ต้องวอรี่นะคะ ลองใหม่อีกครั้ง เชื่อว่าต้องได้อยู่แล้ว 

[scottoppa]

พี่พี ตกลงจะเอาไงกับชีวิตรัก
ที่พี่เมตรพูดกับพี่พี ดูเป็นคนจริงจังขึ้นมาทันที ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ลองเบื่อสลิ่มสิ จะริบคืน
สลิ่มก็สู้ๆ มันก็แค่เอ็นทรานซ์ ติดอยู่แล้วเนอะ

กอดเบบี้ บวกหนึ่ง จูบบ

[loveorlike]

มันต้องอย่างงี้ดิไอ่พี ค่อยน่ารักมาหน่อย
ฮ่าๆเลิกมันไปเลยปาล์มอ่ะ แต่ว่าพี่เมตรของเรา
น่ารักไปไหน อย่างกับล้างสมองพีกันเลยทีเดียว
แต่ว่าความจริงๆล้วนแหละเน๊าะ รักเขาแล้วไม่รู้ตัว
เห็นแล้วอยากถีบด้วยเหมือนกัน รออ่านตอนต่อไป
ลุ้นพีทัวร์ไม่ไหวได้อีก ให้ไวๆๆ

[namtaan]

พีเลิกกับปาล์มจนได้ในที่สุด
ไม่รัก ไม่ใช่ หลอกตัวเองยังไง สุดท้ายมันก็ไม่ได้อยู่ดี
ฟังเมตรบรรยายความไปแล้ว พีจะยอมรับความจริงในใจ และความรู้สึกของตัวเองได้หรือยัง
ตกลงคิดยังไงกับทัวร์กันแน่

สลิ่มสู้ๆ มีพี่เมตรและครอบครัว รวมทั้งเืพื่อนๆเป็นกำลังใจอยู่แล้ว

อ่านไปก็คาดเดาไป ว่ารอยสักน่าจะอยู่ประมาณบริเวณไหน
พอเห็นรูปนี้ โอเค เก็ต

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้จ้า

[dragonfly08]

"รักก็คือรัก..จะคิดเหี้ยไรมากมาย"
เออจริง
 +1:pig4:

[Fae~For~One]

อ่านถึงตรงนี้

เบบี้ นายมัน แน่มาก

[wan]

ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น  ต้องมีสักวัน ๆ หึ หึ ...
ความรู้สึกของ สลิ่ม คิดว่าคงเกิดขึ้นกับคนหลาย ๆ คน แต่จะมีสักกี่คนที่มุ่งมั่นปานนี้ 
+1 เป็นกำลังใจให้นะ เบบี้
ปล. แอบสะใจ ไอ้พี ตอนที่รู้ว่าตัวเองรักใคร ตอนนั้นแหละ จะรู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง 

[bobie]

รอบสองติดชัวสลิ่ม
สู้ตายยยยยยยยยย

[kazhiki]

สลิ่มสู้ๆ ทำได้แน่นอน คริๆ
ตกลงพีจะเข้าใจความรู้สึกตัวเองได้ยัง แต่ลึกๆอยากให้ทัวร์เจอคนใหม่ไปเลย สะใจ ฮ่าๆ
ขอบคุณไรเตอร์

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ดีนะที่อิพีเลิกกะแฟนตอนที่ทัวร์ไปแล้ว 
ตอนนี้ละ เชิ่ดไว้ก่อนนะทัวร์ ยังไม่หายหมั่นไส้มันอิพีเนี่ย 

ตอนนี้สลิ่มน่ารัก 

[tutu]

ตอนนี้เมตรดูมีสาระมาก...........

[faNg]

พี่เมตรล้างสมองไอ่พี่พีเยอะๆเลย ยยยยยยยยยยยยยย พวกไม่รู้ใจตัวเองสักที !!

สลิ่มกะพี่เมตรน่ารักวะ ชอบบบบบบอะ

[Azitten]

โดนพี่เมตรล้างสมองขนาดนี้ พอจะคิดได้มั่งยังเนี่ยไอ้พี่พีบ้าา
อ๊ากกก น่างุงิๆๆจิงๆๆ

สลิ่มอะ น่ารักกกได้อีก
ไม่ต้องเศร้าไปนะ สลิ่มทำได้อยู่แล้วแหละ
เก่งขนาดนี้อะ

สาธุๆๆๆๆๆๆๆๆเอาใจช่วยสลิ่ม มากๆๆๆ

[ishiya]

นับวันไอ้พี่เมตรดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากกกกก นอกจากตัวเองจะคิดอะไรดี ๆ แล้ว เหมือนจะเปิดทางสว่างให้กับเพื่อนพีอีก สลิ่มสู้ๆๆๆๆๆ ไอ้พี่พีก็รู้ใจตัวเองได้ซะที อย่าปล่อยให้ทัวร์รอนานล่ะ ไม่งั้นเด๋วจะกินแห้วเป็นกิโล  

[เบบี้]

ตอนที่99  แฟนผมครับ



“วันนี้จะพาแม่กับพ่อมาที่ร้านด้วยหรอ” กูถาม วันนี้วันเกิดสลิ่มมันน่ะ เมื่อเช้าก็ไปใส่บาตรกับมันมาก่อนไปส่งมันที่โรงเรียน
“อืม ก็จะให้แม่มาดูร้านด้วยแม่ไม่เคยมา แล้วก็อยากจะเลี้ยงวันเดียวกันน่ะ” มันบอก
“เดี๋ยวกูช่วยออกครึ่งนึงนะ” กูบอก เพราะว่ามันกะว่าค่าอาหารวันนี้มันจะเลี้ยงทุกคนที่มันชวนให้มาด้วย นั่นก็หมายถึงพ่อแม่กับน้องสาวมันด้วยนั่นแหละ
“ไม่ต้องหรอก” มันบอก
“เออน่า พ่อตากับแม่ยายมาทั้งที” กูพูด
“..................” มันเงียบหันมาค้อนหน่อยๆ
“งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ร้านนะ” กูบอก ตอนนี้กูมาส่งมันที่หอหลังจากไปรับมันมาจากโรงเรียน แล้วกูต้องรีบไปเอาของขวัญที่สั่งไว้น่ะ
“อืม” มันพยักหน้าตอบ
“ครับ” กูยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ มันทำปากด่าว่า “บ้า” แต่ไม่มีเสียง กูก็ได้แต่ยิ้มแล้วเดินออกจากนอกห้องมา วันนี้ต้องไปเอาสิ่งสำคัญอีกหนึ่งอย่าง มีของสองอย่างที่กูซื้อให้มัน เค้กน่ะกูให้ไอ้มิ้วค์เป็นคนจัดการแล้วเรียบร้อย เมื่อสองวันก่อนกูไปดูของขวัญมาเพราะคิดอยู่แล้วว่าจะซื้ออะไรให้มัน กูเลยไปที่ร้านนั้นอีกครั้ง ร้านนี้เป็นร้านที่สลิ่มมันชอบเข้ามากๆ ไปเดินแถวนั้นทีไรมันก็จะเข้าไปดูของตลอด ส่วนมากไม่ค่อยซื้อเพราะมันจะหมดไปตั้งแต่ต้นทางในการช็อปปิ้งของมัน แล้วอันนี้มันเป็นเฟอร์นิเจอร์พวกของแต่งบ้านกับงานอาร์ตอะไรประมาณนี้แหละ แล้วกว่ากูจะได้ของชิ้นนี้มาได้นะโคตรอยากลำบากในการต่อราคาได้อีก
“พี่ครับ อันนี้เท่าไหร่” กูถามแล้วชี้ไปที่กรอบรูป มันไม่เชิงเป็นกรอบรูปหรอก มันเป็นงานไม้ที่ด้านในทำเป็นตัวตุ๊กตา ต้นไม้ กังหันลม เป็นเหมือนแนวครันทรี่ตามยุโรปอะไรประมาณนั้น และมีกรอบรูปไม้กับกระจกกั้น แล้วร้านนี้ทั้งร้านทั้งพนักงาน และเจ้าของร้านแม่งโคตรดิบเถื่อน ติสแตกสุดๆ
“ห้าพันแปดน้อง” พี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหากูแล้วยิ้มบอก กูอ้าปากค้างมองไปที่ของอีกครั้ง สัตว์หมา..แพงไปนะ คือถ้าเปรียบเทียบคนซื้องานอย่างนี้ก็ต้องว่าแพงแหละ แต่ถ้าเรามองทางด้านฝีมือคนทำมันก็คุ้มงานของเค้า เค้าใช้ฝีมือ ใช้สมองทำ ค่าเสียเวลาในการทำ มันก็ต้องประมาณนี้แหละนะ
“เหลือชิ้นสุดท้ายด้วยนะน้อง มันจะมีอีกแบบแต่กรอบแบบเดียวกัน พึ่งขายไปเมื่อวานนี้เอง” พี่เค้าพูด กูพอนึกออกว่าแบบไหน เพราะเมื่อคราวก่อนที่มาพร้อมกับสลิ่ม มันเป็นแบบนี้แหละแต่กรอบไม่เหมือนกันห้ากรอบ อันนี้ก็คงเหลืออันสุดท้ายแล้วจริงๆ
“สวยดีว่ะพี่” กูบอกเพราะกูเองก็ชอบเหมือนกัน กะว่าถ้าทำร้านของกูเองกูก็จะซื้อไปติด จะติดงานอาร์ตทั้งหมดเลย
“ลดไม่ได้แล้วหรอพี่” กูหันไปยิ้มถามทำสีหน้าให้น่าสงสารเข้าไว้
“พี่ลดไม่ได้ว่ะ ต้องรอเจ้าของร้าน..เฮ้ยไอ้เกต เฮียมายังวะ” พี่เค้าพูดบอกกู ก่อนที่จะตะโกนถามคนในร้าน ไอ้คนในร้านที่ใส่กางเกงเลเสื้อกล้ามเน่าๆเดินออกมา
“เดี๋ยวมันมาน้องรอแป๊บ” ไอ้ผู้ชายคนนั้นพูดบอกกู
“สวยนะน้อง พวกพี่ไม่ได้ทำบ่อยหรอก ลิมิเต็ดอิดิชั่น” มันยักคิ้วบอกกูอย่างกวนตีน กูยิ้มตอบให้แล้วมองกรอบแบบอื่นไปรอบร้าน แต่อันนี้สลิ่มมันมายืนมองบ่อยสุดอ่ะ กูซื้ออันอื่นไปมันก็คงชอบแต่กูว่าถ้ากูซื้ออันนี้ไปมันคงจะอยากได้มากที่สุดแหละ
“นั่น..พี่เค้ามาพอดี เฮียน้องเค้าอยากได้น่ะ” ไอ้พี่ผู้ชายคนนี้ตะโกนบอกผู้ชายอีกคนที่กำลังเดินเข้าร้านมา อายุน่าจะราวๆสามสิบต้นๆ เซอร์ ออกแนวห่ามแต่น่าจะใจดีนะ เหอะๆ
“อันนี้หรอ ห้าพันแปดน้อง” พี่เจ้าของร้านเดินยิ้มมาบอกกู
“ลดหน่อยดิพี่ แฟนผมอยากได้น่ะ” กูอ้างไปก่อน ถ้าอยากได้เองมันจะดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นัก อ้างแฟนเค้าจะได้เห็นใจ กร๊าก
“ไหนแฟน” ไอ้พี่คนนี้ก็สาระแนมองรอบตัวกูอีก
“ไม่มาพี่ ผมจะซื้อให้เป็นของขวัญน่ะ” กูบอก แล้วในร้านก็เริ่มวุ่นวายอีกครั้งเมื่อฝรั่งแม่งเดินเข้าร้านมา เจ้าของร้านก็ตะโกนนู่นนี่ กูก็ไม่อยากจะรบกวนมากเท่าไหร่
“วันเกิดหรอ” พี่แกเดินมาถามกูอีกครั้ง
“ครับ” กูตอบทันที
“ได้ห้าพันห้าว่ะ” พี่แกบอก
“โหพี่ ลดให้ผมอีกหน่อยเหอะนะ” กูอ้อนวอนแล้วหันไปมองงานนั่นอีกครั้ง ไอ้ฝรั่งที่เดินเข้ามามันก็มายืนมองไอ้ของที่กูจะเอาเหมือนสนใจ กูละเสียวสันหลังวาบกลัวว่ามันจะเอาก่อนอ่ะดิ
“หึ..” พี่แกหัวเราะแล้วทำหน้าคิดแบบหนักใจนิดหน่อย
“แฟนน่ารักเปล่าวะ” ไอ้พี่ผู้ชายคนแรกที่มาต้อนรับผมเมื่อกี้ตะโกนถาม ไอ้พี่คนอื่นๆที่นั่งแดกเหล้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหัวเราะกับคำถามที่พี่เค้าถามกู
“หึ..” กูหัวเราะตอบเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
“ไอ้เหี้ยเกตมึงดูลูกค้าดิ” พี่เจ้าของร้านตะโกนบอก ไอ้พี่คนนั้นก็ต้องไปดูลูกค้าที่พึ่งเข้ามาใหม่ แม่ง คนเยอะไปแล้วนะ T^T
“ถ้าแฟนน่ารักก็ให้มันไปดิพี่” ไอ้พี่ผู้ชายคนนั้นพูดแซวกูอีก สงสัยคงจำกูไม่ได้ว่ากูเคยมาหลายรอบแล้ว แต่ไอ้พี่คนนี้กับเจ้าของร้านกูไม่ได้เจอบ่อยนัก ส่วนมากจะเจอไอ้พี่เกตอะไรนั่นแหละมันออกแนวเบลอๆตลอด
“เออ ถ้าแฟนมึงน่ารักกูจะให้” พี่เจ้าของร้านพูด กลายเป็นพี่น้องร่วมชาติกันไปแล้ว “มึงกับกู”
“จริงอ่ะ พี่ให้ผมเท่าไหร่” กูถามทันที
“สี่พันห้า” กูยื่นราคาก่อนเลย
“เออเว้ยไอ้นี่ มึงกะไม่ให้กูได้กำไรเลยว่างั้น” พี่แกพูดขำๆ
“กูให้ห้าพัน” พี่แกบอก
“ก็ได้” กูรีบรับคำทันที แล้วหยิบมือถือออกมาเปิดรูปสลิ่มที่กูเคยถ่ายไว้ ทั้งรูปที่กูต้องไปเสนอหน้าเอามาจากอินเทอร์เน็ตทั้งๆที่มันเป็นแฟนกูแต่กูเสือกเลือกไม่ได้ แล้วก็บางรูปที่กูแอบถ่ายตอนนอน กับตอนที่มันเอามือถือกูไปถ่ายเล่น แต่ถ้ากูขอถ่ายเองมันไม่ยอมให้ถ่ายหรอก ไม่รู้จะเขินอะไรนักหนา
“อ่ะพี่..” กูยื่นมือถือให้อย่างไม่อาย ทำไมอ่ะ แฟนกูน่ารัก กร๊าก แล้วก็ไม่กลัวว่ามันจะตกใจที่แฟนกูเป็นผู้ชายด้วย
“เออน่ารักว่ะ” พี่เค้ารับไปดูแล้วพูด ก่อนที่จะเปิดรูปอื่นดูด้วย กูตกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะพูดคำนี้ ตอนแรกคิดว่ามันจะอึ้งที่แฟนกูเป็นผู้ชายซะมากกว่า
“อย่างกับทอม แฟนมึงเคยเป็นทอมหรอวะ” พี่เค้าพูด ไอ้พี่ผู้ชายอีกคนที่มาต้อนรับกูตอนแรกรีบเดินมาดู กูอึ้งยืนค้างไปกับคำพูดของพี่แก ไม่รู้จะตอบยังไงอ่ะดิ
“เอ่อ ครับ” กูตอบไปก่อน โกหกไปก่อนละกัน กะว่าได้แน่ล่ะไอ้ห้าพันเนี้ย
“อ่ะเอาคืนไป ขาวได้อีกนะ” พี่แกยื่นมือถือให้กูแล้วพูดบ่นๆ กูรับมือถือกลับมาดูก็เห็นรูปที่พี่แกเปิดไปอีกรูปสลิ่มมันใส่กางเกงเดฟขายาวแล้วเสื้อตัวใหญ่ สงสัยมันคงคิดว่าเป็นผู้หญิงหน้าอกเล็กนั่นแหละ ฮ่าๆๆ
“เฮียเค้าแพ้ของขาว รอบก่อนเจอซาลาเปา แดกหมดลูกเลย” ไอ้พี่อีกคนแซวยักคิ้วให้กูอย่างกวนๆก่อนที่จะโดนพี่เจ้าของร้านตบหัว กูก็ได้แต่ยืนขำ
“เอาของไปใส่ให้น้องมัน” พี่เจ้าของร้านบอก ไอ้พี่คนนี้ก็ต้องยกกรอบรูปที่ก็ใหญ่พอสมควร น่าจะเกือบหนึ่งเมตรได้แต่ไม่ถึงหรอก ขนาดกำลังพอดี กูยืนรออยู่สักพักพี่เค้าก็เอาของมาให้กู กูยื่นเงินให้พี่เจ้าของร้านไปห้าพัน
“ขอบคุณครับ” กูกับพี่เค้าพูดพร้อมกัน
“ว่างๆก็มาใหม่นะ” พี่แกบอก
“ครับ” กูยิ้มตอบให้ก่อนที่จะก้มหัวให้หน่อยๆแล้วเดินออกมา ว่าไปว่ามามีเมียหน้าตาดีนี่มันก็ดีเหมือนกันวุ้ย ประหยัดไปตั้งแปดร้อย กร๊าก แต่ว่าวันนี้กูต้องไปเอาของอีกร้าน ตอนแรกกูว่าจะซื้อไอ้กรอบรูปไม้อันนี้อันเดียว แต่พอเวลาเดินไปเห็นของที่สลิ่มมันชอบกูก็อดไม่ได้อ่ะที่จะอยากซื้อให้มัน ของที่กูไปสั่งไว้ที่ร้านเป็นผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนเป็นของยี่ห้อ Playboy ซึ่งสลิ่มมันชอบมากๆ แต่มีเซอร์ไฟรส์มากกว่านั้นอีก กูสั่งซื้อกางเกงใน Playboy จากอินเทอร์เน็ตส่วนหนึ่งและเดินไปดูตามร้านต่างๆอีกส่วนหนึ่ง กว่าจะได้มานี่แทบลากเลือด บางอย่างก็ถูกใจบางอย่างไม่ถูกใจอ่ะ สุดท้ายก็ได้มาครบ 20 ตัว กูไปซื้อกล่องสำเร็จรูปสีดำมากล่องนึง เป็นเหมือนกล่องใส่หนังสือประมาณนั้น แล้วเอากางเกงเรียงไปไว้ในนั้นแทบ (คนทำกล่องคงภูมิใจมาก เอากางเกงในใส่กล่องหนังสือโน้ต) มันก็พอดีเลยยี่สิบตัว และดีที่วันนี้กูเอารถไอ้โมทมากะว่าถ้าไปเอาพวกผ้าปูที่นอนเสร็จก็จะกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อนแล้วจะกลับมาที่หอสลิ่มมันอีกรอบเพื่อเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้นี่แหละ


..............
..............


“สลิ่มล่ะ” กูถามไอ้มิ้วค์ที่พึ่งเดินออกมาจากในร้าน หลังจากที่กูไปอาบน้ำเสร็จ ก็เอาผ้าปูที่นอนไปเปลี่ยนที่ห้องมันและก็เอากางเกงในวางไว้บนเตียงนั่นแหละ กะให้อายกันไปข้างนึงเลย กร๊าก
“ในร้าน” ไอ้มิ้วค์บอก
“แล้วมึงจะไปไหน” กูถาม
“ไปซื้อพลาสเตอร์ยาให้องุ่น” มันตอบ
“เป็นไรอ่ะ” กูถาม
“มีดบาด” มันบอกแล้วเดินไปเลย สนใจพี่ชายตัวเองมาก กำลังหลงหญิงก็งี้แหละ คึคึ
“หวัดดีครับพ่อ หวัดดีครับแม่” กูยกมือไหว้พ่อกับแม่สลิ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่จัดอยู่ริมสุด ก็เป็นโต๊ะที่พวกกูชอบนั่งอยู่ประจำนั่นแหละ แต่พิเศษหน่อยคือต่อโต๊ะเพิ่มก็เท่านั้นเอง
“อ่าวหวัดดีๆ” พ่อสลิ่มรับไหว้ แม่ก็รับไหว้ยิ้มๆ
“เจ้าของงานไปไหนน่ะครับ” กูถาม
“เห็นเดินเข้าเดินออกอยู่นี่เอง” พ่อพูดเหมือนบ่นๆ  กูหันไปเห็นไอ้โมทเดินออกมาจากครัว กูเลยเดินไปดูตรงที่ห้องพัก ก็เห็นพวกมันอยู่กันเต็มห้อง
“เมตรเปิดไฟหน้าร้านดิ” ไอ้โมทเดินมาสั่ง กูเลยต้องเดินไปเปิดไฟหน้าร้านให้ก่อน
“พี่เมตรสวัสดีค่ะ” กูหันไปตามเสียง เห็นน้ององุ่นเดินออกมาจากในครัว
“อ่าว จะทำทำไมเนี้ย” กูทักก่อนเลยเพราะน้ององุ่นใส่ผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยไปแล้ว
“ก็นั่งอยู่เฉยๆไม่มีอะไรทำอ่ะ” น้องแกตอบ
“ไปนั่งเลยครับ เดี๋ยวชุดก็เหม็นหรอก” กูบอก น้ององุ่นได้แต่ยิ้มให้แหยๆแล้วเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนก่อนที่จะไปนั่งกับพ่อและแม่ที่โต๊ะ ไม่นานไอ้มิ้วค์มันก็กลับเข้ามา
“ได้เวลาแล้วนะ” กูเปิดประตูแล้วบอกไอ้พวกนักดนตรีทั้งหลาย วันนี้ไอ้บอสก็มาด้วยเพราะสลิ่มมันก็คงไม่ขึ้นร้องทั้งคืน
“เมตรไปช่วยไอ้แก้วเสิร์ฟอาหารให้พ่อกับแม่ดิ กูจะไปดูหน้าร้านหน่อยว่าเรียบร้อยดีรึยัง” ไอ้โมทบอก วันนี้ดูจะวุ่นวายหน่อยก็เพราะมีพ่อกับแม่มาด้วยแล้วก็เป็นวันเกิดนี่แหละ มันก็เลยต้องเทคแคร์ตลอดเวลา กูเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบอาหารมาเรียงไว้สำหรับต้อนรับไอ้พวกที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า  พวกนักดนตรีมันก็ขึ้นไปตั้งเสียงลองเสียงอะไรของมันไป ลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้าร้านกันมากขึ้น กูสบายใจนิดหน่อยเพราะว่าวันนี้ไอ้เชนไม่มาเพราะว่ามันต้องไปต่างจังหวัด ดังนั้นคนที่มาก็คือคนที่กูไม่ได้เกลียดทั้งหมด
“พี่เมตรรรรรร~~” เสียงอย่างนี้จะมีใครที่ไหนล่ะ ก็มีแค่คนเดียวนี่แหละ ทัวร์เดินเข้ามาเกาะเข้าที่แขนกูทันที
“สำรวมหน่อยสิห่า พ่อกับแม่สลิ่มมาด้วย” กูกระซิบเตือน ทัวร์ทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วหันไปมองที่โต๊ะ ก่อนที่จะยิ้มให้พ่อแม่สลิ่มแล้วยกมือไหว้
“ซื้อไรมาอ่ะ” กูถามอย่างอยากรู้
“ตุ๊กตาหมา ไม่รู้จะชอบรึเปล่า” มันบอกแล้วมองเข้าไปที่กล่องสี่เหลี่ยมสีเขียวขี้ม้าที่ผูกด้วยโบว์แล้วทำหน้าคิดหนักนิดหน่อย
“มึงนึกยังไงซื้อตุ๊กตาหมา” กูพูดขำๆ
“ก็น้องมันเหมือนหมาอ่ะ เดี๋ยวซน เดี๋ยวดุ เดี๋ยวอารมณ์ดี..งง” ไอ้ทัวร์พูดหน้าคิดหนัก
“เอ่อแล้ว..” ทัวร์ทิ้งเสียงแล้วมองไปรอบๆ
“เดี๋ยวมันก็มา” กูตอบแทน
“พี่เมตรต้องอยู่กับทัวร์ตลอดนะ ทัวร์ไม่อยากนั่งคนเดียว” มันพูด
“อืม” กูตอบให้
“ไปนั่งที่โต๊ะนั่นไป” กูบอกแล้วลากมันไปที่โต๊ะอาหารแล้วก็แนะนำให้พ่อกับแม่และองุ่นรู้จัก บอกให้มันนั่งกับไอ้มิ้วค์ไปก่อนเพราะกูต้องทำงานอย่างอื่นอีก กูจัดการช่วยไอ้โมทดูความเรียบร้อยของร้านอยู่สักพัก พวกไอ้พี ไอ้แสตมป์ ไอ้ตอง ไอ้เย็น ไอ้ชิด ไอ้อาร์มแม่งก็มากันหมด มันพอจะรู้จักกับสลิ่มอยู่บ้างเพราะมันก็มาร้านบ่อยๆ เวลาเจอกันทีไรก็ดูจะเฮฮากันดีเพราะพวกกูก็เป็นเพื่อนสนิทกันหมด รู้จักกันโยงใยไปมาไม่ได้ห่างไกลไปกว่านี้เลย
“มึงมานี่ไอ้พี” กูเรียกไอ้พีแล้วกวักมือเรียกให้ไปนั่งอีกด้าน ทัวร์มันดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย แต่ก็นั่งคุยกับไอ้มิ้วค์เหมือนไม่สนใจว่าไอ้พีมันมาแล้ว
“นั่งนี่แหละมึงอ่ะ” กูกดไหล่มันลง
“ไรวะ” ไอ้พีพูดบ่นๆ
“ไม่ต้องไปยุ่งกับมันล่ะ มันบอกไม่อยากยุ่ง” กูเสริมซะเลย
“เออ” ไอ้พีตอบส่งๆแล้วหันไปมองทัวร์ตาขวาง
“ฝากดูพ่อกับแม่ด้วยนะ” กูบอกมัน
“ไม่เป็นไรลูก มีอะไรก็ไปทำเลยไม่ต้องห่วงแม่หรอก” แม่สลิ่มพูดก่อน
“มันอาจจะวุ่นวายหน่อยนะครับ” กูยิ้มบอก
“โอ้ย สมัยพ่อหนุ่มๆก็อย่างนี้แหละ” พ่อพูดทันที เลยโดนแม่ตีเข้าที่แขนพ่อเบาๆ กูได้แต่หัวเราะสงสัยตอนสมัยพ่อหนุ่มๆก็คงจะเฮ้วไม่เบา
     พอสลิ่มร้องเพลงไปได้สักพัก แขกเริ่มเยอะมากขึ้นมันก็เปลี่ยนให้ไอ้บอสขึ้นไปร้องแทน วันนี้แฟนไอ้โมทก็มากับเค้าด้วย ถือโอกาสทำความรู้จักกับสลิ่มไปเลยเรียบร้อย กูกำชับไอ้พวกเวรเพื่อนกูว่าใครห้ามหลุดปากเรื่องกูกับสลิ่มด้วยเหมือนกัน เมาทีไรปากแม่งรั่วกันทุกที
“อันนี้ของพี่” ทัวร์ยื่นกล่องของขวัญให้สลิ่มเมื่อสลิ่มทำความรู้จักกับแฟนไอ้โมทเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณครับ” สลิ่มรับไปก็ยิ้มเขินๆมองไปที่กล่อง
“คึ..ของเยอะแยะเลยอ่ะ” สลิ่มพูดแล้วปิดปากตัวเองทำท่าทะลึ่งซะงั้น
“แล้วทำไมพวกไอ้เขตยังไม่มาสักที” สลิ่มหันมาถามกู
“เออจริงด้วย” กูก็พึ่งนึกขึ้นได้เพราะมัวแต่วุ่นวายกับร้าน
“อ่าว มานู่นแล้ว” กูสะกิดบอกสลิ่มมันเมื่อเห็นไอ้เขตเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับไอ้วิทย์และไอ้เวและแฟนของไอ้เวด้วย จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรเหมือนกัน และก็ไอ้เชลโล่เดินปิดท้ายมา
“ไมสาย” สลิ่มถามเลยคำแรก
“ไอ้เหี้ยโล่อ่ะดิ มัวแต่อะไรก็ไม่รู้” ไอ้เขตหันไปบ่น
“โทษครับพี่” ไอ้เชลโล่รีบขอโทษทันทีแล้วหันมาไหว้พวกกูทั้งหมด
“ไอ้โล่เอาให้มันดิ” ไอ้วิทย์สั่ง ไอ้เชลโล่เลยยื่นกีตาร์ที่สะพายอยู่ให้สลิ่ม
“ของพวกกูน่ะ” ไอ้เขตบอก
“...................” สลิ่มยืนค้างนิ่งไป มือก็จับกีตาร์เหมือนอึ้งๆ
“อะไรอ่ะ” สลิ่มพูดยิ้มๆเหมือนไม่เชื่อนิดหน่อย
“เอาไม่เอาอ่ะ ไอ้เหี้ยนี่ลีลาว่ะ” ไอ้เขตพูดเหมือนหมันไส้แล้วจะแย่งกีตาร์คืน สลิ่มรีบเอามากอดไว้ไม่ปล่อย
“ให้กูหรอ จริงอ่ะ” สลิ่มพูดเสียงดัง แต่เสียงเพลงก็ดังกว่าอยู่ดีอะนะ พวกไอ้เขตยืนยิ้ม
“กูจะกล้าใช้ไหมเนี้ย..จะกล้าใช้หมายยย~” สลิ่มกระโดนโลดเต้นเข้าไปกอดไอ้เขตไว้ทันที
“พอเลยไอ้ห่า” ไอ้เขตดันหน้าสลิ่มออก
“ที่จริงมันของมือสองน่ะ กูไปบีบคอรุ่นพี่กูให้ขายให้ เห็นลายไม้มันสวยดีมึงน่าจะชอบ..หักคอราคาด้วย” ไอ้วิทย์บอก
“คลาสสิกใช่ไหม” สลิ่มถามอย่างตื่นเต้น เพราะคงไม่กล้าเปิดกระเป๋า ไอ้พวกสี่ตัวที่ยืนอยู่ก็พยักหน้าให้
“มีอีกตัวนึงแล้วแหละแม่ มีคลาสสิกอีตัวนึงแล้ว” มันดีใจหันไปบอกแม่มัน ทำเหมือนอย่างกับมีสิบแขน ไอ้ที่มีอยู่ที่บ้านก็เล่นให้หมดเหอะ T^T
“เอาไปเก็บก่อน” มันพูดไม่รู้บอกใครเหมือนกันแล้วเดินหายหัวไปเลยทันที กูเลยต้องจัดแจงที่ทางให้พวกมันนั่ง แน่นอนว่ารอบนี้ไอ้วิทย์ก็นั่งประชันหน้ากับทัวร์อีกแล้ว สลิ่มเดินออกมาแฟนของไอ้เวก็ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้กล่องหนึ่ง สงสัยคงจะรู้จักกันมาก่อนไม่งั้นก็คงไม่ให้หรอก
“ขอบใจนะ วันหลังไม่ต้องซื้อมาก็ได้” สลิ่มบอกเหมือนเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ” น้องคนนั้นตอบยิ้มๆแล้วนั่งลงข้างไอ้เว ตัวแม่งเล็กได้อีก ทั้งเล็กทั้งเตี้ยเลย  
     เมื่อจัดแจงตรงนี้เสร็จกูก็ไปดูบิลอยู่ที่เคาร์เตอร์ สักพักไอ้พีก็เดินมาหาคุยเรื่องวันเกิดสลิ่มมันนี่แหละว่าไม่มีของขวัญจะให้ ก็เลยจะขอจ่ายค่าอาหาร กูก็บอกไปว่าค่าอาหารกูกับสลิ่มจะออกอยู่แล้ว มันคงไม่ยอมให้พวกไอ้พีออกหรอก ไอ้พีเลยจัดแจงจะจ่ายค่าเหล้าค่าน้ำทั้งหมดเอง ค่าอาหารก็ให้กูกับสลิ่มจ่าย กูเลยรับปากทันที ดีสบายกระเป๋ากูเพราะแค่ค่าของขวัญของสลิ่มมันก็ปาไปเกือบสองหมื่นแล้ว
“วันนี้จะกลับกับพ่อนะ” สลิ่มเดินมาบอกกูที่เคาร์เตอร์
“อ่าว ไมอ่ะ” ตอนแรกกูคิดว่าจะให้มันกลับบ้านกูสักหน่อย เพราะไม่อยากให้มันไปเห็นห้องคืนนี้หรอก เพราะถ้าให้กลับห้องคืนนี้กูก็อยากนอนกับมัน ซึ่งถ้านอนกับมันกูจะไม่นอนปกติดิเดี๋ยวเตียงยับ  ฮ่าๆๆ
“ก็ไม่ทำไม” สลิ่มตอบลอยหน้าลอยตาไปมา กูกดเครื่องคิดเลขต่อเพราะเดี๋ยวลืมตัวเลขที่จำไว้
“................” สลิ่มยืนเงียบไป แต่กูคาดว่ามันคงยืนมองกูอยู่
“ของกูล่ะ” กูเงยหน้าไปมองสลิ่มที่เกาะอยู่ตรงเคาร์เตอร์  กูเหลือบสายตาลงคิดบิลต่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“ของกูละ!” สลิ่มกระแทกเสียงดังกว่าเดิมเหมือนโดนขัดใจ กูหยุดคิดเงินแล้วยิ้มให้มัน
“อยู่เบาะหลังรถ” กูยื่นกุญแจรถไอ้โมทให้ มันรีบหยิบไปทันทีแล้วเดินออกนอกร้านไปเลย
“เมตรมึงดูตู้เซฟดิว่าเงินเหลือเท่าไหร่” ไอ้โมทเดินมาบอก
“เดี๋ยวเอากลับด้วยคืนนี้อ่ะ เมื่อคืนกูลืม..เป็นห่วงนอนแทบไม่หลับ” ไอ้โมทบ่นหน้าเครียด

[เบบี้]

“อืมๆ” กูพยักหน้าตอบให้แล้วคิดบิลต่อจนเสร็จ แล้วเดินเข้าห้องพักไปเพื่อจะไปเปิดตู้เซฟเพื่อนับเงิน
“................”
“รหัสเหี้ยไรวะเนี้ย” กูบ่นกับตัวเอง เพราะรหัสแม่งเยอะเกินไป ทั้งบัตรนู่นนี่ ตู้ที่บ้าน ตู้ที่บ้านแม่..กูงง
“อ่ะ กุญแจ” กูหันไปมองด้านหลังทั้งๆที่นั่งอยู่ สลิ่มมันเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้กูไม่ทันได้ยิน กูลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเพื่อรับกุญแจรถจากมัน
“ชอบไหม” กูถาม
“................” มันพยักหน้า ปากก็เม้มเข้าหากันเหลือบตาไม่ยอมสบตากู
“ของกูกับของไอ้เขตชอบของใครมากกว่ากัน” กูเดินเข้าไปใกล้มัน สลิ่มมันเดินถอยหลังไปก้าวนึง
“ไม่เหมือนกัน” มันตอบเสียงเบายังคงไม่ยอมสบตากูอยู่ดี
“ไปละ” สลิ่มบอกแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง กูจับแขนมันแล้วดึงเข้ามาจนสลิ่มมันเซเข้ามาหากู
“เขินไรเนี่ย” กูพูดยิ้มแซวมันแล้วกอดมันไว้
“เปล่าสักหน่อย” มันเงยหน้ามาพูดบอกกูแล้วจ้องหน้าตอบ กูก็จ้องกลับจนมันเองหน้าเริ่มแดง
“ที่จริงมันยังมีอีกนะ” กูก้มลงไปกระซิบบอกมัน
“แต่ยังไม่บอกว่าอะไร” กูพูดแกล้งแล้วหอมลงที่แก้มมัน
“อะไร” มันรีบถามทันที
“ไม่บอก” กูตอบแล้วยักคิ้วให้
“.................” มันเงียบมองหน้ากู กูจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นจนสลิ่มมันเม้มปากไปเหมือนไม่รู้ตัวเองว่ากำลังเม้มปากอยู่ กูเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกอยากจูบมันขึ้นมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
“อย่า..” มันหลบหน้าหนีกูเหมือนไม่ให้จูบ  กูก้มลงไปหอมแก้มสลิ่มมันจนมันต้องหันหน้ามาเหมือนจะห้ามกูแต่ก็โดนกูจูบปากไว้แทน
“เดี๋ยว..เมตร” มันพยายามห้ามกูโดยเอามือมาดันไหล่กูไว้แต่กูจับข้อมือสลิ่มไว้ทั้งสองข้างจนสลิ่มมันทรงตัวไม่อยู่เพราะก้าวขาถอยหลังเหมือนจะหนีกู จนมันเดินไปจนติดผนังห้อง  กูเอามือไปปิดสวิตซ์ไฟแล้วล็อกห้องทันทีจนสลิ่มมันคงกลัวขึ้นมาว่ากูจะทำอะไรมากกว่านั่น มันจึงดิ้นแรงกว่าเดิม
“อื้ออ เมตรปล่อย..” มันดิ้นพอกูถอนปากออกมันก็รีบพูดห้ามทันที จากไฟข้างนอกทำให้เห็นหน้าสลิ่มมันลางๆ
“แป๊บเดียว” กูกระซิบบอก สลิ่มนิ่งไปแล้วยอมให้กูจูบแต่โดยดี รู้สึกกูจะหน้ามืดผิดปกติ เอ่อ..หรือกูหื่นเป็นปกติก็ไม่ทราบ กูไม่ยอมให้สลิ่มมันได้พูดอะไรเลย ยิ่งพอสลิ่มเคลิ้มไปมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งอยากทำมากเท่านั้น
“อ๊ะ..” สลิ่มครางออกมาเบาๆเหมือนลืมตัวจากที่กลั้นเสียงมานาน กูเลื่อนมือบีบเข้าที่ก้นสลิ่มมันอย่างหมันเขี้ยวเพราะมันพอดีมือกูเลย สลิ่มเอามือมาจับแขนกูไว้เหมือนห้ามแต่ก็ไม่ได้ปัดออกหรืออะไร
“กลับบ้านกับกูเหอะนะ” กูกระซิบบอก  มืออีกมือก็ลูบเข้าไปใต้เสื้อของมัน
“นะ..” กูกอดมันแน่นกว่าเดิมแล้วไซร์เข้าที่คอจนสลิ่มรีบดันหน้ากูเหมือนห้าม
“ปล่อยนะ..ปล่อยก่อนไงเมตร” มันพูดห้าม
“แม่กับพ่ออยู่ข้างนอกนะ” มันเตือนสติ
“................” กูเงียบจ้องหน้ามัน เหมือนจะหายหน้ามืด ปกติกูไม่ใช่คนหื่นขนาดนี้หรอกนะ ต้องโทษคนเขียนนู่น เขียนซะกูเหี้ยกูหื่นเลย ซึ่งมันไม่ช่ายยยยยยยยยย..หึหึ
“กลับกับกูนะ” กูกระซิบบอกอีก อ้อนเข้าไว้เดี๋ยวมันก็ยอมเองแหละ
“อืม” มันพยักหน้าตอบเหมือนขอไปที แล้วดันตัวกูเบาๆ เปิดประตูเดินออกนอกห้องไปเลย
“รู้สึกจะนับเงินนานเหลือเกินนะ” ไอ้โมทโผล่หัวเข้ามาบอกกู กูรีบเปิดไฟในห้องทันที
“หึหึ..” กูหัวเราะตอบ
“ระวังๆหน่อยสิมึง พ่อแม่น้องมันอยู่ข้างนอกนะ” ไอ้โมทบอก
“รู้แล้วน่า ก็ระวังนี่ไงถึงล็อกห้องอ่ะ” กูตอบมันแล้วเดินไปที่ตู้เซฟ ไอ้โมทถอนหายใจเหมือนหน่ายกับน้องตัวเองแล้วปิดประตูไป กูนับเงินเสร็จก็ออกไปช่วยไอ้โมทเสิร์ฟอาหารนู่นนี่ ไปช่วยจัดแจงในครัวด้วยเพราะว่าวันนี้ลูกค้าเยอะอีกเพราะเป็นวันศุกร์ด้วยแหละมั้ง กูเดินไปที่โต๊ะของพวกสลิ่มมันบ้างเป็นระยะ คาดว่าคงมีมึนกันบ้างแล้วเพราะหน้าเริ่มไป เสียงเริ่มดังกว่าเดิม
“อย่าเมาล่ะขี้เกียจเช็ดอ้วก” กูเดินไปกระซิบมันเมื่อพ่อกับแม่มันเผลอมัวแต่คุยอยู่กับไอ้เขต
“เออ” มันหันมากระแทกเสียงใส่ แหม ทีนี้ละปากดี..กูละหมันไส้มันตรงนี้แหละ สักพักประมาณเกือบเที่ยงคืนแม่กับพ่อก็ขอตัวกลับหลังจากที่สลิ่มมันเป่าเค้กเรียบร้อยแล้ว เค้กเป็นเงินของไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทเหมือนซื้อให้เป็นของขวัญสลิ่มมันนั่นแหละ
“อ่าวเหลือหรอ” กูถามเพราะว่าสลิ่มมันเอาเค้กมาวางไว้บนเคาร์เตอร์ เหลืออีกตั้งเยอะ
“ก็มีแค่คนกินเหล้าอ่ะ ดีแล้ว..จะได้เอากลับไปกินบ้าน” มันพูดยิ้มชอบใจ ชอบของหวานอยู่แล้วนี่นะ..อยู่ได้หลายวันเลยแบบนี้ สลิ่มวางเค้กเสร็จก็เดินขึ้นเวทีไปร้องเพลงต่ออีกสามสี่เพลง พอลงมาจากเวทีก็ชนแก้วกันดังลั่นร้าน ไอ้พวกตัวเหี้ยเพื่อนกูก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับแต่อย่างใดจนร้านใกล้ปิด
“กลับกันได้แล้ว” กูเดินไปบอก แต่พวกมันกลับชนแก้วกันต่อเหมือนไม่สนใจกูอีก กูเดินไปตบเข้าที่หัวไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอ้เว เรียงตัวเลย
“ดึกแล้ว” กูบอก
“เช้าแล้วต่างหาก” ไอ้วิทย์ย้อนขำๆ
“ไอ้เหี้ย กลับไปได้แล้วไป” กูบอก
“น้องมันคงง่วงด้วยเนี้ย” กูพูดแล้วมองไปที่แฟนของไอ้เว
“ง่วงแล้วหรอ” ไอ้เวถาม
“ก็นิดหน่อยอ่ะฮะ” น้องเค้าตอบเหมือนเกรงใจ
“ขอโทษ..งั้นกลับก็ได้” ไอ้เวพูดแล้ววางแก้วเหล้าลง กูหันไปเห็นไอ้วิทย์นี่นั่งมองตาละห้อยได้อีก
“กลับนะฮะพี่สลิ่ม” น้องเค้าหันไปบอกสลิ่มที่นั่งอยู่
“อ่าวกลับแล้วหรอ ขอบใจนะ” สลิ่มลุกขึ้นเหมือนจะเดินไปส่ง
“ไม่ต้องส่งหรอก” ไอ้เวบอกแล้วตบไหล่สลิ่มเบาๆ ก่อนที่จะไหว้ไอ้พวกบนโต๊ะทุกคนแล้วหันมาลากู หลังจากนั้นก็ตามด้วยไอ้เขตและไอ้วิทย์ที่ลากกันกลับเพราะไอ้วิทย์จะไปนอนบ้านของไอ้เขตมัน
“งั้นพี่กลับแล้วดีกว่า” ทัวร์ลุกขึ้น
“เอ้า..รีบกลับไปไหนล่ะ” สลิ่มพูดทันที
“รีบอะไร นี่มันจะตีสองเข้าไปแล้ว” ทัวร์พูดยิ้มๆ กูหันไปเห็นไอ้พีมันมองมาที่ทัวร์ พอมันมาเห็นหน้ากูที่ยืนมองมันอยู่มันก็รีบหันกลับทันที
“อือ..ก็ได้” สลิ่มพูด
“สลิ่มไปส่ง” สลิ่มบอกแล้วจับแขนทัวร์เดินออกไปเลย  กูยืนยักคิ้วให้ไอ้พีที่นั่งอยู่ มันก็ยักคิ้วกลับเหมือนไม่แยแสอะไรแล้วแดกเหล้าต่อ หึ..กวนตีนซะไม่มี
“ง่วงแล้ว” สลิ่มพูดบอกหลังจากนั่งเฝ้ากูอยู่นาน ส่วนที่นั่งกินเหล้าอยู่ก็เหลือไม่กี่คน
“กลับกันเหอะ” มันพูดเสียงเหนื่อยๆอีก
“กลับไปก็ไม่ได้นอนหรอกนะ” กูหันไปบอก
“................” มันนั่งเงียบไปมองหน้ากูเหมือนสงสัย  แล้วลูบหน้าลูบตา ขยี้ตาตัวเองเหมือนอยากกลับแล้วจริงๆ
“กลับก็กลับ” กูบอก
“โมท..ไอ้มิ้วค์ไปไหน” กูถามเมื่อนึกขึ้นได้เพราะว่าไม่เห็นมันนานแล้วแต่ก็ไม่ได้สะกิดใจถามอะไร
“นอนบ้านเพื่อน ไปสักพักแล้ว” ไอ้โมทบอก
“อ่าวหรอ เออ..งั้นกูกลับก่อนนะ สลิ่มง่วง” กูบอกมัน
“เอารถไว้ให้กู เดี๋ยวกูต้องไปส่งเปิ้ล” ไอ้โมทบอก
“กูไว้ในลิ้นชักนะ” กูบอกมันแล้วเอากุญแจใส่ลิ้นชักเคาร์เตอร์
“เออ ไม่ต้องล็อกรั้วล่ะ” มันบอก กูพยักหน้าตอบให้ สลิ่มมันก็รีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อที่จะเอาของขวัญของมันทั้งหมดไปด้วย กูก็ต้องไปช่วยมันถืออีก
“กรอบรูปในรถล่ะ” สลิ่มพูดเสียงจะไม่มีแรงอยู่แล้ว
“เดี๋ยวโมทมันก็เอารถกลับไง” กูบอกแล้วหยิบกล่องของขวัญมาถือไว้
“แต่ว่า..” มันพูดเหมือนยังห่วงของอยู่อีก
“เดี๋ยวมันก็กลับแล้วครับ ไม่ต้องห่วงหรอก” กูบอก มันก็เลยได้แต่เงียบแล้วเดินตามกูออกมา กูเรียกแท็กซี่แล้วเอาของที่เยอะแยะนี่วางทับตัวเองไปด้วยจนถึงบ้าน
“เฮ้ออออ..เหนื่อยจางง~” สลิ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหลังจากที่เอาของวางไว้บนพื้นเรียบร้อยแล้ว กูเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้มันกิน  สลิ่มก็รับไปกินก่อนที่จะเลื้อยตัวนอนลงบนโซฟา
“อ่อยหรอ” กูพูด
“อ่อยบ้านมึงสิ” มันเอาเท้ามายันตัวกูเบาๆ กูได้แต่นั่งขำ
“ไหนของอีกอันนึงอ่ะ” มันถามเหมือนนึกขึ้นได้ เหนื่อยขนาดนี้ยังจะมีแรงอีกนะคนเรา
“อยู่ที่ห้องมึงนั่นแหละ พรุ่งนี้ค่อยไปดูเนอะ” กูบอกแล้วเลื่อยตัวขึ้นไปคร่อมตัวสลิ่มมันไว้
“โอย แล้วทำไมไม่ไปส่งที่ห้องเล่า” มันพูดเสียงหงุดหงิด
“ก็ไม่อยากให้เห็นวันนี้นี่” กูบอกแล้วหอมแก้มมัน
“เหม็นเหล้าว่ะ” กูบอก
“หอมจะตายเหอะ” มันพูดยิ้มๆ
“ทีตัวเองกินได้ ทีเค้ากินๆไม่ได้..นิสัย” กูว่ามัน
“หึ..” มันหัวเราะชอบใจอีก กูยิ้มแล้วก้มลงหอมเข้าที่คอมันจนสลิ่มมันหดคอหนี
“หึ..คึ อ่าเมตรเดี๋ยว” มันดิ้นพยายามดันตัวกูเพราะมันคงจักกะจี้นั่นแหละ ไอ้นี่บ้าจี้ง่ายจะตายไป กูจูบที่หูสลิ่มจากที่มันหัวเราะมันก็เงียบไป
“อื้อ” สลิ่มครางออกมาเมื่อกูลูบเนื้อตัวมันผ่านเสื้อยืดของมัน ดีที่ว่ากูไม่ได้เปิดไฟตรงห้องนั่งเล่นนี่ แต่เปิดตรงห้องครัวกับห้องโถงตอนเดินเข้ามา ไม่งั้นมันคงถีบกูไปแล้วแหละถ้าไปลุกล้ำมันแบบนี้ กูดันตัวเองขึ้นนิดหน่อยเพื่อที่จะล่นเสื้อของสลิ่มให้มันขึ้นไปอยู่บนหน้าอก  สลิ่มมองตามการกระทำของกูตาปรือๆ ไม่รู้เมา ง่วง หรืออะไร
“อ๊ะ..” มันสะดุ้งทันทีเมื่อกูจูบเข้าที่หน้าอกมัน สลิ่มจับเข้าที่หัวกูเหมือนกับห้ามให้กูพอสักที เพราะกูทั้งจูบทั้งเลียอยู่ตรงนั้นอยู่นาน เสียงหอบของสลิ่มเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนกูเองก็หยุดไม่อยู่ กูไซร์สลิ่มไปทั่วจนต้องจับมันจูบอย่างหมันเขี้ยวเพราะมันเล่นครางซะ..หึ  ระหว่างที่จูบมือกูก็เลื่อนต่ำลงไปลูบเข้าที่น้องชายสลิ่มจนมันต้องเผยปากออกเหมือนตกใจ กูรีบแกะเข็มขัดกับกระดุมกางเกงของสลิ่มออกทันที ดีที่วันนี้มันใส่กางเกงสามส่วนเลยถอดได้สบายหน่อย กูยันตัวเองขึ้นแล้วถอดกางเกงของมันออก สลิ่มหันหน้าหนีหลังจากที่กางเกงหลุดออกไปแล้วเรียบร้อย
“อ่ะ..อึ อื้อ” สลิ่มบิดตัวหนีปากกูที่ขบเข้าที่หัวนมมัน มือกูก็ลูบไล้อยู่ตรงหว่างขาและน้องชายมันที่กำลังครุกรุ่นได้ทีกันเลยทีเดียว
“อ่ะ อย่า” มันร้องแล้วพยายามจะปัดมือกูที่กำลังล้วงเข้าไปในกางเกงในมัน กูขึ้นจูบสลิ่มอีกรอบจนพอใจก็ไซร์ต่ำลงมาเรื่อยๆ มีเสียงห้ามจากมันเป็นระยะแต่สุดท้ายแล้วหน้ากูก็มาอยู่ที่น้องมันเรียบร้อยแล้วแหละ ไม่ต้องห้ามหรอก ของชอบกูทั้งนั้น กร๊าก พอกูจูบเข้าที่ต้นขามัน สลิ่มมันดิ้นหนีเหมือนเสียวที่กูไปทำแบบนั้น หนีได้หนีไป ปากกูจะตามไปแบบนี้นั่นแหละ กูจับขาสลิ่มให้อ้ากว้างขึ้นแล้วจูบไซร์ตรงน้องชายมันจนสลิ่มมันทั้งดิ้นทั้งสะดุ้ง บิดตัวไปมาแต่ก็หนีปากกูไม่พ้นอยู่ดี
“อ่า..” เสียงครางของมันเบาๆกับเสียงหอบทำเอากูแทบทนไม่ไหว กูไซร์ขึ้นไปจูบปากสลิ่มมันอีกครั้งก็ต้องลุกขึ้นถอดเสื้อของตัวเองออก
“เฮ้ย” กูร้องในใจ ตาค้างไปแล้วเรียบร้อยเพราะกูเห็นไอ้เหี้ยพีมันมายืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องนั่งเล่นนี่ พอมันเห็นว่ากูเห็นมันแล้วมันก็ยืนยิ้ม กูรีบก้มลงไปหาสลิ่มทันทีเพราะกลัวสลิ่มมันจะรู้ว่าไอ้พีมายืนดูอยู่ กูคาดว่าถ้าสลิ่มมันรู้ขึ้นมาได้มีมาตรการไม่ให้กูเอาไปอีกหลายเดือนเป็นแน่
“เดี๋ยวมานะครับ” กูกระซิบบอกแล้วจุ๊บที่แก้มสลิ่ม สลิ่มมองกูหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร อย่างที่บอกไม่รู้ว่าเมา ง่วง หรือกำลังมีอารมณ์  กูรีบหยิบผ้าห่มที่ไอ้มิ้วค์มันชอบเอามาห่มตอนดูหนังมาห่มที่ตัวสลิ่มทันที แล้วรีบเดินออกนอกห้องไปก็เจอไอ้พียืนรออยู่หน้าห้อง กูล็อกคอมันอย่างแรงจนมันเซเดินตามมาแล้วลากมันไปหลังบ้าน
“มึงมาทำเหี้ยไรเนี้ย แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่” กูถามอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย สำหรับกูไม่ได้อายหรอกนะเว้ยที่มามีอะไรแบบนี้ต่อหน้ามัน เพราะกูกับไอ้พีก็เคยๆกันมาก่อน ตอนที่แลกคู่กันหรือว่าเอากับเด็กที่คอนโดมันก็เห็นของกันมาหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องอายกันอีก
“ตั้งแต่มึงเริ่มเลิกเสื้อน้องมันนั่นแหละ” ไอ้พีพูดยิ้มๆ
“ไอ้เหี้ยมึงนี่นะ..ถ้ามันรู้ว่ามึงเห็นนะ คนที่จะโดนไม่ใช่มึง กูนี่จะโดน ห่าเอ๊ย” กูบ่น
“ก็มันเพลินนี่หว่า แม่งแน่ว่ะเพื่อนกู..เอาม้าพยศอยู่หมัดขนาดนั้นได้ไงวะ กูไม่อยากจะเชื่ออ่ะ น้องมันก็ดูแมนขนาดนั้นไม่อยากจะเชื่อว่า..” ไอ้พีพูดทิ้งเสียงหื่นกับหน้าอันหื่นกามไว้อีก
“กูก็เอาอยู่เฉพาะตอนอย่างนี้แหละ” กูตอบ ก็จริงไหมล่ะ ตอนอื่นแม่งกวนตีนกูดีฉิบหาย
“แล้วมึงมาทำไม” กูถาม
“เอ่อ..” ไอ้พีอ้ำอึ้งหน่อยๆ
“ทัวร์มันย้ายคอนโดหรอ” มันถามเหมือนกล้าๆกลัวๆ
“มันขายไปแล้ว” กูตอบ
“..................” ไอ้พีเงียบมองหน้ากูแต่สุดท้ายก็ต้องหลบสายตากูอยู่ดี กูบอกแล้วว่าสายตากูเป็นสายตาพิฆาต ยิ่งถ้าใครจ้องกูมากๆกูก็ยิ่งจ้องสู้จนกว่าจะหลบกูไปก่อนนั่นแหละ เหอะๆ
“ขอเบอร์มันหน่อยดิ” มันพูด
“เอาไปทำไม” กูถาม
“เออน่า” มันตอบปัดๆ
“เออ เดี๋ยวกูเอาให้ มึงกลับไปก่อนเหอะ..” กูไล่มัน
“ก็ถ้ามึงรับโทรศัพท์กูตั้งแต่แรกกูก็ไม่ต้องมาเห็นอะไรดีๆหรอก” มันโทษกูอีก
“กูลืมตั้งเสียงอ่ะดิ” กูบอก
“เดี๋ยวกูส่งให้ เดี๋ยวน้องมันสงสัย” กูบอกมัน
“เออ หึ” ไอ้พียิ้มเจ้าเล่ห์อีก
“เซ็กซี่ดีว่ะ โคตรขาว..หุ่นแม่ง” ไอ้พีพูด

เพี้ยยยยยยยย!!

“กูขอสักทีเหอะ” กูตบเข้าที่หัวมันอย่างแรง
“บุญตาว่ะ” มันพูดขำๆแกล้งกูอีก
“มึงรีบไปได้ไหมวะ เดี๋ยวกูถีบเลยให้นิ” กูด่ามัน ไอ้พีขำแล้วหลบตีนกู กูรีบเดินไปตรงห้องนั่งเล่นแล้วให้ไอ้พีออกจากบ้านไปก่อน แล้วเดินไปปิดประตูบ้านเพราะเมื่อกี้ไม่ได้ปิดไว้ กลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกทีก็เห็นสลิ่มมันนอนนิ่งไปแล้ว
“สลิ่ม” กูเรียก
“สลิ่มครับ” กูเรียกซ้ำอีก แม่ง นอนนิ่งเลยทีนี้
“แม่งเอ๊ย” กูบ่นกับตัวเองคนเดียว แล้วหลับไปทั้งๆที่ให้กูค้างอยู่อย่างนี้อะนะ กูจะโทษใครดีเนี้ย โทษตัวเองที่ไม่ปิดประตู หรือโทษไอ้เพื่อนเหี้ยนั่นดิ เซ็งในอารมณ์จริงๆ T_T กลายเป็นว่ากูต้องอุ้มสลิ่มมันขึ้นไปนอนบนห้อง ระหว่างทางก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น สงสัยว่ามันคงไม่ไหวแล้วจริงๆ กูเลยต้องให้สิบนิ้วที่พ่อแม่ให้มาประคับประคองน้องชายตัวเองไปให้มันตลอดรอดฝั่ง ให้มันเสร็จสบายตัวก็พอ
     เช้าวันรุ่งขึ้นสลิ่มมันตื่นก่อนกูอีก กูตื่นมาก็เห็นมันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว กูเลยต้องรีบอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวที่ไอ้มิ้วค์ทำรอไว้อยู่แล้ว กินเสร็จก็ไปส่งสลิ่มมันที่หอมัน ต้องช่วยมันขนของขวัญทั้งหมดขึ้นห้องด้วย พอเปิดห้องไปมันเห็นของขวัญที่กูเตรียมไว้ให้นี่ถึงกับค้างหน้าแดงยืนมองเตียง แต่มันดันทำกลบเกลื่อนความอายด้วยการล้มนอนลงบนเตียงแล้วบอกว่า “เตียงน่ารักจัง” กูเลยยื่นกล่องกางเกงในให้มันด้วยซะเลยเป็นการยืนยันของขวัญอีกอย่าง เลยโดนด่ามาว่า
“โรคจิต” ซะงั้น เหอะๆ แต่ใครๆก็ชอบให้แฟนใส่กางเกงในน่ารักๆเซ็กซี่ๆอยู่แล้วแหละวะ หรือกูเป็นคนเดียวก็ไม่รู้ กูชอบอ่ะใส่ลายพวกนี้แล้วมันดูน่ารักดี ทำไมในสมองกูมีแต่เรื่องหื่นกามๆ TvT
      หลังจากที่ส่งสลิ่มที่หอเสร็จกูก็ต้องไปซื้อตั๋วเครื่องบินเพราะต้องกลับบ้านที่ภูเก็ตอีกครั้ง  นี่ก็เกือบครึ่งปีเข้าไปแล้วที่กูไปช่วยพ่อทำงานอย่างจริงจังและร้านที่กูจะเปิดกูเองก็ยังหาทำเลดีๆไม่ได้  เพราะต้องคำนึงถึงหลายปัจจัย  มันก็เลยยังไม่เป็นรูปเป็นร่างนี่แหละนะ ค่อยเป็นค่อยไปกูก็ไม่ได้รีบอะไร การลงทุนมันก็เสี่ยงก็ต้องก้าวไปทีละก้าวอย่างมั่นคงหน่อย

..............>>>><<<<................

รอบนี้ ไม่ให้อ่านฟรีๆโว้ยยยยย!!!
เข้าไปช่วยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ.>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19953.0
ใครเลี้ยงสัตว์แล้วไม่ช่วยกัน ขอให้ตูดหุบ อะไรเข้าก็ไม่ได้..อะไรจะออกก็ไม่ได้
กร๊ากกกกกกก

เตียงสลิ่ม คึคึ โดยเมตร

[P★RiTŸ]

ไอ้เราก็เดาเอาไว้เล่นๆ ว่าต้องล่มแน่ๆ
แล้วแม่งก็ล่มจริงด้วย  
จะโทษใครดีล่ะงานนี้  

ปล.เมตรมันหื่นโดยสันดารชิมิ

[nopompam]

พี่เมตรแม่ง
จิตว่ะ

^^

[knightofbabylon]

โอ๊ยยยยยยยยยย พี มาทำไม (เสียงสูงปรี๊ด)
เรื่องทัวร์ค้างยังไม่พอ ยังมาทำเมตรค้างอีก หนูหลิ่มอุตส่าห์เคลิ้มแล้วนะ
 


กำลังพยายามทำใจเรื่องวิทย์กับเว 
เพราะเหมือนเวจะไปได้ดี มีความสุขกับแฟนคนนี้
แต่ลึกๆอยากให้วิทย์กับเวกลับมาคู่กัน


 :กอด1:เบบี้ มาถี่ๆเลยนะ^^

[@StaR@]

  พี่เมตรสุดๆเลยนะ
ถึงจะหื่นไปหน่อยแต่น่ารักดี
แต่น้องสลิ่มน่ารักกว่าอ่ะ
พีเอ้ยจะมาขัดจังหวะทำไมเนี้ยะ
จะเอาเบอร์ทัวร์ก่อนโทรช่วยคิดด้วยว่าจะพูดอะไรดีนะพี
กอดคุณเบบี้

[Yunatsu]

ของขวันวันเกิดสุดยอดมากพี่เมตรรรร

สมเปนพี่เมตรจิงๆ

[Poes]

สงสารพี่เมตรจริงๆ กีซซซซ ขัดใจพี แม่งทำพี่เมตรค้าง   สาธุถึงความพี อย่าค้างนะ  

[p_pink]

พี่พี...มาทำไมวะ ขัดอารมณ์พี่เมตร(และคนอ่าน)ชะมัดเลย!! 
ของขวัญจากพี่เมตร "สองหมื่น!!!!!!" โอ๊วเเม่เจ้า!  ทุ่มทุนมากอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะโดนตรีนสลิ่มเรื่องกางเกงในซะอีก  แม่งคิดได้เนอะ หื่นกามสุดๆ อ่ะ
แต่ทำไมพี่เมตรมันไม่ผูกโบว์ตัวเองเป็นของขวัญให้น้องด้วยล่ะเนี่ย จะได้ไม่ต้องพึ่งพาน้องอุ้งมือ 
แล้วนี่จะกลับบ้านอีกละ อดอยากปากแห้งไปสามเดือนแปดเดือนแน่พี่เมตรเอ๊ยยยย!!!