หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[maymun]

เมตร น่ารักอ่ะ อ่านละเขินแทนสลิ่มเลย หุหุ 

[a_tapha]

สงสารพี่เมตรจริงๆ   

[nopkar]

แอบเสียใจเล็กน้อย อดอ่าน NC เลย 55555555555555
ปล.เรื่องสัตว์เลี้ยงไม่มีอ่ะ..เคยเลี้ยงแล้วผูกพันมากแล้วพอตายก็เสียใจเลยเลิกไป.

[ishiya]

แวะมารอพี่เมตรและหนูหลิ่ม

[KJJ]

รอลุ้นทัวร์กะพี อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ลุ้นตัวโก่ง

[kaporzung]

สลิ่มอายน่ารักได้อีก อิอิ ของขวัญน่ารักมากมายค่ะ ^ ^~~

พี จะอะไรมากมายกะทัวร์อีกเนี้ยยย

[กะทิน้อย]

ไล่อ่านย้อนไกลมากกกกกกกกกกกกกกกก
บีบหัวใจจริง ๆ ตอนพีทัวร์
สาธุ๊~~~~~~~
ขอให้แฮบปี้ แฮบปี้ น้า คู่นี้

คู่เมตรสลิ่ม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะละลายแล้ว ไอ้พี่เมตรน่ารักน่ากอดจริง
ไม่เสียแรงที่เป็นแม่ยกตั้งแต่ต้นเรื่อง

ตอนนี้ชอบตอนที่สลิ่มทวงของขวัญ
ไม่มีเหตุผลว่าทำไมถึงชอบตอนนี้
รู้แต่ว่ามันชอบว่ะ
ทวงของขวัญแฟน หึ หึ หึ

รออ่านตอนต่อไป~~~~~~~~~~

[Kfc_Pizza]

 

[เบบี้]

ตอนที่100  อภัยรัก เพื่อ..รัก = วิทย์ & เว

~เว~

“พี่เวจะไปไหนหรอ” มุขแฟนเก่าผมเอง
“เดี๋ยวลงไปซื้อกับข้าวให้ไงครับ” ผมตอบแล้วหยิบกุญแจรถ
“งั้นมุขเอาข้าวผัดไก่ไม่เผ็ดไม่ผัก” มุขบอก
“รู้แล้วครับ จำได้หมดแล้วไอ้ไม่เผ็ดไม่ผักเนี้ย” ผมพูดขำๆแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์
“ไปนะครับ ล็อกห้องด้วยนะ” ผมบอกแล้วปิดประตู 
     มุขมาหาผมบ่อยครั้งหลังจากที่ผมสอบติดที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง ภาควิชาภาษาเยอรมัน หลังจากจบม.หกต่างคนต่างก็แยกกันไปตามทางของตัวเองมากขึ้น  ไอ้เขตสอบได้มหาวิทยาลัยเดียวกับผม สาขาศิลปะและการออกแบบ ซึ่งได้มาแบบที่มันไม่คิดว่าตัวเองจะได้ ส่วนสลิ่มสุดท้ายแล้วมันก็สอบติดมหาวิทยาลัยรัฐที่ผมเรียนอยู่อย่างที่มันอยากได้ในตอนแรก แต่มันกลับไม่ตอบรับที่จะศึกษาที่นี่ มันบอกว่ามันสอบไปงั้นๆเองเพราะมันเสือกเฮิร์ทจากการสอบไม่ติดที่มหาลัยนี้ในรอบที่แล้ว สรุปแล้วมันไปเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน ด้านสาขาแฟชั่นดีไซน์ ที่มันเลือกเรียนที่มหาลัยนั้นเพราะมันได้ทุนเรียนฟรีทุกอย่าง ค่าเทอมมันไม่ต้องจ่ายเลย ก็จ่ายแต่ค่างานที่ต้องทำ โปรเจคหรืออะไรแบบนี้ มันเลยเลือกมหาวิทยาลัยนั้นเพราะก็มีชื่อเสียงไม่ต่างกันจากที่นี่เท่าไหร่นัก ส่วนไอ้วิทย์แฟนเก่าตัวเหี้ยของผมมันเรียนอยู่มหาลัยเอกชนที่เดียวกับสลิ่มนั่นแหละ เพราะว่ามันสอบไม่ติดที่ไหนเลย มันเลยลงเรียนที่นั่นเพราะมีสาขาที่มันจะเรียนก็คือ สาขาดนตรี กลายเป็นว่า ณ ตอนนี้ ไอ้วิทย์มันก็ย้ายไปอยู่หอใกล้มหาวิทยาลัยไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมกับไอ้เขตก็อยู่หอตึกเดียวกัน  ซึ่งที่จริงอยู่บ้านเหมือนเดิมก็ได้อะนะครับ แต่ก็เลือกที่จะเอาสบายเข้าตัวมากกว่า อยู่หอนี่แหละดีที่สุดไปๆกลับๆที่บ้านนานครั้งก็ไม่เป็นไร
     ผมขับรถมอเตอร์ไซด์ไปซื้อข้าวที่ร้านประจำให้กับมุขและตัวผมเองด้วย มุขเป็นแฟนเก่าผมที่คบกันตั้งแต่ผมอยู่ม.ห้าหลังจากที่ผมเลิกกับไอ้วิทย์ แต่แล้วผมกับน้องมุขก็ไปกันไม่รอด เราเลิกกันตอนผมขึ้นม.หกประมาณนั้นแต่ก็ยังคงความสัมพันธ์เป็นพี่เป็นน้องกันอยู่ ผมยังเทคแคร์ดูและน้องมุขเหมือนเดิม ส่วนมุขเองก็ยังเหมือนเดิมกับผมทุกอย่าง แต่แค่เข้าใจซึ่งกันและกันว่ามันเป็นความสัมพันธ์แค่พี่น้องเท่านั้น  และแน่นอนว่าเรื่องนี้ผมไม่ได้ให้ใครได้รับรู้เลยว่าผมเลิกกับมุขแล้ว ผมเองก็ย้ำบอกมุขด้วยเหมือนกันว่าห้ามบอกใครแม้แต่สลิ่มที่มุขสนิทมากที่สุดก็ตาม ผมยังไม่ต้องการให้ไอ้วิทย์มันรับรู้เรื่องนี้ เพราะผมรู้ดีว่าไอ้วิทย์มันคิดยังไงกับผมอยู่ ผมยังไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของผมกับมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมในตอนนี้ ผมอยากให้มันเรียนรู้ชีวิตของมันให้มากขึ้น ถ้าสักวันหนึ่งมันยังรักผมอยู่ ผมก็จะยอมรับมัน แต่ถ้ามันไม่รักผม ผมเองก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะผมเป็นคนเลือกทำเองทั้งหมด และแน่นอนว่าตอนนี้ผมยังคงรักไอ้วิทย์มันอยู่ ก็มันเป็นคนแรกของผมนี่นะที่ให้ผมเดินมาสายนี้ ไม่ใช่เพราะผมเลิกชอบผู้หญิงไปแล้วหรอกนะครับแต่แค่ยังไม่เจอใครที่ถูกใจเท่านั้นเอง  ในใจลึกๆแล้วผมยังคงรอให้วิทย์มันพร้อมและทำทุกอย่างเพียงพอกับสิ่งที่ผมต้องการก็เท่านั้น


...............
...............


“พี่เวเมื่อกี้พี่วิทย์โทรเข้ามือถือพี่อ่ะ แต่มุขรับไปแล้วเห็นโทรมาหลายสาย” มุขพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัวนิดหน่อย ก็แน่ล่ะไอ้เหี้ยวิทย์มันหมาบ้าขนาดนั้น เดี๋ยวเหวี่ยงมุขตลอดไม่ให้มุขมันกลัวได้ยังไงกัน
“มันว่าไง” ผมถาม
“บอกว่าถ้าพี่กลับมาแล้วให้โทรกลับไปด้วย” มุขบอก
“อ๋อครับ” ผมหยิบมือถือมาดูแล้วกดโทรกลับไป มุขหยิบถุงอาหารจากมือผมไปจัดการเทใส่จานให้
“ฮัลโหล” ไอ้วิทย์พูด
“ว่า” ผมถาม
“วันศุกร์นี้ไปร้านพี่เมตรเปล่า” มันถาม
“ไม่รู้ว่ะ ดูก่อน” ผมตอบ
“ไปดิ กูก็จะไป” มันพูด
“มึงไปแล้วไง” ผมย้อนแกล้งมัน
“กูไปมึงก็ต้องไปด้วยไง” มันพูดบอก
“หึ..” ผมหัวเราะตอบให้
“ตกลงไปนะ” มันบอก
“ดูก่อนไง กูมีเรียนวันศุกร์อ่ะ” ผมบอก
“มึงเรียนถึงเที่ยงคืนเลยรึไง” มันย้อน
“ก็น่าจะ” ผมตอบกวนกลับ
“เรียนอะไรของมึงอ่ะ” มันทำเสียงหงอยไปอีก
“อะไร..” ผมย้อนเพราะรู้ว่ามันกำลังคิดว่าผมเรียนนั่นหมายถึงไปทำอะไร
“เปล่า” มันตอบปัด
“ตกลงจะมาไหม” มันถามอีกครั้ง ไอ้นี่มันช่างตื้อ ถ้าผมยังตอบว่า “ไม่” เดี๋ยววันพฤหัสมันก็โทรมาหาผมอีกแน่ๆอ่ะครับ
“อืม ไป” ผมตอบ
“งั้นเดี๋ยวกูไปรับนะ” มันรีบทำเสียงลั่นล้าทันที
“กูมีรถ” ผมหมายถึงรถมอเตอร์ไซด์ของตัวเองน่ะครับ ส่วนไอ้เหี้ยวิทย์นี่ขับบีเอ็มไปละตอนนี้
“กูไปรับ” มันพูดอีก
“มาแล้วเจอสิ่งที่ไม่อยากเจอก็ไม่รู้นะ” ผมแกล้งอีก
“เออ” มันกระแทกเสียง
“..................” ผมเงียบได้แต่ยืนยิ้ม มุขหันมามองหน้าผมค้อนๆประมาณ “ไปแกล้งพี่เค้าอยู่ได้” อะไรประมาณนั้น ผมยิ้มตอบให้มุขไม่สนใจเพราะว่ามุขก็เตือนผมเรื่องนี้หลายรอบแล้ว แต่ไม่พอหรอกครับผมต้องเอาให้มันเข็ดกับการที่มันเจ้าชู้เอาหญิงไปเรื่อยไม่เลือกหน้า ผู้ชายแม่งก็เอา เกลื่อนกลาดดีเหลือเกิน
“ไปนะ” มันทำเสียงอ่อนลงง้อผม
“..................” ผมเงียบตอบยืนยิ้มคนเดียว
“ไปเหอะนะ เดี๋ยววิทย์ไปรับนะครับ” มันพูดเสียงอ้อนอีก ใช้ไม้นี้ตลอดแหละ กูก็ใช้ได้เหมือนกันแหละวะ
“ไปก็ได้” ผมตอบ
“จริงนะ” มันพูดเสียงร่าเริงทันที
“อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ มุขเรียกกินข้าวน่ะ” ผมบอก
“อืม” มันตอบเสียงหงอย ผมเลยตัดสายไปเลยแล้วเดินไปหามุขที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ไปแกล้งพี่วิทย์อยู่ได้ นิสัยอ่ะ” มุขว่า
“นิสัยดี หล่อ สุโค่ย” ผมพูดขำๆ
“บ้า” มุขว่าให้ ผมเลยก้มลงไปหอมแก้มมุขเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
“ไม่ต้องเลย” มุขว่า ปากบางๆนั่นขยับเพียงนิดเดียว มุขเป็นเด็กที่น่ารักมาก ตัวเล็กน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด นิสัยก็น่ารัก เรียนเก่ง บ้านเลี้ยงดูมาแบบลูกคุณหนูเลยก็ว่าได้ ผมเลยต้องดูแลน้องเป็นพิเศษ ถึงแม้ตอนนี้เราจะเลิกกันแล้วแต่ผมพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าหวงมุขมาก ใครเข้ามาจีบ ผมก็จะคอยถามมุขตลอดว่าใครมาจีบบ้าง หรือบางคนต้องผ่านผมก่อน เพราะผมรู้สึกทั้งหวงและห่วงมุขมากๆ ความรู้สึกให้เหมือนเป็นน้องชายตัวเองเลย
     และแน่นอนว่าผมเอ่อ..ได้กับน้องมุขแล้ว จะเรียกว่าน้องมุขเสร็จผมฉันท์สามีภรรยาแล้วก็ว่าได้ แต่น้องมุขเป็นคนเข้มแข็งมากพอสมควร ผมทำให้น้องเค้าเจ็บและเสียใจ น้องเค้าก็รู้ดีว่าผมยังรักไอ้วิทย์อยู่ หลายๆครั้งที่ผมแคร์ไอ้วิทย์มากทำให้เราสองคนต้องแคลงใจกัน  น้องมุขเป็นคนขอเลิกผมก่อนเอง มันเลยทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆที่เป็นผู้ชายแบบนี้ไป ผมตอบตกลงว่าเลิกกันแต่ขอให้ผมได้ดูแลมุขเป็นอย่างดีในฐานะพี่ชายและน้องชาย และตอนนี้ผมรู้ตัวว่าผมนั้นรักมุขในฐานะน้องชายมากกว่าฐานะแฟน รักแบบที่ว่าหวงและห่วงตลอดเวลาเลย
“แล้วไอ้หน้าเอ๋อนั่นอ่ะยังโทรมาอยู่ไหม” ผมถาม
“บ้า ไม่เอ๋อสักหน่อย พี่เวชอบไปว่าพวกพี่เค้าอ่ะ” มุขบอก
“จะว่าอ่ะทำไม” ผมย้อน
“เลยไม่มีใครกล้ามาจีบมุขเลยเนี่ย มีพี่ดุ” มุขยิ้มพูด
“หึ ก็ดีแล้วนิ..มีแต่เหี้ยๆทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมี” ผมบอก
“ว่าแต่คนอื่น” มุขว่า
“จะว่าพี่ว่างั้น” ผมย้อน
“แล้วแต่จะคิด” มุขย้อน
“จิกกัดดีเหลือเกินนะ” ผมบอกยิ้มๆแล้วโน้มตัวจะเข้าไปจูบอย่างหมันไส้ มุขเอนตัวหนีแล้วดันหน้าผมไว้
“หยุดเลยนะ นิสัยอ่ะ” มุขว่า ผมได้แต่นั่งหัวเราะ มุขก็หน้างอเพราะว่าโดนผมแหยแบบนี้ตลอดแต่ก็เซ็งกับผมตลอดด้วยเหมือนกัน หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ไปส่งมุขที่บ้านเพราะว่าพรุ่งนี้มุขมีเรียน ส่วนผมก็ขับรถกลับมาหอแล้วไปอยู่ห้องไอ้เขตเพราะไม่อยากอยู่คนเดียวเพราะไม่มีอะไรทำ


...............
...............

[เบบี้]

“วันศุกร์มึงไปด้วยใช่เปล่าวะ” ไอ้เขตถามขึ้น ผมกับมันกำลังเดินกลับหอเพราะเวลาตรงกันพอดีผมก็เลยนัดเจอกับมันที่หน้าปากซอย
“อืม มึงไปเปล่า” ผมถามกลับ
“ไปดิ ยิ่งเบื่อๆอยู่แม่ง” ไอ้เขตบ่นไปดูดบุหรี่ไป
“เมื่อไหร่มึงจะเลิก” ผมพูดเห็นแล้วก็ขัดลูกตาเหมือนที่สลิ่มมันเป็นนั่นแหละ ผมจะสูบตอนที่เครียดแบบไม่มีที่ลงเท่านั้น แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่สูบเลยเพราะไม่รู้จะสูบไปทำไม ที่จริงแล้วมันไม่ได้ช่วยห่าอะไร
“หึ..” ไอ้เขตแสยะหัวเราะ หน้าตาโคตรเหี้ยได้อีก
“ไอ้วิทย์มารับใช่เปล่าวะ” ไอ้เขตถาม
“อืม มันเร้าหรือจะมาให้ได้ก็ปล่อยมัน” ผมบอก
“มึงไม่ใจอ่อนสักทีว้า” ไอ้เขตพูด
“..................” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบยังไงกับมัน
“คบเด็กอยู่ได้ อย่างว่าแหละ เด็กมันของขบเคี้ยว” มันพูดนี่ใต้สะดือได้อีก
“ปากมึงนี่นะ” ผมล็อกคอมันมากอดไว้ ไอ้เขตเซแล้วขำตอบให้ มือก็ยังไม่ยอมทิ้งบุหรี่ลงทั้งๆที่มันใกล้จะหมดแล้ว
“ไอ้วิทย์มันเปลี่ยนตัวเองแล้วนะมึง เลิกกับเด็กมึงเหอะ กูสงสารเพื่อนกู” มันพูด
“แล้วมึงไม่สงสารเด็กกูเลยรึไง” ผมย้อนถามลองใจมันไปอย่างงั้น
“ก็นิดหน่อย แต่นั่นไม่ใช่เพื่อนกู” ดูมันตอบ
“เหี้ย เห็นแก่ตัวว่ะ” ผมผลักหัวไอ้เขตออกอย่างแรงจนมันเซไปอีกทาง
“เหี้ยไหนโทรมาวะ” มันบ่นแล้วหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เหี้ยหลิ่ม” มันพูดแล้วเงยหน้ามองหน้าผมขำๆ
“ว่าไงเหี้ย” มันกดรับแล้วพูดบอกปลายสาย
“มึงสิเหี้ย” ผมได้ยินเสียงสลิ่มมันด่าออกมาอย่างดัง
“หึ” ไอ้เขตกับผมหัวเราะพร้อมกัน
“ห๊ะ วันศุกร์..กูมีเรียนอ่ะ มึงมีเรียนเปล่าไอ้เว” ไอ้เขตหันมาถาม
“มีเช้า” ผมตอบ
“หรอ..เออก็ได้อ่ะ กูโดดได้กูขี้เกียจเรียน..ห๊ะ ไม่เอฟหรอกน่า” ไอ้เขตพูดปัด สงสัยโดนบ่นอีกแน่ๆ
“รู้แล้ว ก็..เอ่อน่า งั้นกูเรียนเช้าแล้วไปพร้อมกับไอ้เวก็ได้ ให้วิทย์มารับได้เปล่า” มันพูด
“เออเค..มึงจะกลายเป็นพ่อกูแล้วนะไอ้หลิ่ม บ่นจริง” ไอ้เขตพูด
“เออเจอกัน บาย” มันวางสายไป
“มันให้ไปซ้อมดนตรีกันวันศุกร์บ่าย เดี๋ยวไอ้วิทย์มารับ” ไอ้เขตบอก
“อืม กูคันไม้คันมือมานานละ หยุดกันนานไปนะพวกเราอ่ะ” ผมบอก
“กูอยากได้เบสใหม่ เอ่อ..” ไอ้เขตอ้ำอึ้ง เพราะมันพึ่งซื้อเบสตัวล่าสุดเมื่อต้นปีนี้เอง
“ไอ้หลิ่มก็ด่ามึงให้หรอก” ผมบอกก่อนเพราะคาดเดาสถานการณ์ล่วงหน้าได้
“เหอะๆ” ไอ้เขตหัวเราะ
“เดี๋ยวกูขายตัวเก่าดีกว่าว่ะ อยากได้ใหม่” มันบอก
“เออแล้วซ้อมเสร็จก็ไปร้านพี่โมทเลยใช่เปล่า” ผมถาม
“คงงั้น” ไอ้เขตตอบ
“เด็กมึงอ่ะไอ้เว” ไอ้เขตเขตบอก ผมหันไปมองเห็นน้องมุขกำลังลงจากแท็กซี่ที่จอดอยู่หน้าหอผมพอดี
“กูรักของกูอ่ะทำไม” ผมย้อนแล้วรีบเดินไปหามุขทันที ไอ้เขตมันก็เดินตามมาด้วย
“หวัดดีครับพี่เขต” มุขยกมือไหว้ไอ้เขตแล้วยิ้มให้
“ครับ” ไอ้เขตยิ้มตอบ
“มาไงเนี่ย แล้วก็ไม่บอกด้วยนะ” ผมบอกมุข
“วันนี้มุขเลิกเร็วอ่ะ แล้วอยากไปกินเค้กที่ร้าน..........ไปกับมุขนะ” มุขบอก
“อืม เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเก็บของก่อนนะ” ผมบอก
“กูไปด้วย” ไอ้เขตพูดแทรก
“ใครชวนไม่ทราบ” ผมย้อน
“มึงจะปล่อยให้กูอยู่คนเดียวหรอ กูเปลี่ยวอ่ะ” มันพูดทำหน้าทำตาอีก
“ห่า..กูก็จะสวีทกับแฟนกูบ้างอะไรบ้าง” ผมย้อนแล้วจับมือมุขให้เดินตามไปเพื่อขึ้นลิฟต์ ไอ้เขตก็เดินตามมากอดแขนผมไว้อีก ไอ้ห่านี่ทะลึ่งไม่พอ ขี้น้อยใจและเป็นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นอ่ะ เหอะๆ ผมเลยต้องให้มันเดินเกาะแขนไปอยู่อย่างนั้นจนถึงห้อง คนผ่านไปผ่านมาก็คงคิดว่าไอ้สามตัวนี้แม่งเล่นเซ็กหมู่แน่ๆ


..............
..............


“วิทย์จูนสายให้หน่อยดิ” ไอ้เขตพูด วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมกับไอ้เขตกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง ส่วนไอ้วิทย์ก็เอารถของมันมารับพวกผม
“มึงไม่หัดจูนเองสักทีวะ” ไอ้วิทย์บ่นแต่ก็รับเบสไปตั้งสายให้
“หูกูเพี้ยน” ไอ้เขตบอก มันไม่ค่อยมั่นใจที่จะตั้งสายด้วยตัวเองนัก ทุกครั้งไอ้วิทย์ต้องจัดการเองตลอด ถ้าไม่มีไอ้วิทย์ก็ต้องพึ่งเครื่องตั้งสาย
“แม่งโว้ยยยยย” ไอ้เขตทำเสียง ผมเลยเงยหน้าไปมอง เห็นไอ้หลิ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับรองเท้าคู่ใหม่สีบาดใจสุดๆ   มันยิ้มแฉ่งรับทุกคนเหมือนอายที่ซื้อรองเท้าคู่ใหม่อีกแล้ว เหี้ยนี่แม่งซื้อบ่อย ใครที่ว่าช็อปปิ้งบ่อย ผู้หญิงคนไหนว่าซื้อของเยอะ ไปกับไอ้เหี้ยหลิ่มเหอะ แพ้หมด..เหอะๆ ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอได้ไปกับมันแล้ว มันเล่นซื้อแบบไม่คิดถึงเงินในกระเป๋าเลยจริงๆ
“เท่าไหร่” ผมถามก่อนเลย
“ถามกูนิว่าเงินใคร” พี่เมตรเดินเข้ามาพูดเสียงกระแทกใส่ไอ้หลิ่ม พวกผมขำกันออกมา ไอ้หลิ่มทำหน้าเอ๋อเหมือนไม่สนใจว่าพี่เมตรจะพูดว่าอะไร
“กูไม่ได้บอกให้มึงจ่ายสักหน่อย” สลิ่มย้อน
“แล้วเหี้ยไหนเงินไม่พอครับ แม่ง มึงซื้อเบาๆบ้างเหอะ” พี่เมตรบ่นแล้วนั่งลงที่โซฟา ไอ้หลิ่มทำบากจู๋เงียบไปเพราะถ้าเถียงมามันต้องโดนพวกผมรุมแน่ๆแหละ เพราะคนที่ผิดน่ะก็คือมัน
“เออ ประหยัดบ้างดิวะ” ไอ้เขตบอก ได้ข่าวว่ามึงก็อยากได้เบสใหม่เหมือนกัน
“เออน่า” สลิ่มตอบปัดๆแล้วเดินเอาเนื้อเพลงไปวางที่วางบนที่วางโน้ตเพลง
“งั้นกูไปก่อนนะ” พี่เมตรบอกสลิ่มแล้วหยิบมือถือออกมากด
“ไปไหนเฮีย” ไอ้เขตถาม
“หาเมียใหม่” พี่เมตรตอบทันที
“................” สลิ่มเงียบ พวกผมก็เงียบแล้วยิ้ม พี่เมตรเงยหน้ามามองว่าพวกผมเงียบกันทำไม
“กูพูดเล่นเหอะ” พี่เมตรตอบหน้าเหรอหรา แต่ไอ้สลิ่มไม่สนใจ มันเดินไปตั้งขาไมโครโฟนของมันไป
“เหอะๆ” ไอ้วิทย์หัวเราะเจื่อนๆ ไอ้วิทย์กับพี่เมตรมองหน้ากันเพราะว่านั่งใกล้กันมากที่สุด  แล้วพี่เมตรก็กดรับโทรศัพท์ พวกผมเงียบเหมือนรอฟังทุกอย่างไปโดยปริยาย
“ฮัลโหล เออ..เดี๋ยวกูไป” พี่เมตรพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“เออก็เดี๋ยวออกไปแล้วเนี้ย” พี่เมตรพูดแล้วหันไปมองสลิ่ม
“อืมๆ แค่นี้นะ” พี่เมตรบอกก่อนที่จะวางสายไป
“................” พวกผมเงียบ ผมเลยตีกลองไปเรื่อยเปื่อยเพื่อทำลายบรรยากาศ ไอ้วิทย์ยื่นเบสคืนให้ไอ้เขต ต่างคนเลยต่างเล่นแบบไม่สนใจคนสองคนที่อยู่ด้านหน้า
“เดี๋ยวมารับนะ” พี่เมตรบอก
“กลับพร้อมวิทย์” สลิ่มตอบแต่ก็ไม่มองหน้าพี่เมตร มันยังคงเปิดโน้ตเพลงดูไปเรื่อย
“................” พี่เมตรยืนเงียบเหมือนทำตัวไม่ถูก ก็แน่ล่ะถ้าไม่มีพวกผมก็คงง้อง่ายหน่อยอ่ะนะ แต่นี่ล่อซะเต็มห้องเลย
“งั้นไปนะ” พี่เมตรบอกสลิ่ม สลิ่มพยักหน้าตอบให้แต่ก็ไม่มองหน้าพี่เมตรอยู่ดี
“................” พี่เมตรเหลือบตามองพวกผมแล้วส่งสายตาให้ประมาณว่า “ดูแลให้กูด้วย” แค่นั้น พวกผมพยักหน้าตอบให้โดยไม่ได้พูดอะไรตอบไป พี่เมตรก็เดินออกนอกห้องไป
“หลิ่มมึงโกรธพี่เค้าทำไม พี่เค้าพูดเล่น” ไอ้เขตพูดขึ้นแต่มือก็ยังเล่นเบสอยู่
“ไม่ได้โกรธ” สลิ่มตอบ ผมหยุดเล่นกลองเพราะอยากสาระแนฟังสิ่งที่พวกมันคุยกัน
“แล้วเป็นแบบนี้ทำไม” ไอ้เขตพูดหน้าเครียด
“กูไม่ชอบ” สลิ่มตอบ
“ก็นั่นแหละโกรธ” ผมพูด
“ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ชอบไง ห่าพวกนี้” มันหันมาว่าผม ผมกับไอ้เขตยิ้มตอบให้กัน
“จะเล่นรึยังเนี่ย” สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไอ้วิทย์เลยลุกจากเก้าอี้แล้วหยิบโน้ตเพลงมาวาง  หลังจากนั้นพวกผมก็ซ้อมกันไปหลายเพลง เพราะเราไม่ได้ซ้อมกันมานานตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัย จนประมาณเกือบหกโมงเย็นก็เลิกซ้อมแล้วไปที่ร้านพี่โมทต่อ


..............
..............


“เอานี่ไหม”
“ไม่” ผมตอบ
“งั้นนี่อ่ะ” ไอ้วิทย์เร้าหรือไม่เลิก
“ม่ายยย” ผมตอบเสียงยานคาง
“กินสักอย่างสิ กูตักให้เลยนะ” มันพูดหน้างอนิดหน่อย
“มาแดกเหล้า ไม่ได้มาแดกข้าว” ผมตอบมัน
“มึงอ่ะ” มันทำเสียงหงอยไป
“เว” มันเรียก
“เว..” มันเรียกอีก
“ไร” ผมตอบห้วนๆ
“ให้กูไปส่งนะ” มันยิ้มพูด
“...............” ผมเงียบหันไปจ้องหน้ามัน ไอ้วิทย์ยิ้มหน้าบานตอบให้
“ไปส่งกูด้วยดิ เพราะหอกูตึกเดียวกัน” ไอ้เขตพูดแทรกขึ้นมา เหี้ยนี่ก็เริ่มเมาอีกละ
“หุบปากไปเลยมึง” ไอ้วิทย์ผลักหัวไอ้เขตอย่างเซ็งๆ
“นะ กลับกับวิทย์เหอะ” มันพูด ที่จริงเวลาที่ผมกับมันเป็นแฟนกันก็พูดมึงกูกันตลอดนะครับ แต่บางทีก็แทนตัวเองว่า วิทย์กับเวเหมือนกัน และก็พูดครับต่อกันแบบไม่ได้อายด้วย  แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าเพื่อนก็จะไม่ค่อยพูดกันเท่าไหร่นัก
“กลับไหน” ผมย้อนแล้วยิ้มมองหน้ามัน
“หึ..” ไอ้วิทย์มองหน้าผมแกมเจ้าเล่ห์สไตล์มัน  ผมเลยมองกลับบ้างแต่ก็ต้องหัวเราะออกมาแล้วเหลือบสายตาหนีเพื่อทิ้งความกวนตีนใส่ให้มันหงุดหงิดเล่นไปอย่างนั้น
“งั้นให้กูไปนอนห้องมึงนะ” มันพูด ได้คืบเอาศอกจริงๆไอ้ห่านี่
“.................” ผมเงียบหันไปมองสลิ่มที่อยู่บนเวที
“นะ” มันสะกิดแขนผมอีก
“นอนห้องกูก็ได้” ไอ้เขตพูดแทรกขึ้นมาด้วยความเมา ไอ้วิทย์หันไปมองไอ้เขตตาขวางเหมือนบอกให้ไอ้เขตหยุดเสือกสักที
“เวไม่ตอบกูล่ะ” มันถามอีก
“ไม่ตอบครับ” ผมหันไปตอบแล้วมองหน้ามัน ไอ้วิทย์ชะงักไป ผมเลยยิ้มให้กวนๆแล้วหันไปดูสลิ่มที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีไม่สนใจมัน
“ใจร้าย” มันพูดเสียงงอนๆ ถ้าตัวเล็กๆทำก็คงน่ารักอะนะครับ นี่หุ่นโคตรแมน ผมกับมันก็หุ่นเท่าๆกัน ไอ้วิทย์ออกจะตัวหนากว่าผมหน่อย แต่ช่วงไหล่ของมันแคบกว่าผม ผมจะเป็นคนไหล่กว้างกว่า แต่ผมผอมกว่ามันแต่ความสูงก็พอๆกันทั้งคู่  ผมนั่งกินเหล้าอยู่กับไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไม่นานสลิ่มมันก็ลงจากเวทีก็มานั่งกินด้วยพร้อมกับพวกพี่ๆนักดนตรี จนเกือบตีสองผมก็ต้องชวนพวกมันกลับเพราะสภาพไอ้เขตตอนนี้น่าเอาไปวางไว้แถวถังขยะ เพราะสภาพไม่ไหวแล้วจริงๆ
“มึงกลับได้ใช่ไหม” ไอ้สลิ่มถาม ผมช่วยกันพยุงไอ้เขตให้เดินให้ตรงทาง
“อืม เดี๋ยวไปรถไอ้วิทย์” ผมบอก
“จริงดิ” ไอ้วิทย์ทำเสียงระริกระรี้ทันที
“...............” สลิ่มยิ้มพยักหน้าให้เหมือนอ่านหน้าตาผมออกว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับไอ้ตัวที่ระริกระรี้อยู่ข้างๆ
“ขับรถดีๆล่ะ” สลิ่มบอกไอ้วิทย์ ผมกับไอ้วิทย์เลยพยุงตัวไอ้เขตให้เดินไปถึงรถจนสำเร็จ มันเล่นเดินไปทำตัวอ่อนแรงไปจนตัวมันหนักมากๆ 
“งั้นวิทย์นอนห้องเวนะ” มันพูดเมื่อขับรถออกจากร้านมาได้สักพักแล้ว
“...............” ผมเงียบไม่ตอบมัน เอนเบาะรถเตรียมตัวเหมือนจะนอน เพราะตอนนี้ผมกำลังใช้ความคิดว่าจะให้มันขึ้นห้องผมดีหรือว่าไล่มันกลับบ้านดี ที่จริงมันก็เคยมาห้องผมแหละ แต่ตอนที่มันมาก็มีสลิ่มกับไอ้เขตอยู่ด้วยตลอด ไม่เคยมีครั้งไหนที่มันกับผมอยู่กันสองต่อสองเลย
“เวไม่ตอบวิทย์ล่ะ” มันถามซ้ำ
“จะนอนห้องเวทำไม เวยังไม่ได้จัดห้องเลย” ผมตอบ
“ไม่ต้องจัดหรอก วิทย์นอนได้” มันพูดไปยิ้มไป ทำเอาผมเกือบหลุดยิ้มออกมา
“คิดดูก่อน” ผมบอกมันแล้วหลับตาลง
“ไรอ่ะ..จะนอน” มันพูด
“หึ..” ผมหัวเราะ
“มึงหัวเราะทำไม” ไอ้วิทย์พูด
“กูเปล่า” ผมตอบ
“มึงหัวเราะ” มันพูดอีกครั้งเหมือนต้องการคำตอบ
“มึงจะนอนห้องกูนี่มึงคิดจะทำอะไรกู” ผมพูดไปตรงๆ
“เปล่าสักหน่อย” มันตอบเสียงเหมือนเด็กโดนจับได้ว่ากำลังทำผิดอะไรสักอย่าง
“หรอ..” ผมย้อนแกล้ง
“เออสิ กูจะทำอะไรล่ะ กูไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย” มันหยักไหล่พูดบอกเหมือนกับว่าไม่ใช่นิสัยตัวเอง เหอะๆ นิสัยมันน่ะโคตรปากว่ามือถึงเลยเหอะ ขี้อยากอีกต่างหาก ไม่เป็นก็แปลกละ
“หึ..ก็ได้ นอนก็ได้” ผมพูด
“...............” ไอ้วิทย์นั่งยิ้มตาก็มองถนน
      ผมนอนอยู่อย่างนั้นมองหน้ามันที่กำลังตั้งใจขับรถแต่ก็เสือกยิ้มไปด้วยในเวลาเดียวกัน ผมคนนี้ไม่ใช่คนที่จะรักผู้ชายคนไหนก็ได้ ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครเอาก็ มันเป็นคนแรกในชีวิตของผม ผมรักผมถึงยอมไปแบบนั้น ตอนนั้นผมอยากลองว่าถ้ามันได้ทำตามที่มันต้องการในตอนนั้นแล้ว มันจะหยุดอยู่ที่ผมไหม..แต่ผมคิดผิด คนที่เสียเปรียบคือผม เพราะผมได้ยอมกับมันเท่าที่มันต้องการได้ ทั้งๆที่จริงผมไม่ทำก็ได้ ถ้าจะสู้กันทั้งแรงของผมและมันก็ไม่ต่างกันเลย ถ้าผมไม่รักมันไอ้วิทย์มันก็คงโดนผมกระทืบไปแล้ว แต่ผมรักมัน..ที่จริงผมรักมันจริงๆ ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย ณ ตอนนี้เองก็ไม่ได้ต้องการให้ความสัมพันธ์ทั้งผมและมันเป็นแบบนี้  แต่ผมเคยได้รับรู้แล้วว่าการเจ็บปวดและทรมานจากความรักมันเป็นยังไง มันมากขนาดไหนที่จะต้องแบกรับและทำให้เวลานั้นผ่านไปอย่างเข้มแข็ง  ตอนนี้ที่ผมทำแบบนี้มันก็คือสิ่งที่ผมพยายามปกป้องตัวเอง ถึงใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวยังไงผมก็ไม่สน ผมจะปกป้องตัวเองเท่าที่ผมทำได้ ถ้ากำแพงที่ผมตั้งขึ้นมานี้แตกออกไปนั่นคงหมายถึงผมได้ยอมรับที่จะเจ็บปวดอีกครั้งสำหรับความรักระหว่างมันกับผม  แต่มันคงไม่เจ็บปวดเท่าเดิมอีกแล้วแหละมั้ง ผมมั่นใจว่าตอนนี้ผมมีภูมิคุ้มกันมากพอ และ แข็งแรงพอที่จะรับมือทุกอย่างได้ ผมก็แค่หวังว่า ถ้าผู้ชายคนนี้ยังรักผม..ผมก็สามารถให้โอกาสเค้าได้อีกครั้ง ไม่สิ..ตอนนี้ผมก็ได้ให้โอกาสมันอยู่ ผมกำลังทำอยู่โดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ตัวเลยสักนิด แต่วิธีนี้คงดีที่สุดในตอนนี้เท่าที่ผมทำได้ เวลาปีกว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยเกลียด ไม่เคยโกรธหรืออะไรมันเลย ผมได้ให้อภัยมันมาตั้งนานแล้ว เวลาที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่พิสูจน์ของผมและตัวมันเอง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะบอกมันอีกครั้งว่า..ผมรักมัน แต่มันคงไม่นานหรอก ถ้ามันรอผมไหวอย่างที่มันรอผมมาปีกว่า ถึงวันนั้นเราก็คงได้กลับมาเป็นคู่รักกันอีกครั้ง ถ้าถึงเวลานั้นแล้วบางอย่างคงต้องเปลี่ยนไป เพราะเราเริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว ต่างคนต่างมีความคิดและมีจิตสำนึกมากขึ้นแล้ว อะไรๆผมก็ขอให้มันดีขึ้นกว่าสมัยวัยรุ่นก็แล้วกัน..แค่นี้ก็พอแล้ว

...............>>>><<<<................

To be con.....concert กร๊าก (เกี่ยวกันไหม ประสาทจริงกูนิ )

[A-moment]

^

^

^


วู๊ ว ว .. วิทย์ มา แล้ว เว๊ย ย  ..


อย่า เพิ่ง ยอม แพ้ .. ต้อง มี สักวัน ที่ จะเป็น ของ เรา




ปล. เข้าใจ ความรู้ สึก ณ จุด นี้ของ เว เรย
เบบี้ ว่ะ ..

[sakiko]

  

ชอบคู่นี้ อ่ะมา ต่อ เร็ว ๆนะค่ะ

[kokikung]

สงสารเวไอ้บ้าวิทย์สมแล้ว

แต่นะปล่อยให้เียนรู้กันไปเดี๋ยวก้ดีเอง

ดูอย่างพี่เมตรดิยังเลิกเจ้าชู้ได้เลย

ตอนนี้มาแจมด้วยน่ารักวะหลิ่มกะเมตรเนี่ยยยยย

[kitty]

 :impress2:คู่นี้ก้อน่ารักกกกกกกกกกกกก  รักกันเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาา


พี่เมตรนอกใจสลิ่มหรออออออออออออออออ


มารอพีกับทัวร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[pinkky_kiku]

ลุ้นคู่นี้อยู่เลย แต่มันก็สมควรหล่ะ กะสิ่งที่วิทย์ทำกะเว ไว้
ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วกันเน๊อะ สู้ๆๆๆ

[DraCo_SLa13]

  ก็ว่าแล้ว  ถ้าเวหมดรักแล้วอ่ะ คงทนมองหน้ากันไม่ได้หรอก
ชอบๆๆๆ ต่อคู่นี้เยอะๆเน้อ

ปล.    :mc4:หลิ่มเอนต์ติดแต่ เชิดใส่ม. ที่ที่บังอาจไม่รับตอนโควต้า

[@StaR@]

คงต้องค่อยๆเรียนรู้กันไป
ค่อยๆปรับตัวกันใหม่เคยมี
ประสบการณ์กันมาแล้ว
วิทย์ก็เบาบ้างเถอะเรื่องชู้
สงสารเว   

[โจ๊กกุ้ง]

วิทย์สู้ๆน้าหนู อย่าทำพลาดซะก่อนนาวิทย์

[bow55]

ฮ่าๆๆๆ

โตกันแล้ว

หวังว่าคงจะมีความสุขกันทุกคน

ไอเขตล่ะอยากมีเมียหรือสะมีล่ะเนี้ย

เปล่าเปลี่ยวใจนะ เหอะๆๆ

 :กอด1:เบบี้ อิอิ

[n2]

เชียร์วิทย์ให้เวใจอ่อนเร็วๆ

[naiin]

ข่าวดีที่เจ้าตัวยังไม่รู้ เมตรรีบไปหย่าศึกคู่พีกะทัวร์รึงัยนะ ทำเอาแฟนงอนเลย

[scottoppa]

บวกหนึ่งให้น้องวิทย์
รอมาได้ตั้งปีกว่า ก็รออีกนิดจะเป็นไรไป
น้องเวๆๆๆ เจ้ขอน้องมุขได้มะ ก๊ากกก(ไม่เกี่ยวนะ)  
เอาใจช่วย กลับมารักกันไวไวนะ
ไอ้น้องเขต อยู่เป็นโสดต่อไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ปอลอ สลิ่มน่ากอดดดดดดด  

[som]

รักแรกนี้มันฝังใจดีแท้น้อ  จะลืมก็ยากที่สุด

[Poes]

อืมม รักแรก รักสุดท้าย เข้าคอนเซปชื่อเรื่องเลย แต่ละคู่ 

[Little Devil]

สงสารเว
สงสารน้องมุข

[naumi]

ชอบชื่อตอน 

[โน๊อา]

ซึ้งอ่ะ

[KJJ]

เวลาแทนตัวว่าวิทย์กับเวแล้วมันดูน่ารักเว้ยเฮ้ย 55 แต่เปลี่ยนโหมดเป็นกูมึงได้เร็วมาก มันเหมาะกันดีเหลือเกิน



ยังรอลุ้นพีทัวร์ตัวโก่ง

[IZE]

คู่นี้ ง๊องแง๊ง ทั้งคู่เลย

[Dorumi]

คู่นี้เป็นอีกคู่ที่อยากอ่านมากมายเลย
ว่าวิทย์จะทำได้ตามที่พูดหรือเปล่า
เวเยี่ยมไปเลย ต้องอย่างนี้สิให้มันรู้กันไป
ว่าเราก็อยู่ได้ถ้าไม่มีมันเนอะ