หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[both^^]

ดีแล้วล่ะเว ให้เวลาพิสูจน์ความรัก
ถ้าของๆ เรา มันก็ของๆ เรา
พี่เมตรยังเจอคนที่ใช่ได้เลย
ทุกคนสามารถหยุดที่คนๆ นึงได้ เมื่อเวลามาถึง
เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ

พี่เมตรกะสลิ่มน่ารักอ่ะ 555

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

น้องมุขน่าร๊ากกกกกอ่ะ  เป็นน้องก็ดีรักกันได้นานดี
ส่วนอิพี่เมตร  ปากเหรอนั่นน่ะ   เล่นแบบนี้ต่อหน้าเพื่อน
สลิ่มงอนยาวแน่ 5555  สม 

[Fanun]

เวย์-วิทย์ เป็นอีกคู่ที่อยากอ่าน

ชอบเวย์น่ารัก ดูเป็นผู้ใหญ่ ก็ลุ้นให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
วิทย์ได้บทเรียนแล้ว ก็จำไว้ด้วยละ อย่าริทำอีก


ฮาคู่เมตรกะสลิ่ม  อต่น่ารักเหมือนเดิม

[Kfc_Pizza]

 
ได้อ่านตอน เว+วิทย์
ดีใจจัง
 

[lasom]

ใจแข็งโคตรๆๆๆ นับถือเลยอ่ะ

[aehJTS]

ตอนเรียกแทนตัวว่าเว ว่าวิทย์ หน้ารักดีนะ
อ่านแล้วเห็นใจเวนะรักเค้าแล้วทำไงได้
ยังไงงานนี้ก็ขอให้วิทย์มันเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เหอะ
  เบบี๋ คะ

[PANGGii]

โห..มาต่อทีเนี่ย เข้ามหาลัยแล้วหรออออออออ ไวดีแท้
เวแม่งขี้แกล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ปล..รอพีทัวร์ต่ออ่าาาา อยากจะรุ้ว่าจะยังไง อย่างไร

[MaeMoo]

น้องมุขน่ารักดี

ลุ้นให้เขตจีบดีมั้ยเนี่ย

[nopkar]

ให้รอไปอีกซักปีดีป่ะเว แกล้งคนเล่น 5555555555

[mc.q]

ปวดหัวใจเบาๆ ไงไม่รุ
แต่นั่นแหละครับ เวทำถูกแล้วล่ะ


รอตอนต่อไปนะฮะ : D

[aphanite]

ยังรอลุ้นพี ทัวร์ตัวโก่งงง

เมตร สลิ่มตัวงอ

ตอนนี้ได้วิทย์ เว มาจนทำให้ลุ้นตัวเกร็ง

ฮ่า ๆ

[a_tapha]

ตอนหน้า วิทย์+เว ท่าจะหวานนะนิ   

[dragonfly08]

พิสูจน์รัก วัดใจกันไปเลย
+1

[cascada]

เปลี่ยนโพสิชั่นไปเลยน้องเวที่รัก วิทย์จะได้หวานและตายที่เวไปตลอด กิกิกิ
 

[tutu]

เอาหล่ะหนาเจ้าวิทย์........อีกนิดเดียวเท่านั้น..ตื้อให้เว..ใจอ่อนให้ได้เน้อ..

[ToffeE_PrincE]

ใกล้แล้วๆ ทนๆอีกหน่อยน่ะวิทย์
เดี๋ยวก็สมหวังแลเวน่ะ 

 

[nunamicky]

อีกสักครั้งเถอะเว
ทำเพื่อความสุขของตัวเอง
เวลาปีกว่าก็น่าจะเป็นการพิสูจน์ได้แล้ว
 

[DekDoy]

เหลือคู่น้องทัวร์สิ

เนอะ

[┗◎┗◎]

เว กับ วิทย์

มีอะไรมากกว่าที่สุด

เดินเรื่องกระชับ สนุกมากเลย

[ammer]

โอ เรื่องนี้ขยันอัพจัง
มาแปะก่อน
ยังตามอ่านไม่ทันเลยอ่ะ

[toommin]

ฮิ้วๆๆ

วิทย์สู้ๆน่ะ
เวใจอ่อนแล้ว

อิอิ

[morrian]

"เนื้อคู่กันแล้ว ก็คงไม่แคล้ว กันไปได้"

โฮะๆๆๆ 

[Whatever it is]

สงสารเว 

[anajulia]

เฮ้อ............รักคือการให้อภัยสินะเวนะ
ขออีกครั้งยาวๆ เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออ

[[newZy]CASS]

มาแล้วๆๆ
เวเข้มเแข็งมากๆเลย
สู้น่ะนายเว อิอิ
 

[เบบี้]

ตอนที่101  ไม่เคยหมด..รัก = วิทย์ & เว

~เว~

“เพื่อนเว เพื่อนวิทย์” ไอ้เขตพึมพำ ผมกับไอ้วิทย์ลากไอ้เขตมาส่งที่ห้องมัน
“กูจะอ้วก” มันพูดแล้วพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
“เหี้ย” ผมด่ามันแล้วหันไปมองหน้าไอ้วิทย์ เราสองคนยืนมองหน้ากันเซ็งๆ สุดท้ายก็ต้องยกตัวมันขึ้นแล้วพามันเดินไปที่ห้องน้ำ กว่าจะถึงแม่งตัวหนักอย่างกับแบกควาย
“โฮกกกกกกก~~” ไอ้เขตเค้นเสียงอยู่ในลำคอ
“มึงก็อ้วกออกมาสิ” ผมบอกมันแล้วลูบหลังมันด้วย
“มันไม่ออก” มันเงยหน้ามาพูดบอกผมตาปรือ มันนั่งเกาะโถส้วมอยู่สักพัก จนมันสะอึกเหมือนจะอ้วกออกมา ผมเลยรีบลูบหลังให้ทีนี้ออกมาเป็นขบวนเลยครับ
“ห่า อุบาทว่ะ” ไอ้วิทย์พูดบ่นแล้วกดชักโครกให้
“ว่ากูอ่ะ” มันทำเสียง ผมเลยรีบแบกมันขึ้นไอ้วิทย์มันก็รีบช่วยพยุงด้วยอีกแรง
“กูไปแล้วนะ” ผมบอกไอ้เขต
“กูไปด้วย” ไอ้วิทย์ลั่นล้าทันที
“ไปไหนกัน” ไอ้เขตยังมีแรงหันมาถาม
“เรื่องของพวกกู” ไอ้วิทย์ตอบ
“โด่ ไอ้สาดดดดดด” มันลากเสียงแล้วเอาหัวกดลงที่หมอนอีกใบที่อยู่ข้างๆ
“มีไรก็โทรเข้าห้องกูล่ะ” ผมบอก ไอ้เขตโบกไม้โบกมือให้ทั้งๆที่หน้าก็ไม่ได้เอาออกมาจากหมอนนั่น ผมกับไอ้วิทย์เลยปิดประตูให้มันด้วยแล้วเดินไปที่ห้องผม ไอ้วิทย์มันก็ยืนยิ้มอยู่นั่นแหละ
“ดีใจจัง” มันพูดเมื่อเข้าห้องผมมาได้เรียบร้อยแล้ว
“นี่รองเท้าใครอ่ะ” มันถาม ผมหันไปมองก็เห็นรองเท้าของน้องมุขถอดทิ้งไว้นานมากแล้ว เพราะมุขมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องผมบ่อยๆ
“รองเท้ามุข” ผมตอบแล้วเดินเอากุญแจไปแขวน ก่อนที่จะถอดเสื้อออกใส่ตะกร้า
“ไม่เห็นต้องเอาไว้ห้องมึงเลย กลัวคนอื่นเค้าไม่รู้รึไงว่ามีแฟนแล้ว” มันพูดเสียงเหมือนงอนๆแต่ก็เหมือนจะว่ามุข
“บ้า” ผมว่ามันแล้วเดินไปเปิดโทรทัศน์ ไอ้วิทย์เดินมาหาผมแล้วจะเข้ามากอดผม ผมเดินถอยหนี
“อะไร ขอกอดบ้างไม่ได้รึไง” มันพูด
“ไม่ได้” ผมตอบทันที
“งก” มันพูด
“จะอาบน้ำอ่ะ” มันบอกแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมก็เดินไปหามันแล้วหยิบผ้าขนหนูอีกผืนนึงให้
“ไม่เอา กูจะใช้ผืนเดียวกับของมึง” มันพูดแล้วหยิบผืนที่ผมแขวนไว้ข้างตู้ไปถือ
“แล้วกูจะใช้อะไรล่ะ” ผมถาม
“มึงก็ใช้อีกผืนไปสิ กูจะใช้ผืนที่มึงใช้แล้ว” มันบอก
“โรคจิตใช่ไหม” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายๆแล้วหยิบเสื้อผ้ากับบ็อกเซอร์ให้มัน
“เอากางเกงในที่ใส่แล้วด้วยเลยไหม” ผมพูดถามแล้วนั่งลงเพื่อค้นกางเกงในให้มัน
“ได้ก็ดี” มันยิ้มตอบ
“ตีน” ผมว่าแล้วหยิบกางเกงในที่ซื้อมาแต่ยังไม่ได้ใส่ยื่นให้มัน
“อาบด้วยกันไหมครับ” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
“...............” ผมยิ้มจ้องหน้ามันกลับให้มันคิดเอาเองว่าผมกำลังคิดอะไรกับมันอยู่ แล้วมันก็เขินเหมือนทำตัวไม่ถูกตอบ ผมก็เกือบจะหลุดขำเพราะทุกทีมันไม่ใช่คนแบบนี้ มันที่เจ้าชู้มากๆส่วนมากจะไม่ค่อยพูดคุยกับใครถ้าไม่รู้จัก ส่วนตรงนี้เป็นนิสัยที่ทั้งผมและมันคล้ายๆกัน แต่ถ้ามันรู้จักมันจะคุยกับทุกคนอย่างกับเพื่อนสนิทเลยแหละ ส่วนเรื่องเจ้าชู้นั้นไม่ต้องพูดถึงถ้าคนไหนที่มันชอบมันก็จะเข้าไปคุยด้วยเลยทันที เพราะทั้งๆที่ปกติไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาทำความรู้จักด้วยซ้ำ
“เมื่อเช้ามุขปรับน้ำร้อนไว้ มึงก็อย่าลืมปรับล่ะ” ผมพูดบอก แกล้งมันไปอย่างนั้นเองเพราะที่จริงผมเป็นคนปรับให้เป็นน้ำร้อนเองแหละครับ
“เออ” มันกระแทกเสียงตอบส่งๆแล้วปิดห้องน้ำเสียงดังมากเหมือนประชด ผมจัดของไปเรื่อยเปื่อยรอให้ไอ้วิทย์มันออกจากห้องน้ำ
“ทำไมไม่ใช้สบู่กลิ่นเดิม” ผมเงยหน้าไปมอง ไอ้วิทย์เดินออกมาจากห้องน้ำนุ่งผ้าขนหนูอยู่แต่ตัวก็ยังเปียก
“ทำไมไม่เช็ดตัวก่อน” ผมพูด เป็นอย่างนี้ตลอดไม่เคยเปลี่ยนเลยให้ตายเหอะ
“ก็มันขี้เกียจ” มันตอบ
“มึงยังไม่ตอบกูเลยนะ” มันพูดอีก
“ก็เบื่อ” ผมตอบไป เพราะที่ผมเปลี่ยนเป็นกลิ่นนี้เพราะตอนนั้นเฮิร์ทจากไอ้วิทย์มันมากไปหน่อย เพราะปกติทั้งผมและมันชอบใช้สบู่กลิ่นเดียวกัน โลชั่นกลิ่นเดียวกัน แชมพูยี่ห้อเดียวกัน น้ำหอมยี่ห้อเดียวกัน
“.................” มันเงียบยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ ผมเดินไปตรงตะกร้าผ้าแล้วถอดกางเกงออกโยนใส่ตะกร้าผ้า ผมหยิบผ้าขนหนูมานุ่งไว้ก่อนที่จะถอดกางเกงในออก
“อ๊ะ..” ผมร้องด้วยความตกใจ เพราะไอ้วิทย์มันเดินเข้ามากอดผมไว้จากด้านหลังทั้งๆที่ตัวมันก็ยังเปียกอยู่
“อย่าน่าวิทย์” ผมยืนนิ่งเพราะรู้ดีว่านิสัยมันเป็นยังไง
“ไม่เอาอ่ะ ทำไมอะไรก็ต้องเป็นของไอ้เด็กเวรนั่นหมด” มันพูดหน้าก็ซบอยู่ตรงหลังผม
“.................” ผมยืนเงียบ จะไปตอบอะไรได้ล่ะตอนนี้ ใจก็นึกสงสารแต่อีกใจก็ยังปล่อยมันให้เข้ามาตอนนี้ไม่ได้
“ก็เค้าเป็นแฟนกูนี่” ผมตอบด้วยน้ำเสียงขำๆ
“แต่มึงรักกู” มันพูดเสียงแทบกระแทก
“หึ นั่นมันเมื่อก่อน” ผมตอบ
“ไม่เอาอ่ะเว” มันพูดเสียงเหมือนอ้อนอีก
“เรากลับมาคบกันเหอะนะ..กูรักมึงนะเว” มันพูด ผมได้แต่ยืนนิ่งแล้วกลับไปนึกถึงแต่ก่อน ที่มันชอบแก้ตัวตลอดเวลาที่มันทำผิด มันชอบพูดว่า “แต่กูรักมึงนะ” ทุกครั้ง มันใช้แบบนี้ทุกครั้ง ผมเองก็เหมือนแดกขนมสักยี่ห้อที่ปากบอกว่าไม่อร่อยแต่ก็ยังเสือกแดกซ้ำซากไม่ยอมเปลี่ยน นั่นก็คงเพราะมันไม่มีขนมยี่ห้ออื่นที่อร่อยถูกปากผมไปกว่าขนมส้นตีนๆแบบนี้แหละมั้งครับ
“แต่กูคบกับมุขอยู่” ผมตอบ
“เลิกสิ เลิกกับมันไปเลย” วิทย์พูด
“ไม่เลิก ทีตอนกูบอกให้มึงเลยทำพฤติกรรมแบบนั้น มึงก็ยังเลิกไม่เห็นได้” ผมพูดย้อน ถึงตอนนี้เพื่อนทุกคนอยากให้ผมกลับมาคบกับมัน แต่มีสลิ่มมันคนเดียวแหละที่เตือนผมตลอดว่าอย่าเพิ่ง เพราะว่ามันยังไม่ถึงเวลา หลายครั้งเหมือนกันที่ผมเกือบใจอ่อนไป ผมรู้ดีว่าพฤติกรรมมันเปลี่ยนไปมากพอสมควร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่จีบคนอื่นอยู่ ผมรู้ดีว่ามันยังจีบคนอื่นไปทั่ว แต่นั่นก็คงเป็นสันดารของมันไปแล้วซึ่งผมก็ไม่เคยท้วงอะไรตั้งแต่เลิกกับมันมา บางทีมันก็จีบต่อหน้าผมเลยด้วยซ้ำแต่ผมก็รู้ดีว่ามันก็แค่เล่นๆไปตามสไตล์ของมัน แต่สิ่งที่ผมไม่รู้คือ มันยังไปนอนกับคนอื่นอยู่อีกไหม ในใจผมรับรู้และมีคำตอบแน่ชัดอยู่แล้วว่า มันต้องมีแหละ ใจผมมันถึงได้แข็งพอที่จะไม่กลับไปหามันในตอนนี้ ไอ้เขตเองมันก็ช่วยไอ้วิทย์ปิดตลอด ขานี้เข้ากันได้ดีเพราะนิสัยคล้ายๆกัน ไอ้เขตเองก็เล่นไปเรื่อยเป็นพวกกลัวการมีแฟน บางทีที่ผมรู้ว่ามันหายไปกับผู้หญิงคนไหนบ้างหลังจากเลิกกับผมได้สักพักในตอนนั้นก็คือสลิ่มมันบอกผม เพราะว่าไอ้เขตหลุดปากพูดออกมา นั่นเป็นสิ่งที่ยิ่งทำให้ผมใจแข็งมาได้จนถึงทุกวันนี้
“กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีกแล้วนะ” มันพูดแล้วกระชับกอดแน่นกว่าเดิม
“เชื่อได้หรอ” ผมพูดน้ำเสียงแกล้งมัน
“จริงนะ วิทย์สัญญา” มันพูดน้ำเสียงอย่างกับเด็กอ้อนขออะไรสักอย่าง ผมได้แต่ยืนยิ้มแต่ก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายเห็น
“วิทย์รักเวนะ รักเวคนเดียวจริงๆ” มันพูด
“อะไร มึงร้องไห้หรอ” ผมพูดทัก เพราะรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรร้อนๆหยดลงที่แผ่นหลังของตัวเอง ทั้งๆที่ตัวไอ้วิทย์เองมันก็เปียกแต่ผมก็รู้สึกได้
“เปล่าสักหน่อย” มันตอบเสียงเครือ
“หึ..” ผมหัวเราะ
“จำเพลงที่มึงให้กูฟังครั้งแรกได้ไหม” ผมถามขึ้น ยืนนิ่งให้มันกอดอยู่อย่างนั้น
“เพลง Talking about the revolution ไง” มันตอบน้ำเสียงก็ยังเครือไม่เลิก
“เพลงที่เราเล่นด้วยกันเพลงแรกเพลงอะไร” ผมถามอีก
“เพลง For my lover ของ Chapman ดิกูไม่ลืมหรอก” มันพูด
“วันแรกที่มึงจีบกูมึงพูดว่าอะไร” ผมถาม ย้ำทั้งความทรงจำของผมเอง และ ผมอยากรู้ด้วยว่าผมกับมันความทรงจำยังเสมอกันอยู่ไหม
“คบกันเหอะ” มันตอบ เออ..ห้วนแบบนี้เลยไอ้วันนั้นอ่ะ T_T
“แล้วกูตอบว่าไง” ผมถามกลับอีก
“ไม่ขอซะชาติหน้าเลยล่ะ” มันตอบ
“หึ..” ผมยืนยิ้ม
“วันวาเลนไทน์ครั้งแรกมึงให้อะไรกู” ผมถาม
“ตัวกูไง” มันตอบ
“ตีน” ผมตอบกลับ แต่ที่จริงวันนั้นผมกับมันก็มีอะไรกันครั้งแรกจริงๆนั่นแหละ
“ปิ๊ก” มันตอบ กูเป็นมือกลอง เสือกให้ปิ๊กกีตาร์ เจริญจริงๆ
“ถามทำไมนักหนา” มันถามขึ้น
“ถามไปงั้น” ผมตอบแล้วจับมือมันเหมือนจะบอกให้มันปล่อยออก
“ปล่อยก่อนสิ” ผมบอก ไอ้วิทย์เลยปล่อยแขนลงช้าๆ
“ร้องทำบ้าอะไรเนี่ย แล้วพื้นห้องกูเปียกหมด มึงเมื่อไหร่จะเช็ดตัวก่อนออกจากห้องน้ำได้สักทีนะ” ผมบ่นเมื่อเห็นพื้นเปียกไปทั่ว
“เว” มันเรียก ผมหันไปมองหน้ามัน
“...............” มันเงียบยืนจ้องหน้าผมอีก ผมก็เลยนิ่งจ้องมันกลับ เรายืนนิ่งกันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ไอ้วิทย์ก้มหน้าเข้ามาใกล้เหมือนจะเข้ามาจูบผม ผมดันหน้าอกมันไว้ก่อนแต่ไอ้วิทย์กลับจับมือผมที่อยู่ตรงหน้าอกของตัวเองไว้
“อย่าดีกว่า” ผมพูดบอก แต่ไอ้วิทย์กลับจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ยืนนิ่งเม้มปากไว้อยู่อย่างนั้น ไอ้วิทย์เหมือนจะอารมณ์เสียขึ้นมานิดหน่อยที่ผมไม่ยอมเปิดปากออก มันจับหน้ากับคอผมไว้เหมือนพยายามจูบจนกว่าผมจะเปิดปากออก
“................” ไอ้วิทย์นิ่งจ้องหน้าผมเหมือนจะร้องไห้อีก
“มึงรักไอ้เด็กนั่นมากนักรึไง” มันพูดคิ้วก็ขมวดเข้าติดกัน
“มาก” ผมตอบ
“ทำไมอ่ะเว กูมีความรักให้มึงไม่พอรึไง” มันท้วง
“วิทย์คิดว่านี่มันพอแล้วรึไง..สิ่งที่วิทย์กำลังทำอยู่นี่วิทย์ทำดีที่สุดแล้วหรอ..เวยังมองไม่เห็นเลย” ผมตอบเสียงนิ่ง
“เวต้องการอะไรล่ะ วิทย์ทำได้ทุกอย่างแหละ” มันรีบพูด
“แต่ก่อนวิทย์ก็น่าจะรู้ดีว่าเวอยากให้วิทย์เป็นยังไง แต่วิทย์ก็ทำไม่ได้..วิทย์จะเรียกร้องอะไรจากเวมากมาย ทั้งๆที่เวของวิทย์แค่อย่างเดียวเอง” ผมพูด
“ฮึก วิทย์ขอโทษไงครับ วิทย์จะไม่ทำแล้วนะ ยกโทษให้วิทย์นะ” มันเข้ามากอดผมไว้อีก
“ยกให้ตั้งนานแล้ว” ผมตอบ ไอ้วิทย์รีบปล่อยแล้วมองหน้าผมทันที
“แต่แค่ยกโทษ” ผมบอก
“ไม่ได้ให้มากกว่านั้น  เพราะถ้ากูไม่ยกโทษป่านนี้มึงไม่ได้มายืนตรงนี้หรอก” ผมพูดทำเอาไอ้วิทย์นิ่งไป  ผมเลยเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากที่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น ไปยืนมองตัวเองในกระจกแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ ไม่ได้อยากให้มันเสียใจแบบนี้เลย ไม่อยากทำร้ายจิตใจไอ้วิทย์มันเลย..ผมไม่ได้อยากทำ แต่อีกใจผมก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี  ผมอาบน้ำใช้เวลานานมากๆ เพราะเวลาที่อาบไปหัวมันก็คิดเรื่องอื่นไปเรื่อย พอออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นไอ้วิทย์มันยังยืนอยู่ที่เดิมอยู่เลย
“ไอ้วิทย์ทำไมไม่แต่งตัว” ผมพูดเพราะตอนที่เข้ามาในห้องก็เปิดแอร์ไว้ตั้งนานแล้ว มันไม่หนาวรึไงยืนตัวเปียกอยู่ได้
“ไม่” มันตอบหน้างออีก
“อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหมวะ” ผมบ่นแล้วหยิบเสื้อผ้ายื่นให้มัน
“มึงอาบน้ำนานหนีกูอ่ะ” มันพูดแต่ก็ไม่ยอมรับเสื้อผ้าไปจากมือผม
“ไม่ได้หนี” ผมบอกจ้องหน้ามัน ผมเองตอนนี้ก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วเพราะมันเสือกพูดไม่รู้เรื่อง
“หนี..มึงไม่ยอมจูบกู กูก็จะไม่แต่งตัว” มันพูด
“................” ผมนิ่งจ้องหน้ามันอย่างหน่ายๆ
“ไอ้วิทย์” ผมพูดไปถอนหายใจไปด้วย
“จูบกูเดี๋ยวนี้นะ” มันพูดเป็นเชิงสั่งอีก ผมได้แต่ยืนนิ่งจ้องหน้าตอบกันอยู่อย่างนั้น ผมเลยช่วยไม่ได้แล้วเดินเข้าไปหามัน ไอ้วิทย์ยืนนิ่งผมจับต้นคออีกฝ่ายเบาๆ ไอ้วิทย์จับหน้าผมตอบแล้วต่างคนต่างก็ก้มลงมาจูบกัน แล้วอยู่ดีไอ้วิทย์มันก็จับหน้าแรงขึ้นกว่าเดิม แล้วบดเข้าจูบรุนแรงมากขึ้น ผมพยายามดันให้มันปล่อยออกเพราะมันเริ่มจะเลยเถิดไปใหญ่
“เดี๋ยววิทย์ๆ” ผมเรียกปรามๆแล้วดันมันไว้หน่อย ไอ้วิทย์มองตาผมเหมือนจะอ้อนก็ไม่เชิง แต่ก็เหมือนกำลังต้องการอะไรสักอย่างจากผม ผมเลยปล่อยให้มันจูบอยู่อย่างนั้นมือมันก็เริ่มลูบไล้ตัวผมมากขึ้นเรื่อยๆ
“เดี๋ยว” ผมบอกแล้วปัดมือมันที่กำลังบีบก้นผมออก แต่มันกลับเอามือมาจับเอวผมไว้อีก
“หยุดก่อน” ผมรีบเอามือทั้งสองมือล็อกหน้าไอ้วิทย์ให้มันหยุดสักที มันจ้องหน้าผมนิ่ง
“.............” มันนิ่งสีหน้าก็เหมือนเด็กกำลังโดนลงโทษ
“จะเอาจริงๆใช่ไหม” ผมพูดย้ำเตือนสติมัน
“อืม” มันพยักหน้าตอบหน่อยๆ
“ตามใจนะ” ผมบอกแล้วเอาหน้าเข้าใกล้แล้วจูบมันก่อนเลยทันที ไอ้วิทย์รีบตามน้ำผมไป ผมผลักไอ้วิทย์ออกแล้วเดินไปปิดผ้าม่านก่อนที่จะเดินไปปิดไฟเปิดแต่โทรทัศน์ไว้ ไอ้วิทย์ดึงแขนผมเข้าไปหาตัวเองแล้วกอดผมไปทั้งตัว มันกอดผมแล้วซุกไซร์ผมไปทั่วร่างกายจนผมเริ่มมีอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้วิทย์ปลดผ้าขนหนูผมออกแล้วจัดการน้องชายให้ผมอย่างไม่รังเกียจอะไรเลยสักนิด
“อ๊ะ..” ผมครางเมื่อลิ้นมันแตะเข้าที่น้องชายผม ผมรีบเกาะชั้นวางหนังสือไว้เพื่อเป็นหลักยืน
“เดี๋ยววิทย์” ผมปรามมันหน่อยเพราะมันเสือกเล่นซะไม่บันยะบันยัง ผมสะกิดมันให้มันยืนขึ้นมาเหมือนเดิม ไอ้วิทย์รีบลุกขึ้นยืนแล้วเข้ามาจูบผมอีก ผมไซร์ตัวมันบ้างไอ้วิทย์ก็ปล่อยให้ผมทำตามใจด้วยเหมือนกัน
“อ่ะเว ดะ..เดี๋ยวมึง” ไอ้วิทย์ร้องเมื่อผมไซร์มันต่ำลงมาเรื่อยๆ มือสองมือผมบีบก้นมันอย่างหมันไส้ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าในเมื่อมันทำผมได้ ผมก็ทำมันได้เหมือนกัน แต่ก่อนที่ยอมให้ทำก็เพราะรักและไม่อยากทำให้มันเจ็บ แต่ในเมื่อยังเห็นความสำคัญกันและกันไม่มากนัก ก็จะทำให้มันเห็นเท่าๆกันทั้งสองฝ่ายนี่แหละ จะเจ็บก็ช่างหัวมันละ ทีผมยังเจ็บเพื่อมันได้เลยตั้งหลายครั้ง
     ผมจึงปลดผ้าขนหนูมันออกบ้างแล้วไซร์ต้นขามันแต่ไม่ยอมไปยุ่งอะไรกับน้องชายมันเลย ผมไซร์ตัวมันจนผมขึ้นมายืนอีกครั้ง ไอ้วิทย์กอดผมไว้มันก็เคลิ้มไปแล้วเรียบร้อย ผมจูงมันให้เดินไปที่เตียง มันก็ว่าง่ายเดินตามมาแล้วดันผมให้นอนลง ผมก็นอนลงอยากทำอะไรก็ทำให้มันตายใจเล่นไปก่อนเหอะ ไอ้วิทย์รีบตามมาคร่อมผมไว้ทันที
“กูคิดถึงมึงจัง” มันพูดด้วยสายตาหวานเยิ้มตามสไตล์ หลังจากนั้นมันก็ไซร์ของมันไปเรื่อย ผมก็เคลิ้มมีอารมณ์ตามแต่ก็ยั้งสติเตือนตัวเองไว้ตลอด
“อึ..เว ทำอะไร” มันท้วงด้วยความตกใจเมื่อผมกอดเอวมันให้น้องชายมันชิดกับน้องชายผม มือผมก็ลูบต่ำไปจนถึงก้นมัน ไอ้วิทย์หน้าตาหวาดระแวงนิดหน่อย
“กูอยากทำ ไม่ได้หรอ” ผมพูดแล้วออกแรงให้มันไปอยู่ข้างล่างบ้างส่วนผมขึ้นไปทับตัวมันแทน
“หื้ม ได้ไหม” ผมก้มลงไปกระซิบถามที่ข้างหู แล้วจูบลงด้วยความคิดถึงมันเหมือนกัน
“อ๊ะคือ..” ไอ้วิทย์ตอบตะกุกตะกัก ผมจับขามันให้อ้าออก ไอ้วิทย์มันก็ไม่ได้ขัดขืนหรืออะไรแต่สีหน้ามันก็ยังดูเหมือนตกใจและลังเลอยู่ดี
“...............” ไอ้วิทย์เงียบไม่ยอมพูดอะไร ผมลูบต้นขามันมาเรื่อยๆจนถึงน้องชายมัน ไอ้วิทย์สะดุ้งนิดหน่อยมันจับผมให้เข้าไปจูบมันอีกครั้ง มือผมก็ลูบผ่านลงต่ำไปเรื่อยจนถึงรูที่ปิดสนิทของมันนั่น
“กูกลัวเจ็บ” มันพูด
“หึ..” ผมหัวเราะตอบกับความน่ารักของมัน ที่จริงมันเป็นผู้ชายที่น่ารักสำหรับผมนะ ตัวใหญ่แต่กลับง๊องแง้ง ขี้งอนและขี้หึง ส่วนตัวแล้วผมก็ชอบคนลักษณะแบบนี้
“งั้นให้กูพูดประโยคเดียวกับที่มึงเคยพูดไหมล่ะ” ผมพูดแหย่
“เวจะทำเบาๆนะครับ” ผมกระซิบพูดใกล้แก้มมันแล้วจูบเบาๆ
“ไอ้ห่า มึงเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ..แต่ก่อนออกจะน่ารักแท้ๆ” มันพูดคิ้วขมวด
“กูก็เป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ไอ้ที่น่ารักมึงคิดไปเองทั้งนั้น” ผมพูดแกมหัวเราะมือก็ยังลูบอยู่ตรงส่วนนั้น
“อ๊ะ..ไม่จริงอ่ะ ไอ้เด็กเหี้ยนั่นทำมึงใจแตกใช่ไหม” มันสะดุ้งเพราะผมดันนิ้วเข้าไปแต่ปากมันก็ยังไม่เสือกหยุดพูด
“มึงคิดว่ากูเคยเอามุขคนเดียวรึไง” ผมพูดย้อนแล้วดันนิ้วเข้าไปมากขึ้น ไอ้วิทย์สีหน้าเหยเกมันคงเจ็บเพราะตอนนี้ตรงส่วนนั้นของมันรัดนิ้วผมซะแน่น
“มึง..มึงเอาคนอื่นด้วยหรอ” มันลืมตาถามด้วยสีหน้าผิดหวังซะงั้น
“ก็นิดหน่อย” ผมตอบเพราะก็นิดหน่อยจริงๆ หาเศษหาเลยบ้างพอประมาณหลังจากที่เลิกกับมันแล้วน่ะครับ
“ไอ้เลว” มันด่าแล้วตบหัวผม
“ห่า..มึงไม่เลวเลย” ผมด่ากลับ
“กูเลวได้มึงห้ามทำตามสิ” มันว่า
“หรอ..กูไม่ใช่เวคนเดิมแล้ววิทย์ มึงยังรักกูอยู่ไหมล่ะ” ผมพูดย้อนจ้องหน้ามัน ไอ้วิทย์เงียบชะงักไป
“รักสิ มึงเป็นยังไงกูก็รัก” มันพูด แปลกๆแฮะ นิ้วก็ยังคงอยู่ในส่วนนั้นแต่เสือกพูดซึ้งกันทำเหี้ยไรเนี้ยพวกผม T_T
“งั้นก็ดีแล้ว งั้นมึงคงเต็มใจให้กูทำสินะ” ผมยิ้มถามแล้วดันนิ้วเข้าสุดแกล้งมันจนไอ้วิทย์สะดุ้งตัวเกร็งเอามือมาจับตรงข้อมือผมไว้ทันที
“ไอ้เหี้ยเว กูเจ็บ” มันร้องโวยวาย
“หึ..” ผมหัวเราะตอบแล้วก้มลงไปจูบมัน
“มึงก็น่ารักนะวิทย์..แต่กูยังไม่รักมึงหรอกนะ” ผมพูดกระซิบไซร์ไปจนถึงหูของมัน
“แล้วอย่างนี้จะยอมกูอยู่อีกไหม หื้ม..” ผมกระซิบถาม
“.................” ไอ้วิทย์เงียบนิ่งไป แล้วอยู่ดีๆมันก็เอาแขนมากอดตัวผมไว้
“ยอมสิ ถ้ามึงอยากทำกูยอมหมดแหละ” มันพูด ผมได้แต่นิ่งเพราะอึ้งกับคำพูดของมัน ผมไม่คิดว่ามันจะยอมผมง่ายขนาดนี้ด้วยซ้ำ แต่ก่อนผมไม่เคยขอมันเอาหรืออะไร เพราะมันเป็นคนขี้เอาและขี้อยาก ในเมื่อมันเป็นคนแบบนั้นผมจึงไม่เคยเอ่ยปากขอ เพราะกลัวว่ามันจะไม่ให้และลำบากใจจนทำตัวไม่ถูก และผมก็ไม่อยากทำลายศักดิ์ศรีของมันด้วย มันเป็นผู้ชายที่รักสนุกผมก็เลยไม่อยากที่จะทำลายมัน
“ถึงมึงบอกว่าเจ็บกูก็จะไม่หยุดนะ..กูจะไม่ขอโทษมึงด้วย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“อืม” ไอ้วิทย์ตอบเสียงเบา หลังจากนั้นผมกับมันก็เริ่มทำกันอีกครั้ง ไอ้วิทย์ยอมโอนอ่อนตามทุกอย่าง ระหว่างที่ทำมันไม่ร้องบอกว่าเจ็บอีกเลยสักครั้งเดียว มันเอาแต่หายใจหอบแรง ร้องด้วยน้ำเสียงที่บางครั้งก็เหมือนทรมาน ก็แน่ล่ะ..ครั้งแรกนี่นะ แต่ผมก็พยายามที่สุดที่จะไม่ทำรุนแรงกับมัน เพราะผมรู้ดีว่ามันกำลังรู้สึกยังไง


.................
.................


ก๊อก ๆ ๆ

ก๊อก ๆ  ๆ
“เว” เสียงไอ้เขตเรียก ผมสะดุ้งรีบลุกขึ้นทันที หันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆก็ทำให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทั้งหมด ผมรีบเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวแล้วเดินไปเปิดประตู
“ชู่” ผมรีบเอามือปิดปากไอ้เขตไว้เป็นการบอก
“...............” ไอ้เขตมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความตกใจ
“มันนอนอยู่” ผมบอกเสียงแทบกระซิบ แล้วปล่อยมือออกจากปากมัน
“มึง..ได้กัน ได้ไง” ไอ้เขตพูดตะกุกตะกัก ทำเหมือนกูสองคนไม่เคยได้กันอ่ะนะ
“เออน่า มึงอย่าเพิ่งพูดไปล่ะ” ผมปราม
“มีไรวะ” ผมถาม
“กูจะไปซื้อกับข้าว เอาอะไรไหม” มันถาม
“งั้นเอาข้าวผัดกุ้งให้ไอ้วิทย์ ส่วนกูเอาคะน้าหมูกรอบแล้วกัน” ผมบอก
“เออแค่นี้ใช่ไหม” มันถามอีก
“ซื้อยาแก้อักเสบ แก้ห่าอะไรมาด้วยก็แล้วกัน..เผื่อเฉยๆ” ระหว่างที่ผมพูดไอ้ห่าเขตเสือกยิ้มอออกมา ผมเลยต้องพูดปัดๆไปเรื่อยเพราะเขินมันนิดหน่อย
“มึงทำมันหรอ” ไอ้เขตถามหน้าตาจับผิดอีก
“.................” ผมเงียบไม่ตอบแต่ยิ้มให้มันหน่อยๆ
“ห่า แต่ละคน” ไอ้เขตส่ายหัวเหมือนเซ็งๆแล้วเดินไป  ผมปิดประตูลงแล้วล็อกประตูด้วย เดินไปเก็บซากเสื้อผ้าที่ไม่ได้ถูกใส่มาพับไว้ให้เป็นระเบียบ ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
“แล้วกูจะเอายังไงต่อวะเนี่ย ใจอ่อนเลยดีหรือว่าเล่นอีกหน่อย” ผมคิด ระหว่างที่อาบน้ำก็ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างนอก เลยรีบเช็ดตัวแล้วเดินออกจาห้องน้ำ ก็เห็นไอ้วิทย์มันนิดกอดหมอนข้างอยู่ไม่ได้ลุกไปไหน พอมันเห็นผมเดินออกมาจากห้องน้ำมันก็เหลือบตามามองหน่อยๆแล้วก็เอาหน้าซุกกลับไปเหมือนเดิมอีก
“มึงต้องรับผิดชอบกูด้วย” มันพูดงึมงำ
“.................” ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ที่จริงแล้วแทบจะหลุดยิ้มออกมา ผมเดินไปหยิบกางเกงในมาใส่แล้วแต่งตัว
“มึงต้องเลิกกับไอ้เด็กนั่นด้วย” มันพูดขึ้นอีก
“กูไปรับปากมึงเมื่อไหร่ ไม่ได้บอกสักหน่อย..มึงยอมให้กูเอาเองนะ” ผมพูดลอยหน้าลอยตา แล้วเดินไปหยิบจานชามมาตั้งไว้รอไอ้เขต
“ทำไมมึงพูดอย่างนี้อ่ะ” มันพูดแล้วลุกขึ้นนั่งหน้างออีก
“แล้วจะให้พูดยังไง กูก็บอกมึงไปก่อนแล้วนิว่าถึงยอมกูก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะกลับไปรักมึงสักหน่อย” ผมหันไปพูด
“..................” ไอ้วิทย์นั่งนิ่งก้มหน้าไป ผมนึกสงสารมันขึ้นมาอีกแต่ก็พูดไปแล้วนี่หว่า ไอ้นี่นะถ้าได้เศร้าก็เศร้าแป๊บเดียวแหละ เดี๋ยวมันก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ผมนั่งรอไอ้เขตจนไอ้เขตมันมาเคาะห้องเรียกอีกครั้ง
“กินด้วยกันเปล่า” ผมถาม
“..................” ไอ้เขตขยิบตาให้อย่างกวนตีนแล้วแทรกตัวเดินเข้าห้องไป ผมเลยปิดประตูแล้วเดินเอาอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ
“อ่าว ไอ้เหี้ยวิทย์แก้ผ้าทำไมน่ะ” ไอ้เขตพูดทักไปยิ้มไป ไอ้วิทย์นั่งนิ่งไม่ยอมตอบอีก
“เป็นไรวะ” ไอ้เขตถามงงๆ สงสัยไม่ได้เป็นไปตามที่มันอยากจะแกล้งสักเท่าไหร่นัก
“หยิบผ้าขนหนูให้กูหน่อย” ไอ้วิทย์พูด ไอ้เขตเลยหยิบผ้าขนหนูให้ไอ้วิทย์ แล้วมันก็เอาไปนุ่งก่อนที่จะลงจากเตียง มันดูจะเดินขัดๆนิดหน่อยเข้าห้องน้ำไป
“เป็นไร” ไอ้เขตกระซิบถามอย่างอยากรู้
“กูไม่ยอมเลิกกับมุข” ผมพูดประโยคที่ทำให้มันเข้าใจได้ง่ายที่สุด
“อ่าวไอ้เหี้ย” ไอ้เขตด่า
“ไมมึงเหี้ยอย่างนี้ล่ะ นั่นผัวมึงนะ เมียมึงด้วย” ไอ้เขตชี้เข้าไปในห้องน้ำ
“ขอบคุณนะที่ย้ำเตือน” ผมตอบแบบไม่สนใจแล้วเดินไปแกะกล่องเทข้าวใส่จาน
“ห่าเว มึงนี่คิดอะไรของมึงอยู่วะ” ไอ้เขตเดินมาบ่นอีก มันนั่งลงที่เก้าอี้มองหน้าผมอย่างเครียดๆ
“หึ..” ผมหัวเราะตอบ ไอ้เขตก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยอาการเซ็งสุดท้ายมันก็เงียบไปจนไอ้วิทย์ออกมาจากห้องน้ำ มันก็เดินไปแต่งตัวก่อนที่ไอ้เขตจะเรียกให้มันมากินข้าวด้วยกัน มันก็นั่งซึมกินข้าวไม่พูดไม่จากันเลยทีเดียว เหอะๆ

...............>>>><<<<................

[Poes]

เวร วิทย์โดนเสียบ แอร๊ยยยส์ 

[uME_HeRo]

เว...ทำดีมาก
หวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ คงทำให้เวรู้ว่าวิทย์ก็รักเวมากเหมือนกันน่ะ
 

[kitty]

 o18เวใจแข็งโคตรรรรรรรรร


วิทย์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เลิกเจ้าชู้สะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[DraCo_SLa13]

วิทย์น่าสงสาร ผิดถูกไม่รู้ ไม่สน  เข้าข้างวิทย์อ่ะตอนนี้ 
เวคงเจ็บมากจากที่วิทย์ทำเมื่อก่อน แต่ วิทย์ก็ยอมให้สุดๆแล้วนะ ยอมให้เมียเอาเนี่ย แล้วเจอเวพูดแบบนี้ใส่ ก็นะ  ปวดตับค่ะ