หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pui]

 
 
 

[mascot]

เวร้ายอ่ะ เอาคืนซะ
แต่ก็ต้องเอาให้อยู่หมัดใช่มั๊ยเว

[Fae~For~One]

  วันนี้จะมาไหมน๊า....

[jara]

โธ่เอ๋ยยยวิทย์  เวยังไม่ยอมกลับไปรักเลยอะ  น่าจ๋งจ๋านนนนน

[Azitten]

กรี๊ดดดดดดดดดด เวเท่ห์อะ
ให้มันได้อย่างนี้สิ สุดยอดๆๆๆอะเว

ดีใจแทนเว 555
แต่วิทย์ยอมขนาดนี้แล้วก็กลับมาคบกันเหอะนะ
แอบสงสารวิทย์เล็กๆๆเหมือนกัน

น่ารักกกกกกกกกกอะ

[namtaan]

วิทย์น่าสงสารนะสำหรับตอนนี้
แต่เมื่อมองย้อนไปแล้ว สาเหตุที่ทำให้เวเป็นแบบนี้ ก็เพราะการกระทำทั้งหลายที่ผ่านมาของวิทย์นั่นละ
ก็ต้องพิสูจน์ตัวเองไปนานๆ เวทำแบบนี้ก็โอเคแล้ว ง่ายไปวิทย์ก็อาจจะได้ใจ
แม้ว่าความรักคือการอภัย แต่ก็ต้องมีบทลงโทษ สั่งสอนกันบ้าง พิสูจน์ใจ พิสูจน์รักแท้กันไป
ถ้าเวยอมง่าย วิทย์จะเข้าใจ และปรับตัวได้เลยจริงๆหรือ

บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณเบบี้มากจ้า

[K2KARN]

กร๊ากกกกกกส์
ได้กันแล้ว เวได้วิทย์แล้ว 

กลับมาคบกับวิทย์เถอะ ยอมขนาดนี้ ฮ่าๆๆ

[เบบี้]

วันนี้มันว่างมาก
จนไม่อยากจะทำอะไร

[Little Devil]

เข้าใจทั้งสองคน

[kuku]

ชอบเวอ่ะ

[Killua]

วิทย์เอ้ย โดนเสียบแล้วไม่พอ เค้าไม่รับผิดชอบอีก
เหอๆ ท้องไม่มีพ่อ ทำไงอ่ะ

[tachibanramen]

สลับ!!!
โอววว ว ยังไหงๆ

[aphanite]

อ๋าาา

ไม่เลิก เพราะ เค้าไม่เปนแฟนกานนี่นา

หุหุ

[ToeyTato]

สะจายยยยยยยยย อย่างที่สุดวะฮะฮ่าาา

[pukpra]

ปฎิบัติการง้อขอคืนดีเริ่มมาก 555

เบบี้ วันหยุดจะต่อเรื่องชิมิ (เนียน) 555

[しろやま としんや]

เวนายร้ายมาก กรั่กๆๆๆๆ

ไม่คิดว่าวิทย์จะได้มีวันนี้กะเขาด้วย 555555555555555555+

[┗◎┗◎]

แอบอึ้งอ่ะ

วิทย์สามารถ

เวร้ายจริงๆ

[scottoppa]

บวกหนึ่งให้น้องเว
แต่น้องวิทย์ เจ็บมากไหม ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรนะ ครั้งหน้ายังมีโอกาสแก้คืน 
ชอบตอนที่ถามๆกันว่าจำได้ไหมนั่นนู่นนี่ น้องวิทย์เป๊ะ มากก
น้องเว โปรดจงเห็นใจไวไวนะ อยากให้น้องเขตโสดคนเดียว ก๊ากกก
กอดเบบี้ๆๆ 

[morrian]

น้องเว สุดยอดจริงๆ ต้องแสดงให้วิทย์เห็นเนอะ ว่าเราก็เป็นผู้นำได้

บี้ว่าง ก็มาต่อนิยายสิจ๊ะ 

[nopompam]

หวังว่า
ไม่นาน
วิทย์จะ
กลับมา
'อยู่บน'
 

------------------

^^
เวน่ารัก
<เคะในอุดมคติ>

[maymun]

สงสารวิทย์อ่ะ เวใจอ่อนเห๊อะ

[bobie]

สงสารวิทย์นะ
แต่ดัดนิสัยอีกหน่อยก็ดีนะเว

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L1:มาให้กำลังใจเสมอขอให้มีความสุขเสมอนะ

[Smirnoff]

เวเจ๋งอะ
นู๋วิทย์คงเข็ดไปอีกนานเลยนะเจอแบบนี้เข้าไป

[Youch06]

เว ~~

เยี่ยม!!!!!!!!!
5555

[เบบี้]

ตอนที่102  คน+เห็นแก่ตัว = วิทย์ & เว

~เว~

“ปล่อยไปอย่างนั้นมันจะดีหรอวะ” ไอ้เขตยังบ่นไม่เลิก ตั้งแต่ไอ้วิทย์กลับไปมันก็นั่งบ่นถึงเพื่อนรักมันอยู่ได้
“...................”
“แล้วมึงก็น้า จะใครก็เอาสักคนสิวะ” มันบ่นอีก
“....................” ผมเงียบแล้วเดินเอาไม้กวาดไปเก็บ
“พูดอะไรสักอย่างเซ่ ห่านี่” ไอ้เขตขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมตอบอะไรมันเลย
“อะไรมึงล่ะ” ผมหันไปยิ้ม
“มึงนี่มันกวนตีนจริงๆนะ” ไอ้เขตพูดส่ายหัวแล้วเดินไปที่เตียงผมก่อนที่จะพุ่งตัวเองลงไปนอน
“มึงก็ไปไหนบ้างเหอะ มาขลุกอยู่กับกูอยู่ได้” ผมบอก
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า พวกเราเสือกแยกกันไปคนละทางทำไม..นี่กูก็ไม่ได้เจอไอ้หลิ่มบ่อยๆ คิดถึงมันจัง” มันพูดทั้งๆที่หน้ายังซุกหมอนอยู่
“มึงเจอมัน มันก็บ่นมึง..ชอบรึไง” ผมพูดแล้วเดินไปหยิบรีโมทก่อนที่จะเดินไปนอนที่เตียงบ้าง
“ชอบ” ไอ้เขตตอบ
“หึ..” ผมหัวเราะตอบ ทีตอนไอ้หลิ่มบ่นก็หาว่ามันบ่น พอไม่เจอกก็คิดถึงซะงั้น
“มึงว่าสักวันเราจะวงแตกป่ะ” ไอ้เขตถามแล้วเลื้อยตัวเองกลิ้งมาเรื่อยๆจนมานอนใกล้ผม
“ไม่มั้ง เราก็ไม่มีอะไรรองรับอารมณ์พวกเราได้นี้แล้วนี่” ผมบอก
“กูไม่อยากให้วงแตก” มันพูด
“ก็ถ้าไม่ทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติดก็คงไม่มีอะไรมาทำให้แตกหรอก ไอ้หลิ่มมันไม่ยอมหรอก กูก็รักวง ไอ้วิทย์ก็รัก..เราก็แค่ไม่ค่อยได้ซ้อมกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อนแล้วเท่านั้นเอง” ผมบอก
“แต่กูเหมือนเป็นคนเดียวที่ต้องการซ้อมทุกวัน” มันพูด
“ทำไม อยากย้ายวงรึไง” ผมแซว
“เปล่าเว้ย” มันรีบพูดแถมขึ้นเสียงอีกต่างหาก
“กูแค่พูดเฉยๆ เหมือนพวกมึงเฉยซะจนกูกลัว” มันบอก
“ห่า คนเราก็มีทางเดินชีวิตของตัวเอง เราเรียนก็คนละสายกับดนตรีกันหมดเลย..มันก็ต้องทำใจว่ะ เราโตขึ้นอะไรๆมันก็เยอะขึ้น จะให้มาซ้อมดนตรีไปวันๆมันก็คงจะไม่ได้แล้ว” ผมบอก
“โด่ ก็ถ้าอยู่หอใกล้กันก็ดีหรอก กูจะได้ไม่เหงา” มันพูด
“เค้าก็มีคู่กันหมดอ่ะ มึงแหละหาสักทีสิ” ผมบอก
“เรื่องดิ..” มันตอบทันที
“ใครก็ไม่ได้แอ้มชีวิตโสดกูหรอกเว้ย” มันพูดอย่างมาดมั่น
“หึ เหี้ยจริงนะมึง แล้วไอ้ที่จีบๆไว้ล่ะ” ผมถาม
“ไม่ได้ขอเป็นแฟนด้วยสักหน่อย กูไม่เคยขอใครสักคน” มันบอก
“มึงนี่น้า เหงามากกว่านี้ขึ้นมาอย่ามาบ่นนะเว้ย” ผมพูดเตือน
“กูอยู่ขอกูได้น่า..แต่ถ้าได้คนที่อยากได้ก็ดีดิ ไอ้คนที่ไม่ได้อยากได้นิมากันจริง” มันพูด
“ใครวะ” ผมถามอย่างสงสัย
“ไม่บอก” มันเล่นหน้าเล่นตาตอบแล้วหันหลังนอนตะแคงให้ผม  ผมนอนดูโทรทัศน์ต่ออีกสักพักก็รู้สึกง่วงขึ้นมา ก็เลยลุกไปปิดโทรทัศน์แล้วนอน ตื่นมาอีกทีทั้งผมและไอ้เขตก็งัวเงียพอกัน


..............
..............


ก๊อก ๆ  ๆ

“อ่าว..” ผมเดินมาเปิดประตู ก็เจอไอ้วิทย์ยืนอยู่
“มีไร” ผมถาม
“มาหาไม่ได้รึไง” มันพูดหน้างอ
“เปล่า” ผมตอบ
“กินข้าวกัน” มันพูดแล้วยกถุงกับข้าวเยอะแยะที่มันซื้อมาให้ดู
“เอ่อ..” ผมได้แต่อ้ำอึ้งนิดหน่อย เพราะเมื่อกี้มุขเพิ่งโทรมาบอกว่าเดี๋ยวจะมาหา
“ทำไม” มันถาม
“เปล่า” ผมตอบเพราะไม่รู้จะไล่มันกลับยังไงด้วย
“เข้าไปนะ” มันพูดเหมือนขอแต่ก็ไม่ได้ฟังคำอนุญาตของเจ้าของห้อง มันก็เดินเข้าห้องมาเลยทันที
“เมื่อเช้าแม่ทำแกงเผ็ดอ่ะ กูเลยแบ่งมาด้วยแหละ” มันพูดแล้วเดินเอาของไปวางไว้บนโต๊ะ ผมปิดประตูแล้วเดินไปหามัน
“เอ่อ เดี๋ยวมุขจะมานะ” ผมพูดบอกไว้ก่อน
“..................” ไอ้วิทย์หันมามองหน้าผมตาขวางทันที
“กูไม่กลับหรอกนะ” มันบอก
“ก็ไม่ได้ไล่สักหน่อย” ผมตอบ
“ไม่ให้กินข้าวพวกนี้ด้วย” มันพูดอย่างกับเด็กแล้วชี้ไปที่อาหาร
“พอดีน้องมันก็ซื้อข้าวมาให้กูเหมือนกัน” ผมบอกมัน
“แล้วมึงจะกินของใคร” มันถามขึ้นทันที
“...................” ผมยืนมองหน้ามัน แล้วจะให้กูตอบยังไงวะเนี้ย
“ก็กินทั้งสองคนนั่นแหละ” ผมตอบ
“ไม่ได้ มึงต้องเลือกสิ” มันพูด
“แต่มึงมาที่หลังนะเว้ย น้องมันโทรหากูตั้งแต่เช้าแล้ว” ผมบอก
“ไม่เกี่ยวอ่ะ กับข้าวกูมาถึงก่อน” มันพูดแล้วนั่งลงแกะถุงกับข้าว
“เฮ้อ มึงนี่นะ..ไปเรียกไอ้เขตมากินด้วยกันไป” ผมบอก
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย” มันพูด
“ไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แต่มันเยอะเนี่ยเห็นไหม” ผมบอกมัน
“.................” มันเงียบนั่งมองไปที่อาหารของมัน
“ก็ได้” มันตอบแล้วลุกขึ้นไปโทรศัพท์ห้องโทรเข้าห้องไอ้เขต มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อยก่อนที่จะเดินมาเทอาหารใส่จานชาม
“มากินสิ” มันพูดแล้วหันมามองหน้าผมเหมือนสั่ง
“เลิกเอาแต่ใจตัวเองบ้างได้ไหม” ผมบ่นแล้วนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ได้หรอก” มันตอบทันที แล้วหยิบช้อนส้อมให้ผม
“ไหนบอกของชอบ ผัดกระเพรานี่ใส่ข้าวโพดอ่อนมาทำไม” ผมเขี่ยข้าวโพดอ่อนออก ไอ้วิทย์มองแล้วเงียบไปหน่อย
“ก็ลืมบอกแม่ค้านี่” มันตอบ
“อ่ะ..” ผมตักไก่ทอดกระเทียมให้มัน
“ขอบใจ” มันยิ้มตอบอย่างกับปลาบปลื้มหรือได้รางวัลอะไรสักอย่าง
“มาแว้วววววววว” ไอ้เขตเปิดประตูห้องเข้ามา
“อย่างไว” ผมพูด ไอ้วิทย์ก็นั่งยิ้ม  ไอ้วิทย์ยื่นจานข้าวให้ไอ้เขต ไอ้เขตก็รีบนั่งที่เก้าอี้ทันที
“มึงซื้อมาเลี้ยงหมู่บ้านหรอไอ้วิทย์” ไอ้เขตพูดไป มือก็ตักแกงเผ็ดแล้วเอาเข้าใส่ปากเลยสดๆร้อนๆ ไม่มีข้าวร่วมไปด้วยแต่อย่างใด
“อืมหืม ใช้ได้นะเนี้ย” มันพูดชมทั้งๆที่อาหารก็ยังอยู่ในปาก
“กินให้เสร็จก่อนค่อยพูดได้ไหม” ไอ้วิทย์พูดคิ้วขมวดติดกันด้วยอาการรับไม่ได้นิดหน่อย
“ชินซะดิ” ไอ้เขตไม่สำนึก มันตักข้าวเข้าปากตามไป

ก๊อก ๆ  ๆ

“.................” ไอ้เขตหยุดเคี้ยวข้าวหันมามองหน้าผม ผมหันไปมองหน้าไอ้วิทย์ที่กำลังนั่งมองหน้าผมอยู่แทบจะแดกเข้าไปอยู่แล้ว
“สงสัยมุขน่ะ” ผมตอบไอ้เขต ไอ้เขตหน้าเหรอหราไปด้วยความตกใจ ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู
“หวัดดีครับ” มุขยิ้มรับทักผมทันที ผมยืนนิ่งคาอยู่ที่ประตูอยู่อย่างนั้น น้องมุขมองหน้าผมอย่างงงๆว่าทำไมผมยังไม่ยอมให้เข้าไป
“วิทย์มา” ผมทำปากบอกแต่ไม่ได้ออกเสียง
“..................” น้องมุขยืนอึ้งด้วยความตกใจ
“งั้นมุขกลับก่อนดีกว่า” มุขพูด ผมหันไปมองอาหารในมือมุข
“กินข้าวด้วยกันก่อนสิ พี่ก็กำลังกินอยู่พอดี” ผมบอกแล้วจับแขนมุขไว้
“ไม่เอาอ่ะ” มุขยื้อไม่ยอมเดินเข้ามา
“เข้ามาเหอะน่า” ผมบอกแล้วลากมุขให้เข้ามาในห้องจนได้ มุขยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ข้างๆผม
“เข้ามาทำไมอ่ะ” ไอ้วิทย์พูดขึ้นทันที มุขกระตุกแขนตัวเองที่โดนผมจับไว้อยู่เหมือนจะหนี
“เขตเอากับข้าวไปเทสิ” ผมบอกไอ้เขตแล้วหยิบถุงกับข้าวจากมือของมุขไปให้ไอ้เขตมัน ไอ้เขตหันมายิ้มให้มุขส่วนไอ้วิทย์ก็นั่งจ้องหน้ามุขเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“มานั่งนี่มาครับ” ผมบอกแล้วจะให้นั่งเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งเมื่อกี้
“พี่เว” มุขเรียกเสียงเบา ผมหันไปมอง
“มุขอยากกลับแล้ว” มุขบอก
“ก็กลับไปดิ มาบอกไอ้เวทำไม” ไอ้วิทย์พูด
“ไอ้วิทย์” ผมหันไปปราม
“กูไม่นั่งร่วมโต๊ะกับมันหรอกนะ” ไอ้วิทย์พูดอีก
“เอาละมึง..เมียหลวงกับเมียน้อย นั่งโต๊ะเดียวกันไม่ได้” ไอ้เขตพูดไม่คิดอีกแล้ว พวกผมเงียบหันไปมองหน้ามัน ไอ้เขตหันหน้ามาเจอก็สะดุ้งนิดหน่อยแล้วหันไปเทกับข้าวต่อ
“กูไม่กิน” ไอ้วิทย์ดันจากข้าวของมันเหมือนจะเริ่มหาเรื่องเมื่อน้องมุขจะนั่งลงที่เก้าอี้ของผม
“งั้นมุขกลับ” มุขพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“ไอ้วิทย์ มึงอย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหมวะ” ผมพูดบอก มันก็นั่งหน้างออยู่อย่างนั้น ไอ้เขตเอากับข้าวมาวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ของมัน
“มึงกล้านั่งก็ลองดู” มันพูดแล้วหันไปมองหน้าน้องมุขแทบจะแดกเข้าไปแล้ว
“.................” น้องมุขยืนนิ่ง แต่มือนี่จับมือผมบีบไว้แน่น
“มุขกลับบ้านดีกว่านะฮะพี่เว” มุขหันมาพูดบอก
“เอางั้นหรอ แต่กับข้าวเทหมดแล้วนะ” ผมบอก
“มุขกลับไปกินที่บ้านก็ได้ อันนี้มุขซื้อมาให้พี่เว” มุขบอก
“งั้นก็ตามใจครับ” ผมบอก
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมบอกแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซด์
“จะไปไหน” ไอ้วิทย์รีบถามขึ้น
“ไปส่งมุข” ผมตอบ
“ทำไมต้องไปส่ง” มันพูด
“ก็มึงไล่น้องเค้า กูก็ต้องไปส่ง” ผมบอกแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะจับมือน้องมุขให้เดินออกมาจากห้อง โดยที่ไม่ได้หันไปมองไอ้วิทย์อีกครั้ง
“มันจะดีหรอครับ มุขกลับเองได้นะที่จริงอ่ะ” มุขพูด
“พี่จะให้มุขกลับเองได้ไง เอากับข้าวมาให้แล้วยังไม่ได้กินอีก” ผมบอก
“แต่พี่วิทย์โกรธขนาดนั้นอ่ะ” มุขพูดอีก
“ช่างมันเหอะน่า มันก็หมาบ้าไปเรื่อย” ผมหันไปยิ้มบอก
“พี่วิทย์คงเกลียดมุขมากๆแน่เลยอ่ะ” มุขพูดคอตก
“อย่าคิดมากน่ะครับ เดี๋ยวสักวันมันก็เข้าใจ” ผมลูบหัวมุขให้แล้วก้มลงไปหมอที่หัว มุขเงยหน้ามายิ้มตอบให้ ผมไปส่งมุขที่บ้านก่อนจะถึงบ้านก็พามุขไปซื้อข้าวกับขนมก่อนที่จะไปส่งที่บ้าน 
“มาแล้ว” ไอ้เขตหันไปบอกไอ้วิทย์เมื่อผมเดินกลับเข้าห้องมา ผมหันไปเห็นไอ้วิทย์มันนอนหน้างออยู่บนเตียง
“มากินข้าวดิ” ไอ้เขตเรียก ผมเลยเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวไม่สนใจไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียง
“สงสารน้องมันเหมือนกันว่ะ” ไอ้เขตพูดบอกเสียงเบาเหมือนไม่อยากให้ไอ้คนบนเตียงได้ยิน
“แล้วเป็นไงบ้าง” มันถามอีก
“ก็ไม่เป็นไร ไม่โกรธหรอกรายนั้นน่ะ โกรธใครเป็นที่ไหน” ผมบอก
“เดี๋ยวกูจะไป...............เอาไรเปล่า” มันถาม
“ไปไมวะ” ผมถามกลับ
“ไอ้แดนจะไปดูกีตาร์  กูอยากไปดูๆไว้ด้วย..ไม่มีไรทำ” มันบอก ไอ้แดนคือพี่ชายมันน่ะครับ โคตรจะกัดกันตลอดสองคนนี้
“ซื้อเค้กร้าน..............มาให้กูหน่อยดิ” ผมบอกแล้วหยิบเงินให้มัน
“เอาโอริโอ้นะ เอามา5 ชิ้น” ผมบอก
“แดกคนเดียวเนี้ยนะ” มันพูด
“อืม” ผมยิ้ม ก็ผมชอบกินอ่ะครับ
“งั้นกูไปนะ” มันบอกแล้วลุกขึ้น
“ไปนะไอ้วิทย์” ไอ้เขตพูดบอกไอ้วิทย์ ไอ้วิทย์หันมาพยักหน้าตอบให้แค่นั้นไอ้เขตมันก็เดินออกนอกห้องไปพร้อมกับล็อกห้องให้ผมเรียบร้อย
“.................” ผมนั่งกินข้าวไปเงียบไม่พูดไม่จา ไอ้คนที่อยู่บนเตียงก็เงียบ สงสัยงอนจะให้ง้ออีกนั่นแหละ พอผมกินข้าวเสร็จก็เลยต้องจัดการเก็บจานชามเข้าที่เข้าทาง ไอ้วิทย์มันเห็นมันก็ลุกมาช่วยด้วยเงียบๆจนเสร็จ ผมเดินเข้าไปล้างมือบ้วนปากก่อนที่จะเปลี่ยนกางเกงเพราะกะว่าจะไม่ออกไปไหนจนเย็น วันนี้มีการบ้านต้องสะสางทั้งหมดเพราะต้องส่งงานวันจันทร์
“กูกวนมึงรึเปล่า” มันถามขึ้นระหว่างที่ผมนั่งทำงานอยู่
“ไม่หรอก” ผมตอบ
“...............” มันยิ้มตอบให้ทันที
“งั้นกูนอนกับมึงนะคืนนี้” มันพูด
“นะ..” มันพูดแล้วเข้ามากอดผมอีก ผมคงตัดสินใจผิดไปหน่อยที่มานั่งทำงานบนเตียง
“วิทย์จูบเวได้ไหม” มันทำตาละห้อยอ้อน ผมหันหน้าไปมองหน้ามันแล้วยิ้มเป็นคำตอบให้ มันเลยเอาแขนยันตัวเองขึ้นมายื่นหน้าเอาหน้ามาใกล้ผม
“โอ้ย..กัดทำไม” มันหน้างอรีบเอามือจับปากตัวเองเพราะผมกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของมัน
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วก้มลงไปจูบมันไม่ทันให้มันได้ตั้งตัว ไอ้วิทย์นอนลงบนเตียงเพราะตั้งหลักไม่ทันแต่มันก็รับจูบผมได้อย่างชำนาญนั่นแหละนะ
“ที่จริงวิทย์กำลังโกรธเวอยู่นะ” มันจับหน้าผมให้หยุดจูบแล้วพูดบอก
“ก็เรื่องของวิทย์ดิ” ผมตอบ
“เวต้องง้อกูดิ” มันพูด
“มึงผิดนะวิทย์ ทำไมมึงทำนิสัยแบบนี้ มุขไม่เคยว่าอะไรมึงเลยสักครั้ง..เจอทีไรก็ไปว่าน้องมันตลอด” ผมบ่น
“มึงทำไมต้องเรียกมันว่า..น้องมัน น้องมุขตลอดด้วยวะ กูไม่ชอบเวลาที่มึงเรียกมันว่าน้อง” มันพูดหน้าตาหงุดหงิด
“..................” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไร ไอ้วิทย์นิ่งไปได้พักนึงแต่มันก็จับหน้าผมไปจูบอีกครั้ง ผมก็เลยได้แต่ตามน้ำไปเรื่อย จนมันมากขึ้นเรื่อยๆ มันเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อผม มืออีกมือก็ล้วงควักไปทั่ว
“จะทำงาน” ผมปัดมือมันออก
“นิดเดียวเองอ่ะ” มันพูด
“แล้วมีสิทธิ์อะไรมาล้วงของกูเนี่ย” ผมพูดเตือนสติมันไว้ก่อน
“..................” มันเงียบไปทันที
“เออดิ้ กูจะไปมีสิทธิ์อะไร” มันพูดแล้วผลักผมออกเหมือนงอนอีก
“ไม่ง้อนะ” ผมบอกก่อน
“ไอ้เว ไอ้เหี้ย” มันหันมาด่า
“หึ..” ผมหัวเราะตอบแล้วลุกขึ้นนั่งทำงานต่อ แต่กลายเป็นว่าไอ้คนที่ด่าผมว่าไอ้เหี้ยเมื่อกี้ดันลุกขึ้นมานั่งกอดผมจากด้านหลังไว้  ผมก็ไม่ได้ขยับหรือว่าอะไรเพราะอยากกอดก็กอดไป เดี๋ยวมันเมื่อยมันก็ปล่อยเองนั่นแหละ
“เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีอ่ะ กูอยากให้มึงไปห้องกูบ้าง” มันพูดขึ้น
“มึงจะให้กูบอกเลิกมุขรึไง” ผมพูดไปมือก็เขียนงานไปด้วย
“เออเลิกไปสิ แคร์ห่าไร” มันพูดเสียงกระแทกทันที
“เห็นแก่ตัว นิสัยนี้เมื่อไหร่จะออกไปจากตัวมึงสักที” ผมพูดเสียงนิ่ง
“................” ไอ้วิทย์ถึงกับเงียบไป ที่ผมพูดไปเมื่อกี้ไม่ได้จะว่าหรืออะไร แต่ก็ไม่เข้าใจจริงๆ ที่จริงถ้าคนเราไม่มีความเห็นแก่ตัวในตัวเอง ก็ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นกับคนรักได้หรอก เพราะมีความเห็นแก่ตัว คิดอะไรก็เอาแต่ได้ เอาแต่ตัวเองมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว อีกฝ่ายจะเจ็บปวดเท่าไหร่ก็แค่รับรู้และแค่รู้สึกเศร้าด้วย แต่จะเคยรู้หรอว่าความรู้สึกที่ผมเคยรู้สึกมันแย่มากกว่ามันมากตอนนี้ขนาดไหน เวลาที่แก้ตัวก็มันก็จะพูดในทำนองที่ว่าถึงตัวจะไปมีคนอื่นแต่ก็ยังรักเราเสมอ มันก็ต้องมีบ้างของนิสัยผู้ชายที่ต้องไปหาเศษหาเลยตามประสา สำหรับผมอย่าใช้คำว่า “ผู้ชาย” เลยเพราะผู้หญิงเองก็ทำได้ เกย์ก็ทำได้ ทอมก็ทำได้ ดี้ก็ทำได้ กระเทยก็หาเอาไปทั่วได้ถ้าคนมันอยากจะเอา มันอยู่ที่สันดานคนมากกว่าเพราะคนมันเห็นแก่ตัว..ผมก็เข้าใจนะว่าทุกคนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวเอง แต่มันอยู่ที่มากน้อยหรือมีจิตสำนึกคิดได้รึเปล่าก็แค่นั้นเอง
“ก็กำลังเลิกอยู่นี่ไง” มันทำเสียงอย่างกับเด็ก
“นะครับ” มันพูดแล้วเอามือล้วงเข้าไปจับอยู่ตรงหน้าท้องผมอีก
“ทะลึ่ง” ผมหันไปว่า
“วิทย์” ผมปรามเพราะว่ามันเอามือไปลูบต่ำลงไปจับน้องชายผม
“................” ผมพยายามจับมือมันออก ไอ้วิทย์ไม่พูดไม่จาเอาแต่ลูบไล้ตัวผมอยู่อย่างนั้น
“วิทย์ช่วยนะ” มันกระซิบบอก ผมเลยนั่งเฉยให้มันจัดการน้องชายผมซะเพราะว่ามันก็เริ่มมีอารมณ์ร่วมด้วยเหมือนกัน
“อืมวิทย์ อย่าลามปามน่า” ผมเตือนไว้ก่อน
“แค่จับก็ได้” มันพูดเหมือนกลัวว่าจะไม่ได้ทำ มันนั่งกอดผมอยู่อย่างนั้น ปากก็จูบไซร์ผมไปทั่วต้นคอ มือมันก็ลูบไล้ทั่วตัวผม อีกมือมันก็จัดการน้องชายผมด้วยจนผมเสร็จ ผมจัดการลุกไปล้างทำความสะอาดเรียบร้อยกลับมาเห็นไอ้วิทย์นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง
“ทำให้กูด้วย” มันพูดหน้าตายได้อีก ผมหลุดขำออกมาทันทีแล้วเดินไปจัดการน้องชายให้มัน จนมันเสร็จไปภายในไม่กี่นาที
“เร็วจังวะ” ผมบ่นด้วยความสงสัย
“ก็กูคิดถึงมึงนี่” มันพูดแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอีก
“ไม่ต้องมาปากหวานเลย ไอ้หำกระหรี่” ผมพูดแล้วหยิกเข้าที่ไข่มันอย่างหมันไส้
“โอ้ยยยย” มันร้องครวญครางรีบกุมน้องชายของตัวเองไว้
“โอยยยยย~~ เจ็บไอ้เหี้ย” มันร้องไปด่าไป  ผมยืนขำแล้วดันตัวมันให้ไปจากตรงที่ผมนั่งทำงาน ไอ้วิทย์ลุกขึ้นไปหน้าตาเหยเกเข้าห้องน้ำไปออกมาอีกทีก็เหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วครับ มันเดินมาที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนเงียบๆ ผมหันไปมองมัน มันก็ยิ้มให้ก่อนที่จะหลับตาลง มันนอนอย่างกับเด็กต้องนอนกลางวันอ่ะครับ ผมก็ปล่อยให้มันนอนไปเพราะผมจะได้ทำงานเงียบๆโดยที่มันไม่ต้องกวนใจผมเหมือนกัน

ตื้ดด ๆ  ๆ  ๆ

ผมได้ยินเสียงสั่นมือถือ ผมหันไปดูที่โต๊ะเขียนหนังสือก็เห็นมือถือของตัวเองยังนิ่งอยู่ เลยหันไปมองอีกด้านที่มือถือไอ้วิทย์มันวางไว้ ผมลุกขึ้นไปหยิบมาแล้วเอามาดูโดยที่ไม่ได้บอกเจ้าของเครื่อง
“น้องเลิฟ ^^” ผมชั่งใจอยู่ว่าจะกดรับดีไหม หรือแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินเสียงมือถือของมันดี ไอ้วิทย์นอนนิ่งไม่ไหวติงผมยืนตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งเลยเดินไปเรียกไอ้วิทย์ที่นอนอยู่บนเตียง
“โทรศัพท์น่ะ” ผมบอกแล้วยื่นมือถือให้ไอ้วิทย์ที่งัวเงียตื่นขึ้นมา  ผมไม่ได้มองหน้ามันว่ามันมีสีหน้ายังไงหลังจากที่ได้รับมือถือไปจากผมเพราะผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมแอบดูสายที่โทรเข้ามา ไอ้วิทย์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกระเบียง ผมเลยนั่งทำงานต่อทำเป็นไม่สนใจอะไร จะเป็นเบอร์ใครก็ช่างแต่นั่นเป็นชื่อคนที่ผมไม่รู้จัก ในใจกลับคิดมั่วไปหมดว่าเบอร์นั่นเป็นของใครและในฐานะอะไร  แต่ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถามได้ตอนนี้ และคิดอีกอย่างหนึ่งมันก็คงไม่ใช่เรื่องถ้าผมจะมานั่งคิดมากด้วยเหมือนกัน

...................>>>><<<<....................

[kokikung]

  ไอ้บ้านิน่าโดนจริงๆๆๆ

สงสัยยังไม่เลิกนิสัยเดิม

สมแล้วที่เวจะไม่คืนดีสะที

[covnizz]

ไม่รู้จะว่าไรแล้วว่ะ ,, มันอยู่ตัวเมิงเองนะเว๊ยวิทย์ ..

แต่แอบฮา เพื่อนเขต  “เอาละมึง..เมียหลวงกับเมียน้อย นั่งโต๊ะเดียวกันไม่ได้” 


สงครามเมียเมีย   ว่ะเห๊ย !!!!!


ปล. เรื่องความเห็นแก่ตัวมันใช่เลยครับ ถ้าคนเราไม่เห็นแก่ตัวอะไร ๆๆ มันคงดีขึ้นเยอะ

แต่ก็นะคนเรามันก็ยึดติดกับความสุขตัวเองกันทั้งน๊านนน มันก็เลยมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวทุกคน เว้นแต่มันจะมากหรือน้อยเท่านั้นเอง   

[สมุนไพร]

เป็นเราจะไม่กลับไปคืนดีด้วยเลย

เดี๋ยวก็เข้ามาวังวนเดิมอีกอ่ะ เหนื่อย

[kitty]

 :angry2:วิทย์ไม่เลิกเจ้าชู้สักทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เวอย่าพึ่งใจอ่อนนะ ไห้วิทย์มองเราคนเดียวตลอดไปก่อนนนนนนนนนนนน