หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[van]

รอวันหวาน....วิทย์&เว  ค่ะ 

[som]

รับทราบครับพี่เบบี้
เขต เรกนึกว่าจะไม่น่าคบซะแล้ว
วิทย์ 55555 คิดได้แจ่มมากๆๆๆๆ เอามายั่วนี่นะ คิดได้นะคนเรา

[tutu]

     สลิ่มน่ารัก...น่ารัก

[ordkrub]

ชักสงสารวิทย์อะ เวมันเล่นไม่เลิกเลยแฮะ

[A-J.seiya*]

ขำคำเตือนของเขต
แม่ง เตือนได้ดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
สลิ่มเขินแล้วน่ารักว่ะ
ชอบบบบบบ
วิทย์ตลกนะ ,, เอาเหอะ อีกนิดเดียวเวก็ใจอ่อนละ
ไฟท์ ต่อไปปปป

[ClioNe]

สลิ่มเช็คเวลาซะพี่เมตรไปไม่เป็นเลย..
วิทย์กับเวย์ดีกันเร็ว ๆ นะ..

[warin]

 

[archi_10_001]

คู่นี้น่ารักหงะนะ ถึงจะไม่นิยมพฤติกรรมเอาไปทั่วของวิทย์เมื่อครั้งก่อน แต่ก็ อืมมม อยากให้กลับมารักกันไว ๆ อิอิ

คิดถึงเบบี้ จร๊วบๆๆๆๆๆ

[namtaan]

อีกนิด อีกหน่อย
ค่อยๆให้อภัย ค่อยๆให้วิทย์ปรับตัวปรับใจ

แต่แหมวิทย์ เอามาให้หึงแบบนี้ จริงๆแล้วมันจะไม่ยิ่งแย่รึ
ถ้าเกิดเวไมู่รู้ความจริง แต่คิดว่า ยังไม่เลิกพฤติกรรมเดิมๆ จะไม่แย่กว่าเก่ารึไงกัน เหอะๆๆ

บวกไปอีก 1 แต้ม สู้ๆกับการเรียนและการสอบนะจ๊ะ

[naiin]

ให้มันได้อย่างงี้สิ สะใจดีแกล้งแฟน
 

[aphanite]

สลิ่ม เด็ดอ่ะ

คุมพี่เมตรอยู่หมัดมาก

ฮ่า ๆ

[dolphins]

สลิ่ม น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก ไปอยู่บ้านพี่เมตรแล้วด้วย (ถึงจะบางครั้งก็เหอะ) ก้าวหน้าไปอีกขั้นนะ

ตอนนี้สงสารวิทย์นิดๆ  แต่สมน้ำหน้ามากกว่า จะแกล้งให้เค้าหึง  แต่ไม่เนียนเลยว่ะไอ้น้อง
เอาอีกนิดก็ดีเว  แต่อย่าให้รุนแรงมากนะ เดี๋ยวมันร้องไห้อีก
 :pig4:เบบี้  

ปล.เข้าใจอย่างแรง เพราะมีคำผิดหลายที่เลยนะจ๊ะ...แต่ก็ อีกที ที่มาต่อให้ได้อ่านกัน

[โน๊อา]

พอแล้วสงสารกันบ้างเหอะ

แต่ก็ยังดี ที่ยอมรับว่าหึง เนาะ

[cascada]

หวานมากกกกกกกกก
ชอบคู่นี้อ่ะ เวเอาให้เข็ดเลย

[Fae~For~One]

แบบว่าเหมือนงง พฤติกรรมวิทย์ เว แต่ก็เหมือนเข้าใจ

ส่วนสลิ่มนี่ น่ารัก ขึ้นทุกวัน

แล้้วอิพี่เมตรไปทำไรมา สี่ชั่วโมงครึ่ง น่าสงสัย น่าสงสัย

ให้ได้งี้ตลอดนะพี่เมตร มีเรื่องให้สลิ่มงอนตลอด

แต่สลิ่มเดินตามไปเอาเรื่องนี เริ่มเหมือนเมียหลวงเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ

[pui]

ขำ ฮา น่ารักเหมือนเดิม
 

[┗◎┗◎]

สลิ่มตอนนี้ขโมยซีนอ่ะ

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก  

ถูกใจสลิ่ม  

[KJJ]

ดีนะจับได้ซะก่อนเนี่ย เพราะเรานี่หึงไปก่อนแล้ว(ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยนะ 55)
ดัดมันไปเยอะๆเลยวิทย์เนี่ยเอาให้มันอ่อนปวกเปียกไปเลย ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะมันน่านัก

[Ramika]

ชอบจังเลย เวลานอนกอดกันเฉยๆ เนี่ย

[faNg]

น่ารักอะ ชอบอ่ะ มันแบบน่ารักจิงๆอะ

วิทย์ เวย์ รักกันๆ

ขอบคุณที่มาต่อค๊า 

[kuku]

คิดถึงสลิ่มหลาย

[[newZy]CASS]

สลิ่มน่ารักจังเลย :กอด1:สักที
อิอิ
วิทย์&เวคืนดีกันเร็วๆน่ะ น่ารักพอๆกันเลย
 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :3123:คิดถึงเหมือนเดิมนะครับ

[kihaezzzzzz]

คิดถึงสลิ่่มจัง

พี่เมตรไปไหนมาฮะ? 55.

เวพูดตรงดีจัง อ่านไปเขินไป

[bow55]

มะัไหร่

พีทัวร์จะมานะ

คิดถึง

ถ้าเป็นเวนะจะจัดหนักเลย เหอะๆๆ

[tungkung2011]

 
แร้วพี่พี  กะทัวร์ อ่ะ  อยากรู้คับว่าต่อไปจาเป็นยางงัย

แต่รักสลิ่มกะเฮียสุดๆ

[peppier]

วิทย์กับเวย์ใกล้จะรักกันเหมือนเดิมล้ะ '   

[yeyong]

ทำตามหัวใจเรียกร้องจะดีกว่าไหมจ๊ะ

[เบบี้]

ตอนที่104  เรา....สองคน = วิทย์ & เว

~เว~

“วิทย์” ผมเรียกไอ้คนที่นอนหลับอยู่ข้างหลัง
“หื้ม” มันตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม
“เอาของมึงออกไปเดี๋ยวนี้” ผมบอก
“หึ” มันหัวเราะ ผมเลยเอาศอกกระทุ้งเข้าไปที่เอวมันอย่างหมันไส้  ก็รู้อะนะว่ามันเช้าอยู่และมันปกติแต่ว่าจะเอามาถูก้นกูทำไมมิทราบ
“หวงไปได้” มันบอก ผมดันมันออกแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ฮ้าววว~” ขอหาวต้อนรับวันใหม่หน่อย
“จะรีบตื่นไปไหน” มันพูด
“ชิน” ผมตอบ
“จะไปส่งไหม” ผมหันไปถามมันที่ยังนอนอยู่ กล้ามหน้าอกมันสวยดีเพราะไม่ใหญ่จนเกินไป ยังไงผมก็ยังชอบมองหุ่นมันอยู่ดี แต่ไม่แสดงออก เหอะๆ
“นี่ขอหรือว่าสั่งอ่ะ” มันพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ถาม” ผมพูด
“ส่งก็ได้ แต่คืนนี้นอนด้วยนะ” มันบอก
“................” ผมเงียบแล้วยิ้มตอบให้ ไอ้วิทย์มันเลื้อยตัวเองมากอดเอวผมไว้
“เว” มันเรียก
“ครับ” ผมตอบ
“วิทย์น่าจะสอบได้มหาลัยเดียวกับเวเนอะ จะได้อยู่ด้วยกันไง” มันพูด
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วยกแขนขึ้นเพราะมันเอาหัวมานอนบนตักผม คงจะสอบได้หรอกครับหนังสือไม่เคยอ่าน
“ลูบหัวเหมือนที่เคยทำดิ” มันบอก
“ไม่” ผมตอบ
“ไรอ่ะ” มันทำหน้างอท้วง
“ลุกก่อน จะแต่งตัว” ผมบอกแล้วดันหัวมันเบาๆ
“ไม่เอา” มันตอบเสียงดังฟังชัด
“ต้องรีบกลับห้อง มีงานต้องทำ” ผมบอก  ที่จริงไม่มีอะไรหรอกครับแต่ว่าวันนี้นัดกับน้องมุขไปดูหนังกันก็เท่านั้นแหละ ดีนะที่นัดกันไว้ตอนเที่ยง ไม่งั้นกลับห้องไปไม่ทันแน่เลย
“งั้นกลับด้วย” มันพูดบอกแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ได้” ผมบอก
“ทำไม” มันถามเสียงเหมือนอยากรู้ขึ้นมาทันที
“อยากอยู่คนเดียว” ผมบอกแล้วเดินไปใส่กางเกงแล้วหยิบเสื้อไม่สนใจไอ้คนบนเตียงที่นั่งเงียบหน้างอ  ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาและก็ถือวิสาสะใช้ผ้าขนหนูของไอ้วิทย์
“จะไปส่งไหมเนี้ย” ผมถาม
“ถ้าจะให้ไปส่งก็จะอยู่ต่อห้องมึง ให้กูอยู่ต่อไหมละ” มันย้อนหน้านิ่ง
“งั้นกลับเองได้” ผมตอบ
“เว” มันเรียกผมซะเสียงดังลั่นห้องเมื่อผมเดินไปจะเปิดประตู
“................”
“เปล่า” มันพูดแล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผมซะงั้น
“ล็อกห้องให้ด้วยล่ะ” มันพูดเสียงงอนๆ ผมยืนยิ้มมองมันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้องแล้วล็อกห้องให้มันด้วย  ระหว่างการเดินทางเช้าๆแบบนี้มันก็รถติดเป็นธรรมดา หรือจะเรียกว่าติดมันปกติทั้งเช้า สาย บ่าย เย็น กรุงเทพแม่งให้เรียกว่าถ้ารถมันขึ้นไปบินกลางอากาศได้ กลางอากาศรถก็คงยังติดอยู่ เซ็งฉิบหาย เซ็งควันรถ เซ็งมลพิษ เซ็งผู้คน ผมถึงชอบอยู่แต่ห้อง เวลาที่อยู่บ้านก็จะอยู่ติดบ้านตลอดไม่ค่อยออกไปไหน อยู่กับพ่อแม่ก็สบายใจดี พ่อกับแม่ผมชอบอ่านหนังสือ ผมเองเวลาอยู่บ้านก็อ่านหนังสือเงียบๆ พ่อ แม่ ผมก็แบ่งกันไปมุมใครมุมมัน สงบเงียบ..เหมือนบ้านร้างดีๆนั่นแหละ
“เมื่อคืนไม่ได้นอนห้องหรอ” มุขถามหลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำ มุขมาหาผมตั้งแต่ผมกลับมาถึงห้องได้สักพัก ผมก็ขอตัวอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน
“หื้ม รู้ได้ไงอ่ะ” ผมถาม
“ก็เพิ่งอาบน้ำ ปกติพี่เวตื่นแล้วก็จะอาบน้ำเลย” มุขตอบ
“แล้วเมื่อกี้ก็ยังใส่กางเกงยีนด้วย” มุขพูด
“อ่ะนะ รู้ดีเกิ้น” ผมแซว
“ไปไหนมาอ่ะ” มุขถามอีก
“ห้องวิทย์” ผมตอบ
“ดีกันแล้วหรอ” มุขถามแล้วเดินไปจัดของให้ผมที่หัวเตียง เช็ดนู่นนี่ไปเรื่อย นี่ถ้าไม่ติดว่ารักไอ้วิทย์อยู่นี่รักตายเลยอ่ะ
“ยัง..ก็ไม่เชิงอ่ะ” ผมตอบ
“พี่เวอ่ะ มุขบอกว่าให้เอาผ้าขี้ริ้วไปตากแดดบ้างไงมันอับ” นั่น..ยังจะบ่นอีก แล้วมุขก็หยิบผ้าเช็ดเท้าออกไปผึ่งแดดให้ผม
“แล้วกางเกงในที่ตากไว้นี่จะเก็บเมื่อไหร่” เดินกลับเข้ามาในห้องก็บ่นอีกรอบ ผมหันไปมองกางเกงในที่ตากอยู่ตรงระเบียง
“ขี้เกียจอ่ะ เก็บให้หน่อยดิ” ผมพูดยิ้มให้
“เรื่องไร” มุขตอบแล้วหันมาค้อนผมหน่อยๆ  ผมเดินไปหยิบของสำคัญใส่กระเป๋า ก่อนที่จะหยิบกุญแจรถ
“ไปเหอะ หิวแล้วอ่ะ” ผมบอก น้องมุขยิ้มร่าเริงรีบเดินมาเกาะแขนผมก่อนที่จะปิดประตูห้องให้ผมด้วย


............
............


“หนังไม่หนุกเลยอ่ะ มุขเกือบหลับแน่ะ” มุขบ่นแล้วยื่นถังป๊อปคอร์นที่เหลือให้ผม
“ไม่เกือบมั้ง” ผมแซว เพราะในโรงหนังเมื่อกี้มุขแอบหลับไปแล้วเรียบร้อย
“ก็มันทนไม่ไหวอ่ะ” มุขยิ้มเขิน
“ดีนะปลุกทัน ไม่งั้นได้กรนให้คนอื่นเค้าฟังด้วยแน่” ผมแซวอีก
“บ้า ไม่ได้กรนสักหน่อย” มุขดันตัวผมด้วยอาการเขิน
“ไปไหนต่อ” ผมถาม
“ยังไม่อยากกลับ” มุขบอก
“งั้นเดินไปเรื่อยๆแล้วกัน” ผมบอกแล้วจับมือมุขเดินดูของนู่นนี่ไปเรื่อยจนเกือบเย็น กลายเป็นว่าไอ้ตัวเล็กนี่ได้เสื้อกับรองเท้าไปอีกอย่างละหนึ่ง
“กลับบ้านเลยนะ” ผมบอก
“อื้ม ไปส่งด้วยนะ” มุขบอก
“ค้าบ ส่งถึงที่เลย” ผมหันไปยิ้มบอก ผมหยิบหมวกกันน็อกใส่ให้มุขก่อนที่จะสตาร์ทรถ มุขขึ้นนั่งแล้วเข้ามากอดเอวผมไว้เหมือนแกล้งแล้วก็หัวเราะคิกคักคนเดียว
“เอ้พี่เว ปล่อยดิ” มุขบอกแล้วพยายามดึงแขนตัวเองกลับเพราะโดนผมจับแขนมุขไว้ไม่ยอมให้มุขปล่อยจากกอดเอวผมออก
“แน่จริงกอดให้ตลอดดิ” ผมแซว
“เรื่องดิ กอดใครก็ไม่รู้ไม่ได้รักเราสักหน่อย” มุขพูดเสียงงอนใส่ ผมปล่อยแขนมุขออกเพราะไม่รู้จะเถียงกลับว่ายังไง
“ใครว่าไม่รัก” ผมพูดแค่นั้น มุขนั่งเงียบไปแต่ก็ยังเอามือมากำชายเสื้อผมไว้  ผมขับรถไปส่งมุขที่บ้าน พ่อกับแม่มุขก็รู้จักกับผมเป็นอย่างดี และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อแม่ของมุขรู้รึเปล่าว่าผมกับมุขเคยคบกัน เพราะผมก็ไปมาหาสู่ที่บ้านบ่อยๆ และมุขก็ดูจะตุ้งติ้งไม่น้อยแต่คงเพราะมีพี่สาวกับน้องสาวเป็นผู้หญิงด้วยรึเปล่า พ่อแม่ก็เลยไม่ค่อยสงสัยนัก
“ขอบคุณครับ” มุขพูดให้ยิ้มๆแล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน
“ขับกลับดีๆล่ะ” มุขบอกแล้วทำมือบ้ายบายให้ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป ผมขับรถกลับหอ พอถึงหอก็เห็นว่ารถไอ้วิทย์มันจอดอยู่ใกล้กับทางเดินขึ้นหอ ผมรีบเอารถไปจอดแล้วรีบขึ้นห้อง พอขึ้นมาถึงก็เห็นว่าไอ้วิทย์ยืนรออยู่หน้าห้องแล้วเรียบร้อย
“................” มันหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ” ผมถาม
“ไหนบอกจะทำงานไง” มันพูด
“เอ่อ..” ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบว่ายังไง
“ดูหนังสนุกไหม” มันถาม
“...............” ผมมองหน้ามันที่จ้องตอบผมเหมือนหาเรื่องและก็เหมือนกำลังโกรธด้วยเหมือนกัน
“ตามไปหรอ” ผมถามตรงๆ
“...............” มันพยักหน้าตอบ
“ถ้าเวไม่ยอมเลิกกับมัน..” มันจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะไขกุญแจเข้าห้อง ผมหยุดชะงักแล้วหันไปมอง
“วิทย์ก็จะเลิกยุ่งกับเว” มันพูดอีก
“...............” ผมเงียบเพราะกำลังอึ้งกับคำพูดของมัน ไม่รู้ด้วยว่ามันแกล้งพูดเพื่อลองใจผมหรือว่าอะไรกันแน่ ตอนนี้ดูไม่ออกรู้แค่ว่าถ้ามันกำลังแสดงสดอยู่มันก็ตีบทแตกมากๆ
“กูรักมึง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะยอมให้มึงคบกับมันได้หรอกนะ” มันพูด
“นั่นเป็นประโยคที่กูเคยพูดบอกมึง มึงจำได้ไหม” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยบ้าง
“กูก็รักมึงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูยอมให้มึงไปมีคนอื่นนอกจากกูได้” ผมพูดบอก
“แต่นั่นมันอดีต” มันพูดย้อน
“อดีตก็เหมือนปัจจุบัน ถ้าแต่ก่อนอดีตดีเราสองคนก็คงไม่เป็นแบบนี้..ปัจจุบันกำหนดอนาคต ก็ตอนนั้นวิทย์เลือกทำมันแบบนั้นเองนี่ ตอนนี้มันก็เลยเป็นแบบนี้” ผมพูดทำเอาไอ้วิทย์เงียบไป
“มึงจะมาบอกให้กูสบายใจและกลับไปเชื่อใจมึงอย่างเก่าได้หรอวะ รอยร้าวที่ร้าวไปแล้วมันไม่สามารถทำให้เป็นเหมือนเดิมได้สนิทหรอก กูบอกตามตรงว่าตอนนี้กูก็ยังไม่เชื่อใจมึงและต่อๆไป กูก็ไม่สามารถเชื่อได้อีก” ผมพูด
“ถึงกูจะรักมึงมากขนาดไหน ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากเท่าไหร่ ลึกๆแล้วกูรู้ตัวดีว่ากูไม่สามารถเชื่อใจมึงได้อีกเลย” ผมพูดบอกและนี่คือสิ่งที่ผมคิดจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะกลับไปคบกับมัน แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปแล้วคือ ผมไม่สามารถเชื่อใจมันได้อีก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่เข้าใจ ผมจะรับฟังทุกคำพูดของมันได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่นั่นหมายถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่ตัดออกไปคือ ความไม่เชื่อใจ แล้วส่วนหนึ่ง
“แสดงว่ากูไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมึงเลยใช่ไหม” มันพูดจ้องหน้าผม ตามันก็เหมือนจะแดงหน่อยๆ
“................” ผมเงียบไม่ตอบมัน เพราะคำตอบในใจผมมันมีอยู่แล้วแต่พูดไม่ได้ก็แค่นั้น มันมีสิทธิ์ในตัวผมทุกอย่างเพราะไม่ว่าอะไรผมก็จะยอมมันหมด ขอแค่เป็นมันผมเองก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ ให้ทุกๆอย่างเท่าที่ผมจะให้ได้แต่บางทีมันก็มากเกินไป มันได้จากผมมากเกินไปจนมันทำตัวแบบนี้ไง แบบที่เป็นอยู่
“แล้วกูต้องทำยังไง กูไม่รู้ว่ากูต้องทำยังไง..” มันพูดน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มมันด้วย ผมเอื้อมมือไปเช็ดให้ก่อนที่จะจูบที่แก้มมันเบาๆ ไอ้วิทย์จับมือผมเน้นเข้าที่หน้ามันอยู่อย่างนั้น
“กูเกลียดมัน” มันพูด ผมคิดว่ามันคงหมายถึงมุข
“แต่น้องมันไม่เคยเกลียดมึงเลย” ผมบอก
“มันเป็นของมึง ก่อนที่กูจะเป็นของมึง..และทั้งๆที่มึงเป็นของกูคนเดียว อึก” มันพูดไปก็เอาหน้าคลอเคลียอยู่ที่แก้มผมด้วย ผมได้แต่ลูบหน้ามันไว้อยู่อย่างนั้นเป็นการปลอบ ทั้งๆที่ผมเองก็เจ็บไม่แพ้มันเลย
“...............” ไอ้วิทย์ยืนน้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นอยู่สักพัก ผมเปิดประตูห้องแล้วจูงมือมันเข้าห้องมาด้วยกัน มันเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนไม่พูดไม่จา ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยลงไปนอนด้วย มันนอนนิ่งไม่ได้เข้ามากอดผมเหมือนทุกครั้ง ผมเองก็คงเพลียด้วย สุดท้ายแล้วต่างคนก็ต่างหลับไปในที่สุด พอตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็ไม่เห็นไอ้วิทย์อยู่ในห้องแล้ว  ผมกดโทรศัพท์โทรหามัน มันก็ไม่ยอมรับสายเลย ผมเลยกดโทรหาสลิ่มมันแทน
“ฮัลโหล”
“มึงอยู่กับไอ้วิทย์เปล่า” ผมถาม
“ฮึ เปล่า..ไมวะ” มันถาม
“มันกลับไปไม่ได้บอกกู” ผมบอก
“อ่าว มีไรกันอีกอ่ะ” มันถามเสียงเหมือนเอือมกับคู่พวกเรา
“มันเห็นกูไปดูหนังกับมุข ช่างมันเหอะ..มันก็คงงอนเหมือนทุกทีแหละ” ผมบอก
“เออ พวกมึงนี่นะ” สลิ่มบ่น
“งั้นแค่นี้นะ” ผมบอก
“อืม” มันตอบก่อนที่จะวางสายไป  ผมนั่งด้วยนิ่งอยู่สักพักเพราะต้องการปรับสมดุลของตัวเองก่อน เสือกตื่นมาซะเกือบสองทุ่ม ไม่ปวดหัวนี่ไม่แปลกใจเลย


.............
.............


“มันจะมากี่โมง” ผมถามไอ้เขต
“ก็บอกว่ากำลังมานิ” มันตอบ วันนี้ผมมาร้านพี่โมทแต่หัววัน ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่รู้ไอ้ห่าวิทย์มันเป็นอะไรขึ้นมา มันไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลยและก็ไม่เคยโทรหาผมเลยด้วย นี่ก็ผ่านมาห้าหกวันแล้วมันนิ่งเฉยซะจนผมเป็นห่วง ผมจึงให้ไอ้เขตกับสลิ่มมันนัดเจอไอ้วิทย์ที่ร้านแต่ก็ไม่ได้ให้บอกว่าผมจะมาด้วย
“ผิดมึงแหละ ไม่เลิกกับเด็กมึงสักที” ไอ้เขตหันมาว่าผม ไอ้สลิ่มเลยทำหน้าตามีเล่ห์นัยตอบให้ผมเหมือนรู้กัน
“ผิดหรอ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนอ่ะ” ผมยิ้มพูดแบบไม่สนใจ ไอ้เขตหันมาค้อนเหมือนไม่พอใจนิดหน่อย
“เหี้ยว่ะ” ไอ้เขตด่า
“พอๆกับมึงอ่ะ” ผมย้อน ผมนั่งกินอยู่สักพักพวกพี่ๆเค้าก็ทยอยเข้ามาในร้านแล้วสักพักไอ้วิทย์มันก็เดินเข้ามาพร้อมกับพี่เมตร  พอมันเห็นผมนั่งอยู่ที่โต๊ะมันก็เหมือนจะชะงักไปนิดหน่อย แต่มันก็ยังเดินนิ่งมานั่งตรงข้างสลิ่มมัน
“แดกไรดี” สลิ่มถาม
“ไรก็ได้” ไอ้วิทย์ตอบ
“แล้วให้กูมามีไร” มันถามหน้านิ่งไม่ยอมหันมามองหน้าผมด้วย
“คิดถึงไง” ผมตอบ ไอ้วิทย์หันมามองหน้าผมหน่อยนึงแล้วก็หันกลับไป ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบเหมือนทำตัวไม่ถูกกันไป แล้วอยู่ดีๆสลิ่มมันก็ลุกขึ้น ไอ้เหี้ยเขตก็เลยลุกตามไปด้วย เลยเหลือแค่ผมสองคน
“...............” ไอ้วิทย์หยิบเบียร์กระป๋องของสลิ่มไปดื่ม ผมนั่งมองหน้ามันจนมันเหลือบหันมามองผม
“เป็นไร” ผมถาม
“เปล่า” มันตอบไม่ได้เสียงห้วนแต่เสียงปกติมาก มากเกินไปขัดกับหน้าตาที่เหมือนกำลังโกรธอะไรอยู่
“โกรธหรอ” ผมถาม
“เปล่า” มันตอบ
“แล้วเป็นไร” ผมถามอีก
“เปล่า” มันตอบแค่นั้นอีกเหมือนเดิม ผมเลยนั่งเงียบต่อ ไอ้วิทย์มันก็เงียบด้วยผมเองก็เลยไม่รู้จะชวนมันพูดอะไรจนไอ้เขตมันกลับมานั่งพวกผมถึงคุยกันเป็นปกติแต่ไอ้วิทย์ก็ยังไม่ค่อยพูดอยู่ดีนั่นแหละ
“กูกลับดีกว่าว่ะ” ผมบอก
“อ่าวกลับละ” ไอ้เขตหันมาถามทันที สงสัยกลัวไม่มีเพื่อนแดกเหล้า
“เออ” ผมตอบแล้วหยิบเงินให้มัน
“ให้ไอ้วิทย์ไปส่งดิ” ไอ้เขตพูด
“................” ผมเงียบแล้วหันไปมองหน้าไอ้วิทย์
“ไอ้วิทย์ไปส่งมันหน่อยดิ มันไม่ได้เอารถมา” ไอ้เขตบอก ผมยืนมองหน้าไอ้วิทย์เพราะก็อยากให้มันไปส่งเหมือนกัน
“เร็วๆ” ไอ้เขตพูดเหมือนสั่ง ไอ้วิทย์เลยหยิบเงินออกมาวางไว้ให้ไอ้เขตก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำผมออกไป
“มันเป็นห่าไร” ผมถาม
“เป็นโรคหัวใจ..เป็นไง เน่าไหมมึง พูดเองยังอยากอ้วกเลยเนี่ย” ไอ้เขตพูด
“รีบกลับล่ะ” ผมส่ายหัวบอกมันอย่างหน่ายๆ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมัน เพราะมันไม่เต็ม เหอะๆ สำหรับผมคนที่ติ๊งต๊อง บ้าๆบอๆที่สุดในกลุ่มก็น่าจะไอ้เขต คนที่รั่ว แรง กล้าได้กล้าเสีย กล้าทำก็คือสลิ่ม สำหรับไอ้วิทย์ออกแนวป๋าทุ่มทุนสร้างจ่ายได้ทุกอย่าง เฮฮาแกมเจ้าเล่ห์ เรื่องเหี้ยๆนี่ขอให้บอก ส่วนผมส่วนมากจะเฉยๆซะมากกว่า นิ่ง อยากทำไรทำกูทำด้วยประมาณนั้นแต่ถ้าให้รั่วบวกบ้าตามไอ้เขตกับสลิ่มมันนี่ก็คงไม่ไหว เพราะตอนอยู่โรงเรียนคำว่าอายนี่ไม่อยู่ในสาระบบของพวกมันเลยครับ เหอะๆ  
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม” ผมถามขึ้นระหว่างที่นั่งอยู่ในรถมาได้สักครู่หนึ่งแล้ว
“ไม่ว่าง” มันตอบ
“................” ผมเงียบนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นจนถึงหอ ผมหันไปมองหน้าไอ้วิทย์ มันก็นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ไม่พอใจอะไรก็พูดดิ” ผมพูด
“................” มันก็เงียบไม่ตอบอีก
“ถ้าไม่เต็มใจมาส่งวันหลังก็ไม่ต้อง” ผมพูดก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วเดินขึ้นหอมาเลยทันที  มันหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถามแล้วไม่ตอบ ก็ถ้าจะให้ง้อผมก็จะง้ออยู่แล้ว แต่นี่มันดันทำเหมือนไม่สนใจผมเลยเซ็งขึ้นมานิดหน่อย พอถึงห้องก็นั่งรอสักพักก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะขึ้นมาตามแต่อย่างใด ถ้าเป็นทุกครั้งก็คงขึ้นมาตามนานแล้ว แต่ก็ช่างมันเหอะ..ในเมื่อผมก็เลือกเองที่จะดัดนิสัยมัน ก็ปล่อยให้มันคิดอะไรไปก่อนเองก็แล้วกัน


.............
.............


ตื้ดด ๆ  ๆ

“โหล”
“มึงไปทำไรมันน่ะ” สลิ่มพูดประโยคแรก
“อะไร” ผมถามเพราะ..งง
“มึงทำอะไรกับซากศพที่นอนไม่ไหวติงอยู่นี่” มันพูดอีก
“เหี้ยไรมึงเนี่ย” ผมถามมันเพราะยังงงไม่เลิก
“ก็ไอ้เหี้ยวิทย์อ่ะดิ นอนอย่างกับศพมาสองวันละ..กูต้องมานอนเป็นเพื่อนมันสองคืนแล้วเนี้ย” มันพูดเป็นเชิงบ่นไปในตัว
“กูทำ..อะไร” ผมพูดไปงงไป
“ก็ตอนแรกก็ไม่ไรอ่ะ กูคิดว่าชวนมานอนด้วยเฉยๆ..เมื่อคืนมันก็บังคับให้กูนอนด้วยอีก กูเห็นท่าไม่ดีเลยโทรมาเนี่ยแหละ คิดว่ามึงคงไปทำไรมัน” ไอ้สลิ่มพูด
“กูยังไม่ได้ทำไรเลยเหอะ ก็วันนั้นมันเสือกโกรธไม่เข้าเรื่องเองนิ” ผมพูด
“เฮ้อ เอาไงก็ช่วยเอาสักอย่างได้ไหม” มันพูดเหมือนเอือมๆ
“ให้กูเอาไงล่ะ” ผมย้อนเหมือนให้มันช่วยคิด
“มึงก็บอกๆมันไปเหอะ กูก็สงสารมันเหมือนกันเนี่ย ถามไรก็ไม่ค่อยตอบ ให้แดกไรก็ไม่ยอมแดก ไม่ใช่ไรหรอก..กูรำคาญ” มันพูดเปิดเผยธาตุแท้ออกมา
“แล้วมันทำไรอยู่” ผมถาม
“นอนฟังเพลงไม่สนใจกูเลยเนี่ย แต่พอกูจะออกนอกห้องเสือกเอาหูฟังออกแล้วบอกกูว่า..รีบกลับมานะ ห่า”
“หึหึ” ผมหัวเราะเพราะพอจะนึกภาพออก
“กูเลยไม่ไหนไม่ได้เลยเนี่ย” มันบ่นอีก
“เดี๋ยวกูไปละกัน” ผมบอกไปขำไป
“เออเร็วๆล่ะ เอ่อ..มึงซื้อสลิ่มแถวหอมึงมาให้กูด้วยนะ กูอยากกินอ่ะ” มันเปลี่ยนเสียงจากเมื่อกี้เป็นหน้ามือหลังเท้าเลยทันที
“เออ” ผมตอบแค่นั้นแล้วตัดสายไป ก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้ากับของที่ต้องใช้วันพรุ่งนี้ไปด้วย ผมขับรถไปซื้อสลิ่มให้สลิ่มมันก่อนแล้วก็ซื้อของกินบางอย่างก่อนที่จะขับไปที่หอไอ้วิทย์มัน

ก๊อก ๆ  ๆ

“................” พอสลิ่มมันมาเปิดประตูให้ ผมมองเข้าไปในห้องก็เห็นไอ้วิทย์มันนอนอยู่บนเตียง มันพลิกตัวหันมามองผมและดูมันจะตกใจนิดหน่อย  ผมไม่ได้ยิ้มหรืออะไรแต่ยื่นของกินทั้งหมดให้สลิ่มมันไป ไอ้วิทย์พลิกตัวเองกลับไปนอนตะแคงหันหลังให้ผมในท่าเดิม  
“ให้กูกินคนเดียวหรือว่าไงอ่ะ” ไอ้สลิ่มถาม ห่านี่แดกได้แดกดี แดกเก่งเหลือเกินไม่รู้ไอ้ที่กินไปน่ะมันไปอยู่ส่วนไหนของร่างกายมันเพราะเสือกตัวเล็กที่สุดในกลุ่มซะงั้น
“กูกินด้วยสิ กูยังไม่ได้กินไรมาเลยเนี่ย” ผมบ่นแล้วเอากระเป๋าวางไว้บนเตียงก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารไม่สนใจไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียง
“คุณวิทยาลุกมากินข้าวสิครับ” สลิ่มพูดไปก็เทกับข้าวใส่จานไปด้วย ผมหันไปมองไอ้วิทย์มันนอนจ้องตอบผมหน้างอเชียว แต่แล้วมันก็ถอดหนูฟังออกแล้วลุกขึ้นนั่ง ทำเอาผมหลุดอมยิ้มออกมาเพราะมันเสือกทำตัวงี้อีกแระ
“เอ่อ คุณศักดิ์สิทธิ์..” ผมเรียกแกล้งสลิ่มมัน
“กูชื่อกันต์ศักดิ์เหอะ เดี๋ยวถีบ” ไอ้สลิ่มกระแทกเสียงด่า ส่วนมากเพื่อนจะชอบล้อมัน ตอนแรกก็ล้อชื่อพ่อชื่อแม่ดีๆหรอก สุดท้ายไม่รู้ใครไปตั้งชื่อให้มันว่าศักดิ์สิทธิ์ แล้วพวกผมก็ชอบเรียกแซวมันว่า “ไอ้สิทธิ์ๆ” ซึ่งสลิ่มมันเกลียดมากอ่ะครับ
“ลุกไปหยิบแก้วให้หน่อย” ผมบอกไอ้หลิ่ม
“สั่งแฟนมึงดิ” สลิ่มย้อนเหมือนไม่สนใจ ไอ้วิทย์กำลังเดินมาทางนี้พอดี มันก็เดินไปหยิบแก้วมาให้สามใบก่อนที่จะเลื่อนเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับสลิ่มมัน
“..................” ระหว่างโต๊ะอาหารก็เงียบกันหมดอ่ะครับ เพราะไอ้ห่าวิทย์ไม่ยอมพูดอะไร ไอ้สลิ่มก็เอาแต่ทำหน้ายิ้มไปมากวนประสาทผมอยู่นั่น ไอ้หลิ่มตักข้าวให้ไอ้วิทย์ก่อนที่จะจัดการกินไม่ลืมหูลืมตาทำตัวเหมือนบ้านยากจน
“กินเสร็จกูกลับเลยนะ” สลิ่มพูดขึ้น
“ไปไหน” ไอ้วิทย์หันไปถามทันที
“กลับบ้านกูดิ” ไอ้หลิ่มตอบตาโตปากก็คาบช้อนไปด้วยเหมือนจะแคร์เพื่อนตัวเองมาก
“ไม่เอาอ่ะ” ไอ้วิทย์ตอบหน้างอ
“ไรมึงเนี่ย ไอ้เวก็มาแล้วนี่ไง” สลิ่มพูด
“แล้วเกี่ยวไร” มันพูด
“เอ้า..” สลิ่มทำเสียงใส่
“ไม่รู้อ่ะ กูเอาเสื้อผ้ามาแค่นี้ ขี้เกียจซัก” สลิ่มพูด
“เดี๋ยวกูส่งซักให้” มันบอก
“ไม่เอา ชุดซ้ำไปเรียนเดี๋ยวเพื่อนจำได้” มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“พรุ่งนี้กูเรียนข้างนอกด้วย ชุดเดิมไม่ได้นะ” สลิ่มบอกแล้วเอาช้อนชี้หน้าไอ้วิทย์อย่างไม่สนใจแล้วกินต่อ ไอ้วิทย์ไม่พูดอะไรต่อ มันก้มหน้าก้มตากิน พอมันเงยหน้ามาทางผม มันเห็นว่าผมนั่งมองมันอยู่ มันก็เหลือบสายตาหลบด้วยท่าทีกวนๆตามสไตล์
“อิ่มละ” สลิ่มพูดหลังจากกินข้าวหมดไปสองจาน มันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบของๆมัน
“กูไม่เก็บนะ ไม่ต้องด่ากูว่าเหี้ยหรืออะไร..กูไม่สะเทือน” มันหันมาพูดยิ้มๆแล้วหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายหลัง
“ฝากเก็บด้วยนะเพื่อน ขอบคุณ” มันไม่พูดเปล่า มันเดินมาตบไหล่ไอ้วิทย์ที่นั่งหน้านิ่งอยู่ แล้วก็เดินไปใส่รองเท้าก่อนที่จะหันมายกมือบ้ายบายให้ผมแล้วเดินออกนอกห้องไปเลย
“..................” ทิ้งไว้เพียงเราสอง T_T

...................>>>><<<<.....................

ไร้สาระทั้งวัน อยากเอาตีนขึ้นมาถีบหน้าตัวเอง
เหลืออีกตอน จะรีบลงให้(ไม่ระบุวัน )
พรุ่งนี้ใครมีเรียน ขอให้โชคดี..เพราะกูก็มีเรียนเหมือนกัน

[knightofbabylon]

อ่านตอนที่วิทย์พูดกับเวแล้วเม้นไม่ออกไปไม่เป็นเลยเบบี้
เจ๋งจริง เขียนให้อิน อ่านแล้วอึ้งวาบเข้าไปในหัวเลย 

วิทย์กับเว ผลจะเป็นยังไงก็ต้องรับให้ไหวแล้วล่ะ นับจากนี้ไป

ไม่ต้องด่า เพราะไม่สะเทือน
ชอบมาก เริ่ดที่สุดในสามโลก
 
หนูหลิ่มน่ารักจริงๆ ชอบมากอ่ะ