หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

มัย อิพี ไม่โดนอย่างงี้มั่ง 
ทัวร์ ดูแบบ เว  เอามันหนักกว่านี้นะ 

[both^^]

งอนกันไปงอนกันมา รังแต่จะเจ็บปวดทั้งคู่
เวเลิกแกล้งได้แล้ว
แอบสงสารวิทย์มัน
คงทรมาณกันน่าดูอ่ะ
สงสารมุขที่ไม่ได้มาเกี่ยวข้องอะไรแล้ว
มารออ่านตอนต่อไปด้วยค่ะ

[ishiya]

ลุ้นให้เวใจอ่อนซะที  แต่วิทย์จะทิ้งสันดานเดิมได้ป่าวล่ะเนี่ย ต้องลุ้นกันต่อไป
ตอนหน้าก็ตอนสุดท้ายของวิทย์-เวเเล้วใช่มั้ยคะ...ตอนต่อไปก็พี-ทัวร์ที่เรารอคอยมานานแล้วน่ะสิ 

[kitty]

 :z2:มารอเวง้อวิทย์หรือวิมย์จะง้อเวหว่าาาา


มารอพีกะทัวร์ด้วยยยยยยยยยยยยยย


มารอบีบี้ๆๆๆ

[dolphins]

เข้าใจวิทย์นะ  อารมณ์..ท้อ + เหนื่อย พอรู้สึกว่าทำไปแล้วเหมือนไม่มีไรดีขึ้นเลยมันก็เลยเฮิร์ท งอนประชดมันซะเลย  แต่อีกใจก็รอให้เค้ามาง้ออ่ะนะ
เว  ก็ต้องตัดสินใจแล้วมั้งว่าจะให้โอกาสวิทย์อีกครั้งมั้ย...เข้าใจ..ว่าความเชื่อใจ  เมื่อมันหมดไปแล้วจะให้กลับมาเหมือนเดิมน่ะมันยาก (เพราะเราก็เป็นแบบนั้น)
แต่ถ้ารักเค้าขนาดนั้น ก็น่าจะลองให้โอกาสดูอีกซักที  ไม่ได้ให้เชื่อใจ..แต่แค่ให้โอกาสอ่ะ
^
^
แต่ถ้ามันยังเจ้าชู้ไม่เลิกอีก ก็เจี๋ยนวิทย์น้อยมันทิ้งซะเลย 

 :pig4:เบบี้คนเก่ง

[aehJTS]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารวิทย์ขึ้นมานิด ๆ ละ

  เบบี๋คะ

[Yunatsu]

เริ่มสงสารวิทย์นะ แต่สิ่งที่วิทย์ทำไว้เนี่ยยย มันก้แย่จิงๆนะ

[wan]

เล่นงอนเป็นตุ๊ดแบบนี้ สงสัยไอ้วิทย์ต้องรับบทรับตลอดหลังจากนี้แน่ ๆ
มาลุ้นกันต่อว่า คู่นี้จะลงเอยแบบไหน บอกตรง ๆ ชักหมั่นไส้แล้วสิ เวเอ้ย...จัดหนัก ๆ หน่อย
+1 เป็นกำลังใจให้ กับการต้องไปเรียนพรุ่งนี้ 

[ToeyTato]

อ่านอีคู่นี้แล้วประสาทจะแดกตาย55555ตามอารมณ์มันไม่ทันจิงวุ้ยย
ว่าแต่เบบี้หาเมียแบบเป็นจิงเป็นจังให้เขตหน่อยเผื่อจะลดอาการปากหมาลงบ้างงง 5555

[namtaan]

วิทย์เสียใจ น้อยใจ อะไรแบบนี้ป่าว
ถ้าใช่ เวก็คงต้องเคยอ้ะ แถมตอนนั้นเวกับวิทย์ยังเป็นแฟนกันอยู่ด้วยสิ
ตอนนี้วิทย์กับเวแค่เพื่อนเอง วิทย์จะนอยด์ทำไมกัน นึกถึงใจเขาใจเราบ้าง
แต่จริงๆก็ดีนะ เผื่อนึกออกว่า ตอนนั้นเวจะเสียใจแค่ไหน

สรุปว่าตูเชียร์เวอย่างจริงจัง 
วิทย์เองสู้ๆ อดทนอีกนิดนึงละกัน 

บวกไปอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้จ้า

[เบบี้]

ตอนที่105  ทุกอย่างนี้เพื่อคนๆเดียว = วิทย์ & เว

~เว~

“..................” ได้ยินเสียงหายใจเลย เหอะๆ

เคร้ง~~

“จะวางช้อนเสียงดังทำไม” ผมว่าเพราะมันเสือกวางช้อนกระแทกใส่จาน
“มันเงียบ ไม่ชอบ” มันหันมาพูดกระชากเสียงใส่อีก
“อ่ะ ไอ้นี่” ผมบ่นแล้วเก็บจานเก็บซากของที่เพิ่งกินเสร็จทั้งหมด ไอ้วิทย์ทำเป็นไม่สนใจ มันเดินไปที่เตียงแล้วนั่งหันหลังให้ผม ตาก็มองโทรทัศน์ ผมเดินเอาจากไปเก็บที่อ่างล้างจานข้างนอกห้อง หันกลับไปมองไอ้คนในห้องอีกทีก็นั่งสูบบุหรี่เพลินไปแล้วเรียบร้อย
“ขับรถเล่นกันไหม” ผมเดินไปถาม ไอ้วิทย์หันหน้ามามองแล้วก็หันกลับไป
“มาไม..” มันถามเสียงห้วน
“...............” ผมยืนเงียบไปสักพัก ไอ้วิทย์ก็หันหน้ามามองอีกครั้ง
“แล้วที่เป็นอยู่นี่เป็นทำไม” ผมย้อนบ้าง
“ก็มึงมีแฟนแล้วนี่ กูจะยุ่งทำไม” ดูมันพูด T_T สตอร์ซะไม่มี
“กลัวท้องแล้วไม่มีพ่อเด็กหรอ” ผมแซวแล้วนั่งลงที่ปลายเตียง นั่งห่างกับมันประมาณเมตรนึงได้
“...............” ไอ้วิทย์หันมามองผมตาขวางทันที
“ตลกมากไหม” มันย้อน
“ก็นิดหน่อย” ผมยิ้มตอบ
“จะไปไหน” ผมลุกขึ้นถามดักทางมันไว้ก่อน เพราะมันเสือกหยิบกุญแจรถของมันบนโต๊ะด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูจะหงุดหงิดไม่น้อย
“ไม่ต้องยุ่ง” มันผลักอกผมแต่ผมก็ไม่ยอมถอยอยู่ดี
“ทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้ม๊ะ” ผมพูด
“เรื่องของกูดิ” มันย้อน
“งั้นก็ตามใจ อยากไปไหนก็ไป” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจ แล้วนอนลงบนเตียงไม่สนใจมัน ไอ้วิทย์หันมามองผมที่นอนลงคิ้วก็ขมวดเข้าติดกันแล้วก็ยืนจ้องผมอยู่อย่างนั้น
“.................” มันยืนนิ่งเงียบ ผมเองก็นอนยิ้มจ้องตอบมัน
“อ่ะ อยากไปก็ไปดิ” ผมพูด
“................” ไอ้วิทย์ยืนจ้องหน้างอไม่เลิก
“จะชวนไปด้วยก็พูดดิ” ผมพูด
“มึงจะเอายังไงของมึงกันแน่ มายุ่งกับกูทำไม” มันพูด
“.................” ถามซะกูไม่กล้าตอบเลยนิ  
“แล้วมึงเป็นเหี้ยไรล่ะ ทำเพื่อนเดือดร้อน รู้ตัวรึเปล่า” ผมพูดแถไปก่อน
“เรื่องของกู เรื่องของไอ้หลิ่ม มึงเสือกไรล่ะ..ลำบากไอ้หลิ่มมันไม่ได้ลำบากมึงสักหน่อย” มันย้อน
“ก็ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับกูอะนะ” ผมพูด
“ก็ถ้ารู้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเองก็สำนึกบ้างเหอะ” มันพูด
“อ๋อ ครับ..กูผิด” ผมพูดย้อนยักคิ้วตอบให้มัน
“.................” ไอ้วิทย์ถึงกับยืนเงียบอีกครั้ง  ผมลุกขึ้นนั่งกลายเป็นว่าผมกับมันเลยเข้าใกล้กันมากขึ้น
“นั่งลง” ผมพูด
“.................” มันก็ยังยืนเงียบนิ่งอยู่อีก
“บอกให้นั่งลงไง” ผมพูดย้ำ ปกติมันค่อนข้างเชื่อฟังผมนะครับ สั่งว่า “หยุดพูด” ก็จะรีบหยุดทันที สั่งว่า “เก็บของ” มันก็จะเก็บทันที ออกแนวเชื่องมากๆอ่ะครับ แต่คนอื่นมันไม่ค่อยฟังนะครับ ยิ่งถ้าอยู่บ้านนี่แม่งโคตรดื้อ โคตรเอาแต่ใจจนคนที่บ้านนี่รับกันแทบไม่ไหวอ่ะครับ
“.................” ไอ้วิทย์นั่งลงมีการะกระแทกกระทั้นเล็กน้อยแต่พองาม  มันนั่งหน้าเชิดขอแข็งไม่ยอมหันมามองทางผมเลยสักนิด ผมก็จะหลุดขำอะนะแต่ก็ยังพอเก็บกักอารมณ์ของตัวเองได้อยู่บ้าง
“งอนไรไม่เข้าเรื่อง” ผมพูด
“ตั้งใจจะเลิกยุ่งกับกูว่างั้น” ผมพูดแซว
“เออสิ คนมันมีแฟนอยู่แล้วนี่ กูไม่อยากยุ่งของๆคนอื่นหรอก ของกูรึก็ไม่ใช่” มันพูดเสียงนี่แบบแดกผมได้มันคงทำไปแล้วอ่ะครับ
“หรออออออ” ผมทำเสียงแกล้ง
“................” ไอ้วิทย์หันมาค้อน แต่ผมกลับยิ้มแฉ่งตอบให้มัน
“ตลกมากใช่ไหม กูว้าวุ่นเรื่องของมึงนี่มึงสนุกมากใช่ไหม” มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ใช่ดิ กูผิดมาตลอดนี่..กูเลือกไม่ได้นิตอนนี้อ่ะ มึงเป็นฝ่ายเลือก กูเป็นฝ่ายรอ..มึงอยากทำอะไรก็ทำไปเลย” มันพูดซะยาวสงสัยอึดอัดมานาน แต่ที่จริงแล้วมันใครเลือกใครกันแน่ผมล่ะอยากจะพูดย้อนไปจริงๆอ่ะครับ
“วิทย์” ผมเรียกมันหันหน้ามามอง
“รักกูไหม” ผมถาม
“รู้อยู่แล้ว จะถามทำไมอ่ะ” มันพูดทิ้งเสียงงอนๆส่งท้ายไว้อีก
“แล้วถ้ากูจะบอกให้มึงรอกู..มึงจะว่ายังไง” ผมพูดทำเอาไอ้วิทย์หันมาจ้องตาไม่กระพริบ
“ได้ไหม..” ผมพูด
“.................”
“รอกูหน่อยได้ไหม” ผมพูดอีก
“ถ้ามึงรอไม่ได้ กูก็จะไม่รั้งมึงไว้” ผมพูดพร้อมกับทำสีหน้าตีบทแตกสุดฤทธิ์
“.................” ไอ้วิทย์เงียบไม่ตอบ ส่วนผมก็เงียบไปเพราะลุ้นกับคำตอบที่จะได้รับเหมือนกัน
“อื้อ” มันตอบเสียงเบาอยู่ในลำคอแค่นั้น
“กูจะรอ” มันพูด
“ครับ” ผมยิ้มตอบให้ ไอ้วิทย์ยังหน้างอแต่เสือกก้มลงมาจะจูบผมซะอย่างนั้น
“หยุดเลย” ผมเอามือไปปิดปากมันไว้ก่อน
“ไรมึงเล่า..” มันพูด
“ขับรถเล่นกัน” ผมบอก
“ก็ได้” มันยิ้มหน้าบานตอบทันที อารมณ์แม่งแปรปรวนโคตรง่ายอ่ะครับขอบอก


.............
.............


“ไอ้ห่าวิทย์แม่ง กูไม่ลงจริงๆนะเว้ย” ผมโวยวายด้วยอารมณ์โมโหไอ้คนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ เมื่อกี้หลังจากที่ขับรถเล่นกันไปเรื่อยก็ไปเดินดูของ หาอะไรกินกันไปก็เสือกดันขับเข้ามาเส้นทางมาบ้านของมันมากขึ้น ไม่รู้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา มันเสือกบอกว่านอนบ้านเลยก็แล้วกันซะงั้น แต่ผมนี่ดิเกลียดการมาบ้านไอ้วิทย์สุดๆ เพราะอะไรน่ะหรอครับ..
“ลงดิ” ไอ้วิทย์พูดไปยิ้มไป มันคงดีใจที่ได้แกล้งผม
“ไอ้วิทย์ ไม่ขำอ่ะ” ผมพูดแล้วมองออกไปนอกรถ แม่ง เต็มเลย หมาบ้านมันเต็มเลยอ่ะครับ มันวิ่งมาเหมือนรู้ว่าเจ้าของสุดที่รักมันกลับมาบ้าน แล้วไม่ใช่ผมคนเดียวที่กลัวนะครับ แม่บ้านที่บ้านมันก็กลัวไม่แพ้กัน ก็มันเลี้ยงทั้ง ร๊อทไวเลอร์ อัลเซเชชี่ยน กระทั่งบางแก้ว แค่คิดชื่อผมก็ขนลุกแล้วอ่ะครับ แง่ง..กูกลัว
“ไอ้วิทย์กูไม่ลง” ผมพูดแล้วเกาะแขนไอ้วิทย์ไว้ไม่อยากให้มันลงเลยอ่ะครับเพราะกลัวหมามันจะเข้ามาอ่ะ ดีนะที่ตอนนี้มีแค่อัลโซเชี่ยนวิ่งมาอยู่ข้างๆรถสองสามตัว ผมเห็นแม่บ้านมันเดินออกมามองอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน
“หึ..แฮ่” มันทำเสียงใส่
“ไอ้สัตว์” ผมตบเข้าที่หัวมันทีนึง ไม่ใช่เรื่องตลกอ่ะครับ ถ้าหมาพันธุ์อื่นนี่ผมจะไม่ว่าเลยนะครับ หมาเหี้ยพวกนี้เนี้ยเลี้ยงไว้ออกรบรึไงฟร่ะ เลี้ยงปลาทองไม่ได้รึไง น่ารักดีด้วย
“เดี๋ยวปล่อยก่อนสิ..กูจะไปเอามันเข้ากรงนี่ไง” มันบอก
“กูไม่อยากลง กูไม่อยากอยู่แล้วกลับกันเหอะ” ผมรีบพูด เพราะแค่ผมก้าวขาลงรถมันผมก็ขนหัวลุกแล้วอ่ะครับ เพราะกรงหมามันอยู่เรียงกัน ทั้งใหญ่และดูแข็งแรงมากขนาดไหน มันก็น่ากลัวสำหรับผมเป็นที่สุด ขนาดไอ้สลิ่มที่ว่าเป็นคนรักหมาแต่ถ้าได้มาทำงานกลุ่มบ้านไอ้วิทย์นี่มันแทบจะไม่มาเลย เวลามาเอาเครื่องดนตรีหรืออะไร ถ้าเลี่ยงได้ก็แทบไม่มีใครมาบ้านมันเลยแหละครับ  ยิ่งไร่ของบ้านมันนี่บางแก้วตรึมอ่ะ..เพาะพันธุ์ขายได้มันคงทำไปแล้ว
“เดี๋ยวดิ ไหนๆก็มาถึงนี่แล้วอ่ะ” มันพูดบอก แล้วเปิดประตูลงไป
“ว่าไงไอ้เสือ” ไอ้วิทย์เปิดประตูลงไป ผมไม่สามารถห้ามอะไรได้อีกแล้ว มันรีบปิดประตูรถแล้วทักทายหยอกล้อกับหมาของมันด้วยความรักใคร่ พี่เวทพี่ชายมันเดินออกมาจากบ้าน หันมาเห็นผมที่นั่งอยู่ในรถ ผมยกมือไหว้แต่ก็ยังทำหน้ากลัวอยู่ พี่เวทแกก็รู้ดีว่าผมกลัวไอ้หมานรกพวกนี้มาก พี่แกเลยยิ้มเยาะซะอย่างนั้น  ไอ้วิทย์พาหมาของตัวเองไอ้พันธุ์อัลซาเชี่ยนสองสามตัวเดินไปที่กรงที่อยู่ไกลจากตรงนี้พอสมควร บ้านมันเป็นบ้านหลังใหญ่ เพราะเป็นครอบครัวใหญ่ ไอ้วิทย์มีพี่ชายคนโตหนึ่งคนก็คือพี่เวท รองมาก็พี่สาวที่เรียนจบไปได้สอบปีแล้ว ชื่อพี่ว่าน ส่วนมันเป็นน้องคนเล็กที่สุดและก็เอาแต่ใจที่สุดด้วยแหละครับ บ้านมันมีปู่ ย่า ตา ยาย พ่อและแม่ อยู่บ้านเดียวกันหมดเลย บ้านเลยแม่งโคตรใหญ่สุดๆ แต่ก็ต่างคนต่างแยกบ้านบ้าง อย่างเช่นปู่กับย่ามันจะอยู่บ้านเล็กทางด้านหลังเพราะปู่ของมันชอบทะเลาะกับตาของมันนิดหน่อยอ่ะครับ ส่วนไอ้หมาเปรตพวกนี้แต่ก่อนช่วงประมาณม.4 มันก็เพิ่งรับบางแก้วตัวแรกมาเลี้ยงเพราะว่าตอนนั้นมีโจรขึ้นบ้าน แล้วมันก็ไปที่จังหวัดพิษณุโลกพอดี มันก็เลยไปซื้อมาลองเลี้ยงดู กลายเป็นว่ายิ่งเลี้ยงเสือกยิ่งรัก ชอบและรู้สึกผูกพันซะงั้น เลยไปซื้อมาเลี้ยงอีกสองตัว ไม่อยากจะบอกว่าตัวผู้ได้เคยกัดไอ้วิทย์เข้าที่มือมันไปเรียบร้อยแล้วเพราะมันเสือกไปห้ามหมาไม่ให้กัดกันเอง เลยโดนกัดเองซะเลยแต่ก็เสือกไม่เข็ด ดันชอบความรุนแรงซะงั้น ไปซื้อเหี้ยร๊อตไวเลอร์กับอัลเซเชี่ยนมาอีก ดีนะครับที่บ้านมันบริเวณกว้างมากเพราะอยู่ค่อนข้างชานเมือง ไม่งั้นหมามันได้ดุกว่านี้แน่อ่ะ น่ากลัวเวอร์
“ลงมาได้แล้ว” มันยืนพูดไปยิ้มไปอยู่ด้านนอก ผมส่ายหัวให้
“เร็ว” มันพยายามจะเปิดประตูรถอีก แต่ผมก็ยังไม่กล้าอีกเพราะมันกลัวอ่ะทำไงได้คนมันกลัวอ่ะ
“มันอยู่ในกรงหมดแล้ว” ไอ้วิทย์พูดไปขำไป ผมได้แต่หน้างอมองหน้ามัน หันไปมองพี่เวทที่เดินยิ้มไปยืนรออยู่ตรงหน้าบ้าน ผมเลยต้องเปิดประตูแล้วเดินลงไป
“มันไม่มีแล้วแน่นะ” ผมกระซิบพูด แต่หมามันคงเห็นว่ามีคนแปลกปลอมเข้ามาในบ้านอีกคน มันเห่ากันระงมไปหมด ไอ้หมาที่อยู่ในกรงมันก็วิ่งวนอยู่ในกรงอย่างนั้นเหมือนร้อนรนจะออกมาซะให้ได้
“เออสิ รีบเข้าบ้านดิ” มันบอกแล้วจับหัวผมให้เดินเข้าใกล้ตัวเองอีก
“หวัดดีครับพี่เวท” ผมยกมือไหว้แล้วรีบถอดรองเท้าเข้าบ้านไอ้วิทย์อย่างเคยชิน เพราะว่าผมค่อนข้างสนิทกับพี่เวทกับพี่ว่านดี แต่ก่อนไปที่ร้านของพวกพี่เค้าบ่อยๆ
“ยังกลัวไม่เลิกเลยนะ” พี่เวทแซว
“ก็ถ้าพี่เลิกเลี้ยงพวกมัน ผมก็จะเลิกกลัว” ผมพูด
“ไม่เลิกหรอก กูว่าจะไปซื้อโดเบอร์แมนมาอีกสักตัวเนี่ย เอาให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนๆกัน” ไอ้วิทย์พูดไปยิ้มไป มีความสุขตายล่ะ ห่า
“เลี้ยงพุดเดิ้ลเหอะ กูขอร้อง” ผมพูดแล้วเดินเข้ามาก็เจอแม่มัน ผมยกมือไหว้แล้วยิ้มให้
“อ่าวว่าไง หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ..เป็นไงบ้างลูก” แม่มันยิ้มทักทันที
“ก็ดีอ่ะครับ เมื่อไหร่แม่จะเลิกเลี้ยงหมาพวกนี้สักที เวไม่กล้ามาเยี่ยมแม่เลยเนี่ย” ผมบ่นไป
“หึ เลิกได้ที่ไหนล่ะ ไอ้ตัวเจ้ากี้เจ้าการน่ะมันซื้อได้ซื้อดี” แม่พูด แม่เป็นคนที่ตามใจไอ้วิทย์ที่สุดในโลก เหอะๆ
“กับแม่เองมันยังจะกัดเลย สักวันถ้ามันกัดแม่นั่นแหละมันคงเลิกซื้อ” แม่หันไปค้อนให้ไอ้วิทย์หน่อยๆ
“โห แม่ก็..มันไม่กัดหรอกน่า มันจำได้” ไอ้วิทย์พูด
“แล้วเป็นไง เรียนเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่าสอบติดนิ..เก่งจังเลยนะไม่เห็นเหมือนไอ้วิทย์มัน” แม่พูด
“ครับ ก็เรื่อยๆอ่ะครับ เรียนหนักนิดหน่อย” ผมยิ้มตอบ
“วิทย์ไม่ใช่สอบไม่ติดเหอะ วิทย์ตั้งใจไม่ให้ติดต่างหาก” มันย้อนแม่มันแล้วเดินไปหยิบน้ำมาให้ผม
“แล้วไงมึงกลับบ้านได้เนี่ย” พี่เวททัก
“เปล่า ขับรถมากินข้าวแถวนี้กัน..เพลินไปหน่อยเลยแวะมาซะเลย” ไอ้วิทย์บอก
“แล้วพี่อ่ะ ไหงนอนบ้านได้เนี่ย” มันพูดย้อนบ้าง
“ลองกูออกสิ” พี่เวทพูดส่ายหัว
“หึ..หาเรื่องใส่ตัวเองนิมึง” ไอ้วิทย์พูด
“ไอ้พวกนี้นิน้า..แม่เลี้ยงมันมา ไม่ได้ให้มันมาเป็นกันอย่างนี้สักหน่อย” แม่พูดบ่นส่ายหัวหน่ายๆกับลูกชายตัวเองสองคนนี้ก่อนที่จะตบไหล่ผมแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานที่แม่ได้นั่งคิดบัญชีอยู่เมื่อกี้
“แต่งวันไหน” ไอ้วิทย์ถาม
“ปีหน้า” พี่เวทตอบ
“อ่าวเฮีย จะสละโสดแล้วหรอ” ผมแกล้งถามไปงั้นทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าพี่เวทเจ้าชู้แค่ไหน พอดีดันไปเจอสาวซิงแล้วบ้านรวย มีเงิน พ่อใหญ่ ไม่แต่งก็ไม่ได้ด้วยเอาเค้าไปเรียบร้อยแล้ว แถมคุณภรรยาในอนาคตเห็นไอ้วิทย์มันบอกว่าขี้วีนสุดๆ เลยต้องโดนจับแต่งอย่างที่เห็น
“มึงอย่าเสียท่าแบบกูนะเว้ย ไม่น่าลองของเลยกู” พี่เวทพูด
“หึ..ไม่หรอกพี่ ผมเชิงเยอะกว่าพี่เยอะ” ผมพูดแล้วเหลือบไปมองไอ้วิทย์ ทำเอาไอ้วิทย์หน้างอค้อนผมเข้าให้อีกหนึ่งดอก
“ปากดีว่ะเหี้ย วันหลังแดกเหล้ากัน” พี่เวทชวน
“ชวนน้องดีๆทั้งนั้นนะ” แม่พูดขึ้นเหลือบมองผ่านแว่นของแม่อีก
“หึ..” พวกผมหัวเราะแล้วเงียบไปไม่มีใครเถียง
“ขึ้นห้องเหอะ อยากอาบน้ำว่ะ..เออแล้วพี่ว่านไปไหน” ไอ้วิทย์ถาม
“นอนแล้ว..มันจะสอบเห็นแม่งนอนแต่หัววันตลอด” พี่เวทตอบ
“เอองั้นกูขึ้นห้องนะ” มันบอก พี่เวทพยักหน้าให้ผมลาแม่ก่อนที่จะเดินตามมันขึ้นห้อง
“นี่ถ้ามึงซื้ออเมริกัน พิทบูลมาเลี้ยงนะ มึงเตรียมตัวเลย..กูจะเลิกคบมึง” ผมพูด
“หึ..” ไอ้วิทย์หัวเราะชอบใจ นี่ขนาดได้ยินเสียงมันเห่าอยู่บนนี้ ยังเสียวสันหลังเลยครับเนี้ย
“น่ารักจะตาย ช้อนทองออกจะรักมึงนะ” ไอ้วิทย์พูด ช้อนทองคือหมาพันร๊อกไวเลอร์ของมันอ่ะครับ
“ตีนนิ ! น่ารักตายล่ะชื่อช้อนทอง เหมาะกับหนังหน้ามาก” ผมพูดแล้วเดินไปถอดเสื้อก่อนที่จะโยงลงตะกร้าผ้าของมัน
“ว่าลูกกูอ่ะ” มันทำเสียงใส่แล้วถอดเสื้อเดินเข้ามาหาผม
“ไม่ต้องเสนอหน้าเลย กูเหนียวตัว” ผมดันตัวมันไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้
“นิดนึง” มันพูดแล้วเอาหน้ายื่นมาใกล้ ผมเลยปล่อยให้มันจูบเพียงนิดเดียวแล้วออกแรงดันมันหน่อย
“เล่นตัวไปได้” มันพูด
“.................” ผมยิ้มตอบส่ายหัวให้แล้วถอดกางเกงออก ไอ้เหี้ยวิทย์ยืนมองทำตาเยิ้มเหี้ยๆใส่ผมอีก ผมไม่สนใจเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเอามาพันตัวก่อนที่จะถอดกางเกงในออก ไม่ได้มีท่าทียั่วยวนหรืออะไร ก็ถอดปกติเลยเหอะแต่หน้ามันแม่งได้อีกนะ หื่นได้อีก..เหอะๆ
“เตรียมเสื้อผ้าให้ด้วย” ผมบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำเลยทันที พออาบน้ำเสร็จไอ้วิทย์มันก็มายืนรออยู่หน้าห้องน้ำอยู่แล้ว มันถือกางเกงในของมันให้ผมแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
“อยากให้ใส่หรอ” ผมย้อนกวนประสาทมันเล่น
“ทะลึ่งนะมึง” มันว่าให้
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วเกาะตัวไอ้วิทย์ไว้เพราะมันเสือกเข้ามากอดผมทันทีแล้วก้มลงมาจูบเข้าที่คอผมอีก
“มารื้อฟื้นความหลังกันเหอะ” มันพูดปากก็คลอเคลียอยู่ตรงซอกคอผมนี่แหละ
“มึงไม่คิดจะอาบน้ำเลยรึไง” ผมพูด
“ฮึ..” มันตอบแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม ผมก็เลยตามน้ำอยากทำไรก็ทำเหอะ กร๊าก พอดีเป็นคนว่าง่ายอ่ะครับ ไอ้วิทย์กึ่งเดินกึ่งดันตัวผมให้ไปที่เตียงของมัน
“เอ่อ เว..” มันพูดแล้วมองหน้าผม หน้าตาเหมือนกำลังลังเลอะไรสักอย่าง
“ทำนะ” มันพูด
“...............” ผมจ้องหน้ามันกำลังอ่านว่ามันเป็นห่าอะไรของมันอยู่ ปกติมันไม่ใช่คนแบบนี้อ่ะดิครับ
“หึ..ฮ่าๆๆ” ผมหลุดหัวเราะออกไปทำเอาไอ้วิทย์เขินหน่อยๆ
“ไรมึงเนี่ย กูแค่ขอเป็นมารยาทเหอะ” มันพูด
“ห่า เจ็บขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ” มันพูดอีก
“ใครบอกกูให้มึงทำ” ผมย้อน
“ไม่รู้อ่ะ กูจะทำ” มันพูด
“...............” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้บ้าง ทำเอาไอ้วิทย์ทำหน้าเหรอหราเหมือนระแวงผมขึ้นมาทันที
“อย่ามาทะลึ่งเลย ไอ้นี่” มันพูดแล้วตีเข้าที่หน้าผากผมเหมือนปรามๆ
“หึ..” ผมหัวเราะตอบแล้วดันตัวเองขึ้นเอาปากไปจุ๊บเข้าที่ปากมัน ไอ้วิทย์ยิ้มให้ก่อนที่จะจูบตอบผมทันที
“อื้อเดี๋ยววิทย์” ผมพูดห้ามแต่แขนเสือกไปกอดเข้าที่คอมันซะงั้น
“ถุงยางอ่ะ” ผมถาม
“มีหมดแหละ” มันพูดเสียงเหมือนไม่กระหยี่อะไรเพราะเหมือนพร้อมทุกสถานการณ์ ผมกับมันจูบกันอย่างที่ไม่ได้จูบกันมานาน ไอ้วิทย์ซุกไซร์ผมทั่วตัวไปหมด
“เว..ถอดให้หน่อย” มันพูดแล้วเอาแขนสองข้างยันที่นอนไว้ มันมองหน้าผมเหมือนขอให้ผมถอดกางเกงให้มัน ไอ้นี่มันจะขี้อ้อนไปไหนผมก็ไม่เข้าใจแต่มันก็เป็นคนอย่างนี้อ่ะครับ ผมเลยต้องยอมมันตลอดๆเลยอ่ะ ผมลูบเข้าที่ท้องน้อยไอ้วิทย์ ไอ้วิทย์ยิ้มชอบใจก่อนที่จะโดนผมลูบต่ำลงไปถึงน้องชายของมัน ไอ้วิทย์หลับตานิ่งไปผมเล่นอยู่อย่างนั้นจนพอใจ ดูท่าน้องชายมันก็จะอยากออกมาแล้วด้วยเหมือนกัน ผมถอดเข็มขัดกับเลื่อนกางเกงของมันแล้วควักน้องชายมันออกมา ไอ้วิทย์ก้มลงมาจูบปากผมทันที ผมจูบตอบไอ้วิทย์ มันเองก็ยังคงเก่งเหมือนเดิม มันเป็นคนรู้จุดอ่อนผมดีที่สุดและก็เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมอยากมีอะไรๆด้วยมากที่สุด เพราะแค่มันจูบผมนี่ผมก็แพ้แล้ว ยอมแพ้ราบคาบเลยแหละ
“อื้อ..” ผมพลิกตัวเองหนีมัน เพราะเมื่อกี้โดนไอ้เหี้ยวิทย์ทำประตูยิงเข้าไปสองประตู ไม่มีแรงแล้วครับ พอเหอะ..จะเอากลับก็ไม่ไหวแล้วด้วย วันนี้ขอยกธงขาวยอมแพ้แต่โดยดี
“จูบนิดนึง” มันอ้อนอีกแล้วพยายามเอาหน้ามาใกล้
“ไม่เอาแล้ว” ผมบอกแล้วหลับตาเพราะอยากหลับแล้วอ่ะครับ
“จูบหน่อย ราตรีสวัสดิ์ไง” มันพูด ผมเลยหันหน้าไปอย่างช่วยไม่ได้ แล้วรับจูบมันได้สักครู่ก็ต้องรีบดันมันออกเพราะมันจะเริ่มนานเกินไปแล้ว
“หึ..” มันหัวเราะชอบใจอีก ผมเอาควานมือหาผ้าห่มแล้วเอามาห่มก่อนที่จะหลับตาลง
“รักเวนะ” มันบอก
“ครับ” ผมตอบแค่นั้น
“..................” หลังจากนั้นมันก็พูดอะไรอีกก็ไม่รู้อ่ะครับ ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเพราะว่ามันง่วงมากๆเลย เลยหลังไปในที่สุดทิ้งดิ่งยาวเลยอ่ะครับ พอตื่นมาอีกทีผมก็ไม่เห็นไอ้วิทย์อยู่ในห้องแล้ว พอได้ยินเสียงคนเล่นกับหมาอยู่ข้างนอกบ้าน ผมก็เลยเดินไปดูตรงระเบียงก็พบว่ามันกำลังเล่นกับหมาสุดที่รักของมันอยู่ ดีนะที่หมามันยังถูกฝึกมาบ้าง ไม่งั้นไอ้วิทย์คงตายไปแล้ว ไม่ว่าคนจะสูงหรือตัวใหญ่แค่ไหนถ้าหมาพันธุ์อย่างไอ้พวกนั้นมาเล่นด้วยหลายตัวแบบนี้คงตายเป็นซากศพไปแล้วแหละ
“โอ้ย เจ็บนะ” ไอ้วิทย์ร้องแล้วกุมท้องตัวเองเพราะโดนไอ้ร๊อตไวเลอร์ของมันตะกายเข้าที่เอวเหมือนจะเล่นด้วยแต่ไอ้ห่าวิทย์เสือกไม่ใส่เสื้ออ่ะสิครับ ใส่แต่บ๊อกเซอร์ลงไปก็สมน้ำหน้ามันแล้วแหละ ผมเลยกลับไปนอนต่อเพราะว่ายังเพลียอยู่ตื่นมาอีกทีก็มีไอ้บ้าวิทย์แหละครับเอาอาหารขึ้นมาบริการให้ถึงห้อง ผมละยอมมันเลยจริงๆ..ทำตัวแบบนี้ผมเลยให้อภัยมันทุกครั้งไปสิน่า


...............
...............


“ดีกันแล้วก็ดีแระ” มุขบอก
“เป็นไรเปล่า” ผมถามเพราะเห็นมุขเอาแต่จับหลอดคนลงที่น้ำแข็งในแก้วอยู่อย่างนั้น
“เปล่า..ก็” มุขหันไปมองนอกหน้าต่าง แล้วเหลือบสายตามามองผม
“ก็นิดหน่อย” มุขพูดสายตานิ่งจับจ้องมาที่ผม
“แค่..ใจหายน่ะ” มุขบอก
“...............” ผมเงียบเพราะรู้ว่ามุขหมายถึงอะไร
“แต่ก็ดีแล้ว พี่เวมีความสุขก็ดีแล้วนิ” มุขยิ้มบอก
“ขอโทษ” ผมพูด
“บ้า..คิดมาก” มุขยิ้มบอกแล้วดูดน้ำในแก้วก่อนที่จะเหลือบมามองมือถือของผมที่กำลังมีสายโทรเข้ามา ผมหยิบมาดูก็เป็นเบอร์ไอ้วิทย์
“อืม..อยู่ไหน” ผมถามก่อน
“ก็จอดรถเพิ่งเสร็จอ่ะ มึงอยู่ไหนอ่ะ ร้านตรงไหนเนี่ยร้อนก็ร้อน” มันบ่นทันที
“อยู่ตรงหัวมุมสี่แยกเลย ข้างล่างตึก............อ่ะ” ผมบอก
“โหย ข้ามถนนไปอีกอ่ะ แป๊บนะ” มันบ่นก่อนที่จะตัดสายโทรศัพท์ไป ผมกะว่าวันนี้จะให้ไอ้วิทย์มันมารับรู้เลยให้เรียบร้อย เพราะจะให้มันเข้าใจไปวันนี้เลยว่าที่บอกให้รอผมน่ะ ให้รอแค่วันเดียวเองที่พูดไปว่าให้รอก็แค่ลองใจมันเล่นไปอย่างนั้นเอง ไม่อยากให้ทรมานไปกว่านี้หรอกเพราะมันเองก็พูดแล้วนิว่าจะรอ นั่นก็หมายถึงมันคงถึงจุดที่ผมต้องยอมรับแล้วล่ะนะ
“มุขพูดแค่ที่เตรียมกันไว้นะ” ผมบอก
“อืม พี่วิทย์จะต่อยมุขไหมเนี่ย” มุขทำหน้ากลัวๆอีก
“จะต่อยทำไมเล่า” ผมพูดขำๆ นั่งรออยู่สักพักไอ้วิทย์ก็เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในร้าน พอมันเห็นว่ามุขนั่งอยู่มันก็หน้างอกว่าเดิมอีกครับ
“นั่งสิ” ผมบอกเพราะมันเสือกยืนไม่ยอมนั่งแถมมองหน้ามุขแทบจะกินเข้าไปแล้ว
“หวัดดีครับ” มุขยกมือไหว้อย่างกล้าๆกลัวๆ
“เก็บไว้เองเหอะ” ไอ้วิทย์พูด
“ไอ้วิทย์” ผมพูดเตือน มันก็หันมาหน้างอใส่ผมอีก
“นั่งลงสิ” ผมบอก
“มีอะไรล่ะ” มันย้อนและยังไม่ยอมนั่ง
“นั่งลง” ผมเน้นเสียง สุดท้ายมันก็นั่งลงแล้วพิงเก้าอี้เหมือนไม่พอใจอยู่ดี
“มุขมีไรจะบอก” ผมบอก ไอ้วิทย์นั่งเงียบตะหวัดหางตาไปมองหน้ามุขทันที
“เอ่อ..” มุขอ้ำอึ้งหันสายตามามองผมไม่กล้าสบตาไอ้วิทย์ที่ค้อนอย่างกับหมาบ้าอยู่
“มุข..มุขเลิกกับพี่เวแล้วฮะ” มุขพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“................” ไอ้วิทย์นั่งเงียบ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ปากมันอ้านิดหน่อย ตามันก็ค้างไปด้วย
“มุขเลิกกับพี่เวแล้ว เราเป็นแค่พี่น้องกัน..ครับ” มุขพูด
“โกหก” ไอ้วิทย์พูด สีหน้าปรับมาอีกอารมณ์ ห่านี่อย่างกับผู้หญิงเมนมา
“จริงๆนะครับ” น้องมุขหันไปมองหน้าไอ้วิทย์เหมือนจะให้ไอ้วิทย์เชื่อให้ได้
“ไอ้เวให้โกหกอ่ะดิ” มันพูด
“เปล่าครับ..เราเลิกกันแล้วจริงๆ” มุขบอก
“.................” แล้วทั้งโต๊ะก็เงียบอีก ไอ้วิทย์หันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบที่แท้จริง
“พอใจรึยัง” ผมพูด
“.................” ไอ้วิทย์หลุดยิ้มออกมา มันเริ่มยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ” มันพยักหน้าตอบ  ผมก็ได้แต่ส่ายหัวเซ็งๆกับไอ้นี่ ท่าจะได้ใจไปกันใหญ่
“พี่วิทย์ไม่เกลียดมุขแล้วใช่ไหม” มุขพูด
“.................” ไอ้วิทย์หันไปมองหน้ามุขงงๆ แล้วหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบอะไรสักอย่าง ผมพยักหน้าตอบให้มันเป็นการบอกให้มันตัดสินใจเอาเอง
“อือ” มันตอบเสียงอยู่ในลำคอ ทำเอามุขยิ้มตอบให้
“จะกินอะไรไหม” ผมถามมัน ไอ้วิทย์ส่ายหัวตอบ
“งั้นไปส่งมุขก่อน มุขมีเรียนพิเศษ” ผมบอก ไอ้วิทย์ก็รีบลุกขึ้นแล้วกุลีกุจอไปจ่ายค่าอาหารให้โดยที่ผมไม่ได้บอก ผม ไอ้วิทย์และน้องมุขเดินไปที่รถของไอ้วิทย์มัน แล้วให้มันขับไปส่งมุขที่โรงเรียนกวดวิชาด้วย
“ขอบคุณครับ” มุขบอกแล้วโบกมือบ้ายบายให้ก่อนที่จะเดินไป
“ทำไมเลิกง่ายจัง” มันพูดเสียงสงสัยขึ้นมาอีก
“แล้วไม่ดีรึไง” ผมย้อน
“แต่มันจะไม่เป็นไรหรอ” ไอ้วิทย์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก..เห็นอย่างนั้นน้องมันโต มีความคิดกว่ามึงเยอะ” ผมพูด
“เฮอะ..ไม่สนใจ วันนี้เค้ามีความสุข” มันพูดยิ้มไปยิ้มมาเหมือนไม่แคร์กับคำพูดที่ผมว่ามันอีก
“น่ารักตายอ่ะ” ผมพูด
“เว..” อยู่ๆมันก็เรียก
“ไร” ผมตอบ
“รักกูไหม” มันถาม
“ถามทำไม อย่ามาเลี่ยนว่ะ” ผมบ่น
“รักกูไหม ตอบดิ” มันทำเสียงงอนขึ้นมาอีก
“รักครับ” ผมตอบ
“หึ..” มันหัวเราะชอบใจไม่เลิก
“รักคนเดียวไหม” มันถามอีก
“อืม” ผมตอบเพราะชักเริ่มอายตัวเองอยู่ดีๆคำพูดมันก็จุกอยู่ที่คอ
“รักวิทย์คนเดียวใช่ไหม” มันถามเสียงเอาเรื่องหน่อยๆเหมือนต้องการจะได้คำตอบให้ได้
“เออ รักมึงนั่นแหละ” ผมตอบแล้วมองไปที่รถคันอื่นๆ
“พูดว่ารักกูคนเดียวด้วยดิวะ” มันพูด
“มึงจะเอาเหี้ยไรเนี่ยห๊ะ” ผมพูดเสียงหน่ายกับมัน
“พูดสิ” มันหันมาบอก
“เออ กูรักมึงคนเดียว..รักคนเดียว พอใจรึยัง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใส่มัน
“หึ..กูก็รักมึงคนเดียวเหมือนกัน” แต่มันเสือกยิ้มร่าเริงตอบให้ซะงั้น
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจเพราะแค่เริ่มต้นรักใหม่ก็เริ่มเหนื่อยกับมันแล้ว ผมปรับเบาะเอนลงเพื่อนนอนเพราะเริ่มแสบตากับแสงแดดข้างนอก ไอ้วิทย์ก้มลงมาจุ๊บเข้าที่ปากผมอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันกลับไปขับรถต่อ
“................” ผมนอนมองมันที่ยังนั่งยิ้มไม่เลิก สุดท้ายแล้วตัวเองก็ต้องยิ้มออกมาเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้วิทย์ขับรถไปส่งผมที่หอ มันก็ไปนอนเล่นอยู่ที่ห้องผมด้วย แล้วมันก็โทรบอกไอ้เขตกับสลิ่มว่าเราสองคนดีกันแล้ว กลับมาคบกันแล้วไรงี้ด้วยความภาคภูมิใจมีความสุขอยู่คนเดียวของมันไป ไอ้เขตมาหาผมที่ห้องอย่างรวดเร็ว บอกว่าอย่างนี้ต้องมีฉลอง ผมเลยด่าปรามพวกมันไปเพราะว่าพรุ่งนี้ต่างคนต่างก็มีเรียนด้วยกันทั้งหมด มันก็เลยหงอยกันไปตามๆกัน ผมเองคืนนั้นก็ต้องไล่ไอ้วิทย์กลับห้องด้วยความยากลำบากเพราะมันกลับดื้อไม่ยอมจะกลับไปห้องตัวเองเพราะบอกว่าพรุ่งนี้เช้าก็ขับรถไปเรียนทันอยู่แล้ว แต่สุดท้ายผมแกล้งงอนมัน มันถึงยอมกลับไปแต่โดยดีนั่นแหละครับ
     ผมเองก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงนะครับ มันก็คงต้องมีเศร้า มีเครียด มีระแวง มีเสียน้ำตาอีกนั่นแหละ แต่ก็นะช่างมันเหอะ ในเมื่อผมเลือกมันแล้ว เลือกที่จะเลิกกับมัน เลือกที่จะห่างออกมา เลือกที่จะมองมันอยู่เฉยๆมาปีกว่า เลือกที่จะทดลองใจของทั้งผมและมัน และก็เลือกที่จะให้กลับมาคบกันใหม่  ต่อไปนี้ผมเองก็ค่อนข้างมั่นใจในความรักของผมที่มีให้มัน คาดว่าถ้ามีเรื่องอะไรที่รุนแรงเกิดขึ้นอีก ถ้าผมทนไม่ได้..และจำเป็นต้องเลิก คำว่า “เรากลับมาคบกันเหอะนะ” หรือจะพูดว่า “รัก” สักกี่ร้อยกี่พันครั้ง ผมเองจะเป็นคนไปจากมัน จะไม่มีคำว่า “รัก” ให้อีกต่อไป ไม่มีแม้แต่ให้โอกาสอีกและผมหวังว่ามันก็คงจะไม่มีวันนั้น วันที่เราต้องเลิกลากันไป..ก็ขอให้เป็นไปด้วยดีด้วยเถอะนะ

...............>>>><<<<................

เมื่อไหร่อีกไม่รู้ ตอบไม่ได้เลยจริงๆ..จะพยายามให้เร็วที่สุด (อาจจะลงก่อนสอบก่อนสักตอน )
ปล. น่าจะสลิ่มก่อนสักตอน
ปล2. เพราะลืมเรื่องทัวร์ไปแล้ว กร๊าก
ปล3. ถ้าต่อทัวร์ต้องรื้อฟื้นอารมณ์อย่างรุนแรงนิดหน่อย แล้วต่อทีเดียวเลย
ปล4. กูเกลียดการสอบ เพราะกูเกลียดโต๊ะแบบเลคเชอร์  
ฝันดี คึคึ เจอกันเมื่อว่าง

[เบบี้]

พันธุ์โดเมอแมน

บางแก้ว

ร๊อตไวเลอร์

อัลเซเชี่ยน

และลูกพี่ อเมริกัน พิตบูล
ทั้งหมดนี้มีดีกรีหมาพันธุ์ที่ดุที่สุดในโลก .. ยินดีด้วย ประเทศไทย คุณเป็นหนึ่งในนั้น (เย้..กูภูมิใจ )
ถึงเป็นหมาที่ดุที่สุดในโลก แต่รักเจ้าของเยี่ยงชีพ   (ก็เหมือนมีผัวดุแต่รักเดียวใจเดียวอ่ะ  :oo1:คล้ายๆกัน) กร๊าก
แปะให้ดูเฉยๆ น่ารักดี (กูประชด )

[knightofbabylon]

ดีใจ วิทย์เวดีกันแล้วว้อยยยยยยย
 



เบบี้ บรรยายช็อตเหล่าหมาๆที่บ้านวิทย์ได้เห็นภาพไม่พอ เอาภาพมาให้ดูอีก
 



หนูหลิ่มมาก่อนก็ได้ รอพีทัวร์ได้ไม่เป็นไรเพราะรู้ว่ารอแล้วคุ้ม ใช่มั้ยเบบี้
 

[Poes]

แอร๊ยยยส์ อยากอ่านพีท้วร์แล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดด 

อยากได้บางแก้วมาเลี้ยงบ้างจังแต่แม่งค่าใช้จ่ายบานกว่าจะเอามาได้ เลี้ยงแจ๊คต่อไปแล้วกัน 

[l3iZal2l2e]

เฮียพิตนี่น่ากลัวสุดๆอ่ะ เห็นรูปที่มันฆ่าโจรละ อูยยยยย 
ในรูปกล้ามเป็นต่อนๆ น่ากลัวมั่กๆๆ
เค้าชอบพันธุ์คอลลี่ๆๆๆ คิ คิ
 

รอพีทัวร์ๆๆๆ แต่จัดสลิ่มมาก่อนก้ได้
รอได้เสมอ
 

[kokikung]

โอ๊ยกว่าจะคืนดีกันแทบตายเหาะ

แต่น่ารักมากกกแอนดิ้งจนได้คุ่นี้

คิดถึงสลิ่มกะไอ้พี่เมตรจะแย่แล้วววว

ทัวร์พีอย่าลืมน้าตอนไหนก็ได้ที่จะลงแค่ลงก้พอ

สู้ๆๆๆๆขอให้สอบผ่านทุกๆๆๆวิชา

[love2y]

ในที่สุด.........คู่นี้ก็แฮปปี้ซะที หุหุ

ขอให้คุณเบบี้โชคดีในการสอบนะคะ ^^

[flyingploy]

น่ารักได้อีกกกกกกก
อยากรู้ว่าคุณเบบี้เรียนปีไหนอ่ะคะ 

อยากรู้เฉยๆ  ^^

[Azitten]

ในที่สุด ก็สมหวังไปอีกคู่แล้วนะ

อดีตที่ผ่านมา คงทำให้อนาคตสดใสต่อไปได้เรื่อยๆๆนะ ขอให้คำขอของเวเป็นจริง

วิทย์อย่าทำตัวแบบเดิมอีกนะ สงสารเว มากๆๆๆอะ

เห้นคนรักกัน ก็มีความสุขจิงๆๆๆ

รอทัวร์กะพี อะจ้า แต่ได้สลิ่มมาคั่นก็โอเค

สู้ๆๆกับการสอบนะจ้าาา สอบเหมือนกัน ยังไม่ได้อ่านเลย 5555555

[Cupcake]

กลัวหมาาาาาาา
น่าสงสารมุข

[Little Devil]

รอน้องทัวร์

[kaporzung]

เริ่สแระคู่นี้ อิอิ

[Rockstar]

คืนดีกันแล้ว ลุ้นมากคู่นี้
ระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นบทพิสูจน์ล่ะนะ
จากนี้ไปวิทย์ได้โอกาสมาแล้วก็ทำให้มันดีๆละกัน
ไม่งั้นไอ้โอกาสที่พิสูจน์และขอเวมาตลอดมันจะไม่ย้อนคืนมาอีกเลย

สงสาร มุข มาก

[wan]

ในที่สุด ความรัก ที่มีให้กัน เลยทำให้การให้อภัยเกิดขึ้นได้โดยไม่มีข้อแม้
ไม่ว่าในอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น ตอนนี้ขอให้ได้รักก่อนใช่หรือเปล่า เว 
+ ยังไม่ได้ เอากำลังใจไปก่อน ส่วนไอ้ปล. นะ เอาแล้วแต่สะดวกแล้วกัน เบบี้ 

[Killua]

หมาน่ารักแต่ดุ แล้วคนน่ารักอ่ะจะดุป่ะ เอิ๊กๆ

[@StaR@]

ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ววววววว
ความรักมันก็ต้องค่อยประคับประคองกันไป
รู้จักให้อภัยแต่ถ้าหลายๆครั้งก็ไม่ไหวเหมือนกัน
น้องมุขน่าสงสารอยากให้มีคู่ด้วยจังเลยแต่อะไร
ก็ไม่น่ากลัวเท่าน้องหมาแล้วอ่านไปเสียวไปเลย
 

[bow55]

เห้อ

เราจะพยายามไม่อินจัดนะ

แต่อยากอ่านพีทัวร์อ่า

 :กอด1:เบบี้

[andaseen]

เอ้อออ...ลุ้นซะ! ในที่สุดก็คืนดีกันซักที   

[both^^]

โอ๊ยดีกันเสียที
แอบสงสารมุขเบาๆ
แต่คนดีๆ อยน่างน้องมุข เดี๋ยวก็มีพระเอกมาดามใจเนอะ
สู้ต่อไปวิทย์-เว 555

[โจ๊กกุ้ง]

แฮปปี้เอนดิ้งงงง  ยังไงก็ไม่พ้นกันอ่ะก็คนมันคู่กันอ่าเนอะ หมาน่ารัก  
คิดถึงหลิ่มเมตร อิอิ