หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[yeyong]

สองคนนี้ ยังกับเพื่อนผู้หญิงงอนกันไปงอนกันมา
แต่แฮปปี้ก็ดีแล้วจ้ะ
ไม่ชอบเรื่องเศร้า

[ToffeE_PrincE]

จบไปแล้วหนึ่งคู่  

รอคู่ต่อไป

 

[kuku]

 

[[newZy]CASS]

น่ารักจริงๆเล้ย

[kitty]

 

[ishiya]

รอหนูหลิ่มกะพี่เมตร
เบบี้ จงลง ๆๆๆๆ 

[M23]

น้องมุขน่าสงสาร
คู่เววิทย์ดีกันแล้ว
ตอนต่อไปเมตรสลิ่ม
ตอนต่อไปอีกก็พีทัวร์ เต้นรอ  :z2:ๆๆๆๆๆๆๆ

[kuku]

คิดถึงสลิ่ม คิดถึงเบบี้

[เบบี้]

ตอนที่106  ไอ้เหี้ยพวกนี้


“เฮ้!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นร้าน ปกติดี..มันเป็นปกติ

ป๊อก !!

“ไอ้เหี้ยเมตรมือขึ้นเว้ย” ไอ้ตองเพื่อนสนิทไอ้โปรที่เรียนคณะวิศวกรรมด้วยกัน วันนี้กูมาแทงสนุ๊กกับมัน ไอ้เย็นเพื่อนคณะวิศวกรรมเหมือนกัน พวกมันเป็นเพื่อนสนิทของไอ้โปรกันหมดแหละ แต่วันนี้ไอ้โปรมาไม่ได้เพราะต้องไปรับแพรแฟนของมันอะไรก็ไม่รู้
“มึงลงเท่าไหร่” ไอ้อาร์มถาม มันมองหน้ากูเหมือนท้าทายกูซะไม่มี
“ห้าร้อย” กูตอบแล้วหยิบเงินให้มันก่อนที่จะหยิบไพ่จากมือมัน เสี่ยงดวงล้วนๆ
“เสียใจว่ะ วันนี้กูจัดเต็ม” กูยักคิ้วตอบแล้วเป็นฝ่ายแทงก่อน  ตั้งแต่เริ่มต้นมาประมาณห้าโมงเย็นกูก็ได้มาตลอด เสียบ้างแต่ไม่เคยเสียเยอะเลย พวกไอ้อาร์มกับไอ้เย็นเสียกันคนละสามสี่พันไปแล้ว ก็ปกติเล่นไป แดกเบียร์ เหล้า สูบบุหรี่ ส่วนเรื่องค้ายามันมีอยู่แล้วแหละแต่กูก็ไม่ได้สนใจ เฮียเจ้าขอโต๊ะอยากทำไรก็ทำไปเหอะ กูมาเล่นสนุ๊กตามประสาหนีเมียมาเที่ยว กร๊าก
“ไอ้เมตร โทรศัพท์” ไอ้เย็นบอกแล้วยื่นมือถือที่อยู่บนโต๊ะเหล้าให้กู กูรับมาพอเห็นเบอร์ก็แทบล้ม
“เฮ้ย เดี๋ยวกูมานะ” กูบอกพวกมันก่อนที่จะยื่นไม้คิวให้ไอ้อาร์มก่อนที่จะปลีกตัวหามุมอับเสียงเพื่อให้มันสมเหตุสมผลหน่อย
“ฮัลโหลครับ” กูกดรับสาย
“อยู่ไหน” สลิ่มถาม
“อยู่บ้านไอ้เย็น” กูตอบ ขอกูโกหกเหอะนะ นิดเดียวพอประมาณ..ก็ว่าจะเล่นอีกสักสองสามชั่วโมงก็จะกลับแล้วอ่ะ หาเงินให้เมียใช้ไง
“ไปไมบ้านพี่เย็นอ่ะ” สลิ่มถามเสียงไม่ได้สงสัยอะไรก็เหมือนแค่ถามเฉยๆ
“กินเหล้าน่ะ” กูตอบไปตรงๆก่อนเพราะเดี๋ยวยังไงก็เอากลิ่นเหล้าไปให้มันได้กลิ่นอยู่ดี
“งั้นก็มารับไม่ได้อ่ะดิ” มันพูด
“ทำไมอ่ะ” กูถามกลับ
“อยู่แถว..........เนี่ย งั้นกลับเองก็ได้” มันบอก
“ครับ งั้นเจอกันที่ร้านนะ” กูบอกมัน
“อืม” มันตอบ
“เดี๋ยวจะรีบไป” กูบอกเพราะเสือกรู้สึกผิดขึ้นมาที่โกหกมันแบบนี้ เพราะรับปากตามสัญญาที่เคยให้ไว้แล้วว่าจะไม่โกหก แต่ก็นิดหน่อยแหละน่า มันก็ไม่มีอะไรมากนิ กูไม่ได้ไปนอกใจสักหน่อยแค่มาเล่นสนุ๊กเองนะเว้ย กรุบกริบน่านะ
“วางนะ” มันบอก กูตอบก่อนที่จะวางสายมันไป
“เฮ้อ” เสียวว่ะแม่ง..นี่ถ้ารู้ว่ากูโกหกนะ ถ้ามันเอาไม้คิวพาดกูได้กูว่าคงพาดไม่ยั้งอ่ะ  กูกลับไปเล่นต่อและก็มีแต่ได้กับได้ พอยิ่งเล่นก็อยากเล่นต่อมันเป็นไปเองอย่างช่วยไม่ได้เลย เหล้าก็เข้าปากตลอด พยายามไม่รับบุหรี่จากพวกมันและไม่ไปคว้าบุหรี่ออกมาจากมือพวกมันเหมือนอย่างที่เคยทำ ก็รับปากไปแล้วว่าจะไม่สูบก็อยากจะเลิกให้มันขาดไปเลย
“เอิ้กกก~~” ห่า แดกไปเยอะขนาดนี้ได้ไงวะกู  กูนั่งหน้ามึนอยู่ที่เก้าอี้ปล่อยให้พวกเหี้ยมันเล่นต่อกันไปเพราะกูได้กำไรมาเกือบหกพันแล้ว
“ไอ้เมตร ไหนมึงบอกจะกลับร้านไง” ไอ้อาร์มเดินมาหาแล้วนั่งข้างๆกู
“แล้วใครบอกกูว่าอย่างเพิ่งกลับ” กูพูดแล้วหยิบเบียร์มากระดกให้หมดแก้วไปให้มันเสร็จๆไปซะ
“งั้นกูไปก่อนนะ สลิ่มถึงร้านแล้วเนี่ยป่านนี้” กูบ่นแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังร้าน
“กูยังไม่กลับนะ เอาคืนไอ้เหี้ยพวกนี้ก่อน” ไอ้อาร์มบอก
“อืม ไปละ” กูบอกก่อนที่จะจับไหล่ไอ้อาร์มเป็นการยึดให้ตัวเองยืนขึ้น กูลาพวกไอ้เย็นกับไอ้ชิดก่อนที่จะเดินออกมาที่รถที่จอดอยู่หน้าร้าน กูใส่หมวกกันน็อกสตาร์ทรถรู้สึกตัวเองจะไม่มีแรงแปลกๆ กลับไปจะโดนเมียกระทืบรึเปล่าอันนี้ไม่ทราบแต่จะพยายามเอาสาระร่างตัวเองกลับไปถึงร้านไอ้โมทให้ได้ก่อนแล้วกัน  กูขับรถไปตามเส้นทางไปเรื่อยอย่างช้าๆ เพราะรถค่อนข้างติดเพราะย่านนี้ย่านธุรกิจ กูขับไปพยายามไม่ซิกแซกให้มากนักเพราะรู้สึกเหมือนเวียนหัวซะเองซะงั้น


ปี้มม ๆ  ๆ  ๆ

ปี้มมมมมมมมม

เอี๊ยดดดดดดดดดด

โครม!!

“แหก!!” กูตาค้างในใจก็นึกได้คำเดียวนะตอนนี้
และจากที่จำความได้กูรู้สึกตอนที่ได้ยินเสียงเดียวคือ “โครม” สุดท้ายนี่แหละแม่งชัดสุด ตอนนี้ตัวกูปลิวลอยออกจากรถมอเตอร์ไซด์ของตัวเองมา ใจกูเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่ารถยนต์คันข้างหน้าแม่งจะเบรกไม่หยุดมาชนกูได้
“...............” ลาก่อนชาวโลก กูขอไปเฝ้าพระอินทร์ก่อน


..............
..............


“....................” อืม ปวดตัวฉิบหาย  กูพยายามปรับสายตามองไปรอบๆห้อง
“ไอ้เมตร” เสียงไอ้โมทกูจำได้
“พี่เมตร” เสียงไอ้มิ้วค์ บอกให้ทราบว่า..โอเค กูยังไม่ตาย
“เป็นไงวะ” ไอ้พี่โมทถาม
“อื้อ” ไมเหมือนเสียงมันยังไม่ออกวะ  กูเหลือบสายตาไปเห็นไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์มันยืนอยู่ด้วยกัน พอหันไปอีกด้านก็เป็นไอ้โปร ไอ้อาร์ม ไอ้ใหม่ ไอ้ดิว อยู่ซะครบ
“กูสลบหรอ” กูถามเพราะเหมือนกูจำอะไรไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่งว่ากูมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง
“อืมสิ พี่เมตรเป็นไงบ้าง..เดี๋ยวแม่กำลังมา” ไอ้มิ้วค์พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน กูหันไปมองร่างกายตัวเองขาก็แค่โดนพันธรรมดานิ กูเลยลองขยับดูว่ามันจะเป็นอะไรมากไหม
“ซี๊ดดดดดดดดดด” แม่ง เสียวปรี๊ดเข้าเส้นเลยแม่งเอ๊ย
“ห่า อย่าขยับดิวะ” ไอ้โมทว่าให้มันหยิบแก้วน้ำให้กู กูก็หันไปดูดน้ำเพราะว่ารู้สึกหิวอยู่เหมือนกัน
“เป็นไงล่ะไอ้เหี้ย มึงก็อีกคนไอ้อาร์ม” ไอ้โมทเริ่มบ่นทันที
“กูบอกว่าแดกแล้วไม่ต้องขับๆ” ไอ้โมทบ่นอีก ทำเอาคนทั้งห้องเงียบไปกันหมด
“ขอโทษพี่” ไอ้อาร์มตอบเสียงเบาหงอยไปเลย กูเอามือซ้ายจับหน้าตัวเองเพราะมันรู้สึกตึงๆ
“เป็นแผล” ไอ้มิ้วค์บอกก่อนแล้วจับมือกูออกเหมือนไม่ให้กูจับแผลที่หน้ากู
“นี่ถ้าไม่ใส่หมวกกันน็อกนะ ไม่รอด” ไอ้มิ้วค์บ่นหน้างออีกคน
“กี่โมงอ่ะ” กูถามเหมือนลืมวันลืมคืนไปแล้ว เพราะมองออกไปนอกห้องมันเป็นแสงสว่างแล้ว จากที่จำได้เมื่อคืนกูกลับน่าจะประมาณสองสามทุ่มได้
“เก้าโมงเช้าแล้ว” มิ้วค์บอก
“เมื่อวานหรอที่กูโดนชนอ่ะ” กูถาม
“อืม” ไอ้อาร์มตอบ
“..................” แล้วห้องแม่งก็เงียบไปอีก
“พวกมึงไม่มีอะไรทำรึไงกัน” กูบ่นบ้าง
“ห่า ก็เห็นไอ้มิ้วค์บอกว่ามึงหลับไปทั้งคืน กูก็เป็นห่วงเลยรีบมา” ไอ้โปรบอก
“แล้ว..สลิ่มล่ะ” กูถาม
“ไม่ต้องเสนอหน้าไปถามถึงน้องมันเลย” ไอ้โมทพูดขึ้น
“ไม” กูหันไปถามทันที
“มันคงจะมาหามึงหรอก ทั้งโกรธ งอนกลับบ้านไปแล้ว” ไอ้โมทบอก
“.................” ค้างไปละ ไม่สามารถบรรยายอะไรได้ ใจหายวาบเลยทันทีพอได้ยินที่ไอ้โมทพูดจบ
“มึงบอกมันรึเปล่าว่ากูไปเล่นสนุ๊กมา” กูหันไปถามไอ้อาร์ม
“..................” ไอ้อาร์มส่ายหัวเหมือนไม่กล้าตอบเท่าไหร่
“กูบอกเอง” ไอ้โมทบอก
“ไอ้โมท” กูขึ้นเสียงนิดหน่อยแต่ก็ต้องรีบหุบปากเพราะแม่งเจ็บแผลตรงคาง
“กูจะบอก มึงจะทำไม กูบอกให้รีบกลับๆ..แล้วดูแดกเข้าไป” ไอ้โมทขึ้นเสียงจ้องหน้ากูเขม็ง แม่ง มันจะแดกกูแล้วคร้าบพี่น้อง กูว่าคราวนี้โดนไอ้ห่าโมทดัดนิสัยกูอีกแน่อ่ะ ที่มันบอกสลิ่มไปแบบนั้นคงหมันไส้กูนั่นแหละแต่ก็ถูกของมันอีก เพราะว่าไอ้โมทมันโทรบอกกูก่อนที่กูไปถึงร้านตั้งแต่ตอนเย็นแล้วว่าให้กูรีบกลับมาร้าน อย่าเล่นเยอะและก็อย่าแดกเยอะ เพราะมันรู้ว่าเวลาที่กูมาที่นี่ทีไรก็แดกเยอะทุกที
“...............” เงียบดิวะ เถียงไรได้อ่ะ
“กูต้องอยู่กี่วันอ่ะ” กูถามเปลี่ยนเรื่องไปก่อน
“หมอให้พี่อยู่ดูอาการก่อน แล้วแม่ก็ไม่อยากให้ออกด้วย อยากให้เชคสมงสมองก่อน..แล้วก็ถอดไหมตรงข้อศอกด้วย” ไอ้มิ้วค์บอก
“โอยย~~” กูโอดครวญแต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้มาก
“แล้วมันจะมาหากูไหมเนี้ย” กูบ่น
“น่าจะไม่” ไอ้โปรพูดขึ้น
“แล้วรถอ่ะ” กูถาม
“อยู่บ้านแล้ว จะรอเอาไปทำเอง หรือว่าจะให้มิ้วค์เอาไปส่งพี่เค้าให้” ไอ้มิ้วค์ถามเพราะร้านที่กูเอารถไปแต่งกับซ้อมประจำเป็นร้านของพี่คนนึงที่พวกกูรู้จักเป็นอย่างดี เวลาสั่งอะไหล่รถกับเวลาเอารถไปซ้อมก็จะไปร้านพี่คนนี้แหละ เพราะจะซ้อมแต่รถเก่าๆเท่านั้นเลยเป็นขาประจำกันเสมอๆ
“เอาไปทำให้กูก่อนแล้วกัน” กูบอก
“กูผิดรึเปล่าเนี่ย” กูถามไอ้โมท
“ไม่..แต่ก็ดีแล้ว ลองมึงผิดสิ เมาด้วยได้โดนทำเรื่องขึ้นศาลอีก” ไอ้โมทส่ายหัวเซ็งๆ แม่ง ออกอาการเกินไปแล้วครับพี่โมท กูชักกลัว
“แล้วคนนั้นเค้าเป็นไง ว่าไงอ่ะ” กูถาม
“เดี๋ยวเค้าจะมาเยี่ยม ฝ่ายนั้นผู้หญิง..เค้าผิดที่ออกมาจากซอยเร็วไป เค้าจะรับผิดชอบแหละแต่แม่ไม่ให้จ่ายเพราะไงเราก็มีประกันอยู่แล้ว กูว่าจะให้เค้าจ่ายค่าซ้อมรถให้มึงแหละ” ไอ้โมทบอก
“อืม” กูตอบแค่นั้น หงอยดิมึง กูผิดเต็มประตูนิ
“เดี๋ยวมิ้วค์จะกลับบ้าน แม่คงมาถึงตอนประมาณเกือบเที่ยง..เช้าก็กินอาหารโรงบาลไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเที่ยวจะเอามาให้” มิ้วค์บอก
“มือถือกูอ่ะ” กูถามหา ไอ้มิ้วค์ส่ายหัวด้วยอาการเซ็งก่อนที่จะเดินไปหยิบมือถือมาให้กู
“สมน้ำหน้า” ไอ้มิ้วค์ว่าแล้วแลบลิ้นเยาะเย้ยกูให้อีก กูยกขาขวากะว่าจะถีบมันสักหน่อยแต่พอยกขาขวาปุ๊บขาซ้ายมันก็เกร็งเหมือนออกแรงรับน้ำหนักแทน แม่ง วางขาตัวเองแทบไม่ทัน โคตรเจ็บอ่ะ
“ห่าเอ๊ย” กูสบถ ไม่รู้จะด่าอะไรแระ เฮ้อ..
“เดี๋ยวกูมาแล้วกัน” ไอ้โมทลุกขึ้นแล้วเดินมาหยิบกุญแจรถของมันตรงที่วางของบนหัวเตียง  มันหันมามองหน้ากูหน่อย ค้อนด้วยสายตาที่เหมือนกับกำลังปรามนิสัยกูสักอย่าง  ไอ้พวกที่ยืนเป็นผีไร้ญาติอยู่อีกฝั่งนึงของเตียงนี่ก็ยืนเงียบเหมือนไว้อาลัยให้กูซะอย่างนั้น
“ให้มันเพลาๆซะบ้างนะพวกมึงน่ะ” ไอ้โมทบอกพวกกูก่อนที่จะเดินนำไอ้มิ้วค์ไปก่อน
“................” พวกกูเงียบจนไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์มันออกไปแล้วเรียบร้อย
“ห่า โดนด่าไปด้วยเลยกู” ไอ้อาร์มบ่นก่อนเลยทันที
“ดีนะที่เค้าขับไม่เร็วมาก” ไอ้โปรบอก
“กูก็ไม่ได้ขับเร็วสักหน่อย” กูแก้ตัวบ้าง
“มึงไม่ชนเค้า เค้าก็มาชนมึง อย่างนี้แหละวะรับเคราะห์ไปเหอะ” ไอ้โปรพูด
“แล้วไอ้ที่กูต้องโดนไอ้โมทด่ากับสลิ่มมันโกรธนี่เรียกว่าเคราะห์กูด้วยเปล่า” กูพูดอย่างเซ็งๆ
“ก็ประมาณนั้น มึงเสือกมาโกหกน้องกูทำไม แล้วแดกซะสลบไปเป็นคืนขนาดนี้อ่ะนะ สมควรแล้วแหละ” ไอ้โปรพูดว่าให้กูอีกหนึ่งดอก
“...............” เงียบอีกดิครับ กูเถียงได้หรอตอนนี้อ่ะ  กูกดโทรศัพท์โทรหาสลิ่มมันแต่เหมือนปลายสายจะไม่ยอมรับโทรศัพท์ของกูเอาซะเลย
“โทรให้กูหน่อยดิ” กูบอกไอ้โปร
“นะ..โทรให้หน่อย” กูอ้อนวอนมัน ไอ้โปรทำหน้าเซ็งก่อนที่จะหยิบมือถือของมันออกมาแล้วกดโทรหาสลิ่มมัน
“ฮัลโหล” ไอ้โปรพูด
“เมตรจะคุยด้วยน่ะ” มันบอก
“ไม่คุย” ไอ้โปรหันมาบอกกูหน้านิ่งได้อีก
“คุยกับมันหน่อยสิ มันเพิ่งตื่น” ไอ้โปรบอกอีก
“ไม่คุย” ไอ้โปรหันมาบอกกูหน้าเดิม ประโยคเดิม โทนเสียงเดิมอีก ไอ้กวนตีนเอ๊ย
“วางไปละ” มันพูด
“................” กูเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แบบนี้กูว่าโกรธกูยาวแน่อ่ะ
“เดี๋ยวมันก็หายโกรธเองแหละ” ไอ้โปรบอก
“หวังว่าอะนะ” กูพูด
“พวกกูไปนะ อยู่ได้ใช่เปล่า..เดี๋ยวเย็นๆมาใหม่” ไอ้โปรบอก
“อืม” กูพยักหน้าตอบให้ ไอ้โปรกับพวกมันต้องไปสมัครงานอะไรก็ไม่รู้ ดูเหมือนจะวุ่นวายกันนิดหน่อยเพราะไอ้โปรกับพวกเพื่อนมันต้องไปสมัครที่โรงงานดูก่อน กูนอนอยู่สักพักพยาบาลก็เข้ามาตรวจ อาหารก็เอามาให้ด้วย กูกินเสร็จก็นอน ฟันก็ไม่ได้แปรงเลยแม่ง ทิ้งกูไว้กันหมดเลยอ่ะแต่ละคน T_T


.............
.............

[เบบี้]

“ตื่นแล้วหรอ” แม่ถาม กูลืมตาตัวความงัวเงีย ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปเมื่อไหร่เหมือนกันแต่บอกได้เพียงแค่เพลียสุดๆเลยแหละ มันเลยหลับไปไม่รู้ตัว
“ปวดฉี่อ่ะ” กูบอก
“จะฉี่ที่นี่หรือจะเข้าห้องน้ำ” ไอ้มิ้วค์หันมายิ้มพูดกวนส้นตีนกูอีก
“เข้าห้องน้ำ กูจะแปรงฟัน” กูบอกมันหน้างอเพราะไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วย ไอ้มิ้วค์มันเลยรีบเอาไม้ค้ำมาให้กูพยุงตัวเอง แล้วมันก็ช่วยกูอีกด้าน กูฉี่เสร็จ ล้างมือ แปรงฟัน ล้างหน้า พอออกมาแม่ก็เตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“มานั่งกินนี่เลยมา ไหวไหม” แม่ถาม
“ไหว” กูตอบแล้วเดินไปทั้งที่เจ็บๆนั่นแหละ กูนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะอาหาร แม่ก็นั่งลงด้วยเช่นกัน
“เล่นโต๊ะหมดไปกี่พัน” แม่ถามขึ้นแล้วนั่งมองหน้ากูเฉยๆเหมือนไม่ได้โกรธหรืออะไร
“ไม่เสียน่าแม่” กูตอบอย่างหงุดหงิด แล้วตักข้าวกิน
“.................” แม่ถอนหายใจแล้วเงียบไป
“เมตรเพิ่งไปเล่นเอง เล่นขำๆอ่ะ” กูบอกแล้วมองหน้าแม่ แม่จ้องหน้ากูตอบ
“โตแล้วนะเมตร” แม่พูด
“ให้มันเพลาๆซะบ้าง พ่อไม่ใช่คนขี้เหล้าเมายา..มึงก็ให้มันพอดี อย่าให้มันมากไปนัก” แม่พูดเสียงเรียบนิ่ง เหมือนจะสอนแต่ก็เหมือนขู่ไปในตัว
“เมตรไม่ได้รถชนเพราะเมาสักหน่อย ชนเพราะอีบ้านั่นมาชนต่างหาก” กูเถียงเพราะรู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ อยู่ดีๆมันก็อารมณ์เสียขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“.................” แม่เงียบไปและทั้งห้องก็เงียบ กูกินข้าวไม่สนใจแม่ที่กำลังนั่งจ้องกูอยู่เพราะกูเองก็กำลังโมโหอยู่ด้วยเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้โมทเปิดประตูเดินเข้ามา พอมันเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีนักมันก็เดินไปนั่งที่โซฟากับไอ้มิ้วค์
“สลิ่มช่วยทำกับข้าวมา กินให้หมดซะล่ะ” แม่พูดเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกขึ้นไปนอนตรงที่สำหรับให้คนเฝ้าไข้มานอนแทน อยู่ดีๆก็ไปนอนซะงั้น อารมณ์แปรปรวนจริงผู้หญิงแก่ โด่.. กูหันกลับมามองกับข้าวแล้วก็เสือกรู้สึกผิดขึ้นมาซะอีก
“สลิ่มอยู่ไหนอ่ะ” กูหันไปถามไอ้โมท
“กลับบ้านไปแล้ว” มันตอบ
“เมื่อกี้อยู่บ้านหรอ” กูถาม
“อืม รู้ว่าแม่มาก็เลยมา” ไอ้โมทตอบ
“แล้วแม่ก็ไม่ชวนมันมาด้วยเล่า” กูพูด
“เรื่องของแม่รึเปล่าล่ะ ตัวเองทำผิดก็ง้อเองดิ” แม่ตอบแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านทั้งๆที่นอนอยู่นั่นแหละ
“เมตรผิดตลอดอ่ะ” กูพูดกระชากเสียงเล็กน้อย แล้วแดกต่อ พอกินเสร็จไอ้โมทมันก็เดินมาช่วยกูไปทีเตียง สักพักไอ้พวกตัวป่วนก็มา มาทั้งไอ้วิทย์ ไอ้เว และก็ไอ้เขตนั่นแหละ พอมันมาห้องก็ดังขึ้นทันที พวกมันคุยเล่นกันอยู่ห้องกูอยู่พักใหญ่จนเกือบเย็น พวกไอ้โปรกลับมาหากูพอดี ทัวร์มันก็มาเยี่ยมกูด้วยกลายเป็นว่าห้องแม่งเลยดูเล็กไปเลยทันตาและกว่าพวกมันจะกลับได้นี่ก็ค่อนข้างดึกอยู่เหมือนกัน แม่กูเหมือนจะเหนื่อยพอพวกมันไปก็ล้มตัวลงไปนอนต่อซะงั้น
“วัยรุ่นนี่มันดีจริงๆ” แม่พูดขึ้น
“หึ..” กู ไอ้มิ้วค์ ไอ้โมทอมยิ้มขึ้นพร้อมกันเพราะพอจะรู้ว่าแม่กูหมายถึงอะไร


.............
.............


“เฮียนี่ดีเปล่า กร๊าก”
“เออ เอานี่ดิไอ้เขต ฮ่าๆๆ ฮาว่ะ” อืม..ดูพวกมึงจะสนุกสนานกันมากกับการเล่นขากูเนี่ย
“พันลิบบิ้น แม่ง ขนหน้าแข้งเยอะว่ะ ตรงนั้นเยอะเปล่าอ่ะเฮีย ฮ่าๆๆ” ดูไอ้เวพูด แม่ง ฮากันเหลือเกินนะ
“แล้วอะไรของพวกมึงเนี่ย รำคาญว่ะ อยากอยู่คนเดียว” กูบ่นพวกมัน กูอยู่โรงพยาบาลมาได้สามวันแล้ว ตอนนี้พวกไอ้เหี้ยเขต ไอ้เว ไอ้วิทย์มาเล่นขนหน้าแข้งกูด้วยความสนุกสนาน ส่วนพวกไอ้โปร ไอ้พี และคนอื่นๆก็มานั่งเล่นไพ่กันอยู่ไม่ได้สงสารคนป่วยอย่างกูกันเลยสักคน และแน่นอนว่าสลิ่มไม่มาเยี่ยมกูเลยสักวัน
“หวัดดีคร้าบแม่~~” พวกมันส่งเสียงกันดังลั่นห้องเมื่อแม่กูเดินเข้ามาพร้อมกับไอ้โมทและไอ้มิ้วค์ กูมองจนสุดจนไอ้โมทมันปิดประตูลงคิดว่าสลิ่มมันจะเดินเข้ามาด้วยแต่มันดันไม่มีอ่ะดิ
“หลิ่มอ่ะแม่” กูถาม
“กลับบ้านไปละ” แม่บอกแล้วเอากับข้าวไปวางไว้บนโต๊ะ
“มากินขนมกันมา แม่ซื้อมาให้” แม่บอก ไอ้พวกเปรตทั้งหลายก็รีบวิ่งกันไปที่โต๊ะอาหารแล้วรุมกันอย่างกับแร้งลง
“ทำกับข้าวเสร็จก็กลับไปละ” แม่บอก
“ไรวะ มันไม่คิดจะห่วงเมตรบ้างรึไง งอนเป็นเด็กไปได้” กูบ่นเพราะเริ่มเคืองมันขึ้นมา นี่มันก็หลายวันเข้าไปแล้วอ่ะ
“...............” พวกมันเงียบหันมามองหน้ากูหน่อยเหมือนกูผิดอีกละ แล้วแม่งก็ยิ้มกันออกมาเหมือนมีเล่ห์นัยอะไรสักอย่าง  
“อะไรของพวกมึง” กูถามเพราะพวกมันหันไปยิ้มให้กันเอง แต่กลับไม่มีใครตอบกูสักคน
“น้องมันมาช่วยทำกับข้าวให้มึงทุกวันอ่ะ มึงจะมาโทษน้องมันก็ไม่ได้นะ มึงทำตัวเองนี่” ไอ้โมทบอก
“...............”  เงียบดิ โดนอีกละ
“ทำก็ไม่ค่อยจะเป็น เก้ๆกังๆเห็นก็สงสาร..เหอะๆ” ไอ้มิ้วค์พูดแล้วหัวเราะแหยๆ
“แต่ไล่ก็ไม่ไป เพราะพี่แหละ สมน้ำหน้า” ไอ้มิ้วค์ว่าให้
“เออ สมน้ำหน้า” พวกไอ้เหี้ยพีหันมาหัวเราะเยาะใส่กู ดีกันเหลือเกินนะพวกมึง แสรด
     แม่จัดแจงอาหารให้กู ส่วนไอ้พวกเวรนั่นก็กินอาหารที่แม่กูเอามาอย่างกับบ้านไม่ทำอะไรให้แดก พยาบาลเข้ามาตรวจกูถึงกับอึ้งแต่คงไม่กล้าไล่พวกมัน เพราะผู้ชายเป็นฝูงขนาดนี้ พยาบาลสาวเลยโดนพวกไอ้เหี้ยพีแซวไปตามระเบียบ  กูได้แต่นอนอยู่บนเตียงเพาะไม่มีอะไรทำจนพวกมันกลับไป วันนี้แม่มานอนเฝ้ากับมิ้วค์ เพราะปิดเทอมกันหมดแล้วก็เลยเฝ้าได้สบาย กูก็พยายามโทรหาสลิ่มมันอะนะ แต่มันก็ไม่รับโทรศัพท์กูอยู่ดีนั่นแหละ กูก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยไม่โทรดีกว่าปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวก็คงหายไปเอง
“พวกมึงมาทำไมบ่อยๆวะเนี้ย” กูบ่นเพราะวันนี้พวกเหี้ยนี่ก็โผล่หัวกันมาอีกแล้ว
“ไม่มีที่ไป กร๊าก” ไอ้เหี้ยโปรตอบแล้วหัวเราะชอบใจใหญ่
“...............” กูเงียบไปเพราะเซ็ง อยากเจอหน้าสลิ่มมัน ทำไมต้องเป็นงี้ด้วยวะ ดูพวกมันเอาแฟนมากันดิ กูก็อยากให้แฟนมาดูแลบ้างอ่ะ
“มึงจะคิดเหี้ยไร เดี๋ยวมันก็หายโกรธแล้ว” ไอ้โปรบอกมันคงเห็นว่ากูซึมไป

แกร๊ก

แอ๊ด~~

“...............” ทั้งห้องแม่งเงียบหมด
“หึ..” แล้วอยู่ดีๆไอ้เขตมันก็หัวเราะขึ้น สลิ่มเดินเข้ามาพร้อมกับไอ้มิ้วค์และไอ้โมท แต่ไม่มีแม่มาด้วย สลิ่มถือปิ่นโตมาแล้วเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร  กูมองมันไม่วางตาแต่มันก็ไม่ได้หันมามองกูอีกนั่นแหละ ไอ้โมทหันมายิ้มยักคิ้วให้ ไอ้มิ้วค์ก็มานั่งอยู่กับพวกไอ้โปรข้างๆนี่ ทุกคนเงียบไปทันที มันจับจ้องพวกกูเหมือนตัวอะไรในสวนสัตว์สักอย่าง
“...............” สลิ่มเปิดปิ่นโตทั้งๆที่หลังก็ยังไม่ยอมเอากระเป๋าที่สะพายอยู่วางลงก่อน มันเอาปิ่นโตวางเรียง ไอ้มิ้วค์เลยไปช่วยด้วย กูลุกขึ้นนั่งอยู่เฉยๆ ตื่นเต้นแปลกๆว่ะแม่ง เหอะๆ ไอ้มิ้วค์เดินมาแล้วเลื่อนที่วางอาหารมาให้กู ก่อนที่จะเอากับข้าวมาวางไว้ให้ สลิ่มมันก็เดินเอามาช่วยจัดวางตรงหน้ากูด้วย อยู่โคตรใกล้แต่กูไม่กล้าแม้แต่จะจับมันไว้อ่ะ กลัวมันตบเอาแล้วคนเยอะด้วยอายพวกมันอ่ะแม่ง อายตอนโดนตบไม่ได้อายตอนง้อหรอก T*T
“อ่าว..” กูร้องเพราะตกใจที่พอสลิ่มมันเอาอาหารทั้งหมดจัดให้กูเสร็จมันก็ไม่มองกูสักตาแถมเดินออกนอกห้องไปเลยเหมือนกูเป็นสะสารเลยอ่ะ
“กร๊ากกกกกกก” ดูพวกเหี้ยนี่หัวเราะ กูนั่งเอ๋ออ้าปากค้าง งงอ่ะ
“หึ..” ไอ้มิ้วค์หัวเราะด้วยอีกคน
“มาเลยๆ” ไอ้เขตพูดขึ้น กูหันไปมองว่ามันเรียกกันทำไม
“พี่พีห้าร้อย พี่เย็นสองร้อย พี่โปรไม่ต้องเลย..สามร้อย ให้ไวๆ” ไอ้เขตพูดพร้อมกับเปิดสมุดของตัวเองแล้วนั่งลงที่เก้าอี้
“เหี้ยไรของพวกมึงเนี่ย” กูถามคิ้วขมวดเข้าหากัน รู้สึกตัวเองเลยว่ากำลังหงุดหงิดขึ้นมา
“แฮะๆ” ไอ้เขตหัวเราะลูบหัวตัวเองแต่ก็เสือกไม่ตอบ
“เอามาดิพี่โปรอ่ะ” มันร้องเพราะไอ้ห่าโปรไม่ยอมจ่าย สุดท้ายแล้วไอ้พีเป็นคนควักเงินออกก่อนคนแรก ไอ้เขตก็ทำอะไรของมันไป
“อะไรของพวกมึงกันวะ” กูหันมาถามไอ้วิทย์ที่ยืนอยู่ข้างกู
“เหอะๆ ไอ้เขตมันตั้งโต๊ะทายว่า สลิ่มจะมาหาพี่ที่โรงบาลบ้างไหม ระหว่างมากับไม่มาอ่ะ..ดีนะผมลงว่ามา หึหึ” ไอ้วิทย์ตอบแล้วเดินไปหาไอ้เขต
“ผมไม่ได้เล่นนะ” ไอ้เวออกตัวก่อนเลย
“สนุกกันมากเลยไอ้เหี้ย” กูบ่นคนเดียว
“เอ่อ พี่เมตร” ไอ้มิ้วค์เดินมาสะกิดกู
“ไร” กูหันไปตอบแทบจะแดกหัวมันละ
“พรุ่งนี้..เอ่อ” ไอ้มิ้วค์อ้ำอึ้งหันไปมองไอ้เวแล้วก็หันกลับไปมองไอ้โมท
“อะไร” กูตอบกระชากเสียงนิดหน่อย
“พี่สลิ่ม จะบินไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้” ไอ้มิ้วค์พูดกล้าๆกลัวๆ
“....................” คือเข้าใจป่ะ บางทีคนเราตกใจมากแม่งเสียงไม่ออกเลยอ่ะ กูค้างอยู่กับที่แบบนั้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“ไปแค่สิบสองวันนะ ไม่ต้องห่วง กลับมาพี่ก็ได้ง้อพี่สลิ่มพอดีแหละ” มันพูดเอาใจกูทันที
“เหี้ยเหอะ สิบสองวัน” กูด่ามันเสียงดัง ทำเอาไอ้พวกนั้นหันมามอง
“มึงกดโทรศัพท์โทรหามันให้กูเลยนะ” กูสั่งไอ้มิ้วค์
“ทำไมต้องมาลงที่มิ้วค์ด้วยเนี้ย” ไอ้มิ้วค์บ่นหน้างอแต่สุดท้ายก็กดโทรหาสลิ่มให้กู
“พี่สลิ่ม พี่เมตรจะคุยด้วยอ่ะครับ” ไอ้มิ้วค์พูด
“คุยหน่อยนะ” ไอ้มิ้วค์ทำเสียงอ้อนใส่แต่ตอนนี้หน้ากูคงกำลังเหมือนกับยักษ์ที่ขู่ไอ้มิ้วค์มันอยู่ว่าให้สลิ่มมันยอมคุยกับกูให้ได้
“กูเปิดแทงใหม่อีกรอบ หัวข้อ..กลับมาหรือไม่กลับ” กูได้ยินเสียงไอ้เขตแว่วๆ แต่กูก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกกูเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ไอ้มิ้วค์ไม่คลาดสายตา
“นะ..คุยแป๊บเดียวก็ได้” มิ้วค์พูดแล้วเงียบไปสักพักก็ยื่นมือถือมาให้กู
“.................” มันเงียบ
“อยู่ไหนแล้วน่ะ กลับมาหาหน่อย” กูบอก
“.................” มันก็เงียบอีก กลายเป็นว่าทั้งห้องหันมาสนใจกูกันหมด กูหันไปเห็นไอ้เขตมันเอาแต่นับเงินเพลินกันเลยทีเดียว
“กลับมาคุยกันก่อน” กูพูด
“มีไรก็พูดมาสิ” มันพูดเสียงเรียบเฉยได้อีก
“บอกให้กลับมาคุยกันก่อนไง” กูย้ำเสียงเพราะกูรู้สึกกดดันแปลกๆ ไอ้เหี้ยพวกนี้ ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นน้องมันมองกูเป็นตาเดียว กูก็เลยไม่กล้าง้อเลยอ่ะ ทุกทีกูก็ไม่เป็นงี้ ไหงรอบนี้กูดันกลัวเสียฟอร์มวะแม่ง เพราะพวกไอ้เหี้ยพีอยู่ด้วยเนี่ยแหละ เวลากูอยู่กับพวกมันกูจะลุยๆ พอมาเป็นแบบนี้มันเลยแปลกๆเลยอ่ะ
“..................” สลิ่มเงียบไป
“สลิ่ม” กูเรียกเพราะมันเงียบเกินไปแล้ว
“จะไปก็น่าจะบอกกันบ้าง” กูพูด
“อืม จะไป” มันตอบ
“ไปกับใคร” กูถามเสียงซอฟสุดๆเท่าที่จะทำได้
“ครู เพื่อนในห้อง” มันตอบ
“..................” กูเงียบ เสือกหันไปเห็นไอ้เขตมันยิ้มแป้นแล้นนับเงินยักคิ้วให้กู หมันไส้ฉิบหายแม่ง ลุกไปถีบได้ทำไปละ
“ขอโทษ” กูพูดก้มหน้า ไม่อยากมองสายตากดดันพวกนั้น
“โหหหหหหหห~~” พวกมันโห่กันแล้วหลังจากนั้นเหมือนมันอ่านสถานการณ์กันออกแม่งแทงอย่างกับแทงหวย ว่าสลิ่มจะต้องยอมกลับมาหากูอะไรประมาณนั้น
“กูว่าสลิ่มกลับชัวร์” ไอ้วิทย์พูดแล้วเดินไปที่ไอ้เขตหน้าตายซะงั้น กูเห็นมันยื่นเงินสองร้อยให้ไอ้เขตง่ายดายมาก ไอ้เด็กพวกนี้มันยังไงของมันกันเนี่ย
“ขอโทษ..นะ” กูบอกอีกครั้ง
“.................” มันเงียบไปแล้วถอนหายใจ
“ทำไมต้องโกหกด้วยอ่ะ” มันพูดออกมาเสียงมันเบามากจนกูรู้สึกกลัว
“ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ..กูคิดว่ามันคงไม่เป็นไร” กูบอก
“.................” กูเงียบไป ทั้งห้องเหมือนกำลังตีความอาการกูเพื่อแทงรอบต่อไปอยู่
“มันก็ไม่เป็นไรหรอก..ช่างมันเหอะ” มันตอบปัด
“สลิ่ม” กูเรียกไว้ก่อน
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” มันบอกทิ้งท้ายก่อนที่จะวางสายไปเลยทันที ไม่ได้ให้กูได้พูดอะไรก่อนเลย
“ไม่กลับหรอกอย่างเนี้ย มิ้วค์ลงเลยห้าร้อย” ไอ้มิ้วค์ตีความซะเสียงดัง
“เอาเปล่า กล้าเปล่าเจ้ามืออ่ะ” ไอ้มิ้วค์พูดท้าทายไอ้เขต
“กูว่ากูล้มโต๊ะดีกว่านะ” ไอ้เขตพูดหน้าคิดหนัก
“เคลียร์รอบแรกกันให้หมดก่อนได้ไหม” ไอ้เขตบอก กลายเป็นว่าหลังจากนั้นพวกที่แทงๆกันไว้ก็ไปเคลียร์เงินกัน ซึ่งกูก็ไม่ได้สนใจอีก
“................” กูนี่ซึมเลยดิ
“น้องมันว่าไง” ไอ้โมทถาม
“คงโกรธอ่ะ” กูตอบ
“ก็คงงั้นแหละ มึงก็ปล่อยให้น้องมันไปก่อน เดี๋ยวเย็นแล้วก็คงโทรกลับมาหาเอง” ไอ้โมทบอก
“วันที่มึงไม่ตื่นน้องมันก็นั่งหน้าเครียดไม่ยอมพูดยอมจากับกูเลย ทั้งๆที่ก็รู้นะว่ามึงปลอดภัยแล้ว..ไม่ร้องไห้สักนิด แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร..กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่” มันพูด
“กูไม่ได้ตั้งใจจะโกหกสักหน่อย มึงนั่นแหละไปบอกมันทำไมล่ะ” กูว่าให้
“ก็ดีนิ ดัดสันดานคนมึงก็ต้องเจอคนอย่างสลิ่มมันนั่นแหละ กูใช้ของดัดมึงแบบ..ไงอ่ะ น้องมันก็ดูของแรงไม่น้อยนิ ถ้าเป็นคนอื่นนะ วันที่สองก็มาเยี่ยมแล้ว” ไอ้โมทยิ้มยักคิ้วบอก
“แม่งโคตรใจแข็งอ่ะ กูเชื่อเลยว่ากูเล่นถูกคน หึ” ไอ้โมทบอก รู้สึกมันจะยิ้มภูมิใจเหลือเกินที่ทำน้องชายตัวเองเป็นแบบนี้
“น่าพี่..อย่าเครียดไปเลย เดี๋ยวมันถึงแล้วมันจะโทรหาผม เดี๋ยวผมขอเบอร์ไว้ให้แล้วกัน” ไอ้เวที่ยืนฟังอยู่บอกกู
“เออ โทรมาบอกด้วยนะ” กูบอกมัน ไอ้เวพยักหน้าตอบรับให้
“กร๊าก อยู่ดีๆก็ได้เงินห้าร้อยวุ้ยกู” ไอ้อาร์มดีใจ พวกมันเอาแต่มุงอยู่กับไอ้เขต รู้สึกจะสนใจกูกันมากเลย ห่าพวกนี้อ่ะ T_T

................>>>><<<<.................

ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวาน ไม่สบาย T_T เลยไม่ได้ลง
เหลืออีกหนึ่งตอน แต่ก็ยังไม่ได้พิมพ์..

[Jimmeiiii*]

,,,,,,,,,,,,,,,,,

แอบสงสารอิพี่เมตรนิดหน่อย เหอะๆ..แต่ก็นะ
สลิ่มใจแข็งโคตร!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แต่น้องมันต้องหวิวเอามากๆตอนรู้ว่าอิพี่เมตรโดนรถ

อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกก อ่ะ

[A-moment]

เมตร !! ,,,  รู้ สึก ว่า งาน จะเข้า อย่าง แรง เลยนะ ..


เข้า โรง บาล แล้ว เมีย ไม่ มา เยี่ยม อีก ...... กร๊า กกกกก
ก็อย่าง ว่า แหละเน๊ อะ ....



คำเตือน !!!!  การโกหกจะทำให้ .... ความ เชื่อ ใจ     --- ลดลง ---


ปล. เบเบี้ หาย ไวไว นะคาบ บบ บ ..

[Fae~For~One]

  กรี๊ดๆๆ เบบี้มาพอดี

ขอจิ้มหน่อย จึ่ก จึ่ก

[Yunatsu]

พี่เมตรรร แม่ง โกหกเพื่อออออ
ถ้าไม่โกหกน้องอาจจะไม่โกดก้ได้นะ

สมน้ำหน้า

[┗◎┗◎]

เมตรเอาอีกแว้ววว 

[tutu]

ต้องตะโกนดังๆ..............บอกไปว่าสมน้ำหน้าเมิง..ไอ้เมตร.....นี่แหละผลของการโกหกเมีย....

[Ball]

อ่านแล้วแบบ ไม่รู้จะสงสารหรือสมหน้าเมตรดี
เหอๆๆ แต่สลิ่มใจแข็งมากอ่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ   

[JJHJJH]

หลิมโหดใส่คนพิการอีกแล้ว สงสารมันเห๊อะ เดี๋ยวมันก็กัดลิ้นตายหรอก >.<
เบบี๊หายไวๆ นะจ๊ะ บวกๆ

[nopkar]

งานเข้าเลยนายเมตร....ง้อเยอะๆๆๆๆๆๆ

[jimmyFG]

แอบสงสารเมตร

แต่ฏ็สมควรแย้ว

^^

[qq_oo]

สมกับชื่อตอนจริงๆๆๆๆ

[A-J.seiya*]

สลิ่มโกรธน่าดูเลยอ่ะ
ก็เล่นไปโกหกไว้นี่นา
ถ้าบอกไปอาจโดนงอนนิดหน่อย ไม่ถึงขั้นนี้นะ
เหอะๆ  แล้วจะง้อไง ???
เบบี้ไม่สบายรึ? หายเร็วๆนะ

[Mr.Frog]

  กร๊ากกกก สมน้ำหน้าอิพี่เมตร

แต่สลิ่มนี่ตัวแม่จิง ใจแข็งโคดดดดดดดดดด

แต้งกิ้วนะนู๋บี้ หายไวๆน๊า

[mumumama55]

  อยากบอกว่าชอบสลิ่่มตอนนี้ที่สุดอ่ะ ได้ใจพี่เต็มๆเลยน้องเอ๋ย  

มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไปเพราะฉนั้นต้องทำให้เห็นว่าเราเอาจริง

สงสารเมตรว่ะ ?  

 

[Poes]

โหพี่เมตรนึกว่าจะทำเข้ม ที่แท้ก็กลัวเมีย 

[kihaezzzzzz]

เง้อ หลิ่มจะไปเเละ พี่เมตรยังง้อไม่เสร็จเล้ยย

ไปทำไมอ่าา?
 

[Azitten]

สลิ่มใจแข็งมากๆๆๆๆ
แต่ก็ดีแล้วแหละไอ้พี่เมตรจะได้เข็ด

เมาแล้วขับ ไม่เปนอะไรมากกว่านี้ก็ดีเท่าไรแล้วเนี่ย
มันน่านักก

งานเข้าหนักหนามากๆๆๆอะไอ้พี่เมตรเนี่ย สมควรๆๆๆ

แต่ก็ขอให้ง้อสลิ่มได้เร็วๆๆๆๆน้าาาา

สลิ่ม ไปญี่ปุ่นหรอ ขอของฝากด้วยนะ ^^555

[K2KARN]

สลิ่มใจแข็ง แต่ดีแล้ว ไอ้พี่เมตรแม่งโกหก
แต่ก็นะเกิดเหตุเลยโดนพอดี 

กลับมาคงได้ง้อกันล่ะนะ 

[ToeyTato]

แค่คำคำเดียว สมนำ้หน้าว่ะ ไอ้เมตรเอ๊ยยยย

[peppier]

สลิ่มใจแข็งได้อีกอ้ะ  ชอบชอบ '   
แต่แอบสงสารไอ่พี่เมตรอยู่นะ