หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Dorumi]

อ่านไปอ่านมารู้สึกว่าเรื่องของพีเหมือนจะมีเงื่อนงำยัไงก็ไม่รู้
อาจจะเกี่ยวกับเจ๊ของพีด้วยหรือเปล่า หรือเราบ้าไปเอง
แต่ก็เถอะ ยังไงมึงก็ยังไม่เคลียนะไอ้บ้าพี

[bbyuqin]

อิพี่พี ขี้บังคับว่ะ ปากแข็งก็ที่หนึ่ง....หื้อ...เซ็ง

[mc.q]

ปาล์มคะ เมื่อไรหนูจะตายไปจากเรื่องนี้คะ?

55555555 กดไลท์ 15 ที

อ๋อยยยยย~ รีบๆ รักกันเร็วๆสิ คนอ่านรอจะขาดใจแล้วน้า~

[Youch06]

ม้ากะป๊า เหมือนพ่อกะแม่เราเลย
คนนึงโวยวายคนนึงเงียบๆ
5555555555555

[@StaR@]

ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้พีมากๆๆๆๆๆ
ความชัดเจนแสดงออกมาให้เห็นเยอะก็ได้
รักกูพูดออกมาสิไม่พูดแล้วจะรู้มั้ย
สงสารทัวร์ที่ต้องเจอพีจริงๆเลย
 

[ToeyTato]

เบื่อไอ้พีว่ะ คุณมึงจะเอาไงก็เอาสักอย่างได้มั้ยยยย

[pui]

เขมือบเด็ก  ชอบอ่ะ 
เอาเลยทัวร์

[ToffeE_PrincE]

อย่าไปยอมมัน

มันมีได้เราก็มีได้

สู้ๆ

 

[kuku]

 น้องโซ่ก็น่ารักนะถ้าจะเวอจิ้น

[DraCo_SLa13]

   พีจะรู้บ้างรึเปล่าว่าทำทัวร์น้ำตาตกอ่ะ

แมนๆหน่อยสิเฮ้ย

[M23]

รำคาญไอ้พี 

[เบบี้]

ตอนที่111  สักครั้ง..คำเดียวก็พอ = พี & ทัวร์

~ทัวร์~

“พี่ทัวร์ไม่กินหรอ” โซ่ถามแล้วมองมาที่มะเขือเทศในจานผม ผมส่ายหัวตอบ กูกินแต่แตงแต่ไม่กินมะเขือเทศ
“ผมขอนะ” มันพูด ผมพยักหน้าแล้วตักไปวางไว้บนจานของโซ่ให้
“ชอบหรอ” ผมถาม
“อืมชอบครับ” มันตอบ
“พี่หมายถึงชอบพี่หรอ” ผมพูด โซ่เงยหน้ามามองแล้วยิ้มให้
“ตลอดนะพี่อ่ะ” มันพูดแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อ
“นะ..ก็ขอนิดนึง” ผมพูด
“ดูหนังเสร็จไปไหนต่อดี โซ่ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ” โซ่บอก
“ไมอ่ะ” ผถมามกลับ
“กลับดึกๆแม่หลับแล้วจะได้ไม่โดนบ่น” โซ่บอก
“ยังไงตอนเช้าเค้าก็บ่นอยู่ดีนั่นแหละ” ผมบอก
“เช้าก็หนีอีกรอบไง” โซ่พูดยิ้มๆ
“นิสัย” ผมว่า
“ไปนั่งร้านเพื่อนพี่ดีกว่า เดี๋ยวพาไป” ผมบอก ว่าจะไปคุยกับพี่เมตรตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วล่ะครับ แต่ว่าต้องไปเป็นเพื่อนแม่ซื้อของก็เลยไม่ได้ไป ยังไงก็ถือโอกาสแวะไปที่ร้านเลยก็แล้วกัน  
“ครับ” โซ่ตอบรับทันที
“แล้วกับน้องคนนั้นเป็นไงบ้าง” ผมถามหมายถึงน้องที่โซ่ได้ดูๆกันมาก่อนหน้าผม
“ก็ดี เอาแต่ใจดี” โซ่พูด
“หึ ไอ้เอาแต่ใจดีนี่มันชอบหรือไม่ชอบเนี้ย” ผมพูดเพราะว่าผมตีความหมายไม่ออกจริงๆ
“เอาแต่ใจหน่อยๆมันก็น่ารักดีอ่ะนะ แต่ถ้ามากๆผมก็ไม่รู้จะเอาใจยังไง ทำตัวไม่ถูก” โซ่บอก
“อ่านะ พี่ก็เอาแต่ใจนะ” ผมบอก
“พี่ไม่เหมือนกันอ่ะ” โซ่พูด
“ยังไงไม่ทราบ” ผมพูดแล้วเอาซ้อมไปพันเส้นสปาเก็ตตี้ในจานของโซ่ทำเอาโซ่ต้องหยุดกินแล้วมองหน้าผม
“ผมยังไมเห็นพี่เอาแต่ใจเลย” โซ่ตอบ น้อยไปสิมึง..ถ้ามึงได้เห็นมึงจะทิ้งกูแทบไม่ทันเลยแหละ
“หึ” ผมหัวเราะตอบแค่นั้นแล้วเอาสปาเก็ตตี้ไปจ่ออยู่ตรงปากของโซ่ โซ่ยิ้มตอบก่อนที่จะอ้าปากรับไป
“ถ้าโซ่เลือกพี่ได้ไหม” โซพูดหลังจากเคี้ยวอาหารในปากหมดไปแล้ว
“.................” ผมยิ้มตอบให้แทนแล้วหันมากินสปาเก็ตตี้ของตัวเองบ้าง
“พี่ทัวร์” โซ่ย้ำเรียก
“แล้วถ้าพี่เป็นแฟนโซ่ โซ่จะทิ้งพี่เมื่อไหร่” ผมพูด
“ไมพี่พูดแบบนั้นล่ะ” โซ่ถามกลับด้วยสีหน้าที่เหมือนทำตัวไม่ถูกที่โดนผมถามไปแบบนั้น
“ก็เปล่า แค่อยากรู้น่ะ..คบกันก็ต้องเลิกกันใช่ไหม” ผมพูด
“โซ่คิดอย่างนั้นใช่ไหม” ผมพูดอีกแล้วจ้องหน้าโซ่
“คนเรามันก็ไม่เหมือนกันเสมอไปหรอกพี่” โซ่พูดหน้าเสียนิดหน่อย
“ถ้าสักวันมันเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะ แล้ววันนั้นพี่รักโซ่มากจริงๆ พี่ต้องทำยังไง” ผมพูด
“.................” โซ่ได้แต่เงียบ
“ถ้าพี่ฆ่าโซ่ โซ่จะโกรธพี่ไหม” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง ผู้ชายพวกนี้พวกเดียวกับที่ผ่านมา ขอเป็นแฟนได้ง่ายๆทั้งๆที่แทบไม่ได้เปิดอกคุยอะไรต่อมิอะไรด้วยกันเลยด้วยซ้ำ ผู้ชายพวกนี้ก็เหมือนพี่เมตรที่ขอผมเป็นแฟนได้ง่ายๆ แล้วก็จากผมไปอย่างง่ายๆนั่นแหละ
“หึ ล้อเล้นน่ะ” ผมยิ้มให้เพราะโซ่ทำหน้าไม่ถูกแล้วตอนนี้
“บ้า ตกใจรึไง” ผมพูด
“ก็พี่ทำหน้าจริงจังทำไมอ่ะ” โซ่พูด
“โอ๋ๆๆ” ผมหยิกเข้าที่แก้มโซ่อย่างหมันเขี้ยว  หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมกับโซ่เดินดูของเพื่อรอเวลาหนังฉาย ผมไปเจอกิ๊บติดผมเป็นตัวกบสีเขียวเชียว พอเห็นปุ๊บก็นึกถึงหน้าสลิ่มทันทีเลยซื้อมาเลย  มันคงติดอยู่ที่หัวคนทะเล้นๆแบบนั้นเข้ากันอยู่ไม่น้อย


..............
..............


“พี่ไม่กินเหล้านะ” ผมบอกก่อนเมื่อนั่งที่โต๊ะแล้ว
“อ่าว งั้นจะเอาอะไรครับ” โซ่ถาม
“เบียร์” ผมยิ้มตอบ
“อ่านะ” โซ่ยิ้มเขินๆกับสายตาของผม ผมนั่งลงแล้วโบกไม้โบกมือให้พี่เมตรที่นั่งอยู่ตรงเคาร์เตอร์แต่หน้างอเชียวครับ เหอะๆ เป็นอะไรของแกอีกน่ะ  ระหว่างนั้นโซ่ก็สั่งอาหารกับเครื่องดื่มไป ผมหันไปมองสลิ่มบนเวทีแล้วโบกมือให้เป็นสัญญาณ สลิ่มก็เหมือนจะเห็นหรือไม่เห็นก็ไม่รู้แล้วยิ้มออกมา
“รู้จักหรอครับ” โซ่ถาม
“รุ่นน้องน่ะ” ผมตอบ
“อะไร” ผมพูดเมื่อเห็นโซ่มองสลิ่มไม่วางตา
“เปล่า” โซ่หลบหันไปมองทางอื่นแทน
“ไม่ได้หรอกนะคนเนี้ย มีแฟนแล้ว” ผมพูดทันทีด้วยความที่รู้สึกหวงสลิ่มขึ้นมาเองซะงั้น เพราะน้องมันเสือกหน้าตาดีเกินไปแล้ว  พอมีคนมาชอบต่อหน้าผมผมก็เริ่มรู้แล้วแหละว่าไอ้พี่เมตรมันรู้สึกยังไง  ขนาดผมเองยังหวงแทนเลยอ่ะครับ
“โซ่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” โซ่พูด
“ดุด้วยแฟนอ่ะ พันธุ์ร๊อตไวเลอร์” ผมบอก
“อ่านะ แฟนหรือหมา” โซ่พูดยิ้มๆ
“ก่ำกึ่ง” ผมตอบ ระหว่างที่นั่งรออาหารเครื่องดื่มก็มาเสิร์ฟก่อน ผมเริ่มดื่มจากสองแก้วเป็นสามแก้วสี่แก้วไปเรื่อยๆจนลืมตัว
“เพลงสุดท้ายนี้มอบให้กับโต๊ะของน้องเอมนะครับ แล้วเจอดีเจดิวต่อ ใครอยากฟังเพลงอะไรก็ขอกันมาได้เหมือนเดิมนะครับ” สลิ่มพูดเสร็จเสียงกรี๊ดจากโต๊ะหน้าสุดกรี๊ดเสียงดังมากกว่าโต๊ะอื่น คาดว่าโต๊ะน้องเอมอะไรนั่นน่าจะเป็นโต๊ะนั้น

“สิ่งที่ฉันไม่รู้ สิ่งที่ฉันไม่ค่อยรู้
ก็หัวใจของคน อ่านหนังสือเล่มไหน
วนเวียนวกวน แต่ไม่นาน ยังเข้าใจ” เมื่อสลิ่มร้องขึ้นผมก็รู้ทันทีว่าเพลงอะไรและมันจะเป็นไปต่อยังไง
“บอกให้ฉันรับรู้ บอกกับฉันว่าไม่รัก
ไม่ขอเป็นเพื่อนใจ  ----   (พอถึงท่อนนี้ปุ๊บผู้หญิงด้านหน้าดันตะโกนว่า “กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึง” ซะงั้นอ่ะ T_T)
แต่ถ้าฉันได้เห็นแววตาครั้งใด
ไม่เหมือนคำที่พูดเลย” ผมละอยากจะขึ้นไปคว้าไมโครโฟนออกจากปากสลิ่มมันซะเดี๋ยวนี้ เพราะมันตรงแบบแทงทะลุเกินไปแล้ว  ผมได้แต่นั่งนิ่งมองแก้วเบียร์ตรงหน้าก่อนที่ยกซดแม่งหมดแก้วเป็นการย้อมใจ

“ใจคนเรายากเย็นเกินไป
ไม่เห็นต้องทำให้ยากเลย
อย่างฉันก็ทำ ก็เป็นเหมือนอย่างเคย
บอกเลยจากใจว่ารักเธอ
ปากเธอแข็งรู้ไหม แต่ว่าฉันก็รับไหว
ด้วยหัวใจที่รอ ได้แต่หวังซักครั้ง
คำเดียวก็พอ อยากได้ยินว่ารักกัน” น้ำตาผมมันจะไหลเอาซะให้ได้ แต่คงจะไม่ทันแล้วแหละครับ ผมรีบก้มหน้าหยิบแก้วเบียร์มาไว้ในมือไม่ให้โซ่ได้ผิดสังเกต น้ำตามันก็ไหลปริ่มอยู่กับเบ้าตาอยู่อย่างนั้น ผมพยายามกลั้นเสียงและตัวไม่ให้น้ำตามันไหลออกมากกว่านั้น แต่ก็นะเคยไหมล่ะครับเวลาได้ฟังเพลงโดนๆทีไร  มันจะไม่สามารถหยุดตัวเองได้จริงๆ ยิ่งเพลงมันย้ำความเจ็บช้ำมากเท่าไหร่  มันก็ยากมากเลยล่ะที่จะหยุดไม่ให้ตัวเองร้องไห้ทั้งที่ในใจมันเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม

“ใจคนเรายากเย็นเกินไป
ไม่เห็นต้องทำให้ยากเลย
อย่างฉันก็ทำ ก็เป็นเหมือนอย่างเคย
บอกเลยจากใจว่ารักเธอ
ปากเธอแข็งรู้ไหม แต่ว่าฉันก็รับไหว
ด้วยหัวใจที่รอ ได้แต่หวังซักครั้ง
คำเดียวก็พอ อยากได้ยินว่ารักกัน” ผมนั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจนจบเพลง พอรู้ว่าน้ำตาตัวเองหยุดไหลแล้วก็เงยหน้าขึ้นทำเป็นหันไปทางอื่นแทน พอหันตัวได้ก็เช็ดหน้าตัวเองอีกครั้งให้มันเป็นปกติดีแล้วทำฟอร์มเป็นหันไปดูสลิ่มต่ออีกสักพักเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต พอหันกลับมาโซ่ก็นั่งมองหน้าผมอยู่แล้ว
“..................” ผมยิ้มให้ไม่ได้พูดอะไร โซ่จ้องหน้าผมนิ่งแต่ก็ไม่ถามอะไรออกมาซักคำ มันยิ่งทำให้ผมอยากจะร้องไห้โฮออกมาตอนนี้ซะให้ได้ ผมหยิบแก้วเบียร์แล้วดื่มหมดแก้วเสร็จปุ๊บโซ่ก็รินเติมให้เลยทันที ผมยิ้มให้เหมือนเป็นคำขอบคุณพอสลิ่มลงจากเวทีก็ตรงดิ่งเดินมาหาผมเลยทันที
“มาได้ไงเนี้ย” สลิ่มยิ้มทัก
“คิดถึง” ผมตอบแล้วก้มลงหอมแก้วเลย กร๊าก กูได้กำไร สลิ่มยิ้มเขินๆแล้วมองไปที่โซ่ที่นั่งอยู่
“นี่โซ่ โซ่นี่สลิ่ม..โซ่น่าจะรุ่นพี่ปีเดียวนะ มันอยู่ปีหนึ่ง” ผมแนะนำ
“ครับ” สลิ่มยิ้มแล้วก้มหัวให้หน่อยๆ
“ซื้อของมาให้” ผมบอกแล้วหยิบถุงกิ๊บออกมา
“ไรอ่ะ” สลิ่มทักเมื่อเห็นของในมือผม
“มานี่ติดให้” ผมบอกเพราะว่าสลิ่มจะเข้ามาหาลัยก็เริ่มไว้ผมยาวแล้ว  ผมหน้ามันก็เริ่มยาวไปด้วย
“พี่อ่ะ..ติดแบบนี้ดิ” ผมคิดว่ามันจะท้วง กลายเป็นมันกลับเอากิ๊บไปติดตรงผมหน้าให้ปัดขึ้นไปแทน
“น่ารักดี” ผมบอก
“ขอบคุณครับ” สลิ่มบอก
“แล้วจะกลับบ้านกี่โมง” ผมถาม
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว เบื่อ” สลิ่มยักไหล่ตอบหน้าเซ็งๆ
“อะไรอีกอ่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“...............” สลิ่มเงียบหน้าเศร้าขึ้นมาซะเฉย
“เป็นอะไร” ผมถามแล้วจับแขนสลิ่มไว้ สลิ่มเงียบส่ายหัวตอบ
“ทะเลาะกับพี่เมตรหรอ” ผมถาม
“................” สลิ่มพยักหน้าตอบ ผมเลยหันไปมองพี่เมตรที่อยู่ตรงเคาร์เตอร์ก็นั่งมองมาทางโต๊ะผมเหมือนกัน
“เรื่องอะไร” ผมถาม
“ไร้สาระแหละพี่” สลิ่มยิ้มตอบแต่ดูจะฝืนยิ้มมากกว่า  ผมยิ้มตอบให้แล้วผมหันไปมองอีกทีเห็นพี่เมตรกำลังเดินมาทางโต๊ะผมแล้ว
“กลับบ้านเลยไหม” พี่เมตรถาม
“รอกลับพร้อมพี่โปร” สลิ่มตอบแต่ไม่หันหน้าไปมองพี่เมตร  พี่เมตรมองหน้าผมส่วนไอ้น้องโซ่ก็มองสถานการณ์อย่างงงๆ
“โปรมันจะต้องไปส่งไอ้ดิวอีก” พี่เมตรบอก
“...............” สลิ่มนั่งนิ่งเงียบ
“ถ้าจะเป็นอย่างนี้ก็ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นแหละ” พี่เมตรพูดหน้าเครียดจนผมต้องเงียบไม่กล้าพูดอะไรเพราะเดี๋ยวจะโดนด่าไปด้วย
“...............” สลิ่มเอาแต่นั่งนิ่งอย่างเดียวจนพี่เมตรเหมือนจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา สลิ่มเหลือบมามองผมพอดีทำให้ผมเห็นว่าน้ำตาคลอแล้วเรียบร้อย พอสลิ่มรู้ว่าผมเห็นแล้วสลิ่มเลยหันหน้าหนีผมทันที  ผมเงยหน้ามองพี่เมตรเป็นการส่งซิกให้ว่าท่าไม่ดีแล้ว  ถึงแม้ว่าสลิ่มจะไม่ได้ร้องไห้ออกมาแต่ผมคาดว่าคงทะเลาะกันหนักแน่ๆไม่งั้นพี่เมตรคงไม่ดูอารมณ์เสียขนาดนี้  เพราะปกติก็เอาใจกันจะตายไป
“...............” พี่เมตรยืนจ้องสลิ่มอยู่อย่างนั้น ต่างคนต่างเงียบรวมถึงผมก็ด้วย
“พี่ขอโทษนะครับ” พี่เมตรก้มลงให้เสมอกับสลิ่มที่นั่งอยู่ เพลงเหี้ยนี่ก็ดังจริงๆทำให้กูฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแม่ง  พอพี่เมตรพูดจบสลิ่มก็ยังนั่งนิ่งอยู่อีก  แต่แล้วอยู่ๆพี่เมตรมันก็เดินไปเลยอ่ะ ผมได้แต่นั่งค้าง มึงมาปล่อยไว้แบบนี้ได้ไงวะไอ้พี่เมตร ไอ้ห่า
“สลิ่ม..ไม่เป็นไรนะ” ผมก้มหน้าลงถาม สลิ่มเงยหน้าแล้วพยักหน้าตอบให้
“ไปคุยกันดีๆเหอะ” ผมบอก สลิ่มนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นไม่พูดไม่จาแล้วเดินไป ระหว่างที่สลิ่มเดินไปพี่เมตรมันก็เดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับพวกพี่ๆวงดนตรีแล้วเดินขึ้นเวทีเลยทันที สลิ่มหยุดยืนแล้วหันไปมอง
“สวัสดีครับ” พี่เมตรพูดใส่ไมโครโฟน  พี่ใหม่เดินไปที่อิเล็กโทน ส่วนพี่ดิวก็หยิบกีตาร์ขึ้นมา เสียงกรี๊ดทั่วร้านยิ่งกว่าบี้เดอะสตาร์ขึ้นเวที อะไรจะกรี๊ดกร๊าดกันขนาดนั้นแต่ก็รู้สึกภูมิใจนิดๆแฮะ  ก็นั่นผัวเก่านี่หว่า กร๊าก  
“พี่เมตรรรรรรรรรรรรร!!” นั่นเรียกว่าเรียกด้วยความเสน่ห์หาหรือว่าเรียกมาฆ่า ห่า แทบแดก
“ไอ้เหี้ย” พี่เมตรด่าใส่ไมโครโฟนทำเอาไอ้พวกที่เรียกพี่เมตรเมื่อกี้หัวเราะชอบใจ
“..................” พี่เมตรจับปรับขาตั้งไมโครโฟนให้พอดีกับที่ตัวเองนั่งก่อนที่จะมองไปที่สลิ่มที่ยืนอยู่เกือบจะถึงห้องพักอยู่แล้ว สลิ่มยืนมองนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ขอโทษ” พี่เมตรพูดใส่ไมค์ทำเอาผมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ใช่..และผมยังรู้สึกอิจฉาสลิ่มที่ได้พี่เมตรไปอยู่ดีแต่มันเป็นความอิจฉาในความยินดีกับความสุขของเค้าแค่นี้ผมก็พอแล้ว  เสียงเชียร์รอบร้านดังระงมนั่นคงเพราะพี่เมตรไม่ค่อยได้ขึ้นมาร้องเหมือนแต่ก่อนล่ะมั้ง  เดี๋ยวนี้นักร้องตั้งสองคนนินะ

“คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า     -----    แค่ขึ้นท่อนนี้ก็เอาชะนีกรี๊ดแตก อะไรมันจะอินกันขนาดนั้นวะ
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกิน
มีผู้คนอยู่มากมาย
แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม
กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้” ระหว่างที่พี่เมตรร้องกลับไม่มองไปทางสลิ่มเลย เอาแต่ก้มมองหามดหาปลวกที่ไหนก็ไม่ทราบเหมือนกัน

“เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต     ------     เหมือนชะนีจะร้องเพลงนี้กันเก่งมาก เสียงโคตรแหลมแปดหลอดได้อีก อีพวกเมาไร้สกุลจริงชะนีไทย
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ”  เสียงเซ็กซี่เกิ้น อยากกลับไปมีอะไรด้วยจริงๆ กร๊าก
“เค้าเป็นแฟนกันหรอ” น้องโซ่ถาม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
“เค้าดูรักกันดีเนอะ” โซ่พูด
“ดูยังไง” ผมขำ  งงกับไอ้น้องโซ่มัน
“พี่เค้ากล้าพูดดี” โซ่บอก
“ไม สเปคหรอ” ผมถามแซวๆ
“อ่านะ ก็นิดหน่อย ก็ผมไม่กล้านิ..ก็อยากได้คนกล้าๆกับผมหน่อย” โซ่บอก
“งั้นให้แม่มาสู่ขอพี่พรุ่งนี้เลยแล้วกันนะ” ผมเล่นตอบ
“เอาจริงนะ” โซ่ส่งตาเยิ้มใส่ผมอีก
“โม้ดิ..เค้าเล่นตัวอยู่หรอกนะ ไปทำหน้าให้เหี้ยแบบมันก่อนดิ” ผมยิ้มบอก โซ่หันไปมองพี่เมตรบนเวที
“ดูพี่เค้าดุๆอ่ะ พี่ชอบแบบนั้นหรอ” โซ่ถาม
“ถ้าไม่ชอบก็คงไม่เอาหรอก” ผมพูดเป็นนัยๆ

“หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ” โซ่เงียบไปหันไปจ้องพี่เมตรอีกครั้ง  ผมเองก็หันไปมองด้วยเช่นกัน  อยู่ดีๆผมกลับกลัวขึ้นมา  ถ้าสลิ่มเลิกกับพี่เมตรขึ้นมาสักวัน  ผมเองก็คงรับไม่ได้แน่ๆ เป็นสิ่งที่ผมจะไม่เห็นด้วยเลยจริงๆ  ผมกลับไม่อยากให้พี่เมตรไปทำอย่างนี้กับใครอีกนอกจากสลิ่ม  อย่างน้อยพี่เมตรก็เคยเป็นคนที่ผมรักมาก  ผมเองก็อยากให้พี่เมตรได้คนที่เหมาะสมด้วยเหมือนกัน  ถ้าไม่ใช่สลิ่มผมเองก็มองไม่ออกว่าจะต้องเป็นใคร
“พี่รักเค้าหรอ” โซ่ถามหลังจากที่พี่เมตรร้องเพลงจบ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดแซมเข้ามาทำให้ผมหยุดพูดรอให้เสียงกรี๊ดจบก่อน
“แฟนงอน” พี่เมตรพูดใส่ไมโครโฟนยิ้มๆ ทำเอาอีพวกชะนีกับกระเทยกรี๊ดพร้อมกันอีก กูละอนาถกับความหน้าด้านของมึงจริงๆอิพี่เมตร  ผมหันไปอีกทีไม่เห็นสลิ่มยืนอยู่ที่เดิมแล้ว  พี่เมตรลงจากเวทีแล้วรีบวิ่งตามไป  ผมลุกขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะต่อมสาระแนทำงานอย่างแรงสูง
“ไปไหนครับ” โซ่ถาม
“เดี๋ยวพี่มา” ผมบอกแล้วเดินตามพี่เมตรไปทันที  ผมเดินตามไปหลังร้านอย่างเงียบๆ แล้วแอบเปิดประตูหลังร้านไว้เพียงเล็กน้อย  ผมเห็นพี่เมตรเข้าไปกอดสลิ่มจากด้านหลังไว้แต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงพูดอะไรเพราะเสียงเพลงจากในร้านด้วยแหละ แล้วเค้าสองคนก็ยืนไกลพอสมควร
“ช้ำใจหรอ” เสียงพูดจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งจะหันไปแต่ดันโดนกอดไว้แล้วเรียบร้อย ผมหันหน้าไปก็พบว่าเป็นไอ้พี่พี  มันมองออกไปด้านนอกที่สลิ่มกับพี่เมตรยืนอยู่แต่มันก็ยังเสือกกอดผมไว้อีก
“แอบดูทำไม” มันพูด  ผมได้แต่ยืนนิ่งเพราะกลัวขึ้นมาว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หรือว่ามานานแล้วหรืออะไร
“รักมันอยู่หรอ” มันพูดอีก
“รำคาญว่ะ” ผมกระแทกศอกใส่ท้องมันแล้วเดินหนีออกมา ไอ้พีเดินตามมาทันทีแต่ด้วยความที่ผมกลัวว่ามันจะเจอน้องโซ่ผมเลยหยุดเดินแล้วหันไปหามัน
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องอยู่นี่ ไมไม่รับโทรศัพท์” มันชิงพูดก่อน
“ทำไมต้องรับ” ผมย้อน
“งั้นกลับบ้าน” มันพูด
“กูมากับเพื่อน มึงอยากกลับก็กลับไปคนเดียวสิ” ผมบอก
“ไหนเพื่อนมึงอ่ะ” มันพูดแล้วมองไปทั่ว
“ไม่ต้องยุ่งได้ไหมล่ะ” ผมผลักมันออกอย่างหงุดหงิด
“งั้นกลับบ้าน” มันพูดแล้วกระชากแขนผมเข้าไปหาตัวเองอีก
“เอ้ อย่ามายุ่งได้ปะละ” ผมสะบัดแขนออกอย่างแรง ไอ้พีเริ่มคิ้วผูกโบว์มองหน้าผม
“มึงมากับใคร” มันถาม
“กับใครมันก็เรื่องของกู” ผมตอบ
“มึงตอบดีๆนะ” มันเดินจะเข้ามาหาผมอีก ผมถอยหลังหนีเพราะกลัวมันบ้าขึ้นมาแล้วผมเองจะซวย
“พี่ทัวร์” เวรจริง มึงมาทำไมตอนเน้ไอ้ห่าน้องโซ่
“ใครหรอ” โซ่ถามแล้วหันไปมองไอ้พี ไอ้พีมองตาขวางใส่น้องโซ่ทันที
“กลับกันเหอะ” ผมบอกโซ่พร้อมกับจับแขนให้จะเดินออกมาจากตรงนี้ด้วยกัน
“โอ้ย เจ็บนะโว้ย” ผมโวยมันเมื่อโดนมันดึงแขนไปอย่างแรง แม่ง แขนกูหักขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
“เอ่อพี่ครับ” ไอ้น้องโซ่เรียกเหมือนกล้าๆกลัวๆและก็คงงงด้วยนั่นแหละ
“มึงอย่าเสือก” ไอ้พีหันไปชี้หน้าน้องโซ่
“มีไรกันวะ” พี่เมตรกับสลิ่มเดินมาพอดี ผมรีบสะบัดแขนจากมันแล้วรีบไปเกาะพี่เมตรไว้ก่อนเพราะเป็นเกราะดีมาตรฐานเลยแหละ มันสู้พี่เมตรได้ก็ลองดู ถ้าสู้ได้ผมคงหนีไปโรงพักแล้วอ่ะครับ ต้องโดนมันตามฆ่าแน่ๆ
“.................” ไอ้พี่พียืนเงียบ
“ไปกับกู” มันพูดหันมามองหน้าผม
“ทัวร์ไม่ไป” ผมชิงพูดก่อนเป็นการบอกพี่เมตรไปในตัวด้วย
“มีไรไอ้พี มึงพูดกันดีๆดิ” พี่เมตรพูด
“กูพูดดีๆแล้ว กูบอกให้มันกลับบ้านกับกูไง” ไอ้พีพูดเหมือนกำลังระงับสติอารมณ์ของตัวเองด้วย
“แต่พี่เค้ามากับผม” น้องโซ่พูด
“อ๋อ มันมากับมึงหรอ” ไอ้พีแสยะพูดแล้วจะเดินเข้าใส่น้องโซ่ แต่พี่เมตรเข้าไปดักไว้ก่อนจนไอ้พี่พีมันชะงัก
“ทัวร์กลับบ้านไปป่ะ” พี่เมตรหันมาบอก
“ไอ้เมตร” ไอ้พีกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด
“มึงอ่ะอยู่กับกูก่อน” พี่เมตรบอกเสียงเรียบนิ่ง  ผมรีบคว้ามือโซ่จะให้เดินตามมาด้วยกันจะได้ไม่เจอลูกหลง
“ใครให้มึงกลับด้วยกัน” ไอ้พีเข้ามาจะขวางอีกแต่ก็โดนพี่เมตรขวางไว้ไม่ให้ถึงตัวผมก่อน
“มึงถอยไปเลยไอ้เมตร” ไอ้พีพูดเสียงดัง
“มึงไปโมโหทัวร์มันทำไม มันจะไปไหนก็เรื่องของมันดิ” พี่เมตรพูด
“แต่มัน..”
“มันไม่ใช่ของใครนะเว้ยพี แต่ถ้ามึงจะบอกว่ามันเป็นของมึง..ทัวร์มันยอมรับด้วยรึเปล่า” พี่เมตรพูดอีก ผมได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าไอ้พีมัน ส่วนมือก็จับมือน้องโซ่ไว้ด้วยเพราะกลัวมันกลัว
“มึงไประงับสติอารมณ์ของตัวเองก่อนเหอะ ไปด้วยกันก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ” พี่เมตรยืนจ้องหน้าไอ้พี ส่วนไอ้พีก็ได้แต่ยืนเหมือนหนูติดจั่นอะไรอย่างนั้น เหมือนมันกำลังไม่พอใจในตัวพี่เมตรด้วยนั่นแหละ
“กูจะให้ทัวร์มันกลับกับน้องคนนี้ มึงโอเคไหม” พี่เมตรถาม
“.................” ไอ้พียืนจ้องหน้าพี่เมตรเขม็ง
“ถ้ามึงไม่โอเค กูจะไปส่งทัวร์ที่บ้านให้เอง” พี่เมตรพูดแม่งนิ่งได้อีก กูยังกลัว  T_T
“.................”
“มึงจะเอายังไง กูให้น้องมันไปส่งทัวร์นะ” พี่เมตรพูดถามอีกครั้ง
“.................” ไอ้พีพยักหน้าตอบส่งๆ มันยืนเท้าเอวแล้วหันหลังให้พี่เมตร  
“จะไปต่อกับกูที่บ้านไหม” พี่เมตรถามอีก ไอ้พีเงียบหันกลับมามองพี่เมตรแล้วพยักหน้าตอบแต่ตายังคงขวางอยู่
“งั้นรอกูอยู่นี่แหละ เดี๋ยวมา” พี่เมตรบอกแล้วดันตัวผมให้เดินนำไปก่อนแล้วพี่เมตรก็เดินตามผมมาด้วย  ผมกับโซ่และพี่เมตรเดินไปที่รถของโซ่ โซ่ขึ้นไปสตาร์ทรถก่อน
“เดี๋ยวทัวร์โทรหาได้ไหม” ผมพูด
“อืม” พี่เมตรตอบ
“แต่พี่อย่าบอกมันนะว่าทัวร์โทรไป” ผมบอก
“อืม กลับบ้านเลยล่ะ ไม่ต้องเอาเด็กลากไปแดกที่ไหน” พี่เมตรแซวยิ้มๆแล้วเปิดประตูรถให้
“ขอบคุณค้าบที่รัก” ผมบ้ายบายตอบให้พี่เมตร แกล้งทำร่าเริงไปงั้นแหละครับ  โซ่ขับรถไปส่งผมที่บ้านระหว่างทางโซ่ก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ  ผมเองก็เลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเลยอ่ะ
“นั่นแฟนพี่หรอ” โซ่ถามหลังจากที่รถมาจอดที่หน้าบ้านผมแล้ว
“ไม่ใช่” ผมตอบ
“แล้วพี่เป็นอะไรกับเค้า” โซ่ถามอีก
“....................” ผมเงียบ
“เค้ามาหึงผมทำไม” โซ่พูด
“พี่ก็ไม่รู้” ผมตอบ
“โซ่อย่าไปสนใจเลย มันไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก” ผมบอก
“เค้ายังไม่สนใจพี่เลยด้วยซ้ำ” ผมพูด
“ถ้าเค้าไม่สนใจเค้าไม่เป็นแบบนี้หรอกครับ” โซ่หันมายิ้มน้อยๆให้
“ไม่หรอก..ถ้าเค้าสนใจพี่เค้าจะไม่ทำกับพี่แบบนี้” ผมพูด
“ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ” ผมบอก
“ครับ” โซ่ตอบ
“ขอบใจนะ” ผมบอกก่อนที่จะหอมแก้มโซ่ โซ่ยิ้มตอบให้ก่อนที่ผมจะลงจากรถแล้วยืนส่งโซ่ก่อนที่จะเข้าบ้าน  ระหว่างที่เดินเข้าบ้านใหญ่ก็เหมือนตัวจะหลุด หรือว่าทิ้งวิญญาณไว้ที่ร้านก็ไม่ทราบ  เหมือนตัวมันอึนๆยังไงก็ไม่รู้ เหอะๆ

................>>>>><<<<................

เขียนตั้งแต่บ่าย กร๊าก มัวแต่หาเพลงที่เหมาะสม..บิ้วอารมณ์เป็นนังทัวร์กับเมตรกี้ (อ้าง*ขี้เกียจคือความจริง )
แปะ
เพลงแรก: อยากได้ยินว่ารักกัน (สลิ่มร้อง)
       ดา : http://www.youtube.com/watch?v=ArlPTgEnZjI&feature=related
       หรือเวอร์ชั่นเจ๊ออฟ ฟังออฟซึ้งกว่า(ฟังแล้วอยากจับอัดตูด :z1:แต่ไม่มีดุ้นอย่างว่า )ว่าไปเนอะกู  
       http://www.youtube.com/watch?v=ArlPTgEnZjI&feature=related
เพลงที่สอง: มากกว่ารัก(เมตรร้อง )http://www.youtube.com/watch?v=3fgnEw0ln7A

[Poes]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ค้าง เอาอีก สะใจจริงๆ ชอบพี่เมตรสุดๆ 

[ï_Kiss_U♥]

ชอบเพลงที่เบบี้เลือกมาลงนะ
อยากถามพีว่าทำไม
 

[ammer]

ดีจริงเข้ามาส่องดึกๆ
เบบี้แอบมาลงซะด้วย 

ตอนนี้พี่เมตรแมนสุดๆ รู้สึกว่าปมมันกำลังจะคลาย หรือคิดไปเองหว่า?
อ้ายๆๆๆ ค้างๆๆ อยากรู้พี่เมตรจะเป็นคิวปิดเคลียร์กะอิพี่พีรู้เรื่องมั้ย?
ทัวร์จะช้ำใจตายแล้วนะ

[Little Devil]

นายเมตรสุดยอด
ชอบเพลงนะเบบี้
หมั่นไส้ไอ้พีเหมือนเดิม
+1

[KaniSui]

พี่เมตรค่อดพระเอกเลยนะ ฮ่าาา

พีเอาให้แน่ๆๆๆๆ อย่าซึนให้มากนัก เดี๋ยวก็อกหักซะหรอก กร๊ากกกก

ชอบน้องโซ่อ่าาาา น่ารักดีๆ นิสัยดีด้วยยยยย




สลิ่มน้ำตาคลออออ โหมดนี้แทบขาดใจ รักสลิ่มมมมม งื้ออออออ
อยากอ่านตอนนี้ของสองคนนี้อ่าค่า ครึครึ

[arebaba]

ได้ไปอ่านก่อนสอบ หุหุ

ขอบใจมากน่ะจ่ะเบบี้

[ishiya]

พี่เมตรเเมนโคตร...อีพี่พีก็ไม่ชัดเจนเเถมยังทำเป็นหมาห้วงก้างอีก
รอวันที่ 2 คนเข้าใจกันได้ซะทีะนะ

[โน๊อา]

ช้ำว่ะ ฟังแล้วมั้นช้ำ

[kaporzung]

จริงๆ ไอ้พีไม่เคยทำอะไรที่คนรักกันเค้าทำเลย มีแต่ปี้ ปี้ ปี้ จะเงี่ยนไปไหน ทัวร์เชิ่ดใส่อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ 5555+

[tungkung2011]

 
ชอบเฮีย  ร้องเพลงอ่ะ   ชอบเพลงนี้ด้วย

[Fanun]

พี่เมตรคือคนจริง สุดยอด

แต่ไอ้พี่พีนี่ไม่ไหว 


ชอบเพลงๆ  เป็นกำลังใจให้จ้าาา

[kwa]

เมื่อไหร่พีจะชัดเจนซักที
ทำแบบนี้เหมือนหมาหวงก้างไปวันๆ คนรอมันท้อนะเว้ย
ฮึ่ยยยยย อิน!!!~

[anajulia]

ไอ้พี่พีใจร้ายว่ะ
คนอะไรโก้ดเห็นแก่ตัวเลย

ทัวร์

[@StaR@]

รักเมตรขึ้นมาทันที่เลยเรา
พีช่วยชัดเจนหน่อยได้มั้ย เบื่อจริงๆ
ทำตัวเป็นหมาหวงก้างอยู่ได้
 

[C2U]

ตอนนี้ พี่เมตรแมนมาก  สุดยอด  เป็นพระเอกไปเลย 

ส่วนอิพี่พี  หมาหวงก้างมาก 

 

[rujaya]

รักพี่เมตรจัง 

แต่เบื่อๆไอ้พี

[Kfc_Pizza]

 

[naumi]

ตามหึงตามหวงเหมือนคนบ้า แต่ตอบไม่ได้ว่ารักหรือเปล่า.......

ใจคนเรานี่มันยากเย็นจริงๆ.....