หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kuku]

คืนนี้มาต่อเหอะนะ

[BEN*_*MOS]

พีแมร่ง เชี่ยเหนือคำบรรยาย

[Killua]

แม่งผู้ชายปากผู้หญิง มันมีจริงๆใหมเนี่ย
เลวอ่ะ เมตรกระทืบเสร็จสลิ่มน่าจะเข้าไปซ้ำ
มันคิดได้ไง เอาปืนออกมายิงชาวบ้าน แล้วก็พูดแค่ว่าขอโทษเนี่ยนะ
ส่วนพี ทัวร์เลิกไปเหอะ ยิ่งรักยิ่งเจ็บอ่ะ คนๆนี้

[donutnoi]

มานั่งรอ ตอนต่อไป   

[Dear271136]

พี  ตอบทัวร์ไปซะทีเหอะ

สงสารทัวร์มากๆๆเลยอ่ะ

TOT

เมตรแม่งน่าจะเอาให้ตายไปเลย 

[KJJ]

ไหลเลยน้ำตา  สงสารทัวร์ไม่ไหวอ่ะ
เรื่องราวมันใหญ่โตและทีนี้
พีแม่งเลวจริง จะให้ทัวร์มาทำไมถ้ามันจะเอาเมียมาเมินใส่เนี่ย
ปวดหัวกับไอ้พีจริงๆ ถ้ารักมันแล้วต้องทรมานขนาดนี้ ตัดใจเหอะ เจ็บทีเดียวให้มันจบๆไป

[jeaby@_@]

มึงจะเอาอีปาล์มมาทำไม น้องมันก็เสียใจ มึงคิดไรอยู่วะ

มึงไม่รักมันก็ปล่อยมันไปเหอะ

สงสารทัวร์มันบ้าง อย่าเห็นเเก่ตัว

อีเพื่อนชั่วชอบเอาเรื่องคนอื่นมาพูดเนี่ย ขอตบปากที เลวจริงๆ

พี่เมตรกรูเเมน เเละ เท่ มากกกกกกกกกก เเมร่งได้เลือดเลย

เดือดค่ะ

[kuku]

มาป่ะ ถ้ามาจะรอ
มานะ มาเหอะนะ จะรอ

[jara]

สงสารทัวร์อ :m15:ะ ตอนนี้  ไอ่พี่พี เอามาเย้ยทำไมวะแมร่มมมมมมมมมมมมมมม

ไม่อยากให้ทัวร์เจ็บแล้วอะ สงสารทัวร์อะ  

เริ่มไม่อยากให้พีกะทัวร์ลงเอยกันแล้วดิ  

พี่เมตร สุดยอด สลิ่มก็สุดยอดอะ  สมละที่คู่กัน วะฮ่าๆๆๆ

 :z1:ปล. เชียร์ทัวร์ให้พี่ดิวเลยได้มะ  กร๊ากกกกกกกกกกกกก

[tachibanramen]

อ้ากกก เจ็บปวด !!
มันบีบหัวใจ๋ มันบ่แม่น
ไม่ไหวแล้ว น้องทัวร์ทำพี่ปวดตา
จะไม่เชียร์ไอ้พี่พีแล้วนะ

[tutu]

    ในเมื่อรัก..มันทรมานกว่าไม่รัก...ไม่รักดีกว่าไหม...เจ็บเหมือนกันแต่คงไม่ปวดเท่าไหร่

[www.maxdevil]

สงสารทัวร์จับใจ....

[LOLICONX]

มามั้ยวันนี้ มาเหอะ .. 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

มาต่อสิเบบี๋ นอกจากทัวร์จะทรมานแล้ว... ไอก็ทรมานไปด้วยนะ แบบว่า..ลุ้นอ่ะ

[เบบี้]

ตอนที่116  ใจหนอใจ = พี & ทัวร์

~ทัวร์~

“เหี้ยแล้วไอ้หลิ่ม” เสียงน้องเขตพูดขึ้น
“มะ..มะ แม่มา” สลิ่มพูดขึ้น  ทุกคนมองกันเป็นตาเดียว  สีหน้าเลิกลักของสลิ่มทำเอาพวกผมที่ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินตกใจทำตัวไม่ถูก
“แม่มา อ๊าก แม่มา” สลิ่มร้องแล้ววิ่งหนีไปเลยไม่มีการบอกกล่าวอะไรใครทั้งสิ้น
“อ่าวเหี้ย” ไอ้น้องวิทย์ น้องเขต น้องเวสบถพร้อมกันแล้ววิ่งตามสลิ่มไปทันที  พอน้องเชลโล่เห็นอย่างนั้นแล้วก็รีบวิ่งตามไปอีกคน
“อยู่ทำไมล่ะ” พี่โมทพูดขึ้นหน้าตายแล้ววิ่งตามสลิ่มไปด้วย
“เอ้า” ผมยืนมองงงๆ  แต่สุดท้ายทุกคนก็วิ่งตามสลิ่มไปจนได้นั่นแหละครับ
“แม่มึงมาทำเหี้ยไรวะ” วิทย์กระซิบถาม พวกผมยืนหลบอยู่ตรงมุมของตึก
“แม่กูเป็นหมอมั้งได้ข่าว” สลิ่มย้อนแล้วมองไปที่น้องวิทย์เหมือนเอือมๆกับประโยคโง่ๆที่ถามออกมา
“แล้วจะหลบทำไมวะ” ไอ้น้องเขตถาม
“ไอ้ควาย” สลิ่มด่าพร้อมกับตบหัวเพื่อนตัวเองไปหนึ่งดอก
“พี่ก็สงสัยเหมือนกัน” พี่โมทยกมือขึ้นถาม
“ก็ถ้าแม่รู้..” สลิ่มกำลังจะอธิบายแต่น้องเขตรีบเอามือปิดปากสลิ่มไว้เพราะแม่ของสลิ่มเดินมาทางนี้พอดี
“อาจารย์หมอครับออกมาจากห้องประชุมเร็วจังล่ะครับ กลางคันแบบนี้มันจะไม่เป็นอะไรหรอครับ” นักศึกษาคนหนึ่งพูดขึ้นและเดินตามแม่ของสลิ่มคล้ายๆเบ๊คนหนึ่งอย่างนั้นแหละ
“แล้วคุณคิดว่าฉันควรจะนั่งฟังต่อไหมล่ะ” แม่สลิ่มย้อนถาม
“เอ่อแต่..แต่ทางโรงพยาบาลนี้ยื่นข้อเสนอขนาดนี้” นักศึกษาคนนั้นพูดด้วยสีหน้าเกรงกลัว
“แล้วทางคณะเราจะทำยังไงต่อล่ะครับ ถ้าไม่มีงบ..”
“ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้าคลาสปกติ  ส่วนเรื่องนี้ก็เก็บไว้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน..วันนี้เหนื่อย ขอพักสมองหน่อยเหอะนะ” แม่สลิ่มพูดหน้าเครียด
“แต่อาจารย์ครับจะกลับจริงๆหรอครับ” ไอ้นักศึกษาคนนั้นรีบวิ่งตามไปอีกไม่หยุดยั้ง
“ฉันบอกว่าอยากพักผ่อนไง” แม่สลิ่มพูดแล้วเดินหนีไปเลย
“เฮ้อออออออ ไปได้สักที” สลิ่มถอนหายใจ
“หมอออกมาพอดี” ผมบอกแล้วชี้ไปที่ห้องฉุกเฉิน  พวกผมรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที
“เอ่อ..” พอหมอจะอ้าปากแต่กลายเป็นว่าสลิ่มกลับวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินไม่ฟังหมอสักคำ
“คุณอริยชาติไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนะครับ กระสุนเฉี่ยวไม่ได้ฝังใน พักสักคืนสองคืนก็กลับบ้านได้แล้วครับแล้วค่อยมาถอดไหมออก” หมอยิ้มบอก พวกผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหาพี่เมตรที่นอนอยู่บนเตียง
“หมอบอกให้นอนสักวันสองวันนะพี่เมตร” ผมบอก
“กลับบ้านเหอะ” สลิ่มพูดขึ้น
“.....................” พี่เมตรหันไปมองหน้าสลิ่มอย่างอึ้งๆ
“เชื่อกู กลับบ้านเหอะ” สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนอีก
“มึงไม่ห่วงกูเลยใช่ไหมเนี้ย” พี่เมตรพูด
“กูเป็นห่วงนี่ไงถึงบอกให้กลับบ้าน” สลิ่มขึ้นเสียง
“มึงไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม เคยโดนยิงมาก่อนรึเปล่า..เคยไหมเนี้ย” สลิ่มถามแล้วหันมามองหน้าพวกผม  พี่โมทพยักหน้าตอบให้
“เออ ถ้าเคยแค่นี้ก็คงไม่เป็นห่าไรมากหรอก กลับบ้านเหอะ” สลิ่มยังคงย้ำประโยคเดิม
“เดี๋ยวสลิ่ม จะรีบให้มันกลับทำไมอ่ะ” พี่โมทถาม
“ก็ถ้าแม่มาเจอนะ สลิ่มตายแน่อ่ะ..แม่ก็ต้องถามว่าทำไม อะไรยังไง ไปโดนยิงมาได้ไง..แค่คิดก็น่ารำคาญแล้ว” สลิ่มพูดหน้าเครียด
“แล้วอีกอย่างนะ ถ้าแม่รู้ว่ามึงโดนยิง เค้าก็จะไม่ให้กูมายุ่งกับมึงอีก มึงจะเอาไหมละ” สลิ่มบอก
“.....................” พี่เมตรได้แต่จ้องหน้าสลิ่มนิ่งเหมือนอึ้งยิ่งกว่าเดิม
“แค่กูเป็นอย่างนี้เค้าก็บ่นจะแย่แล้วว่ามีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน” สลิ่มบอก
“จริงของมันว่ะพี่ แม่มันรู้ว่ามันสนิทกับพี่ แล้วที่เค้าให้มานอนบ้านพี่บ่อยๆก็เพราะเห็นว่าเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก..ถ้ารู้ว่าพากันไปมีเรื่องแบบนี้มีหวัง..” น้องเขตพูดพร้อมกับส่ายหัว
“กลับก็กลับ” พี่เมตรพูดทันที
“ไอ้โมทไปทำเรื่องขอออกเลยดิ” พี่เมตรสั่งคิ้วขมวด
“ทำไมต้องหน้างอด้วยอ่ะ ไม่อยากกลับก็อยู่ไปเลยไป..แต่ไม่มาเยี่ยมนะ” สลิ่มพูด
“เปล่าหน้างอสักหน่อย” พี่เมตรตอบ
“งั้นก็ลุกสิ” สลิ่มสั่งแล้วเข้าไปพยุงพี่เมตรให้ลุกขึ้นได้ถนัด  พวกผมไปรอพี่โมทที่ใกล้ลานจอดรถเพราะถ้ารอบนตึกไม่แน่อาจจะได้เจอแม่สลิ่มอีกก็ได้  พี่โมททำธุระให้ไม่นานก็เดินลงมาพร้อมกับถุงยา  พวกพี่ๆเค้านัดกันกินเหล้าต่อกันที่บ้านพี่เมตรโดยที่พี่โมทเป็นคนเอ่ยปากชวนทุกคน  เนื่องจากว่าที่จริงแล้ววันนี้พี่โมทก็ไม่ได้จะไปไหน  จะไปกินอยู่ที่ร้านของพี่แสตมป์  พอมาเกิดเรื่องแบบนี้ก็คงไม่ไปที่อื่นแล้วเพราะหมดสนุก  ส่วนพี่เมตรเองก็ไปไหนไม่ได้ด้วยดังนั้นพี่โมทก็เลยชวนให้ทุกคนมาที่บ้านแทน  กินเหล้ากันเบาๆไม่ได้เล่นน้ำอะไร  ผมเองก็เอ่ยขอไปอยู่ด้วยเพราะวันนี้ผมอยู่คนเดียวไม่ได้แน่  ทามเองก็ไปเที่ยวกับเพื่อน  แม่ก็ไปวัดตั้งแต่เช้าแล้ว   ส่วนผมถ้ากลับไปก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกเลยกะว่าวันนี้จะไปบ้านพี่เมตรต่อ  แต่ผมขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะเดี๋ยวจะไปซื้ออาหารมาให้เพราะไหนๆเรื่องส่วนหนึ่งก็เกิดขึ้นจากผม  การที่หมดสนุกกันอย่างนี้ผมเองก็มีส่วนนั่นแหละนะ  พวกเพื่อนของสลิ่มนั่งท้ายรถของพี่โปรกลับไปด้วยเพราะจะได้ไม่เสียค่ารถและไหนๆก็เปียกกันมานิดหน่อยด้วยแล้วก็ไม่เสียหายอะไร  ส่วนพี่ดิว พี่ใหม่ พี่อาร์มพวกนั้นก็ขึ้นไปคันเดียวกันพี่โปรหมดเลย แยกกันนั่งหน้าบ้าง  นั่งที่กระบะบ้างแต่สลิ่มนี่ไม่ยอมนั่งหลังลูกเดียวเลยเพราะเหตุผลคำเดียวสั้นๆและหนักแน่นจนทุกคนต้องยอมแพ้คือ “เดี๋ยวดำ” และสีหน้าไม่ยอมแพ้ที่จะนั่งข้างหน้ากลายเป็นว่าก็ต้องนั่งกระจายแชร์ๆกันไป  


.............
.............


“อ่าว ตั้งวงกันแล้วหรอ” ผมถามเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในห้องนั่งเล่น
“อืม พี่เพิ่งให้มิ้วค์ออกไปซื้อของมาเมื่อกี้น่ะ ร้านที่เปิดก็มีแต่อาหารอะไรก็ไม่รู้” พี่โมทบ่น
“ทัวร์ซื้อมาเต็มเลย มีทุกอย่าง” ผมบอก ไม่มีทุกอย่างได้ไงหมดไปเกือบห้าพัน แม่ง เอาแบบกะให้แดกวันเดียวท้องเสียกันให้หมดเลย ผมซื้อมาทั้งอาหารสด(ทั้งๆที่เลือกไม่เป็นนั่นแหละ) และอาหารแห้ง  ขนมและเหล้ามาด้วยเผื่อเหลือเผื่อขาดจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อกันบ่อยๆ
“ขนมมมมมมมมมมมม” สลิ่มวิ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็วเหมือนแม่งได้กลิ่นอย่างนั้นแหละ
“เป็นหมาหรอเราอ่ะ” ผมพูด
“กินได้ไหม ไอ้เมตรมันไม่ยอมให้สลิ่มออกไปซื้ออ่ะ” สลิ่มบอกผมแล้วมองไปที่ถุงขนม
“อยากกินอะไรก็กินเลย พี่ซื้อมาให้นั่นแหละ” ผมบอก
“มีเค้กด้วยนะ ก็หยิบๆมาหมดอ่ะ..เลือกไม่เป็น” ผมบอก แต่เหมือนไอ้คนที่ยืนคุ้ยถุงอยู่นี่จะไม่ฟังคำอะไรจากผมเลยอ่ะครับ  เหมือนกับตอนนี้มันโฟกัสอย่างเดียวคือขนม
“เค้าซื้อมาให้คนป่วยอย่างกูนี่” พี่เมตรเดินมาแล้วเขกเข้าที่หัวสลิ่มเบาๆ
“มึงกินไม่ได้หรอก มึงป่วย” สลิ่มพูดแล้วหยิบกล่องเค้กชิ้นเล็กๆออกมาเรียงไว้บนโต๊ะ
“เป็นไงบ้าง ปวดมากไหม” ผมเดินเข้าไปหาพี่เมตร
“ไม่หรอก กินยาไปแล้วน่ะ” พี่เมตรตอบสีหน้ายิ้มแย้มปกติคงกลัวว่าผมจะคิดมากอีก เพราะพี่เมตรก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ทัวร์ขอโทษ” ผมพูด
“ไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย” พี่เมตรบอก
“เป็นความผิดไอ้นี่นิ ใจร้อนไม่เข้าเรื่อง” พี่เมตรหันไปว่าสลิ่ม
“เอ้า ผิดกูเมื่อไหร่..มึงต้องว่าเพื่อนมึงสิไอ้เหี้ยปากเสียฉิบหาย มันว่ากูเป็นเมียมึงด้วย” สลิ่มบ่นด้วยน้ำเสียงโมโหขึ้นมาทันที
“แล้วที่เป็นอยู่นี่เค้าเรียกว่าอะไรวะ” พี่เมตรย้อนงงๆ
“แฟนเฉยๆมั่งเหอะ” สลิ่มก้มหน้าตอบเหมือนเขินซะอีก
“มึงต้องว่าเพื่อนมึงดิ” สลิ่มยังย้ำคำเดิม
“คร้าบๆ ก็ไม่ได้ว่าครับกูพูดเล่นเฉยๆ” พี่เมตรพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่ง
“แล้วไอ้พีโทรมาบ้างรึยัง” พี่เมตรถาม
“.......................” ผมส่ายหัวตอบแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งบ้าง
“เอ้ อย่าแตะ” สลิ่มตีเข้าที่มือพี่เมตรเมื่อพี่เมตรจะจับกล่องเค้ก
“เหี้ย แดกบ้างดิ” พี่เมตรพูด
“ไม่ได้..เค้กนี่ใครก็ห้ามกิน กูกินได้คนเดียว พี่เค้าซื้อมาให้กู” สลิ่มพูดหน้าตายแล้วเอาขนมอย่างอื่นออกมาเรียง
“หึหึ” ผมหัวเราะให้กับสีหน้าพี่เมตรที่เอือมซะเต็มประดา
“ก็มันออกไปไหนไม่ได้นี่ เดี๋ยวมันเปียก..แล้วก็ร้อนด้วย กว่าจะถึงร้านเค้ก เค้กก็เละพอดีอ่ะ เข้าใจป่ะ” สลิ่มพูดบอกพี่เมตร
“อืมๆ” พี่เมตรพยักหน้าส่งๆ
“แล้วจะไม่ให้กูกินเลย กูแฟนมึงนะ” พี่เมตรหันไปพูด
“แช่ตู้เย็นก่อนค่อยกิน” พอพูดจบปุ๊บก็ยกไปหมดเลยสี่กล่อง  เดินเข้าห้องครัวไปเลยทันที
“เฮ้ยไอ้เมตร” พี่โปรเรียกเสียงดัง
“ไร”
“ไอ้เหี้ยพีอ่ะดิ..มีเรื่องกับพวกไอ้ใหญ่ ล่อกันซะน่วมอยู่โรงบาลนู่น” พี่โปรพูด  พวกพี่ๆที่นั่งกินเหล้าอยู่ก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นกันหมด แล้วพี่เย็น พี่ชิด พี่ตองมากับเค้าด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่  
“เอ่อ..” ผมยืนขึ้นจะถามแต่ก็เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรออกไปก่อนดีเพราะไม่อยากหลงตัวเองว่าเค้าทะเลาะกันเพราะเรา
“เดี๋ยวกูไปดูมันก่อนแล้วกัน” พี่โปรบอก
“อ่าวแล้วไอ้พีมันเป็นไรมากเปล่า” พี่เมตรถาม
“ไม่รู้..ไอ้แตมมันโทรมาบอกแค่นี้เพราะมันก็เจ็บเหมือนกัน บอกให้กูรีบไปเพราะแม่มันไม่ยอมมาจ่ายค่ารักษา..เหี้ย ลำบากกูอีก  แต่ไอ้ทาโดนเหี้ยพีเอาขวดพาดหัวไอ้แตมบอกว่าสลบไปยังไม่ฟื้นเลย” พี่โปรเล่า
“อ่าวเหี้ย เอาซะแรง” พี่เมตรพูดยิ้มๆ
“ไปกับพี่ไหม” พี่โปรถาม
“.................” ผมส่ายหน้าตอบให้แต่ก็ยังยืนอยู่เหมือนเก้ๆกังๆเพราะใจจริงก็อยากไปเหมือนกัน
“กูไปกับไอ้โปรแล้วกัน” พี่ใหม่บอก พี่เมตรก็พยักหน้าตอบให้ก่อนที่พวกพี่เค้าจะเดินออกไป
“เป็นห่วงก็ไม่ไปซะล่ะ” พี่ดิวแซว
“ตายไปซะได้ก็ดี ไอ้ควาย” ผมด่าทำเอาพวกพี่ๆเค้าขำกันใหญ่
“ปากดี” พี่เมตรว่าให้
“แล้วมาขลุกอะไรอยู่บ้านกู ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนล่ะ” พี่เมตรพูด
“ไม่เอาหรอก อยู่กับพี่เมตรมีความสุขจะตาย” ผมพูดยิ้มให้
“ตอแหล” พี่เมตรว่าให้ หน้าแม่งเซ็งผมสุดฤทธิ์
“ไอ้โมท มึงอย่าทำแต่กับแกล้มเหล้าดิวะ หาข้าวให้กูกินบ้าง” พี่เมตรพูดทันทีเมื่อพี่โมทเดินออกมาจากครัว
“ก็เดี๋ยวทำให้กิน ทัวร์ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี้ย หมดไปเท่าไหร่” พี่โมทพูด
“เหอะๆ ก็เห็นอยู่กันหลายคนอ่ะ ทัวร์กะไม่เป็น” ผมยิ้มแหยๆตอบ
“อยากทำกับข้าวเป็นไม่ใช่หรอ ไปช่วยไอ้โมทสิไป” พี่เมตรไล่
“ไม่เอา ไม่อยากทำแม่งแล้ว ไม่ต้องแดกต้องห่าไรแล้ว” ผมพูด
“หึ..มึงนี่นะ” พี่เมตรยิ้มแล้วมองตามสลิ่มที่เดินเข้าเดินออกหอบขนมไปมาอยู่นั่น
“พอรึยัง” พี่เมตรพูดลอยๆ
“ยัง” สลิ่มก็ตอบลอยหน้าลอยตาอีก
“กะจะไม่ให้ใครกินเลยรึไง” พี่เมตรพูด
“อืม ห้ามกินนะ” สลิ่มประชดกลับทันที แม่ง ต่อปากต่อคำกันดีเหลือเกิน  พี่เมตรเดินเข้าห้องนั่งเล่นไป  ไม่นานสลิ่มก็ตามเข้าไป  เสียงพวกเพื่อนสลิ่มร้องเพลงดังลั่นบ้านดูจะสนุกสนานกันเองดี  ผมเองก็มาช่วยพี่โมททำกับแกล้มให้พวกขาเหล้าพวกนั้น  ไม่นานกลายเป็นว่าผมเองกลับอยู่ไม่สุขเพราะพี่โปรไปนานมากๆ  ผมเลยไปบอกให้พี่เมตรโทรหาพี่โปรให้หน่อยจนโดนมันแซวแกล้งเสียงดังทำเอาพี่ๆคนอื่นรู้ไปด้วยอีก
“ไอ้พีเย็บสิบเข็มหัวแตก” พี่เมตรบอก
“.................” ง่ะ ควายจริงๆ ไปทำยังไงให้หัวแตกเนี้ย ไอ้ควาย
“แต่อย่างอื่นไม่รู้ละ ไอ้โปรมันกำลังวุ่นวายทำเรื่องเงินให้ไอ้พีอยู่” พี่เมตรบอก
“.................” ผมนั่งเงียบ
“มันไม่เป็นอะไรหรอกน่า” พี่เมตรพูดอีกแล้วหยิบมือถือมากดนั่งเล่นเพราะตัวเองก็กินเหล้าไม่ได้เพราะสลิ่มไม่ให้กิน
“มาเลย์ มาเลย์..มาเลย์ มาเลย์” เสียงไอ้วิทย์ร้องซะดัง
“ฉันจะไปมาเลย์ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” เอ่อนะ..ทำไมพวกมึงเมากันเร็วขนาดน้าน

ตื๊ดดๆ  ๆ  ๆ

“มือถือใครอ่ะ” ผมถามพี่เมตรเมื่อเห็นมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตรงกลางตรงโซฟานี่สั่นเหมือนมีข้อความเข้า
“เอามานี่ดิ” พี่เมตรพูดเหมือนจะให้ผมหยิบให้  ผมก็หยิบเอาไปให้
“อ๊ะ..ใครให้เปิดอ่ะ” สลิ่มเดินเข้ามาเห็นพี่เมตรกดมือถือเครื่องที่ผมยื่นให้อยู่ก็ร้องซะเสียงหลง  แต่พี่เมตรกลับนิ่งตามองไปที่มือถือนั่นเหมือนกำลังอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาอยู่
“เอามา” สลิ่มจะแย่งแต่พี่เมตรเอาหลบไว้แล้วโยนมือถือมาให้ผมแทน  ผมก็รีบรับไว้ด้วยความตกใจ  สลิ่มจะเดินเข้ามาหาผมแต่กลับโดนพี่เมตรดึงแขนกลับไปจนสลิ่มเซล้มลงไปที่ตักพี่เมตรและก็โดนพี่เมตรล็อคไว้เรียบร้อย
“ส่งกลับไป” พี่เมตรพูดบอกผม
“เอ่อแต่..” ผมอ้ำอึ้งมองหน้าสลิ่ม
“กูบอกให้ส่งกลับไป” พี่เมตรพูดซ้ำขึ้นเสียงนิดหน่อย  ผมเลยต้องรีบกดส่งกลับ
“ส่งว่า..พี่สลิ่มไม่อยู่ค่ะ นี่แฟนพี่สลิ่ม มีอะไรฝากบอกได้นะคะ” พี่เมตรพูดยิ้มกว้างเหมือนแกล้ง ผมเองก็ต้องรีบพิมพ์แล้วส่งไปตามที่พี่เมตรบอก
“ไอ้เมตร” สลิ่มดิ้นพยายามจะให้ตัวเองหลุดจากอ้อมกอดนั่น
“ทำไม..กูจะต้องถามไหมว่าเด็กที่ไหนของมึง” พี่เมตรพูดเหมือนข่มอารมณ์ไว้
“...................” สลิ่มเงียบหน้างอ
“อย่าให้กูเห็นอีกนะ” พี่เมตรพูด
“..................” สลิ่มได้แต่เงียบ
“เครื่องนี้ต้องอยู่กับกูอีกหนึ่งอาทิตย์ ใช้อีกเครื่องไปก่อนแล้วกัน” พี่เมตรสั่ง
“อะไรเล่า” สลิ่มท้วงทันที  ผมเข้าใจว่าน่าจะมีมือถือสองเครื่องรึเปล่า
“แม่งยุ่งจริง” สลิ่มสบถก่อนที่จะผลักพี่เมตรแล้วเดินหนีงอนไปที่วงเหล้าทันที  ผมยื่นมือถือกลับให้พี่เมตร  พี่เมตรก็ได้แต่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“อ่าว มาแล้วหรอมึง เป็นไง” พี่เมตรถามทันทีเมื่อเห็นพี่โปรเดินเข้ามาด้วยสภาพที่ดูเหนื่อยล้าเต็มที  พี่โปรเดินมานั่งลงที่โซฟาข้างๆพี่เมตร
“ฉิบหาย แต่ละคน” พี่โปรบ่น
“เอาไอ้พีก่อนเลยแล้วกัน คงอยากรู้แย่แล้วสิ” พี่โปรหันมาแซวอีก
“บ้า” ผมว่าเขินๆ  ไอ้พวกน้องๆกลับหยุดเล่นดนตรีทันทีเหมือนตั้งใจจะฟัง  สลิ่มนี่มานั่งแหมะอยู่ข้างพี่เมตรแล้วเรียบร้อย  ไหงเมื่อกี้งอนเค้าไปไม่ใช่ไง  กูละงงจริงๆ
“ก็พอพวกเรากลับมาอ่ะ ไอ้ห่าพีมันก็ไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น..พอได้ความจากไอ้ทาเท่านั้นแหละ มันก็เล่นไอ้สี่ห้าตัวนั่นซะไม่ได้คิดว่าพวกเรากลับมาแล้วเลย” พี่โปรเล่าด้วยน้ำเสียงสมเพชไอ้พี่พีสุดๆ
“ดีพวกที่เหลือมันไม่เข้าข้างใคร  ก็ช่วยห้ามๆกันไป..แต่ไอ้พีมันไม่ยอมหลุดอาละวาดเพราะไอ้ทาเสือกว่า..ว่า....” พี่โปรทิ้งเสียงแล้วเหลือบสายตามามองผม
“พูดได้ใช่ไหม” พี่โปรเหมือนขออนุญาต
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบเพราะสายตาอื่นๆกำลังกดดันอยู่ด้วย
“ก็ว่าประมาณว่าทัวร์ก็ เอ่อ..อ้าขาไปทั่วไรงี้อ่ะ” พี่โปรพูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากเล่านัก  ขนาดผมไม่ได้ยินมาจังๆแบบนี้ยังรู้สึกรับไม่ได้อยู่เลยอ่ะครับ  แต่ผมก็ต้องยิ้มให้พวกพี่เค้าอ่ะนะเดี๋ยวจะเสียบรรยากาศซะเปล่าๆ
“ไอ้พีมันก็เลยของขึ้นเอาขวดฟาดไอ้ทาสลบไปเลย  ตอนที่กูไปนี่มันยังไม่ฟื้นเลยนะมึง..ป๊ากับม้าไอ้ห่าพีก็เสือกมาอีก ม้าแม่งบ่นยันกูกลับอ่ะ” พี่โปรส่ายหัวเซ็งๆ
“มึงคิดดู..ไอ้พีแม่งเหวี่ยงม้ามัน หนีขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเองเลย” พี่โปรเล่าขำๆ
“อ่าวแล้วมันไม่เป็นไรหรอ” พี่อาร์มถาม
“หัวก็พันแผลไว้อย่างนั้นแหละ ระหว่างที่ม้าแม่งบ่นอยู่ มันก็เดินหนีออกไปโดยที่ม้าไม่รู้เรื่องอ่ะ แต่พวกกูนี่จะตายเอา..ห่า กูกับไอ้ใหม่ยืนอยู่ข้างหลังม้ามันแต่พูดบอกอะไรไม่ได้ว่าไอ้พีไปนานแล้ว จนม้ามันหันมาเห็นว่าไม่มีไอ้พีอยู่แค่นั่นแหละ  เก๋าเจ้งเต็มหน้ากูเลย..พวกกูหัวใจจะวาย ห่า” พี่โปรเล่าทำให้ผมพอจะนึกออกว่าแม่มันอยู่ในสภาพไหน เอาซะเห็นภาพเลยอ่ะ O_o
“แล้วคนอื่นเป็นไงบ้าง” ผมถาม
“ไอ้แตมก็มีแผลนิดหน่อย ไอ้พีจ่ายค่ารักษาให้..ส่วนไอ้ใหญ่ก็คงนอนโรงบาลแหละ แต่มันก็ไม่ได้บอกพ่อแม่มันนะว่ามึงทำมันอ่ะ  มันคงกลัวว่ามึงจะเอากลับเรื่องที่มันยิงมึงนั่นแหละ” พี่โปรบอก
“ส่วนไอ้ดุกกับไอ้น้ำตัวการในครัว..ขนาดเจ็บยังปากหมา กูถามว่าเป็นไงบ้างเสือกกวนตีนกูอีก ไอ้เหี้ยใหม่เกือบล่อแล้วไง” พี่โปรเล่าด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“เออ แล้วตอนไอ้เมตรอยู่ก็ไม่เสือกพูดนะห่า..กวนตีนไหมล่ะ” พี่ใหม่พูดเหมือนแค้นแทน
“มันกลัวไอ้เหี้ยเมตรอ่ะดิ” พี่อาร์มขำ
“คนอย่างเหี้ยดุกกับไอ้เหี้ยน้ำนะขี้ขลาดจะตายห่า..มีเรื่องทีไร ปากไปก่อนทุกทีอ่ะ กูไม่เคยเห็นทำจริง” พี่อาร์มว่า
“พี่ไปคบเพื่อนเหี้ยอย่างนี้ได้ไงเนี่ย” ผมพูดว่าให้
“เพื่อนฝั่งไอ้เหี้ยพีเลยเหอะ ไม่งั้นมันจะรู้เรื่องได้ไง..แต่ไอ้ดิกกับเหี้ยน้ำมันเด็กมนุษย์ กูก็ไม่รู้ว่ามันไปรู้จักกับไอ้พีได้ไงเหมือนกัน ส่วนกูก็ไปรู้จักกับพวกมันอีกต่อนึงแหละ” พี่เมตรบอก
“ไอ้พวกนี้มันไม่ค่อยมาร้านกูหรอก มันรู้ว่ากูไม่ค่อยชอบพวกมันเท่าไหร่..แต่กูก็ไม่ได้ออกอาการนะว่าไม่ชอบอ่ะ ที่จริงถ้าไม่มาทำไรกูก่อนกูเองก็ไม่อะไรอยู่แล้ว” พี่เมตรบอก
“ไอ้แตมก็เลยหงอยไปเลย แม่มันก็ด่าว่าให้ปิดตรงที่เรานั่งไปเลยอ่ะ..เดี๋ยวมันก็คงมานี่แหละ กูชวนมันให้มาเองเพราะไอ้พีก็คงกลับบ้านไปแล้ว” พี่โปรบอก
“แล้ว..ปาล์มอ่ะ” พี่เมตรถามเหมือนอ่านผมออกอย่างนั้นแหละ
“ก็กลับพร้อมกูอ่ะ เอ่อไม่ดิ..ก็ตอนไอ้พีขึ้นแท็กซี่ไป กูก็กลับก่อนเลยแต่เห็นปาล์มยังอยู่กับพวกป๊ากับม้าไอ้พีอ่ะ กูก็ไม่รู้ว่ายังไงเหมือนกัน” พี่โปรเล่า
“แต่คงไม่อะไรหรอกมั้ง” พี่โปรหันมาบอกผม
“มันไม่เห็นจะสนใจปาล์มเลยนิ” พี่ใหม่เสริมอีก
“แต่วันนี้มันนัดกับทัวร์” ผมพูดเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองก่อนที่จะโดนรุม
“....................” เหมือนจะได้ยินเสียงดัง “จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ” ประกอบการเงียบของทุกคนเหมือนในการ์ตูน -_--
“แล้วทำไมทุกคนต้องรู้เรื่องทัวร์กันหมดด้วย” ผมมองทุกคนตาค้อนไปมาเหมือนจับผิด
“....................” มีการทำตากลอกกันไปมาเหมือนไม่รับความกันอีก
“อื้มมม..คอแห้งจริงๆ” พี่ใหม่พูดขึ้นแล้วเดินหนีไปวงเหล้าก่อนทันที
“หิวเหมือนกันนะเนี้ย ไม่ได้กินไรตั้งแต่เช้าละ” พี่โปรก็เอากะเค้าอีกคน  เดินหนีไปที่วงเหล้าด้วยเช่นกัน
“เจ็บแผลจังหลิม หายากินกันเหอะ” พี่เมตรหันไปพูดบอกสลิ่ม  ดูเหมือนไอ้เด็กนี่ก็รับมุกเดินตามพี่เมตรออกนอกห้องไปซะหน้าตาเฉย ส่วนพวกพี่คนอื่นๆก็คลานกันกลับวงเหล้ากันอย่างแนบเนียนรวมถึงพวกเพื่อนสลิ่มก็ด้วย
“พี่อาร์ม พี่ดิว” ผมเรียกดักไว้ก่อน
“พี่ไม่รู้เลยนะที่จริงอ่ะ ก็พวกมันมองกัน พี่ก็เลยมองตาม” พี่อาร์มแก้ตัวทันที
“พี่รู้เรื่องทัวร์กับพีก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหม” ผมพูดหน้างอใส่พี่เค้าเป็นการเตือนก่อนว่ากูจะงอนแล้ว
“เอ่อ..”
“ก็พอดูออกอ่ะ ก็วันนั้นไอ้พีมันมากินเหล้าเมื่อประมาณเดือนก่อนมั้ง..ไอ้ดิวมันเห็นสายเข้าเป็นเบอร์ทัวร์” พี่อาร์มพูด
“ตามนั้นเลย” พี่ดิวที่นั่งอยู่พูดบอกผมแล้วเดินหนีไปอีกคนเหมือนกลัวความผิด
“พวกพี่ก็เลยพอจะเข้าใจ เอ่อ..แล้วก็ได้ยินพวกไอ้ใหญ่มันพูดๆกันตอนไปกินเหล้าเมื่ออาทิตย์ก่อนนู้นแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่ามันคุยกันเล่นๆ  แต่พอมาเจอวันนี้ก็เลยคิดว่าน่าจะใช่ เหอะๆ” พี่อาร์มอธิบาย
“นิสัยอ่ะ” ผมว่า
“แต่ไงทัวร์ก็น่าจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่องนะ มันเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้..ขนาดปาล์มมันยังไม่เคยง้อต่อหน้าพวกพี่เหมือนกับทัวร์วันนี้เลย” พี่อาร์มพูด
“ไม่จริงหรอก” ผมพูดแต่ในใจเสือกดีใจทำไม
“จริง..มันจะไปง้อปาล์มที่อื่นยังไงพี่ไม่รู้นะ แต่ต่อหน้าพวกพี่มันจะไม่ค่อยง้อใครเท่าไหร่ หยิ่งว่างั้นเหอะ..หยิ่งที่จะง้ออีกฝ่ายก่อน”
“ทัวร์เองก็รักมันไม่ใช่หรอ..มันก็น่าจะมีเหตุผลของมันแหละนะ” พี่อาร์มบอก
“ทัวร์ก็รอเหตุผลมันตลอดแต่ไม่ว่าอะไร ยังไงมันก็ยังคนเดิม..มันก็ยังทำตัวแบบเดิมๆ” ผมพูด
“หึ มันเคยคบใครนานที่ไหนล่ะ..ทนมันหน่อยเหอะนะ” พี่อาร์มยิ้มบอกเหมือนเอาใจช่วย
“มีแต่คนเข้าข้างมัน” ผมพูดงอนๆแล้วนอนลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยใจ
“กินเหล้าเหอะ” พี่อาร์มชวน
“เดี๋ยวไปละกัน” ผมยิ้มตอบให้  แล้วเอาหมอนมานอนปิดหน้าปิดตาตัวเอง  ตกลงผมจะใจอ่อนอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย  หรือว่ามันจะไม่มีทางกลับไปคบกับปาล์มจริงๆอย่างที่มันเคยบอกผม  แล้วทำไมต้องมาด้วยกันด้วยอ่ะ  ทำไมๆๆๆๆ..ไอ้บ้า ทำไมวะ ทำไมต้องมาด้วยกันด้วย สรุปคือตอนนี้อยากตบอีปาล์มนั่นจริงๆ เกลียดมัน..อีชะนี กูเกลียดชะนี!

...............>>>><<<<...............

โคตรจะง่วง พิมพ์ไปผิดไป..อ่านๆไปเหอะ กร๊าก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เบบี๋มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจโคตรๆอ่ะ

.
.

สลิ่มน่ารัก ฮ่าๆๆ กินได้ตลอดจริงๆ

ทัวร์ก็น่ารัก คริๆๆ 

เมตรก็น่ารักเหมือนกัน

ไอ้พีแม่งโง่ววววววววววว~

ไอ้พวกเหี้ยปากดี น่าจับ...แม่งเลย

เบบี๋ก็น่ารักนะจ๊ะ พรุ่งนี้มาต่ออีกนะ นะ นะ

[YourSister]

   ขอบคุณที่มาต่อให้จ้า  ผิดถูกไม่ว่ากัน (ถ้าเจอแล้วจะบอก  )


เป็นกำลังใจให้ในทุก ๆ เรื่องนะจ้า   

[Poes]

  บี้ได้ตามสั่งเลย กรี๊ดดดดดดดดดด แต่ว่า ตอนหน้าเค้าจะง้อคืนดีกันขอหวานเลี่ยนเลยนะ 

[N.T.❁]

พีแค่หัวแตกเองเหรอ? จิ๊!  
อยากตบปาล์มเหรอทัวร์? เอาเลยๆ สนับสนุน
ตบปาล์มเสร็จก็ตบพีต่อแล้วงอนนานๆ อิอิ

ปล. ไอ้สองตัวนั่นก็ปากเก่งจริงๆ เอาเข้าจริงเงียบยังกะเป่าสาก .. ไปแดร๊กแฟ้บไป๊~
ปลสอง. มาเร็วสะใจ นึกว่าต้องกินมาม่าอืดซะแล้ว 555 เป็นกำลังใจให้เบบี้ฟิตพอมาต่อพรุ่งนี้อีกตอนนะคะ  

[ammer]

ูู^
^
ลุ้นๆจะได้อยู่หน้านี้มั้ย

ตอนที่แล้วเข้ามาตบอิพี่พี ตอนนี้ขอลดเหลือเขกกะบาลแรงๆละกัน อย่างน้อยก็ยังแคร์ความรู้สึกทัวร์ มีการโมโหแทนด้วย
แต่ยังไงก็ต้องชัดเจนกว่านี้นะ ทัวร์อย่าเพิ่งไปใจอ่อน
ขอ :z6:ไอ้พวกปากหมาเหมือนเดิม

[BEN*_*MOS]

เฮ้อพีมันจะเอาไงก็บอกๆมาเหอะ ไม่ไหวจะเคลียแล้วอ่ะ ขอบคุ
ณ
เจ๊เบบี้นะค๊ที่มาต่อ

[kunnyppk]

หลังจากโดนชาวประชาสวดยับ อิพี่พีต้องรีบทำคะแนนหน่อยแล้ว
เจ็บแค่นี้ก็ทนๆไปนะเย็บไม่กี่เข็มเอ๊ง
สลิ่มน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
 (เมื่อคืนเบบี้ทำเอาอืดแน่นท้องไปหมด ซดมาม่าไปหลายห่อนิ )

[flyingploy]

กำลังจะไปนอน เจอกระทู้ขึ้นมา  ตาสว่างเลยค่ะคุณเบบี้ 
เริดมากตอนนี้ (เริดทุกตอน)
เริ่มชอบพี่พีมากขึ้นกว่าเดิม อิอิ

[Little Devil]

สมน้ำหน้าไอ้พี่
ชอบเพื่อนๆ นายเมตร รักกันดี

[โน๊อา]

รักหลิม

[Forget..*]

สลิ่มน่ารักไปไหนเนี่ยย 55 มีหวงของ ;]
พีอีก(เกือบ)นิดนึงนะว้อย.. แมนแล้วๆ 55 เพื่อนอย่างนั้นไปคบได้ไงวะ ;[
ยังมาปากดีลับหลังเขาอีก ทุเรศได้ส้นมากก

[nk23992]

เยี่ยมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[doomare]

ตอนนี้แร๊งงงงงงงงงง

ชอบ และ สะใจเป็นที่สุด

[KaniSui]

สลิ่มน่ารักอีกแล้ววว ฮ่าาาาาา
เหมือนจะไม่ยอม แต่ก็ยอมตลอดอ่า ซึนมากลูกแม่ รักกกกกกกกก

ทัวร์!! อย่าใจอ่อน ห้ามใจอ่อนง่ายๆแบบนี้นะ
มันมาง้อก็อย่าอ่อน แข็งไว้ อยากให้ไอ้พีมันเจ็บเจียนตาย กร๊ากกกก (โหดร้ายไปป่ะ)

เพื่อนพี่เมตรพี่พีนี่มีซัมติ้งนะ ต้องมีอะไรแน่ๆอ่า น่าสงสัย
เข้าข้างพีมากด้วย ห้ามใจอ่อนนะทัวร์.. ฮ่าาา


อยากได้แบบเจ็บจี๊ดดดด อีกหลายๆจึก ตอนต่อไปขอเป็นพีเจ็บบ้างนะ ฮ่าาา
หัวแตกยังเจ็บไม่พอ.. ต้องที่หัวใจนี่!! เอาแรงๆ หึหึ


เบบี้ใจดี ต่อทุกๆคืน ให้จบเลยนะคะ คริคริ

[bobie]

แล้วก็ยังไม่เคลียอยู่
พีเอ๊ย เลือกได้แล้วนะ