หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[a_tapha]

รอตอนเค้าง้อกัน ว่าจะมันส์ขนาดไหน 

[KaniSui]

มารอด้วยค่าาาา อยากอ่านต่อแล้ววว พีง้อๆๆๆๆ

[Mint]

ยาวมาก กว่าจะอ่านจบ ตาแทบหลุด

หนุกดีหลายรสชาติมาก


ป.ล. ชอบพี่โมทว่ะ แอร้ยยยย กุอยากด้ายยย

[เบบี้]

ยาวมาก กว่าจะอ่านจบ ตาแทบหลุด

หนุกดีหลายรสชาติมาก


ป.ล. ชอบพี่โมทว่ะ แอร้ยยยย กุอยากด้ายยย

คนนี้มาไงวะ ใครช่วยบอกหน่อยดิ กร๊ากกกก

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

พี่เมตร   ต่อไปซ่าหลิ่มต้องอ้วนแน่ๆ 555    
ส่วนอิพี่พี เริ่มมีหัวคิดนิดๆแระ  ฟามรู้สึกช้ามากมาย
โดนตีหัวแตกไปแบบนั้น  สมองมันจะกลับ คิดไม่ออกอีกอะป่าว  

[O_a]

ไอ้พี่พีทำขนาดเนี้ย เรียกว่ามีใจเกินครึ่งแล้ว
แอบลุ้นแทนทัวร์ ว่าคนปากแข็งจะทำไงต่อ
พี่เมตรเลี้ยงสลิ่มไม่ดีละซิ ถึงงกขนมขนาดนั้น
 

[bow55]

อืม ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากตบไอเหี้ยพี

เมิงช่วยชัดเจนสักทีได้ไหมวะ

กูปวดใจแทนทัวร์

หึย  เซงว่ะ

[BooBu]

ฮิ้ววว~ สอบเสร็จแว้วววค่า
แอบอ่านไปแล้วสองตอนรวด

ต้องขอตบมือให้ ... 

สลิ่ม : หนูเฟี้ยวมาก ^^
พี่เมตร : เท่ห์ เถื่อน โดนใจ
เพื่อนไอ้พี : ปากส้นตีนมาก กล้ายิงพี่เมตรชั้นเหรอ!!
ไอ้พี : การกระทำเหมือนจะดูดี แต่เมิงพาชะนีปาล์มมาทำไม!!!
ทัวร์ : น่าสงสาร =_=

สุดท้าย ... เบบี้ : น่ารักมากกกก ? (ขอสองตอนรวดเลยได้ป่ะ 55)^^

[watwong]

ไล่ตามอ่าน ข้ามวันข้ามคืน อยากบอกว่า ด้วยการใช้กำลังภายในตามอ่าน

สรุปได้ว่า
อ๊ากกกกกกกกกกก

สลิ่ม is my idol. (แต่ กูไม่อยากบู๊เหมือนหลิม กลัวตายยยยย)
แระ พี่เมตร คือคนควรที่เป็นแบบอย่าง ของชายเจ้าชู้ แล้วกลับตัว มันเป็นแบบนั้นจริงๆๆ

ขอบคุณ เบบี๊ ที่สรรสร้าง เรื่องมา จนเราลืมไปว่า อันไหนโลกจริง อันไหนโลกหลิมกะเมตร...

[EoBen]

ทัวร์น่าสงสารตลอดอะ

พอคบกับพี่เมตร แมร่งก็นอกใจ

พอแมร่งมาครบสลิ่มเสือกรักเดียวใจเดียว

มันน่าน้อยใจไหมละั ทำไมกูทำไม่ได้


พอมาโดนไอพี่จึ๊กๆดันไปรักมันอีก

อีนี่แมร่งก็ไม่เครีย

แมร่ง กว่า จะลงรอย ทัวร์แมร่งไม่กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านเค้าไปทั่ว

ว่าพอ พี่เมตรไม่สนก็ดปลี่ยรเป้าหมาย แถมเค้่ายังเอาผู้หญิงมาเย้ยยอีก

เอาเข้าไป

กลับตัวกลับใจหัดเป็นรุกแล้วคบกับเจมซะ

[kokikung]

มารอด้วยคน

อยากจะอ่านแล้วอ่าเมื่อไหร่จะลงอ่าเนี่ยยยย

ทัวร์จะไปหาไอ้พี่พีไหม

ไปชัวร์ แต่อยากให้ไอ้พี่พีมาหาทัวร์มากกว่า

[kataiiiscas]

จะเข้ามาบอกว่าสนุกมากกกกก
เวลาไม่ค่อยจะมี แต่มีเวลาให้สำหรับนิยายเรื่องนี้เสมอ
มาต่ออีกๆๆๆๆๆ รออ่านนะคะ 

[zabzebra]

ถึงเทอจะเกลียดชะนี แต่ชั้นชอบเทอนะทัวร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เกลียดมากๆเดี๋ยวแม่ก้อจับปล้ำมาเป็นเมียแทนไอพีซะเลยนี่ กร๊ากกกกก

ยิ่งน่ารักๆอยู่ระวังตัวไว้ หึหึหึ 

ปล.สลิ่มริอาจมีกิ๊กเรอะ สงสารพี่เมตรนา

[ammer]

เข้ามาดู
วันนี้เบบี้ยังไม่มา

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 Hello, Baby~ 

[aphanite]

โอ่ะ โอ่
แปลกใจ ไรเตอร์ยังไม่มา

[KaniSui]

งื้อออออออออออออออออออ

คุณพี่บี้ เบบี้ค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
จะนอนร้องไห้รอแล้วนะ

 

[PANGGii]

OK ทัวร์ช้านเข้าใจแล้วว่าเรื่องความรักแกรันทดจิงๆ
แค่กว่าจะเอ่ยปากบอกความในใจไปให้ไอ้ตัวพีได้ ก้เก็บไว้เปนปีๆ กว่าไอ้พีจะเข้าใจความรุ้สึกแกก้ปาไปเปนปีๆ

แล้วฉไนไอ้ตัวพีมันงี่เง่าจะพิสูจใจตัึวอีกทำไม รักทัวร์ไปแล้วแค่นี้คิดไม่ได้หรอ
รึว่ารอให้ที่บ้านเข้าใจก่อนว่าจะไม่เอาชะนีทำเมียอ่ะจะเกทำเมีย..ใช่ม่ะ
บางทีก้เข้าใจกันช้าไปนะ

...แต่ไอ้ใหญ่กล้ามากกกกกกกกก จะยิงสลิ่มกะอิพี่เมตร กล้ามากกกกก
ชอบไอ้พี่โมทจัง โครตฮา ใครยิงน้ิองกุ  ฮ่าๆๆ

[ishiya]

เหมือนทัวร์จะใจอ่อนอีกเเล้ว  แต่พี่พีก็เหมือนจะชัดเจนขึ้นมานิดนึง ที่นี้ก็เหลือเเต่มันพูดออกมาตรงๆ  แล้วสิ
ลุ้นตอนต่อไปนะคะ...เบบี้

[anajulia]

เหมือนว่าใกล้จะคลี่คลาย งืมๆๆๆ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออ
อยากจะถอนหายใจอีกหลายๆเฮือก ตอนที่แล้วก็ร้องไห้ตามทัวร์ซะไม่เป็นอันเม้นท์

[เบบี้]

ตอนที่117  บอกให้เร็วกว่านี้ก็จบง่ายดิ = พี & ทัวร์

~ทัวร์~

“รอให้มันมาหา ไม่ไปหามันเองซะล่ะ” พี่เมตรพูด
“.....................” เงียบไป อย่างเพิ่งไปเถียง เพราะกำลังมาอาศัยบ้านเค้าอยู่
“แล้วก็มานั่งทำหน้าเหี้ยที่บ้านกูทุกวันเนี้ยนะ ไม่มีที่อื่นไปเลยรึไง” ปล่อยให้มันบ่นไป นิ่งๆไว้ครับ
“ทัวร์ ที่กูพูดนี่ฟังบ้างไหม” พี่เมตรทำเสียงเข้มขึ้นมาหน่อย
“ฟังไง พี่เมตรอย่างบ่นสิ” ผมพูดแล้วเข้าไปกอดแขนพี่เมตรไว้  หลังจากวันสงกรานต์ที่มีเรื่องยิงกัน  ส่วนไอ้พีก็ไปมีเรื่องกับไอ้ใหญ่อะไรนั่น  หลังจากวันนั้นวันสงกรานต์วันอื่นๆผมเองก็ไม่ได้รับการติดต่อจากไอ้พี่พีเลย  ด้วยความฟุ้งซ่านเล็กน้อยเลยไปช่วยอีเจ๊โตโต้ทำงานทั้งวันทั้งคืน  เย็นกลับมาบ้านก็มาจัดปาร์ตี้เล็กๆกัน  กลายเป็นว่าผมก็เมาแฮงค์ไปอีกกว่าจะฟื้นคืนชีพได้ก็วันนี้นี่แหละครับ  พอว่างปุ๊บผมก็เลยขับรถมาบ้านพี่เมตรทันที  และแน่ล่ะว่าถ้ามีของติดไม้ติดมือมาด้วยสลิ่มจะต้องเข้าข้างผมโดยการด่าพี่เมตรแทนให้อย่างแน่นอน
“เออ บ่นอยู่นั่นแหละ รำคาญจริง” นั่นไง กร๊าก กูว่าละ
“แล้วทำไมต้องบ้านกูด้วยเล่า” พี่เมตรพูดหน้างอ
“ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่  พี่เมตรเข้าใจทัวร์ที่สุดอ่ะ..ทำไมต้องไล่ด้วย” ผมเอาหัวถูไถไหล่พี่เมตรไปมาไม่ได้เกรงใจสลิ่มเลยสักนิด
“เกรงใจเมียกูบ้างก็ได้” พี่เมตรพูดแล้วผลักหัวผมออก
“ตามสบาย เอากลับไปด้วยก็ได้นะ” สลิ่มพูดแล้วทำมือปัดไล่ประกอบให้ด้วย
“เมตร..แล้วแว่นกูอยู่ไหนเนี่ย เมื่อกี้กูวางไว้ตรงนี้อ่ะ” สลิ่มบ่นแล้วมองหาแว่นของตัวเอง
“กูเอาไปใส่กล่องให้แล้ว ก็มึงเดินไปเดินมา..เมื่อกี้มันวางอยู่ที่โซฟาเดี๋ยวก็นั่งทับพอดีอ่ะ” พี่เมตรบ่นแล้วชี้ไปที่กล่องแว่นที่วางอยู่บนชั้นวางของ
“มันไม่โทรหาพี่เมตรเลยหรอ” ผมถาม
“ฮึ..แต่กูโทรไปนะ มันก็ไม่รับอ่ะ เป็นห่าไรของมันวะ” พี่เมตรบอก
“ทำไมทัวร์ต้องเป็นฝ่ายรอมันอีกแล้วด้วย คนที่ควรจะโกรธคือทัวร์นะ” ผมพูดเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าคนที่ต้องง้อผมคือมัน  คือถ้ามันไม่ผิดหรืออะไรมันก็ต้องง้อผมบ้างดิ  ก็มันก็รู้ว่าผมโกรธมันเรื่องอะไรแล้วนี่ปล่อยมาตั้งสองสามวันแล้วทำไมไม่มาง้อกันสักทีอ่ะ  หรือว่ามันจะทิ้งผมจริงๆ
“โดนทิ้งแล้วมึง เล่นตัวดีนัก” พี่เมตรพูดขำๆ
“ปากเสีย” ผมว่าให้
“โอยยยยย..เฮ้อ” ผมถอนหายใจก่อนที่จะเลื้อยตัวลงนอนตรงหน้าสลิ่มที่มันเอาผ้าปูที่นอนมาปูเพื่อนอนดูหนังเรียบร้อย  ผมหันไปมองสลิ่มที่นั่งใส่แว่นตาเล่นเกมในมืออย่างเมามัน  ข้างๆก็มีถุงขนมคอนเน่วางอยู่ด้วย
“...................” ผมนอนตะแคงมาอีกด้านเพื่อแอบเปิดมือถือดูว่ามีใครโทรเข้ามาไหม  แต่ก็ว่างเปล่าเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
“โทรไปดิ” ไอ้ห่าพี่เมตร แม่ง ปากมึงนี่นะ ทำเป็นไม่เห็นไม่ต้องพูดบ้างไม่ได้รึไงวะ
“ไม่” ผมตอบเสียงดังฟังชัด
“มันเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ มันอาจจะรับเบอร์มึงก็ได้นะ” พี่เมตรพูด
“ใช่ๆ” สลิ่มเสริมทันที ผมหันกลับไปมองสลิ่มมันก็ยังกดเกมมันอย่างตั้งใจแต่ดันมาออกความคิดเห็นให้ซะงั้น
“พี่เมตร..เดี๋ยวมิ้วค์มานะ”
“ไปไหน” พี่เมตรถามทันที แม่ง อย่างกับพ่อ
“หาเพื่อนหน้าปากซอยแป๊บนึง” มิ้วค์บอกแล้วรีบวิ่งไปเลยเหมือนกลัวว่าพี่เมตรจะห้ามไม่ให้ไป
“ไอ้ห่านี่” พี่เมตรบ่น
“โอ้ย..ปวดตา” สลิ่มบ่นแล้วปิดเกมก่อนที่จะนอนลงที่หมอนข้างๆผม
“ก็สมควร เล่นทั้งวัน” พี่เมตรบ่นอีก
“..................” สลิ่มเหลือบตามามองผมแล้วทำปากเบะใส่ผมเหมือนรำคาญไอ้พี่เมตรเต็มที่  ผมได้แต่หัวเราะกับท่าทีของน้องมัน


ตื๊ดด ๆ   ๆ   ๆ

“เมตรโทสับ” สลิ่มพูดแล้วยื่นมือถือเครื่องนึงที่วางเรียงกันอยู่สองสามเครื่องนั่น  ไม่รู้จะครอบครองไว้เป็นของตัวเองคนเดียวเลยรึไง เหอะๆ
“ไอ้พี” พี่เมตรกระซิบพูด  ผมรีบลุกขึ้นนั่งทันทีแล้วหันไปหาพี่เมตร
“โหล ว่าไงมึง..โทรไปก็ไม่รับนะ” พี่เมตรพูด
“หื้ม ทัวร์หรอ..” พี่เมตรพูดแล้วเหลือบตามามองผมเหมือนจะถามว่าให้ตอบยังไง  ผมรีบทำท่าไม่ให้บอกทันที
“ไม่รู้ดิ” พี่เมตรพูด
“แล้วมึงอยู่ไหนวะ เป็นไงบ้าง หายยัง” พี่เมตรถาม
“ห๊ะ..ป๊ารู้เรื่องแล้ว” พี่เมตรตกใจพูดซะดัง  รู้ไรอ่ะ..อะไรใครรู้อะไร
“แล้วมึงทำไงเนี้ย” พี่เมตรพูด
“อ่าว..แล้วมึงไม่ไปหามันล่ะ มันก็รอมึงอยู่นะ” พี่เมตรพูดแล้วมองหน้าผม  ผมรีบทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นการบอกพี่เมตรว่าไปบอกมันทำไมว่ากูรอมันอ่ะ ไอ้บ้า
“เอ้าไอ้นี่..เออๆ อืม มาก็โทรมาแล้วกัน เค..บาย” แล้วพี่เมตรก็วางสายไป
“มันจะมาหรอ งั้นทัวร์กลับล่ะ” ผมรีบบอก
“เปล่า แค่บอกว่าอาจจะมาหา..บอกว่าเบื่อ” พี่เมตรพูด
“...................” ผมนิ่งไปเลย ทำไมอ่ะ ก็สบายดีนิ..แล้วทำไมไม่โทรมาบ้าง
“ทำไมมันไม่โทรหาทัวร์อ่ะ” ผมพูดเสียงเริ่มเครือออกมาง่ายๆ
“ป๊ามันรู้เรื่องที่มึงกับมันไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันแล้ว” พี่เมตรพูด
“...................”
“กูก็ไม่รู้ว่ายังไง มันบอกว่า..ช่างมันเหอะ กูก็เลยไม่ถาม ถ้าป๊ามันรู้แล้วก็คงเรื่องใหญ่แหละ” พี่เมตรพูด
“งั้น..แสดงว่ามันจะเลิกกับทัวร์จริงๆใช่ไหม” น้ำตาไหลแหมะๆ
“....................” อืมนะ..พวกมึงเงียบแบบนี้ยิ่งทำให้กูใจไม่ดีเลยเนี้ย
“ก็กูบอกว่าให้โทรหามันไง” พี่เมตรพูดว่าแล้วขว้างหมอนมาใส่หัวผมเหมือนหมันไส้
“ไม่โทรหรอก เรื่องอะไรล่ะ..มันทำให้ทัวร์เสียใจขนาดนี้แล้วทัวร์ต้องโทรหามันก่อนรึไง” ผมพูดแล้วเอาหมอนที่พี่เมตรขว้างมาเมื่อกี้มากอดไว้  
“กินไหม” สลิ่มถามผม  ผมหันไปมองว่ามันจะให้ผมกินอะไร  ผมมองไปที่มือมันที่เอาคอนเน่มาเสียบนิ้วทีละนิ้วครบสิบนิ้วของมัน  แล้วมีการทำนิ้วเหมือนแม่มดอีก  มันเห็นบ้างไหมว่าผมเครียดอยู่เนี้ยไอ้เด็กคนนี้
“คึ..สงสัยจะไม่กิน” สลิ่มหัวเราะเมื่อโดนผมมองด้วยสายตาจิกกัด และดูเหมือนมันจะไม่สนใจผมเลย  สลิ่มขึ้นไปนั่งบนโซฟาข้างพี่เมตรแล้วเอานิ้วไปที่ปากพี่เมตรเหมือนจะให้กินคอนเน่ที่อยู่ในนิ้วของตัวเองนั่น
“เอ้ กวนตีน” พี่เมตรว่าเมื่อสลิ่มเอามือหลบเหมือนแกล้ง
“หึหึ โอ้ยยยยยย..ไอ้เชี้ยเมตร” สลิ่มด่าเสียงหลงทันทีเมื่อโดนพี่เมตรแกล้งโดยการกัดนิ้วของสลิ่มทันทีเมื่อกินคอนเน่เข้าไปเรียบร้อยแล้ว
“ปล่อย..ไอ้เมตร กูเจ็บ” สลิ่มร้องเพราะพี่เมตรกัดนิ้วสลิ่มไม่ยอมปล่อย
“กวนตีนดีนัก” พี่เมตรพูดยิ้มๆแล้วปล่อยปากออก
“..................” สลิ่มกับพี่เมตรหันมามองหน้าผมที่นั่งมองทั้งคู่อยู่เหมือนกูไม่มีตัวตนนั่งอยู่ตรงนี้เลยอ่ะ
“อิจฉาเค้าก็กลับบ้านไปดิ” พี่เมตรยิ้มพูดแล้วคว้าสลิ่มไปกอด

ปึก!!

O_o เสียงดังมากๆอ่ะครับ
“ปากเสีย” สลิ่มว่าให้หลังจากที่เอามือไปกระแทกที่ปากพี่เมตรอย่างแรง
“ไล่ก็ไม่กลับหรอก” ผมพูดด้วยท่าทีที่ไม่สนใจแล้วคลานเข้าไปกอดพี่เมตร
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกหน้าด้านวะ” พี่เมตรบ่นแต่ก็นั่งเฉยให้ผมกอด
“เล่นมือถือพี่ทัวร์ได้ปะ” สลิ่มถามแต่ตามองไปที่มือถือผมแล้วเรียบร้อย ผมมองไปที่มือถือของสลิ่มสองเครื่องกับมือถือของพี่เมตรอีกเครื่องที่สลิ่มนั่งเล่นมาตั้งแต่เช้าแล้วมันไม่พอใจรึไงไม่ทราบ  
“อื้มเล่นดิ” ผมบอก  หลังจากนั้นสลิ่มก็เข้าสู่โหมดโลกส่วนตัวอีกรอบ  พอดีว่ามือถือมันคนละรุ่นกันหมดเลยอ่ะครับ  ไอ้เด็กนี่ก็คงอยากรู้อยากเห็นเป็นเรื่องปกติของคนนั่นแหละนะ
“เฮ้อ เบื่อจัง” ผมบ่น
“กูก็เบื่อมึงเหมือนกัน” พี่เมตรบ่นบ้าง
“ทำไมต้องไล่ทัวร์ด้วย” ผมทำเสียงงอนใส่
“ถ้าจะเลิกจริงๆก็ตัดใจไปซะเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งทำหน้าเหี้ยอย่างนี้ทุกวัน” พี่เมตรพูด
“มันทำได้ง่ายๆไหมละ” ผมพูด
“ก็ถ้ามึงไม่ไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง..” พี่เมตรพูดอีก
“แต่ทัวร์ไล่มันไปแล้ววันนั้นอ่ะว่าให้เลิกยุ่งกัน แต่แค่พูดไปงั้นเอง..ทำไมมันไม่มาง้อทัวร์ล่ะ” ผมพูด
“ก็ถ้าเป็นอย่างนี้ ถ้ามึงไม่เข้าหามันก่อน มึงก็ต้องทำใจว่ะ..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อถ้ามึงพูดออกไปแบบนั้นแล้ว ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับมึงเองว่าจะตัดสินใจยังไง”
“มึงไม่ยอมไปหามันก่อน และถึงไปหาก็ไม่รู้ด้วยว่าตกลงไอ้พีมันจะเอายังไง..ถ้ามึงกลัวนะ มึงก็พอเหอะ อยู่เฉยๆ..กูว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเองแหละ” พี่เมตรบอก
“แต่ทัวร์..”
“แล้วมันบอกรักมึงไหมละ” พี่เมตรย้อนเหมือนรู้ทันทีว่าผมจะพูดอะไร
“ไอ้พี่เมตรอ่ะ” ผมตีเข้าที่ขาพี่เมตรอย่างแรงเพราะมันเสือกพูดตรงเกินไปแล้ว
“พี่ทัวร์คืนวันจันทร์หน้าไป...............เปล่า สลิ่มจะไปเปิดหมวกกันแถวนั้น” สลิ่มพูดขึ้นตาก็ยังมองที่มือถืออยู่อย่างไม่ลดละ
“ไป” ผมตอบทันที
“งั้นรับเมตรไปด้วยนะ” สลิ่มพูด
“ไม่เอา..ไม่ต้องมาเสือกเลย” พี่เมตรพูดว่าสลิ่มทันที
“มึงจะไปกับใครห๊ะ” พี่เมตรลงไปนั่งกับพื้นแล้วเข้าไปจับหน้าสลิ่มไว้  สลิ่มหัวเราะแล้วเอาหน้าหดมือหนีพี่เมตร
“รถไอ้วิทย์เต็ม เข้าใจไหม” สลิ่มกระแทกเสียงเหมือนคนกลัวโดนจับผิดได้อ่ะครับ
“ถ้ากูไปรถทัวร์ มึงก็ต้องไปกับกู” พี่เมตรพูด
“ไม่อาวววววววว..โอ้ย อย่าเซ้าซี้ได้หมายยยยยยย” สลิ่มทำเสียงแล้วดิ้นหนีมือพี่เมตรที่ตอนนี้กระชากเสื้อสลิ่มไว้เรียบร้อยแล้ว
“..................” พี่เมตรหันมาพยักหน้าให้ผมเหมือนให้ดูว่าสลิ่มมันกวนตีนแค่ไหน
“รถมันเต็มจริงๆเมตร” สลิ่มหันมาบอกพี่เมตรด้วยสีหน้าจริงจังแต่ปากก็อมยิ้มไว้อีก
“..................” พี่เมตรจ้องหน้าสลิ่มเหมือนกำลังบอกให้สลิ่มรู้ว่ากำลังอดทนกับความกวนตีนของสลิ่มอยู่
“ก็ได้” พี่เมตรตบปากรับคำหน้านิ่งแล้วกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิมทำเอาผมกับสลิ่มงงว่าทำไมง่ายจัง
“ตามใจ” พี่เมตรพูดอีก
“...................” สลิ่มนั่งมองหน้าพี่เมตรงงๆ
“หึ..” พี่เมตรหัวเราะแล้วมองสลิ่มอย่างเจ้าเล่ห์
“คิดไรอ่ะ” สลิ่มรีบถามขึ้นทันที
“เปล้า” พี่เมตรตอบแล้วหันมายักคิ้วให้ผมแทน ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบ
“ไอ้เหี้ย คิดไรของมึงอ่ะ” สลิ่มคาดคั้นไม่เลิกเพราะพี่เมตรมันทำหน้าตาเหมือนมีเล่ห์นัยจริงๆอ่ะครับ  ผมนั่งมองทั้งสองคนอยู่ครู่หนึ่งหันมาเห็นว่ามือถือของตัวเองสั่นเหมือนมีสายเข้า
“โซ่ว่าไง” ผมรับทันที
“รับช้าจัง” โซ่พูด
“ขอโทษ มีไรหรอ อยู่ไหนอ่ะ” ผมรีบถามทันที  ตอนแรกว่าจะไปหาน้องโซ่แต่ก็กลัวว่าน้องเค้าจะคิดว่าผมเอาน้องเค้าเป็นเครื่องมือหรืออาจจะคิดได้ว่าพอผมโดนไอ้พีทิ้งแล้วก็ไปเอาน้องเค้า  มีความรู้สึกละอายใจอยู่เล็กๆเลยไม่กล้าโทรไปหาก่อน  เหอะๆ
“อยู่บ้านครับ ว่าจะชวนพี่ไปดูหนังด้วยกัน ไปไหมครับ โซ่..โดนเพื่อนทิ้งน่ะ” โซ่พูด
“ไป” ผมตอบทันที
“งั้นเดี๋ยวโซ่ไปรับนะ” โซ่บอก
“งั้นสักชั่วโมงหลังจากนี้ได้ไหม  พอดีพี่อยู่บ้านเพื่อนอ่ะ” ผมบอก
“ได้ครับ” โซ่ตอบ
“งั้นแค่นี้นะครับ อีกชั่วโมงเจอกัน” โซ่บอก
“คร้าบ” ผมตอบรับเสียงใสแล้ววางสายไป
“ผัวใหม่มึงหรอ” พี่เมตรถามทันที
“................” ผมยักคิ้วยิ้มตอบให้
“ไปละนะพี่เมตร” ผมบอกแล้วเก็บของใส่กระเป๋า
“เอ้า สลิ่มยังเล่นเกมไม่เสร็จเลย” สลิ่มท้วง
“ไปแล้ว..ไว้เดี๋ยวเอามาให้เล่นใหม่” ผมบอกแล้วไปฉกหอมแก้มสลิ่มอย่างรวดเร็ว
“ของกู” พี่เมตรเอื้อมมือข้างที่แขนไม่ได้ถูกยิงมาตีหัวผมเบาๆ
“ไปละ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้พี่เมตรก่อนที่จะฉกหอมแก้มพี่เมตรโดยที่พี่เมตรไม่ได้ตั้งตัว
“ห่านี่นะ” พี่เมตรส่ายหัวเซ็งๆ  ผมโบกมือบ๊ายบายให้แล้วรีบวิ่งไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้านทันที เย้..มีคนทำให้ไม่เหงาแล้ว ^^


...............
...............


“ผมคิดว่าพี่จะมาไม่ได้ซะแล้ว เห็นพี่ไม่ติดต่อมาเลย” โซ่พูดระหว่างที่เรากำลังเลือกดูเสื้อกันอยู่  
“.................” ผมไม่ตอบอะไรแต่หันไปยิ้มให้แล้วเอาเสื้อไปทาบที่ตัวของโซ่ ผมเปลี่ยนเสื้อทาบไปมา โซ่เองก็เอาแต่ยืนนิ่งยิ้มหน้าแดงเขินอย่างเดียว
“ตัวนี้ชอบไหม” ผมถามแล้วโชว์ตัวสีฟ้าให้ดูเพราะดูเข้ากับโซ่ดี
“ครับ” โซ่ตอบ
“เอาตัวนี้ครับ” ผมบอกแล้วยื่นให้พนักงาน โซ่ทำท่าจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแต่ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมาก่อน
“พี่ซื้อให้” ผมบอก
“แต่..” โซ่ทำหน้าลำบากใจอีก
“..................” ผมยิ้มแล้วหยิกเข้าที่จมูกโซ่แกล้งโซ่ต่อหน้าพนักงานจนโซ่ไม่กล้าจ่ายเงินจริงๆ  ผมเดินไปจ่ายเงินค่าเสื้อให้  พอจัดการจ่ายเงินเสร็จก็ไปเดินร้านอื่นๆต่อ
“เดี๋ยวพี่เปิดมือถือก่อน ลืม” ผมบอกโซ่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมเปิดมือถือหลังจากที่ผมปิดมือถือตั้งแต่ก่อนเข้าโรงหนังเมื่อกี้นี้แล้ว  โซ่รับถุงไปถือไว้เองแล้วเดินมองของไปเรื่อยเปื่อย
“กินไรดี” โซ่ถาม

ตื๊ดด ๆ  ๆ   ๆ

O_O ตาฝาดมั้ง

ตื๊ดด ๆ  ๆ   ๆ

สายไม่ได้รับ (10) >> “พี T^T” กะ..กะ กูตาฝาดไปรึเปล่าเนี้ย
“มีอะไรหรอครับ” โซ่ถามเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่นาน ผมรีบเอามือถือหลบทันที
“ไม่มีไรครับ” ผมยิ้มบอกแล้วเดินตามโซ่เข้าไปในร้านอาหาร

ตื๊ดด ๆ  ๆ   ๆ

สายเข้า >> “พีT^T”
ทำไงดี..ตื่นเต้น ทำไมตื่นเต้นจัง  จะรับดีหรือไม่รับดีเนี้ย..โอ้ยยยย กูจะตายแล้ว  มือสั่นไปหมดแล้วช่วยด้วยยยย~
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า” โซ่ถามมองผมด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับ” ผมยิ้มตอบแล้วตัดสายโทรศัพท์ไป  พอเห็นหน้าโซ่กลายเป็นทำให้ผมรับโทรศัพท์ของไอ้พี่พีมันไม่ลง  ไหนๆผมมากับโซ่  โซ่กำลังทำให้ผมลืมอะไรหลายๆอย่าง  ผมกำลังใช้เค้าเป็นเครื่องมือทำให้ผมหายจากเรื่องของไอ้พี่พี  ดังนั้นผมเองก็ควรจะให้เกียรติเค้า  ในเมื่ออยากโทรก็โทรไป  ไม่ว่าเหตุผลอะไรผมเองก็คงรับไม่ได้แล้วจริงๆ  ในเมื่อวันนั้นผมได้พูดตัดขาดไปแล้ว  ก็คงต้องเป็นอย่างที่พี่เมตรว่า..จะเลือกอะไรก็ตัดสินใจไปเลยให้มั่น  เฮ้อ..ปวดหัวจริงๆ
“อันนี้เหมาะกับพี่ดีนะ” โซ่หยิบหมวกแล้วเอามาใส่ให้ผม
“ซื้อให้ดิ” ผมยิ้ม
“อ่านะ งั้นเอาอันนี้ครับ” โซ่ยิ้มแล้วยื่นหมวกให้พนักงาน  ผมเดินใส่หมวกอันนั้นออกมาจากร้านทำเอาโซ่อายยิ้มอย่างเดียวจนถึงรถ  วันนี้ผมกับโซ่ได้ของเยอะแยะ  ทั้งของผมและของโซ่เราสองคนสลับซื้อให้กันและกันจนทำให้ผมลืมเรื่องของไอ้พี่พีไปชั่วขณะ
“....................” ผมได้เงียบเมื่อเห็นคนที่รออยู่หน้าบ้าน โซ่เองก็เงียบเหมือนกัน  โซ่ขับรถไปจอดอยู่ตรงหน้ารถของไอ้พี่พี  
“พี่โอเคนะ” โซ่ถามแค่นั้น
“ก็เกือบๆ” ผมหัวเราะแต่กำลังอึ้งอยู่ว่าผมควรจะทำยังไงดี
“งั้นโซ่กลับเลยแล้วกัน” โซ่บอก
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มบอก
“ยินดีครับ” โซ่พูดแล้วลงจากรถ  ผมก็ลงจากรถด้วยแล้วหันไปมองพี่พีที่ยืนพิงรถของตัวเองอยู่  มันเอาตีนเหยียบบุหรี่ที่เพิ่งดีดลงพื้นแล้วเดินมาหาผม  น้องโซ่หยิบถุงของที่อยู่ท้ายรถแล้วเอามายื่นให้ผม
“.................” แล้วอยู่ๆไอ้พี่พีมันก็มาดึงถุงออกไปจากมือโซ่ก่อนที่ผมจะรับไว้
“อ๊ะ..พี่” ผมกำลังจะร่ำลาน้องโซ่ แต่กลับโดนไอ้พี่พีกระชากแขนไปอย่างแรง  โซ่ได้แต่ยืนมองผมอยู่อย่างนั้น  รู้สึกผิดจริงๆเลยทำยังไงดีอ่ะ
“อะไรของมึงเนี้ย” ผมโวยวายแล้วสะบัดแขนออก
“ขึ้นรถ” มันพูดแล้วเปิดประตูรถให้ผม
“.....................” ผมยืนสู้สายตากับไอ้พี่พีอยู่สักครู่หนึ่งก็ต้องยอมแพ้มันเพราะมันจ้องผมเขม็งได้น่ากลัวมากมาย  ผมเลยต้องขึ้นรถอย่างว่าง่าย  พอผมขึ้นรถมันเปิดประตูให้ผมเสร็จมันก็เอาถุงของผมไปวางไว้หลังรถให้ด้วย  ผมนั่งมองน้องโซ่ที่ยืนนิ่งอยู่ที่รถของตัวเอง  ไอ้พี่พีมันเดินกลับมาที่ฝั่งคนขับแล้วขึ้นรถมาเงียบๆไม่มีการพูดจาอะไร
“อ๊ะ..” ผมร้องแล้วจะหลบแต่ก็หลบไม่ทันเมื่อไอ้พี่พีมันจับหน้าผมแล้วก้มลงมาจูบอย่างรวดเร็ว  ผมทุบมันอย่างแรงเพื่อให้มันปล่อยเพราะผมรู้ว่ามันทำโชว์น้องโซ่ที่ยืนมองอยู่
“หึ” มันแสยะหัวเราะแล้วหันไปมองน้องโซ่ด้วยหน้าตากวนส้นตีนก่อนที่จะขับรถออกมาจากตรงนั้น
“.....................”
“จะเงียบไปถึงเมื่อไหร่” มันพูดขึ้น
“....................” แล้วจะให้พูดอะไรไม่ทราบ เชี้ยนี่นึกจะทำอะไรก็ทำ ที่มันมาแบบนี้ทำไมผมกลับดีใจก็ไม่รู้  ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดต่อน้องโซ่แต่ผมกลับดีใจซะงั้น
“ไม่เห็นรึไงว่ากูโทรไป” มันพูดอีก
“....................” ผมก็เงียบเช่นเดิม
“ทัวร์!” ไอ้พี่พีกระแทกเสียงขึ้นทำเอาผมสะดุ้ง
“เหี้ยไรเล่า” ผมด่ากลับไปโดยทันที
“ขึ้นเสียงหรอห๊ะ” มันพูดแล้วเอามือซ้ายมาบีบคางผมอย่างแรง
“ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย” ผมทุบเข้าที่แขนมันทำเอามันต้องปล่อยมือลง
“แม่งเอ๊ย มาให้อารมณ์เสียอีก” มันพูดบ่นๆ
“ก็ไม่ต้องมาสิ มึงมาทำไมล่ะ” ผมย้อนแล้วหันหน้าหนี
“....................” ไอ้พี่พีกลับเงียบไม่ตอบโต้  มันขับรถนั่งหน้างอเป็นกระบวยตักน้ำจนไปถึงคอนโดมันนั่นแหละครับ
“มานี่” ไอ้พี่พีกระชากแขนผมให้เดินตามมันไป
“เจ็บนะ..อื้อ บอกว่าเจ็บไงเล่า” ผมพยายามสะบัดแขนออกแต่ยิ่งสะบัดมันก็ยิ่งบีบแขนผมแน่นมากขึ้น
“ก็เดินดีๆสิ” มันหันมาค้อนใส่อีก

[เบบี้]

“ไอ้บ้า” ว่ามันได้แค่นั้นเองเพราะกูเสียใจนะ มาขึ้นเสียงทำไมเล่าไอ้บ้า  ผมโดนไอ้พี่พีลากขึ้นไปบนห้องมัน  อย่าเรียกว่าลากดีกว่านะครับ  เพราะไปได้ครึ่งทางผมเองก็ต้องยอมมันอย่างง่ายๆเพราะว่าเจ็บข้อมือมากจริงๆ

แกร๊ก~~

“...................” ผมยืนนิ่งมองพี่พีมันเดินเอากุญแจรถไปแขวนไว้  พอมันแขวนเสร็จมันก็หันมามองหน้าผม 
“...................” อืมเหี้ย..จะจ้องกูอีกนานไหม ไอ้บ้า
“...................” ผมหลบตามันแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วอยู่ดีๆไอ้พี่พีมันก็เดินมาหยิบมือถือของผมที่เพิ่งวางอยู่บนโต๊ะเมื่อกี้ไป
“เอามานะ” ผมลุกขึ้นจะไปคว้าไว้แต่มันกลับเอาหลบทันที  พออยู่ใกล้แบบนี้เลยเพิ่งเห็นว่ามุมปากมันทั้งสองข้างแดงและช้ำ  แก้มด้านขวามันก็ช้ำแดงๆด้วยเหมือนกัน  บนหัวก็แปะผ้าก๊อซพันแผลไว้
“บอกให้เอามาไงเล่า” ผมพูดแล้วพยายามเอื้อมจะแย่งมาแต่กลับโดนมันกอดเอวเข้าไปอย่างแรง
“...................” ไอ้บ้า จ้องแบบนี้..กูเขินนะ o^o))
“ทำไมไม่โทรหา” มันพูดกระซิบใส่อีก  สายตาก็จ้องมองมาที่ผมอย่างเจ้าชู้ได้อีก
“ไม่จำเป็น” ผมตอบแต่ไม่สบตามัน
“กูบอกให้เลิกติดต่อกับมันไง” มันพูดแล้วก้มลงมาใกล้แก้มผมมากขึ้น ตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเกร็งไปหมด  มือผมกำเสื้อตรงไหล่มันแน่น  ใจก็เต้นระรัวอย่างกับจะหลุดออกมาซะให้ได้
“คิดถึงกูไหม” แง่ง..กูใจเต้นทำไม หน้าแดงแล้วรึเปล่า มันจะรู้ไหมเนี้ยว่ากูตื่นเต้น
“หึ..” มันหัวเราะแล้วยิ้มให้ ผมหันหน้าหนีแต่มันกลับก้มลงมาใกล้กว่าเดิมแล้วจูบผมเบาๆ พอผมหันหน้าหนีก็โดนมันหอมไซร์เข้าที่แก้มอย่างที่ไม่รู้สึกรู้สาว่าผมหนีไม่อยากให้มันทำ  แต่ผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนไปมากกว่านั้น  สุดท้ายแล้วก็โดนมันระดมจูบไปทั่ว
“อ๊ะ”
“อ่ะอย่าพะ..” อาไม่ไหวแล้ว ทำไมกูหมดสภาพแบบนี้ ทำไมมันถึงเป็นคนแบบนี้เนี้ย แต่..ทำไมกูก็เป็นคนแบบนี้ด้วยเหมือนกันฟะ  อยู่ๆไอ้พี่พีมันก็ร้อนแรงขึ้นมา  มันจะถอดเสื้อผมออกแต่ผมก็ไม่ยอมให้มันถอดทำให้มันจับลูบตัวผมผ่านนอกเสื้ออยู่อย่างนั้น ทำให้ผมเองรู้สึกมีอารมณ์แปลกๆขึ้นมาทั้งๆที่ใส่เสื้ออยู่นั่นแหละ


ปึกกกก !!


“เจ็บ” ผมร้องเพราะหลังกระแทกเข้าที่ประตูเมื่อโดนมันกึ่งดันกึ่งเดินพาผมเข้าห้องนอน
“โทษๆ” มันบอกแล้วบิดลูกบิดประตูเปิดให้  พอเข้าห้องมาได้มันก็ถอดเสื้อของมันทันที  ก่อนที่จะเข้ามาแล้วพยายามถอดกางเกงให้ผม  ผมได้แต่ยืนก้มหน้าปล่อยให้มันทำตามอำเภอใจโดยไม่มีปากเสียงอะไรไปห้ามหรือท้วงมันแม้แต่นิด  ทั้งๆที่อีกใจก็โกรธแต่อีกใจกลับดีใจที่มันมาหาแบบนี้
“อ๊ะ..อื้ออ” ผมกอดคอของพี่พีแน่นเพื่อเป็นหลักไม่ให้ตัวเองล้มเพราะโดนมันรุกลามไปทั่วทั้งด้านหน้าและด้านหลัง  เสียวจะบ้าตายอยู่แล้ว ไอ้บ้า..กูก็ยังเขินเบาๆอยู่ดี กร๊าก  หลังจากนั้นต้องเล่าไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  มันเหมือนคนบ้าพลัง ทั้งแรงทั้งเล่นท่าบ้าบออะไรของมันก็ไม่รู้ แต่ไม่อยากจะเม้าท์ว่าเสียวแทบขาดใจ กลายเป็นว่ากูสู้ตายทุกท่วงท่าซะงั้น T__T
“อืออย่านะ..ไม่เอาแล้..” ผมหันไปจะห้ามมันที่เริ่มลูบไร้ตัวผมอีกเป็นรอบที่สามของคืนนี้  หลังจากที่มาถึงคอนโดมันผมว่าน่าจะประมาณเกือบหกโมงเย็น  นี่มันเล่นซะท้องฟ้ามืดสนิทและสภาพผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนักวิ่งที่ไปวิ่งมาสักสิบกิโลได้  เหนื่อยแทบขาดใจจริงๆ
“อ่ะ ไม่..ไม่มีแรงแล้ว” ผมบอกมันตามความจริง
“หึ กูไม่รู้นะเนี้ยว่าคนอย่างมึงก็พูดแบบนี้ได้ด้วย” มันแสยะยิ้มบอก
“กูคนนะเว้ย ไอ้เชี้ยนี่” ผมด่ามันเสียงเบาแต่พยายามกระแทกเสียงเล็กน้อยให้มันรู้ว่ากูงอนอยู่นะ
“อีกรอบนึง จะพอจริงๆ” มันบอกแล้วก้มลงมาจูบต้นคอผมอีก
“อ๊ะ..จะจับ อย่าจับตรง..อ่า” เอิ่ม..เหมือนจะยอมเค้าอีกรอบแระตรู 
“อือทัวร์..ขาอ้าสิ” มันบอกแล้วพยายามจะแทรกตัวเข้ามาตรงกลางทั้งๆที่ผมพยายามหนีบขาไว้ไม่ยอมให้มันเข้ามาแต่ยังไงมือมันก็ยังลวนลามอยู่ตรงส่วนนั้นของผมอยู่ดี
“ทัวร์..อย่าหนีบสิ แม่ง มึงจะเอาใช่ไหม” ไอ้พี่พีพูดขู่อีกเมื่อผมไม่ยอมมัน
“ทำอะไรอ่ะ..อ้า อ๊ะ อื้อออพี” รู้งี้กูอ้าตั้งแต่แรกก็ดีละ ไม่น่าไปลองดีกับมันเลย  พอผมไม่ยอมอ้าไอ้พี่พีมันก็เอานิ้วมาทำมิดีมิร้ายประตูหลังผมซะเหมือนรู้จุดว่าผมชอบยังไง  เวลาผมรู้สึกดีมันตรงไหน  มันกลับทำถูกทุกที่บนร่างกายของผม  ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย..กูทำไมต้องยอมมันด้วยเนี้ย  แล้วคืนนี้กูจะได้นอนไหม จะได้นอนไหม..
“อ่ะ..” สงสัยจะไม่ได้นอนแล้วแหละ -_---))


.................
.................


โอ้ยยยยยยยยยย..ตายแน่อีทัวร์ เมื่อยตัวไปหมด  ระบมสะโพก  ไม่กล้าขยับตัว..กลัวตูดเสียดสีง่ะ
“ตื่นสักทีนะ” ผมลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงใกล้เหมือนอยู่ตรงหน้า  พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าไอ้พี่พีมันนอนตะแคงมองผมอยู่  และที่เลวร้ายกว่านั้นคือผมนอนกอดมันอยู่โดยที่มันไม่ได้กอดผมตอบอ่ะ ไอ้บ้า  ผมรีบเอาแขนหดกลับแต่มันกลับจับแขนผมให้กลับไปกอดมันไว้เหมือนเดิม
“เมื่อคืนก็กอดกูไว้ทั้งคืน มึงยังจะมาเล่นตัวอะไรอีก” มันพูด
“เออ กูมันง่าย” ผมว่าแล้วเอาแขนที่กอดมันนั่นแหละตีเข้าที่ตัวมันอย่างแรง
“รู้ตัวนิ” มันยิ้มพูดแล้วลุกขึ้นทิ้งผมให้นอนนิ่งอึ้งกับคำพูดของมันอยู่  ทั้งๆที่รู้ว่ามันพูดแกล้งแต่ผมกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว
“ลุกไหวไหม หาไรกินเหอะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเหมือนปกติ  เหมือนกับว่าเมื่อกี้มันพูดแกล้งผมจริงๆและคงคิดว่าผมจะไม่รู้สึกอะไร  ผมนอนนิ่งไม่ตอบน้ำตาไหลอีกแระ ตลอดๆ เฮ้อ..เบื่อตัวเอง  ผมนอนได้ยินเสียงของมันทำอะไรอยู่ในห้องน้ำก็ไม่รู้  แล้วอยู่ๆเสียงก็เงียบไป
“..................” ผมรีบเอาหมอนอีกใบมาปิดหน้าตัวเองทันทีเมื่ออยู่ๆไอ้พี่พีมันก็มานั่งอยู่ข้างๆแล้วเอาแขนมาคร่อมตัวผมก่อนที่จะก้มหน้ามามองหน้าผมอย่างรวดเร็ว
“หึ..” หัวเราะหาป๊าม้ามึงรึไง ไอ้เชี้ย..ไอ้เลว
“ขอโทษ” มันพูดแล้วจะดึงหมอนออกอีก แต่ผมก็ยังยื้อไว้
“ไปอาบน้ำเหอะ” มันบอก
“ไม่” เสียงเครืออีกละกู
“โอ้ย” เจ็บนะไอ้บ้า..ยื้อหมอนไปแล้วมีการหัวเราะเหวี่ยงหมอนไปไกลอีก  แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้โดยการไม่ยอมลุก  นอนนิ่งท่าเดิมอยู่กับที่  งอน..เชอะ!
“...................” อย่านะทัวร์ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด..ม่ายยยยยยย อย่ามาจูบหูกูแบบนี้นะโว้ย อยากจะโวยวายออกไปแต่กลับตัวแข็งทื่อไม่กล้าทำอะไร  และรู้สึกดีจังที่มันอ่อนโยนแบบนี้กับผม  ดีจริงๆ
“ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหา” มันพูดอยู่ข้างหูผม อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเหมือนน้ำก๊อก ไหลอย่างกับใครเปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ ห่า
“....................” แล้วอยู่ๆไอ้พี่พีก็ขึ้นมานอนบนเตียงแล้วกอดผมไว้จากด้านหลัง  มันเอาหน้ามาซบอยู่ตรงหูผมแล้วกอดผมแน่น
“หายโกรธกูรึยัง” มันถาม
“มึงตบหน้ากูต่อหน้าคนอื่นแบบนั้นกูอายเค้านะ กูต้องโกรธมึงดิ” ดูมันพูด..ไอ้เชี้ยนี่
“.....................” เงียบ ยังงอนอยู่ เชอะ!
“คิดถึงกูไหม” มันถามอีก
“.....................”
“ตอบกูหน่อยไม่ได้รึไง กูอยากได้ยิน” มันพูด
“ไม่” ผมตอบ
“.....................” ง่ะ..เงียบทำไมวะ โกรธกูรึเปล่าอ่ะ กลัวมันงอนขึ้นมาอีก เวรกรรมจริงๆกู
“รักนะ”
“กูรักมึง” พี่พีกระซิบย้ำบอก  ผมนอนกำหมอนแน่น  ทั้งอึ้งและดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“กูบอกรักมึงแล้ว มึงยังจะร้องไห้อะไรอีกอ่ะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงตกใจที่ผมร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
“ไอ้บ้า..ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า” ผมพลิกหันกลับไปตีมันทั้งน้ำตา
“....................” ไอ้พี่พีเอาแต่ยิ้มมองหน้าผม 
“มึงนี่ก็อายเป็นเหมือนกันนี่” มันแซว ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงกว่าเดิม
“อึก บ้า”
“บอกกูบ้างสิ” ไอ้พี่พีกระซิบพูดแล้วก้มลงเอาปากมาคลอเคลียอยู่ตรงปากผมอีก
“กูอยากได้ยินอีก” มันพูดแล้วจูบปากผมเบาๆ
“ฮึก..รัก อื้ออออ อึก” พยายามให้หยุดร้องแล้ว แต่มันหยุดไม่อยู่จริงๆ  ผมสวมกอดตัวไอ้พี่พีไว้แน่นจนมันต้องนอนทับตัวผมไปโดยปริยาย
“อีกรอบไหม” มันกระซิบ
“โอ้ยยยยย” มันร้องเพราะพอมันพูดเสร็จผมก็ทุบมันเป็นการสั่งสอนว่าให้หยุดหื่นซะบ้างเหอะนี่กูกำลังซึ้งอยู่นะ


“คิดนอกกรอบมากไป เปิดตำราดูแล้ว”  -- ทุกคนคงจะจำกันได้ว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ของไอ้พี่พีมันนะครับ และผมก็ยังย้ำคำเดิมว่า “กูเกลียดเพลงนี้”


“เปลี่ยนเสียงเหอะ” ผมบอกมันทั้งๆที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“แป๊บนึงสิ” มันพูดเหมือนบอกให้ผมปล่อยจากกอดมันก่อนเพราะมันต้องหันหลังกลับไปหยิบมือถือ แต่ผมก็ยังไม่ยอมปล่อยเลยทำให้มันเอนตัวไปทั้งตัวแล้วเอื้อมไปหยิบมือถืออย่างยากลำบาก  กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนอนทับตัวมันแทนแล้วล่ะครับ
“ครับป๊า” มันพูด
“อยู่คอนโด” มันบอก
“ห๊ะ!!” เอ่อ..เสียงมึงเซอร์ราวด์เกินไปแล้ว
“เอ่อครับๆ..อยู่ตรง..................ซอย.....ถนน..............ติดกับ................ครับ” เอ่อ ที่อยู่คุ้นๆไปนะ
“บ้านนวรัตน์” O_O บ้านกูนิ  พอผมได้ยินเช่นนั้นผมก็รีบลุกขึ้นนั่งทั้งทีพร้อมกับเช็ดน้ำหูน้ำตาตัวเองด้วย
“ครับ เดี๋ยวอั๊วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” มันพูดแล้วลุกขึ้นนั่ง
“หวัดดีครับ” พอมันวางสายไปมันก็หันมามองหน้าผมนิ่ง
“ป๊ากูกำลังจะไปบ้านมึง” มันพูดบอก
“ทะ..ทำไม” ผมถามเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง
“ป๊ารู้แล้วว่าเราสองคนคบกัน” มันพูด
“ใครบอก” ผมถาม
“ปาล์มบอก เมื่อวันก่อนน่ะ..อาบน้ำเหอะ ป๊ากำลังไปแล้ว” ไอ้พี่พีพูดอย่างนั้นผมก็รีบเข้าไปอาบน้ำทันที ลืมเรื่องไอ้ที่ปวดเนื้อปวดตัวไปด้วยเลย  พออาบน้ำเสร็จออกมาไอ้พี่พีมันก็ไม่ได้ให้ผมถามอะไรต่อ  มันรีบเข้าไปอาบน้ำพอมันออกมาจากห้องน้ำผมก็แต่งตัวด้วยความเร็วสูงเสร็จรอมันแล้วเรียบร้อย  บอกได้เลยว่าผมไม่เคยแต่งตัวเร็วขนาดนี้มาก่อน
“หึ..เร็วดีนิ” มันยิ้มแซว
“ทำไมมึงสบายใจจัง” ผมจับผิดทันทีเพราะดูเหมือนมันจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร
“ไอ้พี” ผมเรียกเพราะมันทำหูทวนลมเดินไปใส่เสื้อผ้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย” ผมคาดคั้น
“...................” มันหันมายักคิ้วยิ้มให้แล้วแต่งตัวต่อ  กลายเป็นว่าตั้งแต่มันเริ่มแต่งตัวจนมาถึงในรถนี่มันไม่ได้เอ่ยปากบอกอะไรผมสักอย่าง  เอาแต่ยิ้มกับยักคิ้วอย่างเดียวไอ้บ้านี่
“....................”
“มึงจะเครียดอะไรนักหนา” มันพูดขึ้นหลังจากที่ขับรถมาได้ครึ่งทางผมก็ไม่ยอมคุยกับมันเลยอ่ะครับ
“กูจะไม่คุยกับมึง ถ้ามึงไม่บอกความจริงกูทั้งหมด” ผมพูด
“จูบกูดิ” มันสั่ง
“...................” ผมหันไปมองมันทันที  มันยิ้มทำเป็นไม่สนใจ  ไอ้ไฟแดงนี่รถก็ติดยาวเหยียดน่าจะอีกสักสามไฟแดงนั่นแหละครับกว่าที่รถผมจะได้ไป
“จูบแล้วจะบอก กล้าเปล่า” มันพูดด้วยน้ำเสียงท้าทาย
“ผิดคนละ” ผมย้อนกลับแล้วดึงคอมันมาอย่างแรงจนไอ้พี่พีไม่ได้ตั้งตัว 
“โอ้ย เจ็บนะเว้ย..ห่า” มันร้องแล้วส่องกระจกดูปากตัวเองที่โดนผมกดปากอย่างแรงด้วยความจงใจแกล้งมัน
“สม” ผมเย้ย
“ห่วงกูบ้างไหมเนี้ย กูเจ็บเพราะมึงนะ” มันพูดหน้างอ
“เพราะตัวมึงเองต่างหาก ไม่ต้องมาโทษกูเลย” ผมว่า
“ที่กูทำทุกอย่าง ไม่ใช่เพราะมึงรึไง” มันย้อนหน้างอทำเสียงน้อยใจขึ้นมาอีก
“.....................” กร๊าก จะหลุดยิ้มเลยกู
“เย็บที่หัวนี่ก็เพราะมึง เพราะมึงทั้งนั้นเลย แม่ง” มันบ่นแล้วชี้ที่หัวตัวเอง
“ที่กูร้องไห้ก็เพราะมึงเหมือนกัน ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้าง” ผมพูดแกล้งตีหน้าเศร้าบ้าง
“ขอโทษไปแล้วไง” มันเบาเสียงลง
“กูขอโทษแทนพวกไอ้ใหญ่ด้วยแล้วกัน มันรู้เรื่องมึงกูเองก็ไม่รู้เรื่องเลย ปาล์มเองก็รู้เรื่องเราสองคนจากพวกไอ้ใหญ่เหมือนกันนั่นแหละ” มันพูดขึ้น
“....................” ผมเงียบรอฟังว่ามันจะพูดออกมาหมดทุกอย่างไหม
“กูน่ะนะ ไม่คิดหรอกว่าเรื่องมันจะปานปลายถึงขนาดนี้..กูเองกะจะบอกมึงกับปาล์มตามที่กูตัดสินใจไว้ทุกอย่าง แต่มันก็มาเกิดเรื่องซะก่อน”
“วันที่สิบสามปาล์มบอกว่ามีธุระกับกู  กูก็ไม่รู้หรอกว่าจะคุยเรื่องไร พอไปปาล์มก็เปิดประเด็น..ที่จริงก็คุยกันขำๆเหมือนเพื่อนกันนั่นแหละ เราสองคนกลับมาเจอกันหลายๆครั้งปาล์มเองก็บอกว่าให้คุยกันแบบเพื่อน ส่วนกูเองที่กลับไปหาปาล์มก็แค่อยากรู้ว่ากูยังรู้สึกกับปาล์มเหมือนเดิมไหม วันนั้นปาล์มก็ไม่ได้ขู่ว่าจะบอกป๊าม้ากูหรืออะไรหรอก แต่กูก็พอจะฟังออกว่าปาล์มหมายถึงอะไร” มันเล่า
“มึงเลือกกูเพราะว่าปาล์มไปบอกป๊ากับม้ามึงหรอ” ผมถาม
“มึงคิดว่าเรื่องแค่นี้จะบังคับกูได้รึไง” มันพูดแล้วมาจับมือผมให้ไปจับเกียร์ไว้ด้วยกัน
“กูมารู้ตัวอีกทีก็ตอนกระทืบไอ้ใหญ่ไปแล้วนั่นแหละว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด  สุดท้ายปาล์มก็ไปบอกป๊ากูจนได้อะนะ..พอกูโทรไปปาล์มกลับพูดแค่ว่า ขอโทษ..แค่นั้นเอง พอป๊ารู้เรื่องก็เรียกกูไปคุยแต่รู้สึกเหมือนจะไม่ได้คุย  กูก็โดนป๊าล่อหน้ามาอย่างที่เห็นเนี้ยแหละ” มันพูดแล้วชี้ที่มุมปากตัวเองให้ดู
“อ่าว ไม่ได้โดนพวกไอ้ใหญ่มันหรอ” ผมงงเพราะคิดว่าเป็นฝีมือของพวกไอ้ใหญ่
“ก็ใช่ส่วนหนึ่ง แต่มันก็หายๆไปบ้างแล้ว พอมาโดนป๊าซ้ำเข้าไปสามสี่หมัดนี่แหละ..แม่งช้ำมาตั้งหลายวัน ไม่รู้มือหรือไม้พาย” มันพูดบ่น
“แล้วจะทำไงดีอ่ะ” ผมถามอย่างกลัวๆเมื่อนึกถึงหน้าป๊ามันขึ้นมา
“ป๊าไม่ว่าไรหรอก ตบเสร็จ..คุยกันเสร็จก็จบแล้ว แต่ม้ากูนี่ดิยังไม่รู้เรื่อง..แต่ป๊ารับปากแล้วว่าจะไม่บอกม้าเด็ดขาดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  นอกจากม้าจะรู้เรื่องเองนั่นแหละนะ” มันพูด
“จริงอ่ะ” ผมถามทันที
“อืมดิ” มันตอบแค่นั้น
“ป๊าเข้าใจง่ายขนาดนั้นเลยหรอ” ผมถามอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจ
“ที่จริงเค้าก็ไม่ได้หัวสมัยใหม่อะไรหรอกนะ แต่ก็เข้าใจกูแหละ..กูเองก็บอกไปแล้วว่าจะดูกิจการเค้าให้ดี เค้าเองก็คงเข้าใจ..วันนี้ก็เลยจะมาคุยกับแม่มึง  ไม่ได้บอกกูล่วงหน้าด้วย..ไม่รู้คิดอะไรอยู่เหมือนกัน” มันพูด
“ป๊าจะเกลียดกูไหม” ผมเริ่มหนักใจขึ้นมา
“มึงก็ต้องรักผัวมึงให้มากๆดิ ป๊าจะได้ไม่เกลียด” ดูมันพูด กูละหน่าย
“แล้วเรื่องมึงกับปาล์มล่ะ” ผมถาม รู้สึกเสียงตัวเองจะเบามากมายเพราะรู้สึกไม่อยากเรียกชื่ออีนี่ออกมาจริงๆ
“ก็เพื่อนกัน” ไอ้พี่พีตอบส่งๆ
“ทำไมต้องพูดไม่เต็มปากเต็มคำด้วย” ผมพูด
“ไม่ได้พูดไม่เต็มปากเต็มคำ มึงมาจับผิดอะไรกูเนี้ย” ไอ้พี่พีหันมาทำหน้าประหลับประเหลือกใส่อีก
“...................” ผมเงียบแสดงสีหน้าไม่พอใจให้มันเห็นไปเลย แม่ง ไม่เคลียร์นิ
“กูก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วเหอะ ปาล์มก็รู้ตัวแล้วว่ากูคงไม่กลับไปคบด้วย..ปาล์มเลยถามกูแหละว่ากูคบกับมึงหรอ” มันเล่า
“กูก็เลยตอบไปว่า..ดูๆกันอยู่ ที่จริงกูก็ผิดตอนที่ปาล์มพูดว่า..แล้วเราล่ะ” ไอ้พี่พีเล่า
“แต่กูไม่เข้าใจว่าปาล์มแม่งคิดอะไร ในเมื่อตอนที่กลับมาเจอกันปาล์มเป็นคนเอ่ยปากเองว่าเพื่อนกัน..กูถึงคบมาอย่างสบายใจ แต่กูเองก็ผิดกูรู้ตัว..แต่ปาล์มก็น่าจะรู้ว่ากูไม่ได้ให้ความสำคัญกับปาล์มเกินเพื่อน” พี่พีพูด  ผมเองก็พอจะเข้าใจ ถ้ามันพูดออกมาแบบนี้มันเองก็คงรู้สึกผิดว่าไปให้ความหวังปาล์ม แต่อีปาล์มนั่นก็ผิดเหมือนกันแหละทำเป็นเล่นตัวสุดท้ายมันก็หักหลังไอ้พี่พีเหมือนกันไม่ใช่รึไง อีชะนีหอยหลอดเอ๊ย
“อยู่ดีๆเค้าก็หัวเราะแล้วบอกกูว่าไม่กลัวป๊ารู้หรอ..แค่นั้นแหละ” ไอ้พี่พีบอก
“แต่ก็ไม่คิดว่าจะเอาเรื่องไปบอกป๊ากูจริงๆอ่ะนะ ช่างแม่งเหอะเรื่องมันผ่านไปแล้ว” มันพูดด้วยน้ำเสียงไม่กระหยี่กับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ
“..........^^..........” ดีใจจัง  ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองดีใจขนาดนี้มากี่ปีแล้ว..ดีใจจริงๆ
“งอนไรอีกเล่า กูก็เล่าหมดแล้วนี่ไง” มันขึ้นเสียงเซ็งๆ


เพี้ยยยยยยย !!


“โอ้ยยยย” ไอ้พี่พีร้อง
“ตบกูทำไมเนี้ย” มันโวยวาย
“นัดกูแล้วเสือกไปนั่งกับมันเองนี่” ผมว่า
“ก็มันจำเป็นนี่หว่า จะเดินไปก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้..คนเต็มบ้านขนาดนั้น” มันว่าให้
“ปาล์มเองก็ดูแปลกๆ กูกลัวว่าจะเอาไปบอกม้ากูอ่ะดิ..ขานั้นยิ่งบ้าๆไม่ฟังอะไรอยู่ด้วย” มันพูด
“แล้วถ้าตอนนี้ม้ามึงรู้ล่ะจะทำยังไง” ผมย้อน
“ก็รู้ไปดิ มันแก้ไขอะไรได้ไหมเล่า..ตอนนั้นมันยังไม่มีใครรู้นิ ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอ่ะ..มึงก็อย่าเอาเรื่องเก่ามาคุยดิ เครียด..เจ็บแผล” มันบ่นแก้ตัวหน้างอเป็นเด็กเลยครับตอนนี้
“ไม่น่าหลวมตัวเลยกูอ่ะ” ผมบ่น
“จะถอนตัวก็ได้นะ กล้าเปล่าล่ะ” มันย้อนหน้ากวนขึ้นมาอีก
“......................” ผมเหล่ตามองมันเซ็งๆ
“ไม่ทันแล้วมั้งแบบเนี้ย” มันพูดแล้วอยู่ๆก็เอามือผมที่วางอยู่บนเกียร์ไปหอม
“บ้า” เขินง่ะ กร๊าก
“ไอ้พี ไอ้ลามกนี่” ผมตีแขนมันอย่างแรงเพราะมันเสือกเอามือผมไปจับที่เป้ามัน  พอผมด่ามันๆก็เสือกขำชอบใจอีก แม่ง ไอ้ห่านี่ เชื้อพี่เมตรจริงๆเลยให้ตายเหอะ เหมือนกันฉิบหาย กูถึงว่าแม่งคบกันได้
     พอถึงบ้านผมพ่อมันก็รออยู่ที่หน้าบ้านผมแล้วเรียบร้อย  ผมก็รีบจัดแจงพาพ่อเข้าบ้าน  ถึงมันจะเขินบ้างเล็กน้อยและผมก็ไม่กล้าสบตาพ่อมันมากนัก  แต่ก็ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี  พ่อของไอ้พี่พีคุยกับแม่ผมตามลำพังสักพัก  เราสองคนก็รออย่างใจจดใจจ่ออยู่ข้างนอกห้อง  จนพ่อของพี่พีกับแม่ผมเรียกให้ผมเข้าไปในห้องนั่งเล่น  แล้วคุยเรื่องผมกับมันต่ออีกนิดหน่อย  ไม่ว่าจะเรื่องงานของไอ้พี่พี  เรื่องครอบครัวของเราทั้งสองคน  เรื่องการเรียนและการทำงานของผมต่อไป  และเรื่องการแต่งงานที่ทั้งผมและมันไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้  พ่อของพี่พีก็เหมือนจะเข้าใจเราดีทุกอย่าง  ถึงหน้าพ่อพี่แกจะไม่ยิ้มแย้มใจดีเป็นปกติแต่ก็คุยด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่มนวลอย่างที่เคย  พอคุยกันเสร็จผมและพี่พีก็ไปส่งพ่อที่หน้าบ้าน 
“มึงลืมรึเปล่าว่ากูมีลูกให้มึงไม่ได้หรอกนะ” ผมพูดขึ้นโต้งๆ ไอ้พี่พีหันมามองหน้าผมทันที
“เลิกพูดเรื่องนี้สักทีได้ไหมเล่า” มันพูดว่าเหมือนกับว่าผมพูดเรื่องนี้บ่อยงั้นแหละ
“....................” ผมเงียบแล้วเดินหนีจะเข้าบ้าน
“กูก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าอยากมี” มันพูดแล้วเข้ามาจับมือผมไว้
“แล้วถ้าสักวันมึงอยากมีขึ้นมาล่ะ กูจะทำยังไง” ผมหันไปมองหน้ามัน น้ำตาก็คลออยู่ตรงเบ้าตานี่
“.....................” พี่พียืนนิ่งแล้วเอามือมาจับหัวผมเหมือนจะบอกให้ผมไม่ต้องร้องไห้
“มึงเป็นคนทำให้กู ไม่เลือกผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอย่างปาล์มนะ” มันยิ้มบอก
“อึก บ้า~” ผมว่าแล้วเข้าไปกอดมัน ทั้งดีใจ ทั้งเขิน..บ้าแล้ว ดีใจเป็นบ้าเลย  ผมยืนกอดไอ้พี่พีอยู่อย่างนั้นอยู่นานจนมันบ่นว่าเมื่อย  หลังจากนั้นพี่พีมันก็เข้าไปคุยกับแม่ผมในบ้านต่อ  มันเอาอกเอาใจแม่ผมออกนอกหน้าเหลือเกินจนผมต้องปรามมันบ้าง  ไม่นานทามก็กลับมาบ้านพอรู้เรื่องก็ดีใจใหญ่ว่าผมสองคนดีกันแล้ว  ผมได้แต่ยิ้มรับกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น  ถ้าจะบอกว่าวันนี้เป็นวันที่มีความสุขสำหรับผมเลยก็ได้  เป็นวันที่เริ่มต้นใหม่อย่างราบรื่นตั้งแต่เช้า  ต่อไปนี้ผมกับมันเป็นคนรักกันแล้ว..มันบอกรักผม และคำว่ารักจากปากของผมที่บอกออกไปมันก็มีค่ามากขึ้นกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายรับรักจากผมด้วย  ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดเท่าที่เคยมีมา  ต่อไปจะเป็นยังไง..ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน  ผมจะคบกับมันได้นานแค่ไหนกัน  มันจะมีคนอื่นอีกไหมอันนี้ไม่มีใครรู้ได้  แต่ผมจะไม่ยอมให้มันมีได้สบายๆหรอก  เหอะๆ  ในเมื่อมันกล้ามีผมก็กล้าไปตามจิกมันกลับมา..ลองดูแล้วกันไอ้ห่าพี่พี  อย่างมึงต้องเจอแบบกูนี่แหละถึงจะสาสม..ต่อไปนี้จะเข้าระบบผัวเมียอย่างเป็นทางการ หึหึ

.................>>>><<<<..................

[เบบี้]

พิมพ์เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแต่ลงไม่ได้ เนตหัวครวยมาก
พิมพ์ไปแบบง่วงๆ ใกล้น็อก..ดังนั้น อ่านไปเหอะ
ผิดตรงไหนบ้างไม่รู้ ตาลาย..ร่างกายไม่อำนวย อ่านซ้ำไม่ได้จริงๆ
ปล.ต่อไปจะต่อสลิ่มกับเมตร(อีกไม่รู้กี่ตอน ) และจะย้ายไปอยู่ห้อง "นิยายจบแล้ว"
ขอบคุณค่ะ  

[Panda-Ba]

 

[WhatLoveIs]

เบบี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จุ๊บๆ

[anajulia]

ขอบคุณเหมือนกันค่ะคุณเบบี้

ที่แน่ๆ
ในที่สุด น้องทัวร์ก็ยิ้มได้แบบจริงๆซักที >//////<

[in_blu]

กว่าจะเข้าใจกันได้

หนูทัวร์ก็เสียน้ำตาไปเหลือปี๊บเลย


ตาพี ต่อไปก็ทำตัวดีๆ อย่าให้น้องเสียใจอีกนะ 

[rujaya]

ดีใจกะทัวร์มันจริงๆ มีความสุขกะเค้าซะทีนะ  


อ่านตอนนี้แล้วขอบอกว่า กูยกโทษให้มึงแระไอ้พี แต่อย่าทำทัวร์มันร้องไห้อีกก็แล้วกัน ไม่งั้นมึงโดน


ตอนหน้าก็จะได้เจอพี่เมตรกะสลิ่มแบบเต็มๆแล้ว 

[Fanun]

ในที่สุด ทัวร์ก็สมหวังซักที ดีใจๆ
ต่อไปทำตัวดีๆละไอ้พี่พี

ไม่อยากให้จบเลย
เป็นกำลังใจให้จ้าา

[both^^]

โฮ้วววววววววววววววววววววววววว
สวรรค์ สวรรค์ที่สุด
ดีใจยังกะตัวเองเป็นทัวร์
ก๊ากกกกกกกกกกก