หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[BossZa]

     พี่โมทพูดได้กินใจมาก

[ammer]

ตอนนี้พี่โมทได้ใจไปเต็มๆ
อยากมีพี่แบบนี้บ้างจังเว้ย

[KaniSui]

ครอบครัวสุขสันต์ สามพี่น้องรักกันดีมากนะ 
พี่โมทแบบเป็นพี่ชายสุดๆของความแสนดี ดีมากอ่า อยากได้บ้าง
พี่เมตรก็แคร์ทุกคน แต่แสดงออกไม่เป็น แบบนี้ก็อยากได้ ครึครึ
น้องมิ้วก็เป็นเด็กดี บ้านนี้มีลูกดีนะ 



สลิ่มน่ารักที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

[lovevva]

โมทเป็นพี่ชายที่น่ารักมากค่ะ ประทับใจ

[namtaan]

บ้านนี้มีรักจริงๆ
พี่น้องรักกัน ช่วยเหลือกัน 

น้องมิ้วค์กำลังสับสน รักแต่เหมือนมีช่องว่างและความต่าง
สลิ่มยังไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างมิ้วค์กับองุ่นเลยหรือนี่ แล้วถ้ารู้ จะเป็นเช่นไรหนอ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้มากจ้า

[เบบี้]

ตอนที่121  รักนะแต่ไม่แสดงออก


“เอ้อออ..ถีบ!” ทำไมนักมวยต้องกวนส้นตีนด้วยวะไม่เข้าใจ
“สวย..ศิษย์ขนมต้มหรอมึง” ไอ้เหี้ยสิงแกล้งสลิ่มไม่หยุด  มันตั้งกาดไปแต่ปากและหน้ามันก็ยังกวนตีนสลิ่มอีก
“อย่าแกล้งมันดิ เอ้อ หึหึ” พี่นักมวยอีกคนพูดแต่เสือกหัวเราะซะงั้น
“หนึ่งสอง”
“สี่”
“หนึ่งสองสามสี่”
“สิบ!” สภาพสลิ่มตอนนี้ใกล้ละกูว่า  ใกล้ตายละ กร๊าก สะใจวุ้ย เมียโดนซ้อม
“สิบ!!” ไอ้สิงกระแทกเสียงย้ำ
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ” พอมันชกครบสิบปุ๊บ  สลิ่มมันก็โบกมือเป็นการบอกขออากาศหายใจ  มันขาอ่อนล้มลงกับพื้นนั่งหอบเหนื่อย
“มึงหยุดนานใช่ไหมเนี้ยห๊ะ” ไอ้สิงพูดแล้วตบหัวสลิ่มหน่อยๆ
“ตาลาย” สลิ่มตอบแค่นั้น
“อะไรไอ้เมตรมึงพอแล้วหรอ” สลิ่มหันมาว๊ากใส่กูเมื่อเห็นกูเดินไปจะชั่งน้ำหนัก
“พี่เค้าครบห้ายกไปแล้ว ปล้ำแล้วด้วย” ไอ้สิงพูดไปเอามือตบหัวสลิ่มไป
“เหี้ย” สลิ่มหันมาด่ากูเหมือนไม่พอใจที่กูชกเสร็จก่อนมัน
“ไม่ได้ออกกำลังกายเลยใช่ไหม” ไอ้สิงถาม
“อื้อ ก็เรียนหนักนี่” สลิ่มตอบ
“ออกกำลังกายทุกวันสิ ไม่ออกมันก็เป็นแบบนี้แหละ” สิงบอก
“ลุก” มันสั่ง
“โหยยยย” สลิ่มโวยนิดหน่อยแล้วลุกด้วยสภาพร่างกายย้ำแย่เหลือเกิน  กูชั่งน้ำหนักเสร็จก็วอร์มร่างกายต่ออีกนิดหน่อยเพื่อให้ร่างกายปรับตัว  แล้วเข้าไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำแบบลวกๆแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ารอสลิ่มมันก่อน   พอกูแต่งตัวออกมาเสร็จก็เห็นสลิ่มมันโดนสั่งให้ซิตอัพต่ออีกจนสลิ่มมันหน้าแดงไปหมด  เรียกว่าแดงไปทั้งตัวเลยจะดีกว่านะ
“เฮ้ออออออออออ” มันถอนหายใจเดินมานั่งฟุบลงตรงกู  กูยื่นน้ำให้มันแต่มือสลิ่มมันสั่นไม่หยุดกูเลยต้องป้อนน้ำให้มันแทน  กูถอดหนวมกับถอนผ้าพันมือให้มันแบบที่สลิ่มมันแทบจะไม่มีแรงยื่นมือให้กูเลยแหละ
“ยิ้มไร” มันค้อนใส่กูที่กูยืนอมยิ้มถอดผ้าให้มัน
“เปล่า” กูตอบทั้งๆที่ยิ้มอยู่ ก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนี่หว่า แค่สะใจเล็กๆที่ไอ้สิงเอามันอยู่
“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไป เดี๋ยวก็โดนเรียกอีกหรอก” กูบอกมัน
“อืม” มันพยักหน้ารับ  กูหยิบเสื้อผ้ากับผ้าขนหนูและพวกสบู่อะไรยื่นให้มันด้วย  สลิ่มก็เดินเข้าห้องน้ำไปแบบเพลียๆ  กูนั่งรอมันอาบน้ำอยู่นานเหมือนกัน  อาบน้ำเสร็จก็ร่ำลาพวกพี่ๆในค่ายมวยแล้วรีบกลับบ้านกันทันทีเพราะทั้งกูและสลิ่มก็ไร้แรงพอๆกัน  ตอนนี้ยังไม่เท่าไหร่หรอก  กูให้ประมาณคืนนี้แหละอาการต้องออกแน่เพราะเสือกไม่ได้ออกกำลังกายหนักๆแบบนี้มานานแล้ว  ถึงจะซิตอัพกับกระโดดเชือกทุกวันแต่มันก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยแหละ
“พรุ่งนี้ต้องไปดูองุ่นด้วย ตายแน่กู” สลิ่มบ่นแล้วถอดรองเท้าไว้หน้าบ้านโดยไม่เก็บ  ส่วนกูเองก็ไม่เก็บเหมือนกันเพราะไม่มีแรงจริงๆ
“อาบน้ำก่อนนะ” มันบอกแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย  กูเลยเดินขึ้นไปห้องไอ้มิ้วค์เพื่อจะไปอาบน้ำด้วยเหมือนกัน  ตอนนี้เหนียวตัวเหม็นมือตัวเองไม่ไหวจะทน  กูอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปแต่งตัวที่ห้อง  สลิ่มมันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยเหอะไม่รู้แม่งขัดอะไรนักหนา
“ไปข้างล่างนะ” กูตะโกนบอกมัน
“อืม” มันตะโกนตอบกลับ  
“อ่าวพี่เมตร วันนี้ไม่ไปร้านพี่โมทหรอ” ไอ้มิ้วค์เดินมานั่งลงที่โซฟาอีกตัวข้างกู
“ไม่อ่ะ เหนื่อย” กูตอบ
“มึงทำกับข้าวนะวันนี้ กูหมดแรงละ” กูบอกมัน
“อืม กินไรอ่ะ” มันถาม
“อยากกินไรเปรี้ยวๆอ่ะ”
“ยำวุ้นเส้นไหม แล้วก็เหลือต้มขาหมูที่พี่โมทซื้อมาเมื่อเช้าอ่ะ” มันบอก
“อืมทำไมก็ทำเหอะ กินได้หมดอ่ะตอนนี้” กูบอก
“โอยยยยย” สลิ่มเดินอวดครวญมาแล้วนอนลงที่โซฟาอีกตัว
“เอาเค้าเตอร์เพนไหม” มิ้วค์ถาม
“ถ้าได้ก็จะดีมาก” สลิ่มหันหน้ามาตอบไอ้มิ้วค์  ไอ้มิ้วค์ยิ้มแล้วเดินไปหยิบเค้าเตอร์เพนมาให้
“เมตร” มันเรียก
“หื้ม” กูขานตอบ
“ไปบิ๊กเม้าเทนกันไหม” มันถามขึ้นแต่ไม่ได้หันมามองหน้ากู
“วันไหน” กูถาม
“สิบ สิบเอ็ดเดือนหน้า” มันบอก
“กูต้องกลับบ้านตั้งแต่วันที่หนึ่งแล้ว กลับวันพ่อด้วย..แล้วก็ไปดูเรื่องบวชให้ไอ้โมทด้วย” กูบอก
“อีกอย่างพ่อจะให้ไปเซ็นโอนสัญญาอะไรสักอย่างนี่แหละ” กูบอก
“......................” สลิ่มเงียบ
“งั้นกูไปกับพวกไอ้เขตนะ” มันพูด
“......................” กูเงียบบ้าง
“......................” มันก็เงียบ
“อ่ะพี่หลิ่ม” มิ้วค์เดินไปยื่นเค้าเตอร์เพนให้สลิ่ม
“ไม่ให้ไปนะ” กูพูดขึ้นลอยๆทำเอาไอ้มิ้วค์มันงง  กูลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อจะเข้าครัวไปหยิบไอศกรีมมากิน  พอเอากลับมากินที่ห้องนั่งเล่นสลิ่มมันก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกเลย  กูเองก็ไม่ได้พูดเหมือนกัน  ต่างคนต่างดูหนังกันไม่ได้พูดอะไรอีก
“อย่ามายุ่งได้ไหมละ” สลิ่มว่าแล้วปัดมือกูออก  ในมือมันก็กำลังกดเล่นเกม PSP อยู่
“เอ้ ไอ้เมตร” มันว่าแล้วขยับขาตัวเองออกอีกเมื่อโดนกูจับลูบตรงต้นขามัน  ก็เสือกใส่กางเกงสั้นทำไมล่ะวะ แล้วกางกางแม่งก็เลิกขึ้นมาบนต้นขาเนี้ย
“อื้อ เหี้ยน้อยค้าบ” กูดึงเอวมันพร้อมกับอีกมือก็ล้วงเข้าไปตรงต้นขาจนสลิ่มมันละมือจากเกมมาจับแขนกูไว้  กูหอมสลิ่มอย่างแรงเพราะหมันเขี้ยวขึ้นมา
“แล้วมึงก็เลิกเรียกกูเหี้ยน้อยๆสักทีได้ไหม ห่า ชื่อส้นตีนไรวะ” มันโวยวาย
“หึ..เหี้ยน้อยกับเหี้ยใหญ่ไง ไม่ดีหรอ” กูบอก
“ดีไปคนเดียวเหอะ” มันว่าแต่มือกูก็ยังลูบๆคลำๆอยู่ที่เอวมันอยู่ดี
“ไอ้บ้านี่ ปล่อยนะเว้ย” มันว่าแล้วตีเข้าที่แขนกู
“หึ ก็มึงใส่สั้นทำไมเล่า” กูว่าแล้วเอามือลูบอยู่ตรงรอยสักตรงต้นขาของมัน
“มันเป็นกางเกงปกติ แต่มึงมันไม่ปกติ” มันกัดฟันพูดแล้วตบเข้าที่หัวกูเบาๆเหมือนเตือนสติ
“อ่าว รักกันดีอีกวันนะพวกมึง” ไอ้โมททักแล้วเดินเอาองุ่นมาวางให้
“บ้าพี่โมท” สลิ่มว่าแล้วจะพยายามลงจากตักกูแต่ก็ยังโดนกูกอดไว้แน่น
“พรุ่งนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยอ่ะดิ” โมทบอก
“อืม คงกลับดึกๆ” กูบอก
“เออ ออกไปก็ปิดบ้านปิดช่องดีๆล่ะมึง” มันบอก
“คร้าบ” กูตอบรับแต่มือก็ยังลูบเอว ลูบขาสลิ่มมันอยู่
“ไอ้เหี้ยนี่” มันหันมาแล้วตบเข้าที่หน้ากูอย่างแรงจนไอ้โมทหัวเราะ  สลิ่มมันลุกหนีไปนั่งข้างไอ้โมทแล้วหยิบองุ่นกินหน้าตาเฉยปล่อยให้กูนั่งเสียหน้าต่อหน้าไอ้โมทได้ แมร่ง


.................
.................


“พี่เมตรใส่เสื้อตัวนี้หรือว่าเสื้อตัวนี้ดี”
“สีขาวดิ” กูชี้บอกเพราะว่าลายเสื้อมันสวยดี
“งั้นตัวนี้ แต่ตัวนี้ก็สวยอ่ะ” ไอ้มิ้วค์ยังลังเลไม่เลิก
“มึงช่วยแต่งเร็วๆได้ไหม เดี๋ยวสลิ่มมันก็สงสัยหรอก แต่งนานเกิ้น” กูบ่น
“โหย ก็ต้องดูดีหน่อยดิ” มันบอก
“แล้วแจ๊กเก็ตมิ้วค์ไปไหนเนี้ย” มันบ่นอีกแล้วหาเสื้อแจ๊คเก็ตของตัวเองจนตู้เสื้อผ้าของมันที่ปกติเรียบร้อยดีนั้นรกรุงรังไปหมด  กูที่แต่งตัวเสร็จนานแล้วนั่งรอมันจนแห้งเหี่ยวหมดเนี่ย  สลิ่มมันก็แต่งตัวนานกูก็เลยมาดูไอ้มิ้วค์มันหน่อยเพราะกลัวว่ามันจะไม่มั่นใจในตัวเอง  พอเข้ามาในห้องมันก็เห็นเสื้อผ้ามันวางระเกะระกะไปหมดเลย
“มึงช่วยใจเย็นๆหน่อยได้ไหม” กูพูด
“ก็มันตื่นเต้นอ่ะ” มันหันมาบอก
“มึงไม่เคยออกไปไหนกับน้องมันเลยรึไง” กูถาม
“ฮึ อย่างมากก็ดูหนัง สองสามครั้งเอง” มันบอก
“แม่ง สุภาพบุรุษเกินละน้องกู” กูพูด
“เสร็จรึยัง” สลิ่มเปิดประตูเดินเข้ามาไม่ได้เคาะ  กูหันไปมองผมมันที่เริ่มยาวและวันนี้มันเสือกมัดจุกอยู่ตรงกลางหัวไว้จุกหนึ่งเล็กๆ  และสูทที่มันใส่กับรองเท้าหนังสีช็อกโกแลตทำให้มันดูกวนส้นตีนมาก  พร้อมกับแว่นสายตาที่สลิ่มมันใส่มาด้วยเพราะกลัวว่าจะมองน้องสาวตัวเองไม่ชัด
“เสร็จแล้วครับ” ไอ้มิ้วค์ยิ้มตอบแต่มันก็ยังมองตัวเองหัวจรดเท้า
“เอ่อ พวกพี่ลงไปก่อนเลยก็ได้ครับ” ไอ้มิ้วค์บอกสีหน้าเกรงใจพวกกูนิดหน่อย
“เออ ไปเหอะสลิ่ม แล้วเหี้ยไรเนี้ยใส่รองเท้าในบ้านเนี้ยห๊ะ” กูว่ามัน
“ก็ลองดูว่าเข้ากับชุดไหม” มันแก้ตัว
“ไปเลย..เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ถูบ้าน นิสัยเสีย” กูว่าให้แล้วลากตัวมันลงมาข้างล่างเพื่อปิดบ้านให้เรียบร้อย  กูเดินไปใส่รองเท้าแล้วใช้ให้สลิ่มมันเคลียร์บ้านให้เรียบร้อยเพราะมันเสือกใส่รองเท้าในบ้าน  ดังนั้นนี่คือการลงโทษ  เหอะๆ


.................
.................

[เบบี้]

“พี่สลิ่ม!!” เสียงหนึ่งตะโกนเรียก
“เมตรทางนี้” สลิ่มบอกกูให้เดินตามมันไป  กูหันเห็นองุ่นกับไอ้โปรยืนอยู่พร้อมกับพ่อกับแม่ของสลิ่ม
“สวัสดีครับ” กูยกมือไหว้  พ่อแม่มันก็รับไหว้แล้วหันมามองไอ้มิ้วค์
“นี่มิ้วค์ น้องคนเล็กครับ” กูแนะนำ
“สวัสดีครับ” มิ้วค์รีบยกมือไหว้
“หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยนะ” แม่แซว
“แฮะๆ” กูหัวเราะ
“แล้ววันนี้โมทไม่ได้มาด้วยหรอ” พ่อถาม
“มันต้องดูร้านอ่ะครับ” กูตอบ
“แล้วทำไมไม่ไปเตรียมตัวล่ะ” สลิ่มถามน้องสาวมันที่เกาะแขนสลิ่มแจ
“รอพี่ไง” องุ่นตอบ
“แม่ไล่ให้เข้าไปก็ไม่เข้า คนอื่นเค้าเข้ากันไปหมดแล้ว..งั้นแม่เข้าไปนั่งข้างในกับพ่อก่อนนะ” แม่บอก
“ครับ” สลิ่มพยักหน้าตอบให้
“แล้วพี่ทัวร์ล่ะ” สลิ่มถามเพราะวันนี้ก็ให้ทัวร์มาแต่งหน้าให้อีกวัน
“ไปเข้าห้องน้ำ” ไอ้โปรตอบ
“....................” พวกกูเงียบเพราะสลิ่มมันเงียบยืนยิ้ม
“พี่ให้” สลิ่มบอกแล้วยื่นกล่องเล็กๆให้องุ่น  องุ่นรับไปงงๆแล้วเปิดกล่องออกก็เห็นสร้อยเงินอยู่ในนั้น ไปซื้อตอนไหนวะ
“ขอบคุณค่ะ” องุ่นยิ้มตอบ
“ใส่ให้หน่อย” องุ่นบอกแล้วหยิบสร้อยออกมายื่นให้สลิ่ม  สลิ่มรับไปแล้วใส่สร้อยให้น้องสาวตัวเอง  วันนี้องุ่นใส่ชุดราตรีสีขาวยาว  เล็บสีแดงสด  ปากก็แดง  ตาก็แต่งสีอ่อนเข้ากับชุด  ผมที่ถูกดัดหยิกแล้วปัดมาด้านขวาทั้งหมดขับให้หน้าดูเรียวมากขึ้นกว่าเดิม  ไอ้เหี้ยมิ้วค์เอาแต่ยืนจ้ององุ่นตาไม่กระพริบ
“อ่าว มากันแล้วหรอ” ทัวร์เดินมาทักพวกกู
“วอร์มเสียงรึยัง” สลิ่มถาม
“วอร์มแล้ว” องุ่นตอบ
“งั้นพี่เข้าไปนั่งรอข้างในนะ” สลิ่มบอก
“อืม” องุ่นยิ้มตอบให้แต่หน้ายังเศร้าเหมือนไม่อยากให้สลิ่มเข้าไปนั่งรอ
“..................”
“พี่อยากรอฟังเพลงเข้ารอบสุดท้ายนะ” สลิ่มยิ้มบอก
“ร้องให้พี่ฟังเหมือนตอนที่เราซ้อมด้วยกันไง” สลิ่มบอกแล้วลูบแก้มน้องสาวตัวเองเบาๆ  องุ่นได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ
“น้องพี่ร้องเพราะกว่าทุกคนอยู่แล้ว ทำให้พวกเค้าเห็นสิ” สลิ่มบอก  องุ่นเข้ามากอดพี่ชายตัวเองไว้แน่น องุ่นเองก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาเพราะนี่เป็นรอบตัดสินที่จะต้องร้องสองเพลง  คือเพลงแรกฟังและตัดสินเดี๋ยวนี้เลยว่าจะได้เข้ารอบชิงชนะเลิศรึเปล่า  จะคัดเข้าชิงอีกแค่ห้าคนเท่านั้น  อีกอย่างกว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ก็คัดแต่ระดับเทพเข้ามาทั้งนั้น  มันไม่ใช่การแข่งขันร้องเพลงที่โด่งดังออกอากาศไปทั่วประเทศแต่ร้องห่วยแตกทั่วไป  แต่นี่มันคืออนาคตของเด็กเลยก็ว่าได้  มันเป็นเหมือนชัยชนะที่ได้มาโดยความสามารถของเสียงล้วนๆ  เด็กที่เข้ารอบมารู้ดีว่าแต่ละคนไม่น้อยหน้ากัน  เพราะต้องคัดแต่ละโรงเรียนมาประชันกัน  ยิ่งโรงเรียนไหนเด่นด้านดนตรีแล้วด้วยก็ยิ่งไปใหญ่  ทำให้เด็กทุกคนอยากมาร่วมแข่งและกลัวเวทีนี้เป็นธรรมดา  เพราะรางวัลที่ได้มันไม่ใช่แค่รางวัลที่ป่าวประกาศว่าคนนี้ชนะเลิศแล้วหายเงียบไป  แต่มันเป็นรางวัลที่ไม่ว่าไปสมัครงานหรือเรียนต่อที่ไหน  ถ้าคนที่อยู่ในวงการเพลงด้วยกันจะรู้ดีว่ามันเข้ายากแค่ไหนและเด็กคนนี้มีคุณภาพจริงๆ
“สลิ่มฝากด้วยนะพี่ทัวร์” สลิ่มหันไปบอกทัวร์
“อืม ไม่ต้องห่วง เพลงที่สองจะแต่งให้สวยเช๊ะเลย” ทัวร์ขยับปากขยิบคำพูด  ตอแหละจริงๆ -__--  กู สลิ่ม ไอ้โปรและไอ้มิ้วค์เดินเข้ามาในฮอร์   สลิ่มมันซื้อบัตรแถวหน้าไว้ให้เลยเป็นที่นั่งวีไอพีซะด้วย
“พี่เมตร” ไอ้มิ้วค์กระซิบ
“ห๊ะ” กูขานตอบ
“เดี๋ยวมิ้วค์มานะ” มันบอก  กูรีบพยักหน้าให้เพราะรู้ว่ามันจะไปทำอะไร  ไอ้มิ้วค์รีบวิ่งออกไป  สลิ่มมันก็ถามว่าไอ้มิ้วค์ออกไปไหนแต่กูตอบไปได้แค่ “ไปห้องน้ำมั้ง” หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร  ไม่นานไอ้มิ้วค์ก็วิ่งกลับมาหน้าชื่นตาบานกันเลยทีเดียว
“ไปทำไรมาวะ” กูถามด้วยความอยากรู้
“ไม่บอก” มันตอบยิ้มๆอีก
“ครวย” ขอด่าเหอะ น้องเหี้ย
“ปวดฉี่” สลิ่มหันมากระซิบบอก
“ไปเข้าสิ” กูบอกมัน
“พี่โปรไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” มันหันไปหาไอ้โปร
“ไม่ไปกับไอ้เมตรล่ะ” ไอ้โปรพูด
“ไม่เอา มันหื่น” สลิ่มบอกแล้วลุกขึ้น  ไอ้โปรหันมามองหน้ากูแล้วส่ายหัวให้  กูยิ้มส่งๆให้มันประมาณว่า “พามันไปฉี่เหอะ”
“สบายใจแล้วอ่ะดิ” กูบอกไอ้มิ้วค์
“อื้อ” ไอ้มิ้วค์พยักหน้าให้
“อ่าวไอ้เหี้ยเจ็ท ทำไมเพิ่งมาวะ” เสียงคนข้างหลังมันคุยกัน
“ไปหาองุ่นมา” อีกคนตอบ
“..................” กูรีบหันไปดูทันทีว่ามันเป็นใคร  ไอ้มิ้วค์ก็หันไปเช่นกันทำเอาไอ้พวกผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหลังมองหน้าพวกกูงงๆทันที
“เจอพี่สลิ่มด้วยว่ะเมื่อกี้ เกือบไปแน่ะ” มันพูด
“ไอ้เหี้ย เดี๋ยวก็โดนกระทืบหรอกมึง” อีกคนพูดขำๆ
“กลัวเมื่อไหร่ ถ้าได้องุ่นมาเป็นแฟนโดนกระทืบกูก็ยอมอ่ะ” อีกคนพูด
“แหมไอ้เหี้ย คนก่อนกูก็เห็นมึงพูดแบบนี้” ผู้ชายอีกคนพูด
“...................” กูกับไอ้มิ้วค์นั่งเงียบ  ใจกูนี่เต้นเร่าๆอยากจะกระทืบแม่งฉิบหายแต่สถานที่มันคุณหญิงคุณนายทั้งนั้นเลย  จะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะพ่อแม่ของสลิ่มก็นั่งอยู่อีกฝั่งด้วย  แต่ไอ้มิ้วค์นี่ดินิ่งได้อีก
“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง” กูพูดใส่ไอ้มิ้วค์
“....................” ไอ้มิ้วค์เงียบ
“แต่เค้าว่าองุ่นมีแฟนแล้วไม่ใช่ไงวะ เด็กโรงเรียน.............นั่นน่ะ” มันพูดกันอีก
“กูสนหรอ” อีกคนตอบ  กูว่าน่าจะเป็นคนชื่อเจ็ทอะไรนั่นพูดแหละ
“แล้วเค้ารับของมึงหรอวะ” อีกฝ่ายพูด
“รับดิ” ไอ้เจ็ทพูด
“ก็ยัดเยียดให้ซะขนาดนั้น ไม่รับได้ไงวะ” อีกคนพูดขำๆ
“ไอ้เหี้ย พูดดีๆนะมึง” ไอ้เจ็ทปราม
“ไอ้มิ้วค์” กูเรียกไอ้มิ้วค์เพราะเสือกโมโหเองที่มันเสือกเอาแต่เฉย
“ช่างมันเหอะ ยังไงองุ่นก็แฟนผมนี่พี่” มันยิ้มบอก
“แต่มันกำลังท้าทายมึงนะ นั่นแฟนมึงนะเว้ย องุ่นอาจจะไม่เต็มใจจะรับของไอ้เหี้ยพวกนี้ก็ได้” กูพูด
“.....................” ไอ้เหี้ยมิ้วค์ก็ยังเงียบอีก
“ถ้าจบจากนี้กูว่าจะชวนไปกินข้าวต่อ อ้างว่าเลี้ยงฉลองดีไหมวะ แต่ถ้าแพ้ก็คงต้องเป็นเลี้ยงปลอบใจ” มันพูดอีก
“หุบปากหน่อยได้ไหมครับ!” กูยืนขึ้นแล้วพูดบอกพวกมันทำเอาคนที่นั่งอยู่แถวนั้นมองกูกันหมด  แต่เสียใจกูไม่เคยอายคนอย่างกูปูนซีเมนต์ยังยอม
“.....................” พวกมันเงียบมองหน้ากูอึ้งๆ
“มีไรวะ” สลิ่มถามเมื่อเดินเข้ามามองที่กูแล้วหันไปมองไอ้เด็กเปรตที่นั่งอยู่ด้านหลังพวกกูนี่  พวกมันหุบปากเงียบทันทีเมื่อเห็นสลิ่ม มันคงอึ้งแหละว่ากูรู้จักกัน
“เปล่า” กูตอบแล้วนั่งลง  หลังจากนั้นพวกมันก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับองุ่นอีกเลยจนการแข่งขันเริ่มขึ้น  และจนถึงลำดับขององุ่นคืออันดับที่ห้า  เพลงที่องุ่นร้องคือเพลง Giving myself ของ Jennifer Hudson (Giving myself )
“ทำไมน้องมึงเลือกเพลงยากจังวะ” กูกระซิบถาม
“ก็ถ้าไม่เลือกยากแล้วจะได้เข้ารอบไหมล่ะ” มันบอก
“แต่มันยากไปนะเว้ย” กูพูด
“ก็ต้องเสี่ยงว่ะ ไม่เสี่ยงไม่ได้ มึงก็ดูแต่ละคนดิ” สลิ่มบอก  กูหันกลับมาฟังเพลงเหมือนเดิม  ก็พอเข้าใจว่าต้องเลือกเพลงที่ต่าง  ส่วนมากเด็กที่ประกวดจะเลือกเพลงมาซ้ำๆเพราะเป็นเหมือนเพลงในตำนาน อย่างเช่น I will survive หรือ My heart will go on หรือ Because of you และ Because you loved me อะไรประมาณนั้นที่ก็ต้องร้องมาตั้งแต่รอบแรกแล้ว  ดังนั้นเพลงที่จะมาร้องเพื่อจะให้เข้ารองชิงให้ได้ต่างคนก็ต่างต้องประชันกันสุดฤทธิ์  เพลงไหนที่โชว์พลังเสียงได้มาก  เพลงไหนที่ได้โชว์ลูกเล่นและแอคติ้ง  กูว่าการร้องเพลงให้ดึงดูดได้ดีน่าจะเป็นร้องเพลงไหนที่คนไม่เคยฟังแล้วทำให้คนที่ไม่เคยฟังเพลงนั้นๆขนลุกได้  ซึ้งและอึ้งไปกับเพลงได้มากกว่า  อย่างเพลง Giving myself ก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าHudson มันเจ้าแม่เสียงอยู่แล้ว  กล่องเสียงเราไม่เหมือนกล่องเสียงของมันที่ทั้งใหญ่และเสียงกว้างขนาดนั้น  และการที่จะร้องให้ต่างจากต้นฉบับที่ร้องไว้และต้องร้องได้เพราะและดีและกูว่ามันก็ทำได้ยากเหลือเกิน  สำหรับกูเองที่เป็นผู้ชายก็ถือว่านับถือผู้หญิงที่ร้องเสียงสูงฉิบหายแบบนี้ได้  และอึ้งไปกับเพลงได้เพราะปกติกูก็ไม่ค่อยได้ฟังเพลงแนวนี้มากนัก
“น้องกูเก่ง” สลิ่มพูดหลังจากองุ่นร้องเพลง Giving myself จบ  อืม..กูรู้ไง ไม่ต้องบอกกูได้ห่า เสียงถึงซะขนาดนั้น
“ไม่อยากฟังคนอื่นแล้ว” ไอ้มิ้วค์พูดขึ้น
“ทำไมวะ” กูถาม
“ตื่นเต้น” มันพูด
“หึ..” กูหัวเราะให้กับท่าทีของมัน  กูนั่งดูคนต่อไป คนต่อไปและคนต่อไปจนจบ  และกรรมการก็เข้าประชุมเหมือนกับว่าจะคัดคนเข้ารอบหลังจากนั้นไม่นานกองประกวดก็ประกาศคนเข้ารอบและหนึ่งในนั้นก็มีองุ่นด้วย  และก็ถึงเวลาที่ผู้เข้ารอบต้องไปแต่งตัวเพื่อเตรียมร้องอีกเพลง  และพวกกูออกมากินอาหารว่างที่ทางกองประกวดจัดไว้ให้ 
“อ่าว ออกมาไม” กูทักทัวร์ที่เดินออกมาพร้อมกับกล่องเครื่องมือ
“แต่งเสร็จแล้วเหอะ” ทัวร์บอก
“น้องไปสแตนด์บายแล้ว” มันบอกอีก
“มาไงวะ เอารถมาหรอ” กูถาม
“ไอ้พีมาส่ง มันบอกว่าจะไปนั่งร้านพี่โมทรอ” ทัวร์บอก
“เอ่อพี่ทัวร์ นี่ค่าแต่งหน้า” สลิ่มยื่นเงินให้ทัวร์
“เงินแม่อ่ะ” มันยิ้มบอกด้วยความภาคภูมิใจมากอ่ะ
“ขอบคุณครับ” ทัวร์บอกแล้วหันไปก้มๆหัวให้แม่สลิ่มหน่อยๆ
“เข้าไปนั่งด้วยกันเหอะ อิ่มละ” สลิ่มบอกแล้วจูงมือทัวร์เดินกลับเข้าไปพร้อมกับพ่อและแม่ด้วย
“เข้ายัง” กูถามไอ้มิ้วค์ที่ยืนอยู่
“เหมือนพวกนั้นมันยืนมองเราอยู่นานแล้วนะพี่เมตร” ไอ้มิ้วค์บอก  กูหันไปมองก็เห็นไอ้เด็กเปรตที่มันนั่งข้างหลังพวกกูเมื่อกี้ยืนมองอยู่  พอมันเห็นว่ากูหันไปมองพวกมันก็หลบสายตาทันที
“มึงจะทำอะไรมึงก็ทำสักทีเหอะ” กูบอกมันเพราะเสือกหงุดหงิดขึ้นมาซะเอง
“มีไรวะ” ไอ้โปรถาม
“ถ้าบอกมึงจะตกใจไหม ไอ้มิ้วค์กับองุ่นเป็นแฟนกันตอนนี้ แต่สลิ่มไม่รู้” กูบอกแม่งเลยเพราะรำคาญกับความลับ
“ไม่ตกใจละ” ไอ้โปรพูดแต่หน้าแม่งอึ้งอยู่
“แล้วไอ้เด็กเหี้ยพวกนั้นจะจีบองุ่น แต่น้องกูด้วยความซื่อบื้อนิ่งเป็นควายอยู่ได้” กูว่า
“ก็จะให้มิ้วค์ไปทำอะไรเค้าเล่า เค้าก็ยังไม่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย” มันพูดเถียงอีก
“มองหน้านี่ก็ทำแล้วเว้ย หยามกันชัดๆ” กูบอก
“หึไอ้ห่าเมตร มึงอย่าเอามาตรฐานวัดการกระทืบคนไปวัดกับน้องมึงดิวะ” ไอ้โปรพูดยิ้มๆ
“กูเป็นองุ่นกูจะเสียใจมากเลยที่มึงยอมให้ผู้ชายคนอื่นไปจีบน้องมันแบบนี้ มึงไม่หึงบ้างรึไงวะ” กูบ่น
“ก็..นิดหน่อย” มันบอก
“สมควรละที่น้องมันงอนมึงอ่ะ” กูว่า
“อะไรอ่ะ มิ้วค์ก็ไม่ได้ทำไรสักหน่อย” มันพูดแก้ตัวอีก
“วู้ นี่น้องกูรึเปล่าเนี้ย แม่ไปเก็บมึงมาจากไหนเนี่ย..ไม่มีอะไรเหมือนแม่กูเลยมึงดู” กูบอกไอ้โปร  ไอ้โปรเอาแต่ยืนยิ้ม
“มึงเดินเข้าไปบอกมันว่า มึงอ่ะแฟนน้ององุ่น จบ” กูบอก
“แต่ว่า” มันอ้ำอึ้งอีก
“ไป เดี๋ยวโดนหมาคาบไปแดกกูไม่รู้ด้วยนะ” กูขู่มัน
“แต่..” มันยังทำสีหน้ากล้าๆกลัวๆอยู่อีก
“ไป” กูดันตัวมัน  สุดท้ายไอ้มิ้วค์มันก็เดินไปหาไอ้เด็กพวกนั้นที่ยืนอยู่สี่ห้าคน  มันมองที่ไอ้มิ้วค์งงๆเหมือนกับสงสัยว่าไอ้มิ้วค์มีอะไรที่เดินตรงดิ่งเข้าไปหาพวกมันแบบนั้น
“มึงก็ไปบังคับน้อง” ไอ้โปรว่า
“มึงก็ดูมันดิ เงียบได้พ่อมาเลยอ่ะ เห็นแล้วหงุดหงิดฉิบหาย..เวลาที่แม่กูโมโหแล้วพ่อเงียบนะ กูยังรำคาญแทนเลยเพราะพ่อเล่นไม่ยอมพูดอะไร” กูเล่า  กูเห็นไอ้มิ้วค์มันพูดอะไรนิดหน่อยแล้วเดินกลับมา  และเห็นไอ้เด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนยิ้มเยาะไล่หลังจากที่ไอ้มิ้วค์หันหลังให้มันแล้ว  ด้วยความที่กูเห็นเป็นอย่างนั้นอารมณ์กูก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที  กูเดินตรงดิ่งเข้าไปหาพวกมันจนพวกมันบางคนถอยหลังเหมือนตกใจที่อยู่ๆกูเดินดุ่มๆเข้าไป  ไอ้ผู้ชายที่ยืนแสยะยิ้มเมื่อกี้จ้องหน้ากูเขม่ง
“มึงยิ้มทำไม” กูถาม
“....................” มันยืนเงียบมองหน้ากู
“กูถามว่ามึงยิ้มทำไม” กูกระชากคอเสื้อมันอย่างแรง
“....................” มันก็ยังเงียบไม่พูดไม่จาอีก
“ถ้ามึงมายุ่งกับน้องกูกับองุ่น กูเล่นมึงแน่” กูพูดทั้งๆที่มือก็กำคอเสื้อมันแน่นด้วยความโมโห
“จำไว้นะมึงไอ้พวกเด็กเปรต หมอยยังไม่ทันขึ้นดีเสือกมาทำปากดี..กลับไปดูนมแม่มึงไป” กูกัดฟันพูดว่าพวกมัน  ไอ้พวกเพื่อนมันยืนเงียบกันหมด
“อย่าให้กูรู้นะมึง” กูชี้หน้าพวกมัน
“เมตร ทำไรอ่ะ” สลิ่มออกมาเรียกซะดัง ทำเอาพวกที่ยืนกินอาหารอยู่หันมามอง  กูปล่อยมือออกจากเสื้อของอีกฝ่าย
“ไอ้เหี้ยพวกเนี้ย จะจีบองุ่น” กูพูดบอกตรงๆแม่งเลย
“พี่เมตร” ไอ้มิ้วค์กระซิบรีบเข้ามาจับแขนกูไว้เหมือนกลัวความลับแตก
“.....................” สลิ่มเงียบยืนมองหน้าไอ้พวกนั้นเรียงตัว
“ถ้ากล้าก็ลอง” สลิ่มพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าไปทิ้งไว้ให้ไอ้พวกเด็กเปรตยืนนิ่ง  ไม่รู้ว่านิ่งเพราะอะไรกันแน่ จะอึ้งหรือจะกลัวหรือจะเหี้ยอะไร แต่อย่างที่บอก “ถ้ากล้าก็ลอง” กูว่ามันเองก็คงรู้ว่าสลิ่มหมายความว่ายังไงนั่นแหละ
“เข้ากันเหอะ” กูบอกไอ้มิ้วค์  และไอ้โปรก็เดินตามเข้ามาด้วย พวกเรานั่งรอพวกที่เข้ารอบอีกห้าคน  องุ่นเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย  องุ่นได้ร้องอันดับที่สามในเพลง You lost me ของ Christina Aguilera ระหว่างนั้นกูก็หันไปมองด้านหลังเป็นระยะแต่ก็ไม่เห็นมีไอ้เด็กพวกนั้นกลับมานั่งชมอีกเลย  กูคาดว่ามันก็คงกลับบ้านกันไปหมดแล้วแหละ  ที่มันมาดูก็คงเพราะมาดูองุ่นนั่นแหละมั้ง
     องุ่นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เคยใส่วันงานประกวดที่สลิ่มเคยประกวดดนตรี  ชุดที่องุ่นต้องไปเล่นไวโอลินให้นั่นแหละ  ชุดกระโปรงสั้นเหนือหัวเข่าสีดำเงาสนิท  บวกกับถุงน่องสีดำและถุงมือตาข่ายสีดำตัดกับรองเท้าส้นสูงสีแดงสด  ลิปสติกสีแดงสดกับผมที่ถูกมัดขึ้นเรียบตึงสูง  ทำให้ดูสง่าไม่น้อย สลิ่มขยับปากตามตาก็มองที่องุ่นเหมือนกับช่วยน้องสาวตัวเองร้องอยู่ด้วย

สลิ่มเอาแต่นั่งนิ่งมองไปที่องุ่นอย่างเดียว  กูเองก็ต้องนิ่งด้วยเพราะในห้องนี้เงียบมากๆ  ทุกคนเองก็คงตั้งใจฟังเช่นกันและบวกกับองุ่นที่มีสายตาจับจ้องทุกคนเหมือนไม่เกรงกลัวอะไร

พอถึงท่อนนี้กูก็ได้เห็นปฏิกิริยาของสลิ่มที่มันยิ้มออกมาน้อยๆระหว่างที่ดูองุ่นอยู่เมื่อถึงเสียงสูง  กูเองก็อดยิ้มไม่ได้ด้วยเพราะสลิ่มเองมันก็วางตัวกับน้องมันเพื่อให้ตัวเองเป็นพี่ชายที่ดีมาเสมอ  ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลยจะมีก็แค่เรื่องที่หวงน้องจนผิดปกติพี่ชายคนอื่นก็เท่านั้นแหละ

กลายเป็นว่ากูเองก็เอาแต่จ้องสลิ่มมันเพราะดันเห็นน้ำตาของมันที่ไหลออกมาพอถึงท่อนนี้  มันขยับปากตามทั้งๆที่น้ำตาก็ไหลลงที่แก้มของตัวเอง  สุดท้ายมันก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแล้วเช็ดน้ำตาของตัวเองลวกๆ  กูรู้ดีว่ามันคงรู้สึกดีที่ได้เห็นน้องมันเดินมาถึงตรงนี้  สลิ่มได้ไปช่วยองุ่นซ้อมร้องเพลงมาเกือบเดือนทั้งๆที่มันเองก็ไม่ค่อยว่าง  นอกจากที่องุ่นต้องไปซ้อมร้องเพลงกับอาจารย์แล้วกลับมาบ้านก็ซ้อมกับสลิ่มอีกบางครั้ง

อย่างหนึ่งคือสไตล์การยืนร้องเพลงที่เป็นตัวของตัวเอง  ส่วนมากนักร้องจะมีท่าไม่มากนักหรอกเทียบกับนักร้องฝรั่งสากลที่มีท่าทีเป็นสไตล์ของตัวเองที่ดูเท่และสง่ามากๆ  ตั้งแต่ครั้งแรกที่กูได้เห็นสลิ่มร้องเพลงกูก็ว่ามันดูจะติสออกแนวบ้าเลยแหละ  มันกล้าแสดงออกมาก  กล้าแสดงท่าทางในแบบที่เป็นตัวมันและออกมาดูดีและไม่มีใครสามารถทำเลียนแบบได้สวยแบบมัน  องุ่นเองก็เช่นกัน  ท่าทางที่น้องแสดงออกมาเป็นธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อ  ท่าทีอย่างกับฝรั่งต้นแบบมาร้องเอง  แค่ยืนกับสายตาที่จับจ้องทุกคนในห้องนี้เหมือนไม่เกรงกลัวอะไรขัดจากน้องสาวสลิ่มที่ยืนให้พี่ชายโอ๋เมื่อกี้ลิบลับ  และของแบบนี้กูว่ามันออกมาจากธรรมชาติว่ะ  คนเรานะถึงสอนให้ตายก็ไม่ออกมาเป็นแบบที่ต้องการหรอก  มันคือสิ่งที่ออกมาเองโดยพรสวรรค์ต่างหาก
     ไม่นานผลประกาศรางวัลก็ได้ประกาศขึ้น  ทุกคนเอาแต่นิ่งเงียบเพราะต่างคนก็ต่างลุ้นให้เป็นลูกหลานของตัวเอง  กูดีใจที่องุ่นไม่ได้โดนประกาศเป็นที่สามแต่อีกใจก็แป้วเพราะกลัวว่าจะไม่ได้รางวัลอะไรเลย  สำหรับเราแล้วองุ่นร้องเพราะมากแต่สำหรับกรรมการคุณภาพขนาดนั้นจะว่ายังไงก็อีกเรื่องหนึ่ง  แต่สุดท้ายแล้วองุ่นก็ได้รางวัลชนะเลิศอย่างที่ตั้งใจไว้  และก็ไม่แปลกเท่าไหร่เพราะการประกวดเวทีนี้ครั้งที่แล้วรุ่นอายุไม่เกิน 14 ปี องุ่นก็ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับสามไป  พวกกูนั่งปรบมือตอนองุ่นรับรางวัลพร้อมกับเงินที่ได้อีกห้าแสนบาท  ห่า..กูว่าแม่งให้เยอะไปไหม ร้องแค่สองเพลงเอง กร๊าก
“อึก..” หลังจากที่รับรางวัลเรียบร้อยแล้วองุ่นก็ถือถ้วยรางวัลลงจากเวทีมากอดพ่อกับแม่ทันที  แม่สลิ่มหอมแก้มองุ่นไม่หยุด  เรียกว่าหอมทั่วทั้งหน้าเลยดีกว่านะ  เหอะๆ  แล้วองุ่นก็เดินมากอดสลิ่มทั้งๆที่น้ำตานองหน้านั่นแหละ  ในมือก็ถือถ้วยรางวัลอยู่ด้วย
“....................” สองพี่น้องเอาแต่เงียบกอดกันกลม  สลิ่มลูบหลังน้องสาวตัวเองเบาๆแล้วหอมแก้มองุ่นด้วย  องุ่นหัวเราะคิกคักแล้วหอมแก้มพี่ชายตัวเองกลับทันทีไม่ให้น้อยหน้า
“แบ่งครึ่งๆนะ สองแสนห้า เคไหม” สลิ่มพูด O_o ไม่วายเลยเมียกู  เรื่องเงินนี่ขอให้บอก
“บ้า” องุ่นว่าให้
“เดี๋ยวซื้อกีตาร์ใหม่ให้อีกตัวนึงแล้วกัน” องุ่นบอก
“จริงนะ” สลิ่มยิ้มหน้าบานทันที
“อื้อ แต่งบไม่เกินสองหมื่นนะ” องุ่นบอก
“ค้าบ” ไอ้นี่ก็รีบตอบรับอย่างไว  ไม่ได้คิดเลยว่าเงินน้อง  หลังจากที่องุ่นต้องรอเซ็นสัญญาอะไรอีกนิดหน่อย  รับของรางวัลกับไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อจะต้องกลับบ้านพร้อมกับพ่อและแม่นั่นแหละ
“ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย” กูลากสลิ่มมาด้วย
“อะไรเล่า ไม่ปวดสักหน่อย” มันพูด
“แต่กูปวด” กูบอกเพราะถ้าปล่อยสลิ่มมันไป  ไอ้มิ้วค์ก็ไม่ได้คุยกับองุ่นเลยอ่ะดิ
“เอ้ ไอ้เมตร” มันร้องเหมือนจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็เดินตามกูมา  กูใช้เวลาฉี่นานนิดหน่อยแล้วเดินออกมาล้างมือด้วยลีลาท่ามากยืดยาดสุดๆ
“เร็วๆได้ไหม จะเดินไปส่งแม่” มันพูด
“แม่เค้ากลับเองได้น่า” กูบอก
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไง” มันหันมาจับผิดกู
“เออๆ ไปก็ไป” กูรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนีมันออกมาทันทีแต่พอเดินมากลับเห็นไอ้เหี้ยมิ้วค์กำลังยืนคุยอยู่กับองุ่นอ่ะดิ
“คุยไรกันอ่ะ” สลิ่มตะโกนถามเสียงดังแล้วรีบเดินเข้าไปหา
“เอ่อ..” ไอ้มิ้วค์อ้ำอึ้งด้วยความตกใจ
“อ่าว แล้วพ่อกับแม่ล่ะ” สลิ่มถาม
“ไปรอที่รถแล้วน่ะ” องุ่นตอบ
“หรอ..แล้วทำไมไม่รีบกลับ มันดึกแล้วมันอันตราย รีบไปเร็วเดี๋ยวพี่ไปส่ง” สลิ่มบอก
“ไม่เป็นไร องุ่นเดินไปเองได้ แค่นี้เอง” องุ่นบอก
“แต่..” สลิ่มกำลังจะพูด
“องุ่นเดินไปได้  ไปนะ..ฝันดีนะคะ” องุ่นพูดแล้วก้มลงมาหอมแก้มพี่ชายตัวเองแล้วโบกมือบ๊ายบายให้กูกับไอ้มิ้วค์แล้วเดินไปเลย
“น้องบ้า บอกจะไปส่งๆ” มันบ่นงุบงิบคนเดียว
“เอ่อพี่สลิ่ม” ไอ้มิ้วค์เรียก  สลิ่มหันไปมอง
“...................” อ่าวเงียบอีกไอ้ห่า
“มีไรหรอ” สลิ่มถาม
“อ๊ะ เปล่าครับ” กูว่าละว่าไอ้มิ้วค์ต้องไม่กล้าพูด 
“กลับเหอะ” กูบอกพวกมันแล้วเดินนำออกมาแล้วเดินไปตรงลานจอดรถ
“พี่สลิ่มครับ!” ไอ้มิ้วค์เรียกซะเสียงดัง
“...................” กูกับสลิ่มหยุดเดินแล้วหันไปมองไอ้มิ้วค์ที่เดินตามหลังมา
“ผม..” มันอ้ำอึ้งมองหน้ากูหน่อยๆ  กูพยักหน้าตอบให้มัน
“ผม..”
“....................” สลิ่มมันก็ยืนเงียบเหมือนจะรู้งั้นแหละว่าไอ้มิ้วค์ต้องคุยเรื่องเกี่ยวกับมัน
“ผม”
“ผมชอบองุ่นครับ!” มันพูดตะโกนเสียงดังอย่างกับกลัวไอ้เหี้ยหลิ่มจะไม่ได้ยิน
“....................” ทำเอาไอ้หัวหลิมกูยืนนิ่งกันเลยทีเดียว
“ผมชอบองุ่นครับ” ไอ้มิ้วค์พูดซ้ำอีกครั้ง
“เหอะๆ มุขปะเนี่ย” สลิ่มพูดยิ้มๆ
“มิ้วค์ชอบองุ่นตั้งแค่ครั้งแรกที่เห็น แล้วมิ้วค์ก็เป็นคนจีบน้ององุ่นก่อนด้วย เราคบกันมาได้สักพักแล้วครับ!” เอ่อ..นี่ก็น้องกูเองครับ  ไอ้เหี้ยนี่ก็ซื่อเสือกบอกซะหมดแบบนี้สลิ่มไม่โกรธกูให้ถีบอ่ะ
“.......~~~~.......” เสียงลมพัดกับเสียงใบไม้ขยับกูยังได้ยินอ่ะคิดดู  สลิ่มเอาแต่ยืนนิ่งตาค้างมองหน้าไอ้มิ้วค์  แต่กูว่าตามันลอยๆชอบกล  สุดท้ายแล้วทั้งสลิ่มและไอ้มิ้วค์กลับยืนแน่นิ่งไม่มีใครขยับเลยสักคน  มันจะเล่นเกมใครขยับก่อนแพ้รึไงวะห่า  กูเองเลยกดดันไปด้วยอีกคนเพราะไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกไปกับสถานการณ์ที่เป็นแบบนี้

...............>>>><<<<...............

[knightofbabylon]

เมตร โปรพูดถูก อย่าเอามาตรฐานการกระทืบคนของเมตรมาวัดมิ้วค์ 

อ่านข้างล่างสุดแล้วอึ้งอ้าปากค้าง..
ไม่ได้อึ้งที่น้องมิ้วค์บอกสลิ่มว่าชอบและคบกับองุ่นแล้วหรอกนะ
กำลังอึ้ง และลุ้นปฏิกิริยาสลิ่มตอนหน้าน่ะ





 
กำลังจะปิดคอมแล้วเหลือบเห็นพอดี ไม่ต้องหลับกันอีก 

[A_ay]

อ้าว
*เหมือนโดนตีหัว

ค้างง

[aohka]

เง้อๆๆๆ

น้องเบบี้มาต่อสองตอนรวดดดดดดดดดดดดดดดดดด

  1<-- เอ้ย..!!! ไม่ใช่แระ  

มันต้องอันนี้---->

ยิ้มหวาน....

[Azitten]

อ่าาาา มันช่างเปปนบรรยากาศที่ชวนเงียบจิงๆๆ

นึกภาพตามออกเลยอะ
สลิ่มจะตีหัวมิ้วก่อนมะเนี่ย ง่ะ

สลิ่มจะเอาไงอะ

ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ammer]

อ๊ากกก จิ้มๆๆ ได้จิ้มเบบี้
ซึ้งจริงๆกับคำว่าพี่น้องอ่ะ ซึ้ง~~
เอาใจช่วยมิ้วค์ สู้ๆๆ

[ammer]

อ่าว..
จิ้มไม่ทันอ่ะ

[Jimmeiiii*]

หัวหลิ่มจ้า....หนูอย่าโหดกับมิ้วค์มันเลยนะ
คิดสักนิด ว่าน้องมิ้วค์กับอีพี่เมตรนั่นคนละคนกัน

[Little Devil]

บรรยากาศไม่น่าวางใจ
อยากอ่านต่อ น้องเบบี้
+1

[silverspoon]

มิ้วค์น้อย~ He is a boy, but he's trying to be 'a grown man' one day. ชอบที่พี่เมตรเคียงข้างน้องจริงๆ และก็ชอบฉากที่สลิ่มน้ำตาไหลตอนร้องเพลงคลอไปพร้อมๆกะองุ่น อบอุ่นหัวใจในเรื่องความรักระหว่างพี่น้องจัง

แต่ตอนหน้า สลิ่มจะตื้บมิ้วค์มั้ยนะ 

[A-J.seiya*]

ไม่ใช่แค่พี่เมตรที่กดดัน
กูก็ด้วยค่ะ !!!!
ค้างคาประหนึ่งไม่ได้ขี้
งื้ออออ อยากรู้นะว่าสลิ่มจะว่าไง
แต่น้องมิ้วรวบรวมความกล้าสุดๆอ่ะ
><

[indy❣zaka]

เครียดแทนมิ้วเลยค่ะ 
สลิ่มกำลังกลายร่างเป็นบอสลูซิเฟอร์แว้ววววววววววว  พี่เมตรจั๊ดด่วนนนน

[flyingploy]

 
หึหึ โปรดติดตามตอนต่อไป

[lovevva]

  ในที่สุดมิ้วค์ก็กล้าพูดสักที

เมตรก็คิดได้นะ เหี้ยน้อยกับเหี้ยใหญ่

สุดท้ายสลิ่มน่ารัก  เกี่ยวไหมเนี่ย

[DraCo_SLa13]

อ่านฉากท้ายแล้ว  นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่นอ่ะ  ที่ซามูไร2คน ยืนอยู่บนลาน  แล้วลมพัดผ่านใบไม้แห้งก็ลอยไปตามลม  วังเวง แต่โคดขำ

[Poes]

อยากรุ้ สลิ่มจะทำงัยยังกับมิ้วค์ ออกจะเป้นคนดี ขยันเรียน  เพอริเฟคสำหรับองุ่นแล้ว
อยู่ในสายตาด้วยนะเออ 

[urmein]

เอ่ออออ
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป??
ลุ้นโว้ยยยยยย

[Rockstar]

สลิ่มหวงน้องสุดยอดของสุดยอดแล้วอ่ะ
ชีวิตจริงเราว่ามีนะคนหวงน้องแบบนี้แต่ไม่เคยเจอกับตัว ฮ่าๆ
กดดันแทน คาดว่าสลิ่มคงอึ้ง แล้วก็เสียใจกับโกรธที่น้องตัวเองปิดบังมากกว่า
แต่อย่างมิวล์นี่เรียกได้ว่าจริงใจระดับนึงแล้วนะ ไม่กลัวลูกถีบบ้างเล้ย
คนที่โดนหนักกว่าคือเมตร สมรู้ร่วมคิด ฮ่าๆๆ

[C2U]

อ่าว  เอาหละสิ 


  เป็นกำลังใจให้มิวค์หน่อย   

แต่ท่าทาง  งานนี้ เมตรคงโดนหนักที่สุดนะ   

[WyJeen]

สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชอบใจจจจจจจจจจจจจจจจ

คิคิ 

[kokikung]

มิ้ววววววววววววววววว


กล้าหาญไปไหนทำใจนานไหมวะกว่าจะกล้า

ตื่นเต้นกับอาการของสลิ่ม

ไอ้พี่เมตรก็คงจะช่วยไม่ได้งานนี้

[kitty]

 :m20:ถึงกลับนิ่งอึ้งกันเลยทีเดียวววววววววววววววว

[SweetSacrifice]

จบตอนนี้เล่นเอารอตอนหน้าไม่ไหวเลย

กลัวจริงๆว่าองุ่นจะพาลโกรธเมตรไปด้วย

[aehJTS]

อ่านแล้วเรายังอดลุ้นแทนไม่ได้กลั้นลมหายใจตามตอนที่มิวค์เรียกสลิ่ม
หวังว่าสลิ่มคงจะเห็นใจน้อง ๆ นะอย่างน้อยเค้าก็กล้ายอมรับแล้วนะ นะ (อ้อนแทนซะงั้น)
  เบบี๋คะ