หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[suginosama]

มิวค์เยี่ยมมากค่ะ สลิ่มอึ้งไปเลย

รอลุ้นค่ะสลิ่มจะว่ายังไงบ้าง ^^

[ToeyTato]

อ่านตอนนี้ แล้วภาพของ จางกึนซอก โผล่ขึ้นมาเลยอ่ะ พออ่านที่บรรยากาศถึงการแต่งตัวของสลิ่มอ่ะ 5555 น่ารักดี ส่วนมิ้วค์ สู้ๆนะ

[vae_victis]

โห้ยยยยย กว่าจะอ่านมาได้ถึงตอนล่าสุดนี่แทบลากเลือด

ขอคารวะ แต่งได้โครตสนุกจิงๆเลยคะ 

อ่านแล้วขำไม่หยุด ความกวน...มีอยู่ทุกอณูจิงๆ

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

 

[kihaezzzzzz]

สลิ่มน่ารักอ่ะ  เเต่หลิ่มไม่ระเเคะระคายอะไรมั่งเลยเรอะ

มันน่าจะแอบสงสัยนะ สลิ่ม

[kuku]

มาต่อเหอะนะ ค้างอ่ะ

[luckyzaaa]

มารอลุ้นน้องมิ้วค์ด้วยคน
สลิ่มอย่าโกรธมิ้วค์เลยน้า ไม่พอใจอะไรก็ลงที่เมตรแล้วกัน 

[patchybelle]

อึ้ง นิ่ง เงียบไปเลย ฮ่าๆๆ

ถ้ามีพี่อย่างเมตรอ่ะรักตายเลย แต่มีพี่อย่างสลิ่มอ่ะโคดพ่อโคดแม่อยากมีอ่ะ รักน้องชิหาย

เป้นคำแทนตัวที่น่ารักมาก เหี้ยน้อย เหี้ยใหญ่  ชอบๆ

[gayraygirl]

เห็นภาพบรรยากาศเลยอ่ะ 
ลุ้นกะสลิ่มว่าจะว่ายังไง
เมตรถ้ามีเรื่องช่วยแยกด้วยนะเว้ย 555+

[kokikung]

เมื่อไหร่เหี้ยน้อยจะบอกรักเหี้ยใหญ่เต็มรูปแบบสะที

แอบจะลุ้นว่าจะมีไหม

แตที่แน่ๆๆตอนนี้ตื่นเต้นแทนมิ้วใจจะขาดและ

[kuku]

l miss You

[bbyuqin]

หึหึ ยืนไว้อาลัยให้มิ้วค์ 2 นาที บอกไปแล้ว ต้องรอหลิมหายช็อคก่อนถึงจะรู่ว่ารวดหรือไม่ 555
+1 จ้า

[akiko]

 o13กล้าดี สมเป็นน้องพี่เมตร แล้วสลิ่มจะว่าไง

[ToffeE_PrincE]

ดีแล้วมิวค์ อย่าปล่อยไว้เลย
ถ้าสลิ่มมารู้เอง มีหวัง แน่ๆ
บอกคนซื่อๆไปเลยว่าชอบ

 

[KaniSui]

ว้าวุ่น อ่าาาา

นอนไม่หลับ อยากอ่านต่อ..

[both^^]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกพี่สลิ่มช๊อคเลยอ่ะ
ต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย
น้ององุ่นเก่งมากๆ เก่งเหมือนสลิ่มเลยอ่ะ
ช่วงอ่านตอนน้องร้องเพลงน้ำตาแอบคลอ
รับรู้ถึงความผูกพันระหว่างพี่น้อง แงงง

[M23]

มิ้วจะโดนไหมเนี่ย
แต่อิพี่เมตรคงจะโดนหนักกว่าแหง....เฮอะะๆๆ

[Fish129]

อ่า  สลิ่มจะโกรธ มิค์ไหมเนี่ย



โอ้ย  ลุ้นๆๆ    มิลค์ กับพี่เมตรนี้คนละเรื่องกันเลยเนอะ

พี่น้อง กันจริงป่าวเนี่ย?

[kuku]

หัวหลิ่ม

[Ball]

เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ มันค้างมากกกอ่า 
อยากรู้ว่าสลิ่มจะว่าไงต่อ 

[sasa]

 

[しろやま としんや]

เหมือนจะได้ยินเสียง "ชิ้ง!" อ่ะ 5555+

ไว้อาลัยให้มิ้วล่วงหน้า

[KaniSui]

อยากอ่านแล้ว... ลงไปดิ้นๆๆๆๆๆ 

[BeeRY]

น้องมิ้วสุดยอดอะ ต้องรวบรวมความกล้ามากๆๆ
หวังว่าจะมีข่าวดีจากพี่หลิ่มเค้านะ

[pattybluet]

บรรยากาศแบบนี้มัน...
มิ้วค์สู้
แต่ชอบตอนที่สลิ่มบอกเด็กพวกนั้นว่า ถ้ากล้าก้อลอง โอ้วววว.. มาเฟียมากๆ

[pinkky_kiku]

สลิ่มจะว่ายังไงบ้างน๊าาาา

[~มือวางอันดับ1~]

+1มิวค์  เก่งว่ะ อิอิอิ

[amito]

ว้าว มิ้วค้กล้าบอกสลิ่มตรงๆแบบนี้ ลุ้นจัง

[Jimmeiiii*]

หัวหลิ่มมมมมมมมม

[เบบี้]

ตอนที่122  ช่องว่างระหว่างเรา


“......................”
“เอ่อ..” กูเอ่ยเสียงไปเพียงนิดเดียวก็ต้องเงียบไปเพราะสองคนมันยังยืนนิ่งกันอยู่
“เฮ้ย หลิมๆ” กูเรียกเตือนไว้แต่ขาเสือกเก้าไม่ออกเพราะตกใจที่อยู่ๆสลิ่มมันเดินเข้าไปหาไอ้มิ้วค์ทันทีก่อนที่จะกระชากคอเสื้อไอ้มิ้วค์จนไอ้มิ้วค์เซเข้าไปหาสลิ่ม  

ฟิ้ววววววววววววว~~

“.....................” น้องกูแมนมาก  แมนมากจริงๆเพราะแม่งยืนหลับตาปี๋เลย ห่า ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่เลยนะมึงไอ้มิ้วค์เอ๊ย   สลิ่มค้างหมัดที่กำไว้แน่นเหมือนจะต่อยไอ้มิ้วค์แต่ก็ไม่ต่อยไป  ไอ้มิ้วค์ยืนตัวเกร็งนิ่งก้มหน้าหลับตามาแนวนี้เชื้อพ่อกูแม่งเต็มๆอ่ะ  ไม่เคยสู้คน
“แม่งเอ๊ย!” สลิ่มสบถเสียงดังแล้วผลักไอ้มิ้วค์อย่างแรงจนตัวไอ้มิ้วค์ล้มลงพื้น  


ผลัวะ !!!!   ที่หนึ่ง

ผลัวะ !!!!    ที่สอง


“โอ้ยยยยย” กูร้องเพราะแม่งหมัดสลิ่มมันโดนที่เบ้าตากูเต็มๆ
“พี่เมตร” ไอ้มิ้วค์ร้องซะเสียงหลงวิ่งเข้ามาหากู
“สลิ่ม” กูเรียกไว้เพราะได้ยินเสียงสลิ่มมันเดินไปไกล  ตาซ้ายกูก็ลืมไม่ได้เพราะมันเจ็บจี๊ดมากๆ
“พี่เป็นไงบ้าง” ไอ้มิ้วค์ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“เจ็บสิวะ ห่า มึงเดินตามมันไปดิ” กูตะคอกใส่  
“แต่..” มันอ้ำอึ้งอีก
“ไป” กูกระแทกเสียงไล่มัน  ไอ้มิ้วค์มันก็ต้องไปแบบเสียไม่ได้  กูนั่งกุมเบ้าตาตัวเองจนมันอาการเจ็บเริ่มจางลง  สลิ่มแม่งเดินเข้ามาชกกูโดยที่กูไม่ได้ตั้งตัว  จะห้ามหรือก็ไม่กล้าเพราะกลัวมันจะอาละวาดกว่าเดิม  เลยปล่อยให้มือมันที่กำหมัดนั่นกระแทกเข้าที่เบ้าตามมาเต็มๆ
“พี่เมตรๆ”
“ไร”
“พี่สลิ่มขึ้นรถกับกลับพ่อแม่พี่เค้าไปแล้วอ่ะ” มันวิ่งมาบอก
“อ่าว”
“พอพี่เค้ากำลังเดินออกไปถนนใหญ่ รถพ่อแม่พี่เค้าจอดอยู่ตรงนั้นพ่อดี พี่เค้าก็วิ่งไปขึ้นเลยอ่ะ” มันพูดบอก
“เชี้ย เพราะมึงเลย โกรธกูไปด้วยแล้วแหงเลยแม่ง” กูบ่น
“ขอโทษ” มันพูดเสียงหงอย
“หายเจ็บรึยังอ่ะ แล้วจะขับรถไหวไหมเนี้ย” ไอ้มิ้วค์พูด  แล้วไอ้มิ้วค์ก็ขับไม่ได้ด้วยเพราะมันเสือกยังขับรถยนต์ไม่เป็น
“นั่งแม่งอย่างนี้แหละ ห่า” กูบ่นแล้วปล่อยมือออก แต่ตาซ้ายก็ยังหลับไว้อยู่เพราะมันปรับแสงไม่ทัน
“แต่มิ้วค์ก็รู้สึกสบายใจดีนะ” มันพูด
“แต่กูหนักใจ” กูพูดบ้าง
“โห ก็มันช่วยไม่ได้นี่ มันอึดอัด พี่ไม่เป็นมิ้วค์พี่ไม่รู้หรอก” มันพูดบอก
“เออ มึงไม่เป็นกูมึงก็ไม่รู้เหมือนกัน” กูบ่นบ้าง
“ทำไงล่ะทีนี้อ่ะ” ไอ้มิ้วค์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจแล้วนั่งลงกับพื้นข้างๆกู
“....................” แล้วจะตอบเหี้ยอะไรได้ล่ะ  เรื่องมาถึงขนาดนี้โกรธก็คงต้องปล่อยไปก่อนแหละวะ


.................
.................


“เฮ้ออออออออออ”
“รอบที่สิบแล้วมั้ง” ไอ้โมทบ่นกูที่นอนถอนหายใจพลิกตัวไปมาอยู่บนโซฟา
“มันไม่ยอมรับโทรศัพท์กูอ่ะ” กูบอก  ตั้งแต่เมื่อคืนสลิ่มมันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์กูเลยถึงเช้า  กูรู้ว่าวันนี้จนถึงวันเสาร์สลิ่มมันไม่มีเรียนดังนั้นมันก็ว่าง  ถ้าว่างมันก็ควรจะอยู่ที่บ้านมันกับพ่อแม่มันรึเปล่าอันนี้กูไม่แน่ใจ  อีกอย่างพอไม่รับโทรศัพท์กูแบบนี้กูก็เลยไม่กล้าโทรเข้าบ้านมันเท่าไหร่นัก
“มึงก็ไปหาน้องมันดิ” ไอ้โมทพูดได้ง่ายมาก
“คงจะออกมาเจอกูหรอก” กูพูด
“ก็ไปก่อนดิ” มันบอกอีก
“เฮ้อออ หาเรื่องให้กูจริงๆเลยไอ้เหี้ยมิ้วค์เอ๊ย” กูบ่น  
“หึ มึงก็อย่าไปว่ามันเลย แม่งซึมออกไปเรียนแต่เช้า” ไอ้โมทพูดยิ้มๆ  นอนแดกป๊อปคอร์นตาก็มองโทรทัศน์ไปสบายใจดีฉิบหาย
“เฮ้อออออออ ไปแต่งตัวก่อนว่ะ” กูบอก
“ไปไหน” มันเงยหน้ามาถาม
“บ้านเมียดิ” กูตอบเซ็งๆแล้วเดินขึ้นห้องมาแต่งตัวเพื่อไปหาคุณเมีย


ติ๊งต๊อง~~

ติ๊งต๊องๆ~~


“สลิ่มอยู่ไหมครับ” กูถามป้าแม่บ้านที่เดินออกมาเปิดประตูให้และหมาแม่งก็เห่ากันระงมไปหมด
“อยู่จ้ะ แต่หนูสลิ่มไม่ออกมาคุยกับใครตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ป้ายิ้มบอกแล้วเปิดอ้าประตูให้กูเข้าไปในบ้านได้สะดวกมากขึ้น
“แล้วแม่อยู่ไหมครับ” กูถามเพราะมองไปเห็นรถจอดอยู่เพียงคันเดียว  เพราะปกติจะจอดเรียงกันสามคันถ้าพ่อกับแม่มันอยู่ครบ
“อ๋อ ครับ” กูยิ้มรับแล้วพยายามเดินให้ไปถึงประตูบ้านมันเพราะหมามันวิ่งพันขากูอยู่นั่นแหละ
“ตามสบายเลยนะ ป้าไปตลาดแป๊บนึง ฝากบอกหนูเค้าด้วยล่ะ..ไม่รู้เป็นอะไร กับพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมคุยด้วย หนูองุ่นก็ไม่ยอมคุยด้วยเลย” ป้าบ่น
“ครับ” กูตอบแค่นั้นแล้วถอดรองเท้าไว้ตรงที่ถอดรองเท้า  ก่อนที่จะใส่รองเท้าสำหรับใส่ในบ้านที่วางเรียงไว้ตรงระเบียงเข้ามา  ในบ้านเงียบมากคงเพราะไม่มีใครอยู่เลย  กูได้ยินเสียงกีตาร์แว่วๆตรงห้องดนตรีของมัน
“....................” กูหยุดยืนอยู่ตรงประตู  มองเข้าไปเห็นสลิ่มมันนั่งเล่นกีตาร์คลาสสิกอยู่  ภายในห้องมืดนิดหน่อยเพราะไม่ได้เปิดไฟแต่ก็มีแสงสว่างจากข้างนอกช่วยทำให้ห้องยังพอสว่างอยู่บ้าง  กูยืนมองมันเพราะไม่รู้จะเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมเพราะดูเหมือนสลิ่มมันก็เหม่อลอยชอบกล  กีตาร์ที่กำลังดีดอยู่นั้นถ้าฟังดีๆก็จะรู้ว่าเล่นผิดไปผิดมา  สลิ่มมันจะเล่นเพลงนี้ Romance de amor บ่อยๆ ส่วนมากสลิ่มมันจะเล่นเร็วเพราะมันเป็นโรคจิต เหอะๆ แต่ถ้าเพลงนี้เล่นช้ามันก็เศร้าฉิบหายดีๆนี่แหละ กูฟังมันเล่นบ่อยจนกูจับได้เลยตอนนี้ว่าสลิ่มมันเล่นผิดช่องไปหมด  
“.....................” แล้วอยู่ดีๆมันก็หยุดเล่น  มันเอาหน้าซบกับกีตาร์ทั้งๆที่นั่งอยู่แล้วมันก็เล่นเพลงเดิมต่อโดยที่ไม่ได้มองสายสักนิด  ท่าทางดูลำบากน่าดูแต่ก็เสือกเล่นถูกขึ้นมาซะงั้น  กูยืนฟังจนมันเล่นจบเพลง


ก๊อก ๆ  ๆ


“.....................” สลิ่มหันกลับมามอง  กูเลยเปิดประตูเข้าไป
“เค้าเอง” กูยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปในห้อง
“.....................” สลิ่มเงียบหยุดทุกอย่าง  กูเดินเข้าไปแล้วนั่งยองๆลงข้างๆมันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์อ่ะ” กูพูด  สลิ่มเหลือบสายตามามองหน่อยเดียวก็หันไปมองด้านนอกแทน
“ที่รักอย่าโกรธมิ้วค์มันเลยนะ” กูพูด

แกร๊ก~~

ตึงงงงงงงงงง!!!

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บ..แม่ง จะด่าออกไปก็ไม่ได้เพราะกลัวมันโกรธมากกว่าเดิม  กูได้แต่ลูบหัวตัวเองที่โดนสลิ่มมันจงใจจะเอากีตาร์จะไปวางเก็บแต่มันกลับเอากีตาร์ผ่านหัวกูแล้วกีตาร์มันก็กระแทกเข้าที่หัวกูจนมีเสียงดัง “ตึง” นั่นแหละ แม่ง เจ็บ
“ซี๊ดดดดดด” กูร้องเบาๆแล้วเอามือจับหัวตัวเองไว้ก่อนที่จะมองหน้าสลิ่มเพื่อให้มันเห็นใจกูบ้าง
“....................” มันทำหน้านิ่งจับกีตาร์วางไว้เสร็จก็ลุกขึ้นยืน  กูเลยลุกขึ้นยืนตามและเกือบหน้ามืดเพราะเจ็บหัวแล้วเสือกยืนขึ้นเร็วไปหน่อย
“จะไปไหน” กูจับแขนมันไว้
“ยุ่ง” มันสะบัดแขนออกอีก
“โกรธก็พูดสิ” กูบอก
“พูดเหี้ยไร!” มันหันมาตะหวาดใส่
“แง่ง ขึ้นเสียงไมอ่ะ” เอาแอ๊บแบ้วไว้ก่อนเพราะเดี๋ยวมันจะโกรธหนักมากกว่าเดิม  แอบเนียนไปเดี๋ยวมันก็คงหายโกรธเองแหละ เหอะๆ
“สลิ่มค้าบ หายโกรธกูก่อนก็ได้นะ มึงจะโกรธไอ้มิ้วค์ก็ตามใจ..นะ” เป็นพี่ที่ดีเสมอ
“......................” สลิ่มตะหวัดหางตามามองขวางกูทันที
“แฮะๆ” กูยิ้มแหยๆกลบเกลื่อนสายตามันที่กำลังจะฆ่ากูละ
“ทำไมพวกมึงต้องปิดบังกูด้วย” มันพูดเสียงดังได้อีกอ่ะ
“ก็..มิ้วค์มันกลัวมึงโกรธอย่างที่เป็นนี่ไงเล่า” กูบอก
“ก็เลยสุมหัวกันโกหกกู” มันพูดอีก
“ขอโทษ” แต่มิ้วค์มันยังไม่ทันบอกเลยว่ากูสมรู้ร่วมคิดด้วย  แล้วมันรู้ได้ยังไงวะ
“มึงไม่คิดจะถามกูหน่อยหรอว่ากูรู้เรื่องมันด้วยรึเปล่า” กูพูด
“คนอย่างมึงอ่ะนะจะไม่รู้!” เง้อ..พูดซะรู้ถึงสันดารกูเลยไง -_---))
“เค้าอาจจะไม่รู้ก็ได้นะ” กูก็ยังเล่นไม่เลิกอีก


ผลัวะ !!!!


“เจ็บนะ” กูร้องแม่ง โดนอีกละ
“กลับไปเลยนะ” มันพูด
“ไม่” กูตอบเสียงดังฟังชัด
“ไอ้เหี้ย” มันด่าอีกครั้งหน้ามันก็เหมือนจะเอาชนะกูให้ได้
“พี่สลิ่ม!!”


แกร๊ก~~


“.......................” กูกับสลิ่มนิ่งหันไปมององุ่นที่เปิดประตูยิ้มร่าเข้ามาทันที  องุ่นชะงักเมื่อเห็นกูอยู่ในห้องด้วย
“สวัสดีค่ะ” องุ่นยกมือไหว้กู  กูก็ยิ้มรับ
“องุ่นซื้อนี่มาด้วยน้า” องุ่นที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่  กระเป๋าก็ยังสะพายอยู่เลยชูถุงองุ่นที่เพิ่งซื้อมาให้ดูอย่างตั้งใจ
“ไม่กิน” สลิ่มพูดเสียงแข็ง
“ทำไมล่ะ” องุ่นเสียงหงอยลงทันที
“......................” สลิ่มยืนนิ่งไม่มองหน้าน้องสาวตัวเอง
“เอ่อ งั้นเดี๋ยวพี่กินเองนะ” ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยกู  ก็แค่อยากให้สถานการณ์มันดีขึ้นอ่ะ
“พี่เป็นอะไร” องุ่นถาม
“โกรธอะไรหนูหรอ” องุ่นยืนก้มหน้านิ่ง
“.......................” สลิ่มเงียบอีก
“.......................” เวรเหอะ  ไม่ค่อยกดดันเท่าไหร่เลยนะ  T___T
“องุ่นคบกับมิ้วค์หรอ” สลิ่มพูดขึ้น
“อ๊ะ..” น้องไม่ต้องตกใจ  ยอมรับมันซะเถอะว่าเค้ารู้หมดแล้ว
“คือ..องุ่น” องุ่นหน้าเสียพูดตะกุกตะกักทันที
“.......................” สลิ่มยืนเงียบมองหน้าองุ่นนิ่งจนองุ่นน้ำตาคลอ
“โกหกพี่ทำไม” สลิ่มพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกนอกห้องไปเลย  ทิ้งไว้เหลือกูกับองุ่นที่พอสลิ่มเดินออกไปน้ำตาก็ไหลแหมะลงที่แก้มทันที
“อึก~” เวรแล้วไง  ทำไงละกูทีนี้
“ฮึก” องุ่นยืนร้องไห้  มือก็กำถุงองุ่นที่ซื้อมาไว้แน่น  
“เอ่อ อย่าร้องไห้เลยนะครับ” แม่ง เมียก็ไม่ใช่ ปลอบยังไงวะเนี้ยกู
“มิ้วค์มันเป็นคนบอกสลิ่มเองแหละ สลิ่มคงช็อคนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวไว้พี่คุยให้แล้วกันนะ” กูลูบหัวองุ่นเบาๆ  องุ่นเอาแต่ยืนร้องไห้  กูเลยเดินออกมาจากห้องเพื่อไปหาสลิ่มมัน
“ไปไหนแล้ววะเนี้ย” กูมองไปรอบบ้านก็ไม่เห็นมีใครเลยเดินไปที่ห้องของสลิ่มมันและปรากฏว่ามันอยู่ในห้องของมันจริงๆเพราะมันล็อกห้องแล้วเรียบร้อย
“สลิ่มครับ” กูเรียก
“หลิ่มเปิดให้หน่อยนะ” กูพูด
“......................” ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่


ก๊อก ๆ  ๆ


“สลิ่ม..องุ่นร้องไห้ใหญ่แล้วนะ” กูเอาเหตุมาจูงใจมันนิดหน่อย
“สลิ่มเปิดให้หน่อยนะ คุยกันก่อนไม่ได้หรอครับ” กูพูดอีก
“........................” เฮ้อ
“........................” กูเลยยืนเงียบบ้าง  กูยืนอยู่หน้าห้องเกือบสิบนาที  สลิ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดห้องให้  องุ่นเองก็ดูเหมือนจะยังอยู่ในห้องดนตรีอยู่เพราะไม่เดินมาตรงนี้เลย  รายนั้นเองก็คงอึ้งไปไม่แพ้กันที่พี่ชายตัวเองรู้เรื่องแล้ว
“สลิ่ม..” กูลองเรียกอีกครั้ง
“พรุ่งนี้พี่ต้องกลับบ้านแล้วนะครับ จะไม่ได้เจอกันแล้วนะ” กูพูดบอก และแน่นอน..กูโกหก  และที่กูกล้าพูดแบบนี้เพราะในบ้านไม่มีใครไง  ถ้าลองมีคนอยู่ดีป่านนี้ ฮื้มม..ไม่อยากจะนึกภาพและอีกอย่างคือสลิ่มมันจะไม่ค่อยจำวันกลับภูเก็ตของกูเท่าไหร่หรอก  มันจะเออออตามกูไปเรื่อยแบบฟังหูทะลุอีกหูแต่ไม่มีข้อมูลเข้าหัวมันเลย  กี่ครั้งๆมันจะถามกูซ้ำตลอดว่า “กลับบ้านวันไหนนะ กี่โมงอ่ะ” ถามแบบนี้จนวันที่กูเดินทางนั่นแหละ
“........................” ทิ้งจังหวะนิดหน่อยพอให้มันตื่นเต้นบ้าง
“เย็นนี้จะพาไปกินบุ๊ฟเฟ่ร้าน................ดีไหมครับ ไม่ไปหรอ” กูเอาเรื่องอื่นโยงเข้ามาด้วย มันจะได้กระตุ้นต่อมอยากเปิดให้มันบ้าง
“......................” ลุ้นระทึกมากกู
“กลับจริงๆนะ” กูย้ำพูด
“.......................” กูยืนเงียบเพื่อแกล้งบอกให้มันรู้ว่ากูไปแล้วจริงๆนะ
“.......................”


แกร๊ก~~


“โอ๋” กูรีบเข้าห้องทันทีเมื่อสลิ่มเปิดมาแล้วเจอกูยืนอยู่หน้าห้อง  มันก็ทำหน้างอใส่มากกว่าเดิมเหมือนโมโหที่กูแกล้งโกหกมันอีกแล้ว
“หึ ขอโทษ..เรื่องที่บอกว่ากลับพรุ่งนี้น่ะโกหก” กูพูดแล้วปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อย
“แต่เรื่องพาไปกินบุ๊ฟเฟ่น่ะไม่โกหกนะ ถ้าหายงอนก็จะพาไปนะครับ” กูบอกแล้วเข้าไปกอดมัน  สลิ่มหน้างอต้านแรงกูนิดหน่อยแต่ก็โดนกูกอดเข้าไว้อยู่ดี
“น้องน่ะเลี้ยงได้แต่ตัวกับให้ความรักเค้า ส่วนเค้าจะเป็นยังไงก็ปล่อยเค้าไปเถอะนะ” กูบอกแล้วลูบหลังสลิ่มเบาๆ
“อึก มันไม่ใช่..แค่นั้น สักหน่อย” สลิ่มพูดแล้วกอดตอบกูแน่น
“......................”
“เข้าใจ กูเข้าใจ” กูกับสลิ่มยืนกอดกันแน่นจนสลิ่มมันรู้สึกผ่อนคลายลงบ้างแล้วนั่นแหละ
“ร้องไห้เป็นเด็กไปได้” กูพูด
“กูไม่เด็ก” มันพูดเถียง
“หึครับ ไอ้วัยรุ่น” กูหัวเราะ
“ขี้โกหก” มันปล่อยจากกอดกูเสร็จก็ทุบเข้าที่ตัวกูทันที
“หึ เปล่าสักหน่อย” กูยิ้มแล้วจับมือมันมาจูบเบาๆ
“ไปคุยกับองุ่นเถอะ ยืนร้องไห้ไม่หยุดเลย” กูบอก
“อืม” สลิ่มพยักหน้าตอบให้เศร้าๆแล้วเดินไปเปิดประตู  กูเดินตามไปพร้อมกับปิดประตูให้  องุ่นเดินมายืนรออยู่ตรงทางจะเข้าห้องสลิ่มแต่ก็เหมือนไม่กล้าเข้ามาใกล้มากนัก  พอสลิ่มออกมาองุ่นก็ดูเหมือนจะตกใจนิดหน่อย
“พี่” องุ่นรีบเดินเข้ามากอดสลิ่มไว้ทันที
“หนูขอโทษ”
“องุ่นจะเลิกก็ได้ พี่อย่าโกรธเลยนะ” องุ่นพูดทั้งคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มอยู่
“.....................” สลิ่มยืนนิ่งแล้วกอดตอบ
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” สลิ่มพูด
“ที่จริง พี่เป็นพี่ที่ไม่ดีเลยใช่ไหม” สลิ่มพูด
“กับเรื่องแค่นี้ องุ่นก็ยังบอกพี่ไม่ได้”
“พี่เหมือนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับองุ่นเลย ที่จริงพี่ไม่รู้เลย” สลิ่มพูดน้ำตาคลอ
“ไม่..อึก” องุ่นพยายามจะพูดอธิบายอะไรสักอย่างแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล  เพราะเหมือนจะอยากร้องไห้มากกว่า เหอะๆ
“.......................” ทั้งสองต่างมองหน้ากัน  สลิ่มยิ้มให้องุ่นน้อยๆ
“มันเป็นเรื่องขององุ่นนินะ บางเรื่องพี่ไม่ต้องรู้หมดก็ได้” สลิ่มพูดยิ้มๆ
“ใช่..พี่ไม่ต้องรู้หมดก็ได้” สลิ่มย้ำพูดอีกครั้ง
“องุ่นขอโทษ” องุ่นเข้าไปกอดสลิ่มไว้อีกครั้งจนตัวสลิ่มเซไม่ทันตั้งตัว
“พี่ดูแลหนูดีทุกอย่าง หนูไม่ดีเอง อึก”
“หึ..ขอโทษนะที่โกรธไม่เข้าเรื่อง” สลิ่มยิ้มพูด มันคงรักน้องมันมากจริงๆอ่ะ ขนาดโกรธกูนี่กูง้อแทบตาย แต่ทำไมมันยกโทษให้น้องมันง่ายแท้วะ แมร่ง เคืองเล็กๆว่ะ
“พี่ไม่รู้ว่าช่องว่างของเรามันอยู่ตรงไหน บางทีพี่คิดว่าเราไม่มีด้วยซ้ำ แต่ที่จริงมันมี..โดยที่พี่ไม่รู้อะไรเลย” สลิ่มพูด
“แต่ก็ไม่ได้อยากให้คบกันอะนะ หึ” สลิ่มยิ้มบอก
“......................” องุ่นมองหน้าพี่ชายตัวเองยิ้มทั้งคราบน้ำตานั่น
“คบกันแบบพี่น้องก่อนไม่ได้หรอ ไม่เห็นต้องคบเป็นแฟนเลยนี่” สลิ่มพูดไม่ยอมมองตาองุ่น
“สมัยนี้เค้าก็เป็นแฟนแล้วทั้งนั้นแหละ” กูพูดขึ้น
“หุบปากไปเลย” มันหันมาค้อนใส่กู
“ค้าบ” แสรด ดุตลอดๆ และก็ต้องยอมรับผิดเพราะดันมีชนักติดหลังอยู่
“ถึงมิ้วค์มันจะเป็นคนดี” สลิ่มพูด
“กว่าพี่มันก็เหอะ!” มันหันมากระแทกเสียงเหมือนประชดกู
“แต่พี่ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี” สลิ่มบอก
“อ่าว ไหงงั้นอ่ะ” กูรีบค้านแทนน้องกูบ้าง
“คนเรายิ่งดี พอดีแตก มันจะโคตรเหี้ย” สลิ่มพูด แหม..รู้แจ้งเห็นแท้จริงจังเลยนะครับที่รัก
“ดูๆกันไปก่อนได้ไหม” สลิ่มพูดขอองุ่นอีกครั้ง
“อื้ม” องุ่นรีบพยักหน้าตอบ รายนี้ก็คงกลัวว่าพี่ชายจะงอนอีก
“พี่น่ะ ไม่ได้จะห้ามหรอกนะ” มึงก็ห้ามอยู่ไม่ใช่รึไงวะ -_-
“แต่พี่เป็นห่วง” สลิ่มพูด
“อืม องุ่นรู้” องุ่นยิ้มตอบ
“เป็นมิ้วค์ก็ได้ แต่ถ้าเป็นคนอื่นถึงเป็นพี่น้องกัน..ก็ไม่ได้” สลิ่มบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง อืมหืม..มึงไม่ได้ห้ามเลยจริงๆ มึงไม่ได้ห้ามน้องมึงเลยอ่ะสลิ่ม
“เพราะมันมีแต่พวกเหี้ยอยู่รอบตัวองุ่น” สลิ่มบอก
“ใครมาจีบบ้างหนูก็บอกหมดแหละ ยกเว้นพี่มิ้วค์คนเดียว..ก็องุ่น ชอบพี่มิ้วค์” ดีมาก..ฟังดูไอ้มิ้วค์ยังมีกำลังใจสู้ แต่ดูเหมือนน้ำเสียงที่องุ่นพูดนี่จะเบาเหลือเกินนะครับ  พูดให้มันชัดถ้อยชัดคำหน่อยสิ
“....................” สลิ่มเงียบหน้างอมองหน้าน้องสาวตัวเอง  เอ่อ..มิ้วค์  มึงโดนหักไปประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นแล้วแหละ  ดูเหมือนสลิ่มมันจะเกลียดมึงไปยี่สิบเปอร์เซ็นแล้วที่มึงไปแย่งความรักจากน้องสาวมันอ่ะ
“แต่พี่มิ้วค์เป็นคนดีนะคะ พี่เค้าไม่เคยล่วงเกินองุ่นเลย” เอ่อ..เป็นพี่มันหน่อยไม่ได้ กร๊าก
“คนเราไม่มีใครไม่มีข้อเสียหรอกนะองุ่น พี่..ไม่ได้จะว่ามิ้วค์ไม่ดี แต่พี่แค่อยากให้องุ่นมองมิ้วค์ครึ่งๆ ไม่ใช่หลับหูหลับตามองว่าอะไรก็ดีไปหมด” เอ่อ แรงอ่ะ
“มิ้วค์ก็เป็นน้องที่ดีอีกคนที่พี่รู้จัก แต่องุ่นเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวที่พี่รักที่สุด..ไม่ว่าใครหน้าไหน พี่ก็ไม่ไว้ใจทั้งนั้น” สลิ่มพูดแล้วลูบแก้มน้องสาวตัวเองเบาๆ
“อื้ม องุ่นก็รักพี่ที่สุดเหมือนกัน องุ่นจะไม่ทำอีกแล้ว องุ่นขอโทษนะคะ” องุ่นโผเข้ามากอดสลิ่มไว้อีกครั้ง  สลิ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วกอดตอบ
“พี่จะไปคุยกับมิ้วค์เอง ถ้าคบกันแบบพี่น้องกันก่อนไม่ได้..ก็ไม่ต้องคบ” สลิ่มพูดเสียงเรียบนิ่ง
“โหด” กูพูดลอยๆ ทำเอาองุ่นขำออกมา
“เสือก” มันด่ากลับ
“ถ้ามิ้วค์รักองุ่นจริงๆ หรือว่าองุ่นรักมิ้วค์จริงๆ พี่ก็จะไม่ว่าอะไรอีก..คบกันพี่ก็อยากให้มีขอบเขต พี่ไม่อยากให้องุ่นเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ พี่..ทนไม่ได้ถ้าน้องสาวพี่ต้องเป็นแบบนั้นรู้ไหมครับ” สลิ่มพูดมือก็ลูบหลังองุ่นเบาๆ
“ค่ะ”
     สลิ่มกับองุ่นนั่งคุยกันต่ออีกสักพัก  องุ่นก็เอาองุ่นที่ซื้อมาไปล้างให้เพื่อเอามาให้สลิ่มและกูกิน  ไม่นานป้าแต๋วแม่บ้านก็กลับมาพร้อมกับอาหารเต็มไม้เต็มมือ  ลูกสาวของป้าแกก็เข้าครัวกับป้าแกเพื่อทำอาหารเย็นนี้  สลิ่มยอมกลับบ้านกับกูเพราะดันทวงเรื่องบุ๊ฟเฟ่ขึ้นมา  กูเลยต้องพามันไปเพื่อไม่ให้ผิดสัญญา  มันเข้าไปเก็บของบางอย่างในห้องก่อนที่จะรอจนแม่กลับมาถึงบ้านแล้วขอเงินแม่มันก่อนที่จะกลับมาที่บ้านกูพร้อมกับกู  พอกลับมาถึงบ้านไอ้มิ้วค์ยังไม่กลับมาเลย  ส่วนไอ้โมทก็แซวๆเรื่องที่สลิ่มมันโกรธนิดหน่อย  กูชวนให้ไอ้โมทปิดร้านบ้างเพราะมันเองก็ดูเหนื่อยๆและชวนมันไปกินข้าวเย็นด้วยกัน  มันเองก็เลยตัดใจหยุดร้านสักวัน  กูว่ามันเองก็คงเหนื่อยมากจริงๆ

................>>>><<<<.................

[namtaan]

^
^
 
ขอจิ้มเบบี้สักจึ๊กแล้วค่อยเมนท์ นานๆได้จิ้มที

-------------

เมตรโดนไปเต็มๆ
สลิ่มเงียบไปเพราะแบบนี้เอง
ไม่ได้โกรธที่องุ่นคบกับมิ้วค์มากไปกว่าเคืองที่โดนโกหก ปิดบัง
ทำให้เหมือนมีช่องหว่างระหว่าง พี่น้อง และ คนรัก

ติดใจเรื่องที่สลิ่มไม่จำวันเดินทางของเมตร
คงไม่ใช่เพราะไม่สนใจ แต่ไม่อยากจำ เลือกปฏิเสธมากกว่ามั้ย
ยังไงเมตรก็เป็นหนึ่งเดียวที่เข้าถึงตัวสลิ่ม สลิ่มเปิดใจยอมรับ
น้องก็คงไม่อยากอยู่ห่างๆบ่อยหรือเปล่า

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะจ๊ะ  

กำลังจะไปนอนพอดี โชคดีๆได้อ่านก่อน หุหุ