หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pui]

 

[ToffeE_PrincE]

สลิ่มหายงอลแล้ว

ดีใจด้วยพี่เมตร

พี่เมตรก็เป็นพี่เมตรที่แมนตลอด

 

[pattybluet]

เป็นโชคดีของมิ้วค์ที่ประวัติยังดี เฮียเมตรเลยรับกรรมแทน  
แอบโล่งใจแทนมิ้วค์   เอาน่า.. พี่น้องก้อยังดี เนอะมิ้วค์เนอะ   ^^

[netwoon.km]

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมตรมึงโดนตลอด   
อยากให้พี่ชายหวงกูแบบสลิ่มจริงวุ้ย -3-

[lovevva]

  สลิ่มพาลโกรธเมตรไปด้วยเลยอ่ะ

แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้วน้า

[dragonfly08]

ดีนะที่ยังหันหน้ามาคุยกัน พี่น้องรักกันดีนะ

[Mura_saki]

เกือบไปอแล้วมั้ยล่ะมิ้วล์

แต่ก็ผ่านไปด้วยดีนะ

[Whatever it is]

สลิ่มโกรธแรงมาก เหอะๆ แต่ก็ยังดีกว่าที่คิดนะ ตอนแรกกลัวว่าจะโกรธนานกว่านี้ซะอีก 555 กะว่าพี่เมตรคงเละ เอิ๊กกกกกกกก

[faNg]

ตายยยยยยยยยยยยยยยย

สลิ่มน่ากลัวมากกกกกกกกกกก TT

ไอ่พี่เมตรถือว่าโชคดีนะ ๕๕๕๕๕๕๕

[KaniSui]

สลิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[จริงใจ]

มาเม้นท์ให้เบบี้ ยิ่งอ่านยิ่งหนุก
ตาจะเสื่อมอ่ะ อ่านจากมือถือ
มันเม้นท์ให้ไม่ได้ นานๆ จะมา
เม้นท์ทีอย่าว่ากันเด้อ รอตอนต่อไปจ้า

[qq_oo]

ถูกแล้วจ้า น้องน่ะเลี้ยงได้แต่ตัว 

สู้ๆๆ

[เบบี้]

ตอนที่123  จงยืนอยู่ด้วยกัน..แต่อย่าใกล้กันนัก


“โอ้ย อิ่ม~~” อืม..จากที่เห็นไม่น่าใช้คำว่าแดกเฉยๆ ต้องใช้คำว่า “โคตรแดก” ได้รึเปล่า  หลังจากที่ไอ้มิ้วค์กลับบ้านมาถึงแล้วมันเห็นสลิ่มมันก็อึ้งๆ  สลิ่มเรียกไอ้มิ้วค์ไปคุยตัวๆแบบสองต่อสอง  ไอ้มิ้วค์ก็เดินเกร็งๆเข้าไปหา  ไม่นานพวกมันสองคนก็ออกมาอย่างปกติจนกูงง  พอกูถามอะไรพวกมันก็ไม่ยอมพูดบอกอะไรเลยสักอย่าง  หลังจากรอไอ้มิ้วค์เก็บของเสร็จก็พากันออกมากินข้าวเย็นนี่แหละ
“สมควรอ่ะ” กูว่าแล้วเอามือจิ้มที่ท้องมัน
“โอ้ย หึหึ” สลิ่มหัวเราะรีบงอท้องเพราะมันคงแน่นน่าดู  ก็กินไปซะเยอะขนาดนั้นนิ
“เมตร” มันเอาหัวมาซบไหล่กู
“อยากกินไอติม” มันพูดแล้วเอามือชี้ไปทางตู้ไอศกรีมที่อยู่ไม่ไกลนัก  แต่กูว่ามันคงลุกไม่ไหวแล้วแหละ
“เดี๋ยวก็ท้องแตกตายพอดีอ่ะ” กูบ่นไปงั้นแต่ก็เสือกลุกขึ้นไปตักไอติมให้มันทันที  เกลียดตัวเองจริงๆ  เหอะๆ  พอตักไอติมให้สลิ่มมันเสร็จก็ตักให้ตัวเองด้วยอีกถ้วยนึง
“ใครเลี้ยงวะ” ไอ้โมททำหน้าเหรอหราหาคนจ่ายเงิน
“ใครอ่ะ” สลิ่มมันทำหน้าทำตาเหมือนไม่รับรู้บ้าง
“แกล้งตายดีกว่า” ไอ้มิ้วค์พูดแล้วทำท่าจะลงไปนอน
“พวกมึงนี่นะ” กูมองอย่างหน่ายๆ
“กูเลี้ยงก็ได้” กูพูด
“เย้” พวกมันพากันเฮทันที  เปลี่ยนสีหน้าเร็วอย่างกับจิ้งจกเปลี่ยนสีแน่ะ พอกินกันเสร็จก็นั่งพักนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยสักพัก  ตอนคิดเงินก็แน่นอนว่ากูเป็นคนจ่ายเงินนั่นแหละ  ขากลับไอ้โมทเป็นคนขับ  ให้ไอ้มิ้วค์มันนั่งหน้าไปเพราะกูจะนั่งกับเมียกู  ระหว่างที่นั่งไปสลิ่มมันก็เลื้อยไปเพราะมันดันอิ่มมากเกินไปจนนั่งไม่ได้เพราะแน่นท้อง  แล้วมีการบ่นว่าปวดขี้อีก..เฮ้อ ให้ตายเหอะ กูเชื่อมันเลยอ่ะ  แดกเสร็จก็จะขี้แม่งเป็นสเต็ปตลอด
“เฮ้อ..สบายตัวจัง” มันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เข้าไปอาบน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมง สลิ่มเดินใส่แต่บ๊อกเซอร์เอาผ้าขนหนูพาดไหล่เดินไปมา  มันเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะคอมแล้วนั่งเล่นคอมทั้งที่ยังแต่ตัวไม่เสร็จ
“ไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนสิ” กูพูดแล้วถอดเสื้อผ้าออกเพื่อจะอาบน้ำบ้าง  แต่ผลตอบรับที่ได้คือมันนั่งยิ้มแย้มนั่งเล่นเอ็มเอสเอ็นต่ออยู่ได้
“......................” กูเลยไม่พูดต่อ  กะว่าถ้าอาบน้ำออกมาเสร็จแล้วยังไม่ลุกมาแต่งตัวค่อยว่ากันอีกที  กูเข้าไปอาบน้ำประมาณสิบนาทีออกมาก็พบว่าสลิ่มมันยังนั่งยิ้มไปขำไปอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์  กูเดินนิ่งๆไปแต่งตัวโดยที่ไม่พูดอะไร  พอจัดการกับตัวเองเสร็จก็เดินไปปิดไฟห้อง
“อ่า” สลิ่มร้องหันมามองกู
“ก็บอกว่าให้แต่งตัวก่อนๆ” กูบอก
“แล้วเล่นอะไร” กูเดินเข้าไปจะดู
“เอ้..” มันดันตัวกูเหมือนจะไม่ยอมให้เข้าไปอ่าน
“อะไร” กูก้มถาม
“ก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวคุยบ้างดิ” มันพูด
“ก็ได้ ไม่ดูก็ได้” กูพูด
“กูให้แค่ห้านาทีนะ” กูบอกมัน
“เออ” มันตอบส่งๆ  กูเดินไปที่เตียง  สลิ่มมันก็เดินไปแต่ตัวทั้งๆที่กูก็ไม่เปิดไฟนี่แหละ  กูนอนลงที่เตียงเรียบร้อย  สลิ่มพอแต่งตัวเสร็จมันก็เดินไปนั่งเล่นคอมต่อ  กูรู้ตัวว่ากูยังนอนไม่หลับหรอกเพราะกะจะรอแกล้งสลิ่มมันต่ออีก  สลิ่มมันนั่งเล่นไม่สนใจผ่านไปประมาณสิบห้านาที
“มานอนได้แล้วครับ” กูบอก
“อืม” มันตอบสั้นๆแต่ตายังมองคอมอยู่
“สลิ่ม” กูเรียกอีกครั้ง
“รู้แล้ว” มันตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดหน่อยแล้วก็ปิดคอม  มันเดินคลำๆทางมาที่เตียงเพราะมันมืด  พอมันนั่งลงมาที่เตียงกูก็ดึงมันเข้ามากอดไว้ทันที
“อ๊ะ..ไหนบอกจะนอนไงเล่า” มันเอามือมาดันหน้ากูไว้ทันที
“หึ กูพูดหรอ” กูพูดแบบไม่สนใจแล้วก้มลงไปหอมแก้มมัน  สลิ่มดิ้นพยายามเอามือมาดันปากกูไว้แต่ก็โดนกูล็อกไว้ด้วยความรำคาญ
“เมื่อกี้คุยกับใคร” กูถาม
“ไอ้เขต” มันพูด
“แล้วใครอีก” กูถาม
“ไอ้วิทย์ ไอ้เว..นั่นแหละ” มันพูดขึ้นเสียงเหมือนตัดรำคาญ
“เชื่อก็ได้” กูพูด
“อะไร..ไม่ต้องมาพูดเหมือนกูโกหกได้ไหมละ” มันพูด
“ก็เปล่านิ กูยังไม่ได้พูดสักหน่อย มึงแหละร้อนตัว” กูบอก
“จะนอน ออกไปเซ่” มันว่าเพราะตัวกูไปอยู่ตรงหว่างขามันแล้วเรียบร้อย
“อือ ไอ้เมตร แม่ง ไอ้บ้า” มันว่าแต่มีหรอที่กูจะหยุด  กูเอามือลูบน้องชายมันจนสลิ่มเงียบปากไป  กูก้มลงไปจูบสลิ่มมันเองก็เผยปากยอมรับจูบกูเรียบร้อย
“เมตร” มันเรียก
“หื้ม” ตอบไปงั้นแต่ปากก็เสือกไม่หยุดจูบ
“เดี๋ยว..มีเรื่องจะคุยด้วย” มันบอกแล้วพยายามดันตัวกูไว้ด้วย
“อื้อ ไว้คุยทีหลัง” กูบอกแล้วจับมือมันออก  สลิ่มเงียบไปเมื่อกูไม่ยอมฟังอะไรมัน  กูจูบไซร์คอมันจนสลิ่มมันเบี่ยงตัวหนีร้องครางออกมาเบาๆ  กูจับมันถอดเสื้อออกทั้งๆที่มันก็เพิ่งใส่ไปเมื่อกี้เพราะโดนกูบังคับอะนะ  ที่บอกให้ใส่ก็เพื่อต้องการจะถอดเองนี่แหละ กร๊าก
“อ๊ะ อา” สลิ่มร้องทันทีเมื่อกูจูบไซร์ลงต่ำมากขึ้นเรื่อยๆ  มันได้แต่เอามือจับตัวกูไว้  อีกมือก็เกร็งจับผ้าห่มไว้แน่น
“ที่รัก” กูกระซิบพูดตรงแก้มสลิ่ม
“กลับบ้านด้วยกันเหอะนะ” กูพูดเพราะรู้สึกอยากให้มันกลับไปด้วยกันจริงๆ  เพราะรอบนี้กลับไปหลายวันคงคิดถึงแย่เลยอ่ะ
“กลับ..ไหน” สลิ่มลืมตาขึ้นมามองหน้ากู
“ไปภูเก็ตด้วยกันเหอะ” กูบอกมองหน้ามัน
“......................” สลิ่มเงียบ
“ก็..กูชวนไปบิ๊กเมาเท้นไง” มันพูดไม่ยอมมองตากู
“ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไปไง” กูบอก
“จะไปอ่ะ” มันพูดไม่เต็มปากเต็มคำเท่าไหร่
“......................” กูเงียบทำเอาสลิ่มหันหน้ามามอง กูจ้องหน้ามันนิ่ง
“อยากไปอ่ะ บัตรฟรีด้วย” มันพูดแล้วจับแขนกูที่คร่อมตัวมันอยู่
“......................” กูเงียบ
“มะ..” กูก้มลงไปจูบสลิ่มทันทีเพราะถ้าพูดต่อกูจะไม่ได้ทำต่อ  และกูกำลังรู้สึกเหมือนได้ที่ได้บัตรฟรีนี่ไม่ได้มาจากไอ้วิทย์ ไอ้เวหรือแม้กระทั่งไอ้เขตก็ด้วย  มันจะต้องมีอะไรมากกว่านี้ซึ่งตอนนี้กูไม่อยากรับรู้เพราะเดี๋ยวมันจะเสียอารมณ์ซะเปล่าๆ  กูพรมจูบสลิ่มมันไปทั้งตัว  มันเองก็โอนอ่อนตามเพราะสู้แรงกูไม่ได้
“อ๊ะ อึก..เจ็บ” สลิ่มร้องเพราะกูกัดหน้าอกมันทำเอาสลิ่มดิ้นหนีปากกู
“เจ็บอ่า” มันร้อง
“หึ” กูเสือกขำขึ้นมาอีก  ขำอ่ะ กร๊าก
“โอ้ย เจ็บนะ” กูลูบหัวตัวเองเพราะโดนสลิ่มมันตบเข้าให้
“ออกไปเลย” มันว่าแล้วดันตัวกู
“โอ๋ ขอโทษ” กูขึ้นไปหอมแก้มมันด้วยความหมันเขี้ยว   สลิ่มหันมาค้อนมองหน้ากูเหมือนงอนที่กูไปแกล้งมันแบบนั้นอีก  กูยิ้มให้แล้วก้มลงจูบมันอีกครั้งเพราะหมันเขี้ยวในความน่ารักของมัน  ให้มันได้อย่างนี้ดิ..งอนตลอดๆเลย
“......................” เหมือนจะเข้าสู่โหมดปกติ  สลิ่มมันนิ่งเงียบไปเพราะมันคงรู้ว่ากูจะทำมันจริงๆขึ้นมา  กูกับมันก็ไม่ได้ตึงโป๊ะกันมานานมากแล้ว  ตัวมันไปเรียน  ตัวกูไปทำงานให้พ่อพอกลับมาเจอกันมีเวลาไปนู่นนี่กันซะส่วนมาก  ถามกูว่าอยากทำไหมมันก็อยาก  แต่บางทีก็เป็นห่วงสลิ่มมันกลัวว่ามันจะไปเรียนไม่ไหว  กูเป็นบ้าถ้าให้กูทำทั้งวันกูก็สามารถทำได้ กร๊าก แต่สลิ่มมันคงยังไม่เคยเห็นด้านนั้นของกูเท่าไหร่นัก  กูเองก็ทำพอดีพองามกับสลิ่มมันมาตลอดอย่างมากภายในคืนเดียวก็สองครั้งสลิ่มก็แทบไม่มีแรงต่อแล้ว  เหอะๆ
“อ๊ะ อื้อ” สลิ่มเอามือมาจับข้อมือกูที่กำลังจัดการส่วนล่างของมันอยู่
“อย่าเกร็งสิครับ” กูบอกเพราะมันเหมือนไม่ยอมให้กูทำไปมากกว่านั้น
“เจ็บ” มันหลับตาพูดบอก
“อย่าเกร็งสิ” กูก้มลงไปกระซิบบอกอีกฝ่ายเพื่อให้มันผ่อนคลายมากขึ้น
“อึก อ่า” กูสอดนิ้วเข้าไปมากขึ้นกว่าเดิม  สลิ่มหลับตาแน่นบีบแขนกูทันที  กูได้แต่มองหน้าสลิ่มมันทั้งๆที่มือกูก็ทำงานอยู่  ก็ไม่ใช่อะไรก็แค่อยากมองมันก็เท่านั้นเอง  ยิ่งมองก็ยิ่งได้อารมณ์ แม่ง ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน พอกูเพิ่มนิ้วเข้าไปมากขึ้นสลิ่มมันก็ดิ้นเกร็งมากกว่าเดิม  กูก้มลงไปจูบมันก็เหมือนกับสลิ่มจะไม่มีสมาธิจูบตอบกูเท่าไหร่นัก  
“ซี๊ด สลิ่ม” กูถอดนิ้วออกทันทีไม่ได้บอกมันทำเอาสลิ่มนอนหายใจแรงขึ้น  มันเหลือบตาขึ้นมามองกูที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเอง  พอกูถอดเสื้อผ้าออกหมดสลิ่มมันก็หลับตาทันทีเมื่อกูเอื้อมมือไปที่หัวเตียงเพื่อจะหยิบของที่ต้องใช้งาน  
“ใส่ให้หน่อยดิ” กูบอก
“ไม่เอา” มันว่าแล้วจะดึงมือตัวเองหนีมือกู
“หึ..ใส่ให้หน่อยน้า” กูก้มลงไปหอมแก้มมันอีกครั้ง  กูจับมือสลิ่มให้มาจับของกู  มันเองก็เอาแต่จะชักมือกลับให้ได้  กูเอามือที่ถือถุงยางไปใส่ที่มือสลิ่มที่กำมือไว้แน่น  อีกมือกูก็บังคับให้มันจับที่น้องชายกูไว้
“อื้อสลิ่ม ที่รักครับ..ใส่ให้หน่อยนะ” กูกระซิบอ้อนอีก  ตอนนี้ถึงไม่ได้เปิดไฟกูก็รู้ว่าสลิ่มมันเขินขนาดไหน  ถ้าได้เปิดไฟกูว่าทั้งแก้มทั้งตัวมันก็คงแดงสะท้อนสู้กับไฟเป็นแน่
“....................” กูขยับตัวกูจากที่อยู่ระหว่างขาของมันให้เข้ามาใกล้สลิ่มมันมากขึ้น  มันลืมตาขึ้นมองกูแล้วแกะถุงยางอย่างตั้งใจ  กูมองมันอยู่ทุกการกระทำ  สลิ่มหยิบมาใส่ให้กูอย่างทุลักทุเลนิดหน่อย  นี่ถ้าเป็นแต่ก่อนที่กูทำกับเด็กกูไม่ต้องเอ่ยปากบอกเลยว่าใส่ให้หน่อย  เพราะมันจะใส่ให้เองแถมขึ้นเองด้วย เหี้ยจริงๆ..แต่ที่จริงกูก็ชอบนะแบบนั้นอะนะ กร๊าก
“อืมม” กูจับข้อมือสลิ่มไว้ทันทีเมื่อมันใส่ให้กูเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่กูก็ไม่ยอมให้มันเอามือออกจากน้องชายกูอยู่ดี
“เอ้ ไอ้บ้า” มันว่าแต่กูก็ยังไม่ยอมปล่อยมือมันอีก
“มือน่ารักจัง” กูแซวมือมันที่กำน้องชายกูอยู่
“โอยยย ซี้ด” กูร้องทันทีเมื่อสลิ่มมันแกล้งกูกลับโดยการบีบน้องชายกูแรงมากขึ้นแต่ก็เหมือนมันไม่กล้าบีบแรงมากกว่านั้นจริงๆจากที่จะต้องเจ็บกูกลับรู้สึกเสียวขึ้นมาซะงั้น
“ไอ้ลามก” มันว่าแล้วผ่อนคลายแรงมือของมันลง
“หึ” กูก้มลงไปจูบมันอีกครั้งก่อนที่จะจัดการสลิ่มมันต่อ  หลังจากนั้นก็เป็นการ “ตึงโป๊ะ!!!” ที่เร่าร้อนตามความปรารถนาของกูล้วนๆ  เอิ้กกกก..ไม่ต้องบอกว่ายาวนานเท่าไหร่แต่มันสุดๆไปเลย และนี่เป็นการได้เล่นท่าครั้งที่สองหลังจากที่เคยลองไปรอบที่แล้ว กร๊าก เพราะกูไม่กล้าทำอะไรสลิ่มมันมากนัก  แต่คราวก่อนกูลองอ้อนขอมันเปลี่ยนสไตล์การเล่นนิดหน่อย กูก็รู้ว่ามันอายอะนะแต่กูก็อยากทำอ่ะ เมื่อคืนสลิ่มมันก็น่ารักสุดๆไปเลยเอาแต่ร้องอย่างเดียว  บอกให้ทำอะไรก็ทำถึงจะดูไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เหอะ  แต่กูก็ถือว่าประสบความสำเร็จไปขั้นนึงแหละวะหลังจากที่คบกันมาสองปี เอิ๊กๆ


...............
...............


“สลิ่มตื่นได้แล้วครับ”
“อื้อ” มันอือแต่มันก็ยังพลิกตัวหนีพร้อมกับหยิบผ้าห่มอีกผืนมาคลุมหัวตัวเองไว้อีก  กูเดินไปเปิดผ้าม่านตรงหัวเตียง
“สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วนะ” กูบอกแล้วนั่งลงบนเตียงแล้วเข้าไปกอดสลิ่มมันไว้ทั้งๆที่ตัวมันมีแต่ผ้าห่มอยู่นั่นแหละ
“หายใจไม่ออก” มันบอกด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ทำข้าวกลางวันเสร็จแล้ว อาบน้ำแล้วรีบลงไปล่ะ” กูบอก
“ทำไรกินอ่ะ” มันเปิดผ้าห่มที่ปิดหน้าไว้ออก
“ทำปลาทับทิมนึ่งด้วย อยากกินไม่ใช่หรอ..ไอ้โมทออกไปซื้อปลามาให้เมื่อเช้านี้น่ะ” กูยิ้มบอก
“อยากกินโอวัตตินด้วย” มันลุกขึ้นนั่งพูดบอกแล้วเอามือขยี้ตาตัวเอง
“ค้าบ ลุกไปอาบน้ำสิ” กูบอกมัน
“เดี๋ยวลุกเองแหละ ออกไปสิ” มันหันมาบอก
“หึ ก็ลุกสิ” กูบอกมันแต่ก็ไม่ยอมลุกเพราะรู้ว่ามันไม่กล้าลุกตอนนี้หรอกเพราะว่ามันแก้ผ้าอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่ได้แต่งตัวให้มันเลย
“ก็ออกไปสิ” มันหน้างอพูดไล่อีก
“หึ จุ๊บ” กูก้มลงไปจุ๊บปากมันอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกนอกห้องมา
“ตื่นยัง” ไอ้โมทถาม
“ตื่นแล้ว อาบน้ำก่อน” กูบอก  
“เมื่อคืนกูได้ยินนะ” ไอ้โมทเดินมากระซิบ
“มึงได้ยินเพราะมึงแอบเอาหูแนบประตูห้องอ่ะสิ เหี้ยจริงๆ” กูส่ายหัวหน่ายๆ
“หึ..ก็จะลุกมาเข้าห้องน้ำ” มันขำอีก
“แล้วพี่เบนไปไหน” กูถาม
“ไปเอาของในรถ” ไอ้โมทบอก  วันนี้พี่เบนมาที่บ้านตั้งแต่เช้าเห็นไอ้โมทบอกว่าน่าจะให้มารู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่เจอกันนานๆครั้งที่ร้านหรือวันงานต่างๆ  มื้อกลางวันนี้พี่เบนกับไอ้โมทเลยช่วยกันทำกับข้าว  ส่วนกูกับไอ้มิ้วค์นั่งเล่นเกมกันตั้งแต่เช้าละ  ไม่นานสลิ่มมันก็เดินลงมาจากห้องด้วยความงัวเงียไม่เลิก  มันเดินมาหยุดไหว้พี่เบนด้วยอาการงงๆนิดหน่อยแต่ก็นั่งที่โต๊ะกับข้าวไม่พูดไม่จาเหมือนคนยังตื่นไม่เต็มที่
“พี่โมทๆ สลิ่มอยากกินปลาหมึกย่างจังอ่ะ” มันพูดบอกไอ้โมทที่กำลังจัดอาหารอยู่
“ไว้เย็นนี้แล้วกันนะ” ไอ้โมทยิ้มบอก
“อื้อ” สลิ่มยิ้มรับทันที  พวกกูกินข้าวกลางวันพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งแรก  เอ่อ..ถ้ามีน้ององุ่นมาด้วยอีกคนก็คงครบคู่พอดี  พอกินข้าวกันเสร็จสลิ่มกับมิ้วค์ก็ช่วยกันเก็บจานเพราะกูสั่ง  ตอนสลิ่มอยู่บ้านมันมันไม่เคยทำอะไรเองดังนั้นถ้ามาอยู่นี่ก็ควรจะช่วยๆกันบ้าง  เพราะโมทกับมิ้วค์มันไม่พูดว่าอะไรสลิ่มอยู่แล้ว  ถึงมันจะอยากบอกกูรึเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้ว่าอยากให้สลิ่มช่วยงานบ้านบ้างแต่มันเป็นพี่น้องกูมันก็คงไม่กล้าพูดหรอก  ดังนั้นกูเองก็ควรจะควบคุมสลิ่มมันเอง  สลิ่มเองมันก็อยากทำนั่นแหละแต่มันก็ทำไม่ค่อยจะเป็น เก้ๆกังๆ ไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทก็เลยไม่ค่อยอยากให้มันทำเท่าไหร่ หนึ่งคือกลัวของเสีย  สองคือสงสารสลิ่มมันด้วยนั่นแหละ
“โอ้ ไอ้พี่เมตรอ่ะ..โกงอีกละ” ไอ้มิ้วค์บ่น
“โกงห่าไรล่ะ มึงโง่เองอ่ะ” กูหัวเราะแล้วเอาตีนถีบไอ้มิ้วค์มันเบาๆที่มาเสือกว่าๆกูโกง
“มึงก็รู้ว่ามึงเล่นกับมัน มันก็โกงมึงอยู่แล้ว มึงจะเล่นทำไมวะ” ไอ้โมทพูดบอก  กูวางไพ่ลงบนผ้าแล้วนอนลงกับพื้นทันทีและยิ้มเย้ยตอบให้ไอ้มิ้วค์ด้วย
“แม่ง โคตรโกงอ่ะ” ไอ้มิ้วค์บ่นไม่เลิก
“เฮ้ยๆ เงินกู” กูรีบหยิบเงินกูที่แดกไอ้มิ้วค์มาได้ก่อนที่มันจะหยิบไป
“หึ..มึงทันไอ้เมตร มึงก็ไปบ่อนได้เลยอ่ะ” ไอ้โมทพูดขำๆ
“หึ..ไอ้เชี้ย” กูว่าไอ้โมทแล้วนอนยิ้มสบายใจเพราะได้เงินมาใช้เล่นอีกละ คึคึ
“แล้วน้องไปไหน” พี่เบนถาม
“ซ้อมอ่านบทอะไรของมันก็ไม่รู้” กูบอก พอกินเสร็จสลิ่มมันก็ขอตัวไปอ่านบทละครอะไรก็ไม่รู้  กูก็ฟังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเรื่องอะไรแต่เห็นมันบอกว่าต้องแสดงวันจันทร์นี้แล้วแหละ
“อยากได้เงินคืนเปล่า” กูถามไอ้มิ้วค์
“ไม” ไอ้มิ้วค์ถามกลับอย่างหวาดระแวงนิดหน่อย
“เล่นอีกตานึงดิ” กูบอกมัน
“......เหอะ” มันทำปากคำว่า “ตีน” แต่ไม่ออกเสียงใส่กู
“หึหึ” กูหัวเราะตอบแล้วเอาตีนไปพาดบนตักไอ้มิ้วค์มัน
“นวดขาให้หน่อยเดี๋ยวพี่ให้คืน” กูบอกมัน
“....................” ไอ้มิ้วค์หน้างอมองหน้ากู  ไอ้โมทก็เอาแต่นั่งหัวเราะอย่างเดียว
“แม่ง” ไอ้มิ้วค์บ่นแต่มันก็ยอมนวดขาให้กูอย่างไม่เต็มใจนัก
“ห้าร้อยนะมึง ท่องไว้ดิ” กูพูดบอกนอนให้ไอ้มิ้วค์มันนวดให้พร้อมกับโดนทุบขาเป็นระยะๆเพราะมันคงแค้นกูน่าดู  ไม่นานกูก็ต้องเอาเงินให้ไอ้มิ้วค์กลับคืนเพราะก็รู้สึกสงสารมันขึ้นมาที่โดนกูโกงมาตลอด เหอะๆ  กูลุกขึ้นเพื่อจะไปดูสลิ่มมันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าบ้านคนเดียว
“จงรักกันและกัน แต่อย่าสร้างพันธะแห่งรัก” กูเดินไปเกือบถึงสลิ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนตรงใต้ต้นไม้ก็ต้องหยุดยืน  เพราะมันกำลังนั่งหลับตาพูดอยู่คนเดียวโดยไม่ดูบทที่ถืออยู่ในมือ
“และขอให้ความรักนั้น เป็นเสมือนห้วงสมุทร..อันเคลื่อนไหวอยู่ระหว่างฝั่งแห่งวิญญาณของเธอทั้งสอง จงเติมถ้วยของกันและกัน..แต่อย่าดื่มจากถ้วยเดียวกัน จงให้ขนมปังแก่กัน..แต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน จงร้องและเริงรำด้วยกัน และจงมีความบันเทิง..แต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว  ดังเช่นสายพิณนั้นต่างอยู่โดดเดี่ยว..แต่ว่าสั่นสะเทือนด้วยทำนองดนตรีเดียวกัน” มันทิ้งจังหวะหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง
“....................” แต่มันก็ยังไม่ยอมลืมตา  ในมือก็ยังถือกระดาษไว้อยู่ มันออกแรงกำกระดาษมากขึ้นเหมือนกำลังใช้ความคิด
“อะไรต่อวะ” มันบ่นกับตัวเอง  กูยืนยิ้มขำสลิ่มมัน  กูนั่งยองๆลงเบาๆเพื่อไม่ให้สลิ่มมันได้ยินเพราะอยากฟังต่อ
“จงมอบดวงใจ..แต่มิใช่ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง  เพราะหัตถ์แห่งชีวิตอมตะเท่านั้นที่จะรับดวงใจของเธอไว้ได้  และจงยืนอยู่ด้วยกัน แต่อย่าใกล้กันนัก..เพราะว่าเสาของวิหารนั้นก็ยืนอยู่ห่างกัน..และต้นโพธิ์ ต้นไทรก็ไม่อาจเติบโตใต้ร่มเงาของกันได้”
“เย้..ได้ละ” มันลืมตาขึ้นแล้วเจอกูมันก็รีบหุบยิ้มลงทันที
“หึ น่ารักดี” กูบอก
“ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรอ” มันว่าแล้วหันกลับเข้าไปที่โต๊ะเหมือนเดิม
“เสร็จยัง..เข้าบ้านกันเหอะ” กูเดินข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ
“เสร็จแล้ว” มันบอกแล้วเก็บของเสร็จ  กูก็จับมือมันให้เดินตามมาด้วย
“เมตร” มันเรียก
“หื้ม”
“เมตร” มันดึงมือกูอีกเหมือนให้กูหันกลับไปสนใจมัน
“ค้าบ มีไร” กูหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้ามัน
“อยากไปบิ๊กเมาเท่น” มันบอกแล้วทำแก้มป่องใส่กูก่อนที่จะยิ้มออกมาเหมือนกลัวกูโกรธ
“อยากไปอ่ะ ไปกันเหอะน้า” มันเกาะแขนกูอ้อนอีก
“บอกว่าไปไม่ได้ไง กูต้องกลับบ้านอ่ะ จองตั๋วไปแล้วด้วย..บอกพ่อไปแล้วว่าจะกลับ” กูบอก เพราะกูจะต้องกลับวันที่สี่ ส่วนวันที่ห้าก็วันพ่อพอดีอ่ะ
“งั้นกูขอไปนะ” มันบอก
“บอกไปตั้งหลายรอบแล้วอ่ะว่าไม่ให้ไป” กูพูด
“อยากไป” มันบอก
“ไปกับใคร” กูถาม
“กับพวกวิทย์” มันบอก
“ทำไมบัตรฟรี” กูถามตรงๆ
“..................” สลิ่มเงียบหลบตาทันที
“อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่าทำไมบัตรฟรี” กูบอก
“ก็กูชวนมึงแล้วนี่ไง” สลิ่มพูดเถียงทันทีเหมือนรู้ว่ากูหมายความว่ายังไง
“ถึงกูว่างกูก็ไม่ไปเพราะบัตรฟรีจากไอ้เหี้ยเชนหรอก” กูพูด กูก็ไม่รู้อะนะว่าทำไมไอ้เหี้ยเชนถึงมาบัตรฟรีได้และกูไม่ต้องการรับรู้ด้วย
“เข้าพักก็ฟรี” มันพูดอีกเหมือนจะให้กูยอมให้ได้จริงๆ
“เออ ฟรีก็ไม่ไป” กูบอก
“แต่กูจะไป” มันย้อน
“ไม่ให้ไป” กูพูด
“จะไป” มันย้อนอีก
“ไม่ให้ไป” กูย้อนกลับทันที
“ไอ้บ้า จะไป” มันพูดเสียงดังใส่หน้ากูอีกครั้ง
“ไอ้ดื้อ กูบอกว่าไม่ให้ไป” กูพูดเสียงดังกลับใส่หน้าสลิ่มมันบ้าง
“จะไป จะไป จะไปๆๆๆๆ” มันหลับตาพูดถี่ยิบเหมือนต้องการชัยชนะ
“จะไป!!!!!” มันพูดตะคอกใส่อีกเป็นรอบสุดท้าย
“ไม่  ให้   ไป” กูย้ำเสียงดังฟังชัดกลับบ้าง
“...................” สลิ่มยืนคิ้วขมวดติดกันหน้างอมองหน้ากู
“...................” กูก็เงียบยืนจ้องหน้ามันกลับเป็นการย้ำบอกว่า “ยังไงก็ไม่ให้ไป”
“ไม่อยากให้ไป เป็นห่วงเข้าใจไหมครับ” กูพูดอย่างระงับสติอารมณ์ตัวเอง
“ไม่มีอะไร เพื่อนไปกันเยอะแยะ” มันบอก
“เพื่อนมึงไม่ใช่กู หรือกูเหมือนเพื่อนมึง” กูย้อน
“มึงอย่าหาเรื่องได้ไหมละ” มันพูด
“ไม่ได้หาเรื่อง นี่กำลังพูดดีๆ” กูบอก
“หาเรื่อง ก็ถ้าบอกให้ไป ก็จะได้ไม่ต้องยืนเถียงกันแบบนี้” มันพูด
“ก็พูดแล้วว่าไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป ถ้ามึงเข้าใจ..ก็จะได้ไม่ต้องมายืนเถียงกันแบบนี้” กูย้อนบ้าง
“........................” นี่เป็นการสะกดจิตกันเล็กน้อย
“พูดแล้วนะ” กูย้ำบอก
“เอาไปอ่าน!!” สลิ่มมันว่าแล้วเอากระดาษบทพูดของมันที่มันนั่งอ่านเมื่อกี้แป๊ะใส่หน้ากูอย่างแรงแล้วสะบัดแขนออกเดินหนีเข้าบ้านไปเลย  กูเองก็เข้าใจไอ้บทปรัชญาบ้าบอที่มันนั่งพูดเมื่อกี้นะเว้ย  เข้าใจทุกอย่างเลยแต่ว่ามันก็อดไม่ได้จริงๆอ่ะ  กูนั่งอยู่หน้าบ้านสักพักเพื่อรวบรวมสติอารมณ์ตัวเองให้นิ่งก่อนที่จะเข้าบ้าน  หลังจากนั้นก็เงียบต่างคนต่างงอนกันไปพักนึงจนเย็นกูถึงเข้าไปคุยกับมัน  แต่ก็ไม่ได้คุยเรื่องเดิมเปลี่ยนเรื่องเป็นชวนกินข้าวอะไรไปเรื่อย  กูเองก็ไม่อยากรับรู้แล้วเพราะถือว่าพูดไปแล้วมันก็คงต้องฟังกูบ้าง  ดังนั้นถ้ามันไปก็จะมีการเคืองเกิดขึ้นแน่นอน

................>>>><<<<..................

บทพูดในละครที่สลิ่มซ้อม
Credit: The prophet By Khalil Gibran (ในตอน  Marriage )

[mr_lhongza]

ขอบคุณครับ

[huimei]

ยังไงสลิ่มก็จะไปให้ได้ใช่มะ 
เอาน่าาา เชื่อฟังพี่เมตรหน่อย

  เบบี้

[bowbeauty]

อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค

มาเร็ว

เม้นก่อนค่อยอ่านเนอะ^^

[โจ๊กกุ้ง]

คราวนี้หลิ่มจะยอมเมตรบ้างมั้ยเนี่ย  แต่หลิ่มก็น่าจะดูแลตัวเองได้นะมีเพื่อนอยู่ด้วยอ่า 

[✪PATTY✪]

แอบแซดดดดดดดด

[bowbeauty]

บึ๊กเมาท์เทน หลิ่มลองไปสิ

หลิ่มไปดิ กลับมา ดราม่าหนัก หนัก

5555555555555555+

 

[kazhiki]

เข้าใจสลิ่มว่าอยากไปนะ เข้าใจเมตรด้วยว่าเป็นห่วง
เห้ออออออ -*- 

[zabzebra]

สลิ่มมันอยากให้พี่เมตรมันไปสวีทกันป่าว มันเลยแบบพูดว่าจะไปๆอ่ะ หรือว่า มันอยากไปเพื่อตัวเองอย่างเดียว กร๊ากกกกก

พี่เมตรก้อ ภาระเยอะเนอะ เดี๋ยวนั่น นี่ นู่น  กว่าจะตึ่งโป๊ะ ที ลุ้นแทบอึไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตึ่งโป๊ะ กันบ่อยๆเดะ จะได้ยิ้มได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

มาไวๆๆ อยากอ่านยาวๆซักตอน  เมื่อไหร่สลิ่มมันจะหายดื้อ โว้ววววววววววว

[covnizz]

 

[@StaR@]

เหมือนจะสงสารเมตรยังไงไม่รู้
เข้าใจสลิ่มว่าอยากไปยิ่งมีเพื่อนๆไปด้วย
ยิ่งอยากไปใหญ่เลยแต่อย่าลืมว่าบางครั้ง
ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเราจะทำยังไง
อยากให้สลิ่มเข้าใจเมตรถึงความเป็นห่วงน่ะสลิมน่ะ
 

[som]

รู้สึกว่าตอนนี้เฮียจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ
แต่สลิ่มกำลังจะกลับไปเป็นเด็กๆไงไม่รู้

[โน๊อา]

คอดนตรี สงสัยจะ โดนตรีน ไอ้เมตรล่ะมั้ง งานนี้

[A_ay]

อ่า..บทนี่มันช่าง
 

[Dear271136]

 

[C2U]

เพิ่งอ่านบทเดียวกับสลิ่ม เมื่อสองวันก่อน  

ก็ว่ามันคุ้นๆ  


ไอ่พี่เชน ยังไม่เลิกมาป้วนเปี้ยนกะสลิ่มอีกเรอะ  

[Poes]

อยากรู้ระสว่างสลิมกะพี่เมตร รอบนี้ใครจะชนะ ใจอยากให้พี่เมตรชนะบ้าง เพระาแลดูพี่แกแพ้ทางตลอด 

[naja]

จำได้ๆๆๆ ของคาริล ยิปราล
ไม่อยากจะบอกว่าจริงๆก็เคยเอามาปรับใช้กับแฟนนะ