หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[@StaR@]

ตอนนี้มาแบบจริงจังจริงๆ
แต่อย่างว่าอะไรที่ทำให้พ่อกับแม่สบายใจ
ก็ทำไปเถอะถ้าไม่ฝืนใจมากเกินไป
ก่อนที่จะไม่ได้ทำแล้วมานั่งคร่ำครวญว่าน่าจะทำ
 

[bowbeauty]

รวยไว,,,แบ่งน้องด้วยนะ พี่เมตร^^

[Yunatsu]

พี่เมตรดีขึ้นเยอะเลย ตั้งแต่มีหลิ่ม
555

พ่อแม่คงมะว่าอะไรหรอกกกก

[amito]

น่าดีใจแทนโมทเมตรมิ้วค์ ที่มีพ่อแม่ที่รัก เข้าใจ และพร้อมจะช่วยให้ลูกสามารถยืนได้ด้วยขาของตัวเอง การที่มีพ่อกับแม่ช่วยวางแผนอนาคตให้อย่างมั่นคงนี่มันดีจริงๆ 

จริงๆน้า

พ่อแม่บางคน รัก แต่ไม่เข้าใจ บางคนเข้าใจ แต่ช่วยอะไรไม่ได้ บางคนทั้งช่วยไม่ได้ทั้งไม่เข้าใจ เมตรโชคดีมากๆ ทำตามที่ท่านแนะนำเถอะ ตั้งหลักปักฐานได้แล้ว


ศึกการประลองใจครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ผู้ใดจะได้ครองชัยชนะะะะะะะะะ  "สลิ่มจะดื้อไม่ดื้อออออออ"  อยากอ่านต่อมากๆค่ะะะะะะะะ

[wapview]

 ในที่สุดที่เมตรก็เป็นหลักเป็นฐานสักที่

 สลิ่มจะได้ไม่อดอยาก 555+

[mc.q]

สลิ่มดื้อชัว
ส่วนเรื่องพ่อของเมตรนี่ก้ออยากรู้นะ ว่าพ่อคิดไง

~~~

[archi_10_001]

โอ้ยยยยยยยยยย สุดยอด เฮียเมตร ไม่ไหวละ อ้อนน่ารักเชียว อิอิ

[pui]

เมตร จะได้มีหลักมีฐานสักที
 

[kuku]

ขอทายว่าสลิ่มต้องไปแน่นอน

[namtaan]

ต่างก็ดื้อไปคนละแบบ

สลิ่มอย่าดื้อกับพี่เมตรนะ

เมตรก็อย่าดื้อกับพ่อแม่ด้วยเหมือนกัน

แต่ต้องลุ้นกันละ ว่าสลิ่มจะไปหรือไม่ไป เหอะๆๆๆๆๆ

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้จ้า

[knightofbabylon]

โมท เมตร มิ้วนับว่าโชคดีมากนะที่เกิดมาในครอบครัวที่มีพื้นฐานที่มั่นคง
คิดจะทำอะไรก็คิดให้ดีนะเมตร 


รอการประลองเชิงกันระหว่างเมตรกับหนูหลิ่มแหละเบบี้
อยากจะรู้จริงๆ ว่าสุดท้ายหนูหลิ่มจะไปหรือไม่ไป บิ๊กเม้าท์เท่นเนี่ย
 

[netwoon.km]

มาลุ้นตอนหน้าว่าจะถึงบิ๊กเม้าเท่นยัง เอิ้กก ก
แต่หลิมน่ารักอ้ะตอนนี้ ถึงจะดื้อและกวนก็เหอะ คึคึ

[Youch06]

สลิ่มหนีแน่ๆเลย ~~~
ฮี่ๆๆๆๆ
พอกลับมาเมตรก็จัดหนัก
กร๊ากกกกก

[Azitten]

อ่านตอนนี้แล้ว รุ้สึกว่าพี่เมตรดูโตขึ้นเยอะเลยอะ

ดูไม่เหมือนแรกๆๆจิงๆด้วย
เพราะสลิ่มช่ายป่าวอะ

ชอบครอบครัวพี่เมตรมาก
น่ารักดีอะ อบอุ่นด้วย

ตอนหน้าต้องดุเด็ดเผ็ดมันส์มากแน่ๆๆๆอะ

ใครจะชนะ 55

[jimmyFG]

 

[ak2u]

วัดใจว่า  สลิ่มจะดื้อไหม ??


ชอบแม่เมตรอยากเป็นลูกสะใภ้ ฮา ๆ



พี่เมตรแลดูหื่นมาก ตอนตื่น  เขิลแทนสลิ่มจังคร๊าบบบบ

[faNg]

สลิ่ม ดื้อออออออออออออออ รึป่าว ? 

เมตรรีบกลับมาดูนะว่า สลิ่มดื้อมั้ย 

[scottoppa]

ชอบพ่อแม่บ้านนี้จริงๆ
พี่เมตรก็อย่าดื้อนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตกลงสลิ่ม ดื้อไหม ไป บมท. รึป่าว

[เบบี้]

ตอนที่125  คนน่ารักมักใจร้าย


“เมตรว่าแบบนี้สวยกว่าอ่ะ” กูบอกแล้วชี้ไปที่รูปที่แม่ถืออยู่
“แม่ก็ว่างั้นแหละ แต่ว่าที่ประชุมมันจะเอาแบบนี้ มันบอกว่าแบบนี้ดูดีคลาสสิกกว่า” แม่กูทำเสียงคำว่า “คลาสสิก” ได้สตอร์เบอร์รี่มากๆ
“งั้นแสดงว่าเราหัวไม่ถึงอ่ะดิ” กูพูด
“หึ..” แม่แสยะยิ้มกวนได้อีก
“ขอโทษครับ” พนักงานเดินมาเสิร์ฟน้ำให้  
“มาแล้วค่าผู้จัดการรรรรรรรร~” พี่โสภณวิ่งกับพวกพี่พนักงานอีกสองคนแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าแม่กู
“หวัดดีครับ” กูยิ้มให้
“อร๊ายยยย” -_-- เอ่อ  ไม่ต้องมองต่ำที่ร่างกายกูขนาดนั้นก็ได้  
“เน้..ลูกชายชั้น!” แม่เตือนสติพี่โสภณ  พี่เค้าเป็นหัวหน้าดูแลความเรียบร้อยของโรงแรมนี้  พูดง่ายๆก็เป็นลูกน้องแม่กูนั่นแหละ  วันนี้พี่แกต้องมารับระเบียบงานใหม่ที่แม่กูเพิ่งเข้าประชุมไปเมื่อวาน
“นี่ระเบียบใหม่ ฝากบอกทุกคนด้วยล่ะ” แม่ยื่นแฟ้มงานให้
“ได้ค่ะ” พี่โสภณยิ้มรับแฟ้มไป
“น้องเมตรคืนนี้มีเพลงแจ๊สที่บาร์เบียร์ ไปด้วยกันไหมคะ” พี่โสภณพูด
“ถามแม่ดีกว่านะครับพี่ภณ” กูพูด
“อ๊าย หยุดเรียกว่าพี่ภณนะคะ ต้องเรียกว่าพิ้งกี้..ไหนพูดตามสิคะ พิ้งกี้” พี่โสภณพูด
“เอ่อ ครับ..พี่พิ้งกี้” กูพูด
“ชื่อเหมือนหมาข้างบ้านเลยอ่ะ” แม่พูด
“ค่าบอส..แรงนะคะ ระวังลูกชายไว้ล่ะ” พี่เค้าพูดแล้วหันมาเล่นหน้าเล่นตาใส่กู
“ลูกชายผู้จัดการหรอคะ” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“จ้ะ” แม่ตอบ
“ตัวจริง..หล่อกว่าในรูปอีกอ่ะ” พี่เค้ายิ้มพูดใส่กันทำเอาพี่โสภณหันไปค้อน
“ชะนีนี่มันคันจริงๆนะ” พี่แกกัดฟันพูดเหมือนหมันไส้
“ค่ะ ก็คันไปไม่แพ้กว่าพี่โสภณหรอก” พี่ผู้หญิงคนนั้นย้อนและย้ำคำว่าโสภณด้วย
“อ๊ายยยยยยยย!!” โอ้ย หูกูจะแตกละ
“นี่สำรวมหน่อยได้ไหม” แม่ว่าปรามๆ
“ขอโทษค่ะ” พวกพี่เค้าพูดพร้อมกัน
“ไปทำงานไป” แม่พูดไล่ๆ
“แต่ว่า” พี่โสภณหันมามองกูอีก  แล้วก็มองมาตรงหว่างขากูที่ใส่กางเกงว่ายน้ำอยู่  อยากมองๆไปยังไงก็เอาไปไม่ได้และกูก็ไม่อายด้วย เหอะๆ
“แฟนลูกชั้น หน้าสวยกว่าแกพันเท่า” แม่ทำเสียงใส่พี่โสภณทันทีเมื่อเห็นพี่โสภณแกจ้องกูตาไม่กระพริบ
“อ๊าย บอสอ่ะ..ขัดใจจริงๆ” พี่แกเหวี่ยงนิดหน่อยแล้วเดินสะบัดตูดไปเลย
“แม่สนิทกับพี่เค้าจัง” กูพูด
“ก็ค่อนข้างสนิทนะ มันทำงานดีนังพิ้งกี้น่ะ เก่ง..เป็นเร็ว รู้เร็ว ไม่เกี่ยงงานแม่ก็เลยชอบมัน” แม่บอก
“แล้ววันนี้แม่จะไม่ขึ้นไปออฟฟิตแล้วหรอ” กูถาม
“ไม่ละ..ขี้เกียจ” แม่ตอบ  ทั้งๆที่ออฟฟิตขึ้นลิฟต์ไปก็ถึงละ  ตอนนี้กูกับแม่มานั่งอยู่ตรงสระว่ายน้ำของโรงแรม  กูอยากว่ายน้ำเลยให้แม่มานั่งเป็นเพื่อนเพราะเค้ากลัวโดนคนฉุดไปปล้ำ   กูลงไปว่ายน้ำอีกรอบแล้วแช่อยู่ในน้ำมองคนอื่นไปเรื่อย  มองเด็ก  มองผู้หญิง  มองผู้ชาย  มองฝรั่งจนตัวเริ่มเปื่อยก็ขึ้นจากสระ
“แม่..เมตรอยากกินสเต็กอ่ะ” กูบอกแล้วหยิบผ้าขนหนูมาห่ม
“สั่งสิ” แม่บอก
“เมตรเข้าไปในโรงแรมทั้งอย่างนี้ได้เปล่า” กูบอกนี่หมายถึงสภาพกูตอนนี้ที่ยังไม่อยากแต่งตัว  คือใส่แต่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวอยู่  แม่เงยหน้าขึ้นมามอง
“ได้..ถ้าไม่อาย” แม่พูด
“แม่เคยอายเปล่าล่ะ” กูย้อนยิ้มๆ
“หึ ไอ้นี่นิ” แม่ว่าส่งท้าย  กูเอาผ้าขนหนูมานุ่งไว้แล้วเดินเข้าโรงแรมมันทั้งอย่างนั้น  กูเลือกร้านว่าจะเข้าร้านไหนดีก่อนที่จะเดินเข้าไปสั่งอาหาร  คนในร้านอาหารก็มองกูบ้างเล็กน้อย  แต่พนักงานก็ต้องต้อนรับขับสู้ดีถึงแม้ว่าในใจมันอาจจะว่ากูก็ตามว่ากูหน้าด้าน  พอกูสั่งอาหารเสร็จกูก็กลับมานั่งอยู่กับแม่แล้วกดโทรหาสลิ่มมัน


ตู๊ดด ๆ  ๆ   ๆ


กูเดินออกมาคุยส่วนตัว  แม่ก็ไม่ได้มองหรือสนใจอะไรเพราะแม่กำลังสนใจงานของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะอยู่
“ฮัลโหล” สลิ่มพูด
“อยู่ไหนครับ” กูถามเพราะได้ยินเสียงดังอยู่รอบตัวมัน
“อยู่บนรถ” มันพูด
“รถใครอ่ะ..ไปไหน” กูถาม
“รถไอ้วิทย์” สลิ่มพูดเสียงเบาลง  รอบตัวมันเสียงก็เริ่มเบาลงด้วย
“ไปไหนครับ” กูถามพยายามข่มน้ำเสียงตัวเอง
“....................” สลิ่มเงียบ  กลายเป็นว่าตอนนี้เสียงรอบตัวมันเงียบสนิท
“ไปไหน” กูถามซ้ำ
“ไป..เขาใหญ่” มันพูด
“....................” กูเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี  ใจมันไม่ได้เต้นระรัวเหมือนโกรธแต่มันอึ้งเพราะมันไม่มีท่าทีว่าจะบอกกูก่อนหน้านี้กูเลยลืมเรื่องนี้ไปแล้วเพราะคิดว่ามันคงจะไม่ไป
“ก็ถ้ากูขอมึง..มึงก็จะไม่ให้กูมา” มันพูด
“.....................” กูเงียบนิ่ง  จะพูดก็พูดไม่ออกเพราะปากมันหนักขึ้นมาดื้อๆ  สลิ่มเงียบส่วนคนที่อยู่รอบข้างมันก็เงียบด้วยเช่นกัน
“มึงก็เลยไป” กูพูดออกไปและรู้สึกว่าตัวเองทิ้งเสียงได้ห้วนพอควร
“ก็ถ้ากูบอกก่อนหน้านี้ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกอ่ะ” มันพูด
“กูก็ไม่อยากทะเลาะ มึงคิดว่ากูอยากทะเลาะรึไง” กูย้อนขึ้นเสียงขึ้นมาจนไอ้ฝรั่งข้างๆหันมามองหน้ากู
“......................” สลิ่มเงียบ  กูนั่งใจเต้นตูมตามเหมือนจะระเบิดขึ้นมาซะให้ได้  อยู่ดีๆมันก็เหมือนระเบิดลงเมื่อกูพูดสิ่งที่กูอยากจะพูดมันก็เลยหยุดไม่อยู่เท่าไหร่นัก


ติ๊ด !!!


กูกดวางสายทันทีเมื่อต่างคนต่างเงียบ  ไม่มีคำพูดร่ำลาก่อนการวางสายจากกูแม้แต่คำเดียว  เพราะกูรู้ดีว่าตอนนี้ต่างคนก็ต่างโมโห  สลิ่มเองมันก็คงคิดถึงเหตุผลของมัน  ส่วนกูเองก็มองตามเหตุผลของกู..มันก็คงพูดกันไม่จบหรอกแบบนี้
“มีอะไร” แม่ถามเมื่อกูเดินกลับมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“เปล่า” กูตอบ
“แล้วโมโหอะไร” แม่ถามอีก
“น่าเบื่อ..สลิ่มแม่งไม่เคยฟังเมตรเลย” กูบอก
“....................” แม่มองหน้าเหมือนถามกูว่าเกิดอะไรขึ้นประมาณนั้น
“เมตรบอกไม่ให้ไปเขาใหญ่ มันก็ยังจะไป” กูพูด
“แล้วน้องไปแล้วทำไมล่ะ” แม่พูด
“ก็เมตรไม่อยากให้ไป มันไปกับรุ่นพี่มัน..เมตรไม่ชอบ ไอ้ห่านั่นมันชอบสลิ่ม” กูบอก
“แล้วไง น้องมันชอบด้วยรึเปล่าล่ะ..แกก็ใจกว้างหน่อยสิ” แม่พูดขำๆ
“ให้เท่ามหาสมุทรเลยไหม” กูย้อนแม่
“มันก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะไม่ให้ทะเลาะกันได้ยังไง..น้องมันอยากไปก็เรื่องของน้องมันสิ น้องมันเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง แกจะไปตีกรอบให้ได้ยังไง” แม่ว่า
“แต่เมตรตามใจมันมาตลอด มันเชื่อเมตรบ้างไม่ได้เลยรึไง” กูพูด
“ถ้าแกไม่ทำความเข้าใจ แกก็จะทะเลาะกันอยู่อย่างนี้แหละ” แม่พูดบอก
“แล้วถ้าพ่อไปกับผู้หญิงที่พ่อเคยคบด้วย แม่จะให้ไปไหมล่ะ” กูย้อนบ้าง
“.....................” แม่มองหน้ากูอย่างหาเรื่องกลับทันที
“มันคนละเรื่องกันเว้ย” แม่พูด
“ถ้าไม่พูดกันดีๆ น้องมันจะเชื่อแกได้ยังไง..ถ้ายิ่งโมโหใส่แบบนี้น้องมันก็คงเตลิดไปอีกนั่นแหละ” แม่พูด
“.....................” กูนั่งเงียบ  เซ็ง  ขนาดแม่ยังไม่เข้าข้าง
“เมตรไม่ใจอ่อนหรอกคราวนี้อ่ะ..เมตรไม่ได้จะเอาชนะนะ แต่เมตรอยากให้มันรู้บ้างว่าเมตรเสียใจ ที่มันทำเหมือนคำพูดของเมตรไม่เคยมีค่าสำหรับมัน” กูพูด
“เอาน่า” แม่จับไหล่กูเบาๆ  กูนั่งเซ็งอยู่สักพัก  ส่วนแม่กูก็นั่งทำงานต่อจนสเต็กมาเสิร์ฟ  กูนั่งกินสเต็กส่วนแม่นั่งทำงานไปด้วย  
“แม่..ไป.............กันเหอะ” กูบอก
“เมตรอยากตัดผม” กูพูดแล้วลูบผมตัวเองส่องกระจกเพราะรู้สึกว่าผมของตัวเองผมยาวมากแล้ว
“ก็ดี..แม่ตัดด้วย เลือกทรงให้แม่ด้วยนะ” แม่บอก
“ทรงเดียวกับเมตรเลยม๊ะ” กูยิ้มบอก  แม่ยิ้มให้กูก่อนที่จะดูงานต่อ  กูไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมานั่งรอแม่งขึ้นไปออฟฟิตเอาแฟ้มงานไปเก็บก่อนที่จะไปห้างกับแม่พร้อมกันและไปที่ร้านทำผมร้านประจำของแม่ก่อนด้วย
“ไถสองข้างสองระดับ เอาถึงตรงนี้อ่ะครับ” กูชี้ๆบอกพี่ช่างตัดผม
“เอางั้นเลย” แม่ถาม
“เอางี้แหละ” กูตอบ
“ไว้รากไทรหน่อยนึงเนอะ” พี่ช่างตัดผมบอกแล้วยิ้มให้กูในกระจก
“ครับ แต่ไม่เอามากนะ” กูบอกพี่แก
“สักลายไหม” พี่เค้าถามอีก
“ไม่ครับ” กูตอบเพราะถ้าสักลายด้วยกูว่ากูคงแว้นซ์เกินที่จะต้องการเท่แล้วแหละ แสรด  กูนั่งเฉยๆโดนพี่ช่างตัดผมจัดการผมกูซะเรียบร้อยดิบดี  แล้วก็ได้สเปรย์กับแว็กซ์ผมกลับมาด้วยเพื่อสำหรับเวลาอยากจัดทรงผมให้มันเข้ารูปเข้าร่างหน่อย  แต่ถ้าไม่ใช่แว็กซ์ก็ฉีดสเปรย์เล็กน้อยก็พอไปได้แล้ว
“เอาสีนี้” กูชี้ไปที่น้ำยาโกรกผมที่จะให้แม่โกรก
“เอาทรงนี้เลยแม่” กูชี้ทรงตัดซอยสั้นแล้วดัดหยิกให้มันทุยสูงขึ้น เพราะตอนนี้แม่ตัดบ๊อบเทแบบหลังสั้นหน้ายาวอยู่
“ทรงนี้แหละ” แม่หันไปบอกพนักงานเหมือนบอกว่าให้ทำตามที่กูบอก
“แหม ลูกชายน่ารักจังเลยนะคะ” พี่กระเทยพูด  กูยิ้มให้พี่แกแล้วไปนั่งรอแม่  ผมแม่นานอยู่เหมือนกันกว่าจะทำนู่นทำนี่เสร็จนี่กูหลับไปสองตื่นได้  พอจัดการกับทรงผมของเราทั้งคู่เสร็จกูกับแม่ก็ไม่รู้เอาแรงมาจากไหนนักหนา  นี่กูกะว่ากลับไปบ้านกูจะนอนทิ้งดิ่งไปเลยเพราะไม่อยากคิดเรื่องของสลิ่มมัน  ถ้ากลับหัวค่ำก็ต้องนั่งรอโทรศัพท์จากมันอีกกูเลยคิดว่าทำตัวให้เหนื่อยจะได้นอนแล้วน็อกทีเดียวเลย  อีกอย่างวันนี้กูกะจะถล่มเงินแม่กูก่อนกลับด้วย กร๊าก นานๆจะออกมาช็อปปิ้งกับแม่แบบนี้สักที
“เท่าไหร่อ่ะ” แม่เดินเข้ามาถามเพราะกูยืนจ้องอยู่ที่เสื้อแจ๊กเก็ตตัวนี้อยู่นานแล้ว
“สี่พันห้า” กูบอก
“เมตรอยากได้” กูพูดบอกให้แม่รับรู้ก่อนเลยทันที
“เอาสิ” ง่ายมาก..โอเค งั้นไม่เกรงใจนะ กร๊าก
“ให้น้องกับโมทด้วยคนละตัว” แม่บอก  ก็ดี..เสมอภาคกันทุกคน  อ่าวเวร..แล้วสลิ่มล่ะ  
“Varsity Jacket รุ่นนี้เพิ่งมาใหม่เลยนะคะ..รุ่นนี้มีมาสามสีค่ะ” พี่พนักงานเดินมาบอก  กูยืนดูแบบลายเสื้อที่เป็นแบบเสื้อของทีมฮอกกี้  หันไปอีกทีแม่ไปอยู่ตรงมุมเสื้อผ้าผู้หญิงแล้วหยิบกางเกงยีนไปลองเรียบร้อยไม่ได้สนใจลูก  ก็ดีในเมื่อแม่ไม่สนใจกู  กูจะได้จัดหนักให้กระเป๋าตังแม่ซะเลย
“ฮอกกี้สีนี้มีไซด์เอ็มไหมครับ” กูถามเพราะจะเอาแบบฮอกกี้แต่เป็นสีเหลืองฟ้าให้ไอ้มิ้วค์มันเพราะดูสดใสดี  
“มีค่ะ สักครู่นะคะ” พี่เค้าบอกแล้วเดินหายไป  และก็มีพี่พนักงานอีกคนมายืนยิ้มมองหน้ากูเหมือนจะให้ความช่วยเหลืออีกคน
“เฮ้ย” กูตาแทบทะลักเมื่อเห็นเสื้อลายออกแนวญี่ปุ่นอีกลายที่อยู่ร้านยี่ห้อข้างๆติดกัน  
“เดี๋ยวมานะครับ” กูบอกพี่ที่ร้านนี้เสร็จก็เดินตามไปร้านนั้นทันที  
“ตัวนี้ของ Souvenir Jacket ลายนี้มีสามสีค่ะ” พี่พนักงานเดินมาเหมือนรู้งาน  กูตาแทบทะลักเมื่อมองลายปักด้านหลังที่เป็นรูปแผนที่  แถมยังเป็นผ้าซาติลอีกต่างหาก  สวยฉิบหาย
“ลายนี้สีน้ำเงินไซด์แอลมีไหมครับ” กูพูดไปก็หาไซด์แอลไปด้วยและหาเจอจนได้  และกูก็เลยลองทันที  พอลองปุ๊บพอดีตัวไอ้โมทก็น่าจะพอดีด้วย  กูกะว่าซื้อตัวนี้ให้ไอ้โมทส่วนกูจะเอายี่ห้อเมื่อกี้
“แม่..เมตรเอาตัวนี้” กูเดินออกนอกร้านไปแต่ก็ยังไม่เดินไปหาแม่เพราะห่วงเสื้อมาก(ทำอย่างกับจะมีคนแย่งไปภายในสองวิ) แต่แม่ง โดนสุดๆอ่ะ
“...................” แม่ปัดมือส่งๆเหมือนอยากทำอะไรก็ทำไปเพราะตัวเองกำลังวุ่นอยู่กับการเลือกเสื้อผ้าของตัวเอง  กูเลยเดินเข้าร้านแล้วกลับไปดูราคาเสื้อตัวนี้มันสี่พันห้ากูเลยเอาบัตรเครดิตกูนั่นแหละรูดไปเลยเพราะยังไงแม่กับพ่อก็ไปเคลียร์กันเอาเองก็แล้วกัน  เอิ้ก~หวานกูล่ะ  พอกูได้เสื้อสำหรับไอ้โมทเสร็จก็กลับมาร้านเดิม  นี่กะว่าใส่ทรงเดียวกันหมดเลยสามคนพี่น้อง
“นี่ค่ะ” พี่พนักงานยังยืนรอที่จะเอาเสื้อไซด์เอ็มที่กูเลือกไว้ให้ไอ้มิ้วค์เมื่อกี้มายื่นให้กู  กูเอามาทาบกับตัวพี่พนักงานอีกคนที่เป็นผู้ชายตัวเล็กกว่ากูดูหน่อยว่าน่าจะพอดีกับตัวไอ้มิ้วค์ไหม
“เอาตัวนี้อ่ะครับ..แล้วก็” กูมองเพื่อหาของตัวเองบ้าง
“รุ่นนี้จะเป็นหนังฝอกอ่ะค่ะ แต่ถ้ารุ่นนี้จะเป็นผ้ากำมะหยี่” พี่เค้าแนะนำ  กูเริ่มชั่งใจว่าจะเอาแบบไหนดีเพราะมันลายตาโดนไปซะหมด
“แต่ถ้ารุ่นนี้จะรุ่นเก่าหน่อย แต่เหลือแค่ตัวเดียวแล้วนะคะ” พี่เค้าเดินไปหยิบมาให้กูดู ตึง!! โดนอีก O_O เสื้อสีฟ้าอ่อนตัดกับฟ้าเข้ม  สดใสสุดๆเหมาะกับที่รักเลย(ได้ข่าวว่างอนกันอยู่)
“ตัวนี้เป็นผ้าก็จะเบาหน่อยอ่ะค่ะ” พี่เค้ายืนถือไม้แขวนเสื้อโชว์กู  กูหยิบมาดูเป็นไซด์เอ็มไซด์เดียวกับที่ไอ้มิ้วค์ใส่แล้วดูราคาก่อนมันตกอยู่ที่สามพันเกือบสี่พัน
“เอาตัวนี้ด้วย” กูบอกเพราะจะเอาสีฟ้านี่ให้สลิ่ม  เหลือตัวเดียวและสีสวยแบบนี้ถ้าไม่ซื้อไปให้มันด้วยสงสัยมีโดนฆ่าแน่ๆ  แต่ยังไม่ให้หรอกเพราะเค้างอนอยู่  หายงอนก่อนค่อยให้ก็แล้วกัน
“แล้วก็ตัวนี้ครับ” ส่วนกูก็เลือกเป็นแบบผ้ากำมะหยี่สีแดงเลือดหมู  กลายเป็นว่าตอนนี้กู ไอ้มิ้วค์ ไอ้โมทและสลิ่มได้เสื้อรูปแบบเดียวกันแต่ผ้าคนละแบบ  ลายเสื้อคนละลายและคนละรุ่น..คึคึ  ก็มันสวยอ่ะซื้อไปเหมือนกันเลยจะได้เสมอภาคแล้วรู้สึกเหมือนกับว่ายืมกันใส่ได้
“ทั้งหมดหนึ่งหมื่นสองพันบาทค่ะ” พี่เค้ามาบอก ห่า..รีบยื่นบัตรเลยเดี๋ยวแม่รู้ราคาแล้วไม่ให้ซื้อ กร๊าก  พอกูจัดการซื้อของๆกูเสร็จก็เดินไปหาแม่
“หมดไปเท่าไหร่” แม่ถาม
“อย่ารู้เลย” กูบอก
“หื้มมม~” แม่ถอนหายใจหน่อยๆแล้วยื่นนาฬิกาเรือนหนึ่งยื่นให้พนักงาน
“ให้พ่อหรอ” กูถาม
“อืม สวยไหม” แม่ถามกลับ
“สวยดี” กูบอกแล้วมองไปที่เรือนอื่นด้วย
“เอาไหม” แม่ถาม
“เรือนนี้อ่ะ” กูชี้เลยเพื่อไม่ให้ขัดศรัทธา
“เรือนนี้ตัวเรือนทำจาก Stainless สายเป็นสายหนัง แข็งแรงไม่เป็นสนิมนะครับ..เรือนนี้ลด 20 เปอร์เซ็นต์เหลือราคาสองพันเก้าร้อยบาทครับ”  โอเค จัดยาวให้กูนี่กะให้กูซื้อเลยใช่ป่ะ
“เรือนเนี้ยแหละ” กูบอกแม่เพราะมองเรือนอื่นก็เฉยๆ  อีเรือนที่สวยมากๆราคาก็เหยียบหมื่น
“ปฏิเสธบ้างก็ได้นะ” แม่พูดแล้วพยักหน้าให้พนักงาน  พนักงานรับไปยิ้มๆแล้วไปจัดการนาฬิกาของกูและพ่อใส่กล่อง
“ขอรองเท้าอีกคู่นึงพอเลย..จริงๆ” กูบอก  เพราะตอนนี้กูได้กางเกงยีนตัวนึง กระเป๋าหนึ่งใบ  เสื้อแจ๊กเก็ตก็ได้แล้ว  นาฬิกาก็ได้แล้ว  ตอนนี้เหลือแค่รองเท้านี่แหละ  พอจัดการกับเรื่องนาฬิกาเรียบร้อยแล้วกูก็ลากแม่เดินต่อทันที  และก็ได้รองเท้าของ Fred Perry สีน้ำเงินเข้มมาอีกคู่  ส่วนแม่กูก็ได้เสื้อของ Lacoste มาอีกตัว  เดินไปเดินมากูกับแม่ดันได้แว่นกันมาอีกคนละอัน กร๊าก กว่าจะกลับกลายเป็นว่าหมดตัวไปตามๆกัน
“โห..หมดไปเท่าไหร่” พ่อถามคำถามแรกทันทีเมื่อกูกับแม่ก้าวขาเข้าบ้าน
“หึหึ” แม่หัวเราะทำเป็นไม่สนใจ
“หึหึ” กูหัวเราะไม่สนใจบ้าง
“อันไหนของเมตร” กูดูถุงไหนที่เป็นถุงของตัวเองก็รีบหยิบขึ้นมาทันที
“ฝันดีพ่อ” กูบอกแล้ววิ่งขึ้นห้องหนีพ่อทิ้งแม่ไว้คนเดียวเลย  กร๊าก  สมน้ำหน้าแม่จัดการเคลียร์กันเอาเองก็แล้วกัน
   คืนนั้นสลิ่มมันโทรมาอีกแต่กูก็ไม่ได้รับสาย  สุดท้ายกูก็ปิดมือถือแล้วเข้านอนเลยทันที  อีกใจก็ดีใจลึกๆว่าถ้าเราไม่โกรธกันแล้วกูโทรบอกสลิ่มตอนนี้หรือว่าเซอร์ไฟร์เสื้อให้มันมันเองคงดีใจไม่น้อย  แต่นี้ได้แต่ปิดปากเงียบไว้แบบนี้แม่งอึดอัดฉิบหายอ่ะ  วันต่อมากูไปช่วยงานพ่อทั้งวัน  โทรศัพท์ก็แทบไม่ได้แตะเลยเพราะมันวุ่นวายไปหมดจนไม่ได้สนใจมือถือตัวเอง  ไหนจะต้อนรับลูกทัวร์  ไหนจะวุ่นกับกรุ๊ปที่เรื่องมากๆจนทำบริษัทป่วนไปหมด


................
................


ตื้ดด ๆ  ๆ   ๆ


“ฮัลโหล” กูรับ
“เฮียคร้าบ” ไอ้เขตพูดเสียงหวานทันที
“ไร” กูถามกลับ
“แหม เสียงห้วนเชียว” ไอ้เขตพูดทีเล่นทีจริงอีก
“มีไรก็รีบพูดมา กูมีงานต้องทำ” กูบอก  เพราะตั้งแต่กลับมาบ้านพ่อก็เอางานมาถมให้กูเลยทันที  กะว่าไม่ให้กูได้พักกันเลยทีเดียว  ใช้กูคุ้มเงินจริงๆ
“เฮียโกรธไอ้หลิ่มมันหรอ” ไอ้เขตพูดเข้าเรื่อง
“มึงคิดว่าไงล่ะ”  กูย้อนพร้อมกับขำตอบมันไปด้วย เพราะกูไม่ได้โกรธไอ้เขตมันกูก็คงไม่จำเป็นต้องเอาไปรวมเป็นเรื่องเดียวกัน
“ไม่โกรธหรอกใช่ไหม เฮียรักมันจะตาย” ไอ้เขตพูด
“กูควรจะเป็นอย่างนั้นหรอ” กูย้อน
“ใช่สิ” ไอ้เขตตอบ
“......................” กูเงียบ  ไอ้เขตก็เงียบเหมือนลองเชิงกูด้วย
“แค่นี้ใช่ไหม” กูพูด
“อะไร นี่เฮียโกรธมันจริงๆหรอ..มันไม่มีอะไรหรอกน่าเฮีย พวกผมก็อยู่ด้วยนะ วันมะรืนเช้าก็จะกลับแล้ว” ไอ้เขตพูด
“......................” กูเงียบอีก
“เฮีย” ไอ้เขตเรียกเหมือนจะให้กูพูดอะไรบ้างให้ได้
“มึงจะให้กูทำไงวะเขต กูเสียใจไปแล้วมันเรียกกลับได้รึไง” กูบอก
“เฮียก็คุยกันดีๆสิ สลิ่มมันก็สำนึกผิดแล้วนะ” ไอ้เขตพูดเข้าข้างเพื่อนตัวเองสุดๆ
“ไม่รู้ว่ะ..กูไม่อยากคุย” กูบอก
“เฮียอ่ะ” ไอ้เขตทำเสียงใส่อีก
“......................” กูเงียบ  ไอ้เขตก็เงียบไปสักพักนึงเหมือนกัน
“งั้น..เฮียคุยกับมันเองนะ” ไอ้เขตบอกแล้วเหมือนกำลังยื่นสายให้สลิ่ม
“โหล” สลิ่มพูดเบาๆ
“.......................” กูเงียบ
“.......................” มันก็เงียบด้วยเหมือนกัน
“มีไร” กูถาม
“........................” มันเงียบอีก
“งั้นวางนะ” กูบอกเสียงเรียบ
“........................” มันก็ยังเงียบไม่เลิก  กูเลยตัดใจกดตัดสายไป  อีกใจก็ใจแป้วขึ้นมาเพราะกลัวสลิ่มมันจะโกรธกู  แต่ในเมื่อเรื่องนี้กูเป็นฝ่ายต้องโกรธมันสิ  ไม่ใช่มันสักหน่อย..กูบอกแล้วว่าถ้าไปได้มีเคืองกัน  แล้วจะให้กูทำยังไงในเมื่อถ้ากูไม่เด็ดขาดมันเองก็จะเป็นแบบนี้เรื่อยๆ  กูไม่รู้ว่ากูเองกำลังรู้สึกยังไง  โกรธมันก็โกรธอยู่หรอก  แต่มันน้อยใจมากกว่าเพราะกูพูดแล้วกูก็คิดว่ามันคงจะฟังกูบ้าง  มันคงจะกลัวกูบ้างแต่นี่มันไปมันก็เหมือนไม่เชื่อฟังอะไรในตัวกูเลย  แสดงว่ากูออกคำสั่งอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมกับเรื่องแค่นี้เอง  ส่วนหนึ่งก็อาจเป็นเพราะกูไม่ชอบไอ้เชนด้วยแต่มันก็ไม่ทั้งหมด  กูรู้ว่ามันก็คงไม่มีอะไรหรอกเพราะสลิ่มมันก็คงดูแลตัวเองได้  ส่วนไอ้เชนเองมันก็คงไม่เกินเลยเป็นละครน้ำเน่ามอมเหล้าแล้วจับสลิ่มมันแดก  แต่ที่กูไม่พอใจเลยคือ  ถึงกูจะว่างกูเองก็จะไม่ไปเพราะบัตรฟรีของไอ้เชนแน่นอน  อีกอย่างกูก็คงจะไม่ไปแน่ถ้ามีไอ้เชนเพราะมันจะทำให้เสียอารมณ์เปล่าๆ  ในเมื่อเกลียดไปแล้วนี่หว่าจะให้ทำยังไงได้  สลิ่มเองก็พยายามบอกกูว่าไอ้เชนนั่นมันต้องคอยหางานให้วงพวกมัน  มันและไอ้เชนสนิทกันมากเพราะว่าเล่นดนตรีกันมาตั้งแต่ม.ต้นและก็คงมาแยกจากกันเพราะกูไม่ได้  กูเองก็เข้าใจตรงส่วนนี้กูไม่ได้ว่าอะไรเลย  แต่บางทีก็รู้สึกไม่ชอบใจที่ไม่ว่าอะไรมันก็ดูจะเชื่อฟังไอ้เชนไปซะหมดจนเหมือนคำสั่งของกูมันยังเชื่อฟังไม่เท่าไอ้เชนเลยด้วยซ้ำ  มันยิ่งทำให้กูน้อยใจมากขึ้นก็ตรงที่สุดท้ายแล้วสลิ่มมันก็เลือกที่จะไปโดยไม่ได้บอกกู  มันเลือกที่จะไปทั้งๆที่กูไม่เต็มใจให้มันไป  มันเชื่อใจความรู้สึกของตัวมันเองมากกว่าที่จะรักษาน้ำใจกูสักนิดก็ไม่มี  กูไม่ต้องการอะไรเลย..แค่รักษาน้ำใจกูบ้างแค่นั้นก็พอ


ตื้ดด ๆ  ๆ


ข้อความ  >> “^O^เหี้ยน้อย..Slim”
“ขอโทษ..”  มันส่งข้อความมาแค่นี้  กูจ้องหน้าจอมือถือแทบทะลุ  มือก็กำมือถือแน่นไปโดยอัตโนมัติเพราะรู้สึกเสียใจขึ้นมาซะงั้น  ไม่รู้ว่าเพราะเสียใจอะไรกันแน่  มันเหมือนปนเปกันจนตัวกูเองก็สับสน  กูเองก็ไม่อยากจะทำตัวแบบนี้ใส่สลิ่มมันเลยแต่กูเองก็ไม่ได้ใจดีใจกว้างรับได้ทุกอย่าง  ทำไม่ได้หรอกที่จะทำใจยอมรับทุกครั้งว่าสลิ่มจะเอาแต่ใจยังไงก็ตาม..กูเองก็เสียใจเป็นเหมือนกัน  กูกดปิดมือถือเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วนั่งทำงานต่ออีกสักพักก่อนที่จะเข้านอน
“เมตร..ลุกมาใส่บาตรลูก” แม่ตะโกนจากข้างล่าง
“อื้อ” กูลุกด้วยความงัวเงียไปล้างหน้าล้างตาแต่ไม่อาบน้ำแล้วลงไปช่วยแม่จัดอาหาร  วันนี้พ่อกับแม่ไม่ไปทำงานเพราะว่าจะพากูไปหาปู่กับย่าที่อีกบ้านนึง  
“เสร็จแล้วเดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวนะ เดี๋ยวจะได้ไปกันเลย” แม่บอก
“อือ” กูตอบแค่นั้นแล้วยกถาดไปหน้าบ้านเพราะพ่อยืนรอพระอยู่หน้าบ้านแล้ว  กูใส่บาตรกับพ่อและแม่เสร็จก็เดินเข้าบ้านขึ้นไปอาบน้ำ  แต่งตัวเสร็จก็เปิดมือถือยืนมองมันเพราะจะรอดูว่ามีสายเข้าไหม  แต่ก็ไม่พบว่ามีสายเข้าจากสลิ่ม  มีแต่สายจากไอ้พีหนึ่งสายและสายจากไอ้ใหม่อีกหนึ่งสาย  กูจัดของใส่กระเป๋าสะพายแล้วเดินลงไปรอแม่ที่รถ  ไม่นานพวกเราพร้อมก็ออกเดินทางไปบ้านปู่กับย่าทันที  วันต่อมาไอ้โมทโทรหากูแต่เช้าเรื่องสลิ่มว่ามันจะกลับเช้านี้  กูก็เออออไปเรื่อยและก็โดนไอ้โมทมันว่ากูอีกว่าให้หายงอนกันได้แล้วเพราะพวกมันกดดันประมาณนั้น  ส่วนวันนี้ทั้งวันกูก็ต้องช่วยงานพ่อเหมือนเดิม  ตอนบ่ายกูก็โทรหาไอ้โมทมันว่าสลิ่มกลับมารึยังปรากฏว่าสลิ่มไปถึงที่บ้านของมันเรียบร้อยแล้วแต่ก็ไม่ได้บอกไอ้โมทว่าจะกลับไปนอนที่บ้านกู  กูก็ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั่นและก็ไม่ได้โทรหาสลิ่มมันด้วย  เพราะกูบอกแล้วจริงๆว่ารอบนี้กูจะไม่ง้อและไม่ใจอ่อนอีก  ถ้ามันไม่คิดที่จะพยายามง้อกูก่อนบ้างเลย..กูเองก็คงได้แต่คิดว่า  กูก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่นๆเลย  สุดท้าย..มันก็มีค่าเท่ากัน

................>>>><<<<..................

[aohka]

อ๊าย...

น้องเบบี้มาต่อแว้วๆๆ  

+++++


โถ๋.... เมตรก้อๆ  ทำเป็นน้อยใจ...
ก้ออย่างที่ท่านแม่ว่า  สลิ่มมันยังเด็ก มันก้ออยากเที่ยวไปตามประสาหล่ะ...

นี่ๆ น้องมันก้อขอโทษแล้ว สำนึกผิดแล้ว..
เลิกงอนน้องมันได้แระ...

หากยังไม่หายงอน..
เอางี้ๆ จัดหนัก... ฟัดซะให้หายงอนไปเลยดีมะ 

รับรอง... รอบหน้าสลิ่มมันไม่กล้่าแล้วหล่ะ...

รับรอง.. 

[huimei]

  ไม่ฟังพี่เมตรบ้างเลยสลิ่มขาาา
ดูท่าจะหายโกรธยากด้วยนะเนี่ย

  เบบี้

[kokikung]

กร๊ากกกกกกกกกก

แอบสะใจ

ดื้อดีนักเหี้ยน้อยนิ

โดนงอลไปเลย สมเป็นไงละเที่ยวเขาใหญ่สนุกเลยงานนี้

อยากรู้สลิ่มจะง้อยังไง

ซึนตัวพ่อเลยนะเนี่ยยย
ปล.+1ไปเลย

[TOTO_951]

 
ไม่เอา ไม่งอนลันนะครับ ^^

[Yunatsu]

พี่เมตรรรรรรน้องง้อแล้ววว

หายงอนเหอะ

[kuku]

เราเป็นเมตรเราก็รู้สึกแบบเมตร น้อยใจอ่ะ อ่านไปคิดถึงตัวเองไปจะร้องไห้ตาม

[Ball]

แอบเคืองสลิ่มอ่ะ เข้าข้างเมตรสุดๆๆ  
แต่เข้าใจความรู้สึกเมตรนะ สลิ่มไม่ฟังเมตรเรย เปนใครใครก้น้อยใจ  
เมตรเอาจริงล่ะงานนี้ แต่ที่อยากรู้สลิ่มจะง้อยังไงนี่สิ
 :กอด1:เบบี้

[Whatever it is]

เหอะๆ ว่าแล้่วว่าหลิ่มไม่ฟังแหงๆ คงจะคิดว่าไม่เปนไรหรอก เด๋วค่อยกลับมาง้อก็ได้ แต่อ่านะ เราเข้าใจพี่เมตรเลยนะ มันเหมือนคำพูดเรามันไม่สำคัญเลยเหรอไง 

ตอนนี้หวังว่าจะได้อ่านสลิ่มง้อพี่เมตรค่ะ 

[scottoppa]

เหี้ยน้อยของเจ๊ โดนไอ้พี่เมตรงอนหนักเลย
แล้วใครจะง้อใครล่ะทีนี้
แต่จุดนี้ พี่เมตร...มึงซื้อของเก่งไปแล้วโว้ย ฮ่าๆๆๆ

[namtaan]

สลิ่มดื้อจริงๆด้วย
ไม่ให้เครดิตเมตรเลย แถมไปเพราะบัตรจากไอ้พี่เชนอีก
ในความรู้สึกเรา มันหยามกันเล็กๆนะ
รีบมาง้อเลยนะสลิ่ม งานนี้ไม่เข้าข้างสลิ่มแล้ว 

บวก 1 แต้มสำหรับเบบี้ ขอบคุณจ้า

[A_ay]

เด็กดื้อทั้งคู่(?)