หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[RakorN]

ถือหางข้างเมตร สุดชีวิต! *ฮึบ ฮึบ*

[bobie]

ว้าววววว คราวนี้เมตรเอาจริงแล้ว
ในที่สุดก็ได้เห็นเมตรโกรธจริงสักที

[เบบี้]

ตอนที่126  เพราะเรารักกัน


   กูบุ๊คตัวกลับเรียบร้อยว่าจะกลับวันพุธตอนบ่ายๆ  ตอนเย็นไอ้โมทก็มารับไม่ได้เป็นบอกว่ายังทำงานอยู่  ส่วนไอ้มิ้วค์ก็เรียนกูก็คงต้องกลับเอง  ตั้งแต่วันที่สลิ่มกลับมาจากเขาใหญ่กูกับมันก็ไม่ได้คุยกันมาสองวันแล้ว  มันเองก็ไม่โทรหากูเลย  ส่วนกูเองก็ไม่ได้โทรไปหามันด้วยเหมือนกัน
“เมตรจะอ้วกออกมาเป็นงานแล้วพ่อ ขอเหอะวันนี้อ่ะ” กูบอกพ่อที่เดินเอาแฟ้มมาวางตรงหน้ากู  ทั้งๆที่นอนอยู่บ้านนะเนี้ยพ่อก็ยังไม่วายจะฆ่ากูทางอ้อม
“จะเอาเงินกลับไปไหม” พ่อพูด
“......................” กูเงียบมองหน้าพ่อ  มาเล่นไม้นี้แล้วให้กูย้อนยังไงล่ะ
“อ่านให้เสร็จๆซะ” พ่อบอกแล้วจิบกาแฟสบายใจ  วันนี้พ่อหยุดมาอยู่กับกูด้วยอีกวันเพราะพรุ่งนี้กูก็จะกลับบ้านแล้ว
“พ่ออ่ะ” กูบ่นแล้วหันหลังให้พ่อนอนต่อซะเลย  
“เมตร..โทรศัพท์อ่ะ” พ่อเรียก  กูหันไปมองมือถือกูที่วางอยู่บนโต๊ะแต่กูเปิดระบบสั่นไว้
“......................” กูเงียบเอามาดูเห็นเป็นเบอร์สลิ่มโทรเข้ามา  กูลุกขึ้นแล้วเดินออกมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านถึงกดรับ
“ฮัลโหล” กูพูด
“......................” มันจะเงียบทำไมเนี่ย -_---))
“กลับวันไหน” มันถาม
“พรุ่งนี้” กูบอก
“......................” เงียบอีกหนึ่งต่อ
“......................” เงียบอีกต่อที่สอง
“มีไรอีกไหม” กูถาม
“......................”
“อ๊ะ..” มันเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็กั๊กไม่ยอมพูดออกมา
“เอ่อ ไม่มี” มันตอบ
“อืม แค่นี้ใช่ไหม” กูถามแต่ก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ  ใช้วิธีชิงตัดสายไปก่อน  เพราะปกติกูไม่ค่อยทำนัก  ปกติสลิ่มมันจะเป็นคนวางสายก่อนตลอดและกูก็ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะเราไม่ได้โกรธกันอยากวางก่อนก็วางไป  แต่นี่โกรธอยู่มันเองก็คงรู้ว่ากูโกรธมาก


...............
...............


“เฮ้~~”
“ฮิ้วววววววว” อืมนะ..นี่ตกลงร้านเหล้าของไอ้โมทมันเป็นที่รวมตัวของพวกเพื่อนสลิ่มไปแล้วรึยังไง  หลังจากที่ลงจากเครื่องกูก็กลับเอาของไปไว้ที่บ้านก่อน  นอนสักพักเพื่อจะเก็บแรงไปช่วยไอ้โมทที่ร้านก่อนที่จะอาบน้ำแต่งตัวมาที่ร้านนี่แหละ
“.......................” พอกูเดินเข้าไป  อยู่ดีๆพวกมันก็เงียบกันหมด  กูยืนมองหน้าพวกมัน ไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอเว ไอ้เชลโล ไอ้ใหม่ ไอ้โปร ไอ้ดิวและสลิ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยกัน
“โหหห..เฮียหล่อเหี้ยๆอ่ะ” ไอ้เขตทักซะเสียงดังแล้ววิ่งเข้ามาหากู  มันเข้ามากอดกูพร้อมกับจับหน้ากูไปมอง
“หึ..ไรมึงเนี่ย” กูดันมันออกยิ้มๆแล้วเดินทักพวกไอ้โปรไม่ได้หันไปมองสลิ่ม
“ไงมึง..หนวดกับทรงผมมึงนี่เข้ากันดีเหลือเกินนะ” ไอ้โปรแซวหนวดกูที่กูไม่ได้โกนมาสามวันละ
“คิดไม่นานเท่าไหร่” กูยิ้มบอกแล้วโบกมือให้พวกมันส่งๆแล้วเดินเข้ามาตรงห้องซ้อมเพราะเห็นไอ้โมทมันนั่งอยู่ในนั้น
“อ่าว มาแล้วหรอ” ไอ้โมททักวางสมุดแล้วหันมามองกู
“หึ..” มันหัวเราะมองหน้ากูกับทรงผมกูก่อนที่จะมองกูหัวจรดเท้า
“รองเท้าใหม่..ไอ้เหี้ย นาฬิกาใหม่” ไอ้โมททัก  วันนี้กูแค่ใส่รองเท้ากับนาฬิกาที่แม่ซื้อให้  
“ของมึงก็มีแต่อยู่บ้าน” กูบอกแล้วนั่งลง
“ดีกับน้องยัง” มันถาม
“ยัง” กูตอบ
“มึงนี่นะ” ไอ้โมทส่ายหัว
“มีไรให้ทำเปล่า” กูถาม
“อ่ะ..แล้วเรื่องบริษัทสาขาสองนี่ตกลงว่าไง” มันถามถึง  ที่จริงกูกับมันคุยกันเรียบร้อยก่อนหน้านี้แล้ว
“ก็ดี กูก็ดูงานไปก่อน..ระหว่างมึงบวชกูก็คงหาทำเลกับจัดที่ทางเลยน่ะ” กูบอก
“อืมก็ดี” ไอ้โมทพูด
“ไอ้มิ้วค์ล่ะ” ไอ้โมทถาม
“กลับบ้านแล้ว..ทำการบ้านอยู่ตั้งแต่กลับมาละ” กูตอบ
“น่าจะเลี้ยงหมาสักตัวสองตัวนะ” ไอ้โมทพูดขึ้น
“หึ..ไม มึงกลัวมันเหงารึไง” กูพูดขำๆแล้วพิงพนักพิงโซฟา
“ก็นะ..มันอยู่คนเดียวบ่อย กูเป็นห่วง” มันพูดบอก
“มันโตแล้วนะ” กูบอก
“โตตรงไหน เพิ่งม.หก” ไอ้โมทพูด
“นะ..มึงก็เห็นมันเป็นเด็กตลอด” กูบอก
“มันไม่ใช่แบบมึงนี่” ไอ้โมทพูด
“กูโคตรหิวเลย ตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย” กูบอก
“ก็ไปหาไรกินซะสิ” ไอ้โมทพูด
“วันนี้มันไม่มีร้องเพลงไม่ใช่หรอ” กูถามถึงไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างนอกนั่น
“ก็น้องมันรู้ว่ามึงกลับมาวันนี้นี่” ไอ้โมทบอก
“......................” กูนั่งคิด  แอบดีใจเล็กๆ
“ฟอร์มว่ะไอ้สาด” ไอ้โมทยิ้มเอื้อมมือมาตีหัวกู
“มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก” กูบอก
“หรอ” มันย้อนแกล้งกูอีก
“เดี๋ยวคิดบัญชีของวันนี้ให้หน่อยละกัน..หรือว่าจะไปหาอะไรกินก่อนก็ไป กูไปเชคเบียร์ก่อน” ไอ้โมทบอก
“เออ” กูตอบแล้วหันกลับมาดูบัญชีที่อยู่ตรงหน้า  กูนั่งคิดบัญชีต่อกะว่าคิดให้เสร็จแล้วเดี๋ยวจะไปหาอะไรกินในครัวสักหน่อย


แกร๊ก~~


กูหันหลังกลับไปมองประตูเห็นไอ้โปรเดินเข้ามาพร้อมกับไอ้ใหม่
“ไงไอ้เชี้ย” ไอ้โปรทักแล้วนั่งลงข้างกู
“ไปง้อน้องกูเลยนะ” มันตบหัวกูอีก
“น้องมึงสิต้องง้อกู” กูบอก
“อ๊ะ..ก็มันง้อไม่เป็น มึงจะให้มันทำยังไง” ไอ้โปรพูด
“ไม่รู้” กูพูดแบบไม่สนใจ
“ออกไปเลยไป กูจะทำงาน” กูไล่
“เอ้าไอ้เหี้ยนี่พาลว่ะ” ไอ้ใหม่พูดขำๆ
“เดี๋ยวกูจะถีบพวกมึงเนี้ยแหละ รีบๆออกไปเลย” กูไล่อีกครั้ง  พวกมันนั่งขำกันที่แกล้งกูได้
“ไปก็ได้ว้า..มันงอนมึงขึ้นมากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย” ไอ้โปรพูด
“.......................” กูเงียบไม่พูดต่อเพราะมันรู้สึกเหมือนไอ้เหี้ยพวกนี้ต้องทำอะไรสักอย่างกับสลิ่ม  อาจจะยุให้แกล้งกูก็ได้  เอ๊ะ..หรือว่ากูระแวงแล้วคิดมากไป  ช่างแม่ง..อยากทำไรก็ทำกันไปเหอะ  กูไม่ยอมหรอกรอบนี้อ่ะ  ถ้ายิ่งมาทำเป็นแกล้งโกรธกูอีกกูจะยิ่งโกรธกว่าเดิมให้ดู  เพราะพวกมันกะแกล้งกูกันชัดๆ
   กูนั่งคิดบัญชีจนเสร็จก็ออกไปหาอะไรกินในครัว  คือทำกับข้าวเองแล้วเอามานั่งกินข้างหลังร้านเพราะพวกไอ้โปรเริ่มขึ้นซ้อมกันแล้ว  พอกินเสร็จก็ช่วยไอ้โมทเคลียร์ด้านหน้าร้านที่รกรุงรังไปด้วยของ ฝุ่น หญ้าต่างๆ ก่อนที่ร้านจะเริ่มเปิด  พอร้านเปิดได้สักพักไอ้โปร ไอ้ใหม่และไอ้ดิวกับไอ้บอสก็ขึ้นไปเล่นดนตรีกัน  พวกสลิ่มมันก็นั่งกินเหล้ากันอยู่ที่โต๊ะเดิมโดยที่กูแค่เดินผ่านแล้วเอาเหล้าไปเสิร์ฟ  ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นถึงแม้ว่าไอ้วิทย์ ไอ้เวและไอ้เขตจะชวนกูคุยก็ตามแต่กูก็เลี่ยงตัวออกมาตลอด
“พี่คะ” กูหันไปมอง
“เอ่อ มีคนขอเบอร์อ่ะค่ะ” ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากูพูดยิ้มบอก  กูก็ยิ้มตอบกลับให้
“มีแฟนแล้วครับ” กูบอกตรงๆ
“ไม่ได้ขอเบอร์แฟนพี่สักหน่อย” เอ่อนะก็จริงของมัน
“....................” กูยืนยิ้มเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับผู้หญิง เพราะไม่สันทัด
“งั้นเอาเบอร์เพื่อนเราไปแทนก็แล้วกัน” เธอบอกแล้วหยิบกระดาษโน้ตที่อยู่บนเคาร์เตอร์เขียนเบอร์ยื่นให้กู  กูก็รับมายิ้มๆไม่ให้เสียมารยาท
“โทรมานะ” เธอบอกทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป  กูหันกลับมามองที่กระดาษ..ผู้หญิงก็ได้ง่ายพอๆกับผู้ชายนั่นแหละวะ  คิดบวกคิดลงหารเข้าคูณเพิ่มแล้ว  คนได้ง่ายๆกับคนที่ได้ยากเปอร์เซ็นต์เหลื่อมล้ำกันพอควร  กูหันไปมองที่โต๊ะที่พวกสลิ่มนั่งอยู่  ไอ้เขตกับไอ้วิทย์หันมามองกูแล้วจ้องแทบแดกเมื่อเห็นสถานการณ์ทั้งหมด  กูส่ายหัวบอกมันประมาณว่าไม่รู้เรื่องนะแล้วเอากระดาษวางไว้บนเคาร์เตอร์เหมือนเดิมมแล้วเดินไปช่วยเสิร์ฟต่อ
“เฮีย..กลับละนะ” ไอ้เขตเดินมาหากูที่หลังร้านที่กูกำลังจัดลังเบียร์อยู่
“อืม” กูตอบ
“....................” ไอ้เขตยืนมองกูเงียบๆ
“เฮียอย่าทำแบบนี้กับมันได้ไหม” ไอ้เขตพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  กูหยุดยืนหันไปมองหน้ามัน  ไอ้เขตยืนนิ่งมองหน้ากู
“....................” ต่างคนต่างยืนจ้องกันอยู่ครู่จนไอ้เขตมันหลบสายตากูก่อน
“เฮียก็รู้ว่ามันง้อเฮียไม่เป็นหรอก แล้วเฮียมาทำแบบนี้ใส่มันก็เสียใจนะ” ไอ้เขตบอก
“มึงคิดว่ากูไม่เสียใจรึไงที่ทำแบบนี้ ถ้ามึงจะมาพูดหาเรื่องกูแบบนี้นะ มึงออกไปเลย” กูพูดไม่ได้ชักสีหน้า ไม่ได้ชักเสียงให้หาเรื่องแต่แค่พูดเฉยๆนิ่งๆก็เท่านั้น
“ผมไม่ได้หาเรื่อง” ไอ้เขตพูดน้ำเสียงเบาลง
“แต่ผมไม่ชอบเห็นมันเป็นแบบนี้ ตอนที่อยู่เขาใหญ่มันก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาเลยด้วย..เพราะเฮียนั่นแหละ” ไอ้เขตบอก
“เออ เพราะกู” กูพูดไม่สนใจไอ้เขตมัน
“ไมเฮียต้องมาโกรธผมอีกคนด้วยเล่า” ไอ้เขตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“กูเหมือนโกรธมึงด้วยหรอ” กูหันไปถาม
“ใช่อ่ะสิ” มันตอบทันที
“เออกูโกรธ กูจะโกรธมึงมากกว่านี้อีกถ้ามึงยังไม่รีบออกไปจากตรงนี้” กูพูด
“เฮียอ่ะ” ไอ้เขตทำเสียงใส่กู  มันยืนมองหน้ากูหน้างอแล้วเดินสะบัดตูดออกไปเลย  เป็นเหี้ยอะไรที่ไม่น่ามองสุดๆ ตอนแรกมาซะเข้มตอนกลับๆซะสาว ไอ้สาด..เหอะๆ  กูทำงานต่อพอกลับเข้าไปในร้านเห็นพวกไอ้เขตกลับกันไปหมดแล้ว  กูมองหาสลิ่มมันซะทั่วจนไอ้โมทเดินมาหา
“มันกลับไปแล้ว” ไอ้โมทบอก
“.....................” กูเงียบ แม่ง ไม่คิดจะง้อกูบ้างเลยรึไง
“ไอ้วิทย์ไปส่ง” ไอ้โมทบอกอีก
“อืม” กูตอบแค่นั้น
“จะกลับพร้อมกูรึเปล่า หรือจะไปหาน้องมัน” ไอ้โมทถามอีก
“กลับพร้อมมึงแหละ” กูบอก
“หึ” มันหัวเราะได้มีเล่ห์นัยมากๆแล้วเดินเข้าครัวไป  คืนนี้ทั้งคืนกูช่วยไอ้โมทจนปิดร้าน  ตอนกลับก็กลับพร้อมกับไอ้โมท  พอไปถึงบ้านไอ้มิ้วค์ก็เข้านอนไปแล้ว  กูเปิดมือถือเชคก็ไม่มีสายเข้าจากสลิ่มมันเลยสักสาย  ไม่มีแม้แต่ข้อความด้วย  โอเค..น้อยใจกว่าเดิมอีกกู ให้ดิ้นตายเหอะ


...............
...............

[เบบี้]

“เมตร กูไปละนะ” ไอ้โมทตะโกนบอก
“เออ” กูตอบแต่นอนต่อ
“กับข้าวทำไว้ให้แล้วนะ ไปล่ะ” ไอ้มิ้วค์ตะโกนส่งท้าย
“เออ” แม่ง ไม่ไปกันสักที พูดกันอยู่ได้พวกห่านี่  กูนอนต่อเพราะว่าวันนี้ไม่มีกิจต้องไปทำอะไรที่ไหน  กูนอนต่อตื่นมาอีกทีก็สิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว  ล้างหน้าล้างตาแต่ไม่อาบน้ำเพราะจะลงไปกินข้าวก่อน  พูดง่ายๆก็คือขี้เกียจนั่นแหละ 
“.......................” >>o<< หรือ o__O ดีวะ งงตัวเอง
“.......................” กูกับสลิ่มยืนจ้องหน้ากันครู่นึง  มันนั่งอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว  ส่วนกูยังยืนค้างอยู่ตรงตีนบันได
“.......................” สลิ่มกลอกตาไปมามองกูแล้วยิ้มให้แต่กูไม่ยิ้มตอบมันก็เลยหุบยิ้มลงไป
“มาเมื่อไหร่” กูถาม
“เมื่อกี้” มันตอบ  ก็ไม่แปลกที่มานั่งอยู่ตรงนี้ได้เพราะมันมีกุญแจบ้านกูหมด
“........................” กูไม่พูดอะไรต่อแต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆมัน  แล้วหยิบจานกับหม้อข้าวมาตักข้าว  กูไม่ได้ถามมันว่าจะกินด้วยไหมแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร  มันนั่งเงียบส่วนกูก็นั่งกินข้าวไม่พูดไม่จา  พอกินเสร็จกูก็ลุกเอาจานข้าวไปเก็บในครัวพอเดินออกมาก็เห็นสลิ่มมันยืนรออยู่แล้ว
“ไปดูหนังกันไหม” มันถาม  กูมองหน้ามันและคำนวณจำได้ว่าวันนี้มันไม่มีเรียน
“ขี้เกียจ” กูตอบ
“จะไปไหน” มันถามเมื่อกูก้าวขาเดินจะขึ้นบ้าน
“อาบน้ำ” กูตอบนิ่งๆแล้วเดินขึ้นมาเลย  กูขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งอยู่ที่ห้องอยู่อย่างนั้นไม่ได้ลงไปข้างล่าง  เพราะรู้สึกว่าจะลงไปดีไหม  กำลังสับสนในตัวเองว่าจะเอาไงดี  ถ้าลงไปแล้วจะคุยอะไรกันล่ะหรือว่าจะยังไงต่อ  กูเลยหาหนังสืออ่านเล่นนั่งมันอยู่อย่างนั้นจนเกือบชั่วโมง


แกร๊ก~~


“.....................” สลิ่มเดินเข้ามา  กูเหลือบขึ้นไปมองมัน  มันก็ยืนเฉยอยู่ตรงประตูมองมาทางกู
“.....................” มันยืนจ้องหน้ากูอีก  กูก็เลยจ้องหน้ามันตอบกลับ
“เป็นอะไรอ่ะ” มันถาม  ยังมีหน้ามาถามอีก เฮ้อ..เอากับมันสิ
“.....................” กูเงียบแล้วหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ  แต่สลิ่มก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหนจนกูต้องหันหลับไปมอง
“กู..ขอโทษ” มันพูดเสียงเบาลงจากเดิม 
“แล้วกูต้องหายโกรธมึงเลยหรอ” กูย้อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“.....................” สลิ่มเหลือบตาหลบสายตากูที่จ้องมันเขม็ง
“หื้ม..บอกกูสิ กูต้องหายโกรธมึงใช่ไหม” กูพูดย้ำ  สลิ่มคิ้วขมวดเข้าหากัน  แล้ว..อ่าว เหี้ยละ น้ำตาคลอเบ้าซะงั้น
“ก็..อึก” แล้วอยู่มันก็เดินออกนอกห้องไปเลย  กูใจหายทันทีเมื่อเห็นมันเดินออกไปทั้งอย่างนั้น  แต่ก็ได้แต่นั่งอยู่เฉยๆเพราะถ้าตามไปก็เหมือนเดิมอีก  นั่งอยู่สักพักจนคิดได้ว่ารู้สึกผิดขึ้นมาที่ทำแบบนั้นกับมันไป..ใจอ่อนอีกละกู  กูรีบเดินลงไปข้างล่างก็ไม่เห็นว่าสลิ่มมันอยู่แล้ว  รองเท้ามันก็หายไปด้วย  กูรีบเดินตามออกไปหน้าบ้านก็ไม่เจอมันอยู่แล้ว  กูเลยกลับมานั่งในบ้านเหมือนเดิมเพราะคิดได้อีกทีว่าไม่ตามไปดีกว่า  อืมใช่..ไม่ตามไปดีกว่า  ใช่..กูต้องไม่ตามมันไปสิ  แต่รู้สึกกูจะลุกลี้ลุกลนอยู่กับตัวเองพอทน  จับมือถือแล้วจับมือถืออีกจนเริ่มรำคาญตัวเอง


ตื้ดด ๆ  ๆ   ๆ


“ฮัลโหล” กูรีบรับทันทีเมื่อเห็นสายเข้าเป็นเบอร์ไอ้เขต
“เฮีย” ไอ้เขตตะคอกเสียงใส่ทันที
“ไร” กูรีบถามกลับ
“เฮียไปทำอะไรมันเนี่ยห๊ะ” ไอ้เขตพูด
“ทำไร” กูพูด
“มันอยู่หอผมเนี่ย..ร้องไห้ด้วย” ไอ้เขตพูดลดระดับเสียงลง
“...................” กูเงียบเพราะรู้สึกผิดขึ้นมาตงิดๆ
“มันอยู่ตรงนั้นหรอ” กูถาม
“อยู่ในห้อง มันไล่ผมออกมาเนี่ย” ไอ้เขตบอก
“แล้วมันอยู่กับใคร” กูถามอีก
“คนเดียว” ไอ้เขตตอบ
“เฮียจะมาไหม” ไอ้เขตถาม
“อืม เดี๋ยวไป” กูบอก
“เร็วๆล่ะ” มันย้ำบอกอีก 
“เออ” กูตอบแล้ววางสายไป  กูขึ้นไปแต่งตัวแล้วขับรถไปที่หอไอ้เขต  กูเคยไปหอพวกมันสามสี่ครั้งได้แล้วก็เลยจำทางได้  พอกูไปถึงก็เห็นไอ้เขตยืนรออยู่ใต้หอมันหน้ามุ่ยเชียว  พอกูจอดรถเสร็จก็เดินไปหามัน
“เฮียแม่งเหี้ยว่ะ” ไอ้เขตพูดว่ากูทันที
“ไอ้เหี้ย” กูด่าแล้วตบหัวมัน
“ทำมันร้องไห้ทำไม..ดูแลดีๆหน่อยสิ” มันพูดแล้วเดินนำกูขึ้นลิฟต์ไป
“นี่ยังไม่ดีพออีกหรอ” กูย้อนยิ้มกวนตีนไอ้เขตมันเล่นเพราะกูรู้ว่ามันหวงสลิ่มมากแค่ไหน
“เฮียแม่ง” มันพูดหันมาค้อนกูหน้ามุ่ยอีก
“มันพูดอะไรไหม” กูถาม
“ไม่..อยู่ดีๆก็มาเคาะห้องผม  ผมกับไอ้เวกำลังเล่นเกมอยู่ มาทีนี่งงกันไปเลย..ถามไรก็ไม่บอก มีการไล่ผมออกจากห้องอีก” ไอ้เขตพูด  กูยืนยิ้มขำหน้าไอ้เขตมัน
“เฮียกวนตีนว่ะ” ไอ้เขตว่า  กูเดินออกมาจากลิฟต์แล้วกระชากคอไอ้เขตไปล็อกด้วยความหมันไส้มัน
“ตามบาย” ไอ้เขตบอกเมื่อกูมายืนอยู่หน้าห้อง  กูพยักหน้าให้มันแล้วเปิดห้องเข้าไปเห็นสลิ่มมันนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง  กูเดินไปนั่งที่เตียงเงียบๆ
“......................” สลิ่มนอนเงียบแต่แล้วเหมือนมันรู้ว่ามีคนเข้ามามันก็เปิดผ้ามาเพื่อจะดู แต่พอมันเห็นว่าเป็นกูนั่งมองมันอยู่มันก็รีบเอาผ้าไปปิดหน้ามันทันทีแล้วพลิกกลับนอนตะแคงหันหลังให้กูด้วย
“......................” กูขยับตัวเข้าไปหามันแต่ก็ยังต่างคนต่างเงียบกันอยู่ดี
“ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆสิ” กูพูดบอก
“......................” มันก็นอนเงียบนิ่งอีก
“กูบอกให้ลุกขึ้นมาคุยกันไง” กูพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมันแต่สลิ่มก็ดึงรั้งกลับไป  สุดท้ายแล้วกูก็กระชากมันออกมาจนได้  ทำให้สลิ่มรีบลุกขึ้นนั่งแล้วหันหลังให้กูทันทีเหมือนจะไม่ยอมมองหน้ากูหรือไม่อยากให้กูมองหน้าก็ไม่รู้เหมือนกัน
“......................” ต่างคนต่างเงียบ  กูนั่งมองมันที่นั่งนิ่งเงียบจนกูรู้สึกสงสารมันขึ้นมา
“ที่จริงกูก็ไม่อยากรื้อฟื้น” กูพูดขึ้น
“แต่มึงจะให้กูทำยังไงฮึ..สลิ่ม ถ้ามึงเชื่อกูบ้างมันก็จะไม่เป็นแบบนี้” กูบอก
“......................” มันก็ยังนั่งนิ่งเหมือนเคย
“บางทีกูรู้สึกเหมือน..มึงให้ค่าความสำคัญสำหรับกูเท่ากับคนอื่นๆรอบตัวมึง”
“บางทีกูก็ไม่รู้ว่ากูต้องยืนอยู่ตรงไหนถึงจะพอดี”
“อึก~” อ่าวเหี้ย..เสียงสลิ่มสะอึกขึ้นมาทำให้รู้ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่
“กูแค่อยากให้มึงเชื่อกูบ้าง”
“ไม่ใช่เพราะไอ้เชนหรือใคร..มันไม่ใช่แค่เรื่องไอ้เชน ก็ใช่..มันอาจจะเกี่ยวแค่นิดเดียว”
“แต่ที่กูไม่ชอบใจคือ มึงนึกอยากทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจไปหมด” กูพูด
“มันก็ไม่ใช่ว่ากูรับไม่ได้หรอกนะ แต่กู..รู้สึกเหมือนกับว่ามึงไม่มีกูก็ได้ไม่เป็นไร” กูพูดบอก
“กูก็บอกขอโทษไปแล้วไง” มันพูดด้วยน้ำเสียงเครือ
“.....................” กูกำลังมองสลิ่มที่นั่งตัวสั่นเพราะร้องไห้อยู่ตรงหน้า  สุดท้ายก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“มึงจะให้กูทำยังไงอีก” มันพูดเสียงสะอึกสะอื้นไม่เลิก
“กูไม่ได้.......อึก” มันเว้นช่วงไปหนึ่งอึดใจ
“ไม่ฟังสักหน่อย” มันเอามือปาดน้ำตาตัวเอง
“.....................” กูนั่งเงียบ  ส่วนสลิ่มก็เงียบนิ่งไปทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่นั่นแหละ
“เฮ้อ มึงมันดื้อ..รู้ตัวไหม” กูพูดแล้วขยับตัวเข้าไปหาสลิ่มนั่งอยู่อีกฝั่งของเตียง
“หื้ม..รู้ไหมครับ” กูเอาแขนเข้าไปโอบกอดเอวมันไว้จนสลิ่มมันสะดุ้งเล็กน้อย  สลิ่มรีบก้มหน้าทันทีเมื่อกูเอาคางไปเกยอยู่ตรงไหล่ของมัน 
“อึก~” น้ำตาของมันไหลลงที่แขนกูที่กอดมันอยู่  เพราะมันดันก้มหน้ามันก็เลยหยดลงแขนกูพอดี 
“กูขอโทษ” กูพูดแล้วเอาแขนอีกข้างโอบรัดตัวสลิ่มไว้ทำเอาตัวมันลีบอยู่ในอ้อมกอดกูนี่แหละ 
“กูรักมึงนะ” กูกระซิบบอก
“คงรักมากไปหน่อย” กูพูดแกมหยอกแล้วหอมเข้าที่ต้นคอมัน
“.....................” สลิ่มนั่งเงียบ  กูเองก็กอดมันอยู่อย่างนั้นอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมงได้จนสลิ่มมันหยุดร้องไห้และหยุดสะอื้นนั่นแหละมันถึงเริ่มขยับตัว
“เมื่อย” มันพูดแต่น้ำเสียงยังเครืออยู่ในลำคอแล้วเริ่มขยับตัว  กูปล่อยแขนออกแล้วเข้าไปหอมแก้มสลิ่มมันจนสลิ่มมันรีบหลบแต่สุดท้ายก็หลบไม่ทัน
“หึ..” กูหัวเราะแล้วลูบที่แก้มมันเพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้  มันเหลือบตามาค้อนกูแล้วเอามือมาปัดหน้ากูเหมือนจะไม่ให้กูมองหน้ามัน
“รักกูไหม” กูถามแล้วเอาหน้าเข้าไปใกล้สลิ่มจนสลิ่มรีบเบี่ยงตัวหนีแต่กูก็จับเอวรีบดึงล็อกเข้ามาใกล้ตัวกูไว้ก่อน
“หื้มม..รักไหมครับ” กูถามอีกครั้งแล้วหอมทั้งแก้มและซอกคอสลิ่มจนสลิ่มเริ่มดิ้นหนีแต่แล้วมันก็ลงไปนอนอยู่บนเตียงเพราะการที่มันพยายามหนีมากเกินไปนั่นแหละ  กูยิ้มมองหน้ามันจนจากที่หน้าแดงเพราะร้องไห้อยู่แล้วก็ยิ่งแดงมากขึ้นกว่าเดิม
“รักไหม” กูถามย้ำอีกแล้วเอามือไปเกลี่ยอยู่ตรงแก้มมัน  สลิ่มพยักหน้าแต่ตาก็มองต่ำไม่ยอมสบตากู
“หึ..ไม่พูดแล้วจะรู้ไหมครับ” กูยังแกล้งไม่เลิก  กูก้มลงไปแล้วหอมแก้มสลิ่มมันแล้วเอาจมูกเกลี่ยอยู่ที่แก้มมันอยู่อย่างนั้น แต่สลิ่มก็ยังคงไม่ยอมสบตากูอยู่ดี
“ตัวเองรักเค้าไหม” กูยิ้มพูดแกล้ง
“รัก..” มันพูดบอกเสียงเบา
“หยุดพูดสักทีได้ไหมเล่า” แล้วรีบพูดว่าต่อทันทีเหมือนปรามให้กูหยุดสักที
“หึ” กูยิ้มแล้วจูบปากสลิ่มเบาๆ
“อื้ออย่า” สลิ่มห้ามเอามือมาดันปากกูไว้เมื่อกูเริ่มจูบมันมากขึ้น  กูจับมือมันออกแล้วก้มลงไปจูบมันจนมันต้องยอมจูบตามแต่โดยดี  มือกูเริ่มลูบไล้ตามตัวแต่ก็ต้องบอกตัวเองว่านี่มันห้องไอ้เขต  สุดท้ายกูเลยได้แต่จูบมันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมให้สลิ่มได้พูดอะไรอีก 
“จุ๊บ” กูจุ๊บที่ปากสลิ่มอีก  แล้วเผลอเอามือลูบปากมันเพราะเห็นว่าปากมันเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ  สลิ่มรีบเม้มปากตัวเองทันทีเมื่อกูจ้องริมฝีปากมันอยู่นาน
“รู้สึกเหมือนจะเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว” อยู่ๆเสียงไอ้เขตก็พูดขึ้น  กูรีบหันกลับไปมอง  สลิ่มรีบเอาหน้าซุกหมอนทันที
“กลับๆไปเลยเฮีย ผมจะเล่นเกมกัน” ไอ้เขตทำมือไล่ๆกูอีก  ไอ้เวเดินยิ้มเข้ามายกมือไหว้กู 
“เฮียเหี้ยอ่ะ” ไอ้เขตด่ากูทันทีเมื่อกูยักคิ้วให้ไอ้เขตมันกวนๆแกล้งมัน  ไอ้เขตหน้างอรีบเปิดโทรทัศน์พร้อมที่จะเล่นเกมต่อ
“หลิมกลับบ้านกันเหอะ” กูบอก สลิ่มหันมามองแล้วจะลุกขึ้น
“ไหนๆ ไอ้หลิ่มร้องไห้” ไอ้วิทย์วิ่งโผล่เข้ามาจากไหนไม่รู้  มันรีบพุ่งมาตรงเตียงทำเอาทั้งกูและสลิ่มตกใจ
“กร๊าก ไอ้หลิ่มร้องไห้” เวร กูคิดว่าจะห่วงเพื่อนล่ะไม่มี
“ไอ้..เหี้ย!!” สลิ่มตบเข้าที่หัวเพื่อนมันอย่างแรงพร้อมกับกัดฟันด่าด้วย
“โอ้ยย..เชี้ย” ไอ้วิทย์ลูบหน้าลูบตาตัวเองแต่ก็ยังถือมือถือตัวเองไว้อยู่  มันเอามือถือจ่อที่หน้าสลิ่มแล้วหัวเราะคนเดียว
“กร๊าก หน้ามึงตลกอ่ะ” ไอ้วิทย์พูดไป  กูเลยหันไปมองเห็นมันถ่ายเป็นแบบวิดีโออยู่
“ว่างมากรึไง ค..ย” สลิ่มด่าใส่กล้องแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำ  ไอ้วิทย์แพลนมือถือมาทางกู  กูยิ้มยักคิ้วให้
“คุณเป็นสาเหตุที่ทำให้มันร้องไห้ใช่ไหมครับ” ไอ้วิทย์ถาม ทำเอาไอ้สองตัวที่นั่งเล่นเกมอยู่ขำออกมา
“ใช่ครับ” กูตอบ
“เพราะอะไรครับ” มันถามอีก
“เพราะเรารักกัน” กูตอบยิ้มๆ
“แหวะ!!” พวกมันประสานเสียงพร้อมกัน  ไอ้วิทย์ปิดกล้องเมื่อสลิ่มมันเดินออกมาจากห้องน้ำ  พวกกูร่ำลากันเสร็จก็เดินทางกลับบ้านกูกัน  สลิ่มมันไม่ค่อยพูดค่อยจานักแต่ก็โดนกูแกล้งจนหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีกนั่นแหละ  พอกลับมาถึงบ้านมันก็บ่นว่าหิว  กูก็ต้องทำอะไรให้กิน  เรากินกันไปดูนอนดูหนังกันไปจนไอ้มิ้วค์กลับมาจากโรงเรียน
“หวัดดีคร้าบ” ไอ้มิ้วค์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วเอากระเป๋าวางไว้ตรงโซฟา
“เสื้อสวยจัง” สลิ่มตาลุกวาวแล้วลุกขึ้นนั่งมองเสื้อไอ้มิ้วค์
“Varsity แบบฮอกกี้ใช่ป่ะ” สลิ่มพูดแล้วลุกขึ้นไปจับเสื้อไอ้มิ้วค์ เสือกรู้ไปซะหมดนะเมียกู
“จะใส่” สลิ่มพูดหน้าตายบอกไอ้มิ้วค์ประมาณว่า “มึงมีหน้าที่ถอดมันออกเดี๋ยวนี้” ไอ้มิ้วค์ก็ว่าง่ายถอดเสื้อออก  สลิ่มก็รีบเอาไปใส่ทันที
“พี่เมตรก็ซื้อให้พี่นี่” นั่น..ดูปากมัน ปากเปราะจริงๆน้องกูกะว่าจะเอาไว้แกล้งคืนนี้สักหน่อย  สลิ่มรีบหันมามองหน้ากูทันที
“มึงซื้อให้กูหรอ” มันยิ้มถาม
“.....................” กูไม่พูดแต่ยักคิ้วตอบมันแทน
“อยู่ไหน” สลิ่มรีบถาม
“ไม่บอก” กูตอบเล่นหน้าเล่นตาเอนหลังพิงพนักพิงโซฟาทำเป็นไม่สนใจ
“อยู่ไหน” มันรีบเข้ามาจับแขนกูคะยั้นคะยอกูทันที
“หาเองก็ได้” มันพูดแล้วลุกขึ้นวิ่งออกไปทั้งที่ใส่เสื้อของไอ้มิ้วค์อยู่  ไอ้มิ้วค์นั่งลงแล้วหัวเราะ
“ดีกันแล้วหรอ” มันถาม
“อืม” กูตอบ  กูนั่งอยู่สักพักสลิ่มมันก็วิ่งกลับเข้ามาหน้างอมาเลย
“หึ..” กูยิ้มมองหน้ามันเพราะไม่มีทางหาเจอหรอก กูเอาไปแอบไว้บนตู้เสื้อผ้านู่น เข้าไปลึกๆติดพนังเลยเพราะเดี๋ยวแอบไม่เนียน
“อยู่ไหน” มันถามอีก
“มานี่ดิ” กูพูดพร้อมกับตบเบาะเหมือนให้มันมานั่งข้างๆ  ไอ้มิ้วค์ส่ายหัวยิ้มๆแล้วเดินออกนอกห้องไปเหมือนรู้งาน
“เร็วสิครับ..จะเอาไหม” กูพูด ทำเอาสลิ่มต้องเดินเข้ามาหากูอย่างช่วยไม่ได้ กูกระชากเอวมันให้ลงมานั่งบนตักกู
“ป้อนองุ่นให้หน่อย” กูบอก
“......................” สลิ่มเงียบและยังคงนั่งนิ่ง
“สีนี้เหลือตัวเดียวในร้านด้วยนะ” กูพูดแหย่ไม่เลิก  สลิ่มเงียบแต่ก็หยิบจานที่ใส่องุ่นมาแล้วหยิบองุ่นมาป้อนใส่ปากกู
“หึ..” กร๊าก จะหลุดขำอ่ะ แกล้งมันมันก็น่ารักดีอยู่อะนะ แต่มันก็อดขำไม่ได้ว่ะ
“พูดเพราะๆดิ เดี๋ยวกูบอกให้ว่าอยู่ตรงไหน” กูบอก
“.......................” สลิ่มหันมาค้อนตาขวาง แต่กูไม่สะทกสะท้านยักคิ้วตอบให้แม่งเลย
“พี่เมตรครับ เสื้อของสลิ่มอยู่ไหนหรอ” กูพูดนำทางเป็นตัวอย่างให้มันก่อน
“.......................” สลิ่มนั่งนิ่ง
“พูดไหม ไม่พูดให้ไอ้มิ้วค์นะ..ไซด์เดียวกันด้วย” กูบอก
“กูยังพูดได้เลยเนี่ย..สลิ่มครับ พี่ซื้อเสื้อมาให้ด้วยนะ” กูพูดแหย่มันอีกทำเอาสลิ่มมันนิ่งหน้าแดงกว่าเดิม
“หื้ม..ว่าไง” กูกระตุ้นมันไม่เลิก
“พี่เมตร..เสื้อของสลิ่มอยู่ไหน” มันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบามากๆ
“หึ” กูหอมแก้มมันด้วยความหมันเขี้ยว
“ถุงอยู่บนตู้เสื้อผ้าด้านใน ของมึงสีฟ้า” กูบอก เพราะกูยังไม่ได้เอาเสื้อกูออกจากถุง  ยังใส่รวมไว้กับเสื้อของสลิ่มอยู่  ไม่ทันได้อธิบายมากกว่านั้นแต่สลิ่มมันก็ลุกไปจากตักกูแล้วรีบวิ่งออกไปทันที  กูนั่งรอมันอยู่ไม่ถึงห้านาทีสลิ่มมันก็กลับมาพร้อมกับใส่เสื้อของมันสีฟ้าทับไว้กับเสื้อของไอ้มิ้วค์  แล้วใส่เสื้อของกูทับเข้าไปด้วยเป็นสามตัวเลยตอนนี้
“มึงเป็นบ้าหรอ” กูว่ามัน
“หึ..ฮ่าๆๆ อยากได้หมดเลยอ่ะ” มันหัวเราะเหมือนมันมีชัยที่ใส่เข้าไปหมดนั่นได้ 
“โอ้ยเมตร..หายใจไม่ออก” สลิ่มร้องแล้วเอนตัวนอนลงบนโซฟา  ก็สมควรเสื้อมันใช่เบาๆซะเมื่อไหร่ล่ะ
“ไอ้โลภ” กูว่าแล้วเดินไปจับมันให้นั่งขึ้น  แล้วถอดเสื้อของกูออกให้มันด้วย  ไซด์ก็ไม่ได้ละยังสาระแนอยากจะใส่เข้าไปอีกนะกูละเชื่อ
“ขอบคุณนะ” มันยิ้มบอก  กูยิ้มตอบให้แล้วจุ๊บปากมันอีกครั้ง
“เงินแม่น่ะ” กูบอกมัน
“อ่าว..งั้น ไว้วันหลังซื้อให้แม่บ้างก็แล้วกัน” สลิ่มพูด
“ถอดออกมาสิ ไม่ร้อนรึไง” กูพูดเพราะมันไม่ยอมถอดเสื้อของมันกับไอ้มิ้วค์ออกน่ะสิ
“.....................” มันหนีบแขนตัวเองไว้แน่นเหมือนไม่ยอมให้กูถอดออกอีก
“หึหึ..ฮ่าๆๆ ไอ้เมตร จักกะจี้” สลิ่มดิ้นหนีมือกูที่ล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วจี้เอวมัน
“อย่า ฮ่าๆๆ” มันร้องดิ้นหนีมือกู
“โอ้ย” กูร้องเพราะโดนมันล้มทับลงมาที่พื้นไปโดนโต๊ะเล็กที่อยู่ตรงกลางโซฟาจนโต๊ะเลื่อนไป
“หายใจไม่ออก” มันพูดแล้วนอนหอบ
“เดี๋ยวถอดให้ไหม” กูเข้าไปกอดมันแล้วคร่อมตัวมันไว้
“ไม่ต้องทะลึ่ง” มันว่าแล้วดันหน้ากูไว้เหมือนรู้ว่ากูจะทำอะไร กูก้มหน้าลงไปเรื่อยๆจนสลิ่มมันสู้แรงกูไม่ไหว  กูเริ่มรุกล้ำมันมากขึ้นจนเสื้อมันหลุดออกไปทีละตัวๆ o_O ((ไปถึงไหนละ?))
“อ๊ะ !!” กูเงยหน้าหันไปมองตามเสียง เห็นไอ้มิ้วค์ชะงักยืนอยู่ตรงประตู


ปึก !!!!


“โอ้ย..หึ ไอ้เชี้ย” กูด่าสลิ่มมันเพราะระหว่างที่กูเงยหน้ามาสนใจไอ้มิ้วค์อยู่นั้น  สลิ่มมันดันเอาเขามากระทุ้งเข้าที่เป้ากูอย่างแรง  จะขำก็จะขำเพราะเห็นหน้าไอ้มิ้วค์มันตื่นตกใจไปหน่อย  แต่ก็เจ็บเป้าฉิบหายไม่ไหวทน  สลิ่มลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาแล้วเอาเสื้อแจ็กแก๊ตสามตัวนั่นไปพับจนเรียบร้อย  ไอ้มิ้วค์เข้ามานั่งแล้วส่ายหัวให้กูเหมือนมันแม่งไม่ชินกับนิสัยกูที่เป็นแบบนี้สักที  กูนั่งยิ้มไม่สนใจมันสองคนที่สามัคคีกันหน่ายกับนิสัยกูซะเหลือเกิน  แต่หลังจากนั้นเราสามคนก็ดูหนังกันต่อจนจบไม่นานไอ้โมทก็กลับบ้านมาพร้อมกับแฟนมันเพราะมันจะแวะมาอาบน้ำก่อนแล้วจะไปส่งพี่เบนแล้วค่อยไปร้าน  วันนี้กูก็คงต้องไปช่วยมันที่ร้านอีกเพราะวันพรุ่งนี้สลิ่มมันไม่มีเรียน  ก็เลยไปด้วยกันได้สบายๆแบบไม่ต้องห่วงอะไร

.................>>>><<<<.................

[Jimmeiiii*]

 

[qq_oo]

ดีกันแล้วเย้ๆๆๆๆๆ

[RakorN]

รู้สึกว่าถ้าให้เมตรใจแข็งอีกนิด ก็คงดีกว่านี้ แต่ถ้าแบบนั้นก็ไม่ใช่สลิ่มอีก เพราะอย่างสลิ่มแค่เอ่ยปากขอโทษและร้องไห้ออกมา ก็ถือว่าเยอะแล้ว

[Ball]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย ดีกันแล้วๆๆๆๆ  
น่ารักมากๆๆพี่เมตรกะสลิ่มน่ารักมากกกกกกกก  
สลิ่มร้องหน่อยพี่เมตรไปไม่เปนเรยยยย  
เหมือนจะสลิ่มจะง้อ???...ไม่เสด แต่พี่เมตรก้เปนฝ่ายมาง้อจนเสด?? งงม่ะ ฮ่าๆๆ
แต่ยังไงก้ดีกันแล้วววว  
คุ้มค่าที่รอค่ะ  :pig4:เบบี้  :กอด1:เบบี้ค่ะ

[bbyuqin]

หลิมก็ยังเป็นหลิมอยู่วันยังค่ำ ได้แค่นี้ก็ดีแล้วเว้ย พี่เมตร ดูดิ๊น้องทำไรไม่ถูกร้องไห้ซะงั้น

แต่โดนแกล้งให้หวานแบบนี้ก็น่ารักเหมือนกันเนอะ

[knightofbabylon]

อ่านแล้วมันยังไม่พออะ อยากให้เมตรโกรธอีก แต่คิดอีกทีถ้าเยอะไปมันก็ไม่ใช่เรื่อง เนอะ

และสุดท้ายก็เป็นเมตรที่ใจอ่อนซะเอง 
แต่อิหนูหลิ่มน่ารักว่ะ ดูเหมือนน้องพยายามแล้วแต่ทำตัวไม่ถูก ที่สำคัญแค่นี้ก็เกินคาดแล้ว   


 

[toommin]

น่ารักอย่าบอกใคร

กี้ดดดดดดดดดดด
 

[Azitten]

555555 ตอนนี้น่ารักอะ

เฮียใจแข็งดีจังเลย แต่แบบนี้ก็พอแล้วแหละ ถ้ามากกว่านี้จากงอนจะกลายเป้นโกรธกันซะป่าวๆเนอะ
อย่างน้อยสลิ่มก็จะได้รุ้บ้างอะว่าเฮียรุ้สึกยังไง

อีกหน่อยจะได้ฟังเฮียบ้าง
มีบอกรักกันด้วย
น่ารักกกก ตนนี้เฮียได้กำไรเต็มๆๆเลยอะ

กลับมารักกันๆๆๆๆๆๆแล้ว
นอนหลับฝันดีแหละค่ะ

วันนี้ตั้งตารออ่านสลิ่มทั้งวัน

[yakusa]

 

[JAROEN]

 

[kunnyppk]

  นั่งยิ้มเหงือกแห้งอยู่หน้าคอมละ บ้าและอินอยู่คนเดียว
เบบี้จ๋า ขออีกๆ
เย้เย้ กดบวกได้แล้ว+1ให้เบบี้เป็นคนแรกของเค้าเลยนะ

[อิสระ]

 
โล่ง กว่าจะเคลียร์กันได้
เล่นเอาคนอ่านอึนไปหลายตอน
กว่าจะรักกันได้ก็ดุเดือดเลือดพล่านอยู่แล้ว
พอรักกันกลับกลายเป็นจุดเยือกแข็งไปซะงั้น
กลับมาเรียกเลือดคนอ่านแทนดีกว่านะ
เหมาะกว่าเยอะ

[faNg]

เพราะเรารักกัน โหยยยยยยยยยยยยยย ไอ่พี่เมตรคิดได้เนอะ สวดดดดดดดดดดดดดดดดยอดไปเลยอะ

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[kokikung]

กร๊ากกกกกน้องมันง้อที่สุดของมันแล้วละมั้ง

ฮ๋าๆๆๆๆ

สรุปไอ้พี่เมตรก็ไปตามอยู่ดี

แต่ สลิ่มแมร่งน่ารักสุดใจขาดดิ้น

เพราะเสื้อตัวเดียว ฮ๋าๆๆๆๆๆ

[lovevva]

 :-[ในที่สุดก็ได้เห็นสลิ่มง้อเมตรจนได้ ชอบสลิ่มน่ารักอ่ะค่ะ

[aohka]

ดีกันสักทีนะ...

ว่าแต่ น้องเบบี้เป็นไรป่าวอ่ะคะ  2  ตอนแล้วอ่ะ  ไม่เห็นทอล์คเหมือนเคย...
เครียดไรป่าว... ระบายได้น้า... ไม่ต้องเกรงใจ จัดเต็มมาได้ 

รักนะ  จรุ๊ฟ จรุ๊ฟ 

[tutu]

  สุดยอด....อมยิ้ม..ตล๊อดตลอดอ่ะ

[Little Devil]

แอบน่ารัก
+1

[engrish]

ตอนนี้น่ารักอ่ะ
อีพี่เมตรมันก็คิดได้นะ...เพราะเรารักกัน
เสี่ยวขึ้นเยอะเลย 555

[tungkung2011]

 
หลิ่มน่ารักจังงงง

[Poes]

พี่เมตรชนะเลิศ   

[kimthailand]

อ่านไป ยิ้มไป สบายจิตต

[kaporzung]

 :-[ง้อกันน่ารักจังเลยอิอิ ^ ^~

[donutnoi]

  เย้ๆๆ   ดีกันแล้ว   

[kuku]

รักกันเบา เบา

[JJHJJH]

อิอิ รักกันรักกัน