หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pjaejin]

คิดถึงหลิ่มจะแย่แล้ววววววววว 

[เบบี้]

ตอนที่133  Because of you



“โอยยยยยยย..”
“ตายๆ เอากูตาย” สลิ่มบ่นเดินออกมาจากห้องน้ำ
“หึ สมควร” ผมว่า  สลิ่มเดินตัวเอนไปเอนมาแล้วนั่งลงที่เตียงอย่างช้าๆเพราะคงเจ็บตูด
“โอ๊ะ มาอีกแล้ว” มันร้องสะดุ้ง
“หึ..” กูหัวเราะมองมันที่วิ่งกลับเข้าห้องน้ำไปแล้ว  กูนั่งไม่ถึงห้านาทีสลิ่มมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง
“เสือกแดกไปเรื่อย ปากไม่หยุดก็งี้แหละ” กูว่ามัน
“คนอื่นก็กินเหมือนกูอ่ะ” มันพูด
“ท้องก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว เสือกยัดเข้าไปทำไมล่ะ” กูว่าเพราะเมื่อวันก่อนมันเพิ่งบ่นไปว่าปวดท้อง  แล้วเมื่อวานเย็นมันก็เสือกแดกซะเยอะ  เช้าวันนี้เลยจัดเต็มเลยไง
“โอยยยย คงหมดแล้ว” มันพูดเสียงเหมือนคนไม่มีแรงแล้วคลานมาเอาหัวพิงขอบเตียง
“อ๋อย ฮะ..ฮะ” มันร้อง  กูก้มลงมองหน้ามัน  มันก็เหลือบตามองหน้ากู
“จะได้ไปไหมเนี้ย เดี๋ยวพวกมันก็ตื่นกันก่อนพอดีอ่ะ” กูพูด
“ขออีกรอบนึง นะๆ..แล้วจะอาบน้ำละ” มันบอกเสียงเหนื่อย
“..........................” กูจ้องหน้ามันหน่ายๆ
“อาบน้ำก็ได้” มันบอกแล้วลุกขึ้นช้าๆ  เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความลำบากลำบน  
   วันนี้กูกะว่าจะพามันไปเที่ยวภูเก็ตสักหน่อยเพราะตั้งแต่มางานบวชไอ้โมทกูก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวกับมันสองคนเลย  พูดตรงๆก็คือกูอยากไปสวีทเที่ยวกับมันสองคนบ้างเพราะอย่างน้อยก็เพิ่งมาต่างจังหวัดด้วยกันครั้งแรก  และเนื่องจากเมื่อวานพวกเพื่อนกูมันกินเหล้ากันหนักมาก  วันนี้กูเลยอยากรีบออกไปข้างนอกเช้าๆไอ้พวกนั้นจะได้ไม่ต้องมาว่ากูได้ว่าไปเที่ยวกันสองคนไม่ชวนเลยอะไรประมาณนั้น
“แต่งตัวก็นานอีก” กูบ่น
“บ่นไรนักหนา รีบขนาดนั้นก็ไปก่อนเลยไป” มันหันมาว่า
“ขอโต๊ดดดดด” กูเข้าไปกอดมันที่ยืนอยู่หน้ากระจก
“ไม่ใส่นาฬิกาหรอ” มันถาม
“อ๊ะ ลืม” กูบอกแล้วยื่นข้อมือไปให้มันเหมือนบอกให้มันใส่ให้  สลิ่มหยิบนาฬิกามาใส่ให้กู  กูก้มลงจูบรอยสักที่คอมันเพราะมันใกล้ปากเลยรู้สึกหมันเขี้ยวขึ้นมา
“จะกัดทำไมเล่า” มันพูด
“โอ้ย” มันร้องเพราะกูกัดแรงมากกว่าเดิมอีก
“หึ..”
“โรคจิต” มันว่าค้อนใส่แล้วเดินไปเก็บของของตัวเอง
“เอาหมวกอันไหน” มันหันมาถาม
“สีดำ” กูบอกเพราะวันนี้กูกะใส่รองเท้าสีแดงที่เพิ่งไปซื้อกับสลิ่มมาเมื่อวาน  วันนี้สลิ่มไม่แต่งเต็มยศเหมือนวันที่ผ่านมา  มันใส่แค่กางเกงเรย์สีน้ำตาล  เสื้อกล้ามสีขาวกับเสื้อเชิ้ตที่โคตรจะบางสีฟ้าอ่อน  มันเดินไปใส่รองเท้าแตะรอกูอยู่หน้าห้อง  กูเดินไปหยิบกุญแจห้องแล้วเดินตามมันออกไป  
“ไปไหนอ่ะ” มันถาม
“ไม่รู้” กูตอบเพราะไม่รู้จริงๆนั่นแหละ  กะว่าจะไปเรื่อยๆชิวๆ  อยากอยู่กับมันทั้งวันเลยไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ตลอดเวลา  
   วันนี้กูเอารถของแม่ออกมาใช้  ที่จริงก็เอามาใช้ตั้งแต่มาภูเก็ตนั่นแหละ  ยังไม่ได้เอาไปคืนเลย  กะว่าถ้าจะกลับเมื่อไหร่ก็คงเอาไปคืนเพราะเวลาออกไปซื้อของมันก็สะดวกสบายดีไม่ต้องคอยรถโรงแรม  กูขับรถไปที่จุดชมวิวทิวทัศน์ของเมือง  สลิ่มก็นั่งฮัมเพลงไปตลอดทางเหมือนมันรู้ว่ากูจะพาไปไหน
“เอากระเป๋าตังกับมือถือใส่ในกระเป๋ามึงนะ” สลิ่มบอก
“อืม” กูพยักหน้าตอบ  วันนี้เป็นกูคนเดียวที่เอาพกกระเป๋าสะพายออกมาด้วยแต่สลิ่มมาตัวเปล่า  มีแค่กล้องที่คล้องคอมาแค่นั้น  
“กินก่อน” มันพูด
“ยังไม่เข็ดอีก” กูว่า
“มันออกไปหมดท้องกูละเนี้ย” มันพูดเหมือนฟ้องอีก
“หึ..” กูได้แต่หัวเราะเพราะถึงห้ามไปก็ไม่ฟังอยู่ดี  พอกูขับถึงที่หมายก็หาที่จอดรถก่อนที่จะเดินไปที่ร้านอาหารกัน  กูกับมันเลือกที่นั่งติดมุมระเบียงเลยถึงแม้ว่าแดดจะเริ่มออกแล้วก็ตาม  แต่สลิ่มมันอยากนั่งเพราะมันบอกว่าตอนนี้ยังยังไม่ร้อนหรอก  บรรยากาศก็ดีพอได้ด้วยและตรงมุมนี้มองเห็นภูเก็ตไปทั่วเมืองเลย
“สั่งอาหารเบาๆก็พอมั้ง อาหารทะเลก็ยังไม่ต้องกินล่ะ เดี๋ยวท้องเสียขึ้นมาเป็นเรื่องอีก” กูบอกก่อน
“....................” มันไม่ตอบแต่ทำตัวบิดไปบิดมาทำหน้าเหมือนไม่อยากรับรู้คำพูดของกูอีก
“ท้องเสียแล้วไม่ได้ออกมาเที่ยวก็ไม่รู้ด้วยล่ะ” กูขู่
“ชิร์” มันทำเสียงแล้วเปิดเมนู  หลังจากนั้นอาหารที่สั่งก็ไม่มีอะไรมาก  คงเพราะเช้าอยู่ด้วยกูก็เลยไม่ค่อยอยากกินอะไร  เราสั่งข้าวต้มปลากันมาคนละที่  สลิ่มสั่งกุ้งชุบแป้งทอดกับหมูทอดกระเทียมแค่นั้น  มันคงกลัวที่กูขู่มันไว้จริงๆนั่นแหละ  ไม่งั้นมันคงไม่สั่งแค่นี้หรอก
“เริ่มร้อนแระ” มันพูดแล้วเอามือเท้าคาง
“......................” กูยิ้มตอบให้
“ถ่ายรูปให้หน่อย” มันบอกแล้วยื่นกล้องให้กู  กูรับมาแล้วเปิดกล้องก่อนที่จะเอามาถ่ายมันที่นั่งเท้าคางท่าเดิมรอให้กูถ่าย  
“เอาอีก” มันบอกแล้วโพสท่าอีกอย่างไม่ได้เขินอายกูเลย  กูเองก็ชินด้วยแหละเพราะมันชอบถ่ายรูปจะตายไป  แต่ไม่รู้เป็นอะไรเวลากูเอามือถือของกูถ่ายมันจะไม่ค่อยยอมให้กูถ่ายบ่อยนัก
“หึ ทะลึ่ง” กูขำเพราะมันทำแต่หน้ากวนๆ  หน้าตาประหลาดๆตลอด
“ทำไมต้องอยากออกมากันสองคนด้วย เงียบเลยอ่ะ” มันพูด
“มึงไม่อยากอยู่กับกูสองคนรึไง” กูพูด
“อยู่ในห้องไม่ได้อยู่กันสองคนรึไง” มันย้อน
“มันเหมือนกันเมื่อไหร่” กูบอก
“กูอยากอยู่กับมึงสองคนตลอดเวลาเลย” กูพูด  
“.......................” สลิ่มเงียบหน้าเริ่มแดงแล้วเหตามองไปทางอื่น
“ใครจะไปอยากอยู่ด้วยกันสองต่อสองตลอดเวลา เบื่อขี้หน้าตายห่าพอดี” มันพูด
“หรอ”
“เออสิ” มันตอบ
“มึงจะพูดอะไรก็ช่างมึงเหอะ เพราะกูรู้ดีที่สุดว่าที่จริง..ใจมึงกำลังคิดอะไรอยู่” กูพูดไปอย่างนั้นแต่ที่จริงแล้วกูไม่รู้หรอก กร๊าก แกล้งไปงั้นเองเพราะอาจจะถูกจริงๆก็ได้นี่หว่า
“หลงตัว” มันหันมาพูด
“อยากกินหมูสะเต๊ะจัง กูสั่งได้ม๊ะ” มันพูด
“ก็สั่งไปสิ” กูบอก
“มึงจะกินด้วยรึเปล่าล่ะ ถ้าไม่กินกูก็ไม่สั่งอ่ะ กินไม่หมด” มันบอก
“อืม กิน” กูตอบ  สลิ่มลุกขึ้นยืนเหมือนจะเดินไปสั่งเพราะว่าพนักงานร้านอยู่ตรงเคาร์เตอร์และมันไกลมาก  จังหวะที่มันลุกขึ้นยืน  ผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็มองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า  มองเป็นจังหวะตั้งแต่คอ  ไล่ลงไปที่มือของมันและไล่ลงไปที่เท้าเหมือนอึ้งๆกับรอยสักแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด  มันเดินไปที่เคาร์เตอร์ไม่ได้สนใจอะไร  ผู้หญิงคนนั้นหันมาเห็นว่ากูมองอยู่เธอก็ยิ้มๆน้อยๆมาทางกู..กูก็เลยยิ้มกลับให้
“เพราะกูหล่อมาก พนักงานที่เคาร์เตอร์เลยถามว่ากูชื่ออะไร” กูเงยหน้ามองมันที่เพิ่งเดินมาถึง  มันยังไม่ทันนั่งที่เก้าอี้ดีมันก็พูดบอกกูซะละ  กูหันไปมองผู้หญิงที่ยืนยิ้มอยู่ที่เคาร์เตอร์
“แล้วมึงตอบว่ามึงชื่ออะไร” กูถาม
“เพราะกูหล่อมาก กูเลยเล่นตัว” มันพูดหน้าตายอีก
“หึ..กล้าฉิบหาย” กูพูด  สลิ่มหยิบกล้องไปจากตรงหน้ากูแล้วถ่ายวิว  ถ่ายร้านอาหารไปเรื่อยเปื่อยแล้วอยู่ๆมันก็แพลนกล้องมาที่หน้ากู  
“ฮึฮึ” มันหัวเราะชอบใจที่กูทำหน้าประหลาดใส่กล้องให้มันถ่ายเล่นบ้าง  ต่างคนต่างไม่ได้พูดเพราะมันถ่ายหน้ากูทุกช็อตจนอาหารมาเสิร์ฟ
“ตอนเย็นอยากกินอะไร” กูถาม
“อืมมมม..” มันคิดไปมือก็เอาช้อนคนข้าวต้ม
“อยากกินพิซซ่า อาหารอิตาเลี่ยน” มันพูดตาโต
“.....................” กูมองหน้ามันแบบเอือมได้อีก
“ใครจ่าย” กูถาม
“มึงสิ ก็มึงถามนิ” มันพูด
“แว่นก็ซื้อให้แล้วเนี้ย เลี้ยงบ้างไม่ได้รึไง” กูพูดแบบไม่ได้คิดอะไร  แต่มันก็จริงคือแว่นที่เสียบอยู่บนหัวตอนนี้กูเพิ่งซื้อให้เมื่อวานตั้งห้าพันแน่ะ..หมดตูดเลยกูอ่ะ
“ทำไมต้องทวงบุญคุณด้วยวะ เอาคืนไปเลยป่ะ” มันพูดแล้วหยิบแว่นมาวางคืนตรงหน้ากู
“แค่พูดเอง อะไรล่ะ” กูย้อนมองหน้ามัน
“ไม่รู้อ่ะ มึงพูด” มันพูดก้มหน้ามองถ้วยข้าวต้มเหมือนงอนกูจริงๆ
“แค่แซวเอง” กูพูด
“แค่แซวหรอ แต่มันคำพูดมึงนะ” มันเงยหน้ามองหน้ากู
“เป็นอะไรครับ อยู่ดีๆหงุดหงิดอะไรเนี้ย” กูพูดแล้วเอื้อมมือจะไปจับหน้ามันแต่มันดันเอาหน้าเบี่ยงหนี
“มึงพูดเหมือนทวงบุญคุณ แสดงว่ามึงไม่ชอบใช่ไหมที่กูอยากได้นู่นอยากได้นี่อ่ะ” มันพูดเป็นชุด
“เปล่า กูแค่พูดเล่นเฉยๆ” กูบอกเพราะกูพูดเล่นจริงๆเมื่อกี้อ่ะ
“.........................” มันนั่งจ้องหน้ากูอีก
“วันหลังกูไม่ให้มึงซื้อให้แล้วก็ได้ ก็ไม่ได้ให้ซื้อให้สักหน่อย จ่ายเองทำไมล่ะ” มันพูดบ่นงุบงิบไม่เลิก
“กูก็แค่พูดเล่นเฉยๆอ่ะ ทำไมต้องจริงจังด้วย กูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” กูบอก
“..........................” เงียบ  งอนกูอีก
“กูใช้เงินเปลืองแล้วไงอ่ะ มึงไม่ชอบใช่ไหม ก็บอกมาตรงๆสิ” มันพูด
“เปล่าครับ..ไม่ได้ไม่ชอบ นะ” กูบอก
“แต่ใช้บ่อยๆแบบนี้มันก็ไม่ดี กูรู้ว่ากูมีลิมิตให้มึงเท่าไหร่..มึงไม่ต้องกลัวหรอกน่า กูไม่ได้ไม่เต็มใจสักหน่อย” กูบอก
“แต่มึงเองก็ใช้ให้เบาๆลงหน่อยสิ ตัวเองบอกจะเก็บเงินไม่ใช่รึไง” กูบอกอีก
“ก็ใช่ไง กูถึงใช้เงินมึงนี่ไง” มันพูดแล้วเสือกหลุดอมยิ้มออกมาซะงั้น
“ไอ้ห่า แกล้งกูหรอ” กูพูดทันที
“เปล่า กูรู้สึกแย่จริงๆเหอะเมื่อกี้อ่ะ” มันเถียงแล้วตีหน้าเศร้าอีก
“เดี๋ยวจะโดนนะไอ้หลิม” กูคาดโทษมัน
“กูเลี้ยงก็ได้ มันจะสักเท่าไหร่เชียว” มันพูดลอยหน้าลอยตา
“ก็แน่ล่ะสิ มานี่ยังไม่เสียสักบาท” กูว่าให้
“ช่วยไม่ได้” มันยักไหล่กวนกูตอบ  หลังจากกินอาหารกันเสร็จก็นั่งต่อกันอีกสักพัก  กูกับมันก็เดินเล่นถ่ายรูปกันไปเรื่อย  พอใกล้เที่ยงกูก็พามันขับรถไปที่สวนสาธารณะของจังหวัดที่ประจบกับทะเลอยู่ในตัวเมืองนั่นแหละ  กูว่าต้นไม้มันร่มรื่นดีตอนนี้อากาศก็ดีมากด้วย  มันคงดีไม่น้อยถ้าไปนอนเล่นสักพัก  พอถึงที่หมายกูก็หยิบเสื่อกับผ้าปูสำหรับนอนให้สลิ่มถือไปก่อน  กูหยิบหมอนใบเล็กที่แม่กูชอบเอาติดรถไว้อยู่แล้วออกมาด้วย  เก็บของมีค่าไว้บางอย่างแล้วล็อกรถก่อนที่จะพากันเดินหามุมพอเหมาะพอเจาะสำหรับนอน
“ทำไมต้องที่นี่ด้วย” มันถามแล้วนั่งลงบนเสื่อกับผ้าที่เพิ่งปูเสร็จ
“เงียบดี” กูตอบ
“ที่หาดก็เงียบ” มันพูดอีก
“ไม่คิดถึงหรอ” กูแกล้งถาม
“คิดถึงไร” มันทำหน้าตาเหมือนไม่ได้สนใจอีก  ที่สวนนี้แต่ก่อนสมัยเด็กๆนู่นแม่กับพ่อกูชอบมาเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ  มากินข้าว  ปั่นจักรยานอะไรไปตามประสา
“กูเอาหมอน” มันพูดแล้วนอนลงเลยทันที  
“เอาอันไหน” กูถามแล้วหยิบไอพอตสองอันมาให้มันดู  ไอพอตสองอันนี้เป็นของสลิ่มอันนึงและเป็นของกูอีกหนึ่งอัน  แต่ที่ต้องถามเพราะว่าไอพอตสองอันนี้กูโดนสลิ่มมันยึดไปเป็นของตัวเองทั้งหมด  ไอพอตสีดำของกูสลิ่มจะใส่เฉพาะเพลงร็อคไว้  ส่วนไอพอตสีขาวของมันจะใส่เฉพาะเพลงเบาๆ  อคูสติกกับพวกเพลงครันทรี่
“อันนี้” มันชี้ที่สีขาวของมัน  กูเปิดแล้วเอาหูฟังเสียบที่หูมันข้างนึงแล้วเสียบหูกูอีกข้างแล้วกูก็นอนลงบนพุงของมัน
“อะไรล่ะ” มันว่า
“ก็มึงแย่งหมอนกูไปอ่ะ” กูบอกแล้วนอนหนุนพุงมันอย่างไม่สนใจ
“หึ..” กูเงยหน้ายิ้มให้  ตอนนี้กูกับมันนอนกันเป็นรูปตัวทีไปแล้ว  กูถอดแว่นตาออกแล้วหลับตาลงเพราะรู้สึกแสบตามากๆสู้กับแสงแดดอ่อนๆนี่ยังไม่ไหวเลย  สลิ่มนอนไปแล้วแต่มันยังไม่ได้ถอดแว่นตาของมันออก  หลังจากนั้นก็นอนกันเงียบๆไม่ได้พูดอะไร  กูว่าสลิ่มมันคงหลับไปแล้วแหละเพราะหายใจนิ่งซะเหลือเกิน  แต่กูหลับไม่ค่อยลงเพราะห่วงของสำคัญทั้งมือถือ ทั้งกระเป๋าตังและกระเป๋าบัตรเครดิตอยู่ตรงนี้หมด  
“พี่ครับ ดอกกุหลาบป่ะ” กูสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงอยู่ข้างหู  แม่ง  หลับไปได้ยังไงวะเนี้ยกู -_-
“......................” สลิ่มถอดแว่นเอาไว้บนหน้าผากแล้วสลึมสลือมองไอ้เด็กที่ยืนถือช่อดอกกุหลาบอยู่
“ที่รักเค้าอยากได้” กูบอกแล้วเอาหน้าซุกท้องมัน  สลิ่มเอามือมาดันหัวกูเหมือนห้ามไม่ให้กูซุกต่อแต่กูก็ยังซุกท้องมันไม่เลิก
“จะอาว” กูบอก
“เอ้..” สลิ่มร้องอย่างรำคาญ
“ซื้อให้หน่อย” กูบอก
“ซื้อเองเซ่” มันพูด
“กูอยากให้มึงซื้อให้กูนี่” กูเอาคางวางบนท้องมันแล้วเงยหน้ามองไอ้เด็กขายดอกไม้ที่มองตาพวกกูปริบๆ
“เท่าไหร่” สลิ่มถาม
“หมดนั่น..เท่าไหร่” ไอ้เด็กขายดอกไม้ยังไม่ทันตอบ  สลิ่มก็ถอนหายใจก่อนจะถามอีกครั้ง
“ร้อยห้าสิบครับ” เด็กตอบ
“หึหึ..” กูยื่นมือเหมือนรอรับดอกไม้  ไอ้เด็กนี่ก็ยื่นให้กูอย่างกล้าๆกลัวยืนมองสลิ่มเหมือนรอเงิน  สลิ่มควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าสะพายของกูแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
“ไม่มีแบงค์ห้าสิบ” มันบ่นแล้วยื่นให้ไอ้เด็กนี่ไปสองร้อย
“ไปไหนก็ไปๆ” สลิ่มว่าให้หลังจากที่ไอ้เด็กขายดอกไม้รับเงินไปแล้ว
“ไปว่าเด็ก” กูพูด
“ปัญญาอ่อนไหม” มันว่ากูที่นอนมองดูดอกกุหลาบสีแดงในมือ
“กูอยากได้จากมึงนี่” กูบอก
“ถามกูนี่ว่าเต็มใจไหม” มันพูด
“หึ..” กูหัวเราะนอนมองหน้ามันที่เริ่มนอนหลับตาลงอีกแล้ว
“หลับอีกละ” กูพูด
“อืม” มันตอบ  กูนอนมองดูหน้ามันจนสลิ่มเริ่มหลับไปอีกครั้ง  กูเองก็นั่งๆนอนๆเพราะไม่มีอะไรทำ  นึกขึ้นได้ว่าจะโทรไปจองร้านอาหารที่จะต้องไปตอนเย็นเลยกดโทรหาแม่ก่อน  กูเดินออกมาคุยไกลหน่อยเพราะกลัวว่าสลิ่มมันจะได้ยิน
“แม่” กูพูด
“ไร” ห้วนจริง
“จองร้านอาหารอิตาเลี่ยนให้หน่อยดิ ร้าน.................ที่แม่เคยพาไปอ่ะ เอาโต๊ะมุมๆนะ” กูบอก
“แหมะ” แม่ทำเสียงเหมือนแซว
“หลิมมันอยากกิน” กูบอก
“โทรไปเองสิ” แม่บอก
“ไม่มีเบอร์ แม่โทรนั่นแหละ เดี๋ยวจะไปสักประมาณหกโมงเย็นนะ ชื่อเมตรแหละ” กูบอก
“อืมๆ แค่นี้ใช่ไหม” แม่ถาม
“คร้าบ ขอบคุณครับ” กูบอกแล้วตัดสายไป  กูเดินกลับมาแล้วนอนต่อบ้าง  นอนฟังเพลงกลิ้งเกลือกตัวไปเรื่อยเปื่อยจนหลับไปอีกหนึ่งตื่น  พอกูตื่นมาก็เห็นสลิ่มมันนอนลืมตามองท้องฟ้าอยู่แล้ว
“ตื่นนานแล้วหรอ” กูถาม
“พักนึง” มันตอบ
“......................” กูกลิ้งตัวไปเอาแขนคร่อมตัวสลิ่มไว้แล้วเอาหน้าไปใกล้หน้ามัน
“อะไร” มันพูด
“คิดถึง” กูทำเสียงอ้อน
“หยุดคิดอะไรเหี้ยๆเลยนะ” มันพูดแล้วเอามือมาดันหน้ากูไว้  กูยิ้มแล้วเอาปากจูบตอบที่มือมัน
“อืม..จูบหน่อย” กูบอกแล้วจับมือมันออกก่อนที่จะหอมแก้มมัน  สลิ่มเบี่ยงหน้าหนีเพียงนิดหน่อย  กูจุ๊บลงที่ปากมันสลิ่มก็นิ่งแต่ไม่ได้เผยปากออก
“จุ๊บ~~” กูจุ๊บปากมันอยู่อย่างนั้นจนสลิ่มมันยอมเผยปากออก  กูจูบสลิ่มเบาๆมันเองก็จูบตอบด้วยเหมือนกัน
“หึหึ..” กูยิ้มแล้วจุ๊บริมฝีปากล่างของมันอีกครั้ง
“โอ้ยย..” กูร้องแล้วเอาปากหนีมันที่ดันมากัดปากกูซะงั้น
“ชอบแรงๆหรอ” กูแกล้ง
“โอ้ยย..” กูร้องอีกเพราะโดนสลิ่มมันกำหัวกูก่อนทั้งๆที่ปากกูกำลังจูบลงที่ปากมันอยู่  กูกับมันหัวเราะตอบให้กันก่อนที่จะจูบกันต่ออย่างไม่ได้สนใจเลยว่าที่นี่มันที่สาธารณะ
“แม่..พี่เค้าทำไรกันอ่ะ” กูกับสลิ่มเหลือบมองต้นเสียงทันที  ก็พบไอ้เด็กตัวเล็กคนนึงมันสะกิดแม่มันแล้วชี้มาทางพวกกู
“ไปลูก” แม่เด็กคนนั้นยิ้มแหยๆให้พวกกูแล้วรีบลากลูกชายตัวเองไปทันที
“เพราะมึง” สลิ่มว่าแล้วผลักตัวกูออก  มันลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบแว่นตามาใส่อย่างเดิม
“เพราะมึงจูบตอบกูต่างหาก” กูย้อน
“ค..ย” มันด่า
“ไปไหนดี” มันหันมาถาม
“ไปหาซื้อของฝากดีกว่า ซื้ออะไรกลับโรงแรมด้วยเปล่า” กูถาม
“อื้ม” มันพยักหน้าตอบ
“แล้วเย็นนี้กินพิซซ่านะ” มันพูดไม่เลิก
“เออน่า” กูตอบปัดๆ  เพราะกูวางแผนไว้แล้วแหละ  แค่วางแผนว่าจะเซอร์ไฟรส์ของที่ซื้อมาเมื่อวานแต่เรื่องสถานที่นี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย  กะว่าตายเอาดาบหน้าอย่างเดียว  กูพาสลิ่มไปซื้อของฝากที่ตลาดในตัวเมืองแล้วก็ซื้ออาหารสำหรับกินเล่นไปให้พวกที่โรงแรมด้วย  กูไม่รู้ว่าพวกมันจะโทรตามพวกกูขนาดไหนแต่กูได้กดปิดเครื่องทั้งของกูและของสลิ่มไปแล้วโดยไม่ได้บอกเจ้าของเครื่องเลย  พอซื้อของฝากเสร็จกูก็พามันไปร้านอาหารที่กูให้แม่โทรจองโต๊ะไว้แล้ว
“น่ารักดีอ่ะ ชอบ” มันยิ้มบอกแล้วเดินตามพนักงานที่กำลังพากูไปยังโต๊ะอาหาร  ตอนนี้ตกเย็นท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วบรรยากาศในร้านยิ่งดีเข้าไปใหญ่  กูสั่งอาหารเหมือนคนไม่เคยแดกเพราะมื้อนี้กูกะถล่มสลิ่มมันให้เต็มที่เลยทีเดียว กร๊าก รอบนี้กูแกล้งมันแบบจัดเต็มเพราะกูออกปากสั่งทั้งพิซซ่า พาสต้า สลัด สเต็ก ริบส์ ซีฟู้ดพร้อมกับเครื่องดื่มเองโดยทันที..ไม่ทันให้สลิ่มสั่งเลยสักอย่าง  มันได้แต่อ้าปากค้างมองหน้ากู
“หึ..” กูขำเพราะพนักงานได้เดินไปแล้ว
“ไอ้เชี้ย” มันว่าเสียงเบาเหมือนกลัวคนในร้านจะได้ยินเพราะร้านมันเงียบมาก
“ก็มึงบอกว่าเลี้ยง กูก็สั่งบ้างดิ” กูบอก
“ห่า ดีนะเป็นของที่กูชอบ ไม่งั้นมึง” มันคาดโทษกูอีก  กูยักคิ้วตอบให้แล้วนั่งกระดิกนิ้วรอเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ  เครื่องดื่มก็ไม่มีอะไรมากเพราะทั้งกูและสลิ่มก็ชอบกินเบียร์ไฮเนเก้นเหมือนๆกัน
“กี่บาทเนี้ย” มันบ่นหน้างอ
“หึ จะให้กูจ่ายก็ได้นะ” กูบอก  ทั้งๆที่จริงแล้วสลิ่มมันมีเงินเก็บเยอะกว่ากูอีกนะ  เพราะมันชอบบ่นว่าไม่มีเงินๆดังนั้นมันเลยไม่ใช้เงินของตัวเอง  แต่เวลาที่จำเป็นต้องใช้จริงๆ..กูเห็นเวลาที่มันจะซื้อของที่มันอยากได้จริงๆทีไร  มันจะไปกดเอทีเอ็มซึ่งกูจะแอบชำเลืองดูอยู่ด้วย  บางครั้งกูก็แอบดูสมุดบัญชีของมันแม่งเลย  พอเห็นว่าบางบัญชีมันมีเงินเก็บเยอะพอๆกับกู  มันเจ็บจริงๆ..มันชอกช้ำจิตใจกูก็ตรงนี้แหละ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” กูยิ้มบอก
“เออ” มันกระแทกเสียงตอบ  กูเดินทางไปห้องน้ำแต่ไม่ได้เดินไปที่ห้องน้ำ  กูเดินไปที่พนักงานเสิร์ฟและขอพบกับผู้จัดการร้าน  ผู้จัดการร้านก็ดีเหลือเกินมาพบกูอย่างอ่อนน้อมหน้าตารับแขกมากๆ  กูรู้ว่าเค้าพูดภาษาไทยได้เพราะกูเคยเห็นเค้าเคยคุยกับแม่ของกู  มันเลยไม่ลำบากสำหรับกูเท่าไหร่นัก  แต่ถ้าเชฟนี่ไม่ต้องพูดถึงแม่งพูดตาภาษาอิตาลีอย่างเดียวเลย
“จะรบกวนหน่อยอ่ะครับ” กูบอกแล้วหยิบของออกมาจากกระเป๋า  มันเป็นของที่กูเพิ่งซื้อมาเมื่อวานก่อนจากระหว่างที่ไปช็อปปิ้ง  สลิ่มมันได้ไปลองของอันนี้ไว้และดูมันชอบเอามากๆแต่มันก็ไม่ได้ซื้อมา  มันเองก็คงไม่ได้คิดอะไรและกูเองก็ไม่ได้คิดอะไร  แต่มันเหมือนกับมีภาพแว้บเข้ามาในหัวเหมือนกับทำให้กูรู้สึกว่า..เราสองคนน่าจะมีอะไรที่แสดงให้เห็นถึงกันและกันบ้างก็เท่านั้น
“ตอนเสิร์ฟพิซซ่า เอ่อ..หรืออะไรก็ได้ ช่วยเอานี่วางไว้บนนั้นหน่อยได้ไหมครับ” กูพูดพยายามให้เค้าเข้าใจให้ง่ายมากที่สุด
“อ๋อ เซอร์ไฟรส์” ผู้จัดการร้านพูดยิ้มๆมองหน้ากู
“ครับ” กูยิ้มตอบ
“ได้ครับๆ เดี๋ยวทางเราจะจัดการให้อย่างดีเลย” เค้าบอก
“ขอบคุณมากครับ” กูบอกแล้วยื่นกล่องนั่นให้  เค้ารับไปแล้วเดินเข้าไปในครัวทันที  กูเดินกลับไปที่โต๊ะอย่างเดิม  สลิ่มก็นั่งหน้าหงิกไม่เลิก  มันหยิบกล้องมาเล่นแล้วถ่ายมุมร้านอาหารไปตามประสามัน
“มากินร้านนี้บ่อยหรอ” มันถาม
“ไม่บ่อยเท่าไหร่ แล้วแต่แม่” กูตอบ
“แต่พ่อชอบกิน” กูบอก
“อ๋อ อืม” มันพยักหน้ารับรู้  กูหยิบเบียร์มาจิบหน่อยแล้วยิ้มให้กล้อง  สลิ่มทำหน้าเหมือนหมันไส้ที่กูเล่นหน้าตอบกล้องให้มันด้วย  กูนั่งคุยกับมันพร้อมกับจิบเบียร์ไปพลางรอว่าเมื่อไหร่พนักงานจะมาเสิร์ฟ
“ฮึ ไรอ่ะ” สลิ่มมองไปรอบร้านเหมือนหมาสงสัยเพราะไฟหลักถูกปิดลงเหลือแต่ไฟสีเหลืองอ่อนรอบๆ  กูเห็นพยักงานเดินมาพร้อมกับถาดพิซซ่า
“ขอโทษนะครับ พิซซ่าที่สั่งครับ” พนักงานยิ้ม  มันยิ้มได้อ่อนโยนมากจนกูนึกว่าพระเอกลิเกมาเอง  พนักงานเสิร์ฟวางถาดพิซซ่าลงบนโต๊ะ  สลิ่มมองตามไม่วางตา
“อ๊ะ เอ่อ..ผิดโต๊ะ” มันพูดเบาๆแล้วชี้ๆไปที่แหวนที่อยู่ตรงกลางถาดที่ถูกจัดตกแต่งเพิ่มฐานขึ้นมาให้วางกล่องแหวนของกูได้
“..รึเปล่า” สลิ่มเกาหัวงงๆแล้วมองหน้ากูที่ยิ้มให้มัน
“เอ๊ะ พี่”
“เอ่อ..ครับ ไม่มีไร เหอะๆ” สลิ่มเหมือนจะเรียกพนักงานไว้แต่มันก็โบกมือให้เหมือนยังงงกับตัวเอง
“.........................” กูมองหน้ามัน  สลิ่มก็จ้องมองกูเหมือนอึ้งๆ  มันทำตาปะหลับปะเหลือกไปมา
“อะไรของมึง” มันพูด
“ของขวัญฮันนีมูนไง” กูบอกแล้วหยิบแหวนออกมาจากกล่องมาวงนึง
“เอามือมาสิ” กูบอกโต้งๆนี่แหละ
“ให้กูใส่นี่นะ” มันพูดชี้หน้าตัวเอง
“เออ” กูตอบ
“..........................” สลิ่มวางมือซ้ายให้กูตรงหน้า  กูจับมือมันมาแล้วสวมแหวนให้
“คิดจะใส่ให้กูไหม” กูพูด
“...........................” สลิ่มนั่งหน้าแดง  มันลูบหน้าลูบตาตัวเองแล้วหันมองทางนู้นทีมองทางนี้ทีแล้วถอนหายใจกลับมามองหน้ากู
“เร็วๆสิ” มันพูดเหมือนให้กูรีบวางมือให้มัน  กูรีบวางมือให้  สลิ่มหยิบแหวนจากในกล่องไปแล้วใส่ให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายกูเหมือนกัน
“หึ..” กูยิ้ม
“...........................” สลิ่มมองนิ้วมือตัวเองเหมือนสำรวจแหวน
“เอ๊ะ ! วงเมื่อวานนี่” มันตกใจจ้องแหวนตาโต
“เออสิ” กูตอบ
“อ๊ะโด่ วงละห้าพันเอง” มันพูดทำหน้าเป็นอีก
“ไอ้เหี้ย แหวนนี่ก็หมื่นนึงละ แว่นตามึงอีกห้าพัน กางเกงที่หารกันอีกสามพัน รองเท้ากูอีกสามพัน ค..ยไรล่ะ” กูพูดว่าเพราะเมื่อวานกูหมดตัวจริงๆไม่อยากจะเอื่อนเอ่ยเลย  เพราะไอ้หมื่นนึงที่ซื้อแหวนไปแบบไม่ได้ตั้งใจกูก็เพิ่งได้มาจากแม่สดๆร้อนๆเมื่อวันก่อน  ส่วนเงินที่เที่ยวซื้อของให้สลิ่มนี่กูก็ทำงานช่วยพ่อหาเงินแล้วเก็บเงินเอง..บวกกับเงินที่แม่กับพ่อให้กูแต่ละเดือนด้วย  ไม่งั้นกูได้อดตายพอดีเพราะมันไม่พอใช้หรอก  เพราะสลิ่มมันเล่นระริกระรี้กับของทุกสิ่งอย่างที่อยากจะได้อยู่ตลอดเวลา  กูเลยต้องทำทุกวิถีทางแหละที่จะไม่ไปล่วงเกินเงินเก็บของกูอีกส่วนหนึ่งอย่างเด็ดขาด..ย้ำว่า “อย่างเด็ดขาด”  ถ้ากูไม่มีเงินซื้อให้กูก็จะบอกไปว่าไม่มี  สลิ่มมันก็จะซื้อเองตลอดและบางทีกูก็ต้องโกหกไปว่าไม่มีบ้างเพราะไม่อย่างนั้นสลิ่มมันจะเคยตัวเอาน่ะสิ  หรือบางทีที่กูอยากได้ของอะไรมากๆแต่กูกลับไม่ยอมเสียเงินซื้อของชิ้นนั้นๆ  สลิ่มมันก็จะซื้อให้กูเลยแบบโต้งๆ  บางทีกูบ่นแค่ว่า “อยากได้ว่ะ” บ่อยๆ  มันก็จะซื้อให้กูเองอย่างที่กูไม่ต้องขอเลยก็มี
“หึหึ” สลิ่มหัวเราะเหมือนเขินกับสิ่งที่กูด่าอยู่นี่
“ชอบไหม” กูถาม
“อื้อ” มันพยักหน้าส่งๆ
“จูบได้ไหม” กูถามอีก
“ไร..ตรงนี้อ่ะนะ” มันถามย้ำ
“ก็ใช่ดิวะ จูบฉลองไง ถ้าไม่จูบตรงนี้มันจะเป็นงานเดียวกันได้ไหม” กูพูด
“........................” สลิ่มเงียบมองหน้ากูเหมือนเอือมๆอีก
“........................” แล้วมันก็พยักหน้าตอบ  กูลุกขึ้นแต่ไม่ได้เดินไปหา  กูเอนตัวเอามือเท้าโต๊ะก้มลงไปจูบสลิ่มที่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อรออยู่แล้ว
“รักนะ” กูกระซิบบอกทั้งๆที่ปากก็อยู่ใกล้ปากของอีกฝ่าย  สลิ่มพยักหน้าตอบให้แค่นั้น  กูเหลือบเห็นด้านข้างเหมือนมีคนยืนอยู่ไม่ห่างเท่าไหร่นัก  พอหันไปมองก็เห็นพยักงานเสิร์ฟยืนยิ้มพร้อมกับถาดเสิร์ฟอยู่
“พาสต้าครับ” พนักงานเสิร์ฟบอก
“ครับ” กูยิ้มตอบให้แล้วนั่งลงอย่างเดิม  
“.........................” สลิ่มกับกูนั่งเงียบจนพนักงานไป  แต่พอถึงพนักงานจะไปแล้วทั้งกูและมันก็ยังเงียบอยู่อีก  มีแต่กูที่เป็นฝ่ายชวนคุยเพราะสลิ่มมันเอาแต่กินอย่างเดียวเหมือนยังเขินไม่หาย  กูกับสลิ่มใช้เวลานั่งละเลียดทั้งอาหารและบรรยากาศอยู่นานเกือบสองชั่วโมงถึงพากันกลับโรงแรม
“ไอ้เหี้ย!!” เสียงตะโกนอย่างดังทำให้กูกับสลิ่มเงยหน้าขึ้นมองไปบนโรงแรมแต่ก็ไม่พบอะไร  แต่กูรู้ดีว่ามันเป็นเสียงของพวกเพื่อนกูเพราะกูจำได้  พอกูเดินมาทางสระว่ายน้ำก็เจอพวกไอ้น้องวิทย์ น้องเขตและน้องเวนั่งอยู่
“ห่ามึง ไปไหนมาวะ มือถือก็ปิด” ไอ้เขตพูด
“กูไม่ได้ปิดนะ” สลิ่มตอบ
“ปิด กูโทรหาเป็นร้อยรอบละ” ไอ้เขตบ่นอีก
“กูปิดเองแหละ ทำไมวะ..กูจะสวีทกันนี่” กูพูด
“โด่ เลว!” พวกมันพูดพร้อมกัน   หลังจากนั้นก็โดนไซโคอย่างหนักทั้งพวกเพื่อนกูเอง ทัวร์ ไอ้พี ไอ้แสตมป์ที่มันหาว่ากูกับสลิ่มไปเที่ยวโดยไม่ชวนมันแถมยังหาว่ากูไปเสพความสุขแบบลืมเพื่อนอีก  เอากันเข้าไปนะพวกมัน  ทำให้กูรู้เลยว่า..พอได้มาเห็นสถานการณ์ตอนนี้แล้วกูคิดถูกจริงๆที่กูไม่ได้พาพวกมันไปเสพความสุขกับกูด้วย

...................>>>><<<<...................

[kitty]

 

[momapmu]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  ใส่แว่นหมั้น  รอวันแต่งงาน   


ขอบคุณมากนะพี่บี้  มาแบบยาวเว่อร์    

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ชอบที่เมตรทำเซอร์ไพรซ์นะคะ
สลิ่มก็เขินน่าร้ากกก ^^

[tika]

น่ารักที่สุดคู่นี้

[kokikung]

โอ๊ยไม่ไหวและหวานหยอดย้อย
หวานโว้ยอิจฉาให้แหวนกันด้วย
แค่แต่เข้าห้องหอ 55555++++
มีความสุขจริงๆๆเวลาอ่านคู่นี้
ไอ้พี่เมตรนี้จริงๆๆมีเซอร์ให้อีก
อิจฉาสลิ่มน้อยวะงานนี้

[luvY]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ชอบตอนนี้จังเลย
พี่เมตรหวานมากๆ น้องหลิมเขินอายยย 

[A-J.seiya*]

โฮววววววว
แหวนนนนนนนน
เขินแทนสลิ่มมากกกกกก
ฮ่าๆๆ ขำพี่เมตร ที่ด่าสลิ่ม ไอ่เหี้ย
คงเต็มกลืนจริงๆ ที่บอกว่า แหวนถูก
กร๊ากกกกกก  ตลกดี ^^

[CheeTah]

อร้ายยยยย น่ารัก หวานแหวววว

แต่อยากรู้รอยสักที่เป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วอ่ะ มันแปลว่าอะไรน้อออ:sad4:

[เพื่อนบ้าน]

โอ๊กกกกกกกก น่ารักอิ๊บอ๋าย หึหึ
เค้าก็ชอบนะรอยสักที่คอสลิ่มอ่ะ เปรี้ยวดี  ^^
อยากฟัดสลิ่มอ่ะ กรี๊ดดดดดดดด 

[Azitten]

 

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

หาอย่างพี่เมตรได้ที่ไหนอีกบ้างค่ะเนี่ย
อยากได้แบบนี้มั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สลิ่มก็น่ารักอะตอนนี้

สวีทกันสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สลิ่มเขิลน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

รักทั้งคู่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักกันนนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะ  

[bowbeauty]

ฮีนนิมูนกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[pukpra]

หวีดวิ้วววววววว เค้าใส่แหวนกันแล้ว กี๊ดดดดด

[Yunatsu]

 

[love2y]

ชอบพี่เมตรจัง โคดจิตามใจเลยอ่ะ อยากได้ๆๆๆ 

[watwong]

น่ารักโครตอ่าพี่บี้ ใจเต้น ตุบๆเลย ตอนอ่านๆ โอ๊ย น่ารักที่สุดอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

บอกแล้ว พี่เมตรคือยอดพระเอกในดวงใจ ใครจะรักสลิ่มได้เท่าเมตรรรรร ไม่มีอีกแล้ววววววววววววว T-T อยากมีบ้าง

[netwoon.km]

หว๊ากกกกกกกกกกกกกก ก
มาอัพแล้ว แต่พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า
ขอมาแปะจองไว้ก่อนน้า จ๊วบๆ >3

[lovelucifer]

เริ่ดมากค่ะ

 

[ordkrub]

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าคู่นี้มันยอมรับกันอย่างเปิดเผย!!!!
สวีทจัง

[kuku]

ชอบมากอ่ะคู่นี้ ที่สุดของที่สุด ตอนนี้จะหวานไปไหนคร๊าบ เหมือนมาฮันนีมูนกันจริงจริงอ่ะ โครตชอบ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กรี๊ดดดดดดดดดด ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆ วันนี้ของสลิ่มกับเมตรช่างเจ๋งจริงๆ!! 


ชอบเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณนะเบบี้

[tutu]

  ทั้งฮาทั้งเขิล

[Ferfa]

หลิ่มเขิลลล

[PANGGii]

โอ้ววววววววววววว !!~ หวานหยดย้อยยยยยย

แต่งกันแล้วววว มีของแทนตัวแล้วววววววววว

โอ้ววววว สวีทลืมทรัพยากรรอบข้างจิงๆๆๆ

[knightofbabylon]

 

ชอบมาก ไม่รู้จะพูดยังไงดี คิดว่าอิโมข้างบนสามตัวชัดเจนที่สุดแล้ว


 

[pochu52]

จริงของพี่เมตร จะไปเปิดโอกาสให้เพื่อนๆ ตามไปวุ่นวายทำไม ไม่งั้นอดฮันนีมูนนนนนกับสลิ่มแน่ๆ
อิจฉาๆๆๆๆ สลิ่มอ่ะ พี่เมตรขยันมีเซอร์ไพส์ตลอดเลย

[Smirnoff]

    หวานไปไหนค้าาาาาา

[bbyuqin]

หวานมากๆๆๆๆ...อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย ^^

ชอบจังวลาพี่เมตรทำโรแมนติกแล้วหนู๋หลิมก็คล้อยตามแบบนี้

[NATYU]

อ๊ายยยยยยยยยย อ่านนี้มันเขินจัง 555
พี่เมตรหวานได้ขนาดนี้  
เขินแทนสลิ่มเลยอ่ะ น่ารักมากสุดๆ เลยตอนนี้
ตังค์ที่เมตรเสียให้สลิ่มซื้อของแต่ละอย่างนี่รวมๆกัน แพงกว่าแหวนเพชรอีกนะนั่น  55555

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ