หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kinjikung]

ไอ้ห่าพีเข้าสูตร คลำ ๆ ไม่มีหางเป็นใช้ได้ ฮ่า ฮ่า
พี่เมตรอึ้งเลยเพื่อนรักหักเหลี่ยม กร๊ากกกกกกก
วิทย์อ้อนตีนเวย์โคตรรรร
ส่วนหลิ่มยังงกเหมือนเดิมมมม

[ArCaNiNe]

ชอบประโยคของพีตอนแซวเมตร ให้อารมณ์เหมือนตัวเองมาก

[kuku]

อยากมีเมียเป็นผู้ชายบ้าง เผื่อจะน่ารักเหมือนเหี้ยน้อย

[Fill]

เบบี่ เบบี่ เบบี่ โอ๊

[1582]

เวยังดูใจแข็งอยู่เหมือนกันนะ  เอาใจช่วยวิทย์ละกัน  สู้สู้โว้ย

[jojobuffy]

เว น่ารักอ่ะ 

[pui]

ชอบจังตอนกดlike น่ารักอ่ะ
 

[CheeTah]

เบบี้มาต่อเยอะดี แต่มันค้างง่ะ

อยากรุๆว่า อย่าลืมนั่นคืออย่าลืมอารายหว่าาาา เค้าอยากรุ

และก้ออยากรุความหมายรอยสักของสลิ่มแล้วอ่ะ บอกหน่อยไม่ได้หรอ

[amito]

ก้วนนี้น่ารักกันทุกคนเลย 

เว รักษาความเหนือกว่า วิทย์ไว้ให้ได้นะ จะได้ไม่เป็นแบบเดิมอีก

[โน๊อา]

ได้ข่าวว่าทัวร์ หาเจอแต่ แท่งไลค์
ได้ข่าวมาอีกว่า สลิ่ม ไม่หึง ตายห่าละ

[bowbeauty]

สลิ่มงอนแน่!!!!!!!!!!!!

[kuku]

ดันคร้า

[เบบี้]

  eieieiei

[broke-back]

  ฉึก..ฉึก..ฉึก 

[both^^]

สลิ่มเจ๋งอ่ะ เบอร์ก็ได้เงินก็ได้
5555
พีเกือบทำเมตรซวยแล้วไหมล่ะ
ฮากกกกก

[InuyashaM]

แหมพี่พีจะกดไลค์ เดี๋ยวอีกไม่นานก้โดนตัดนิ้วหรอก 

[nam11734]

ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
ชอบมากๆๆเลยค่ะ

[yeyong]

วิทย์ขี้งอนหน้างอจริงๆ

[lovely1714]

วิทย์คงเกเรมาก

[saseum]

อย่าลืมเรื่องอะไรหนิ ทำเป็นมีความลับกันสองคน ชิชิ

เมตรไม่คิดจะหึงสลิ่มบ้างเลยหรอ ไม่มีการห้ามเลย หรือกลัวต้องเสียเงินให้สลิ่มถ้าห้ามไม่ให้ไปอ่ะ

[cascada]

ชอบคุ่วิทย์-เวนะ ให้อารมณืเป้-เข็มเลยอ่ะ

[เบบี้]

ตอนที่136  แค่..สำหรับเรา = วิทย์ & เว

~เว~

ตุ้มมมมมมมมมม !!

“ไอ้เชี้ยหลิ่ม อร๊ายยยยยยย” ไอ้เขตร้องทำเสียงสาวแตกอีก
“กร๊าก ไอ้สัตว์” สลิ่มกับผมหัวเราะไอ้เขตที่กางเกงว่ายน้ำของมันแทบหลุดออกจากขามันแล้ว
“หึ เชี่ย..อยากดูก็ขอกันดีๆก็ได้อ่ะ” ไอ้เขตพูดแล้วพยายามตะเกียกตะกายใส่กางเกงกลับเหมือนเดิม  
   พวกผมเดินทางกลับกันมาที่โรงแรม  พวกพี่ๆเริ่มตั้งวงอยู่ริมสระและวางแผนไว้ว่าตอนบ่ายๆจะไปตั้งวงที่ริมหาด  ส่วนพวกผมก็มาว่ายน้ำไปพลางเพราะไม่มีอะไรทำ
“ไม่เล่นแล้ว” สลิ่มพูดแล้วขึ้นมานั่งขอบสระข้างๆผม
“เว..” ไอ้วิทย์เดินมาพร้อมกับมือถือผมของ
“หื้ม”
“แม่โทรมาอ่ะ กูรับแระ” มันบอกแล้วยื่นมือถือให้  
“ครับแม่” ผมพูด
“หนูกลับวันไหนลูก” แม่ถาม
“อีกสองสามวันอ่ะครับ” ผมตอบ
“แม่มีอะไรหรอ”
“แม่จะไปบ้านยายหน่อย คงนอนแล้วจะกลับวันมะรืน หนูเอากุญแจบ้านไปใช่ไหม”
“เอามา” ผมตอบ
“อืม แล้วจะกลับบ้านหรือกลับหอ” แม่ถาม
“ดูก่อนอ่ะแม่” ผมตอบ
“งั้นเดี๋ยวแม่โอนเงินเข้าบัญชีให้แล้วกันนะ” แม่พูด
“ครับ”
“สักสองพันพอไหมลูก” แม่ถาม
“พอครับ” ผมตอบทันทีเพราะกลัวแม่จะเพิ่มให้อีก  ผมรู้ดีว่าแม่ต้องประหยัด  ทั้งพ่อและแม่ต้องเฉียดเงินไว้ส่งผม  ถึงจะไม่มีหนี้สินอะไรแต่บ้านผมก็ไม่ได้ร่ำรวย  บ้านก็แค่พอมีพอกิน  ไม่ขัดสนอะไรถ้าประหยัดจริงๆ  เวลาที่ผมต้องการอะไรผมเลยต้องเก็บเงินเองไม่กล้าขอพ่อกับแม่เท่าไหร่นัก  ผมรู้ดีว่าถ้าผมขอไปเค้าทั้งสองจะต้องซื้อให้ผมแน่ๆ  และผมรู้ว่าถึงเค้าไม่มีเงินเค้าก็ต้องหามาซื้อให้ผมจนได้นั่นแหละ
“จ้ะ งั้นแม่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ..ถึงแล้วก็โทรหาแม่ด้วยนะ” แม่บอก
“ครับ ฝากบอกยายด้วยว่าคิดถึง”
“จ้า” แม่พูดก่อนที่จะตัดสายไป
“แม่ว่าไง” ไอ้วิทย์มองหน้าผมเหมือนต้องการรู้เรื่องที่คุยเมื่อกี้ทั้งหมด
“แม่บอกจะโอนเงินมาให้ แล้วก็บอกว่าจะไปนอนบ้านยาย กลับวันมะรืน” ผมบอก
“จริงดิ โหย..แต่กว่าจะกลับไป แม่มึงก็คงกลับมาแระ นอนไม่สะดวกแน่ๆอ่ะ” ไอ้วิทย์ทำหน้าผิดหวังสุดๆ  มันคงคาดการณ์ว่าจะไปนอนบ้านผมจริงๆ
“ไอ้ขี้เงี่ยน” ไอ้เขตว่า
“หึ ไอ้สัตว์” ไอ้วิทย์ว่าเขินๆ
“แต่ไม่เป็นไร ไปนอนหอมึงก็ได้..คล้ายๆกันแหละ” ไอ้วิทย์พูดอีก
“..........................” ผมได้แต่นั่งยิ้มตอบให้  มันยื่นหน้ามาหอมแก้มผมแล้วโดดลงน้ำไป  ไอ้เขตรีบว่ายตามไปแกล้งมันทันที
“มีไรเปล่า” สลิ่มถามแทบจะทันทีที่ทั้งสองคนว่ายน้ำไปไกลแล้ว
“..........................” ผมเงียบหมุนโทรศัพท์ไปพลางคิดว่าจะพูดอะไรก่อนดี
“เรื่องไอ้วิทย์หรอ”
“ก็..เปล่า ที่จริง..ก็ ไม่มีไรหรอก” ผมตอบ
“มึงอยากพูดไหมล่ะ..” สลิ่มพูด
“แต่กูว่ามึงสมควรจะพูดนะ เพราะอย่างน้อยกูก็เสือกอยากจะรู้มากเลยเนี้ย” ไอ้สลิ่มพูดติดตลก  ผมยิ้มมองหน้ามัน
“เปล่า..กูคงคิดมากไปเองแหละ ก็แค่คิดอ่ะ” ผมพูด
“เรื่อง..”
“กูแค่กังวล นิดหน่อยว่ะ” ผมบอก
“บางทีกูก็กลัว กูกังวล ไม่รู้ว่าความเป็นกู..จะรั้งมันได้ถึงเมื่อไหร่”
“........................”
“มึงคิดมากน่า” สลิ่มพูด  แค่เสียงมันผมยังฟังดูออกเลยว่ามันยังไม่มั่นใจในคำพูดของมันเองเลย
“มึนว่ะ บางทีนึกเรื่องนี้มากๆหน้ากูจะชา” ผมบอก
“หึ..” ไอ้หลิ่มหัวเราะ
“มึงจะคิดมากทำไมวะ มึงยังไม่ชินไอ้วิทย์อีกไง”
“กูรู้..กูรู้แหละว่า ถ้าสักวันเกิดขึ้นเหมือนเดิมอีกกูควรจะทำยังไง แต่กูก็ไม่อยากให้เกิด จริงๆแล้วกูรู้สึกแย่ลึกๆว่ะ กูกลัว..กูกลัวว่าถ้าสักวันกูไม่มีมันขึ้นมา ที่จริงแล้วเป็นกูเองที่จะอยู่ไม่ได้” ผมบอก
“........................”
“มึงไม่มั่นใจ” สลิ่มพูดเหมือนถาม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
“กูแค่รู้สึกว่ายิ่งมันโตขึ้น สังคมที่มันเข้าไปอยู่..กูไม่รู้จัก”
“มันมีเพื่อนใหม่ มหาลัยใหม่ นักดนตรีใหม่ๆที่มันรู้จักเยอะแยะไปหมด บางทีกูก็ไม่ชอบว่ะ..แต่ก็นะ พื้นที่ส่วนตัวของใครก็ของมัน กูรู้ว่ากูไม่ควรไปก้าวก่าย แต่กูก็อดกังวลไม่ได้..มึงก็รู้ว่าคนอย่างมัน ไม่มีทางหยุดหรอก”
“........................” สลิ่มถอนหายใจ  ผมเงียบ  หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็เงียบไปสักพัก
“กูไม่รู้ว่ะ แต่วิทย์มันก็เลือกมึงนะ..ตอนนี้มันเลือกมึง”
“ไม่มีอะไรมั่นใจได้หรอก ถามกูเองว่ากูมั่นใจในตัวไอ้เมตรไหม..กูก็ไม่มั่นใจ คนเรามีเหี้ยติดหลังอยู่ คนบ้าอะไรจะไปมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าดีได้ขนาดนั้นก็ไปบวชเหอะไอ้ห่า” มันพูดเหมือนบ่น
“หึ..มึงว่าเฮียใช่ไหม” ผมพูด
“เออ กูจัดชุดรวม คอมโบ้เซ็ต” มันตอบ
“เอาง่ายๆดีกว่านะ..ถ้าคนอย่างไอ้วิทย์ไม่น่ามั่นใจ ไอ้เหี้ยเมตรไม่จัดอยู่อันดับซุปเปอร์ไฮเวย์เลยหรอวะ”
“ฮ่าๆ มึงนี่ก็เปรียบไปเนอะ”
“เฮียยังดี..กูกลัวมันทำคนอื่นท้องอย่างเดียวอ่ะ ไอ้เชี้ยนี่เมาไม่ได้..ลายออกตลอด” ผมพูด
“..........................” พวกผมถอนหายใจกันอีกครั้ง
“จะว่ายังไงดีวะ กูว่ามึงเลิกคิดเหอะ..ไม่มีอะไรมั่นใจได้ทุกอย่างหรอก เราก็แค่คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันจะไม่ไปไหน ก็พอมั้ง..ไอ้วิทย์มันรักมึงมากนะเว้ย ตั้งแต่ม.ปลายแล้ว คนที่ทำให้มันเป็นบ้าเป็นหลังคือมึง กูว่าแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง” สลิ่มพูด
“งั้นแสดงว่ากูโลภมากอ่ะดิ” ผมยิ้ม
“กูโลภกว่ามึงอีก” มันย้อน
“ถ้าเฮียไปมีคนอื่นมึงจะทำไงวะ” ผมถาม เพราะอยากรู้จริงๆว่าคนอย่างสลิ่มมันจะทำยังไง
“..........................” มันเงียบ  คิ้วขมวดติดกันเป็นปม
“ก็คงปล่อยไป..มั้ง” มันตอบเหมือนไม่ชัดเจนมากนัก
“จะให้ทำยังไงได้วะ ถ้ามีคนอื่นแล้วรั้งกูไว้..ก็แดกตีนกูเหอะ แต่ถ้าอยากมีคนอื่นโดยการทิ้งกู ก็ทิ้ง..แค่นั้น จบ” มันพูดเหมือนง่ายซะไม่มี
“หึ คิดดี” ผมพูด
“เฮียดูรักมึงจะตาย เค้าคงไม่..” ผมกำลังจะพูด
“ไม่มีอะไรที่ดูมั่นใจไปซะหมดหรอก คนเรามักไม่มั่นใจในตัวคนอื่นร้อยเปอร์เซ็นต์เสมอไป..ถ้ามั่นใจขนาดนั้นแสดงว่ากำลังเข้าข้างตัวเองจนลืมถูกผิด กูก็ไม่มั่นใจในตัวมึง..” มันหันมามองหน้าผม
“กูมั่นใจว่ากูจะรักมึงแบบนี้ ไปจนกว่ามึงจะเลิกคบกูเป็นเพื่อน” มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“แต่กูกลับกลัวว่าสักวันมึงจะเป็นฝ่ายจากกูไป กูกลัวว่าสังคมจะทำให้พวกมึงเปลี่ยนไป กูกลัวว่าวงเราจะมีแค่ชื่ออยู่ต่อไป กูกลัวว่าสักวันพวกมึงจะลืมกู ถึงวันนั้นกูก็คงได้แค่ถามว่า..ทำไม”
“แล้วกูจะทำอะไรได้นอกจาก..ยอมรับวะ” มันยิ้มให้
“นี่ไงคำตอบ..ไม่ว่าจะไอ้เมตรหรือมึง กูก็คงได้แค่ถามว่าทำไม..แล้วก็ยอมรับมันแค่นั้น พอ”
“........................” ผมเงียบได้แต่ถอนหายใจกับคำพูดของสลิ่มที่ทำให้ผมฉุดคิดขึ้นมาได้
“มึงดราม่าว่ะไอ้สัตว์” ผมผลักไหล่มันเพราะน้ำตาเริ่มเอ่ออยู่ตรงเบ้าตา
“หึ..”
“พวกเราเคยสัญญากันไว้แล้วนี่ ว่าถ้าพวกเราทะเลาะกัน เราทั้งหมดจะขอโทษกันและกันไม่ว่าใครจะผิด” ผมพูด
“........................” สลิ่มนั่งอมยิ้ม
“กูไม่มีวันลืมมึงหรอก” ผมบอก
“วงเรา คือที่หนึ่ง..” ผมพูด
“สำหรับเรา” สลิ่มต่อแล้วขำมองหน้าผม
“เออจริงว่ะ..แค่สำหรับเรา” ผมยิ้ม
“ไอ้เชี้ยสองตัว มึงคุยไรกัน ห่า..อย่างกับคู่รัก” ไอ้เขตว่ายน้ำเข้ามาใกล้
“หลิม..กินไหม” พี่เมตรเดินมาพร้อมกับจานปลาหมึกย่าง
“แดกเปล่า” พี่เมตรยื่นจานมาทางพวกผม  พวกผมหยิบกันมาคนละไม้
“ร่อยอ่ะ ใครทำ” สลิ่มถาม
“ไอ้ใหม่ แต่เดี๋ยวจะไปปิ้งกันที่ริมหาดแล้ว จะขึ้นเลยไหม” พี่เมตรถาม
“ไม่อ่ะ ไม่อยากไปตรงนั้น ไอมันร้อน..เหนียวตัวด้วย” สลิ่มตอบ
“มึงจะไปหรอ” สลิ่มถามพี่เมตร
“มึงไม่ไปแล้วกูจะไปได้ไงล่ะ ของอยู่ที่โต๊ะหมดน่ะ เดี๋ยวกูนั่งเฝ้าแล้วกัน” พี่เมตรบอก
“หมาเฝ้าของ หึหึ” ไอ้เขตแซว
“เดี๋ยวเจอตีน” พี่เมตรหันไปว่าไอ้เขตที่หัวเราะคิกคัก
“เอาอีกไหม” พี่เมตรถามพวกผม  พวกผมส่ายหัวตอบก่อนที่พี่เมตรจะลุกขึ้นยืน
“เอ่อ ขอโทษนะคะ” ผมหันไปมองผู้หญิงใส่ชุดบิกินี่เดินเข้ามาทักพี่เมตร  พี่เมตรมองเธองงๆ
“เอ่อ คือ..ถ้าไม่รังเกียจเพื่อนอยากรู้จักอ่ะค่ะ” เธอยิ้มบอกอย่างเขินๆแล้วหันไปมองที่โต๊ะผู้หญิงที่นั่งอยู่จากสระไม่ไกลนัก  สลิ่มหันกลับมาแล้วนั่งกินปลาหมึกต่อไม่สนใจ
“เอ่อ คือ..” พี่เมตรอ้ำอึ้งเหมือนลำบากใจแล้วหันกลับมามองทางพวกผม  พวกผมยิ้มสยามให้เป็นกำลังใจ
“ผม..มากับแฟนอ่ะครับ” พี่เมตรพูด
“.......................” ผู้หญิงคนนี้เงียบค้างไปหน่อย
“ดุด้วย” พี่เมตรหัวเราะแหยๆ  พวกผมหัวเราะด้วยทำเอาสลิ่มหันมาค้อน
“หรอคะ เหอะๆ”
“อีกอย่าง ผม..เป็นเกย์” พี่เมตรยิ้มสยามบอกคุณเธอ
“......................” O__o ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนั้นที่อึ้งค้าง  แต่พวกผมก็ค้างด้วยเช่นกัน  ส่วนไอ้สลิ่มน่ะหรอ..มันอึ้งขนาดที่ไม้ปลาหมึกคาอยู่ที่ปากมันไม่ขยับไปไหน  
“เอ่อ ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นรีบก้มหัวให้ทันที
“ผมก็ขอโทษครับ” พี่เมตรบอก
“ค่ะ ขอตัว” เธอพูดแล้วรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะทันที
“.......................” พี่เมตรหันกลับมามองหน้าพวกผม
“เฮียแม่งแน่เกิ้น” ไอ้เขตพูด
“ผู้หญิงเค้าหน้าเสียหมด ไปพูดแบบนั้นได้ยังไง เสียมารยาท” สลิ่มหันไปค้อน
“เอ้า..จะให้กูพูดยังไงอ่ะ ก็ตอบตรงๆ” พี่เมตรทำหน้าซื่อใส่อีก
“ดีเท่าไหร่แล้วที่กูไม่บอกว่ามึงเป็นแฟนกู” พี่เมตรพูดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
“หึ..เชี้ยแม่ง ชอบว่ะ” ไอ้วิทย์ขำเหมือนไม่เชื่อกับเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้าเมื่อกี้
“ตรงดี ตรงแบบ..บางทีก็ไม่ต้องตรงขนาดนี้ก็ได้อ่ะ” ไอ้วิทย์ขำไม่หยุด
“เชี้ย หน้าด้านฉิบหายอ่ะ” สลิ่มพูดส่ายหัว
“โยนเหรียญให้หน่อยดิ” ไอ้วิทย์บอก  ผมหยิบเหรียญแล้วโยนให้  ไอ้เขตกับไอ้วิทย์ก็รีบดำลงไปใต้น้ำทันที
“กูชักเริ่มหนาว” สลิ่มพูด
“เออ..แล้ว ของขวัญวันเกิดปีนี้เอาไงวะ” สลิ่มถาม  นี่แหละเรื่องที่หนักใจอีกเรื่อง  ไอ้วิทย์มันอยากได้อะไรที่ผมอยากให้แต่มันก็เกินกำลังผม  มันอยากมานอนบ้านผมอันนี้ผมก็กะไว้แล้วล่ะว่าจะให้มันมานอนแต่แค่ยังไม่อยากบอกเดี๋ยวมันจะระริกระรี้เกินจนน่ารำคาญ
“มึงจะให้รวมกับพวกกูป่ะ” สลิ่มถาม  เพราะปกติเราจะให้ของขวัญแบบซื้อรวมกันชิ้นเดียว
“กูคิดอยู่อ่ะ ที่จริงกูก็อยากให้รวมนะ..แต่มันชอบหวังอะไรจากตัวกูมากมาย แต่กูก็..ไม่ค่อยมีเงินว่ะ” ผมพูด
“มึงคิดมาก มึงให้อะไรมัน..มันก็ดีใจหมดแหละ” สลิ่มบอก
“เห็นว่าพี่เวทกับพี่ว่านซื้อกีตาร์ให้มัน Taylor ตัวละแสนแน่ะ” ผมบอก
“จริงดิ รุ่นไรวะ”
“อคูสติก T5 เห็นจะอย่างนั้นมั้ง..กูไม่ได้ถาม กูได้ยินมันคุยโทรศัพท์กับพี่เวทเมื่อเช้าว่ามันจะเอา” ผมบอก
“ตอนแรกกูก็ว่าจะซื้อให้อ่ะ แต่กะซื้อตัวละสามพันนะ” ผมยิ้ม
“หึ..” สลิ่มหัวเราะ
“กูเลยไม่รู้จะให้อะไรละ วันๆกูก็เห็นมันชอบแต่กีตาร์อ่ะ พอหมดกีตาร์กูก็นึกอย่างอื่นไม่ออกเท่าไหร่” ผมบอก
“มึง..จะยืมเงินกูก็ได้นะ” สลิ่มพูด
“แต่กูคิดดอกเบี้ยนะ วันละร้อย”
“ไอ้เหี้ย” ผมด่า
“มึงจะเอาเท่าไหร่ มึงก็บอกกูนะ..กูรู้ว่ามึงไม่เบี้ยวกูหรอก ใช่ม๊ะ..แต่ถ้ามึงเบี้ยว กูจะเผาบ้านมึงประจาน” มันพูดเหมือนไม่ให้ผมคิดมากอีก
“หึ ขอบใจว่ะ..แต่ไม่เอาหรอก มีเท่าไหร่ก็ให้เท่านั้นแหละ” ผมพูด
“สั่งทำปิ๊กไหม ทำแบบแขวนได้ด้วย เราก็สั่งทำที่แขวนดิ..น่ารักดีออก” สลิ่มพูด
“มึงว่ากูควรจะ..ให้อะไรมันต่างหากดี” ผมถามเพราะปกติตั้งแต่ตอนอยู่ม.ปลายเราจะรวมกันให้ตลอด  แต่ปีนี้วันเกิดผม..ไอ้วิทย์มันดันให้ของขวัญแยกออกมา  ผมก็เลยคิดว่าไม่อยากเอาเปรียบมันเพราะมันเองก็คงหวัง  ไม่งั้นคงไม่พูดทวงบ่อยขนาดนี้
“คนปัญญาอ่อนอย่างไอ้วิทย์อะนะ มึงให้ขี้แห้ง มันยังดีใจเลย” สลิ่มพูด
“หึ เหอะๆ เชี้ย”
“อยากกินเหล้าแล้วอ่ะ” ไอ้เขตว่ายน้ำเข้ามาหา  สลิ่มเอาขาไปเกี่ยวคอไอ้เขตเข้ามาล็อกไว้
“โอ้ย ไอ้เขต” สลิ่มร้องแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน  มันโดนไอ้เขตดึงลงไปในสระไปแล้ว  
“คุยไรกันหรอ” วิทย์ถาม
“เปล่า” ผมตอบ
“ไม่เปล่าดิ กูรู้ว่ามีไร” มันคาดคั้นอีก
“เปล่าไงครับ” ผมตอบ
“เวเป็นไรรึเปล่า เรื่องเงินหรอ”
“เปล่า” ผมตอบ
“งั้นเรื่องอะไร”
“เปล่าไง..มึงจะคาดคั้นกูเอาโล่รึไง” ผมอมยิ้ม
“ก็..กูเป็นห่วงมึงนี่ ไม่ได้รึไง” มันทำหน้าเหวี่ยงอีก
“อื้อ” ผมตอบส่งๆ
“ทำไมมึงชอบทำเสียงแบบส่งๆแบบนี้ตลอดเลยวะ แม่ง” มันบ่นแล้วหันหน้าหนีเหมือนหงุดหงิด
“วิทย์อยากจูบเวไหม” ผมพูดขึ้นโต้งๆ
“.......................” ไอ้วิทย์มองเล่ห์เหมือนจับผิดผมอีก
“ถ้าวิทย์อายก็ไม่เป็นไรนะ” ผมพูดทำหน้านิ่งแกล้งมัน
“วิทย์ไม่ได้อายสักหน่อย” มันพูดแล้วเอาตัวเองเข้ามาอยู่ระหว่างขาของผม  ผมยิ้มให้แล้วก้มลงไปใกล้
“มึงแปลกๆ” มันพูดแล้วเงยหน้ารอให้ผมจูบ
“ตรงไหน” ผมแกล้งถามทำหน้าเจ้าเล่ห์ให้บ้าง
“เวห้ามไปเจ้าชู้กับใครนะ วิทย์หวง” มันพูด
“แต่มึงทำได้งั้นดิ” ผมย้อน
“ใครทำ ทำเมื่อไหร่ก้านนน” มันทำเสียงสูงแกล้งเล่นอีก
“หึ..จุ๊บ” ผมจูบปากมันเบาๆ  ผมจับหน้ามันไว้แล้วเราสองคนก็จูบกันตรงนี้  ที่สระว่ายน้ำที่คนอยู่เต็มไปหมด
“อื้อ ขึ้นห้องไหม” ไอ้วิทย์พูด
“วิทย์..” ผมจับหน้ามันไว้  ไอ้วิทย์มองตาผมตอบ
“หื้อ”
“ถ้ากูมีคนอื่นมึงจะทำยังไง” ผมจ้องหน้ามัน
“........................” ไอ้วิทย์เงียบมองหน้าผมเหมือนอึ้งๆ
“มึงมีคนอื่นหรอ” มันถามตาก็กลอกไปมาเหมือนกังวล
“แค่ถาม..” ผมพูด
“ไม่มีอะไรจะตอบ ไม่ให้มีหรอก..ห้ามมี” มันพูด
“.........................” ผมยิ้มให้
“แต่ถ้ามึงมี กูจะไม่มีวันให้อภัยมึงอีก..ถ้ามึงนอกใจกูอีก ถ้ามึงเห็นคนอื่นสำคัญกว่ากูอีก”
“กูจะฆ่ามึงทิ้งซะ แล้วกูจะฆ่าตัวเองตายตาม” ผมพูดจ้องหน้ามัน  ที่จริงผมแค่พูดเล่นไปอย่างนั้นแต่ใจลึกๆแล้วผมกลับรู้สึกได้ถึงความจริงจังของตัวเอง  สายตาที่ผมจ้องมันอย่างลืมตัวทำให้ผมรู้สึกได้  ว่าถ้าเหตุการณ์อย่างนั้นเกิดขึ้นจริงๆ..ผมฆ่ามันได้ก็คงดี  แว๊บนึงของความคิดทำให้ผมนึกถึงวันที่มันเคยนอกใจผม..ผมคิดว่าต่อไปนี้ถ้าเรากลับมาคบกันอีกและถ้ามันนอกใจผมอีกครั้ง  ผมจะยืนได้อย่างแข็งแรงและไม่เจ็บเท่าเดิมอีก  แต่เปล่า..ผมกลับยิ่งรักมันมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“.........................” ไอ้วิทย์ตาค้างมองหน้าผม
“ล้อเล่น” ผมยิ้ม
“ทำไมมึง..เมื่อกี้มึง จริงจัง” มันอ้ำอึ้งไม่เลิก
“ก็แกล้งเล่นอ่ะ” ผมบอก
“แต่ถ้ามึงมีได้ กูก็มีได้เหมือนกัน นี่เป็นกฎใหม่ของกู” ผมยักคิ้วให้
“กฎบ้าไรล่ะ มึงลองมีดิ” มันมองตาขวางใส่
“ตายกันไปข้างนึงอ่ะ” มันพูดทำหน้าเหวี่ยงใส่อีก
“หึ อะไร..ทีกูจะฆ่ามึง มึงดันตกใจ ทีกูจะมีบ้างเสือกมาขู่จะฆ่ากู เห็นแก่ตัวไปป่ะ” ผมพูด
“เออ แล้วทำไมอ่ะ..กูเห็นแก่ตัว กูไม่อยากให้มึงเป็นของใคร ทั้งตัวมึงคือของกู..คนเดียว” มันพูด
“ทำตัวไม่ได้ครึ่งมุขมันเลย”
“จิ้..ทำไมต้องเปรียบเทียบด้วยเล่า” มันโวย
“ก็จริงอ่ะ”
“อะไรของพวกมึง เมื่อกี้แทบลากกันลงไปล่อในน้ำ นี่ทะเลาะกันอีกแระ” ไอ้เขตบ่น
“เพื่อนมึงอ่ะ ตัวดี” ผมฟ้อง
“โอ้ยหลิ่ม มึงอย่ากดคอกูดิ” ไอ้เขตพูดเพราะตอนนี้สลิ่มขี่หลังมันอยู่
“ฮึ..หึ” สลิ่มหัวเราะ  มันสองตัวกลับไปเล่นปล้ำกันต่อในน้ำโผล่ขึ้นมาอีกทีกลายเป็นว่าสลิ่มมันเกาะไอ้เขตอยู่ทางด้านหน้าแทนแล้ว
“ไอ้เขต!” พี่เมตรตะโกนไม่ได้เกรงใจใครเลย  เพราะตอนนี้ไอ้เขตกับไอ้สลิ่มดันกอดกันอย่างกับผัวเมียก็ไม่ปาน
“อะไร..เพื่อนกันอ่ะเฮีย” ไอ้เขตย้อนยิ้มๆ
“ไอ้เขตมันแปลกๆเนอะ” ผมพูด
“แปลกยังไง”
“ก็แปลก หรือกูคิดไปเอง..ทำไมมันถึงใจดีกับสลิ่มนักวะ” ผมพูด
“คิดมาก” ไอ้วิทย์บอก
“มึงดูมันขี่กันดิ”
“อ่ะ ถ้าเป็นมึงๆให้กูขี่ไหมล่ะ” ไอ้วิทย์ย้อน
“มันไม่เหมือนกัน” ผมตอบ
“เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน มันรู้สึกแปลกๆ” ผมพูด
“ไม่เหมือนยังไง ถ้าไอ้เขตกอดมึง..มึงจะให้มันกอดไหม แล้วถ้าไอ้หลิ่มขี่มึง มึงจะให้มันขี่รึเปล่าล่ะ” ไอ้วิทย์พูด
“ให้” ผมพยักหน้าตอบ
“เออ..ก็เหมือนกันแหละ” มันพูด
“เออ เหอะๆ” ผมได้แต่หัวเราะเพราะคงคิดมากไปเองจริงๆ  
“ขึ้นไปอาบน้ำกันเหอะ” ผมบอก
“ไปๆ” มันระริกระรี้ทันที
“อยากอย่างว่ากับพี่หรอน้อง” ผมเกาคางไอ้วิทย์เล่น
“หึ..ทะลึ่ง” มันว่า  ผมกับไอ้วิทย์ขึ้นมารอไอ้เขตกับสลิ่มที่โต๊ะกับพี่เมตร  พอสลิ่มกับเขตเล่นน้ำกันจนหนำใจมันแล้วมันก็ขึ้นจากสระ  ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวกันที่ห้องใครห้องมัน

..................>>>><<<<..................

ลงให้เบาๆ..ก่อนที่จะต้องไปทำภารกิจการบ้านอันหนักหนวง T_T

[kokikung]

+1เบาๆๆ
เหี้ยน้อยแอบมีมุมแบบนี้ด้วยโว้ย
แต่ไอ้พี่เมตรได้ใจจริงๆๆตรงสุดตริ่งไปเลยเพ่
เวคิดมาก มากมาย แต่อย่างว่าคนเรามันระแวงเนอะวิทย์ก็เคยทำแย่ๆๆเป็นใครๆก็ระแวง
อิคนอ่านยังหวาดๆๆเลยเหะ สู้ต่อไปเวน้อย

[WhatLoveIs]

ขอบคุณนะจ้ะ เบบี้

[ï_Kiss_U♥]

ให้กำลังใจเว เบาเบา

[tutu]

  “แต่กูคิดดอกเบี้ยนะ วันละร้อย”.......... นู๋หลิ่มงกมากกกกก ใครเค้าจะไปกล้ายืม

[seedzaa]

มาแร้ว  มาแร้วววว

[rujaya]

สงสารเว เป็นตัวเราเองก็คงคิดเหมือนเว

เป็นกำลังใจให้นะเว สู้ สู้

[wan]

ความรักก็อย่างงี้แหละ หาจุดลงตัวได้ยาก 
มันอยู่ที่สองคน ว่าจะหยุดอยู่กับที่หรือว่ายัง  :oni1:อยู่
ส่วน เขต อาจไม่คิด แต่ทำอะไรเกิน ๆ ไปบ้าง แม้แต่คนที่ไม่คิด ยังอดคิดไม่ได้ 
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ เบบี้

[Fanun]

  ให้กำลังใจน้องเว