หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ขอให้กำลังใจเสมอนะคครับสลิ่มเมตรเววิทย์

[aphanite]

+1 เบา เบา
เอิ๊ก ๆๆ

[คนริมคลอง]

คิดถึง เบบี้ 

หลังจากหายไปเป็นปี ตามเบบี้เจอแล้ว

มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม

C~H~A~K   (ไม่รู้ เบบี้ จำกันได้เปล่า อิอิ)

[tachibanramen]

วาววววววววววววววววว
ความคิดหลิมนี่ พี่ชอบ!!

[dolphins]

ชอบตอนนี้จัง เพื่อนห่วงเพื่อน..อีกเหตุผลที่ชอบสลิ่ม ก็เพราะรักเพื่อนมากนี่แหล่ะ

แล้วก็ +1 ให้นายเมตรกับประโยคเด็ดๆ "ผมเป็น เกย์" 

  เบบี้

[เบบี้]

ตอนที่137  โลกของเรา = วิทย์ & เว

~เว~

“อะไรมึงเล่า..ออกไป” ไอ้วิทย์ไล่ไอ้เขตที่เดินตามตูดมาเหมือนจะเข้ามาในห้องด้วย
“อะไรเล่า อยู่ด้วยดิ” ไอ้เขตโวยวาย
“ไอ้เชี้ย ไปห้องไอ้หลิ่มนู่นไป”
“เว..มึงดูไอ้วิทย์ดิ” ไอ้เขตฟ้องทำหน้าตาละห้อยอีก 
“มึงก็ให้มันเข้ามาสิ” ผมพูด
“ไม่เอาอ่ะ กูจะจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะกับแฟนกู” ไอ้วิทย์พูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ไอ้เชี้ยแม่ง อยู่ห้องคนเดียวเหงาอ่ะ” ไอ้เขตทำหน้าหงอยไม่เลิก
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปห้องไอ้หลิ่มนู่นดิ” ไอ้วิทย์ไล่แล้วดันตัวไอ้เขตให้ออกจากห้องไปได้สำเร็จ  ผมได้ยินเสียงไอ้เขตโวยวายอยู่หน้าห้องสักพักเสียงก็เงียบไป
“เดี๋ยวมันก็งอนหรอก” ผมบอก
“เดี๋ยวค่อยง้อ” ไอ้วิทย์บอกแล้วเดินเข้ามากอดผม
“หึ..” ผมมองหน้ามันผ่านกระจก  มือมันมันเริ่มลูบไล้ตัวผมทั้งๆที่ต่างคนต่างก็นุ่งเพียงกางเกงว่ายน้ำ
“อาบน้ำก่อน” ผมบอก
“อื้อ” มันตอบแต่ปากยังจูบอยู่ตรงหัวไหล่ผมไม่เลิก
“มึงมันก็ขี้เงี่ยนอย่างที่ไอ้เขตมันว่านั่นแหละ” ผมพูด  ไอ้วิทย์เงยหน้ามองผมผ่านกระจก
“ว่าวิทย์ทำไมคับ” มันพูดทำหน้าซื่อใส่ผมอีก  ผมยิ้มให้แล้วหันกลับไปจุ๊บปากมัน  วิทย์กดปากตัวเองมาจูบปากผม  ผมเองก็จูบมันตอบแล้วลูบตัวมันบ้าง 
“อ่ะ..” ผมดันตัววิทย์ให้มันเดินถอยหลังไปจนถึงเตียง  ผมเดินไปปิดผ้าม่านแล้วกลับมาคร่อมตัวมันไว้ก่อนที่จะก้มลงแลกจูบกันอีกครั้ง
“อื้อ เว” 
“อ่ะ..” วิทย์สะดุ้งลูบหัวผมทันทีที่ผมกัดหัวนมมัน  ผมเป็นฝ่ายซุกไซร์มันก่อนจนไอ้วิทย์นอนครางกระเส่า  ไม่นานมันก็ขึ้นคร่อมผมบ้าง  มันจูบไซร์ตัวผมไปทุกส่วนจนกางเกงว่ายน้ำผมหลุดออกจากตัวผมไปแล้ว  ผมจับหน้ามันขึ้นมาจูบอีกครั้ง  ทั้งสองมือก็ล้วงเข้าไปในกางเกงว่ายน้ำของมันจนวิทย์หลับตาคราง
“เป่ายิงฉุปเหอะ” มันพูดเสียงกระเส่า
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วหอมที่หูมันเบาๆ
“ขอทำก่อนนะ” ผมบอกแล้วกดตัวมันให้นอนลงบนเตียงบ้าง
“ตะ..” ไอ้วิทย์อ้าปากเหมือนจะร้องห้าม  ผมไม่รอช้าก้มลงไปหาน้องชายของมันทันทีจนมันเอาแต่คราง
“อืม อื้อ” ผมขึ้นมาจูบมันอีกครั้ง
“มึงแน่ใจนะว่ามึงเคยแค่กับมุกคนเดียว” มันจับหน้าผมให้จ้องตามัน
“........................” ผมยิ้มให้  แกล้งมันเล่น..ให้มันคิดเองไปเหอะ
“เว” มันเรียกทำเสียงเหมือนจะให้ผมพูดให้ได้อีก
“ทีมึงไปกะใครกูยังไม่ถามเลย” ผมพูด
“........................” มันเงียบหน้างอ
“กูเกลียดมึงแบบนี้จริงๆเลย เอาเวที่น่ารักของกูคืนมานะ” มันพูด  มันน่ารักอ่ะ..
“หึ..เอาเวที่น่ารักของกูคืนมานะ ฮ่าๆๆ ชอบอ่ะ” ผมพูด
“กูไม่ขำเลย จริงๆ” มันพูดทำหน้าเข้มอีก
“จริงอ่ะ” ผมย้อนแล้วก้มลงเอาปากไปแตะกับปากมัน
“จริง” มันตอบแล้วแตะปากผมตอบอีก  ผมกับมันเล่นจูบกันอยู่อย่างนั้นอยู่นานมาก  เดี๋ยวจูบ  เดี๋ยวขำแล้วก็กลับมาจูบอีกจนปากแทบจะเปื่อยอยู่ละ
“อ้า..” ไอ้วิทย์คราง  มันยอมนอนนิ่งไม่ห้ามผมเพื่อให้ผมได้ทำตามใจ
“อ่ะ..อาเว” >_<)) วิทย์เซ็กซี่อ่ะ


...................
...................


หลังจากเสร็จภารกิจการเล่นเป็นผัวเมียกันบนเตียงเมื่อกี้  ผมกับไอ้วิทย์อาบน้ำออกมานอนดูหนังต่อ
“เปลี่ยนเหอะ” ผมบอก
“อือ” มันอือแต่เสือกไม่ยอมเปลี่ยนช่อง  หนังเหี้ยไรไม่รู้ดูแล้วปวดเส้นประสาท  เกี่ยวกับสุนัขร็อตไวเลอร์กัดฆ่าคนทั้งเรื่อง
“จิ้..” ผมพลิกตัวหนีเพราะไม่ชอบดูจริงๆ
“อะไรอ่ะ” มันทำเสียงอ้อน
“กูจะไม่ไปบ้านมึงอีก ถ้ามึงยังเลี้ยงไอ้หมาพวกนั้นอยู่” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ออกจะน่ารัก” มันพูด
“หมาเหี้ยไรไม่ได้ไม่ดีกัดชาวบ้านเค้าไปทั่วเนี้ยนะ” ผมพูดแล้วหยิบมือถือที่หัวเตียงมาเล่น
“ไม่กัดสักหน่อย บ้านกูฝึกมาแล้วเหอะ”
“ฝึกให้ไม่กัดแต่เจ้าของ” ผมพูด
“บ้านมึงก็น่าจะเลี้ยงบ้างนะ พ่อกับแม่มึงจะได้ไม่เหงาไง” มันพูด
“ไม่เป็นไรอ่ะ เห็นมุกบอกว่าจะเอาเวสท์ ไฮแลนด์ไวท์เทอร์เรียมาให้ ออกลูกพอดี” ผมบอก
“.......................” มันเงียบ  งอนอีกแน่นอนไม่ต้องเดา


ก๊อก ๆ  ๆ


“ก๊อกๆๆ เปิดประตู เปิดออกดู ว่าใครมา” เสียงคนข้างนอกห้องร้องเพลงประกอบ  แน่นอนว่าเป็นเสียงของไอ้เขตมัน  ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู  ไอ้เขต ไอ้สลิ่มและพี่เมตรเดินยิ้มแป้นกันเข้ามา
“โอว เตียงยับ” พี่เมตรพูดหน้าตายแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“เป็นเหี้ยไรอ่ะ” สลิ่มถามหลังจากที่เห็นสภาพหน้าไอ้วิทย์นอนอยู่บนเตียง
“.....................” ผมส่ายหัวตอบ
“คุณวิทยาเป็นเหี้ยไรครับ” สลิ่มนอนลงที่เตียงข้างไอ้วิทย์
“สลิ่ม..กูให้ร็อตไวเลอร์บ้านกู เอาป่ะ” ไอ้วิทย์หันมามองหน้าสลิ่มเหมือนมีความหวัง
“เหี้ยเหอะ หมาบ้านมึงรวมกันทั้งหมด ให้ฟรีกูก็ไม่เอา” สลิ่มพูดตรง  มันคงพูดแบบไม่ได้คิดมากอะไรเพราะมันไม่รู้ว่าเรื่องที่ทำให้ไอ้วิทย์หน้างออยู่คือเรื่องหมาของบ้านไอ้วิทย์มัน
“......................” ไอ้วิทย์นิ่งไป
“เอ่อ ที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่อะนะ แต่..วิทย์” สลิ่มปรับน้ำเสียงการพูดเหมือนรู้แล้วว่าที่ไอ้วิทย์หน้างออยู่เพราะผมไปว่าหมาสุดที่รักของมัน
“มึงต้องเข้าใจนะว่า เปอร์เซ็นต์ที่คนจะชอบหมาพันธุ์ที่มึงเลี้ยงทั้งหมดน่ะมันมีน้อย ซึ่ง..มันเป็นหมาที่ไม่น่าเลี้ยงอ่ะ” สลิ่มพูด  เหมือนจะฟังดูดีนะ..แต่ถ้าสำหรับคนรักหมามากอย่างไอ้วิทย์นี่..คำพูดพวกนี้โคตรทำร้านจิตใจ ฮ่าๆๆ
“ที่จริงมึงก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าที่พวกกูไม่ไปบ้านมึงบ่อยๆเพราะอะไร” ไอ้เขตพูดอีก  อืม..เอาเข้าไป
“........................” ไอ้วิทย์ยังคงเงียบ
“แต่ก็โอเคนะ นั่นมันบ้านมึงนิ..บริเวณบ้านมึง จะเลี้ยงก็ตามสบาย” สลิ่มพยักหน้าบอก
“ที่จริงมันไม่กัดสักหน่อย พวกมึงอ่ะกลัวกันไปเอง” ไอ้วิทย์พูด
“หรออออออออออออออออ” พวกผมลากเสียงยาวพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“แค่กูยืนใกล้มึงนะ แม่งขู่อย่างกับกูไปฆ่าเผ่าพันธุ์มันไว้งั้นแหละ เชี้ย..หมาส้นตีนไรวะ แค่นึกกูก็ขนลุกไปทั้งตัวแระเนี้ย” ไอ้เขตทำท่าประกอบ
“ฮ่าๆๆ เมื่อไหร่วะ” สลิ่มถาม
“รอบที่กูไปเอาเบสที่บ้านมันอ่ะ ไอ้เหี้ยนี่เค้าก็เข้าไปเล่นกับหมาเค้าในกรง..ว่าไงครับช้อนทอง คิดถึงจังเลย” ไอ้เขตทำท่าไอ้วิทย์ประกอบด้วย ยิ่งทำให้ผมนึกภาพออกมากเข้าไปใหญ่
“แสรด เล่นกับหมาได้น่ารักมาก ชื่อหมานี่ก็แรดได้อีก..ช้อนทอง เปลี่ยนเหอะ..หมามึงสมควรจะชื่อเอ็มเจ็ดเก้า ระเบิด ไม่ก็ปรมาณูอะไรมาณนี้ดีกว่านะ” ไอ้เขตพูดไม่หยุด
“เนอะ..สู้เต้าหู้ของกูก็ไม่ได้” สลิ่มอวดหมาตัวเองบ้าง
“.........................” ไอ้วิทย์ยังเงียบไม่เลิก  แสดงว่างอนอย่างแรง
“อะไรเนี่ย นี่อย่าบอกนะว่ามึงงอนกับอีแค่เรื่องหมา” สลิ่มพูด
“ทำไม ก็กูรักของกูอ่ะ” มันพูด
“มันก็เรื่องของมึง” สลิ่มย้อน
“แต่ไอ้เวมันจะไม่มาบ้านกูอ่ะ” มันพูดอีก
“ก็สมควรอ่ะ” เขตกับสลิ่มพูดพร้อมกัน
“มึงรู้ตัวไหมว่ามึงชอบเข้าข้างไอ้เว” วิทย์พูดมองหน้าสลิ่มเหมือนเด็กฟ้องอีก
“รู้ตัว” สลิ่มตอบหน้าตาย
“ก็ดูมึงดิ ทำตัว..” สลิ่มเน้นเสียงพร้อมกับทำสายตาหยามเหยียดใส่ไอ้วิทย์อีก
“มึงว่ากูหรอไอ้หลิ่ม” วิทย์พูดแล้วตะครุบตัวสลิ่มลงเตียง  สลิ่มหัวเราะดิ้นสู้กับไอ้วิทย์ที่จับมันจี้เอว
“เออ คิดออกแล้ว” ไอ้วิทย์ดีดตัวเองขึ้นนั่งยิ้มมองมาทางผม
“บอกให้แม่ซื้อคอนโดให้ดีกว่า มึงจะได้มาห้องกูบ่อยๆ” มันพูด
“เอ๊ะ แต่..ไม่เอาดีกว่า” มันทำหน้าคิดหนักไปครู่หนึ่ง
“อยู่แต่คอนโดเบื่อ ซื้อบ้านใหม่เลยดีกว่า มึงจะได้มาอยู่ด้วยกัน เนอะๆ” มันยิ้มบอก
“........................” ไอ้เขต ผมและสลิ่มนั่งมองกันทำหน้าเอือมใส่
“พอดีกูชอบกลับบ้านไปนอนตักแม่น่ะ” ผมบอก
“งั้นก็ซื้อบ้านใกล้หมู่บ้านมึงก็แล้วกัน” ไอ้วิทย์ยิ้มบอกหน้าบาน
“ขอบอกว่า กูพูดจริง..รอให้หมดปีสองแล้วกูได้สามกว่าทุกเทอมนะ รับรองว่า..แม่กูซื้อบ้านให้กูแน่นอน” ไอ้วิทย์พูดทำหน้าตั้งเป้าหมายไว้อีก
“ซื้อบ้านนะ มึงพูดง่ายมากเลยเนอะ” สลิ่มทำหน้าเอือม
“แต่มึงสบายใจเหอะเว เพราะมันไม่มีทางได้สามกว่าหรอก” สลิ่มพูดอีก  พวกผมถึงกับหัวเราะกร๊ากออกมาทันที
“ดูถูก” ไอ้วิทย์ย้อน
“แล้วมึงจะทำกูทำไงอ่ะ บ้านมันมันก็ไม่ค่อยให้กูไป บ้านกูมันก็ไม่ยอมมา..หอมันมันก็ห้ามกูไปบ่อยๆอีก หอกูมันก็ไม่ยอมมาหาด้วย..” ไอ้วิทย์พูด
“แล้วมึงคิดว่ามึงซื้อบ้านแล้วมันจะมาอยู่กะมึงหรอ” เขตพูด
“.........................” ไอ้วิทย์เงียบ
“ถ้าไม่มาอีกก็เลิกกันไปเหอะ” มันพูด
“เอางั้นก็ได้นะ ก็โอเคอ่ะ” ผมพยักหน้าตอบ
“..........................” ทั้งห้องเงียบเพราะมันคงคิดว่าผมเสียใจ  แต่ที่จริงเปล่าเลยครับ..ผมแกล้งทำหน้าเศร้าไปงั้นเองเพราะรู้ว่าที่วิทย์มันพูดเพราะมันอยากให้ผมไปอยู่ด้วยจริงๆ  จากที่มันฟ้องว่าผมเองก็ไม่ยอมไปบ้านมัน  ไม่ยอมไปหอมันและก็ไม่ค่อยยอมให้มันมาหาที่หอ  ทุกอย่างก็เพื่ออนาคตของมันทั้งนั้นเลย  เพราะมันเป็นคนชอบเที่ยวและเป็นคนขี้เกียจเรียน  ถ้าผมไม่ทำแบบนี้มันเองก็จะยิ่งไปกันใหญ่
“สม” สลิ่มพูดเยาะเย้ยไอ้วิทย์เบาๆ  ผมเดินไปหยิบของใส่กระเป๋า
“เย็นนี้กินข้าวไหนอ่ะเฮีย” ผมหันไปถามพี่เมตร
“เห็นพวกไอ้พีบอกว่าจะออกไปหาไรกินแล้วไปบาร์...............ตอนทุ่มนึงน่ะ พวกมึงจะกินไรล่ะ หรือว่าจะไปกับพวกมันไหม” พี่เมตรถาม
“...........................” ผมหันไปมองหน้าพวกมันเพื่อให้ตัดสินใจกันเอง
“กูไม่ไปกับพวกมึงด้วยหรอก” ไอ้เขตพูด
“ไมอ่ะ” ผมถาม
“พวกมึงมีกันเป็นคู่อ่ะ” มันพูดทำหน้าเหมือนเด็กฟ้องอาจารย์อีก
“กูรอไปกับพวกพี่ๆเค้าดีกว่า”
“เรียกร้องความสนใจ” สลิ่มพูดแล้วผลักหัวไอ้เขตเบาๆ
“ก็มึงไม่สนใจกูอ่ะ” ไอ้เขตพูดแล้วนอนลงหนุนตักสลิ่ม
“อะแฮ่ม” พี่เมตรกระแอมในลำคอ
“หึหึ เฮียแม่ง อย่างกับหมาบ้านไอ้วิทย์เลยอ่ะ” ไอ้เขตหัวเราะ
“มึงเปรียบกูกับหมาหรอไอ้เขต” พี่เมตรพูดเสียงเข้ม
“ล้อเล่นอ่ะ” ไอ้เขตทำเสียงตอบ  พวกผมตกลงกันไปรอส่งไอ้เขตไปพร้อมกับพวกพี่ตอนประมาณทุ่มนึง  เพราะมันตัดสินใจว่าจะไปกับพวกพี่ๆจริงๆเพราะมันบอกว่าไม่อยากไปเป็นกขค.คู่ของผมกับพี่เมตร  วันนี้ผม ไอ้วิทย์ สลิ่มและพี่เมตรว่าจะไปกินร้านอาหารแถวป่าตอง  ที่สลิ่มมันอยากไปร้านนี้เพราะมีเปียโนเล่นเคล้าไปด้วย  ผมเองยังไงก็ได้เพราะไม่ค่อยตัดสินใจอะไรได้มากนัก  ถ้าถามความคิดเห็นจากผมอ่ะได้ครับแต่ถ้าให้เป็นคนตัดสินใจและเป็นผู้นำเลยก็ต้องสลิ่ม  เพราะมันจะเป็นตัวนำ  ก่อนที่มันจะนำมันจะถามพวกผมก่อนและเอาเหตุผลร้อยแปดที่มันมาตีเข้าด้วยกันจนตัดสินใจเลือกสิ่งๆหนึ่งได้  ซึ่งพวกผมไปขัดอะไรมันไม่ได้เลยเพราะเถียงมันไม่ทัน TT
“เว เมื่อกี้วิทย์พูดเล่นนะ” ไอ้วิทย์เดินมากอดไหล่ผมไว้  อีกมือมันก็ถือกีตาร์อยู่
“.......................” ผมเงียบไปงั้น  เพราะอยากรู้ว่ามันจะพูดอะไรต่อ
“ไม่เลิกหรอก” มันพูด  มือที่กอดไหล่ผมไว้เมื่อกี้มันเริ่มเลื่อนมาที่เอวของผมแล้ว
“เนอะๆ” มันเอาหน้ามาคลอเคลียที่ไหล่ผมอีก  พนักงานโรงแรมเหลือบมองพวกผมแต่ก็ต้องหลบสายตาเมื่อเห็นว่าผมหันไปเห็นพอดี
“มีแต่คนมองเราอ่ะที่รัก” แหม ก็สมควรอะนะ
“แสดงว่าเราเหมาะกันมาก เหมือนกิ่งทอง..” มันกำลังจะพูด
“กับสัมภเวสี” ไอ้เขตต่อให้
“เบื่อปลวกแถวนี้ว่ะ มึงเป็นปลวกหรอไอ้เขต..ชอบกัดแทะ ส่วนเกินว่ะ” ไอ้วิทย์พูด
“.........................” ไอ้เขตเงียบหน้านิ่งไป
“โอ๋ ขอโทษ ฮ่าๆๆ” ไอ้วิทย์หัวเราะเพราะไอ้เขตทำท่าจะงอนจริงๆ
“แอ๊บ หลอกกู..ไอ้สาด” วิทย์ว่าไอ้เขตเพราะคิดว่ามันแกล้งอีก
“.........................” ไอ้เขตเงียบ
“เป็นไรอ่ะ” สลิ่มหันมาถาม
“ปลวกงอน” ไอ้วิทย์แซวไม่เลิก
“........................” ไอ้เขตปัดแขนไอ้วิทย์ที่วางพาดบนไหล่ของตัวเองออกแล้วเดินหนีไปเลย
“........................” พวกผมยืนค้างเพราะไม่คิดว่าไอ้เขตมันจะโกรธจริงๆ  เพราะปกติมันไม่ใช่คนขี้งอนขี้น้อยใจอะไร
“มึงเลย” ผมตบหัวไอ้วิทย์
“โหย ใครจะไปรู้วะ” ไอ้วิทย์บ่นแล้วยื่นกีตาร์มาให้ผม  แล้วมันวิ่งตามไอ้เขตไป  ผมยืนมองไอ้วิทย์ที่เข้าไปกระชากคอไอ้เขตมาอย่างแรงแล้วรั้งๆกันนิดหน่อย  ไอ้เขตหน้างอมองไอ้วิทย์ตาขวาง  ไอ้ห่าวิทย์ก็ทีเล่นทีจริงแกล้งไอ้เขตต่ออีก
“มันโกรธจริงหรอวะ” สลิ่มถาม
“เออไม่รู้ เป็นห่าไรของมัน” ผมบอก  ไอ้วิทย์ยืนง้อไอ้เขตอยู่สักพักมันก็กอดคอยิ้มแป้นกลับมา
“ให้ร้อยเอาบาท เมื่อกี้มึงแอ๊บใช่ไหม” สลิ่มพูดมองหน้าไอ้เขต
“หึ..” ไอ้เขตหลุดหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าสลิ่มรู้ทัน
“ตีน” วิทย์มองไอ้เขตอึ้งๆแล้วพวกมันก็ตบตีกันอยู่สักพัก  พวกผมมานั่งอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นริมสระว่ายน้ำด้านนอก  ที่นี่มีสระว่ายน้ำสองสระครับ  มีด้านในกับด้านนอก  ส่วนมากคนจะเล่นด้านในเพราะมันร่มกว่า 

[เบบี้]

“ฮัลโหล” ไอ้เขตพูดหลังจากกดรับสายเข้ามือถือของตัวเอง
“โทรมาไม” มันพูด  พวกผมหันไปมองแล้วจัดการนั่งที่ใครที่มัน
“อยู่หมดนี่แหละ” มันบอกแล้วมองมาทางพวกผม
“ไอ้โล่” เขตบอก  มันกดมือถือตัวเองแล้วเอาวางไว้กลางโต๊ะ
“หวัดดีพี่” เชลโลพูด
“เฮ้ย อยู่ไหนเนี้ย” ไอ้วิทย์ถามทันที
“ตอนนี้อยู่ฝรั่งเศสครับ พี่อยู่ไหนกันอ่ะ..เห็นเฟสบอกว่าอยู่ภูเก็ตหรอ”
“เออ ของฝากด้วย” สลิ่มพูด
“ค้าบ” มันตอบ
“ของกูด้วย” ไอ้เขตพูด
“พี่พูดไม่เพราะ ผมไม่ให้หรอก” เชลโลตอบ
“ส้นตีนเหอะ เมื่อกี้ไอ้หลิ่มก็พูดไม่เพราะ” ไอ้เขตว่า
“ใครว่าผมพูดไม่เพราะ น้องโล่ครับ อย่าลืมของฝากพี่นะ” สลิ่มกลับคำทันที
“.........................” ไอ้เขตทำหน้าหน่าย
“อัพรูปด้วยนะ ผมอยากเห็น” เชลโลบอก
“มึงอยากเห็นใคร” ไอ้วิทย์พูดแซว
“ก็..ทุกคนแหละครับ” มันตอบ
“หรอ หึ” ไอ้วิทย์หัวเราะ
“เป็นไงบ้าง หนาวมากป่ะ” สลิ่มถามบ้าง
“หนาวครับ เอ่อ..” เชลโลเงียบไป  พวกผมมองโทรศัพท์รอให้มันพูด
“พี่เขตไปไหน” มันถาม
“..........................” พวกผมหันไปมองหน้าไอ้เขตที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า
“มึงไม่อยากคุยกับพวกกูใช่ไหม” ผมพูด
“เปล่า ก็..” เชลโลอึกอัก
“ก็ไร..” ไอ้วิทย์สมทบผมอีกที
“เปล่าสักหน่อย” มันตอบ
“อยากได้ยินพี่หลิ่มร้องเพลง” เชลโลเปลี่ยนเรื่อง
“มึงอยากได้ยินเสียงกูหรือใคร” ไอ้สลิ่มก็ปากหมาอีก
“..........................” เงียบกันเป็นทิวแถว
“หึ ก็ได้..” สลิ่มหัวเราะ
“เพลงไรดี” สลิ่มพูดเหมือนถาม
“Whistle for the choir” เชลโลตอบ
“ทำไมต้องเพลงนี้วะ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ก็แค่เพิ่งฟังไปเมื่อกี้ เอ่อที่จริง..พรุ่งนี้จะไปสก็อตน่ะ” มันตอบ
“เหี้ย!!” สลิ่มกับไอ้วิทย์ด่าพร้อมกัน
“หึ อะไรล่ะ..ผมไม่ได้ตั้งใจนะ พ่อเพิ่งตัดสินใจเมื่อวานก่อนนี้เอง” เชลโลรีบแก้ตัวทันที  เพราะมันเองก็รู้ดีว่าสก็อตแลนด์เป็นประเทศต้องห้ามสำหรับไอ้วิทย์และสลิ่มมัน  แล้วยิ่งมันมาบอกให้ร้องเพลง Whistle for the choir ก็ยิ่งไปกันใหญ่  เพราะก็ไม่แปลก  สำหรับนักดนตรีอย่างพวกเราก็ต้องมีคนที่เทิดทูล  วงในดวงใจ  เครื่องดนตรีที่หลงใหลมันเป็นเรื่องธรรมดา  สำหรับผมการหลงใหลในเสียงกลองมันเป็นเรื่องปกติ  ถ้าเทียบกับนักดนตรีบางคนที่คลั่งไคล้กลองอย่างมากแต่ผมแค่รู้สึกรักและมันเหมือนเป็นเพื่อนที่ไม่เคยทรยศก็เท่านั้น  สำหรับไอ้เขตเบสและดนตรีร็อคเป็นสิ่งที่คู่กับมัน  มันเป็นคนบ้าพลัง  ไฮเปอร์และบางทีก็เข้าถึงอารมณ์ของมันยาก  ส่วนมากนักร้องที่มันจะชอบก็จะออกแนวเดียวกับมันหรือไม่ก็บ้าหลุดโลกไปเลย  นักดนตรีในดวงใจของไอ้เขตกลับเป็นนักดนตรีเปิดหมวกข้างถนนคนหนึ่งที่ประเทศอิตาลี  มันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเค้าเลย  แต่มันชอบเค้ามาก  มันเคยบอกว่ามันแพ้เสียงเบสที่คุณลุงแกเล่น
     ส่วนที่คลั่งเครื่องดนตรีมากก็เห็นจะเป็นสลิ่มกับไอ้วิทย์  ไอ้สองคนนี้เวลาที่ได้ยินเสียงดนตรีแนวเดียวกับที่ตัวเองชอบทีไร  ก็เหมือนหมาได้ของกิน  มันจะหยุดอยู่กับสิ่งนั้นๆทันที  ส่วนมากสลิ่มกับวิทย์จะคุยกันรู้เรื่องทางด้านกีตาร์  เพราะมันสองคนชอบคล้ายๆกัน  ชอบนักดนตรีคล้ายๆกัน  หลงใหลในกีตาร์แบบเดียวกัน  มันสองคนชอบคลั่งในเสียงดนตรีเกือบทุกๆเสียง  ไม่ว่าเสียงดนตรีเสียงไหนก็ตามทำให้มันสองตัวมีความสุขและรู้สึกมีอารมณ์ร่วมได้ตลอดจนบางทีผมกับไอ้เขตยังเข้าไม่ถึง  มันสองคนสามารถแยกชนิดเสียงได้เป็นฉากๆ  และสามารถวิจารณ์ดนตรีของแต่ละวงได้แตกอย่างที่ผมเองก็เป็นอย่างมันไม่ได้
   Whistle for the choir เป็นเพลงของวง The Fratellis วงดนตรีจากสก็อตแลนด์ที่มันสองคนชอบเพลงของวงนี้มาก  แต่ก็นะ..ที่จริงมันชอบหลายวงในหลายประเทศ  แต่ดูเหมือนว่าประเทศที่จะทำให้พวกมันอาการหนักได้คือ สก็อตแลนด์กับอังกฤษนี่แหละ  รองมาก็อเมริกากับออสเตรีย  วงที่พวกผมชอบส่วนมากจะเป็นวงดนตรีอินดี้  ซึ่งเพลงของบางวงถึงจะเข้าใจได้ยากกว่าวงที่ตีตลาดขายได้มาก  แต่คุณค่าของเพลงในทั้งเนื้อหา  ทำนองทุกอย่างที่ใส่เข้าไปมันลึกซึ้งกว่าเยอะ  ตรงนี้สำหรับผม ไอ้เขต ไอ้สลิ่มและไอ้วิทย์จะเข้าใจกันดีเพราะก็ฟังแนวเดียวๆกัน  เลยไม่ทำให้ขัดแย้งกันนัก  มีไอ้เขตนี่แหละครับที่ยังฟังเพลงร็อคของไทย  แต่สลิ่มกับวิทย์ถ้าเพลงไทยไม่โดนจริงๆและถ้ามันฟังแล้วไม่เห็นว่าเครื่องดนตรีแต่ละชิ้นไม่มีทำนองที่ทำให้ลึกซึ้งได้มันก็แทบไม่ฟังเลย  มีนักร้องไทยไม่กี่คนเท่านั้นที่มันจะฟังเป็นประจำเพราะพวกผมชินที่จะเสพทำนองของดนตรีมากกว่าเสพเนื้อหาของเพลงอยู่แล้ว  ครูสอนกีตาร์ของสลิ่มกับวิทย์สุดยอดของตัวพ่อติสแตก  ซึ่งก็แน่นอนว่าเข้ากับมันสองคนได้ดี  ส่วนครูสอนดนตรีของผมก็แนวๆเดียวกัน  บางคนออกแนวจิตหลุดกว่านี้ด้วยซ้ำ  บางทีก็อยากจะหยั่งถึงเลยล่ะครับ  นี่คงเป็นอีกหลายๆเหตุผลที่ทำให้สลิ่มและพวกผมไม่อยากร่วมทำเพลงถึงแม้ว่าจะมีคนจากในวงการมาทาบทามก็ตาม  ไม่ใช่หยิ่งหรืออะไร..แต่พวกผมแค่อยากฟังและอยากเล่นตามเพลงที่มาจากจิตวิญญาณของพวกผมจริงๆก็เท่านั้น  เพราะนี่..แค่ตรงนี้ก็ทำให้พวกผมมีความสุข  สบาย..และไม่ต้องมานั่งรับปัญหาหนักอึ้งที่ตัวเองไม่ต้องการ  เวลาที่เล่นดนตรีสำหรับพวกเราคือเวลาแห่งความสุข  ไม่ว่าจะเล่นข้างถนน ข้างถังขยะหรือที่ไหนก็ตาม  คนฟังจะมีหรือไม่มี หรือแม้แต่มีเพียงคนเดียวเราก็ยังมีความสุข  ดังนั้นถ้ามันเป็นเวลาแห่งความสุขของพวกผม  พวกผมก็อยากจะเล่นและเสพในสิ่งที่รักจริงๆก็เท่านั้น..แค่นี้พอ
“ไปตายซะไป” สลิ่มว่า
“โหย ถ้าผมตายแล้วพี่จะไปหานักเชลโลมือดีได้ที่ไหนอีก” มันพูด
“ถุย” สลิ่มยังเคืองไม่เลิก
“ร้องให้ฟังหน่อย คิดถึงอ่ะครับ” เชลโลพูด  พวกผมยิ้มส่ายหัวมองหน้ากัน
“..........................” พวกผมเงียบเพราะไอ้วิทย์มันกำลังตั้งสาย 
“วัน ทู ทรี..โฟว์” ไอ้วิทย์นับก่อนที่จะเริ่มดีดคอร์ดท่อนอินโทร

บางท่อนไอ้วิทย์กับไอ้เขตก็ร้องประสานกันอย่างรู้แนวกันหมดแล้ว  ผมอย่าร้องเพราะเสียงเหี้ยมากและเป็นคนร้องเพลงผิดคีย์  ดังนั้นนั่งทำจังหวะตามไปนั่นแหละดีที่สุด
“หาซื้อกีตาร์มาให้กูเลยนะ” ไอ้วิทย์พูดหลังจากที่เล่นจบเพลงแล้ว
“มึงยังจะเอาอีกหรอ” ผมพูดไปเพราะเห็นว่าพี่เวทกับพี่ว่านจะซื้อกีตาร์ให้มันอยู่  ที่บ้านมันก็มีเรียงกันเป็นตับ  ผมจำได้แค่มีโปร่งอยู่สี่ตัว  คลาสสิกอีกห้า  กีตาร์ไฟฟ้าอีกเจ็ดตัว  ล่าสุดที่พี่ชายมันจะซื้อให้นี่ก็รวมเป็นแปดตัวพอดี
“เอา..ให้เจ้าของร้านเซ็นลายเซ็นมาให้กูด้วย” ไอ้วิทย์พูด
“เอาด้วย ดึกๆโทรมาใหม่ จะเชครุ่นก่อน” สลิ่มบอก
“เอาจริงดิ” เชลโลถามย้ำ
“เออสิ” ไอ้วิทย์ตอบ
“ออกเงินไปก่อนนะ หึหึ” สลิ่มพูด
“ค้าบ” เชลโลตอบ
“พอยัง” ไอ้เขตพูดขึ้น
“พอแล้ว แต่คุยกับพี่ต่อนะ” เชลโลพูด  ไอ้เขตหยิบมือถือไปแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ
“หึ..” ผมหัวเราะ
“หึหึ” ไอ้วิทย์กับสลิ่มหัวเราะพร้อมกัน
“กูว่าไอ้เขตมันไม่ได้คิดไรหรอก พวกมึงแซวไปก็เท่านั้น” พี่เมตรพูดตัดฉับภาพจิตนาการของพวกผมหมด
“มึงรู้ได้ไง” สลิ่มหันไปทำหน้าดุใส่
“ไม่ได้เดา แต่ดูออก” พี่เมตรพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ออกยังไง” สลิ่มถามอีก
“ก็ดูออก ตอนมึงชอบกู กูก็ดูออก..แค่ไอ้เขต กูจะดูไม่ออกได้ยังไง” พี่เมตรพูด
“เชี้ย!” สลิ่มด่าเสียงดัง  ทำเอาพวกผมหัวเราะกันออกมา  ไอ้เขตเดินกลับมาแล้วนั่งลง  พวกผมมองหน้ามันแบบจับผิด
“อะไร” มันทำเสียงห้วนใส่อีก
“คุยไรกันอ่ะ ทำไมคุยตรงนี้ไม่ได้” ผมพูด
“ดูพวกมึงดิ แซวเหี้ยไรนักหนาเนี้ย” ไอ้เขตว่า
“มึงก็รู้ว่าน้องมันชอบมึง ไปให้ความหวังมันทำไม” ไอ้วิทย์ว่า
“ไม่ได้ให้ความหวัง ตรงไหนที่เหมือนให้ความหวังวะ ก็แค่น้อง..ห่า เพราะพวกมึงแซวนี่แหละ เลยไม่จบ” ไอ้เขตบ่น
“โดน” สลิ่มทำเสียงอย่างกับไอ้เขตไม่ได้ด่าตัวเองด้วยงั้นแหละ  ไอ้ห่านี่ตลอด
“มึงไม่สงสารมันรึไง มันออกจะชอบมึงขนาดนั้น” ไอ้วิทย์พูด
“นิดหน่อย..แต่ให้ทำไง ไม่ได้ชอบอ่ะ” มันตอบ
“จริงดิ” พวกผมประสานเสียงพร้อมกัน
“เออดิ จะให้กูยืนยันยังไงพวกมึงถึงจะเชื่อ” มันเหวี่ยงอีก
“.............................” พวกผมเงียบมองหน้ามัน
“ยืนยันไม่พอ นั่งยัน นอนยัน ชักว่าวยันเลยไหมสัตว์ แซวกูจริง” มันบ่น
“แป้วววววววว” ไอ้วิทย์ทำเสียงพร้อมกับดีดกีตาร์ประกอบ
“เฮ้อ..” ไอ้เขตถอนหายใจ
“หึ..” พวกผมยิ้มมองหน้ากัน  เพราะนานๆทีจะเห็นคนอย่างไอ้เขตมันถอนหายใจสักที
“กูขอเหอะ เพราะปากพวกมึงนั่นแหละจะยิ่งทำให้มันเสียใจ” ไอ้เขตพูด
“แง้ววววววววววววว” พวกผมประสานเสียงกันอีกครั้ง
“มึงห่วงมันหรอ” ไอ้วิทย์พูด
“............................” ไอ้เขตมองหน้าไอ้วิทย์
“สักทีดีไหมไอ้สัตว์นี่” ไอ้เขตลุกขึ้นเหมือนจะเข้ามาใส่ไอ้วิทย์  ไอ้วิทย์หัวเราะลุกหนีทันที  พวกผมกลับมานั่งกันปกติและเปลี่ยนเรื่องคุย  ร้องเพลงเล่นกีตาร์ไปพลาง  มองคนนู้นแซวคนนี้จนแทบจะมีเรื่องเพราะปากหมากันเหลือเกิน..โดยเฉพาะไอ้สลิ่ม
“คิดยัง” สลิ่มพูดหน้านิ่งมองผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเดินผ่านหน้ามันไปตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ว่ากูไม่ไว้หน้าผู้หญิง ตัวเองนี่ปากโคตรจัด” พี่เมตรว่า
“ก็ดูแต่งตัวดิไอ้เชี้ย แนวไหน..คละกันเยอะเหลือเกิน” สลิ่มขำ
“มึงไปยุ่งอะไรกับเค้าล่ะ” ไอ้เขตว่าขำๆ
“กูแค่สงสัย ว่าก่อนออกจากห้องเค้าไม่ได้ถามญาติพี่น้องเพื่อนฝูงบ้างรึไง ว่าแต่งงี้เป็นไง โอเคไหม” สลิ่มพูด  ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อจริงๆว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้จะกล้าแต่งตัวแบบนั้นออกมาเดินในที่สาธารณะได้
“สักวันกูจะมอบโล่ให้มึง ปากหมาฉิบหาย” ไอ้วิทย์ว่า
“เออ หยุดพูดตรงสักวันมันจะตายไหม” พี่เมตรเสริมอีก
“โทษที มันไม่ใช่แนว” -_----‘ ดูมัน..มีการยักไหล่ตอบเหมือนไม่แคร์อีก  เอากับมันสิครับ

.....................>>>><<<<.....................

[kokikung]

โฮะๆๆๆๆมีความสุขกะคุ่นี้จริงๆๆๆๆ
เพลงเพาะอีกแล้ว ชอบเนอะ เพาะดี
แต่คู่นี้อีกนานไหมอ่าคิดถึงไอ้พี่พีและทัวร์และอ่า
จะมีให้อ่านอีกไหมคู่นั้นนะคุณ
ปล.ทำไมวิทย์ขี้งอลจังวะ งอลได้งอลดีอย่างกับชะนี 555++
ปลล.น้องเชลอ่าน่าสงสารอ่า ไม่จบกันจริงๆๆหรอคู่นี้อ่า

[kitty]

 :impress2:วิทย์ เววววววววววววววววววววววววว


เชลโล่ กะพี่เขต คงม่ายมีหวังงงงงงงงงงงงงง

[A_ay]

*ตามมาโลดดด    หลังจากไม่ได้อ่านนานมาก


ชื่อหมาโคตร สร้างสรรค์



พ่อขตตต  ไม่สนน้องจริงๆเหรอออ

อยากให้สนนิดนึงได้ม้ายยย

[ladymoon_yy]

แอบสงสารเชลโล 

[โจ๊กกุ้ง]

เขตไม่ชอบโล่ซักนิดเลยเหรอ ......แต่ไม่สนใจยังไงเราก็จะเชียร์โล่เขตต่อไป ฮ่าๆ เพลงเพราะดีอ่ะ

[love2y]

วิทย์ยังมีความเป็นเด็กในตัวเองเยอะเนอะ
แอบสงสารเชลโลอ่ะ อยากให้เขตเลิกชอบสลิ่มซะที
อยากให้เขตมีความสุข งืมมมมม เขตอ่า~~ เชลโลน่ารักนะ >_<

[Smirnoff]

เขตไม่รู้สึกไรกะโล่จิงๆหยอ
"มันไม่ใช่แนว"  สลิ่มเมิงอาร์ตมากกกกกกก

[yjinongy]

เพลงเพราะสวดยอด!!!

สลิ่มปากยังคงเส้นคงวาตลอดๆ

ไม่ชอบเชลโล่ซักนิดเลยแง๊ะ เชลโล่มาอ่อยแล้วหนาเขต ฮ่าๆ

[KaniSui]

  น้องหมาาาาาาา เค้าก็รักน้องหมา รักหมดทุกสายพันธุ์
วิทย์เอามาให้เค้าก็ได้มา เดี๋ยวเลี้ยงให้ๆ

ว่าแต่ พี่เมตรดูสลิ่มออกจริงดิ กร๊าก ถ้าดูออกแล้วที่เคยงอนเคยน้อยใจนั่นล่ะ  
เขตเชลโล่ข้าพเจ้าอยากให้มันได้กันอย่างแรง แต่.. คงไม่ได้ชิมิ 

สลิ่มนี่ถอดแบบมาจากแม่มันเดะๆ ทั้งนิสัย ดนตรี และปากกกกกกก!! กร๊าก แซวบี้

เดี๋ยวนะๆ ตอนนี้วิทย์เว หรือเขตเชลโล ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  

ปล.แอบเห็นความสุขของบี้ลอยเต็มตัวหนังสือเวลาพูดถึงวงดนตรี คึคึ แซว!!
 

[Poes]

อ่านไปก็สงสารวิทย์เนอะ    ส่วนเขตนี่ไม่อยากพูด

[lovevva]

 :เฮ้อ:สงสารเชลโล แต่ไม่รักก็คือไม่รักใช่ไหมเขต

[C2U]

แอบสงสารเชลโล่   

ความกวนของสลิ่ม  ยังคงน่ารักเหมือนเคย   

[cmos]

สลิ่มกวนอ่ะ

[KaorPaor]

ถ้าเชลโลไม่คู่กับเขค แล้วจะไปคู่กับใครละเนี๊ญ

[zuu_zaa]

กรีสสสสสสสสสสส

ในที่สุดก็มาแล้ว ดีใจมากอ่ะ


พีเมตร ตรงมากคร่า ของเค้าแรงจริง ชอบบบบบบบบบบบบบ

[nunamicky]

บวก บวก
พี่เมตรเบรคซะสลิ่มไปไม่เป็นเลย

[kuku]

สงสารเขตอ่ะ เขตน่าจะเจอคนที่ใช่ซะที เบบี้ใจร้ายไม่สงสารเขตเลย

[MaeMoo]

เมื่อไร เขตจะมีคนมาเคียงข้างบ้าง

[sukie_moo]

เพลงเพราะเนาะ ชอบจัง

ฮาสลิ่มอ่ะ   แต่บางทีก็คิดแบบสลิ่มนะ ว่าบางคนแต่งตัวแต่งหน้าออกจากบ้านมาเนี่ยคิดแล้วใช่ไหม  แม่ไม่ว่าเหรอ เหอๆ

[a_tapha]

ตอนนี้ชอบสลิ่มสุดใจ  กวนส้นดี  คึคึ  

[kinjikung]

ฮาสลิ่มช่างกล้าได้ข่าวว่าตัวเองก็แต่งจัดเหมือนกันนะ ฮ่า ฮ่า
 

[NCJung]

สงสารเชลโล่

[Fish129]

เพลงเพราะดีจัง ชอบๆๆ

แหม ไปว่าหมาวิทย์เค้า  มิทย์นี้ขี้งอนจริงๆเลย

แต่จะว่าไป    หมาบ้านวิทย์มันก็น่ากลัวจริงๆนั้นละ

เขตอ่า นิสัยไม่ดี ไปว่าชื่อหมา วิทย์แรด 55+  ไม่ดีนะ ไม่ว่า เค้ารักของเค้า



สลิ่มนี้ ตรงจริงๆ ระวังโดนต่อยนะจ้า า