หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pui]

 
 

[redbook]

เขตดูเหมือนไม่ชอบจริงๆ ทำไมแว้??

สลิ่มตรงเว่ออ่ะถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้ว่าสลิ่มมันคิดไงคงเจ็บน่าดู เหอๆ

แต่ชอบสลิ่มม

[tagloveX-Mark]

เอิ๊ก ๆ กำลังสนุกเลย เว กับ วิทย์ก็น่ารักดีนะ ชอบวิทย์อ่ะ ขี้หวง ขี้หึง ง๊องแง๊ง ๆ บ้างเหมือนเด็ก ๆ แต่ก้น่ารักดี 5555+

[ordkrub]

รักคนที่เขารักเราดีกว่า  นะน้อง

[boylove_yj]

น้องเขต จง "ใจอ่อน"


5555555555+

[Fae~For~One]

หนุก คลายเครียด รอตอนต่อไป 

[broke-back]

วิทย์..จะดีไปได้นานซักเท่าไหร่กัน
มันขี้เงี่ยนซะขนาดน้านนนนนนน
เคาท์ดาวน์ เหอะ เว

อยากให้เขตมีคู่กะเค้ามั่ง
อ่านแล้วสงสาร..เหมือนกูเลย กาซิก

สลิ่มกะเมตร หมดห่วง
เหรอ

ขอบคุณครับ เจ้เบ้

[MiNaTeuk]

อยากให้เขตมีคู่จัง
สงสารง่ะ อยากให้คู่กะเชลโล่
เป็นกำลังใจให้น๊าพี่บี้
พี่แต่งได้สนุกมาก ติดตามมาตั้งแต่
สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้ จนมาต่อที่เรื่อง ชุลมุนวุ่นรัก
แล้วก็มาเรื่องนี้ 
ปล.อยากอ่านคู่แสบกะปาน(อยากรู้จุดจบของน้องปาร์ค)

[2Botaku]

สลิ่มมันเรียนแฟชั่นดีไซ นิ่เนอะมันต้องวิจารณ์เป็นธรรมดา


จัดไอ้เขตกับโล่สักดอก เถอะ อยากอ่าน

[nopkar]

กำลังจะเข้าสู่ความรักของเขตใช่รึป่าววววว?????

[bowbeauty]

เม้นให้สลิ่ม เด๋วพี่บี้จะงอน!!!^^

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L1:ชอบมากมายครับ ขอบคุณนะเบบี๋

[[newZy]CASS]

ชอบจังเลย
ตกลงเขตจะเอายังไงกับเชลโล่เนี้ยสงสารจัง
วิทย์กับเวก็ยังคงเหมือนเดิม น่ารักดี

แต่ชอบสลิ่มอ่ะ ด่าได้ใจจริงๆ
 

[ฺ13eLIEve]

เพิ่งมา แต่จะบอกว่า รักเมตรสุดหัวใจ 

[kuku]

ดันเว๋อ

[watwong]

เขต ฟังใจกับ หลิ่มน้อยใช่ม่าาาาาาาาาาาาาาา

[SPIN]

ชอบ ตอนที่ สลิ่มพูด มันไม่ใช่แนว 

[pupaz]

คิดถึงเบบี้ คิดถึงสลิ่ม    คิดเถิง ง งง  ง

[pochu52]

เขตต์ถามนิดเหอะ เชลโล่ไม่โดนจริงๆ เหรอ แต่แนะนำให้รีบตัดใจจากสลิ่มเร็วๆ เหอะ รักเองช้ำเองน๊า พี่เมตรแต่หวงที่รักของแกจะตาย

คู่เวกับวิทย์ คู่นี้เป็นแมงงั๊งแง๊งกันอยู่เรื่อยเลย แต่ก็น่ารักดี

[Mr.Frog]

นู๋บี้ มาต่อเห๊อะ
คิดถึงสลิ่ม

[JAROEN]

   

[aun37]

 


มาต่อน่อย  อิอิ




ตาลายยยยย

[fillgoto]

แอบอ่านเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ (นิสัยมาก)
ในที่สุดก็อ่านคู่เมตรกับสลิ่มจนจบ(ถึงตอนที่ 77)
อยากจะบ้าตายจริงๆ เมตรกับสลิ่มน่ารักมาก
น้องลิ่มโหดแท้ๆ 
เฮียเมตรก็โคตรกวนตีนเลย เหอๆ
น่ารักจริงๆ แอบไม่อยากให้จบ T_T

ตั้งแต่อ่านมาถ้าจำไม่ผิด ได้ยินคำว่ารักจากปากสลิ่มไม่ถึง 3 ครั้งนะ เอ่หรือเปล่าหว่า 
แต่เฮียเมตรนี้ซิเป็นล้านคำเลย ><!

แอบแซวหน่อย
ชื่อจริงหลิ่มแมนกว่าเฮียเมตรอีกนะ 

[fillgoto]

จากตอนที่ 78 อ๊ายยย !!!
สลิ่มน่ารักอ่า
กลัวมากไปหรือป่าวค่ะสลิ่มที่รัก (ของเฮียเมตร ฮี่ๆ)
เฮียเมตรก็ขี้งอน น่ารักซะไม่มี
สลิ่นร้องไห้ 
โอ๋ๆไม่ร้องนะค่ะหลิ่ม
หลิ่มไม่ต้องกลัวหรอก เฮียเมตรยอมหลิ่มขนาดนี้รักจริงแน่นอน 

[O_a]

อ่านตอนวิทย์กับเวแล้วรู้สึกแปลกๆ
เหมือนจะสลับขั่วกันเลย
แบบว่าวิทย์สาวแตกอะ

อยากให้เขตรักใครซักคน ที่ไม่ใช่สลิ่มนะ
เพราะคนนี้พี่เตรโคตรหวง

[Saint De Jupiter]

จิ้มอิป้า  ^+++++^

[kokikung]

คุณยังไม่ได้บอกเลยนิว่าสลิ่มสักที่ต้นขาว่าไร
เกี่ยวกะไอ้พี่เมตรแน่ๆๆ เมื่อไหร่จะได้รู้อ่า

[เบบี้]

 

[เบบี้]

ตอนที่138  บ้านของหัวใจ = วิทย์ & เว

~เว~

“เว..ลูก”
“เว” แม่เรียกอีก
“ค้าบบบบบบบ” ผมตอบอย่างงัวเงียแต่ก็ยังไม่ลุกจากเตียง
“วิทย์มาน่ะลูก” แม่บอก
“ค้าบ” ผมขานตอบอีกครั้งแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู  ผมเดินลงมาข้างล่างแล้วมองไปที่นาฬิกา  เวลาบอก 7:00 น.
“ออกไปหาสิ แม่บอกให้เข้ามาก็บอกว่าให้หนูออกไป” แม่บอก  ผมพยักหน้าให้แม่แล้วเดินออกมาหน้าบ้าน  เห็นรถไอ้วิทย์จอดอยู่และมันยืนยิ้มหน้าบาน
   เรากลับมาจากภูเก็ตได้วันสองวันแล้ว  วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้วิทย์และมันโผล่หัวมาทำไมที่บ้านผมแต่เช้า
“มาทำไมแต่เช้าเนี่ย” ผมบ่นแล้วเปิดประตูรั้วให้
“หึหึ” มันยิ้มหน้าบานแล้วเดินกลับไปที่รถ
“กูเอานี่มาให้” มันบอกแล้วเปิดประตูหลังรถ  ผมยืนมองเห็นมันเอาลูกหมาพันธุ์เวสท์ ไฮแลนด์ไวท์ เทอร์เรียออกมา
“มึงนี่จะเอาชนะมุขให้ได้เลยใช่ไหม” ผมพูด
“กูเปล่าเอาชนะนะ แค่เห็นมึงบอกว่าจะเลี้ยงพันธุ์นี้นี่” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก  ผมไม่เชื่อหรอกครับว่ามันไม่ได้จะเอาชนะเพราะมันเป็นคนขี้งอนง่าย  ขี้น้อยใจและต้องให้ตัวเองอยู่เป็นสำคัญสำหรับคนอื่น  อีกอย่างมันชอบเอาชนะมากแล้วยิ่งผมไปบอกว่าไม่ชอบหมาบ้านมันและจะเอาหมาพันธุ์นี้มาเลี้ยง  และมันก็เป็นอย่างที่เห็น
“ซื้อมาเท่าไหร่” ผมถาม
“ก็ไม่เท่าไหร่” มันพูด
“ซื้อมาเท่าไหร่” ผมถามอีกครั้ง
“แม่รู้จักร้านน่า ไม่เท่าไหร่หรอก” มันปัดที่จะตอบอีก
“........................” ผมมองหน้ามันบอกให้มันทราบว่าผมอารมณ์ไม่จอยแล้วจริงๆ
“เจ้าของร้านเป็นลูกค้าแม่ด้วย คุยกันได้น่า..เค้าลดให้ด้วย” มันพูด
“........................” ผมยังยืนจ้องมันไม่เลิก
“จ้องอะไรนักหนาเล่า” มันบ่นแล้วเดินหนีเข้าบ้านผมไปพร้อมกับลูกหมาที่เพิ่งซื้อมา  ผมปิดประตูรั้วแล้วเดินตามเข้าไป
“แม่ครับ วิทย์เอาหมามาให้แม่ล่ะ วิทย์กลัวแม่เหงาอ่ะครับ” มันพูดเอาใจแม่ผมทันที
“น่ารักเชียว เอามาจากไหนล่ะลูก” แม่ถาม
“มันไปซื้อมา” ผมตอบแทน
“เปล่าครับ..เอ่อ ไม่” ไอ้วิทย์ตะกุกตะกักมองหน้าแม่ผม
“ไปซื้อมาหรอลูก” แม่ถามทันที
“เปล่าครับ แม่วิทย์ไปเอามาจากบ้านเพื่อนน่ะครับ” มันยิ้มบอก
“ไปเชื่อมันแม่ มันโกหก” ผมบอกแล้วเดินไปหยิบน้ำมาเท  วันนี้แม่ผมลางานเพราะต้องออกไปทำธุระที่ธนาคารตอนเที่ยง  แม่ผมทำงานฝ่ายบุคคลอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง  ส่วนพ่อรับราชการเป็นครูสอนภาษาอังกฤษโรงเรียนมัธยมของรัฐ  แค่นี้แหละครับบ้านผม  ส่วนญาติก็มีไม่เยอะเท่าไหร่นักเพราะพ่อกับแม่ผมไม่ค่อยไปคลุกคลีกับญาติพี่น้อง  เพราะญาติพี่น้องไม่เอาพ่อกับแม่ผมซะมากกว่า  พูดตรงๆเลยว่าเค้ามองเห็นแต่เงิน  ดังนั้นถ้าพ่อกับแม่ผมไม่มีเงินมากพอให้พวกเค้า  พวกเค้าก็จะไม่ติดต่อมาและทำเหมือนพวกผมไม่มีตัวตน  แม่จะชอบไปหายายที่อยู่บ้านริมน้ำ  เป็นบ้านเก่าแก่ของยายที่อยู่มานานมากแล้ว  ยายผมเป็นคนทำขนมไทยขาย  เป็นสูตรต้นตำหรับตั้งแต่รุ่นเก่ารุ่นแก่  ยายรักแม่ของผมมากและแม่ก็รักยายมากเช่นกัน  ส่วนตาของผมนั้นเสียไปนานแล้ว  ส่วนพ่อของพ่อผมก็อยู่ต่างจังหวัด  นานๆพวกเราจะไปเยี่ยมท่านที  ที่จริงพ่อผมเป็นคนจังหวัดนครสวรรค์  ปู่เคยรับราชการรถไฟอยู่ที่นั่นแต่พ่อผมมาทำงานอยู่ในกรุงเทพตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเกิดแล้วเลยอยู่ที่กรุงเทพเรื่อยมา
“วิทย์ไม่ได้โกหกนะครับแม่” มันทำหน้าหงอยทันที
“เห็นเวบอกว่าวันนี้วันเกิดหรอ” แม่ถาม
“ครับ” ไอ้วิทย์ยิ้มให้
“แม่ให้หนูตั้งชื่อมันแล้วกัน” แม่บอก
“วิทย์ลืมคิดมาอ่ะครับ แม่ตั้งเถอะ” มันบอก
“แม่ตั้งไม่เก่งซะด้วยสิ” แม่ยิ้ม
“ชื่อ..” แม่กับไอ้วิทย์นั่งนึก
“ชื่อเรยาไหมลูก” แม่พูด
“เอ่อ..มันคือใครอ่ะครับแม่” ไอ้วิทย์ถามงงๆ
“อ่าว ลูกไม่ได้ดูละครหรอ เรยา..ชมพู่ไง” แม่พูด
“ไม่ได้ดูอ่ะครับ” ไอ้วิทย์ส่ายหัวหน้าเอ๋อ
“เอาอันนี้แหละ แม่คิดไม่ออกละ” แม่พยักหน้าบอก
“เอ่อครับ” ไอ้วิทย์พยักหน้ารับ
“แล้วนี่มาเพื่อเอาหมามาให้แม่โดยเฉพาะหรอ” แม่ถาม
“ครับ” ไอ้วิทย์ตอบทำตาหยี่อีก
“งั้นสุขสันต์วันเกิดนะลูก สุขภาพแข็งแรง แม่ขอให้หนูมีสติในการใช้ชีวิตและโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีนะลูกนะ” แม่ผมลูบหัวมัน
“ขอบคุณครับ” มันยิ้มตอบ
“งั้นกูไปนอนนะ” ผมบอก
“แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ กินเลยสิเว” แม่บอก
“เวง่วงอ่ะแม่” ผมบอกเพราะวันนี้ผมต้องเก็บแรงอีกเยอะสำหรับจัดงานวันเกิดให้ไอ้วิทย์เนี้ยแหละครับ
“เดี๋ยววิทย์ขึ้นไปเอาของก่อนนะครับแม่” ไอ้วิทย์อ้างทันที  ผมส่ายหัวแล้วเดินนำขึ้นห้องมาก่อน  มันก็เดินตามตูดมาต้อยๆ
“ทำไมอีก” ผมถามแล้วลงนอนลงที่เตียง  ไอ้วิทย์ปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อย
“กูจะกลับมาบ่ายๆนะ แม่ลากไปทำบุญที่อ่างทองนู่น แต่ว่าจะไปรับไอ้เขตต่อ” มันบอกแล้วล้มตัวลงมาคร่อมผมไว้
“อืม”
“เอาจริงอ่ะ” ผมถามความแน่ใจของมัน  เพราะวันนี้มันกับไอ้เขตนัดกันไปสักที่ร้านที่สลิ่มเคยไปสักมา
“อืม” มันตอบ
“งั้นเจอกันที่ร้านพี่เมตรนะ” มันบอก
“ครับ” ผมตอบ
“หึ..” ผมยิ้มให้
“ไม่เอา” ผมหลบหน้ามันเพราะมันจะเข้ามาจูบ
“ยังไม่ได้แปรงฟัน” ผมพูด
“นิดนึง” มันทำเสียงอ้อนแล้วก้มลงมาอีก  ผมดันหน้ามันออกจนทำมันหัวเราะ
“เวอ่า” มันโวยวาย

จุ๊บ~~

ผมจุ๊บแก้มมันอย่างเร็วแล้วลงมานอนเหมือนเดิม
“สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมยิ้มบอก
“.........................” มันยิ้มมองหน้าผม
“รักเวนะ” มันก้มลงมาจูบหน้าผากผม
“แล้วไปยังไง” ผมถาม
“พี่เวทขับ ไปกันหมดเลย” มันบอก
“อืม ไปได้แล้ว” ผมบอก
“ครับ” มันตอบ  มือก็ลูบแก้มผมแล้วลุกไป
“รักมึงนะ” ผมบอก  ไอ้วิทย์หันกลับมามองแล้วยิ้มให้ผมแล้วเดินออกจากห้องไป  ผมหันไปตั้งนาฬิกาประมาณสิบโมงแล้วหลับต่อ


.................
.................


“เค้กซื้อแล้ว ของขวัญเอามาแล้ว” ผมเช็คของ  ตอนนี้อยู่บ้านพี่เมตร  มาฝากท้องกินข้าวเที่ยงที่บ้านพี่แก  อีกอย่างสลิ่มมันก็นัดเจอพวกผมที่นี่เพราะจะได้ออกไปร้านพี่เมตรพร้อมกัน  ผมเองก็ไม่มีที่จะไปไหนด้วย  อยู่บ้านคนเดียวก็เบื่อๆเลยตกลงมาหาสลิ่มที่บ้านพี่เมตรนี่แหละครับ 
“มึงให้ไรมันอ่ะ” สลิ่มถามแล้วนั่งลงข้างผม
“ต่างหู” ผมหยิบออกมาจากกระเป๋าให้มันดู
“มึงสั่งทำหรอ” สลิ่มถาม
“อืม สวยไหม”
“สวยดี” มันคืนของให้ผม  ผมเอากลับมาเก็บใส่กล่องเหมือนเดิม 
“แล้วไอ้เหี้ยติสมาถูกไหมเนี้ย” สลิ่มบ่น
“มึงโทรหามึงตั้งนานแล้วไม่ใช่ไงวะ” ผมถาม
“เออดิ ไม่โผล่มาสักทีเนี่ย” สลิ่มลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป  พี่เมตรเดินเข้ามาแล้วนั่งลงตรงหน้าผม
“ทำกับข้าวให้เพื่อนมึงแดก มือเปื่อยเลยแม่ง” พี่เมตรบ่นให้ผมฟัง
“หึ ก็พี่ไปตามใจมันเองอ่ะ” ผมยิ้ม
“จะสั่งอะไรบ้างก็จดมาเลยนะ พี่จะได้โทรบอกลุงเค้าก่อน” พี่เมตรบอก
“ครับ” ผมหยิบกระดาษมานั่งคิดรายการอาหารตั้งนานแล้ว  สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ขับเข้ามาคาดว่าน่าจะเป็นไอ้ติส 
“หวัดดีครับพี่” ไอ้ติส  ไอ้เจ๋งและเชลโลเดินเข้ามาพร้อมกัน
“อ่าว ไมมึงมาพร้อมกัน” ผมถาม  พี่เมตรหันไปรับไหว้พวกมัน
“เจอกันหน้าปากซอย” ไอ้ติสตอบ
“วางไหนได้ครับพี่” ไอ้ติสพูดทั้งๆที่มี “ครับ” และ “พี่” แต่ฟังดูโคตรจะหาเรื่องและเถื่อนมาก  ใครไม่รู้จักคงคิดว่ามันหาเรื่อง..แต่เปล่าครับ  นี่คือน้ำเสียงปกติของมัน
“วางไหนก็วางเหอะ ไม่ต้องเอามาวางบนหัวกูก็พอ” พี่เมตรตอบแล้วหยิบกีตาร์มาเล่น  พวกมันอมยิ้มแล้วเอากีตาร์ไปวางพิงไว้
“ไมมึงยังไม่แต่งตัว” ไอ้เจ๋งหันไปมองสลิ่ม  ที่จริงทั้งพวกผมเองกับไอ้ติส ไอ้เจ๋งและเพื่อนเก่าๆก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นัก  จะเจอกันก็ตอนนัดกินเหล้าหรือวันเกิดเท่านั้นแหละครับ
“รอมึงเนี้ย” สลิ่มย้อน
“อาบน้ำก่อน” มันบอกหน้างอแล้วเดินไป
“ไอ้วิทย์กับไอ้เขตไปไหน” ไอ้ติสถาม
“ไอ้วิทย์ไปอ่างทองกับที่บ้าน คงกลับมาแล้ว..พากันไปสักต่อ หาเรื่อง” ผมบ่น
“อ่าวหรอ หึ” พวกมันหัวเราะ
“พี่เขตไปสัก” เชลโลอุทานตาโต
“เออดิ มันไม่ได้บอกมึงไง” พี่เมตรพูด
“เปล่าครับ ร้านไหนอ่ะ” เชลโลรีบถามทันที
“มึงไม่ต้องไปยุ่งกับมันเลย มึงไปโวยวายมันโกรธมึงกลับมากูไม่ช่วยนะ” ผมบอกก่อน
“.........................” เชลโลนั่งหงอยไป
“มึงไปไหนกันมา” ผมถามแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาเพราะเริ่มเมื่อย
“ซ้อมดนตรีบ้านไอ้ติสแล้วเอากีตาร์ไปเปลี่ยนสายแล้วก็มาเนี้ยแหละ” ไอ้เจ๋งตอบ
“ยามาฮ่าที่บอกว่าซื้อมือสองมาป่ะ” ผมถาม
“เออ” มันตอบ
“ขอดูหน่อยดิ” ผมบอก  ไอ้เจ๋งลุกไปหยิบกีตาร์มันมาให้ผมดู  เห็นว่าตัวนี้มันไปซื้อมือสองมา  เป็นกีตาร์เก่า  ไอ้เจ๋งมันเป็นพวกชอบเก็บกีตาร์ของเก่าน่ะครับ  อันไหนยิ่งเก่ามันก็ไปขอซื้อมาซะหมด
“สวยว่ะ เท่าไหร่” ผมถาม
“กูตีหัวแล้วขโมยมาได้กูทำไปแล้วอ่ะ” ไอ้เจ๋งบ่น
“หึ..” ไอ้ติสหัวเราะแล้วหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า
“สูบได้เปล่าครับเฮีย” มันหันไปถามพี่เมตร
“ถ้ามึงคิดว่าเพื่อนมึงอาบน้ำเสร็จจะไม่บ่น ก็ตามสบาย” พี่เมตรตอบ
“หึ..” ไอ้ติสแสยะหัวเราะแล้วจุดสูบ
“หมื่นห้า” ไอ้เจ๋งบอก
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย” ผมกับพี่เมตรหัวเราะ  ไอ้เจ๋งหน้าเสีย
“โคตรทุ่มอ่ะไอ้เหี้ย” พี่เมตรหัวเราะ
“โง่นะมึงเนี้ย” พี่เมตรว่า
“โหพี่..เจ็บว่ะ” ไอ้เจ๋งทำหน้าเจ็บปวด
“แล้วมึงก็ซื้อเนอะ” ผมบ่น
“กูชอบอ่ะ ตั้งห้าปีแล้วราคามันก็สมเหตุสมผลนะเว้ย อีกอย่างมันด้านเก่าได้ใจกูมากอ่ะ” มันบอก  ผมหยิบมาลองเสียง  เสียงก็โอเคดี
“เฮ้ยเสียงโอเคนะ” ผมบอก
“ลองหน่อยดิ” พี่เมตรบอกแล้วยื่นมือมา  ผมยื่นกีตาร์ไปให้พี่เมตร  พวกเราคุยกันเล่นกีตาร์รอสลิ่มจนมันอาบน้ำเสร็จ  ก็เตรียมไปร้านพี่เมตร  วันนี้พี่เมตรต้องไปจัดการดูร้านด้วยเพราะพระโมทไม่อยู่  พี่เมตรเลยว่าจะเปิดร้านเร็วแล้วปิดเร็วกว่าปกติหน่อย


...............
...............

[เบบี้]

พอมาถึงร้านพวกผมก็เริ่มตั้งโต๊ะกันก่อนเลยไม่รีรอ  พี่เมตรเข้าไปจัดการในครัวกับมิ้วค์ที่ไปช่วยด้วย  ส่วนสลิ่มกับพวกพี่โปรกำลังซ้อมดนตรีกันอยู่ 
“มานู่นละ” ไอ้ติสพูดแล้วมองไปทางเข้าร้าน  ผมเห็นไอ้วิทย์กับไอ้เขตเดินเข้ามา
“เฮ้ย ดูหน่อย” สลิ่มรีบลงมาจากเวทีทันที 
“เหี้ยเจ็บ อย่าเพิ่ง” ไอ้เขตท้วงทันทีที่สลิ่มเดินเข้าไปใกล้  เชลโลมันคงได้ยินเสียงสลิ่มเมื่อกี้มันก็ออกมาจากหลังร้านทันที
“หึ..ไงมึง” ผมถามไอ้วิทย์ที่นั่งลงข้างๆผม  เห็นว่าก่อนหน้าที่จะไปสักมันวางแผนไว้ว่าจะสักคำว่า “Lover” เป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษเก่าออกอาร์ตๆหน่อยแล้วประกอบตัวลายล้อมรอบตัวหนังสือด้วย  ตัวหนังสือก็ประมาณสองนิ้วได้ไว้ที่แขนข้างซ้าย  ส่วนไอ้เขตสักแค่ที่ข้อมือข้างซ้ายเป็นรูปไม้กางเขนแบบตั้งและตรงปลายไม้กางเขนเขียนว่า “Lover” เหมือนกัน
“หึ..ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ย หมดสภาพเลยหรอ” สลิ่มหัวเราะเยาะไอ้วิทย์
“ห่า มึงไม่เจ็บไง” ไอ้วิทย์ย้อนมองหน้าสลิ่ม
“เฉยๆอ่ะ” สลิ่มตอบแล้วนั่งลง
“เ.ย็.ดเข้ กูจะไม่สักอีกละ” ไอ้เขตบ่นแล้วนั่งลงข้างไอ้วิทย์ 
“เหลือมึงคนเดียวอ่ะ เค้ามีชื่อวงกันหมดละ” ไอ้เขตหันมาว๊ากใส่ผม
“มันสักไม่ได้ มันต้องใช้ร่างกายหากิน” สลิ่มตอบแทน
“หึไอ้เหี้ย..กูสักไม่ได้เว้ย เผื่อรับราชการ” ผมบอก
“มึงมานานแล้วหรอ” วิทย์หันไปถามไอ้ติส
“เออ” ไอ้ติสตอบ
“ของขวัญกูอ่ะ” มันทวงทันที
“บ๊ะไอ้นี่” ไอ้ติสส่ายหัวแล้วเขี่ยขี้บุหรี่ทิ้ง
“เลือกไม่เป็น นี่ของกูกับไอ้เจ๋ง” ไอ้ติสพูดแล้วหยิบเงินออกมาสองพันยื่นให้ไอ้วิทย์ไป
“หึ..” ไอ้วิทย์หัวเราะแล้วรับไป
“เสมอต้นเสมอปลายฉิบหาย หาซื้อให้กูบ้างก็ได้..หรือกูต้องเอาแบงค์นี้ใส่กรอบ” ไอ้วิทย์พูดยิ้มๆ
“ตามสบายมึงเลย” ไอ้ติสบอกปัด  สลิ่มขึ้นไปซ้อมดนตรีต่อเกือบครึ่งชั่วโมงมันก็ลงมานั่งกินเหล้ากับพวกผมต่อ  เด็กในร้านเริ่มตั้งไฟ  คนเริ่มแวะเวียนเข้ามาจองโต๊ะกันก่อน  พี่เมตรก็จัดแจงนัดพี่ใหม่ให้จัดแจงเตรียมเพลงให้เรียบร้อย
“อย่าหลุดกินเหล้าล่ะ” ผมเตือนมันก่อน  เพราะเค้าห้ามกินเหล้าก่อนสักและหลังสักสักระยะ
“รู้แล้วน่า วันนี้วันเกิด..กูไม่กินหรอก แม่ห้ามไว้” มันบอก
“กูสักแค่เนี้ย กูต้องอดแดกเหล้าเป็นอาทิตย์ ห่า” ไอ้เขตชูข้อมือมันให้พวกผมดู  พวกผมหัวเราะมองมัน
“มึงไม่ได้ชวนใครหรอวะ” ไอ้ติสถาม
“ฮึ..ก็ชวนแต่พวกมึง” วิทย์ตอบแล้วจุดบุหรี่สูบ
“มึงผอมลงรึเปล่า” วิทย์พูดกวาดตามองไอ้ติสอย่างเจ้าเล่ห์
“หึ..มึงจะว่ากูเล่นยาหรอ” ไอ้ติสย้อนยิ้มๆ 
“........................” มันสองคนจ้องตากัน  ทั้งไอ้ติสเองก็หน้ากวนตีน  ทั้งไอ้วิทย์ก็หน้าตาเจ้าเล่ห์เอาโล่กลายเป็นสุดท้ายมันสองคนยิ้มหันหน้าหนีไปคนละทางเหมือนอ่านความกวนตีนของกันและกันออก  สลิ่มเดินออกไปนอกร้านพร้อมกับไอ้เขต  ไม่รู้ออกไปทำไมเหมือนกันแต่ท่าทีมีพิรุธ  ผมเองก็ไม่ได้ตามออกไปเพราะคิดว่าคงคุยกันเรื่องส่วนตัว   
“เฮ้อออออออออ..เหนื่อย” พี่เมตรเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างผม
“เมื่อไหร่ไอ้พระมันจะสึกวะ” พี่เมตรบ่น
“สวัสดีคร้าบ จองโต๊ะหรอครับ” พี่เมตรลุกขึ้นปั้นหน้ายิ้มเดินเข้าไปหาลูกค้า  แล้วกลับมาพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึงเหมือนเดิม
“เฮียนี่จริงๆเลยนะ” ผมพูด
“กูหล่อใช่ไหม” พี่เมตรหันมามองผมทำหน้าตายได้อีก
“หึ..” ผมหัวเราะตอบ  พี่เมตรหยิบกีตาร์ของสลิ่มที่วางอยู่ข้างๆมาดีดเล่นเบาๆ 
“โชว์สักเพลงดิพี่” ไอ้เจ๋งทำเสียงกระแทกใส่พี่เมตร  พี่เมตรส่ายหัวยิ้มๆแต่ก็ดีดกีตาร์ต่อ
“ขอให้ขอ” พี่เมตรย้อน  ไอ้เจ๋งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองพี่เมตรอย่างท้าทาย  พี่เมตรเล่นกีตาร์ไปเรื่อยเปื่อยเหมือนนึกเพลง

พี่เมตรเริ่มร้อง
“หึ..พี่แม่ง จับมือเลยงี้อ่ะ” ไอ้เจ๋งทำท่าทำทางพอใจพี่เมตรสุดๆ  พี่เมตรยิ้มส่ายหัวตอบให้  สลิ่มเดินกลับเข้ามาในร้านพร้อมกับไอ้เขต  มันเดินมาพร้อมกับขวดเบียร์ของมันในมือ  สลิ่มหยุดยืนมองพี่เมตรนิ่งอย่างแปลกๆ  พี่เมตรร้องตอบมองหน้ากวนให้สลิ่มมัน  พวกพี่ๆกับพวกผมนั่งนิ่งฟังพี่เมตรไปโดยปริยาย  ไอ้ติสเคาะนู่นเคาะนี่ประกอบไปด้วย  ไอ้เจ๋งก็เล่นบีทบ๊อกสนุกสนานประกอบให้พี่เมตรด้วยอีกคน  สลิ่มหลุดยิ้มให้พี่เมตรแล้วส่ายหัวเหมือนประมาณว่า “มึงก็ทำไปได้เนอะ” ประมาณนั้น

พอพี่เมตรร้องเพลงจบ  พวกผมก็เล่นต่อกันอีกสองสามเพลงสุดท้ายก็ต้องหยุดเล่นเพราะลูกค้าเริ่มเข้ามานั่งในร้านแล้ว  ส่วนพี่เมตรเองก็ต้องไปจัดการดูแลร้าน  สลิ่มและพวกพี่ๆคนอื่นๆต้องเข้าไปกินข้าวก่อนเพื่อเตรียมตัวขึ้นร้องเพลง
   ไอ้วิทย์คุยกับไอ้ติสอย่างออกรสจนลืมคนอื่นไป  ไม่รู้มันจะกลัวไม่ได้คุยกันไปไหน  ไอ้เจ๋งเองก็เอาแต่กินเหล้า  ส่วนไอ้เขตก็เอาแต่โดบบุหรี่อย่างเดียวเพราะกินเหล้าไม่ได้  ผมนั่งคุยกับเชลโลกับไอ้เขตแล้วดื่มเหล้าเป็นระยะ
“มึงจะเอาเค้กมาตอนไหน” ไอ้เขตถาม
“สักห้าทุ่ม ช่วงที่สลิ่มลงจากเวทีแล้วน่ะ” ผมบอก
“เคๆ แล้วเค้กอยู่ไหน” ไอ้เขตถามอีก
“อยู่ในห้อง” ผมตอบ  พอเวลาบอกเกือบตีห้า  ผมลุกไปหาพี่เมตรเพื่อนัดแนะอะไรกันนิดหน่อย  พอสลิ่มลงมาจากเวทีพวกพี่โปรก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเป็นปกติ  ผมกับสลิ่มเดินเข้าไปเตรียมเค้กและจุดเทียน  น้องมิ้วค์เป็นแผนกปิดไฟส่วนพี่เมตรไปเป็นพิธีกรจำเป็นบนเวทีแล้ว
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” ผมกับสลิ่มมายืนอยู่ใกล้เคาร์เตอร์  พอมิ้วค์ปิดไฟผมกับสลิ่มก็เริ่มร้องเลยทันที  เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ..ปัญญาอ่อนมากๆ ฮ่าๆๆ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู” พอคนในร้านเริ่มรู้แล้วว่าต้องมีวันเกิดใครสักคนแน่ๆ  ก็ช่วยกันร้องยกใหญ่
“วันนี้วันเกิดน้องชายผมเองครับ” พี่เมตรพูดใส่ไมโครโฟน   ไอ้วิทย์ลุกขึ้นยืนยิ้มกว้าง  พวกพี่ๆก็ลุกขึ้นยืนปรบมือเฮฮา  บางคนก็เมาไปบ้างแล้ว
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู..ยู~”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว” คนทั้งร้านปรบมือกันเกรียวกราว  ไอ้วิทย์หันมาหลับตาแป๊บนึงก่อนที่จะเป่าเค้ก  ไอ้เขตเป็นแผนกถ่ายรูป  มันถ่ายไว้ทุกช๊อตทุกมุม
“ขอบใจว่ะ” วิทย์ยิ้มบอกทุกคน  มันหันไปกอดไอ้ติส ไอ้เขต ไอ้เจ๋ง เชลโล สลิ่มและผม
“ของพวกกู ไอ้เวด้วย” สลิ่มบอกแล้วยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ให้มัน
“อะไรวะ” มันถาม
“ไปเปิดดูเองเหอะ” สลิ่มบอก
“ชนหน่อยๆ” พี่โปรตะโกนบอก
“หนึ่ง สอง สาม..เชียร์” เสียงแก้วกระทบเสียงดัง  หลังจากนั้นเค้กที่จะเอามากินกลับเอามาป้ายหน้ากันเล่นอย่างสนุกสนานจนโดนสลิ่มมันว่าเพราะถ้าพวกผมไม่กิน..มันจะเอากลับไปกินที่บ้าน T^T เวรกรรม..
“หึ..ให้บ้าง” ไอ้วิทย์ดีดหน้าผากผมเบาๆแล้วเดินหนีไปทางเวที  แต่แล้วมันก็กลับมาอีกครั้งโดยมาตามให้พี่ใหม่ขึ้นไปเล่นอิเล็กโทนให้มันด้วย  ไอ้วิทย์หยิบกีตาร์บนเวทีขึ้นมาแล้วปรับไมโครโฟนให้เข้าที่
“สวัสดีครับ” มันยิ้มพูด
“วี๊ดวิ้วววววววววววว” เสียงปรบมือพร้อมกับผิวปากต้อนรับ
“ขอบคุณสำหรับเสียงร้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ผมเมื่อกี้ด้วยนะครับ” มันบอก  หลังจากนั้นเสียงกรี๊ดก็ตามมาติดๆ
“ผมอยากมอบเพลงนี้เป็นคำขอบคุณ เอ่อ..ให้กับคนรักของทุกๆคน รวมถึงคนรักของผมด้วย” มันบอก  พอพี่ใหม่เริ่มอินโทรไอ้วิทย์ก็เริ่มดีดกีตาร์ทันที  ผมยืนยิ้มไม่หุบแล้วตอนนี้

สลิ่มเข้ามากอดผมไว้จากด้านหลัง  มันส่ายตัวไปมาตามเพลงทั้งๆที่กอดผมอยู่  ผมเลยต้องโยกตามมันด้วยอย่างช่วยไม่ได้
จากที่ผมจะซึ้งก็ต้องกลายเป็นฮาเพราะสลิ่มมันดันโหวกเหวกร้องตามชูแขนอยู่ข้างหลังผม
“ขอบคุณครับ” มันยิ้มบอกแล้วเดินลงมาจากเวที
“โคตรจะหล่อ” ไอ้ติสแซว
“ไม่สัญญาเหมือนกัน” ผมบอกมัน
“.........................” ไอ้วิทย์ยิ้มมองหน้าผมแล้วจะก้มมาจูบ  ผมเบี่ยงตัวหนีเพราะรู้ว่าต้องมีคนอื่นเห็น
“มึงอายหรอ” ไอ้วิทย์พูด
“เออ” ผมตอบแล้วนั่งลง  ไอ้วิทย์นั่งลงตาม
“ไม่มีของขวัญให้นะเว้ย” พี่เมตรเดินมาบอก
“แต่ลดให้ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์” พี่เมตรบอก
“ขอบคุณครับพี่” ไอ้วิทย์ยกมือไหว้พี่เมตร  พี่เมตรตบไหล่แล้วเดินไปเคาะหัวสลิ่มที่กำลังดื่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา  พวกผมนั่งกินเหล้ากันต่อจนไอ้ติสกับไอ้เจ๋งขอตัวกลับก่อนเพราะจะไปต่อกันที่บ้านเพื่อนที่คณะมัน  สลิ่มต้องรอกลับพร้อมพี่เมตรและมิ้วค์  ผมเลยต้องกลับด้วยโดยที่ให้ไอ้เขตขับรถมอเตอร์ไซด์ผมกลับไป  แล้วผมกลับรถไอ้วิทย์เพราะวันนี้มันอ้อนจะไปนอนบ้านผมให้ได้  ผมเคลียร์เรื่องเงินเสร็จ..วันนี้ที่จริงพวกผมจะออกค่าอาหารทั้งหมดเองแต่ไอ้วิทย์มันไม่ยอม  มันจะจ่ายเองให้ได้ก็เลยต้องยอมมันไปโดยที่พี่เมตรลดราคาให้ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ตามที่บอกครับ
“โอ๊ะ..” ผู้ชายอีกคนที่เดินชนกับไอ้วิทย์ร้อง
“โทษครับ” ไอ้วิทย์บอก  เพราะทางเข้าร้านมันแคบแล้วเมื่อกี้คนมันยืนออหน้าประตูกันเยอะเลยทำให้ชนกันเป็นธรรมดา
“......................” อีกฝ่ายมองหน้ากวนตอบให้ไอ้วิทย์  ไม่ได้เหมือนไม่พอใจไอ้วิทย์แต่เหมือนมองกันหยามๆซะมากกว่า
“......................” ไอ้วิทย์หยุดยืนมองตอบ
“ไปเหอะ” ผมปรามมันก่อนที่จะมีเรื่องเพราะคาดว่าคนอย่างไอ้วิทย์หยุดไม่เป็นพอๆกับสลิ่มและไอ้ติส
“......................” ไอ้วิทย์ยังยืนนิ่ง  อีกฝ่ายก็ยืนนิ่งจ้องตอบ  ทำให้คนที่จะเดินผ่านไปผ่านมาไม่กล้าผ่านยืนมองมันสองคน  คนที่อยู่นอกร้านก็หันมามองด้วย
“ไม่พอใจไรวะ” ไอ้วิทย์พูดคิ้วขมวด
“ไม่พอใจหน้ามึงอ่ะ” อีกฝ่ายย้อนตอบ  ไอ้วิทย์จะเข้าใส่ทันทีแต่ไอ้เขตและผมดึงตัวมันไว้ก่อน
“วันเกิดมึงนะ” ไอ้เขตเตือน
“.......................” ไอ้วิทย์เงียบยืนหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างโมโห
“เมาแล้วอย่าพาล อยากแน่มึงก็ไปแน่ที่อื่น” ไอ้วิทย์พูด
“หึ แต่ระวังจะตายศพไม่สวยล่ะมึง” มันพูดแล้วแสยะยิ้ม  อีกฝ่ายจะเข้ามาหาเพราะคงไม่พอใจคำพูดของไอ้วิทย์มัน  ไอ้เขตที่ห้ามไอ้วิทย์อยู่  มันเอามือห้ามผลักผู้ชายคนนั้นจนเซไป
“ไอ้แก้ว ไปตามพี่เมตรมา” ผมสั่งเด็กเสิร์ฟที่ยืนมองอยู่  มันรีบวิ่งเข้าร้านไปทันที  พออีกฝ่ายเห็นว่าผมให้ไปตามคนมันคงคิดว่าผมจะเล่นพวก  มันยืนชี้หน้าพวกผมอีกแล้วจะเดินหนีไป
“มีไรวะ” พี่เมตรเดินออกมา  ผู้ชายคนนั้นหยุดชะงัก
“ไอ้เหี้ยนี่อยากมีเรื่อง” ไอ้วิทย์พูด
“......................” พี่เมตรยืนส่ายหัวมองผู้ชายคนนั้น  พี่เมตรเดินเข้าไปหามันแล้วกอดไหล่ผู้ชายคนนั้นไป  ไม่รู้ว่าพี่เมตรไปคุยอะไรต่อเกือบสิบนาทีก็กลับมา
“รุ่นน้องที่มอกูเอง อย่าไปถือสา..มันอย่างนี้แหละ” พี่เมตรเดินกลับมาบอก
“เจริญจริงๆ วันเกิดกูนะเนี้ย..รอให้หมดวันหน่อยไม่ได้รึไง มาทำให้กูขุ่นมัวหัวใจหมด สัตว์” ไอ้วิทย์บ่นเหมือนเซ็งๆ  ผมกับไอ้เขตปล่อยตัวมันเพราะคิดว่าคงไม่มีเรื่องแล้ว
“หึ..กลับไปทำอะไรให้หายหงุดหงิดซะไปไอ้ห่า” พี่เมตรพูดขำๆ
“เออ ไปละพี่” พวกผมลาอีกครั้ง  ไอ้เขตแยกไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของผม  ส่วนผมนั่งรถไอ้วิทย์กลับโดยที่ไอ้วิทย์เป็นคนขับแหละครับเพราะผมเองก็กินเหล้ามามากพอควรเหมือนกัน
   พอกลับมาถึงบ้าน  บ้านเงียบแล้วเพราะแม่กับพ่อคงนอนหลับไปแล้ว  ผมหยิบน้ำแล้วพาไอ้วิทย์ขึ้นห้อง  ต้องพยายามให้เสียงเบามากที่สุด แม่ง อย่างกับแอบขึ้นบ้านผู้หญิงยังไงอย่างงั้น 
“คิดถึงจัง” ไอ้วิทย์ลงไปนอนที่เตียงผม  ผมเดินไปเปิดแค่ไฟที่หัวเตียง  ไอ้วิทย์ดึงมือผมเหมือนจะให้ผมลงไปหามัน
“อาบน้ำก่อน” ผมบอก
“ไม่เอา..ทำก่อนเหอะ เดี๋ยวกูต้องทำความสะอาดแผลกูด้วยเนี้ย” ไอ้วิทย์บอก  มันหมายถึงรอยสักของมัน
“ก็เสือกไปสักเองทำไม จะทำความสะอาดมันก็เรื่องของมึงสิ” ผมย้อน
“เวค้าบ จ้ำจี้กันเหอะ” มันทำเสียงอ้อนอีก
“มันเงียบเนี้ยมึงเห็นไหม เดี๋ยวพ่อกับแม่ได้ยิน” ผมบอก
“ไม่ได้ยินหรอก มึงก็เก็บๆเสียงหน่อยดิ” มันยิ้มกริ่ม
“หึ..” ผมหัวเราะแล้วถอดเสื้อออกแล้วเดินเอาเสื้อไปใส่ตะกร้า  ไอ้วิทย์ตามมากอดผมจากด้านหลัง  พอมันถึงตัวผมมันก็ลูบไล้ไปทั่วทันที 
“อย่าร้องล่ะ” มันกระซิบบอก  ผมได้แต่ยิ้มกับนิสัยของมัน  ไอ้วิทย์เริ่มลูบไปทั่วตัวผมจนถึงน้องชายผม  ผมผลัดเปลี่ยนกันซุกไซร์กันอย่างเสียวสุดๆ  แต่ที่ตื่นเต้นและยิ่งทำให้เสียวเพราะผมต้องคอยเก็บเสียงอย่างที่ไอ้วิทย์บอก  ไอ้วิทย์เริ่มรุกผมมากขึ้นๆจนผมเองแทบทนไม่ได้ 
“อ๊ะ” ผมหลุดร้อง
“ชู่..” มันทำเสียงปราม
“อย่าเพิ่ง” ผมห้ามมันเพราะมือของมันลูบอยู่ตรงประตูของผม  มันเอามืออีกมือมาปิดปากผมก่อนที่จะสอดนิ้วเข้ามาเหมือนไม่ได้ฟังเสียงห้ามจากผมเมื่อกี้เลย  ผมโดนมันทำตามอำเภอใจอยู่ครู่  ยิ่งเสียงรอบด้านเงียบไปหมดก็ยิ่งได้ยินเสียงเตียงดังเอี๊ยดอาดอย่างที่พวกผมไม่ต้องการ
“ไปเปิดทีวี” ผมกระซิบบอก  ไอ้วิทย์รีบเดินไปเปิดโทรทัศน์ทันที  พอมันเดินกลับมามันก็จัดการสวมถุงยางกับน้องชายของมันทันที  พอมันตั้งท่าจะทำประตูให้กับผม  เสียงเตียงก็เสือกดังจนทำให้พวกผมเป็นกังวล
“ตื่นเต้นว่ะ” ไอ้วิทย์ยิ้มพูด
“ตลก” ผมตีมันเบาๆ
“เวลงมา” ไอ้วิทย์บอกเหมือนให้ผมลงจากเตียง  ผมก็ลงจากเตียงตามที่มันบอก  พอผมจะตั้งท่ากลายเป็นไอ้วิทย์จับให้ผมหันหลังให้มันซะงั้นโดยมีเตียงเป็นสิ่งช่วยค้ำให้ผมทรงตัวได้อยู่ 
“ใส่นะ” มันบอก  แต่ถ้าบอกอย่างนี้มึงไม่ต้องบอกก็ได้..เพราะไอ้น้องชายมันก็จ่ออยู่ที่ปากประตูผมอย่างที่จะเข้าไม่เข้าแหล่
“อ่ะ..” ผมหายใจแรงมากกว่าเดิมเพราะต้องการผ่อนลมหายใจและมันก็เจ็บ  ไอ้วิทย์เอามือมาปิดปากผมอีกครั้งแล้วสอดของมันเข้ามาเรื่อยๆ  มืออีกมือที่ว่างอยู่ก็ลูบตัวผมไปด้วย  เสียงลมหายใจของมันก็ดังไม่แพ้ผม  มันหายใจอยู่ข้างหูผมจนผมรับรู้ได้ว่ามันเองก็เสียวไม่แพ้กัน
“อึ..” พอไอ้วิทย์เริ่มขยับทั้งผมและมันก็หลุดร้องพร้อมกัน  หลังจากนั้นคงไม่ต้องบรรยายว่าโดนอะไรบ้าง  ไอ้วิทย์จัดชุดฉลองแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ผมมาสองชุด  หนึ่งชุดก่อนอาบน้ำและทำแผลให้มันเสร็จแล้วอีกชุดก็ตามมาติดๆแล้วหลับกันในที่สุด 


..............
..............


   ผมสะดุ้งตื่นก่อนมัน  ไอ้วิทย์ยังคงนอนหลับนิ่งสนิทอยู่  ผมนอนมองหน้ามันอยู่สักพัก..

ก๊อก  ๆ  ๆ

“เว..ตื่นรึยังลูก” แม่ตะโกนจากข้างนอก
“คร้าบ” ผมตะโกนตอบ  ทำเอาไอ้วิทย์งัวเงียแล้วพลิกตัวหนี
“แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินนะลูก” แม่บอก
“ค้าบ” ผมตอบไป  ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ให้ของขวัญมันอีกอย่างเลย  ผมเดินไปหยิบของจากกระเป๋าของตัวเองมาแล้วขึ้นไปบนเตียงอย่างเบาที่สุด  ไอ้วิทย์นอนตะแคงอยู่ผมเลยได้ท่าที่ถนัดพอดี  ผมเอาต่างหูไปจ่ออยู่ตรงรูหูที่มันเคยเจาะไว้แล้ว
“อ๊ะ..” ไอ้วิทย์สะดุ้งแล้วเหลือบหันมามองผม
“อะไรอ่ะ” มันหรี่ตาถาม
“ของขวัญวันเกิดไง” ผมยิ้มบอก
“.......................” มันเปิดตาโพรงทันที
“อยู่เฉยๆสิ” ผมบอกแล้วเสียบเข้าให้มัน  เป็นต่างหูรูปตัว W ที่ผมสั่งทำเป็นเงินผสมไม้  ข้างนึงเป็นเนื้อไม้สีแดงเข้มและอีกข้างเป็นเนื้อไม้สีน้ำตาลเข้ม
“ใส่ให้กูสองรูเลยหรอ ใส่ให้มึงอันนึงสิ” มันบอก
“เดี๋ยวคนอื่นสงสัย” ผมบอก
“ช่างปะไร” มันพูด
“.......................” ผมเงียบมองหน้ามันอย่างคิดหนัก  ดีนะที่สั่งทำคนละสี..
“อืมก็ได้” ผมพยักหน้าตอบ  ไอ้วิทย์ยิ้มแล้วหยิบสีแดงเข้มใส่รูหูผมบ้าง
“ขอบคุณนะ” มันยิ้มบอกแล้วจูบหูผมอีก
“เป็นเด็กดีนะครับ” ผมแกล้งบอกบ้าง
“ค้าบ” มันตอบเสียงยานคางแล้วหลับตานอนต่อ  ผมหอมแก้มมันก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ  พอออกมาจากห้องน้ำก็ต้องไล่ให้ไอ้วิทย์ไปอาบต่อบ้าง  มันก็งอแงอย่างขี้เกียจผมเลยบังคับให้มันแปรงฟันแล้วลงไปกินข้าวพร้อมกันก่อนที่จะขึ้นมาอาบน้ำ  มันก็เชื่อฟังตามที่บอก  วันนี้ทั้งวันผมนั่งๆนอนๆอยู่บ้านผมโดยมีไอ้วิทย์อยู่ข้างๆด้วยตลอดเวลา..

...................>>>><<<<....................