หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[sukie_moo]

เป็นเด็กดีนะวิทย์ 555

[Fanun]

+1 ให้เบบี้  เวย์ วิทย์น่ารักๆ

[nopkar]

คู่วิทย์เวก็มีมุมน่ารักๆกะเค้าเหมือนกันนนนะ

[aphanite]

บวกหนึ่งจ้า,,,,,
อิอิ
ให้ของขวัญหลายชิ้นจิง ๆ
ว่าแต่วิทย์สักตรงไหนอ่ะไรเตอร์ หรือนู๋อ่านไม่ละเอียด T^T

[broke-back]

เชียร์กันเข้าไป
เห๊อะ

ยังไง..ก็ยังไม่วิทย์
เหมือนเดิม

กอดเว..คนเดียว
หุหุ

ขอบคุณครับ เจ้เบ้บี้

[mayuree]

คู่นี้บทจะหวานก็หวานซะ จะแซงหน้าพี่เมตรแล้ว

[Fish129]

วิทย์น่ารักอ่า  ดูเชื่องๆไงก็ไม่รู้

น้องเว เลี้ยงเก่งนะเนี่ย  ดูเป็นเดกดีเชียว

[luvY]

คู่นี้เค้าก็มีหวานเหมือนกันนะเนี่ย

 

[โน๊อา]

ถึงเวลาอ่อน เวก็อ่อนเป็นเหมือนกันเนาะ

[pochu52]

มุมหวานๆ ของเวกับวิทย์เค้าก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน555

[~‡T'tâŗ‡~]

น่ารัก 

ไม่เอาเศร้าแล้วนะพี่เบบี้ 5555+

 

[InuyashaM]

น่ารัก

[cascada]

ชอบคุ่ w-w นี่จัง

[iNklaNd]

กว่าจะตามอ่านจนถึงตอนล่าสุด เล่นเอาปวดตา แต่ก็คุ้มเพราะสนุกมาก
นิสัยตัวละครสมจริงดี ถึงแม้จะมีนิสัยบางอย่างที่ไม่ชอบอย่างอีพีเป็นต้น 
แต่คนจริงๆ มันนิสัยแบบนี้เลย เหอๆ แต่ขอให้มีส่วนดีมากกว่าส่วนเลวเป็นพอ
เบบี้แต่งนิยายได้สนุกจริงๆ อ่านแล้วต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ
เยี่ยม!!! 

[Mrl●]

น่ารักมากกกกกกก โฮฮฮฮ
กว่าจะอ่านมาถึง 5555 

[YongaMO]

แอบแวะมาดัน ๆ คึ ๆ 

รักเฮียเมตร มากก ๆๆ จุ๊บ ๆ

[piride]

ตอนนี้ก็น่ารัก

[Erotic BoyZ]

รักพี่เมตรกะสลิ่ม


รอตอนหน้าอยุนะคับ

[dolphins]

เพลงมันโดนอ่ะเบบี้ >>>..Crazy

คิดถึงสลิ่ม

[FanJKi]

คิดถึงสลิ่มแล้วอ่ะ คุณเบบี้    

[เบบี้]

 

[luvY]

  จิ้มตูดรีบน

คิดถึงพี่เมตรกะน้องหลิ่มแล้วเบบี้

[fillgoto]

โอ้ยวิทย์เวจะหวานไปไหนล่ะค่ะ
น่ารักซะไม่มี แต่ไอ้คู่นี้  บ่อยได้ใจ ฮ่าๆ

ยังรอคอยคู่เมตรกับสลิ่มอยู่
หลงรักสองคนนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่ะ 
พี่เบบี้สู้ๆนะค่ะ 

[เบบี้]

ตอนที่139  ชาติหมาป่วย



“ครับพ่อ แปดล้าน” กูโทรบอกพ่อหลังจากที่ดูออฟฟิตเสร็จ  วันนี้กูออกมาตระเวนออกมาดูออฟฟิตตั้งแต่เช้า  หลังจากกลับมาจากภูเก็ตและเตรียมข้อมูลเพื่อหาทำเลออฟฟิตสำหรับสำนักงานสาขาสองให้กับบริษัทของพ่อ 
“เมตรชอบนะ ติดโรงบาล ติดโรงเรียน ติดห้าง..เมตรว่ามันเป็นจุดสังเกตง่ายดี” กูบอก
“แต่มีออฟฟิตบนตึกของ..................กับ..................อีกที่ เมตรไปดูมามันก็โอเคเหมือนกัน แต่เมตรว่ามันดูเป็นออฟฟิตไปอ่ะพ่อ มันไม่เหมือนออฟฟิตที่ภูเก็ต” กูบอก
“แปดล้านเลยหรอวะ ตีเลขพ่อว่าก็คงเก้าล้าน” พ่อพูด
“เป็นแบบโฮมออฟฟิต มันดู..เป็นกันเองดี ที่จริงมันก็ไม่แพง แต่มันก็แพงอะนะ” กูพูดต่อหน้าพนักงาน  มันก็เอาแต่ยิ้ม  กูก็ยิ้มหว่านเสน่ห์ให้มันไปตั้งแต่เจอหน้าแล้ว  เพราะแค่เห็นครั้งแล้วก็มองออกแล้วว่าเป็น  ซึ่งถ้าจะให้คุยกันคล่องตัวแล้วเข้ากันได้ดีหน่อยกูก็ต้องหว่านเสน่ห์ให้มันไปก่อนเพื่อผลประโยชน์ของตัวกูเอง
“แล้วก็ที่พอจะโอเคก็มีทาวน์เฮาส์ สี่ล้านเกือบห้าล้านอ่ะ..นอกนั้นที่พ่อให้ไปดูออฟฟิตเก่า เมตรว่าทำเลมันไม่ดีเท่าไหร่ แล้วก็ถ้าเทียบกับเงินที่เราต้องปรับปรุงกับซื้ออุปกรณ์แล้ว เสียเงินเพิ่มซื้อใหม่ดีกว่าครับ” กูบอก
“มีห้องนอนด้วยห้องนึงอยู่ชั้นบนสุด โครงการของ................พ่อลองเปิดดูก่อนแล้วกัน มันโอเคเลยล่ะ”
“อืม เดี๋ยวพ่อดูอีกทีแล้วจะโทรไป แล้วที่..................เป็นยังไง” พ่อถามถึงออฟฟิตโครงการเดียวกับแต่อีกสาขาหนึ่ง
“มันไกลไป มันไม่กลางเมืองแบบที่นี่อ่ะ เมตรไปดูมาแล้ว ที่นั่นกว้างกว่าหน่อย..มีสองห้องนอนแค่นั้นเอง ชั้นล่างเป็นออฟฟิต” กูบอก
“อ๋อ โอเค เดี๋ยวพ่อดูก่อน แล้วจะโทรไปอีกที” พ่อบอก
“ครับ หวัดดีครับ” กูวางสาย  แล้วยิ้มให้พนักงาน
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับ” กูยิ้มบอก
“ยินดีครับ เอ่อ..แล้วถ้าคุณเมตรตัดสินใจได้ที่เลือกโครงการของเรา ก็ติดต่อผมได้ทุกเวลาเลยนะครับ ตามนามบัตรที่ให้ไป” พี่พนักงานยิ้มบอก
“ได้ครับ แล้วจะติดต่อมา” กูบอก
“ขอบคุณครับ”
“งั้นผมขอตัวนะครับ” กูบอก
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ” พี่แกยิ้มกว้างให้
“เหมือนกันครับ” กูก็เล่นตอบไปก่อนที่จะเดินกลับมาที่รถ  วันนี้แม่งโคตรจะเหนื่อย  ตื่นแต่เช้าออกไปส่งสลิ่มที่บ้านไอ้เขตแล้วก็ออกมาดูออฟฟิตคนเดียว  นี่ปาเข้าไปห้าโมงเย็นแล้วกูยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยด้วยซ้ำ  ตอนแรกทั้งง่วงทั้งเพลียจนตอนนี้หายอาการพวกนั้นไปหมดแล้ว  เหลือแต่ปวดตุบๆอยู่ตรงขมับที่เดียว 
“ไม่ใช่ไข้แดกนะมึง” กูบ่นกับตัวเอง  กูลองพยักหน้าเพื่อสังเกตว่ากูหนักบริเวณที่หัวรึเปล่า  เพราะเวลาไหนที่กูพยักหน้าแล้วรู้สึกว่าปวดและหนักอยู่ตรงหัว  เวลาต่อมาไข้จะมาเยี่ยมร่างกายกูทุกที


...............
...............


“อ่าว มาแล้วหรอ” มิ้วค์ทัก  กูเดินไปถอดรองเท้า
“เอาถุงเท้าใส่ตะกร้าด้วย” มิ้วค์สั่งเสียงแข็งเพราะกลัวว่ากูจะทิ้งถุงเท้าเรี่ยราดอย่างเคย  กูโยนใส่ตะกร้าแต่มีอีกข้างกระเด็นออกนอกปากตะกร้า 
“พี่เมตร” มิ้วค์เรียกทันทีแล้วชี้ไปที่ถุงเท้าอีกข้าง  กูทำหน้าหน่ายให้มันแล้วก้มลงเก็บและรู้สึกว่าตัวเองหนักหัวอย่างมาก
“เป็นไงบ้าง” มันถาม
“หิว ปวดหัว” กูตอบ
“มิ้วค์กำลังทำกับข้าว รอหน่อยก็แล้วกัน” มันบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว  กูเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเห็นสลิ่มนอนกินขนมอยู่
“หวัดดีเหี้ยน้อย” กูทัก
“หวัดดี คุณชาติหมา” มันย้อนตอบทำเอากูขำทั้งๆที่ปวดหัวเนี้ยแหละ
“หึ..อริยชาติมั่งเหอะ” กูพูด
“อ่าวหรอ คิดว่าชื่อชาติหมา” มันพูดเหมือนไม่รู้ไม่ชี้แล้วกินขนมต่อ  กูนอนลงบนโซฟา
“เป็นไร” มันถาม
“ปวดหัว” กูตอบเสียงอู้อี้อยู่บนหมอนที่หนุนหน้ากูอยู่
“แล้วเป็นไงบ้าง เจอที่ถูกใจป่ะ”
“ก็ดี ดี..แต่แพงไปหน่อย” กูบอก
“หมดแระ” มันพูดมองถุงขนมวอยซ์ที่มันกินจนหมดถุงที่เป็นแพ็คเล็ก
“อยากกินอีกอ่ะ” มันพูด
“.....................” กูนอนนิ่งมองมันเพราะไม่มีแรงจะพูด  เพลียและเริ่มง่วง
“เมตร อยากกินอีกอ่ะ” มันบอก
“พอแล้วครับ” กูพูด
“เมตร กูอยากกินวอยซ์อีก” มันพูดแล้วเดินมาดันตัวกูเหมือนจะให้กูออกไปซื้อให้ได้
“ปวดหัวเนี้ย” กูบอกแล้วพลิกตัวหนี
“งั้นกูขับรถออกไปซื้อนะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงแล้วจะเดินออกไป  กูรีบเอาขาไปเกี่ยวตัวมันล็อกไว้ทันที
“ไม่ต้องเลย” กูบอก
“เฮ้อ..” กูลุกขึ้นนั่งแล้วเงยหน้ามองหน้ามัน
“ไปด้วยนะ” มันยิ้ม  กูพยักหน้ายิ้มให้แล้วลุกไปหยิบกุญแจมอเตอร์ไซด์มา
“ออกไปเซเว่นนะ เอาอะไรรึเปล่า” กูตะโกนถามมิ้วค์
“ซื้อโจ๊กกับมาม่าแล้วก็โค้กมาด้วย” มันตะโกนบอก
“เออ” กูตอบ
“เบคอนด้วย” มันบอกอีก
“เออ” กูตอบอีกรอบแล้วเดินไปเข็นรถออกมาจากโรงรถ  กูเป็นคนขับและสลิ่มเป็นคนซ้อนเหมือนเคย  กูพามันออกไปซื้อขนมที่เซเว่น  ส่วนกูเองก็ซื้อของให้ตามที่น้องชายสุดที่รักสั่งไว้ด้วย  พอกลับมาถึงบ้านมิ้วค์ก็ทำกับข้าวเสร็จพอดี  พอกูกินข้าวเสร็จก็จัดการกินยาแก้ไข้ไป  ก่อนที่จะอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน  วันนี้ขอลาโลกเร็วเพราะรู้ว่าร่างกายไม่ไหวจริงๆ
“อะไร จะนอนแล้วหรอ” สลิ่มถามเหมือนแปลกใจ  เพราะปกติกูจะนอนอย่างต่ำก็ห้าทุ่ม
“อืม ไม่ไหว” กูบอกแล้วจัดผ้าห่มเตรียมนอน
“ใส่เสื้อด้วยสิ” มันบอก
“ไม่เอาอ่ะ อึดอัด” กูบอกเพราะปกติกูก็ใส่แต่บ๊อกเซอร์นอนอย่างนี้ทุกวันอยู่แล้ว  สลิ่มปิดไฟดวงใหญ่ให้แล้วเดินไปเปิดไฟห้องน้ำเพราะมันจะอาบน้ำ  กูนอนฟังเสียงมันอาบน้ำอยู่พักนึงตาก็เริ่มปิดลงจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้างแล้ว  บ๊ายบาย..ชาวโลก


.................
.................


“เมตร..เมตร”
“อื้อ” กูตอบแต่ไม่ได้ลืมตาและรู้สึกเหมือนตัวเองพลิกตัวไม่ไหว
“กูไปเรียนแล้วนะ” สลิ่มพูด  กูพยายามลืมตาขึ้นมองมัน
“อือ รีบกลับมานะ” กูพูดแต่รู้สึกได้ว่าเสียงแทบไม่ออกจากลำคอ
“.....................” สลิ่มยืนจ้องกู  อยู่ๆมันก็เดินกลับมาแล้วเอามือมาจับหน้ากู  จับคอกู
“มึงมีไข้แล้วไอ้ควาย กูบอกให้ใส่เสื้อๆ” มันด่าทันที
“ลุกไปใส่เสื้อ” มันพูด
“อือ” กูตอบแต่พลิกตัวหนีมัน  ขี้เกียจ  เนื้อตัวมันอ่อนล้าและเมื่อยมาก
“จิ้..” กูได้ยินเสียงสลิ่มมันจิปากแล้วเดินออกนอกห้องไป  รู้สึกตัวอีกทีก็มีผ้าห่มอีกผืนมาคลุมทับตัวกูไว้
“ห้ามเอาผ้าห่มออกสักผืนเดียว” มันพูด  กูก็ได้แต่ฟัง..หมดแรงเถียงตอบ
“เจ็บคอไหม” มันเดินมาอยู่ข้างเตียง
“นิดหน่อย” กูตอบ
“คันคอไหม” มันถาม
“...................” กูส่ายหัวตอบ
“คัดจมูกไหม” มันถามอีก
“...................” กูพยักหน้าตอบ
“แต่ไม่มีน้ำมูกใช่ไหม” มันถามอีก
“อื้อ” กูเริ่มตอบเสียงหนักเพราะขี้เกียจตอบมันแระเนี้ย
“ตื่นแล้วลุกไปอาบน้ำ แล้วกินข้าว กินยาแก้ไข้ไปก่อน..กินน้ำเยอะๆด้วย” มันบอก
“เดี๋ยวไปหาแม่ เอายาที่คลินิกให้” มันบอก
“ครับ” กูตอบแค่นี้สลิ่มก็เดินออกจากห้องไป  กูนอนหลับต่อตื่นมาอีกทีไม่รู้กี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว  วันนี้เป็นวันพุธรึพฤหัสนี่แหละกูจำไม่ได้  คาดว่าไอ้มิ้วค์มันคงออกไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว  กูนั่งซึมอยู่ที่เตียงพักนึง  หันไปมองนาฬิกามันบอกเวลาเกือบเที่ยงแล้ว  กูลุกไปอาบน้ำด้วยแรงที่แทบจะไม่มี  น้ำแตะตัวกูนี่สะดุ้งขนลุกไปทั้งตัว  แต่น้องชายเสือกสวัสดีชี้หน้ากูซะงั้น T^T อนาถจริงๆ..ลงเองเหอะมึง  กูไม่มีแรงเคารพมึงละตอนนี้
“เมตร” กูได้ยินเสียงสลิ่มจากข้างล่าง  กูกำลังแต่งตัวอีกอย่างไม่มีแรงจะขานตอบเลยไม่ได้ตอบกลับไป
“เพิ่งตื่นหรอ” มันถาม
“อืม” กูพยักหน้าตอบ
“ก็บอกให้รีบตื่นไง จะได้กินข้าว..มิ้วค์ทำข้าวไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว นี่มันเที่ยงไปแล้วนะ” มันบ่น
“อืม” กูตอบมองหน้ามัน  มันส่ายหัวให้
“กูซื้อก๋วยเตี๋ยวมาอ่ะ ลงไปกินสิ” มันบอกแล้วเดินเอากระเป๋าเป้ของตัวเองไปเก็บ  กูยืนรอมันให้ลงไปพร้อมกัน  กูนั่งรอสลิ่มที่โต๊ะอาหารเพราะมันเอาก๋วยเตี๋ยวไปเทใส่ชามให้กูอยู่ 
“....................” กูนั่งกินกันเงียบๆมองหน้ากันไปกินกันไป 
“มองหน้ากูทำไม” มันพูด
“กูป่วย” กูบอก
“สมควร” มันว่า
“เป็นห่วงกูไหม” กูพูดมือก็กำลังคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่ด้วย
“....................” มันเงียบกินไม่สนใจกู
“รีบกิน จะได้กินยา” มันพูด
“ฝากบอกแม่ด้วยว่าขอบคุณนะ” กูบอก
“ไม่ได้ให้ฟรี คิดเงิน” มันพูด  กูยิ้มเพราะรู้ว่ามันพูดเล่น
“แล้วก็ไม่ต้องสาระแนนอนถอดเสื้ออีกล่ะ”
“มึงไม่ชอบหรอ ทุกทีเห็นมึงชอบกอดกูตอบนิ” กูพูดยิ้มๆ
“ไม่ต้องแดกดีไหมยาเนี้ย” มันพูดมองหน้ากูตาขวาง
“หึ..” กูยิ้มให้แล้วกินก๋วยเตี๋ยวต่อไม่กวนมัน  พอกินเสร็จก็กินยาแล้วนอนดูหนังกับสลิ่มที่ห้องนั่งเล่น  กูโดนสลิ่มมันเอาผ้ามาพันตัวกูจนกลายเป็นหนอนชาเขียวไปละ  แต่กูดูหนังไปได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ต้องหลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยานั่นแหละ 


...............
...............


“โห เหมือนจะหมดสภาพเอามากๆเลยนะพี่” ไอ้มิ้วค์ทักกูที่กำลังจะขึ้นไปนอน 
“เออดิ” กูตอบ
“แล้วกินยารึยัง” มันถาม
“กินแล้ว” กูตอบ  วันนี้ไอ้มิ้วค์กลับบ้านช้า  กูเลยต้องเอากับข้าวที่มิ้วค์ทำไว้เมื่อเช้าไปอุ่นในไมโครเวฟแทน  เพราะทำกับข้าวเองไม่ไหวและกูก็ไม่อยากให้สลิ่มออกไปไหนด้วย 
“นอนละ” กูบอกแล้วเดินขึ้นห้องมา  สลิ่มกำลังจัดที่นอนให้กูอยู่
“มึงจะนอนข้างล่างทำไม” กูถามเพราะเห็นสลิ่มปูที่นอนข้างล่างเตียงไว้แล้ว
“กูจะเปิดพัดลมจ่อมาทางกู มึงอ่ะนอนข้างบนไป” มันพูด
“กูก็อยากโดนพัดลมด้วย” กูบอก
“มึง..นอนข้างบน โดยไม่มีพัดลม” มันพูดเสียงเข้ม  กูเองก็เถียงไม่ได้เลยต้องยอมนอน 
“สลิ่ม..รีบนอนนะ” กูบอกเพราะสลิ่มยังไม่อาบน้ำเลย 
“เออ จะอาบน้ำแล้วเนี้ย” มันบอกแล้วเดินไปถอดเสื้อออก  กูมองตาม
“สลิ่ม” กูเรียก  มันหันกลับมามอง
“เมื่อเช้าอ่ะ..น้องกูแข็งทำไมก็ไม่รู้ มันเป็นอาการของไข้ด้วยป่ะ” กูพูดแกล้ง
“กูว่ามึงตายไปซะได้ก็ดีนะ” สลิ่มพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเลย  กูนอนยิ้มก่อนที่จะพลิกตัวให้ผ้าห่มห่มตัวกูได้หนาแน่นจนลมไม่สามารถเข้าและออกได้  มันทั้งหนาวแต่พอห่มผ้ามันก็ร้อน  ร้อนมาก..ร้อนจนเหงื่อออกไปทั้งตัว
“อื้ออออ” ก็ครางอย่างหงุดหงิดเพราะรู้สึกเหงื่อเต็มหลังและรู้สึกได้ว่าเตียงมันชื้นจนกูนอนไม่สบาย  กูสะบัดผ้าห่มออกเพราะร้อน  สุดท้ายก็ต้องหยิบมันมาห่มใหม่อีกครั้งเพราะรู้สึกเย็นที่ขา  กูลืมตาขึ้นควานหามือถือที่หัวเตียงมาดูเวลา  เกือบตีหนึ่งเข้าไปแล้ว  กูลุกขึ้นนั่งหันไปมองสลิ่มที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างล่าง  กูจะเรียกให้มันเอาเสื้อให้แต่สุดท้ายกูก็เกรงใจไม่กล้าปลุกมัน  กูลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟตรงห้องน้ำเพราะไม่อยากให้สลิ่มตื่น 

แกรก~~

“ทำไรอ่ะ” สลิ่มพูดขึ้น  คงเพราะได้ยินเสียงตู้เสื้อผ้าเปิดออก
“กูอยากเปลี่ยนเสื้อ” กูบอก
“.....................” สลิ่มลุกขึ้นหน้าตาบู้บี้เดินมาทางกู  มันเดินมาแล้วก้มลงหยิบเสื้อยืดให้กู
“ไปนั่งไป เช็ดตัวก่อน” มันบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป  กูเดินไปนั่งที่เตียงก็ต้องยิ้มออกมาเพราะรู้สึกดีที่สลิ่มมาดูแลให้แบบนี้  ทุกทีจะเป็นไอ้โมท  ไอ้มิ้วค์หรือไม่ก็แม่กับพ่อ  อีกอย่างกูไม่คิดว่าสลิ่มมันจะดูแลกูมากขนาดนี้ด้วยเหมือนกัน 
“.....................” สลิ่มเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้กูจนเสร็จแล้วหยิบเสื้อยื่นมาให้
“ใส่ให้ด้วยดิ” กูบอก
“อย่ามาปัญญาอ่อน” มันพูดแล้วเดินกลับเอากะละมังกับผ้าไปเก็บ  กูเลยต้องหยิบเสื้อมาใส่เอง
“กินน้ำแก้วนึง ไปฉี่ แล้วนอน” มันสั่งเป็นสเต็ป  กูก็ต้องทำตาม  กินน้ำเสร็จแก้วนึง  ไปฉี่แล้วกลับมานอนที่เตียง
   ตื่นเช้ามากูไม่เห็นสลิ่มแล้ว  มันพับเก็บผ้าห่มวางไว้ข้างเตียงแล้วเรียบร้อย  กูยังรู้สึกได้ว่าร่างกายยังไม่ดีขึ้นเลย  อาการเพลีย  เมื่อย  อ่อนล้า  ปวดหัวยังมีอยู่แบบไม่เลือนหายเลย..ฉิบหาย  จะรักอะไรกูมากขนาดนั้น  แต่มันอยู่ก็ดีเหมือนกัน..สลิ่มจะได้ดูแลกูตลอดเวลาเลย กร๊าก 
“มิ้วค์ทำต้มจืดไว้ให้น่ะ” สลิ่มบอก  มันตักข้าวเตรียมไว้ให้กูแล้ว 
“มึงตักให้กูเยอะไปไหม” กูพูดเพราะข้าวเยอะมากจริงๆ  ปกติกูก็กินเยอะนะแต่ตอนนี้กูรู้สึกว่าไม่อยากกินก็เท่านั้น
“กินเข้าไปให้หมด ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง อาหารน่ะ..ดีกว่ายาซะอีก” มันพูดหน้านิ่ง  กูเลยจำใจต้องกินจนหมดจาน
“กินน้ำให้หมดด้วย แล้วกินนี่ให้หมด” มันพูดแล้วเลื่อนจานผลไม้มาให้ตรงหน้ากู  มีทั้งมะละกอ กล้วย สัปปะรดหั่นวางเรียงอยู่บนจาน
“หมด” กูย้ำมองหน้ามัน
“แค่ข้าวกูก็จะอ้วกละ” กูพูดเหนื่อยๆ
“งั้นกินอย่างละครึ่งก็ได้ กินไปเหอะน่า..จะได้หาย ทำไมต้องให้บังคับด้วยเนี้ย ดูแลตัวเองหน่อยสิ” มันพูดบ่นคิ้วขมวด
“ก็มันไม่อยากกินนิ” กูพูดแต่แล้วก็ต้องตักมะละกอเข้าปากอย่างช่วยไม่ได้
“กินเสร็จแล้ว กินน้ำเยอะๆ ปวดฉี่ก็ฉี่เลย ขี้ด้วยล่ะ..เอาของเสียออก ถ้าไม่ทำก็ไปฉีดยา จบ..แบบง่ายๆ” มันพูด
“ไม่เอา” กูบอก  ไม่ใช่กลัวเข็มฉีดยา  แต่กลัวการไปหาหมอ  กูรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับโรงพยาบาล  ไม่ชอบตอบคำถามหมอ  มันเหมือนเป็นคำถามจับผิดสำหรับกู  ไม่ชอบเวลาที่รอพบหมอ  ไม่ชอบเวลาที่หมอเขียนภาษาเหี้ยอะไรไม่รู้ลงในกระดาษบันทึกและกูเกลียดเวลาที่หมอใช้เวลาคิดประมวลโรคจากอาการของกู  กูไม่ชอบเวลารอให้หมอเอาเข็มมาแทงเข้าที่ร่างกายของกู  มันก็ไม่ได้เจ็บอะไรแต่มันลุ้น  ไม่ชอบลุ้น..สรุปคือกูระแวงโรงพยาบาลและคลินิกทุกแห่งก็ว่าได้
พอกูพยายามแดกผลไม้ไปจนเป็นที่พอใจของสลิ่ม  กูก็กินยาแล้วขึ้นไปนอนต่อตามสเต็ปเพราะกูเองก็อยากรีบหาย  เป็นไข้แล้วมันไม่มีแรงจะทำอะไร  ถึงมีคนมาทำอะไรให้แบบนี้มันก็ไม่ได้สบายเนื้อสบายตัว  ไม่ได้อ้อล้อ  ไม่ได้กอดสลิ่ม  ไม่ได้อย่างว่าและอะไรอีกหลายๆอย่าง เหอะๆ
“เมตร..”
“เมตรตื่น”
“หื้อ” กูลืมตามองสลิ่มที่ยืนอยู่
“ลุกมากินข้าวก่อน” มันบอก  กูลุกขึ้นงัวเงีย 
“นั่งนี่แหละ” สลิ่มบอก  มันเดินไปเอาโต๊ะญี่ปุ่นมาวางกางบนเตียงให้แล้วหยิบถาดที่มีชามโจ๊กวางอยู่มาวางจัดให้ตรงหน้ากู
“ใครทำ” กูถามก่อนเลยเพราะรู้ว่าไอ้มิ้วค์ไม่อยู่
“กู” มันตอบ   
“....................” กูพิจารณาโจ๊กตรงหน้าว่าทำไมมันถึงออกมาสวยและน่ากินขนาดนี้ -__-
“แน่ใจนะว่ากูจะไม่ท้องเสียเพิ่มมาอีกโรค” กูพูด
“มึงอาจจะไม่เคยรู้ แต่นี่เป็นอาหารเพียงอย่างเดียวที่กูทำเป็น และดูดีที่สุดในชีวิต” มันพูดอวดทันที
“หึ..” กูยิ้มแล้วหยิบช้อนคนโจ๊กให้ไอความร้อนออก
“กินมะละกอให้หมด แล้วกินน้ำส้มซะ แล้วก็กินยานะ” มันพูดบอกแล้วเดินไปจัดหนังสือของมันที่โต๊ะเขียนหนังสือของกู
“ขี้รึยัง” มันถามขึ้นโต้งๆ
“ยัง” กูก็ตอบตรงๆ  ไม่ได้รังเกียจอะไรอยู่แล้ว  ถึงกำลังจะกินกูก็ไม่รู้สึกอะไรถ้าไม่ได้พูดถึงเรื่องสยดสยอง  ศพเน่า  มีแผล  เป็นหนอง  หมาโดนรถทับสภาพย่ำแย่อะไรประมาณนี้กูจะรับไม่ได้ซะมากกว่า
“เดี๋ยวก็ขี้เองแหละ กินแบบนี้จนถึงเย็นนี้..มึงนอนเอาเหงื่อให้เยอะๆ ทรมานตัวมึงเข้าไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย” มันบอก
“ทำไมมึงคล่องนัก” กูถามเพราะสงสัยทุกอย่างมันทำเป็นสเต็ปๆไปหมด  กินตามแบบ  ทำตัวตามรูปแบบ
“ตอนกูเป็น กูก็ทำแบบนี้..แม่กูเป็นหมอ ไม่ได้หมายความว่ากูต้องหายเพราะเค้าเมื่อไหร่” มันบอก
“อย่างมากก็ให้ยาไว้ หรือไม่ก็หายากินเอง..แม่กับพ่อกูไม่ได้ว่างขนาดมาดูแลกูหรอก เค้าก็แค่ถามอาการว่าเป็นยังไงบ้าง กูกับองุ่นต้องดูแลตัวเอง แล้วก็มีป้าแต๋วคอยดูแลหาอาหารให้ แต่สุดท้ายก็ต้องดูแลตัวเองแหละนะ แต่ก่อนกูเคยงอแงอยากให้แม่ดูแลเวลาป่วยตลอดเวลา แม่กูเลยพูดว่ากู..ว่าถ้าไม่รักตัวเอง ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ตัวเอง จะให้คนอื่นมารักแทนตลอดเวลามันก็ไม่ได้” มันเล่า
“กูกับองุ่นก็เลยติด เวลาป่วยก็รู้เลยว่าต้องทำอะไรบ้าง ไม่ต้องให้บอกว่าต้องกิน มีให้กินแล้ว..ก็ต้องยัดเข้าปากเองให้หมด” มันพูดเหมือนประชด -_-
“ก็กูมีมึงดูแลนี่” กูบอก
“กูดูแลหรอ กูหาให้มึงกินได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องคอยบอกว่า..กินสิ กินให้หมด มึงก็ต้องรู้ตัวว่าต้องกินให้หมดไม่ให้เหลือ ร่างกายอ่อนแออยู่ กินน้อย..แล้วกินยาเข้าไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก” มันบ่นทันที
“ตัวเองกินยา แล้วรอแต่ให้ยามารักษาได้ยังไงกัน..ตัวเองก็ต้องรักษาตัวเองด้วยสิ” มันพูด
“ค้าบ ที่รักอ่ะ..บ่นอยู่ได้” กูพูดแล้วตักโจ๊กเข้าปาก
“บ่นสิ ถ้าพรุ่งนี้มึงไม่หาย กูไม่ดูละนะ..กลับไปนอนบ้านดีกว่า” มันพูด
“อะไรเล่า ไม่มีมึงกูก็ยิ่งไม่หายสิครับ กูต้องว้าเหว่นอนร้องไห้คิดถึงมึงแน่ๆ” กูพูดขำๆ
“ส้นตีน” มันว่าแล้วลงมานั่งที่ปลายเตียงมองหน้ากู
“มึงเข้มแข็งดีนะ ตอนกูป่วย..กูอ้อนแม่ตลอดเลย” กูบอก
“เค้าไม่อยู่ให้กูอ้อนน่ะ กูเลยต้องอ้อนองุ่นแทน” มันบอกแล้วนอนลง
“เป็นหมอ รักษาลูกคนอื่นได้..แต่อยู่รักษาลูกตัวเองไม่ได้ ตลกดี..แต่กูก็เข้าใจอะนะ ไม่ได้ว่าอะไร” มันพูดส่งๆ
“เค้าหาเงินมาเพื่อดูแลกู มันก็คือรักษากูอยู่ดีนั่นแหละ” มันบอก
“แม่มึงรักมึงจะตาย” กูพูด
“กูรู้..” มันพูดแล้วตะแคงตัวเงยหน้ามามองหน้ากู  กูยิ้มให้
“ป้อนหน่อยได้ไหม” กูพูดแล้ววางช้อนลง
“....................” สลิ่มทำหน้าเซ็งใส่
“ป้อนหน่อยครับ ถือว่าป่วยก็ได้” กูพูด
“ไม่ชอบ” มันพูดไม่ยอมสบตา
“ทำไม” กูถาม
“มันลุ้น” มันตอบ
“หึหึ..” กูหัวเราะเพราะไม่เข้าใจว่าลุ้นของมันคืออะไร
“จริงๆอ่ะ” มันพูดอีก
“เร็วสิครับ เหี้ยน้อย..ป้อนหน่อยนะ” กูเอนหลังพิงเตียงรอมัน
“.....................” สลิ่มนอนนิ่ง  กูก็นั่งเงียบรอมันอยู่สักพักจนสลิ่มลุกขึ้นนั่ง
“เร็วๆ” มันพูดแล้วหยิบช้อนตักโจ๊กให้กู  กูรีบเอาอ้าปากรอทันที  สลิ่มเป่าโจ๊กให้กูก่อนที่จะป้อนให้ 
“.....................” กูได้แต่นั่งยิ้มมองสลิ่มที่หูแดงป้อนโจ๊กให้กูไม่ยอมพูดยอมจาอีกเลย
   สุดท้าย..กูก็อยากอ้อนมันอยู่ดีนั่นแหละ  แต่ก็อย่างที่สลิ่มว่า  คนเราไม่ดูแลตัวเอง  ไม่รักตัวเอง..แล้วจะให้คนอื่นมารัก  มาดูแลแทนตลอดเวลามันก็เป็นไปไม่ได้  กูเพิ่งได้คิดแบบนี้เป็นครั้งแรก  ทุกครั้งที่กูป่วยหรือเป็นอะไรจะมีครอบครัวดูแลตลอด  ซึ่งถึงกูบอกว่าไม่อยากกินหรือไม่อยากทำอะไรที่เป็นผลประโยชน์ต่อตัวกูเอง  พวกเค้าก็จะได้แค่บ่นและไม่สามารถบังคับให้กูทำได้  แต่สำหรับสลิ่มคือถ้ามีมาให้กินก็ต้องรู้หน้าที่ด้วยตัวเองว่าต้องกินให้หมด  มียามาให้กินก็ต้องรู้ว่ากินเวลาไหนโดยดูแลตัวเอง  รักษาตัวเองจากการที่พยายามสู้กับอาการป่วย  ถ้าเป็นกูก็คงได้แต่นอนเฉยๆรอจนกว่าจะหายป่วยไปแค่นั้นเอง  ไม่ต้องมากินอาหารเป็นสเต็ป  กินยาเป็นสเต็ป  คอยกินน้ำเป็นสเต็ป  พยายามให้ถ่าย  คอยนอนพักผ่อน  ทำให้เหงื่อออกหรืออะไรจิปาถะแบบที่สลิ่มมันบอกว่ามันต้องทำทั้งหมดนี่หรอก  ถึงจะมีคนรัก  คนคอยห่วงดูแล  สุดท้ายก็ต้องช่วยเหลือตัวเองด้วยอย่างที่มันว่าจริงๆ..
   แต่ที่จริงก็กูยังไม่อยากหายไข้เท่าไหร่เลยอะนะ  ถ้าจะมีคนที่มาคอยดูแลเอาใจใส่กูแบบนี้คือ มัน  ที่ปกติจะคอยเอาแต่ใจ  โวยวาย  ขี้หงุดหงิด  นั่งเงียบ  ถ้ามีเวลาว่างอยู่ๆก็จะอารมณ์บ้าบอติสแตกอยู่กับวาดรูป  อ่านหนังสือ  เล่นกีตาร์  เล่นดนตรี  ฟังเพลงโดยไม่สนใจกู  กูถือว่าป่วย..ก็เป็นการเรียกร้องความสนใจที่ดีเหมือนกันแฮะ เหอะๆ

.................>>>><<<<.................

[Na_RimKLonG]

เหี้ยน้อย น่ารักอีกแล้ว   

[kazhiki]

น่ารักสม่ำเสมอเลยคู่นี้ แม้จะหยาบกระด้างไปบ้างก็เถอะนะ 555

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

ู^
^
^
จิ้มกระซวกให้ถึงเบบี้

ไปอ่าน....

[YongaMO]

เฮียเมตรป่วย  โอ้ ม๊ายยยย !!!ใจจะขาด....   
ไอ้นี้ก็เว่อร์ไป 555+

ขอบคุณ คุณเบบี้ ^^   

[kokikung]

  ได้มาอีกชื่อและชาติหมาสุดๆๆอ่า
ไอ้พี่เมตรป่วยยังแอบเลวได้อีก
ยังมีแรงนะ 55555++
เหี้ยน้อยมันน่ารักจริงๆๆอย่างงี้ไม่ให้พี่ชาติรักและหลงยังไงไหว

[momapmu]

ตอนนี้เป็นเวลา 02.06  เป็นเวลาที่หนูควรจะนอน

แต่หนูดันมาอ่านนิยาย  มานั่งยิ้ม  บิดเขิล  ทุบโต๊ะ(เพื่อ) อยู่ตรงหน้าคอม

ขอบคุณนะค่ะ สลิ่ม พี่เมตร  และพี่เบบี้ ที่ทำให้หนูโดนด่าตอนตี 2  แต่หนูก็ยังคงนั่งอ่าน โดยไม่สนใจเสียงรอบตัว