หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[faNg]

พี่เมตรก็น่าสงสาร ห๊าๆๆๆๆ
สลิ่มน่ารักอะ ชอบอะ โอ้ยยยยยยยยยยยย ><

[YourSister]

   งานจะเข้าเฮียเมตรป่าวเนี้ย  

     จ้า




*EDIT คำผิดจ้า*

[ToffeE_PrincE]

เงียบอย่างนี้ พายุน่าจะโหมกระหน่ำพัดแรงแน่ๆ

 

[boboaje]

อ๊า ก ก ก ก  ก ก อิพี่พีมากะเค้าด้วย ไม่ยอมหลุดลุกเลยนะคะ มึน ร้ายกาจเหมือนเดิมเลย ทัวร์ก็นะเมียแห่งปี หลิมน้อยใจป๋าเมตรอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้เน้อ สามีหล่อร้ายก็แบบนี้ล่ะค่ะน้อง รอตอนต่อไปนะคะ

[Whatever it is]

555 ขำรูปหมาอะ ไม่ใช่ราย ดูรูปหมาแล้วนึกถึงว่าหน้าเหมือนสลิ่มเหรอเนี่ย 

[Whatever it is]

ระแวงสลิ่ม แปลกๆ 

[เบบี้]

ตอนที่147  สิ่งมีชีวิตที่เรียก..คู่รัก3



“เฮียอย่าบอกไอ้หลิ่มนะว่าผมไปอ่ะ”
“เออ” กูตอบ
“เมตร..” กูหันไป  สลิ่มเดินหน้าหงิกหน้างอเข้ามาในร้าน
“ไอ้เหี้ยเขตจะมาไหม” สลิ่มถาม
“ไม่มา” ไอ้เขตพูดใส่โทรศัพท์เหมือนบอกให้กูโกหก
“เอ่อ..ไม่ ไม่มา” กูตอบตะกุกตะกัก
“เออ ดีละ” สลิ่มพูดจบก็เดินเข้าครัวไป
“โหย โกรธจริงนะเนี้ย” ไอ้เขตพูดบ่น
“หึ สม” กูหัวเราะ  เนื่องจากว่าเมื่อวานก่อนไอ้เขตกับสลิ่มนัดกันว่าจะไปตระเวนดูกีตาร์ด้วยกัน  ไอ้เขตเป็นตัวตั้งตัวตีว่าจะขับรถพาสลิ่มไป  นัดกันดิบดีและสุดท้ายไอ้เขตก็ผิดเวลาไปมาก  ไอ้เขตไม่ยอมบอกสลิ่มว่าไปไหนจนไอ้เขตขอยกเลิกนัดโดยอ้างเหตุผลว่ามันต้องไปโรงพยาบาลกับแม่  ซึ่งที่จริงแล้วมันไปบ้านแฟนสาวที่มันกำลังดูใจกันอยู่  สลิ่มมาจับได้เพราะไอ้วิทย์หลุดปากพูดออกมา  ทำให้สลิ่มโกรธมาจนถึงวินาทีนี้นี่แหละ
“งั้นเดี๋ยวผมไป สักชั่วโมงนึง” ไอ้เขตบอก
“เออ บาย” กูบอกแล้ววางสายไป
“พรุ่งนี้มาร้านเร็วหน่อยนะ มึงว่างไหม” พี่โมทเดินมาถาม
“กี่โมงอ่ะ”
“สักบ่ายสองบ่ายสาม” มันบอก
“อืม ก็ได้..เรื่องสัมภาษณ์น่ะหรอ” กูถาม
“อืม”
“อ่ะ..” ไอ้โมทยื่นเงินให้กู  กูยกมือไหว้ก่อนที่จะรับมา  นี่คงเป็นเงินสำหรับที่กูมาช่วยมันที่ร้านนี่แหละ  ถึงจะมาบ้างไม่มาบ้างก็เถอะ  มันก็ให้อยู่ดีเพราะไอ้โมทก็ให้เงินไอ้มิ้วค์แต่ละเดือนด้วย
“กูต้องหอมแก้มมึงเป็นการขอบคุณไหม” กูพูดยิ้มๆ
“เหี้ย” มันว่าแกมขำแล้วเดินไป  


..................
..................


“ไอ้หลิ่มล่ะ” ไอ้เขตถามทันทีที่เดินเข้ามาในร้าน  ไอ้วิทย์กับไอ้เวเดินตามตูดมันเข้ามาด้วย
“เพื่อนหลิ่มมมมมมมมมม~” ไอ้เขตวิ่งไปหาสลิ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพัก
“....................” สลิ่มหงุดชะงัก  หันมามองหน้ากูตาขวาง
“เหอะๆ” กูรีบปัดมือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที  สลิ่มเดินหนีไอ้เขตไปนั่งที่เก้าอี้ข้างไอ้เว  
“หลิ่ม กูซื้อช็อกโกแลตมาให้มึงด้วยน้า” ไอ้เขตวิ่งตามไปนั่งข้างสลิ่มทันที  ไอ้เขตยื่นช็อกโกแลตให้สลิ่มดู  แต่สลิ่มก็ยังนิ่งไม่สนใจอีก
“ไปไหนมาอ่ะ” สลิ่มหันไปถามไอ้เว
“ไปบ้านไอ้ติสแล้วก็เลยมานี่แหละ” ไอ้เขตตอบแทน
“.....................” ทั้งหมดเงียบ
“ไปไหนมา” สลิ่มยังย้ำถามไอ้เวเหมือนเดิม
“ไปบ้านไอ้ติสมา” ไอ้เวตอบยิ้มๆ  ไอ้เขตหน้าเสียไป
“บอกไอ้ติสว่าพรุ่งนี้เย็นเราจะไปซ้อมนะ พรุ่งนี้กูเลิกซ้อมละครประมาณหกโมงเย็นน่ะ” สลิ่มบอก
“ให้กูไปรับไหม” ไอ้เขตรีบถาม
“แล้วบอกไอ้ติสด้วยว่าซื้อสายกีตาร์ไฟฟ้าของมาร์ตินมาให้กูด้วย” สลิ่มพูดบอกไอ้เวโดยไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้เขตกำลังมีหน้าตาแบบไหน
“เออ” ไอ้เวตอบ  กูเดินจากเคาร์เตอร์ไปนั่งลงข้างๆไอ้วิทย์  
“กินไรมารึยัง” สลิ่มถามอีก
“ยัง มึงสั่งให้กูหน่อยดิ กินด้วยกัน” ไอ้เวบอก
“อืม” สลิ่มพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นยืน
“สี่ที่นะเว้ย” ไอ้วิทย์พูดบอกสลิ่มเผื่อไอ้เขตด้วย  ไอ้เขตลุกเดินตามตูดสลิ่มไปที่เคาร์เตอร์  
“กูขอโทษ” ไอ้เขตพูดหน้าตาตึงเครียดมากๆแบบที่กูไม่เคยเห็นมาก่อน  สลิ่มมันทำเป็นไม่สนใจยังคงเปิดดูเมนูอาหารต่อไป
“...................” ทั้งหมดเงียบ  ไอ้เวกับไอ้วิทย์ยิ้มมาให้กู  กูได้แต่นั่งมองเพราะกูไม่เคยโกรธกับเพื่อนแบบนี้  อย่างมากก็เหวี่ยงกัน  เหวี่ยงกันมากๆก็ชกกันเลย  พอชกกันเสร็จก็ขอขอโทษกันแล้วก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม  แต่โกรธแบบนี้กูไม่เคยเป็นและไม่เคยเห็นเท่าไหร่นัก  กูรู้ว่าไอ้เขตมันแคร์สลิ่มมาก  แต่กูคิดว่าเพราะสลิ่มมันแคร์ทุกคนมากกว่า  เลยทำให้ต้องโกรธกันแบบนี้บ่อยๆ
“น้า ขอโทษนะ..” ไอ้เขตเข้าไปคลอเคลียที่ไหล่สลิ่มไม่เลิก  สลิ่มดันหน้าไอ้เขตออกเหมือนหงุดหงิด
“...................” ไอ้เขตทำหน้าเป็นหมาหงอยมองหน้าสลิ่ม  
“มึงก็รู้ว่าพูดตรงๆก็ได้ กูจะเข้าใจ และฟังมึง” สลิ่มพูดเสียงเรียบ  ไอ้เขตยืนนิ่ง
“หึหึ” กูกับไอ้วิทย์หัวเราะ  เพราะไอ้เขตทำปากจู๋ทีเล่นทีจริงใส่สลิ่มอีก
“แต่ทำแบบนี้..กูไม่ชอบ” สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วหันไปเขียนเมนูอาหารต่อ  ไอ้เขตหันมามองหน้าพวกกูทำหน้าเหมือนขอให้ช่วย  กูกับไอ้วิทย์โบกมือบ๊ายบายให้เป็นการสั่งลาชีวิตมัน  
“สม ไอ้เหี้ย” พวกกูด่าทันทีเมื่อสลิ่มเดินเข้าครัวไปแล้ว  ไอ้เขตเดินกลับมานั่งที่เดิม
“ไม่ช่วยแล้วอย่าทับถมได้ป่ะเฮีย” มันพูดหน้าเซ็ง
“ฮื้มมม..” ไอ้เขตถอนหายใจ  กูเหยียดขา เอนหลังพิงเก้าอี้มองหน้าไอ้เขต  
“หน้าเฮียแม่งกวนตีน รู้ตัวปะ” มันพูดว่ากู  กูยิ้มให้
“นั่งกับพี่ไหมน้อง” กูแซวสลิ่มทันทีที่มันเดินกลับมาถึงโต๊ะ  มันหันมองค้อนกูแล้วเตะป๊าบเข้าที่ขากูให้หนึ่งดอก
“สัตว์” กูร้องอวดครวญจับขาตัวเอง  พวกที่นั่งอยู่หัวเราะกันหมด  
“จะไม่เอาจริงอ่ะ” ไอ้เขตหยิบช็อกโกแลตไปแหย่ๆปากสลิ่มเล่น  สลิ่มนั่งนิ่งสุดท้ายมันก็หันไปมองหน้าไอ้เขต
“เอามา” สลิ่มหยิบช็อกโกแลตจากมือไอ้เขตมาแต่ยังคงวางฟอร์มหน้างออยู่
“ดีกันนะๆๆ” ไอ้เขตยิ้มกว้างทันที  มันเอาหัวไปถูไถไหล่สลิ่มไปมา
“พอเหอะ” กูพูดอย่างเหลืออด แม่ง ทนดูไม่ได้จริงๆ
“ถ้ามึงแตะตัวเมียกูอีกนิดนึง เดี๋ยวกูจะจับมึงทำเมียแทนนะไอ้เขต” กูพูดหน้าเอือม
“หึหึ..” สลิ่มหลุดยิ้มออกมา
“โห โหๆๆ..เฮียไม่ได้เห็นขาอ่อนผมหรอกน่า” ไอ้เขตย้อนทำหน้าทำตาเหมือนทำตัวไม่ถูก
“ทำเป็นหน้างอ โด่..ที่จริงก็อยากกินช็อกโกแลตกูอ่ะดิ” ไอ้เขตพูด
“งั้นมึงเอาคืนไปเลย” สลิ่มโยนกล่องช็อกโกแลตให้ไอ้เขต
“อ่ะ ล้อเล่นหรอก” ไอ้เขตทำหน้าทะเล้นใส่ทันที
“วันนี้พี่ดิวไม่มา มึงเล่นแทนให้หน่อยแล้วกัน” สลิ่มบอกไอ้เว
“อืม ไงก็ได้..พรุ่งนี้กูว่าง” ไอ้เวตอบ
“แล้วหมากูจะได้เมื่อไหร่” กูหันไปถามไอ้วิทย์
“ของดีก็รอหน่อยดิเฮีย เดี๋ยวเค้าจะเอามาวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมไปดูให้” ไอ้วิทย์บอก
“เอาสวยๆนะ” กูบอก
“ค้าบ” ไอ้วิทย์ตอบ
“เท่าไหร่ก็บอกล่ะ” กูบอกมันเพราะก็เกรงใจมันเหมือนกัน
“ไม่เอา หมื่นห้าขาดตัวเว้ย” สลิ่มพูดแทรกทันที
“ดูมัน..” ไอ้วิทย์ส่ายหัวให้กู
“เออ ช่างมัน” กูบอกไอ้วิทย์
“ไม่เป็นไรเฮีย แม่ผมสนิท คุยได้..เผลอๆจะไม่เอาเงินอีกซ้ำ” ไอ้วิทย์บอก  กูพยักหน้ารับ  ราคาถูกกูก็โอเคอะนะ  ใครอยากจะจ่ายแพงๆกันวะ  
พวกกูนั่งคุยกันต่อเพราะต้องรอไอ้ใหม่กับไอ้โปรเพื่อมาซ้อมดนตรี  พอมากันครบก็แยกย้ายกันไป  พวกมันไปซ้อม  ส่วนกูก็ช่วยไอ้โมทำงานต่อ


...............
...............


วันต่อมาหลังจากที่กูไปเรียนทำอาหารเสร็จ  วันนี้เรียนทั้งวันตั้งแต่เก้าโมงเช้ายันสี่โมงเย็น  กูกลับบ้านเพื่อไปเอารถยนต์และกีตาร์ของสลิ่มแล้วขับไปส่งไอ้โมทที่ร้านก่อนที่จะขับมารับสลิ่มที่มหาลัย  สลิ่มน่าจะเลิกประมาณหกโมงเพราะมันต้องอยู่ซ้อมละครนั่นแหละ
“พี่ช่วย” กูเดินเข้าไปหาจินที่กำลังชนถุงผ้าขนาดใหญ่มากๆ  และดูเหมือนทั้งสองคนกำลังรับไม่ไหว
“ขอบคุณฮะ” จินยิ้มตอบกูทันที  กูยิ้มให้
“อันไหนหนัก” กูถามเพราะมันมีอยู่สองถุง
“อันนี้” จินชี้ไปที่ถุงสีดำ  กูรับมาถือให้  ที่จริงอย่าเรียกว่าถือเพราะกูต้องแบกมันขึ้นหลังเลยล่ะ แม่ง หนักฉิบหาย  กูขนขึ้นไปที่ห้องซ้อมละคร  พอเข้าไปในห้องสลิ่มก็หันมาเห็นกูพอดี  กูเอาถุงไปวางไว้ข้างจิน
“ขอบคุณครับ” จินยิ้มบอก
“ไม่เป็นไร” กูบอกแล้วเดินไปหาสลิ่ม
“กูนั่งรอข้างนอกนะ” กูบอก เพราะตอนนี้คนเยอะเต็มห้องไปหมด  จะนั่งอยู่ในนี้ก็เหมือนเป็นส่วนเกินไปหน่อย
“อืม แต่ประมาณชั่วโมงกว่าๆนะ มึงไปหาไรกินก่อนก็ได้” สลิ่มบอก
“ไม่เป็นไร กูรอข้างนอกแล้วกัน” กูบอกแล้วเดินออกมาจากห้องไปนั่งที่ระเบียงด้านหน้าห้อง


แอ๊ด~~


“พี่เมตร ทำไมมานั่งตรงนี้ละครับ” จินเดินออกมาจากห้องเดินมานั่งข้างๆกู
“งั้นจะให้พี่ไปนั่งตรงไหน” ผมย้อนยิ้มๆ
“อะนะ ก็..อยู่ในห้องก็ได้นิ” จินพูด
“ไม่เอาอ่ะ คนเยอะ” กูบอก
“งั้นไม่เป็นไร จินนั่งเป็นเพื่อน” จินยิ้ม
“...................” กูก็ยิ้ม  น้องมันน่ารักขึ้นนะ  จะว่ายังไงดีล่ะ..ก็เป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีเลยล่ะ  ถึงแต่ก่อนจะดูน่ารักใสๆกว่าตอนนี้แต่มันก็ดูดีไปคนละแบบเพราะตอนนี้ดูแพรวพราวช่ำชองมากขึ้นกว่าเก่า
“ทำไมพี่เมตรถึงมารับน้องสลิ่มบ่อยจัง”
“ก็..อืม บ้านอยู่ใกล้กันน่ะ” กูตอบ
“อ๋อ” จินพยักหน้ารับรู้
“พี่เมตรจะไม่ให้เบอร์จินจริงๆหรอ” จินพูดหน้าอ้อนอีก
“หึ..ไม่ได้หรอกครับ”
“ง่ะ ทำไมอ่ะ”
“ก็ให้ไม่ได้ไง จินไม่ได้คบอยู่กับใครหรอ” กูถาม
“เพิ่งเลิก” จินตอบ
“ทำไม” กูหลอกถามเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย  เพราะกูรู้ดีว่าน้องแกคงไม่ไปง่ายๆแน่
“มันขี้เอา” จินตอบ
“หึหึ” กูหัวเราะ
“จริงอ่ะ” จินทำหน้าแขยงไปหน่อยนึงแต่ก็ดูน่ารักดี
“กี่คนแล้วล่ะ” กูถามตรงๆ
“....................” จินเงียบหน้าแดง
“หลังจากพี่ กินไปกี่คนละ” กูพูด
“พี่เมตรก็ว่าไปอ่ะ” จินพูดเขินๆเหมือนไม่กล้าตอบ
“จินไม่ได้มั่วขนาดนั้นสักหน่อย” จินบิดตัวไปมา  กูจ้องจินเขม็งเพราะรู้สึกหมันเขี้ยวแม่งขึ้นมา
“หึ..ก็นะ” กูยิ้ม
“แล้วพี่เมตรล่ะ คบกับใคร”
“ไม่จำเป็นต้องบอก” กูตอบ
“อ่ะ..พี่เมตรอ่ะ”
“กลับเข้าห้องไปได้แล้วครับ ไม่ทำงานทำการรึไง” กูพูด
“ก็อยากคุยกับพี่เมตรนี่”
“เออ..แล้วพี่ชายพี่เมตรเป็นเจ้าของร้าน..............จริงไหมอ่ะ ที่สลิ่มร้องอยู่ใช่ป่ะ” จินพูดตาโต
“....................” กูเงียบนิ่ง ไม่ตอบ ไม่พยักหน้ารับอะไรทั้งสิ้น
“จินจะถือว่าจริงก็แล้วกัน สลิ่มบอก หึหึ”
“งั้นจินเข้าห้องก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนด่า”
“ครับ” กูตอบ
“แล้วเจอกันนะครับ” จินยกมือบ๊ายบายให้กูหน่อยๆ  กูยกมือตอบเท่านั้น
“หึหึ” กูหัวเราะให้กับตัวเอง  เพราะถ้าถามว่ารู้สึกอยากอึ๊บน้องมันไหม  ตอบได้เลยว่า..ก็อยาก TT ดูมันสิ..ยั่วซะกูหมันไส้จริงๆ  แต่จะทำยังไงได้..อึ๊บไปเดี๋ยวเมียเอาตายนะนั่นน่ะ  ดังนั้นกลับไปอึ๊บเมียดีกว่าสบายใจ กร๊าก
กูนั่งรอสลิ่มอยู่เกือบสองชั่วโมงนะไม่ใช่ชั่วโมงกว่าๆอย่างที่มันบอก  เพราะเรื่องมันเยอะมากจริงๆ  พอมันจัดแจงทุกสิ่งอย่างได้แล้วถึงได้พามันไปซ้อมดนตรีที่บ้านไอ้ติสต่อ  กว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบเที่ยงคืน  เพราะพวกกูก๊งเหล้ากันต่ออย่างสนุกสนาน  สรุปคือเมาเกรียนกันไปตามๆกัน


...............
...............


วันนี้เป็นวันที่กูกับสลิ่มต้องมารับสินค้าที่บ้านไอ้วิทย์  เมื่อวานก่อนกรงสุนัขที่ไอ้โมทสั่งได้เอามาส่งที่บ้านแล้ว  พวกกูจัดการที่หลับที่นอนไว้ให้น้องชายใหม่สองตัวที่กำลังจะเป็นสมาชิกในบ้านด้วย  ไอ้โมทสั่งกรงมาแบบกรงใหญ่เผื่อโตเลยทีเดียว  เรียกง่ายๆว่า..ประหยัดไว้ก่อน  เพราะเดี๋ยวค่าอาหาร ค่ายา ค่ารักษา ค่าฉีดวัคซีน  ค่าดูแลมันอีกนู่นนี่เยอะแยะจิปาถะที่กูกับไอ้โมทต่างต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของสมาชิกใหม่ในบ้านด้วย  
กูสั่งให้ไอ้มิ้วค์หาซื้อผ้าห่มผืนใหม่ไปปูเป็นที่นอนไว้ให้ในกรง  ชามน้ำ  ชามอาหารก็ซื้อใหม่ทั้งหมด  เตรียมซื้ออาหารเม็ดกับนมไว้เผื่อด้วย  โดยล้วนๆแล้วรายละเอียดพวกนี้ไอ้มิ้วค์เป็นคนจัดเตรียมโดยมีสลิ่มเป็นคนสั่งรายการทั้งหมด
“เมตร อย่าเพิ่งลงไป” สลิ่มบอก  ตอนนี้พวกกูอยู่ในบ้านของไอ้วิทย์  วันนี้กูขอรถของไอ้โมทมาใช้เพราะสลิ่มมันไม่ยอมมาบ้านไอ้วิทย์โดยมอเตอร์ไซด์เพราะมันกลัวหมา  ส่วนกูเองพอได้ฟังจากกิตติศัพท์แล้วลือชื่อขนาดนี้กูก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา  พอรถเข้ามาจอดอยู่ในบ้านได้โดยมีคุณลุงผู้ชายแก่ๆมาเปิดให้  พวกกูก็ยังคงนั่งนิ่งดูลาดราวอยู่ในรถทั้งคู่
“ไอ้เหี้ยวิทย์ไปไหน” สลิ่มบ่นแล้วกดโทรศัพท์
“ฮัลโหล กูอยู่หน้าบ้านมึงเนี่ย ออกมาสิ” สลิ่มพูด
“เออๆ”
“มันบอกให้ลงไปได้เลย เก็บหมาแล้ว” สลิ่มบอก
“...................” กูนั่งนิ่งมองหน้าสลิ่มเพื่อขอความแน่ใจ
“มึงลงก่อนไหม” สลิ่มพูด
“รักกูมากนะ” กูพูด  สลิ่มยิ้ม  กูเลยต้องเปิดประตูรถเดินนำลงไปก่อน  พอกูก้าวขาลงได้เท่านั้นแหละ  หมาที่อยู่ในกรงเรียงอยู่ประมาณสิบกว่ากรง  แต่ละกรงขนาดน่าจะประมาณสามเมตรโดยประมาณ  พวกมันพร้อมใจกันเห่ากันเสียงดัง  กูถึงกับขาแข็งขึ้นมาและรู้สึกซี๊ดขึ้นมาในใจ  กูไม่รู้จะบรรยายสรรพคุณของเสียงหมาไอ้วิทย์ได้ยังไง  เอาเป็นว่าให้มึงนึกภาพผู้ชายเสียงใหญ่โฮ่ร้องพร้อมจะตีกัน  นั่นแหละ..แบบนั้นเลย  เสียงแม่งประสานปรองดองกันดีจริงๆ
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”
“ไอ้เมตร!!!!!” จังหวะที่กูได้ยินเสียงสลิ่มดังมาจากในรถว่า “ไอ้เมตร” นั้น  สติกูเหมือนจะหายไปเพราะกูกำลังช็อกกับล็อตไวเลอร์ที่กำลังวิ่งตรงดิ่งมาทางกู
“O_O”
“โฮ่ง โฮ่ง แฮ่!!” ใครไม่เจอเองไม่รู้  เพราะตอนนี้กูกลับก้าวขาไม่ออก
“จาคอป!!” O_O กูตาค้างมองร็อตไวเลอร์ที่ขี่กูตรงหน้า  จังหวะที่มันวิ่งมามันเสือกกระโจนเข้ามาหากูอย่างแรงจนกูเซตัวล้มลงกับพื้น  
“แฮ่~~” แม่ง กูถึงกับซี๊ดในใจเพราะหน้าของมันอยู่ห่างจากกูไม่ถึงสิบเซ็น  กูรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้กูได้กลั้นหายใจเพราะไม่กล้าหายใจรดไอ้หมาเหี้ยที่อยู่ตรงหน้านี่  กลัวมันขย้ำเอา
“จาคอป!!” กูได้ยินเสียงไอ้วิทย์ดีดนิ้วอยู่สามสี่ทีทำให้ร็อตไวเลอร์ที่อยู่บนตัวกูสะบัดหัวนิดหน่อย
“เข้ากรง” และแล้วมันก็ออกจากตัวกูตามคำสั่งของเจ้านายมัน
“...................” กูยังคงนิ่งไม่กล้าขยับตัวเอง  เพราะไอ้เหี้ยร็อตไวเลอร์ยังคงไม่ไปที่กรงของมัน
“จาคอป กลับเข้ากรงเดี๋ยวนี้!!” ไอ้วิทย์พูดสั่งกระแทกเสียงดังพร้อมกับชี้ไปที่กรง  สุดท้ายไอ้เหี้ยคอปก็วิ่งเข้าไปที่กรงของมัน
“ลุง ปิดกรงจาคอป..ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เก็บหมาให้หมด” ไอ้วิทย์พูดเหวี่ยงอย่างหัวเสีย
“ลุงคิดว่าหมดแล้ว” ลุงแกก็ตอบหน้าเสียเช่นกัน
“แฮ่~~” ไอ้เหี้ยคอปยังคงขู่ไม่หยุด  มันคงยังค้างคาอารมณ์ที่อยากจะเขมือบกู  ลุงคนนั้นจึงกล้าๆกลัวๆที่จะเดินเข้าไปใกล้
“นั่งลง..นั่ง!” ไอ้วิทย์เดินเข้าไปชี้ขู่หมามัน  ไอ้เหี้ยคอปก็นั่งหมอบลงเหมือนกลัวไอ้วิทย์มาก  สุดท้ายลุงเค้าก็ปิดกรงได้สำเร็จ  
“เป็นไงเฮีย เป็นไรไหม” มันเข้ามาพยุงกู
“ไอ้เหี้ย เกือบช็อกไอ้สัตว์” กูด่ามัน
“หึหึ โทษทีพี่ ขอโทษจริงๆ” ไอ้วิทย์ยิ้ม
“มึงแน่ใจนะว่าเก็บหมดแล้ว” สลิ่มเปิดกระจกเอาหน้าโผล่ออกมา
“เออ เข้าบ้านไป” ไอ้วิทย์บอก  สลิ่มมองดูรอบๆอีกครั้งก่อนที่จะลงมาจากรถ
“กูคิดว่ามึงจะมาตายที่บ้านไอ้วิทย์ซะแล้ว” สลิ่มเดินมาพร้อมกับเอื้อมมือมาตบบ่ากูเบาๆ
“ใจกูแทบหยุดเต้นอ่ะแม่ง กูบอกไว้เลยไอ้วิทย์..บ้านมึงนี่ถ้าไม่จำเป็นกูจะไม่มาเหยียบ” กูพูด
“โถ่ เฮียอ่ะ” ไอ้วิทย์เดินนำเข้าบ้านไป  บ้านมันใหญ่โอ่อ่าแต่ไม่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยและดูคล้ายๆจะเป็นออฟฟิตไปแล้วน่ะ
“อยู่ไหนอ่ะ” สลิ่มถามทันที  อย่างกับคนที่อยากได้ลูกหมาเป็นมันอย่างนั้นแหละ  ไอ้วิทย์เดินนำเข้าห้องรับแขกไป  
“ลูกหินนนนน~” สลิ่มวิ่งเข้าหาลูกหมาที่ร้องงุ้งงิ้งอยู่ในตะกร้าบนโต๊ะทันที
“ลูกหินอะไรของมึง” กูถามอย่างสงสัย
“นี่ไง ลูกหิน” มันยิ้มแล้วหยิบลูกหมาบีเกิ้ลออกมา
“ว่าไงค้าบลูกหิน” มันจูบทักทายลูกหมาอย่างกับเป็นเจ้าของหมาอย่างนั้นแหละ TT
“มันคือหมากูอ่ะ” กูพูดเรียกร้องสิทธิ์  อะไรวะ..ตั้งชื่อหมาก่อนแล้วนี่ไม่ได้ปรึกษากูเลยสักคำ
“จะตั้งอ่ะ” มันพูดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก
“หึ..” ไอ้วิทย์หัวเราะ  หมาพุดเดิ้ลกับชิสุวิ่งเข้ามาเห่าพวกกูใหญ่  มันคงงงว่าไอ้คนแปลกหน้าพวกนี้เป็นใคร
“อันนี้ของพี่โมท ให้พี่โมทตั้งเองก็แล้วกัน” สลิ่มบอก  กูจับลาบาดอลขึ้นมาสำรวจสินค้าดูสักหน่อย
“ไงเฮีย สวยใช่ป่ะ” ไอ้วิทย์พูด
“อืม โอเคเลย ขอบใจนะเว้ย” กูบอก
“เฮียก็พามันไปเข้าโรงเรียนฝึกหน่อยก็ดีนะ หลายพันธุ์อยู่ด้วยกันมันจะวุ่น บีเกิ้ลมันซนด้วย ลาบาดอลมันหมาใหญ่ เดี๋ยวมันจะกัดกันเอา..” ไอ้วิทย์บอก
“ฝึกได้ประมาณกี่เดือนวะ” กูถาม
“สักประมาณสี่เดือนอ่ะ เฮียอยากให้ฝึกก็บอกผมแล้วกัน เดี๋ยวผมเอารายละเอียดให้..ฝึกที่บ้านก็ได้นะ” ไอ้วิทย์บอก
“อืม เดี๋ยวกูโทรมาแล้วกัน” กูบอก
“กลับบ้านเหอะ” สลิ่มพูดแล้ววางลูกหมาลงในตะกร้าแล้วมันก็ถือตะกร้าเดินนำออกไปก่อนเลย
“ดูมัน” กูพูดมองหน้าไอ้วิทย์
“เอ้ย ลืมอ่ะ..” สลิ่มวิ่งกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ไม่กล้าออกไปคนเดียว เหอะๆ มึงออกไปก่อนดิไอ้วิทย์” สลิ่มยิ้มพูด  พวกกูเดินตามตูดไอ้วิทย์ออกไปที่หน้าบ้าน  กูร่ำลากันก่อนที่กูจะขับรถกลับบ้าน
“ตั้งชื่อหมามึงซะไอ้โมท ก่อนที่จะโดนคนแถวนี้แย่งตั้ง” กูพูดพร้อมกับยื่นตะกร้าหมาให้มัน
“หึ..ชื่อไรอ่ะ” ไอ้โมทถามสลิ่ม
“ลูกหิน” สลิ่มยักคิ้วตอบ
“ทำไมต้องลูกหิน” ไอ้มิ้วค์ถาม
“เราอาร์ต เราไม่ต้องการเหตุผล เราไม่มีทฤษฏี ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ” สลิ่มตอบเล่นหน้าเล่นตาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  ทำเอาพวกกูอมยิ้ม
“งั้นชื่อ..” ไอ้โมทนึก
“ช็อปเปอร์แล้วกัน” ไอ้โมทบอก
“เออๆ ช็อปเปอร์” ไอ้มิ้วค์เห็นดีเห็นงามด้วย
“มันต้องกินอาหารอะไรยังไงอ่ะ” ไอ้โมทถามเพราะตอนนี้ลูกหมาแค่สองเดือนกว่าๆอยู่เลย  พวกกูก็ทำตัวไม่ถูก  ความรู้สึกเหมือนกำลังได้เลี้ยงเด็กน้อยยังไงอย่างงั้น
“กินวันละสี่มื้อเล็กๆ กูจำได้” กูยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ  เพราะกูได้ค้นข้อมูลมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“กินเลยก็แล้วกัน ลูกหิน..ไปบ้านใหม่กันน้า” สลิ่มลุกขึ้นพร้อมถือตะกร้าลูกหมา..ของกู T_T ย้ำว่าไอ้ลูกหินนั่นเป็นลูกหมา..ของกู ออกไปต่อหน้าต่อตากู  พวกกูเลยต้องลุกตามสลิ่มออกไปนอกบ้านด้วย  กูยืนเถียงกับสลิ่มอยู่นานว่าที่นอนต้องจัดอย่างนู้นอย่างนี้  กว่าจะลงตัวก็เถียงกันไปมากพอควร  
ตอนนี้พวกกูกำลังเห่อและรู้สึกสนุกสนานกับสมาชิกใหม่ในครอบครัวเป็นอย่างมาก  ไอ้โมทจัดการมัดประตูกรงให้ติดกับกรงเหล็กไว้เพื่อไม่ให้ประตูกรงของลูกหินกับช็อปเปอร์ปิดได้  แต่ก็ไม่สามารถเอาประตูออกได้เพราะเผื่อมีแขกไปใครมาที่บ้านแล้วเค้าเกิดกลัวหมาก็จะได้เก็บมันไว้ในกรงได้  บ้านใหม่ของทั้งลูกหินที่กรงเล็กกว่าช็อปเปอร์หน่อยใหม่สะอาดเอี่ยมทั้งที่นอน ชามอาหาร ชามน้ำ กระดูกสำหรับให้มันแทะเล่นได้เป็นฉากในการถ่ายรูปของพวกกูสี่คนไปโดยปริยาย  กว่าจะเลิกเห่อและหยุดถ่ายรูปได้ก็ปาไปเกือบชั่วโมง  บางทีมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ..=_=)

..................>>>><<<<....................

เอาน้องบีเกิ้ลมาฝาก : credit..คุณลุงกูล













 

[lasom]

จะขำหรือสงสารพี่เมตรดีเนี้ย ผชตัวใหญ่ล่ำๆเจอหมาโดดใส่แล้วช็อค
คือไงอ่ะเข้าใจความรู้สึกกลัวนะ แต่บุคลิกพี่เมตรมันแรงๆๆ แมนๆๆ อ่ะ

[Azitten]

ลูกหิน น่ารักกกกกกกกกอะ น่าสงสารเฮียเมตร มีหมาแต่ไม่ได้ตั้งชื่อ
แต่ว่านะ เมียใหย่กว่ายังไงก็ต้องยอมช่ายมะหละ 555555

น้องจินยั่วจิงๆๆๆ แต่เฮียคิดถูกแล้ว ไปปล่ำเมียดีกว่าอะ
ไม่มีปัญหาครอบครัวตามมาด้วยอะ

^^

ตอนหน้าอย่าลืมแพลงกิ้งนะบี้ 

[akaipee]

จิ้มเบบี้ น่ารัก น้องหมา คิดได้ไงชื่อลูกหิน 555

อยากเลี้ยงเหมือนกันนะเนี่ย

+1

[ฺ13eLIEve]

“เราอาร์ต เราไม่ต้องการเหตุผล เราไม่มีทฤษฏี ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ”  มันจี๊ดตรงเน้ ฮ่าๆๆ
ชื่อน่ารักอ่ะ
เมตรน่ารัก คิดภาพออกเลยอ่ะ ฮ่าๆ แบบว่า ผช ตัวใหญ่ๆ เกือบโดนหมาขย้ำ ฮ่าๆ

สลิ่มน่ารักอ่ะ ชอบเวอร์ คิคิ
เอาเป็นว่า เมตรอย่านอกใจสลิ่มนะ .... อย่าลืมนะว่า
ถ้ามีครั้งที่สาม เด็กมึงโดนเก็บ....

รักเบบี้ จิ้มๆๆๆ

[DraCo_SLa13]

เห็นน้องหมาแล้วนึกภาพสลิ่มออกเลยอ่า

[qq_oo]

อยากเลี้ยงบ้างจัง

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

 :z1:เห็นหน้าหมาแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่เมตรพูดจริงๆ
นึกหน้าสลิ่มออกเลยอะ น่ารักขรึมๆ อร๊ายยยยยยยยย

[faNg]

น่ากลัว ดีนะพี่เมตรฉี่ไม่ราดอะ ฮาาาาาาาาาาาา

ไม่ไหวๆๆๆ เสี่ยงตายมากพี่เมตร สลิ่มเกือบต้องหาสามีใหม่แระ ฮึฮึ

[Nus@nT@R@]

ลูกหินน่ารักเนาะ
แต่เฮียรอตไวเลอร์ไม่ไหว โหดเกิ๊น วิทย์เลี้ยงได้ไงเนี่ยะ

[C2U]

บีเกิ้ลน่ารักมากกกกก 

เมตรโดนสลิ่มยึดลูกหินซะละ 555

ยังไงก็ต้องยอม เมียสุดที่รักนี่เนอะ 

[gogo_jk]

เมตรมีวอกแวกนะ...ระวังเหอะสลิ่มจะโกรธเอา
อาจถึงตายได้นะ... 
น้องหมาน่ารักเหมาะกับสลิ่มดี..ดูซนๆเหมือนกันเลย 

[จริงใจ]

555

[wan]

ตอนนี้บรรยากาศสบาย ๆ ไม่มีอะไรต้องให้ลุ้น..... เอ หรือมี
น้องจินไง 
+1 ให้กับ ลูกหินนนนน.....

[โจ๊กกุ้ง]

เข้าใจวิทย์นะเพราะบ้านมีหมาเยอะแล้วก็ดุเหมือนกัน คนมาทีก็ต้องล่ามโซ่ใส่กรง เอารถออกก็ต้องจับไว้ ไปกัดคนอื่นก็ต้องจ่ายเงินให้เค้า เสียงเห่าดังไปสามบ้าน เหอๆ
บีเกิ้ลน่ารักน่าจุ๊บปากมาก

[nunamicky]

หมาน่ารัก
แต่เมตร-สลิ่มน่ารักกว่านะ

[luvY]

 :m20:สลิ่มติสต์จริงๆ
เห็นใจพี่เมตรขึ้นมานิดนึง(แอบเคืองที่คิดอยากอึ๊บอิน้องจิน)
ลูกหินน่ารักกกก
ขอบคุณเบบี้จ้า

[kitty]

 :impress2:น้องบีเกิ้ลน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[urmein]

ลูกหินน่าร้ากกกกกกก
สงสัยพี่เมตรจะได้เป็นแค่เจ้าของในนามแระ ก๊ากกกกก

[Kfc_Pizza]

 
อย่าเลี้ยงหมาบ้างอะ
 

[ladymoon_yy]

ฮาพี่เมตร  

[aehJTS]

นึกภาพออกเลยที่พี่เมตรโดนหมากระโจนใส่ คิดแล้วก็เสียวใส้

  คะ

[kinjikung]

อ๊ากบีเกิ้ลน่ารักสุด ๆ
แอบฮาสลิ่มตั้งชื่อหมาก่อนพี่เมตรอีก เอิ๊ก
อาร์ตจริง ๆ 

[sukie_moo]

ลูกหินน่ารักอ่ะ บีเกิ้ลนี่น่ารักจริงๆ
ชื่อนี้แหละพี่เมตรน่ารักดี   เชื่อสลิ่มเถอะ
เค้าว่ากันว่า เชื่อเมียแล้วจะเจริญ