หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Yunatsu]

ลูกหินไปอ้อนคุนแม่เร็ววว

ให้มาคืนดีก่าคุนพ่อ
อิอิ

หลิ่มจัดให้หนัก
ไปบอกจินเลย ว่าเปนแฟนพี่เมตร

[Phantom]

ชอบเมตร สลิ่ม ในซีีรีย์ "สิ่งมีชีวิตที่เรียก..คู่รัก" จัง
หลายรสเลย ทั้งหวาน ฮา น่ารัก เผ็ด ดุ
อยากรู้ว่าสลิ่มจะหายโกรธได้อย่างไง นอกจากที่ได้ระบายออกมาเต็ม ๆ แ้ล้ว

ต่อไปเมตรคงไม่กล้าโกหกแล้วล่ะมั้ง

[pak_kikkok]

หลงรักพี่เมตรเลยอ่ะ ตลกมากเลย

จะฮากันไปไหนเนี้ยพี่  โอ้ยได้อีกผู้ชายคนนี้

แอบหอมแก้มด้วยอ่ะ น่ารักก  ก ก ก   

[gayraygirl]

เหอๆ ต้องเรียกว่าคราวซวยของเมตรมัน

[lovely1714]

55555 ขำพี่เมตรจัง
สงสารก็สงสารแต่ขำมากกว่า 

[Azitten]

เข้าใจพี่เมตรนะที่ไม่อยากพูดความจิงอะ แต่มันถึงคราวซวย
แอบสงสารร
แต่โชคดีที่พี่เมตรยับยั้งชั่งใจได้

ไม่งัน ลูกหินกำพร้าแม่แน่ๆๆอะ

สลิ่มหายโกรธพี่เมตรเร็วๆๆนะ
 

[tagloveX-Mark]

สงสารพี่เมตรอ่ะ เจอหนักจิงอะไรจิง มะยอมใจแข็งเนาะ
เป็นเราปล่อยจินแม่งนอนที่ร้านนั่้นแล่ะ กลับไม่ได้ก็รอเช้าไปเลย หายเมาก็กลับไปเอง
จะได้มะต้องมีปัญหา มะโดนสลิ่มจัดหนักขนาดนี้ เหอ ๆ

[watwong]

สลิ่มหึงโหดดดดอ่าาาาาาาาาาาาาา รักเมตรมากอะสิ รักใช่ไหม รักอะดิ รักเลยละๆ

[bowbeauty]

พี่เมตร อย่าโกหกอีกกกก

[amito]

ยังดีที่พี่เมตรไม่เคลิ้มไปไกลกว่านี้ แค่นี้สลิ่มยังจัดซะเต็มๆ

[nam-nueng]

อิพี่เมตรโชคดีมึงไม่ต้องไปหยอดน้ำข้าวต้มที่รพ.

ส่วนสลิ่ม รักมากจริงๆอ่ะ รู้สึก(ขนลุก)เลย

[OHmeza019]

เมตรเอ้ย กลิ้งเปนลูกบอลเลย 55555
สลิ่มเป็นเมียที่โหดมากกกกกกกกกกกก

[YunNie]

นี่ขนาดรู้ว่าโกหกเรื่องไปส่งกิ๊กเก่า.....เฮียเมตรยังปางตายขนาดนี้
ถ้าเกิดหนูหลิ่มรู้ว่าไปเสีย "จุ๊บ" ให้เขาด้วยล่ะก็ (แถมในใจก็...อยาก อยู่เล็กๆ)
เฮียเมตรจะเสียโฉมและเสีย.......เลยไหมคะเนี่ย ? 

ปกติหนูหลิ่มไม่ค่อยแสดงออกว่ารักเฮีย หลงเฮียเท่าไร
แต่งานนี้ จัดหนักจริงๆ ค่ะ...........น่าดีใจเนอะเฮียเนอะ ไม่รัก ไม่หึงโหดงี้หรอก 


ขอบคุณสำหรับตอนน่วมๆ ตอนนี้ค่ะ เฮียเมตรคงจำไปจนได้ เหอๆ 

[love2y]

สลิ่มโหดดีอ่ะ แต่ไม่คิดว่าพี่เมตรจะกลัวสลิ่มขนาดนี้นะเนี่ย อิอิ

[tutu]

    เมตรเมาตรีน

[Ferfa]

เมียโหดโคตร

[a_tapha]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกก     พี่เมตรโดนยำจากคุณเมียที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกก

[morphinelike]

เหอะๆ หลิมโหดเจงๆ                                                                 
แต่ก็แอบสมน้ำหน้าเมตรอะ 555                                                         

[♫~Eristneth~♪]

เกือบซวยเเล้วมั๊ยละ    

เรายอมรับเลย เรายั่งหัวเราะอยู่ เเต่สลิ่มนี้  จริงๆ

555 พี่เมตรอย่านะเว๊ย  เเปลว่าถ้าคนไม่รู้จักกับพวกสลิ่มจะนอนด้วยเหรอ   

เดี๊ยะฟ้องสลิ่มเลย 

[My_yunho]

แล้วๆๆๆ อยากรู้ว่า สรุปว่า ที่ขาของสลิ่มที่สักเป็นภาษาญี่ปุ่นอ่ะ สักคำว่าอะไรอ่าาา สงสัยมากกกก

บอกกันไปแล้วยังอ่ะ??? ><

[Whatever it is]

สมน้ำหน้าเมตรว่ะ 

[sunisa131]

ก๊ากกก สลิ่มจัดหนัก คือ มือหนัก ตีนหนักอ่ะนะ
ไอ้เมตรนอนนับดาว แบบมึนๆๆ โหดได้อีก

แล้วไอ้น้องจินมันยังจะตามมาสร้างความร้าวฉานอีกมั๊ยเนี้ยยยยย

ขอบคุณเบบี้จ๊ะ

[Fish129]

เฮ้อ  พายุเข้ามาแรงเชียว

แอบสงสารพี่เมตรหน่อยๆ  แต่ก็นะ นิสัย สมควรจริงๆๆ

[ลูกหมีน้ำแดง]

สะใจ นานๆสลิ่มจะจัดหนักสักที 555+
เมตร ก็สมควรโดนหละนะ รู้ว่าเค้าไม่ชอบคนโกหก ยังจะทำ ดีที่กลับตัวบอกความจริงทันไม่งั้นไม่รู้จะเรียกเฮียปอหรือเฮียร่วมดี
ยังไงก็ขอให้หายเจ็บไวๆละกัน อย่าลืมเอาลูกหินไปเป็นตัวช่วยง้อสลิ่มด้วยหล่ะ เผื่อสลิ่มจะเห็นใจ 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

  ดีนะ พี่เมตรยังไม่ตาย

[เบบี้]

ตอนที่149  สิ่งมีชีวิตที่เรียก..คู่รัก5



“อ่าว กลับมาแล้วหรอ” กูสะดุ้ง  เพราะอยู่ๆเสียงพ่อก็พูดขึ้น  กูเดาว่าน่าจะเป็นสลิ่ม  ตั้งแต่เมื่อคืนที่มันไปนอนห้องไอ้เขต  เช้ามากูก็โทรหามัน  ถามว่าจะให้ไปรับไหม  มันบอกว่าจะกลับไปบ้านก่อน  แต่ก็ไม่ได้บอกกูว่าจะมาที่บ้านกู  ก็คุยกันปกติถึงจะยังแข็งๆอยู่ก็เถอะ
“....................” กูหันไปมอง  สลิ่มเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ดูมันนะหลิ่ม ปล่อยให้ไปตีรันพันแทงกันได้ยังไงฮึ” พ่อเดินเข้ามาบ่นอีกแระ  เมื่อเช้าพอพ่อเห็นสภาพกูก็ตกใจใหญ่  เอาง่ายๆ..ตัวกูเองกูยังตกใจเลยเหอะ  แม่งช้ำออกสีม่วงกว่าเดิมอีก - -  กูต้องโกหกพ่อไปว่ากูไปตีกับคนที่ร้านมา  พ่อเองก็เชื่อเรื่องที่กูเล่าเพราะกูมีเรื่องบ่อยจนมันเป็นเรื่องปกติ
“ก็มันไปกวนเค้านิพ่อ ก็สมควรอ่ะ” สลิ่มพูดหน้านิ่งแล้ววางกระเป๋าลงบนโซฟา  กูขยับก้นให้ห่างมันนิดหน่อย  ระแวงว่ะตามตรง..สาด  ยิ่งหน้าบูดๆแบบนี้ด้วยกูว่าอารมณ์ยังไม่ค่อยคงที่แหงๆ
“ช่วยกันห้ามปรามสิลูก ไปปล่อยให้ตีกันแบบนี้ได้ยังไง..โตแล้วนะ” พ่อว่า
“....................” กูกับสลิ่มเงียบมองหน้ากัน
“หนังสือพิมพ์ของพ่อไปไหน” พ่อถาม
“เนี่ย” กูชี้บอกแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ตรงหน้ายื่นไปให้พ่อ  พ่อรับแล้วเดินออกจากห้องไป
“....................” ทิ้งไว้เพียงเราสาม  มีกู ไอ้ลูกหินที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักกูและสลิ่มที่นั่งเงียบเป็นเป่าสาก  ที่กูเงียบด้วยเพราะหลายๆอย่าง  แอบแกล้งงอนมันนิดนึงและอีกอย่างคือ  ไม่กล้าพูดมากกลัวโดนมันว๊ากใส่อีก
“ลูกหิน มานี่มา” สลิ่มเดินเข้ามาหาแล้วจะหยิบไอ้ลูกหินไป  กูจับลูกหินไว้ไม่ปล่อย 
“หมากูอ่ะ” กูบอก

แปะ !!


โดนตบ T_T เลยต้องปล่อยไอ้ลูกหินไปอย่างง่ายดาย..
“อ่ะพี่เมตร ทำแผลยัง” ไอ้มิ้วค์เดินถือกล่องยาเข้ามา  วันนี้วันศุกร์  มันเลิกครึ่งวัน..น้องกูเป็นเด็กดี  เลิกเรียนก็กลับบ้านเลยทันที
“ยัง” กูตอบส่งๆ  กูชักจะเริ่มงอนสลิ่มมันละนะ  ห่วงก็บ้างก็ได้  ดูสภาพหน้ากูสิ..ทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ได้อ่ะ
“พี่หลิ่มทำได้ไหม มิ้วค์จะออกไปซื้อของที่เซเว่นหน่อย” มิ้วค์บอก
“อืม พี่ฝากซื้อไอติมมาให้ด้วยนะ เอาถังใหญ่” สลิ่มบอกแล้วหยิบเงินให้ไอ้มิ้วค์ไป
“.................” กูนั่งเงียบหลังจากที่ไอ้มิ้วค์ออกจากห้องไปแล้ว  สลิ่มนั่งลงข้างๆกูแล้วเปิดกล่องยาออก
“ลูกหินอย่างซนสิ” สลิ่มปรามเพราะไอ้ลูกหินตะกายไปมาอยู่บนตัวมัน
“ออกไปนั่งตรงนู้นเลย” สลิ่มหันไปส่งสายตาให้ไอ้ลูกหิน
“หันหน้ามาสิ” สลิ่มพูด  กูยังนั่งคอแข็งเพราะก็ไม่รู้แม่งสั่งหมาหรือสั่งกูกันแน่
“โอ้ยยยยยยย เจ็บนะ” กูร้องเพราะโดนมันเอาแอลกอฮอล์ทิ่มมาที่แผลกูอีก
“ก็เสือกไม่หันทำไมล่ะ” สลิ่มพูด  มันลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้ากูแล้วเชยหน้ากูขึ้น 
“..................” กูจ้องหน้าสลิ่มที่กำลังก้มมองแผลกูอยู่  มือมันกำลังทาแผลให้กูด้วย
“เจ็บ” กูบอก
“สมควร” มันว่า
“จะทำตากลอกไปกลอกมาทำมายยย” สลิ่มว่าพร้อมกับจิกผมกูจนกูหน้าหงาย
“โอ้ยยย หึ..เจ็บๆ ที่รักอ่ะ” กูกอดเอวสลิ่มไว้แล้วเอาหน้าซุกท้องมัน
“..................” สลิ่มปล่อยมือออกจากผมกู  มันยืนนิ่งให้กูกอดอยู่เฉยๆ
“เค้าขอโทษ” กูเงยหน้ามอง  ทำตาแป๋วๆไว้เดี๋ยวมันก็หายเองอ่ะ  นี่ก็คงหายโกรธกูแล้วแหละไม่งั้นไม่ทำแผลให้กูหรอก  ลองถ้าได้โกรธจริงๆสิ  หน้ากูยังไม่มองเลยมั้งคนอย่างมันอ่ะ
“อยู่เฉยๆเซ่” กูเลยต้องรีบปล่อยแขนออก  ไม่งั้นอาจจะเจออีกดอกได้นะ  พอสลิ่มทำแผลให้กูจนเสร็จ  กูรีบรั้งตัวสลิ่มไว้แล้วทิ้งตัวลงนอนตักมันทันที  สลิ่มนั่งนิ่งไม่ยอมมองหน้ากู  กูจับมือสลิ่มมาไว้ตรงอก  ไอ้ลูกหินก็วิ่งไปมาอยู่บนตัวกูแล้วอยู่ๆมันก็หยุดวิ่งแล้วนอนบนท้องกูซะงั้น
“...................” เราเงียบกันทั้งคู่
“มึงอย่านึกนะว่า กูจะเชื่อใจมึงทั้งหมดน่ะ” สลิ่มพูดขึ้น  สายตายังคงมองไปด้านหน้า  ใจกูแม่งหวิวๆละ -_- ชักกังวลกับการเปิดประเด็นของมัน
“..................” กูได้แต่นอนเงียบ  ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
“รู้ไว้นะเมตร..” ใจกูนี่เต้น ตุบ ตุบ ตุบ ๆๆๆๆ ถี่ยิบ..แม่งโคตรตื่นเต้น  จะพูดห่าอะไรของมันวะ  กูโคตรลุ้น
“ถ้า..กูรู้ ว่ามึงไปนอนกับคนอื่น” สลิ่มพูดทิ้งเสียงไป  กูยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่
“กูจะให้อภัยมึงแค่ครั้งแรกเท่านั้น..”
“แค่ครั้งเดียว..กูจะถือว่ากูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น” สลิ่มพูด
“แต่..ถ้ามีครั้งต่อๆไป ให้รู้ไว้..ว่ากูไม่ทน” สลิ่มก้มหน้ามองหน้ากู  กูได้แต่จ้องกลับอย่างรู้สึกผิด  แล้วถ้ากูไปนอนกับคนอื่นๆถึงแม้ว่าสลิ่มอาจจะไม่รู้ก็ตามแล้วกูจะทำลงไหมวะ  น้องชายกูคงเหี่ยวพอดีอ่ะถ้านึกถึงหน้าสลิ่มตอนนี้
“กูยังไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะ” กูลุกขึ้นนั่งมองหน้าอีกฝ่าย
“กูหมายถึงอนาคต” สลิ่มย้อนทันที  แววตาของมันมองกูด้วยความจริงจัง
“..................”
“ใช่..กูรักมึง มึงก็บอกว่ามึงรักกู..” สลิ่มพูด
“แต่กูเห็นแก่ตัวเมตร กูรักตัวกูเองมากกว่ารักมึง..เพราะถ้ามึงไม่ให้เกียรติความรักที่กูมีให้มึงเมื่อไหร่ กูจะไม่มีทางทน จำไว้เมตร..” สลิ่มหันมามองหน้ากูอีกครั้ง
“กูจะไม่ทนแค่เพราะรักที่กูมีให้มึงแน่ เพราะถึงไม่มีมึง..กูอยู่ได้ ทรมานแค่ไหนกูก็อยู่ได้..มึงก็รู้ว่ากูอยู่ได้” สลิ่มพูดน้ำตาคลอ  ยิ้มมุมปาก  กูเองก็น้ำตาคลอไม่แพ้มัน  กูรู้ดีว่าที่มันเปิดประเด็นแบบนี้เพราะอะไร
“ทุกอย่างมีเกิด ก็ต้องมีดับ..กูไม่ได้เป็นฝ่ายเลือก แต่กูให้มึงเลือก ว่ามึงอยากจะดับมันแบบไหน..เท่านั้น”
“..................” อยู่ๆเราก็นั่งนิ่งกันไป  ไอ้มิ้วค์เดินกลับเข้ามา  มันเห็นท่าไม่ดีมันเลยเดินออกไปจากห้อง  กูกับสลิ่มนั่งนิ่งต่างคนต่างไม่พูดกันอยู่เกือบสิบนาที
“กูแค่อยากจะบอกมึง ว่าถ้าต่อไป..เราจะต้องเลิกกันไม่เพราะเรื่องใดเรื่องหนึ่ง นั่นหมายถึงอาจจะไม่เลิกก็ได้..”
“แต่ถ้า..เป็นเพราะมึงเลือกที่จะนอนกับคนอื่นเมื่อไหร่ กูจะถือว่ามึง..เป็นฝ่ายที่อยากเลิกกับกูก่อน”
“คือ..กู” กูอ้ำอึ้ง  ไม่รู้จะพูดอะไร..
“กูไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ต้องให้นิยามคู่รัก..ว่าต้องอดทน ต้องอภัยหรืออะไร กูไม่สนใจ..เพราะกูคือกู ชีวิตของกู..กูจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาตัดสินใจแทนกูทั้งนั้น กูรักมึง..รักมึงมาตลอด” สลิ่มพูดไม่มองหน้ากู  กูได้แต่นั่งฟังอย่างตั้งใจเพราะกูไม่เคยได้ยินมันพูดคำว่ารักออกมาจากปากง่ายขนาดนี้
“แต่รักไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตกู กูมีอย่างอื่นที่กูรักอยู่มาก มันอาจจะทดแทนกันไม่ได้..แต่ขอให้เชื่อ ว่าพวกนั้นทำให้กูมีความสุขได้ กูไม่เคยหลอกตัวเอง ที่กูพูด..กูไม่ได้โกหกตัวเอง”
“มึงหยุดพูดได้แล้ว” กูคว้ามันเข้ามากอด
“หึ..เพราะมึงกลัวไง มึงถึงบอกให้กูหยุด” มันหัวเราะ  ใช่..กูกลัว  กูกลัวทั้งใจตัวเองและกลัวใจมันด้วย
“มึงอย่านึกนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไร หึ..แค่มึงอ้าปาก กูก็เห็นไปถึงสันดารละ” มันพูดแสยะยิ้ม
“หลิมอ่ะ” กูกอดมันแน่น  ไอ้ลูกหินแทรกตัวเข้ามาอยู่บนตักสลิ่มอีก  สาระแนจริงๆ
“กูถือว่าสิ่งที่กูอยากพูด กูได้พูดไปหมดแล้ว..ถือว่าพูดแล้วนะ” สลิ่มย้ำบอก
“ค้าบ” กูตอบเอาคางไปวางอยู่บนไหล่มัน
“อยากจะพูดอะไรไหม” สลิ่มถามกลับ
“..................” กูเงียบคิดหนัก 
“ไม่มีครับ” กูตอบ
“กินอะไรมารึยัง” กูเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ว” มันตอบ
“อย่าตอบห้วนๆดิ” กูพูด
“เดี๋ยวจะไปซ้อมละคร พุธหน้ามีแสดง..จะดูไหม” สลิ่มถาม
“ดูสิ ดูได้หรอ” กูถาม
“จะขอบัตรสต๊าฟมาให้” สลิ่มบอก
“รักจังเลย” กูคลอเคลียจะจูบมัน
“หุบปาก” สลิ่มผลักหน้ากูแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับคว้าลูกหินไปด้วย
“อาบน้ำดีกว่า” สลิ่มบอกลูกหิน
“อาบด้วย” กูลุกขึ้นยืนตาม
“แล้วจะไปซ้อมกี่โมง เอ่อ..ให้กูไปส่งไหม” กูถาม  พอมาเจอสลิ่มพูดแบบนี้แล้วกูเลยไม่อยากเจอหน้าน้องจินนัก
“แล้วแต่” สลิ่มตอบแล้วเดินหนีไป
“งั้นเดี๋ยวไปส่ง แล้วไปรับตอนซ้อมเสร็จนะ” กูบอก
“กลัวอะไร” สลิ่มหยุดหันมามองหน้ากู
“เปล่า” กูตอบ  แหม..กูกลัวทั้งใจกูและกลัวมึงด้วยนี่แหละ  ยังมีหน้ามาถาม
“ตามใจ” มันพูดแล้วเดินพาไอ้ลูกหินออกจากบ้านไป  กูช่วยกันอาบน้ำทั้งลูกหินและช็อปเปอร์จนเสร็จ  สลิ่มไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปซ้อมละคร  ส่วนกูก็ไปส่งมันที่มหาลัยและกลับบ้าน  พอถึงตอนเย็นก็ไปรับสลิ่มพร้อมกับพ่อเพราะวันนี้พ่อจะไปร้านไอ้โมทด้วย


..............
..............

[เบบี้]

“แหมะ เพื่อนกู” ไอ้เขตแซว  วันนี้เป็นวันที่สลิ่มแสดงละคร  พ่อแม่ของสลิ่มกับน้ององุ่นก็มาดูด้วย  พ่อกู ไอ้โมทและไอ้มิ้วค์ก็มากับเค้าด้วยเพราะสลิ่มบังคับให้มา  ตอนนี้กลายเป็นครอบครัวใหญ่ไปทันตา
“ปกติก็เป็นคนดูดีอยู่แล้วอะนะ ไม่ต้องจะชมกูหรอก” สลิ่มพูด  ตอนนี้มันใส่ชุดเตรียมแสดงเรียบร้อยแล้ว
“หรอออออออออ” ไอ้เขตทำเสียง  ไอ้วิทย์หยิบกล้องออกมาจะถ่าย  คนที่ได้บัตรสต๊าฟมีกู ไอ้วิทย์ ไอ้เวและไอ้เขตเลยเดินได้ทั่วงานกันเลยทีเดียว
“สลิ่ม สแตนบายเร็ว” ทีมงานเรียก
“ไปแระ” สลิ่มยิ้มบอก  กูยิ้มพยักหน้าตอบให้  สลิ่มเดินไปข้างหลังเวที  ไอ้เขตก็ตามไปถ่ายรูปทุกช๊อตตลอดเวลา
“เฮียจะยิ้มอะไรนักหนาเนี่ย” ไอ้เวพูด
“มันน่ารัก” กูยิ้มบอก
“....................” พวกมันทำหน้าเอียดกูกันสุดฤทธิ์ 
การแสดงละครเวทีนี้เป็นเหมือนการรวมเอาบทกวีดังๆมาผสมผสานกันให้เป็นละคร  เป็นการรวมกันระหว่างชมรมการแสดงกับชมรมวรรณกรรมอังกฤษและอเมริกันและชมรมประสานเสียง  ทำให้มีบทพูดทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษสลับกัน  วันนี้บุคลากรคนสำคัญมากันเพียบนับครึ่งร้อยชีวิต  นอกนั้นก็เป็นนักศึกษาของหลายมหาลัยที่ได้รับเชิญมาด้วย  เพราะวันนี้มีมหาลัยที่มาร่วมโชว์อีกถึงสองมหาลัย 
“โอ้ ที่รักของข้า”
“หึหึ..” กูกับไอ้วิทย์และไอ้เวกลั้นขำพร้อมกัน  แม่ง  มันกล้าทำจริงๆว่ะ
“เหี้ย ตลกว่ะ” ไอ้วิทย์พยายามไม่ให้เสียงตัวเองดังมากนัก  หลังจากนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกกูบ้าง  มันฮาแบบไม่รู้จะบรรยายยังไง  ก็อย่างว่าแหละเพราะเป็นคนรู้จักเลยทำให้รู้สึกเขินแทนเป็นธรรมดา  แต่มันก็แสดงดีนะ  เล่นซะอย่างกับเกิดประเทศเค้างั้นแหละ
“O, my love is like a red, red rose” ยัง..มันยังอินไม่หยุด 
“That’s newly sprung in June.” สลิ่มเล่นหน้าเล่นตาใส่หน้ากู  ตั้งแต่ขึ้นรถมามันยังไม่หยุดระริกระรี้เลย  สงสัยฟิวส์นักแสดงยังไม่จบ
“O, my love is like the melody, That’s sweetly played in tune.” สลิ่มดัดเสียงพูดให้เสียงเล็กลงเหมือนเด็กๆ  แล้วสำเนียงพูดของมันก็มีขึ้นๆลงๆน่ารักมาก  แล้วยิ่งมันเล่นหน้าเล่นตายิ่งเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่
“As fair are you, my lovely lass, So deep in love am I.”
“ถ้ายังไม่หยุด เดี๋ยวจะโดนนะ” กูกระซิบบอกเพราะหมันเขี้ยวมันจริงๆ
“ชิท!!” -_- ดูมัน  มีการด่าแกล้งทำน้ำลายพ่นใส่หน้ากูด้วยนะ
“วันศุกร์ไปฝั่งธนกัน” สลิ่มกระซิบข้างหูกู  กูยิ้มให้เพราะมันเล่นทะเล้นไม่หยุด
“ไปทำไม” กูถาม
“ถ่ายรูป” มันทำเสียงกระซิบบอก
“อืม” กูพยักหน้าตอบให้  พวกเราพากันไปกินหมูกะทะก่อนกลับบ้านและแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน
“โอ๊ะ..โอ้” สลิ่มเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาด้วยความเมามัน  กูนอนรอว่ามันจะหยุดอยู่ช่องไหนกูจะได้ดู  หลังจากที่อาบน้ำเสร็จกูนอนดูหนังอยู่ดีๆ  สลิ่มที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทีหลังก็มาเปลี่ยนช่องไม่ได้ขอกูสักคำ 
“อันนี้ The hills have eyes2 นี่หว่า..เคยดูแล้วอ่ะ” มันพูดบ่นคนเดียวแล้วมันก็เปลี่ยนช่องไปอีกช่อง
“เรื่องนี้ยังไม่ได้ดู” มันบ่นแล้วก็เปลี่ยนช่องอีก
“โอ๊ะ มีแต่หนังน่าดูเด้” มันทำเสียงบ่นทำเอากูขำ 
“ดูนี่ดีกว่า” และแล้วมันก็หยุดอยู่ที่ช่องๆหนึ่งที่กำลังฉายหนังเรื่องหนึ่งไม่ทราบชื่อเรื่อง  แต่ที่กูพอจะรู้คือมันน่าจะเป็นหนังโหด หดหู่ เศร้า แหวะ  และลุ้นในความสยดสยองเป็นแน่  ยิ่งแอร์เย็นๆที่เปิดอยู่ตอนนี้ยิ่งทำให้กูรู้สึกขนลุกเข้าไปใหญ่
“ปิดไฟนะ” สลิ่มบอกเหมือนขอแต่กลับเดินไปปิดไฟแล้วเรียบร้อย  กูกดเปิดไฟหัวเตียง  สลิ่มเดินไปหยิบโน้ตบุ๊กมาวางไว้แล้วนอนลงบนเตียง 
“อยากดูอีกช่องอ่ะสลิ่ม” กูบอก
“จะดูอันนี้” มันพูดแต่มันกลับนอนหันหลังให้โทรทัศน์โดยมีโน้ตบุ๊กอยู่ตรงหน้า
“จะเล่นเน็ตก็เล่น กูจะได้เปลี่ยนช่องนะครับ เอาสักอย่าง” กูบอก
“ครับผม” มันตอบกวนกูอีก
“ไม่ได้นะครับ” สลิ่มรีบคว้ารีโมทไปไว้กับตัวทันทีที่กูเอื้อมมือไป
“ไม่เล่นแระๆ” มันบอกแล้วพลิกตัวนอนหันไปมองโทรทัศน์
“....................” เรานอนดูหนังกันต่อ  อยู่ๆไม่รู้สลิ่มเลื้อยตัวขึ้นมาอยู่ข้างกูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ฆ่ากันสักทีเหอะ กูเริ่มเบื่อละ” มันบ่น  TT  กูก็พอจะชินนิดหน่อยเพราะปกติหนังที่สลิ่มดูและสามารถทำให้มันกลัวได้ต้องเป็นหนังที่สุดๆจริงๆ  เรื่องนี้น่ากลัวสำหรับกูแต่เสือกไม่น่ากลัวสำหรับมันซะงั้น
“อย่าสิ” กูบอกเพราะอยู่ๆสลิ่มก็เอาปากกามาเขียนแขนกู  มึงจะอยู่เฉยๆบ้างไม่ได้รึไง..กูไม่เข้าใจ
“เมตร”
“หื้อ”
“ไปสักเหอะ” มันพูด
“ไม่เอา” กูตอบ
“ไปสักเหอะ นะ..มันโล่งอ่ะ กูไม่ชอบ” มันบอก
“ยังไม่ทันมีงานทำเลย เดี๋ยวต้องไปสมัครงานที่โรงแรมแม่อีก” กูบอก
“พ่อครัวนี่ต้องห้ามสักด้วยหรอวะ ไม่ใช่สักแล้วทำกับข้าวไม่อร่อยสักหน่อย” มันย้อน
“ก็มันดูไม่ดี” กูบอก
“อ๋อ กูดีไม่ดีงั้นดิ” มันพูด
“เปล่า กูหมายถึงคนอื่นจะมองกูไม่ดี”
“ก็นะ..หนังหน้ามึง แค่คนเห็นเค้าก็ต้องคิดว่ามึงเหี้ยไปครึ่งตัวละ” มันพูด TT แล้วเริ่มวาดรูปบนแขนกูไปเรื่อย
“ตกลงมึงจะห้ามกูหรืออะไร กูเริ่มงงละ” กูพูด
“หึหึ” มันหัวเราะชอบใจ
“สักเหอะ” มันเร้าหรือไม่หยุด
“..................” กูเหลือบมองมันตอนนี้ที่วาดรูปเต็มแขนกูมั่วไปหมด  กูขยับตัวลงนอนตะแคงกอดมันเพื่อให้มันหยุดเล่นแขนกูสักที
“จะสักก็ได้ แต่ต้องให้กูทำงานก่อน..เข้าใจไหม” กูพูดแล้วมองแขนตัวเองที่ถูกวาดรกเต็มไปหมด
“..................” มันเบะปาก
“ทำไมต้องอยากให้กูสักนัก มึงจะรู้สึกมากขึ้นตอนเวลาอย่างว่ากับกูหรอ” กูแกล้ง
“กูไม่ใช่มึงนะ” มันว่า  หน้าเริ่มแดงและไม่ยอมสบตากู
“เอ้า มึงรู้ด้วยหรอเนี้ย ว่ากูรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมเวลาเห็นรอยสักมึงอ่ะ” กูยิ้ม
“ไอ้..อื้ออออ”
“ทำบ้าอะไรอีกเล่า” กูยิ้มให้  ตอนนี้ตัวกูทับอยู่บนตัวของสลิ่มแล้ว
“พรุ่งนี้จะเอาอะไร จะให้หมดเลย..แต่วันนี้” กูทิ้งเสียงคิดนิดหน่อย  เพราะคนอย่างสลิ่มถ้าต้องเสีย..ก็ต้องได้กลับคุ้มมากกว่าเสียแน่
“ถ้ามึงทำตามที่กูบอก” กูบอกจ้องตาอีกฝ่าย  สลิ่มตากลอกไปมาอย่างกังวล
“ทำอะไร..” มันถาม
“รับปากสิว่าจะทำ” กูพูด
“ให้ทุกอย่างเลยหรอ” นั่นไง..กูว่าแระ
“อืม” กูตอบแต่ในใจก็หวั่นๆกลัวว่ามันจะขออะไรที่พิเรนทร์ๆ
“..................” สลิ่มเงียบ
“ตกลงไหม” กูถาม
“อือ” มันตอบในลำคอ  กูแสยะยิ้มก้มลงจูบสลิ่มเบาๆแต่นานและเนิบมาก  กูหยอกล้อที่ริมฝีปากของสลิ่มอยู่นานโดยไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย
“เดี๋ยว” สลิ่มผลักกูไว้ก่อน
“ได้ทุกอย่างเลยนะ” มันย้ำถามอีก
“ถ้าให้ได้นะ” กูคิดหนักเพราะกูเริ่มจะรู้สึกกลัวละว่ามันจะขออะไร
“..................” สลิ่มนิ่งไป
“น่านะครับ..เพื่อมึงกูก็พยายามหามาให้หมดทุกอย่างแหละ” กูบอกแต่ปากเริ่มซุกไซร์ไปที่ต้นคอมันด้วย  หลังจากนั้นก็ไม่ได้สะเด็ดสะแด่วอย่างที่คิดไว้นัก  แต่ก็ดีมาก..ดีกว่าทุกครั้ง  เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่สลิ่มยอมทำที่กูสั่งทุกอย่างจริงๆ  เรียกได้ว่าท่าไหนกูขอ  ถึงมันจะไม่ค่อยกล้านักแต่ก็ยอมทำตาม  คืนนี้เรียกได้ว่าเป็นคืนของกูเลยก็ว่าได้..ฮิ้วววว~~


.................
.................


วันนี้กูกับสลิ่มออกจากบ้านตั้งแต่แปดโมงครึ่ง  เอาเคเอสอาร์คันใหม่ไปโฉบสักหน่อย  ตอนแรกว่าจะเอาช็อปเปอร์ของไอ้โมทไปเพราะวันนี้ต้องลุยตระเวนขับรถพาเมียเที่ยวทั้งวัน  แต่คิดไปคิดมาพาน้องชายไปเที่ยวฉลองเพิ่งซื้อมาใหม่สักหน่อยดีกว่า  เพราะตั้งแต่ซื้อเคเอสอาร์คันนี้มายังไม่ได้ขับออกนอกกรุงเทพเลย  โปรแกรมแรกคือไปหาอะไรกินก่อนที่จะลุยพาสลิ่มเที่ยวและถ่ายรูปตามที่มันวางแผนไว้  กูขับรถไปแถวมหาชัยพาสลิ่มไปกินอาหารทะเลก่อน
“อ่ะ” สลิ่มยื่นเงินให้กูสามพัน  กูรับมาใส่กระเป๋า  วันนี้เราแชร์ค่าอาหาร ค่าน้ำมันรถ ค่าอื่นๆเฉลี่ยประมาณคนละสามพันบาท  กูเป็นคนเก็บ..ดังนั้นกูก็มีหน้าที่ต้องควักเงินจ่ายตลอด 
“ถ่ายรูปเสร็จไปเซ็นทรั่นต่อนะ” มันบอก
“....................” กูเงียบ  เพราะเหมือนมีแววจะได้เสียเงินลิบๆ
“ไปเซ็นต่อนะ” มันพูดกระแทกเสียงเหมือนกลัวว่าคำสัญญาที่กูให้ไว้เมื่อคืนกูจะไม่ทำตาม
“อืม หึหึ” กูหัวเราะมีเล่ห์นัยให้มัน
“ไอ้เมตร” สลิ่มกระแทกเสียงเหมือนจะไม่ยอม
“รู้แล้วครับ รู้แล้วไง” กูบอก
“แต่ถ้าไปไม่ไหว..” กูกำลังอ้าปากจะพูด
“ต้องไหว” มันพูดเหมือนกับมันขับรถเองงั้นอ่ะ - - กูหวังว่าวันนี้อากาศจะไม่ร้อนมากนะ ไม่งั้นกูเพลียตายห่าแน่..
หลังจากกินเสร็จก็เดินทางไปวัดก่อนเลย  วันนี้สลิ่มเตรียมเมมโมรี่การ์ดมาสามสี่อัน  มันคงกะว่าจะถ่ายเป็นพันรูปเลยมั้ง  แต่เอาเป็นว่ามันถ่ายตลอดทางแม้กระทั่งกูกำลังขับรถอยู่ก็ตาม  เราพากันไปวัดก่อน  เรียกว่าตระเวนวัดเลยก็ว่าได้เพราะที่สลิ่มแพลนไว้ส่วนมากเป็นวัดหมดเลยแต่จะอยู่ที่วัดดุสิตนานหน่อย  ไหว้พระเสร็จส่วนมากก็ถ่ายรูป  มันไม่ค่อยถ่ายคนเท่าไหร่  ส่วนมากจะถ่ายวิวทิวทัศน์มากกว่า  บางทีมันก็แอบถ่ายกู  กูก็แอบถ่ายมัน  ร้อนดีแต่ก็โอเค  ต่อไปก็ไปมัสยิด  ไปพิพิธภัณฑ์ฯ ไปศาลเจ้าของชาวจีน ไปดูสถาปัตยกรรมจีน โบสถ์ของฝรั่ง ไปแม่งหมดจนกูจะหมดลมละเนี้ย  สั่งให้กูขับรถไปนู่นนี่ใช้กูอย่างกับทาส  บางที่ไม่รู้ทางก็ขับวนไปวนมาหลงเป็นสามสี่รอบ  แต่กูก็ชอบอะนะ  เพราะกูไม่ได้ขับรถออกเที่ยวแบบนี้นานแล้ว  แต่ก่อนตอนที่ยังไม่ได้คบกับสลิ่ม  กูกับไอ้มิ้วค์จะขับออกไปต่างจังหวัดกับแก๊งรถเก่าที่สนิทๆกันบ่อยมาก  ขึ้นเหนือล่องใต้ตลอด 
“สัตว์ โคตรร้อน” กูกับสลิ่มบ่นพร้อมกัน  สลิ่มแกะขวดน้ำเปล่าที่เพิ่งซื้อมาห้าขวดเพื่อเอามาล้างหน้าล้างมือ  หลังจากที่นั่งกินขนมหวานที่ซื้อจากแม่ค้าหาบเร่แถวนี้เสร็จ
“ยืนขึ้นสิ” มันว่าเพราะกูนั่งรอให้มันล้างมือให้กู  กูลุกขึ้นยืน  สลิ่มเอาน้ำราดล้างมือ ล้างแขน แล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่มันเตรียมมาเช็ดให้ 
“เหนียวหน้าด้วยเนี่ย” กูบ่น
“อ่ะ..” กูแบมือ  สลิ่มราดน้ำลงมาที่มือกู  กูก็เอาล้างหน้าจนพอใจ  แถวนี้ไม่มีห้องน้ำที่สะอาดเลย  กูเลยต้องพึ่งตัวเองกันแบบนี้แหละ  พอกูล้างหน้าเสร็จ  สลิ่มก็เอาผ้าขนหนูอีกผืนสำหรับเช็ดหน้ายื่นให้เช็ด  หลังจากนั้นกูก็ทำสลับกันโดยกูเป็นฝ่ายราดน้ำกับเช็ดแขน  เช็ดหน้าให้มันบ้างจนเสร็จก็นั่งตากลมอยู่ที่ศาลาเกือบครึ่งชั่วโมง
“ไปหุ่นละครเล็กก็กลับเหอะ” สลิ่มพูด  มันยื่นกล้องให้กู  กูเอามาเปิดดูรูป
“หมดไปกี่เมมละ” กูถาม
“สอง” มันตอบ  ถ่ายเยอะฉิบหาย  จะดูหมดไหมเนี้ย
“กูจะทำโปสเตอร์ แล้วจะเอารูปไปล้างทำบอร์ด”
“บอร์ดห้องกูหรอ” กูพูด
“ห้องกูสิ” สลิ่มว่า
“โด่ ทำให้กูด้วยดิ..” กูบอก
“เอาเงินมาสิ” มันแบมือขออีก
“ให้ก็ได้ แต่ต้องมากกว่าเมื่อคืนนะ” กูเล่นไม่ดูสถานที่ละ  วัดก็วัดเหอะ
“ทะลึ่ง” สลิ่มว่าหันหน้าหนีกูทันที  กูพาสลิ่มไปดูหุ่นละครเล็ก  พอมันดูหุ่นละครเล็กแสดงเสร็จและถ่ายรูปเป็นที่สาสมใจแล้ว  ก็พากันกลับเข้าเมืองแล้วพามันไปเซ็นทรั่น.........ต่ออย่างช่วยไม่ได้  ถึงแม้ว่ากูจะเหนื่อยและล้ามากก็ตาม  มันก็ไม่เห็นใจกูเลย.. TT
“เอ๊ะ..คู่นี้เลย” สลิ่มชี้ตาลุกวาวไปที่รองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้มแบบบูทคู่หนึ่งที่วางเด่นอยู่บนชั้นเพียงคู่เดียว
“อืม..กลับกันเหอะ” กูบอกหลังจากดูป้ายราคาเสร็จ
“จะเอาคู่นี่” สลิ่มกอดแขนกูไว้ก่อน
“สองหมื่นห้านะสลิ่ม” กูพูดมองหน้ามันแล้วก้าวขาเดินโดยมีมันเกาะแขนกูเป็นปลิง
“ก็มึงบอกว่าจะให้ทุกอย่างอ่ะ คู่นี้ด้วย” มันชี้ไปที่รองเท้าหนังสีสันสดใสอีกคู่
“แต่นี่มันแพงไป” กูบอก
“ไม่แพง ค่าตัวกูก็ต้องราคานี้แหละ นี่ถูกแล้วเว้ย” มันเถียง
“อ๋อ การที่กูนอนกับมึงนี่..มึงคิดเงินหรอไอ้หลิม” กูกัดฟันข่มอารมณ์พูดเพราะกลัวพนักงานได้ยิน
“ก็มึงบอกเองอ่ะ” มันตอบลอยหน้าลอยตา
“กลับบ้าน เหนื่อย” กูบอก
“ไม่เอา จะเอาอ่ะ..มึงรับปากแล้วนะ” มันรีบเดินตามกูออกมาจากร้านทันที
“ไม่มีเงิน” กูบอก
“มี” มันเถียง
“ไม่มี” กูพูด
“มี กูเห็น” มันพูดอีก
“..................” กูเงียบ  อะไรของมันไอ้มี..กูเห็นเนี้ย
“กูเห็นเหอะ อย่ามา”
“อะไร นี่มึงแอบดูบัญชีกูหรอ” กูพูดคิ้วขมวด
“เปล่าสักหน่อย ก็เห็นพอดี มึงเสือกวางไว้ทำไมล่ะ” มันพูดลอยหน้าลอยตา
“มึงเห็นอันไหน” กูถาม 
“ไม่บอก ซื้อให้เดี๋ยวนี้นะ” มันพูด
“...................” กูเงียบ  คิดหนักนิดหน่อย  เสียดายเงินอ่ะ  เพิ่งถอยเคเอสอาร์แล้วเสียเงินกับการแต่งมันไปเยอะด้วย  ไหนจะเสียไปกับไอ้ลูกหินอีก ฮื้ม..
“อยากได้อ่ะ สองคู่เลย”
“พูดเพราะๆสิ” กูพูด
“อะไรวะ มันคนละเงื่อนไขกันแล้วอ่ะ นี่มันเงื่อนไขเมื่อคืนนะ” มันพูด
“ไม่สน” กูตอบลอยหน้าลอยตาบ้าง
“พี่เมตร ซื้อรองเท้าให้สลิ่มหน่อย” กูพูดนำ
“พี่เมตรซื้อรองเท้าให้สลิ่มหน่อย” สลิ่มพูดตามทันที  กูว่ามันคงอยากได้จริงๆอะนะ
“โหย ดูถูกไปเลยอ่ะ” กูพูดเซ็งๆ  มันพูดง่ายงี้ก็ไม่หนุกอ่ะสิ
“เร็วสิ จะเอาอ่ะ” มันลากกูจะพาเข้าร้านให้ได้
“อืม ครับๆ ซื้อก็ซื้อ” กูตอบอย่างช่วยไม่ได้  สุดท้ายกูก็ต้องถอยรองเท้าหนังสองคู่นั้นให้มัน  เบ็ดเสร็จร่วมที่กูต้องจ่ายค่าตัวของสลิ่มไปทั้งหมดสี่หมื่นห้า -_- สัตว์..ใครมีให้กูกู้บ้างเนี้ย  โดนเมียดูดหมดตัวเลยห่าลาก 
“เดี๋ยวเลี้ยงเอง” มันพูดยิ้มกว้าง  หลังจากซื้อรองเท้าเสร็จมันก็ลากกูมาฟูจิต่ออีก 
“..................” กูนั่งเงียบ  ถ้ามื้อนี้มันไม่เลี้ยง  กูกะว่าจะหนีแม่งแล้วล่ะเพราะสลิ่มเล่นสั่งแต่ปลาดิบมาซะเต็มโต๊ะ  ไม่มีพื้นที่สำหรับอาหารชนิดอื่นเลยให้วางเลย..
“หึหึ” สลิ่มหัวเราะชอบใจ  สงสัยมันจะขำหน้ากูมาก
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ถ้ามึงจะเล่นกับกูแบบนี้” กูพูด  สลิ่มยังยิ้มไม่หุบ
“เอาโทรศัพท์มา โทรขอเงินน้าดีกว่า” มันแบมือขอ  กูยื่นมือถือกูให้
“โทรต่างประเทศนะ” มันบอกแล้วมันก็กดโทรศัพท์กูเหมือนเป็นคนจ่ายเงินค่าโทรเอง  น้ามันคนนี้เป็นน้องสาวของแม่สลิ่มที่ตอนนี้อยู่ที่อังกฤษกับสามีเค้า  สามีของน้าเป็นคนไทยที่ทำธุรกิจอยู่ที่ประเทศอังกฤษเลยทำให้ต้องอยู่ประจำที่อังกฤษ  อีกทั้งน้ามันมีลูกไม่ได้  ทำให้องุ่นและสลิ่มเป็นที่รักของน้ามันมาก
“แม่กาน หลิ่มอยากได้รองเท้าอ่ะ” มันพูดเปิดประเด็นใส่ปลายสายทันที  ไม่คิดจะทักทายอ้อมไปเรื่องอื่นก่อนเลย
“สองหมื่น ครับ”
“แม่โอนมาเลยนะ หลิ่มซื้อแล้ว หึหึ” มันหัวเราะ
“แม่อย่าบอกแม่ปัทนะ” แม่ปัทคือแม่แท้ๆของมัน
“ค้าบ รีบโอนมานะ..หลิ่มให้เพื่อนจ่ายให้ ค้าบ..คิดถึงครับ หวัดดีครับ” แล้วมันก็วางสายไป 
“อ่ะ” มันยื่นมือถือกลับให้กู  กูรับมาเก็บ
“หึหึ ไม่ให้หรอกนะ..จะเอาไปซื้อกระเป๋า” มันยิ้มบอก
“อืม เรื่องของมึงเหอะ” กูพูดเอือมๆแล้วแดกปลาตรงหน้าต่อ  กูกะว่าจะแดกให้แม่งจุกตายห่าไปเลยเผื่อจะทดแทนเงินที่กูเสียไปได้บ้าง
“สั่งอีกได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ” มันกวนตีนกูอีก  กูเลยจัดการเรียกพนักงานมาสั่งอาหารอีกหกเจ็ดอย่างประชดมันเพราะเสือกกวนตีนกูดีนัก  หลังจากกินกันอิ่มเรียบร้อย  กูก็โดนมันลากไปซื้อเค้ก  ซื้อผลไม้ก่อนกลับบ้านอีก  เฮ้อ..แดกได้แดกดีจริงๆ  กูละสงสัยเวลาที่มันแดกอะไรเข้าไป  อาหารมันระเหยตามรูขุมขนรึไงวะ  มันถึงได้กินได้ตลอดเวลาขนาดนี้อ่ะ

...................>>>><<<<....................

[nk23992]

น้องหลิ่มบอกว่ารักแล้ว

แต่บอกแบบนี้น่ากลัวจังเลย

น้องจินนี่แรงอ่ะ

[kazhiki]

จบจะแล้วหรือนี่ อยากให้มีต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ อยู่กันไปเรื่อยๆ 555
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่เขียนนิยายดีดีแล้วยังมีข้อคิดมาให้ได้อ่าน 
เดี๋ยวจะตามไปอ่านตอนสุดท้ายที่หน้านิยายจบแล้วแน่นอนจ้า

[DraCo_SLa13]

สลิ่มเจ๋งมาก  ดีบอกไว้แต่เนิ่นๆ

แต่หมั่นไส้เมตรว่ะ  มีการบอกกลัวใจตัวเอง ชริ

แต่พอเจอหลิ่มดูดเงินค่ารองเท้าแล้วอดสงสารไม่ได้