หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Ferfa]

โอ๊ย น่ารักตลอด

[Phantom]

สลิ่มเมาแล้วเป็นอันตรายต่อหัวใจอะ
ทั้งรั่ว ทั้งยั่ว

ชอบ 3 พี่น้องโมท เมตร มิ้ลค์จัง อบอุ่น ฮา น่ารักชมัด
ขอบคุณเบบี้ที่มาต่ออีกเรื่อย ๆ จ้า
 

[pak_kikkok]

โอ้ยย อ่านตอนนี้แล้วรักพี่โมทอ่ะ พี่ชายที่แสนดี อ่านไปก็ซึ้งไปเลย

เป็นพี่ชายที่ดีมากมายอ่ะ เรื่องน้องมาก่อนเสมอเลย รักครอบครัวมากมาย

ไม่รู้สิตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มีความรู้สึกว่าครอบครัวนี้ พี่น้องบ้านนี้รักกันสุดๆไปเลย

แบบเราชอบอ่ะ คือทุกคนเป็นห่วงกัน เข้าใจกันแบบมากๆ แล้วก็แม่บ้านนี้เข้าใจลูกแบบ

สุดๆไปเลย โดยเฉพาะเรื่องของพี่เมตรอ่ะ แบบขอให้ลูกมีความสุขก็พอไรงี้อ่ะ TT เราซึ้ง

มากเลยอ่ะ รักแม่พี่เมตรค่ะ หนูขอสมัครเป็นลูกสาวบ้านนี้ได้ไหมค่ะ ถึงแม่จะดุไปหน่อยแต่

ก็แอบใจดีตลอดเลย

พี่เมตรถึงจะเป็นแบบนี้แต่ก็

รักพี่น้องมากมาย โอ้ยแต่ตอนนี้ชอบพี่โมทอ่ะ เลิฟมากมาย (พี่เมตรขอโทษนะ เค้าขอนอกใจนิดหน่อยเองนะ อย่างอนเค้าน่ะ)

[Magis]

สลิ่มเมาแล้วรั่วมากมายอะ ขำสูดๆ

[nano]

โอ้วว นั่งอ่านสี่ห้าวันเลยอ่ะ อยากอ่านรวดเดียวแต่ทำไม่ได้
ตาช้ำหมดเลย

ขอบอกว่า สลิ่มน่ารักมาก อยากกินมั้งจังเลย ฮ่าๆ
เฮียก็นะ น่ารักได้อีก รักเมียต้องเถิดทูนอะถูกแล้ว เจ๋งๆอ่ะเฮีย

แอบสงสารทัวร์จริงๆเจอแต่ละอย่าง
บางมุมพีก็ดูรักทัวร์แต่อีกมุมเหมือนไม่ใช่สามีทัวร์เลย บางอารมณืแอบหมั่นไส้ไอคุณพี
 แต่ชอบตอนให้บัตรเครดิตอ่ะ  อยากได้มั้ง ฮ่าๆๆๆ

คู่อื่นๆก็สนุก น่ารักไม่แพ้กัน

สรุป สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก

[pak_kikkok]

ขอบอกคำเดียวว่า รักพี่เมตรมาก เขินแทนสลิ่ม

ถ้ามีคนมาจีบเป็นแบบพี่เมตรนะ รักตายเลยอ่ะ

[pak_kikkok]

ฮ่ าา า ขำพี่เมตรอ่ะ งานงอกเลย ก๊าก ก

สลิ่มจัดการสิๆ ๆ

[FanJKi]

คิดถึงเหี้ยน้อยแล้วอ่ะเบบี้จ้า 

[DasHimmel]

รักสลิ่มเมตร รักพีทัวร์ รักคุณเบบี้  รักMemorial~รักแรก รักสุดท้าย
คิดถึงด้วยค่ะ 

[iNklaNd]

อ่านยังไม่ทัน หนทางอีกยาวไกลลลลลลลลลล
ขอชมคนแต่งที่แต่งได้เก่ง เมพมากกกกกกก
แต่ละตอนยาว แถมอัพสม่ำเสมออีก 

[mamacub]

แวะมา
และรอความกรุณาจากคนแต่ง

[pak_kikkok]

พออ่านจบแล้วไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากเลย รักพี่เมตร รักสลิ่ม มากมายเลยอ่ะ แบบว่าไงดีอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในเรื่องจริงๆเลย (สมองไปละ ฮ่ าา ) แต่แบบว่าไม่อยากให้จบจริงๆนะค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วแบบว่าเรายิ้มได้ตลอดเลยอ่ะ แบบมีโมเม้นน่ารักๆเยอะมากจริงๆเลยค่ะ อ่านไปก็ขำไป แต่ละคนในนิยายอ่านแล้วแบบมีความเป็นตัวเองดีจังเลย แบบทุกคนมีมุมมองเป็นของตัวเองดีอ่ะค่ะ แล้วก็เรื่องดีแบบให้ข้อคิดเยอะมากๆ อ้ายชอบมากมาย ไม่อยากให้จบเลยคิดถึงพี่เมตรอ่ะ TT หลงรักพี่เมตรจริงจังเลย ขอตอนพิเศษอีกนะค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้นะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะค่ะ

[เบบี้]

ตอนพิเศษ6  แคร์กันเบาๆ



“เมตร..กรรไกรตัดเล็บอยู่ไหน” มันหันมาถามกูที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟา  กูหยิบกรรไกรตัดเล็บที่อยู่ใกล้มือกูให้มัน
“แตกเลยอ่ะแม่ง” มันบ่นพร้อมกับยื่นนิ้วของตัวเองให้กูดู  ปลายนิ้วของมันด้านแต่ไม่น่าจะเรียกว่าด้าน  ให้เรียกว่าแตกเลยดีกว่า  มันซ้อมกีตาร์กับไวโอลินทุกวันจนปลายนิ้วของมันแตก  พอตัดเนื้อออกไป..เนื้อที่ปลายนิ้วของมันแข็งไร้ความรู้สึกไปแล้ว
“..................” กูนั่งเกากีตาร์เล่นไปเรื่อย  กีตาร์ตัวนี้เป็นของสลิ่ม  มันเอากีตาร์โปร่ง กีตาร์คลาสสิก  กีตาร์ไฟฟ้าของมันมาจากบ้านมันมาไว้ที่บ้านกูอย่างละตัว  ตอนนี้มันมีกีตาร์ไฟฟ้าสามตัว  กีตาร์โปร่งสี่ตัวรวมตัวที่อยู่ที่บ้านกูด้วย  กีตาร์คลาสสิกอีกสองตัว  มีอิเล็กโทนกับไวโอลินขององุ่นและของมันรวมกันแล้วสามตัวพอดี  เรียกได้ว่าห้องเก็บเครื่องดนตรีของมันตอนนี้แทบระเบิดแล้ว
“เล่นดังกว่านี่หน่อยดิ” มันสั่งเพราะกูเกากีตาร์เบาเพราะอารมณ์ของกูตอนนี้กำลังอยู่โหมดสบายๆ
“หึ..” กูยิ้มส่ายหัวให้มัน  มือกูยังคงเกากีตาร์ต่อแต่ออกแรงที่นิ้วมากขึ้น  สลิ่มเลื่อนเปิดโปรแกรมอัดเสียงในโน้ตบุ๊กของมันที่มันเอาลงมาอัดเสียงกีตาร์ที่ซ้อมเมื่อกี้ทันที  กูรู้ดีว่ามันต้องการอะไร  ถ้ากูหยุดเกากีตาร์ตอนนี้กูอาจจะโดนมันเอากีตาร์ทุ่มใส่กูเป็นแน่
“...................” ตอนนี้สลิ่มนั่งอยู่บนกลองคาฮองของมันแล้วเรียบร้อย  แน่นอนว่ากลองอันนี้เป็นของมันที่เป็นเงินกูซื้อมา = =
“หนึ่ง หนึ่ง..หนึ่ง สอง” มันนับจังหวะของมันอีกครั้งเหมือนบอกให้กูขึ้นคอร์ดกีตาร์ใหม่เพื่อเริ่มเพลง
ขอบคุณ (Thank you) เพลง . Big jet plane ของ Angus and Julia Stone This Song ^^ Angus & Julia

ระหว่างที่กูร้องสลิ่มก็ร้องประสานคลอให้ตลอด  กูรู้สึกดีนะ  กูพอเข้าใจอารมณ์ของสลิ่มที่มันชอบไปเล่นดนตรีกับเพื่อนๆและชอบคุยเรื่องดนตรีกับคนที่ถูกคอ  เพราะไม่ว่าจะเริ่มดนตรีมาแนวไหนพวกมันก็เสียบร้องประสาน  เล่นกันเข้าทางได้ตลอดโดยไม่ต้องแนะกันว่าต้องทำตรงไหนยังไงบ้าง  ที่สำคัญคือมันออกมาดีซะด้วย
แต่ก่อนกูก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่  คิดแค่ว่าเล่นเพลงกับพวกไอ้ใหม่  ได้ร้องตรงนี้ก็พอ..มันโอเคแล้ว  พอมาอยู่กับสลิ่มก็เหมือนได้เรียนรู้อะไรจากมันมากขึ้นเรื่อยๆ  ว่าดนตรีควรเล่นประมาณไหน  นักร้องควรร้องประมาณไหนเพื่อที่จะทำให้เพลงนั้นลงตัวอย่างไม่วุ่นวาย  อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน  มันนึกอยากจะตีกลองอยากจะอัดเพลงมันก็ทำเลยไม่มีการบอกกล่าวกูล่วงหน้าสักคำ

กูยิ้มให้มันเพราะกูเสือกลืมเนื้อเพลง  กูไม่ค่อยได้อัดวิดิโอแบบนี้บ่อยเท่าไหร่  พอมาบันทึกไว้แบบนี้เลยทำให้รู้สึกเกร็งเหมือนกัน
กูร้องเล่นกันจนจบเพลง  พอจบเพลงกูรู้ตัวเลยว่ากูเกร็งเพราะเส้นขาแม่งคลายลงทันที  สลิ่มลุกไปเปิดรีเสียงที่อัดไว้ฟัง  กูลุกไปฟังด้วย
“รอบหน้าให้ไอ้วิทย์เล่นเม้าออแกน เฟอร์เฟ็ค” มันบอก
“ยังมีรอบหน้าอีกเหรอ นี่ก็แม่งโคตรเกร็งอ่ะ” กูบ่น
“หึ” สลิ่มหัวเราะ
“มาแล้ว!!” เสียงทัวร์ดังมาแต่ไกล
“ทำไมกูไม่ได้ยินเสียงรถกับเสียงหมากู” กูหันไปถาม
“ไอ้พีจับหมาพี่กินไปแล้วอ่ะดิ” ทัวร์ตอบเดินมานั่งลงข้างๆสลิ่ม
“ทำไรกันอ่ะ” ทัวร์ถาม
“เรื่อยเปื่อย” สลิ่มตอบ
“เหี้ยทัวร์ ห่า..มึงไม่ดูหมาวะ มันตะกายกูเนี้ย” ไอ้พีเดินบ่นหน้างอเข้ามา
“กูไม่ใช่เทศกิจ” ทัวร์ตอบหน้าเอือมผัวตัวเองเอาซะมากๆ
“ไปยัง” ไอ้พีถาม  วันนี้พวกกูนัดกันไปดูหนัง  ทัวร์โทรมาชวนสลิ่มตั้งแต่สองวันที่แล้วละ  แน่นอนว่าสลิ่มตอบตกลงเพราะว่าทัวร์บอกว่าจะเลี้ยงหนังและเลี้ยงข้าวหลังจากดูหนังเสร็จด้วย


ตื๊ด  ๆ  ๆ  ๆ


“โหล..แป๊บๆ พี่พีๆนั่งก่อนๆ” สลิ่มกวักมือเรียกให้ไอ้พีนั่งเพราะมันคงรู้สถานการณ์ว่าต้องคุยโทรศัพท์และจัดการตัวมันเองอีกนาน
“เออ เย็นนี้..ไมเพิ่งมาบอก ไอ้ห่า” สลิ่มบ่น
“แป๊บนะ ขอดูตารางงานก่อน พอดีกูเป็นเซเล็ป” สลิ่มพูดยิ้มๆทีเล่นทีจริง 
“ถุ้ยยย!!” กูได้ยินเสียงคนปลายสายลอดเข้ามา 
“กูไปดูหนังกับพี่ทัวร์เนี้ย ไปแดกข้าวต่อด้วย..ไม่นัดล่วงหน้าละครับ คุณก็รู้ว่าผมคิวเยอะ” สลิ่มพูดไปยิ้มไป  หลังจากนั้นกูก็ได้ยินเสียงปลายสายบ่นมาเป็นทาง
“พรุ่งนี้เหรอ..เออ ได้มั้ง” มันตอบ
“ก็เย็นนี้พวกพี่โปรนัดกูแดกเหล้าเนี้ย อ่าว..จริงดิ ทำไมพี่เชนไม่โทรหากูวะ” กูหันมาเก็บของจำเป็นใส่กระเป๋าเป้ของสลิ่ม
“นัดไปแล้วทำไงได้ บ้านไอ้ติสเหรอ..เออได้ เฮ้ย..มึงอย่าบอกพี่เชนนะว่าวันนี้กูแดกเหล้าน่ะ” กูเหลือบมองหน้าสลิ่มทันทีเมื่อได้ยินชื่อคู่อริ
“กูไหว..กูจะกินน้อยๆน่า เคๆ” มันพูด
“ทัวร์ อย่าไปเล่น” กูปรามทัวร์ที่มือบอนไปกดเล่นโปรแกรมเพลงที่โน้ตบุ๊กของสลิ่ม  เกิดเหี้ยอะไรขึ้นมาทัวร์ไม่โดนด่าแต่กูนี่จะโดนด่าแทนทัวร์มัน
“เออ..เจอกัน เออ..ไม่แฮงค์หรอกไอ้ห่า บอกว่าไม่เมาๆ” มันพูดแต่ปากเสือกยิ้ม 
“ไอ้เชนทำไม” กูถามทันทีที่สลิ่มวางโทรศัพท์แล้ว
“วางแระ” สลิ่มหันไปบอกทัวร์โดยที่ไม่สนใจเลยว่ากูได้ถามอะไรมัน
“ไปแต่งตัวก่อน” มันพูดอีก
“ไอ้เชนทำไมไอ้หลิม” กูเค้นถามอีกครั้ง
“ขอไปแต่งตัวแป๊บนึง เดี๋ยวมา” มันพูดจบก็วิ่งออกจากห้องหนีกูไปเลย
“กวนตีนดีฉิบหาย” กูบ่น  ไอ้พีกับทัวร์อมยิ้ม
“พี่เมตร” ทัวร์เรียกเสียงอ้อนขึ้นมานั่งข้างๆกู
“คิดถึง” มันบอก
“หึ..” กูยิ้มให้  ไอ้พีนั่งหน้าเฉยไม่แสดงอาการอะไร
~ส่งแม่นางอี้เฟยมา~ 
“....................” พวกกูเงียบตามองไปที่โทรทัศน์ที่อยู่ด้านหน้า 
~ถ้าอยากได้ ก็ข้ามศพข้าไปก่อน~ 
“หึ..ไอ้เหี้ย” กูกับไอ้พีขำออกมาพร้อมกับหลังจากดูโฆษณาจบไป 
“ส่งทัวร์มา” กูพูดมองไอ้พี  ที่จริงกูรู้แล้วแหละว่าไอ้พีจะตอบว่ายังไงแต่กูอยากแกล้งทัวร์มันเล่นก็เท่านั้น
“เอาไป..ไม่ต้องเสือกเอามาคืนล่ะ” ไอ้พีตอบยิ้มๆ
“ไอ้บ้า” ทัวร์ว่าหน้างอนๆใส่
“เกาะอยู่ได้เนี้ยอะไรห๊า” กูขยับแขนเพราะทัวร์มันกอดแขนกูแน่น
“ก็คิดถึงอ้า” พวกกูนั่งรอสลิ่มอยู่สักพัก
“ไปยัง” สลิ่มเดินเข้ามาพร้อมกับชุดครบเครื่อง
“คนเค้ารอมึงแหละไอ้หลิ่ม” ไอ้พีว่า
“อารายอ่ะ” สลิ่มทำเสียงงอนใส่ไอ้พี  ไอ้พีลุกขึ้นยืนเดินออกไปพร้อมกับสลิ่ม  ส่วนกูเลยต้องเอาปลิงที่อยู่ข้างๆนี่เดินออกไปด้วยกัน  เราออกเดินทางกันโดยรถของไอ้พีโดยเจ้าของรถมันเป็นคนขับ  กูนั่งหลังกับเมียกู  ให้ทัวร์นั่งหน้ากับผัวมันไป


...................
...................


“คู่นี้หรือคู่นี้ดีวะ เลือกให้หน่อยดิ” กูถามสลิ่ม  เพราะกูไม่สามารถตัดสินใจได้สักที  นั่งเพ่งสองคู่นี้มานานละ  มันละสายตาจากรองเท้าบูทหนังตรงหน้ามาสนใจกู
“....................” มันเหลือบตามองสลับไปมา
“แฮะๆ” แล้วมันก็หัวเราะให้กู
“มึงเลือกไม่ได้ใช่ไหม” กูถามขำๆ
“งั้น..เอ่อ คู่นี้ อืม..คู่นี้แหละ” มันชี้ไปที่รองเท้าที่หนังน้ำตาลเข้มสลับน้ำเงิน
“งั้นเอาคู่นี้ ไซด์นี้เลยครับ” กูบอกพนักงานแล้วยื่นบัตรเครดิตให้ 
“กูก็อยากได้บ้างอ่ะ” สลิ่มพูดทำปากเบะใส่กู
“พ้อยของเดือนนี้มึงใช้หมดแล้วสลิ่ม” กูบอกหน้าเรียบนิ่ง  เมื่อต้นเดือนกูซื้อรองเท้ากับเสื้อผ้าให้มันเสียเงินไปหลายอยู่ 
“อยากได้อ่ะ” มันร้องอีก
“ต้นเดือนเสือกใช้เงินเยอะทำไมล่ะ” กูเอานิ้วดันหน้าผากมันเบาๆแล้วเดินหนีไปหาไอ้พีกับทัวร์ที่กำลังนั่งลองรองเท้าอยู่
“เอาคู่นี้..นี้ แล้วก็คู่นี้ครับ” ไอ้พีชี้รองเท้าทีสามคู่ทำเอาพนักงานยืนงง
“..................” ทัวร์นั่งยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นมากอดแขนกูอีก 
“อย่าให้กูทาย” กูพูดเพราะพอจะเข้าใจสถานการณ์   หลังจากซื้อรองเท้าเสร็จพวกกูเดินกันช็อปปิ้งกันต่อจนเกือบสองชั่วโมง  เรียกว่ามีถุงของๆตัวเองถืออยู่ในมือกันทุกคน
“พี่ทัวร์ ไปดูนาฬิกากัน” สลิ่มพูดขึ้น
“ไปดูนาฬิกา” ทัวร์หันมาพูดเหมือนสั่งพวกกู
“ปวดตีน” ไอ้พีกระแทกเสียงตอบทัวร์
“ไปหาที่นั่งก่อน ตามมาแล้วกัน” กูบอกทัวร์เพราะกูเองก็ปวดขาแล้วเหมือนกัน
“อื้มๆ” ทัวร์พยักหน้าตอบ  กูกับไอ้พีเดินหาร้านที่ถูกใจมาเรื่อยเปื่อยแต่ก็ยังไม่เจอร้านที่ถูกใจสักที 
“ไรวะ” ไอ้พีพูดลอยๆ  พวกกูมองไปที่บูทงานงานหนึ่งที่กำลังจัดแสดงอยู่  สายตาของทั้งกูและไอ้พีกำลังจับจ้องไปที่บนเวที
“หนุ่มๆคะ ทดลองชิมผลิตภัณฑ์ของทาง.............ก่อนไหมคะ ลองได้ค่ะ ฟรีค่ะ” พนักงานสาวสวย หุ่นดีสี่ห้าคนกำลังล้อมกูกับไอ้พีอย่างที่กูสองคนไม่ทันตั้งตัว
“ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” กูยิ้มแหยๆให้แล้วรีบถอยหลังปลีกตัวออกมาอีกด้าน  แต่ไอ้เหี้ยพีเสือกแถเข้าไปในกลุ่มพวกเธอพร้อมกับทำท่ายิ้มแบบนิ่งๆสไตล์มัน  ซึ่งกูรู้ดีว่าสิ่งที่พวกเธอทำอยู่นั้นเข้าทางมันเลยเพราะมันชอบ   กูยืนรอไอ้พีอยู่เกือบสิบนาที  มันเดินยิ้มหน้าบานมาหากู
“มีแฟนแล้ว” มันพูดบอก  กูยิ้มส่ายหัวให้มัน
“น่ารักอ่ะ” มันบอก
“น่ารักไปเหอะมึง” กูเตือนมัน  กูกับไอ้พีหันไปสนใจบนเวทีอีกครั้งเพราะตอนนี้มีทีมเต้นทีมใหม่ขึ้นมาเต้น  แดนเซอร์ผู้ชายสี่ห้าคนที่เต้นโชว์อยู่บนเวทีหุ่นดีมากจนทำให้กูกับไอ้พีละสายตาออกมาไม่ได้
“....................” กูยิ้มให้คนบนเวทีเพราะน้องแดนเซอร์คนนึงหันมาสบตากับกูพอดี
“เค้ายิ้มให้กู” ไอ้พีพูด
“เค้ายิ้มให้กู” กูย้อน
“ตีน” มันตอบ  กูกับมันขำพร้อมกัน
“....................” กูกับไอ้พีเงียบลงอีกครั้ง
“แข็งยัง” กูแกล้งถามไอ้พีเพราะเมื่อกี้น้องแดนเซอร์เสือกเต้นท่าที่ทำให้พวกกูคิดไปไกลแล้ว
“หึ..จะเหลือเหรอ” มันย้อน  กูหันไปมองหน้ามันก็ต้องหัวเราะออกมาอีก
“ขอเบอร์ก่อน” มันบอก
“เฮ้ย ไอ้พี” กูรั้งแขนมันไว้
“เออ มึงอย่าไปบอกมันดิ” มันตอบเหมือนมันจะอ่านความคิดกูออก  แดนเซอร์ด้านบนลงไปทางด้านหลังเวทีแล้ว
“ไอ้พี มึงเอาจริงเหรอวะ”
“เออ ไอ้เหี้ย..เดี๋ยวมา” มันสะบัดแขนตัวเองจนหลุด  เดินหนีกูไปทันที 
“เหี้ยละไง” กูหันหลังกลับไปมองรอบตัวเพราะรู้สึกระแวงขึ้นมา  และก็ต้องพบกับทัวร์กับสลิ่มที่ยืนมองกูอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  กูฉีกยิ้มให้มันสองคนแล้วรีบเดินไปหา
“ไอ้พีไปไหน” ทัวร์ถามหน้านิ่ง  ถ้าให้กูเดาในแง่ร้าย  กูว่ามันคงเห็นสถานการณ์หมดแล้ว
“ไป..เอ่อ ไปเข้าห้องน้ำ” กูตอบ
“มึงเห็นพี่ทัวร์มีเขาเหรอ” สลิ่มพูดขึ้นเสียงกวน
“เออ ทัวร์ไม่ใช่ควายนะ” ทัวร์พูดกระแทกใส่หน้ากูแล้วเดินงอนหนีกูไปเลย  สลิ่มกลอกตาไปมาแล้วยักคิ้วให้
“ไอ้ฟายเอ๊ย” มันว่าแล้วเดินตามทัวร์ไปด้วยอีกคน  กูยืนงงอยู่สักพักไอ้ห่าพีก็ยิ้มหน้าบานกลับมา  กูได้แต่นึกในใจว่า “ยินดีด้วยเหอะมึง” แต่ไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้นเพราะรู้สึกหมันไส้มันขึ้นมา
“พวกมันมายัง” ไอ้พีถาม
“ไปนู่นแล้ว” กูบอกแล้วเดินนำออกมา 
“....................” สถานการณ์บนรถช่างเงียบเฉียบต่างจากตอนขามา  ทัวร์กับสลิ่มไม่ได้ออกอาการแสดงว่ารู้เห็นกับพฤติกรรมของไอ้พีแต่อย่างใด  แต่ที่แปลกและกูคิดว่าไอ้พีคงสังเกตได้แล้วก็คือตอนนี้กูนั่งข้างคนขับแทนทัวร์  ส่วนทัวร์นั่งอยู่ด้านหลังกับสลิ่ม  กูหันกลับไปมองด้านหลังอีกทีก็เห็นว่าทัวร์นอนหนุนตักสลิ่มไปแล้ว 
“เมตร วันนี้ไม่ต้องไปร้านแระเหอะ” สลิ่มพูดขึ้น
“ไม” กูถาม
“กูเมื่อย เหนื่อย..บอกให้พี่มาแดกที่บ้านนี่เหอะ” มันบอก
“อืม ไงก็ได้..” กูบอกเพราะพรุ่งนี้กูไม่มีเรียนทำอาหารและไม่ต้องไปติดต่อเรื่องงานให้พ่อ  สรุปว่ากูว่างทั้งวัน 
“....................” พอมาถึงที่บ้านกู  ทัวร์ก็ยังไม่ยอมคุยกับไอ้พีอยู่ดี  อยู่ๆสถานการณ์ตรงนี้ก็เงียบไป  สลิ่มเหลือบมองตากู  ทัวร์กับไอ้พีนั่งเงียบ
“เขียนของที่จะซื้อดีกว่า จะได้ให้ไอ้มิ้วค์ออกไปซื้อ” กูบอก  สลิ่มพยักหน้าแล้วลุกตามกูมาที่โต๊ะ  ทัวร์กับไอ้พียังนั่งอยู่ที่โซฟาอย่างเดิม 
“เป็นเหี้ยไรเนี้ย” ไอ้พีเปิดประเด็นจนได้  กูคิดว่ามันคงรู้สึกรังสีจากทัวร์แล้วแหละ
“.....................” ทัวร์เงียบล้มตัวลงนอนบนโซฟา
“เหี้ยไรของมึง” ไอ้พีมองตาขวางไปที่ทัวร์
“อย่าเทาะกัน” กูปรามก่อน
“ลุกเอามือถือไปชาร์ตแบตให้กูหน่อยดิ” ไอ้พีพูด  แต่ทัวร์ยังนอนนิ่งไม่พูดตอบโต้อะไร
“ทัวร์!” ไอ้พีขึ้นเสียง
“เป็นเหี้ยไรวะห๊ะ” ไอ้พีลุกขึ้นยืนเดินไปหาทัวร์ที่นอนอยู่
“เจ็บ” ทัวร์ร้องเพราะโดนไอ้พีดึงแขนขึ้นไป
“จิ้ ปล่อย”
“เอ้..เจ็บนะ ปล่อย..พี่เมตร” ทัวร์ร้องเรียกคงเพราะมันโดนไอ้พีบีบแขนแรงมากกว่าเดิม
“ไอ้พี มึงก็เบาๆหน่อยดิว้า..นู่นก็แรง นี่ก็แรง..ชอบจริงๆความรุนแรงเนี้ย” กูยิ้มแซวมัน
“....................” ไอ้พีเงียบไปแล้วปล่อยแขนทัวร์ลง
“มึงไม่พูด มึงก็ไม่ต้องอ้าปากพูดเลยนะ..อมขี้ปากให้น้ำลายบูดไปเลย” ไอ้พีพูดว่าทำเอาสลิ่มแทนกลั้นขำไว้ไม่อยู่ 
“....................” ทัวร์เงียบ  ลุกขึ้นยืนเดินหนีออกจากห้องไป  ไอ้พีหันมามองหน้ากูสองคน
“เหี้ยไรของมันวะ” มันถามเหมือนต้องการคำตอบจากกู
“มันจะดีมาก ถ้าพี่ไม่ขอเบอร์คนบนเวทีนั่นอะนะ” สลิ่มยิ้มตอบ
“อ่ะ..” ไอ้พีอ้าปากค้าง  กูกับสลิ่มพยักหน้าพร้อมกัน
“งานเข้ากูอีกแระ” ไอ้พีบ่นเกาหัวตัวเองพร้อมกับยิ้มอย่างเซ็งๆ  มันเดินออกจากห้องไป 
“จะขี้หึงไปไหนวะ” สลิ่มพูด
“มากอ่ะ” กูตอบ  ทั้งกูและมันเข้าใจตรงกันหมายถึงทัวร์มันนั่นแหละ 
กูกับสลิ่มนั่งเขียนรายการอาหารกับของที่ต้องซื้อกันต่อ  วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้ใหม่แต่เสือกเหมากันมาจัดที่บ้านกูเพราะบ้านไอ้ใหม่แม่มันดุมาก  กูออกไปซื้อของกับไอ้มิ้วค์ตอนเย็น  ปล่อยให้สลิ่ม  ทัวร์และไอ้พีอยู่เฝ้าบ้านกันไป  แน่นอนว่าเมื่อกี้ไอ้พีทำการออดอ้อนเมียมันจนสามารถทำให้ทัวร์หายโกรธได้สำเร็จ


..................
..................

[เบบี้]

“ไอ้แสรด..กร๊าก” เสียงดังเฮฮาดังลั่นบ้านกู  ตอนนี้เวลาเกือบตีสอง  ตอนนี้เต็มไปด้วยกู สลิ่ม ไอ้โมท ไอ้พี ทัวร์ที่นั่งเกาะผัวมันอยู่ข้างๆ ไอ้ใหม่ ไอ้โปร ไอ้ดิว ไอ้อาร์ม ไอ้แสตมป์ ไอ้เย็นและไอ้ตอง
“พี่โมท..พี่โมท!” พวกกูหันไปมองหน้าไอ้มิ้วค์กดดันมันเพราะเสือกมาขัดขวางความสุขพวกกู
“เบาๆหน่อยได้ไหมพี่ เดี๋ยวข้างบ้านก็โทรแจ้งตำรวจหรอก” ไอ้มิ้วค์ว่าคิ้วขมวด
“กร๊ากกกกกกกกกกกก” พวกกูฮาออกมาพร้อมกันไม่สนใจมัน
“เฮ้ยๆ ไอ้ห่าพวกนี้” ไอ้โมทปรามพวกกูทันที
“ถ้าไม่มีอะไรมิ้วค์ขึ้นไปนอนแระนะ แล้วก็หยุดหอนกันสักที..สงสารข้างบ้าน” ไอ้มิ้วค์ว่าเสร็จก็เดินสะบัดตูดไป
“ไอ้สาดดดด” สลิ่มว่าไล่ตูดไอ้มิ้วค์  มันเมาจนแทบจะยกหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว 
“เออ กูไปนอนแระนะ” ไอ้พีพูดขึ้น
“เอ้าไอ้ห่าพี่พี” สลิ่มพูดกระชากเสียง
“หึหึ” ไอ้พีหัวเราะ
“จะรีบไปหนายครับพี่”
“กูจะไปนอน ไอ้สัตว์..เมาแล้วหุบปากไปเลย พูดมากฉิบหายมึงอ่ะ” ไอ้พีว่ายิ้มๆ
“กูนอนห้องมึงนะ” ไอ้พีหันมาบอกกู  กูจิกผมมันให้เอาหน้าเข้ามาใกล้กู
“นอนได้..แต่จะล่อกันบนเตียงกูไม่ได้ เมียกูถือ..มันไม่ชอบให้ใครมาทำทับที่มัน” กูกระซิบบอก  ไอ้พียิ้ม
“เดี๋ยวกูล่อมันที่พื้นก็แล้วกัน พอตอนนอนกูจะขึ้นไปนอนบนเตียง” ไอ้พียักคิ้วตอบ  กูยิ้มให้มัน
“กูพูดเรื่องจริงครับผม มันหวงห้อง..ดังนั้น ทำอะไรช่วยสงสารร่างกายกูนิดนึง” กูบอกไอ้พี  ที่จริงกูกับไอ้พีเป็นคนง่ายๆทั้งคู่  กูกับมันเวลาพาเด็กไปซั่มกันแต่ก่อนก็ยังไงก็ได้  เตียงใครก็ได้  ขอให้มีที่ก็พอ  แต่ตั้งแต่กูมีสลิ่มและพอมันมาอยู่บ้านกู  จากที่ห้องกูที่เคยเป็นห้องของกู  ตอนนี้กลับกลายเป็นห้องของมันไปแล้ว  ซึ่งหมายความว่า..มันคงลืมไปเลยว่าห้องนอนนั่นเป็นห้องนอนของกูแหละนะ  เหอะๆ
“จะไปหนายยยย” สลิ่มกอดขาไอ้พีไว้ทันทีที่ไอ้พีลุกขึ้นยืน
“หึ ไอ้เหี้ยหลิ่ม ปล่อยกู..กูจะนอน” ไอ้พีว่าพร้อมกับพยายามดึงขาตัวเองออก
“เอ้..อย่าห่มผ้าห่มสลิ่มด้วย ไอ้ห่าพี..พี่พี อ่ะ” มันโวยวายไม่เป็นคำพูด  แต่ไอ้พีเดินหนีมันไปแล้ว
“เอิ้ก” กูกับไอ้แสตมป์เรอพร้อมกัน  เมาฉิบหายไอ้เหี้ย..
“กูไปนอนแระ พวกมึงก็เบาเสียงหน่อย กูขี้เกียจเคลียร์กับตำรวจ” ไอ้โมทบอกและลุกไปพร้อมกับขวดเบียร์ในมือของมัน 
“...................” กูนั่งมองสลิ่มที่กำลังกระดกเหล้าแบบเพียวๆอย่างไม่ยั้ง 
“แออออออ~~ ซีด..ฮ่าๆๆๆ” พอมันแดกเข้าไปเสร็จก็เสือกทำท่าพอใจพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างกับคนเมากัญชา
“ถ้าจะบาดคอกูขนาดนี้ วันหลังกูจะไม่ซื้อมึงแระนะ..แดกทีไร เมาทุ๊กที” มันบ่นมองขวดเหล้าของมัน   พวกกูได้แต่นั่งขำ
พวกกูนั่งแดกเหล้ากันต่อเกือบตีสาม  ไอ้โปรกับไอ้ใหม่เจ้าของจานวันเกิดสลบข้างวงเหล้าไปแล้วเรียบร้อย  ตอนนี้เหลือแค่กู ไอ้ดิว สลิ่ม  ไอ้แสตมป์  ไอ้เย็นและไอ้ตอง  กระดกกันไปกระดกกันมา..ไอ้เย็นกับไอ้ตองก็ยกธงขาวทิ้งพวกกูไว้กลางทาง
“นอนหนีกูกันหมด ใครแม่งบอกว่าจะแดกวะ” กูบ่น
“เอิ้กกก” กูกับสลิ่มเรอมองหน้ากัน  เป็นอย่างนี้ทุกที  กูอ่ะไม่ค่อยจะอยากกินเท่าไหร่หรอก  แต่ชอบมีพวกเหี้ยมาชวนให้กูแดก  ซึ่งพอแดกทีไรพวกมันสลบหนีกูกันหมดตลอด  ไม่เคยอยู่กันตลอดรอดฝั่งหรอก
“อึก..” ไอ้ดิวทำท่าผะอืดผอมขึ้นมา
“ไอ้สัตว์ อย่ามาอ้วกแถวนี้นะมึง..ไอ้ห่ามิ้วค์เอากูตาย” กูบอกก่อน
“ด้อนโนว์ ว้อทยูลุกกิ้งฟอร์” สลิ่มร้องเพลงเสียงดังตามดนตรีที่มันกำลังเปิดอย่างไม่สนใจใคร   ไอ้ดิวตะเกียดตะกายตัวกูเหมือนจะให้กูพามันไปอ้วกให้ได้
“ฮื้ออออ..เมตร” ไอ้ดิวล็อกคอกูเข้าไปกอดอีก
“ไอ้เหี้ยดิว อย่ารั้งกู” กูบอกเพราะกูมึนมากๆเลยตอนนี้  จะนั่งทรงตัวไม่อยู่ๆแล้ว 
“ถุงไปไอ้เหี้ย” กูหยิบถุงใกล้มือให้มัน  ไอ้ดิวรับไปจัดการตัวเองทันที
“อื้อออ..เมตร” สลิ่มเรียกเริ่มคลานนอนลงที่พื้น
“ปวดฉี่” มันบอก  กูกระดกเบียร์เข้าปากนั่งมองสภาพมัน
“กูปวดเฉ่!” มันพูดอีก
“อึก..อื้อ” สลิ่มพยายามลุกขึ้นยืนแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล  มันกลับนั่งลงอย่างเดิม
“หึ..” กูกับไอ้แสตมป์ขำพร้อมกัน  เพราะสลิ่มมันคลานเพื่อพยายามเอาร่างกายของตัวเองไปฉี่ให้ได้  สลิ่มคลานไปเรื่อยๆ  มันไม่ได้คลานไปทางห้องน้ำ  กูสงสัยว่ามันจะไปไหนของมันแต่กูก็ไม่ตามไปเพราะกูลุกไม่ไหวจริงๆ  ถ้าขยับตัวมากกว่านี้กูอาจจะอ้วกตามไอ้เหี้ยดิวไปก็ได้  แต่กูต้องการนั่งแดกต่อดังนั้นเช้านี้ยังอีกยาวไกล
“หึ..กลับมาแว้ว” มันคลานยิ้มกลับมาแล้วทิ้งตัวลองนอนบนพื้น
“มึงไปเยี่ยวไหนมา” ไอ้แสตมป์ถาม
“ไม่รู้” สลิ่มตอบยิ้มๆ  มันหยิบขวดเหล้าไปนอนซด  เหล้าหกรดเสื้อมันจนเปียกไปหมด  กูหันไปมองไอ้ดิวอีกทีมันนอนสลบไปแล้วเช่นกัน  ตอนนี้ในห้องนั่งเล่นกูเหมือนมีซากศพตัวเหี้ยอะไรสักอย่างอยู่เต็มห้องกูไปหมด  ไม่กี่นาทีผ่านไปไอ้แสตมป์ก็ล้มตัวลงนอนที่ปลายตีนสลิ่มไป
“อะไรวะ..อ่อนว่ะ” สลิ่มบ่นแล้วลุกขึ้นนั่งหยิบเบียร์ที่ไอ้แสตมป์กินเหลือไว้เมื่อกี้มากระดกเข้าปากหมดขวด
“อึก..” มันสะอึก
“อ้วก” มันพูดมองหน้ากูตาลอย  กูยิ้ม  สลิ่มรีบคลานออกจากห้องไปอีกครั้ง  กูลุกขึ้นยืนเดินโซเซไปตรงโซฟา  กูดันโต๊ะตรงกลางออกแล้วล้มตัวนอนเพราะตรงนี้เป็นพื้นพรม  ตอนนี้กูแค่ต้องการที่นอนที่พออุ่น  เพราะกูไม่มีเรี่ยวแรงจะไปหาที่นอนหรืออะไรแล้ว  แรงจะเอาตัวเองขึ้นไปบนห้องยังไม่ไหวเลยเหอะ  แสรด
“เมตร..เมตรไปไหน” กูได้ยินเสียงแว่วๆ 
“อยู่นี่” กูตอบเสียงเบา  สักพักสลิ่มก็คลานมาหากู  กูลืมตาขึ้นมองเห็นมันหยิบผ้าห่มผืนประจำที่มันชอบเอามาห่มตอนนอนดูหนังในห้องนั่งเล่นมา 
“......................” มันมองซ้ายมองขวา  กูไม่รู้ว่ามันมองหาอะไร 
“นอนนี่มา หนาว” กูบอกแล้วกางแขนบอกให้มันมานอนหนุนแขนกู  มันคลานเข้ามาแล้วล้มตัวนอนข้างๆกูแล้วเอาหัวหนุนแขนกู  กูสองคนพยายามกระพือผ้าห่มเพื่อให้ห่มตัวกูได้ทั้งสองคน 
“..zZzz zz..” ราตรีสวัสดิ์  ประมาณเวลาน่าจะเกือบๆตีสี่ =v=


...................
...................


ตื๊ด ๆ  ๆ  ๆ

ตื๊ด  ๆ  ๆ  ๆ

“พี่สลิ่ม..พี่สลิ่ม” กูพยายามลืมตาขึ้นมอง  แต่หนังตาหนักมากๆจนไม่สามารถลืมขึ้นมองได้
“พี่สลิ่มโทรศัพท์”
“อื้อ” กูรู้สึกได้ว่าตัวกูโดนกอดแน่นกว่าเดิม  กูเลยพลิกตัวกอดมันตอบ 
“อืมหืม..ไอ้คู่ผัวเมียนรก! สลิ่ม..โทรศัพท์  ไอ้เขตโทรมาเป็นสิบสายแล้ว” กูกับสลิ่มลืมตาขึ้นมองทันทีเพราะไอ้โมทพูดเสียงดังมากๆ
“อาราย ไม่ร้าบ” สลิ่มตอบงัวเงีย
“เฮ้ย..ไอ้เขตเหรอ” อยู่ๆมันก็สะดุ้งลุกขึ้นนั่ง
“กี่โมงแล้วอ่ะ” สลิ่มถาม  กูนอนมองมันเพราะไม่เข้าใจว่ามันเป็นเหี้ยอะไร
“สิบเอ็ดโมง” ไอ้มิ้วค์ตอบ
“ฉิบหายแล้ว” สลิ่มพูดเสียงสูงแล้วรับโทรศัพท์มาจากมือไอ้มิ้วค์แต่ก็ยังไม่กดรับ
“อ่ะฮื้ม” มันกระแอมคอแล้วกดรับสาย
“ฮะ..ฮัลโหล” สลิ่มพูดกับปรายสาย
“หื้อ..ไม่เมา” มันบอก
“.....................” หลังจากนั้นไม่รู้ว่าไอ้เขตว่ายังไงบ้างเพราะสลิ่มเงียบไปเลย
“โหยยย เออ..กูเมา เมามากด้วย..ไปไม่ทันแล้วแหละ กูยังไม่ได้ทำเหี้ยไรเลย ที่จริงกูยังไม่ตื่นหรอกถ้ามึงไม่โทรมาเนี้ย” สลิ่มพูด
“บอกพี่เชนไปว่าเดี๋ยวไปหาวันพรุ่งนี้ อืม..พวกมึงมาหากูที่บ้านเหอะ กูไปไม่ไหวอ่ะ” มันบอก
“ก็บอกไปว่ากูท้องเสีย เออ..อย่าบอกนะเว้ย บอกไปว่าวันนี้ขอคุยกันเรื่องเพลงที่เลือกก่อน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาวิดีโอไปให้”
“เออๆ อื้ม..เค มาเลยก็ได้..เออ ขอโทษ ค้าบ..ค้าบ” มันตอบเสียงอ้อนแล้ววางสายไป 
“ฮึ..มึงอ่ะ ไม่ห้ามกู” มันหันมาค้อนแต่ก็ล้มตัวลงเอาหัวมาหนุนที่พุงกูอย่างเดิม  กูไม่ตอบเพราะตอบไม่ไหว
“ไอ้เชนทำไม ตั้งแต่เมื่อวาน..มึงยังไม่ได้เล่าเลยนะ” กูพยายามเค้นเสียงพูดออกมา  เสียงค่อนข้างเครืออยู่ในลำคอ
“อึ..เดี๋ยวค่อยอธิบายทีหลังได้ไหม ขี้เกียจพูด” มันบอก
“.....................” กูเงียบเพราะขี้เกียจพูดเหมือนกัน
“ไอ้เหี้ยไหนแม่งเยี่ยวรดกล้วยไม้กูวะ!!” เสียงไอ้โมทโวยวายอยู่ที่หน้าบ้าน
“หึ..หึหึ” สลิ่มหัวเราะอยู่บนตัวกู  กูเอามือตีหัวมันเบาๆ
“น่าจะเป็นเค้าเอง” มันพูดทำเอากูกับไอ้มิ้วค์อมยิ้ม
“มิ้วค์ทำข้าวต้มปลาไว้ให้ ใครตื่นแล้วก็มากินได้เลยนะพี่..แล้วยาแก้แฮงค์ล่ะก็บริการตัวเอง อยู่บนโต๊ะ” ไอ้มิ้วค์พูดเหมือนบอกทุกคนที่นอนตายอยู่ในห้องนี่  กูกับสลิ่มหลับกันต่อจนประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบ้าน 
“อื้มหืม..กูไม่เมาหรอก เออน่า..กูไม่เมา” ไอ้เขตยืนพูดอยู่ที่ปรายตีนพวกกู
“หึหึ” สลิ่มหัวเราะยิ้มตอบ  ไอ้วิทย์กับไอ้เวและเชลโลเดินมานั่งที่โซฟา  มันยกมือไหว้กู  กูได้แต่พยักหน้าตอบ
“ไอ้เหี้ยที่ไหนพูดวะ” ไอ้เขตพูด
“อ้า..เพื่อนเขต อย่าว่าเพื่อนสิ” สลิ่มลุกขึ้นคลานเข้าไปเกาะขาไอ้เขตไว้  ไอ้พีกับทัวร์เดินเข้ามา  ไอ้พีเดินมาแล้วนอนลงที่โซฟาตัวที่อยู่ข้างๆกู 
“โหสลิ่ม เมื่อคืนกี่โมงน่ะ” ทัวร์ทัก
“ไม่รู้” สลิ่มตอบ 
“มึงลุกไปจัดการตัวเองเลยนะ จะได้มาคุยกัน” ไอ้เขตพูด
“ลุกไม่ไหว ไม่มีแรง จะพูดยังจะไม่ไหวเลย” สลิ่มเงยหน้ามองเพื่อนมันเหมือนอ้อนวอนอะไรสักอย่าง
“มา..เดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ” ทัวร์ผายมือมาให้สลิ่ม
“ส้นตีน” กูพูดว่าและได้ยินเสียงไอ้พีหัวเราะอยู่ข้างๆ
“สลิ่มยืนเฉยๆ พี่จะทำให้ทุกอย่างเลย” ทัวร์พูด  สลิ่มนั่งยิ้ม
“ไม่เอาหรอก..เขิน” มันยิ้มพูด  กูเอาตีนไปถีบเมียตัวเองเพื่อเตือนสติกับคำพูดของมันเพราะฟังดูทะแม่งๆละ
“ไปเร็วๆ วันนี้กูมีสอนแซก” ไอ้เขตบอกแล้วเอาตีนเขี่ยๆเพื่อนตัวเอง
“เออออ” สลิ่มตอบเสียงยานคาง  มันพยายามพยุงตัวเองขึ้นแล้วเดินไป  กูลุกขึ้นไปนอนบนโซฟาเพราะจะได้ให้พวกไอ้เขตได้คุยกันได้สะดวก  กูไม่รู้ว่ามันจะคุยกันเรื่องอะไรเพราะสลิ่มไม่ได้บอกกู  กูคิดว่าถ้าเกี่ยวข้องกับไอ้เชนก็คงไม่พ้นเรื่องดนตรี   
“พวกมึงจะไปไหนกัน” กูถาม  พวกไอ้เขตหันมามองหน้ากู
“อ่าว ไอ้หลิ่มไม่ได้บอกพี่เหรอ” ไอ้เขตถาม
“อย่าเสือก” อยู่ๆสลิ่มก็เดินเข้ามาพูดดักไว้  กูหันไปมองมองตาขวางใส่มัน 
“ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวบอกอ่ะ” มันทำหน้าหงุดหงิดเดินมานั่งลงบนพื้นด้านหน้ากู  กูยังคงจ้องมันนิ่งๆ 
“นั่ง..คุยเลย กูจะได้นอนต่อ” สลิ่มสั่งไอ้เขต  ไอ้เขตนั่งลง  เชลโลเลื่อนตูดจากบนโซฟาลงมานั่งบนพื้นเสมอไอ้เขตกับสลิ่ม 
“ว่าไงบ้าง” สลิ่มถาม
“ขึ้นเวทีสามเพลง บันทึกอคูสติกอีกเพลงนึง ทั้งหมด..สามสิบวง พี่เชนส่งสอง..ก็มีเรากับวงไอ้เจ๋ง เห็นว่ามหาลัยMส่งไปวงเดียว ญี่ปุ่นก็สี่วงเข้าไปแล้ว มึงต้องการรู้อะไรล่ะ” ไอ้เวพูดมองหน้าสลิ่ม
“กูไม่แคร์หรอก วงจากประเทศไหนก็ช่างหัวแม่งดิ กูได้ไปเล่นก็พอแระ” สลิ่มพูด
“วง..................มาร้องปิดด้วยว่ะ” ไอ้วิทย์ยักคิ้วยิ้มบอกถึงวงนักดนตรีวงร็อกชื่อดังจากอังกฤษ
“นั่นแหละเหตุผลที่กูต้องการไป คึคึ” สลิ่มหัวเราะยักไหล่ประกอบ
“ต้องรีบส่งเพลงให้พี่เชนคืนนี้ เพราะแต่ละวงเพลงต้องไม่ซ้ำกัน มึงเลือกไว้ยังล่ะ” ไอ้เวถาม
“ก็..แล้ว มึงอ่ะ” สลิ่มหันไปถามไอ้วิทย์ 
“กู เอ่อ..ที่พวกกูลิสต์มา” ไอ้วิทย์ยื่นกระดาษให้  สลิ่มเอาไปอ่าน 
“เอาRock an’Roll Queenละกัน..กูว่ามีคนเอาแน่อ่ะ แต่ลองให้พี่เชนยื่นไปก่อน ถ้าเพลงนี้ไม่ทันค่อยว่ากันอีกที” สลิ่มถาม  พวกมันพยักหน้าตอบ
“Don’t sit down กับ If you were กูชอบแนวกีตาร์นะ แต่กูว่า If you were มันเบาไป..ส่วน Don’t sit down เด่นทุกตัว มึงร้องไหวไหม” ไอ้วิทย์ถาม
“แป๊บ” สลิ่มพูดแล้วนิ่งไปเหมือนขอใช้เวลาคิด
“ที่จริงร้องมันไม่มีเหี้ยไรเลยนะเว้ย แต่..” สลิ่มพูดทิ้งไป
“กูว่า I bet you look good..โซโล่ลายมันสวยกว่าว่ะ มึงคิดว่าไงอ่ะ..เออใช่ If you were ดนตรีเด่น กีตาร์เด่น..แต่กูว่ามันโชว์เอฟเฟคกีตาร์มากไปรึเปล่าวะ อืม..แต่ I bet you look ดนตรีมันระนาบเดียวเกินไป แถมร้องยากด้วย..มีเหี้ยไรพอดีให้กูบ้างป่ะเนี้ย” สลิ่มบ่น
“.....................” พวกมันเงียบไป  ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน
“โล่ว่า If you were ดีกว่า..พี่สลิ่มไม่ต้องเหนื่อยด้วย โชว์กีตาร์อย่างเดียวอ่ะ” เชลโลพูด
“เออ กูก็ชอบIf you were” ไอ้วิทย์ยิ้มตอบ
“เมื่อวานกูดูวิดีโอ ชอบใจพี่หมอแกเล่นจบเพลงปุ๊บแล้วทุ่มกิ๊บสันนี่แหละ” ไอ้วิทย์พูดขำๆ  เป็นที่รู้กันดีของพวกนักเล่นดนตรีว่าถ้านักร้องดังๆใช้ Gibson แล้วละก็ไม่มี Gibson ตัวไหนที่ต่ำกว่าแสนอย่างแน่นอน
“มึงจะทุ่มบ้างไง” ไอ้เขตถามกวนๆ
“เออ แต่จะทุ่มกีตาร์เด็กเล่นนะไอ้ห่า..ถ้ากูหาเงินได้วันละเป็นล้านอย่างมัน กูก็จะทุ่ม” ไอ้วิทย์ตอบ
“งั้นเวทีใหญ่เป็นเพลง Rock an’roll Queen กับ If you were there, beware นะ” สลิ่มถาม  พวกมันพยักหน้าตอบ
“แล้วอีกเพลงอ่ะ”
“Teddy Picker!!” ไอ้วิทย์กับไอ้เวพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ครับไอ้พวกเหี้ย ไม่ได้เห็นใจนักร้องเลย” สลิ่มว่า  พวกมันขำพร้อมกัน
“เออก็ได้..กูยังไงก็ได้ แล้วแต่พวกมึงอ่ะ” สลิ่มบอก
“แต่เพลงอคูสติกกูขอเลือกนะ เอา..Big Jet Plane นะ” สลิ่มยิ้มหน้าบาน
“เออ เล่นง่ายดี” ไอ้วิทย์ตอบ
“เชลโล มึงให้อาจารย์เพิ่มลายโซโลเชลโลเพลงนี้มานะ..พี่อยากได้ตอนอินโทร กับโซโล” สลิ่มบอก
“เย้..จะได้ไปด้วย” เชลโลยิ้มกว้าง 
“เออ ไอ้แกะดำ เปลืองค่าเครื่องไหม” ไอ้เขตว่า
“เออ มึงแน่ใจนะว่าจะไปจริงๆอ่ะ มึงไม่ได้ขึ้นเวทีใหญ่..แน่ใจเหรอ” สลิ่มถามไอ้เชลโล
“แน่ใจ..โล่อยากไป ให้โล่ไปเหอะนะ เล่นแค่อคูสติกก็ได้” ไอ้เชลโลอ้อนวอนทันที
“หึ..เออ แล้วแต่มึง กูก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจ อย่ามาน้อยใจพวกกูล่ะ เพลงที่ขึ้นเวทีใหญ่มันใส่เชลโลไปไม่ได้จริงๆ แค่กลองกับกีตาร์ก็วุ่นวายละไอ้เหี้ย” สลิ่มบอก
“Big Jet Plane มีคาฮอง เชลโล กีตาร์สอง..เอ่อ ไอ้โล่บอกอาจารย์ว่าพี่อยากได้เชลโลลายเบสหนักหน่อย อินโทรขอเน้นสายโด ซอลกับเรต่ำเท่านั้น” ระหว่างที่สลิ่มพูดทั้งไอ้เวและเชลโลก็ทำการจดรายละเอียดตามที่สลิ่มพูดด้วย
“ไอ้วิทย์มึงไปคิดเมาส์ออแกนมา ตัดเบสออก..มึงส่งโน้ตเมาส์ออแกนให้ไอ้เขตเล่น ไอ้เขตแทมบูรินกับเมาส์ออแกน..กูต้องการให้โน้ตเมาส์ออแกนเสร็จก่อนกูไป โอเคนะ” สลิ่มสั่ง  ไอ้วิทย์พยักหน้ารับ
“สรุปเพลงตามนี้นะ กูจะได้รีบส่งให้พี่เชน” ไอ้เวถาม  สลิ่มพยักหน้าตอบ
“รูปถ่ายเอาไง”
“เจอกันเสาร์หน้า ขอกูไปคิดแบบก่อน” สลิ่มตอบ
“เออ แต่มึงแน่ใจนะว่ามึงไหวอ่ะ” ไอ้เวถามอีก  กูไม่เข้าใจว่ามันถามกับสลิ่มอย่างนี้ทำไม
“เออ ไหว..แกะของใครของมันมาเลยก็แล้วกัน กูกลับมา..ก็ซ้อมเลย ทุกวัน” สลิ่มตอบ
“โอเค งั้นแค่นี้นะ มีใครมีไรไหม”
“กูมี” ไอ้เขตยกมือ
“อย่าบอกนะว่าให้กูแกะเบสเอง” มันพูดหน้าเสีย
“ครับ..มึงไม่แกะแล้วใครจะแกะล่ะ” สลิ่มว่า
“โหย ไม่เอาหรอก” ไอ้เขตตอบหน้างอ
“มึงหาในเวปดิวะ แล้วมาเล่นให้ดูอีกที..เพี้ยนตรงไหนค่อยว่ากัน” ไอ้วิทย์บอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“เบสแม่งแกะง่ายสุดละ มึงมีปัญหาเหี้ยไรเนี่ย แต่ละเพลงเล่นแม่งมีอยู่สามสี่โน้ต..ห้องซ้ำโน้ตด้วยนะ” สลิ่มพูดขำๆ
“เออ..” ไอ้วิทย์ยิ้ม
“....................” ไอ้เขตนั่งเงียบหงอยไป
“เออๆ เดี๋ยวกูแกะให้ ไอ้นี่แม่ง” ไอ้วิทย์พูดตัดบท
“ขอบคุณค้าบ” ไอ้เขตยิ้มทันที
“เออแล้วมึงจะเอากีตาร์ตัวไหนไปวะ” สลิ่มถามไอ้วิทย์  ไอ้วิทย์ยักคิ้ว
“เหี้ยยยยย” ไอ้เขตกับสลิ่มด่าท่าทางกวนของไอ้วิทย์พร้อมกัน  ไอ้วิทย์ยิ้ม
“กูขอให้แม่กูถอยมาร์ตินตัวใหม่แล้ว” ไอ้วิทย์ยิ้มมีเล่ห์นัย
“เฮ้ย จริงอ่ะ..เท่าไหร่ รุ่นไหน อะไรอ่ะ..ไม่ให้กูดูอ่ะ” สลิ่มโวยวาย
“สี่แสน ไม่ควาย..ซื้อไม่ได้นะ” ไอ้เวพูดหน้าเอือม
“เฮ้ย รุ่นไรวะ ลิมิเต็ดเหรอ..ไอ้เหี้ยวิทย์อ้า จะเอาบ้าง” สลิ่มโวยวายไม่หยุด 
“โด่เอ้ย..ขอแม่กูบ้างก็ได้” สลิ่มว่าทำหน้างอนใส่ไอ้วิทย์อีก
“มีรุ่นนึงที่ออกแบบคล้ายรุ่นที่อิริก แค็ปตั้นเคยซื้อ..ประมาณแสนนึง เอาเปล่า..ถ้าเอาก็รีบๆหน่อย เห็นพี่เค้าจะสั่งอาทิตย์นี้แล้ว เดี๋ยวกูส่งรูปมาให้ดูแล้วกัน” ไอ้วิทย์บอกสลิ่ม
“อืม” สลิ่มพยักหน้า
“เออ พวกกูไปแระ เจอกันเสาร์หน้า..แล้วไม่ต้องเสือกแดกอีกล่ะ” ไอ้เวว่า
“ครับผม” สลิ่มตอบ  พวกมันลุกขึ้นยืนเก็บสัมภาระของตัวเอง
“ไปนะครับเฮีย เคลียร์กันดีๆล่ะ” ไอ้เขตยิ้มบอกกู
“ไปนะเจ๊” ไอ้วิทย์หันไปยิ้มบอกทัวร์
“ย่ะ” ทัวร์ทำเสียงสะบัดใส่
“แดกข้าวกันเหอะ” ไอ้พีพูดขึ้นเหมือนรู้สถานการณ์ของกูกับสลิ่ม  มันลุกไปพร้อมกับทัวร์
“อ่ะ..เอาไป” สลิ่มหันมายื่นกระดาษให้กูส่งๆ
“อ่านไม่ออก” กูหยิบมาอ่าน  แต่แม่งมีแต่ภาษาอังกฤษเลยคิดว่าไม่อ่านจะดีกว่า
“ควายจริงๆเลย” มันว่า  กูไม่มองหน้ามัน
“อะไรล่ะ ก็บอกให้อ่านอ้า” มันคะยั้นคะยอยื่นกระดาษให้กูให้ได้  กูหันไปมองหน้ามันก็ต้องหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจมากขึ้น  กูพอจับใจความที่เฮทไลน์ของกระดาษได้ว่าน่าจะเป็นคอนเสิร์ตเกี่ยวกับเพลงร็อค 
“จะบอกตั้งแต่แรกแล้ว แต่มาเมาก่อนเนี้ยแหละ..แล้วมึงก็ถามอะไรๆก็พี่เชน รำคาญรู้ป่ะ” มันพูดคิวแทบชนกัน
“.....................” กูเงียบ
“เป็นคอนเสิร์ตสำหรับวงอินดี้ในเอเชียที่ชอบเพลงร็อคแอนโรว ซึ่งกูเพิ่งสมัครไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน กูก็ไมคิดว่าวงพวกกูจะได้..ก็เลยไม่ได้บอกก่อน แล้วเค้าเพิ่งตอบรับมาไม่กี่วันนี้เองว่าให้วงพวกกูไปเล่นได้เนี่ยแหละ” มันเล่า
“พวกกูก็เลยต้องมาเลือกเพลงอย่างที่มึงเห็น คอนเสิร์ตมีเดือนมิถุนา..ที่สิงค์โปร” มันบอก
“....................” กูเงียบอีก
“มึง....จะไปด้วยไหม” มันถามเหมือนกล้าๆกลัวๆ
“อยากให้ไปไหมล่ะ” กูย้อน
“อย่ากวนตีน วันที่เล่นคอนเสิร์ต คนนอกเค้ารับจำนวนจำกัด..กูจะได้ซื้อบัตรไว้ให้” มันพูด
“.....................” กูเงียบ
“เออ อยาก!” มันตอบเสียงกระแทกใส่ 
“เข้าใจแล้วใช่ไหม” มันถาม
“.....................” กูเหลือบตามองมัน
“ไม่ค่อย..แต่จะพยายาม” กูตอบ
“.....................” มันจ้องหน้ากูเหมือนไม่พอใจ
“เออ เข้าใจก็ได้ แต่..ไอ้เหี้ยเชนไปด้วยใช่ไหม” กูถามก่อน
“เออสิ เค้าเป็นคนเอาวงกูเข้า แล้วเค้าจะไม่ไปได้ไง” มันพูด
“ตีนเหอะ” กูว่า
“แล้วมึงจะซ้อมตอนไหน ไปจีนแล้วจะกลับมาซ้อมทันรึไง มันเปิดเทอมพอดี..แล้วนี่ประกวดหรือไปเล่นโชว์เฉยๆ” กูถามยาวเพราะอยากรู้จริงๆ
“ทัน..มั้ง ต้องทันดิวะ เล่นโชว์เฉยๆ แต่เฉพาะวงที่ได้คัดเข้าไป..มันมีบู๊ทจัดรวมกีตาร์ด้วยนี่ดิ ไม่ไปไม่ได้หรอกนะ กูอาจจะคลั่งตายได้ กูว่าจะขออาจารย์กลับมาก่อนสักสามสี่วัน ซ้อมสองอาทิตย์พอดี เล่นวันที่เสาร์ที่สองอ่ะ” มันบอก
“โห่..แล้วกูหัวโล้นไปดูเนี่ยนะ เข้ากันมาก ไอ้สาด” กูนึกภาพเพราะกูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นกูน่าจะเพิ่งสึกออกมา
“ฮ่าๆๆๆ เออ กร๊าก..ลืมนึก” สลิ่มขำทันที
“ไม่ตลกละ รับไม่ได้” กูบอก
“แต่ผมมึงน่าจะขึ้นแล้วแหละ ก็มึงสึกปลายเดือนไม่ใช่ไง” มันพูด
“เออ สกินเฮท..มึงชอบไม่ใช่เหรอ” กูยิ้มแล้วก้มลงไปหามัน
“เอ้..ออกไปไกลๆเลย เหม็นเหล้า” มันดันตัวกู
“คร้าบ กล้าพูดนะมึง..ไม่ดูสารรูปตัวเอง” กูแซวมัน  สลิ่มก้มลงมองเสื้อตัวเองที่มีแต่คราบเหล้า
“จูบหน่อย” กูกระซิบบอก
“ไม่เอา..เมื่อคืนก็ไม่ได้แปรงฟังอ่ะ” สลิ่มปิดปากตัวเอง  กูยิ้มกดหอมแก้มมันด้วยความหมันเขี้ยว
“อายอะไร เมื่อคืนได้ข่าวว่ากอดกูทั้งคืน” กูยิ้ม
“กูหนาวมั่งเหอะ” มันตอบหน้าแดง  กูเอาหน้าไปใกล้มันมากขึ้น  สลิ่มกรอกตาหลบสายตากู  แก้มมันก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“เฮยยยย..เกรงใจพวกกูหน่อยยย” เสียงยานคางแซวขึ้น  กูกับสลิ่มหันไปมองไอ้ใหม่ที่ลุกขึ้นยืนเกาพุงมองกูสองคนอยู่
“เมื่อคืนมึงนอนไหน” ไอ้ใหม่ถาม
“ตรงนี้แหละ” กูตอบ
“ดีมาก ให้เพื่อนนอนกับพื้น ตัวเองนอนบนพรม ไอ้ห่า” มันบ่นแล้วเดินออกไป  กูกับสลิ่มนั่งขำ
“ทำชุดแก้แฮงค์ให้หน่อย” มันพูดทำหน้าตาน่ารักให้กูอีก
“มึงก็ช่วยดูสภาพกูนิดนึงนะ” กูบอก
“หึหึหึ” สลิ่มกับกูหัวเราะพร้อมกัน  พากันลุกไปกินข้าวต้มปลาที่ไอ้มิ้วค์ทำไว้  มันเล่นทำซะหม้อใหญ่อย่างกับเลี้ยงงานวัด  และมันยังพูดประชดอีกว่า “เดี๋ยวก็หมด” แต่ก็เป็นไปตามที่มันพูดจริงๆเพราะพวกกูแดกกันหมดเกลี้ยง  กับข้าวอย่างอื่นก็แทบไม่เหลือเลย  ส่วนยาแก้แฮงค์ก็ซัดกันไปแบบเต็มๆ  หลังจากที่แดกข้าวบ้านคนอื่นอย่างอิ่มหนำแล้วพวกไอ้โปรก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  ไอ้พีกับทัวร์ต้องกลับคอนโดไปอาบน้ำเพราะต้องไปหาป๊ามันตอนเย็นนี้  ส่วนกูกับสลิ่มนอนต่อยันเย็นนั่นแหละถึงจะลุกไปอาบน้ำอาบท่าไปช่วยงานที่ร้านไอ้โมทได้

..................>>>><<<<....................

[KOWPOONza]

มาจิ้ม ๆๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆ       เบาๆ  ก่อนอ่าน

[โจ๊กกุ้ง]

อยากเห็นเมตรหัวเกรียน ท่าจะดูหล่อเลวกว่าเดิมอีกน่ะ ส่วนพีอยากจะถีบมันซักที  เจ้าชู้ไม่เปลี่ยนจริงๆ
ว่าแต่สงสารกล้วยไม้พี่โมทนะ ฮ่าๆๆๆ

[kitty]

พีง้อทัวร์ยังงัยอะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[A-J.seiya*]

ให้เป็ดดดด
งื้อออ
น่ารักดีนะ ,, สลิ่มยังสติลไม่บอกพี่เมตร
เหอะๆ เหมือนจะเข้าใจนิดๆ เอาเหอะ ติสกันไป
ว่าแต่ กีตาร์ สี่แสน ฮึกกก แม่ใจดีมากอ่ะวิทย์
ชอบตอนสลิ่มไปนอนกอดพี่เมตร
อั้ยย่ะ !!! เขินมาก !!

[Kfc_Pizza]

 
มาขอบคุณแบบเบาๆ
 

[popeye]

สลิ่มน่ารักอ่ะ ><'

[Madness69]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  หยั่งยาววววมั่กๆ สมกะที่ลอยคอ รอคอย   
แต่ยังไม่หายคิดถึง พี&ทัวร์ ....อิอิ (ตูโลภว่ะ)
จะได้อ่านตอนพิเศษ พี่ทิดเมตรสกินเฮดไปฮันนิมูนเมืองลอดช่องกะนุ้งหลิ่มมั๊ยว๊า ^^

ขอบคุณไอ้น้องบี้ +++
 

[bobie]

มาแล้ววววววว   
อยากอ่านตอนเมตรหัวเกรียนจัง
จะขนาดไหนเนี่ย ><

[DraCo_SLa13]

หลิ่มจะทำอะไรปรึกษาสามีนิ๊ดนะ  หลิ่มนะ

[THE MIN]

วันที่เรารอคอยก็มาถึงงงงงงงงงงงงง อัพแล้ววว


รักพี่บี้ 555

รักสลิ่มเมตร น่ารักเกินไปแล้วหลิ่มเอ๊ยยยยยยยยย 

บวกให้ๆ รักๆๆๆๆๆ

[maytarapat]

พี่พีง้อทัวร์ยังไง อยากเห็นๆ ๆ ๆ ๆ
สลิ่มกะเฮียเมตร ก็ยังคงหวานคงเส้นคงวา
เฮียเมตรก็หึงพี่เชนคงเส้นคงวาเหมือนเดิมนะ

 

[naiin]

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[warin]

ขอบคุณจ้า

[nunamicky]

ชอบตอนนอนกอดกันจัง
ตอนสลิ่มเมาเนี่ยดูเหมือนมันเป็นช่วงนาทีทองของเมตรเลยว่ะ

[nn~~NN]

อ่านเรื่องสองคนนี่ที่ไรโคตรมีความสุข (หรือเราจะชอบ SM เบาๆ)
เบบี้เขียนยังไงให้สองคนนี่เหมือนมีตัวตนจริงๆอ่ะ  โคตรจะเรียลเลย ติดหนึบจนไม่อยากให้มีวันจบ  งี๊ดดดดดด   

ขอบคุณที่แนะนำเพลงดีๆให้ฟังด้วยนะ  ปกติเราไม่ค่อยได้ฟังแนวนี้เท่าไหร่ ชอบโดน Kpop แต๋วแตกล้างสมอง 555
แต่พอฟังเพลงอะไรที่สลิ่มเล่นแล้วจะหามาฟังเพิ่มตลอดเลย  ชอบๆๆๆๆๆ

[Still_14OC]

สลิ่ม-เมตร น่ารักเี่รี่ยราด อ่ะ ทัวร์-พี หึงได้โล่ห์