หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[♥a2k♥]

ทัวร์น่ารักกกกอ่า 
รู้สึกว่าตัวเองบ้า นั่งเขินผู้ชายอย่างไอ้พี่พี 

[Mura_saki]

 

ค้างอ่า !!!! พี่พีให้ของขวัญอะไรเจ๊ทัวร์หรอ ...แต่แอบเขิน ชอบพีพูด"ครับ"!!!!  มากๆๆๆ

[ammer]

พี่พีมีพัฒนาการด้านความหวานเว้ยเฮ้ย
เข้าใจความรู้สึกตอนที่ทัวร์รั้งพี่พีไว้อ่ะ กลัวมาก กลัวมันไปตายอ่ะ ทัวร์สู้ๆนะ มีสาละมีใจร้อนต้องทำใจ

[makone]

ชอบคู่ พี่พี+น้องทัวร์อ่ะ โหด แต่น่ารักอ่ะ อยากให้มีอีก
คู้พี่เมตร+น้องสลิ่มก้อชอบ แต่แบบว่าหมั่นไส้อ่ะ หวานเกิ๊น น่าอิจฉา

[CarToonMiZa]

น่ารักกันทุกคู่เลย
โดยเฉพาะทัวร์กับพี
เนี่ยโหดมันฮากันจริง

[kuku]

มาได้แล้วจร้า

[sneer]

ชอบเรื่องนี้จัง ชีวิตสลิ่มเมตร พีทัวร์ ดูมีสีสันดี เบบี้เขียนเก่งมากๆ

[luvY]

คิดถึงแล้วนะจ๊ะ
คู่ไหนก็ได้ทั้งนั้น

 

[MR29234]

อ่านทันแล้วววววววว

4 วันกับการอ่านเรื่องนี้

สนุกมากๆเลยตรับ

[FanJKi]

มารอดู ไอ้พีกินตูดเด็ก   
 
แล้วก้อรอดู ไอ้พีโดยนุ้งทัวร์  & 

[boboaje]

หวานอ่า    รอตอนต่อไปนะคะ ขอให้c0mimgๆๆๆๆๆๆๆๆ very soon นะคะ

[vava]

สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ>< เลยค่ะ

[suginosama]

น่ารักทุกคู่เลยค่ะ ชอบมากเลย
อ่านไปเขินไป อ่านไปยิ้มไป 555++

[bluecoco]

อ่านแล้วรักเรื่องนี้มากๆเลย

 

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยยย

[woodoo]

สนุกมากเลยคร้าบบบบบบบบบ

ดันนั่งอ่านช่วงสอบด้วย 555+


แต่ก้อชอบอ่ะ  อ่านจนจบจนได้   อิอิ

[8X]

พีร์เอ๊ยหึงทัวร์ซะ แหมๆ รักมากอะเด๊

[dolphins]

อ่านเรื่องของเค้ก แล้วก็คิดถึงสลิ่ม... น่ากินทั้งคู่เลยอ่ะ ^^
ต่อเรื่องนู้น ถ้าว่างก็ต่อเรื่องนี้บ้างก็ได้นะบี้ (ถ้าว่าง)  แบบว่าโลภอ่ะ เหอะๆ
คิดถึงสลิ่ม+เมตร

[Ciin]

เพิ่งตามมาจนจบค่ะ อ่านลากเลือดมากกกกก ใช้เวลาประมาณ 1 อาทิด ฮี่ๆๆๆ
อ่านจนถึงตี 5 อ่าค่ะเมื่อคืน ไรท์เตอร์รับผิดชอบหนูด้วยนะคะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน กระซิกๆ T T"

ชอบทุกคู่ทั้งเมตรหลิ่ม พีทัวร์ วิทย์เว

คู่เมตรหลิ่มนี่แบบ ปลื้มเมตรมว๊ากกกก
คนอาไรอบอุ่นจัง รักหลิ่มมากๆๆๆ เปนคนดีสุดๆ

ส่วนพีทัวร์ชอบทั้งคู่เลย พีมันโหดแล้วก็เจ้าชู้ดี ฮี่ๆ สงสัยเราจะแอบซาดิสม์นิดๆ

จุ๊บๆๆ มาต่ออีกนาค้าา จะเข้ามาดูเรื่อยๆๆ เหนหายไปเป็นเดือนแล้วว

[both^^]

พี่พีหึงโหดมากกกกกก
ดีใจกะทัวร์นะอย่างน้องพี่พีก็พามาฉลองแหละน่า
ถึงจะดิบๆหน่อยก็เถอะ
55555
น่ารักดีค่ะคู่นี้

[Fairy_94]

ชอบเรื่องนี้ !! ที่สุดแล้วล่ะ >___<
คิดถึงพี่เมตร !!
พี่เบบี้สู้ๆ !!!++ จุ๊ฟๆค่ะ ^^

[Bowbonk]

ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆเลยยยยยยยย


ชอบนิสัยสลิ่มอ่ะน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก


เมตรก้อดีอ่ะ  ตามใจสลิ่มโคตรๆๆ


ทัวร์ก้อหึงเว่ออออออออออออ่ะ


พีกวนตีนเอรี้ยอ่ะ


คนอื่นๆๆก้อน่ารักดี


ตลก  ฮา  อ่านแล้วมีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกกก


หลายรสชาติอ่ะ   ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ขอบคุณ  เบบี้  ที่เขียนนิยายดีๆๆแบบนี้  ให้ได้อ่านกัน 


ขอบคุณ  อิอิ

[cassper_W]

มากล่าวบอกว่าคิดถึงทัวร์เหลือเกินนน  อันที่จริงซุ่มอ่านนิยายเบบี้ทุกเรื่อง ย้ำทุกเรื่อง แต่ซุ่มไง ๕๕๕ เด๋วผิดคอนเซ็ป แต่นี่ออกมาหาเสียงให้ทัวร์เฉยๆ แหะๆ แบบว่าชอบคู่ตบจูบจริงๆ หาละครยังไม่มันส์เท่าเลยมารอเรื่องนี้แทนจ้า

[bluecoco]

คิดถึงสลิ่ม กะพี่เมตรอีกละ
พี่เมตรบวชไปยังเนี้ย เป็นไงบ้างไม่รู้
รีบมาเล่าให้ฟังก็ดีนะคะ คุณเบบี้.....งื้อ...........คิดถึง

[i-meud]

ชอบพี่พีอ่ะ เหมือนไม่รักแต่รัก
อ๊าาง~ 555
เวลาพีพูดเพราะทำเค้าตกเก้าอี้นะ บอกไว้เฉยๆ 55555

อ่านจบแล้วก็ได้ข้อสรุปว่า
ไอ้พี่เมตรแม่มเถื่อน ดิบ
"แต่ชอบ"  ชัดเจน...โอเคนะ
5555555

ชอบหลิ่มด้วย อย่างแมน 555+

ถึงจะทะเลาะกันแต่เค้าก็รักกันทั้งสามคู่เลย
ยิ่งวิทย์กับเว  ชอบตอนวิทย์โดนเวย์กด
กร๊ากกกกกก

ขอบคุณมากๆจ้าา

[Saint De Jupiter]

กด + ให้แทนคำขอบคุณนะครับ คิดถึงเจ๊บี๋นะครับ


^___^

[tippy]

สวัสดีค่ะ  เข้ามาตามอ่านเรื่องนี้มา4วัน งานของเบบี้ไม่ผิดหวังเลย สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก  น่ารักทุกคู่ คนละแบบคนละแนวเจ๋งอ่ะ ใจแล้วชอบพี+ทัวร์ แล้วก็เมตร+สลิ่ม เป็นสองคู่ต่างสุดขั้ว แต่น่ารัก  อยากเห็นไอ้พีสยบให้ทัวร์มั่งจริงๆ  จากที่ดูถึงทัวร์จะแรดแต่ลงรักใครแล้วคงรักแบบทุ่มสุดๆไม่มีกั๊ก  ตอนเมตรทัวร์ถึงเจ็บมากเข้ามารอตอนต่อไปจ้า สนุกๆๆๆๆๆ

[ppumpkin]

จบได้้น่าดีค่ะ ...นู๋หลิ่มมบอกรักกจนได้ ลุ้นนมาตั้งนานน
อิอิ

[akeins]

น่ารักดี ขอบคุณนะครับ

[เบบี้]

ตอนพิเศษ8  คิดถึงนะ~



“หึหึ..”
“หึหึหึ” เอิ้ก..เมามากไอ้แสรด
“ไอ้ห่าเมตร ไปนอนได้แล้วไป” ไอ้..ไอ้พี่โมท
“เออ เดี๋ยวปายยยค้าบพี่ที่ร้าก” กูตอบกวน
“อ่ะ กูเตือนมึงแล้วนะ..” ไอ้โมทพูดย้ำ
“พรุ่งนี้มึงตื่นไปหาสลิ่มไม่ไหว จะมาหาว่ากูไม่เตือนมึงไม่ได้นะ”
“ค้าบ” กูเงยหน้ายิ้มแต่ไอ้โมทเดินหนีกูไปแล้ว
“ชนๆ” กูยกแก้วขึ้น  ไอ้โปร  ไอ้ดิวและไอ้ใหม่ยกแก้วขึ้นชนกับแก้วของกู


เคร้ง~


“ยาว!!” พวกกูกรอกเหล้าเข้าปากกันด้วยความรัก  ยาวไปเลยครับพี่น้อง..เอิ้ก~


...............
...............


ก๊อก ๆ  ๆ


“เมตร”
“ไอ้เมตร!”
“เอออออ” กูตะโกนตอบแต่แทบจะพูดออกมาไม่ไหวแล้วเพราะแม่งปวดหัวฉิบหาย
“สิบโมงครึ่งแล้วนะมึง” ไอ้โมทตะโกน
“เออ” กูตอบ  หลังจากนั้นเสียงของมันก็เงียบหายไป  กูนอนต่อ  อาการตอนนี้แค่เพียงหลับตากูก็สามารถทิ้งดิ่งได้อย่างยาวๆ  ขอลาโลกเถอะคร้าบ..เมื่อคืนเสือกล่อหนักไปหน่อย


ตื๊ด  ๆ  ๆ  ๆ   ๆ


สายเข้า >> “^เหี้ยน้อยหอยสังข์^”
“ฉิบหายยย” กูสบถเมื่อเห็นเบอร์โทรเข้า
“อะฮื้ม” กูกระแอมคอพอเป็นพิธี  ปรับเปลี่ยนเสียงพยายามให้คงที่มากที่สุด
“ฮัลโหล” กูพูดทักปลายสาย
“อยู่ร้านเจ๊โตโต้แล้วนะ” มันบอกเสียงใสมาเลย
“ครับ” กูตอบ  รีบหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดู  เวลาบอกเกือบเที่ยงเข้าไปแล้ว
“นอนอยู่เหรอ” มันถามเหมือนรู้
“เปล่า” กูตอบปัด
“แล้วจะมารึยัง” มันถามอีก
“ครับๆ เดี๋ยวออกไปแล้ว” กูบอก
“อืม ถึงแล้วโทรมาละกัน” มันบอก
“ครับ” กูตอบ  สลิ่มตัดสายไป 
เมื่อคืนที่กูเมากันปลิ้นขนาดนั้นเพราะเมาเลี้ยงส่งที่กูจะไปบวชเท่านั้น  ส่วนสลิ่มมาเมาปลิ้นด้วยไม่ได้เพราะมันกลับไปนอนบ้านมันเป็นอาทิตย์แล้ว  ช่วงนี้อยู่ในช่วงปิดเทอม  และอีกไม่กี่วันมันก็ต้องบินไปจีน  มันเลยต้องกลับไปนอนบ้านบ้าง  ส่วนกูก็ไม่ได้ห้ามหรือท้วงอะไรเพราะมันควรมีสิทธิ์ของมันในเรื่องนี้
ส่วนวันนี้สลิ่มมันบอกว่าจะไปตัดผมที่ร้านเจ๊โตโต้เพื่อนทัวร์มัน  กูเป็นคนรับปากเองว่าจะไปรับเพราะว่ามันอยากช็อปปิ้งต่อ  ตอนเย็นๆก็ต้องพามันกลับไปที่บ้านอีกครั้งเพราะต้องไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของสลิ่มที่ต้องบินไปส่งกูที่ภูเก็ตพร้อมกันด้วย
“มึนฉิบหายเลย เชี้ย” กูบ่น  ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งเพราะรู้สึกหนักหัวมากๆ  วันนี้กูจะแบกร่างกูไปไหวไหมวะเนี้ย  กูนอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เกือบยี่สิบนาที  ก็ต้องฝืนใจลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและรีบลงมากินข้าวที่ไอ้โมทเตรียมไว้ให้  แน่นอน..ถ้ากูไม่แดกข้าวเข้าไปตอนนี้กูต้องมือสั่นตีนสั่นแน่ๆ 
“มึงไหวไหมเนี้ย” ไอ้โมทพูด  กูกระกดกาแฟร้อนลงคอจนหมดแก้ว
“ไหวดิ” กูตอบ  พลิกนาฬิกาข้อมือดู  เวลาบอกเกือบเที่ยงเข้าไปแล้ว
“ฉิบหาย เวลาเดินเร็วจังวะ” กูบ่น
“กูปลุกมึงแล้วนะ” ไอ้โมทย้ำ


ตื๊ด  ๆ  ๆ


สายเข้า >> “^เหี้ยน้อยหอยสังข์^”
“ฉิบหาย งอนกูแน่อ่ะ” กูบ่นเมื่อเห็นสายเข้า  ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์หัวเราะ
“ครับ” กูพูด
“อยู่ไหนอ่ะ” มันทำเสียงจับผิดทันที
“เอ่อ..บ้าน” กูตอบ
“........................” วิ้งวิ้งเลยไง..สาด
“กำลังจะออกไปแล้ว คร่อมอยู่บนรถแล้วเนี้ย” กูโกหก  พร้อมกับลุกขึ้นรีบไปใส่รองเท้า  ไอ้มิ้วค์หยิบกระเป๋าเป้มาคล้องให้กู
“ตัดเสร็จตั้งนานแล้วเนี้ย” มันบ่นและเริ่มขึ้นเสียง
“ค้าบๆ จะรีบไปแล้ว” กูบอก
“อย่าเพิ่งกินอะไรน้า เดี๋ยวกินด้วยกัน” กูเอาใจมันก่อน
“......................” มันเงียบ


ติ๊ด !!


“ตัดสายกูซะงั้น ไอ้ห่า” กูบ่น  ใส่รองเท้าเสร็จพอดี  รีบวิ่งไปหน้าบ้านสตาร์ทเคเอสอาร์คู่ใจออกทันที  ที่ต้องเอาคันนี้ออกเพราะมันเร็วและเล็ก  เข้าตรอกซอกซอยง่าย  เวลาแบบนี้ต้องมันคันเดียวเท่านั้นที่คู่ควร..
เวลารีบๆไม่รู้อะไรมันก็ร้อนไปหมดรึเปล่า  รถติดแบบโคตรติด  พอจะแซงก็แทบแซงไม่ได้เพราะคันอื่นมันก็คงรีบไม่ต่างจากกู  กว่าจะขับมาถึงห้างได้แดกเวลาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง 


ตื๊ด  ๆ   ๆ  ๆ


กูกดสายเข้าหาสลิ่มไปหลายสายแล้วแต่มันไม่รับโทรศัพท์กูสักสาย  กูวิ่งไปที่ร้านของเจ๊โตโต้
“ดีครับเจ๊ เอ่อ..สลิ่มล่ะครับ” กูยกมือไหว้ทักเจ๊
“ออกไปตั้งนานแล้วนี่คะ” เจ๊ตอบ
“เหรอครับ งั้นไม่เป็นไร..เอ่อ มันบอกไหมว่าไปไหน”
“เปล่าจ้ะ เอ่อ..แต่เห็นบอกว่าจะไปดูหนังสือรึไงนี่แหละ” เจ๊ตอบ
“ขอบคุณครับ” กูยิ้ม  ยกมือไหว้อีกครั้งและรีบวิ่งตรงไปที่บีทูเอส ร้านประจำที่มันชอบเข้าไปนั่งเล่นนอนเล่นเลือกหนังสืออ่าน  แต่กูหาทั้งร้านก็ไม่เจอมัน  กูเดินอยู่ทั่วทั้งชั้นจนเดินมาจะถึงทางที่จะเดินไปตรงร้านซีเอ็ด
“ไปเหี้ยไหนเนี่ย” กูบ่น  เท้าเอวยืนมองไปทั่ว  เด็กวัยรุ่นเยอะแยะทำให้กูตาลายเพราะกูไม่รู้ว่าสลิ่มมันตัดผมทรงอะไรและใส่ชุดอะไรอยู่ 
“หึหึ” กูหัวเราะกับตัวเองเมื่อเห็นเด็กวัยรุ่นที่นั่งอยู่บนพื้นพิงอยู่ตรงพนังกำแพงตรงศูนย์ดีแทค  กูเดินเข้าไปใกล้แต่ก็ยังไม่เข้าไปทักเพราะอยากดูให้แน่ใจว่าใช่มัน  ซึ่งแน่นอนว่าใช่..กูรีบเดินตรงไปหามันทันที
“หลิม ไม่นั่งบนเก้าอี้ล่ะ” กูพูด  เก้าอี้มีให้มันนั่งเยอะแยะแต่มันเสือกมานั่งบนพื้น  คนผ่านไปผ่านมาก็เอาแต่มองมันกันหมด  สายตากูสำรวจทรงผมทรงใหม่ของมัน  มันไถสกินเฮทผมของมันทั้งสองข้าง  เหลือผมยาวเพียงตรงกลางที่ยาวไปถึงเกือบด้านหลังและมันมัดผมเป็นจุกๆไว้  ขนาดยางมัดผมยังไม่ธรรมดา  เป็นไหมหลากสีที่น้ามันส่งมาให้จากอังกฤษ
“นั่งเก้าอี้ก็ไม่เด่นอ่ะสิ” มันตอบตาขวางและก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นยืน
“ขอโทษ” กูพูด  การที่มันไม่รับสายจากกูแต่เปลี่ยนมานั่งพื้นเพื่อให้กูหาได้ง่ายแทน  ไม่รู้ว่ากูจะขอบใจมันดีรึเปล่าเพราะกวนดีซะเหลือเกิน  นั่งรอกูที่ร้านเจ๊โตโต้ก็จบตั้งแต่แรกละ  แต่ถ้ามันนั่งรอที่ร้านนั่นก็คงไม่ใช่นิสัยของมันอยู่ดี
“หลิม..” กูเรียก  มันเหลือบตาหันมามองค้อนใส่กู
“หิวไหม” มันพยักหน้าตอบส่งๆ
“หึ..”
“เหม็นเหล้า ไปไกลๆเลย” มันผลักหน้ากูจนกูหงายท้อง  กูยิ้ม  สลิ่มลุกขึ้นยืน  กูรีบลุกขึ้นเดินตามมันไป
“กินไร” กูถาม
“......................” มันเงียบ  เดินเชิดหน้าไม่ยอมหันมามองหน้ากู  กูเองก็ได้แต่ทำตัวให้ปกติสุดๆทั้งๆที่ตอนนี้กูปวดหัวและมึนมากๆ
“หลิม กินไหน” กูถามอีกครั้ง
“ซิสเลอร์!” มันกระแทกเสียงเหมือนรำคาญกู
“รำคาญกูเหรอ”
“......................” มันเงียบ  ยืดล้วงกระเป๋าทำกุ๊ยอีก
“กูมึนหัวจะตายห่าอยู่แล้วเนี้ย หายโกรธกูเหอะ” กูพูด
“.....................” มันสะบัดหางตามามองตาขวางใส่กูทันที
“แล้วมาทำไมล่ะ ทำตัวเหมือนไม่ได้นัดกันไว้ ไปไหนก็ไปเลยป่ะ” มันว่าให้  กูกำลังอ้าปากจะเถียง
“เอ่อ..ขอโทษครับ” กูหันไปมองผู้ชายที่เดินเข้ามาทัก  กูมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะกูไม่รู้จัก
“ครับ” กูตอบ
“เอ่อ ผมช่างภาพจากนิตยสารสตรีทแฟชั่น เอ่อ..นี่นามบัตรครับ อยากจะรบกวนเวลาน้องสองคนถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับ” มันยื่นนามบัตรให้กู  กูมองมันและผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันกับมัน
“เอ่อ” กูอ้ำอึ้ง  ไม่ชินเท่าไหร่  ไอ้คนข้างๆที่เพิ่งไปตัดผมมาท่าจะชินมากกว่ากู  มันดึงนามบัตรของไอ้ผู้ชายคนนี้จากมือกูไปดู
“นานไหมครับ หิว” สลิ่มพูดเสียงห้วน
“ไม่นานครับ แป๊บเดียว” อีกฝ่ายยิ้มตอบ
“งั้นก็ได้” สลิ่มบอก  กูยืนมอง..แม่งไม่ได้ถามความคิดเห็นกูเลยว่ากูอยากถ่ายไหม  แล้วทั้งๆที่งอนอยู่ก็ยังจะมีอารมณ์ถ่ายรูปอะนะ T_T
“ผมด้วยเหรอครับ” กูถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับ” มันตอบ 
“ทีละคนก่อนก็แล้วกันนะครับ เอ่อ..ที่จริงอยากได้ภาพคู่ด้วย ได้ไหมครับ” ไอ้ช่างภาพนี่ถามอีก
“ถามคนนั้นเถอะครับ” กูบอกมัน  ไอ้ช่างภาพหันไปมองหน้าสลิ่ม  สลิ่มพยักหน้าตอบส่งๆ
ไอ้ช่างภาพสองคนจัดการถ่ายรูปสลิ่มก่อนและมาถ่ายรูปกูต่อ  ไม่รู้ว่ามันถ่ายไปกี่รูปเพราะมันเล่นทุกซอกทุกมุมบนตัวกูและสลิ่ม  กูเขินนิดหน่อยเพราะนี่โดนเปิดซิงครั้งแรก  คนผ่านไปผ่านมาก็เอาแต่มองเหมือนกูเป็นตัวประหลาด  หลังจากนั้นก็ถ่ายรูปคู่เพียงแค่สองรูปเท่านั้น  กูว่ามันคงไม่กล้าถ่ายเยอะเพราะหน้าสลิ่มมันบอกบุญไม่รับเอามากๆ
ไอ้ช่างภาพคนนี้ถามเกี่ยวกับพวกยี่ห้อและราคาเสื้อผ้า  รองเท้า  กระเป๋าและนาฬิกาทั้งของกูและสลิ่มต่ออีก  กูรีบตอบส่งๆเพราะกูอยากนั่งมากเลยตอนนี้  กูจะแฮงค์ ! กูจะอ้วก !!
“คิดถึงกูอ่ะดิ ใส่แต่ของที่กูซื้อให้ทั้งนั้น” กูพูดขึ้นลอยๆ  สลิ่มหันมาค้อน  กูกับมันเดินตรงไปที่ร้านซิสเลอร์
“กูก็คิดถึงมึงเหมือนกัน เลยใส่แต่ของที่มึงซื้อให้” กูก้มกระซิบบอกมัน  กูกับมันชอบซื้อและเลือกเสื้อผ้าให้กันจนเป็นนิสัยไปแล้ว  พอหยิบจับอะไรมาก็เป็นของที่ต่างคนต่างซื้อให้กันทั้งหมด  อย่างวันนี้กระเป๋าที่กูเอามาก็เป็นกระเป๋าที่มันซื้อให้กูในวันเกิด  นาฬิกามันก็ซื้อให้กู  กางเกงยีนก็เป็นกางเกงยีนที่มันเลือกให้กู  รองเท้ามันก็ออกเงินให้กูครึ่งหนึ่งเพราะคู่นี้แพงมาก  ขนาดเป็นมือสองก็หมื่นกว่าบาท
“ไอ้เมตร” มันเอาศอกมากระทุ้งท้องกูเบาๆ
“......................” กูนั่งยิ้มมองหน้าสลิ่มมันหลังจากที่เราสั่งอาหารกันเสร็จแล้ว
“นึกยังไงตัดทรงนี้”
“พอใจ” มันตอบ
“แมนไปนะ” กูพูด
“เรื่องของกู” มันย้อน
“มึนหัว ปวดหัวด้วย” กูบ่นอ้อนมัน  สลิ่มนั่งนิ่งไม่สนใจกูอีก  กูเอาขาทั้งสองข้างไปเกี่ยวขาซ้ายของมันไว้  เรานั่งกันเงียบๆอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจนอาหารมาเสิร์ฟ  เราต่างคนต่างกิน  มันเอาผักที่ไม่ชอบมาให้กู  ส่วนกูก็เอาผักที่ไม่ชอบไปวางบนจานมัน  กูแอบยิ้มในใจเพราะมันคงหายโกรธกูแล้วแหละถึงทำแบบนี้ได้  ที่ยังไม่พูดเพราะรักษาฟอร์มไว้เท่านั้น
พอกินข้าวเสร็จกูต้องพามันไปซื้อของอีก  เดินไปมึนไปแต่ก็ไม่อยากบ่นเพราะเสื้อผ้าที่มันไปเลือกเป็นอะไรที่กูเองก็ชอบดูและอยากได้ด้วยเหมือนกัน  กลับมาบ้านได้เสื้อสอง แจ็คเก็ตหนึ่ง รองเท้าหนังอีกสอง ผ้าใบอีกหนึ่ง เข็มขัดอีกหนึ่ง กระเป๋าอีกหนึ่ง  รอบนี้น่าจะเกือบสองหมื่น  กูไม่ได้ออกสักบาทเพราะว่ามันคงขอเงินแม่ก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อสำหรับการนี้อยู่แล้ว  รอบนี้กูเลยโชคดีไป..ToT


.................
.................


พวกกูออกเดินทางไปภูเก็ตกันวันพฤหัส  มีกู  สลิ่มและไอ้มิ้วค์  ที่ไอ้มิ้วค์ต้องมาด้วยเพราะแม่บังคับให้มันกลับบ้านบ้างและมันเองจะได้บินกลับกรุงเทพพร้อมสลิ่มด้วย  ส่วนกู..วันจันทร์ต้องเข้าวัดเป็นผ้าขาว  อยู่วัดก่อนสองอาทิตย์  ที่จริงอยู่อาทิตย์เดียวก็ได้แต่กูไม่อยากอยู่ส่งสลิ่มมัน  รู้สึกว้าเหว่เบาๆ..
“ไง..เหมือนเดิมเลย” กูพูด  ตอนนี้เรายืนอยู่ที่โรงเรียนตอนสมัยที่เราเคยเรียนอยู่ด้วยกัน
“ไม่ เปลี่ยนออกจะเยอะ” มันพูด  กูยิ้ม  เราเดินไปนั่งที่สแตนที่อยู่ข้างสนามบอล  แต่ก่อนไม่ใช่สแตนปูนแบบนี้  เป็นแค่เหล็กธรรมดาๆเท่านั้น
“ตรงนี้ กูยังจำได้เลย..มีคนเตะบอลอัดเข้าหน้ามึง แล้วมึงก็ร้องไห้มากอดกู ฟ้องกูใหญ่” กูเล่า
“ไม่ได้ร้องสักหน่อย” มันว่าเสียงดัง
“ร้อง..แง่งๆ พี่เมตร สลิ่มเจ็บ” กูทำท่าเลียนแบบมันตอนนั้น  สลิ่มหน้าแดงกว่าเดิม
“ไอ้เมตร!!”
“ฮ่าๆๆๆ” กูหัวเราะเสียงดัง  เด็กที่เล่นชิงช้าอยู่แถวนั้นหันมามองกันหมด
“หลิม..”
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อย” กูพูด 
คืนนี้จะเป็นคืนก่อนสุดท้ายที่กูจะได้นอนกับมัน  พรุ่งนี้เราจะได้อยู่ที่บ้านด้วยกันทั้งวัน  ที่จริงพรุ่งนี้กูต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อเข้าวัดแล้ว  วันจันทร์เช้าเป็นวันที่กูต้องไปวัดและเป็นวันที่สลิ่มกับไอ้มิ้วค์ต้องเดินทางกลับกรุงเทพด้วย
เมื่อเข้าวัดแล้วมือถือกูก็ต้องเก็บไว้ที่บ้าน  ที่วัดไม่อนุญาตให้ใช้ถึงแม้ว่ากูจะปิดเครื่องไว้ก็ตาม  เรื่องนี้ไอ้โมทย้ำแล้วย้ำอีกบอกกูว่าอย่านำไปเด็ดขาด  เพราะตอนที่มันบวชคราวนั้นมีคนโดนพระไล่และไม่อนุญาตให้บวชทั้งๆที่เป็นผ้าขาวอยู่  โดนจับได้ที่พกโทรศัพท์มือถือ  พี่คนนั้นลางานมาเพื่อบวชแต่ก็ไม่ได้บวชในที่สุด  ไอ้โมทมันกลัวว่ากูจะไปกรณีเดียวกัน  มันเองตอนนี้ได้ลาออกจากที่ทำงานแล้วเพราะต้องมาช่วยกูดูงานบริษัทของพ่อที่กำลังเปิดทำการที่กรุงเทพ  ส่วนกู..หลังจากที่บวชเสร็จ  ก็ต้องไปๆมาๆกรุงเทพภูเก็ตเพราะต้องเรียนทำอาหารและอาจจะได้อยู่ยาวที่ภูเก็ตสักพักเพื่อเรียนรู้งานการเป็นผู้ช่วยกุ๊ก
“เพลงทรูลี่ แมดลี่ ดีฟลี่นะ” กูบอก
“ไม่” มันตอบเสียงดังฟังชัด  กูอมยิ้มจ้องมัน
“ร้องให้ฟังหน่อย อีกตั้งเดือนกว่ากว่าจะได้เจอกันนะ”
“อีกอย่าง กูจะไม่ได้ยินเสียงมึงตั้งนานแน่ะ”
“......................” ทั้งกูและมันนั่งเงียบ  กูไม่ได้พูดอะไรอีก  สลิ่มเอาแต่นั่งนิ่ง
“เงียบทำไม” มันถาม
“เปล่า” กูตอบ
“โทรมาหาไม่ได้เหรอ” มันถาม
“ไม่ได้” กูตอบ
“.......................”
“นอกจากแม่อยู่แล้วต่อสายให้ โทรศัพท์แม่ ต่อหน้าแม่..หรือผ้าขาว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องไหว้วานคนอื่นใช่ไหมล่ะ” กูบอก
“ก็ไม่ได้อยากคุยเท่าไหร่ ถึงเวลานั้นก็ลืมแล้วแหละ” มันว่า  กูเงียบ..ถ้ามันพูดจริงๆกูเตรียมจะงอนมันจริงๆเหมือนกัน
“ล้อเล่นน่ะ” มันเสริม
“......................”
“I'll be your dream, I'll be your wish I'll be your fantasy” กูยิ้มเพราะสุดท้ายมันก็ร้องเพลงให้กูฟังจนได้  แต่มันร้องเบามากๆ  เสียงอยู่แค่ในลำคอเหมือนฮัมเพลงคนเดียว
Truly Madly Deeply ^___^
“กูว่าเพลงมันเน่าไปนะ..” มันพูดขัดจังหวะขึ้นมา
“I'll be your hope, I'll be your love be everything that you need
I love you more with every breath truly madly deeply do”
“I want to stand with you on a mountain
I want to bathe with you in the sea
I want to lay like this forever
until the sky falls down on me” กูล้มตัวลงนอนตักสลิ่ม  มันที่ไม่ทันตั้งตัวเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยถึงแม้จะไม่พอใจกูนิดหน่อยก็ตาม
“I will be strong I will be faithful 'cause I'm counting on” กูเป็นฝ่ายร้องบ้าง  เพราะดูเหมือนสลิ่มมันจะจบเพลงแค่ประโยคเมื่อกี้  และไม่ยอมร้องต่อ
“A new beginning.
A reason for living.
A deeper meaning.” สลิ่มกำมือทุบเข้าที่ท้องกูเบาๆ  กูยิ้มมองหน้ามันแต่มันกลับหันหน้าหนีมองไปทางอื่น
“I want to stand with you on a mountain
I want to bathe with you in the sea
I want to lay like this forever
until the sky falls down on me”
“กูจะไปรออยู่ที่บ้านนะ” กูบอก  กูสึกวันจันทร์สิ้นเดือนและน่าจะกลับได้วันอังคารสุดท้ายของสิ้นเดือนนั่นแหละ  ก็เหมือนอยู่วัดเดือนกว่าๆ  แม่ไม่ยอมให้อยู่น้อยกว่านั่นเพราะกลัวกูไม่ได้อะไร  ส่วนสลิ่มบินกลับจากจีนวันอังคารสิ้นเดือนเหมือนกัน
“หรือว่าจะให้ไปรับ”
“แม่จะไปรับ” สลิ่มบอก
“อืม”
“เป็นผู้ชาย นอนตักกันทำไมอ่ะ” กูหันไปมอง  เด็กผู้ชายสองคนเดินมาชี้กูกับสลิ่ม
“เรื่องของกู เดี๋ยวเตะแม่งเลยดีไหม!” สลิ่มว่าไม่ว่าเปล่า  มันทำท่าจะลุกขึ้นเอาขาไปเตะเด็กจริงๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ จะฟ้องแม่” เด็กหัวเราะเหมือนพอใจที่สลิ่มมีปฏิกิริยาแบบนั้น  พวกมันวิ่งหนีไปแล้ว
“เด็กเหี้ย” สลิ่มบ่น  คำว่า “เหี้ย” ชัดถ้อยชัดคำมากๆ
“หึ..”
“นี่..อย่านอกใจนะ” กูบอก  กูนอกใจไม่ได้อยู่แล้ว  มันไม่ต้องห่วงกูแต่กูนี่สิกำลังห่วงมัน
“จับได้แล้วค่อยว่ากัน” มันยิ้ม
“หึ งั้นทำไงก็ได้..อย่าให้กูจับได้ก็แล้วกัน” กูพูด
“ไปถามทัวร์ไป เวลากูจับได้ว่ามันตอแหลน่ะเป็นยังไง..แต่ของมึงต้องเอาร้อยคูณเข้าไปอีก” กูบอก
“.....................” มันเบะปากเป็นลิงใส่เหมือนไม่กลัว  กูนอนอยู่อย่างนี้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง  นอนเงียบๆเพราะในโรงเรียนแทบไม่มีคน  สลิ่มเองก็เอาแต่เงียบ  มันไม่พูดอะไรกูเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วยเหมือนกัน


.................
..................


“แม่..เมตรขึ้นห้องละนะ” กูตะโกนบอกแม่  ตีนรีบวิ่งก้าวขึ้นบันไดตามก้นสลิ่มไป
“เออ” แม่ตะโกนตอบส่งๆ 


ปัง !!


“เอ้..อะไร” สลิ่มโวยวายแต่ก็ต้องทำเสียงเบาเพราะมันคงกลัวว่าแม่กับพ่อจะได้ยิน
“น่า..” กูเข้าไปกอดมัน  พยายามเลิกเสื้อมันขึ้น
“ไม่ เมตร..ปล่อย” มันสะบัดตัวเอง  แต่มือกูยังจับเสื้อมันเพื่อเลิกขึ้น  จนกูถอดมันได้ในที่สุด
“ชู่ อย่าดังสิ” กูบอกพร้อมกับดึงเอวมันเข้ามาติดกับตัวกู
“เมตร ไอ้เหี้ย..อื้อ” มันทุบกูอย่างไม่ยอม กูดันตัวมันไปที่เตียง  ต่างคนต่างล้มลงไปเพราะตั้งหลักไม่อยู่
“อึ อ่ะ” สลิ่มบิดตัวหนีมือกูที่ลูบไปที่หน้าอกมัน  อีกมือของกูล็อกแขนมันไว้
“ไม่มีกู คงต้องช่วยตัวเองหลายอยู่อะนะ” กูกระซิบแกล้ง
“ไอ้เหี้ย” มันด่า  พยายามสู้แต่ก็สู้กูไม่ได้อยู่ดี
“หึ..”
“เสร็จท่าเดิมทุกวัน เบื่อแย่” กูแซวไม่เลิก
“ไอ้เมตร ไอ้..แม่ง ไอ้กาม” มันว่าไม่หยุด  กูยิ้มเลื่อนมือปลดกระดุมกางเกงของมัน
“หึ โอ้ย..เบาๆ” กูร้องเพราะโดนมันทุบเข้าให้อีกแล้ว  กูลุกขึ้นดึงกางเกงยีนของมันออกจนหลุดภายในไม่กี่วินาที
“อ่ะ ให้หนี..หนีสิ” กูยืนยักคิ้วมองมัน  มือกูกำลังการถอดเข็มขัดและกางเกงของตัวเองลง  สลิ่มนอนนิ่ง  หน้างอมองตาขวางใส่กูยกใหญ่
“.......................” กูส่งยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมยักคิ้วให้อีกครั้ง  เมื่อตัวกูเหลือแต่กางเกงใน  น้องชายกูปูดเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ไอ้เชี้ย แม่ง” สลิ่มบ่นเหมือนรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว  กูล้มตัวลงไปทับมันไว้
“จัดเต็ม ยันเช้าไปเลยเนอะ” กูบอก
“อื้อ..” สลิ่มครางบิดตัวหนี  กูชอบเวลาที่มันบิดตัวหนีและพยายามกลั้นเสียงไว้ฉิบหาย  มันยิ่งทำให้กูรู้สึกอยากแกล้งมันขึ้นเรื่อยๆไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง..กูไม่เคยพอเลย


..................
..................


“ผ้าขาว เดี๋ยวลาญาติเสร็จแล้วไปหาหลวงพ่อธรรมที่กุฏิท่านนะ” พระรูปหนึ่งเดินมาบอก
“ครับ” กูพยักหน้าตอบก่อนที่ท่านจะเดินไป
“....................” กูหันไปมองหน้าสลิ่ม  แม่กับพ่อและไอ้มิ้วค์ไปรออยู่ที่รถแล้ว
“อย่าลืมโทรมาหาแม่พี่บ้างนะ เผื่อแม่มาทำบุญ” กูบอกเผื่อไว้  เปลี่ยนจากที่ต้องแทนตัวเองว่า “กู” เป็น “พี่” แทนเพราะต้องรักษาศีลแปดแล้ว
“อืม” สลิ่มตอบ  กูสังเกตตั้งแต่ที่นั่งคุยกันมา  มันแทบไม่พูดอะไร  มันเลี่ยงที่จะแทนตัวเองว่า “หลิ่ม” อย่างที่มันเอาไว้แทนตัวเองเวลาคุยกับคนอื่นแต่มันกลับไม่เคยใช้พูดกับกู  และมันละที่จะแทนตัวเองเวลาอยู่กับกูสองต่อสองไป
“นี่..” กูเรียก  มันหันมามองหน้ากู  พอสบตาเพียงนิดเดียวมันก็เหสายตาหนีอีก
“รู้ไหมอะไรที่ยากกว่าการที่คิดถึงแต่ไปหาไม่ได้”
“.....................” มันเงียบ
“คือการที่พี่ต้องข่มใจไม่ให้คิดถึงสลิ่มมากเกินไป..” กูเอามือไปขยี้หัวมัน
“ไปเหอะ เดี๋ยวตกเครื่อง” กูลุกขึ้นยืน  สลิ่มลุกตาม  ทั้งมันและกูยังไม่ก้าวขาเดิน  สลิ่มหันหน้ามามองหน้ากู  กูเห็นมันเอื้อมมือไปที่กระเป๋ากางเกงแล้วยื่นแผ่นกระดาษอะไรสักอย่างมาให้กู
“ให้” มันบอก  กูก้มลงมองและรับมาถือไว้เฉยๆ  กูจ้องหน้าสลิ่มอีกครั้ง
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” กูบอก
“เหมือนกัน” มันยิ้มหน่อยๆก่อนจะหันหลังเดินไป  กูยืนมองมันและยังไม่กล้าพลิกดูกระดาษที่มันเพิ่งให้  เพราะกูอยากมองสลิ่มจนสุดทาง  มันรู้สึกโหวงๆ  นี่เป็นการห่างกันจริงๆจังๆครั้งแรก  ยิ่งอยู่คนละประเทศด้วยแล้วกูยิ่งรับรู้ได้ถึงความห่วงมากขึ้นกว่าเดิม
“หึ..” กูหัวเราะเพราะอยู่ๆสลิ่มก็หยุดเดิน  มันหันกลับมาแล้วแลบลิ้นให้กูก่อนจะหันหลังก้าวเดินต่อพร้อมกับชูมือขึ้นโบกมือไปมาให้
“หึหึ” มันทำให้กูอดหัวเราะอีกไม่ได้  เพราะภาพในตอนที่กูได้เจอกับมันในครั้งแรก  ตอนนั้น..ตอนที่กูให้นามบัตรมันในครั้งนั้นซ้อนทับขึ้นมา
“.......................” กูหยิบแผ่นกระดาษที่สลิ่มให้เมื่อกี้ขึ้นมาดู  เป็นรูปพวกกูทุกคนในงานวันเกิดกูที่ร้านไอ้โมท  มีเพื่อนสนิทกูทุกคน  พวกเพื่อนสลิ่มและเพื่อนไอ้โมทด้วย  รูปถูกทำขึ้นเป็นแผ่นโปสการ์ด  กูพลิกดูที่ด้านหลังที่ถูกเขียนเป็นลายมือของสลิ่ม..

~คิดถึงนะ~

................>>>><<<<.................