หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Mrl●]

คงไม่มีพีทัวร์แล้วสิน่ะ ฮืออออออออออ

[Dr.rain_mark]

  สลิ่ม เมตร

[Ball]

คิดถึงสลิ่มกับพี่เมตรจัง

[เบบี้]

ตอนพิเศษ13  My love style..2



“เฮ้ย! พาเมซานชีสหายไปไหนวะ” ไอ้โมทโวยวายอยู่ในห้องครัว  กูหันไปมองสลิ่ม  อยู่ๆมันก็เบิกตาโพรงขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้กูอย่างกับลิงหลอกเจ้า  มันวางขนมปังที่ตัวเองกำลังกินอยู่ลงบนจาน
“สลิ่ม” ไอ้โมทเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“สลิ่มเปล่านะ” สลิ่มรีบปฏิเสธในทันที  มันทำท่าเลิกลัก 
“ไม่ใช่มึงแล้วจะใคร ไอ้ห่านี่..แดกได้แดกดี” ไอ้โมทเดินเข้ามาล็อกคอสลิ่มเข้าไป  สลิ่มลุกไปตามแรงดึงจากไอ้โมท
“โอ้ยๆ..พี่โมทอ่ะ” มันร้องโวยวาย
“ขนาดชีสมึงก็ยังกินไม่เหลืออีกเหรอ..ต่อไปมึงจะแย่งข้าวหมากินไหมเนี้ยห๊ะ” ไอ้โมทกัดฟันว่า  กูนั่งขำมองมันสองคน
“โหย นี่น้องนะ..หวงไปได้อ่ะ” มันว่าอย่างไม่รู้สึกผิดอีก
“หลังเลิกเรียน มึงไปซื้อมาใส่ตู้เย็นไว้ให้เรียบร้อย..ถ้าตอนเย็นกูกลับมาไม่เจอ มึง โดน แน่” ไอ้โมทบีบจมูกสลิ่มอย่างแรงและนานจนสลิ่มเริ่มสะบัดตัวไปมาเพราะหายใจไม่ออก
“อู้แอ้ว” มันบอก
“ดีมาก” ไอ้โมทตีหัวมันเบาๆก่อนเดินออกจากห้องไป
“แค่กินหมดเองอ่ะ” มันบ่นแล้วนั่งกินขนมปังต่อ  กูหยิบกาแฟขึ้นจิบ
“แค่งั้นเหรอ มึงใช้คำว่าแค่..อย่างนั้นเหรอไอ้หลิม” กูย้ำพูด  เมื่อวานก่อนพาเมซานชีสยังเหลือเยอะอยู่เลย  ผ่านมาแค่สองวัน  สลิ่มกินหมดนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ  เพราะเวลาที่มันจะเอาชีสไปผสมกับเนยเพื่อไปทาขนมปังน่ะ  ใส่พอประมาณก็คงพอแล้วเพราะมันจะเค็มเกินไป  แต่นี่สลิ่มกลับกินหมด  กูไม่อยากจะนึกสภาพไขมันในตัวมัน  หุ่นดีแต่แดกซะขนาดนี้  สักวันอาจจะตายเพราะไขมันอุดตันในเส้นเลือดก็เป็นได้ T^T
“เอาเงินมา” มันแบมือ
“อะไร” กูขมวดคิ้ว
“ไปซื้อชีสไง เอาเงินมา” มันว่า
“ส้นตีนนิ เดี๋ยวจะเจอกูดีดปาก” กูทำท่าจะตีปากมัน
“กินเอง จ่ายเอง..รับผิดชอบตัวเอง เออ..ซื้อขนมปังมาด้วย หมดเพราะมึงคนเดียว”
“หมดเพราะมึงด้วยเหอะ มึงก็กินเยอะอ่ะ..มิ้วค์ยังบ่นเลย” มันว่า
“ไม่ออก” กูกระแทกเสียง
“ไอ้เลว” มันด่ากลับ
“หึ..กูเลว มึงก็สลัดแล้วแหละ” กูแกล้งด่ามันจาก “สัตว์” เป็น “สลัด” แทนด้วยความรัก
“ไอ้เชี้ยเมตร” มันเข้ามาตีหัวกูไปมา
“โอ้ย..พอเลย รีบกิน เดี๋ยวก็สายหรอก” กูว่า  มันกลับไปนั่งหน้างอแล้วกินต่อ
วันนี้กูต้องพามันไปส่งที่มหาลัย  ส่วนกูจะไปทำงานที่บริษัทของพ่อ  ตอนเย็นต้องไปช่วยงานไอ้โมทต่อที่ร้านเหล้าอีก  วันนี้เลยต้องตื่นแต่เช้ากันทั้งบ้าน  ส่วนไอ้มิ้วค์ออกไปเรียนตั้งแต่เช้ามืดแล้ว
“ไปรับด้วยนะเย็นนี้อ่ะ” มันพูดขึ้น
“ไม..” กูถามกลับ  เพราะมันเองก็รู้ว่ากูต้องทำงานและบอกมันไปก่อนหน้านี้แล้วว่าให้มันมาที่ร้านเอง
“ไปรับด้วยนะเย็นนี้อ่ะ” มันพูดซ้ำอย่างเอาแต่ใจ
“ทำไม กลับเองสิ..ไม่รู้ว่าจะว่างกี่โมงด้วย” กูบอก
“ไปรับด้วยนะเย็นนี้อ่ะ” มันพูดซ้ำอีกครั้ง  กูถอนหายใจ
“เออๆ..” กูตอบส่งๆ 
“หึฮึ” มันหัวเราะอย่างชอบใจที่มันชนะได้ในที่สุด  กูส่ายหัวตอบให้  หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย  กูขับรถไปส่งสลิ่มที่มหาลัยและขับรถไปที่ทำงานสาขาใหม่ของพ่อต่อ..


.................
.................


หลังจากที่กู  ไอ้โมท  พี่ป้อมลูกน้องของพ่อที่พ่อส่งมาช่วยงานที่กรุงเทพชั่วคราว  และพนักงานใหม่ที่พ่อเพิ่งรับเข้ามาทำงานอีกสามสี่คนช่วยกันเคลียร์และวางแผนงานเกี่ยวกับบริษัทที่จะต้องเปิดอีกภายในสองเดือนข้างหน้าเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  ไอ้โมทต้องไปร้านเหล้าของมันต่อ  ส่วนกูต้องไปรับเมียที่มหาลัยก่อนเป็นอันดับแรก
“รอไม่นานใช่ไหม” มันยิ้มและวางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่กูนั่งรอมันอยู่  นั่งมากว่าครึ่งชั่วโมง  แต่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว  ตอนที่นั่งรอสลิ่มและได้เห็นเด็กมหาลัยก็ทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆเยอะแยะเหมือนกัน
“มาก” กูตอบ
“ไอ้หลิ่ม คะแนนการออกแบบกับอังกฤษสองออกแล้วเว้ย!” เสียงเพื่อนมันตะโกนมาแต่ไกล
“จริงอ่ะ” สลิ่มถามกลับเสียงดัง  มันรีบสะพายกระเป๋ากลับอย่างเดิม 
“เหี้ยเมตร มาเร็ว” มันเรียกกู  กูรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้ววิ่งตามสลิ่มไป  สลิ่มวิ่งนำกูไปพร้อมกับพวกเพื่อนๆของมันอีกสี่ห้าคน 
“โห” กูชะงักเมื่อเห็นนักศึกษาที่ยืนดูบอร์ดคะแนนกันนับสิบ  สลิ่มกุลีกุจอควานหาแว่นของตัวเองในกระเป๋า  กูช่วยมันอีกแรงจนมันได้แว่นสายตามาใส่ในที่สุด
“ฝากด้วย” มันบอกแล้วยื่นกระเป๋ามันให้กับกู  กูรับมาและยืนมอง  สลิ่มกับพวกเพื่อนๆของมันพยายามแทรกตัวเข้าไปในฝูงชนพวกนั้น 
“ขอโทษครับๆ” พวกมันพูดและพยายามแทรกตัวเข้าไปไม่เลิก
“เหี้ย คะแนนเหี้ยฉิบหาย” ไอ้นักศึกษาข้างหน้ากูบ่น  กลุ่มของพวกมันสี่ห้าคนเดินออกไปทำให้หน้าบอร์ดโล่งและดูได้สะดวกมากขึ้น
“อีแอน..น้องสลิ่มมึงอ่ะ” กูหันไปมองตามเสียง  ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินมา
“ใส่แว่นด้วยอ่ะ” เธอหัวเราะคิกคัก  กูยืนมองพวกเธอเดินตรงไปที่บอร์ดที่พวกสลิ่มยืนอยู่  กูเห็นเพื่อนสลิ่มสะกิดกันเองเมื่อเห็นผู้หญิงกลุ่มนี้เดินเข้าไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย  กูเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเพราะอยากรู้เรื่อง  สลิ่มตั้งใจดูคะแนนของตัวเองโดยไม่สนโลก  ผู้หญิงที่ชื่อแอนเดินเข้าไปยืนใกล้ๆสลิ่มเหมือนแกล้งทำเป็นดูคะแนนแต่เพื่อนของสลิ่มมันเอาแขนบังสลิ่มไว้ให้  กูเห็นพวกมันแอบยิ้มให้กันเองเหมือนต้องการแกล้งผู้หญิงพวกนั้น  กูแทบขำออกมาเพราะผู้หญิงคนที่ชื่อแอนนั่นดูหน้าจะคลั่งสลิ่มเอามากๆ  หน้าเหมือนต้องการจะกินสลิ่มมันเข้าไปทั้งตัวแล้วก็ว่าได้
“กูได้สิบแปดอ่ะ” สลิ่มพูดเสียงดังด้วยความดีใจ  เพื่อนของสลิ่มเอาข้อศอกสะกิดสลิ่มทำให้มันรู้ตัวแล้วหันไปมองผู้หญิงพวกนั้น  พวกเธอจ้องสลิ่มตอบอย่างไม่ลดละและไม่คิดจะอายสลิ่มและพวกเพื่อนของมันเลยแม้แต่น้อย  สลิ่มเดินกลับมาหากู  พวกเพื่อนๆของมันยังดูคะแนนกันอยู่
“ทำไม” กูถาม
“ผู้หญิงโรคจิต” มันพูดขำๆ  กูหัวเราะ
“เปล่า..” มันยักไหล่
“มึงไม่รู้เหรอว่าเค้าอยู่ข้างๆมึงน่ะ”
“ไม่รู้” มันส่ายหัว  สลิ่มหันกลับไปมองอีกครั้ง  พวกเพื่อนของมันเดินตรงมาหา
“ไอ้เหี้ยหลิ่มการ์ดเต็มอ่ะเมื่อกี้” เพื่อนมันพูดแซวถึงเรื่องเมื่อกี้  พวกมันกันสลิ่มไว้เป็นวงกลมทำให้พวกผู้หญิงเมื่อกี้เข้าถึงตัวสลิ่มไม่ได้เลย
“ไอ้บ้า” สลิ่มว่า
“ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่รู้ตัวเลย เค้าจะแดกมึงเข้าไปละ” เพื่อนมันตบหัวมันเบาๆ
“ก็ไม่รู้อ่ะ” สลิ่มลูบผมตัวเองให้เข้าทรงอย่างเดิม
“งั้นกูไปละ” มันบอกเพื่อนของมัน  กูหันไปยิ้มให้พวกเพื่อนมันอีกครั้ง
“บายเว้ย” พวกมันโบกบ๊ายบายให้ก่อนจะเดินแยกย้ายกันไป..
“เค้าจีบมึงเหรอ” กูถามถึง
“ก็เคยขอเบอร์กู” มันตอบ
“แล้วให้รึเปล่า”
“ก็ให้..แต่ไม่ได้รับ ทำไงได้..ก็เค้ามาขอต่อหน้าเพื่อนเค้าเยอะแยะ จะไม่ให้ก็ไม่ได้” มันบอก
“อ่านะ” กูเบะปาก  กูหยิบหมวกกันน็อกมาใส่ก่อนจะขึ้นคร่อมรถ  กูขับรถพาสลิ่มไปซื้อของที่ห้างก่อนจะขับกลับไปที่ร้านไอ้โมท 
“ไงเฮีย..” ไอ้เขตทัก
“มึงมาทำไม”
“อ่ะ...” ไอ้เขตหุบปากลงเหมือนกับตอบคำถามกูไม่ถูก  กูอมยิ้มตอบ
“คำพูดทำร้ายจิตใจมากๆอ่ะ” มันว่าหน้างอ  กูเข้าไปขยี้หัวมัน
“ไปไหน” กูถามสลิ่มที่ไม่สนใจไอ้เขตเลยว่ามันก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“เอาขนมไปซ่อน เดี๋ยวคนเห็น” มันบอกด้วยสีหน้าจริงจังและเดินเข้าร้านไปพร้อมกับถุงอาหารที่เพิ่งไปซื้อมา
“........................” กูหันไปมองหน้าไอ้เขต
“หึหึ” ไอ้เขตหัวเราะ
“กูหน่ายมาก” กูบ่น
“ฮ่าๆๆๆ..ผมก็นึกว่าเฮียชินแล้ว”
“ไอ้เมตร” ไอ้โมทเดินออกมา
“ไร”
“พ่อโทรมาบอกว่ามีลูกทัวร์มาลงเยอะมาก อยากให้มึงกลับไปช่วยดูงานหน่อย..หลังจากที่มึงกลับมาจากสิงค์โปรแล้วน่ะ” ไอ้โมทบอก
“โหย..” กูส่งเสียงบ่น
“ไปเลยไอ้ห่า ช่วงนี้เงินกำลังมา..รีบๆทำไปซะ” มันว่า
“กูขี้เกียจ มึงก็ไปบ้างดิวะ..กูไม่เห็นพ่อจะให้มึงไปดูงานสักที” กูบ่นมันบ้าง
“กูต้องดูแลอะไรตั้งหลายอย่าง ที่บ้านอีก ที่ร้าน ที่สาขาใหม่พ่ออีก..ห่า”
“ขี้เกียจอ่ะ” กูบอก
“ลูกทัวร์มาลงเยอะ เค้ารับไม่ไหวกัน..อยากให้คนไปช่วย มึงก็ไปให้พ่อเหอะว่ะ กูขี้เกียจฟังแกพูดเสียงค่อยๆแล้วทำท่าเหมือนน้อยใจ” มันทำท่าทำทางเลียนแบบพ่ออีกด้วย
“พ่อแม่งเหี้ยไรก็ลูกทัวร์ๆ” กูว่า
“อ่าวไอ้ห่า ลูกค้าคือพระเจ้าเว้ย” ไอ้โมทว่ากูอีก
“ลูกค้าคือพระเจ้า” กูย้ำพูด  เลิกคิ้วและลุกขึ้นยืน  ไอ้โมทมองหน้ากูงงๆ
“โทษที..กูนับถือศาสนาพุทธว่ะ ไอ้แสรด” กูพูดใส่หน้ามัน
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงไอ้เขตขำออกมาอย่างดัง  กูยักคิ้วให้ไอ้โมทและเดินหนีมันเข้าร้านมา
“เดี๋ยวมึงจะไม่ได้แดก หมื่นนึงน่ะ!” กูได้ยินเสียงไอ้โมทไล่หลังมา  กูหัวเราะเดินตรงเข้าไปกอดสลิ่มที่ยืนหันหลังอยู่ตรงเคาร์เตอร์
“สลิ่ม” มันไม่สนใจกูและไม่คิดจะสะบัดหนีอย่างเคยเพราะกำลังวุ่นอยู่กับการตอบทวิตเตอร์ให้เพื่อนมันอยู่
“......................” กูเอาจมูกหอมเข้าที่ต้นคอมันอย่างแรง  มีกลิ่นตัวของมันผสมกับกลิ่นน้ำหอมนิดๆ..ชอบว่ะ
“หึหึ” มันหัวเราะให้กับข้อความจากเพื่อนของมัน 
“กูได้คะแนนดีมาก” มันพูดขึ้น  วางมือถือลงที่เคาร์เตอร์แล้วหันหน้ามาหากู
“แล้ว..”
“รางวัล” มันแบมือและยิ้มกว้าง
“กูนี่ไงรางวัล” กูยักคิ้ว
“ตีน ไม่ตลก” มันพูดหน้านิ่ง
“กูได้คะแนนเกือบเต็มทุกวิชาเลย” มันย้ำบอกอีก
“มีแต่หมอยกับรอยยิ้มแหละครับ” กูปล่อยตัวมันออก  เริ่มอยู่ไม่ได้ละ  ถ้ากอดนานกว่านี่ได้หมดตัวแน่ๆ..
“ไอ้..กูไม่รู้จะขุดคำอะไรมาด่ามึงละนะ” มันว่า  กูหัวเราะ
“แม่กับพ่อจะให้เงินเท่าไหร่น้า..” มันทำเสียงอย่างมีความสุข
“เค้าเลี้ยงมึงแล้วเค้ายังต้องให้เงินมึงเวลาที่มึงได้คะแนนดีอีกรึไง”
“แน่นอน..เพราะแม่ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมเว้ย เงินค่าเทอม ต้องเป็นเงินโบนัสให้กู..ใครว่ากูเลวกูไม่สน เคป่ะ” มันยักคิ้วและดูภูมิใจอย่างมาก
“อืม..กูดีใจแทนพ่อแม่มึงจริงๆที่มีลูกแบบมึง” กูทำหน้าเอือม
“ก็ดีกว่ามึงแหละนะ” มันย้อนคำที่ทำให้กูย้อนกลับไม่ได้  กูหนีมันมาเข้าครัวและจัดการเคลียร์ของเก่าที่เหลือเมื่อวาน  คนเริ่มทยอยมาทำหน้าที่ของตัวเอง สลิ่มกับไอ้เขตช่วยกันเช็คเครื่องดนตรีอยู่บนเวที  วันนี้ปกติเหมือนทุกวัน  กูรอสลิ่มเล่นดนตรีจนเสร็จ  จัดการบัญชีส่วนหนึ่งและทิ้งช่วงให้ไอ้โมทจัดการต่อก่อนจะขอตัวกลับบ้านมากับสลิ่มสองคน
“โฮ่งๆๆ” เสียงไอ้ช็อปเปอร์กับไอ้ลูกหินทักทายพวกกูทันทีที่ขับรถเข้ามาในบ้าน  กูเงยหน้ามองไปที่ห้องไอ้มิ้วค์  ไฟที่ห้องของมันยังเปิดอยู่  สลิ่มกระโดดลงจากรถและวิ่งไปที่กรงของไอ้สองตัวนั้น
“ไมยังไม่นอน” มันยืนเท้าเอวคุยกับหมาเหมือนต้องการจะดุไอ้สองตัว  กูดับเครื่องและเอาหมวกกันน็อกไปเก็บ
“เอิ้กกก~” กูยืนขำเพราะสลิ่มยืนเรอเสียงดังมาก  ไอ้ลูกหินเห่ายกใหญ่
“หึหึ..กูเมาไง” มันเตะเข้าที่กรงหมาเบาๆ  กูไม่เข้าใจว่ามันทำอย่างนั้นทำไม
“ไอ้เหี้ยหลิม ขึ้นบ้านเร็ว” กูว่า  สลิ่มเดินร้องเพลงพร้อมกับเต้นมาตลอดทาง  มันใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะมาถึงประตูบ้าน  ไอ้เหี้ยนี่เพลงเข้าเส้นเลือดทีไรคึกหยุดไม่ได้ตลอด..
กูกับมันแยกย้ายกันจัดการกับตัวเอง  กูอาบน้ำก่อนและออกมานอนดูหนัง  สลิ่มอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย  มันขึ้นมานอนแล้วหลับตาลงอย่างเงียบๆ
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” มันบ่นพึมพำ  กูตะแคงตัวหันไปมอง  ตอนนี้กูยังไม่ง่วงเท่าไหร่  สลิ่มนอนหลับตา  กูเข้าไปหอมแก้มมันเบาๆก่อนจะไล่ปากไปจูบและหอมทั้งหูและต้นคอ  สลิ่มหดคอหลบเล็กน้อย
“อื้อ” มันร้องด้วยอาการงัวเงีย 
“นอนไปสิ” กูบอกแต่ปากไม่หยุดที่จะจูบตัวมันอยู่  ไอ้โมทบอกว่าห้ามกูอึบแต่ไม่ได้ห้ามให้กูจูบมันนี่
“สลิ่ม..อ้าปากหน่อย” กูบอก  มันอ้าปากตามที่กูบอกแต่ยังคงหลับตาอยู่  กูจูบแลกลิ้นอยู่นานมากจนสลิ่มเองเคลิ้มตาม  มันกอดกูตอบจนกูเองเริ่มห้ามตัวเองไม่อยู่  ประเด็นคือมันเสือกยอมกูด้วยไงล่ะกูถึงหยุดไม่ได้เนี้ย..
“อือ เดี๋ยว” กูบอกและเผยปากออก  สลิ่มลืมตาขึ้นมอง
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ” กูบอกและก้มลงหอมแก้มมันอีกครั้งเพื่อไม่ให้ตัวเองดูมีพิรุธ
“........................”
“เดี๋ยวกูลงไปดูหนังต่อข้างล่างแล้วกัน มึงนอนไปเหอะ” กูบอก
“ไม่เป็นไร” มันบอก
“เออ เดี๋ยวมึงก็นอนไม่หลับอีก” กูตัดบทและหอมแก้มมันอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น  กูหยิบแผ่นหนัง  ปิดไฟให้สลิ่มก่อนจะเดินลงมาเปิดหนังดูที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างแทน  กูก้มลงมองน้องชายตัวเอง  มันคึกคักขึ้นมาครึ่งนึงแล้วแต่กูไม่ได้สนใจ  พยายามไม่สนใจเดี๋ยวมันก็คงจะดีขึ้นเองแหละนะ T^T
“พี่เมตร..พี่เมตร” กูสะลึมสะลือลืมตาขึ้น  เห็นไอ้มิ้วค์ยืนอยู่ตรงหน้า
“หื้อ” กูขานตอบแต่กลับหลับตาลงนอนต่อด้วยความง่วง
“อ่าว..ไอ้เหี้ยเมตร ยังไม่ตื่นอีกเหรอมึง” ไอ้โมทหัวเราะ  กูหันไปมองและเริ่มมีสติ
“นี่ถึงขนาดต้องมานอนห้องนั่งเล่นเลยเหรอวะ ไม่ต้องทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ก็ได้มั้ง” ไอ้โมทพูดขำๆ  มันนั่งลงที่โซฟาตัวตรงข้ามกับกู
“อ่าว..กูนอนนี่เหรอวะ” กูลุกขึ้นนั่ง  รู้สึกปวดหลังไปหมด
“เออดิ”
“กินข้าวไหม” ไอ้มิ้วค์ถาม
“ไม่อ่ะ..มึงไปเรียนเหอะ” กูบอก
“มิ้วค์..ไปส่งพี่ด้วย” สลิ่มเดินเข้ามา  กูหันไปมอง  มันจ้องหน้ากูเหมือนจับผิด
“สงสัยกูคงหลับไปนะ” กูบอกก่อน  สลิ่มพยักหน้าส่งๆ
“หลิม..” กูเรียกไว้ก่อนเพราะมันทำท่าจะเดินหนีไป
“เย็นนี้ไปรับไม่ได้นะ กลับเองได้ไหม..มีประชุม” กูบอก
“ได้..แต่ไปบ้านไอ้ติสเลยนะ ซ้อมดนตรี” มันบอก
“ครับ” กูพยักหน้าตอบ
“รักนะครับเหี้ยน้อย!” กูตะโกนบอกเพราะสลิ่มเดินไปแล้ว
“ค..ย!!” สลิ่มตะโกนกลับ
“หึ” ไอ้โมทหัวเราะ 
“ไปนะ” ไอ้มิ้วค์ลาอีกครั้ง
“ไอ้มิ้วค์ เดี๋ยวมึงยังไม่ได้เคลียร์กับกู..โกหกองุ่นทำไม” กูว่ามัน  ไอ้มิ้วค์ชะงักและหันกลับมามอง
“เปล่านะ ไปล่ะ” ไอ้มิ้วค์ทำหน้าเหรอหราและรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
“มึงเตรียมเงินไว้ให้กูได้เลย” กูยักคิ้วบอกพี่ชายสุดที่รัก
“......................” ไอ้โมทแสยะยิ้มและเบะปาก
“แค่นี้ไม่คณามือกูหรอกว่ะ ลูบๆคลำๆก็เร้าใจไปอีกแบบเหมือนกัน” กูพูดขำๆ
“ความเลว มักโค่นมึงไม่ได้จริงๆ” ไอ้โมทส่ายหัว
“วันนี้กูเข้าพร้อมมึงแล้วกัน” กูบอก  ลุกขึ้นยืน  เหวี่ยงผ้าห่มกองๆไว้ที่โซฟารอให้ไอ้มิ้วค์เป็นคนมาเก็บตอนเย็น
“เร็วๆละกัน” ไอ้โมทบอก
“อือ”
เช้าวันนี้กูไปทำงานพร้อมกับไอ้โมท  กูเป็นน้องชายที่ดีกูเลยปล่อยให้พี่ชายเป็นคนขับรถ  วันนี้ลูกเจ้าของบริษัทขับสี่สูบไป  ใส่เสื้อดำกันทั้งคู่  ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าพวกกูจะไปทวงดอกเบี้ย  สภาพพร้อมทั้งคู่เลยก็ว่าได้..
“ลูกค้าผู้หญิงเยอะซะแล้วมั้งแบบนี้” พี่เกรส  เลขากูแซว  พี่แกเป็นดี้  มีผัวเป็นทอมว่างั้นเถอะ
“หึ..” ไอ้โมทหัวเราะ
“อะไรเหรอ” พี่เกรสทำหน้าสงสัย
“เปล่าครับ” กูตอบด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้พี่เกรสเอาไปคิดเอาเอง
“หรือว่าน้องเมตรไม่ชอบชะนี..กรี๊ด” พี่บอล  พี่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เข้ามาร้องตาโต
“รึเปล่า” กูเลิกคิ้วทำตาโตใส่
“หึ..ไปๆ เข้าประชุมได้แล้ว” ไอ้โมทตัดบท  มันเดินหนีเข้าห้องประชุมไปก่อน
“ตกลงน้องเมตรไม่ชอบชะนีจริงๆใช่ไหม” พี่บอลตื๊อถามไม่เลิก
“ครับ” กูอมยิ้มตอบและเดินหนีเข้าห้องประชุมไปก่อนที่จะมีเสียงกรี๊ดจากพี่บอลและพี่ๆคนอื่นๆตามมา


................
................

[เบบี้]

ณ  สนามบินสุวรรณภูมิ..

ตอนนี้พวกกูรวมตัวกันที่สุวรรณภูมิ  และจัดการเช็คอินอะไรเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว  ตอนนี้รอเพียงเดินเข้าเกทเท่านั้น  แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครย่างกรายไปไหนเพราะมัวแต่สาระแนชวนกันคุยไม่หยุด
การไปเที่ยวห้าวันสี่คืนครั้งนี้  ไม่ใช่..สำหรับกูการไปดูแลเมียในครั้งนี้กูต้องเสียค่าใช้จ่ายสวนตัวประมาณสองหมื่นเก้าร้อยบาท  กูไม่ต้องทำอะไรมีหน้าที่จ่ายเงินอย่างเดียว  ทั้งหมดรวมค่าที่พัก  ค่าอาหารเช้า ค่าเครื่องบินไปกลับและรวมไปถึงค่าเข้าไปดูเทศกาลดนตรีที่สลิ่มต้องแสดงด้วย  ทุกอย่างไอ้เชนเป็นคนจัดการให้หมด  ส่วนสลิ่มจะจ่ายแพงกว่ากูค่อนข้างเยอะ  ทั้งวงของสลิ่มและวงของไอ้ติสจ่ายกันคนละเกือบสามหมื่นบาท  เพราะไอ้เชนต้องจ่ายค่าตากล้องกับช่างภาพไปเพื่อบันทึกการแสดงในครั้งนี้ด้วย  ที่ต้องจ้างเพราะการบันทึกทุกอย่างของพวกมันต้องนำไปตัดต่ออีก  ไม่ใช่เพียงแค่เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีแต่สามารถเป็นประโยชน์ในภายภาคหน้าได้  ไม่ว่าจะเรื่องสมัครงานหรือการนำข้อมูลประสบการณ์ที่ผ่านมาของพวกมันไปยื่นในการแข่งขันต่างๆด้วยเช่นกัน  และวีดิโอในครั้งนี้จะยิ่งเป็นประโยชน์มากขึ้นไปอีกถ้าพวกมันจะทำงานทางด้านสายงานด้านดนตรีต่อ
ทุกคนในวงดูจะขนหน้าแข้งไม่ร่วงเท่าไหร่  ยกเว้นไอ้เวแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนัก  เพราะแม่ของไอ้วิทย์ช่วยออกเงินให้ไอ้เวถึงเกือบหนึ่งหมื่นบาท  และไอ้เต้..มือเบสของวงไอ้ติสที่จะมีปัญหาทางด้านการเงินของที่บ้าน  แต่ไอ้เชนได้ช่วยหาสปอนเซอร์ให้วงมันเรียบร้อย  และกูที่ดูจะมีปัญหาอาการหนักที่สุด  ถึงแม้ว่าแม่จะส่งเงินมาให้กูส่วนหนึ่ง  บวกกับไอ้โมทที่รักษาสัญญา  มันให้เงินหนึ่งหมื่นบาทกับกูตามข้อตกลง  แต่ดูเหมือนกูจะหวิวๆสันหลังแบบแปลกๆ  กูจะไม่รู้สึกระแวงเลยถ้าเมียกูมันใช้เงินแบบปกติ  กูแลกเงินไปสองหมื่นเผื่อเหลือเผื่อขาด  แต่กูคิดว่ากูคงไม่ได้ซื้ออะไรหรอกเพราะกูไม่ได้รู้สึกอยากได้อะไรเป็นพิเศษ  แค่อยากไปดูสลิ่มมันก็เท่านั้น..
แม่ของสลิ่มดูเหมือนจะรู้สถานการณ์ดีว่าลูกตัวเองเป็นคนยังไง  แม่มันให้บัตรเครดิตวงเงินเกือบแสนมาใช้  ทุกครั้งที่สลิ่มไปต่างประเทศแม่มันจะให้บัตรเครดิตใบนี้ติดตัวไปด้วยตลอด  ยกเว้นอยู่ที่ไทย..ห้ามใช้เด็ดขาด  แต่ครั้งนี้ !..แม่มันฝากบัตรไว้ที่กู  กูไม่รู้ว่าอะไรทำให้แม่สลิ่มไว้ใจกูขนาดนี้  แต่แม่ยื่นบัตรให้กูต่อหน้าสลิ่ม  ตอนนั้นสลิ่มเหวี่ยงจนกูกับแม่หัวเราะไม่หยุด  และสุดท้ายมันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะกูได้ยึดบัตรของมันไว้กับตัวเรียบร้อย  โดยแม่สั่งไว้ว่า..ถ้าอะไรที่สลิ่มอยากได้ แต่ไม่ผ่านการพิจารณาจากกู ถือว่าเป็นโมฆะ..นั่นหมายถึง “มันจะไม่มีสิทธิ์ได้ของสิ่งนั้นเด็ดขาดถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากกู” คนอย่างสลิ่มไม่ว่าจะอยู่ประเทศที่กันดารขนาดไหนแต่ถ้ามันต้องการจะช็อปปิ้งละก็  กูขอบอกว่ามัน..”ไม่เคยพอ”..และมันสามารถมากๆด้วยที่จะได้ทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการ
ในการเดินทางครั้งนี้มีกันสิบหกคนด้วยกัน  มีวงของสลิ่มห้าคน  วงของไอ้เจ๋งอีกห้าคน  ไอ้เชน  กู  ครูสิทธิ์..ครูสอนดนตรีที่โรงเรียนเก่าของสลิ่ม  และไอ้ดอน  รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าสลิ่มที่จะต้องมาดูงานของรุ่นพี่มันในครั้งนี้ด้วย  บวกกับตากล้องและช่างภาพอีกสองคน  แต่ถึงแม้ว่าจะมีช่างภาพแล้ว  กู  ไอ้เหี้ยเชนและไอ้ดอนก็ต้องรับหน้าที่นี้ด้วยเหมือนกันเพราะเสือกว่างเกินไป
“พี่เชนอ่ะ” กูนั่งฟังสลิ่มที่หยอกล้ออยู่กับไอ้เชนนานมากแล้ว  แต่กูไม่อยากเข้าไปขัดเพราะเดี๋ยวจะหาว่ากูไปหาเรื่องพวกมันอีก
“เอิ้กกก พี่เชนทำหน้าดีๆเด้” มันว่า  กูหันไปมองมันสองคนที่นั่งถ่ายรูปเอาหน้าแนบชิดกันยิ่งกว่าผัวอย่างกูอีก  กูเป็นผัวมันกูยังไม่เคยโดนมันเรียกไปถ่ายรูปแนบเนื้อขนาดนั้นเลย ToT กูชักเกลียดตัวเอง..
“เฮ้อ..เล่นมาก เหนื่อยว่ะ” ไอ้เขตเดินมานั่งลงข้างๆกู  ไอ้เวกับไอ้วิทย์ที่นั่งอยู่อีกด้านของกูหัวเราะ
“ผู้ชายคนเมื่อกี้ น่ารักว่ะ” ไอ้วิทย์ชมเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งเดินผ่านหน้าพวกกูไป
“เนอะ” กูทำเสียงอย่างเห็นด้วย
“พี่นี่..” ไอ้วิทย์หันมามองหน้ากูอย่างเจ้าเล่ห์
“แอบมีเด็กซ่อนไว้บ้างรึเปล่าเนี่ย” มันยิ้มถาม  กูอมยิ้มแทนคำตอบ
“เฮ่..” สลิ่มวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้ากู  กูเห็นมันอัลเลิดไม่หยุดตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว  ดูเหมือนมันจะสนุกสนานเหลือเกินที่เพื่อนๆมารวมตัวกันแบบนี้  มันคงไม่ได้ตื่นเต้นเพราะได้ไปต่างประเทศหรอก  ถ้านับการไปสิงค์โปรในครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สองของมันแล้ว  อังกฤษก็ไปมาแล้ว  ญี่ปุ่นก็แล้ว  จีนก็แล้ว  แต่สำหรับกูที่พ่อเปิดบริษัททัวร์แต่เสือกเคยไปแค่มาเลเซียกับฮองกงอย่างละครั้ง  แถมไปในตอนโปรโมชั่นที่บริษัทของเพื่อนพ่อเสนอราคาให้อีกต่างหาก..อนาถตัวเองมาก -_-)
“........................” กูเงยหน้ามองหน้ามันนิ่งๆแล้วเบะปากให้ด้วยความหมันไส้
“คุยไรกันอยู่อ่ะ” มันถามก่อนจะไล่สายตามองไอ้เขต  มองหน้ากู  ไล่ไปมองไอ้วิทย์และไอ้เว  พวกกูนั่งเงียบกันหมด  เหมือนต่างคนต่างรู้ว่า “รวมหัวกันแกล้งไอ้เหี้ยนี่กันเหอะ” ประมาณนั้น
“คุยไรกันอ่ะ!” มันโวยวายด้วยสีหน้าระแวง  กูกับไอ้วิทย์หันมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันเอง


เพี้ย !

เพี้ย !!


“โอ้ย..เชี้ย” กูกับไอ้วิทย์สบถพร้อมกัน  มือลูบหัวตัวเองปรอยๆเพราะโดนสลิ่มมันตบเข้าที่หัวอย่างแรง
“กวนตีน” มันว่าหน้างอ
“......................” กูกับไอ้วิทย์เบะปากพร้อมกันอีกครั้ง
“อ้า..คุยไรกันวะ คุยไรอ่า” สลิ่มหน้าเสียและโวยวายไม่หยุด  มันเข้ามาเขย่าตัวกูกับไอ้วิทย์ไปมา
“หึหึ” กูหัวเราะ  ได้จังหวะพอดีเลยกอดมันเข้ามานั่งบนตักตัวเองซะเลย
“จิ้..ไอ้เหี้ยเมตร” มันดิ้นนิดหน่อย
“ตกลงคุยไรกัน” มันยังไม่เลิกถามเอาความให้ได้
“เปล้า..กูก็แค่บอกเฮียว่า เมื่อคืนกูฝันว่า B.B.King เซ็นลายเซ็นบนกีตาร์กูล่ะ” ไอ้วิทย์พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง  กูหัวเราะ
“จริงดิ!” แต่เมียกูเสือกเชื่อซะงั้น
“มึงเชื่อเหรอ” กูถามอย่างสงสัย
“เชื่อก็ควายละไอ้สัตว์” มันหันมาว่าตาขวาง
“แต่มึงฝันจริงป่ะเนี้ย” สลิ่มยิ้มถามไอ้วิทย์อีกครั้ง  ดันเปลี่ยนความสนใจไปซะอย่างนั้น
“จริง” ไอ้วิทย์พยักหน้า
“เอาซะกูไม่อยากตื่น” ไอ้วิทย์พูดแกมหัวเราะ  พวกกูอมยิ้ม
“โชคดีว่ะ อยากฝันงี้บ้าง..แค่ฝันก็ยังดี โฮ..มีลายเซ็นป๋าคิง~” สลิ่มทำเสียงเพ้อพร้อมกับทำหน้าหลุดลอยไปในภวังค์  แน่นอน..สิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ย่อมเป็นที่น่าปลาบปลื้มสำหรับนักดนตรีอย่างพวกมันอยู่แล้ว  ยิ่งเป็นนักดนตรีตำนานระดับโลกด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่  นั่นคงเป็นความฝันระดับสูงสุดที่ความจริงแล้วอาจไม่มีความเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ
“มีการตื่นมาแล้วยังเดินไปเปิดกีตาร์ดูอีกนะ กูก็นึกว่าแม่งเป็นเหี้ยอะไร หึ..มึงนึกว่าซานตาครอสจะมาให้ของขวัญมึงรึไง” ไอ้เวพูดเหมือนเข้าใจโลกแห่งความเป็นจริง
“นั่นสินะ” ไอ้วิทย์ตาลอย
“........................” พวกมันเงียบไปเหมือนเข้าใจกันและกัน
“กีตาร์ก็ยังอยู่ในกระเป๋าเหมือนเดิม เป็นกีตาร์ของกู ที่ไม่มีลายเซ็นB.B.King..Lennon..Eric Clapton..Matthias Jabs..Jimi Hendrix รึใคร” ไอ้วิทย์พูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“หึ..มึงก็เล่นซะตำนานทั้งนั้นเลยนะไอ้ห่า แถมบางคนตายไปแล้วอีกต่างหาก คงจะได้หรอก..อย่างกูนี่ลุงแอ๊ดก็หรูละนะ” ไอ้เขตว่าเพื่อนมันข้ามหัวกู
“หึ..ฮ่าๆๆ” พวกกูขำและนึกถึงตอนที่มีข่าวว่าแอ๊ด คาราบาวทุ่มกีตาร์บนเวที  ตอนนั้นไอ้เขตเดินเข้ามาในร้าน  พอมันได้ยินพวกกูคุยกันถึงเรื่องนี้อยู่พอดี  มันก็พูดขึ้นว่า “ไอ้เหี้ย..ใครทำลุงแอ๊ดกูโมโหวะ” ด้วยสีหน้าจริงจังจนทำให้พวกกูขำ
“งั้นเอาลายเซ็นครูสิทธิ์ไปก่อนไหม” ไอ้สลิ่มพูดติดตลก
“กูมีแล้วไงไอ้ห่า” ไอ้วิทย์ตีหัวเพื่อนตัวเองเบาๆ  สลิ่มนั่งหัวเราะ  มันเองก็คงลืมตัวว่านั่งอยู่บนตักกูนานแล้ว
“แต่สักวันกูต้องมี มึงว่าไหม” อยู่ๆไอ้วิทย์ก็ทำน้ำเสียงมั่นใจขึ้นมา
“อย่างน้อยก็เอ่อ ก็เอ่อ..นึกไม่ออก หึหึ” ไอ้วิทย์หัวเราะ
“นั่นดิ..วันนี้ยังมีพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก็ยังมีพรุ่งนี้อีก” สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  มันปรบมือเข้าหากัน
“รีบๆหน่อยก็แล้วกันมึง ก่อนที่ตำนานที่พวกมึงต้องการลายเซ็นนี่..จะตายหนีพวกมึงไปซะก่อน” ไอ้เจ๋งเข้ามากระชากซีนในทันที
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยย” ไอ้วิทย์และสลิ่มลากเสียงด่าพร้อมกัน  พวกกูนั่งหัวเราะ
“ไงมึง..หน้าเป็นตูดหมามาเลย” ไอ้เขตทักไอ้เชลโลที่เพิ่งเดินมา
“ผม..ไม่อยากโหลด” ไอ้เชลโลวางเชลโลของตัวเองลงข้างๆ  กูเห็นมันกับไอ้เชนวุ่นอยู่กับเรื่องเชลโลของมันอยู่นานแล้วแต่เรื่องยังไม่เสร็จสักที
“มันเอาขึ้นเครื่องไม่ได้ ใหญ่ขนาดนี้ไอ้ห่า” ไอ้เขตว่า  เชลโลของมันใหญ่แบบใหญ่มาก  ใหญ่ประมาณกีตาร์โปร่งแบบใส่กล่องแล้วสองตัวมารวมกันกลายเป็นเชลโลของมันเพียงตัวเดียว
“ไมวะ” กูถามอย่างสงสัยว่าตกลงรายละเอียดที่เกิดขึ้นคือยังไงกันแน่
“มันแพงไงไอ้ควาย” สลิ่มหันมาด่ากู
“กูไม่รู้ไง ห่า..แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ” กูย้อน
“แค่กระเป๋าก็ห้าหมื่นเข้าไปละ มึงคิดว่าเชลโลมันจะตัวเท่าไหร่ล่ะ” สลิ่มย้อน  กูนั่งอ้าปากค้างมองกระเป๋าเชลโลของมัน  ไม่ใช่กระเป๋าแบบธรรมดาที่ไอ้เชลโลเคยแบกมาซ้อมดนตรีอย่างทุกครั้ง  กระเป๋าใบนี้ไม่เหมือนใบอื่นๆ  มันแปลกตาออกไป  แต่กูไม่คิดว่ามันจะแพงมากขนาดนี้ก็เท่านั้น
“.......................” ไอ้เชลโลยืนทำหน้าเซ็งไม่เลิก
“แล้วเชลโลมึงเท่าไหร่” กูยังไม่วายอยากรู้เพราะกูไม่รู้จริงๆว่าเกณฑ์ราคาของเครื่องดนตรีคลาสสิกมันเท่าไหร่ยังไง
“แฮ..” ไอ้เชลโลยิ้มแหยออกมาเหมือนไม่อยากตอบ
“ส.ส” ไอ้เขตพูดใบ้ให้กู
“ไม่จริงอ่ะ” กูส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ  ถ้าตัวเลขที่กูประมวลผลอยู่นี่เป็นความจริงละก็  ไอ้เหี้ยนี่บ้าไปแล้ว !
“อะไรของเฮีย” ไอ้เขตหัวเราะ
“ส.ส.อะไรของมึง” กูถามอย่างหวาดๆ
“สองแสนไง..เชลโล ตัวนี้ สองแสน ชัดไหม!..รวมกระเป๋าด้วยก็เป็น สองแสนห้าไงครับผม” ไอ้เขตย้ำเสียงกระแทกใส่หน้ากู
“เย็..ดดดดดดดดดดดดดดดดดด~” กูลากเสียงยาว  แล้วผลักสลิ่มออกอย่างแรงก่อนจะคุกเข่าลงไปกอดและกราบกระเป๋าเชลโลของไอ้เชลโลในทันที  เสียงหัวเราะจากพวกมันดังอยู่ด้านหลังกู
“ไอ้เชี้ย..ได้ฮาเล่ห์ ไอรอนคันนึงเลยนะมึง” กูหันไปโวยวายบอกพวกมัน  ฮาเล่ห์ที่รัก..โอ้ว แม่เจ้า !
“ปล้นแม่งเลยไหมเฮีย หมันไส้..รวยแม่งดีนัก” ไอ้เขตว่าด้วยสีหน้าหมันไส้ไอ้เชลโลจริงๆ
“สาด..ฮาเล่ห์ ไอรอน~” กูพร่ำเพ้อไม่หยุดพร้อมกับเอาปากจูบกระเป๋าเชลโลของมันไปด้วย
“เฮียครับ..เฮีย เอ่อ เดี๋ยวกระเป๋าผมเป็นรอย” ไอ้เชลโลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“กร๊ากกกกกกกกก”
“ค..ย” กูด่ามัน
“ผมล้อเล่น” ไอ้เชลโลหัวเราะ  กูลุกขึ้นยืนและมองหน้าไอ้เชลโลเขม็ง
“มาเป็นเมียกูไหม” กูทำหน้าตาจริงจังจนไอ้เชลโลหน้าเหวอไป  เสียงไอ้พวกตัวเหี้ยนี่นั่งหัวเราะไม่หยุด
“คือ..ผม” ไอ้เชลโลตอบตะกุกตะกัก
“นะ เป็นเมียน้อยกูเหอะ” กูทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
“กร๊าก ไอ้เหี้ยเมตร..เลิกแกล้งมันได้แล้ว” สลิ่มเอาตีนมาถีบตูดกูเบาๆ 
“ไอ้เหี้ยโล่มึงเขินจริงเหรอ” ไอ้เจ๋งว่า
“ผมเปล่า” ไอ้เชลโลเกาหัวตัวเองเก้อ
“ผมไม่ได้ชอบพี่เมตรสักหน่อย จะเขินทำไม” มันแก้ตัวไมเลิก
“นั่นดิ..ผมไม่ได้ชอบพี่เมตรสักหน่อย ผมชอบพี่เขตต่างหาก..ก๊าก” ไอ้เจ๋งหัวเราะร่วน  ไอ้เชลโลหน้าแดงกว่าเดิม  ไอ้เขตนิ่งไปในทันที
“สาด ไม่ตลกละไอ้เจ๋ง” สลิ่มตัดบททั้งๆที่ตัวเองก็ยังขำอยู่
“เฮ้ยโล่..โอเคละ” ไอ้เชนเดินเข้ากู้สถานการณ์พอดี
“ครับ”
“เดี๋ยวเอาไว้หน้าเครื่อง อ่ะ..เอาติดกับเชลโลไว้” ไอ้เชนยื่นบัตรอะไรสักอย่างให้
“ขอบคุณครับ” ไอ้เชลโลผงกหัวให้ไอ้เชน
“ไปๆๆ..สักที” ไอ้เชนเรียก  พวกมันลุกขึ้นยืนและเตรียมพร้อมช่วยกันขนของ  เครื่องดนตรีอย่างเช่นกีตาร์  เบสอะไรแบบนี้ต้องขนขึ้นเครื่องหมดเลย  ยกเว้นพวกกลองคาฮองกับเครื่องดนตรีชิ้นเล็กๆได้แพ็คใส่กล่องและโหลดลงเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว..


...................
...................


“นั่งเฉยๆสิ” กูว่า  ตอนนี้พวกเราขึ้นเครื่องกันเรียบร้อยแล้ว  แต่สลิ่มนั่งไม่อยู่เฉยเลย  หลุกหลิกไปมาอยู่ได้
“เบื่ออ่ะ เมื่อไหร่จะถึง” มันบ่นหน้างอ  ทั้งๆที่เพิ่งออกเดินทางได้แค่สิบห้านาทีเท่านั้นเอง
“นั่งเฉยๆ เข้าใจไหมครับ” กูเอาหน้าเข้าไปใกล้มัน  มันชะงักและนิ่งลง  แถวกูมีไอ้เขต  สลิ่มนั่งกลางและกูนั่งติดหน้าต่าง  แถวหน้าเป็นไอ้วิทย์  ไอ้เวและไอ้เชลโล  ส่วนด้านหลังเป็นพวกไอ้เจ๋งและวงของพวกมัน
“สลิ่ม” ไอ้เขตเรียก  ไอ้เขตยัดหูฟังให้สลิ่ม  สลิ่มเอนตัวเข้าไปใกล้ไอ้เขตมากขึ้น
“เออนี่..กูมีไรจะอวด กูเอามาด้วย” สลิ่มยิ้มกว้างเหมือนนึกขึ้นได้  มันหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ตรงเท้าขึ้นมาและควานหาอะไรสักอย่าง  กูกับไอ้เขตนั่งมองอย่างสงสัย  ไอ้วิทย์กับไอ้เวที่นั่งอยู่แถวหน้าเหมือนจะได้ยิน  มันหันมามองด้วยความสนใจเหมือนกัน
“นี่!” สลิ่มหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา  เป็นหนังสือปกหนังสีสันฉูดฉาดขนาดใหญ่พอควร  กูมองเพราะกูไม่เคยเห็นเล่มนี้มาก่อน
“ให้ทาย” สลิ่มยิ้มให้พวกเพื่อนมัน
“โล่ทาย” ไอ้เชลโลหันหน้ามา
“......................” พวกมันหันไปจ้องหน้าไอ้เชลโลเหมือนรอคำตอบ
“เอิ่ม..Miles” ไอ้เชลโลพูดทายอย่างตื่นเต้น
“โนว” สลิ่มส่ายหัวยิ้มๆ
"Coldplay!" ไอ้เชลโลทายอีก  สลิ่มอมยิ้มส่ายหัว
“The Kooks” ไอ้วิทย์พูด
“โนว~” สลิ่มส่ายหัวอีก  มันจะรู้ตัวไหมว่าตอนนี้มันทำเสียงอย่างกับเด็ก..กูมองมัน  ทำให้นึกถึงตอนมันเด็กๆแล้วชอบเล่นทายเกมกับกู  ตอนนั้นมันจะชอบพูดว่า “ม่ายช่ายฮะ” แล้วส่ายหัวด้วยท่าทางแบบนี้เลย
“หึ..งั้นกูรู้” ไอ้เขตเบะปาก
“MGMT” ไอ้เขตยิ้มกว้าง
“เชี้ย..” สลิ่มยิ้มแก้มปริ  หน้าแดงไปจนถึงหู  กูยิ้มเพราะไม่เคยเห็นสลิ่มเขินออกหน้าออกตามากขนาดนี้มาก่อน
“สมุดภาพ MGMT ล่ะ..กูทำเอง เอามาเป็นกำลังใจ” สลิ่มยิ้มเขิน  มันเปิดหน้าปกหนังออกอย่างช้าๆ
“เฮ้ย~” ไอ้เวร้องตาลุกวาว 
“ทำนานยังวะ สุดยอดอ่ะ” ไอ้วิทย์เอื้อมมือมาหยิบสมุดจากมือสลิ่มไป
“เฮ้ย..เบาดิ” สลิ่มร้องอย่างหวงของ
“ดูไรกันวะ” ไอ้เจ๋งลุกขึ้นมายืนค้ำอยู่บนหัวกู
“เฮ้ย..แอนดรูว์” ไอ้เจ๋งร้องเสียงหลงกันเลยทีเดียวเมื่อเห็นภาพด้านในหนังสือนั่น  กูคิดว่ามันคงอยากร้องให้เสียงดังกว่านี้แต่มันคงกลัวว่าจะโดนส้นตีนผู้โดยสารคนอื่นๆน่ะนะ
“แอนดรูว์ของกู” สลิ่มพูดขึ้น
“แอนดรูว์ไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ผัวมึงนั่งหัวโด่อยู่นี่” ไอ้เจ๋งตบหัวสลิ่มเหมือนเรียกสติให้เพื่อนตัวเอง
“เหี้ยหลิ่ม มึงเอาเวลาไหนมาทำวะ..” ไอ้เวถาม  ไอ้วิทย์คืนหนังสือให้  สลิ่มจะรับมาแต่ไอ้เจ๋งกลับดึงไปยืนดูกับไอ้ติสสองคน
“ก็ว่างก็ทำ ไม่ว่างก็อยากทำ” สลิ่มตอบ  หน้าตามันเขินเต็มที่อย่างออกหน้าออกตามากๆ
“มึงเขิน” กูพูดขึ้น
“........................” สลิ่มกลอกตาไปมา
“ก็กูชอบ” มันบอก
“แต่มึงเขินมากผิดปกติ” กูพูดอีก
“ก็เพราะกูชอบมาก” มันย้อน
“ไอ้เหี้ย..มีแต่รูปแอนดรูว์ ฮ่าๆๆ..” ไอ้ติสหัวเราะ
“แต่กูก็ชอบนะ ได้แบบนี้มาเป็นแฟน..แม่ง รักตายเลย แปลกๆดี..ดูกี่ทีก็ชอบว่ะ” ไอ้ติสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดกับหน้าที่กำลังยิ้มอย่างหื่นกามอยู่
“ไม่ได้” สลิ่มว่าขึ้น
“ของกู” มันลดเสียงให้เบาลงอย่างลืมตัว
“นี่..เอ่อ นี่มึงชอบนักร้อง มากกว่าปลื้ม คลั่ง เอ่อ..กูหมายถึง มึงคิดเรื่องใต้สะดือกับนักร้องที่ชอบเหรอไอ้สลิ่ม ที่สำคัญ..นั่นผู้ชายนะเว้ย!” กูโวยวายและพยายามกดน้ำเสียงของตัวเองให้เบาลง  เพราะกูตกใจ  ปกติสลิ่มไม่ได้ชอบผู้ชาย  นอกจากที่มันยอมกับกู  กูก็เห็นมันจะไม่ยอมใครเลยสักคน  ไม่เข้าถึงใครถ้าไม่สนิทจริงๆและไม่ยอมให้ใครมาเข้าถึงตัวอีกด้วย
“.........................” สลิ่มหุบปากลง  เหมือนมันเถียงกูไม่ออก  มันหันหน้าไปทางนู้นที  ทางนี้ทีเหมือนต้องการความช่วยเหลือ
“ผมก็ชอบนะพี่” ไอ้เวพูดขึ้น
“พวกผมจะคลั่งพวกนี้ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว” ไอ้เวบอก
“ไม่ๆ..ไม่ว่าจะไมล์ส..The Kooks..Alex เอ่อ Bill..หรือ เอ่อ หรือใคร” กูพยายามนึกนักร้องที่สำหรับกูเป็นเพียงความชอบแต่สำหรับสลิ่มนั้นคลั่งมากออกมาให้ได้มากที่สุด  นักร้องที่มันพูดถึงมากที่สุด  นักร้องนักดนตรีที่มันชอบฟังและออกตัวว่าคลั่งมากที่สุด  แน่นอนว่าตลอดมาไม่ใช่..MGMT
“มันไม่ได้คลั่งแบบนี้เว้ย มันไม่ได้ทำหน้าทำตาแบบนี้” กูพูดอย่างเหลือเชื่อ  สลิ่มเอามือปิดหน้าตัวเองทันที
“กูทำหน้าทำตายังไง..อะไร” สลิ่มพูดอย่างระแวง  หู  หน้าและต้นคอมันแดงไปหมด
“มันชอบวงนี้มานานแล้ว เพราะชอบมากไง..เพราะชอบมาก ถึงไม่กล้าแสดงออก ก็เหมือนได้หลงรักใครสักคนจริงๆ..เลยไม่กล้าแสดงออกน่ะ” ไอ้เวอธิบายปนหัวเราะ
“..........................”
“เฮอะ..งั้นหมายความว่า มึงรักมันมากกว่าความเป็นนักร้องเหรอสลิ่ม มึงกล้านอนกับมันงั้นเหรอ” กูพูดเพราะความหมายที่ไอ้เวพูดมันหมายถึงแบบนั้นชัดๆ
“ก็ได้นะ..ถ้าเป็นแอนดรูว์น่ะ” สลิ่มพยักหน้าอย่างไม่คิดหนักเลย
“ฮ่าๆๆ” พวกมันหัวเราะพร้อมกัน
“.........................” กูลูบหน้าลูบตาตัวเองเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนี้จะหลุดออกมาจากปากของสลิ่ม
“เป็นผม..ผมก็ยอมนะ” ไอ้เวยักไหล่
“ของอย่างนี้ มันเข้าใจไม่ถึงกันหรอกพี่..” ไอ้วิทย์ยักคิ้วเหมือนเข้าใจที่เมียตัวเองพูด
“ที่มึงบอกว่ามึงยอมนี่มึงหมายถึงมึงรับหรือมึงรุกมันล่ะ” กูมองหน้าไอ้เว
“เอ่อ..ถ้าแอนดรูว์ ผมไงก็ได้” ไอ้เวยักไหล่ยิ้มๆ
“อย่างแย่งกูนะ” สลิ่มผลักหัวเพื่อนตัวเองในทันที  ทำอย่างกับที่พูดนี่จะเป็นเรื่องจริงอย่างนั้น  ไอ้เวหน้าหงายไป 
“มันจะมากเกินไปละสลิ่ม” กูดันหน้ามันให้กลับมาที่เดิม
“แต่กูไม่รับนะ” ไอ้ติสว่า
“แหม..ถ้ามึงรับ กูจะพร้อมใจกันอ้วกเลยไอ้ห่า!” พวกมันพูดขึ้นพร้อมกัน
“เอาคืนมา” สลิ่มดึงหนังสือกลับมากอดไว้ ไอ้วิทย์ร้องขึ้นเสียงเบา เป็นเพลงของ MGMT ที่มันชอบ  สลิ่มร้องตอบในทันที
“Control yourself. Take only what you need from it. A family of trees wantin', To be haunted.” พวกมันกระซิบร้องพร้อมกันอย่างรู้งาน  แต่กูกลับไม่สนุกกับพวกมันด้วย  เพราะกำลังสับสนกับความจริงที่เกิดขึ้น..จะเรียกว่าช็อกนิดหน่อยก็ว่าได้
“.........................”
“เฮียหน้าเครียดมากอ่ะ” ไอ้เขตพูดขึ้นแกมขำ  พวกมันหยุดร้องต่อ
“ระหว่างกูกับไอ้เหี้ยแอนดรูว์บิ๊กนี่” กูพูดขึ้น
“แอนดรูว์ แวนไวน์การ์เดนเหอะไอ้ห่า” สลิ่มว่าทันทีที่กูเสือกไปเปลี่ยนชื่อนักร้องสุดที่รักของมัน
“เออนั่นแหละ ระหว่างกูกับมันนี่มึงจะเลือกใคร” กูถาม
“.........................” สลิ่มเงียบลง  มันกลอกตาไปมา
“มึงหมายถึง ก่อนเจอมึง..หรือหลังเจอมึงล่ะ” มันถามกลับเสียงเบา  พวกเพื่อนๆของมันเงียบเหมือนต้องการฟังด้วย
“ทั้งก่อนทั้งหลังเจอเลย” กูกระแทกเสียง
“.........................” มันเงียบไปแล้วหันกลับไปนั่งตัวตรงอย่างเดิม
“เอ่อ เลือก..” สลิ่มหันหน้ากลับมา  มันเผยปากจะพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
“หยุด” กูทำมือปรามไว้ก่อนเพราะไม่สามารถรับความจริงได้
“มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น..กูรู้คำตอบละ” กูกัดฟันพูด  ไอ้พวกตัวเหี้ยนี่หัวเราะด้วยความสะใจ
“หึหึ..เฮียก็ไม่น่าถามคำถามทำร้ายตัวเองเลย” ไอ้วิทย์หัวเราะร่วน
“กูก็ว่า” กูส่ายหัวบ่น
“แต่กูเชื่อว่าไอ้เหี้ยแอนดรูว์ไรนั่น ไม่มีทางจะตรงจุดเกิดเหตุเท่ากูหรอก..มึงว่ามะ” กูยักคิ้วให้ไอ้วิทย์  ไอ้วิทย์ยักคิ้วตอบ
“ไอ้เหี้ย” สลิ่มหันมาทำท่าจะชกกู  กูหลบและปัดมือมันไว้ได้ทัน
“มันจะรู้เหรอ ว่าเวลาไหนควรถอด เวลาไหนไม่ควร” กูทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่  ไอ้พวกนี้พยายามกลั้นหัวเราะกันไม่ยั้ง
“ไอ้เชี้ยเมตร มึงหุบปากไปเลยนะ” สลิ่มว่าพร้อมกับทำตาขวางใส่
“หึ..สองอาทิตย์เชียวนะ เดี๋ยวคืนนี้มึงเจอกูแน่สลิ่ม” กูเข้าไปกระซิบที่ข้างหูมัน  ปากกูเตะเข้าที่หูมันอย่างแรงก่อนจะขบเบาๆ  สลิ่มเงียบ  หน้ามันแดงแต่คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันด้วยท่าทางสงสัย  กูไม่พูดอะไรอีกและหันกลับมานั่งอย่างเดิม

.................>>>><<<<..................

หมายเหตุ :


1. .O. บุคคลที่สลิ่มชื่นชอบ : Andrew Vanwyngarden วง MGMT หาดูในยูทูปตามอัธยาศัย
2. วันนี้ต่อเรื่อง Limited Lovers ตอนที่ 36 แล้วเช่นกันค่ะ
3. ตอนพิเศษตอนนี้ 23 หน้าเวิร์ด..หวังว่าจะอิ่มพอจนกว่าตอนหน้าจะมาต่อนะคะ ^^
4. ตอนพิเศษตอนสุดท้าย(My love style..End)ของเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย..ยังไม่สามารถตอบได้ค่ะว่าจะมาต่อได้อีกเมื่อไหร่

ขอบคุณค่ะ
เบบี้..^^

[Dee15]

กะกิ๊ดดดดดดด กำลังเข้ามาเล้า ก็เห็น เบบี้มาโพส ต่อเลยรีบมาอ่านเลย
  สงสารไอ่พี่เมตรว่ะ 

[Ball]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
จิ้มไม่ทันอ่ะ แต่ไม่เปนไร จิ้มเม้นบนทะลุไปให้ถึงเบบี้

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สลิ่มน่ามึนสลิ่มน่ารัก  เมตรถือว่าลงทุนมากกกกกว่าจะได้เงิน
แต่กับแอนดรู เมตรน่าสงสารอ่ะ   

สงสัยคืนแรกในสิงคโปร์ สลิ่มจะโดนจัดเต็มซะละมั้ง 

[DasHimmel]

เมตรสลิ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!! ><~
สลิ่มแม่ง น่ารักเหมือนเดิม โดยเฉพาะเรื่องของกิน 5555+
พี่เมตรก็ยังตรงไปตรงมาเหมือนเดิม ตอนตอบว่าครับแล้วยิ้มๆนี่แบบ อ๊ายยยยยยยย 
แต่แอบสงสารพี่เมตร 55 แต่ก็นะเรื่องบ้านักร้องหนักๆนี่พอจะเข้าใจ อิอิ
เดี๋ยวคนนี้ไปแอบดูนะพี่เมตรสลิ่ม ฮี่ฮี่ฮี่
ตอนนี้ยาวได้ใจมากๆค่า ขอบคุณคุณเบบี้หลายๆ 

[mojo]

 

[Whatever it is]

555 อีพี่เมตรอึ้งไปเลยอะ แต่ก็นะ เปนใครก็อึ้ง 

ตอนที่แล้วลุ้นมาก เหอะๆ เจ็บแทนสลิ่มเลย 

[rujaya]

ถ้าหลิ่มมันตอบว่าชอบใครมากกว่ากันนี่ อยากเห็นหน้าเมตรจัง   

[Running]

 

เป็นงัยล่ะพี่เมตร

อึ้งไปเลยยยย น่าสงสาร55+

คิดถึงคู่นี้มากมากเลยยยย

 

[sunisa131]

รู้สึกตอนนี้สนองนีสคนแต่งมาก ภาษาดนตรีมาอื้อ แต่ก็ดีนะได้เห็นสลิ่มในอีกรูปแบบ ฮ่าๆๆ รั่วๆๆ แต่ไอ้พี่เมตรไม่น่าเชื่อว่ามันจะทำได้ปกติหื่นมากกก 5555

ปล. รอคำตอบไอ้น้องมิวล์อยู่ว่าเกิดไรขึ้น???

[Cacao]

คิดถึงสลิ่มกับไอเมตรและผองเพื่อนมากกกกกกกกกกกกกกก >/////////<
แอบอ่านในเวลางาน แบบว่าอดทนจนเลิกงานไม่ได้อ่ะ ฮ่าๆๆๆ สลิ่มแอดดิทจริงจัง
สาบานว่าถ้าเจอแฟนถามเหมือนไอเมตรถามว่า ระหว่างเค้ากับลุค เลือกใคร
ก็คงจะตอบไม่ถูกเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุกวันนี้แฟนก็คิดว่าเรารักลุคมากกว่าเค้าอยู่ละ
อ่านแล้วขำก๊าก ตอนสลิ่มทำหน้าตอบไม่ถูกและไม่ยอมตอบ จนไอเมตรบอกว่าไม่ต้องตอบ
น่ารักโคตรรรรรรรรรร ไอเมตรตกกระป๋องละอ่ะ ฮ่าๆๆ ชอบตอนนี้มากกกก หลิ่มน่ารัก
มีเผลอทำตัวกรุบหลายตอนนะ ตอนเคลิ้ม ณ บนเตียง จนเกือบยอม และตอนเผลอนั่งตักอยู่นานสองนาน
กรี๊ด น่ารักที่สุดในสามโลก TT รักสลิ่มอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ กรี๊ดกร๊าดดดด จะเป็นบ้า คิดถึงพี่พีด้วย < 3

[A_ay]

เมตรมึงนี่แม่ง
ติงต๊องว่ะ
 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่เมตรถึงกับไม่อยากฟังคำตอบเลยทีเดียว 
สลิ่มน่าร้ากโว้ยค่าาาาา

[ladymoon_yy]

สลิ่มระวังโดนเมตรจัดหนัก 

[ลูกไก่ลั่นล้า]

ผัวสลิ่ม!!!

ไม่เคยเห็นสลิ่มเขินจริงจังแบบนี้มาก่อน
ไอ้พี่เมตรระวังไว้ให้ดีนะเว้ย 555

[ขนมหวาน]

ถึงแม้สลิ่มจะเครซี่แอนดรูว์
แต่สลิ่มก็มีสามีชื่อเมตร 555555555555
สลิ่มมันน่ารักตลอดอ่ะ เวลาเขินหูแดง
ตอนหน้าพี่เมตรจะจัดหนักป่ะเนี่ย หลังจากอดกลั้นไว้สองอาทิตย์
เพื่อเงิน งกซะไม่มี

[Horizon]

ขอบคุณนะเบบี้ อ่านแบบเต็มๆ สนุกมาก
สงสารนายเมตร 

[ปลาทองสีชมพู]

กร๊ากกกกกกกกก..สลิ่มเรื่องกินนี่ไม่ยอมใครจิงๆ
หวงขนมอี๊กกกก..ให้ตายเหอะโรบิน
ในที่สุดเมตรก็อดทนได้..
ปล.เมตรหึง แอนดรูว์ แวนไวน์การ์เดน เหรอเนี๊ย..
ปล.เชลโล เขิล อะ

[Tiamo_jamsai]

  : อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก สลิ่มน่ารักอะ พี่เมตรจัดการเลย อย่าไปขอแอบดู 5555++

[snack]

สลิ่มน่ารักกกกกกกกกก

[AllRiseApril]

สลิ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
พมจ = =' พี่เมตร จัดหนักค่ะ ให้มันรู้ไปเลย 5555555555555
สลิ่มกวนตีนชิ๊บเป๋ง =___________=

[เกี๊ยวกุ้ง]

เมตรเจอคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่าซะแล้ว
ระวังให้ดี สลิ่มพร้อมที่จะไปทุกเมื่อถ้าเป็นแอนดรูส์ 

[mybum]

กรี๊ดดดดดดดดด  พี่เมตร  น้องสลิ่ม  คิดถึงจังเลย 
    พี่เมตร  เจอคู่แข่งแล้วอ่ะ   

2 อาทิตย์    จัดหนักเลยค่าพี่เมตรขาาาาาา   

[MIkz_hotaru]

  ยินดีกับพี่เมตรด้วยที่ทำภารกิจสำเร็จ
55555
ทนได้จริงด้วย เก่งมว๊ากกกก
สลิ่มยั่ว(?)ขนาดนั้น

คราวนี้เค้าไป ตปท กัน
จะเป็นไงเนี่ย
 

[boylove_yj]

พี่เมตร

พี่มันสุดยอดดดดดด 555555555555555555555+

[wanmai]

สลิ่มนารักอ่าาาา

ยังยืนยันมั่นคงต่อสลิ่มเช่นเคย

[naiin]

                            ยังคิดถึงสลิ่มเสมอ  นานก็รอครับ