หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[เบบี้]

   ตอนที่ 7  หน้าบ้าน..
   


   "อ้อมมาซะไกล บ้านมึงผลิตน้ำมันรึไง" มันบ่นทันทีที่รถจอดสนิท
   "ถ้าบ้านกูรวยขนาดนั้น กูไปซื้อพอร์ชมาขับแล้วห่า" กูย้อนกวนมัน  มันกัดฟันเหมือนจะด่ากูกลับแต่คิดไม่ทัน  กูยักคิ้วให้
   "เฮอะ!" มันทำเสียงกระแทกใส่กู  กูเชื่ออย่างที่ไอ้โปรบอกแล้วว่ามันเอาแต่ใจจริงๆ  เหมือนแม่งจะแพ้ไม่เป็นเลยให้ตาย
   "หน้าอย่างมึงอ่ะ อีแต๋นก็หรูละ" มันว่า  กูคิดว่ามันจะสิ้นฤทธิ์นะ  ยัง..ยังไม่หยุดอีก
   "มึงหน้าตาดีตายล่ะ อีกอย่าง..มึงรู้ไหมว่าอีแต๋นคันละเท่าไหร่ ไม่ใช่ถูกๆ" กูย้อนด้วยความมันปาก  ทั้งๆที่สิ่งที่พูดอยู่นี้  สิ่งที่ย้อนอยู่นี้กูไม่อยากทำเลยสักนิด  กูอยากคุยดีๆกับมันแต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่ทางของเราไปแล้ว  ในเมื่อมันกวนมากูก็ต้องกวนกลับ  ได้แกล้งมันก็สนุกดีอีกแบบ
   "แล้ว..จะไปไหน" มันถาม  กูก้าวเดินหนี
   "รู้เหรอว่าร้านอยู่ไหน" มันถามอีกแล้วเดินตามกูมา
   "ไม่รู้แล้วจะพามาทำไม" กูย้อน  มันเงียบไป
   "งั้นก็รีบๆสิ" มันพูด
   "ทางนี้" กูกลั้นยิ้มเพราะเมื่อกี้กูแกล้งทำท่าจะเลี้ยวซ้าย  มันก็จะเดินตาม  พอกูหักหลบกระทันหันมันก็กลับตัวมาไม่ทันแล้ว  สลิ่มหน้าเหวอไปเหมือนอายๆ

   ปี๊มมมมมม !!
   "เชี้ยไรวะ" กูบ่นด้วยความหงุดหงิด  เพราะกูกับสลิ่มจะข้ามถนนแต่รถยนต์คันนี้มาจากไหนไม่รู้  ขับมาเร็วทั้งๆที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ตลาดคนเยอะไปหมด  กูหันกลับไปมองก็เห็นสลิ่มยืนนิ่งอยู่กลางทางอย่างนั้น  กูหันไปมองคนในรถตามที่สลิ่มยืนมองอยู่

   ปี๊ม ๆ  ๆ !!
   รถยนต์คันเดิมบีบแตรอีกครั้งเหมือนบีบไล่กูสองคน  กูยืนนิ่งเพราะกูอยากรู้ว่าสลิ่มจะทำยังไง  มันเล่นแบบนี้เพราะต้องการกวนคนในรถนั่นแน่ๆ  มันทำยังไงกูจะได้ทำตาม  รถยนต์ทำท่าจะเดินเครื่องเข้ามาทางพวกกูแต่แล้วมันก็ต้องเหยียบเบรกเอาไว้เพราะมันเห็นว่ากูทั้งสองคนไม่มีท่าทีว่าจะหลบมันเลย  ผู้คนที่อยู่แถวนั้นมองกันเป็นตาเดียว
   "ลองชนกูสิ" กูได้ยินเสียงสลิ่มบ่นงึมงำ  นี่กูมากับลูกมาเฟียรึเปล่า..ขำมันฉิบหาย
   "เหี้ย" มันกัดฟันด่า  พอรถยนต์จอดสนิทเหมือนยอมความปัญญาอ่อนของพวกกู  สลิ่มก็ก้าวขาเดินต่อ  กูจึงรีบตามไป
   "ถ้าเกิดมันเอาปืนออกมายิงมึงจะทำไง" กูถามขำๆ  เพราะเห็นว่ามันกวนส้นตีนดีเหลือเกิน
   "กูก็จะผลักให้มึงโดนมันยิงก่อน แล้วกูจะวิ่งหนี" มันหันมายิ้มตอบ  กูมองอย่าเสน่หา
   "เหรอ" กูพูด  พยายามกลั้นยิ้มไว้
   "แต่ถ้าโดนยิงแล้วกูได้เบอร์มึงก็เอานะ" กูพูด  มันหันหน้าหนีทันทีแล้วเดินต่อซะเฉย
   "ทางนี้เหอะ" กูกระแทกเสียงกวนบอกเมื่อมันเดินผิดทางอีกแล้ว
   "กูไม่ผิด เพราะกูไม่รู้" มันหันมาพูดก่อน
   "ใครว่าอะไรรึยังล่ะ" กูหัวเราะ
   "แล้วก็เดินช้าๆสิ ห่า..เดินซะเหมือนรู้ทาง" กูว่ามัน  มันหันมาค้อนใส่  กูเดินนำไปถึงร้านเฮ๊ยอ๊อด  ร้านของเฮียเป็นร้านขายซีดีมีทั้งใต้ดินและบนดิน  ซึ่งมีทุกอย่างที่พวกสาระเลวอย่างพวกกูอยากได้จริงๆ  หนังบนดินกูซื้อกันที่ไหนก็ได้แต่หนังใต้ดินอย่างเช่นหนังโป๊  ถ้ามาสั่งเฮียอ๊อดไว้รับลองไม่เคยผิดหวัง  กูกับเพื่อนๆเป็นขาประจำ  การที่จะรู้ว่าเฮียขายหนังอย่างนี้ด้วยต้องมีเส้นสายเท่านั้นไม่งั้นเฮียไม่ขายให้  เวลากูมาที่ร้านเฮียอ๊อดทีไรเป็นที่รู้กันว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์กูจะได้หนังโป๊กลับไป  ซึ่งวัดได้ว่าความบ้ากามที่กูมีนั้นค่อนข้างมากกว่าชาวบ้านปกติทั่วไป
   "ใครวะ เด็กมึงเหรอ" เฮียอ๊อดทักทันทีที่เจอหน้ากูกับสลิ่ม  กูยักคิ้วอย่างไม่ปฏิเสธ  เฮียยิ้มเจ้าเล่ห์  สลิ่มเอามือมาทุบหลังกูปรามเมื่อได้ยินอย่างนั้น
   "หึ น้องไอ้โปรมันเฮีย" กูยิ้มตอบ  สลิ่มยกมือไหว้
   "สนใจเรื่องไรล่ะ" เฮียแกถามสลิ่ม
   "หนังดราม่า เก่าๆมีไหมครับ" มันถาม
   "ได้ๆ..ทางนี้" เฮียเดินนำสลิ่มเข้าไปอีกมุมของร้าน  กูสาระแนไปนั่งที่เคาร์เตอร์ทันที  ไม่นานเฮียก็เดินกลับมา
   "มีใหม่..แจ่มๆบ้างไหมเฮีย" กูเปิดประเด็น  ไหนๆก็มาแล้วเลยไม่อยากให้เสียเที่ยว
   "ค่ายนี้เลยมึง..ใหม่ล่าสุด มึงตามอยู่ไม่ใช่ไง" เฮียหยิบรูปปกออกมาให้ดู  เฮียแม่งรู้ใจเพราะรู้ว่ากูเป็นเกย์  ชอบแบบไหนอะไรยังไง  พวกกูเคยไปนั่งกินเหล้ากับเฮียอยู่ครั้งหนึ่ง  ครั้งนั้นเป็นการเปิดใจว่าใครชอบดูหนังโป๊แบบไหน  เฮียแกก็เก็บข้อมูลไว้และจำได้ดีเลยล่ะ  กูนับถือ
   "งั้นเอามาเลยเฮีย แล้วอันนี้อ่ะ" กูชี้ถามอีกแผ่นที่วางอยู่  ตัวแสดงนำหล่อดีฉิบหาย
   "เออ มึงชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" เฮียเห็นดีเห็นงาม  กูพยักหน้าตอบ
   "เอาเปล่า กูจะหยิบให้"
   "เอาดิ" กูยิ้มตอบ  เฮียหัวเราะส่ายหัวแล้วหยิบของทั้งหมดใส่ถุงให้กูเสร็จ
   "ใส่ถุงทับสองชั้นเลยเฮีย" กูบอกก่อนพร้อมกับหยิบภาพยนตร์ทั่วไปมาสองแผ่นเพื่อนำมาปกปิดอำพรางสิ่งไม่ดี  ปกติกูไม่แคร์หรอกนะแต่ว่าวันนี้มีสลิ่มมาด้วย  จากที่ลุคกูดูบ้ากามสำหรับมันอยู่แล้ว  ถ้ามันมาเห็นแผ่นหนังโป๊เดี๋ยวกูจะยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่  ถ้าเกิดมันถามว่ากูได้อะไรมาและนี่ถุงอะไรกูจะได้โกหกง่ายหน่อย
   "มีปิดนะมึง" เฮียแซวเพราะปกติกูไม่เคยทำแบบนี้
   "นะ..นิดนึง" กูบอก  หลังจากนั้นกูก็คุยเรื่องอื่นเรื่อยเปื่อยรอสลิ่ม  ประมาณเกือบยี่สิบนาทีกูไม่เห็นสลิ่มมันจะมีท่าทีว่าจะเสร็จสักที  กูเลยเดินเข้าไปดู
   "เฮ้ย มึงบ้าป่ะเนี้ย" กูอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นแผ่นภาพยนตร์ดีวีดีกองอยู่ข้างมันเป็นตั้งๆ
   "เรื่องของกู เงินกู" มันพูดนิ่งๆ  สีหน้าไม่แสดงอารมณ์
   "อย่าบอกนะว่ามึงจะซื้อหมดนี่อ่ะ" กูถามเพราะหมดนี่คือแผ่นแท้  ถึงแม้จะเก่าแล้วแต่ราคาก็ยังสูงอยู่ 
   "กูเลือกอยู่" มันตอบ  พลิกปกหลังเพื่ออ่านเรื่องย่อ  จากที่นั่งยองอยู่เมื่อกี้ก็นั่งขัดสมาธิลงกับพื้นเรียบร้อย
   "นี่ตั้งเกือบสี่ห้าร้อยแล้วมั้ง มึงเอาหมดนี่ไม่เป็นหมื่นเลยรึไง" กูบ่นแล้วหยิบแผ่นขึ้นมาดูราคา
   "กูบอกว่ากูเลือกอยู่" มันย้ำพูดเสียงเรียบ  กูพยักหน้างึกงักหยิบแผ่นมาอ่านบ้างว่ามันน่าสนใจยังไง  กูไม่ค่อยชอบหนังดราม่าเท่าไหร่  ส่วนหนังโรแมนติกก็พอดูได้..แต่จะรู้สึกเฉยๆมากกว่า  ส่วนมากกูจะชอบหนังแนวตลกทะลึ่งๆแบบไม่ต้องใช้หัวคิดมากน่ะ
   ".............." สลิ่มนั่งเลือกไปเงียบๆ  ส่วนกูได้ทางจึงนั่งจ้องหน้ามัน  ตอนนี้มันใส่แว่นด้วย  น่ารักอีกเหมือนเดิม
   "สายตาสั้นเหรอ" กูถามขึ้น  สลิ่มยังคงนั่งเงียบไม่ยอมตอบ  เวลาผ่านไปเกือบสิบห้าวินาที
   "หลิ่ม" กูลองเรียกชื่อมันสั้นๆห้วนๆดู  นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่นะที่กูได้เรียกชื่อมัน  แต่ยังรู้สึกแปลกๆไม่ได้อยู่ดี
   "หลิ่ม" กูเรียกซ้ำ  แต่คนตรงหน้ายังคงนั่งนิ่ง  ไม่กี่วินาทีที่มันคงเห็นว่ากูนั่งจ้องมันไม่วางตา  มันเงยหน้ามองค้อนใส่กูทันที  กูยิ้มกว้างกว่าเดิมเป็นการทักทาย
   "ถ้ามึงเรียกกูแบบไม่มีสาเหตุนะ" มันขู่ฟ่อ
   "ก็กูถามมึงว่ามึงสายตาสั้นเหรอไง..มึงเสือกไม่ตอบอ่ะ" กูพูด
   "เออ ถ้าไม่สั้นกูจะใส่ให้หนักหน้ากูไหม กูไม่ใช่คนแก่อย่างมีหนิที่จะได้สายตายาวน่ะ" มันย้อนยาวเลยคราวนี้
   "ถามดีๆตอบกวนส้นตีนทำไมวะ อีกอย่าง..กูสายตาปกติมากเหอะ" กูพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข
   "ก็มึงรบกวนสมาธิกู" มันพูด
   "เออ..งั้นกูนั่งเงียบๆก็ได้ แต่เร็วๆล่ะ กูหิวแล้ว" กูบอก  คราวนี้มันเงียบอีกครั้งเพราะก้มลงอ่านต่อ  ทีอย่างนี้ละว่าง่ายขึ้นมาเชียว  กูนั่งเฝ้ามันอยู่อย่างนั้น  มองหน้ามันบ้าง  มองมือมันบ้าง  อ่านเรื่องย่อของหนังที่มันเลือกไว้บ้างจนเวลาล่วงเลยไปถึงสิบห้านาที
   "สามร้อยห้าสิบ สามร้อยห้าสิบ" สลิ่มพูดขึ้น  กูมองว่ามันทำอะไร  มันนำแผ่นหนังมาเรียงแล้วทำหน้านึก  คงกำลังคิดเลขอยู่
   "เจ็ดร้อย สี่ร้อยเจดห้า..เป็น หนึ่งพันร้อยเจ็ดห้า" มันพูด   
   "อีกสี่ร้อยห้าสิบ เป็น..พันหกร้อยยี่สิบห้า จำดิ..พันหกร้อยยี่สิบห้า" มันหันมาพูดสั่งกู
   "พันหกร้อยยี่สิบห้า" กูทวนคำพูดของมัน  ถึงกูจะเรียนบริหารแต่คณิตกับกูไม่ใช่ของคู่กันเท่าไหร่นัก  ดังนั้น..บางครั้งกูจะย้อนคนที่ชอบว่ากูว่า "ก็กูไม่ได้เรียนบัญชีนี่" ประมาณนั้น กร๊าก
   "กับอีกสี่ร้อยห้าสิบ สี่ร้อยห้าสิบเป็นเก้าร้อย" มันพูดไป  มือก็หยิบแผ่นหนังมาคัดไปด้วย
   "บวกกับเมื่อกี้ เท่าไหร่นะ" มันถาม
   "พันหกร้อยยี่สิบห้า" กูตอบอย่างรวดเร็วเพราะกลัวลืม  ความจำปลาทองมากได้อีก
   "พันหกร้อยยี่สิบห้า กับร้อยก็เป็น..อืม สองพันห้าร้อยยี่สิบห้า" มันหลับตาพูดงึมงำ  อืม..มึงคิดเร็วมาก  เป็นกูคงเอามือถือออกมากดแล้วล่ะ  ง่ายดี
   "เดี๋ยวเฮียคงลดให้อีก" กูบอกมัน  มันพยกหน้าแล้วหยิบแผ่นหนังบางแผ่นวางไว้ที่เดิม  ที่เดิมจริงๆ..คือเหมือนว่ามันหยิบมาตรงไหนมันก็นำกลับไปเรียงไว้ให้เรียบร้อยอย่างเดิม  มันหยิบแผ่นหนังที่คัดแล้วเดินนำไปวางไว้ที่เคาร์เตอร์คิดเงิน
   "ทั้งหมดสองพันห้าร้อยยี่สิบห้า..คิดสองพันสามร้อยแล้วกัน" เฮียอ๊อดยิ้มบอก  แล้วหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้กูซะอย่างนั้น  เฮียแม่งเลวได้อีก
   "จะไปไหนต่อไหม" กูถามเมื่อเดินออกมานอกร้าน
   "ไม่อ่ะ" มันตอบส่งๆ  ตาจ้องมองไปที่จุดหนึ่ง  กูมองตาม  สลิ่มเดินนำไปที่ร้านกาแฟโดยไม่บอกกูก่อน  กูเลยต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ 
   "มอคค่าแก้วใหญ่ครับ" มันสั่งแม่ค้า 
   "เอาไหม" มันหันมาถามกู  กูเลิกคิ้วมองงงๆประมาณว่า.."มึงนี่นะถามกู"
   "คิดนาน งั้นม่ต้องแดก" มันตัดบท  กูหันไปมองหน้าแม่ค้าที่กำลังทำอยู่  แม่ค้ายิ้มน้อยๆให้เหมือนได้ยินที่สลิ่มบ่น
   "เอานมเย็นครับ" กูบอกแม่ค้า  สลิ่มหันขวับมามองหน้ากู  จู่ๆมันก็ทำปากเบี้ยวๆกวนๆ  กูมองมันอย่างไม่เข้าใจ
   "แดกนมเย็น เหมาะกับหนังหน้ามึงมาก" มันพูดเสียงยานคาง
   "หึ กูกินกาแฟไม่ได้..กูขี้เกียจตาค้าง" กูบอก
   "ปกติก็เป็นค้างคาวอยู่แล้วไม่ใช่ไง" มันพูด
   "สนใจด้วยเหรอ" กูถาม  แม่ค้าคงได้ยินที่บทสนทนาเพราะเธอกำลังยิ้ม  ด้วยน้ำเสียงที่กูพูดตอบสลิ่มแกคงรู้ว่ามีนอกมีในนั่นแหละ  เพราะกูคิดว่าน้ำเสียงกูแบบนี้ไม่ใช่น้ำเสียงที่เพื่อนจะพูดแซวกัน
   "แล้วนี่ซื้อเหี้ยไรมา" มันเปลี่ยนเรื่องทันทีเหมือนอ่านเกมกูออก  มันมองมาที่ถุงในมือ
   "ฮึ ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าหนังโป๊!" มันกระแทกเสียงเหมือนต้องการจะแกล้งให้กูอาย  แต่ก็อายนิดๆน่ะนะเพราะถือว่าแผ่นภาพยนตร์ที่ซื้อมาปิดบังหน้านั้นไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย
   "สี่สิบห้าบาทค่ะ" แม่ค้าพูดขึ้น กูหยิบเงินออกมา
   "กูจ่ายให้" กูบอก  เมื่อเห็นมันหยิบเงินออกมาเช่นเดียวกัน  แต่มันกลับหยิบเงินออกมายี่สิบห้าบาท
   "ของกู" มันพูดพร้อมกับวางเงินทับกับเงินของกูแล้วเดินหยิบแก้วมอคค่าหนีไปหน้าตาเฉย  กูอยากจะด่ามันว่า "ไอ้เชี้ย" แต่ก็ต้องเก็บงำเอาไว้น่ะนะ  มันเดินพุ่งไปที่ร้านขายเสื้อยืดร้านหนึ่ง  เป็นเสื้อยืดวัยรุ่นทั่วไปแต่ดูเหมือนทางร้านจะออกแบบเองเป็นพิเศษ
   "โหล" มันพูดเมื่อรับโทรศัพท์มาคุย  กูยืนมองอย่างอยากรู้ว่าใคร
   "เย็นๆ..จะมาเหรอ ก็ได้มาดิ" มันพูด  กูทำเป็นมองเสื้อไปเรื่อยแต่บอกเลยว่าหูกูตั้งใจฟังมันอยู่อย่างมาก
   "มาซื้อของ แต่เดี๋ยวจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..แล้วเดี๋ยวกูโทรหา" มันพูดกับปลายสาย
   "อืมได้ ไม่อ่ะ..กูจะเอาไปให้มันเอง กูอยากไปกวนตีนมัน..เออ กูอยากมีเรื่องแล้วหนักหัวมึงรึไง" มันว่า  กูแทบจะหัวเราะ
   "มึงก็เฉยๆไปเหอะน่า มันเป็นเรื่องระหว่างกูกับมัน เออ..เจอกัน" มันพูดห้วนๆก่อนตัดสายไป  กูหันไปมองเล็กน้อย
   "มึงนี่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจริงๆเนอะ" มันพูดหน้าตาย  พี่คนขายมองพวกกูยิ้มๆ  มันหยิบเสื้อที่วางโชว์อยู่มาคลี่ดู 
   "เอาตัวนี้ครับ" มันบอกแม่ค้าง่ายๆแล้วยื่นเสื้อให้  เออ..ง่ายดี  คลี่ดูเสร็จ  ชอบแล้วก็เอาเลย  ไม่ถามราคาด้วย
   "หิวไหม" กูถาม
   "ไม่" มันตอบ
   "แต่กูหิว" กูบอก
   "งั้นมึงก็ไปแดกซะ กูกลับล่ะ" มันบอก
   "กูแดกด้วยกันก่อนสิ เดี๋ยวเสร็จแล้วกูไปส่ง" กูเอาน้ำเย็นเข้าลูบอีกครั้ง
   "ไม่ล่ะ" มันปัด
   "กูไม่มีเพื่อนแล้วกูกินไม่ลงอ่ะ" กูไม่พูดเปล่า  พูดเสร็จก็คว้ามือมันแล้วพาเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือในทันที
   "เส้นเล็กเนื้อพิเศษครับ เอาไร" กูสั่งแม่ค้าแล้วหันมาถามสลิ่ม  แถมยังไม่ยอมปล่อยมือมันอีกด้วย
   "เหมือนกันครับ" มันบอกแม่ค้าด้วยสีหน้าเซ็งๆเหมือนช่วยไม่ได้  มันสะบัดมือออก  กูอมยิ้ม
   "ที่จริงมึงก็อยากแดกเหมือนกันแหละ ทำฟอร์ม" กูแซว  แล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลง  มันนั่งตรงข้ามกับกูเงียบๆ  กูมองหน้ามัน  ส่วนมันเองก็มองกูนิ่งๆประมาณว่า..มึงช่วยหุบปากได้ไหม  กูจึงหุบปาก  ในร้านค่อนข้างเงียบ  พอเราสองคนไม่คุยกันมันก็ยิ่งแปลกๆเข้าไปใหญ่  ไม่นานก๋วยเตี๋ยวก็นำมาเสิร์ฟ
   "ขอกากหมูด้วยครับ" ทั้งกูและสลิ่มพูดขึ้นพร้อมกัน  กูและมันชะงักเมื่อดันพูดพร้อมกันออกไปอย่างนั้น 
   "ครับ..สองเลย" กูบอกแม่ค้าแล้วหันมายิ้มให้คนตรงหน้า  สลิ่มไม่ว่าอะไร  มันปรุงเสร็จก็ก้มลงกินทันที  ระหว่างที่เรากินกันไปนั้นไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำจนกินเสร็จ  แดดเริ่มร่มแล้ว  กูกับมันเดินไปที่ลานจอดรถ
   "ให้กูไปส่งที่ไหน" กูถามด้วยน้ำเสียงปกติ  ไม่ออกอาการดีใจมากเกินควรเดี๋ยวมันจะจับได้ซะก่อน
   "ที่จริงกูกลับเองได้" มันพูด
   "ไหนๆก็มาด้วยกันแล้ว ก็กลับด้วยกันนี่แหละ" กูพูด  เปล่าหรอก..กูอยากอยู่กับมึงนานๆต่างหากล่ะ
   "งั้น..ขับไปแล้วกัน เดี๋ยวกูบอกทาง" มันพูดอย่างเสียไม่ได้  กูพยักหน้าแล้วยื่นหมวกกันน็อกให้มันก่อนจะขับไปตามทางที่มันบอก  กูรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้รู้จักบ้านมัน  ที่จริงกูพอรู้มาบ้างเพราะไอ้โปรบอกว่ามันรักอิสระ  ชอบอยู่คนเดียวเลยแยกออกมาอยู่หอ  อยู่คนเดียว  ก็ไม่รู้นะ..ได้รู้ที่อยู่หอหรือบ้านกูก็ดีใจทั้งนั้นแหละ
   "หลังนี้เหรอ" กูถามพร้อมกับดับเครื่องทันที  ประมาณว่าถึงไล่กูกูจะไม่กลับทันทีหรอก
   "อืม" มันตอบแล้วถอดหมวกกันน็อกออกยื่นให้กู
   "แล้ว..หอมึงอยู่ไหนอ่ะ" กูถาม  รักษาอาการให้หน้านิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
   "ยุ่งไร" มันย้อนด้วยสีหน้าจับผิด
   "แล้วมึงจะลงมาทำไมเนี่ย" มันถามด้วยสีหน้าเหรอหราเมื่อเห็นกูที่คร่อมมอเตอร์ไซด์อยู่ทำท่าจะลง  กูลงมายืนมองหน้ามัน
   "บ้านมึงสวยดีนะ" กูบอก  ตามองเข้าไปในเขตบ้านมัน  บ้านของสลิ่มใหญ่พอสมควร  เป็นบ้านเดียวในหมู่บ้านซึ่งแยกกันเป็นสัดส่วน  ต้นไม้เยอะและร่มรื่นดี  เลี้ยงหมาด้วยเพราะกูได้ยินเสียงและเห็นหมาพันธุ์โกลเด้นอยู่ในนั้น
   "จะไปได้รึยัง" มันพูดขึ้น
   "ไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวกูรอรับไปที่ร้านเลย" กูบอก  ไม่ถือวิสาสะเท่าไหร่เลย
   "มากไปละ รีบๆกลับไปซะ เดี๋ยวกูไปเองได้" มันว่าแล้วก้าวเดินไปที่ประตูรั้วเล็กๆที่อยู่ด้านข้าง
   "เดี๋ยว..เอ่อ อาบน้ำแล้วไปเลยรึเปล่า" กูท้วงไว้เพราะดูแล้วมันคงไม่ไปกับกูแน่   กูแค่อยากแน่ใจว่ามันจะไปเลยแน่นอนเพราะกูจะได้ไปรอที่ร้าน  สลิ่มพยักหน้าแทนคำตอบ
   "งั้น..กูไปรอที่ร้านก็ได้" กูยิ้มน้อยๆบอก  มันยืนนิ่ง
   "เอ่อ สลิ่ม.." กูเรียกมันอีกครั้ง  มันเปิดประตูรั้วเรียบร้อยแล้ว
   "มึงจะไม่ให้เบอร์กูจริงอ่ะ" กูพูดขึ้นตรงๆ  มันชะงักไปก่อนมองหน้ากูอย่างใช้ความคิด  กูยืนเงียบมองหน้ามันให้เห็นถึงความบริสุทธิ์ใจจากกูล้วนๆ  มันเองก็คงกำลังอ่านกูอยู่เหมือนกัน
   "อีเมลก็ได้" กูโอนอ่อนให้
   "กูไม่ว่างมานั่งเล่นกับมึงหรอกนะ" มันพูด
   "อ้ะ" กูยื่นมือถือให้มันซะเลย  ให้มันเลือกเองว่าตกลงจะให้อะไร  มันมองมาที่มือกู
   "มึงเป็นเกย์เหรอวะ" มันถามซะตรง  คิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนไม่เข้าใจกูอย่างนั้น  กูแสดงออกขนาดนี้แล้วแม่งยังไม่รู้อีกเหรอวะว่ากูจีบมันอยู่เนี้ย
   "............." กูยืนเงียบมองหน้ามัน  กูไม่รู้ว่าคำถามนี้ของมันจริงจังมากแค่ไหน  แต่จากน้ำเสียงแล้วคงไม่ใช่จะพูดเล่น  ไม่รู้ยังไง..นี่คงเป็นครั้งแรกที่กูรู้สึกแคร์ว่ากูไม่อยากให้มันเกลียดที่กูชอบผู้ชาย
   "ถ้ากูบอกว่าไม่ใช่แล้วมึงจะให้กูไหม" กูพูดอย่างลองเชิง
   "แล้วที่มึงพูดมึงโกหกรึเปล่าล่ะ" มันถามกลับ
   "กูโกหก..แต่ถ้ากูโกหกแล้วได้เบอร์มึง กูก็จะโกหก" กูบอก  กูสองคนคงประสาทไปแล้วแน่ๆ..ทั้งคำถามและคำตอบดูกำกลวงกวนตีนพิกล
   ".............." ทั้งกูและมันเงียบลงอีกครั้ง  มันรับมือถือไปจากมือกูและนำไปกด
   "กูเป็นเกย์..และกูชอบมึง" กูพูดทันทีที่มันยื่นโทรศัพท์มือถือกลับมาให้กู  มันมองหน้ากูอีกครั้งไม่ได้แสดงอาการอะไร
   "เรื่องของมึง" มันพูดแค่นั้นมันก็เดินเข้าบ้านไปเลยทันที  กูยืนงงอยู่ประมาณห้านาที "เรื่องของมึง" คือเหี้ยอะไรของมันวะ  พอกูเหลือบมองโทรศัพท์มือถือก็พบว่ามันได้ให้เบอร์กูเรียบร้อยแล้ว  กูยืนยิ้ม  แสดงว่ามันคงไม่ได้รังเกียจกูใช่ไหม  โอย..จะบ้าตายแล้วค้าบพี่น้อง

.........>>>><<<<...........

[♠DekDoy♠]

^
^
^
จิ้มก่อนอ่านงับ ^_____^

[เบบี้]

ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เบบี้จะมาต่ออีก
ช่วงนี้เครียดๆ ปวดหัวและเหนื่อยมาก ยังไงก็ฝากดูแลทู้นี้ไปก่อนแล้วกัน
คงจะไม่เข้ามาเม้นอีกจนกว่าจะมาอีกทีก็ต่อตอนต่อไปเลย
ขอบคุณ
บาย

[♥a2k♥]

น้องสลิ่มน่ารักก ><
อยากรู้เบื้องหลังของสองคนนี้จัง

ขอบคุณค่ะเบบี้

[~l3aml3ery~]

เม้นต์ก่อนอ่าน
ตาหวานก่อนเปิด
...........................
สนุกอ่ะ

หายเครีดกลับมาไวๆน้า
+1

[Poes]

อ้าวคนเขียนเครียด แล้วนิยายจะเครียดตามมั้ย  รีบหายไวๆนะเบบี้ 

[Little Devil]

  เป็นกำลังใจเบบี้
take it easy

[thaitanoi]

ขอบคุณครับ

[annestrong]

ขอบคุณที่มาต่อครับ บอกว่าอย่าเครียดคงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ขอให้เรื่องเครียดๆ ผ่านไปเร็วๆละกันเนอะ
Take care ครับ

[cmos]

เบบี้น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ

มาต่อให้แว้ววว สลิ่มก็น่ารักน่าหยิก

เหอ ๆ เด็กเชี้ยจิง ๆ พี่เมตรเนี้ยว่าน้องไมอ่ะ

[K2KARN]

เบบี้อย่าเครียดๆ  

น้องสลิ่มน่ารักไม่ทน
แลดูไม่สนใจพี่เมตรเลยนะเนี่ย  

[annestrong]

สลิ่มน่ารัก กวนตีนมากๆ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ

[panang]

นายเอกได้ใจเฟ้ย

[faNg]

กวนได้ใจมากกกกกกกกก

กร๊า กกกกกก

รอตอนต่อไปข๊ะ

[iiดาวพระสุขლii]

ไม่เห็นจะมีฉากหวานๆ ตรงไหน....






แต่ทำไมกรูอ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยฟ่ะ 

รักษาสุขภาพเด้อ เบบี้

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มิเป็นไรรอได้เสมอนะเบบี๋

หายเครียดเร็วๆน้า

 

[lollionlypop]

ไอ้น้องหลิ่มนี่ชักจะคุยกันไม่รู้เรื่องละ ฮ่า
เหมือนคุยกันคนละภาษา พ่อลองเชิงทุกเรื่องงงงงง

แต่น่ารัก พี่เมตรสู้ๆ
 

[cassper_W]

เรื่องนี้กวนประสาทได้ดีจริงๆๆๆ

รักกันเมื่อไหร่ขอรีเควสตีก้น คุงหริ่มทีได้ไหมมมมม 

อ่านแล้วอยากประทุษร้ายยังไงชอบกล

ปล.  อยากอ่านตินพิเศษของขนมมม  เบบี้พอจะเค้นนได้ไหมมมมมอ่ะ แหะๆๆๆ

[pichayakamon]

อร๊ายยย ได้เบอร์แร้ว

กรี๊ดๆ

[BeeRY]

ดูทันคนดีจริงๆเลย น้องหลิ่มเนี่ยย
สงสัยพี่เมตรจะเหนื่อยอีกนาน น้องรู้ทันไปซะหมด
+1 เป็นกำลังใจให้เบบี้คร้า

[Mint]

นิยายเรื่องนี้ อัพช้านะ สู้เรื่องของเราก็ไม่ได้

คึคึ(นิยายตูไม่อัพเรยเ้ฟ้ยยย แน่กว่า ก้ากก)

[jeaby@_@]

หลิ่มน่ารักดี ปากดีด้วย ห้าๆๆๆ
อีพระเอกมานเชียเเบบเท่ๆดีงะ ชอบค่ะ

thx ja

[PAnppyJunJii]

น้องหลิ่มน่าร๊ากกกกมากกก


กวนตรีนได้อีกอ่า
เป็นกำลังใจให้พี่เบบี๋เสมอน้าคะ

[1582]

มาเป็นกำลังใจให้เบบี้ค่ะ  หายเครียดเร็วๆ นะคะ   

น้องหลิ่มกวนตรีนสุดๆ  ต่อปากต่อคำไม่ยอมกันเลยทีเดียว  พี่เมตรสู้ๆ

[yayu]

ได้เบอร์มาแล้ว ใช้ให้เป็นประโยชน์ละ พี่เมตร 

+1 เบบี้ค่ะ

[JJHJJH]

เบบี้เป็นไร สู้ๆ ชิวๆ นะ รออ่านต่อจ้า

[MIXER]

น้องหลิ่มน่ารักที่สุดดดเลยย >////< 555 5
เบบี้เป็นไรเอ่ยย สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะ
พักผ่อนเยอะๆด้วยล่ะ เดี๋ยวป่วยเอาเน้อ
 

[Phantom]

สลิ่มเริ่มจะอ่อนแล้ว คู่นี้กวนกันได้ใจจริง ๆ
ชอบความตรงไปตรงมาของเมตรอ่ะ จริงใจดี

เป็นกำลังใจให้เบบี้ละกัน
มีปัญหา อุปสรรค หรือไม่สบายใจอะไร ก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ
 

[A-J.seiya*]

><
เหยยยยยย
ได้ (เบอร์) กันหน้าบ้านนี่เอง
ฮ่าๆๆ

สลิ่มซื้อเยอะนะ  ของแท้ด้วย
ซูฮกจริงจัง!!!!

[railay]