หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[yochio_shim]

ที่รักดูแลตัวเองดีๆนะ

ที่รักของเค้ายิ่งมีคนเดียว

 

[TONG]

กลิ่นสุรายาเมาสไตล์เบบี้มาอย่างครบเครื่องเชียว แต่ก็ชอบค่ะ

[iota]

เข้ามาพร้อมกับหนึ่งกำลังใจที่มีให้กับเบบี้ครับ

[mantdash]

เล่นด้วยยากจริงๆ แต่พี่เมตรก็พยายามเก่งเนอะ 

พี่เบบี้อย่าเครียดนะครับ เด๋วแต่งนิยายมะออกนะ อิอิ

[Saint De Jupiter]

 

[จริงใจ]

เพิ่งรู้อ่ะ นุกดีๆ 




 

[nopkar]

แปลว่าอนุญาติให้จีบใช่ป่าวอ่ะ????

[annestrong]

 

[yunchun]

สลิ่มน่ารักเฟ้ยยยย พี่เมตรบอกไปแล้วหึหึ
 

[princehoo]

สลิ่มเริ่มจะใจอ่อนแล้วใช่ไหม

 

[kangkaw]

ตอนที่ 7 มาไว้ไม่รู้ตัวเลย


แล้วอระไรอ่ะ คนเขียนเครียด อ๊ากกกกกกก คนอ่านเครียดตาม 

แต่ยังไงก็รออยู่แถว ๆ นี้แหละ    ไม่รู้ว่าเครียดอะไรแต่หายเครียดเร็ว ๆ น้า

[┗◎┗◎]

ชอบนะ มันส์ดี 

[DexTunG]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ


แต่จะติดตามตลอดเลย



 

[kittyfun]

เป็นกำลังใจให้คุณเบบี้หายเครียดเร็วๆ นะคะ

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

นานแล้วนะน้องรัก??
เกิดไรขึ้นหรอ??

[ToRMoR]

 

[~l3aml3ery~]

 

[annestrong]

เบบี้เป็นไงบ้าง หายเครียดยัง

[sam3sam]

 


 

[เบบี้]

ป่วยคับ พึ่งหาย แต่ยังไม่หายดี รอหน่อยแล้วกัน

[annestrong]

^
^
จิ้มเบบี้ ขอให้หายป่วยไวๆนะครับ  รอได้อยู่แล้วครับผม

[BeeRY]

ดูแลสุขภาพด้วยคร้า คุณเบบี้

ว่าแล้วก็วิ่งเล่นรออยู่แถวนี้

[zheeiiz*]

รออยู่น๊าเบบี้ *
หายเร็ว ๆ น๊าค๊าบบ สู้ ๆ

 

[เบบี้]

   ตอนที่ 8  โทรหานะ..



   "เสื้อใหม่เหรอวะ" ไอ้โมททักกู  เสื้อใหม่ห่าไร..เป็นเสื้อที่ซื้อมานานแต่ไม่เคยใส่แค่นั้นเอง
   "เก่าเว้ย" กูตอบมันเขินๆ  กลัวมันจะแซวเรื่องของสลิ่ม
   "แล้วมาทำเหี้ยไรแต่หัววัน" นั่นไง  กูว่าละ
   "ก็ดูร้านไปเรื่อง" กูตอบ  มันกลับยิ้มกวน
   "ถ้ามึงรู้สาเหตุแล้วมึงจะมาถามเพื่อกวนส้นตีนกูทำไมวะ" กูบ่น  เซ็งไอ้พี่ชายเชี้ยนี่จริงๆ
   "แหมะ..วันนี้แต่งตัวน่ารักว่ะ" ไอ้โมทพูดขึ้น  กูจึงรีบมองตามทันทีเพราะมันคงไม่ชมกูแน่  สลิ่มเดินเข้ามาในร้าน  วันนี้มันใส่เสื้อผ้าสีอ่อนสบายตาแต่ยังคงแนวไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า   กูมองมันไม่วางตา
   "ทำไมมาเร็วจังล่ะครับ" ไอ้โมทถาม  มันยกมือรับไหว้จากสลิ่ม
   "พอดีสลิ่มจะขอออกก่อนเวลาหน่อยน่ะครับ ก็เลยอยากเริ่มงานก่อน" มันพูด  แหม..ร้านเหล้านะไม่ใช่บริษัทการค้า
   "อืมได้..เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็คงจะมากันแล้วแหละ เริ่มตั้งแต่ทุ่มครึ่งเลยแล้วกันนะ" พี่กูก็เอากับเขาด้วย  ใจดีฉิบหาย  พ่อพระมาเกิด
   "เอากีตาร์มาทำไมอ่ะ" กูถามเมื่อเห็นว่ามันสะพายกีตาร์มาด้วย 
   "กระเป๋าซื้อที่ไหนอ่ะ สวยดีนะ" ไอ้โมทพูด
   "อ๋อ..พอดีคราวที่แล้วขึ้นเชียงใหม่นะพี่ ไปเจอมาพอดี" มันตอบไอ้โมทแทนที่จะตอบกูก่อน
   "กูถามว่ามึงเอากีตาร์มาทำไม" กูกลั้นใจพูดถามอีกครั้ง
   "ตัดต่อมเสือกออกบ้างก็ดีนะมึงน่ะ" มันกวน
   "ตอบดีๆได้ไหม ห่า" กูย้อนมันอย่างไม่ยอม  แม่ง..เสียฟอร์มหมด   ไอ้ห่าโมทก็ขำจริง
   "กูจะไปซ้อมกับเพื่อนหลังเสร็จจากที่นี่" มันตอบจนได้
   "อ่าว..ก็ออกจากวงแล้วไม่ใช่ไง" กูพูดอย่างไม่เข้าใจ
   "ก็พอใจอ่ะ มีไรไหม" มันย้อน  ครั้งนี้กูได้แต่กัดฟันเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์  ไอ้โมทเดินส่ายหัวไปยิ้มๆ
   "กินไรมายัง" กูถามด้วยนึกเป็นห่วง  มันไม่ตอบแต่ดันหยิบหนังสือเพลงมาเปิดดู
   "กูถามมึงอ่ะ ไอ้หัวหลิม" กูยิ้มใส่ ที่จริงหัวมันไม่หลิมหรอก  มันหัวสวยมากแต่ที่กูต้องทำอย่างนี้เพราะคนอย่างมันต้องเจอคนอย่างกู  กูคิดว่ามันเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมากพอสมควร  ดังนั้น..เราจะต้องแกล้งหาข้อด้อยมากวนมัน  มันจะได้ไปไม่เป็น
   "หัวหลิมพ่อมึงสิ หัวกูออกจะสวย" นั่นไง..กูว่าละ  กร๊าก
   "กินไรไหม" กูถาม
   "ได้ข่าวว่าเมื่อเย็นกูก็แดกกับมึงไปแล้ว มึงเป็นลุงจริงๆด้วย..ไม่งั้นคงจำได้" มันย้อนยิ้มๆ
   "เปล่า..ก็แค่เป็นห่วง" กูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  มันหน้าเหวอไป  ตอนนี้ปากกูคงจะฉีกถึงหูแล้วละมั้ง  แม่ง..มีความสุข  มันอมยิ้มหลังจากนั้น  พอมันรู้ตัวมันก็รีบหุบยิ้มทันที

   วี๊ดวิ้วววววว~~
   เสียงผิวปากดังมาจากหน้าร้าน  กูและสลิ่มหันไปมองเห็นพวกไอ้ใหม่กับไอ้อาร์มเพื่อนกูเดินเข้ามา 
   "มึงมาทำไมวะไอ้อาร์ม" กูถาม
   "กูมาเที่ยวไม่ได้เลย" มันยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบ  กูว่าแม่งไปได้ข่าวอะไรมาอีกแน่  ไม่งั้นมันไม่โผล่หัวมาหรอก  ไอ้อาร์มมองไปที่สลิ่มที่นั่งอยู่แล้วหันมามองหน้ากูประมาณว่า "คนนี้เหรอ" อย่างนั้น  Kมากเพื่อนกู..กูเองก็พยักหน้าตอบแล้วขยิบตาปรามมันไว้
   "น่ารักดีหนิ" ไอ้อาร์มพูดแล้วเดินมานั่งลงข้างกู
   "ระดับกูไม่น่ารักไม่เอาหรอกเว้ย" กูกระซิบกลับอย่างอวดๆ
   "ได้ข่าวว่าน้องเค้ายังไม่เอามึงนะ" ไอ้ใหม่เดินเข้ามาสมทบ
   "อะไร สิ้นลายเหรอมึง" ไอ้อาร์มหัวเราะ 
   "ปากเสีย..ห่า" กูว่าแล้วตบหัวปรามมันด้วยทีหนึ่ง
   "แล้วไงวะ วันนี้จะไปต่อกับพวกกูเปล่า พวกกูนัดไปต่อกัน" ไอ้อาร์มถาม
   "ดูก่อนว่ะ" กูตอบ
   "ไร..มีดูก่อนด้วยเหรอคนอย่างมึงอ่ะ นี่อย่าบอกนะว่า" มันทำหน้าทำตา
   "เออ..ดูมันก่อนไง" กูตอบแล้วยักคิ้วให้หมายถึงสลิ่มที่นั่งอ่านหนังสือเพลงอยู่  ไอ้อาร์มคนเข้าใจที่กูส่งซิกดี
   "นั่งไปละกันมึง ขอไปกวนตีนคนก่อน" กูบอก  พวกมันหัวเราะในลำคอ  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆกับสลิ่ม  กูนั่งจ้องหน้ามันเงียบๆเพราะกูรู้อยู่แล้วว่ามันรู้ว่าเป็นกูแต่ยังทำนิ่งอยู่ได้  แต่ก็ดี..มันจะเล่นไม้นี้  กูก็จะเล่นไม้ในแบบของกูเหมือนกัน
   "มึงจะนั่งจ้องกูทำไม" มันคงรำคาญเพราะกูนั่งจ้องมันอยู่นานมาก
   "พอใจ" กูยิ้มตอบ  มันมองหน้ากูอย่างหงุดหงิด
   "ไอ้เกย์แก่" มันว่า  คงคิดว่ากูจะเจ็บละมัง
   "หึ..หึหึ" กูหัวเราะ
   "อย่ามาหลงรักเกย์แก่อย่างกูก็แล้วกัน" กูตอบ  สลิ่มอึ้งไปทันที  หน้ามันแดงขึ้นจนกูสังเกตเห็นได้  มันหันหน้าหนีเหมือนยอมแพ้
   "เล่นนานแล้วเหรอกีตาร์น่ะ" กูถาม
   "ไม่พอใจอะไร" กูเปลี่ยนคำถามเพราะมันจ้องหากูอย่างเอาเรื่องขึ้นมาอีก
   "เออ กูไม่พอใจ" มันย้อน
   "เออ กูไม่พอใจ" มันตอบ  กูเลยดึงหนังสือเพลงจากมันมา
   "จิ..อย่ายุ่งได้ไหมวะ!" มันตะหวาดแล้วดึงหนังสือเพลงไป  กูสะดุ้งด้วยความตกใจปนงงๆที่อารมณ์มันเหวี่ยงไม่มีปี่มีขลุ่ย  พวกเพื่อนกูเองก็คงเห็น  หลังจากนั้นความเงียบเริ่มครอบงำ  ไม่ใช่แค่กูที่ตกใจ..พวกไอ้อาร์มก็คงตกใจด้วย
   "ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยวะ" กูถามอย่างหงุดหงิดบ้าง  สลิ่มไม่ตอบ  มันยังคงจ้องหน้าไม่พูดอะไร
   "ก็ได้ๆ กูไปก็ได้ "กูบอกมันแล้วลุกขึ้นเดินออกนอกร้านมา  กูเดินออกมานอกร้านแล้วนั่งเล่นอยู่แถวนั้น  จะว่าเสียหน้าก็คงไม่ใช่แต่รู้สึกแย่มากกว่า  ก็กูชอบมันจริงๆนี่
   "มีไรเปล่าวะ" ไอ้อาร์มเดินออกมาถาม
   "ไม่รู้..อยู่ดีๆมันก็โมโหกู" กูบอก
   "มึงไปกวนตีนไรมันรึเปล่าล่ะ" ไอ้โมทที่เดินออกมาด้วยถามขึ้น
   "เปล่านะเว้ย" กูพูด  ถึงจะมีกวนนิดหน่อยก็เถอะ
   "แล้วจะขมุกขมัวอย่างนี้อะนะ" ไอ้โมททำหน้าเซ็ง
   "เออ..ช่างเหอะน่า มึงเข้าร้านไป..กูอยู่คนเดียวได้" กูบอกอย่างไล่ๆเพราะตอนนี้กูอยากอยู่คนเดียวจริงๆ  มันสองคนเข้าร้านไปอย่างว่าง่าย 

- - - - - - - -
   "อ่าว..มานั่งทำเหี้ยไรข้างนอกนี่ล่ะ" กูหันไปมอง  ไอ้โปรที่เพิ่งมาถึงร้านก็ถามเข้าตรงจุดพีคกูทันที
   "ถามน้องมึงดิ" กูย้อน
   "เป็นเหี้ยไรวะ" ไอ้โปรถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
   "มันโมโหเหี้ยไรกูก็ไม่รู้" กูตอบ
   "ไปกวนตีนมันอ่ะสิ" ไอ้โปรพูดอย่างรู้ทันแล้วเดินหนีกูเข้าร้านไปซะเฉย  ห่า..ปลอบใจกูบ้างละไม่มี  คืนนี้กูขอให้มึงตีกลองจนมือหักคาไม้  ไอ้เพื่อนเชี้ย  กูนั่งทำมิวสิคต่อด้วยยังไม่อยากเข้าไป
   "เข้ามาเหอะ นั่งอยู่นั่นลูกค้าหนีหายหมด" ไอ้โปรกลับมาตามกูอีกครั้งแต่คำพูดกวนเหมือนเดิม  กูเลยลุกเดินเข้าไปในร้านแล้วเดินไปนั่งที่เคาร์เตอร์คิดเงินแทน  ทุกทีกูจะเข้าไปนั่งขลุกอยู่ในห้องดนตรีเหมือนเป็นนักดนตรีคนหนึ่งในวงด้วย  พูดง่ายๆคือไม่ค่อยช่วยไอ้โมทมันทำงานเท่าไหร่  แต่วันนี้ไม่เข้าเพราะกูงอน..(ช่างกล้า) 
   กูนั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ไม่รู้  ที่รู้ๆเบียร์หมดไปสองขวดและลูกค้าเริ่มทยอยเข้าร้านกันแล้ว 
   "ลูกค้าเริ่มมาแล้ว ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย" ไอ้โมทเดินมาเตือนสติแล้วตบไหล่กู 
   "พูดอย่างกับกูเป็นเด็กนั่งดริ้งค์..สาด" กูว่ามัน  ไอ้โมทขำ  ถึงไม่ใช่ก็คงเหมือนกรายๆเพราะว่าส่วนมากเวลาที่ลูกค้ามากูก็จะทำหน้าที่เสิร์ฟและเอนเตอร์เทนลูกค้าไปด้วย  ยิ่งถ้าลูกค้าขาประจำก็จะเรียกกูไปนั่งด้วยเสมอ ๆ
   กูนำมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง  ถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนทำใจให้หน้าตัวเองยิ้มอย่างการค้า..สาด  อย่างกับคนบ้า  หลังจากนั้นกูก็เดินไปรับแขกโต๊ะนู้นทีโต๊ะนี้ไปเรื่อย  จนเวลาทุ่มครึ่ง  พวกนักดนตรีก็ขึ้นไปตั้งเครื่องดนตรีแล้วนั่งประจำที่  กูกำลังนั่งดื่มอยู่กับลูกค้าประจำ  เป็นผู้หญิงทั้งโต๊ะ  พวกเธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยกูเอง
   "นักร้องน่ารักดีอ่ะ" เสียงผู้หญิงตะโกนคุยกันด้วยความตื่นเต้น  แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันสุดฤทธิ์สุดเดช
   "จะแดกเด็กเหรอมึง ยังเด็กอยู่เลยมึงดูหน้าดิ"
   "ใช่ไหมอ่ะพี่เมตร..อายุเท่าไหร่" เธอถาม
   "ครับ..เด็กอยู่" กูตอบแค่นั้น  ไม่อยากตอบอายุ
   "เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ..มีไรก็เรียกได้เลย" กูบอกแล้วเดินกลับมานั่งที่เคาร์เตอร์  ไม่ใช่อะไรหรอก..กูอยากมีสมาธินั่งดูไอ้หน้าหวานร้องเพลงต่างหาก

พอดนตรีขึ้นกูก็รู้ทันทีว่าสลิ่มจะร้องเพลงอะไรเพราะกูฟังเพลงนี้อยู่บ่อยๆ  เป็นเพลงสากลของ Amy Winehouse เสียงเบสกับเสียงกลองเด่นกว่าดนตรีชิ้นอื่น  ส่วนเสียงสลิ่มก็ยังคงสไตล์มัน  กูกำลังคิดว่าทำไมเสียงมันถึงได้ดีขนาดนี้  บางทีดีเกินกว่าที่จะเหมาะกับร้านของกูเสียด้วยซ้ำ  เสียดีไร้ที่ติมากๆเลยละ..

   ~~
   "ไอ้เหี้ยแม่ง เสียงดีฉิบหาย" กูมองไอ้โมทที่เพิ่งเดินออกมาเท้าแขนที่เคาร์เตอร์  สำเนียงภาษาอังกฤษของมันเนียนมาก  ไม่คลุมเครือเหมือนบางคนที่อยากร้องเพลงภาษาอังกฤษแต่กลับร้องมั่วและควบคำในบางคำ  อันนี้มันร้องได้ชัดเจนและมีสำเนียงที่อย่างกับคนที่เป็นเจ้าของภาษา  หรือไม่ก็อาจจะได้รับการฝึกร้องเพลงสากลมาอย่างดี
   "มึงก็ไปหามาได้เนอะ" ไอ้โมทพูดอย่างเหลือเชื่อ

   ~~

กูได้สติก็รู้ว่าตัวเองอมยิ้มอยู่สักพักแล้ว  เสียงร้องของมันกลับเด่นกว่าเสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ไปแล้ว  ทุกอย่างกลมกลืนจนกูอดนึกชมในใจไม่ได้  อารมณ์ของมันก็เป็นสไตล์ดี  ไม่ออกท่าทางจนเกินควรและก็มีชั้นเชิงที่จะทำให้ตัวเองดูเด่นบนเวทีเล็กๆนั่น
   "กูว่ามันร้องเพลงนี้ให้มึงว่ะ" ไอ้โมทหัวเราะ
   "เหี้ยเหอะ" กูด่ามัน  ถึงแม้จะแปลออกบ้างไม่ออกบ้างแต่เนื้อหามันเกินไปป่ะ  กูนั่งฟังจนสลิ่มร้องจบเพลง  แขกปรบมืออย่างชื่นชม
   "เอ่อ พี่ครับ" กูหันไปตามเสียงเรียก
   "อ่าว.." กูอุทานด้วยตกใจนิดหน่อย  คนนี้คือเพื่อนของสลิ่มที่ชื่อเขต 
   "ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ พอดีมารอสลิ่ม" ไอ้เขตพูดด้วยท่าทีเกรงใจ 
   "ได้ๆ" กูลุกขึ้นแล้วเดินไปเอาเก้าอี้มาให้มันนั่ง  มันจะได้ไม่เก้อเขิน  ไอ้เขตก็เอากีตาร์มาด้วยเหมือนกัน
   "มารับมันเหรอ" กูถาม
   "ครับ พี่..ชื่อพี่เมตรใช่ไหม" มันยิ้มถาม
   "อืม.." กูตอบ
   "ผมเขต" มันบอก
   "กูจำได้" กูยิ้มตอบ
   "แฮะๆ" มันหัวเราะเขินๆ
   "จะไปไหนกันเหรอ" ได้ทีกูเลยถามซะเลยเพราะถึงรอถามสลิ่มมันก็คงไม่ตอบเป็นแน่
   "จะไปห้องซ้อมที่บ้านเพื่อนน่ะครับ พอดีว่าบ้านเพื่อนมีห้องซ้อมดนตรีน่ะ..ผมกับสลิ่มก็เลยจะไปซ้อมสักหน่อย พอดีว่าพรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรมก็เลยว่างครับ" มันอธิบายซะยาว  พูดเพราะมากแถมยังไม่ต้องถามเพิ่มอีกด้วย  ละเอียดดีเหลือเกิน
   "อ่าวเหรอ..งั้น พรุ่งนี้ก็ไม่ไปโรงเรียนกันอ่ะสิ" กูเดา
   "ก็คงเข้าตอนบ่ายๆแหละมั้งครับ ไปดูน้องๆด้วย" มันตอบ
   "อ๋อ..เฮ้ย ลืมถาม..กินไรเปล่า" กูนึกขึ้นได้
   "ไม่ดีกว่าครับ" มันยิ้มแหยปฏิเสธ
   "ไม่ต้องเกรงใจ เบียร์แล้วกัน" กูลุกขึ้นไปหยิบเบียร์ให้  ดูจากหน่วยก้านแล้วไม่น่าจะไม่ใช่คนไม่ดื่มอย่างแน่นอน
   "ฟรีๆ" กูตบไหล่มัน  มันหัวเราะและรับเบียร์ไป
   "แต่คราวหน้าไม่ฟรีนะเว้ย" กูแซวยิ้มๆ
   "ขอบคุณครับพี่" มันตอบ  น้ำเสียงเริ่มกวนให้ได้ยินประปราย  กูเผื่อใจไว้ว่าไอ้เขตนี่ก็น่าจะกวนตีนไม่ธรรมดาเหมือนไอ้คนบนเวทีเช่นเดียวกัน
   "คงอีกนานว่ะ นั่งนี่ไปก่อนแล้วกัน..มีไรเรียกพี่ได้ พี่ไปดูลูกค้าก่อน" กูบอก  ไอ้เขตพยักหน้าตอบ  กูเดินไปดูลูกค้าโต๊ะอื่นๆเพราะเดี๋ยวไอ้โมทจะหาว่ากูไม่ช่วยเป็นหูเป็นตาเลย  พอกูทำหน้าที่พอสมควรแล้วกูก็กลับมานั่งที่เคาร์เตอร์อีกครั้ง  กะว่าจะล้วงความลับของคนที่อยู่บนเวทีสักหน่อย
   "ไม่สั่งอะไรล่ะ หิวไหม" กูถามเป็นมารยาทก่อน
   "ไม่ดีกว่าครับพี่ รอไอ้หลิ่มเสร็จก็คงจะไปกันเลย" มันตอบ
   "เฮ้ย..สั่งก่อนๆ อีกนานแหละ" กูบอกแล้วลุกขึ้นไปเขียนเมนูสองสามอย่างให้มันทันทีอย่างไม่ใช้สิทธิ์น้องชายเจ้าของร้านเท่าไหร่  พอสั่งเสร็จก็กลับมานั่งที่เดิม
   "รวมวงกันมานานแล้วเหรอ" กูถาม
   "ก็..ตั้งแต่มอสองแล้วอ่ะครับ" มันตอบ
   "แล้วเขตเล่นอะไร" กูถาม
   "เบสครับ"
   "อ้อ แล้ว..ที่มีเรื่องกันวันนั้นน่ะ ยังรวมวงกับไอ้นั่นอยู่รึเปล่า" กูถามถึง  ไอ้เขตทำหน้านึกเล็กน้อยก่อนตอบ
   "ก็รวมอยู่อ่ะพี่ ทำไรไม่ได้..แค่ต้องหานักร้องใหม่แล้วก็..ไม่ได้ร้องขอบริจาคเงินแล้วก็เท่านั้น" มันตอบ
   "แล้วไอ้หลิ่มมันไม่อยากกลับไปร้องที่วงรึไง อย่างนี้ไม่ผิดใจกันแย่เหรอวะ"
   "ก็ผิดใจแหละพี่..ตอนนี้ยังทำไรไม่ได้ รอดูท่าทีไปก่อน..ไอ้เก้งก็ไม่ค่อยกล้าอะไรกับสลิ่มมากด้วยแหละ ตอนนี้จะไปซ้ายหรือขวาก็เลยยังตัดสินไม่ได้สักที" ไอ้เขตพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
   "ไมวะ มันเส้นใหญ่เหรอ" กูถามขำๆ  ไอ้เขตหัวเราะด้วย
   "ก็ทำนองนั้นมั้งครับ คนรู้จักมันเยอะ..ที่จริง วงดนตรีที่จะไปซ้อมกันนี่ก็เพื่อนสนิทของกลุ่มพวกผมเองนี่แหละ สนิทกับสลิ่มมัน ถ้าเป็นแต่ก่อนเวลาซ้อมวงผมก็จะไปซ้อมห้องดนตรีบ้านพวกมันนี่แหละ แต่พอสลิ่มแยกออกมาแล้ว..วงก็เลยไม่กล้าไปซ้อมที่บ้านมันอีก เลยต้องเปลี่ยนไปซ้อมที่ร้าน เสียเงินแทน" มันอธิบาย  กูพยักหน้ารับรู้  เรื่องซับซ้อนยิ่งนัก  กูนั่งคุยกับไอ้เขตอยู่นานพอสมควรที่อาหารจะนำมาเสิร์ฟ  คุยกันไปกินกันไปก็เพลินดีเพราะกูจะได้ทำงานคิดบิลไปด้วย  ประมาณสามทุ่มครึ่งสลิ่มก็เดินลงมา  วงยังคงไม่เก็บ  พวกมันคงจะเล่นต่ออีกละมัง  มันเดินมาที่เคาร์เตอร์เมื่อเห็นไอ้เขต 
   "เดี๋ยวกูไปเอากีตาร์ก่อน..แล้วใครให้มึงแดก แดกแล้วจ่ายเองนะ" มันทักซะยาว
   "กูเลี้ยง" กูบอกก่อนเมื่อไอ้เขตทำท่าจะตอบ
   "เก็บตังไว้ศัลยกรรมปากมึงดีกว่าไหม ชอบเสือกตลอด..เดี๋ยวปากได้แตกสักวัน" มันว่ากู  ไอ้เขตอ้าปากเหวออย่างตกใจ  ก็แน่ล่ะ..มันคงไม่เคยเห็นเวลาที่สลิ่มมันต่อปากต่อคำกับกูละนะ
   "ขอบใจนะ แต่กูมีเงินพอให้กูทำศัลยกรรมสักร้อยรอบเลยน่ะ" กูยิ้มกวนตอบ
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะเฝื่อนๆ
   "เอาดิ กูอยากลองปากแตกดูอยู่พอดี" กูท้าทายไม่หยุด  สลิ่มยืนหน้ามุ่ย  กูลุกขึ้นยืนแล้วชะโงกหน้าไปใกล้มัน
   "เชี้ย" มันกัดฟันด่าแล้วผลักกูออกก่อนจะเดินหนีเข้าห้องพักนักดนตรีไป  กูหัวเราะ
   "กูชอบเพื่อนมึงว่ะ" กูสบถออกไปอย่างรู้สึกหมันเขี้ยว  ไอ้เขตแสยะยิ้ม  กูเลยยักคิ้วให้ก่อนที่ไอ้เขตจะเดินตามสลิ่มไป  กูเดินไปรอมันที่หน้าประตูห้องแทนที่จะเข้าไปในห้องเพื่อกวนต่อ  ไม่ถึงห้านาทีพวกมันก็เดินออกมา  กูคว้าแขนมันไว้  มันคงตกใจ  ตาเบิกโตกันเลยทีเดียว  มันนำแขนอีกข้างง้างมือจะต่อยกู  กูหยีตาด้วยกลัวมันซะงั้น..ห่าเอ๊ย  แพ้ทางเล็กน้อย
   "ไร" มันถามเสียงห้วนมากมาย  กูลืมตาก่อนยิ้มให้
   "ไปส่งไหม" กูถาม
   "เสือก" มันว่าพร้อมกับสะบัดแขนออก  ไอ้เขตยืนอมยิ้มมองหน้ากู
   "งั้นกูโทรหานะ" กูบอกมันก่อน  กูได้เบอร์มันมาแล้วแต่ยังไม่กล้าโทรอยู่ดี  กูอยากย้ำอย่างเป็นทางการอีกครั้งว่า..เบอร์ที่กูได้มานี้  กูจะโทรหามึงอย่างแน่นอน  ขอให้เตรียมตัวไว้..ประมาณนั้น 
   สลิ่มเงียบยืนอหน้างอเหมือนตอบไม่ถูก
   "กูด่ามึงอยู่นี่มึงไม่ได้รู้สึกรู้สาเลยใช่ไหมห๊ะ" มันขึ้นเสียงหน่อยๆ  กูส่ายหัวแกล้งทำหน้าตาแบ้วๆใส่
   "โอเค..เดี๋ยวกูโทรหานะ" กูย้ำบอกอีก  สลิ่มเงียบ  กูได้ยินมันจิจ๊ะปากนิดหน่อยแล้วเดินไป
   "ไปดีมาดีนะค้าบ!" กูตะโกนส่งท้ายโบกไม้โบกมือทั้งที่มันไม่ได้หันมามอง  ไอ้เขตส่ายหัวยิ้มๆเดินตามเพื่อนมันไป
   "ประสาทไปละ" เสียงหนึ่งด่ากู  กูหันไปมองคือไอ้โปรนั่นเอง
   "เชี้ย แดกเหล้ากัน" กูว่ากลับพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องชวนมันแดกเหล้าทันที 

.........>>>><<<<..........

[Poes]

จึ๊กๆ จิ้มๆเบบี้

[Ottomechan]

อ๊าาา

มีคนมาปาด


^
^
^
^
ูกระซวกกกกกกกก!!!


 

[namtaan]

ท้าทายมากๆ
เมตรสู้ๆ ด้านได้ อายอด 

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้ค่ะ

[yayu]

ตื้อเข้าไว้พี่เมตร อย่าเพิ่งถอย 

[yunchun]

พี่เมตรตื้อเท่านั้นจะครองโลกว่ะ 555+
ตื้อเข้าไว้สู้ๆพี่เมตร อีกไม่นานหรอกน้องหลิ่ม คริคริ
+1 ค่ะ

[silverspoon]

ช่างพยศอะไรเช่นนี้สลิ่ม 

คนเขียนหายป่วยไวๆนะจ๊ะ