หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[annestrong]

วันนี้เบบี้ไม่มาเหรอคร้าบ
งั้นรออยู่แถวนี้ละกัน

[amito]

เมตรนี่ ตื้อ ได้ใจจริงๆ น้องหลิ่มเค้าด่าก้อคิดว่าเค้าบอกรักละกันนะเมตร

[zatamare]

มารื้อฟื้นความจำและรอตอนใหม่เจ้าค่ะ

[meduza]

น้องสลิ่มแบบว่าแร๊ง!
พี่เมตรชอบแบบฮาร์ดคอร์อ่ะดิยิ่งแรงยิ่งชอบ
พี่สาวก็ชอบยิ่งพยศยิ่งน่ากด..คิคิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
เบบี้ไฟวติ้งงงง!

[srikoon]

แฟนคลับครับผม

[a_tapha]

จะตกหน้าแล้ว


คนสวยว่างยังจ๊ะ 

[เบบี้]

ขอบคุณที่ยังมีคนมาดันเรื่องให้
เหอะๆ

[kunnyppk]

เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อคืน ตามอ่านอยู่ถึงตีสี่กว่า ง่วงก็ง่วง อยากอ่านก็อยาก งืม งืม

ที่จริงเห็นเรื่องของเบบี้แล้วแต่ยังไม่กล้าอ่าน กลัวติดงอมแงมเหมือนคนแถวๆนี้ แต่เมื่อคืนหักห้ามใจไม่อ่านไม่ได้ แล้วเป็นไงล่ะ ตีสี่กว่าเลย

อยากบอกว่ามันโคตรสนุกเลยนะ อ่านไปขำไป เขินไป น่ารักแบบเถื่อนๆอ่ะ น้องสลิ่มห้าวๆดีชอบ พี่เมตรแพ้ทางตลอดเลย ใส่ใจสลิ่มทุกรายละเอียดขนาดน้องเช็ดแว่นพี่เมตรยังบอกว่าน่ารัก วุ้ย ไม่ค่อยจะหลงเลยนะพี่เมตร

แล้วคราวนี้ก็ต้องติดบ่วงแล้วซิเนี่ย ต้องรอตอนต่อไป เฮ้อกรรม!

ขอบคุณเบบี้นะจ๊ะสำหรับเรื่องหนุกๆๆ

[~l3aml3ery~]

แง่มๆ

[Mint]

สลิ่ม 16 อายุน่ากินมากๆ 

ป.ล.ตูว่าพระเอกเืรื่องนี้น่าจะไปเช็กเลือดก่อนนะ แม๋ๆๆๆกิ๊กเยอะเกินไปแระ เห็นแระน่าหมั่นไส้ 

[DekDoy]

ดันๆ 

ชอบๆ

มาลงบ่อยๆ นะค๊าบบ

[จริงใจ]

  ตอนที่ 8  น้อยมากอ่านยังไม่สะในเลย


 

[annestrong]

มารายงานตัวประจำวัน

เมื่อไหร่สลิ่มจะมาจ๊ะเบบี้

[Gligar]

ต่อปากต่อคำกันดีจริงๆ
แล้วประโยคนี้เนี่ยเหมือนจะมีอะไรแฝงอยู่ "มึงเป็นลุงจริงๆด้วย ไม่งั้นคงจำได้"

ปล.แอบคิดว่าต้องมีอีกสักคู่สองคู่ โดยส่วนตัวคิดว่าน่าจะมี เขต คนนึง...มั้ง

[เบบี้]

น่าจะเย็นนี้

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เย็นนี้จริงๆนะเบบี๋จ๋า

[zheeiiz*]

มารอเบบี้ ~
 

[Mr.Frog]

มารอเบบี้ อย่างจดจ่อ คิคิ

[~l3aml3ery~]

เย็นเน้~

[เบบี้]

   ตอนที่ 9  รอเวลา



   กูนั่งแดกเหล้ากับพวกไอ้โปรในห้องพักสำหรับนักดนตรีเพื่อรอเวลา  รอเวลาที่จะให้สลิ่มไปถึงบ้านเพื่อนของมันและหลังจากนั้นกูถึงจะโทรเพราะจะได้สะดวกหน่อย 
   "วันนี้มึงปู้ยี้ปู้ยำอะไรน้องกูบ้างล่ะ" ไอ้โปรถามตาปรือ  หน้าเริ่มไปละ
   "ปู้ยี้ปู้ยำห่าไรล่ะ น้องมึงนั่นแหละปู้ยี้ปู้ยำหัวใจน้อยๆของกู" กูตอบ
   "แหวะ!" พวกมันประสานเสียงกันพร้อมเพรี้ยง  สาด..รักกูกันเกิน
   "เอาจริงเหรอวะมึง" ไอ้ดิวถามด้วยสีหน้าจริงจัง  กูอมยิ้มไม่ทันได้ตอบดีก็มีหมาแซมขึ้นมาก่อน
   "จริงไม่จริงไม่รู้ แต่จีบให้ติดก่อนเหอะ" ไอ้โปรพูดยิ้มกวน
   "เหตุนี้ใช่ไหมที่กูถึงว่าทำไมมึงถึงไม่ห้ามไอ้เขต" ไอ้ดิวพูดอย่างอ่านมันออก  กูอ้าปากค้างเพราะไม่เคยคิดถึงจุดนี้มาก่อนเลย
   "เหี้ยเหอะ" กูด่าทันทีเพราะไอ้โปรเสือกพยักหน้าตอบ
   "น้องกูไม่ใช่เด็กมึงนะที่จะได้อ้าขารอKมึงง่ายๆน่ะ ช่วยเกรงใจกูนิดนึง" มันพูดเสียงเนือยๆบ่งบอกว่าเมาแต่ก็อยากด่ากูด้วยในตัว
   "มึงก็ว่าแรงปาย.." กูทำเสียงเล่นกลับ
   "ฮึ..หัวสูงว่ะไอ้เหี้ย จีบสลิ่ม" ไอ้โปรพยักเพยิดหน้าไปทางคนอื่นเหมือนให้พวกมันเห็นดีเห็นงามด้วย
   "ห่าพวกมึงนี่" กูว่า
   "คิดก่อนทำด้วยล่ะ..ถ้ามึงทำอะไรมันขึ้นมา เพื่อนก็เพื่อนนะ กูไม่ขอเกรงใจ" มันทำสีหน้าจริงจังพร้อมกับจับหน้ากูด้วยมือมันทั้งสองข้างให้หันไปหามัน
   "เออ!" กูกระแทกเสียงตอบ
   "ประชดๆ..เดี๋ยวมึงจะโดน" มันทำท่าจะนำมือตีปากกู
   "ชนๆ" ไอ้โปรเปลี่ยนเรื่องยกแก้วขึ้นสูง  พวกกูยกตามแล้วชนกัน
   "พวกมึงนี่นะ ตกลงร้านกูเป็นที่สุมหัวของพวกมึงไปแล้วใช่ไหม" ไอ้โมทเข้ามาบ่นหน้าเข้ม
   "เออน่า นั่งตรงนี้ก็ยังดีกว่าพวกกูไปนั่งเกะกะหน้าร้านมึงนะ" กูว่า
   "ช่วยกูทำมาหากินล่ะไม่มี" มันบ่นกู
   "พี่โมทแม่งแก่ฉิบหายอ่ะมึงว่าป่ะ" ไอ้อาร์มกอดคอกูเข้าไปเพื่อหาแนวร่วมในการแซวพี่ชายกู  กูหัวเราะ  ไอ้โมทอมยิ้มไว้เหมือนจะแกล้งทำเข้ม
   "มึงคิดจะช่วยกูบ้างไหมไอ้เมตร ลูกค้าเต็มไปหมด..ไปเฝ้าเคาร์เตอร์เลยไป" มันไล่
   "เออๆ สั่งจริง" กูบ่นแต่ก็ลุกไปช่วย  กูลาเพื่อนกูก่อนพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าติดมือมาด้วย  กูมานั่งที่เคาร์เตอร์และรับบิลแทนไอ้โมทกับพี่ปั๊น  เมื่อมองไปรอบๆร้านก็พบว่าลูกค้าเยอะอย่างที่มันว่า  ที่นั่งแดกอยู่เมื่อกี้ไม่ทันสังเกตเท่าไหร่  กูนั่งจิบเบียร์ไปเพลินๆ
   "กูไม่น่าให้มึงออกมาเลย" ไอ้โมทเดินมา
   "เหี้ยไรอีกล่ะ" กูเตรียมด่ามัน  กูทำอะไรผิดอีก
   "นู่น" ไอ้โมททำปากยื่นไปอีกทาง
   "ดีครับน้องติ" กูยิ้มทักทายทันทีที่เห็นน้องติเดินเข้ามาหา  ไม่เดินมาหาเปล่าแต่เดินเข้ามาในเคาร์เตอร์เลยทันที
   "เออ..กูรอรับบิลนี่แหละ มีไรไปทำก็ทำไปเหอะน่า" กูบอกไอ้โมทก่อนที่มันจะหงุดหงิดด่ากูไปมากกว่านี้  มันทำหน้าเอือมประมาณว่า..จะได้เรื่องไหม  แล้วเดินจากไป  น้องติเข้ามากอดเอวกูที่นั่งอยู่
   "โหย เมาเยิ้มเชียว" ติแซว  กูยิ้ม
   "เปล่าเมา เพิ่งกินไปนิดเดียวเอง" กูตอบแล้วโอบติเข้ามากอดตอบ 
   "ทำไมวันนี้มาดึกจัง" กูถาม
   "ก็ไปร้านอื่นมาก่อนอ่ะ" ติตอบและเริ่มประชิดตัวกูมากขึ้น
   "นอกใจเค้าอ่ะดิ" กูแกล้งแซวทำเสียงงอนๆก่อนก้มลงเข้าไปคลอเคลียแก้มของติด้วย  อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอหน้าหมันเขี้ยว
   "เปล่าสักหน่อย ก็มาหาแล้วนี่ไงครับ"
   "แล้วพี่เมตรจะไปไหนต่อรึเปล่า" น้องติถาม
   "เอ่อ.." กูนึก  อีกใจกำลังประมวลว่าถ้าไปกับน้องติแล้วกูจะเอาเวลาไหนไปโทรหาสลิ่ม  เพราะถ้าไปแล้วเกิดไม่มีเวลาขึ้นมาสุดท้ายไม่ได้โทรก็จะผิดคำพูดไปอีก
   "พี่ต้องกลับบ้านอ่ะครับ พอดีว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า" กูเบี่ยงไปก่อน  น้องตินิ่งไป
   "เหรอ..งั้น ติไปนอนบ้านพี่เมตรได้ไหม" น้องติถามหน้าทะเล้น
   "ไม่ได้ครับ..ทางเรายังไม่มีนโยบายพาใครเข้าบ้านครับ" กูยิ้มบอกทีเล่นทีจริงทำเอาน้องติหัวเราะ
   "อ้างงง~" น้องติทำเสียงทะเล้นกลับ  กูยิ้มมองก่อนอีกฝ่ายจะทำหน้างอนคล้ายให้ง้อ
   "พี่เมตร โต๊ะห้า น้ำแข็งเพิ่มสองถังครับพี่" ไอ้แก้ว  เด็กเสิร์ฟเดินมาบอก  กูขานรับก่อนมันจะเดินไปทำงานต่อ
   "งั้นติไม่กวนแล้วดีกว่า ไปนะฮะ"
   "ครับ..ไว้เดี๋ยวพี่ไปหานะ" กูบอก  อีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ให้  คงรู้อยู่แล้วว่ากูหมายความว่ายังไง  เพราะเวลาที่เรานัดเจอกันก็จะทำแต่เรื่องใต้สะดือเท่านั้น  น้องติเขย่งขึ้นหอมแก้มกูก่อนจะเดินกลับไปนั่งกับเพื่อนของตนที่โต๊ะ  กูนั่งทำงานต่อ  ใครสั่งอะไรก็ลงบิลไว้แค่นั้น  ค่อนข้างเป็นงานที่หนักมากเหลือเกิน
   "วันนี้มึงจะไปไหนเปล่า" ไอ้โมทเดินมาถาม
   "ไมวะ" กูถามกลับ
   "เปล่า..เมาเยิ้มขนาดนี้ ถ้ากลับบ้านก็กลับพร้อมกู" มันบอก  กูดูเมาขนาดนั้นเลยเหรอวะ..ทำกูไม่รู้สึกล่ะ
   "เออ" กูเออออไปก่อนเพราะขี้เกียจกลับเองเหมือนกัน
   "แต่กูเอารถมานะ" กูบอกก่อนเพราะกูมามอเตอร์ไซด์คู่ใจ
   "จอดไว้นี่แหละ ตำรวจตั้งด่าน..เพื่อนกูโทรมาบอกเมื่อกี้" ไอ้โมทพูดด้วยสีหน้าเซ็งจัด
   "โมท..มึงมารับต่อดิ กูขอเข้าไปในห้องก่อน" กูบอกพี่ชายสุดที่รัก  ไอ้โมทมองหน้ากูอย่างสงสัยแต่ไม่ได้ว่าอะไร  กูหยิบโทรศัพท์มือถือเดินเข้าไปที่ห้องพักสำหรับนักดนตรีอีกครั้ง  พวกมันกำลังนั่งดีดกีตาร์กันอยู่เลย
   "ไอ้โปร" กูเรียกแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆมัน
   "ไร"
   "โทรหาน้องมึงให้กูหน่อยดิ" กูยื่นโทรศัพท์มือถือให้มัน  คิดไปคิดมากูกลับกลัวที่จะโทรหามันเองซะอย่างนั้น  ทั้งกลัว  ทั้งตื่นเต้น..สาด  ไม่เคยเป็นเยี่ยงนี้มาก่อนในชีวิต
   "โทรไม" มันย้อนถามอย่างเอาเรื่อง  เมากันได้ที่กันเลยทีเดียว
   "กูอยากรู้อ่ะว่ามันทำไรอยู่ กูยังไม่กล้าโทรหามันเองอ่ะ..มึงโทรให้กูหน่อยดิ" กูเข้าไปเขย่าแขนมันอย่างอ้อนวอน
   "เออๆ..เอาโทรศัพท์มา" มันพูดแล้วแบมืออย่างง่ายดาย  กูรีบยื่นให้  พวกกูเงียบลง  ไอ้อาร์มหยุดเล่นกีตาร์  พวกมันยิ้มมอง  ไอ้โปรกดโทรออกทันที
   "ฮัลโหล..พี่เอง" มันพูด
   "เออ อยู่ไหนอ่ะ"
   "เหรอ..เปล่า ไม่มีไร..ก็มีคนให้โทรมาถาม" มันพูดไปอมยิ้มไป  ไอ้เชี้ย..มึงจะบอกเขาทำไม  กูเขิน
   "แล้วจะกลับหอกี่โมง" มันถามอย่างกับรู้ใจกู
   "เหรอ..อืม รีบกลับแล้วกัน ระวังตัวด้วย" มันบอก
   "พี่เหรอ..กินเหล้าอยู่ เดี๋ยวก็กลับแล้ว..อืม ครับๆ" มันพูดก่อนวางสายไป
   "มันอยู่ไหน แล้วมันว่าไงบ้าง" กูรีบถามอย่างตื่นเต้น
   "อยู่บ้านเพื่อน กำลังจะกลับหอ" ไอ้โปรตอบ
   "เหรอ" กูยิ้ม
   "เป็นเอามากนะมึง" ไอ้โปรส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจกูซะงั้น
   "ไม่แคร์" กูส่ายหัวบอก  พวกมันหัวเราะ  กูหยิบโทรศัพท์มือถือของกูแล้วเดินกลับออกมา  ถ้ากูกลับบ้านกูจะโทรหามันอีก  ตอนนี้กูเลยรู้สึกว่าอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว  อยากกลับไปโทรคุยเงียบๆ..อยากได้ยินเสียงมันชัดๆ
   "ไอ้โมท กูกลับก่อนนะ" กูบอกพี่ชาย
   "เชี้ยเหอะ มึงจะกลับไง" มันเงยหน้ามาว่า  มองหน้าจะแดกกูอยู่แล้ว
   "ขับมอไซด์กลับไง" กูตอบ
   "กูไม่ให้ขับ พ่อมึงตั้งด่านอยู่" มันว่า
   "เออๆ..งั้นกลับแท็กซี่ก็ได้ นี่กุญแจรถกู เอาเข้าร้านให้ด้วยแล้วกัน" กูยื่นกุญแจรถให้มัน
   "ไร" กูถามอย่างไม่เข้าใจกับสายตาของมันที่มองกูนิ่งๆ
   "ได้ข่าวว่าเงินกูครึ่งนึงมั่งเหอะ พูดได้เต็มปากเต็มคำ..รถกูๆ เงินตัวเองไม่มีอยู่ในรถสักบาท" มันว่าให้  กูหัวเราะทันทีเพราะเถียงไม่ออก  เนื่องจากรถมอเตอร์ไซด์คันนี้พ่อกับมันเป็นคนออกคนละครึ่ง  ส่วนมอเตอร์ไซด์คันอื่นที่มีพ่อกับแม่เป็นคนซื้อให้  ให้เอาไว้ใช้ด้วยกันสามพี่น้อง  ส่วนรถยนต์ที่เป็นคันที่ไอ้โมทใช้อยู่คือคันเดียวในบ้านนั้น  พ่อกับแม่ดาวน์ให้  ส่วนไอ้โมทเป็นคนผ่อนไปตามระเบียบรถยนต์คันนี้จึงเป็นของมันโดยปริยายน่ะนะ
   "เออน่า..รถมึงก็เหมือนรถกูนั่งแหละ" กูบอก  มันส่ายหัว
   "กูไปนะ" กูโบกมือลา
   "กลับบ้านใช่ไหม" ไอ้โมทถามคล้ายถามเพื่อความแน่ใจต่อชีวิตและทรัพย์สินกู
   "กลับบ้านค้าบ~" กูตอบเสียงยานคางกวนมัน  มันหัวเราะ  กูเดินออกมา  พอเดินผ่านน้องติ  น้องแกก็หันมามองหน้ากูโดยมีคำถามแปะอยู่ที่หน้าประมาณว่า..ไปไหนอ่ะ  อย่างนั้น  กูไม่ได้หยุดทักลา  พอน้องติลุกขึ้นยืนกูจึงรีบบอก
   "กลับบ้านน่ะครับ" กูพูดยิ้มๆแล้วยกมือลาแล้วเดินหนีออกมาทันที  กูเรียกแท็กซี่กลับบ้าน  ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัย 
   "อ่าว..ไหงกลับมาเร็วจัง" พอกูก้าวเท้าเข้าบ้านน้องชายตัวดีก็ถามทันที  สายตาแม่งเย็นชายกับพี่ชายที่แสนดีคนนี้ได้อีก
   "กูคิดถึงมึงไง" กูตอบแล้วถอดถุงเท้าเหวี่ยงไปรอบๆ
   "เก็บดีๆสิพี่เมตร..เดี๋ยวมิ้วค์ก็ต้องเดินตามเก็บอีก" มันเริ่มบ่น  กูยืนมองอย่างไม่อยากก้มเก็บ
   "เก็บ" มันเน้นเสียงสั่ง  กูถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบซากถุงเท้าของตัวเองมากองด้วยกันอย่างช่วยไม่ได้
   "วันหลังมิ้วค์จะเอาตะกร้ามาวางไว้ตรงนี้ แล้วถ้าพวกพี่ยังถอดกันไม่ลงตะกร้าอีกละก็ มิ้วค์จะฟ้องแม่" มันบ่นก๊อกสอง
   "ฟ้องไปเลย" กูแลบลิ้นกวนมัน  มันหน้างอมอง
   "งั้นมิ้วค์จะไม่ซักเสื้อผ้าให้" มันพูดแล้วแลบลิ้นกลับ
   "ค้าบผม" กูรับปากอย่างยอมความ  ไม่ยอมไม่ได้..กูไม่ใช่คนขยับถึงขนาดจะซักผ้าเองบ่อยๆหรอก  กูเดินเข้าครัวไปหยิบนมเปรี้ยวมาดื่ม  เห็นหน้าอย่างนี้ก็ดื่มนมเป็นเหมือนกันนะครับ  พอหยิบนมเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น  ไอ้มิ้วค์กำลังดูโทรศัพท์อยู่
   "ของในตู้เย็นหมดแล้วอ่ะ วันพรุ่งนี้พี่ไปซื้อกับมิ้วค์ด้วยนะ" มันพูดขึ้น  ตาไม่ได้หันมามองกูแต่อย่างใด
   "อืม" กูตอบ
   "จะให้ดีก็ไปรอรับมิ้วค์ที่โรงเรียนด้วยเลยแล้วกัน จะได้ไปทีเดียว..มิ้วค์จะได้รีบกลับมาทำการบ้าน" มันบอก
   "อืม" กูตอบอีก  ในมือหมุนโทรศัพท์มือถือไปมาและสมองกำลังประมวลเรื่องบางเรื่องอยู่
   "พี่เมตรฟังมิ้วค์ป่ะเนี้ย" มันหันมามอง
   "ฟังอยู่" กูตอบ  แล้วดูดนมเปรี้ยวอีกครั้ง
   "เฮ้อ" อีกฝ่ายถอนหายใจแรง  ไอ้เหี้ย..กล้าถอนหายใจใส่กู
   "แล้วทำไมมึงยังไม่นอน นี่มันดึกแล้ว" กูถามเพราะทุกทีเวลานี้มันจะขึ้นนอนแล้ว  ถ้าอยู่ดึกขนาดนี้นั่นหมายถึงมันอยู่อ่านหนังสือจนดึกดื่น
   "พักสมอง" มันตอบ  ไม่รู้แม่งตอบประชดกูหรือเปล่า
   "ไปไหนน่ะ" มันถามเมื่อเห็นกูลุกขึ้นจะเดินออกไปข้างนอก
   "นั่งอยู่ข้างนอกนี่แหละ" กูตอบแล้วเดินออกมานั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนตรงสวนหน้าบ้าน  กูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมามองหน้าจอแล้วกดค้างอยู่ที่เบอร์โทรของสลิ่ม  เอายังไงดีละกู..ทำไมมันยากขนาดนี้วะ  กูหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบแก้อาการตื่นเต้น  กูยอมรับอย่างไม่เขินเลยว่าตอนนี้กูตื่นเต้นมาก  ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูกไปหมดแล้ว  จะโทรก็ไม่กล้าแต่ก็อยากโทร..ฉิบหาย 
   "กินข้าวยัง" กูซ้อมพูด  พอได้สติกูก็รู้ตัวว่านี่คือคำถามที่ปัญญาอ่อนมาก
   "ถึงหอยัง.." อืม..อันนี้ดูดีขึ้นมานิดนึง
   "เป็นไงบ้าง" กูซ้อมอีก  สุดท้ายก็ต้องเอาหัวโขกโต๊ะด้วยรู้สึกว่ามันไม่ใช่  คิดมากไปก็เท่านั้น  กูกดโทรออกไปแล้ว  พอมารู้ตัวอีกทีก็ไม่กล้ากดตัดสายแล้ว  กูรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นแนบหูและพยายามเก็บอาการตื่นเต้นของตัวเองไว้โดยการนั่งนิ่งและมีสติที่สุดเท่าที่จะควบคุมตัวเองได้

   ตู๊ด  ๆ  ๆ  ๆ
   "ฮัลโหล.." ปลายสายพูด  กูเงียบ  ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังโครมคราม
   "ฮัลโหล" มันพูดอีก  น้ำเสียงเริ่มห้วนบอกอารมณ์ 
   "ใครวะ" เสียงหนึ่งถามแว่วๆ  น่าจะเป็นเพื่อนมัน
   "ไม่รู้" สลิ่มตอบเพื่อนมัน
   "ใครอ่ะ ถ้าไม่พูดจะวางแล้วนะ" ปลายสายบอก
   "กูเอง" กูรีบบอกออกไปเพราะกลัวว่ามันจะตัดสายและไม่รับเบอร์ของกูอีก  สลิ่มเงียบไปทันทีที่กูพูดตอบ
   "เอ่อ..อยู่ไหนแล้วอ่ะ" กูถาม  อีกมือที่ถือบุหรี่อยู่ก็นำนิ้วเคาะโต๊ะไปด้วยแก้อาการตื่นเต้น 
   "หอ" มันตอบเสียงกระแทกเล็กน้อย
   "ถึงนานแล้วเหรอ" กูถามไปยิ้มไป
   "เออ" มันตอบเสียงห้วน
   "แล้ว..อยู่กับใคร" กูถามอีก
   "เพื่อน" มันตอบเสียงกระแทกเช่นเคย
   "เออ รู้แล้วน่าว่าเพื่อนอ่ะ..เพื่อนชื่อไร" กูเริ่มกวนตีนมันเพราะเริ่มหมันไส้ละ
   "เสือก" มันว่า..อืม  เป็นข้อความสั้นที่ได้ใจความดีมากไอ้ห่า
   "ฮึ.." กูหัวเราะ
   "หัวเราะเหี้ยไร" มันว่า
   "พอใจจะหัวเราะ" กูย้อน
   "ถ้ามึงไม่มีไร..กู"
   "กูไม่วาง" กูดักคอทันทีไม่ให้มันพูดจบ
   "แต่กูจะวาง.." มันพูดแค่นั้น  ไม่ทันที่กูจะพูดอะไรต่อมันก็ตัดสายไปเลยทันที 
   "ไอ้เหี้ย หึหึ" กูนั่งหัวเราะคนเดียว  กุมหัวลงกับโต๊ะ  กูมองโทรศัพท์มือถือก่อนกดโทรออกอีกครั้ง
   "ฮัลโหล" เสียงนุ่มๆจากปลายสายทำให้ทราบทันทีว่านี่ไม่ใช่สลิ่มอย่างแน่นอน
   "ใคร" กูถามเสียงห้วน
   "เขตครับพี่" มันตอบ
   "เพื่อนมึงล่ะ" กูถามถึง
   "เข้าไปอาบน้ำแล้วครับ มันบอกว่าให้ผมรับอ่ะ" ไอ้เขตรีบแก้ตัว
   "เหรอ..งั้นเดี๋ยวกูโทรมาใหม่" กูบอกมัน  กูว่ามันไม่ได้ไปอาบน้ำหรอก  เร็ซขนาดนี้ถอดเสื้อก็ยังไม่หยุดออกจากตัวเลยเหอะ
   "เอ่อ..มันบอกว่า ไม่ต้องโทรมาแล้วอ่ะครับ รำคาญ" ไอ้เขตพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
   "แต่กูชอบ" กูพูดแกมหัวเราะ
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะเฝื่อนๆ
   "พี่..ชอบเพื่อนผมเหรอ" ไอ้เขตถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้
   "ไอ้เชี้ยเขต" กูได้ยินเสียงกระซิบว่าดังอยู่ไม่ไกลนัก  ทำให้รู้ทันทีว่าสลิ่มแอบฟังอยู่  กูอมยิ้ม
   "อืม..กูชอบสลิ่ม" กูตอบ
   "เหอะๆ..สลิ่ม พี่เค้าบอกว่าชอบมึงอ่ะ" ไอ้เขตพูด  น้ำเสียงเหมือนต้องการแกล้งเพื่อนมัน  กูแทบขำ  กูได้ยินเสียงไอ้เขตหัวเราะชอบใจเพราะกูคิดว่าคงมีเหตุการณ์อะไรน่าขำอยู่อีกฝั่งของปลายสายเป็นแน่
   "เดี๋ยวดิ้" เสียงไอ้เขตท้วง
   "ไอ้ลุง เชี้ย! มึงวางสายไปเลยนะ..ไอ้เหี้ยเขต" เสียงสลิ่มโวยวายเหมือนกำลังต่อสู้กับไอ้เขตอยู่เพราะเสียงกุกกักดังเข้ามาให้ได้ยินเหมือนคนกำลังแย่งกัน
   "กูยังคุยกับพี่เค้าไม่เสร็จเลย มึงนี่" ไอ้เขตโวยวายกลับ
   "โทรศัพท์กู..ปล่อยโว้ย!" ไอ้หน้าหวานโวยวายเสียงดังลั่น

   ตู้ด  ๆ  ๆ ๆ..ปลายสายตัดไป
   "หึ..หึหึหึ" กูนั่งหัวเราะอีกละ  แม่ง..ใกล้บ้าแล้วกู  กูนั่งสงบสติอารมณ์อยู่หน้าบ้านอยู่สักพักโดยไม่ได้โทรกลับไปอีก  แค่นี้ก็พอแล้ว  พอมารู้สึกตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังโดนยุงรุมกัดจึงรีบเดินเข้าบ้าน
   "อ่าว นอนแล้วเหรอ" กูทักไอ้มิ้วค์เมื่อเห็นมันกำลังเดินไปปิดโทรทัศน์
   "มีเรียนน่ะ ไม่เหมือนพี่" มันตอบ
   "กวนตีน" กูว่า  มันอมยิ้ม
   "ไม่อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนไง กูยังไม่ง่วง" กูบอก  ที่กูยังไม่ง่วงเพราะไม่ใช่เวลาปกติที่กูจะเข้านอน
   "พี่ก็ดูโทรทัศน์ไปดิ ไม่ก็ดูหนังโป๊แล้วว่าวไปพลาง ชอบอยู่แล้วหนิ" มันได้ทีกัดกูเลย
   "เชี้ย..ไปไกลตีนกูเลยไป" กูทำท่าจะไปเตะมัน  ไอ้มิ้วค์หัวเราะแล้วหลบตีนกู
   "ไปละ" มันบอก 
   "ฝันดี" กูยักหน้าให้
   "ดีค้าบ" มันพูดแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป  กูนั่งอยู่สักพักก็เดินไปเปิดหนังโป๊ตามที่ไอ้มิ้วค์มันแนะนำ  ดูจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว..บอกเลย

- - - - - - - -
   "นมเปรี้ยว" กูอ่านรายการที่อยู่บนกระดาษที่ไอ้มิ้วค์จดเอาไว้  วันนี้เป็นวันซื้ออาหารและของใช้เข้าบ้าน  ซึ่งคนที่สำรวจของว่ามีอะไรเหลือหรือไม่บ้างก็คือทุกคนแต่คนที่จะจดไว้ประจำคือไอ้มิ้วค์คนเดียว  มันเป็นคนเดียวภายในบ้านที่ดูแลอาหารการกินให้พี่น้อง  ทั้งที่กูทำอาหารเก่งกว่ามัน  ดังนั้น..บางครั้งกูจะถือสิทธิ์ว่าเมื่อไหร่ที่มันอยากกินอาหารฝีมือกู  มันจะต้องทำตามที่กูสั่งน่ะนะ
   "โอวันตินก็หมด" กูบอก  มันเดินไปหยิบตามที่กูบอก  ส่วนกูยืนเฝ้ารถเข็นไว้อย่างกับกลัวว่ามันจะหาย
   "ห่อเดียวก็พอแล้วมันเปลือง" มันบอก  มันหยิบออกเองแล้วส่งสายตาค้อนๆมาให้
   "ตกลงมึงเป็นน้องกูหรือมึงเป็นพี่กูเนี่ย" กูบ่นแต่กูก็ยอมมันนะ
   "ก็มันเปลือง พี่เมตรใช้เงินเปลืองนี่ยังไม่รู้ตัวอีก..มีแต่น้องยืมเงินพี่ มีที่ไหนนี่พี่ชอบยืมเงินน้อง" มันว่า  กูหัวเราะเพราะบางทีกูชอบไปยืมเงินมันจริงๆนั่นแหละ
   "บ่นๆๆๆ" กูว่า
   "เอาโกโก้ไหม" กูถาม
   "เอาสิ พี่โมทชอบกิน" มันบอกแล้วเดินไปเลือกมาใส่รถเข็นอีก  กูกับมันเลือกของกันไปบ่นกันไปจนได้ของครบทุกอย่างตามรายการที่จดไว้  และมีบางอย่างที่ซื้อเกินรายกายเหมือนกัน  พอจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยไอ้มิ้วค์ก็ขอตัวไปร้านหนังสือ  กูขี้เกียจก็เลยนั่งซื้อไอศกรีมมากินและนั่งเฝ้าของรอไปพลาง  พอนั่งกินไปเล่นโทรศัพท์ไปก็นึกถึงสลิ่มมันอีกแล้ว  กูยิ้มแล้วกดโทรออกตามใจนึกทันที
   "ไร" ปลายสายรับเสียงห้วน
   "แหมๆ..บันทึกเบอร์กูไว้ด้วย" ไอ้กูก็ทิ้งสันดานกวนตีนไม่ได้  รู้ตัวอีกทีก็ห้ามปากตัวเองไม่อยู่ไปซะแล้ว
   "ก็เบอร์มึงมันเป็นเบอร์อันตราย กูก็ต้องเมมไว้เป็นเรื่องธรรมดา" มันบอก
   "เหรอ..แล้วรับทำไม" กูย้อนอย่างไม่ยอมหยุด  ตอนนี้กูยิ้มซะกว้างบานอยู่ตอนนี้  ถ้าวัดจานดาวเทียมกับหน้ากูแม่งคงจะใหญ่พอๆกันแน่ๆ
   "รำคาญ" มันตอบ
   "ครับ..รำคาญ" กูเน้นเสียงแกล้งไม่หยุด
   "มึงมีเหี้ยไร ว่างมากรึไงโทรมาไร้สาระอยู่ได้"
   "ไม่ค่อยว่างอ่ะ คิดถึงมึงตลอด" กูหยอดได้โคตรเสี่ยวทำเอามันเงียบไปเลย
   "เหอะๆ" เสียงหนึ่งหัวเราะ  เป็นเสียงหัวเราะคุ้นหูที่กูรู้ดีว่าไม่ใช่เสียงของสลิ่มอย่างแน่นอน
   "ไอ้เขต" กูพูด
   "ใช่ครับ..ผมเองพี่" มันพูด
   "ไอ้เชี้ย ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยมึง" กูว่า  อายเลยไหม..สาด
   "คิดถึงมึงตลอดอ่ะ ฮ่าๆๆ" มันพูดไปหัวเราะไป
   "เชี้ยนี่" กูว่ามันเขินๆ
   "เสี่ยวมากอ่ะพี่" มันพูดเยาะกู
   "เออ..แล้ว นี่พวกมึงอยู่ไหนกัน" กูถาม  ต้องเปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะแซวไปมากกว่านี้
   "อยู่หอผมอ่ะ รอไปร้านพี่นั่นแหละ" มันตอบ
   "เหรอ..มึงมาด้วยเปล่า" กูถาม
   "ไปด้วย..ไมพี่ หรือว่าจะมาชอบผมแทน" มันเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงสนิทสนมกับกู  แต่กูไม่คิดอะไรหรอก..เพราะกูก็ใช้น้ำเสียงและคำพูดสนิทสนมกับมันก่อนเพื่อที่จะได้สนิทกันเร็วๆเหมือนกัน
   "ตลกละมึง คิดได้นะ" กูขำ
   "หึ..จะวางยังพี่ หรือจะคุยต่อ" มันถาม
   "มันจะคุยต่อไหมล่ะ" กูถามถึงอีกคน
   "คุยต่อไรล่ะ ออกไปนั่งดีดกีตาร์อยู่ข้างนอกแล้ว" ไอ้เขตบอก
   "อ่าว..ไอ้เวรนี่นะ ดูเพื่อนมึงนะ กวนตีนกูฉิบหาย" กูบ่น
   "เอาน่าพี่ มันก็อย่างนี้หละ..เอาแต่ใจ"
   "เออ..งั้น แค่นี้แล้วกัน" กูตัดบท
   "ครับ..เจอกันพี่" ไอ้เขตบอก  กูเออออก่อนที่จะวางสายไป  ความเหี้ยของสลิ่มคือดันส่งโทรศัพท์มือถือให้เพื่อนตัวเองระหว่างที่กูหยอดมันอยู่  ถึงมันจะฤทธิ์เยอะแต่กูยังเสือกนั่งยิ้มมีความสุขอะไรอยู่ไม่ทราบ  กูวางถ้วยไอศกรีมไว้ที่เก้าอี้ข้างๆเพราะมันเริ่มละลายหนีกูแล้ว
   "พี่เมตร..เพื่อนชอบอ่ะ" กูสะดุ้ง  หันไปมองไอ้มิ้วค์ที่เดินมาหา  ในแขนมีถุงหนังสือคล้องอยู่  สองมือมีไอศกรีมโคนอยู่ด้วย
   "ไร" กูถามอย่างงงๆ
   "เมื่อกี้เพื่อนมันเห็นพี่เมตรนั่งอยู่ แล้วมันเจอมิ้วค์พอดี..มันให้มาบอกว่ามันชอบพี่อ่ะ" ไอ้มิ้วค์พูดหน้านิ่งแล้วเดินมานั่งลงข้างๆกูก่อนยื่นไอศกรีมโคนให้กูด้วย  ถึงแม้จะแดกไปแล้วแต่ก็สามารถแดกอีกอันหนึ่งได้
   "น่ารักไหม" กูถาม
   "ผู้หญิง" มันตอบไม่ตรงคำถาม  แต่เป็นคำตอบที่ดูเหมือนจะรู้ใจกูดีอย่างมาก
   "งั้นเอาเก็บไว้แดกเองเหอะ" กูย้อนบอก
   "หึ..ก็ว่างั้น" มันหัวเราะ  กูสองพี่น้องนั่งแดกไอศกรีมต่อจนหมดก่อนจะเดินทางกลับบ้าน

............>>>><<<<.............

[loveorlike]

ปาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[iiดาวพระสุขლii]

หึหึ........


กรูยิ้มแก้มปริอีกแล้ว  5555 

[BeeRY]

อาการคล้ายๆกันเลยอ่ะพี่เมตรเอ๋ย
เวลาจะโทรหาป้อจายที่ชอบ มันเขิ๊นเขิลลล
เลยไม่โทรแม่งเลย
แต่น้องเขตน่ารักดีอ่ะ ชอบๆ
+1 ขอบคุณเบบี้คร้า

[Nichdia]

ฮาอ่ะ ตอนบอกว่าเปน"ผู้หญิง"

แล้ว"เกบไว้แดกเองเหอะ"

อิอิ

[mecon]

โธ่ๆน้องติ...อดกินพี่เมตรเลยเนอะลูกขา พี่เมตรเลยต้องมานั่งเสียเวลากับหนังโป๊ กร๊ากกกฮาสาด
ทั้งพี่ทั้งน้องมันทันกันจริง เจ้ามิ้วค์นี่อีกนิดนึงจะเป็นแม่เจ้าเมตรล่ะนะ....น้องเล็กจอมวงการจริงๆอิอิ
แหม.คาสโนวาฆ่าไม่ตายนี่จะจีบเด็กทั้งทีมีเหงื่อซึมมือด้วยแหะ555 คือคติด้านได้..อายอดแด๊กชิมิ
อีกอย่างซาดิสซะด้วยด่าเท่าไหร่ก็มะเจ็บ....น้องสลิ่มเอ้ยลูกเจอลุงจอมตื้อเข้าให้แ้ล้วไง

+1 คะ

[gypsy]

พี่เมตร ถ้าไปกับติ เนี่ย

ไม่เชียร์แล้วนะ

ใช้ร่างกายเปลืองเกินไปแล้ว 

[Little Devil]

ชอบเรื่องไอติมเหมือนกัน
จริงใจดี 
น้องสลิ่มใจแข็งจังเนอะ
สงสารนายเมตร 

[┗◎┗◎]

มิ้วมันน่านัก เอร้ยยยน่าร้ากกก 

[A-J.seiya*]

ฮาไปนะ ...พอบอกว่า ผญ
บอกมิ้วเก็วไว้แดกเองเนี่ย ก๊ากกกกก

น้องมิ้ววว (เด็กในวัยเรียน)
พี่ห็ ผญ นะสนใจมะ? (หัวเราะ)
 

ปล. สลิ่มเขินอ่ะดิ
ก๊ากกกกกกกกก

[tutu]

หุหุ....คนเจ้าชู้ก็ต้องเจอแบบนี้.......โสน้าน่า