หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[Ramika]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไว้ก่อน

อิอิ เบบี้ของพวกเราทุกคนกลับบ้านแล้ว

[เบบี้]

คิดถึงพี่เบบี้

ไปแอ่วเมืองเหนือมา  เอาของฝากมาฝากพี่เบบี้ด้วย  เยอะเลย  555


ตอนนี้น่ารักสุดๆเลยค่ะ
พี่เมตรเสี่ยวได้อีกนะเนี่ย  55

ไหนอะของฝาก เอามาดิ้
อยากกินข้าวแต๋น อยากกินรถด่วนด้วย (รู้จักรึเปล่าวะนั่นน่ะ) หิวๆ
มาให้ไว

[ToeyTato]

  เมื่อไหร่มันจะคืบหน้าบ้างเนี้ยย ขอแบบก้าวกระโดด วัยรุ่นใจร้อนก็เงี้ย 555

แต่ก็ยังดีนะเนี้ยที่รับโทสับ แต่แสบได้ใจจิงจิ๊งงงง

[namtaan]

ตอนนี้น้องมิ้วค์เด่นมาก น่าร้่ากกกกกกกกกกกก 
ส่วนเสือแบบพี่เมตร เจอน้องสลิ่มเข้าไป
แค่คุยโทรศัพท์ยังไปไม่ค่อยเป็นเลยวุ้ย

บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณเบบี้นะจ๊ะ

[dawa_11]

ตามมาอ่านเรื่องใหม่ของเบบี้จ้า

[เบบี้]

   ตอนที่ 10  ผู้ชายดีๆ..มีแต่ในนิยาย



   "วันนี้สลิ่มลางานวันนึงนะ" ไอ้โมทเดินมาบอก
   "เฮ้ย ได้ไงอ่ะ" กูโวยทันทีเพราะกูมานั่งรอมันที่ร้านตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้ว  กูกลัวว่ามันจะมาเร็วเลยมารอเพราะถ้ากูมาสายกูก็จะได้เจอหน้ามันแค่แป๊บเดียวน่ะสิ
   "เห็นบอกไปกับเพื่อนอ่ะ ไปซื้อของขวัญให้แฟน" ไอ้โมทบอกรายละเอียดให้กูรับฟังอีก  กูยืนนิ่ง..อึ้งรับประทาน
   "ก็..มันยังไม่มีแฟน ไม่ใช่เหรอ" กูพูดตะกุกตะกักเสียงเบา
   "หึ..หึหึ เออ ก็ยังไม่มีอ่ะดิ" ไอ้โมทหัวเราะออกมา  กูได้สติกับสีหน้าและการกระทำของมัน
   "พ่อมึงเหอะ แม่ง..แกล้งกู" กูว่า  ใจหายหมดไอ้ห่า
   "อ้ะ.." ไอ้โมทโยนโทรศัพท์มือถือมาให้
   "อะไร" กูถามอย่างงงๆแล้วรับมา
   "โทรกลับหาเด็กมึงซะ" มันบอก
   "เด็กไร" กูงงกว่าเดิม
   "ทัวร์โทรมาหากูเมื่อบ่าย..บอกขอเบอร์มึงแต่กูไม่ได้ให้ ไปเคลียร์ซะ..กูขี้เกียจพูดเยอะ" มันพูด  ปกติไอ้โมทเป็นคนใจเย็นมากจนไปถึงค่อนข้างเลือดเย็นเลยก็ว่าได้ ลึกๆแล้วมันเป็นคนขี้รำคาญแต่เพราะมันเป็นคนที่มีความอดทนสูงด้วยคงเพราะเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน  มันจึงไม่ค่อยเปิดปากบ่นอะไรนัก 
   "ทัวร์"..ที่มันหมายถึงคือแฟนเก่าของกูเอง  ไม่ใช่เด็กที่คบเพื่อมีเพียงเซ็กส์ด้วยแต่เป็นแฟนที่กูควงไปไหนมาไหนด้วยเลย  กูเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์สาเหตุก็เพราะเปลี่ยนหนีทัวร์มันนั่นแหละ  ส่วนการที่ไอ้โมทไม่ยอมให้เบอร์ของกูกับมันไปคงเพราะรู้ว่ากูเปลี่ยนเบอร์เพื่อจะหนีทัวร์อยู่แล้ว  ดังนั้น..มันคงเป็นคนให้กูเลือกเอง  ไอ้โมทคงเกินขีดจำกัดแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมให้กูโทรไปเคลียร์แบบนี้
   "ไม่โทรได้ไหมวะ" กูถามกลับอย่างเซ็งๆ  ไม่อยากคุยอีก..เบื่ออธิบาย
   "ไม่ได้..น้องมันโทรมาบ่อยแล้ว บ่อยจนกูขี้เกียจพูดซ้ำๆแล้ว" มันบอก
   "แล้วก็นะ ที่จริงน้องมันน่าจะรู้แล้วนะว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมต้องตื๊ออยู่อย่างนี้วะ" มันบ่นคิ้วขมวด
   "เออ..เดี๋ยวกูโทรไปก็ได้" กูตัดบทเพราะไม่อยากให้ไอ้โมทบ่นต่อ  กูกดโทรออกทันที  รอสายไม่กี่วินาทีปลายสายก็กดรับ
   "ครับ..พี่เมตรใช่ไหม" อีกฝั่งหนึ่งพูดเสียงใสเหมือนรู้ทัน
   "อืม" กูตอบ
   "พี่เมตร..คิดถึงฮะ" มันพูดทักเสียงใสอย่างไม่สำนึกผิดแต่อย่างใดที่มารบกวนคนอื่นเขาอย่างนี้
   "ทัวร์มีอะไรก็พูดมาสิ" กูพูดเสียงเรียบ  ปลายสายเงียบไปหนึ่งอึดใจก่อนพูดต่อ
   "เปล่า..ก็คิดถึง พี่เมตรเปลี่ยนเบอร์ทำไมอ่ะ" กูก็เปลี่ยนหนีมึงไงล่ะ..อีห่านี่ 
   "มือถือหายน่ะ" กูตอบพร้อมถอนหายใจ  พยายามระงับสติอารมณ์เพราะคนที่เราไม่อยากคุยด้วยทำอย่างไรก็คือไม่อยากคุยนั่นล่ะ
   "เหรอ..งั้นทัวร์ขอเบอร์ใหม่พี่เมตรหน่อยได้ไหมฮะ ทัวร์ขอพี่โมท..พี่โมทก็ไม่ยอมให้อ่ะ" มันพูด
   "พี่เป็นคนบอกว่าไม่ต้องให้เองนั่นแหละ ทัวร์มีอะไรรึเปล่า..ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องโทรมาอีกนะ พี่โมทเค้ารำคาญ" กูพูดตรงๆ  กูคิดว่าการที่กูตัดเยื่อใยแบบตรงๆจะสามารถหยุดทุกอย่างไว้ได้  แต่กรณีของทัวร์นั้นคงจะไม่ใช่  ปลายสายเงียบไป
   "ทัวร์..เอ่อ" อีกฝ่ายอ้ำอึ้ง
   "พี่เมตรมีคนอื่นแล้วสินะ ถึงลืมทัวร์ได้" มันพูดขึ้น  ตามตรงแล้ว..ถึงกูไม่มีใครกูก็ลืมมันได้  เพราะกูไม่ได้รักมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
   "พี่ไม่ได้รักทัวร์นะ" กูกลั้นใจพูดออกไปทั้งที่รู้ว่าจะต้องทำร้ายอีกฝ่าย  นี่ไม่ใช่การบอกครั้งแรก..กูเคยบอกมันแล้วไปหลายครั้งเพื่อให้มันเกลียดกู  เพื่อให้มันเลิกรักกู  เพื่อให้กูดูเลวให้พอในสายตาของมัน  ที่ผ่านมากูรู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกูแต่กูไม่สามารถแก้ไขอะไรได้นอกจากการได้พูดความจริงเพื่อหยุดทุกอย่างแค่นั้นเอง
   ทัวร์เงียบไปนานมากแต่กูยังคงไม่ตัดสาย
   "ไอ้เหี้ย !!" มันด่าเข้ามาเสียงดังกระแทกหูกูเลย  นี่ก็ไม่ใช่การด่าจากมันครั้งแรกเหมือนกัน  กูชินซะแล้วเพราะกูเหี้ยจริงๆนั่นแหละ
   "ครับ..เหี้ยก็เหี้ย แค่นี้นะ แล้วไม่ต้องโทรมาอีกล่ะ อย่าหาว่าพี่ไม่เกรงใจแล้วกัน" กูพูดแล้วกดตัดสายทันที
   "กูได้ยินแต่คำว่าเหี้ย..หึหึ" ไอ้โมทพูดขำๆ
   "มันก็เหี้ยเหมือนกันอ่ะ ไม่รู้ตัวไงวะ" กูพูดอย่างไม่ยอม  กูรู้นะว่ากูเหี้ยมาก..แต่มันก็ใช่เล่นเมื่อไหร่กัน  กูยื่นโทรศัพท์คืนให้ไอ้โมท
   "ก็สมควรให้น้องมันด่ามึงแล้ว ทำเค้าไว้ซะขนาดนั้น..คนเหี้ยๆอย่างมึง ก็ต้องเจอร้ายๆอย่างทัวร์มันนั่นแหละ สนุกดีนะกูว่า" มันพูด  ระหว่างที่ไอ้โมทกำลังเทศน์กูอยู่นั้น  กูหันไปเห็นสลิ่มกำลังเดินเข้ามาในร้านพอดี  มันมาพร้อมกับไอ้เขตอย่างที่บอกกูไว้  กูยิ้มมองไอ้เขต  มันเองก็ยิ้มกลับอย่างรู้ความหมาย  สลิ่มเหลือบมอง
   "หึงเหรอ" กูแกล้งแม่งเลย
   "ใช่พี่..มันหึง" ไอ้เขตพูด

   เพี้ย !!
   "ตบกูทำเหี้ยไรเนี้ย เชี้ยแม่ง" ไอ้เขตโวยวาย  นำมือกุมหัวตัวเองไว้
   "เดี๋ยวมึง" สลิ่มชี้หน้าคาดโทษเพื่อนมัน
   "พวกพี่ๆมากันรึยังครับพี่โมท สลิ่มจะได้ซ้อมเลย..พอดีมีเพลงที่อยากร้องน่ะ" สลิ่มถาม
   "เดี๋ยวก็มาแล้ว เห็นบอกกำลังออกมากันแล้วนะ" ไอ้โมทตอบ
   "อ๋อครับ" สลิ่มรับคำ  มันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม่ใกล้ไม่ไกล  กูสาระแนเดินไปนั่งข้างๆมันทันที
   "ร้องเพลงไรเหรอ" กูถาม
   "หมาเห่าเครื่องบิน" มันพูด  ไอ้โมทกับไอ้เขตขำหน้าแทบจะทิ่มโต๊ะ..ไอ้สาด
   "โหย..ประเมินค่าตัวเองสูงไปไหมครับ" กูพูด
   "ไม่อ่ะ" มันยักไหล่พร้อมเบะปาก
   "หึ..ยังไงไม่ทราบ" กูย้อนถาม
   "หน้าตากูดีกว่า..กูขาวกว่า กูเสียงเพราะกว่า..กูเรียนเก่งกว่า บ้านกูต้องรวยกว่ามึงแน่นอน" มันทำท่าวิเคราะห์
   "มึงรู้ได้ไงว่าบ้านกูจน" กูย้อนด้วยสีหน้าหาเรื่อง
   "กูดูจากสภาพหน้าตามึง" มันยิ้มย้อนเหมือนเป็นต่อ
   "อืม..แต่ก็ถูก บ้านกูจน" กูพยักหน้างึกงักทำเอาสลิ่มไปไม่ถูก  ไอ้เขตขำดังกว่าเดิม
   "เชี้ย..หน้าด้าน" สลิ่มว่าเมื่อมันเห็นว่ากูยอมมันง่ายเกินไปละมัง
   "ไปนั่งไกลๆเลยไป" มันไล่เพราะกูเริ่มขยับไปนั่งใกล้มันมากขึ้น
   "ไม่อ่ะ กูขาดความอบอุ่น" กูทำเสียงอ้อน
   "มึงดูละครมากไปไหม แม่ง..ออกมาแต่ละคำ ไม่กระดากปากตัวเองบ้างไง" มันว่า
   "ออกมาจากใจมั่งเหอะ" กูพูด
   "ถุย!" กูหันไปมองตามเสียงเพราะไอ้เหี้ยพี่โมทเล่นสบถซะดัง  พอมันเห็นว่ากูหันไปมองมันก็ยักคิ้วแล้วยกลังเบียร์เข้าหลังร้านไป
   "หวัดดีครับพี่" สลิ่มยกมือไหว้ไอ้ใหม่กับไอ้ดิวทีเพิ่งมาถึง
   "เออ..ซ้อมเลยไหม" ไอ้ดิวถาม
   "ซ้อมเลยครับ มึงเข้าไปกับกู" สลิ่มบอกเพื่อนมัน  ไอ้เขตลุกขึ้นตามคำสั่งประมาณว่าถ้าใช้ศัพท์ทางเทคนิคสำหรับสัตว์เรียกว่า..เชื่องมาก  กูลุกขึ้นยื่นจะเดินตามเข้าไปด้วย
   "ไอ้ดิว" กูเรียก
   "ไร" มันเดินเข้ามาหา
   "กูขอร้องด้วยนะคืนนี้..เพลงนึง" กูยกนิ้วบอก
   "เออ..เพลงไร" ไอ้ดิวยิ้มถามเหมือนรู้ว่ากูอยากร้องทำไมงั้นแหละ
   "เดี๋ยวกูบอก เราเคยเล่นกันแล้ว"
   "เออ..ได้" มันส่ายหัวยิ้มๆแล้วเดินเข้าห้องไป  คิดไปคิดมากูไม่เข้าไปกวนดีกว่าเดี๋ยวจะไม่เป็นตาซ้อมซะเปล่าๆ  กูนั่งลงที่เดิมกระดิกตีนฆ่าเวลาไปพลาง
   "ว่างมาก..อ้ะ" ไอ้โมทเดินมาพร้อมกับเอาถุงโยนมาตรงหน้ากู
   "ไร" กูถาม  มองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
   "แยกฝา กูจะเอาไปบริจาคขาเทียม" มันบอก
   "ให้กูทำ" กูชี้หน้าตัวเอง
   "เออ..ทำบุญบ้างเหอะมึงน่ะ" มันพูด  กูเลยหยิบถุงมาเตรียมแยก
   "เวลาที่เมียๆมึงตบแย่งกัน ขาไปทางแขนไปทาง..มึงจะได้เอาที่มึงบริจาคไปใช้" มันพูดอีก  ปากดีนักกูเลยโยนฝาหนึ่งใส่หัวพี่ชายกูทันที  มันหัวเราะร่าเดินกลับเข้าหลังร้านไป  กูนั่งแยกอยู่อย่างนั้นจนไอ้โปรมาถึง  ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
   "โย่.." มันทัก
   "อารมณ์ดีไรมาล่ะ" กูถาม
   "ถูกหวยครับผม" มันเต้นส่ายสะโพกไปมาบอกกู
   "จริงอ่ะ..เท่าไหร่" กูรีบถามทันที  ไอ้โปรชูสองนิ้วตรงหน้ากู
   "เฮ้ย..สองแสนเลยเหรอวะ" กูตกใจ
   "สองแสนพ่อมึงสิ..ถ้าได้สองแสนกูคงไม่มาร้านแล้วแหละวันนี้อ่ะ" มันหยุดเต้นทำหน้าคิดหนัก
   "สองหมื่น" มันบอก
   "เลขจากไหนวะ ไม่บอกกูเลยนะมึง..ห่า กูจะได้ซื้อบ้าง" กูว่า
   "บอกก็ไม่ถูกดิไอ้สัตว์" มันว่า
   "ดวงคนเรามันไม่เหมือนกันเว้ย ทำใจเถอะ..นะเมตรนะ" มันตบไหล่กูสองสามทีด้วยหน้าตากวนส้นตีนจนน่าถีบ
   "ไอ้เชี้ย" กูขว้างฝาใส่มัน  ไอ้โปรหัวเราะ
   "มากันยัง" มันถาม
   "อยู่ในห้องนู่น" กูบอก
   "เออๆ กูซ้อมก่อนนะ" มันบอกแล้วเดินเข้าห้องไป  กูนั่งคัดฝาอยู่อย่างนั้นจนร้านเปิดและคนเริ่มทยอยกันเข้ามา  กูจึงเปลี่ยนหน้าที่มาต้อนรับลูกค้าแทน  พวกนักดนตรีออกมาจัดเครื่องเสียง  ทุกคนเริ่มประจำที่เมื่อลูกค้ามาเกือบเต็มร้าน
   "สวัสดีครับ" สลิ่มพูดใส่ไมโครโฟนทักทายทุกคน 
   "วู้วว~~" เสียงลูกค้าส่งเสียงเชียร์ดัง  สลิ่มยิ้มหน่อยๆ
   "ฟังเพลงแรกกันเลยดีกว่านะครับ" มันตัดบทดื้อๆ  อืม..เอ็นเตอร์เทนลูกค้าเก่งมากเลยนะมึง  ไอ้ห่า..อยู่ล่างเวทีปากอย่างดี  อยู่บนเวทีนอกจากเพลงและดนตรีกูว่ามันแม่งไม่เอาห่าอะไรเลย
   "นั่งด้วยนะพี่เมตร" ไอ้เขตเดินมาแล้วนั่งเลย  แล้วจะขอกูเพื่อ...
   "แดกไร สั่งเลยนะ..จ่ายเอง" กูยิ้มบอก
   "เหอะๆ" มันหัวเราะแบบนี้อีกแล้ว  ทำไมถึงชอบหัวเราะแบบนี้จังวะ  น้ำเสียงแม่งเหมือนในการ์ตูนที่ชอบหัวเราะทะลึ่งๆกวนๆอ่ะ  แต่มันก็น่ารักดี  หน้าตาดีเป็นทุนน่ะนะทำอะไรเลยไม่น่าเกลียด

   ~ ~

   ~ ~
   "มันคงร้องเพลงนี้ให้กูแน่ๆ" กูพูดขึ้น
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะอย่างเดิม
   "กูเกลียดเสียงหัวเราะมึงว่ะ!" กูว่า  มันหัวเราะอีก

   ~ ~
   "วี๊ดดดดด~" เสียงลูกค้าผิวปากเสียงดัง  โต๊ะนั้นเป็นพวกนักเรียนมัธยมปลายซึ่งซี๊กับกูเอง  ซี๊จนอนุญาตให้มันนั่งได้คิดดูแล้วกัน  แต่พวกมันรู้แหละว่าถ้าดึกมากไอ้โมทจะไล่ให้กลับบ้าน  คืออนุญาตให้นั่งได้แค่แป๊บเดียวเพราะมันเสี่ยงสำหรับพวกกู
   "เพื่อนมึงมีแฟนยัง" กูถามเพื่อความแน่ใจ  บนเวทีเริ่มขึ้นเพลงใหม่แล้ว
   "ยังครับ" ไอ้เขตตอบ
   "มั้งนะ" มันพูดเสริม  มีเว้นเสียงใส่..กวนพอกัน
   "เอาดีๆ" กูยิ้มพูด
   "ยังฮะ" ไอ้เขตยิ้มตอบเช่นกัน
   "จริง" กูย้ำ
   "ครับ" มันตอบแล้วจ้องตากูเหมือนต้องการอะไรสักอย่าง
   "มองกูแบบนั้นหมายความว่าไง"
   "พี่ชอบมันจริงๆหรือชอบแบบเล่นๆเนี้ย" มันถามด้วยสีหน้าจริงจังแต่กลับอมยิ้มหลังจากนั้น
   "จริงๆดิ" กูตอบ
   "หน้าพี่เหมือนคนโกหกอ่ะ" มันว่า
   "อ่าว..ไอ้เชี้ยนี่" กูว่ามันขำๆ  ไอ้เขตก็ขำด้วย
   "กูต้องทำหน้ายังไง" กูถามแล้วเริ่มทำหน้าขรึมให้ไอ้เขตเห็น 
   "เอ่อ..ครับ คือกระผมชอบเพื่อนของคุณจริงๆนะครับ" กูเปลี่ยนเสียง
   "หึ..หึหึ" ไอ้เขตหัวเราะไม่หยุด
   "ช่วยกูหน่อยดิ..นะๆ" กูทำหน้าอ้อนวอนใส่
   "ช่วยไงล่ะพี่ ดูมันดิ..เป็นอย่างนี้ ใครจะเอามันอยู่" ไอ้เขตพูดอย่างบริสุทธิ์ใจพร้อมกับพยักหน้าไปให้ดูคนที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวที
   "กูนี่แหละ..เอาอยู่" กูมาดมั่น
   "สาธุ" ไอ้เขตยกมือไหว้เหนือหัว  กูเลยเขกหัวมันเข้าทีนึงด้วยความหมันไส้  กูกับไอ้เขตคุยกันถูกคอดีอย่างไม่น่าเชื่อ  คุยกันจนเวลาล่วงไปจนนักดนตรีพักรับประทานน้ำ  กูเห็นสลิ่มเดินเข้าไปหลังร้าน  กูจึงรีบลุกตามไปทันที
   "อ่าว..ไปไหนของมันวะ" กูนึกบ่น  ตอนแรกคิดว่ามันจะไปเข้าห้องน้ำแต่มันเสือกเดินไปทางด้านหลังร้านที่เป็นประตูทางออก
   "อืม..ครับ" กูได้ยินเสียงสลิ่มพูด  มันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่แน่ๆ  กูไม่กล้าเดินตามออกไปให้มันเห็นเพราะสลิ่มหยุดยืนอยู่ใกล้กับประตู  กูแง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่ออยากฟัง
   "ยังไม่กลับครับ ยังไม่เสร็จเลย" มันพูดอีก  สลิ่มเริ่มก้าวเท้าเดินออกไปไกลมากขึ้น  กูเลยเปิดประตูแล้วออกไปยืนอย่างเงียบๆ  อีกฝ่ายที่ยืนหันหลังอยู่ไม่ทันสังเกตเห็น
   "มีไรรึเปล่า.." มันถามปลายสาย  ข้างนอกค่อนข้างเงียบมากกูเลยได้ยินชัดเจน
   "เปล่า..อืม ไม่มีอารมณ์น่ะ" มันพูดเสียงเซ็งๆ
   "อืมครับ บาย" มันบอกแล้ววางสายไป  มันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นแล้วพอหันกลับมาก็เจอกับกูจังๆ  กูยิ้ม  มันเห็นอย่างนั้นคิ้วก็ขมวดผูกกันเป็นโบ  มันก้าวเท้าจะเดินหนีกูแต่กูเข้าไปดักไว้  อีกฝ่ายมองค้อนให้
   "อะไรของมึง" มันว่า
   "คุยกับใครอ่ะ" กูขอเสือกหน่อย  ก็อยากรู้จริงๆนี่หว่า..ฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่ใช่แค่เพื่อนแน่ๆ
   "เสือก" มันว่า  กูว่าแล้วว่ามันจะต้องพูดคำนี้
   "เดี๋ยว" กูจับแขนสลิ่มไว้เพราะมันจะเดินหนีไปอีกทาง
   "จิ..อะไรเล่า" มันว่าอย่างหงุดหงิด
   "เพลงแรกนี่ร้องให้กูเหรอ" กูเปลี่ยนเรื่องแซว  แกล้งมันไปอย่างนั้นเพราะถึงกูจะคาดคั้นเอาความไปกูก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ดี
   "สำคัญตัวเองมากเลยนะ" มันแสยะยิ้ม
   "ก็นะ..กูมันหล่อ ช่วยไม่ได้" กูบอก
   "เดี๋ยวดิสลิ่ม คุยกันหน่อยไม่ได้ไง" กูก้าวขาดักมันไว้อีกเพราะมันทำท่าจะเดินหนีท่าเดียว  กูกับมันใกล้กันมาก  กูเลยโอบแขนเข้ากอดมันแม่งเลย  สันดานล้วนๆ
   "ไอ้เชี้ยนี่..ไรมึงเนี้ย" มันโวยวาย  เอาข้อศอกกระทุ้งอย่างแรง
   "อุก" กูร้องเพราะรู้สึกจุกเข้าที่ท้อง  มันออกแรงกระทุ้งแรงมากจนกูจุกจนตัวงอ  แม่ง..แรงเยอะฉิบหาย
   "เจ็บนะเว้ย" กูโวย
   "มึงกับกู..ฝีมือมันคนละชั้นกันเว้ย" มันได้ทีเอาใหญ่  เอื้อมมือมาตีหน้ากูอย่างหยอกๆอีก  กูกัดฟันทำตัวนิ่งไว้
   "มือมึงนิ่มจัง" กูยิ้มพูดพร้อมกับนำมือเข้าจับมือของมันแนบที่หน้ากูทันทีทั้งที่ยังไม่หายเจ็บท้อง  สลิ่มตกใจสะดุ้งออกแรงจะชักมือกลับ

   จุ๊บ~ ...กูจูบลงที่ฝ่ามือมันเบาๆ  หอมฉิบหาย..โอย  กูจะสุขตายแล้ว
   "ไอ้เชี้ยมึง ไอ้โรคจิต!" มันว่า  หน้าตาเหรอหราแล้วออกแล้วดึงมือกลับแรงกว่าเดิม  พอมันหลุดออกจากกูได้  กูยังคงยิ้มมองมันอยู่อย่างนั้น
   "สลิ่ม" กูเรียกแล้วเข้าไปคว้าเอวมันไว้อีก

   ผลัวะ! ....สวย  วงสวิงมึงสวยมาก  ไอ้สาด..หมัดขวาล่อเข้าเต็มหน้ากูอย่างจัง
   "กูเจ็บนะโว้ย!" กูร้องบอกเพราะเมื่อกี้ไม่ทันหลบด้วยไม่คิดว่ามันจะกล้าชกกูจริงๆ  แม่ง..อย่างมึนเลยเชี้ย
   "สม" มันแสยะยิ้มบอกแล้วแลบลิ้นให้กูอีก  พอเห็นท่าทีอย่างนั้นกูเสือกมีความสุขอีกแล้ว  คนห่าอะไรอย่างน่ารัก
   "ไอ้เชี้ยแม่ง" กูด่าได้แค่นั้นเพราะมันวิ่งหนีกลับเข้าร้านไปแล้ว  กูยืนหัวเราะตัวเองอยู่นานพอควร  ทั้งสะใจ  ทั้งชอบใจ..ไม่รู้อะไรจะมาก่อนกัน  มือมันทั้งนิ่มทั้งหอม  เอวก็เล็กพอดีที่จะโอบกอดเอาไว้ได้

   "ชอบโว้ย!" กูสบถออกมาเสียงดัง  กุมหัวตัวเองอย่างไม่รู้ว่าจะระบายออกไปทางไหนดี  กูรวบรวมสติแล้วเดินกลับเข้ามาในร้านก่อนบอกพวกเพื่อนรักให้ขึ้นประจำบนเวที  สลิ่มมองกูงงๆว่าพวกกูขึ้นเวทีก่อนเวลาทำไม  ก่อนขึ้นมาบนเวที  กูเข้าไปกระซิบบอกมันก่อนว่า.."เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟังนะครับ" อย่างหน้าด้านๆ
   "สวัสดีครับ" กูทักลูกค้าแล้วหยิบกีตาร์โปร่งไฟฟ้าที่วางอยู่ข้างๆมา
   "พี่เมตร อ๊ายยยย~" หน้าม้ากูกรีดร้อง  นานแล้วที่กูไม่ได้ขึ้นมาร้องบ่อยๆถ้าไม่มีใครขอ  หรือเข้ามาช่วยแจมกับไอ้นิกเท่านั้น  กูหันไปยิ้มตอบพวกเธอ  ส่วนมากขาประจำที่มาร้านไม่ว่าจะเพศอะไรกูจะบริการดีมากจนเราสนิทกันมากเรียกพี่เรียกน้อง..มึงกูเลยก็มี
     "วันนี้พิเศษหน่อยนะครับ..เอ่อ อยากร้องให้ใครบางคน..แถวนี้" กูพูดพร้อมกับยิ้มมีเล่ห์นัยหันไปมองสลิ่มที่ยืนหน้าเหวออยู่ใกล้กับเคาร์เตอร์  พวกไอ้เขตกับไอ้โมทอมยิ้มจนแทบจะหัวเราะออกมา  ไอ้เขตเขย่าตัวสลิ่มไปมาเหมือนแซวเพื่อนมันเอง
   "แล้วก็..สำหรับผู้ชายทุกคน ที่ไม่ค่อยมีข้อดี" กูพูดแกมหัวเราะ  ทำเอาพวกเด็กมัธยมปลายโห่ร้องอย่างชอบใจทำเอาลูกค้าโต๊ะอื่นหัวเราะกัน

   ~ ทุกๆครั้งที่เปิดดูละคร  มีบางตอนที่ฉันเองไม่อาจมี ~
   ระหว่างที่กูร้องอยู่นี้  กูเหลือบไปยักคิ้วให้ไอ้โมท  พี่ชายกูส่ายหัวยิ้มๆเหมือนเอือมกับการกระทำของกูเต็มที..อายไม่เป็นอยู่แล้วคนอย่างกูน่ะ

   ~ ~
   ระหว่างที่กูร้องท่อนนี้  กูหันไปยักคิ้วให้สลิ่มมันด้วย  อีกฝ่ายยืนกัดฟันแน่นคล้ายกับอดกลั้นกับกูเต็มทน

   ~ ~
   กูหันไปมองทางเคาร์เตอร์ยิ้มๆ  ไอ้เขตโบกไม้โบกมือเชียร์กูยกใหญ่  กูหัวเราะน้อยๆทั้งที่ร้องอยู่นั่นแหละ

   ~ ~
กูแกล้งพูดทำเสียงหล่อเสริมจากเนื้อเพลง  เสียงผู้ชายข้างล่างแซวขึ้นอย่างเห็นด้วย  ส่วนเสียงผู้หญิงก็ร้องซะแหลม  หลังจากร้องเพลงจบเสียงปรบมือพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะมีความสุขกันดีก็ปรากฏให้เห็น  กูคิดว่าพวกมันคงขำกันมากกว่าจะอินกับเพลง  กูนำกีตาร์ไปวางแล้วเดินกลับมาหยุดยืนที่ไมโครโฟนอีกครั้ง
   "แต่เรื่องนี้..ตัวร้ายไม่ตายนะครับ เพราะตัวร้ายจะฉุดนางเองไปทำเมีย หึ" กูพูดไปยิ้มไป
   "วู้วววว~" เสียงลูกค้าจากโต๊ะหนึ่งร้องประสานกันอย่างเห็นด้วย
   "มาฉุดเลยคร่า~" ผู้หญิงอีกโต๊ะร้องเชียร์  แม่งเชียร์ตั้งแต่ต้นเพลงยันจบเพลง  ไม่รู้แม่งจะอินอะไรนัก
   "วี๊ด วิ้ว!" เสียงผิวปากดังให้ได้ยินเป็นระยะจนกูเดินลงจากเวที  กูเดินไปหาสลิ่มที่ยืนอยู่
   "ซึ้งไหมครับ" กูยิ้มถาม  พวกเพื่อนกูอมยิ้มมองกันเป็นตาเดียว
   "มึงเคยได้ยินหมามันหอนตอนจะติดพันธุ์ไหม" มันว่า  กูอ้าปากค้างนิดหน่อย 
   "เสียงมึงเมื่อกี้น่ะ เหมือนมาก..ถ้าไม่เคยได้ยิน ให้ไอ้เขตพาไปฟังก็ได้ มันก็ได้ยินบ่อยๆพอๆกับมึง" มันพูด  มันคงเสียหน้าที่ไอ้เขตมันออกหน้าเชียร์กูนั่นแหละ
   "อืม..ก็ดีนะ ถ้าเมื่อกี้เสียงกูเหมือนอยากจะติดสัตว์" กูกระแทกตรงคำว่า.."สัตว์" ใส่หน้ามัน
   "มึงก็คงฟังถูกแล้วแหละ เพราะกูกำลังอยาก..อยู่พอดี" กูแสยะยิ้มอย่างหื่นๆแล้วมองมันตาเยิ้ม
   "เอ๊ะ" สลิ่มอุทาน  พอมันได้สติมันทำท่าจะอ้าปากด่ากูอีก  กูจึงนำมือไปปิดปากมันไว้

   จุ๊บ~ ....กูก้มลงหอมแก้มมันทันที
   "อ้ะ.." สลิ่มอ้าปากค้าง  ตาค้าง  มือชี้หน้ากูยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว  พวกเพื่อนกูก็ดูจะอึ้งเช่นกัน  มันคงไม่คิดว่ากูจะกล้าทำกับสลิ่มมั้งนะ
   "แต่กูอยากติดมึง..มากกว่านะ" กูก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
   "ฮึ..หึหึหึ" กูหัวเราะออกมาเพราะสลิ่มได้แต่ยืนกัดฟัน  เรียกได้ว่ากูเห็นฟันสวยๆขาวๆของมันซะเต็มที่เลย 

   เพี้ย !! ....มันตบเข้าที่หัวกูอย่างจัง  กูอ้าปากจับหัวตัวเอง  เพื่อนกูหัวเราะกันระนาว
   "เชี้ย" มันกระแทกเสียงด่าแล้วเดินหนีขึ้นเวทีไป
   "ชอบคร้าบบบบบ~" กูตะโกนบอกเสียงดังทำเอาลูกค้าที่นั่งอยู่ใกล้ๆแถวนั้นหันมามองยิ้มๆ  ไอ้เขตแม่งหัวเราะท้องคับท้องแข็งไปแล้ว  กูหันไปเห็นไอ้โปร  ไอ้ดิวและไอ้ใหม่  พวกมันส่ายหัวยิ้มๆแล้วเดินขึ้นเวทีไป

..........>>>><<<<............

[เบบี้]

ตอนนี้เพลง รักนิรันดร์ จาก Ost.รักเธอทุกวัน (น่าจะใช่ เหอะๆ)
กับเพลง ร้ายก็รัก ของ โจอี้บอย
แค่นี้แหละ

[love_y]

  จิ้มตูดเบบี้ด้วยความไว เดี๋ยวอ่านก่อนแล้วจะมาดิทเน้อ
หวานได้อีกอ่ะ น่ารักไม่ไหวแล้วน๊าคู่นี้ อีกไม่นานเกินรอไอ้หน้าหวานได้เสร็จพี่เมตรแน่นอน 

[naja]

น่าจะเริ่มมีผลแล้วๅๅๅ

[Nichdia]

จะใจอ่อนไหมนั่น เมตร สู้ๆๆ

[K2KARN]

อ่อย ,, ชอบพี่เมตร ได้ใจจริงๆ 
สลิ่มอึ้งไปเลย คงไม่เคยเจอคนแบบนี้ ก๊าก
ตื้อได้ใจจริงๆเลยนะเนี่ย 

[Little Devil]

ชอบชื่อตอนมากกก น้องเบบี้
+++ ไปเลย

[mecon]

กีซกีซ ไ่อพี่เมตรรักเด็กซะจนเป็นบ้าไปแล้ว กร๊กกกก
โดนด่าก็ยิ้ม โดนตบก็ยิ้ม ...โดนฉีกหน้าก็ยิ้ม แหม..ใช้มุกโรคจิตจีบเด็กนี่ต้องอดทน
และทนอดมากๆเลยนะเนี่ย นุ้งสลิ่มของคนอ่าน โดนลวนลามซะขาดทุนเชียวลูก
ทั้งแก้ม ทั้งแตะเนื้อต้องตัว 55 งานนี้ต้องเอาคืนมากกว่าการด่าแก้เิขินนะลูก
+1 จ้า

[PeeraDHa]

 

[silverspoon]

กรี๊ดดด น่าร้ากกกมากกก

พี่เมตรก็ขยันหยอด เด๋วจับเด๋วจูบ โฮกตอนนี้ถูกใจที่สุดเลย 

ที่สำคัญเพลง ร้ายก็รัก ตรงที่สุดแล้ว ชอบเวลาเบบี้เอาเพลงแต่ละเพลงมาให้ตัวละครร้อง มันสื่อมากอ่ะ

(ขอบอกว่าตอนที่แล้ว ที่สลิ่มร้อง rehab ของ Amy Winehouse จิ้นตามแล้วรู้สึกว่าสลิ่มเท่และเปรี้ยวมาก เพราะเพลงมันเปรี้ยวจิงๆ )

[bbyuqin]

พี่เมตรเป็นมาโซแน่ๆเลย กร๊าก.....เริ่มจากชอบคำพูดเจ็บปวดเดี๋ยวนี้ขอบแบบลงไม้ลงมือ...คิกคิก

แต่อย่างน้อยก็ได้เข้าไปใกล้น้องหลิ่มแบบประชิดตัวล่ะว๊า....กร๊ากก...น้องสลิ่มน่ารักกกก

[@BUA@]

เอาล่ะน้องหลิ่ม เริ่มถูกประชิดตัวละ
 

[iiดาวพระสุขლii]

กร๊ากกกมัวแต่นั่งบิ๊วอารมณ์ตัวเอง....



เลยเพิ่งรู้ว่า ตอนสิบ  มาแว้ว....


เห็นด้วยเลยวะ  ผู้ชายดีดีแม่งมีแต่ในนิยาย จริงๆ  555  





ยังทำให้พี่ยิ้มกว้าง เป็นคนบ้าอยู่หน้าคอม ได้เหมือนเดิม....

[DexTunG]

 :beat:โดนตบเลยหรอ  ที่ได้หอมแก้มไป 1 ที










 

[lollionlypop]

พี่เมตรรรรรร จะเอาฮาไปไหน ฮ่า
อ่านแล้วยิ้มตามเลย

[Ryuse]

มันช่าง . . .

ได้อารมณ์ . . .

ของเบบี้มากๆๆ . . .

ไม่ได้ประชดนะ แบบ . . . อ่านแล้ว "สไตล์แบบนี้ คำพูดแบบนี้ เบบี้โคตรๆๆๆๆ"

รักเลย

[kaporzung]

ติดจายเบเบี้ อิอิ

ติดจัยเรื่องนี้ด้วยยยยยยยยยยยย

ต่อด่วนนะคะ อิอิ

[เบบี้]

ติดจายเบเบี้ อิอิ

ติดจัยเรื่องนี้ด้วยยยยยยยยยยยย

ต่อด่วนนะคะ อิอิ

ติดใจเค้า มาห้องเค้าจิ คึคึ

[tutu]

     ชอบ

[Poes]

พี่เมตรเท่ห์สาดดดดดดดดดดดด  ถ้าสลิ่มไม่เอา พี่เมตรมาเอาใจเค้าไปเลย ฮิ้วววววววววววววว

[เบบี้]

 
จิ้มเจ๊หนึ่ง
เสี่ยวโคตรว่ะพี่
กร๊าก
เป็นเพื่อนไอ้เมตรป่าวเนี้ย เสี่ยวแบบนี้ สงสัยมุขใช้จีบเด็กมัธยมบ่อยๆ

[iiดาวพระสุขლii]

^
^
^
   เบบี้บ้าง








แหม....แล้วมุขอิพี่เมตร ไม่เสี่ยวเลยเนอะ...ใครแต่งเนี่ย  555

[เบบี้]

 
แหมๆ ได้ข่าวว่ากรูแต่ง กร๊าก
คนอ่านก็เสี่ยวพอกันแหละวะ
วันหลังนัดไปแว้นกัน ฮ่าๆๆ

[hikikomori]

ขำพี่เมตรอ่ะ  ชอบบบบ  ด้านได้ใจมากฮ่ะ

น้องหลิ่มเริ่มใจอ่อน(เพราะความด้าน)แล้วดิ  

ชอบเพลงนี้ของโจอี้บอยเหมือนกันค่ะ  แต่นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ร้ายจะฉุดนางเอกไปปล้ำเลย  ซูฮกพี่เมตรมั่กๆ

[Phantom]

อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบแตก
โต้ตอบกันน่ารักมาก

เมตรก็ปากว่ามือถึงจริง ๆ
"ด้านได้ อายอด" เนาะ
เอาใจช่วยเมตรเต็มที่่