หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[menano]

แล้วตกลงแล้วจริง ๆ เรื่องราวมันเป็นไงอ่ะ
อยากรู้อ่ะ 

[prawy]

 

[amito]

สลิ่มเล่นหักหน้าเก้งแบบนี้เดี๋ยวก้อมีเรื่องกันอีกหรอก

ส่วนพี่เมตร ตอนหน้าซักฟอกน้องสลิ่มให้ขาวเลยนะ เราจะรอฟังเรื่องราวแต่หนหลังครั้งเยาว์วัยว่ามันไปไงมาไงกันแน่

[กะทิน้อย]

เบบี้
อยากรู้แร้วอ้า
ว่าตกลงไอ้พี่เมตรมันจะเคลียร์อะไรกะสลิ่ม
แถมไข้ฮู้มาก ๆ ว่าน้องสลิ่มเคยทำไรไอ้พี่เมตรไว้แต่หนหลัง

อยากอ่านตอนกุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ แร้ว
รีเควส รีเควส

[a_tapha]

สลิ่มเสน่ห์แรงอ่ะ 

+1 ให้เบบี้ด้วยความแรงส์

[chivalry]

กว่าเมตรจะฉลาดได้เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อย 

[ToeY_@_KP]

   วันนี้มีเคลียร์

[PANGGii]

:

เฮียโปรเครียส์แล้ว
แต่คนในเล้าไม่เครียส์อะเบบี้

แบบว่าอยากสอดรู้สอดเห็นอ่ะ ว่าเค้าคุยเรื่องไรกัน
สลิ่มนี่กวนทีนได้ใจเน๊อะ

ช่างเป็นคู่ว่าที่สามีภรรยาที่ดิบโหดเถื่อนกันดีจริงๆ

เหนด้วยค๊าาา....อยากรู้ความหลังเรวๆจัง
เรื่องมันเปนไงมาไงเนี่ยยยยย

ว่าแต่...สลิ่ม หักหน้าได้สะใจแท้  :z1

[som]

พี่เบบี้เป็นน้องใหม่ครับมาฝากตัวเป็นสาวกพี่เบบี้ด้วยคนนะครับ

แต่ตอนนี้รู้ป่าวครับอยากอ่านต่อเร็วๆ  รักสลิ่มงะ

[ordkrub]

Wowwwww
รอตัวเฉลยครับว่ารู้จักกันยังไง

[morrian]

รุกเข้าไป นะเมตร 

[Ottomechan]

เข้ามาเตะกระทู้













 

[jara]

เค้าคงรู้แต่ไม่พูดมากกว่ามั้ยพี่เมตร  ฮ่าๆๆๆๆๆ

สลิ่มกวนทรีนได้ใจมากคะ เอิ้กกกกกกก

[aimaim]

เพลงคุ้นๆ นะว่าไหม อิอิ

[som]

เงิ้อ.....พี่เบบี้ยังไม่มาอีก

ถ้าพี่เบบี้ไม่มาสลิ่มก็ไม่ได้มาอะดิ...เงิ้อ

[annestrong]

ดัน รอ

[Ramika]

ห้องดนตรีมีผีหรือเปล่าหว่า ทำไมมันเงียบ วังเวง แบบนี้

ให้รอนานๆ ไม่ไหวนะ หนูกลัววววววววววววว

[wan]

กว่าจะรู้ความจริง พี่เมตรก็หลงโง่มาตั้งนาน

สมแล้วที่สลิ่มมันโกรธ และด่าว่าแก่ 

ดูใน youtube  ก็วาดภาพตามไป สลิ่มนี่กวนได้ใจจริง ๆ

+1 ให้เบบี้ เป็นกำลังใจให้แล้วรีบพาน้องสลิ่มมาต่อนะครับ สงสารไอ่พี่เมตรมัน

[เบบี้]

เบบี้มาแล้วววววววววววว
แต่นิยาย "ยังไม่มา" กร๊ากกก
มากวนส้นตีนคนเล่น 
แล้วก็หายตัวแว๊บไปดีก่า

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

กวนได้ตลอดอ่ะเบบี้

[zheeiiz*]

มารอเบบี้ ~~
รอสลิ่มด้วย

 

[som]

ฮึ  แค่มาให้เสียวแล้วไม่พาสลิ่มมาด้วย  ฮึ


อย่าให้จับได้นะพี่เบบี้  จะจับมัดแล้วฉีกเสื้อผ้าไม่ให้หนีไปใหนเลย


คิดถึงสลิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม คนบ้านใกล้กันนนนนนนนนนนนนน

[kunnyppk]

เบบี้ เอาน้องสลิ่มไป แอบ ไว้ไหน

[เบบี้]

   ตอนที่ 20  บ้านกู - รูหนูใคร



   "มึงมาได้ไงอ่ะ!" สลิ่มอุทานอย่างตกใจที่เห็นกูนั่งรออยู่ที่ระเบียงห้องหน้าห้องดนตรี  ตรงนี้เงียบสงบดีเนื่องจากนักดนตรีไปซ้อมที่หอประชุมกันหมด
   "ตามกลิ่นมึงอ่ะ" กูตอบและพยายามไม่ให้ตัวเองหลุดขำ
   "K" มันด่าอย่างเอาเรื่อง
   "ไอ้หลิ่ม เดี๋ยวอาจารย์ให้ไปหานะเว้ย" ใครสักคนเดินมาบอกมัน  กูไม่รู้ว่าเพื่อนที่เดินมากับมันนั้นชื่ออะไรบ้างแต่ก็เห็นไอ้เขตเดินตามมาไกลๆ
   "เออ..เก็บนี่ให้จารย์ก่อน" สลิ่มบอกเพื่อนมัน  สลิ่มเดินไปเปิดห้องดนตรีที่ล็อกอยู่
   "หวัดดีเฮีย" ไอ้เขตทักได้เนียนมาก
   "ไมมึงเพิ่งมา" สลิ่มหันไปจับผิดไอ้เขตทันควัน
   "เข้าไปเปล่าครับ" ไอ้เขตไม่ตอบสลิ่มแต่ดันหันกลับมาถามกูพร้อมกับชี้ไปที่ห้องดนตรี
   "เค้าไม่ให้คนนอกเข้า" สลิ่มพูดดักคอขึ้นก่อนและทุกบทสนทนาระหว่างกู  สลิ่มและไอ้เขตก็มีเพื่อนมันยืนดูอยู่อย่างตั้งใจห้าหกคน
   "เข้าได้ดิ มีกฎที่ไหนวะ" ไอ้เขตว่า
   "กูเพิ่งตั้งเมื่อกี้" สลิ่มพูด
   "งั้นเดี๋ยวเขตออกมาคุยด้วย" ไอ้เขตพยักพเยิดหันมาบอกกู  กูเลยพยักหน้าให้มันยิ้มๆ  พวกมันทุกคนเดินเข้าไปในห้องดนตรี  ไม่ถึงห้านาทีก็มีวัยรุ่นอีกกลุ่มเดินตรงมาทางนี้ด้วย  กูมองไปตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่พอจ้องเข้าดีๆก็เห็นว่าเป็นพวกไอ้เก้งกับนักร้องนำคนใหม่ที่ชื่อโดเดินมา
   พวกไอ้เก้งหันมามองหน้ากูหน่อยๆเพราะกูดันจ้องพวกมันเขม็งด้วยอยากรู้ว่าสภาพแต่ละคนเป็นอย่างไร  พวกมันหยุดยืนอยู่หน้าห้องดนตรีเหมือนรออะไรสักอย่าง  ไม่นานไอ้เขตก็เดินออกมา  พอไอ้เขตเห็นว่าพวกไอ้เก้งมาดักรออยู่หน้าห้องดนตรีมันก็ชะงักไปเล็กน้อย  ตอนนี้พวกไอ้เก้งจ้องไอ้เขตจนแทบแดกแล้วก็ว่าได้
   "มึงทำอย่างนี้มึงหมายความว่าไงวะไอ้เขต" ไอ้เก้งเอ่ยขึ้นคนแรก
   "คือกู...." ไอ้เขตอ้ำอึ้งแต่สีหน้ามันยังปกติดี  ไม่ได้มีท่าทีว่ากลัวหรืออะไร 
   "กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูไม่ชอบขี้หน้ามัน" ไอ้เก้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโมโห
   "แต่สลิ่มมันเพื่อนสนิทกูนะเว้ย" ไอ้เขตตอกกลับหน้าเครียด
   "แล้วกูไม่ใช่เพื่อนมึงรึไง" ไอ้เก้งว่ากลับ  กูว่าไอ้เหี้ยนี่คงแยกแยกไม่ออกระหว่างคำว่า "เพื่อน" กับ "เพื่อนสนิท"
   "มึงก็ใช่..แต่เรื่องแค่นี้เอง มึงจะเอามาทำให้เป็นปัญหาใหญ่อะไรมากมายวะ" ไอ้เขตขมวดคิ้วเป็นปมคล้ายหงุดหงิด
   "แต่สำหรับกู มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้..กูบอกแล้วว่าถ้ามึงเลือกมัน มึงก็ออกไปจากวงซะ!" ไอ้เก้งว่าตาโต
   "แล้วกูคิดว่า..แผนที่เกิดขึ้นทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เพราะมึง..ไอ้เหี้ยวิทย์กับไอ้เหี้ยเวมันคงไม่ทำหรอก" ไอ้เก้งบอก
   "เออ..กูคิดเอง" ไอ้เขตย้อนทันที  อ่าว..กูมองไอ้เขตอย่างงงกว่าเดิม  ก็ไหนมันบอกกับกูว่าคนที่วางแผนคือสลิ่มไงวะ 
   "กูคิด..ไม่ใช่มัน" เสียงหนึ่งที่คุ้นพูดขึ้น  พวกมันหันไปมองสลิ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องกันหมด
   "มึงมีเหี้ยไรก็มาคุยกับกู ไม่ใช่ไอ้เขต" สลิ่มว่า  พวกเพื่อนของสลิ่มก็เดินออกมาจากห้องดนตรีด้วย  ตัวอย่างกับปักควายเลยแต่ละคน  นี่มันเด็กมัธยมปลายแน่เหรอวะ
   "ฮึ..กูไม่คุยกับคนอย่างมีให้เปลืองน้ำลายหรอก" ไอ้เก้งแสยะพูดปนหัวเราะ
   "............" สลิ่มยังคงนิ่งเงียบ  สายตามันจับจ้องไปที่ไอ้เก้งอย่างเอาเป็นเอาตายจนอีกฝ่ายแทบหุบยิ้มไม่ทันเหมือนกัน
   "กูจะให้โอกาสมึงไอ้เขต..มึงเลือกเอาระหว่างวง หรือไม่มึงก็ออกไป..อยากไปตายที่ไหนก็เรื่องของมึง" ไอ้เก้งว่าอย่างตัดเยื่อใย
   "แต่วงนี้พวกเราสร้างมาด้วยกันนะเว้ย" ไอ้เขตพูดเสียงเกือบตะโกน  เหมือนมันพยายามจะรั้งไว้ให้ได้มากที่สุด
   "ก็กูให้มึงเลือกไง ยังไงกูก็ไม่มีวันเอาไอ้เหี้ยนี่กลับเข้ามาในวงหรอก" ไอ้เก้งพูดใส่หน้าสลิ่ม  สลิ่มได้แต่ยืนนิ่งจนกูเองก็อ่านไม่ออกเหมือนกันว่าตอนนี้มันรู้สึกอย่างไรกันแน่
   "เลือกเอาว่ามึงจะอยู่กับพวกกูแล้ว แล้วเลิกติดต่อกับมันซะ..หรือว่าออกจากวง" ไอ้เก้งย้ำอีกครั้ง
   "............." ไอ้เขตยืนนิ่งไม่ให้คำตอบ  ส่วนสลิ่มก็เงียบเหมือนกัน  สองคนมันมองหน้ากัน
   "ว่าไง..มึงจะเลือกใคร" ไอ้เก้งพูดอย่างท้าทาย
   "กูเลือกไอ้หลิ่ม" ไอ้เขตหันไปมองหน้าไอ้เก้งก่อนตอบนิ่งๆ  สลิ่มเงยหน้ามองเพื่อนมันทันที
   "ไอ้เขต!" ไอ้เก้งตะโกนอย่างหัวเสีย
   "ก็ดี..มึงอยากออกไปนักก็ออกไปเลย!" ไอ้เก้งโวยวายเสียงดังกว่าเดิมคล้ายกับควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว
   "แต่กูจะเลือกให้มึงออกจากวง" เสียงหนึ่งพูดขึ้น  พวกมันหันไปมองต้นเสียง  รวมทั้งกูก็ด้วย  ตอนนี้กูกำลังรู้สึกว่ากูกำลังดูละครชีวิตวัยรุ่นอยู่ก็ไม่ปาน
   "กูเลือกให้มึงออก" คนเดิมพูดย้ำคำ  ตามันน่ากลัวเหลือรับประทาน
   "ไอ้สัตว์วิทย์! มึงพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง" ไอ้เก้งตะคอกกลับ
   "กูเลือกไอ้เขต กูเลือกสลิ่ม..มึงมีปัญหารึไง" คนชื่อวิทย์พูดเสียงเรียบนิ่งแต่หน้าตากลับหาเรื่องอย่างที่สุด
   "มึง..." ไอ้เก้งอ้ำอึ้งถึงกับพูดไม่ออก  หน้ามันโกรธจัดจนแดงไปหมด
   "รวมทั้งไอ้เหี้ยโดด้วย กูไม่ต้องการ มึงเอามันไปเลยแล้วกัน..กูให้" ไอ้วิทย์พูดบอก  น้ำเสียงมันนิ่งอย่างกับอธิบายการบ้านให้เพื่อนฟังอยู่อย่างนั้น
   "หึ..กูไม่ออกโว้ย" ไอ้เก้งโวยกลับพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา
   "ก็ได้ ถ้ามึงไม่ออก..กูจะออกเอง" ไอ้วิทย์เบะปาก
   "ไอ้วิทย์" สลิ่มอุทานอึ้งๆ
   "กูจะออกหลิ่ม..มึงไม่ต้องสนใจพวกกู กูไม่พอใจกูก็จะไม่อยู่..มึงแคร์มันมากแล้วเป็นไง มันเห็นหัวมึงไหม" ไอ้วิทย์พูดทำเอาทุกคนเงียบไปพักใหญ่
   "งั้นกูออกด้วย" ผู้ชายอีกคนพูด  ซึ่งกูคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะชื่อ..เว
   "มึงจะเอาแบบนี้กันใช่ไหม" ไอ้เก้งพูดอย่างเคียดแค้น
   "อืม..แบบนี้นี่แหละ แล้วกูจะบอกอะไรมึงให้นะเก้ง พวกกูรักมึงกันทุกคน..แต่มึงเองที่เลือกเดินทางนี้ พวกกูก็ไม่เข้าใจว่าพวกกูไปทำอะไรให้พวกมึงไม่พอใจนักหนา ทั้งๆที่สลิ่มมันก็ดีกับมึงมาก" ไอ้วิทย์พูดหน้าเครียด
   "กูไม่เข้าใจว่ะ..กูอยากจะรู้ว่ามึงจะหาเพื่อนแบบนี้ได้อีกไหม ถ้ามึงคิดว่าคนอย่างไอ้โดพากมึงไปได้ดีได้ มึงก็ไปกับมันเลย..พวกกูขอออกกันเอง" ไอ้วิทย์ว่า
   "..............." ทุกคนนิ่งไปสนิทเหมือนซึ้งกินใจที่โดนเพื่อนมันเทศน์อย่างนั้น
   "ไปเหอะ" ไอ้เขตพูดขึ้น  พวกสลิ่มทำท่าจะเดินออกกัน  กูก็ทำท่าจะลุกด้วยเดี๋ยวตามไม่ทัน
   "ถ้าพวกมึงคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่นี้..พวกมึงก็ลองดู" ไอ้โดพูดขึ้นน้ำเสียงแสยะ  ทุกคนหยุดชะงัก
   "ถ้ามึงอยากมีเรื่องก็เอา" ไอ้วิทย์หันหลังกลับไปย้อนบอก
   "หรือถ้าพวกมึงคันมือคันตีนกันมากนักก็เอาเลย กูจะได้จัดให้ตามที่ขอ..แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ไอ้โด คนอย่างมึงก็คงได้แต่เหี้ยไปวันๆ" ไอ้วิทย์เดินยิ้มเข้าไปผลักอกไอ้โดเบาๆ
   "ไอ้เชี้ยวิทย์!!" ไอ้โดตบมือไอ้วิทย์อกพร้อมกับพุ่งเข้าใส่

   ผลัวะ !!!  ...เสียงหมัดชกเข้าที่ใบหน้าของไอ้โดอย่างจัง  ทุกคนตกใจด้วยเพราะหมัดลอยมาทางไหนไม่ทราบเพราะไม่ใช่ไอ้วิทย์ที่ปล่อยหมัด  แต่เป็นสลิ่มมันต่างหาก  กูลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเพราะไอ้โดแน่นิ่งลงกองกับพื้นไปแล้ว  เห็นอย่างนั้นไอ้เก้งก็ปรี่เข้ามาจะช่วยรุม
   "มึงจะลองกับกูใช่ไหม" สลิ่มชี้หน้าไอ้เก้ง  มันกัดสันกรามแน่น  ไอ้เก้งที่จะวิ่งเข้าหาสลิ่มถึงกับต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้  ทุกคนเงียบสนิท  สลิ่มเดินเข้าไปหาไอ้เก้งพร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายมา  มันสองคนจ้องกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ไอ้เก้งจะกระชากคอเสื้อตัวเองกลับไปด้วยท่าทางกวนโอ๊ย
   "ไปเหอะ" ไอ้วิทย์พูดขึ้น  กูยืนมอง  อ่าว..ไอ้เขต  มึงทิ้งกูเดะ  ไอ้ห่านี่  แม่งลืมกูไปแล้วนั่น
   "พี่มานี่" ไอ้เขตหันมากวักมือเรียกกู  สลิ่มหันมามองกูตาขวาง  กูยิ้มให้แล้วรีบเดินตามไป
   "ทำไมไม่ล่อกันไปเลยวะ" กูพูด  แม่ง..อยากดูฝีมือว่าที่ภรรยานี่หว่า
   "เพื่อนนะพี่ ผมไม่อยากทำหรอก" ไอ้เขตบอกด้วยสีหน้าเซ็งจัด
   "รักกันเกิน..ถ้ามันเป็นคนดีกูจะไม่ว่าเลย" กูบอก
   "นะ..แต่ถ้าเมื่อกี้มันต่อยไอ้หลิ่ม ผมก็เอาเหมือนกันแหละ" ไอ้เขตยิ้มน้อยๆ
   "ต่อยเหรอวะ..ฮึ ถ้ามันจะเอากูว่ามันเอาไปแล้ว" กูมองเกมออก  การมีเรื่องของพวกสลิ่มยังถือว่าเด็กนักสำหรับกู  สมัยกูอยู่มัธยมเรียกได้ว่าเหี้ยกว่าพวกมันเยอะ  ในกลุ่มมีทั้งติดยา  ทั้งส่งยา  เราคบหากันเป็นเพื่อนและพากันมีเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว  และการที่ชกกันระหว่างเพื่อนแบบนี้  กูเห็นจนชินตา  รักและหักหลัง  ถึงเราจะไม่ต้องการแต่มันจะมาพร้อมกันเสมอ..
   "ผมก็ว่างั้น" ไอ้เขตเห็นด้วย  ทั้งกูและไอ้เขตเดินตามก้นสลิ่มและพวกเพื่อนมันไป  พอเดินไปถึงที่ศาลาสำหรับนั่งเล่น  พวกมันก็เข้าไปนั่งกัน  แต่กูกับไอ้เขตอยู่ข้างนอกเพราะดูเหมือนกูจะเป็นส่วนเกินมากๆ
   "ไอ้เขต" น้ำเสียงแข็งๆเรียกขึ้น  กูกับไอ้เขตหยุดคุยแล้วหันไปมองสลิ่มที่ยืนมองพวกกูสองคนเขม็ง  มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ  คิ้วนี่ขมวดติดกันจนจะเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว
   "มีไร" ไอ้เขตตีหน้าซื่อกวนเพื่อนมันกลับ
   "เออ..ไม่มีไรหรอก" จู่ๆสลิ่มก็กระแทกน้ำเสียงใส่พวกกูสองคน  สลิ่มเหลือบสายตามามองกูหน่อยๆ  กูยิ้มให้จนพวกเพื่อนของมันสังเกตเห็น
   "มารับ.." กูพูดหน้าตายก่อนยิ้มออกมาหน่อยๆ  เป็นการโปรยเสน่ห์มันเข้าไป
   "ใครขอ" สลิ่มย้อนห้วนๆ
   "อ่าว..มึงไม่ได้ขอหรอกเหรอ ก็เมื่อคืนอ่ะ มึงบอกกูอยู่หยกๆว่า..พี่เมตรครับ มารับสลิ่มด้วยนะ" กูพูดเสียงดังแกล้งมันซะเลย  ซึ่งเป็นการโกหกล้วนๆน่ะนะ
   "เอ๊ะ ไอ้เชี้ย! กูไม่ได้โทรโว้ย" สลิ่มโวยทำตาทำตาไม่ถูก  มันหันไปมองไอ้เขตพร้อมกับกัดฟันแน่นเหมือนพยายามหาทางออก
   "มึงลืมตัวแล้วโทรไปเปล่า" ไอ้เขตยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนไม่เชื่อเพื่อนมันสมทบกู
   "กูไม่ได้โทร!" สลิ่มกระแทกเสียงมากกว่าเดิมเหมือนสู้กูไม่ได้ที่สองรุมหนึ่งอย่างนี้
   "อ่าว..ไปไหนอ่ะ" กูกับไอ้เขตถามขึ้นพร้อมกับเมื่อสลิ่มหันหลังเดินกลับไปที่ศาลาที่พวกเพื่อนมันนั่งอยู่  ไอ้เขตพยักหน้าให้กูประมาณว่า..ให้กูตามสลิ่มไป  กูจึงเดินเข้าไปในศาลาอย่างหน้าด้านๆ  ทุกคนหยุดบทสนทนาแล้วหันมามองกูเป็นตาเดียว
   "ไร.." มันหันมาถามเสียงห้วนกว่าเดิมกันเลยทีเดียว
   "กลับยัง" กูยิ้มถาม
   "กลับห่าไร ไม่กลับ!" มันพูดแทบตะคอก
   "กลับเหอะน่า" กูบอกแต่ปากยังคงยิ้มอยู่เพราะแม่งตลกหน้ามันจริงๆอ่ะ
   "ไม่.." มันพูดย้ำ
   "เอาดีๆ..จะไปด้วยกันดีๆไหม" กูทำสีหน้ามีเล่ห์นัย  มันจะต้องกลัวเพื่อนมันรู้แน่  นี่คือจุดอ่อนของมัน  สลิ่มมองหน้ากูตาไม่กระพริบประมาณว่ากำลังอ่านกูว่ากูเอาจริงหรือหลอก  กูยักคิ้วให้
   "เชิญครับ" กูผายมือเปิดทาง
   "ไอ้เวร" มันบ่นงุบงิบ
   "กูไปก่อนนะ" มันหันไปบอกเพื่อนมัน  หน้างอเป็นกระบวยเลย
   "จะไปไหนวะ" พวกเพื่อนมันถาม
   "เออน่า เดี๋ยไงเจอกันเย็นนี้แล้วกัน" สลิ่มปัด  มันหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย
   "เออ ไงเดี๋ยวกูโทรหา..รับด้วยนะมึง" ไอ้วิทย์พูดแต่สายตามันมองมาที่กูหน่อยๆเหมือนพยายามสำรวจกู
   "เออ" สลิ่มกระแทกเสียงแล้วเดินจ้ำเท้าไปเลย  มันหันไปมองไอ้เขตเหมือนคาดโทษ  ไอ้เขตโบกมือบ้ายบายเพื่อนตนยิ้มๆ  หลังจากนั้นเลยได้นิ้วกลางจากเพื่อนรักมันกลับตามระเบียบ   กูรีบวิ่งตามหลังสลิ่มไปอย่างดีใจที่ต้อนมันให้มาด้วยกันได้
   "มีใจให้กูแล้วดิมาง่ายแบบนี้" ปากกูมันก็ดีจริงๆ  พูดไม่รู้เหนือรู้ใต้ตลอด
   "อ่าว..เฮ้ย" กูร้องทักเพราะสลิ่มทำท่าจะหันเดินกลับไปทางศาลา
   "กลับง่ายเหมือนกัน" มันพูดเสียงเข้ม
   "ก็ลองกลับ.." กูเบะปากท้าทาย
   "มึงนึกว่ากูกลัวมึงรึไง" มันเอียงคออย่างกวนอารมณ์
   "ถ้าไม่กลัวแล้วตามมาทำไม" กูยังคงกวนมัน
   "ไอ้.." มันกัดฟันทำท่าจะด่า
   "หล่อ" กูยิ้มเติมคำให้
   "Kแม่งเหอะ! มึงมีเหี้ยอะไรก็รีบพูดมาเลย" มันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเต็มทน
   "มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย" กูปรับน้ำเสียงมาจริงจัง
   "เรื่องไร.." มันหันมามองอย่างสงสัย
   "ไปกับกูก่อน กูอยากคุยด้วยเงียบๆ" กูบอก
   "ไม่" สลิ่มตอบทันที  สีหน้าไม่ไว้ใจกูอย่างเห็นได้ชัด
   "บอกให้ไป" กูเดินเข้าไปใกล้  ส่วนมันก็ยืนนิ่งเก็บอาการเมื่อกี้ซ่อนไว้ทันควัน
   "ชิ..อย่ามาจับนะ" มันโวยวายเมื่อกูเข้าไปจับแขนมันมา
   "ฮึ..ก็บอกให้มาดีๆ" กูดึงแขนมันแรงขึ้นแล้วกระชากเข้ามาจนตัวเราติดกัน  สลิ่มเกร็งตัวเองไว้จึงทำให้มันไม่ล้มมาทางกูอย่างง่ายๆ
   "มึงมีไรจะพูดก็พูดมาสิวะ" มันพูดหน้างอแล้วพยายามดันตัวเองออก
   "ก็มีที่จะให้ไปด้วยกัน ไม่อยากคุยตรงนี้ไง..ทำไมต้องยุ่งยากวะ" กูขมวดคิ้วบ่น
   "มึงนั่นแหละที่ยุ่งยาก" มันเถียง
   "สลิ่ม..อย่าดื้อ" กูพูดเสียงแข็ง  สลิ่มนิ่งเงียบไปทันที
   "แต่ก่อนก็ไม่เห็นดื้อเท่าไหร่หนิ" กูพูดด้วยสีหน้าเรียบๆ  สลิ่มชะงักไป
   "กู..กูไม่ได้ดื้อ" มันพยายามย้อนด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับไม่ยอมแพ้
   "ฮึ..เหรอ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ งั้นไปด้วยกัน" กูไม่พูดเปล่าแต่กลับลากมันให้เดินตามมาด้วย  มันเดินตามมาตามแรงดึง  ยื้อกันบ้างเถียงกันบ้างจนมาถึงรถมอเตอร์ไซด์  กว่ามันจะขึ้นมานั่งได้ดีๆก็กูต้องงัดไม้ตายมาขู่อีกหลายกลยุทธ์ทีเดียว  กูขับพาสลิ่มมาที่บ้านกูเพราะมันคือสถานที่ที่เหมาะที่สุดแล้วตอนนี้  เผลอปุบปับปุ๊บ..เสร็จโจร หึหึ..เพ้อไปเรื่อยแหละกู
   "รูหนูใคร" สลิ่มพูดขึ้นเมื่อเงยหน้ามองบ้านกู  แหม..ปากหรือนั่น
   "บ้านกูเว้ย" กูโวยแล้ดับเครื่อง
   "มาทำไม" มันถามด้วยน้ำเสียงระแวง
   "ก็พาแฟนมาบ้าน..ไม่เห็นแปลก" กูตอบ
   "ใครแฟนมึง ไอ้ลุงบ้ากาม" มันว่าหน้างอ
   "อะไร..ว้าย หลงตัวเอง ไม่ได้หมายถึงตัวเองสักหน่อย" กูเล่นเสียงกลับแกล้งมันยกใหญ่  สลิ่มกัดริมฝีปากตัวเองแน่น  เหมือนจะอยากด่ากูแต่ก็ด่าไม่ออก  กูยิ้มกว้างแล้วนำมือไปปิดปากมันไว้แล้วเดินไปเปิดประตูรั้วเพื่อนำรถเข้าไปจอด  พอกูจะเดินไปปิดประตูรั้วก็ยังพบว่าสลิ่มไม่ยอมกระดุกกระดิกไปไหน
   "เข้ามาสิ" กูบอก
   "ไม่เข้า เข้าไปทำไม" มันพูดนิ่งๆ
   "บอกให้เข้าก็เข้ามาเหอะน่า" กูบอกแล้วเดินเข้าไปหา  สลิ่มก้าวขาถอยหลัง  กูกลัวว่ามันจะวิ่งหนีเลยเข้าไปคว้าแขนมันมาทันที  มันรั้งตัวเองไว้  เท้านี่ติดพื้นเป็นตุ๊กแกเลยทีเดียว  พอกูออกแรงจับมันมากขึ้นมันก็พยายามดิ้นจนสุดชีวิตจนกูแทบเอาไม่อยู่เพราะแรงมันค่อนข้างเยอะ
   "เฉยๆสิวะ" กูว่า
   "ไอ้เหี้ยเมตร กูไม่เข้า..แม่ง ปล่อยนะ" มันโวยวายเสียงดัง  มือไม้ทุบตัวกูไม่ยั้ง  กูออกแรงแขนที่เล่นกล้ามมากอดมันแน่นและออกแรงอุ้มมันขึ้นพาดบ่าทันที  แต่อย่านึกว่ามันจะหมดฤทธิ์  สลิ่มทั้งทุบทั้งจิกหัวกู  กูไม่ฟังเสียงร้องด่าจากมัน  รีบล้วงกระเป๋าเอากุญแจบ้านออกมาอย่างยากลำบากจนมาถึงหน้าประตูบ้าน  กูปล่อยมันลง  พอเท้ามันแตะพื้นได้มันก็พยายามจะหนีอีกแต่ก็คงไม่ได้ทำง่ายอย่างที่คิดเพราะกูล็อกเอวมันไว้เรียบร้อย  กูรีบไขกุญแจประตูบ้านแล้วออกแรงลากมันเข้ามาในบ้านอีกรอบ
   "ไอ้เชี้ย ทำไรวะแม่ง" มันโวยวายไม่หยุด
   "มึงก็อยู่เฉยๆสิวะ กูจะทำห่าอะไรล่ะ..ไม่มีอารมณ์หรอกเว้ยร้อนขนาดนี้" กูบ่นใส่มัน  มันชะงักไปหน่อย
   "ถึงหน้าหนาวก็ไม่เอาโว้ย!" มันย้อนกลับเสียงดังจนกูเกือบขำออกมา
   "ถ้ามึงไม่หยุดโวยวายกูจะจูบมึงจริงๆนะ" กูพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
   "เอาดิ..กูกลัวตายห่าแหละ มึงอย่านึกว่ากูจะไม่กล้ากัดนะ รอบนี้แม่งจะเอาให้ด้วนเลย" มันขู่ฟ่อจนเห็นฟันสีขาวๆ  กูนิ่งเพราะดูท่าแล้วคนอย่างมันน่าจะกล้ากัดจริงๆ
   "เฮ้ย~" สลิ่มร้องอุทานหน้าเหวอทันทีที่กูอุ้มสลิ่มขึ้นบ่าอีก  มันร้องโวยเสียงดังลั่นบ้านก้องไปหมด  กูอุ้มมันขึ้นมาบนห้องนอน  พอกูเดินเข้ามาและปิดประตูห้องเท่านั้นแหละ  สลิ่มหุบปากเงียบไปเลย
   "กูจะกลับบ้าน...อ๊ากกกก" มันตะโกนร้องทั้งที่กูคิดว่ามันหมดฤทธิ์ไปแล้ว
   "นี่ไงบ้านมึงน่ะ" กูบอกไปขำไป
   "โอ้ย ไอ้เชี้ย" มันด่าเพราะกูโยนมันลงบนเตียง
   "ไหน..หื้ม ปากดีนัก กูอยากจะรู้เหมือนกันว่ามึงจะทำอะไรได้อีก" กูแกล้งโน้มตัวลงไปบนเตียง  สลิ่มถอยกรูไปด้านหลังทันที
   "มึง..จะทำไรอ่ะ" มันถามด้วยสีหน้าหวาดระแวง 
   "ทำอะไรดีล่ะ บนเตีงเค้ามีไว้ทำอะไรได้บ้างล่ะ" กูแกล้งเย้าพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

   ผลัก !!!!  ....ส้นตีนลอยมาถีบกูอย่างรวดเร็ว
   "ไอ้เชี้ย กูเจ็บนะ" กูร้องบ้างเพราะโดนถีบแรงแค่ไหนไม่รู้แต่แรงจนกูตกเตียงเลยน่ะสิ
   "สม..ควาย" มันแลบลิ้นปลิ้นตาด่า
   "มึงจะเอาอย่างนี้ใช่ไหม แม่ง..พูดดีๆไม่ชอบ" กูชี้หน้ามัน  เจ็บก็เจ็บ  แค้นก็แค้น  สลิ่มมองไปรอบห้องเหมือนหาทางหนีให้ตัวเอง
   "หนีให้พ้นแล้วกันมึง" กูลุกขึ้นยืนแล้วดักมันทุกทางที่มันทำท่าจะก้าวลง  มันพยายามหลอกล่อกูไปซ้ายทีขวาทีจนมันวิ่งลงมาจากเตียง  กูรีบกระโจนเข้าใส่เพราะมันจะวิ่งออกไปทางประตูห้อง
   "มานี่!" กูพูดเสียงเข้มแล้วกอดมันไว้แน่น
   "ปล่อยโว้ย" มันเงยหน้าร้องเสียงหอบไม่มีแล้ว
   "โอ้ย! ปล่อย..เหี้ย เจ็บ ไอ้เด็กเชี้ย" ปากกูร้องด่าแต่แขนกูก็ยังไม่ยอมปล่อยจากกอดมันทั้งที่ฟันสลิ่มกำลังกัดแขนกูจนแทบจมเขี้ยวอยู่แล้ว  เจ็บฉิบหายเลยโว้ย
   "ปล่อย..จะเอาใช่ไหมห๊ะ" กูแกล้งขึ้นเสียงแล้วนำอีกมือลูบไปที่เอวมัน
   "เอ๊ะ" สลิ่มอุทานอย่างตกใจแต่พอได้สติเสือกก้มลงกัดกูต่อซะงั้น  มืออีกมือหนึ่งของมันก็ปัดป่ายมือกูออกยกใหญ่

   ปึก ! ...สลิ่มกระทุ้งข้อศอกเข้าเต็มท้องกูอย่างแรง
   "อึก" กูร้องด้วยความจุกแต่ก็ยังไม่ยอมลดแรงแขนออก

   ผลัวะ !!  ....มันจัดหมัดหลังล่อเข้าเต็มหน้ากูอีกดอก
   "ฮึ..สม" มันหัวเราะเยาะกูที่ล้มลงกับพื้นด้วยการอาการมึนทั้งหมัด  มึนทั้งคำด่าและต่างๆนาๆจากมัน  หมัดหนักฉิบหาย..ห่า  กูรีบตั้งสติให้ได้  เพียงไม่กี่วินาทีกูก็เข้าไปดึงข้อเท้าสลิ่มไว้
   "ฮึ..มานี่" กูพูดเสียงแสยะ  สลิ่มทำท่าจะเอาเท้าอีกข้างมาถีบกูแต่ไม่ทันแล้วเพราะมันเสียหลักหลังจากนั้น

   ปึก ~
   "โอ้ยยยยยยยยย.." ทั้งกูและสลิ่มประสานเสียงร้องพร้อมกันเพราะมันดันล้มมาทับตัวกูเข้าให้เต็มๆ
   "เจ็บไหม" กูยังอดเป็นห่วงไม่ได้ทั้งที่ถูกมันยำขนาดนั้น
   "เจ็บสิวะ..ถามได้" มันตอบหน้าย่นด้วยความเจ็บ  กูนอนมองเพราะว่าสลิ่มยังคงนอนทับตัวกูอยู่
   "มองเหี้ยไร" มันว่าทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทันความหื่นของกูอีกนั่นแหละ  กูยิ้มนำแขนล็อกเอวมันไว้แล้วเรียบร้อย
   "กวนตีนดีนักนะ" กูพูดพร้อมยักคิ้วกวน
   "เป็นเมียกูสักวันนี้ดีไหมนะ" กูแกล้งแม่งเลย  สลิ่มหน้าเหวอไป  หูแดงไม่รู้เพราะอายหรือกลัว  หรือตื่นเต้นกันแน่  กูรีบออกแรงให้ตัวเองให้ตัวเองขึ้นไปเป็นฝ่ายนอนทับมัน  สลิ่มออกแรงดันตัวกูไว้  ปากมันไม่ด่ากูแล้วสงสัยเก็บไว้สู้กับกูละมัง
   "มองขอบเตียงทำไม มองหน้ากูนี่" กูพูดขำๆเพราะว่าสลิ่มหันไปมองเตียงไม่ยอมมองหน้ากูจริงๆ
   "สลิ่ม.." กูเรียกเสียงเบาเพราะมันเงียบและนิ่งไป  หน้ามันเริ่มแดงจนเห็นได้

   จุ๊บ ~
   กูก้มลงจุ๊บที่ต้นคอมันอย่างรวดเร็วเพราะยิ่งมันหันค้างเบนหน้าหนีกูก็ยิ่งทำให้เห็นต้นคอมันชัดมากขึ้น  สลิ่มหลับตาแน่นเหมือนไม่อยากลืมขึ้นมอง  กูอมยิ้มมองหน้ามันอย่างไม่แคร์ว่าตอนนี้มันจะรู้สึกอย่างไร  ความเงียบเริ่มครอบงำเมื่อไร้เสียงด่าจากมัน  กูชะงักและพยายามเรียกสติว่าควรทำดีหรือไม่ทำดี  แต่โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ  กูจึงก้มลงช้าๆก่อนแตะปากลงที่ต้นคอขาวเนียนนั่นอีกครั้ง  ซึ่งครั้งนี้นุ่มนวลและช้ากว่า  กูไล่ริมฝีปากไปมาแค่เพียงตรงนั้นอย่างเบาที่สุด  กูจับมือสลิ่มทั้งสองข้างที่กำลังดันไหล่กูอยู่ให้หยุดทำอย่างนั้น  ตอนแรกมันก็ขืนหน่อยๆแต่สุดท้ายมันก็อ่อนไปตามแรง
   "เหม็นเหงื่อว่ะ" กูพูดแกมหัวเราะอย่างต้องการกวนมันเพราะถ้าไม่มีปากเสียงกันกูคงได้ทำเกินเลยแน่ๆ
   "เอ๊ะ ไอ้..ไอ้บ้า" มันด่าทันที  กูยิ้มกว้าง
   "ยอมมองหน้ากูแล้วเหรอ" กูพูดแล้วจับมือมันที่โดนกูล็อกอยู่ไปหอมให้ชื่นใจ  สลิ่มหน้าแดงกว่าเดิม  แดงจนจะเป็นลูกตำลึงอยู่แล้ว  ห่า..ตลกก็ตลก  น่ารักก็น่ารัก
   "มะ..ไม่" มันร้องท้วงก่อนเมื่อกูทำท่าจะก้มลงไปจูบมัน  สลิ่มเบนหน้าหนีไปอีกทาง

   จุ๊บ ~
   กูหอมลงที่แก้มมันอย่างซึมซับความหอมหวาน  แก้มแม่งนิ่มฉิบได้อีก  กูไล่จมูกตัวเองวนอยู่ตรงแก้มมันอย่างนึกหมันเขี้ยว  เพราะมันนิ่มไปหมด..นิ่มจนกูอยากจะหอมและกัดแรงๆสักที
   "ทำไรอ่ะ" มันถามอย่างสงสัยเมื่อกูลุกขึ้น
   "เฮ้ย" มันร้องอุทานเมื่อกูออกแรงอุ้มมันขึ้นเหมือนอุ้มเจ้าสาว  สลิ่มนำแขนมาคล้องคอกูไว้อย่างรวดเร็ว
   "แข็ง กูไม่ชอบ" กูยิ้มบอกมันแล้ววางสลิ่มลงบนเตียง  สลิ่มยังคงนอนอย่างว่าง่ายแต่มันกลับขดตัวเองไปกอดกันท่าเดียวกับหอยทากอย่างนั้น  กูยืนมองแล้วอดหัวเราะไม่ได้  สลิ่มเหลือบแต่สายตาหันมามองขวางใส่กู
   "ไปไหน"  กูรีบเข้าไปกอดมันมันทันทีเมื่อเห็นสลิ่มทำท่าจะลุกขึ้น
   "นอนนี่แหละ..กูเหนื่อยวิ่งไล่จับกับมึงแล้ว" กูบอกอย่างไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้จริงๆ  จุดประสงค์กูไม่ได้มาเพราะเรื่องใต้สะดือแต่คือเรื่องที่กูค้างคาใจอยู่ต่างหาก  กูเอื้อมมือหยิบหมอนมาเพื่อจะให้สลิ่มหนุนไว้
   "หึ.." กูหัวเราะมองเพราะสลิ่มรีบแย่งเอาไปหนีบไว้ระหว่างขามันซะอย่างนั้นพร้อมกับนำหน้าตัวเองซุกไปที่หมอนใบเดียวกันนั่นด้วย
   "มึงนี่นะ.." กูหัวเราะไม่รู้จะว่าอะไรกับการกระทำของมันดี  กูเข้าไปกอดเอวมันให้มาประชิดกับตัวกูแล้วสอดแขนกูเพื่อให้มันหนุน  เลยทำให้หัวกูใกล้กับหัวมันทันใด
   "มึงน่ารัก มึงรู้ตัวไหม" กูกระซิบบอก  กูซบหน้าลงระหว่างแก้มมัน
   "แล้วกูก็ไม่ชอบให้ใครมาบอกว่ามึงน่ารักด้วย..ไม่ชอบให้ใครมาใกล้มึง กูหวง" กูพูดอีก
   "สลิ่ม.." กูทิ้งน้ำเสียงไปหนึ่งอึดใจ  สลิ่มยังคงนอนนิ่ง
   "มึงคือสลิ่มใช่ไหม" กูพูดขึ้นโต้งๆอย่างนั้นเพราะกูรู้ดีว่าถ้ามันคือคนเดียวกัน  มันจะต้องรู้แน่ว่ากูหมายความว่าอย่างไร
   "ทำไมมึงต้องปิดเรื่องนี้กูด้วยวะ กูทำอะไรผิด..กูเองไม่ใช่เหรอที่สมควรจะเป็นฝ่ายโกรธมึง" กูพูดอย่างตัดพ้อแล้วกระชับกอดไอ้ตัวแสบมากขึ้นอย่างโหยหามานานซึ่งมันเองก็ยอมให้กูทำแต่โดยดี
   "กูไม่รู้ว่าคนที่กูชอบ..คือมึง แต่กูรู้ว่า..ไม่ว่าจะสลิ่มไหน ก็คือคนที่กูเลือกแล้ว" กูพูดบอกเสียงเบาใกล้หูอีกฝ่าย
   "เหตุผลที่มึงปิดบังกูไม่ขอรู้ก็ได้ถ้ามึงไม่อยากบอก  เพราะกูรักมึงไปแล้ว..รักที่มึงก็คือมึง ไม่ว่าจะแต่ก่อนหรือเดี๋ยวนี้ กูก็ยังรักมึงนะ..กูจำมึงได้สลิ่ม มึงเองก็เหมือนกันใช่ไหม" กูพูดไปก็รู้สึกอกมันแน่นๆ  น้ำตาคลอเบ้า  ห่า..ไม่ทราบว่ามึงเป็นเหี้ยอะไรมากไหมครับคุณเมตร  กูรีบเรียกสติตัวเองให้ได้มากที่สุด
   "............." สลิ่มยังคงนอนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร  เอาแต่นำหน้าซุกหมอนอยู่อย่างนั้น
   "เป็นแฟนกูนะ" กูขออย่างไม่รวบรัดตัดบทเท่าไหร่  เพราะไม่ว่ามันจะยอมรับหรือเปล่า  ความรู้สึกที่กูชอบมันนี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง   กูไม่ใช่พระเอกละครนะที่พอมารู้ความจริงว่าถูกอีกฝ่ายหลอกแล้วจะงอนไปยันชาติหน้า  เพราะยังไงกูก็รักมันแล้ว  มันแก้ไขอะไรไม่ได้..ยิ่งแบบนี้ด้วยแล้วกูก็รู้หนทางแกล้งสลิ่มมากขึ้นด้วย
   "ถ้ามึงไม่พูดแสดงว่ามึงโอเคนะ" กูพูดพร้อมกันดันตัวเองขึ้น
   "ใครโอเค!" มันหันมาย้อนทันที
   "มึงไง..กูได้ยิน" กูยิ้มแล้วจะก้มลงไปหอมแก้มมันอีก  สลิ่มเบนหน้าหนีซุกหมอนอีกครั้ง
   "กูยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ" มันพูดเสียงอู้อี้อยู่ในนั้น
   "ได้ยินแล้ว มึงตอบรับ..พูดในใจโคตรๆจะดัง" กูบอกหน้าด้านๆ
   "ไอ้บ้า" มันหันมานำมือผลักหน้ากูอย่างแรง
   "สลิ่ม.." กูเรียกอีกครั้ง  มันชะงักจ้องหน้ากูเพราะกูเล่นเปลี่ยนบรรยากาศอย่างรวดเร็ว
   "จำได้ใช่ไหม" กูถามด้วยสีหน้าจริงจัง  สลิ่มจ้องกูไม่วางตาเช่นกัน
   "จำพี่ได้ใช่ไหม" กูพูดย้ำพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างดีใจ  สลิ่มยังคงเงียบแต่ไม่ได้เหสายตาไปทางไหน  มันพยักหน้าช้าๆ  น้ำตาไหลลงอาบแก้มให้เห็น
   "หึ..ครับ แค่นี้ก็พอแล้ว" กูบอกพร้อมกับนำมือลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนโยนที่สุด  ถึงมันจะไม่พูดอธิบายก็ช่างมัน  กูต้องการแค่นี้ก็พอแล้ว  สิ่งสำคัญอยู่แค่ตอนนี้..ตอนนี้ที่มันยืนยันคำตอบให้กูแน่ใจ  ตอนนี้สลิ่มคือคนๆเดียวที่กูเฝ้ารอมาตลอด  มันคือคนที่กูต้องการให้เป็นคนๆเดียวกัน  คนที่กูรักและหลงโคตรๆมาตั้งแต่เด็ก  คือคนเดียวกับที่กูนอนกอดอยู่ตรงนี้  แค่นี้ก็พอแล้ว..เอาเท่านี้พอก่อน  แค่ปัจจุบันเท่านี้  หลังจากนี้ค่อยว่ากันต่อไป

..............>>>><<<<..............

[namtaan]

^
^
 
ิ้จิ้มหนูเบบี้ จุ๊บๆ

กลับเข้าเล้าอีกรอบมาอ่านทีเดียวสามตอนรวด
แต่ตอนนี้บวกได้แค่ 1 แต้ม จัดไปจ้า

สลิ่มกับพี่เมตรมีความทรงจำในวันเยาว์วันวานร่วมกันนี่เอง
น้องร้องไห้แล้ว พี่เมตรจะทำยังไง

รออ่านต่อจ้า อยากรู้ว่า ทำไมพี่เมตรถึงคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นฝ่ายโกรธ
น้องย้ายบ้านไปใช่มิ

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยตอนนี้หนุ๋สลิ่มน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ChigoRita]

อ่านตอนนี้รู้สึกเหมือนน้องสลิ่มน่ารักขึ้นไปเป็นกองอ่ะ......แอร๊ยยยยยย น่าทะนุถนอมมากค่้ะ

ชอบพี่เมตรอ่ะ ชอบความคิดห่ามๆ ตรงๆ แล้วก็ไม่ดราม่า....รักน้องสลิ่มไปนานๆนะจ๊ะ

[thaitanoi]

ไม่ได้มาอ่านนานต่อไปค่อยติด แล้วจะมาอ่านใหม่นะครับ

[Little Devil]

 

[OHmeza019]

โอ้ยยย ซึ้งอ่าส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กว่าจะซึ้งได้ เเทบลากเลือด *

ไงค้าบบ สู้ต่อไปน่ะ นายเมตร เอาอีกเอาหวานๆๆ อีก  55