หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[@BUA@]

ทนไว้พี่เมตร ซักวันคงได้ 

[BeeRY]

คู่ SM แห่งปีแน่นอนค่ะ คู่นี้

[OHmeza019]

อ่านเเล้วขำสำหรับความหื่นไอพี่เมตร อิอิ

[┗◎┗◎]

สลิ่มน่าร้ากกกกกกกกกกก
กดสลิ่มเลยๆๆๆๆ 5555+ 

[kangkaw]

แค่นี้ก็ก้าวหน้าแล้วพี่เมตร ได้นอนเตียงน้อง หลิ่มด้วย
พยายามต่อไป ต้องมีสักวันต้องที่ได้ 

[K2KARN]

ยอดจริงๆล่ะคู่นี้
ปากว่ามือถึง ฮ่าๆ ผลัดกันตลอดนะ
แล้วตอนไหนจะได้กันล่ะเบบี้ ฮ่าๆ

[Little Devil]

นายเมตร 
น้องสลิ่ม เขินด้วย

[a_tapha]

สลิ่มครับเตะมากๆ ระวังไม่มีใช้นะครับ 

[menano]

555555555555555555555
ปกติจะตบจูบ
แต่คู่นี้ขอไม่เหมือนชาวบ้าน
ตบเตะก็เหมาะกันดีนะจะว่าไป 

[เบบี้]

วันนี้มั้ง
ดูก่อน
ยังไม่ได้พิมพ์

[BeeRY]

จิ้มตูดเบบี้
เดี๋ยวนั่งดูดสเลอปี้รอ 

[speedboy]

หลิมน่ารักดีนะครับ

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

พี่เมตร น้องสลิ่ม วันนี้ขอเสนอตอน รักด้วยลำแข้ง

สลิ่มอ่ะเหมือนจะเป็นคนขี้อายเนอะ แบบว่าเขินแต่ละที่ เฮียเมตรแม่งเหมือนจะช้ำในตายได้ง่ายๆอ่ะ

เฮียเมตรน้องมันเป็นอย่างงี้ ความฝันอันสูงสุดของเฮียแม่งคงอีกไกลว่ะ ชัวร์

น้องสลิ่มจ๊ะเบาความโหดลงบ้างก็ได้ม้างงงพี่คุ๊ณณณณณณณณณณณณณณณ 

วันนี้เบบี้ก็จะใจดีมาต่อให้อีกใช่ไหมเอ่ย

[ordkrub]

เอ้าเมตร
สู้ต่อไป

[mascot]

น้องหลิ่มมีเขิลแล้วแรงได้อีกนะ

[Gulp]

หลิมอย่าพึ่งยอมดิ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

[เบบี้]

   ตอนที่ 28  งมงาย



   ปัง  ๆ ๆ..
   "ไอ้เหี้ยเมตร" เสียงไอ้โปรตะโกนมาจากด้านนอก  มันหยุดมือที่ทุบประตูประท้วงอยู่ 
   "อยู่ข้างนอกไปนั่นแหละ กูจะแดกข้าวกับแฟนกู" กูตะโกนแบบไม่สนใจอะไร  ตอนนี้กูอยู่ในห้องสำหรับนักดนตรีพร้อมกับสลิ่ม  รวมถึงอาหารก็ครบเลยทีเดียว
   "ไม่ต้องเปิดนะที่รัก อย่าหาว่าไม่เตือน" กูยิ้มขู่สลิ่มที่ทำท่าจะลุกขึ้น  เพราะถ้ามันลุกก็จะเสียโอกาสหมด  กูอุตส่าห์ใช้กลอุบายหลอกล่อพวกมันต่างๆนาๆกว่าจะไล่ไอ้โปรออกจากนอกห้องไปได้
   "กินสิ" กูบอกยิ้มๆ  สลิ่มหน้างอและส่ายหัวเซ็งๆแต่กูไม่สนใจ
   "ไม่กินเหรอ" กูถามเมื่อเห็นสลิ่มเขี่ยพริกหยวกออก  มันเงียบแต่ก็ยอมพยักหน้าตอบกู
   "เอามานี่" กูบอกพร้อมกับยกจานกูขึ้นเพื่อให้มันตักพริกหยวกมาใส่ที่จานกู  มันก็ตักให้อย่างว่าง่าย
   "ไอ้เชี้ยยยยยย~" เสียงข้างนอกตะโกนซะดัง  กูกับสลิ่มหันไปมองไอ้โปรและไอ้ดิวที่มองลอดกระจกใสตรงประตูเข้ามา  กูยิ้มยักคิ้วให้พวกมัน  ไอ้ดิวยิ้มให้แต่ไอ้โปรยังคงด่าไม่หยุด 
   "หึ" กูหัวเราะ  สลิ่มนั่งกินข้าวไม่พูดไม่จา
   "โรคจิต" จู่ๆมันก็พูดขึ้นขมุบขมิบ 
   "ขอบคุณ" กูตอบลอยๆแล้วแดกข้าวบ้าง  เรากินกันไปเงียบๆไม่นานก็หมด  พอกินเสร็จเรียบร้อยแล้วกูเลยเดินไปเปิดประตูห้องเพราะต้องออกไปช่วยไอ้โมททำงาน  ขืนเล่นไม่เลิกมีหวังโดนกระทืบตายคาตีนพี่ชายเป็นแน่  พอกูเปิดประตูห้องได้ไอ้โปรก็เดินปรี่เข้ามาเลย

   เพี้ย ! ...ไอ้โปรโบกหัวกูให้หนึ่งที  กูหัวเราะ
   "เหี้ยนะมึงเนี้ย หลอกได้แม้กระทั่งกู" ไอ้โปรว่า  กูลูบหัวตัวเองขำๆ
   "เก็บแทนด้วย ไปช่วยไอ้โมทก่อน" กูใช้มันเลยแล้วชี้ไปที่จานอาหารที่กูกับสลิ่มเพิ่งกินเสร็จ
   "มึงนี่นะ" ไอ้โปรกัดฟันอย่างไม่รู้จะด่าอะไรกู  กูไม่สนใจเดินออกไปช่วยไอ้โมทเสิร์ฟและต้อนรับลูกค้า  พอเข้าที่เข้าทางกูก็ไปช่วยในครัว  พี่ปั๊นยังไม่มาไอ้โมทเลยต้องประจำที่เคาร์เตอร์แทน
   "อ่าว..ไอ้เขตมาด้วยเหรอวะ" กูที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านหันไปเห็นไอ้เขตที่เดินเข้ามา
   "หวัดดีครับพี่" ไอ้เขตยกมือไหว้กูงามๆ  กูพยักหน้ายิ้มให้
   "มาไงวะ ไม่เห็นสลิ่มบอก" กูถาม  สังเกตเห็นคนที่มันพามาด้วย  เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก  ทรงผมซอยสั้นติดเปรี้ยวเล็กน้อย
   "แฟนมึงเหรอ" กูถามอย่างสงสัย
   "เปล่า..เหอะๆ" มันยิ้มแหยๆตอบ
   "บัว..นี่พี่เมตร พี่เมตร นี่บัว..เอ่อ เพื่อนผมเอง" ไอ้เขตแนะนำด้วยท่าทางแปลกๆ  กูหันไปยิ้มให้เธอ  อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบให้อย่างเป็นมิตร
   "เดี๋ยวกูหาที่นั่งให้ แดกไรดีวันนี้" กูถามแล้วเดินพามันไปที่โต๊ะสำหรับสี่ที่
   "ผมขอไฮเนเก้นแล้วกัน บัวล่ะเอาอะไร" ไอ้เขตหันไปถามผู้หญิงที่ชื่อบัวที่นั่งลงข้างๆมัน
   "บัวเอาโค้กก็ได้" เธอยิ้มตอบ
   "แล้วจะกินไรรึเปล่า" กูถามไอ้เขต
   "เอามาสักสองสามอย่างก็ได้พี่ ไรก็เอามาเหอะ" ไอ้เขตสั่งส่งๆเหมือนไม่คิดจะอยากกินเอง  มันสั่งง่ายดีกูชอบ  ถ้าลูกค้าสั่งแบบมันหมดทั้งร้าน  กูจะบอกให้ไอ้โมทเปลี่ยนเมนูที่ร้านมีแค่สี่อย่างพอ  กูกับลุงปุ๊จะได้ไม่เหนื่อย
   "สลิ่มล่ะ" กูได้ยินน้องที่ชื่อบัวถาม
   "ไอ้หลิ่มล่ะพี่เมตร" ไอ้เขตหันมาถามกู
   "อยู่ในห้องซ้อมอ่ะ" กูตอบแบบไม่ได้คิดอะไร  แต่ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้เหมือนกัน  ผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่แฟนไอ้เขตจริงๆอย่างที่มันว่าเพราะท่าทางเธอไม่มีจิตพิศวาสไอ้เขตเลยสักนิด
   "เดี๋ยวกูไปสั่งอาหารให้แล้วกัน ตามสบาย..เดี๋ยวมา" กูตบไหล่ไอ้เขต  มันพยักหน้าตอบ  กูเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบกระดาษมาจดออร์เดอร์ให้ลุงปุ๊  พอเสร็จเรียบร้อยกูก็ออกมาหยิบเครื่องดื่มกับแก้วนำไปเสิร์ฟให้โต๊ะไอ้เขต  พอเดินมาถึงโต๊ะกูก็เห็นสลิ่มมานั่งอยู่กับไอ้เขตแล้ว
   "เอาไรไหม" กูถามสลิ่มเมื่อกูวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ  สลิ่มส่ายหัวตอบ  หลังจากที่เสิร์ฟให้เรียบร้อยกูไม่ได้ยืนอยู่ต่อเพราะเพื่อนเขาคงจะคุยกันส่วนตัว  กูก็แอบมีมารยาทบ้างอะไรบ้าง
   "อ่าว เมียสลิ่มมาเหรอ" ไอ้โปรเดินออกมาเห็นกูยืนมองโต๊ะไอ้เขตอยู่
   "ห่า ไม่ใช่เว้ย..เพื่อนมัน" กูบอกไอ้โปรที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์เพื่อแกล้งกู
   "ใครจะรู้" ไอ้โปรทำเสียงสูงใส่
   "ไม่ต้องมายุกูเลยไอ้ห่านี่" กูว่าให้
   "อ้ะครับ..ไม่ก่อนนะมึง ร้องพงร้องเพลง" ไอ้โปรแม่งกวนตีน  ทำเสียงกวนอารมณ์กูเสร็จก็เดินหนีไปเลย  กูหันไปมองที่โต๊ะไอเขตอีกครั้ง  สลิ่มลุกขึ้นเมื่อเห็นไอ้โปรขึ้นไปบนเวที  แต่จู่ๆบัวก็จับแขนสลิ่มไว้  สลิ่มหันไปมองเธอก่อนจะยิ้มให้อีกฝาย  บัวยกมือบ๊ายบายพร้อมยิ้มหวาน  ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรอีกจนสลิ่มแยกตัวออกมาขึ้นเวที
   "แฟนน้องมันเหรอวะ ไหนบอกไม่มีแฟนไง" ไอ้โมทเดินมาพูดรู้จังหวะดีฉิบหาย..กูแทบจุก
   "ไม่รู้ เห็นไอ้เขตบอกว่าเป็นเพื่อน" กูพูดและยังไม่ปักใจว่านั่นคือแฟนสลิ่มเพราะสลิ่มเองก็ไม่เคยพูดว่าตัวเองมีแฟนแล้ว  อีกอย่างไอ้เขตเคยบอกกูด้วยว่าสลิ่มยังไม่มีแฟน 
   "แฟนมันยืนอยู่นี่" กูย้ำพูดหน้าตาย
   "แหม..ตอบมั่นใจมากเลยนะมึง" ไอ้โมทหัวเราะ
   "ผู้หญิงน่ารักดีนี่หว่า ก็..เหมาะกับมันดี" ไอ้โมทพูดอีก  มันมองไปที่บัวอย่างพิจารณา
   "มึงจะยุให้รั่วอีกนานไหม" กูว่าปรามพี่ชายอันเป็นที่รักด้วยรู้สึกเริ่มหงุดหงิด  ชักพาลละ
   "คร้าบๆ..ของขึ้นเด้!" ไอ้โมทก้าวขาถอยออกยิ้มแกล้งกู  มันแสยะปากก่อนเดินจากไป  กูด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเลยเดินไปหาไอ้เขตแล้วดึงไอ้โขตออกมาจากโต๊ะไม่ฟังเสียงค้าน
   "มีไรพี่" ไอ้เขตถามด้วยสีหน้าเหรอหรา
   "กูมีเรื่องจะถาม" กูพูดและลากมันมาที่ห้องพักนักดนตรี
   "ว่าไงฮะ" ไอ้เขตพูด
   "มึงทำหน้าเครียดทำไม" กูจับผิด
   "ไรพี่..เปล่าสักหน่อย" ไอ้เขตตอบแต่เสือกไม่ยอมสบตากู
   "พูดมาตรงๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับสลิ่ม" กูถามตรงประเด็น  ไอ้เขตยืนเงียบทันที  มันเหลือบสายตามองกูแบบไม่เต็มตา
   "ตอบกูมาเขต" กูย้ำ
   "พี่อ้า.." มันร้องทำเสียงเหมือนไม่อยากให้กูบังคับมัน
   "ตอบกูมา" กูเริ่มเครียด  เสียงก็เลยเข้มตามไปด้วย
   "ก็เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ เป็นเพื่อนกันค้าบ" มันลากเสียงใส่กู  นั่นยิ่งมีพิรุธ  กูหยุดนิ่งจ้องหน้าไอ้เขตประมาณว่า..ตอนนี้กูต้องการคำตอบที่จริงจังกว่านี้  และเดี๋ยวนี้ด้วย
   "ก็มาจีบสลิ่ม..แล้วก็ดูๆกัน มั้ง..ไม่รู้ดิ คือไงอ่ะ" ไอ้เขตพูดตะกุกตะกักด้วยสีหน้าลำบากใจ  ส่วนกูเหรอ  อึ้ง  คิดมากไปไกลแล้ว
   "คือแบบว่าบัวมาจีบสลิ่มอ่ะพี่ แล้วไอ้หลิ่มมันก็เหมือน..ไม่ได้ชอบนี่หว่า ผมก็เลยบอกพี่ไปว่ามันไม่มีแฟน ก็คือมันไม่มีแฟนจริงๆนะ..อีกอย่างไอ้หลิ่มก็ไม่มีท่าว่าจะชอบด้วย แต่..แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่นะ คือมันก็ยอมบัวเหมือนกัน..ประมาณว่า ตามใจอ่ะ เขตเลยงงๆ" ไอ้เขตรีบอธิบายยกใหญ่  มันยิ้มแหยให้
   "เหรอ.." กูได้แต่ตอบไปแค่นั้น  มันก็ดูยอมคนอื่นหมดนี่  ถ้าสังเกตดีๆ..กูก็รู้ว่ามันเองก็ยอมกูเหมือนกัน
   "แล้ววันนี้มาทำไม" กูถามด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง
   "ก็บัวอยากให้ผมพามาหาสลิ่มอ่ะ คือ..ไอ้หลิ่มไม่ยอมให้บัวมา แต่บัวเห็นมันทำงานอยู่ที่นี่นานแล้ว บัวก็เลยอยากมา" ไอ้เขตเล่าไม่ค่อยเต็มปากเท่าไหร่
   "พี่เข้าใจผมใช่ป่ะ" ไอ้เขตถามกลับด้วยสีหน้าคล้ายกับว่ากลัวกูจะโกรธ
   "เออ เข้าใจ..ช่างมันเหอะ" กูตอบ
   "พี่..คิดมากเปล่าเนี้ย" ไอ้เขตรั้งตัวกูไว้ก่อนที่กูจะเดินออก
   "เออน่า" กูตอบปัด
   "ไปแดกไรเหอะไป กูทำงานก่อน" กูตอบปัดก่อนจะเดินออกมาแล้วมองไปบทเวทีก่อนจะมองไปที่บัวที่นั่งอยู่ที่เดิม  บัวมองสลิ่มตาเยิ้มไม่วางตาขนาดนั้น...กูว่าไม่เล่นๆแล้วละมั้ง
   "พี่เมตร พี่โมทไปไหนเนี้ย" ไอ้ดิก  เด็กในร้าน  ลูกมือลุงปุ๊เดินมาหน้าเครียดมาเลย
   "ไม่รู้ว่ะ มีไร" กูถาม
   "ดูบิลให้หน่อยดิพี่" มันบอกแล้วยื่นกระดาษให้กูก่อนเดินเข้าครัวไป  สงสัยมันคงหงุดหงิดเพราะวันนี้คนเยอะตั้งแต่หัววันและพอยิ่งดึกคนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
   "ไอ้แก้ว..มึงเช็คคนรึเปล่า ไอ้หัวเกรียนนั่นใคร..กูไม่อยากมีปัญหา" กูเรียกไอ้แก้วเด็กเสิร์ฟในร้านมาถามเมื่อเห็นเด็กหัวเกรียนคล้ายมัธยมต้นกำลังเต้นกระแด่วๆท้าทายฟ้าดินอยู่
   "ก็เช็คก่อนเข้าเมื่อกี้อ่ะพี่ แต่ดูไม่หมด..พี่โมทเรียกให้ผมมาช่วยเสิร์ฟอ่ะ" ไอ้แก้วตอบหน้าเสีย
   "ไปเช็คดูเลยนะมึง เดี๋ยวนี้พ่อมึงยิ่งตรวจเข้มอยู่..ไม่ถึงมึงก็ให้ออกไป ห่านี่..หาเรื่องมาให้กูแล้วไง" กูบ่นใส่  ไอ้แก้วรีบพยักหน้าแล้วไปทำตามหน้าที่  กูก้มดูกระดาษออร์เดอร์ของแต่ละโต๊ะ
   "มึงให้ไอ้แก้วไล่ลูกค้าเหรอวะ" ไอ้โมทเดินมาถามกู  กูเงยหน้าขึ้นมอง
   "เออ..ทำไม" กูตอบกลับ  ตอนนี้กูหงุดหงิดเรื่องสลิ่มด้วยกูยอมรับแต่กูก็ไม่ชอบด้วยถ้ามาทำผิดกฎ  บางทีก็ต้องเข้มบ้าง  ถ้าปล่อยมากเกินไปเด็กมันจะได้ใจพากันแห่มายกใหญ่
   "ห่า..เดี๋ยวลูกค้าก็หายหมดหรอก" ไอ้โมทบ่นหน้าเครียด  มันคงเซ็งกับนิสัยตรงนี้ของกู
   "กูไม่สน" กูตอบอย่างไม่สนจริงๆ 
   "มึงนี่นะ ไปหงุดหงิดเหี้ยอะไรมาอีกละ" มันพูดว่า
   "เออ..กูหงุดหงิด" กูตอบ  หงุดหงิดแล้วพาล  ใครมีปัญหาอะไรไหม  ห่า..อย่างเซ็ง
   "เชี่ยนี่" ไอ้โมทบ่น
   "ไอ้แก้ว ไปยืนตรวจลูกค้าก่อนเข้าเลยมึง..เดี๋ยวตรงนี้กูดูเอง" ไอ้โมทตะโกนสั่ง
   "จะตรวจบิลหรือจะเสิร์ฟ" ไอ้โมทหันมาถามความสมัครใจจากกู  กูลุกขึ้นและไม่ตอบมัน
   "กูจะโทรหาไอ้ปั๊น" ไอ้โมทตัดบทดื้อๆ  พี่ปั๊นไม่มาทำงานหลายวันแล้วเพราะต้องเดินทางไปต่างจังหวัด  สายของไอ้โมทกับสายของพี่ปั๊นรู้เรื่องตำรวจแถวนี้ค่อนข้างเยอะ  อีกอย่างเพื่อนของพ่อกูก็ทำงานเป็นตำรวจอยู่ที่นี่เยอะด้วย  เลยไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้มากนัก  แต่วันนี้ไอ้โมทคงเห็นว่ากูหงุดหงิดจริงๆมันจึงไม่ว่าอะไร  กูเดินไปช่วยเสิร์ฟอาหารเพราะเด็กเสิร์ฟในร้านเองก็วุ่นไปหมด  ไอ้ห่าพวกนี้แม่งก็แดกหรือผีปอบตัวไหนเข้าสิง  กูเสิร์ฟโต๊ะหนึ่งเสร็จ  ห้านาทีโต๊ะเดิมก็เรียกอีกแล้ว "พี่ๆ" "พี่ๆ" กูละมึนหัวไปหมด  ไม่รู้แม่งกระเพาะคนหรือกระเพาะควาย 
   ไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงเวลาที่นักดนตรีได้พัก  พวกมันเดินลงจากเวที  กูหันไปมองสลิ่มที่เดินไปนั่งที่โต๊ะกับไอ้เขตแต่พวกไอ้ดิว  ไอ้ใหม่และไอ้โปรเดินไปนั่งที่โต๊ะพวกเพื่อนกูแทนพร้อมกันช่วยเอ็นเตอร์เทนลูกค้าโต๊ะข้างเคียงด้วย 
   "เชี้ยเมตร" ไอ้โปรเรียก  กูเดินไปหามัน  เสียงเพื่อนกูที่นั่งดื่มอยู่แซวทันทีว่ากูบ้างาน  และพูดนี่นั่นเป็นขี้ปากไปหมด
   "เอามาอีกสี่ขวด น้ำแข็งหมดด้วยเนี้ย..เร็วๆ" ไอ้บาสหันมาสั่งอย่างต้องการกวนกู
   "เออ..สัตว์พวกนี้ มึงเห็นไหมว่าคนเยอะ" กูบ่นพร้อมโบกหัวไอ้บาสให้
   "เร็วๆเด้ กูก็ลูกค้านะ" มันเรียกร้องสิทธิ์
   "K" กูด่าแต่พวกมักลับฮากันซะงั้น  กูผละตัวออกมาแล้วเดินไปหยิบเหล้ากับน้ำแข็งมาเสิร์ฟให้เพิ่ม
   "เป็นไร" ไอ้โปรลุกขึ้นมากอดไหล่กูก่อนที่กูจะเดินออกมา
   "เปล่า" กูตอบเซ็งๆ  กูหงุดหงิดอยู่ไง  ใครจะเข้าใจ
   "หึงเหรอ" ไอ้โปรพูดยิ้มๆ
   "จิ..มึงจะกวนกูใช่ไหม" กูว่าอย่างหัวเสีย
   "เปล่า..กูก็แค่ถามเฉยๆ ห่านี่หงุดหงิดจริงดิ หึงจริงเหรอวะ" ไอ้โปรจังไต๋กูได้  มันแทบจะหัวเราะ
   "ปล่อยกู" กูจัดแขนมันออก
   "เอาน่า เครียดเหี้ยไรวะ" ไอ้โปรตบไหล่กู  กูหันไปมองที่โต๊ะไอ้เขตอีกครั้ง  ผู้หญิงที่ชื่อบัวนั่งใกล้จนแทบจะติดสลิ่มอยู่แล้ว
   "น้องกูหน้าตาดี ก็เป็นเรื่องธรรมดา" ไอ้โปรพูด  หน้าตาเหมือนไม่ได้ต้องการแกล้งกูแล้ว
   "ช่างแม่งเหอะ" กูปัด
   "ร้องเพลงเปล่า ย้อมใจ" ไอ้โปรกอดไหล่กูพร้อมกับเหล่สายตามอง
   "เออ ก็ได้" กูตอบ
   "พี่ๆ..เอาเบียร์อีกอ่ะ" อีสาวน้อยนี่ก็เรียกกูอีกละ  แดกกันขนาดนี้กูอยากจะบอกให้แม่มันไปเปิดกิจการโรงเบียร์ซะเลย
   "เออๆ ทำงานก่อนไป" ไอ้โปรดันไหล่กูไป  กูเลยต้องนำเบียร์มาเสิร์ฟให้ผู้หญิงคนที่สั่งเบียร์กูเมื่อกี้  กูเดินเสิร์ฟอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมง  นักดนตรีเริ่มทยอยขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง  แต่คราวนี้กูแย่งสลิ่มขึ้นไปก่อนโดยที่ไม่ได้บอกมัน  สลิ่มที่กำลังลุกจากเก้าอี้ชะงักก่อนจะกลับนั่งลงอย่างเดิม
   "กรี๊ดดดดดด พี่เมตร !!" กูแอบยิ้มไม่ได้เพราะไม่เข้าใจว่าพวกมันจะกรี๊ดกันดังขนาดนั้นทำไม  เสียงแทบจะกินหัวกูอยู่แล้ว  ท่าจะเมามากไม่น้อย  พวกมันส่งเสียงผิวปากกันยกใหญ่  กูคาดว่าพวกมันคงควบคุมตัวเองกันไม่ได้แล้วละ  กูนัดแนะเพลงกับไอ้โปรก่อนขึ้นเวทีแล้ว  พอขึ้นมาบนเวทีและทุกคนอยู่ประจำที่  กูไม่ได้พูดทักทายคนดูเพราะไม่รู้จะพูดอะไร..ไม่มีอารมณ์

   ~ ~
   ระหว่างที่ร้องอยู่  กูกะว่ากูจะไม่มองไปที่สลิ่มแล้วนะ  แต่สุดท้ายก็อดหันไปมองไม่ได้อยู่ดี  ด้วยความสัจจริง  กูรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงที่นั่งอยู่กับมันเลยให้ตายเหอะ
   
   ~ ~
   "ขอบคุณครับ" กูพูดหลังจากร้องจบเพลงแล้วเดินลงจากเวทีทันที  กูเดินตรงไปที่เคาร์เตอร์
   "อ้ะ" ไอ้โมทยื่นเบียร์ให้กู
   "เป็นเอามากนะมึง แต่เออ..มึงบอกว่ามึงมีเรื่องจะเล่าให้กูฟังนี่หว่า ลืมไปละนี่..เรื่องสลิ่มมันรึเปล่าวะ" ไอ้โมทถาม
   "ก็ประมาณนั้น" กูตอบอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะตอบเท่าไหร่
   "มึงไปเสิร์ฟเหอะ กูรับบิลเอง" กูบอกเพราะกูเหนื่อยแล้ว  อีกอย่าง..อยากนั่งเงียบๆแบบใช้ความคิดดีกว่า  ทั้งมึนหัว  ทั้งหงุดหงิด  เดี๋ยวได้เหวี่ยงลูกค้ากันพอดี
   "เออ" ไอ้โมทรับคำก่อนเดินไปทำหน้าที่พี่ชายที่ดีและเจ้าของร้านที่ดี
   กูมองไปที่เวที  เห็นสลิ่มกำลังขึ้นไปจัดแจงไมโครโฟน  มันหล่อดี  น่ารักและดูดีมากแบบไม่มีที่ติ  ดูดีเกินกว่าจะมาร้องเพลงให้ร้านกูเสียด้วยซ้ำ  คงมีคนมากมายเข้ามาในชีวิตมันเยอะพอดู  แต่ทำไงได้..ในเมื่อกูชอบมันไปแล้ว  กูนั่งตรวจบิลนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือเบียร์หมดไปประมาณห้าขวดแล้ว  รู้ตัวอีกทีก็เริ่มมึน  หน้าร้อนแล้วนั่นแหละ
   "ไหวไหมมึง หน้าเหี้ยได้อีก" ไอ้โมทเดินเข้ามาถาม  "หน้าเหี้ย" ที่มันว่านี่หมายความว่าไงวะ..สาด
   "ไหว..กูไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" กูตอบ  ไม่ได้เมาโว้ย..แค่มึนๆ
   "ไอ้สลิ่มจะกลับแล้วนะ ไม่ไปส่งไง" ไอ้โมทถาม  กูไม่ตอบเพราะกำลังใช้สมอง
   "อ่าว..จบแล้วเหรอ" กูถามไอ้โมทแล้วเหลือบมองไปที่เวที
   "ห่า..จบแล้วดิ พวกมันเข้าห้องไปแล้ว มึงมัวทำไร" ไอ้โมทบ่นหน้าเครียด  กูหันไปมองที่ห้องพักนักดนตรีที่ไฟเปิดอยู่
   "เช็คบิลไง" กูบอก
   "เออๆ เอาไงก็เอา..บอกกูก่อนล่ะถ้าจะไปไหน" ไอ้โมทสั่ง
   "กูกลับนะ" ไอ้ดิวกับไอ้ใหม่เดินมาบอกกู  กูเงยหน้าไปมองก็พบสลิ่มที่ยืนอยู่กับไอ้โปรด้วย  กูพยักหน้าให้
   "บายมึง เจอกันพรุ่งนี้" กูยกมือขึ้นลาพวกมัน
   "ไปส่งน้องกูเปล่า" ไอ้โปรเดินเข้ามาถามแต่สลิ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
   "ไม่อ่ะ" กูปัด
   "งั้นให้กูไปส่งมันให้ไหม" ไอ้โปรถามอีก
   "แล้วแต่มึงเหอะ" กูตอบ
   "ถ้ามึงไม่ไปส่งมัน มึงก็ไปบอกเองแล้วกันว่าไม่ไปส่ง" ไอ้โปรพูดตัดบทด้วยท่าทางเซ็งใส่กูแล้วเดินหนีไป  กูหันไปมองหน้าสลิ่มที่ยืนอยู่ไม่ได้หันมามอง  กูเลยลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเคาร์เตอร์ไปหามัน
   "ไปยัง" เสียงไอ้เขตถามมาแต่ไกล  กูหันไปมองไอ้เขต  มันเดินมาพร้อมกับผู้หญิงที่ชื่อบัว  พอมาถึงเธอก็ยิ้มกว้างให้สลิ่มก่อนจะเข้ามาจับมือสลิ่มไป  ไม่ใช่กูที่นิ่งอยู่คนเดียว  ไอ้เขตก็ดูเหมือนจะอึ้งด้วยเหมือนกัน  กูไม่ได้ว่าอะไรเพราะสลิ่มหันไปคุยกับบัว  กูที่เดินมาได้ครึ่งทางแล้วเลยได้แต่รักษาฟอร์มเดินหนีออกมาทางหลังร้านแทนที่จะเข้าไปโวยวาย 
   พอออกมายืนดูดบุหรี่อยู่ที่หลังร้าน  บางคนก็เข้ามาถามกูว่ากูเป็นอะไร  ดูท่าทางหงุดหงิด  กูได้แต่ตอบไม่เต็มปากเต็มคำ  ใครจะไปพูดได้ว่าที่กูหงุดหงิดเพราะไม่อยากให้ใครมายุ่งย่ามกับสลิ่ม  จะหาว่ากูหวงก็ได้  หรือขี้หึงก็ได้..จะอะไรก็ได้เพราะกูเป็นอย่างนี้จริงๆ  ตอนนี้กูคงงี่เง่าสุดๆทั้งที่กูควรรู้ระดับฐานะของตัวเองให้ดี  เพราะถึงกูจะป่าวประกาศไปว่าสลิ่มเป็นแฟนกูแต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่  ลึกๆแล้วกูรู้ดีอยู่แก่ใจว่าสลิ่มไม่ได้คิดอย่างนั้น  มีแต่กูที่คิดเองเออเอง  บางที..กูก็รู้สึกเหมือนกับว่า "กูเป็นใคร" สำหรับมันก็เท่านั้น

...........>>>><<<<.............

[BeeRY]

อ่านตอนนี้แล้วปวดใจหนึบๆ เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกพี่เมตรเลยอ่ะ T^T
เพลงก็นะ...ชอบได้อีก >///<
ขอบคุณจร้าเบบี้

[สมุนไพร]

อีกมุมนึงของอีพี่เมตร

แอบสงสารเหมือนกันว่ะ

สลิ่ม ... ชัดเจนหน่อยลูก

[silverspoon]

น่าสงสารพี่เมตร

จะหึงก็ออกหน้าได้ไม่เต็มที่

[ClioNe]

เฮียเมตรโหมดคิดมากน่าสงสาร..
เห็นแบบนั้นก็คงอดคิดไม่ได้อ่ะเนอะ..
สู้ ๆ แล้วกันนะเฮีย..เดี๋ยวน้องก็เห็นใจ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ชอบพี่เมตร ver นี้อ่ะ
รู้สึกว่าเออ
จริงๆ เล่นๆ ไปวันๆ ก้อมีเครียดกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เพลงแม่งจะได้ใจไปไหนเนี่ยะเบบี้  โอ้ยตรูละสงสารเฮียเมตรแถ๊ะเด้แม่ง

บทเฮียเมตรจะเศร้าก็เศร้าได้ใจแม่ยกทั้งหลายมากๆอ่ะ งานนี้สลิ่มตกป๋องอ่ะแถม

ยิ่งไอ้คำว่า กูเป็นใคร นี่แม่งเศร้าได้อีก อ่านแล้วปวดใจตุ๊บๆแทนเฮียเมตรเลย

เอ๋เหตุการแบบนี้ตรูเคยเจอมาแล้วนี่หว่า ไอ้แบบว่าไอ้นี่แม่งใครวะมาได้ไงไรแบบนี้ เข้าใจหัวอกเฮียเมตรล่ะว้า

สู้เค้าทาเคชิ


 :กอด1:เบบี้ที่ใจดีมาต่อให้

อีกตอนดีมะ :-[ชอบอ่ะอยากอ่านอีก

[@BUA@]

เริ่มเห็นใจเมตรละ รอนานๆ มันก็เหนื่อยได้ล่ะเนอะ
 

[l3iZal2l2e]

อิพี่เมตรมันมีมุมเศร้าเหมือนกันเว้ย
สงสารมันแระ กร๊ากกกกกก
 

ด้านได้อายอดดิ กลัวไรกะน้องบัว
อย่าเพิ่งท้อเด้
กูเป็นใคร ... กู(จะ)เป็นผัวหลิ่มมมม ท่องไว้เฮีย
 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ปริ้น!!! ปริ้น!!! ปริ้น!!!

ชะนีถอยไปพระเอกมาแว้ววววว!!!!!!!

 

[chee]

  อิพี่เมตรน่าสงสารง่ะ

[naja]

เครียดว๊อยยย

 สลิ่มง้อพี่มันหน่อยเหอะ มันจะได้ชื่นจายยย  

[vvivy]

เฮียเมตรมาเเนวเครียดๆๆ...