หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[panang]

ถือว่าคืบหน้า หุหุ

[som]

ว๊าววววววววววว    เฮียเมตร ความฝันเฮียความฝัน  แยกกันให้ออกหน่อย  5555

[knightto]

เอาเลยพี่เมตรร ร  . . ..

พลิกวิกฤษให้เป็นโอกาส .. . .. . ทำเป็นเศร้า. . .
แล้วดูดิ   สลิ่มจะทำไง  . . . ..เอิ๊ก ก ก ๆ ..  ...


อยากให้สลิ่ม กับ เมตร สมหวังกันเร็วๆอ่ะ. .. ..


เป็นกำลังใจให้เบบี้น๊า .. .. . +1   

มาต่อเร็วๆนะ   ^^

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เข้ามาดันกระทู้

เผื่อเค้าจะเห็นใจ

มาต่ออีกสักตอน

ก่อนนอนก็ดีเน๊อะเบบี้

[ClioNe]

เฮียเมตรบ้าไปแล้ววว วว 
ฝันไปเองหรือเรื่องจริงเนี่ย..
มีจับแก้ม มีเรียกพี่ด้วย..

[pollapat]

เข้ามาฮา ความบ้าของไอเมตร 

[Na_RimKLonG]

พี่เมตรไม่เมา  แค่พี่เมตรไม่เหมือนเดิม ++

[posshiza]

เป็นเอามากนะเฮียเมตร

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

คัมมอน เบบี้!!!!

[Phantom]

อ๊ะ โอ๊ะ โอ้ว จับแก้ม เรียกพี่เมตร
อย่างงี้เตรียมฉลองได้หรอยังเนี่ย


เมตรลุยอีกสักรอบสองรอบเร็ว
จะได้ชนะใจสลิ่มได้เร็ว ๆ

[K2KARN]

+1 เบบี้จ่ะ
กรี๊ดแทนพี่เมตรนะ สลิ่มมาจับแก้ม แล้วเรียกพี่เมตรด้วย ฮิ้วฮิ้ว
แต่ถ้าพี่เมตรมันเอาไปพูด สลิ่มมันต้องทำไม่รู้เรื่องแน่ๆ 

[@BUA@]

พี่เมตรเป็นเอามาก แค่น้องหลิ่มจับแก้มยังเคลิ้มซะ
 

[pukpra]

เมตรเป็นเอามากวุ้ย 555

[vvivy]

อิพี่เมตรเป็นมากนะเนี่ย

[hikikomori]

เฮ  พี่เมตรเริ่มมีความหวัง

ขอให้ที่คาดหวังเป็นจริงนะจ้ะ

[nbee]

โอ้ว มีมาดูใจกันด้วย (ข่าวว่าเมตรยังไม่ตาย )
แต่อิพี่เมตรดันหลับไม่รู้เรื่องซะนี่
แทนที่จะเรียกคะแนนได้อีก

เมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริงๆ

[ordkrub]

เมาอย่างนี้ สลิ่มจะว่าไงนะ

[จริงใจ]

สลิ่มก้อเป็นห่วงพี่เมตรนิดๆ แล้ว

รักมันอยู่ข้างใน มันเปิดเผยไม่ได้

ไอ้เมตรมันเจ้าชู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอิ๊ก  เอิ๊ก

[Kfc_Pizza]

หวัดดี เบบี้

อ่านก่อนนะ

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

มีอะไรก็พูดให้มันเคลียร์ๆ บ้างเหอะ
สลิ่มชอบไม่ชอบก้อพูดอะไรบ้าง
สงสารเมตร
ส่วนเมตรจะเอาหรือไม่เอาสลิ่มก้อว่ามา
เห็นจีบสลิ่ม แต่พอเด็กเก่ามาก็เอากะเค้า
สงสารสลิ่ม

[PANGGii]

    ฝันว่าสลิ่มมาหรออิพี่เมตร 555
โห...แต่แบบหลิ่มมาหาถึงบ้านอ่ะ

ปลื้มใจน่าดูนะอิพี่เมตร ^0^

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เข้ามาดัน

ดัน

ดัน

และ

ดัน
 

[Little Devil]

ดีใจซะ นายเมตร

[เบบี้]

ดันตัวเอง

[LalaBam]

เฮียเมตรขา

รักน่ะ

จุ๊ฟๆ
 

[amito]

สลิ่มมาเช็คอาการพี่เมตร้วย  เอ๊ะ ยังไง ยังไงแล้วน้า

[mascot]

 

[+S+]

เฮ้ยๆ เริ่มมีใจแล้วเว้ย
อย่างงี้ความรักไอ้พี่เมตรไม่เป็นหมันเเล้วเว้ย 

[P★RiTŸ]

ไปแล้วนะ
อิพี่เมตร
สมองนะ!!!!!!!!
ไปแล้วววววววววววววว...ไม่ไหวๆ  

[เบบี้]

   ตอนที่ 30  แค่นี้..ก็พอแล้ว



   "ไม่ไหวว่ะ" กูบ่นหลังจากแดกข้าวต้มไปได้ครึ่งชาม
   "แดกห่าซะเยอะเองนี่" ไอ้โมทว่าประชดให้  กูนำไส้กรอกยัดใส่ปากอีกคำก่อนจะหยิบยามากิน
   "ไปนอนต่อที่ห้องสบายๆไป แม่ง..เมาเป็นหมา" ไอ้โมทส่ายหัวบ่นอีกครั้งพร้อมกับยกจานชามเก็บหนีให้กูด้วย
   "แล้วมึงจะไปกี่โมง" กูถาม
   "เที่ยงกูก็ตื่นละ เสร็จเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้นแหละ" มันตอบ
   "งั้นกูไปนอนก่อนนะ" กูบอก  ไอ้โมทพยักหน้าตอบส่งๆ  กูลุกขึ้นมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ  ระหว่างทางที่เดินขึ้นห้องก็กดโทรหาไอ้โปรก่อนเลยอันดับแรก

   ตู๊ด  ๆ ๆ..
   "ว่าไงมึง..สร่างแล้วรึไง" ไอ้โปรทักเสียงใสมาเลย
   "สร่างห่าไรล่ะ กูยังมึนหัวอยู่เลยนี่..เดินยังแทบไม่ไหว" กูบอกความจริง
   "แล้วไง..โทรมาหากูได้" มันถาม
   "ก็เปล่า จะถามเรื่องเมื่อเช้า..เห็นไอ้โมทบอกว่ามึงมาหากูเหรอวะ" กูพูดอย่างรักษาอาการระริกระรี้ดีใจ  กูกลัวว่ามันจะรู้แกวกูซะก่อน
   "หึ..ไม่มีไรนี่" มันทำเสียง  ดูมันทำเสียง..กูว่าแล้วว่ามันต้องกวนตีนกู
   "ห่า เล่ามา" กูพูดอย่างไม่มีอารมณ์เถียงกับมัน  พูดยังจะไม่ไหวเลยแม่ง
   "ก็ไม่มีไร เมื่อคืนกูไปส่งสลิ่มมันเองแหละ" ไอ้โปรพูด
   "อ่าว มันไม่ได้ไปกับไอ้เขต แล้วก็.." กูทิ้งเสียงเพราะไม่อยากพูดชื่ออีกคนออกไป
   "กูไปส่งสลิ่มเอง ตอนแรกมันก็จะไปกับไอ้เขตแหละ..แต่กูขอคุยไรกับมันน่ะ ก็เลยต้องกลับไปกับกู"
   "คุยไรกันวะ" กูรีบถามอย่างอยากรู้
   "ก็คุยสัพเพเหระ" มันตอบส่งๆ
   "เล่ามาสิวะ" กูขึ้นเสียงเล็กน้อย
   "หึ ก็คุยเรื่องมึงนั่นแหละว่าตกลงยังไงกัน" มันตอบ
   "แล้วยังไง มึงช่วยเล่าให้จบทีเดียวได้ไหมวะห่า" กูบ่น
   "ก็ไม่ไง..ก็ตามที่มึงเคยเล่าให้กูฟัง มันบอกว่ามันก็เคยรู้จักกับมึงมาก่อนนานแล้ว กูเห็นแล้วหงุดหงิดว่ะ..รำคาญ เลยถามไปว่ามันคิดอะไรกับมึงไหม มันก็ไม่ยอมตอบอะไร" ไอ้โปรเล่าบอกอารมณ์
   "เหรอ" กูขานพูดอย่างใจแป้ว
   "กูเลยบอกให้ไปคุยกับมึงให้รู้เรื่อง มันคาราคาซัง..เพราะกูบอกไปแล้วว่ามึงจริงจัง เห็นแล้วคันลูกตาว่ะ เมื่อเช้ากูเลยลากมันไปบ้านมึงนั่นแหละ..ตกลง มันไม่ได้คุยอะไรเลยรึไง แต่จากที่เห็นสภาพมึง มันคงไม่ได้คุย" ไอ้โปรพูดแกมหัวเราะ
   "ฮึ..คุยอะไรล่ะ กูหลับเป็นตายนี่ ตอนแรกนึกว่าฝัน" กูพูดกระแทกน้ำเสียงด้วยโมโหตัวเอง
   "อืม..มันก็นั่งเงียบมาตลอดทาง กูก็ไม่อยากถามไรมันมาก เรื่องส่วนตัวด้วยนี่นะ" ไอ้โปรว่า
   "อืม..เฮ้อ" กูถอนหายใจ
   "เออ แล้วนี่เป็นไง" มันถาม
   "ไม่ไง ก็เพิ่งตื่นหลังจากที่มึงกลับไป..แดกข้าวแดกยาแล้ว เดี๋ยวนอนต่อก่อน ไม่ไหวว่ะมึง มึนหัวฉิบหาย" กูพูดอย่างบอกอาการจนไอ้โปรหัวเราะ
   "อืม งั้นมึงก็ไปนอนพักเหอะ..แล้วจะเอายังไงก็เอา อีกอย่างนะ..มึงนี่ก็หึงไม่เข้าเรื่อง มันสองคนไม่ใช่แฟนกันเว้ย กูถามให้แล้ว" ไอ้โปรต่อว่ากู
   "กูรู้แล้ว แต่..กูไม่ชอบนี่หว่า" กูพูดอย่างสำนึก
   "มึงก็หลับหูหลับตาทำเป็นไม่สนใจไปสิวะ..เออๆ คุยแล้วหงุดหงิด ไปนอนไปมึง แค่นี้นะ กูจะไปเรียนแล้ว" ไอ้โปรพูด
   "เออ ขอบใจ..บาย" กูบอกก่อนจะตัดสายไป  พอคุยจบก็ถอดเสื้อผ้าออกหมดเพราะเดินเข้ามาถึงในห้องนอนแล้ว  กูเดินไปล้างหน้าล้างขี้ตาก่อนจะกลับมาล้มตัวนอนโดยเหลือแต่กางเกงในคู่กาย  การนอนแก้ผ้าในตอนนี้คือสวรรค์ที่สุดของคนไม่ได้อาบน้ำน่ะนะ..
   กูนอนหลับไปเรียกได้ว่าทิ้งดิ่งยาวสู่ทะเลลึก  ไม่รู้ด้วยว่าเพราะยาหรือเพราะเอฟเฟคจากอาการแฮงค์อย่างแรงกันแน่  ตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองโมงเข้าไปแล้ว
   "หื้ม..ล่อซะบ่ายสองเลยเหรอวะกู" กูบ่นเมื่อเหลือบเห็นนาฬิกาที่หัวเตียง  แต่ถึงจะอย่างนั้นกลับยังรู้สึกนอนไม่เต็มอิ่มอย่างที่ต้องการเท่าไหร่นัก  กูกลิ้งตัวนอนต่อบนเตียง  สายตามองไปบนเพดานก่อนประมวลสมองถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง  ความคิดแรกๆก็เครียดดีอยู่แต่พอนึกถึงที่สลิ่มจับแก้มแล้ว  ตอนนี้แก้มกูเลยปริอย่างช่วยไม่ได้
   "คึ..เขินว่ะ" กูกลิ้งตัวด้วยรู้สึกดีใจและเขิน..บ้าบอ
   "อ๊าก เอาไงต่อดีวะ" จู่ๆกูก็ตัดอารมณ์บ่นออกมาอย่างกับคนบ้า
   "เมื่อคืนก็ดันไปทำเป็นไม่ใจมันก่อนอีก" กูบ่น  กูถอนหายใจอยู่สองสามทีก่อนตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน  กูเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว  อย่างที่ไอ้โปรว่าว่ากูนั้นหึงไม่เข้าเรื่อง  สุดท้ายกูต้องพักยกเรื่องนี้เอาไว้ก่อนละมั้ง  และงานนี้คงต้องไปพึ่งไอ้เขตอีกตามเคย  คิดได้อย่างนั้นกูเลยลุกขึ้นเพื่อลุกไปเตรียมเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะโทรหาไอ้เขต
   "ว่าไงครับเฮีย คิดว่าช้ำในตายไปแล้ว หึหึ" ไอ้เด็กเวร  ดูปากมันพูด
   "ทักเพราะมากเลยนะครับมึง" กูพูดประชด  ไอ้เขตหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม
   "มีไรให้เขตสุดหล่อคนนี้รับใช้ครับ" มันว่าอย่างรู้งาน
   "สลิ่มอยู่แถวนั้นรึเปล่า" กูถาม
   "ไม่อ่ะ..เล่นบอลอยู่" มันตอบ
   "เอ่อ.." กูอ้ำอึ้งอย่างใช้ความคิดว่าจะทำยังไงดี  อยากคุยกูก็อยากคุยอยู่หรอกแต่อยากคุยแบบเห็นหน้ามากกว่า  ซึ่งถ้ากูตรงดิ่งไปหามันเลยแต่กูกลับกลัวว่ามันอาจไม่อยากเจอกู
   "คุยเปล่าพี่" ไอ้เขตถามขึ้นเหมือนรู้ใจ
   "อืม.." กูตอบในลำคอไปก่อนความคิดเสียงอีก
   "ไอ้หลิ่ม! สลิ่ม!" กูได้ยินเสียงไอ้เขตตะโกนซะดังทะลุเข้ามา  เสียงรอบข้างตัวมันโหวกเหวกโวยวายคล้ายคนเต็มไปหมด
   "หลิ่มโว้ย โทรศัพท์" ไอ้เขตตะโกนบอกอีกครั้งก่อนที่กูจะได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้
   "ใครวะ" สลิ่มถามเสียงหอบมาเลย
   "ถามเค้าเองดิ" ไอ้เขตพูด  กูรอสายด้วยความตื่นเต้น
   "โหล.." สลิ่มพูด  เสียงยังคงหอบเหนื่อยอยู่  กูเงียบเพราะคิดคำทักทายไม่ออก
   "ฮัลโหล ครับ" มันพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเบาคงเหมือนไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง
   "เอ่อ..กูนะ" กูรีบพูดออกไปก่อนด้วยกลัวว่ามันจะตัดสาย
   "รู้" มันตอบสั้นๆ  รู้..ซะงั้น
   "เอ่อ กู..อยากเจอ" กูบอก  แล้วกูจะพูดตะกุกตะกักทำไม  เหมือนคนไม่เคยคุยกันไปได้  ไม่รู้ด้วยเพราะเขินเรื่องเมื่อเช้าหรือตื่นเต้นที่ได้คุยกับสลิ่มอีกกันแน่
   "............." ปลายสายเงียบไป  กูได้ยินแต่เสียงคนรอบข้าง  เพียงครู่เดียวเสียงคนโหวกเหวกโวยวายจากปลายสายก็เงียบหายไปแล้ว
   "เย็นนี้กูไปรับได้ไหม" กูถามไปเพราะต้องการทดสอบว่าสลิ่มยังอยู่  สลิ่มเงียบไม่ตอบ
   "มึงไม่ตอบ กูถือว่ากูไปได้นะ" กูพูด  มันยังคงเงียบอีก  กูเลยได้แต่เงียบเพราะไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
   "อืม.." กูได้ยินเสียงสลิ่มอืมตอบในลำคอ  อืม..นี่คืออนุญาตแล้วใช่ไหม  แอบไม่แน่ใจ
   "งั้นสี่โมงกูไปรอที่เดิมนะ" กูรีบบอกอย่างดีใจ 
   "เออ" มันตอบห้วนๆ
   "แค่นี้ใช่ไหม"
   "คร้าบ" กูตอบด้วยน้ำเสียงแกมหยอก  แล้วมันก็ตัดสายไปก่อนทันทีไม่ได้ให้กูทำทะลึ่งตึงตังก่อนวางแต่ประการใด  อ๊ากกกกกกกกกก..เยส !! มือถือกูจะแตกหักคามือกูไหมเพราะกูกำมันไว้แน่นด้วยความดีใจเอามากๆ  วันนี้ละ..กูจะเอาหมวกกันน็อกอันใหม่ไปให้มันใช้คู่กับกูด้วย..
- - - - - - - - - -
   "หวัดดีครับเพ่!" ไอ้เขตยกมือไหว้กูด้วยท่าทางกวนตีนมาเลย  มันก้มหัวจนจะติดพื้นอยู่แล้  กูหัวเราะ  ไอ้วิทย์กับไอ้เวที่ยืนอยู่ด้วยมองยิ้มๆ  ส่วนสลิ่มเหรอ..ยืนมองนู่นมองนี่ไม่ยอมมองหน้ากูซะงั้น
   "ไปสิ..ยืนเก๊กอยู่ได้ ห่า" ไอ้เขตหันไปว่าสลิ่ม  สลิ่มปัดหัวตัวเองด้วยอย่างหงุดหงิดเพราะโดนไอ้วิทย์กับไอ้เวนำมือมาตีหัวมันเบาๆ  ด้วยเพราะว่าสลิ่มดูตัวเล็กที่สุดในกลุ่มด้วยละมั้ง..แต่ก็น่ารักดี  สลิ่มหันมามองกูด้วยท่าทางกวนๆ
   "บายพี่ ฝากด้วยนะ" ไอ้เขตโบกมือยิ้มๆ  กูยักคิ้วแล้วเดินออกมา  สลิ่มเดินตามเหมือนไม่อยากเดิน  กูเลยหยุดยืนหันไปมอง
   "หิวไหม" กูถามไปยิ้มไป  อีกฝ่ายเงียบแต่ก็พยักหน้าตอบ
   "งั้นจะกินอะไร" กูถาม  มันยังคงทำท่าเก๊กกวนไม่ยอมมองหน้ากู
   "ที่เดิม" สลิ่มตอบ
   "ที่ไหนล่ะ" กูถามอย่างงงๆ
   "ริมแม่น้ำ" มันบอก  กูชะงัก  ริมแม่น้ำที่เคยพามันไปด้วยความบังเอิญน่ะนะ  ริมแม่น้ำไม่มีอาหารขายมั้งได้ข่าว
   "มันไม่มีกับข้าวขายหรอกนะ" กูพูด
   "กูจะไป" มันพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจน
   "ก็ได้ๆ..งั้นซื้อไปกินแล้วกัน" กูบอกแล้วเดินนำไปอย่างเก้ๆกังๆเพราะมันขัดเขินยังไงชอบกล  กูพาสลิ่มไปซื้ออาหารที่ร้านกับข้าวไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก  กูกับมันสั่งข้าวใส่กล่อง  พอสั่งเสร็จแล้วไอ้ตัวดีก็เดินไปเซเว่นไม่บอกกูสักคำ  กูจึงได้แต่เดินตามไปอย่างเงียบๆ  มันก็เงียบ  กูเองก็เงียบ..เงียบจนไม่เข้าใจว่าจะเงียบอะไรนัก 
   สลิ่มหยิบน้ำเปล่ามาสองขวดแล้วมันก็เดินไปกดน้ำโค้กแก้วบิ๊กกัฟก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับพนักงานอีก
   "เผื่อด้วยนะ" กูบอกเพราะตอนนี้กูอยากกินหมด  พอหลายแฮงค์บ้างแล้วก็เริ่มจะอยากอาหาร  อีกอย่างตั้งแต่ตื่นมาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย  ถ้าอาหารไม่ลงท้องคงได้ขับรถกลับไม่ไหวแน่  สลิ่มพยักหน้าแล้วสั่งเพิ่มอีกสองสามอย่าง  พอกูกับมันซื้อทุกอย่างครบตามใจต้องการแล้วก็ขับรถพาออกนอกชานเมืองกรุงเทพ  วันนี้ทั้งกูและสลิ่มใส่หมวกกันน็อกอันใหม่  เหมาะกับมันดี..แต่กูว่ามันจะใส่แบบไหนก็เหมาะกับมันทั้งนั้นแหละ
   เมื่อขับรถมาถึงที่หมาย  กูกับสลิ่มจงใจเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม  สลิ่มวางถุงอาหารลงบนเก้าอี้พร้อมกับเป้ของมัน  ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงบนพื้นหญ้า  กูเลยต้องนั่งนามไปด้วย  เรานั่งกันเงียบๆ  จัดแจงนำอาหารมาเปิดลงตรงหน้า  สลิ่มสั่งข้าวราดเต้าหู้หมูสับ  ส่วนกูสั่งผัดกระเพราหมูสับพร้อมเพิ่มไข่ดาวแยกมาอีกสองฟอง 
   เราเปิดกล่องอาหารด้วยความเงียบ  กูยื่นกล่องข้าวที่เปิดให้แล้วให้กับสลิ่มพร้อมกับยื่นช้อนให้  สลิ่มรับไป  กูตัดข้าวเข้าปากหนึ่งคำพร้อมเหลือบมองหน้าสลิ่มบ้างเป็นะระยะ  สลิ่มเปิดถุงอาหารที่ซื้อมาจากเซเว่น  กูหัวเราะเล็กน้อยเพราะนึกว่ามันเป็นคนที่กินเก่งดี  อีกฝ่ายกลอกตามามองหน้ากูค้อนๆและเมื่อมันเห็นว่ากูจ้องมันอยู่นานแล้วมันจึงหลบสายตาไป 
   "เป็นไรไม่พูดไม่จา" กูพูดถาม  ที่จริงกูเองก็พูดน้อยเหมือนกัน  ด้วยคงเพราะยังปรับตัวไม่ได้ 
   "ใครเค้าพูดตอนกินข้าวกัน" สลิ่มว่าเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนตักอาหารเข้าปาก
   "ชอบกินเต้าหู้เหรอ" กูถาม
   "ไม่ชอบแล้วจะสั่งทำไม ถามโง่ๆ" มันย้อนพ่วงท้ายด่าให้ด้วย  กูหัวเราะเพราะดีแล้วที่มันต่อปากต่อคำบ้าง
   "กวนตีน" กูด่ากลับสร้างบรรยากาศ 
   "เอ้..อย่าแย่งเซ่ มันมีน้อยเนี้ยเห็นไหม" สลิ่มว่าเสียงหลงเมื่อกูเข้าไปตักเต้าหู้มันด้วยนึกอยาก
   "ขอกินบ้างดิ อยากกินอ่ะ" กูพูด  อย่างที่สลิ่มแย้งนั่นแหละว่าเต้าหู้มีน้อย  มันคงยิ่งดูน้อยมากถ้าสำหรับคนชอบกินด้วยน่ะนะ
   "อันเดียวด้วย" มันว่าเสียงเบา  หน้างอ
   "เออ ไอ้งก" กูว่ามัน
   "ไปบ้านกูนะ จะผัดให้กินยาหัวแม่ง..อีป้านี่ก็เทียบไม่ได้" กูว่า  เพราะกูผัดอร่อยกว่าจริงๆ..ไม่ได้จะคุย  บ้านนี้ด้วยพ่อแม่เลี้ยงมาแบบอาหารชุดใหญ่  ด้วยเป็นลูกผู้ชายหมด  จึงกินเก่งมากๆ  เวลาแม่กับพ่อทำอาหารเขาจะทำเยอะ  ทำใหญ่..โดยถือคติ "เหลือดีกว่าขาด" เลี้ยงให้ลูกทุกคนได้กินอิ่มแบบไม่ต้องแย่งกัน  ดังนั้น  พวกกูจึงติดเป็นนิสัย  เวลาทำอาหารกินกันเองก็จะทำถึงเครื่องหมด  ไม่กลัวเปลืองเงิน
   "เต้าหู้เยอะๆ" มันพูดเสียงเบาเหมือนบอกกูอย่างนั้น
   "อื้อ ให้พุงแตกไปเลย" กูตอบ
   "กินไข่กูเปล่า" กูถามยิ้มๆ  สลิ่มมองไข่ดาวของกูที่มีอยู่สองฟองทันที
   "กิน" มันตอบพร้อมกับทำท่าจะตักไปทันที
   "อ้ะ..กูหมายถึงไข่นี่ต่างหาก" กูแกล้งเมื่อนึกขึ้นได้แล้วชี้ไปที่เป้าตัเอง
   "พ่อมึงตาย! ไอ้สัตว์..จังไร" มันว่ารัวเป็นชุด  หน้าแดงกันเลยทีเดียว  กูนั่งขำจนแทบจะสำลักข้าวแล้ว
   "แม่ง ลามก" มันว่าไม่หยุด
   "อ้ะ..ไข่นี่ๆ กูแค่ล้อเล่น" กูบอกแล้วตักไข่ดาวให้มันไปหนึ่งฟอง  สลิ่มไม่ว่าอะไรอีก  เอาแต่นั่งหน้างออย่างเดียว  หลังจากนั้นกูสองคนนั่งกินไปเงียบๆถึงแม้จะมีแต่กูที่แกล้งสลิ่มบ้างเป็นระยะแต่ไม่นานอาหารก็หมดไป  เรียกได้ว่าหมดเรียบกันเลยทีเดียว  เมื่อกินเสร็จพวกกูก็ช่วยกันเก็บนำขยะทั้งหมดใส่ถุงรวมกันเตรียมนำไปทิ้ง
   "เอาไปทิ้ง" มันสั่ง
   "ไรวะ กินก็กินด้วยกัน" กูบ่นไปงั้น  สลิ่มเงียบมองกูด้วยสายตาอาฆาต
   "คร้าบๆ เอาไปทิ้ง" กูพูดทำน้ำเสียงกวนแล้วลุกขึ้นหยิบถุงขยะเดินนำไปทิ้งที่ถังขยะที่อยู่ไกลจากตรงที่เรานั่งพอสมควร  พอกูเดินกลับมาก็เห็นสลิ่มยังคงนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่เดิม  มันนั่งดูดโค้กสบายใจเฉิบอยู่คนเดียว  ทั้งแก้วใหญ่นั่นมันแดกคนเดียวเลยนะนั่น
   "เขยิบไม" กูถามเมื่อสลิ่มทำท่าเขยิบก้นหนีกู
   "เหอะ..ไม่รู้ตัวเองอีก" มันหันหน้ามาว่าแสยะมุมปากใส่กู
   "ห่า..กูจะไปทำอะไรได้ กลางสวนนี่" กูว่า
   "คิดไรของมึง" มันว่ากลับค้อนๆ
   "เปล่านี่ วันนี้ไม่อยากว่าไร..เพราะกูมีความสุข" กูยิ้มพร้อมกับหันหน้าไปมองแม่น้ำตรงหน้า  สลิ่มเงียบไป
   "เมื่อเช้าใครน้า..มาหากูด้วย" กูพูดขึ้นแซวไปยิ้มไป
   "ใคร" มันว่าขึ้นเสียงห้วนได้อีก
   "ม่าย..รู้" กูเล่นน้ำเสียงตอบกลับ  พอหันไปมองมัน  มันก็ทำหน้าเชิดไปอีกทาง
   "สลิ่ม.." กูเรียก  อีกฝ่ายนั่งนิ่งเงียบเป็นอิฐไปละ
   "หลิม" ก
   "ไรเล่า" มันขานตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
   "มึงคิดยังไงกับกู" กูพูดออกไปตรงๆ  จ้องหน้ามันอย่างต้องการบอกว่ากูกำลังซีเรียส  สลิ่มชะงัก  จ้องตากูนิ่ง  มันเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจู่ๆก็หันหน้าหนีกูไปมองแม่น้ำด้านหน้าแทน
   "ที่จริงกูยังไม่ตั้งใจจะพูดตอนนี้หรอกนะ เพราะกูไม่รู้ว่ามึงพร้อมรึยัง..แต่จากวันนั้น กูคิดว่ามึงคงแน่ใจแล้วว่ากูรู้สึกอย่างที่เคยได้บอกจริงๆ" กูบอก
   "กูไม่รู้ว่ากูต้องพูดยังไงว่ะ..ไม่รู้ด้วยว่าควรสื่อออกไปยังไง แต่กูแค่อยากให้มึงรับรู้ความรู้สึกกูบ้าง แค่นั้น"
   "แต่..กูไม่อยากเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว อีกอย่าง กูก็เจ็บเป็นนะ.." กูพูดอย่างไม่รู้ว่าจะสื่อออกไปยังไง  รู้สึกว่าคำพูดมันจะวกวนกำกวมไปหมด
   "เหมือน กูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมึงเลย..ทั้งที่กูควรจะรู้จักมึงดีกว่าใคร" กูยิ้มน้อยๆอย่างอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้
   "กูน่ะ..ไม่ชอบจริงๆนั่นแหละเวลาที่เห็นใครมาอยู่ใกล้ๆมึง กูไม่ชอบให้ใครมาชอบมึง..แม้กระทั่งมึงไปชอบใครก็ด้วย แล้ว..กูก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่กูกำลังแสดงออกไป มึงจะเบื่อแล้วรำคาญกูรึเปล่า ถ้ามึงไม่รู้กูจะบอกให้รู้ไว้ว่ากูน่ะหลอกตัวเองมาตลอด"
   "แล้ว กูควรจะทำยังไงดีวะ..มึงว่ากูควรจะต้องทำยังไง" กูพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ  ไม่ได้โวยวายอะไรให้เกินกว่าจะเป็น  แค่ถามออกแนวบ่นไปเท่านั้น  สลิ่มยังคงนั่งนิ่ง  กูเห็นมันจับนิ้วของตัวเองเล่นไปมาเหมือนกำลังระบายอะไรอยู่สักอย่าง
   "กูไม่รู้" สลิ่มพูดออกมาเสียงเบามาก
   "กูก็ไม่รู้ว่ากูต้องทำยังไงกับมึงเหมือนกัน" มันหันมามองหน้ากูด้วยสีหน้านิ่งจนกูอ่านอารมณ์ของมันไม่ออก
   "มึงหมายความว่ายังไง กูไม่เข้าใจ" กูพูด  ใจกูเริ่มเต้นแรง  บอกตามตรงเลยว่า..กูกลัวคำพูดจากมัน
   "คือ.." มันทิ้งน้ำเสียงลง  สีหน้าของมันเริ่มลนลานอย่างใช้ความคิด
   "สลิ่ม มึงจะตอบยังไงก็ได้นะ..เอาตามความรู้สึกมึง" กูพูดแทรกขึ้นก่อน  สลิ่มชะงักไป  มันหันกลับมามองหน้ากู  เราต่างจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น  ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เงียบ  ต่างคนต่างคงกำลังใช้ความคิด  ทั้งที่กูพูดบอกมันไปว่าแล้วแต่มันแต่กูกลับอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เบี่ยงเบนมาตกลงกับกู  กูก้มลงเข้าไปใกล้อีกฝ่าย  สลิ่มหลบสายตาหนีไปอีกทาง  กูเอื้อมมือไปจับหน้ามันไว้อย่างเบามือ  สลิ่มไม่ได้หลบหรือห้ามอะไรเพียงแค่ตัวสั่นเท่านั้น  เมื่อเห็นว่าสลิ่มไม่ได้ปฏิเสธ  กูจึงก้มลงไปใกล้มากขึ้นจนปากของเราแตะกันเบาๆ  สลิ่มเพียงหลับตาลง  เพียงแค่นี้กูก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้ว  อีกฝ่ายเผยปากออกช้าๆเมื่อกูกดปากลงจูบมากขึ้นกว่าเดิม  ปากเราสัมผัสกันเพียงริมฝีปากเท่านั้น  ไม่ได้ร้อนแรงหวือหวาอะไร  แต่กูรู้สึกว่ามันสปาร์คสุดๆเพราะกูรู้สึกว่าใจกูเต้นแรง  แถมยังทำตัวไม่ถูก  รู้สึกเก้ๆกังๆไปหมด  พอกูเผยปากออกช้าๆ  สลิ่มก็ลืมตาขึ้น  ตอนนี้หน้ามันแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
   "หึ.." กูยิ้มอย่างพอใจ  สลิ่มไวกว่า  มันผลักกูออกอย่างแรงทันที  กูไม่ได้ว่ามันแต่กลับนั่งยิ้มมอง  มือลูบริมฝีปากตัวเอง  ยังรับรู้ได้ถึงปากนิ่มๆของสลิ่มอยู่เลย  ปากแม่งโคตรนิ่มได้อีก  สลิ่มนั่งหน้าแดงไม่พูดอะไรเพราะเล่นก้มหน้างุดอย่างเดียวจนคอแทบจะหักอยู่แล้ว
   "รักนะ" กูพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ  สลิ่มหันมามองหน้ากูทันทีก่อนจะหันหน้าหนีไป  กูรีบเข้าไปจับมือสลิ่มไว้
   "กูรักมึง" กูพูดย้ำ
   "มึงล่ะ ยังไม่ตอบกูเลย" กูถามไปอย่างนั้นเอง  รู้อยู่หรอกว่ามันเร็วไปแต่ก็อยากเซ้าซี้ไม่ได้อยู่ดี  สลิ่มไม่ได้ว่าอะไรและก็ไม่ได้สะบัดมือออกอย่างเคยด้วย
   "รักกูบ้างไหม" กูถาม  สลิ่มหันมามองหน้ากู  ดวงตามันเศร้าแปลกๆ
   "เราเพิ่งรู้จักกันเองนะ" มันพูดออกมาทำเอากูแทบชะงัก  ส่วนหนึ่งของใจนึกอยู่แล้วว่าสลิ่มต้องพูดอย่างนี้แต่ก็หลอกตัวเองมาตลอดว่าอาจจะไม่ก็ได้  เพราะคิดว่าอย่างไรแล้ว  อดีตอาจจะช่วยกูได้บ้าง
   "แต่เรา..รู้จักกันมานานแล้วนะสลิ่ม" กูบอกอย่างร้อนรน
   "นั่นมันก็นานมากแล้ว" มันยิ้มตอบให้เห็นบางๆ
   "อีกอย่าง ไม่ใช่แค่มึง..ที่ไม่รู้จักกู แต่กู..ก็ไม่รู้เกี่ยวกับมึงด้วยเหมือนกัน" มันบอก  กูได้แต่เงียบอย่างเถียงไม่ออก  เราต่างคนต่างเงียบอยู่พักใหญ่ทั้งที่กูยังไม่ยอมปล่อยมือของมันออก
   "เราคบกันได้ไหม" กูถามขึ้นเพราะถ้าไม่ถาม  สลิ่มก็คงจะนั่งนิ่งไม่ยอมตอบเป็นแน่  มันส่ายหัวแทนคำตอบ
   "ทำไมล่ะ" กูถามอย่างร้อนรน
   "กูไม่พร้อม" มันตอบ
   "แล้วเมื่อไหร่.."
   "ไม่รู้" สลิ่มว่า
   "แล้วตอนนี้สำหรับมึงกูเป็นอะไร เป็นแค่กูไปวันๆแค่นั้นเหรอ" กูถามมันอย่างตัดพ้อ  สลิ่มหน้าหงอยไปเหมือนไม่กล้าตอบกูอีก  แต่การที่มันไม่ปฏิเสธให้กูเจ็บช้ำใจก็คงเป็นเรื่องดีละมั้ง  ถ้าจะคิดในแง่ดีน่ะนะ
   "จะให้กูจีบไปเรื่อยๆ ปลายทางไม่มีหวังไปอย่างนี้อีกนานไหมวะ..เฮ้อ" กูถอนหายใจแรง
   "ไม่อยากจีบก็ไม่ต้องจีบดิ ใครบังคับมึงล่ะ" มันว่าเสียงแข็งพร้อมกับชักมือกลับทันควัน
   "หึ งอนที่กูจะไม่จีบต่อรึเปล่าเนี่ย" กูแกล้งหยอก
   "ใครจะไปคิด" มันว่าพร้อมกับผลักหน้ากูอย่างแรง  กูยิ้มออกมาแล้วก็ต้องตัดใจที่จะเค้นเอาคำตอบภายในวันนี้
   "จีบต่อก็ได้วะ..ไหนๆก็ไหนๆละ" กูพูดขึ้นลอยๆเสียงค่อนข้างดัง  สลิ่มนิ่งไม่ได้ว่าอะไร
   "ดีใจอ่ะดิ" กูแซวมันแต่กูกลับรู้สึกเขินเองพิลึก  สลิ่มหันมาค้อนอีก
   "แต่..อย่าให้กูรอนานนักนะ อีกอย่าง..อย่าให้กูเห็นว่ามึงไปเกาะแกะกับใครบ่อยนัก ผู้หญิงกูไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าผู้ชาย..อย่ามีเข้ามาแล้วกัน ความอดทนกูต่ำน่ะ" กูบอกด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
   "แล้วมึงจะทำมะ" สลิ่มทำเสียงท้าทาย
   "กูก็จะบอกมันว่า นี่เมียผมครับ..ห้ามยุ่ง" กูยักคิ้วพร้อมกับหัวเราะ
   "ใครเมียมึงหา..ไอ้บ้า" มันว่าพร้อมกับนำสองมือมาจีบคอกูส่ายไปมา  กูได้แต่หัวเราะก่อนเข้าไปจับเอวมันไว้  สลิ่มสะดุ้งทันทีที่รู้ตัวว่ากูแต๊ะอั๋งเข้าให้แล้ว  มันปล่อยมือออกจากคอกูทันทีแล้วผลักกูอย่างแรง
   "อย่าให้ใครมาจับแบบนี้ด้วย เข้าใจไหม" กูพูดแล้วส่งสายตาจริงจังไปให้
   "ใครเค้าจะโรคจิตแบบมึง..ไอ้กาม!" มันกระแทกเสียงว่า  ปัดมือกูออกแล้วลุกขึ้น  กูคิดว่ามันจะหมดฤทธิ์แล้ว  แต่พอมันยืนได้มันก็ก้มลงมาหากูที่นั่งอยู่พร้อมกับออกแรงผลักกูจนหน้าหงายเลยทีเดียว  แทนที่กูจะโกรธ  กูกลับหัวเราะร่วน  ฮาว่ะ..ท่าทางของมันน่ารักดี  มันจะรู้ตัวบ้างไหมละนั่น  สลิ่มยืนหน้างอหน้าแดง  กูยิ้มมอง  แค่นี้ก็พอแล้ว  ถึงตอนนี้กูกับมันยังไม่ได้เป็นแฟนกัน  ถึงแม้ว่ามันจะไม่ยอมรับกูแต่แค่ปฏิกิริยาที่มันมีต่อกูแบบนี้  สายตาที่มันยังเป็นห่วงกูบ้าง..แค่นี้ก็พอแล้ว  เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้กูได้เห็นว่า  สิ่งที่กูได้ทำไปก็ไม่ได้สูญเปล่าเสมอไป  กำไรก็คงเป็นการที่กูได้แตะต้องตัวเวลาที่ทำทะลึ่งตึงตังกับมันละมั้ง  ดังนั้น..กูก็จะรอมันต่อไป  รอจนกว่ามันจะยอมรับ  ชีวิตกูคงได้อยู่แบบมีความหวังขึ้นมาบ้างหลังจากที่เรื่อยเปื่อยมานานหลายปี  กูจะรอ..คงไม่เสียหายอะไร  เพราะยังไง..กูก็รอมันมาได้จนถึงทุกวันนี้

............>>>><<<<............