หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pukpra]

ค๊อดชอบเปียเลย ยกนิ้วห้ายยยยยยยย

[lune]

  ให้ทุกคน
  โหด มันส์ ฮา  มาก 

[l3iZal2l2e]

มันส์ ๆๆ ชอบ ๆๆ ๆ
ถ้าไม่มีเปีย อิพี่เมตรมันจะทำไรได้เนี่ย
กร๊ากกกกกกกก

อยากเห็นสลิ่มหึงโหดมั่ง กร๊ากกกกกกกก
ไม่มีตบ มีแต่เตะกะต่อย เอิ้กๆๆ ๆ
 

[ordkrub]

เมตรต้องระวังตัวแล้วอะ
ทัวร์รมณ์รุนแรงซะขนาด

[speedboy]

โห ไอ้เมตรอะไรเยอะแยะเนี่ยคร้าบ  อิอิ

โดนซะสมน้ำหน้ามั่วนัก  อิอิ

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

แต่ละคน

แร็งงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เปียเหมือนองครักษ์พิทักรักแท้ไรแบบนี้เปล่า ได้ใจไปเลยเปียงานนี้

ว่าแต่น้องหลิ่มของเรานิ่งได้อีก


แต่ที่แน่ๆบี้เจ๋งกว่า มาต่อให้อ่ะ

คืนนี้อีกสักตอนดิเจ๊

เผื่อสลิ่มจะจัดการเฮียเมตรบ้าง

[NATYU]

ทัวร์ นี่มันน่าให้โดนสลิ่มถีบสั่งสอนจริงๆ
ราวีไม่เลิกเลยนะ เมตรไม่น่าใจเย็นกับมันเลยอ่ะ
เปียน่าจะเอามันให้แรงๆ ให้หน้าเยินจนดูไม่ได้ไปเลยนะ  5555

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[~l3aml3ery~]

นู๋ทัวร์ ทำไมนู่แรงอย่างนี้ละลูก
ทำพ่อพระเอกชั้นช้ำหมดเลย

+1ในความแรง

[P★RiTŸ]

อึบ อึบ อึบ  
ดันตรูดเจ๊เบบี๋
หนักนะเนี้ย อย่างว่าอ่ะแหละ ตรูดใหญ่ดันยาก  

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ดันมะดันดอง

ดัน ดัน ดันแล้วก็ดัน

เจ๊มาต่ออีกนะคืนนี้

เค้าจะรออ่ะ

[mantdash]

เบบี้ตามรีเควสด้วยอ่า ดีใจจัง

สลิ่มงอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมันเข้าไปเลย

นิสัยแบบอิพี่เมตรนี่มันน่าแกล้งซะให้เข็ดจริงๆ 555555

[knightto]

โหย ย  .. ..แล้วแบบนี้ สลิ่ม จะใจอ่อนมั้ยเนี้ย ยย ย

ฉากนี้เอาซะ  สลิ่มถึงกับค้าง   5 5  5+




เบบี้ รีบๆมาต่อน๊า. . . . 
เป็นกำลังใจให้เบบี้     

[kannooh]

ตอนนี้อิพี่เมตรยับเยินมากกกกกกกก

น้องสลิ่มราดทิงเจอร์ให้ด้วยนะ

[ClioNe]

ดีนะน้องสลิ่มไม่โดนลูกหลงไปด้วย..ไม่งั้นอิพี่เมตร..
ไม่จัดการให้เด็ดขาดแล้วจะให้น้องเค้าไว้ใจได้ไงล่ะเฟ้ยยยยย..
คนเชียร์ล่ะเหนื่อยจริง ๆ .. 

[0nePiece]

สลิ่มนิ่งๆๆแบบนี้ ท่าทางน่ากลัว

เหมือนคลื่นลมสงบ ก่อนพายุลูกใหญ่จะมาป่าวหว่า

[Safina_safe]

เรื่องต้องเครียร์อีกเยอะ

[yellowriver]

หมั่นไส้อิพี่เมตร มีชายตบแย่งกันซะอย่างเง้
แอบอยากให้สลิ่มหึงมั่งงิ~ขอยาวๆ อีกตอนนนน

[ToeyTato]

อืมมมม นี่ถ้าอีทัวร์มันโดดใส่สลิ่มนะ มันคงตายคาตีนสลิ่มแน่ๆอ่ะ จิงๆเมตรไม่น่าจะบอกเลยว่าสลิ่มเป็นมวยย อยากเห็นจิงๆว่ามันจะสภาพเป็นงัย กร๊ากกก สะใจตรูแน่ๆ
จากเท่าที่อ่านมา ชอบเปียอ่ะ ตัวแม่จิงๆ 555+ มันต้องอย่างนี้ จิงๆเบบี้น่าจะเอามาให้ครบองค์เลยนะ
มันส์แน่ๆอ่ะ ทีนี้เมตรจะได้เคลียร์กะสลิ่มทั้งคืนเลย กร๊ากกก แอบแฝงตลอดตรู หุหุ

[BeeRY]

ของเปียเค้าดีจริงแฮะ...แต่ทัวร์จะยอมเลิกรามั้ยนี่...
แก้ตัว เอ๊ย อธิบายให้สลิ่มเข้าใจดีๆนะพี่เมตร หึหึ
ขอบคุณเบบี้ที่มาต่อค่า รออ่านตอนต่อไปเน่ิอ

[morrian]

หลิ่มดูแลทำแผลให้พี่เมตรหน่อยนะ

คงจะมีไม่ใช่น้อยเหมือนกัน 

[amito]

พี่เมตรเ้อ้ย ช้างสารชนกัน หญ้าแพรกแหลกราญ  คืนนี้เคลียร์กับสลิ่มยาวแน่

[Ugly Ducky]

สมน้ำา ทัวร์ นะ ... ระรานคนอื่ดีนัก
งานนี้ เปีย ได้ใจไปเต็มๆ โดนใจไปจังๆ อะดิ .. หึหึ

[hikikomori]

อ่าว  ได้เจอแต่ฟ้อนเล็บของเปีย  ไม่ลองเจอมวยไทยของหลิ่มดูหน่อยเหรอจ้ะ 55

มันส์มากตอนนี้  ปะทะตัวแม่เลยจริงๆ   

[เบบี้]

   ตอนที่ 33  เหมือนหมา



   "รอด้วยๆ" กูรีบร้องบอกเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าตึกหอของสลิ่ม  พอถึงปุ๊บมันก็เปิดประตูลงจากรถไปทันทีไม่รอให้กูได้พูดอธิบายอะไรเลย  กูรีบล็อกรถแล้ววิ่งตามมันไป  ดีนะที่กูมาทันโดยที่ประตูหอมันไม่ปิดล็อกเสียก่อน  ตอนนี้ทั้งกูและมันจึงยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์แล้ว
   "ตามมาทำไม" มันหันมาว่าอย่างหงุดหงิด
   "ขึ้นไปส่ง" กูตอบ
   "ไม่ต้อง" มันบอกเสียงแข็ง
   "สลิ่ม" กูเรียกแล้วเข้าไปจับมือมันไว้  อีกฝ่ายหันหน้าหนี

   ติ้ง ! ....เสียงลิฟต์เปิดช่วยชีวิต  พอเห็นอย่างนั้นกูก็ลากสลิ่มให้เดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยกันแบบไม่รีรออะไร
   "มึงจะบ้ารึไง" มันโวยวายพร้อมกับสะบัดแขนออก
   "กูกับมึงยังไม่ได้คุยกันเลยนะ" กูพูด
   "ต้องคุยอะไร" มันย้อน
   "ก็คุยเรื่องนั้นไง" กูบอก
   "ฮึ..ไม่จำเป็น" มันแสยะหัวเราะ
   "จำเป็น" กูย้ำกลับ  พอดีกับที่มาถึงชั้นห้า  กูรีบเดินออกมาพร้อมกับลากสลิ่มออกมาด้วย
   "ไม่ต้องเสือกเข้ามาเลยนะ" สลิ่มพูดขู่ก่อนเมื่อเดินมาถึงหน้าประตู  มือมันกำกุญแจห้องไว้และยังคงไม่ยอมเปิด  กูยืนนิ่ง  มันเองก็จ้องกูเขม็ง
   "ปล่อย" สลิ่มว่าพร้อมกับสะบัดมืออกไปแต่กูดึงมาจับไว้อย่างเดิม
   "ปล่อยสิโว้ย" มันโวยพูดขึ้นเสียงเริ่มดังพร้อมกับสะบัดออกอีกครั้ง  ครั้งนี้แรงกว่าครั้งก่อน  มือมันอีกข้างที่ว่างอยู่ผลักเข้ามาที่ตัวกูจนกูเซไปตามแรง
   "ง่วงแล้ว ขับรถไม่ไหว" กูพูดหน้ามู่ทู่ 
   "แล้วเกี่ยวไรกับกูไม่ทราบ" มันย้อน  คิ้วนี่ผูกกันเป็นปมเลย
   "สลิ่ม" กูดันตัวมันจนอีกฝ่ายเดินเข้าไปติดกับประตูห้อง  มันตกใจตาเบิกโต
   "เอาแบบหน้าด้านๆเลยแล้วกันนะ" กูพูดแกมหัวเราะ
   "จะเข้าอ่ะ" กูบอกยิ้มๆ
   "และถ้ามึงไม่ให้กูเข้า กูก็ไม่รับประกันหรอกนะว่ามึงจะยืนอยู่เฉยๆอย่างนี้ได้อีกนานรึเปล่า" กูพูดพร้อมกับนำมือไปลูบแก้มมันเบาๆ
   "ไอ้บ้า" มันว่าแล้วปัดมือกูออก  กูได้แต่อมยิ้ม  สลิ่มจ้องตากูกลับ  สายตาบอกอารมณ์ครุกรุ่นมากๆ  เป็นสายตาที่แบบว่า  แบบว่า..กูไม่ควรจ้องตอบให้นานกว่านี้น่ะนะ
   "ไม่เข้าก็ได้" กูพูดเสียงเบาแล้วหลบสายตาที่เอาเรื่องของมัน
   "ถ้ามึงไม่อยากให้กูเข้ามากขนาดนั้น กูไม่เข้าก็ได้" กูพูดเสียงหงอย  แหม..ช่างเป็นคนที่มีทักษะในการแสดงละครได้อย่างล้ำเลิศยิ่งนัก  แต่จะเป็นผลรึเปล่าก็ไม่รู้เพราะสลิ่มยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ
   "กลับนะ" กูพูดเสียงเศร้ากว่าเดิมแล้วทำท่าจะเดินออกมา
   "ฝันดีละกัน" กูหันตัวกลับไปบอก  มันยังคงยืนนิ่งไม่มองหน้ากู  เอาไงละทีนี้..อุตส่าห์ลาแต่ก็ยังไม่อยากกลับ
   "พรุ่งนี้เช้าคงไม่มารับนะ" กูพูดออกไปอย่างต้องการลองใจด้วยหลุดปากไป  คิดว่าถ้าพูดออกไปแบบนี้สลิ่มอาจจะตอบโต้อะไรกลับมาบ้างเพื่อที่กูจะได้มีช่องทางแกล้งมันต่อ  ผลที่ได้รับในตอนนี้คือสลิ่มที่ยืนก้มหน้าจนกูทำตัวไม่ถูกเพราะอ่านอาการของมันไม่ออก  มันเงียบเกินไป  อีกฝ่ายหันกลับไปแล้วไขกุญแจไม่พูดไม่จา
   "สลิ่ม" กูเรียกแล้วเดินกลับเข้าไปหาอีกครั้งแต่ช้าไปเพราะมันได้เข้าไปอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว  มันเห็นว่ากูเดินกลับมา  สลิ่มเลยรีบจะปิดประตูแต่กูดันเอาไว้ก่อน  เราสองคนจึงดันกันไปดันกันมาสู้กันอยู่อย่างนั้น

   ปัง ! ....เสียงประตูปิดลงอย่างแรง  ไม่ใช่ว่ากูสู้สลิ่มไม่ไหวแต่เห็นมันออกแรงดันแรงขึ้น  กูกลัวว่าถ้ากูผลักกลับไปเต็มแรงแล้วมันจะกระเด็นนะสิ  กูกลัวมันเจ็บอ่ะ
   "สลิ่ม" กูส่งเสียงเรียกอยู่ด้านนอก
   "เปิดเหอะนะ เมื่อกี้ล้อเล่นเฉยๆ" กูพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
   "สลิ่ม..." กูเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา  มันเงียบมากจนใจกูรู้สึกไม่ดี
   "หลิ่ม เปิดเหอะนะ..ขอโทษ" กูบอกไปเพราะกลับออกแรงเกาะเบาๆด้วยกลัวว่าจะรบกวนห้องอื่นๆ
   "กูไม่กลับหรอกนะ จนกว่ามึงจะเปิดประตูให้" กูพูด  ภายในยังคงเงียบ  กูไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย  เห็นอย่างนั้นกูเลยยอมหุบปากแล้วยืนเงียบอยู่อย่างนั้น  ใจกูเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาที่ดันทำอะไรไม่คิด  เรื่องเก่ายังไม่ทันเข้าใจกันดี  ก็มีเรื่องใหม่มาให้ปวดหัวอีกแล้ว 
   กูยืนรออยู่หน้าประตูนานมาก  น่าจะผ่านไปเกือบสิบห้านาทีจนกูเริ่มเมื่อย  เลยนั่งลงที่หน้าประตูอย่างไม่แคร์อะไรเพราะปกติกูก็ไม่ค่อยแคร์อะไรอยู่แล้ว  ดังนั้นการนั่งพื้นในที่สาธารณะอย่างนี้กูจึงไม่คิดอะไร  จิ๊บจ๋อยมาก
   ภายในตัวหอนี้ค่อนข้างเงียบมาก  กูมองไปรอบๆเจอแต่ความว่างเปล่า  ถ้าเป็นหออื่นปกติจะส่งเสียงดังรบกวนแต่หอสลิ่มมากี่ครั้งๆก็ยังเงียบเหมือนทุกครั้ง  พอนั่งไปนานๆก็รู้สึกว่าหน้ากูเริ่มระบม  มันเจ็บด้วยที่โดนทัวร์ตบและต่อย 
   "ห่า.." กูสบถเมื่อจับไปที่หอด้วยรู้สึกเจ็บๆ  ก็รู้เลยว่าคงโดนฝีมือจากเล็บของทัวร์เป็นแน่  กูนั่งอยู่อย่างนั้นจากสิบห้านาทีเป็นครึ่งชั่วโมง  จากครึ่งชั่วโมงเป็นหนึ่งชั่วโมง  จากหนึ่งชั่วโมงกลายเป็นหนึ่งชั่วโมงครึ่ง  กูนำหูแนบกับประตูห้องก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรในนั้น  เงียบมากไม่มีแม้แต่เสียงโทรทัศน์

   ก๊อก  ๆ ๆ ....กูเคาะประตูห้องทั้งที่นั่งอยู่ที่พื้นอย่างนั้น
   "สลิ่ม" กูเรียกเบาๆเพราะรู้สึกเริ่มเมื่อยก้นแล้ว  ถ้ามันยังไม่ตอบอีกกูกะว่ากูจะนอนมันที่หน้าห้องมันนี่ละ  ซึ่งถ้าถามว่ากูแคร์ไหม  กูก็ไม่แคร์อีกนั่นแหละเพราะว่าพื้นสะอาดมาก  รองเท้าก็ไม่มีใครถอดทิ้งไว้หน้าห้องดังนั้นไม่ต้องปัดเลย  พื้นที่นี้กูขอ  เมื่อยจะตายห่าแล้ว
   สองชั่วโมงผ่านไป  นึกไปนึกมาสภาพตอนนี้กูคงไม่ต่างจากหมาที่นอนเฝ้าเจ้าของอยู่หน้าบ้าน  กูเริ่มเข้าใจอารมณ์ของหมานิดๆว่าทำไมเวลาที่มันเห็นเจ้าของมันถึงได้ดีใจระริกระรี้จนน่าถีบนัก  ตอนนี้ถ้าสลิ่มเปิดประตูมา  กูเองก็คงไม่ต่างจากพวกมันนักหรอก

   แกรก~
   "สลิ่ม" กูสะดุ้งเมื่อจู่ๆประตูก็เปิดออกไม่ทันได้ตั้งตัว  กูยิ้มแล้วรีบลุกขึ้นอย่างว่องไว
   "มึงเป็นบ้ารึไง" มันดุเสียงเบา
   "อืม" กูยิ้มกว้างตอบ  ดีใจฉิบหาย  สลิ่มนิ่ง  มันกลอกสายตาไปมา  กูมองสำรวจมันก็พบว่ามันอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว  มันใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวสีขาว  ผิวมันก็ขาวด้วย  ขาวไปหมดทั้งตัวเลย  ก่อนที่จะสำรวจไปมากกว่านี้กูก็ต้องบังคับให้ตัวเองหยุดหื่นซะก่อนที่สลิ่มจะจับได้
   "กูอธิบายทั้งหมดได้นะ" กูบอกตรงประเด็น  สลิ่มไม่ว่าอะไร
   "เพื่ออะไร.." มันพูดออกมา
   "ไม่รู้ แต่..แต่กูอยากให้มึงรู้ แค่มึงรู้แค่นั้นเอง" กูรีบพูด  สลิ่มไม่พูดตอบอีก  ความเงียบครอบงำเราสองคนอีกครั้ง  ยิ่งเป็นตอนกลางคืนอย่างนี้ยิ่งเงียบเข้าไปกันใหญ่  หลายครั้งไม่เข้าใจว่ามันจะเงียบเอาโล่รึไงกัน
   เยส !!! กูแทบจะโฮ่ร้องออกมาเมื่อสลิ่มเบี่ยงตัวเองเหมือนอนุญาตให้กูเข้าไปในห้องได้  แม่ง..กระดี๊กระด๊า  กระดี๊กระด๊า..กร๊าก  กูได้แต่ยิ้มแต่ในใจแม่งแทบจะระเบิดอยู่แล้วแต่ต้องรักษาอาการเอาไว้  กูรีบเดินเข้าไปแล้วปิดประตูห้องให้  หันไปอีกทีสลิ่มก็ยืนอยู่กลางห้องแล้ว
   "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ" มันพูดขึ้นเมื่อกูทำท่าจะถอดรองเท้าเดินเข้าไป  กูชะงักหยุดตามที่สั่ง
   "พูดมา" มันสั่งหน้านิ่งอีก 
   "พูดไม่ออกอ่ะ มึงอย่าจ้องอย่างนั้นสิวะ" กูพูดทำหน้าอ้อนๆใส่  สลิ่มยืนกอดอกหน้าเคร่งเครียดไม่มีผ่อนคลายเลย
   "มึงก็พูดมาสิ จะได้รีบๆกลับ" มันบ่นอย่างอารมณ์เสีย
   "ไม่..ยังไม่อยากกลับ" กูบอกอย่างหน้าด้านแล้วถอดรองเท้าและถุงเท้าออกแม่งเลย  ไม่กลับอ่ะ..ใครจะทำไม
   "เอ๊ะ ทำไรอ่ะ" สลิ่มร้อง  สีหน้าเหรอหราทำตัวไม่ถูก  กูเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ
   "ล้างตีนครับผม" กูยิ้มตอบ  สลิ่มเดินตามมาดู  พอกูล้างเท้าเสร็จก็เดินออกมากูจับหัวเข็มขัดของตัวเองออก  สลิ่มยืนมองอ้าปากค้างเหมือนเหลือเชื่อกับการกระทำของกู  หลังจากนั้นกูเลยถอดกางเกงยีนออกเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวแม่งเลย  ไล่ยังไงก็ไม่กลับอะตอนนี้
   "ไอ้.." สลิ่มอ้าปากจะด่าแต่เหมือนด่าไม่ออก  มันเดินเข้ามาหากู
   "อ้ะๆ" กูยิ้มแกล้งพร้อมกับนำมือล็อกเท้าสลิ่มที่ทำท่าจะเข้ามาถีบกูไว้ได้ก่อน  มันค้างอยู่อย่างนั้น  กูยักคิ้วให้มันอย่างกวนๆ
   "ยังเร็วไปสิบปีครับ" กูพูด  สลิ่มแทบยืนไม่อยู่เพราะกูจับเพียงตรงข้อเท้ามันเท่านั้น  ถ้าเป็นคนอื่นคงล้มไปแล้ว  แต่สลิ่มยังคงยืนอยู่ได้โดยไม่ได้เกาะตัวกูไว้เลย
   "ปล่อยสิวะ" มันพูดพร้อมกับพยายามดึงขาตัวเองกลับไปแต่กูกำไว้แน่นก่อนออกแรงดึงขามันมากอดไว้อย่างแรง  เมื่อดึงขาเข้ามาแล้วเลยทำให้ตัวสลิ่มกับตัวกูใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิม  สลิ่มพยายามเขย่งเท้าอีกข้างไว้อย่างมีเทคนิค  กูเริ่มแน่ใจแล้วว่าศิลปะการต่อสู้ที่มันเรียนมามันคงตั้งใจฝึกซ้อมมาอย่างดี  เพราะไม่อย่างนั้นมันต้องเข้ามาเกาะตัวกูเป็นฐานไม่ให้ล้มไปแล้ว
   "ไอ้เชี้ย" สลิ่มด่าทันทีที่กูกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ทั้งที่ล็อกขามันอยู่แล้วเข้าไปกอดเอวมันเข้ามาแนบตัว  จากที่เคยจับข้อเท้าตอนนี้จึงกลายเป็นจับอยู่ตรงต้นขามันแทน  สลิ่มที่ทรงตัวเองอยู่เมื่อกี้ตอนนี้กลับกลายเป็นต้องเข้ามาเกาะกูไว้แล้วเพราะว่ามันใกล้เกินไปจึงทำให้เสียหลักง่ายกว่าเดิม
   "หึ.." กูยิ้มให้  สลิ่มหน้าแดงหันหน้าหนีไป  พออีกฝ่ายได้ยินเสียงหัวเราะมันก็เปลี่ยนที่เกาะกูอยู่เป็นผลักกูแทนแต่กูหาเป็นอะไรไม่  เพราะว่ายืนทรงตัวอยู่ตั้งสามขา  ถ้าจะเป็นอะไรก็เป็นไปด้วยกันนี่แหละ
   "มึงจะจับอีกนานไหม" สลิ่มว่า  มันคงหมายถึงต้นขามันละมัง
   "ปล่อยมึง มึงก็สู้กูอ่ะดิ..อย่านึกว่ากูรู้ไม่ทันนะ" กูว่าอย่างรู้แกว  สลิ่มนิ่งไป  มันกัดฟันแน่นเหมือนข่มอารมณ์
   "เจ็บหน้าด้วยเนี้ย ไม่คิดจะดูกูหน่อยรึไง..ใจดำชะมัด" กูพูดอย่างตัดพ้อ
   "มึงก็ไปให้เมียมึงดูสิ เกี่ยวเหี้ยไรกับกูล่ะ" มันว่าแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง
   "ห่า..ไม่ได้ยุ่งกันแล้วเว้ย เลิกกันเป็นชาติแล้ว" กูรีบปฏิเสธ  เมื่อกี้ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
   "ฮึ..นี่ขนาดเลิกเป็นชาตินะ" สลิ่มว่าแสยะ
   "มึงอย่าพูดอย่างนี้ดิวะ กูไม่ได้ยุ่งกับมันแล้วจริงๆ..ไม่ได้รักมันด้วยทัวร์อ่ะ ส่วนเปียกูก็เลิกตั้งแต่เจอกับมึงแล้ซ" กูบอกเรื่องจริง  ถึงแม้ว่ากูจะไปมีอะไรกับเปียหลังจากได้รู้จักกับสลิ่มอีกก็เถอะ  แต่ก็นะ..มันก็ต้องมีการโกหกเพื่อเอาตัวรอดกันบ้าง  มนุษย์ก็อย่างนี้ละ
   "..........." สลิ่มเงียบไป
   "ทัวร์มันเป็นคนแบบนี้แหละ..คนที่กูเคยคบด้วยมันก็เล่นเค้าไปหมด แล้วมันก็ไม่ถูกกับเปียอยู่แล้ว..กูไม่ได้สนใจมันเลยนะ กูพยายามหลบมันตลอด..แต่ไม่เลิกยุ่งกับกูเอง" กูพูดอธิบาย
   "น่ายุ่งตายห่าล่ะ" สลิ่มว่าปากขมุบขมิบ
   "ส่วนเปียก็มีแฟนอยู่แล้ว กูกับเปียก็แค่..เอ่อ แค่เรื่องบนเตียง เป็นเพื่อนที่เข้าใจกัน แล้วก็ เอ่อ..นั่นแหละเข้าใจกัน ปรึกษาหารือกันได้ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เลย" กูอธิบายไม่ค่อยเต็มประโยคเท่าไหร่  พอนึกไปนึกมาแล้วกลับพูดแก้ตัวไม่ออกด้วยเพราะมีความผิดเยอะไป
   "ฟังดูแล้ว คนที่ผิดคือมึงไม่ใช่รึไง" สลิ่มย้อนซะกูเกือบจุก  กูหุบปากเงียบอย่างเถียงไม่ออก  ต่างฝ่ายต่างเงียบลงเลยทำให้ค้างอยู่กันท่านี้นานพอควร  จนสลิ่มคงคิดอะไรได้  มันหันมาแล้วพยายามผลักกูให้ปล่อยมันออก
   "อย่าผลักดิ ล้มไม่รู้นะ" กูขู่  เพราะไม่แค่ผลักธรรมดาแต่มันดิ้นอีกด้วย
   "กูเมื่อย" มันว่าอย่างหงุดหงิด 
   "ฟังให้จบก่อน เดี๋ยวปล่อยแล้ว..กูเลิกกับทุกคนหมดแล้ว" กูพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังแต่สลิ่มก็ยังไม่ยอมมองตากูอยู่ดี
   "กูจะไม่ยุ่งกับใครอีก เพราะมึงเลย..นะ" กูรีบบอก  สลิ่มหันมามองหน้ากูหน่อยๆ
   "กูบอกแล้วว่ากูรักมึง จะให้กูไปรักใครได้อีก เกิดมากูยังไม่เคยเป็นแบบนี้เลย..เชื่อกูเหอะ" กูพูดหน้าเครียด
   "สลิ่ม" กูเรียกอีกฝ่ายที่ไม่ยอมมองหน้ากูอีกแล้ว
   "ไร" มันตอบเสียงห้วน
   "เชื่อกูไหม" กูถามพร้อมกับนำมือไปประคองหน้ามันให้หันมามองกู
   "ไม่รู้..ไม่เชื่อ" มันปัดไม่ยอมสบตา
   "มองกูสิ" กูพูด  สลิ่มหันมามองกูหน่อยๆแต่ก็ไม่ยอมสบตามากนัก  แต่สังเกตได้ว่าแก้มมันแดงนิดๆ
   "เชื่อกูได้ไหม"
   "คนอย่างมึงเชื่อถือได้ด้วยรึไง" มันย้อนเสียงเบา
   "เชื่อเหอะนะ ขอร้อง" กูอ้อนวอน
   "ไม่ต้องจับได้ไหมเล่า" มันว่าหน้างอแล้วปัดมือกูออกจากแก้มมัน
   "ก็เชื่อได้ไหมล่ะ" กูยังคงถามประโยคเดิม
   "เออๆ" มันตอบส่งๆ  แม้จะเป็นการตอบส่งๆแต่กูก็อดยิ้มไม่ได้
   "ปล่อยได้ยัง" มันว่าพร้อมกับพยายามจะดิ้นอีกครั้ง

   ฟอดดดดดด~ ....ไม่ทันได้ปล่อยตัว  กูก็ขอเอาคืนโดยการก้มลงหอมแก้มสลิ่มอย่างแรง
   "ไอ้.." อีกฝ่านอ้าปากเหวอ
   "อื้อ!" กูก้มลงไปจูบโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นอีกฝ่ายเผยปากออก  ไม่ได้มีการคิดถึงผลที่ตามมาแต่อย่างใด  ได้สติอีกทีกูก็จูบกับมันไปแล้ว  สลิ่มเริ่มดิ้นแรงมากขึ้นคงแต่ก็ฝืนกูไม่ได้คงเพราะกลัวว่าตัวเองจะล้มไป  กูเลื่อนมือที่จับสลิ่มมาประคองหน้ามันไว้
   "ปล่อย.." สลิ่มว่าหน้าแดง  ปากก็แดงเมื่อกูเผยปากออกเพื่อให้สลิ่มได้พักหายใจ  แต่กูหูอื้อไปหมดแล้ว  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีเขินกูอย่างนั้นกูก็ก้มลงจูบต่อไม่ฟังเสียงท้วง  กูจับมันจูบอยู่นานจนมันเริ่มโอนอ่อนตามน้ำ   มือสลิ่มจากที่พยายามดันตัวกูนั้นก็กลายเป็นกำเสื้อกูไว้แน่น
   "อื้ออ..ปล่อยนะ" มันร้องขึ้นอีกครั้งทั้งที่กูคิดว่ามันคงยอมแพ้ไปแล้ว 
   "สลิ่มอย่า เฮ้ย..อย่าดิ้น" กูบอกด้วยเพราะเริ่มทรงตัวไม่อยู่
   "ปล่อยเด้!" มันโวยวายเสียงดัง

   ปึก !! ...กูกับสลิ่มล้มลงกับพื้นพร้อมกันอย่างแรง  คิดได้เพียงอย่างเดียวเมื่อล้มลงไป  กูนำมือประคองหัวสลิ่มไว้เพื่อไม่ให้หัวมันโขกกับพื้น..
   "โอ๊ยยยยยยยยยยย.." อีกฝ่ายร้องเสียงหลงเมื่อก้นมันกระแทกลงกับพื้น
   "เป็นไงบ้าง ขอโทษๆ..เจ็บมากไหม" กูรีบขอโทษอย่างร้อนรนเพราะสลิ่มคงเจ็บกว่ากู  เนื่องจากล้มไปทางมั
   "เจ็บสิห่า ถามมาได้" มันโวยไม่เลิก  กูก้มลงมองมันที่อยู่ด้านล่างและกูคร่อมตัวมันอยู่ไม่ขยับ
   "สลิ่ม เดี๋ยว" กูบอกพร้อมกับนำมือที่ประคองหัวสลิ่มอยู่ออกช้าๆ  สลิ่มเงียบมองหน้ากู
   "โอ๊ย เชี้ย" กูร้องเสียงหลงเพราะด้วยความเลวกูไม่ยอมลุกแต่กลับจะเท้าข้อศอกลงที่พื้นเพื่อที่ตัวกูกับสลิ่มจะได้แนบชิดใกล้กันมากขึ้น
   "เป็นไร" สลิ่มถาม
   "เจ็บศอกดิ" กูตอบพร้อมกับนำข้อศอกตัวเองมาดู  มันแดงอย่างเห็นได้ชัด  กูกับสลิ่มลุกขึ้นช้าๆ  ต่างคนต่างลุกขึ้นนั่งมองหน้ากันเงียบๆ  สลิ่มไม่ว่าอะไร  มันลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วหยิบยาหม่องมายื่นให้กู
   "ขอบคุณค้าบ" กูยิ้มหวานอย่างรู้สึกหายเจ็บเป็นปริทิ้ง
   "จิ้" มันจิจ๊ะด้วยน้ำเสียงรำคาญที่กูไปลวนลามมันแม้กระทั่งการที่ได้ลูบมือมันผ่านการรับยาหม่องมา
   "แล้วก็กลับไปได้แล้ว" มันว่าเสียงเข้ม
   "ไม่กลับ จะนอนนี่" กูพูดไม่มองหน้ามัน  ก้มลงทายาหม่องก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งลงที่เตียง
   "อ้ะ..อะไรของมึงเนี้ย" มันโวย  ชี้หน้ากูยกใหญ่  กูเงยหน้าขึ้นยิ้มให้
   "ก็กูเจ็บนี่ กูโดนทั้งตบ..ทั้งข่วน ทั้งต่อย มึงไม่เห็นใจกูเหรอ เหนื่อยด้วยอ่ะ" กูพูดเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงมันก่อนไถตัวเองไปจนถึงหัวเตียง
   "ไอ้เมตร! มึงกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" มันชี้หน้า  กูนอนยิ้มให้อย่างไม่สนโลก
   "ไม่กลับ นอนห้องแฟนมันแปลกตรงไหนวะ" กูว่า
   "ใครแฟนมึงไอ้บ้า..ลงมาจากเตียงกูนะเว้ย น้ำก็ไม่ได้อาบ" มันบ่นหน้างอ
   "อ่าว โกรธเรื่องนี้แล้วก็ไม่บอก..อยากให้อาบน้ำก็บอกกันดีๆสิครับ" กูส่ายหัวแล้วลุกขึ้ถอดเสื้อออกแม่งเลย
   "อ่ะ ไอ้.." สลิ่มอ้าปากค้างพูดไม่ออกสักกะคำ  กูขยับตัวไปนั่งที่ปลายเตียง
   "ทำไมล่ะ กูน่ารังเกียจเหรอ..ไหนว่าชอบกูเหมือนกันไง" กูทำสีหน้าจริงจังเพื่อแกล้งแน่นอนอยู่แล้ว
   "กูพูดตอนไหน แม่ง..ประสาท!"
   "พูดในใจเมื่อกี้ กูได้ยิน..ตกลงจะให้อาบน้ำรึเปล่า เพราะยังไงกูก็ไม่กลับอยู่ละ" กูพูดอย่างรวบรัดข้อเสนอ  สลิ่มยืนนิ่งกัดฟันแน่น  หน้ามันเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ที่ไม่สามารถทำอะไรกูได้เลย
   "เหนื่อยจริงๆ ไม่อยากขับรถแล้วอ่ะ อีกอย่าง..ใจกูอยู่นี่ จะให้กูกลับได้วะ" กูพูดพร้อมทำสีหน้าหนักใจ  สลิ่มยังคงยืนนิ่งเงียบ  ใจกูเริ่มไม่ดีเพราะกลัวว่ามันจะโกรธกูจริงๆ
   "ขอนอนนี่นะ น้า..นะครับ พรุ่งนี้เช้าจะได้ตื่นแต่เช้าไปส่งเลยไง" กูบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆอย่างลดอาการแกล้งก่อนจะเดินเข้าไปหา  สลิ่มเปลี่ยนมายืนเท้าเอวหน้างอ
   "ห้ามแตะต้องตัวกู" มันพูดพร้อมก้าวถอยหลังหนี
   "ถ้ามึงทำอะไรกูแม้แต่นิดเดียว กูจะเฉือน...." มันพูดเสียงเย็นพร้อมกับทิ้งช่วงจังหวะหนึ่งไว้  กูรู้อยู่แล้วละว่ามันจะพูดอะไรหลังจากนั้น  แต่..ดูเหมือนจะคิดผิด
   "..เฉือนเฉพาะส่วนหัวของมึงทิ้ง" มันถอยหลังไปหยิบมีดแบบพกพาที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นชูขู่ก่อนแสยะยิ้มกว้างออกมา  จู่ๆกูดันรู้สึกเสียววาบเข้ามากลางลำตัวดัง "ฉึก !!" ไม่รู้ว่ายังไง..กูรู้สึกว่ามันไม่มีทางทำหรอกแต่ทำไมกูถึงกลัวรึก็ไม่ทราบ
   "คร้าบ" กูรีบตอบและนำมือกุมเป้าตัวเองไว้  เหี้ย..อย่างนี้กูต้องใส่กางเกงยีนนอนเพื่อความปลอดภัยของน้องชายกูไหมเนี้ย  มีแต่บ๊อกเซอร์กูชักเริ่มหวิวๆแล้ว  อย่างว่าละ..ผู้ชายที่ไร้น้องชายก็เหมือนร่างกายไร้ชีวิต  แม่ง..กูเชื่อว่าถ้าให้ผู้ชายบนโลกเลือกด้วนส่วนไหนบนร่างกาย  ให้นิ้วด้วนก็ยังดีกว่าให้ด้วนน้องชายอีกนะเว้ย

..............>>>><<<<.............

[iiดาวพระสุขლii]

^
^
^

จิ้มไว้ก่อน เบเบ๊ สอนไว้


เอี้ยดีนะที่กรูยังไม่นอน   ก็อ่านตอนนี้เป็นนิทาน ก่อนนอน ซะเลย...555

ไอ้เมตรแม่ง ก้าวหน้านักวะ  เจ็บตัวแค่เนี้ย...ได้เข้าห้องแถมยังหน้าด้านไปนอนห้องเค้าอีก 555
สมกับเป็นไม้เมตร ศิษย์เอกเจ้าเเม่เบเบ๊ จริงๆเลย 555
แต่ระวังนะเว้ย....
เหลือแต่ตอ ใช้งานไม่ได้นะยะ....555



ปั้งงงงงงงงงง !!  ไม่ใช่สู้ไม่ไหว แต่กูกลัวผลักไปมากๆแล้วมันล้ม กลัวมันเจ็บอ่ะ -_-  >>  แหม....อีสุภาพบุรุษ หมั่นไส้ว่ะ




photo hunt -3-


ชอบล ะลานคนอื่นไปทั่ว >>  ระราน ป่าวเมิง..

“อย่าผลักดิ้ ล้มไม่รู้นะ”  >>  ดิ  หรือ ดิ๊  หรือ ดุ๊กดิ๊ก  555

กูพูดพร้อมกับไถตัวเองกระดืบๆไปให้หัวติดหัวเตียง  >>  กระดิ๊บๆ โว้ย กระดืบๆ มันเป็นยังไง...

“อ่าว แล้วก็ไม่บอก..อยากให้อาบน้ำก็บอกสิคาบ”  >>  ค๊าบ

“ขอนอนนี่นะ..น้านะ    >>>   สลิ่มกลายเป็น น้าแล้วเหรอ  555  น่า  หรือ น๊า  วะไอ้เบ...

[naja]

น้องหลิ่มโหดหว่ะ  เล่นจะตัดหัวกันเลยนะ

[Gulp]

ลงไวมากครับ

[Little Devil]

โหดดี 
ไม่รู้จักเคลียร์นะนายเมตร
งานเข้าจนได้
+1

[pattybluet]

555+ ถ้าสลิ่มจะรับรักเฮียเมตรนี่ คงประมาณอ่อนใจ ไม่ใช่ใจอ่อน
เพราะเฮียแกทั้งมึน ทั้งด้านกันเลยทีเีดียว  

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. เฉือนแบบนี้ต้องจัดบวกให้สลิ่ม 

[Phantom]

เมตร อดทนไว้ ตื๊อไว้
จวนแล้ว (ใช่ป่าว) 555

รอลุ้นต่อไป