หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[amito]

ขนาดเมาๆพี่เมตรยังเพ้อถึงสลิ่มตลอด ขอให้รักมั่นคงอย่างนี้ไปนานๆนะพี่เมตร

[saseum]

หยอดบ่อยๆค่อยๆชิน  

เมตรสู้ๆนะ

[mantdash]

ทำไมสองตอนมานี่มันไม่มีอะไรเลยอะ พี่เบบี้จ๋า

ไว้มีอารมณ์เขียนแล้วค่อยต่อก็ได้ครับ อิอิ

ปล. ได้รับหนังสือแล้วคร้าบ บู้บี้มาเชียวดีนะพี่เบบี้ seal ไว้อย่างดี

[ClioNe]

รอลุ้นต่อไป..

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เรื่องดูเร่ือยๆ
แต่ก้อดี
ลุ้นมากละเหนื่อย

[O_a]

เมตรขยันหยอดขนาดนี้
ไม่ใจอ่อนก้อเกินไปแล้ว
 

[morrian]

  เมาๆๆๆ เอิ๊กกๆๆๆ

อยากอ่านอีกอะคับ 

[namtaan]

จะยามหลับ หรือยามตื่น
พี่เมตรก็มีแต่น้องสลิ่มแล้ว 

บวกอีก 1 แต้มนะจ๊ะ
จุ๊บๆ  ขอบคุณเบบี้จ้า

[vvivy]

ไอ้เฮียเมตรเป็นเยอะนะเนี่ย..หายใจเข้าออกเปนนู๋หลิ่มไปหมดเหอๆๆ

ปล.เบบี้จ๊าขอตอนต่อไปๆๆ

[Yunatsu]

พี่เมตร เหมือนคนบ้าเลยอะ


บ้ารัก ทำอะไรก้คิดถึงแต่หลิ่มม


แต่หลิ่มก้เย็นชาได้อีกอะ

ไม่คิดจะตอบไรพี่เมตรหน่อยหรอออออ




สงสารคนแก่มัน อิอิ

[@BUA@]

เมาแล้วน่ารักนะพี่เมตร
แต่บ่อยๆ คงไม่ดี
น้องหลิ่มเคืองแย่
 

[Ugly Ducky]

ขอบคุณที่มาต่อเน้อ ... ก้อ ยังดีกว่าไม่มาใช่ป่ะ
ปวดตับ ทำไม หัด ปวดไต ปวดม้าม มั่งดิ .. หึหึ

[P★RiTŸ]

:m1:เค้าก็คิดถึง(ตอนต่อไป)เจ๊เบบี้เหมือนกัน

[prawy]

 :pig4:ใจจ้าที่มาต่อ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

คิดถึงเจ๊เบบี้เหมียนก๊านนนนนน

รอนะรอนะรอนะรอ

[annestrong]

^
^
ร่วมฉลองด้วยคนคร้าบ

[pimkihae]

ก็คนมันคิดถึงนี่เนอะ
หยอดเข้าไปค่ะอิพี่เมตร
สักวันนู๋หลิ่มคงจะใจอ่อน
พาร์ทนี้รุ้สึกนู๋หลิ่ม ห้าว ห้วน แอบเคืองอิพี่เมตรใช่มะค่ะเนี่ย หึหึ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[P★RiTŸ]

มานั่งเฝ้าตอนบ่ายๆ 

[ToeY_@_KP]

สู้ๆ....

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เจ๊เจ๊เจ๊ ถ้ารมณ์ดีแล้วไรแล้ว ก็มาต่อสลิ่มหัวหลิมให้กันบ้างเน้อ

เอาคีย์ด้วยนะ

เค้ารออยู่หนา

[A-J.seiya*]

โฮยยยยยยยยยย
พี่เมตรน่ารักกกกกกก (ตอนเมา)
ก๊ากกกกกกกกกก
มีนั่งมอง มือถือด้วยนะ
เออ มีมารยาทว่ะ
ฮ่าๆๆ

^^

[anterosz]

 

[BeeRY]

พี่เมตรน่ารักดีอ่ะ รู้จักเวล่ำเวลา ไม่โทรไปกวนใจนู๋หลิ่มด้วย มารยาทดีชนะเลิศ อิอิ 
เบบี้ เป็นกำลังใจให้จ้ะ

[som]

เฮียเมตรจะคิดถึงอะไนปานนั้นอยู่ก็ใกล้ๆแต่นี้เอง

[kuku]

...คิดถึง คิดถึง คิดถึง อยากดึงเธอเข้ามากอด อยากดึงมาหอมสักฟอด...

[PANGGii]

 

เบบี๊ขาาาา  อารมณ์เมื่อไรขอหวานๆเน้ออ
อยากให้ไปหวานกันที่ทะเลบ้างอ่าาา
 

[เบบี้]

   ตอนที่ 38  สิ่งที่ไม่ควรทำ




   "อ่าว ทำไมอยู่บ้านล่ะ" กูทักไอ้มิ้วค์ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกเมื่อกูกลับมาถึง  นี่มันเพิ่งบ่ายสองโมงเองแต่ไอ้มิ้วค์โผล่หัวอยู่บ้านซะแล้ว
   "เลิกครึ่งวันน่ะ" มันตอบ
   "ไมเพิ่งกลับ" น้องชายถามกลับบ้าง  กูเดินไปนั่งพักที่โซฟาอย่างรู้สึกผะอืดผะอมไม่หาย
   "ติดลมเมื่อคืน..เลยนอนห้องไอ้ใหม่ เมื่อเช้ามาไม่ไหวก็เลยนอนต่อ" กูตอบ
   "พรุ่งนี้ไปซื้อของกันไหม" ไอ้มิ้วค์เหลือบตาขึ้นมามองหน้ากูเพราะว่าตอนนี้มันนอนอยู่  ส่วนกูนั่ง
   "ซื้อไร" กูถาม
   "ของในบ้านหมด อืม..อยากไปดูเสื้อกับกางเกงใหม่ด้ย"
   "มีเงินเหรอ เอามาให้ยืมหน่อยดิ" กูแกล้งมัน
   "เรื่องดิ" มันย้อนทันที  แหม..รักกูจริงจัง
   เอาไปไม่เคยคืน" มันว่าอย่างใส่ร้ายโคตรๆ
   "ไปเปล่า ไม่ไปมิ้วค์ไปกับพี่โมทก็ได้..ไม่รู้ว่าวันจันทร์แม่จะมาไหมด้วย จะได้ซื้อของไว้เลย..เดี๋ยวให้ออกไปซื้อนู่นซื้อนี่อีก" มันพูดแหมบ่น
   "อืม ก็ได้" กูพยักหน้าตอบ
   "เอาหลิ่มไปด้วยนะ" กูพูดขึ้นทำเอาไอ้มิ้วค์หันมามองหน้ากูทันที
   "เค้าจะไปเร้อ" มันทำเสียง
   "ไปสิ กูแฟนมันนะ" กูยังหน้าด้านพูดหลอกตัวเองไม่เลิก
   "เอ๊ะ..หรือว่าพามันมาให้แม่ดูตัวดี" กูยิ้ม
   "ประสาท" ไอ้มิ้วค์บ่นอย่างเอือมๆ
   "พี่อยากให้แม่ช็อคตายรึไง"
   "แล้วแม่เคยเห็นกูพาผู้หญิงเข้าบ้านรึไง" กูย้อน  นึกไปนึกมาแล้ว  กูไม่เคยทำอะไรเพื่อให้แม่คาดหวังในตัวกูเลย  เพราะอะไรน่ะเหรอ..เพราะกูรู้อยู่แล้วไงว่ากูไม่มีทางมีเมียเป็นผู้หญิงให้แม่ได้
   "ก็จริง" ไอ้มิ้วค์พึมพำอย่างเห็นด้วย
   "แม่คงเข้าใจกูแหละ" กูพูดอย่างนึกถึงสถานการณ์ล่วงหน้า
   "หนึ่ง..เรียนยังไม่จบ" จู่ๆไอ้มิ้วค์ก็พูดขึ้น  มันลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางจริงจังจนกูงง
   "สอง..เจ้าชู้" มันว่าอีก  กูเริ่มรู้แล้วว่ามันเพียงแค่ต้องการกวนตีนกูเท่านั้น
   "สาม..คาดการณ์ล่วงหน้าว่าน่าจะตกงาน เพราะฆ่าเจ้านายตาย คนอย่างพี่ไม่น่าอยู่ทนงานได้นานๆ" มันวิเคราะห์อย่างเป็นจริงเป็นจังถึงความน่าจะเป็น  แหม..อย่างกับคิดข้อสอบคณิตศาสตร์  ไอ้สาด
   "สี่..ไม่มีเงินเลี้ยงพี่สลิ่ม"
   "ห้า..แม่จะช็อกอย่างแรกคือพี่ตกงานแล้วฆ่าเจ้านายตาย"
   "ไอ้สัตว์" กูด่ามันยิ้มๆกับความโอเว่อร์ของมัน
   "หก..แม่จะช็อกเรื่องที่พี่สลิ่มเป็นเมียพี่" มันว่า
   "เจ็ด..แล้วแม่ก็จะเข้าใจกู" กูเสริมขึ้นบ้าง
   "เรื่องเหอะ เจ็ด..แม่จะบอกว่า ในเมื่อมึงเลือกมีเมียเป็นผู้ชาย แต่กระทั่งมึงยังตกงานแล้วยังหากะลาหัวไม่เจอ มึงก็ไม่ต้องมาเป็นลูกกู" ไอ้มิ้วค์พูดไปยิ้มไปเหมือนสะใจซะไม่มี
   "ไอ้เชี้ย~" กูรีบพุ่งตัวเข้าไปล็อกคอไอ้มิ้วค์มากอดไว้อย่างแรง  อีกมือหนึ่งก็บีบหัวมันไปด้วย  ไอ้มิ้วค์หัวเราะและพยายามร้องโวยวายให้ปล่อย
   "กูเนี้ยนะหากะลาหัวไม่เจอ ปากมึงยังเป็นผู้ชายอยู่อีกไหม..แรงได้อีกกกกกก" กูล็อกหน้ามันขึ้นแล้วนำมือตีปากมันทันที  ไอ้มิ้วค์พยายามเม้มปากหนีกู
   "หึ..แต่ แม่คงรับกูได้แหละมั้ง" กูทำหน้านึกนิดหน่อยและนิ่งไป
   "ก็แม่รักกูที่สุดอยู่แล้ว..รักกูมากกว่าพวกมึง" กูทำหน้าตาย
   "หึ.." ไอ้มิ้วค์หัวเราะ  พวกมึงดูน้ำเสียงที่มันหัวเราะ
   "แม่วัยรุ่นจะตาย ไม่โลกแคบอย่างพวกมึงหรอก..เค้าไม่คิดมากหรอกเว้ย" กูว่าแม้อีกใจหนึ่งก็ยังรู้สึกหวาดหวั่นไม่ได้
   "แต่แม่คงไม่พูดมากกว่า หรือเค้าอาจจะคิดว่าพี่คงจะกลับตัวกลับใจสักวันได้เอง" ไอ้มิ้วค์ยังไม่วายกวนกูขึ้นอีก
   "ไม่ทันละ" กูย้อนมันขำๆ
   "ก็ว่างั้น" ไอ้มิ้วค์หัวเราะอย่างเห็นด้วย
   "อีกอย่าง..มีครั้งนึงแม่เคยถามว่าพี่ออกไปกับใคร แล้วพี่โมทก็ตอบว่า..ไปกับแฟน แล้วแม่ก็ไม่ถามต่ออ่ะ..ทั้งๆที่แม่ก็เห็นว่าพี่ออกไปกับพี่ทัวร์นะตอนนั้นอ่ะ" ไอ้มิ้วค์เล่าในเรื่องที่กูไม่เคยรู้มาก่อนเลย
   "จริงดิ! ไอ้โมทไม่เห็นเล่าให้กูฟังวะ" กูพูดอย่างตกใจ
   "ลืมไปแล้วมั้ง พี่โมทเค้าก็คงไม่ได้คิดอะไรมากด้วย" ไอ้มิ้วค์บอก  กูปล่อยมันออกสู่สภาวะปกติ
   "ช่างมันเหอะ..กูว่าแม่คงเข้าใจกูแหละ" กูพูดส่งๆ
   "แต่พี่ก็น่าจะเปลี่ยนแปลงไอ้ที่มิ้วค์ว่าไปบ้างก็ดีเหมือนกันนะ" ไอ้มิ้วค์เบะปาก
   "ก็รู้แล้วน่า..นี่กูก็พยายามรีบเรียนให้จบอยู่ไง มึงไม่เห็นเหรอว่าพี่ชายมึงคนนี้ทำตัวดีขึ้นมากแค่ไหน" กูชี้ตัวเองอย่างภาคภูมิ
   "ฮึ.." ไอ้มิ้วค์แสยะปาก
   "กวนตีนนะมึงน่ะ" กูตบหัวมันอย่างหมันไส้หนึ่งดอก
   "อาบน้ำก่อนแล้ว ออกไปรับที่รักกูก่อน" กูพูดขึ้นเมื่อเห็นนาฬิกาที่เวลาจวนเข้ามาทุกที
   "แหวะ" ไอ้มิ้วค์ทำท่าอ้วก  กูหัวเราะ  ได้ยินเสียงมันบ่นแว่วๆตามหลังแต่ไม่ได้สนใจ  ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวหล่อสุดทันที

- - - - - - - - - -
   "หายไปไหนของมันวะ" กูบ่นคนเดียวเมื่อมาถึงโรงฝึกในโรงเรียนสลิ่ม  แต่กูมองดูทั่วแล้ววันนี้กลับยังไม่พบสลิ่มเลยแม้แต่เงา  ปกติเวลานี้สลิ่มจะต้องฝึกมวยอยู่แถวนี้นี่แหละ..ไม่ไปไหน 
   "เอ่อ..น้องครับ" กูเดินเลียบๆเคียงๆเข้าไปหาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  เดาว่าน่าจะประมาณมัธยมต้น
   "เห็นสลิ่มไหมครับ รู้จักรึเปล่า" กูถาม  กูเคยเห็นมันอยู่แถวนี้บ่อยๆ  น่าจะรู้จักสลิ่มแหละ
   "อ๋อ พี่สลิ่มออกไปกับพี่เต็มอ่ะครับ" มันตอบ
   "ไปไหน" กูถามอีก
   "ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ว่า..เดี๋ยวคงกลับมา เพราะของพี่เค้าอยู่นั่นอ่ะฮะ" น้องคนเดิมชี้ไปที่กระเป๋าของสลิ่มที่วางอยู่บนอัศจรรย์
   "อ้อ ขอบคุณมากครับ" กูบอกแล้วเดินออกมายืนรอที่ด้านนอกโรงฝึก  คิดอยู่ว่าควรจะทำยังไงดี  จะกลับเข้าไปนั่งรอเรื่อยๆหรือว่ายืนรอตรงนี้ดี  ด้วยเพราะว่าที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนเก่ากูด้วย  เลยรู้สึกแปลกๆชอบกล  กูเดินวนอยู่แถวนั้นสักพักก็ต้องเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้หินอ่อนไม่ไกลจากด้านหน้าทางเข้า
   "อ้ะ มาพอดี" กูรีบลุกขึ้นยืนยิ้มให้สลิ่มที่กำลังเดินมาพร้อมกับไอ้เขตและไอ้เต็ม  มันยังเกงเกงมวยกับเสื้อกล้ามอยู่เลย  ไอ้เขตยกมือไหว้กูตามเคย  ส่วนไอ้เต็มมองหน้ากูงงๆเหมือนไม่เคารพนับถือ
   "ไปยัง" กูถามทันทีที่สลิ่มหยุดยืนตรงหน้า
   "แป๊บนึง" มันตอบ  ปากยังคงเลียไอศกรีมที่ถืออยู่  ไอ้ศกรีมไม้แท่งละบาทสองบาทที่ยังคงมีขายอยู่ตามหน้าโรงเรียนทั่วไป
   "ไปไหนกันเฮีย" ไอ้เขตถาม
   "บ้านหลิม" กูพูดอย่างสนิทชิดเชื้อต่อหน้าไอ้เต็มอย่างไม่แสดงตัวเท่าไหร่เลย
   "แหม พาเข้าบ้านกันแล้วเหรอมึง" ไอ้เขตแซวได้ปากไวมาก
   "ปาก" สลิ่มย้ำเสียงปราม
   "กูว่าจะชวนมึงไปดูหนังเย็นนี้สักหน่อย งั้นมึงก็ไปไม่ได้แล้วดิ" ไอ้เต็มพูดขึ้นหลังจากที่ยืนเงียบปากอยู่นาน
   "อื้อ" สลิ่มพยักหน้าตอบ
   "งั้นพรุ่งนี้ล่ะ" ไอ้เต็มถามอีก  ต่อหน้ากูเลย..เกรงใจบ้างอะไรบ้างมีไหม
   "พรุ่งนี้เหรอ.." สลิ่มทำหน้าคิด
   "พรุ่งนี้มึงก็ไม่ว่าง เพราะกูนัดมึงไว้แล้ว" กูพูดแทรกขึ้น  ไอ้เขตหลุดยิ้มออกมา
   "นัด.." สลิ่มขมวดคิ้วอย่างงงๆ
   "อืม พรุ่งนี้กูจะพาไอ้มิ้วค์ไปซื้อของเข้าบ้านน่ะ..แล้วมันก็อยากไปดูเสื้อพงเสื้อผ้า" กูพูดหน้าตายเหมือนกับเป็นเรื่องในครอบครัวที่สลิ่มควรจะรับรู้ไว้
   "มึงก็ไปกับน้องมึงสิ" มันว่า
   "ไม่ได้ มึงเป็นแฟนกูนะ..มึงก็ต้องไปกับกูด้วยสิ" กูพูดหน้าตายได้อีก
   "ไม่ใช่" สลิ่มพูดขึ้นเสียงแข็ง  หน้าตาเหรอหราแก้ตัวไม่ทัน
   "แฟนเหรอ" ไอ้เต็มพูดอย่างตกใจ  มันเหลือบมองหน้ากูก่อนหันไปมองหน้าสลิ่มเหมือนอยากได้คำแก้ตัว
   "ไม่ๆ..ไม่ใช่" สลิ่มรีบพูด  ปัดมือไปมา  ปากแดงๆที่เพิ่งกินไอศกรีมสีแดงนั่นยิ่งดูยิ่งน่ารัก 
   "ไร..นี่มึงปฏิเสธกูต่อหน้าคนอื่นเหรอ" กูพูดหน้าเศร้า
   "หุบปากไปเลยนะ" สลิ่มขึ้นเสียงใส่กู
   "ถ้ามึงสั่ง กูหุบก็ได้" กูยักไหล่กวน
   "หึ.." ไอ้เขตหัวเราะออกมาอีก  มันพยายามนำมือปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้ขำเสียงดัง
   "สลิ่ม" เราทั้งหมดหันไปตามเสียงเรียกเล็กๆที่เรียกแฟนกูอยู่
   "............." แล้วทุกคนก็เงียบสงัดทันใดเมื่อเห็นคนต้นเสียง  กูยืนมองสลิ่มที่กำลังเดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ชื่อบัว  ไอ้เขตเดินมายืนขนาบข้างกับกูเงียบๆ
   "หึงใครมากกว่ากันวะพี่" มันกระซิบถามขึ้นอย่างไม่ระวังปาก  กูกระทุ้งศอกเข้าที่มัน  ไอ้เขตหัวเราะเบาๆก่อนที่กูจะหันไปจ้องหน้าไอ้เต็มที่ยืนมองกูอยู่ไม่วางตา  พอกูหันไปตบตามัน  มันก็หลบสายตาหนีไปมองบัวกับสลิ่มแทน  กูยืนมองว่าบัวมาทำไม  ทั้งสองคนยืนคุยกันไกลพอสมควรที่จะทำให้กูไม่ได้ยินว่ามันสองคนพูดอะไรกัน  สลิ่มพยักหน้าตอบอีกคนก่อนที่บัวจะเดินจากไป  กูยังคงยืนมองสลิ่มที่ยังยืนนิ่งมองบัวที่เดินจากไปอยู่ตรงนั้นจนลับตา  ไม่นานมันก็เดินกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวหนึ่ง  สลิ่มนำเสื้อวางไว้บนหัวตัวเองก่อนนำขยี้ไปมา  รุงรังอยู่อย่างนั้น  มันเดินเข้ามาใกล้พวกกูทั้งที่ประคองเสื้อวางไว้บนหัวอยู่อย่างนั้น
   "อะไรอ่ะ" กูถามอย่างอยากรู้แล้วหยิบเสื้อสีขาวออกจากหัวสลิ่มทันที
   "เสือก..เอามานี่" มันว่าแล้วแย่งเสื้อจากมือกูไป  กูรีบนำมือไปคว้าไว้ไม่ยอมปล่อย
   "มึงนอกใจกูเหรอ" กูพูดเพราะเห็นว่าเสื้อมีสองตัว  กูหยิบอีกตัวออกมาแล้วพลิกดู  เห็นเลยว่าลายเสื้อนั้นเป็นลายเดียวกันเหมือนกับเสื้อคู่รักอย่างนั้น
   "เสื้อคู่" ไอ้เขตพูดขึ้นด้วยสีหน้าสงสัยไม่ต่างจากกู
   "เอ้.." สลิ่มร้องแล้วพยายามแย่งเสื้อจากมือกูกลับไปไม่หยุด
   "ทำไมเป็นเสื้อคู่ล่ะ" กูถามเสียงเรียบทั้งที่มือยังไม่ยอมปล่อย
   "ก็เสื้อคู่ก็ต้องเป็นเสื้อคู่สิ" สลิ่มย้อนอย่างไม่แคร์แล้วดึงเสื้อกลับไปได้ในที่สุดเพราะกูปล่อยมือไปเอง  สลิ่มหยิบไปพับเก็บอย่างลวกๆ  กูยืนเงียบมองมันเพราะไม่รู้จะตีความอย่างไรจริงๆ  เมื่อสลิ่มพับเสร็จมันก็ยืนเงียบ  ตรงนี้เงียบเรียกได้ว่าเกิดความผิดปกติเกิดขึ้น  ทั้งไอ้เต็มเองกูคิดว่ามันคงไม่พอใจเหมือนกับที่กูรู้สึกตอนนี้ด้วยนั่นละ  สลิ่มเริ่มยืนเท้าเอวถือเสื้อไว้  มันมองไปที่ไอ้เต็มและไอ้เขตก่อนจะหันมาสบตากับกู  พอกูจ้องมันไม่วางตา  มันก็หลบสายตาหนีทันที
   "เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" สลิ่มเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนีเข้าโรงยิมไป  ไอ้เต็มเดินตามเข้าไป
   "เป็นไรเปล่าพี่" ไอ้เขตถาม
   "เปล่า..แค่เซ็งๆ" กูตอบแล้วเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม
   "บางทีกูก็อ่านเพื่อนมึงไม่ออกจริงๆ" กูพูดอย่างต้องการระบายความเครียด  ไอ้เขตนั่งลงข้างๆกู
   "เอาน่าพี่ มันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ" ไอ้เขตพูดปลอบ
   "แล้วบางทีกูก็อ่านมันไม่ออก" กูพูด 
   "เอาน่าพี่ มันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ" ไอ้เขตพูด
   "กูน่ะ..ไม่อยากจะถามอะไรมากหรอกนะ เพราะกูไม่รู้ว่ากูควรจะถามมันยังไง..เริ่มตรงไหน กูถึงไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรจริงจัง มันเหมือนกับว่ากูไปเรื่องมากกับชีวิตมัน" กูพูดอย่างคิดมาก  ไอ้เขตเงียบไป  กูหันไปมองหน้ามัน  สีหน้ามันเริ่มเครียดไปตามกู
   "บางทีกูก็พยายามเอาอะไรมาปิดๆแล้วนะ แต่ใจจริง..กูอยากรู้แม่งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตมันบ้าง แล้วกูควรจะทำตัวยังไงดีวะ" กูบ่นออกมา 
   "เหอะๆ..จะว่าไงดีวะพี่ คือ..เอ่อ เอาเป็นว่า พี่อย่าคิดมากเลยดีกว่า" มันพูดตะกุกตะกักเหมือนหาคำตอบให้กูไม่ได้
   "กับบัวไม่น่าจะมีอะไรหรอก ถึงว่าข่าวมันจะดังระเบิดในโรงเรียนอะนะ..แต่สลิ่มมันก็นิ่งนะ ไม่ได้เข้าหาบัวก่อนเลย" มันบอก
   "ดัง..หมายความว่าไงวะ" กูถามทันที
   "ก็ดังอ่ะ..สลิ่มมันดังมากนะในโรงเรียนผมแล้วก็โรงเรียนอื่น ส่วนบัวก็น่ารัก..มันก็เลยเหมือนกันบว่าพอบัวกับสลิ่มคุยกันมากกว่าคนอื่น คนอื่นเค้าก็คิดว่ามันสองคนเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็มีแต่คนใกล้ตัวเท่านั้นแหละที่รู้ว่าอะไรเป็นยังไง" ไอ้เขตอธิบาย  กูเงียบฟังอย่างใช้ความคิด
   "มึงคิดว่าสลิ่มชอบบัวไหมล่ะ" กูถาม
   "ไม่รู้สิ ผมอ่านมันไม่ค่อยออกหรอกเรื่องนี้น่ะ..เรื่องผู้หญิงอะไรทำนองนี้ มันค่อนข้างนิ่ง ผมก็เคยถามมันนะว่ามันชอบบัวไหม..มันตอบแค่ว่า ก็น่ารักดี..แค่นี้เองอ่ะ" ไอ้เขตพูด
   "อืม" กูพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ไม่นานสลิ่มก็เดินมา  พวกกูหยุดบทสนทนาเรื่องนี้ลง  มันเดินนิ่งมายืนข้างพวกกู  ไอ้เขตยืนขึ้น  กูเลยลุกขึ้นตาม
   "ไปนะ" กูบอกไอ้เขต  มันพยักหน้ายิ้มให้
   "จะกลับแล้วใช่ไหม" สลิ่มถามไอ้เขต  ไอ้เขตพยักหน้าตอบก่อนที่กูกับสลิ่มจะเดินออกมา  กูก้าวเท้าเดินยาวขึ้นเพราะว่าสลิ่มจะได้เดินตามกูแทน  เนื่องจากว่าวันนี้กูเปลี่ยนที่จอดรถแล้วกูยังไม่พร้อมจะปรับสีหน้าหรือน้ำเสียงให้เป็นปกติเพื่อที่จะหันไปพูดกับมัน  สลิ่มเดินตามไม่ได้ว่าอะไร  พอถึงรถ  กูหยิบหมวกกันน็อกยื่นให้  สลิ่มรับไปใส่อย่างเงียบๆ  เราเพียงสบตากันเล็กน้อย  ตอนนี้กูกำลังน้อยใจมันอยู่และการทำการกระทำอย่างนี้ก็ไม่เหมาะสำหรับสถานะของกูในเวลานี้ด้วย  กูเงียบขึ้นสตาร์ทรถและขยับร่างกายให้เข้าที่  สลิ่มขึ้นคร่อมเงียบๆ  หลังจากนั้นก็เป็นการเดินทางที่เงียบมาตลอดทาง  ส่วนการที่กูไม่ชวนมันคุยก่อน  มีเหรอว่าสลิ่มจะชวนกูคุยก่อนน่ะนะ 
   ไม่นานก็ถึงบ้านสลิ่ม  ความเงียบครอบงำเมื่อมันลงจากรถอย่างเงียบๆ  กูไม่ได้ดับเครื่อง  สลิ่มยื่นหมวกกันน็อกกลับให้  กูรับมาแล้วแขวนไว้ตรงที่แขวนประจำของมัน    สลิ่มมองหน้ากูเล็กน้อย
   "ไปนะ" กูบอกแค่นั้น  สลิ่มพยักหน้า  กูเลยเร่งรถขับวนออกมา  กูมองไปที่กระจกเพื่อมองสลิ่ม  มันยืนอยู่หน้าบ้านมองมาทางกูเพียงครู่เดียวก็เดินเข้าบ้านไป  กูเลี้ยวไปอีกซอยซึ่งไม่ใช่ทางกลับบ้านอย่างไม่รู้สาเหตุ  แล้วก็เบาคันเร่งก่อนดับรถ
   "กำลังทำเหี้ยอะไรของกูอยู่วะเนี้ย" กูบ่นกับตัวเองทั้งที่ยังคงคร่อมรถอยู่อย่างนั้น  เสียงหมาในบ้านหลังหนึ่งเห่าเหมือนรู้ว่ามีคนแปลกหน้ามายืนอยู่หน้าบ้าน
   "เฮ้อ!" กูถอนหายใจแรงอย่างช่วยไม่ได้แล้วตั้งขาตั้งรถ  กูยืนพิงรถตัวเองไว้อย่างอารมณ์บูดก่อนหยิบบุหรี่ออกมาดูดแก้เซ็ง  กูเดินวนอยู่แล้วนั้นแล้วแอบมองไปที่หน้าบ้านสลิ่มเป็นพักๆ  กูอดขำตัวเองอย่างน่าอนาถไม่ได้  น้อยใจเขาเองกลับต้องมาครึ่งๆกลางๆกับการกระทำที่ไม่อยากทำ 
   "กลับไปหามันดีไหมวะ" กูบ่นพร้อมกับดีดขี้บุหรี่ลงพื้น  แต่คำตอบคือ..ไม่ดีกว่า  ถ้ากูไปมันก็จะเป็นเหมือนเดิมอีก  อีกอย่าง..กูไม่อยากจะมีปากเสียงกับมันอย่างเรื่องนี้อีก  อีกไม่กี่นาทีเดียวอารมณ์น้อยใจของกูก็คงหายไป  แล้วกูก็จะกลับไปเป็นไอ้เมตรคนเดิม..

   ตื๊ด  ๆ ๆ..
   กูดูสายโทรเข้าที่เป็นสายจากไอ้โมท
   "ฮัลโหล" กูรับ
   "วันนี้เข้าร้านเร็วหน่อยนะ ปั๊นมันเข้าดึก" มันพูดทันที
   "อืม เดี๋ยวกูก็ไปแล้ว" กูบอก
   "เหรอ..แล้วนี่อยู่ไหน" มันถามทั้งที่กูไม่มีอารมณ์จะตอบมันยาวๆสักเท่าไหร่
   "ก็..เอ่อ เติมน้ำมันอยู่" กูโกหกไป  ถ้ามันรู้ว่ากูมายืนแอบอยู่แถวบ้านสลิ่มพร้อมกับแก้อาการเซ็งของตัวเองด้วยการสูบบุหรี่  มันคงล้อกูเป็นแน่
   "เออ เดี๋ยววันนี้ให้มิ้วค์มันไปช่วยด้วย มึงก็ไม่ต้องเมานะ..เผื่อมิ้วค์อยากกลับบ้านเร็ว กูจะได้ให้มันกลับพร้อมกับมึง" มันพูดอีก  ไอ้ห่านี่แม่งโคตรห่วงไอ้มิ้วค์อ่ะ  ห่วงกูบ้างละไม่มี  ไอ้โมทเคยบอกกูว่าไอ้มิ้วค์คืออนาคตของครอบครัวต้องดูแลอย่างดี  สาด..แล้วกูละ  ไม่มีอนาคตตรงไหนวะ
   "อืม..แล้วมันจะมาตอนไหน" กูถาม
   "เดี๋ยวกูจะกลับบ้าน ไปรับมันมาพร้อมกูนี่แหละ" ไอ้โมทตอบ
   "อืม..แค่นี้ใช่ไหม" กูถามเสียงเหนื่อยๆแบบไม่อยากพูดต่อแล้ว
   "เป็นอะไร" ไอ้โมทถามอย่างรู้ทัน
   "เปล่า" กูตอบ
   "เป็นอะไรอีกล่ะ" มันว่า
   "ก็เปล่า" กูปัดพร้อมกับหัวเราะไปด้วยมันจะได้จบบทสนทนาเสียที
   "เออ งั้นแค่นี้แหละ" มันว่า
   "อืม..ครับ" กูตอบก่อนจะตัดสายไปซึ่งบุหรี่หมดมวนพอดี  กูเลยสตาร์ทรถแล้วขับไปที่ร้าน

- - - - - - - - - -
   "อ่าว มาแล้วเหรอ" กูทักด้วยน้ำเสียงปกติเมื่อเห็นสลิ่มมันเดินเข้ามาในร้าน  มันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วซึ่งคาดว่าน่าจะอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้วเพราะหอมฟุ้งมาเชียว  กูไม่กล้ามองหน้ามันตรงๆทั้งที่แม่งยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
   "อืม" สลิ่มพยักหน้าตอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับกู  ไอ้โมทบอกจะมาแต่ตอนนี้มันยังไม่โผล่หัวมาเลย  ตอนนี้เงียบสงัดอย่างกับวัดที่มีวิปัสสนากรรมฐานอย่างไงอย่างงั้น  สลิ่มหยิบหนังสือเพลงออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วพลิกดูเพลงไปเรื่อย  อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนตัวกูมันหนักๆแบบจะหันไปทางไหนก็ดูไม่เป็นธรรมชาติไปซะหมด  กูคว้าซองบุหรี่กับขวดเบียร์แล้วลุกเดินออกมานอกร้านเพราะไม่รู้จะนั่งตรงนั้นให้รู้สึกกดดันไปทำไม
   "อ่าว เหี้ยนี่..กูไม่อยู่สั่งงานนี่ก็ไม่คิดจะสรรหาอะไรทำเองเลยใช่ไหม" พอกูเดินออกมา  ไอ้โมทก็กำลังเดินมาพอดี  มันทักกูด้วยความรัก
   "กูกวาดร้านให้แล้ว ถูให้แล้วด้วย..โต๊ะก็เช็ดแล้ว" กูพูดนิ่งๆอย่างไม่อยากกวนมันเพราะไม่มีอารมณ์
   "ส่วนบิลก็คิดให้แล้ว เมื่อกี้ของมาส่งก็เช็คแล้ว" กูบอกแล้วจุดบุหรี่
   "ทำแล้ว" ไอ้โมทย้ำน้ำเสียงคล้ายไม่เชื่อ  ไอ้มิ้วค์มองหน้ากูงงๆ
   "อืม" กูพยักหน้าพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกแล้วนั่งลง  ตากูมองออกไปที่ถนนใหญ่ที่มีรถวิ่งสวนกันไปมาโดยที่ไม่สนว่าทั้งพี่ชายและน้องชายกำลังมองหน้ากูอย่างไม่เข้าใจ
   "ไปไหนน่ะ" ไอ้โมทถามขึ้นเมื่อเห็นกูลุกขึ้นยืน
   "ตัดหญ้า" กูตอบสั้นๆเพราะต้องการหาอะไรทำ  ถ้านั่งอยู่อย่างนี้ก็ต้องคิดมากอีก  แล้วถ้าคิดมากอาการแบบนี้ก็จะไม่หายไปสักที  กูเดินไปที่ห้องเก็บของด้านนอกที่อยู่ใกล้กับร้าน  ที่สนามหญ้าหน้าร้านเป็นเพียงพื้นที่เล็กๆที่ไอ้โมทนำต้นไม้มาลง  มีน้ำตกเล็กๆเพื่อประดับหน้าร้านให้ดูมีอะไรขึ้นมา  กูเดินไปหยิบกรรไกรตัดหญ้าออกมาแล้วเดินกลับไปที่สวน  ปกติถ้าไอ้โมทไม่ใช้กูก็จะไม่ทำแต่วันนี้กูจะบริการให้เป็นพิเศษ  พอเดินกลับมาพวกมันสองคนยังคงยืนอยู่ที่เดิม  กูไม่ได้หันไปมองอีก
   "อะไร" กูยิ้มถามไอ้โมทที่เดินมาหยุดยืนข้างๆ
   "มึงเป็นอะไร" ไอ้โมทถามหน้าเครียด
   "เปล่านี่" กูตอบไปยิ้มไปเพราะไม่อยากให้มันเครียด
   "ผีบ้านเข้ามึงเหรอ" มันว่าติดตลกแต่หน้ามันไม่ตลกด้วย  กูเอื้อมมือเด็ดกิ่งไม้เล็กๆที่แซมออกมาทำให้ต้นไม้ดูไม่สวยออก
   "หึ" กูหัวเราะในลำคอ  ปากยังคงคาบบุหรี่อยู่  กูลุกขึ้นเดินไปดับบุหรี่เพราะว่าถ้ายังสูบอยู่ก็จะทำอะไรไม่ถนัด  กูเดินกลับไปตัดหญ้า  ไอ้โมทยังคงยืนอยู่ที่เดิม  มันมองกูอยู่ไม่นานก็เดินเข้าร้านไปพร้อมกับไอ้มิ้วค์  กูคิดว่าไอ้โมทคงเข้าใจว่ากูต้องการอะไร  ตอนนี้กูแค่ต้องการระงับความคิดฟุ้งซ่านและอาการน้อยใจของกูด้วยตัวเอง  เพราะอย่างไรแล้วกูก็ต้องตามจีบสลิ่มต่อไปและถ้ากูไม่หยุดความคิดนี้ของกู  มันก็จะยิ่งแย่กับตัวกูด้วย  การหาอะไรทำแก้ลืมเป็นสิ่งที่น่าจะช่วยเหลือกันได้  ซึ่งไอ้โมทคงเข้าใจดี  เพราะมีครั้งหนึ่งกูเคยทะเลาะกับคนข้างบ้านอย่างรุนแรงเนื่องจากว่าหมาบ้านมันเห่าจนกูรำคาญ  หลังจากนั้นไอ้โมทก็ลงโทษกูโดยการที่ให้กูไปล้างห้องน้ำระงับสติอารมณ์เพื่อให้กูเย็นลง  แต่กลายเป็นว่ากูกลับโมโหมากขึ้นกว่าเดิมเพราะในห้องน้ำมีแต่สิ่งกีดขวางทำให้ล้างไม่ถนัดเต็มไปหมด  พอโมโหก็ยิ่งกระแทกข้าวของ  สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือกู  พอรู้ว่าตัวเองเจ็บกูก็เลยระงับอารมณ์ตัวเองได้บ้าง  เย็นลง..อ่อนลง  ซึ่งอารมณ์รุนแรงของกูแบบนี้ถ้าเวลาอยู่กับเพื่อน  บางครั้งมันก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน  แต่ถ้าอยู่กับไอ้โมท  มันจะต่อยกูเลยแบบไม่รีรอและคนที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็คือกู  ดังนั้น..หลังๆมานี่กูเลยต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมตัวเองอย่างที่ไอ้โมทมันเคยฝึกน่ะนะ  คนก็เหมือนสัตว์นั่นแหละ  ถ้าไม่ฝึกบ้าง..ก็จะล่องลอยไปคล้ายกับหมาข้างถนน
   "อ่าว ควายกินหญ้า" กูหันไปตามเสียง  เสียงไอ้โปรไม่ผิดแน่ 
   "สัตว์" กูด่ามันที่ยืนยิ้มอยู่  กูหันมาตัดหญ้าต่อด้วยไม่มีอารมณ์เถียง
   "นึกครึ้มอะไรขึ้นมาล่ะ..ไอ้พี่โมทไม่ให้มึงกินข้าวใช่ไหม" มันเดินเข้ามาพูดแซว
   "กูตัดไว้ให้มึงแดกต่างหาก" กูย้อนทั้งที่ไม่ได้เงยหน้ามองหน้ามัน  กูไม่กล้ามองหน้ามันด้วยกลัวว่ามันจะอ่านกูออกว่ากูกำลังเป็นบ้ากับเรื่องของสลิ่มอยู่
   "ห่า..น้องกูล่ะ" มันถามขำๆ
   "อยู่ในร้าน" กูตอบ
   "งั้นกูเข้าไปในร้านก่อนนะ"
   "อืม" กูพยักหน้า  ไอ้โปรก็เดินเข้าไปเลย  กูรู้สึกโล่งใจขึ้นมา  กูตัดหญ้าอยู่ไม่นานนักก็เสร็จ  แม่ง..ตะคริวแดกขาอีกด้วย  ปวดหลังปวดตัวไปหมด  การที่ทำอะไรแบบนี้มันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอวะ  พ่อจ๋าแม่จ๋า..หนูไม่อยากลำบาก  กูนึกถึงสิ่งที่คิดอยู่ในใจก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้  กูหันหลังนำของเข้าไปเก็บในห้องเก็บของก่อนจะเดินนำไม้กวาดมากวาดหญ้าไว้รวมกัน  พอหันไปก็เห็นสลิ่มเดินออกมาจากร้านพอดี
   ".............." กูชะงักเมื่อมันหันมามองหน้ากู  กูได้แต่ยืนนิ่งมองตอบด้วยรักษาอาการ
 

............>>>>><<<<<..............

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

จิ้มให้ไส้แตกก่อนอ่าน

[เบบี้]

เบบี๊ขาาาา  อารมณ์เมื่อไรขอหวานๆเน้ออ
อยากให้ไปหวานกันที่ทะเลบ้างอ่าาา
 

ตอนนี้ หวานพอไหม หึหึ

[Overdose]

^
^
^
^
^
จิ้มตรูดเบบี้