หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[ToeyTato]

อ้าว เฮ้ยยยย ค้าง + ลุ้นนน ว่าจะเป็นงัยอ่าาาา
หลิ่มอุตส่าห์ออกมา แต่ไม่รุู้้ว่ามาง้อป่าวนะ แต่คิด+ฟันธงว่าไม่ได้มาง้อ กร๊ากกกก

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เอาจริงๆ นะ
คนจีบมันก็มีสิทธิ์งอนได้นะ
ผมว่า...
อย่าใช้คำว่างอนเลย
คือน้อยใจได้อ่ะ
ก็มีคนมาจีบสลิ่มเยอะนี่นา
ก็เข้าใจเมตรนะ

[kuku]

ขอร้องมาต่อเถอะนะเบบี้

[Fill]

น้องหลิมอะ
ทำไมทำแบบนี้
มันยังไม่สะใจพี่เลย
 
เล่นมันให้หนักๆ เลยไอ้พี่เมตรอะ
เจ้าชู้ดีนัก เอาให้เปลี่ยนนิสัยไปเลย

[ClioNe]

สงสารเฮียเมตร..มันน่าน้อยใจจริง ๆ 
ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหนหรือเป็นอะไรในความรู้สึกของเค้าเนี่ยมันเจ็บเนอะ..
เมื่อไรสลิ่มน้อยจะใจอ่อนซะที..

[Yunatsu]

เบบี๊ขาาาา  อารมณ์เมื่อไรขอหวานๆเน้ออ
อยากให้ไปหวานกันที่ทะเลบ้างอ่าาา
 

ตอนนี้ หวานพอไหม หึหึ

^
^
^
^
^
^
^
ตรงไหนนน

เครียดเลย

[+S+]

สงสานเฮียวะ 
เจ้รีบมาต่อเร็วเลย เหลืทอเวลาไม่มากเเล้ว มอจะเปิด T^T

[เบบี้]

เอาจริงๆ นะ
คนจีบมันก็มีสิทธิ์งอนได้นะ
ผมว่า...
อย่าใช้คำว่างอนเลย
คือน้อยใจได้อ่ะ
ก็มีคนมาจีบสลิ่มเยอะนี่นา
ก็เข้าใจเมตรนะ

ตั้งแต่อ่านมา เฮียโช่เขียนที่ตรูคิดแต่ขี้เกียจเขียน
สุดยอดว่ะเฮีย แสดงว่ากูสื่อรู้เรื่อง ฮ่าๆๆ รักเฮียว่ะ
ไปอาโกโก้กัน  :z1:กร๊ากก เกี่ยวกันไหม

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ถูกใจก็มาต่ออีกสักตอนเป็นไร

[สมุนไพร]

ง้อไงดีน้องหลิ่ม

[YongaMO]

 สงสารเฮียเมตร

เห้อ ! จิตตกเลย

[K2KARN]

พี่เมตรน้อยใจรุนแรงมากๆ
ไม่สนใจใครเล้ย กร๊ากๆ
ว่าแต่ว่าสลิ่มจะรู้ตัวมั่งมั้ยวะเนี่ย
แย่จริงๆ สลิ่มเนี่ย เมื่อไหร่จะใจอ่อน
เฮ้อ

[jeaby@_@]

ลงเเดงเเล้ว

เชียร์เมตร สู้โว้ยยยยยยย

ก็คนมันรัก

[PANGGii]

เอาจริงๆ นะ
คนจีบมันก็มีสิทธิ์งอนได้นะ
ผมว่า...
อย่าใช้คำว่างอนเลย
คือน้อยใจได้อ่ะ
ก็มีคนมาจีบสลิ่มเยอะนี่นา
ก็เข้าใจเมตรนะ

ตั้งแต่อ่านมา เฮียโช่เขียนที่ตรูคิดแต่ขี้เกียจเขียน
สุดยอดว่ะเฮีย แสดงว่ากูสื่อรู้เรื่อง ฮ่าๆๆ รักเฮียว่ะ
ไปอาโกโก้กัน  :z1:กร๊ากก เกี่ยวกันไหม

อาโกโก้ที่ไหนอ่ะเบบี๊?

[เบบี้]

   ตอนที่ 39  ทนสิ่งที่อยากทำ



   กูกับสลิ่มยืนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่มันจะหันหน้าหนี  กูได้แต่ยืนมองสลิ่มที่เดินผ่านหน้ากูไป  กูมองตามเพราะอยากรู้ว่ามันจะเดินไปไหน  เห็นสลิ่มเดินไปหยุดอยู่ที่ตรงฟุตบาธติดกับถนน  สักพักก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาในบริเวรหน้าร้าน  สลิ่มเดินตามไป  กูได้แต่ยืนนิ่งมอง  สักพักมีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมา  กูไม่เคยเห็นหน้าคาดตามาก่อน  เป็นผู้ชายอายุน่าจะไปๆกับกูหรือไม่อาจจะแก่กว่า  ดูดี  แต่งตัวมีฐานะแต่หน้าตาก็งั้นๆ  กูเห็นสลิ่มยกมือไหว้  อีกฝ่ายยิ้มรับแล้วเดินเข้าร้านไปพร้อมกัน
   "เฮียจะค้างอีกนานไหม" กูสะดุ้งหันกลับไปมองตามเสียงอย่างตกใจ
   "อ่าว มาตอนไหน" กูถามไอ้เขตที่ยืนหน้าสลอนอยู่ข้างๆ
   "มาตั้งแต่ที่เฮียยืนค้างมองมันนั่นแหละ" ไอ้เขตอมยิ้มตอบ
   "นี่แสดงว่าไม่รู้สึกตัวเลยดิ เฮ้อ" มันทำน้ำเสียงหนักใจซะงั้น
   "นั่นใครวะ" กูถาม
   "รุ่นพี่น่ะ ชื่อพี่เชน..เค้ามาติดต่อยากให้วงผมไปเล่นเปิดงานอีเว้นเล็กๆ" ไอ้เขตตอบ
   "เหรอ..แล้วรับไหม" กูถาม
   "คงรับมั้ง ขึ้นอยู่ที่สลิ่มมันอ่ะ"
   "แต่เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน ค่อนข้างสนิทกันมากด้วยเพราะเคยเล่นดนตรีด้วยกัน..มันคงรับแหละ" ไอ้เขตขยายความ
   "อืม" กูพยักหน้า
   "พี่นี่เข้ากับไม้กวาดดีนะ" ไอ้เขตก้มลงมอง  กูก้มลงมองตัวเองด้วย
   "ขอบคุณที่ชม" กูเล่นมุขสักหน่อย  ไอ้เขตหัวเราะ
   "นี่อย่าบอกว่าพี่คิดมากอีก" ไอ้เขตพูดอย่างรู้ทัน
   "เปล่า..กูกำลังเซ็งๆ" กูพูดปัด  ใครเคยเจอเรื่องอะไรที่น่าน้อยใจพร้อมๆกันคงจะเข้าใจความรู้สึกในตอนนี้ของกูดี  มันเอามารวมกันพร้อมกับตีรวนไปหมด  ตอนนี้รู้สึกจุกจนเอียนเลยละ
   "............" ไอ้เขตยืนมองกูอย่างเงียบๆ  กูมองหน้ามันก่อนหันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้น้องมันสมเพชกู
   "ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหมพี่" มันว่า  หน้าตาสงสารและเป็นห่วงกูมากมาย
   "ไม่ต้องอ่ะ มึงเข้าไปเหอะ" กูตอบแล้วเดินหนีนำไม้กวาดอันนี้ไปเก็บเพื่อจะไปเอาไม้กวาดกับที่ตักขยะนำมาตักหญ้าที่กองอยู่นี้ไปทิ้ง  ใช้เวลานานอยู่เหมือนกันกว่าจะเสร็จ  ไอ้เขตเดินเข้าร้านไปแล้ว  กูเดินมานั่งพักเหนื่อยตรงเก้าอี้ในสวน  กำลังคิดว่ากูจะทำอะไรต่อกับชีวิตดี  ฟ้าเริ่มมืดลงนั่นหมายถึงว่าได้เวลาเข้าร้านเต็มทีแล้ว  กูเดินกลับไปหยิบบุหรี่กับขวดเบียร์มานั่งจัดการต่ออีกรอบจนหมด  พอกูทำให้ได้แล้วจึงเดินไปในร้าน  พวกมันอยู่กันที่โต๊ะประจำซะครบ  กูเดินผ่านไปนั่งที่เคาร์เตอร์อย่างเนียนๆเพราะไม่อยากให้พวกมันทักเป็นขี้ปาก 
   "มีไรให้กูทำเปล่า" กูถามไอ้โมทที่นั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่ในนั้น  ไอ้โมทหยุดเขียนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองกูก่อนหันกลับไปเงียบๆ
   "อยากทำอะไรล่ะ" มันเล่นลิ้นเสียงเรียน
   "ก็ไม่มีไรให้ทำเลยรึไง" กูย้อนว่า  ไอ้โมทหันกลับมาจ้องหน้ากู  กูจ้องมันกลับ
   "อยากอยู่ตรงนี้รึไง" ไอ้โมทถาม  มันยิ้มอย่างรู้ทัน
   "ก็ไม่" กูหันหน้าหนีเพราะถ้านั่งอยู่ตรงนี้  กูจะนั่งตรงข้ามกับสลิ่มพอดีแม้จะไกลกันก็ตาม
   "งั้นเข้าครัวไปช่วยลุงเตรียมของไป" มันไล่
   "อืม" กูพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วเดินไปในครัวทันที
   "มา เมตรช่วยนะลุง" กูบอก
   "งั้นหั่นผักให้ลุงหน่อยนะ" ลุงพูดพร้อมกับชี้มาที่ผักที่จะวางอยู่บนโต๊ะวางประจำเสมอ  กูพยักหน้าก่อนหยิบมีดที่ถนัดมือกูมากที่สุดมาหั่นแครอท  กูหยิบผักทุกอย่างที่ควรหั่นและวางขวางหูขวางตาอยู่มาหั่นเรียบร้อยหมด  ใจกูเหม่อลอยเป็นระยะแต่การหั่นผักก็ช่วยได้เยอะ  เพราะถ้ากูไม่มีสมาธิ  กูจะได้หั่นนิ้วกูแทนหั่นผักน่ะสิ  พอนึกขึ้นมาได้ทีหน้าอกก็เจ็บแปล๊บที  เศร้าก็เศร้าอยู่คนเดียว  ไอ้ตัวการไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย  คิดไปคิดมากูนี่ท่าจะบ้า..เลยหยุดคิดแล้วจัดการครัวอย่างกับเป็นพ่อครัวเสียเอง
   "พอได้แล้ว ไม่ต้องช่วยแล้ว" ลุงปุ๊เบรกเพราะกูแย่งงานลุงไม่หยุดมือมากว่าสองชั่วโมงแล้ว
   "ไม่เอาลุง เดี๋ยวช่วย" กูบอกพร้อมกับจะแย่งทำกับข้าวต่อ
   "วันนี้เป็นอะไร..ออกไปได้แล้วไป" ลุงไล่แบบไม่เป็นจริงเป็นจัง
   "โห ลุงอ่ะ" กูทำเสียงน้อยใจใส่  ลุงหัวเราะ
   "ออกไปได้แล้ว..ลุงทำเองได้ คนยังไม่เยอะ" ลุงว่า
   "ก็ได้ๆ" กูพูดส่งๆก่อนจะเดินออกมาทางด้านหลังร้านแทนที่จะกลับเข้าไปในร้าน  ป่านนี้พวกมันคงเตรียมขึ้นเวทีกันแล้วเพราะเกือบได้เวลาเต็มที  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก็ต้องมองไปที่ประตูหลังร้านว่ามีใครเปิดมาเพราะกูได้ยินเสียงเพลงลอดเข้ามา  ไอ้โปรเดินมานั่งลงข้างๆ  มันมองหน้ากูเล็กน้อยก่อนกอดไหล่กูเข้าไปเขย่าเหมือนต้องการปลอบอย่างนั้น
   "เป็นไร" มันถาม  กูยิ้มแค่นั้น
   "เปล่า" กูเท้าแขนลงที่ขาเพราะว่าไม่อยากมองหน้ามันเท่าไหร่  เดี๋ยวซึ้งเกิน
   "เรื่องน้องกูเหรอ" มันถาม
   "ก็ไม่เชิง" กูตอบ
   "คุยกันให้รู้เรื่องสิวะ" มันว่า
   "หึ..คงรู้เรื่องหรอก น้องมึงกว่าจะปริปากพูดอะไรออกมาแต่ละที" กูย้อนพูดแกมหัวเราะ
   "อ่าว..ห่านี่" ไอ้โปรเปลี่ยนจากที่กอดไหล่กูอยู่เป็นตบหัวเบาๆ
   "มึงรู้ไหม บางทีกูก็อยากใช้กำลังกับน้องมึงนะ..มันจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป" กูพูดอย่างที่คิดอยู่ในจิตใต้สำนึกที่พยายามปกปิดไว้มานาน
   "มึงก็รู้ ว่าน้องมึง..สู้กูไม่ได้หรอก" กูพูดด้วยสีหน้าจริงจัง  หันไปมองไอ้โปรเล็กน้อย
   "สัตว์" มันด่า  คงเพราะรู้ว่ากูหมายความว่ายังไง  ทั้งตัวกูและทั้งสลิ่มเอง
   "บางทีมันเหมือนกับว่า พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง..ขัดใจว่ะ" กูพูดพลางถอนหายใจ
   "แต่พอกูนึกว่ากูใช้กำลังกับมันทีไร ภาพที่มันโกรธก็ซ้อนมา..ทั้งๆที่แต่ก่อนใครมาทำให้กูงงๆเป็นบ้าอย่างนี้ กูก็จับใช้กำลังทุกรอบ..จบง่ายดี นี่กูเริ่มงงตัวเองแล้วนะเนี้ย" กูบ่นไปงั้นพร้อมกับลูบหัวตัวเองอย่างระบายอารมณ์
   "ฮึ..เหี้ยนี่ แสดงว่ามึงบังคับเด็กมึงบ่อยงั้นดิ" ไอ้โปรพูด
   "ก็ไม่เชิง..พูดมากเกิน บ่นมาก..กูก็ใช้" กูตอบขำๆ
   "แล้วยังไม่ขึ้นเหรอวะ" กูถามเพราะเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้วแต่มันยังมานั่งหัวโด่อยู่นี่
   "ก็มาหามึงก่อน มึงจะปล่อยให้น้องกูนั่งอยู่กับไอ้หน้าขาวนั่นรึไง" มันว่า
   "ใคร.." กูขมวดคิ้วอย่างสงสัย
   "ก็ไอ้หน้าขาว เจ้าของรถเบนซ์นั่นน่ะ..เหอะๆ น่าเจาะยาง" ไอ้โปรแสยะหัวเราะ  บอกไดเลยว่าสีหน้ามันตอนนี้เหี้ยเกินบรรยาย
   "หึ..กูขับเวสป้า มันขับเบนซ์ น่าสู้มากอ่ะ" กูพูดก่อนหยิบบุหรี่ออกมาจุด
   "แล้วทำไม รุ่นพี่มันไม่ใช่เหรอ" กูเลิกคิ้วถามแล้วยื่นบุหรี่ให้ไอ้โปรด้วย
   "ก็ใช่..แต่ดูแล้วหน้าหม้อพอตัว นั่งกอดไหล่สลิ่มอยู่ได้ เห็นแล้วอยากจะถีบ" ไอ้โปรบ่น
   "มึงนี่หวงน้องมึงเหมือนกันนะ คิดมากไปเปล่า..มันก็ผู้ชายเหมือนกัน" กูพูดเหลือบปลอบตัวเองไปในตัว
   "มันเรียกว่าไรวะ เซ้นส์เปล่า" ไอ้โปรอมยิ้ม
   "ประมาณนั้น" กูตอบอย่างเข้าข้างเพื่อนตัว
   "มึงคิดว่างั้นเหรอ" กูย้ำเพื่อความแน่ใจ
   "หรือกูอาจจะคิดมากไปก็ได้นะที่จริงอ่ะ" ไอ้โปรทำหน้าคิดหนัก
   "กูคิดมากไปแล้วแหละ" กูว่าพร้อมกับตบหัวมันให้หนึ่งดอกด้วยสาเหตุที่ทำให้กูคิดหนักกว่าเดิม
   "น้องมึงคนจีบเยอะ กูสู้ไม่ไหวหรอก" กูพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
   "นี่อย่าบอกนะว่ามึงยอมแพ้แล้ว" ไอ้โปรพูดเชิงถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยเชื่อ
   "ไม่รู้" กูตอบแล้วต้องอมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้  ปากกูยิ้มแต่ตอนนี้กูกำลังปวดหัว
   "หยุดสูบได้แล้วไอ้ห่า" ไอ้โปรว่าแล้วแย่งบุหรี่ที่กูกำลังเตรียมจุดอีกมวนนึงไป 
   "มึงจะให้กูเล่นกัญชาแทนใช่ไหม" กูพูดด้วยหาเหตุผลมาช่วยส่งเสริมความเลว  เพราะกูอยากลืมอะไรเครียดๆออกไปบ้าง
   "ส้นตีนนี่ ไม่แดกกัญชาก็ไม่ค่อยจะปกติอยู่แล้ว..แดกเข้าไปใครเค้าจะชอบมึง" มันว่าขำๆพร้อมกับผลักหัวกูด้วยความมือไว  กูเคยลองเล่นกัญชากับมันเมื่อปีก่อน  เล่นขำๆด้วยนึกอยากลองเพราะมีเด็กเอามาขายให้พอดี  แต่แค่ลองและก็เลิก  เพราะถ้าไม่เลิก..ไอ้โมทกระทืบกูจมกองตีนเป็นแน่
   "กูต้องทำไงต่อ" กูพูด
   "............." ไอ้โปรนั่งนิ่งไม่ให้คำตอบ  กูเลยได้แต่เงียบเพราะกูเริ่มกลัวคำแนะนำจากเพื่อนตัวเองแล้ว
   "กูจะบอกอะไรมึงไว้เลยนะ อยากให้มึงทำใจ..ไม่รู้กูจะหมดความอดทนเมื่อไหร่ แล้วถ้ามันหมด กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูจะควบคุมตัวเองได้มากแค่ไหน" กูพูดขึ้น
   "มึงทนเหรอตอนนี้น่ะ" ไอ้โปรถามขึ้น  ประโยคคล้ายลองใจ
   "ทนสิ..ทนในสิ่งที่กูอยากทำจะแย่" กูตอบยิ้มๆ
   "งั้นมึงก็ทำในสิ่งที่อยากทำซะสิ" ไอ้โปรพูด
   "เอาน้องมึงอะนะ" กูพูดตรงเปลี่ยนบรรยากาศ
   "ห่า สมอง! คิดได้แค่นี้ก็ไม่ต้องมาจีบน้องกูเลย" มันตบหัวกูเข้าให้อย่างแรง
   "กูล้อเล่น แม่ง" กูพูด  กูกับไอ้โปรหันไปมองพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงประตูหลังร้านเปิดออก  สลิ่มเดินมา  มันมองหน้ากูสองคน  ทั้งกูและไอ้โปรเงียบมองอย่างสงสัย  สลิ่มเดินเข้ามาแต่หยุดยืนเว้นระยะไว้
   "จะขึ้นเล่นแล้วอ่ะพี่โปร" สลิ่มพูดเหมือนพยายามเจาะจงพูดกับไอ้โปรเท่านั้น
   "อ้อ อืม..ได้" ไอ้โปรยิ้มแล้วลุกขึ้น  ไอ้โปรลุกขึ้น  ก่อนที่ไอ้โปรจะเดินไป  มันกลับดันตัวสลิ่มให้มาทางกูแล้วเดินหนีเข้าร้านไปเลย  สลิ่มยืนนิ่งไม่มองหน้ากู  ส่วนกูก็เงียบเหมือนกัน
   "เอ่อ.." กูอ้ำอึ้ง  เสียงหลุดออกมาจากลำคออย่างไม่ตั้งใจ  ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกมา
   ".............." เราเงียบพร้อมกันอีกครั้ง  สลิ่มทำท่าจะหันหลังกลับไปแต่มันก็หันตัวกลับมาใหม่  กูสะดุ้งเพราะไม่คิดว่าสลิ่มจะหันกลับมาอีกครั้ง  กูเงยหน้ามองมันที่ยืนอยู่ตรงหน้า
   "จะไปส่งไหม" มันถามขึ้นหน้านิ่ง  เสียงเรียบอย่างอ่านอารมณ์ไม่ถูก  กูเงียบ  ใจเต้นโครมครามอย่างไม่มีสาเหตุ  แค่ประโยคถามธรรมดา  แค่นี้กลับดีใจแทบบ้า
   "ถ้ามึงพูดทุกอย่างเกี่ยวกับบัว เสื้อคู่..หรือว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ กูก็จะไปส่ง" กูพูดออกไปอย่างมีทิฐิ  ทั้งที่ในใจดีใจแทบตายแต่ก็อดเล่นลิ้นกวนอารมณ์อีกฝ่ายไม่ได้  เพราะสุดท้ายแล้วกูก็อยากได้คำตอบอยู่ดี  คำตอบที่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกน้อยใจของกูตอนนี้ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
   สลิ่มยืนนิ่ง  กูก้มหน้าหนีด้วยคิดหนักว่าเมื่อกี้ไม่ควรพูดอย่างนั้นออกไปเลย
   "งั้นมึงก็ไม่ต้องไปส่ง" มันว่าแล้วเดินหนีเข้าร้านไป
   "หึ.." กูหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง  ทั้งที่ควรสำนึกให้ดีว่าผลตอบรับจะต้องเป็นอย่างนี้แน่  ต้องได้คำตอบอย่างนี้  กูรู้ดีอยู่แล้วแต่ก็ดันทำมันลงไป  กูนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานพอควร  จนไอ้เล้งออกมาทิ้งขยะที่หลังร้านถึงสองรอบ  และมันไม่กล้าแม้จะเอ่ยทักถามอะไรกูด้วย  มันคงดูออกนั่นแหละว่ากูไม่มีอารมณ์  เด็กในร้านจะรู้ดีว่าซึม  เงียบหรือโมโหอยู่  ห้ามมายุ่งกับกู
   "มึงคิดโต๊ะห้าผิดรึเปล่าวะ" ไอ้โมทเดินมาถามพร้อมกับยื่นกระดาษมาให้  กูกลับเข้ามานั่งที่เคาร์เตอร์ช่วยไอ้โมทได้สักพักแล้ว  กูรับกระดาษมาจากมันแล้วมาดู
   "เด็กมันบอกว่า เพิ่มมาสองร้อย" ไอ้โมทพูดคิ้วขมวด  กูตกใจเริ่มรีบคิดให้ใหม่
   "อืม..ผิด" กูสารภาพหน้าตาย  สงสัยกูคงสลิ่มที่เพิ่งลงมาจากเวทีแล้วนั่งคุยอยู่กับไอ้หน้าขาวที่ชื่อเชนนั่นนานไปหน่อย  เลยคิดเพลินไป
   "เฮ้อ" ไอ้โมทส่ายหัว  กูยื่นกระดาษกลับให้  ไอ้โมทรับแล้วเดินไป
   "เป็นไงบ้างพี่" ไอ้เขตเดินมาที่เคาร์เตอร์  มันยืนอเกาะเคาร์เตอร์ยิ้มทักทาย
   "ก็ดี" กูตอบยิ้มๆ
   "จะกลับยัง" กูถาม
   "ยังอ่ะ..รอสลิ่มกลับก่อน พี่เชนกลับด้วย..พี่เค้าบอกว่าเลี้ยงน่ะ ผมเลยกะจะเอาให้คุ้มสักหน่อย" ไอ้เขตตอบซะยาว
   "มิ้วค์หยิบให้พี่ขวดนึง" กูตะโกนบอกไอ้มิ้วค์ที่กำลังเปิดตู้แช่เบียร์  มันหยิบเบียร์มายื่นให้กูตามที่สั่ง  กูนำขวดมาเปิดโดยใช้ขอบโต๊ะอย่างฝึกมาจนชินแล้ว
   "ง่วงยัง" กูถามไอ้มิ้วค์ที่เดินหน้ามุ่ยมา
   "นิดหน่อย..แต่เพลงดังขนาดนี้ มิ้วค์จะง่วงลงไหม" มันบ่นทำเอากูกับไอ้เขตหัวเราะออกมากับหน้าตาบอกอารมณ์หงุดหงิดของมัน  ไอ้มิ้วค์คงไม่ถูกกับร้านเหล้าจริงๆนั่นแหละ  กูไม่เคยเห็นมันบอกว่าชอบเลยสักครั้ง
   "โต๊ะสลิ่มน่ะ" ไอ้โปรเดินมาบอกกู  กูพยักหน้าอย่างรู้กัน  มันคงบอกให้กูคิดเงิน
   "แปดร้อยยี่สิบ" กูบอกพร้อมกับเอาบิลให้ไอ้โปร
   "แพงเนอะ มึงบวกเพิ่มเปล่าเนี่ย" ไอ้โปรกัดิยิ้มๆ
   "Kเหอะ..นี่ราคาเพิ่มแล้ว" กูเล่นกลับ  พวกมันขำกันออกมา  ไอ้โปรเดินเอาบิลไปที่โต๊ะสลิ่มก่อนที่ไอ้เชนจะจ่ายเงิน  ไอ้โปรนำเงินมายื่นให้กูที่เคาร์เตอร์
   "มันจะกลับแล้วเหรอ" กูถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นสลิ่มหยิบเป้ของตัวเองขึ้น
   "อืม..กลับกับไอ้นั่นน่ะ" ไอ้โปรตอบ  กูเงียบมองไปที่พวกมัน  สลิ่มยืนขึ้น  มันหันมาโบกมือบ๊ายบายไอ้โปร  ไอ้โปรโบกมือกลับ  ส่วนไอ้เขตก็รีบวิ่งไปหาสลิ่มทันที  กูไม่รู้ว่าพวกมันคุยอะไรกันแต่เห็นมันทำท่าร่ำลากันแล้วเดินออกไปก่อน  กูเริ่มกระวนกระวายและอยู่ไม่สุข  เริ่มวิตกกังวล  โดยมีไอ้ห่าสามตัว  คือไอ้โปร  ไอ้มิ้วค์  และไอ้เขตที่เพิ่งเดินกลับมากำลังยืนอ่านความคิดกูอยู่อย่างตั้งใจ
   "ไปไหน" ไอ้โปรถามทันทีที่กูตัดสินใจลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกุญแจรถของไอ้โมทมาใส่กระเป๋ากางเกง  กูไม่ตอบแต่เดินออกมาจากเคาร์เตอร์และวิ่งแทรกฝูงชนออกไปนอกร้าน  กูรีบเดินไปที่ลานจอดรถเมื่อเห็นว่ารถเบนซ์คันของไอ้เชนกำลังออกไปจากร้านแล้ว  กูคิดเหี้ยอะไรไม่ออกว่าจะทำอย่างไรให้รถหยุด  ขากลับสั่งการให้ก้าวไปขวางรถไว้ทันที  เสียงล้อรถที่เบรกอย่างกระทันหันดังขึ้นทำให้คนหันมามองอย่างสนใจ  ไวกว่านั้นกูเดินไปที่ประตูรถแล้วเปิดออก  สลิ่มที่นั่งอยู่ในนั้นตาค้างมองอย่างเหรอหรา  มันคงกำลังงงและประมวลเหตุการณ์ไม่ทันอย่างกูนั่นละ  กูเปิดประตูแล้วจับแขนมันออกมา  ส่วนไอ้เชนพูดอะไรสักอย่าง  มันมองกูอย่างไม่เข้าใจ
   "ลงมานี่" กูพูดบอก  น้ำเสียงไม่ได้รุนแรงอะไรมากนัก
   "อะไรของมึง" สลิ่มว่าแล้วพยายามจะสะบัดแขนออก  กูจึงออกแรงบีบและกระชาออกมาอย่างแรงจนสลิ่มต้องตามออกมาอย่างช่วยไม่ได้
   "อะไรของมึงเนี้ย" สลิ่มโวยวายด้วยความหงุดหงิด  อีกมือหนึ่งทำท่าจะชกกูแต่กูจับไว้ได้ทัน
   "มีอะไรรึเปล่าสลิ่ม" ไอ้เชนรีบลงมาจากรถ  มันเข้ามาถามก่อนมองสำรวจกูด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร
   "กูจะไปส่งมันเอง" กูหันไปบอกไอ้เชน  มันยืนมองหน้ากูงงๆ
   "เอ่อ.." สลิ่มอ้ำอึ้ง
   "แล้วคุณเป็นใคร..สลิ่มโอเคไหม" ไอ้เชนพูดหน้าเครียดถาม
   "กูเป็นใครแล้วมันหนักหัวมึงรึไง" กูพูดไม่ได้ใส่อารมณ์อะไร  คำพูดไร้สาระที่ไม่ควรต่อล้อต่อเถียงนี้  กูเริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่าทำไมเด็กกูที่คบด้วยบางคนถึงได้ปากจัดนักเวลาที่มีใครมาจีบกู
   "อ่าว.." ไอ้เชนอุทานทำท่าจะเอาเรื่อง
   "ปล่อยกู" สลิ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโมโห  กูมองหน้ามันเพราะกูเองก็โมโหเช่นกัน
   "มึงปล่อยน้องเหอะ" ไอ้เชตพูด
   "กูไม่ปล่อย มึงจะทำไม" กูพูดกลับอย่างหาเรื่อง  เพราะกูอยากมีเรื่องกับมันเหมือนกัน  อะไรก็ได้ในตอนนี้..มาเป็นที่ระบายอารมณ์ครุกรุ่นนี้ของกูได้บ้างคงจะดีไม่น้อย
   "พี่เชนอย่าฮะ" สลิ่มร้องห้ามเพราะไอ้เชนทำท่าจะเข้ามาใส่กู
   "ไปกับกู" กูหันไปทำเสียงเข้มใส่สลิ่ม  คิดไปคิดมากูเอาข้อที่ว่าไม่มีเรื่องกับไอ้เชน  สลิ่มคงจะเลือกไปกับกูมากว่าที่จะปล่อยให้มีเรื่องกัน  อีกอย่าง..ถ้ามีเรื่องกันสลิ่มต้องโกรธกูมากกว่าเดิมก็เป็นได้  เพราะในอารมณ์ของกูตอนนี้รับรองได้เลยว่าเพียงแค่สองหมัด  ไอ้เหี้ยเชนจะต้องร่วงกองกับพื้นแบบที่สติหายไปเลย..รับรองได้ว่าเป็นอย่างนั้นได้แน่
   "ปล่อย..มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี้ย" สลิ่มข่มน้ำเสียง  ตาแทบถลนออกมา
   "ไอ้เมตร มีไรวะ.." พวกกูหันไปมองไอ้โปรที่เดินหน้าเครียดมาเลย
   "กูจะไปส่งมัน" กูพูดบอกไอ้โปรถึงสาเหตุที่กูกำลังจะทำอยู่  ไม่รอให้ไอ้โปรตัดสินใจอะไร  กูกอดสลิ่มพร้อมกับอุ้มมันมาจนถึงรถไอ้โมท  มันดิ้นเล็กน้อยแต่กูก็ขู่มันเป็นระยะ  พอกูนำมันเข้าไปในรถได้  ไอ้โปรก็เดินมาที่รถพอดี
   "มึงห้ามให้มันลงนะ" กูสั่งไอ้โปร  ไอ้โปรไม่ว่าอะไร  มันส่ายหัวให้สลิ่มแค่นั้น  กูรีบวิ่งไปฝั่งคนขับ  พอขึ้นรถได้กูก็รีบล็อกรถทันที  กูมองไปที่ไอ้เชน  มันยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้างงและดูเป็นห่วงสลิ่ม  ไอ้โปรเดินไปหาไอ้เชน  มันพูดอะไรกันสักอย่าง  ส่วนกูกับสลิ่มในตอนนี้ได้แต่เงียบกันทั้งคู่

...........>>>><<<<.............

[iiดาวพระสุขლii]

^
^
^
จิ้มก่อน



เหี้ยไรวะ....
กูอึดอัด.........
อึดอัด.....
แทนไอ้เมตรว่ะ......

ทนในสิ่งที่อยากทำ.....
เชื่อมั้ยว่ากูเข้าใจคำนี้......หึหึ

ทำยังไงให้สลิ่มพูดอะไรออกมาเกิน สามบรรทัดวะ....กูอยากรู้ 

“ถ้ามึงพูดทุกอย่างเกี่ยวกับบัว เสื้อคู่ หรือว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ กูก็จะไปส่ง”กูพูดออกไปตามแบบที่กูอยากถามแต่ก็ไม่ได้อยากพูดออกไปประโยคนี้ มึงเข้าใจกูป่ะวะ เหอะๆ

เข้าใจ ปากไว ไปก่อนสมองคิด....555 


กูอินไปหน่อย เมิงว่ามั้ย...เบเบ๊

[lasom]

^
^
^
^
ยังไม่ได้อ่าน แต่มาเจิมก่อน

รักหัวหลิมที่สุด
 

[K2KARN]

เฮ้อ สงสารพี่เมตร
สลิ่มมันก็ไม่พูดอะไรเลยจริงๆนะ
เข้าใจพี่เมตรเหมือนคนฟุ้งซ่านอะ
เหมือนคิดไปคนเดียวตลอดเล้ย
เมื่อไหร่สลิ่มจะพูดบ้างนะ จะได้เข้าใจอะไรง่ายๆ
ไม่ต้องมานั่งตีความให้เมื่อยสมอง ,,

ว่าแต่ว่าพี่เมตรจะบอกไอ้พี่เชนยังไง
เฮ้อ ,,

[honeymic]

  คุณเบบี้
โชคดีจังที่แว่บเข้ามาหาสลิ่มก่อนนอน

[สมุนไพร]

ใจเย็นๆสิ

[lasom]

 

[anterosz]

“หึ กูขับเวสป้า มันขับเบนซ์ น่าสู้มากอ่ะ”
“น้องมึงคนจีบเยอะ กูสู้ไม่ไหวหรอก”

เฮ้อออ ทำไมไอ้เมตรมันพูดได้น่าสงสารจังว่ะ 

 

[เบบี้]

^
^
^
จิ้มก่อน



เหี้ยไรวะ....
กูอึดอัด.........
อึดอัด.....
แทนไอ้เมตรว่ะ......

ทนในสิ่งที่อยากทำ.....
เชื่อมั้ยว่ากูเข้าใจคำนี้......หึหึ

ทำยังไงให้สลิ่มพูดอะไรออกมาเกิน สามบรรทัดวะ....กูอยากรู้ 

“ถ้ามึงพูดทุกอย่างเกี่ยวกับบัว เสื้อคู่ หรือว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ กูก็จะไปส่ง”กูพูดออกไปตามแบบที่กูอยากถามแต่ก็ไม่ได้อยากพูดออกไปประโยคนี้ มึงเข้าใจกูป่ะวะ เหอะๆ

เข้าใจ ปากไว ไปก่อนสมองคิด....555 


กูอินไปหน่อย เมิงว่ามั้ย...เบเบ๊

เออ..มึงอิน กูเข้าใจมึงนะ ดาวซินโดมมมมมม กร๊ากกกกกก

[naja]

“ถ้ามึงพูดทุกอย่างเกี่ยวกับบัว เสื้อคู่ หรือว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ กูก็จะไปส่ง”กูพูดออกไปตามแบบที่กูอยากถามแต่ก็ไม่ได้อยากพูดออกไปประโยคนี้ มึงเข้าใจกูป่ะวะ เหอะๆ
“..................”ไอ้สลิ่มยืนเงียบนิ่ง กูก้มหน้าหนีไม่มองหน้ามัน
“งั้นมึงก็ไม่ต้องไปส่ง”มันพูดบอกแล้วเดินหนี เข้าร้านไปเลย

สลิ่มใจร้ายหว่ะ ไม่รักษาน้ำใจกันเลย
สงสารเมตร ถ้าไม่ไหวก้อถอยออกมาเถอะวะ 

[bigbeeboom]

แบบตรงๆเลยนะ แอบเซ็งน้องสลิ่มจริงๆอ่ะ เอาไงอ่ะน้อง พี่ขอซักสามบรรทัดได้ป้ะ

สงสารเมตรสุดๆๆ สู้ๆๆนะเมตร

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 


 อึดอัดใจว่ะ



"ทนในสิ่งที่อยากทำ"


 อยากบอกว่าเข้าใจอย่างแรงเลย........

[lollionlypop]

สลิ่มอะแหละ คิดไรอยู่ว่ะ
มันใจแข็งหรือมันไม่คิดอะไรกันแน่ เหนื่อยจะลุ้น
 
สงสารพี่เมตร
 

[DexTunG]

 

[papui]

แม่งสงสารอีพี่เมตรอย่างแรง สลิ่มแม่งอะไรเนี่ย อึดอัดด เข้าใจเลย เพราะเคยเปน ฮืออออ
เบบี้ อย่าใจร้ายดิวะ

[อนันตกาล]

^
^
^
จิ้มก่อน



เหี้ยไรวะ....
กูอึดอัด.........
อึดอัด.....
แทนไอ้เมตรว่ะ......

ทนในสิ่งที่อยากทำ.....
เชื่อมั้ยว่ากูเข้าใจคำนี้......หึหึ

ทำยังไงให้สลิ่มพูดอะไรออกมาเกิน สามบรรทัดวะ....กูอยากรู้  

“ถ้ามึงพูดทุกอย่างเกี่ยวกับบัว เสื้อคู่ หรือว่าความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ กูก็จะไปส่ง”กูพูดออกไปตามแบบที่กูอยากถามแต่ก็ไม่ได้อยากพูดออกไปประโยคนี้ มึงเข้าใจกูป่ะวะ เหอะๆ

เข้าใจ ปากไว ไปก่อนสมองคิด....555  


กูอินไปหน่อย เมิงว่ามั้ย...เบเบ๊

*
*
เห็นด้วยอย่างแรงง