หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pattybluet]

ทนสิ่งที่อยากทำ ...แล้วตอนนี้เฮียทนไม่ไหวแล้วดิ? 55+
อ่านความรู้สึกของเฮียแกแล้วมันจี๊ดดี
แต่ก้อนับถือจุดยืนของสลิ่ม แบบ..ถ้าสลิ่มง่ายกว่านี้ก้อคงไม่โสดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งมันส์

[KM]

ไมไม่ใช้แส้มัดล่ะ

[♠DekDoy♠]

มันอึดอัด ทั้งๆที่เรื่องมันเหมือนจะไม่มีอะไรแต่มันก้....อึดอัด เข้าใจใช่ป่ะเบบี้??...........




ปอลิง...อ่านแล้วอึดอัดพาลขี้เกียจทำงาน ฮ่าๆๆๆ =>อันนี้ไม่เกี่ยว

[silverspoon]

ใจนึงก็สงสารเมตรนะ เจอของแข็ง อีกใจก็คิดว่าสมควร แต่ก่อนเจ้าชู้ไก่แจ้เจอแต่ของง่ายๆอยู่เรื่อย

แต่ความสัมพันธ์ที่ไม่เท่าเทียม จะไปกันรอดยากนะ คนนึงให้ใจไปเต็มร้อย อีกคนกั๊กไว้ทำเป็นไม่สน ไม่เอาไง

มีแต่เหนื่อยใจอ่ะสิงานนี้

[dukdikdukdik]

สงสารพี่เมตรชะมัดเลย อ่านแล้วก็อึดอัดแทนพี่เมตร 

[J๐ly]

นี่ อีสลิ่ม
มึงพูดบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ
เล่นตัวจริงอีนี่ 
สงสารพี่เมตรหว่ะ   

[Ottomechan]

เริ่มจะนอยหลิ่มแล้วนะ

[vk_iupk]

น่าสงสารพี่เมตรอ่ะ สลิ่มก็พูดมั่งก็ได้ T^T

[jira]

อ่านทีเดียวสองตอนรวด!!!!
หลิม..เป็นไรจ๊ะ  ไม่รู้จะปฏิเสธน้องบัวยังไง ไม่รู้จะทำไงกับเมตรเหรอ...ไม่อยากยอมรับกับคนอื่นว่า "นี่แฟนกู"  งั้นก็...ปล่อยเมตรมันไปสิ  ไม่ต้องมอง  ไม่ต้องสนใจ  หลิมน่าจะรู้...แค่เงียบ  แค่ไม่เห็นหัวกัน เมตรมันก็ถอยไปเองล่ะจ่ะ (หลิมอิเด็กเปรต!!!!!   )
เมตร...มึงกดซะปะ  กูอ่านแล้วแม่งอึดอัดแทน จะว่ามันไม่ชอบ...แต่ก็แอบหน้าแดงเวลามึงทำมึน ทำหวานใส่  แล้วก็ปากหนักจริง ๆ  มึงก็ปากไวเกิ๊นนนน5555555 แล้วนี่ขึ้นรถไปด้วยกันจะคุยไรกันได้ซักกี่คำว้าาาาาาา เดี๋ยวก็ทะเลาะอีก  
รอตอนต่อไป(เมตรได้เวลาโชว์   สเต็ปเทพแล้วใช่ป่ะคะเบบี้5555)
ขอบคุณค่ะ  +1 ด้วยใจปฏิพัทธ์  

[sukie_moo]

 

[ordkrub]

เฮ้อ เครียด
แล้วเมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันนะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ตรูล่ะสงสารเฮียเมตรจับใจ

สลิ่มแม่งก็ทำไรไม่ชัดเจนอ่ะ เป็นใครๆก็น้อยใจแหละว้า

เฮียแกล้งทำเป็นไม่สนใจแม่งเลย ลอยแพรไปเลย

ดูซิจะรู้สึกตัวไหม

วันนี้ขออีกสักตอนได้มั้ยอ่ะตัวเอง แบบว่ามันติดลมบนอ่ะ

นะนะนะนะนะ

[J๐ly]

ตรูล่ะสงสารเฮียเมตรจับใจ

สลิ่มแม่งก็ทำไรไม่ชัดเจนอ่ะ เป็นใครๆก็น้อยใจแหละว้า

เฮียแกล้งทำเป็นไม่สนใจแม่งเลย ลอยแพรไปเลย

ดูซิจะรู้สึกตัวไหม

วันนี้ขออีกสักตอนได้มั้ยอ่ะตัวเอง แบบว่ามันติดลมบนอ่ะ

นะนะนะนะนะ

ช่าย ๆ ตุณเบบี้ ขออีกตอนดิ

เนี่ย ของกำลังขึ้นเรย ๆ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

มีอารมณ์อยากเชียร์ให้เฮียเมตรเลิกกะสลิ่มแล้ว
 

เคยรู้สึกมั้ยว่า...
ความรักระหว่างวัยบางทีมันก็ไม่ลงรอยกันเหมือนกัน
เมตรที่เหมือนว่าจะสนุกมาพอแล้ว เรียนมหาลัยอีกปีสองปีก็จะจบ
เจอคนที่อยากจะจริงจังด้วย
แต่คนคนนั้นกลับเป็นสลิ่ม
ที่ยังแค่มอปลาย มีคนมาจีบเยอะ ก็อยากจะเรื่อยๆ ไปก่อน
ยังไม่พร้อมจะลงหลักปักฐานกับใคร
มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น...
บอกตามตรงว่าเบบี้สื้อตัวละครที่ชื่อว่า "เมตร" ออกมาได้ดีนะ ในความคิดผม
เหมือนกับคนที่วันๆ เหมือนจะเอาแต่เล่นไปเรื่อยๆ
ตลกๆ ฮาๆ เรื่องสลิ่ม แต่ในใจก็เหมือนจะหาทางออกกับเรื่องสลิ่มไม่เจอเหมือนกัน

ผมว่าเรื่อง "ทั้งหมด" นี้อยู่ที่สลิ่มแล้วแหละ
คงถึงเวลาแล้วที่สลิ่ม เมิงต้องคิดซะทีว่าจะเอายังไงกับเมตร
เมิงจะรับผู้ชายที่ชื่อว่าเมตร แล้วให้โอกาสเค้าได้มั้ย
เพราะว่าเค้าก็อายุมากกว่าเมิงหลายปีอยู่ เค้าอุตส่าห์ "เป็นผู้เป็นคน... 'เพื่อเมิง' " แล้วนะ
จะเอายังไงก็รีบตัดสินใจแล้วกัน
เพราะว่าเมตรคงทนได้ไม่นานหรอก
แล้วอย่างเมตรทนไม่ได้ก็มีอยู่สองอย่างคือ 1. จับปล้ำ กับ 2. เลิกยุ่ง

จริงๆ แล้วนะ... ผมว่า อายุไม่มีผลกระทบกับความรักหรอก
แต่นั่นต้อง "รักกัน" แล้วไง อายุถึงจะมีผลกระทบน้อยกับความรัก
แต่ "ก่อนจะเป็นความรัก" ได้เนี่ยสิ ที่อายุมีผลกระทบมากพอสมควร
สลิ่มเล่นมานานแล้ว
ถึงเวลาต้องคิดได้แล้วนะ
ถ้าไม่อยากโดนพี่เมตรปล้ำ 55555

[Ugly Ducky]

สงสาร พี่เมตร ... แต่ อย่าทำรุงแรงกะ หัวหลิม นะ
ส่งสารน้องงงงงงงงงงงงงงงงงง

[jara]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่เมตรอะ  

สลิ่มจะเอาไงเนี่ย  เคิ้วววววววววววว

จะเอาไงก็เอา เหมือนจะชอบเมตรแต่ก็แคร์คนอื่นตลอดอะ  แพ่เมตรถามเรื่องบัวก็ไม่ตอบ  ไม่อยากให้รู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ

ถ้าพี่เมตรถอดใจไม่จีบขึ้นมาแล้วจะรู้สึก  หึหึ

[เบบี้]

   ตอนที่ 40  กูกลัว




   "เปิดประตู" สลิ่มพูดขึ้น  กูมองไปข้างหน้าเพื่อระงับสติอารมณ์ตัวเองทั้งที่ใจเต้นแรงแทบกระเด็นออกมาอยู่แล้ว
   "บอกให้เปิดประตู" มันพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด
   "กูที่สมควรจะโกรธมึง ไม่ใช่มึงเลยนะ" กูยังยืนยันที่จะกวนประสาทมัน
   "เฮอะ! มึงต้องโกรธกูงั้นซิ แล้วไงต่อ" สลิ่มหันมาพูดย้อนอย่างไม่สบอารมณ์
   "ฮึ..มึงอย่าทำเหมือนไม่รู้หน่อยเลยว่ะ" กูแสยะน้ำเสียง  สลิ่มหันมามองหน้ากูและจ้องเขม็ง
   "เปิดประตู" มันพูด  ตาจ้องกูเหมือนโมโหมากกว่าที่กูคาดไว้เสียอีก
   "กูไม่เปิด" กูลดน้ำเสียงลงพร้อมหันหน้าหนี
   "ปล่อย" มันดิ้นเพราะกูเข้าไปล็อกแขนมันไว้
   "มึงเป็นเหี้ยอะไร" มันกระแทกเสียงด่าอย่างสุดทน
   "มึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นเหี้ยอะไร..กูกำลังหึงมึงไง กูกำลังหวงมึง..มึงเข้าใจไหม" กูย้อนพูดด้วยอารมณ์เช่นเดียวกับมัน
   "แต่มึงไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับกู" มันว่า
   "แล้วอะไรที่กูมีสิทธิ์ ไหนมึงบอกกูมาหน่อยซิว่าอะไรที่กูมีสิทธิ์" กูพูดเสียงดังอย่างเหลืออด  กระทั่งกูเองยังตกใจในน้ำเสียงนั่น  สลิ่มนิ่งไป
   "ถ้ามึงไม่เข้าใจกู มึงก็ปล่อยกูเหอะ..ถ้ามึงรับไม่ได้ ก็ปล่อยกู" สลิ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป
   "มึงกำลังคิดอะไรอยู่สลิ่ม กำลังคิดอะไรอยู่" กูถามอย่างคาดคั้นเอาความ
   "ปล่อยกู!" สลิ่มกระแทกเสียงดังขึ้นอีกครั้ง  มันดิ้นอย่างแรงแต่กูก็ล็อกไว้แน่น  กูรู้เลยว่ากูคงบีบมันแรงมากเกินไปแล้ว

   ปึก !  ....สลิ่มกำมือแน่นแล้วกระแทกเข้าที่หน้ากูอย่างจังจนหน้ากูหันไปกระแทกกับพวงมาลัย
   ทั้งกูและมันต่างเงียบลง  กูรู้สึกชาที่หน้า  ความเงียบทำให้กูรู้ว่าควรมีอะไรมาระงับสติอารมณ์ของทั้งสองฝ่ายในตอนนี้  และการที่กูโดนหมัดมันเข้าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน  กูปล่อยแขนของสลิ่มลงก่อนจะเอนตัวกลับมานั่งอย่างเดิม  และรับรู้ได้ถึงความเจ็บที่ใบหน้า  กูเปิดประตูรถอย่างเงียบๆแล้วเดินลงมาไม่ได้พูดอะไร  กูเดินจะกลับเข้าไปในร้านก็เห็นว่าไอ้เขตกับไอ้โปรยืนสังเกตการอยู่ที่หน้าร้าน
   "มีไรวะ" ไอ้โปรถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
   "มึงไปส่งมันหน่อย กุญแจอยู่ในรถ" กูบอไอ้โปร
   "มึงโอเคใช่ไหม" ไอ้โปรถาม
   "อืม.." กูพยักหน้าตอบ  ไอ้โปรรีบเดินไปที่รถทันที  ไอ้เขตยืนมองหน้ากูด้วยสีหน้าสงสาร
   "มึงก็กลับไปได้แล้วไป..ดึกแล้ว" กูบอก
   "ไหวนะพี่" มันถาม
   "อืม" กูยิ้มๆพร้อมกับตบไหล่มันเบาๆ  ไอ้เขตยกมือไหว้กูก่อนจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง  กูเดินกลับเข้ามาในร้านแล้วเดินไปนั่งร่วมวงกับพวกไอ้ใหม่และไอ้ดิว  ไอ้ใหม่ยื่นแก้วเหล้าให้กูอย่างรู้งาน  มันสองคนไม่ปริปากถามอะไรสักคำ  แต่ก็ดีแล้ว..กูเองคิดว่ามันคงรู้ว่าตอนนี้กูไม่พร้อมพูด  กูนั่งกินเหล้ากับพวกมันเกือบครึ่งชั่วโมง  ลุกไปช่วยไอ้โมทบ้างเป็นระยะแต่ก็ไม่ค่อยมีอารมณ์ทำเท่าไหร่หรอก  ไอ้โมทเห็นเลยไล่ให้กูกลับมานั่งกินเหล้าเหมือนเดิม  พอกูกลับมานั่งไอ้โปรก็มาถึงพอดี
   "อ้ะ" ไอ้โปรยื่นกุญแจรถให้กู  กูรับมา
   "มันเป็นไงบ้าง" กูถาม
   "ก็นั่งเงียบจนถึงห้องนั่นแหละ กูขึ้นไปส่งมันก็ไม่ยอมพูดอะไร..กูเลยไม่ได้ว่าอะไรต่อ แค่บอกให้มันเข้านอนซะแค่นั้น" ไอ้โปรเล่า
   "แล้วมึงล่ะ ไปคุยอะไรกัน" ไอ้โปรได้ทีถามกูกลับ
   "เปล่า..กูอารมณ์ขึ้นนิดหน่อย คุยกันไม่รู้เรื่องนี่หว่า" กูบ่นอย่างเซ็งๆ
   "มึงก็นะ..เฮ้อ! มันก็ร้อนนะเว้ยสลิ่มอ่ะ แล้วร้อนเจอร้อนมันจะไปรอดเหรอวะ" ไอ้โปรขมวดคิ้วบ่น  กูได้แต่นั่งเงียบอย่างยอมรับผิด  ทั้งโต๊ะเลยเงียบกริบไปกับกูด้วย
   "มึงจะทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน อย่าวู่วาม..เอาตามความรู้สึกกูไหม ถ้าน้องกูไม่ชอบมึงบ้าง..มันจะยอมมึงขนาดนี้เหรอวะไอ้เมตร" ไอ้โปรว่า  กูแทบดีใจขึ้นมาเล็กๆที่ได้ยินอย่างนี้
   "ที่ไอ้โปรพูดมันก็ถูกของมันนะมึง น้องมันก็ยอมมึงเยอะเหมือนกันนะ..ผู้ชายอ่ะ ถ้ามีผู้ชายมาจีบก็ไม่ไหวเปล่าวะ สมมุติว่าถ้ามีผู้ชายมาจีบกูแบบนี้ แล้วกูไม่ชอบ..กูก็ไม่ยุ่งเหมือนกันแหละ ไม่ยุ่งเลยน่ะเข้าใจไหม..เผลอๆกูจะซัดแม่งให้อีก" ไอ้ใหม่เสริม
   "แต่ถ้าพวกมึงมาเป็นกู พวกมึงก็ต้องคิดมากเหมือนกูนั่นแหละ" กูย้อนอย่างเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน
   "กูก็เข้าใจ..แต่มึงต้องมองสองด้าน มึงลองหันไปยืนด้านน้องมันแล้วรึยัง ลองมองในมุมน้องมันบ้างว่าน้องมันกำลังมองมึงยังไง ลองมองกลับกันดู..ถึงมันจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่อย่างน้อยอะไรๆก็น่าจะดีขึ้นนะเว้ย" ไอ้ดิวพูด
   "กูเพิ่งรู้ว่าพวกมึงคิดจริงจังกันเป็นด้วย" กูพูดแก้เครียดและกำลังคิดตามทั้งคำพูดของพวกมันที่ดูเหมือนกูจะลืมนึกไปสนิท
   "สัตว์" ไอ้โปรด่าขำๆ
   "แล้วพวกมึงไม่กลับกันเหรอ" กูถาม
   "ก็นั่งเป็นเพื่อนมึงก่อน มึงอยากกลับรึยังล่ะ" ไอ้โปรถาม  กูเงียบอย่างคิดหนัก  หรือว่าคืนนี้กูควรจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่องดี  ไปขอโทษมันดีไหม
   "อยากไปที่ไหนก็ไปตามนั้นเหอะ" ไอ้ใหม่พูดขึ้นเหมือนอ่านกูออก  มันเข้ามากอดไหล่กูยิ้มๆเหมือนปลอบใจ  กูได้แต่หันไปยิ้มให้น้อยๆ
   "พี่เมตร..มิ้วค์ง่วงแล้ว" ไอ้มิ้วค์เดินหน้ามุ่ยมาหากู
   "อยากกลับแล้วเหรอ" กูถาม  ไอ้มิ้วค์พยักหน้าตอบหน้างอ  กูเลยลุกขึ้นยืน
   "กูไปส่งไอ้มิ้วค์ก่อนแล้วกัน" กูบอกพวกมัน  พวกมันพยักหน้ารับก่อนที่กูจะเดินไปหาไอ้โมทที่เคาร์เตอร์
   "กูกลับก่อนนะ อ้ะ" กูยื่นกุญแจรถยนต์ให้มัน  ไอ้โมทรับไป
   "ขับมอเตอร์ไซด์กลับเหรอ" ไอ้โมทถาม
   "อืม กูดื่มไม่เยอะหรอก..งั้นกูไปนะ" กูบอกแล้วเดินออกมาพร้อมกับไอ้มิ้วค์  กูขับรถไปส่งไอ้มิ้วคี่บ้านก่อนและคิดว่าหลังจากนั้นจะไปหาสลิ่มที่หอ
   "ปิดบ้านดีๆล่ะ" กูสั่งเสียเมื่อส่งมันถึงหน้าบ้านแล้ว
   "ไปไหนอ่ะ" ไอ้มิ้วค์ถามด้วยสีหน้าอยากรู้
   "ไปหอสลิ่มหน่อย" กูตอบ  มันพยักหน้ารับรู้
   "ขับดีๆล่ะ" มันพูดบอกก่อนปิดประตูรั้วเข้าบ้านไป  พอกูเห็นว่าน้องชายตัวดีเข้าบ้านเรียบร้อยแล้วกูถึงขับรถออกมาตรงไปที่หอสลิ่ม  พอมาถึงหอสลิ่มกูก็ทำตามสเต็ปเดิมทุกอย่าง  นำรถเข้าจอดที่จอดรถ  ทำตัวสนิทสนมกับน้ายามรักษาความปลอดภัย  รอคนที่ผ่านไปมาโดยใช้คีการ์ดเปิดประตูแล้วกูก็แทรกตัวเข้าไปอย่างเนียนๆ  กดลิฟต์ไปชั้นที่หมายและเคาะห้อง

   ก๊อก  ๆ ๆ
   "............" กูยืนเงียบโดยไม่ได้นำหน้าไปใกล้กับตาแมวตรงประตูเพราะกูกลัวว่าถ้าสลิ่มเห็นแล้วจะไม่ยอมเปิด  กูยืนรออยู่สักพักแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

   ก๊อก  ๆ ๆ  ...กูเคาะประตูอีกครั้งอย่างไม่พูดอะไร  กูยืนอยู่ต่ออีกเกือบห้านาทีก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับอีก

   แกรก~ ...สลิ่มเปิดประตูออกมา
   "ขอคุยด้วยหน่อย" กูพูดบอก  สลิ่มไม่มองหน้ากูแต่เปิดประตูเหมือนอนุญาตให้กูเข้าไปได้  กูเดินเข้าไปเงียบๆ  ทั้งกูและมันต่างไม่พูดอะไร  กูถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ  ส่วนสลิ่มยืนอยู่กลางห้องด้วยสีหน้าที่กูอ่านไม่ออกอย่างเคย
   "กูขอโทษ" กูพูดขึ้น  สลิ่มยืนนิ่งหันมามอง
   "กูก็ขอโทษ..ที่ตบมึง" มันพูดขึ้นเสียงเบา
   "ไม่เป็นไร" กูยิ้มกว้างตอบที่มันพูดออกมาอย่างนั้น  สุดท้ายก็ต้องหุบยิ้มลงเพราะอีกฝ่ายที่นิ่งเกินกว่าจะเข้าใจ
   "เอ่อ.." กูกำลังเอ่ยปากจะพูด
   "แต่" สลิ่มพูดขึ้นพร้อมกัน  ทั้งกูและมันเงียบลงเหมือนเห็นว่าทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างก็มีเรื่องจะพูด
   "มึงพูดก่อนสิ" กูบอก
   ".............." สลิ่มเงียบลงไปครู่  มันเงยหน้ามามองหน้ากูก่อนจะตบตากันนิ่งๆจนกูเริ่มกลัวเหตุการณ์ล่วงหน้าขึ้นมา
   "กูว่า กูยังไม่พร้อม" สลิ่มพูด  ใจกูสั่นเหมือนรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น  ใจเริ่มเต้นแรงด้วยความกลัว
   "อีกอย่าง..มึงก็คงทนไม่ได้" มันว่า  ตัวกูแข็งทื่ออย่างกับถูกสาป 
   "กูว่ามึงกับกู พอกันแค่นี้ดีกว่า" มันยิ้มมุมปาก  กูยืนนิ่งเพราะสติกำลังประมวลคำพูดของมัน  ทุกอย่างมันจุกจนรู้สึกหนักอึ้ง  ท่ามกลางแสงไฟสลัวจากไฟตรงหัวเตียงกับที่โต๊ะหนังสือทำให้กูเห็นหน้ามันเริ่มไม่ค่อยชัด
   "ทำไม.." กูพูดออกไป
   "กูก็ขอโทษแล้วไง" กูพูดเสียงสั่นด้วยความกลัว
   "ทำไมล่ะ" กูแทบยิ้มไม่ออก
   "มึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอก "มันว่า
   "มึงไม่เป็นกู มึงก็ไม่รู้เหมือนกัน" กูย้อนทันที
   "ต่างคนต่างไม่รู้ไง กูถึงได้บอกว่าให้พอ" สลิ่มเริ่มขึ้นเสียง
   "ออกไปได้แล้ว กูต้องอ่านหนังสือ" มันพูด  กูยืนนิ่งไม่ขยับเพราะว่าอะไรก็ยังไม่กระจ่างสักอย่าง  และแน่นอนว่ากูไม่ยอมให้จบอย่างนี้แน่
   "ไม่..กูไม่ออก" กูพูดเสียงเรียบ
   "กูบอกให้ออกไปไง" มันพูดอีกครั้ง  เสียงแข็งบอกอารมณ์อย่างเห็นได้ชัดว่ามันเหนื่อยใจแค่ไหน
   "ทำไมละสลิ่ม" กูเดินเข้าไปหา  สลิ่มผลักออกอย่างระแวงทันที
   "ถ้ามึงไม่ออก กูก็จะไม่เกรงใจเหมือนกันนะ" มันเงยหน้าขึ้นมอง
   "หึ..แล้วนี่มึงเกรงใจกูแล้วงั้นสิ" กูแสยะหัวเราะกับคำพูดของมัน
   "ไอ้เมตร!" มันว่า
   "ปล่อย" อีกฝ่ายดิ้นเมื่อกูเข้าไปทำท่าจะกอด 
   "บอกให้ปล่อยไงเล่า" มันโวยวายดิ้นไม่หยุด  มือกูบีบแขนมันแน่นอย่างแรงไม่ยั้งมือ  อย่าแค่ให้มีสติเลย  แค่ควบคุมสติไว้ก็ยากเกินแล้ว
   "กูรักมึงนะ" กูบอกแล้วกอดมันเข้ามาอย่างแรง  สลิ่มดิ้นแรงสู้กูเช่นเดียวกัน   เสียงหายใจเราแรงขึ้นกว่าเดิม
   "มึงคุยไม่รู้เรื่อง" มันพูดเสียงเบาลง  คล้ายกับกลัวกู
   "ถ้ามึงบังคับกูมากๆ กูก็ไม่รู้ว่ากูจะทำอะไรลงไปบ้าง" กูพูดขู่มันก่อนเพราะในหัวกูเริ่มทรงความคิดไม่ได้
   ".............." มันเงียบไป
   "ฮึ..กูถึงบอกมึงไงว่าสุดท้ายมึงก็ไม่เข้าใจ" มันพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยกูกับสิ่งที่กูเป็นอยู่
   "แล้วกูต้องเข้าใจอะไรสลิ่ม หลายเดือนที่ผ่านมา กูเข้าใจไม่พอรึไง" กูกระชากตัวมันออกอย่างโมโห  มือยังคงจับไหล่มันไว้ไม่ปล่อย
   "เออ กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน..มึงจะทำไม ห๊ะ!" สลิ่มตะคอกตาเบิกโพลง 
   "ทำไมมึงต้องทำบังให้กูทำในสิ่งที่กูไม่อยากทำด้วยสลิ่ม" กูพูดหน้านิ่ง
   "มึงจะทำอะไร" สลิ่มถามเสียงสั่นด้วยสีหน้าระแวง  กูไม่ตอบอีกแต่จับหน้าอีกฝ่ายมาอย่างแรงและก้มลงจูบทันที  สลิ่มเม้มปากแน่นอย่างป้องกันตัวเอง  ตัวมันดิ้นแรง  มือไม้พยายามสู้กูไม่หยุด 
   "ปล่อย" มันกระแทกเสียงสั่งอย่างดัง  กูเหนี่ยวเอวมันเข้ามากอดไว้แน่น  แขนมันที่พยายามทุบตัวกูอยู่ทำท่าจะชกเข้ามาที่หน้าแต่กูหลบได้ทัน
   "อึก" เสียงดังลอดออกมาจากมันคงเพราะจุกหรือเจ็บไม่ทราบเพราะกูดันตัวมันไปจนหลังมันกระแทกกับผนังห้องเพื่อที่กูจะได้ทำอะไรมันได้ง่ายขึ้น  กูล็อกแขนมันไว้แล้วนำอีกมือที่ว่างอยู่ลูบผ่านเสื้อนอน  สลิ่มมองกูด้วยสายตาเคียดแค้นที่ไม่สามารถสู้กูได้  กูก้มลงจูบอีกฝ่ายอีกครั้ง
   "โอ้ย!" กูร้องด้วยเพราะโดนมันกัดเข้าที่ปากอย่างแรง  กูยืนนิ่งเงียบมองหน้ามัน
   "มึงอย่าคิดว่ากูทำอะไรมึงไม่ได้นะ" กูพูดอย่างรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
   "ปล่อย..อึก" สลิ่มร้องเพราะถูกกูกระชากแล้วโยนไปที่เตียงอย่างแรง  มันพยายามลุกขึ้นแต่หนีไม่ทันเพราะกูดึงขามันไว้ได้ก่อน  มันโผเข้ามาพร้อมกับปล่อยหมัดเข้าที่หน้ากูอย่างจัง  บอกได้เลยว่าทั้งแม่นและทั้งหนัก  ทำเอากูหน้าเหวี่ยงไปตามแรง  แต่อย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับกูนัก  กูดึงขามันออกทั้งสองข้าง  ต่างฝ่ายต่างเงียบเพราะรวบรวมพลังสู้กันด้วยร่างกาย
   "อย่า.." มันร้องห้ามเมื่อกูพยายามถอดเสื้อผ้าของมันออก  รวมถึงเสื้อผ้าของกูด้วย  กูไม่ฟังเสียง  พอถอดเสร็จก็ก้มลงไปหาสลิ่มทันที  ปากกดลงหอมเข้าที่ต้นคอมันอย่างแรง  มันขืนไม่พูดไม่จา  กูดึงกางเกงสลิ่มออกอย่างแรงทั้งที่มันพยายามดิ้นสู้  กูเงยมองหน้าสลิ่มที่กัดปากตัวเองไว้แน่นจนกูอดสงสารไม่ได้  แต่จะให้กูปล่อยมันคงจะไม่ได้  กูไม่อยากปล่อยมันไปตอนนี้  กูอยากให้มันเป็นของกู..อยากให้เป็นของกูมากเหลือเกิน  ถ้าสุดท้ายแล้วมันจะโกรธกู  กูคงไม่มีทางเลือกแล้ว
   "ขอโทษ" กูก้มลงกระซิบบอกพร้อมกับจูบอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนโยนจนไปถึงแก้ม  สลิ่มนอนนิ่งไปแล้ว  ไม่แม้แต่จะต่อสู้อีก  กูได้ใจลูบไล้ตัวมันและจูบไซ้ไม่หยุด  กูเห็นมันกำผ้าห่มไว้แน่นเหมือนต้องการระบายอารมณ์โกรธมากกว่าจะมีอารมณ์  แต่กูไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอก  กูไม่มีทางหยุดเด็ดขาด..คนอย่างสลิ่ม  ไม่มีทางหายโกรธกูแน่แม้จะหยุดตอนนี้หรือตอนไหน  กูลุกขึ้นยืนแล้วถอดกางเกงออก  ตามองไปหาคนที่นิ่งอยู่บนเตียง  พอถอดเสร็จก็รีบลงไปหามันอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
   "............." ความเงียบครอบงำเราทั้งสอง  กูจับหน้าสลิ่มมาแล้วจูบอีกครั้ง  แม้อย่างนั้นมันก็ยังไม่ยอมเผยปากอีกอยู่ดี  จนกูต้องเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นอย่างชำนาญมือ  สุดท้ายก็หยุดไม่อยู่  มันเริ่มบิดตัวหนีเมื่อเห็นว่ากูเริ่มรุกล้ำไปในสิ่งที่ไม่ควรมากขึ้น
   "อึก" สลิ่มร้อง  มันนำมือปิดปากตัวเอง  กูตั้งใจอยู่กับส่วนล่างของมันเพราะกูรู้ว่ามันไม่เคย  แม้จะรู้ว่าครั้งแรงเจ็บแค่ไหน  และแม้นี่จะไม่ใช่การสมยอมแต่กูก็ไม่อยากให้มันเจ็บจนมันกลัว  กูปลอบและลูบไล้มันอย่างอ่อนโยนไปทั่วทั้งตัว   สลิ่มเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแต่อย่างนั้นก็แทบไม่มีเสียงครางให้ได้ยิน  กูไม่สนใจ  ขยับร่างกายเข้าตรงกลางแล้วจ่อน้องชายกูเข้าที่รูของมันอย่างตั้งใจ  อีกฝ่ายปิดปากตัวเองไว้แน่น  หลับตาปี๋จนดูเหมือนบังคับตัวเองไม่ให้ลืมขึ้นมอง  กูก้มลงหอมแก้มมันเบาๆ  รับรู้ได้ถึงน้ำตาที่ไหลออกมาเปื้อนแก้ม  กูไม่พูดอะไร  ร่างกายเริ่มขยับเมื่อเข้าไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว  กูนำมือสลิ่มที่ปิดปากตัวเองออกแล้วกำไว้แน่นเหมือนให้มันระบายลงที่กูแทน  เสียงสะอึกดังในลำคอเบาๆ  เสียงที่เล็ดลอดออกมาเป็นระยะเป็นแต่เสียงที่พยายามกลั้นเอาไว้  กูขยับอย่างอ่อนโยนที่สุดเพราะรู้ดีว่ามันคงทนเจ็บมากแค่ไหน  สีหน้าของสลิ่มทรมานมากอย่างที่กูไม่อยากจะได้เห็น  กูไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่กูพยายามทำให้คนในอ้อมกอดกลายมาเป็นของกู  ทั้งที่อีกใจรู้สึกปิดมากแต่อีกใจกูก็ไม่สามารถบังคับตัวเองไว้ได้  ทุกอย่างมันเกินควบคุมไปหมดแล้ว

...........>>>>><<<<.............

[เบบี้]

มีอารมณ์อยากเชียร์ให้เฮียเมตรเลิกกะสลิ่มแล้ว
 

เคยรู้สึกมั้ยว่า...
ความรักระหว่างวัยบางทีมันก็ไม่ลงรอยกันเหมือนกัน
เมตรที่เหมือนว่าจะสนุกมาพอแล้ว เรียนมหาลัยอีกปีสองปีก็จะจบ
เจอคนที่อยากจะจริงจังด้วย
แต่คนคนนั้นกลับเป็นสลิ่ม
ที่ยังแค่มอปลาย มีคนมาจีบเยอะ ก็อยากจะเรื่อยๆ ไปก่อน
ยังไม่พร้อมจะลงหลักปักฐานกับใคร
มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น...
บอกตามตรงว่าเบบี้สื้อตัวละครที่ชื่อว่า "เมตร" ออกมาได้ดีนะ ในความคิดผม
เหมือนกับคนที่วันๆ เหมือนจะเอาแต่เล่นไปเรื่อยๆ
ตลกๆ ฮาๆ เรื่องสลิ่ม แต่ในใจก็เหมือนจะหาทางออกกับเรื่องสลิ่มไม่เจอเหมือนกัน

ผมว่าเรื่อง "ทั้งหมด" นี้อยู่ที่สลิ่มแล้วแหละ
คงถึงเวลาแล้วที่สลิ่ม เมิงต้องคิดซะทีว่าจะเอายังไงกับเมตร
เมิงจะรับผู้ชายที่ชื่อว่าเมตร แล้วให้โอกาสเค้าได้มั้ย
เพราะว่าเค้าก็อายุมากกว่าเมิงหลายปีอยู่ เค้าอุตส่าห์ "เป็นผู้เป็นคน... 'เพื่อเมิง' " แล้วนะ
จะเอายังไงก็รีบตัดสินใจแล้วกัน
เพราะว่าเมตรคงทนได้ไม่นานหรอก
แล้วอย่างเมตรทนไม่ได้ก็มีอยู่สองอย่างคือ 1. จับปล้ำ กับ 2. เลิกยุ่ง

จริงๆ แล้วนะ... ผมว่า อายุไม่มีผลกระทบกับความรักหรอก
แต่นั่นต้อง "รักกัน" แล้วไง อายุถึงจะมีผลกระทบน้อยกับความรัก
แต่ "ก่อนจะเป็นความรัก" ได้เนี่ยสิ ที่อายุมีผลกระทบมากพอสมควร
สลิ่มเล่นมานานแล้ว
ถึงเวลาต้องคิดได้แล้วนะ
ถ้าไม่อยากโดนพี่เมตรปล้ำ 55555

ตั้งแต่กูเขียนนิยายมา  :a5:นี่คือสิ่งที่เฮียโช่ พิมพ์ได้ยาวมากที่สุด กร๊ากกกกกก

[iiดาวพระสุขლii]

^
^
^
มิน่าฝนตก  เบเบ๊ มาต่อนิยายกลางวัน  5555


พูดได้คำเดียวว่า....."กูว่าแล้ว..."      ไอ้เหี้ยเมตร.....   

“มึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอก”มันพูด

    ไอ้ห่าเมิงก็พูดให้มากกว่านี้ดิวะ...  พูดความในใจอ่ะ ทำเป็นมั้ย...   

[เบบี้]

แต่ความคิดส่วนตัวนะ เป็นตรู ตรูก็ยังไม่เอาเมตรหรอก จะหาว่าเล่นตัวก็ช่าง
ก็กูไม่มั่นใจ และกูกลัวนี่หว่า กร๊าก ห่า

[anterosz]

หัวหลิมเสร็จเมตรแล้ว!!!! 

สงสารหัวหลิมง่ะ สงสารเมตรด้วย เฮ้ออออ 

 

[J๐ly]

555 
ร้าก เบบี้

[สมุนไพร]

อีเมตรโดนเกลียดแน่

[jeaby@_@]

ยังไม่ได้อ่าน เเต่ขอเมนท์ก่อน
เพราะ เเอบอ่านคอมเมนท์ผู้อ่านนะซิ

จะว่าสงสารเมตรก็ใช่ เเต่เมตรก็ต้องทำตัวให้หลิ่มมานเห็นว่ามึงอะดีเเล้วนะ
หลิ่มมานก็เหงียบๆ เป็นอย่างงี้อยู่เเล้ว

เฮ้อ สู้โว้ยยย ชอบเมตร ชอบหลิ่ม
เบบี้จ๋า สนุกมากนะเรื่องนี้ ชอบค่ะ

[♥a2k♥]

สลิ่มเสร็จจนได้
พอมาคิดอย่างเบบี้ว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำไง
ก็คงยังไม่เอาอิพี่เมตรเหมือนกัน กร๊าก
ต่อไปจะเป็นไงวะเนี่ย พี่เมตรได้สลิ่มแล้วเว่ยเฮ้ย

[booboos]

สงสารสลิ่มอ่ะ ต่อจากนี้จะเป็นไงเนี่ย
สงสัยเมตรจะเละแน่เลยคราวนี้ 555

[pattybluet]

บวกให้เบบี้ก่อนข้อหาอัพให้อ่านเร็วทันใจ

อ่านตอนนี้แล้วแบบเจ็บแปลบ
เฮียเอ้ยยย..แกทำแบบไม่คิดถึงอนาคตเลย 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ  

[zatamare]

โอ๊ะโอ สลิ่มของช้านนนนนนนนนนนนนน  ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย





ปล.เบบี้จ๋า เอาอีกๆ

[l3iZal2l2e]

ทุกคนเริ่มสงสารสลิ่ม โดนปล้ำซะแระ กร๊ากกก
แต่เรายังสงสารพี่เมตรต่อไปอยู่ดี
จากนี้ไปแหละ ได้ง้อกันกระหึ่มแน่ พี่เมตรเอ๊ยยยยยยย
ได้กลายเป็นคนไร้ตัวตนในสายตาหลิ่มมันแน่ๆอะ
แบบนี้ยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่ สงสารเมิงจริงๆพี่เมตร
 

[naja]

เวร ไอ้เมตรเอาแบบนี้เลยเร๊อะ
จะดีเหรอเพื่อน??