หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[arjinn]

เบบี้
ไรนี่ เขียนหนังสือให้อึดอัดได้ไง... สองตอนแล้วนะ  
ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี
แมร่ง!!! ทารุณความรู้สึกฉิบเป๋ง

[เบบี้]

เบบี้
ไรนี่ เขียนหนังสือให้อึดอัดได้ไง... สองตอนแล้วนะ 
ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี
แมร่ง!!! ทารุณความรู้สึกฉิบเป๋ง

เค้าไม่ผิดอ่ะ .. เค้าไม่ผิดดดดดดดดดดดดดดดด แง่

[namtaan]

สงสารสลิ่มมากๆ
น้องยังไม่แน่ใจในตัวไอ้พี่เมตรเลยนี่นะ

อารมณ์และความรู้สึกของสองฝ่ายมันไม่เท่าเทียมกัน
ถึงแม้สลิ่มจะไม่ได้ปฏิเสธเมตรทั้งหมด แต่ก็ัยังไม่ได้ยอมรับทั้งหมดเช่นกัน
เมตรทำแบบนี้ มันจะไม่แย่หนักกว่าเดิมหรือนี่
 

บวก 1 แต้ม และรอว่าจะมีการชำระคดียังไง เหอะๆ

[mutaru]

ชอบเมตรว่ะ ไม่รู้ดิ มันแมนๆดี เลวคือเลว รักคือรัก ดีออก!

[jeaby@_@]

เห็นด้วยกับรีบน
อยากอ่านอีกงะ นอนไม่หลับ

[amito]

ไอ้พี่เมตรบังคับข่มเหงสลิ่มแบบนี้ น้องมันคงโกรธมากจนไม่ยอมมองหน้าพี่เมตรแน่ๆ

[nam-nueng]

ไอ้พี่เมตรรรรรรรรรรรรร เลววววววววอ่ะ ต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย

[เบบี้]

   ตอนที่ 41  เพื่อน



   เช้าขึ้นมา  กูยังคงนอนอยู่บนเตียงสลิ่มที่เดิม  กูยังไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัวไปไหนเพราะกูกอดสลิ่มไว้ทั้งคืนด้วยกลัวว่ามันจะหนี  ต่างคนต่างไม่ใส่เสื้อผ้า  มีเพียงแค่ผ้าห่มคลุมไว้ผืนเดียว  ส่วนสลิ่มหลับเป็นตายหลังจากที่กูเสร็จ  กูนอนมองนาฬิกาตอนนี้ปาไปเจ็ดโมงครึ่งแล้ว  กูขยับตัวลุกขึ้นช้าๆเพื่อให้เบามากที่สุดเท่าที่จะทำได้  กูหยิบกางเกงที่อยู่บนพื้นมาใส่แล้วเดินไปล้างหน้าล้างตา  พอออกมาก็หยิบเสื้อมาใส่  เดินหากุญแจห้องของสลิ่มอันที่กูเห็นมันใช้ประจำคือจะมีปิ๊กกีตาร์คล้องอยู่ด้วยเป็นสิบอันเลยก็ว่าได้  กูหยิบกระเป๋าสตางค์ตัวเองออกมาแล้วเดินย่องไปใส่รองเท้าก่อนเปิดปิดประตูอย่างเบามือ  นี่ถ้าเป็นโจรนี่เรียกได้ว่าเป็นการย่องเบาที่มืออาชีพมาก
   กูลงไปซื้อโจ๊กที่หน้าปากซอย  ซื้อน้ำและซื้ออาหารมาเผื่อเยอะแยะเต็มไปหมดเพราะรู้ว่าสลิ่มมันชอบกินก่อนจะกลับมาที่ห้องโดยใช้กุญแจของสลิ่มนั่นแหละไข  เมื่อเข้ามาแล้วกูจัดแจงนำอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ  บางอย่างต้องนำเข้าตู้เย็นเพราะเดี๋ยวเสีย  กูหันมาแกะถุงโจ๊กก่อนจะเหลือบไปที่คนบนเตียงที่ยังคงนอนนิ่ง
   "เอาไงดีวะ" กูบ่นพึมพำอย่างหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้  ถ้าไอ้โมทกับไอ้โปรรู้เรื่องนี้มีหวังเอากูตายแน่  ไม่อยากจะคิดเลย  แต่อย่างไรกูก็ทำไปแล้ว  อีกอย่างกูตั้งใจทำด้วย  อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละ  กูเตรียมไว้ใจไว้ตั้งแต่นอนกอดมันไว้เมื่อคืนนี้แล้ว  กูหยิบซองบุหรี่ออกมาจากถุงเซเว่นที่กูซื้อมาเมื่อกี้นี้  และก็พบว่ากูไม่มีไฟแช็ก  กูมองสำรวจไปรอบๆห้องเผื่อว่าสลิ่มจะมีไฟแช็กบ้างถึงแม้มันจะไม่สูบบุหรี่ก็เถอะ  กูเดินไปที่ชั้นหนังสือ  ชั้นวางของแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา  มีแต่หนังสือเรียนเต็มไปหมด  เรียงเป็นระเบียบเรียบร้อยจนกูไม่กล้าแตะ  กูเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเปิดลิ้นชักออกอย่างเบามือเพราะกลัวว่าจะรบกวนมัน 
   กูมองไปที่ลิ้นชัก  เห็นไฟแช็กมีราคาเรียงอยู่สามอัน  เดาไว้ไม่มีผิดว่าคนอย่างสลิ่มจะต้องซื้อของอย่างนี้ไว้แน่แม้จะไม่ได้ใช้เพราะลายดีไซด์สวยใช้ได้  กูหยิบออกมาอันหนึ่งแต่ในขณะเดียวกันก็เหลือบไปเห็นสมุดโน้ตเล็กๆ เล่มหนึ่ง  ปกเป็นหนังสีน้ำลายวางอยู่  กูหยิบออกมาด้วยความเสือกแล้วเปิดดูด้านใน
   กระดาษแผ่นแรกเขียนไว้ว่า ...ซ่า~ หลิ่ม...
   พร้อมกับมีรูปหน้ายิ้มด้วยทำให้กูอดยิ้มออกมาไม่ได้  กูพลิกกระดาษไปอีกหน้าและก็พบรูปคุ้นตามาตั้งแต่เด็ก  เพราะว่านั่นคือรูปๆเดียวกับที่กูพกใส่กระเป๋าสตางค์ติดตัวไว้ตลอด  รูปนี้เป็นรูปที่พ่อกับแม่กูอัดไว้เผื่อมันกับกูคนละใบ  เป็นรูปของกูกับมันและหมาอีกตัว  กูยืนยิ้มมองอย่างรำลึกความหลัง  พอหันไปมองคนบนเตียงอีกครั้งก็อดรู้สึกแย่ขึ้นมาไม่ได้  เริ่มเครียดด้วยกลัวมันตื่นขึ้นมา
   กูหยิบหนังสือางไว้ที่เดิมพร้อมปิดลิ้นชัก  เดินออกมาที่ระเบียงแล้วยืนสูบบุหรี่  อากาศด้านนอกแม่งร้อนสุดๆ  นี่เพิ่งแปดโมงเช้าเองแต่กรุงเทพร้อนระอุอย่างกับอยู่ที่แถวชายทะเลตอนบ่ายสองของหน้าร้อนอย่างไรย่างนั้น  บุหรี่หมดไปมวนแล้วมวนเล่า  กูหันไปมองที่ในห้องเป็นระยะ  ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสลิ่มลุกขึ้นอย่างซึมๆ  กูรีบดับบุหรี่ทันทีแล้วกระพือเสื้อเพื่อให้กลิ่นหายไปจากตัวทั้งที่คงช่วยอะไรไม่ได้มาก  กูยังไม่กล้ากลับเข้าไปในห้องทันทีเพราะว่าในนั้นเปิดแอร์  สลิ่มไม่ชอบและกูคิดว่ากลิ่นบุหรี่คงจะแรงมาก  กูยืนรออยู่เกือบสิบนาที  พอมองเข้าไปอีกครั้งก็เห็นสลิ่มหันมามองกูที่ยืนอยู่ตรงนี้ก่อนจะหันกลับไปช้าๆ  มันกุมหัวตัวเองด้วยแขนทั้งสองข้าง  กูเดินเข้าไปด้วยความเป็นห่วง  ยืนมองอยู่อย่างนั้นสลิ่มก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาหา  กูเดินไปหยิบถ้วยมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวเล็กๆนั่น
   "อาบน้ำสิ..จะได้กินข้าว" กูบอกแล้วเดินไปใกล้  สลิ่มก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้น  กูไม่รู้จะทำอย่างไรจึงนั่งลงที่เตียงข้างๆมัน  ต่างฝ่ายต่างเงียบ
   "ขอโทษ" กูพูดออกไปเสียงเบาเมื่อมันไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกูสักที  สุดท้ายมันก็ยอมมองจนได้  ตามันลอยๆจ้องมาที่กูเหมือนพยายามหาคำตอบอะไรสักอย่าง  กูจ้องมันกลับไม่เต็มตานักด้วยนึกกลัวความคิดมันขึ้นมา  สายตากูอ้อนวอนขอโทษมันเท่าที่จะทำได้แต่ผลที่ได้กลับเป็นสายตาที่ทำให้กูกลัว  สายตาที่ไม่ได้เคียดแค้นแต่กลับดูผิดหวังในตัวกูมาก  แค่ได้เห็นแค่นี้กูก็แทบคลั่งตายอยู่แล้ว
   "ขอโทษ" กูพูดแล้วเอื้อมมือไปจับเท้ามันที่ผ้าห่มคลุมอยู่แต่สลิ่มกลับชักเท้าหนีทันที
   "ขอโทษ" กูรีบโผเข้าไปกอดมันไว้เพราะจู่ๆสลิ่มก็ร้องไห้ออกมาทั้งที่จ้องหน้ากูอยู่  มันขืนตัวเองทำให้กูต้องออกแรงกอดมากกว่าเดิม
   "อึก..อื้อ" สลิ่มกำมือแน่น  ตีกูอย่างคนไม่มีแรง  ตัวมันสั่นไปหมด
   "ขอโทษ กูขอโทษ" กูพูดย้ำคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะไม่รู้จะแก้ปัญหาด้วยการพูดคำไหนนอกจากคำนี้จริงๆ
   "อึก ฮื้ออออ" เสียงสะอึกมากกว่าเดิม  สลิ่มร้องไห้อยู่นานมาก  ร่วมครึ่งชั่วโมงได้  กูเองก็เจ็บปวดไม่แพ้มันหรอก  ยิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้กูก็แทบทำตัวไม่ถูกแล้ว  กูนั่งกอดสลิ่มอยู่อย่างนั้นนานมากจนมันปัดมือกูออกเบาๆแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง  กูได้แต่หยิบผ้าห่มขึ้นห่มให้มัน  สลิ่มมองนิ่งออกไปที่ระเบียง  กูนั่งมองอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี  มันตันไปหมด  เสียงโทรศัพท์กูที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวดังขึ้น
   "ฮัลโหล" กูรีบเดินไปกดรับเพราะเป็นสายไอ้มิ้วค์โทรมา
   "อยู่ไหนอ่ะ ห้องพี่สลิ่มเหรอ" มันถามทันที
   "อืม" กูตอบเท่านั้น  ในใจเริ่มหวั่นกลัวว่าไอ้มิ้วค์จะจับได้
   "แล้วจะกลับมารึยัง ตกลงจะไปด้วยกันรึเปล่า" มันถามอีก
   "ไม่ไป" กูตอบอย่างไม่อ้อมค้อม
   "อืม..แล้วจะกลับบ้านเลยไหม" มันซักไซ้ไม่หยุดด้วยน้ำเสียงปกติ
   "ยังอ่ะ ไปก่อนเลย..เดี๋ยวไงพี่โทรไป" กูพูดตอบ
   "อืม งั้นแค่นี้นะ" มันว่าก่อนจะตัดสายนำไปก่อน  กูหันกลับไปมองคนที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง  สลิ่มนอนหลับตาลงไปแล้ว  ไม่รู้ว่ามันหลับจริงหรือเพียงแค่หลับตาเฉยๆ  กูนั่งลงบนเก้าอี้กดหาเบอร์โทรไอ้โปร  กูอยากได้คำปรึกษาเพราะกูคงรับมือกับเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้แน่นๆ  กูได้แต่นั่งมองเบอร์โทรไอ้โปรแต่ก็ยังไม่กล้ากดโทรออกแต่กูตัดสินใจแล้วว่าไอ้โปรควรรู้เรื่องนี้  กูลุกไปหาสลิ่มที่นอนนิ่งอยู่
   "สลิ่ม" กูเรียกอีกฝ่ายเบาๆแทบกระซิบ
   "สลิ่มครับ" กูก้มลงกระซิบที่ข้างหู
   "เดี๋ยวมานะ" กูบอกแล้วหอมแก้มมันก่อนจะลุกออกมา   กูเดินไปหยิบกุญแจห้องสลิ่มแล้วเดินออกมาพร้อมกับมือถือของกู
   "กูมีเรื่องจะคุยด้วย อยู่ใต้หอสลิ่ม..มึงมาหากูหน่อยนะ" กูบอกไอ้โปรเท่านั้นก็กดตัดสายทันทีไม่ให้มันซักไซ้เกินควร
   "เฮ้อ.." กูนั่งรอมันที่ร้านกาแฟไปถอนหายใจไป  นานมากพอควรกว่าที่ไอ้โปรจะมาถึงหรือเพราะกูใจร้อนเองรึเปล่าไม่รู้
   "หวังว่ามึงคงไม่โกรธกูตะ" กูพึมพำเพราะไอ้โปร  ไอ้ดิว  ไอ้ใหม่  ไอ้อาร์มเป็นเพื่อนสนิทรู้ใจที่กูปรึกษาได้แทบทุกเรื่อง  ผิดกับไอ้พีที่ฝ่ายนั่นจะปรึกษากูเสียมากกว่าเวลาที่มันเดือดร้อน  กูหวังว่าไอ้โปรจะเข้าใจกู  ยังไงกูก็ไม่อยากให้มันเกลียดกูอยู่ดี  กูนั่งนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนแทบจะหลุดออกไปอีกโลกหนึ่งอยู่แล้ว  พอดื่มกาแฟหมดก็เดินออกมารอตรงที่นั่งใกล้ๆกับลานจอดรถของหอ
   "............" กูนั่งเงียบเมื่อเห็นไอ้โปรกำลังเดินมาก็ถึงกับอึ้งพูดแทบไม่ออก  มันเดินหน้านิ่งมาแต่ไกลเลย
   "มีไรวะ" ไอ้โปรถามทันทีทั้งที่สีหน้าของมันเหมือนรู้ว่าคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
   "เอ่อ.." กูจ้องตามัน  อ้าปากแต่กลับพูดอะไรไม่ออก
   "มีไร" มันย้ำถามอีกครั้งคล้ายกับคาดคั้นให้กูพูดออกมาเอง  กูยังคงเงียบ  ต่างฝ่ายต่างยืนจ้องหน้ากัน
   "มึงไม่ได้กลับบ้านเหรอ" มันเปลี่ยนประโยค  สายตามองกูตั้งแต่หัวจรดเท้า  ไอ้เหี้ยนี่มันเครื่องสแกนคนหรือยังไงวะ
   "อืม" กูพยักหน้าตอบแค่นั้น
   "กู..ขอโทษว่ะ" กูพูดออกไปด้วยเพราะคิดว่าไอ้โปรคงอ่านกูออกหมดแล้ว

   ผลัวะ !! ...อีกฝ่ายปล่อยหมัดเข้าที่หน้ากูอย่างแรง  กูรู้อยู่แล้วว่ากูจะต้องโดนแน่และกูยอมให้มันทำอย่างนี้ด้วย
   ทั้งกูและไอ้โปรต่างฝ่ายต่างเงียบ  กูนอนมองหน้ามัน  ไอ้โปรหน้านิ่งกว่าจะเรียกได้ว่าโมโห  ยามเข้ามาทำท่าจะห้ามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ  กูส่ายหัวให้น้าแกประมาณว่า..ไม่เป็นไร  ไม่ต้องยุ่ง  น้ายามชะงักและเดินออกไปยืนอยู่ห่างๆ  กูลุกขึ้นนั่งมองเพื่อนกูที่ยังคงยืนกำหมัดแน่นอยู่
   "มึงบังคับน้องกูใช่ไหม" มันถามเสียงเรียบ  กูพยักหน้าแทนคำตอบ  และคิดว่ามันคงจะเข้ามายำกูอีกสักหมัดเป็นแน่แต่มันกลับยังคงยืนนิ่ง  ไอ้โปรถอนหายใจแรงแล้วเดินไปนั่งตรงไม้หินอ่อนที่กูเพิ่งนั่งอยู่เมื่อกี้  มันลูบหัวตัวเองเหมือนพยายามระบายอารมณ์อะไรสักอย่างก่อนจะเหลือบมองมองกูที่ยังคงนั่งกองอยู่กับพื้นไม่ลุกไปไหน
   "กูขอโทษ" กูยอมรับผิด  วันนี้ไม่รู้ว่าพูดคำๆนี้ไปกี่รอบแล้ว
   "มึงทำได้ไงวะ" ไอ้โปรว่า  คิ้วมันขมวดผูกกันเป็นปม  สีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่ากูทำลงไปได้มากกว่าจะหงุดหงิดอยากกระทืบกูประมาณนั้น
   "กูไม่รู้..คือ กูรักน้องมึงนะ กูบังคับตัวเองไม่ได้ กูอยากให้มันเป็นของกู" กูพูดออกไปอย่างเห็นแก่ตัว  ทั้งที่รู้ดีว่าเห็นแก่ตัวแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ากูต้องการอย่างนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ
   "เฮ้ออออออ" ไอ้โปรถอนหายใจยาวก่อนหันหน้าหนีไป
   "กูไม่อยากจะเชื่อเลย" มันพูดเสียงเบาพร้อมกับหลับตาลง  นำมือปิดหน้าปิดตาตัวเอง
   "กูดูแลน้องไม่ดี อย่างนี้กูจะเอาหน้าไปมองแม่มันยังไง..น้องมีผัว ผัวคือเพื่อนรักกู" มันบ่นแต่เป็นประโยคที่ทำให้กูรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
   "กูรู้ว่าสุดท้ายมันต้องเป็นอย่างนี้ แต่กูต้องเลือกว่ะโปร..มันบอกว่าให้กูเลิกยุ่งกับมันอ่ะ" กูพูด
   "มึงก็เลยทำงั้นสิ" มันหันมาแทบตะคอกใส่  มองกูอย่างโมโหอีกครั้ง  กูได้แต่นั่งหน้าเครียดแทบคำตอบนั่น  เราต่างเงียบลงไปพักใหญ่
   "แล้วมันเป็นไงบ้าง" ไอ้โปรถาม  อืม..ไม่อยากตอบเลยอ่ะครับ
   "ยังไม่พูดกับกูเลย นอนอยู่บนห้องอ่ะ..บอกให้ไปอาบน้ำก็ไม่ยอม" กูตอบอย่างเลี่ยงๆไปก่อน
   "ไอ้ห่าเอ๊ย!" ไอ้โปรสบถเสียงดังพร้อมกับนำเท้าเข้ามาถีบกลางตัวกูอย่างจัง  จากที่กูนั่งอยู่ดีๆจึงหงายท้องลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง  กูไม่ได้หลบและคิดว่าถึงจะหลบก็คงหลบไม่ทันอีกด้วย  กูนอนนิ่งอย่างรู้สึกจุกเบาๆที่หน้าอกเพราะมันเสือกถีบมาให้เต็มแรง
   "กูไม่อยากจะโกรธมึงเลยนะ..ไม่อยากเลย!" มันย้ำพูดด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์ตนเองก่อนหายใจแรงอีกครั้ง
   "กูขอโทษแล้วไง มึงจะโกรธกูอีกคนเหรอวะ..แล้วอย่างนี้กูจะไปพึ่งใครได้อีก กูเชื่อใจมึงกูถึงเล่าให้ฟัง..ถ้ามึงไม่เข้าใจกูทั้งๆที่กูหวังจะให้มึงเข้าใจ แล้วอย่างนี้กูจะทำยังไงวะ" กูพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อบ้าง  อีกเดี๋ยวมันคงจะเห็นใจกูเอง  เพราะไอ้โปรเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วเหมือนกูนั่นแหละ  กูได้ยินเสียงไอ้โปรจิปากเบาๆ  มันส่ายหัวไปมาเหมือนต้องการหาทางออก
   "ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะไอ้เมตร" มันหันมาชี้หน้ากู  กูยิ้มแหยให้เพราะรู้ว่ามันคงยอมกูแล้ว
   "มึงไม่น่าเป็นเพื่อนกูเลยให้ตาย..กูจะได้กระทืบง่ายๆหน่อย" มันไม่พูดเปล่า  ทำท่าง้างเท้าจะถีบกูอีก  ด้วยสัญชาตญาณกูจึงนำมือขึ้นป้องตัวเองไว้
   "กูเพื่อนมึงนะ" กูเรียกร้องสิทธิ์ก่อนเลย

   เพี้ย !! ...ไอ้โปรเอื้อมมือมาตบหัวกูอย่างแรง  แรงมากด้วยเพราะอารมณ์หมันไส้กูเต็มๆ  แต่ดีแล้วที่เป็นมือไม่ใช่เท้าอะนะ
   "ไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม" กูถามทันที  ไม่ยอมให้ตบฟรีหรอกนะ
   "กูโกรธน่ะมันก็โกรธ" ไอ้โปรพูดขึ้น
   "แต่กูจะโกรธมึงลงได้ไงวะ..เพื่อนก็คือเพื่อน" มันยิ้มน้อยๆไม่ยอมมองหน้ากู
   "แต่กูแค่ไม่เข้าใจว่ามึงทำลงไปได้ยังไง มึงไม่สงสารน้องมันรึไงวะ" มันพูด  หน้าเครียดได้อีก
   "สงสาร" กูตอบเสียงเบาเมื่อนึกถึงสีหน้าของสลิ่มเมื่อคืน
   "แต่มึงก็ทำ" มันหันมากระแทกน้ำเสียงเหมือนอารมณ์ขึ้นอีกแล้ว  แม่ง..จะเน้นความผิดกูไปถึงไหน
   "กูก็ขอโทษแล้วไง" กูรีบเงยหน้าเถียง
   "ถึงมันจะชอบมึงอยู่บ้าง..แต่ถ้ามึงทำผิดอะไรสักอย่างมันก็คือทำผิดนะเว้ยไอ้เมตร มันจะผิดหวังกับตัวมึงได้..มึงไม่กลัวมันเกลียดเอารึไง" ไอ้โปรหันมาว่าอย่างแทงใจดำกูดัง ฉึก !!! พ่อมึงตาย..กูอยากตาย
   "มึงอย่าพูดงี้ดิวะ" กูพูดเสียงหงอย  หน้าหงอยแทบเหลือเซ็นเดียว
   "กูคงกำลังฝัน" ไอ้โปรพูดเหมือนึกๆ
   "กูตบให้" กูทำท่าจะลุกไปตบหัวมันเพื่อเอาคืนบ้าง
   "มึงตบ กูถีบ..มีคดีอยู่ ยังกล้านะมึง" มันปรามกู  กูจึงรีบนั่งลงกับพื้นอย่างเดิม
   "ห่า..แล้วมึงจะให้กูทำไงวะ กูโทรมาเพื่อให้มึงเป็นหน่วยกู้ภัยให้กูนะเว้ย ที่ปรึกษาน่ะ" กูรีบบ่น
   "ถ้ากูไปบังคับแล้วล่อไอ้มิ้วค์บ้าง มึงจะทำยังไง" ไอ้โปรย้อน  กูหุบปากเงียบทันที
   "กูเพื่อนมึงนะ มึงจะทำยังไง" ไอ้โปรคาดคั้นความผิดกูไม่หยุด
   "............." กูนิ่งไม่สู้หน้ามันอีก
   "ทำไงห๊ะไอ้เมตร!" มันกระแทกเสียงว่า  แม่ง..กูจะตายไหมวันนี้
   "กูก็จะโกรธมึงทั้งๆที่กูรักมึงไง เสร็จแล้วกูก็จะยกโทษให้มึง" กูยิ้มตอบให้มัน  พอมองมุมนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าไอ้โปรกำลังรู้สึกอย่างไร
   "ส้นตีน" มันกระแทกเสียงย้ำด่าอย่างแรง  แม่ง..หน้าตาจริงจังกับคำๆนี้ได้อีก  กูนั่งเงียบอย่างสำนึก  ไอ้โปรเงียบไป  หน้าเครียดจนคิ้วแทบผูกกันเป็นอันเดียวแล้ว
   "กูไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ทั้งที่กูไว้ใจมึงมากนะ..ทำไมมึงถึงทำกับมันแบบนี้วะ" ไอ้โปรพูดคล้ายบ่น  เสียงเหมือนเอือมในตัวกูเอามากๆ
   "กูก็คนนะโปร" กูบอก
   "แต่มึงน่าจะมีสติบ้าง" มันย้อน
   "อืม กูผิดเอง..แค่มันไม่คุยกับกู กูก็จะบ้าตายอยู่แล้ว..มึงอย่าโกรธกูเลยนะ กูขอร้อง" กูพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
   "เฮ้อ" มันถอนหายใจอีกครั้ง  เราต่างฝ่ายต่างเงียบลง
   "แล้วจะเอาไงต่อ" มันถามขึ้น
   "ไม่รู้เลย..เมื่อกี้กูซื้อโจ๊กไปให้ แต่มันไม่ยอมลุกมากิน ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำด้วย..กูไม่รู้จะทำไง เครียดอ่ะมึง..ทำอะไรไม่ถูกกูเลยโทรหามึงนี่แหละ" กูตอบ  ไอ้โปรถอนหายใจอีกครั้ง  แม่งถอนหายใจเยอะไปแล้วนะ
   "แต่ว่าถ้ามันรู้ว่ากูบอกเรื่องนี้กับมึง มันจะโกรธกูมากกว่าเดิมไหมวะ..แล้วมันจะอายมึงไหม เอาไงดี" กูรีบถามอีก
   "โกรธอ่ะยังไงมันต้องโกรธมึงอยู่แล้ว แค่โกรธเพิ่มอีกนิดหน่อยจะเป็นไรไป..ส่วนอายนี่ เป็นมึงๆโดนผู้ชายจับทำเมีย มึงอายไหมล่ะ..เป็นกูแม่ง ตื่นขึ้นมาจะเอากรรไกรตัดให้ขาดแม่งเลย" มันหันมาว่าใส่  ปากยื่นปากยาวน่ากลัวมากๆ  กูรีบหนีบเป้าตัวเองไว้ด้วยนึกก็เสียวแล้ว
   "มึงพูดกับมันให้กูหน่อยนะ บอกมันว่าอย่าโกรธกูเลย..นะ ที่ทำไปเพราะรักอ่ะ" กูยิ้ม
   "ส้นตีนเหอะ กูไม่โกรธมึงให้นี่ก็ดีนักหนาแล้ว ยังจะให้กูไปอ้อนวอนน้องกูแทนมึงอีกเหรอ..ธุระกูไหม" มันว่าด้วยคำพูดรุนแรงเกินทน
   "ไรวะ" กูว่าอย่างงอนๆ  ตัวคนเดียวเลยงานนี้
   "กูจะขึ้นไปดูมันหน่อย" ไอ้โปรลุกขึ้น  กูเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน  ไอ้โปรก้มลงมองพร้อมกับยื่นมือมาอย่างเงียบๆเหมือนจะให้กูจับ  กูยิ้มแล้วจับมือมันตอบทันที  ไอ้โปรออกแรงมือรับกูให้ลุกขึ้นไป  กูที่กำลังจะทรงตัวได้แล้วตัวก็ต้องเซอีกครั้งเพราะไอ้โปรปล่อยมือกูออก

   ผลัก !! ....อีกฝ่ายง้างขาขึ้นถีบกูให้อย่างจังไม่ทันให้กูตั้งตัวแต่อย่างใด
   "สัตว์โปร!" กูร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเพื่อนกันจะทำกันลง  กูอุตส่าห์ตายใจ..ไอ้เหี้ย
   "มีสิทธิ์ด่ากูเหรอมึงอ่ะ" มันย้อน  พร้อมกับยักคิ้วอย่างกวนอารมณ์
   "เออ..ทีมึงนี่นะ" กูย้อนอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นลูบท้องตัวเองไปพลาง  กูต้องปัดเสื้อที่เปื้อนรอยเท้าจากเพื่อนรักด้วย
   "เร็วๆ" มันร่งแล้วเดินนำหน้ากูไปก่อน  กูวิ่งตามไปทันที  ไอ้โปรกระชากคอกูเข้าไปกอดไว้  กูเลยได้แต่กอดตอบยิ้มๆ  เราขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน  เอาวะ..อย่างน้อยคือไอ้โปรไม่โกรธกูนี่ก็ทำให้กูสบายใจไปเปราะหนึ่ง

...........>>>><<<<.............

[เบบี้]

กูว่ากูต่อเยอะเกินไปนะ..เฮ้อออออออ

[iiดาวพระสุขლii]

กูว่ากูต่อเยอะเกินไปนะ..เฮ้อออออออ

ไม่หรอก สั้นแล้วก็ต้องขยันซอยอย่างนี้แหละว่ะ...       




ไอ้เมตรเอ้ย....        ง้อจนตายไปข้างแน่เมิง...   

[สมุนไพร]

ต่อแบบนี้แหละดีแล้วเว่ย

สงสัยคงจะมีแต่คนเข้าข้างอีเมตร

[naja]

เบบี้ไปทำไรมา  วันนี้อัพเยอะ
ชอบๆๆครับ ขอบคุณนะ

สลิ่มอย่าโกรธเมตรนานเลยนะ ไหนๆก้อไหนๆแล้วนะ

[anterosz]

เฮ้อออ โครตจะสงสารหัวหลิมเลยง่ะ

ไอ้เมตรก็นะ.. อุตส่าเชียร์ ไม่น่าเล๊ยยย 

[jeaby@_@]

เมตรเอ้ยยย มึงนะมึง ทำไปเเล้ว เอาวะ
มึงเดินหน้าจีบต่อ ได้ตัวเค้ามาเเล้วนิ ใจมึงก็รักเค้าเต็มร้อยละ
กองหนุนดีอีก

ยิ่งนอนไม่หลับอะน้องเบบี้

[lasom]

 

หายใจไม่ออกอ่ะ อีพี่เมตรบ้า บ้าๆๆๆๆๆที่สุด

[เบบี้]

เมตรเอ้ยยย มึงนะมึง ทำไปเเล้ว เอาวะ
มึงเดินหน้าจีบต่อ ได้ตัวเค้ามาเเล้วนิ ใจมึงก็รักเค้าเต็มร้อยละ
กองหนุนดีอีก

ยิ่งนอนไม่หลับอะน้องเบบี้

พอเห้อออออออออ ~~~~~~ ฮ่าๆๆ
ขอเวลาไปวิจารณ์การเมืองบ้าง 
ไปละ เขียนเรียงความก่อน กร๊ากก

[pattybluet]

คุณเบบี้สุดยอด ฟิตมากกก ขอกอดที  

เตรียมรับกรรมเหอะ เฮีย..
แต่แบบ...ขอซักทีเหอะ  
ยิ่งอ่านตอนนี้แล้วค่อดสงสารสลิ่มเลย

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[panang]

ว้ายยยย ไม่น่าเชื่อ เบบี้มาต่อแล้ว ยาวซะด้วย

จิ้มก่อน ค่อยไปอ่าน อิอิ

ไปอ่านมาแหละ

อยากรู้ สลิ่มจะคิดเหมือนผู้หญิงอย่างป้าไหมนะ

ถ้าเป็นป้าก็ชอบมันอยู่แล้ว ไหนไหนก็ไหนไหน ยอมเป็นเมียมันถาวร ถ้ามันนอกลู้นอกทางมันตายสถานเดียว หึหึ

[vvivy]

 

เครี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

[♥a2k♥]

ไม่เข้าใจตัวเอง
พระเอกบางคนแสนดีจะตายยังเฉยๆ
มาเจออิพี่เมตรนี่จอด อ๊างงงงง
ชอบมากจริงๆ พี่เมตรก็ปล้ำน้องมันบ่อยๆ
เดี๋ยวก็ชินจนหายโกรธเอง ก๊าก

[broke-back]

 
แล้วไอ่ความรู้สึกดีๆที่เคยมี

มันจะกลับคืนมาหามั้ย

เมื่อไหร่ล่ะ

พี่เมตร & น้องหลิ่ม


ขอบคุณคับ เจ้เบ๋

[kaporzung]

เย้ๆมาต่อตอนดึกๆด้วย ขอบคุณค่ะ ^ ^ 
ขอให้สลิ่มเกลียดเมตร นานๆๆๆๆ ให้เมตรเป็นบ้า แทบขาดใจตายไปเรยย 555+

[tutu]

ไอ้เมตรนี่......น่าตบให้กะบาลแยกจิงๆ........

[namtaan]

ผลจากการกระทำครั้งนี้ เมตรได้เหนื่อยใจกว่าเก่าแน่ๆเลย

สงสารสลิ่มอีกละ ร้องไห้มากมาย คงผิดหวังสุดๆ

  เบบี้ ขยันมากๆ 

[K2KARN]

เพื่อนโปรไม่โกรธ แต่สลิ่มท่าทางโกรธเอาเรื่องนาพี่เมตร
เพราะงั้นทำไงดีล่ะ ทำไปแล้วนี่ก็ต้องรับผิดชอบล่ะ
ต้องมั่นคงตามจีบมากกว่าเดิมแล้วล่ะมั้งเนี่ย

สลิ่มถึงจะมีใจก็คงผิดหวัง ก็แน่ล่ะเอาแน่เอานอนไม่ได้สักอย่าง
จะแย่เอานะพี่เมตรถ้ายังเป็นเหมือนเดิมอยู่ล่ะนะ
ก็ต้องอดทนมากขึ้น เอาแต่ใจน้อยลง เอาใจสลิ่มมากขึ้น
มั่นคงกับตัวเองมากขึ้น เฮ้อ จะว่าไปทำไมแกมีแต่ข้อเสียวะพี่เมตร


รักเบบี้ คงกลัวคนอ่านฟุ้งซ่านนอนไม่หลับอะสิอิ้วอิ้ว
เลยมาต่อเยอะๆ มาบ่อยๆเลยนะเบบี้ ^3^

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  


 สงสารสลิ่มจริงๆว่ะ คงผิดหวังในตัวเมตรสุดๆ    ร้องไห้แบบนี้... คนมองใจจะสลายเอานะ



 ปล.ต่ออีกสักตอนเนอะ  

[Yunatsu]

เบบี้สุดยอดอ่า

ต่อเยอะดี ชอบบบ
อิอิ


ง่าาาา
หลิ่มมมม พูดไรบ้างก้ได้

สงสารทั้งพี่เมตร ทั้งน้องหลิ่มเลย

แง้ๆๆๆ

[Overdose]

สงสาร หลิ่มอ่ะ
น้องมันไม่เต็มใจก็ยังทำ ครั้งแรกนะเว่ย ฝังใจ อะ สงสารอะๆๆๆๆ

[Mercy]

คุณขา...ดิฉันเครียดจัดเลยค่ะทีนี้ 


แต่ในความเครียดของตัวเอง เสือกมีกระใจจิ้นกับประโยคนี้...“ถ้ากูไปบังคับแล้วล่อไอ้มิ้วค์บ้าง มึงจะทำไง”


เหอะๆๆๆ

[lollionlypop]

พี่เมตรแม่ง ปลดออกไปเลยๆๆๆๆ ไม่ต้องให้เป็นพระเอกแล้ว
พี่โปรมาแรง ก๊ากกกกก
 

สลิ่มอ่า สลิ่มอ่า ..กอดหน่อย