หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[สมุนไพร]

เจ๊ ... ไม่ไหวก็อย่าเพิ่งก็ได้ เดี๋ยวได้ตายก่อน

[PANGGii]

ขอโทษด้วยที่ยังไม่มาต่อ
แรกๆไม่มีอารมณ์
วันนี้ไม่สบาย ไม่ค่อยจะดีเลยอ่ะ เหอะๆ..นอนมันทั้งวัน
จะพิมพ์ให้เรื่อยๆแล้วกัน

ไม่สบายเพราะบ้านเมืองรึป่าวเนี่ยเบบี๊??

[mascot]

พักผ่อนเยอะๆ ท่านยาด้วยนะ
เป็นห่วงนะจ๊ะ

[wan]

จะคอยดูว่า ไอ่เมตรจะมีวิธีอันใด ที่จะทำให้สลิ่ม หายน้อยใจกับการกระทำอันวู่วาม

+1 ให้เบบี้ รักษาสุขภาพด้วยครับ หายเร็ว ๆ นะครับ

[annestrong]

take care yourself Baby

[som]

พี่เบบี้ไม่สบายเหรอ  พี่เบบี้ก็ดูแลตัวเองมั่งดิคับ  อย่านอนดึกมากนัก  อย่าเที่ยวบ่อย  เหล้ากับบุหรี่นะอย่าเยอะนัก  เพราๆมั่ง

[papae8_1]

ป้าเบ ป่วยการเมืองหรอ

ล้อเล่นจ่ะ 
 
พักผ่อนเยอะๆๆๆๆละ

กินยาด้วยเน้อ

[jeaby@_@]

take care naka
พักผ่อนเยอะๆ มีเเรงเเล้วค่อยมาต่อก็ได้
เป็นห่วง

[lollionlypop]

มาป้อนยาเบเบ๋

ดันดันดัน
 

[kangkaw]

อ่ะ ว้าย นอน ๆ การ์ตูนโยนทิ้ง โทรทัศน์ดึงปลั๊ก  พักผ่อนเยอะ ๆ  นะ จะได้หายเร็ว ๆ

[naja]

พักผ่อนเยอะๆ หายป่วยเร็วๆนะครับ ^_^

[+S+]

เจ้ ช้าๆนานๆ(เเต่อยามาก) ค่อยมาอัพก็ได้
แต่รีบมา!!

ปล.ตกลงกุต้องการสื่ออะไร 55
ปล. ดุเเลสุขภาพด้วยอย่าเหล้าเรียนอย่างเดียวอ่ะ เสียสุขภาพ ก๊ากกกกก

[pukpra]

รักษาสุขภาพเน้อเบบี้  ^__^

[huimei]

ตามอ่านทันแว้วว
จิงๆก็อ่านนิยายของคุณเบบี้มาทุกเรื่อง(((รึป่าวหว่า))

แต่เพิ่งเคยเม้นอ่ะ แหะๆ
จะบอกว่าชอบม๊ากกกกมากกกก

รออ่านตอนต่อไปนะเคอะ
รักษาสุขภาพด้วยนะเคอะ คนอ่านกัวคนแต่งเป็นไรไปแล้วเด๋วจะไม่มีนิยาย
(((เหมือนจะห่วง แต่ห่วงนิยายมากกว่า เอิ๊กกก)))ล้อเล่นนะคะ
Take Care Ka

[annestrong]

เป็นไงบ้างเบบี้ ขอให้หายป่วยเร็วๆนะ

[P★RiTŸ]

เจ๊ ... ไม่ไหวก็อย่าเพิ่งก็ได้ เดี๋ยวได้ตายก่อน

มันดูห่วงแปลกๆเนอะ เหมือนแช่งเจ๊เค้าไงไม่รู้ 

[panang]

หายป่วยเร็วๆเด้อ

[yayu]

เบบี้หายป่วยไวๆ นะ 

[เบบี้]

   ตอนที่ 42  ตอนทำเสือกไม่คิด



   เมื่อถึงห้องกูไขกุญแจห้องให้ไอ้โปรอย่างเงียบๆ  ไอ้โปรหันมามองหน้ากูด้วยสายตาที่แบบว่ากวนตีนมาก
   "กูเข้าไปคนเดียวก่อนดีกว่า" มันพูดเมื่อมือกูกำลังจะผลักประตูไป
   "อืม ฝากด้วย" กูพยักหน้ารับแล้วยืนรออยู่หน้าห้องแทน  ไอ้โปรเดินเข้าไปแล้วปิดประตูลง  กูยืนอย่างรู้สึกกดดัน  รออยู่สักครู่ก็อดเอาหูไปแนบประตูเพื่อฟังคนในห้องไม่ได้  ด้านในเบามากจนกูแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร 
   "พี่โปร.." กูได้ยินเสียงสลิ่มแว่วๆเท่านั้น  ไอ้โปรพูดอะไรต่ออีกคำสองคำมันสองคนก็เงียบลงอีกครั้ง  กูยืนอยู่ท่านั้นจนรู้สึกเมื่อยเลยกลับมายืนพิงผนังปกติ
   "สลิ่ม!" กูสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงไอ้โปรอุทาน
   "เหี้ยไรวะ" กูบ่น  เดินวนเวียนอยู่หน้าห้องอย่างอดทนรอ  อยากรู้ใจจะขาดแล้วแต่ก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป  กลัวว่าจะเสียเรื่องซะก่อน

   แกรก~
   "มีไรวะ" กูถามทันทีที่ไอ้โปรเปิดประตูออกมา

   เพี้ย !! ....ไอ้โปรฟาดมือเข้าให้เต็มๆที่หัวกู
   "ไรวะ" กูลูบหัวตัวเองปรอยๆ
   "มันตัวร้อนจี๋เลย มึงปล่อยให้มันนอนถอดเสื้อผ้าทำไมวะ" ไอ้โปรกระซิบว่าอย่างโมโห
   "กู..กูไม่รู้ ก็ห่มผ้าให้แล้วอ่ะ..มันไม่ยอมพูดกับกูนี่หว่า" กูพูดอย่างร้อนรน
   "มึงลงไปซื้อยามาเลยนะ ซื้อผลไม้มาด้วย เอาที่แดกง่ายๆน่ะ..แล้ว" ไอ้โปรทิ้งน้ำเสียงลง  กูฟังอย่างตั้งใจ
   "ตรงนั้นมันอ่ะ" ไอ้โปรพูดไม่เต็มปากเต็มคำ  เหมือนมันหนักใจนิดหน่อยที่จะพูดออกมาตรงๆ
   "ตรงไหน" กูถามกลับเพื่อความแน่ใจ
   "ตรงที่มึงเอาไงเล่า..ห่า" มันกระแทกเสียงตาถลน  กูยิ้มแหย
   "อ๋อ..ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยโดน" กูพูดเรื่องจริงหน้าตาย 
   "เชี้ย กูคิดผิดจริงๆที่ยกมันให้มึง มึงไปซื้อยามาเลยนะ..ยาเหี้ยอะไรก็ได้ที่ทำให้น้องกูหายป่วยน่ะ" มันพูดไปด่าไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดกูสุดๆ
   "ครับๆ" กูพยักหน้ารับแล้วรีบจ้ำอ้าวออกมาจากหอทันที  กูเดินไปซื้อยาที่ร้านขายยาแถวนั้น  โชคดีหน่อยที่ร้านเปิดตั้งแต่เช้าแล้ว
   "ยาลดไข้ครับ" กูบอก  เภสัชกรหันมามองหน้ากูแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
   "อาการเป็นยังไงบ้างคะ" เธอถาม
   "ก็ เอ่อ..ตัวร้อนครับ" กูตอบ  อีกฝ่ายกำลังจะหยิบยาใส่ถุงให้กู
   "เอ่อ เอาแก้อักเสบด้วยครับ" กูพูดอย่างนึกขึ้นได้  เธอยิ้มให้กูและพยักหน้ารับพร้อมกับหยิบยาให้อีก
   "ยาทานหลังอาหารทันทีนะคะ สามเวลา..เช้ากลางวันเย็น" เธอพูด  กูได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ  จ่ายเงินก่อนจะเดินออกมาซื้อผลไม้ใกล้ๆ
   "เอาชมพู่กับมะละกอครับ" กูสั่งคนขายด้วยความสับสนเล็กน้อยว่าผลไม้ควรจะเป็นอะไรดี  กูซื้อน้ำส้มคั้นมาเผื่อด้วยสองขวด  เมื่อซื้อเสร็จเรียบร้อยก็รีบกลับไปที่หอทันที

   ก๊อก  ๆ ๆ..
   แกรก~
   "เอามานี่" ไอ้โปรพูดแล้วรับถุงยาไปจากมือกู  กูเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ
   "อาบน้ำเหรอ" กูถาม
   "อืม" ไอ้โปรพยักหน้าตอบ  กูเดินไปแกะถุงโจ๊กเทใส่ถ้วยแล้วจัดผลไม้ไว้ให้อย่างดี  ส่วนผลไม้ที่ซื้อมาเกินก็นำไปเก็บใส่ตู้เย็นไว้  เมื่อกูเห็นว่าในตู้เย็นมีองุ่นด้วยกูเลยนำองุ่นออกมาหนึ่งพวงมาวางไว้บนจานผลไม้พร้อมกินให้  ส่วนไอ้โปรก็จัดยาไปไม่พูดไม่จา
   ไม่นานสลิ่มก็เดินออกมา  กูเดินไปมองรีโมทแอร์ก็เห็นว่าไอ้โปรได้ปรับแอร์ไปแล้วเรียบร้อย  สลิ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างเงียบๆ  หน้าตามันดูอ่อนเพลียและเดินค่อนข้างช้ามาก
   "มึงก็กลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป" ไอ้โปรเดินมากระซิบบอก
   "แต่ว่า.." กูอ้ำอึ้งอย่างไม่อยากไป  หันไปมองสลิ่มที่กำลังใส่เสื้อแขนยาวอยู่
   "ไปเหอะน่า เดี๋ยวกูดูเอง" ไอ้โปรย้ำ
   "อีกอย่าง..ขืนมึงอยู่ มันจะไม่ยอมแดกข้าวเอา" ไอ้โปรพูด
   "ห่า.." กูได้แต่ย้อนมันแค่นั้นแต่ก็ยอมรับความจริงที่ไอ้โปรว่า  ถ้ากูอยู่สลิ่มอาจจะไม่ยอมกินของที่กูซื้อมานี้ก็ได้
   "งั้นมึงออกไปตรงระเบียงก่อนไป" กูสั่งมันบ้าง
   "ไม.." ไอ้โปรถามอย่างอยากรู้
   "เออน่า" กูปัดแค่นั้นแล้วผลักตัวมันให้ออกไปด้วย  ไอ้โปรส่ายหัวแต่ก็ยอมออกไปยืนรอที่ระเบียงให้  กูหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซด์มาใส่กระเป๋ากางเกงก่อนเดินเข้าไปหาสลิ่มที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้มันกำลังนำผ้าขนหนูของมันไปตากไว้ที่ราวตากผ้า  กูเดินเข้าไปกอดสลิ่มจากด้านหลังอย่างเงียบๆ  สลิ่มสะดุ้งแต่ก็หยุดการกระทำเป็นหยุดนิ่งแทน  กูหอมลงที่หัวมันเบาๆก่อนกระชับกอดแต่ไม่ได้ออกแรงมากนักเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะอึดอัดและเจ็บ
   "กลับไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาหา" กูพูด
   "กินข้าวแล้วกินยาด้วยนะครับ" กูบอกไปพร้อมกับก้มลงจูบใบหูมันอย่างอ่อนโยนด้วย
   "จะโกรธกูก็ได้ แต่อย่าเกลียดกูเลยนะ.." กูพูดบอก  สลิ่มยืนนิ่งเงียบอยู่นาน  กูยืนกอดมันอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไรอีก  สลิ่มก็ดูเหมือนจะไม่ขัดขืนอะไรด้วย
   "รักนะครับ" กูพูดแล้วหอมที่หัวมันอีกครั้งก่อนจะปล่อยมันออกก่อนจะเดินออกมาจากห้อง  กูเดินไปในหัวกูเหมือนมันขาวโพลนไปหมด  มึนๆงงๆเหมือนไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี  การที่สลิ่มเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลยอย่างนี้  กูอยากให้มันกลับมาด่ากูเหมือนเดิมยังดีเสียกว่า..
   พอกูเดินทางกลับมาถึงบ้านก็ไม่มีใครอยู่ในบ้านแล้ว  กูขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินข้าว  ระหว่างกินก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  คงเป็นเพราะว่าบ้านเงียบเกินไปใจกูก็เลยลอยไปไหนต่อไหน
   "เฮ้ออออออ.." กูนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นครั้งที่ร้อยแล้วละมั้ง  อีกเดี๋ยวไอ้มิ้วค์คงจะกลับถึงบ้านแล้ว  กูลุกนำจานชามไปล้างเพราะถ้าไม่ทำเดี๋ยวมันได้กลับมาด่ากูยาวอีกแน่  พอล้างทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมกระเป๋าแล้วขับรถกลับไปที่หอสลิ่มอีกครั้ง
   "เป็นไงบ้าง" กูถามไอ้โปรแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างเบาที่สุด
   "นอนไปแล้ว" ไอ้โปรตอบ  กูเดินย่องไปดูที่เตียง  สลิ่มหลับปุ๋ยไปแล้วเรียบร้อย
   "มันคุยไรบ้างรึเปล่า" กูถาม  นำกระเป๋าเป้ไปวางไว้บนโซฟา
   "ไม่พูดไรสักคำ" ไอ้โปรตอบ
   "เอาไงดีวะเนี่ย" กูพูดกระซิบหน้าเครียด
   "มึงจะเอาไงต่อ" ไอ้โปรดันถามกลับ  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว  มันก็เดินมานั่งลงตรงข้ามกับกู
   "มึงจะให้กูทำยังไงล่ะ แล้วเย็นนี้มันคงไปร้องเพลงไม่ไหวด้วย" กูพูด
   "เฮ้อ..ก่อนทำทำไมมึงไม่คิดวะ" ไอ้โปรว่าแกมบ่น  เอือมมือมาตบหัวกูอีกครั้ง  วันนี้มันตบกูไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
   "ห่า..เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าซ้อมเติมกันสิวะ" กูบ่นมัน  ทั้งกูกับไอ้โปรเงียบอย่างหาทางออก
   "กูจะดูมันเอง มึงกลับไปเหอะ" กูบอก
   "จะรอดไหม" มันย้อนอย่างรู้ทัน
   "รอดน่า กูผัวมันนะ" กูพูดและอมยิ้มออกมาไม่ได้  ทั้งที่รู้ว่าที่ทำไปนั้นผิดมากแต่การที่ได้พูดออกมาเต็มปากเต็มคำอย่างนี้ก็รู้สึกดีใจอย่างน่าประหลาด..สาด
   "ถุ้ย" ไอ้โปรแสยะปากด้วยท่าทางสุภาพใส่กูสุดๆ
   "ถ้ามันตื่นขึ้นมามึงจะทำยังไง" ไอ้โปรถามด้วยความเป็นห่วง  กูส่ายหัวแทนคำตอบประมาณว่า "ไม่รู้"
   "หื้มมมมม..มึงนี่นะ" ไอ้โปรกัดฟันแน่นด้วยท่าทางหงุดหงิดเหมือนไม่รู้จะทำยังไงกับกูดีแล้ว
   "เอาน่า..กูแก้ปัญหาได้..ถ้าไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวกูโทรตาม" กูตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง  กูมั่นใจว่ากูจะทำให้มันยอมรับกูให้ได้  ไม่วันไหนก็วันหนึ่งละนะ
   "เออ อยากอยู่ด้วยกันก็อยู่ไป..แล้วไม่ต้องเสือกทำเหี้ยอะไรเหี้ยๆอีกล่ะ" ไอ้โปรว่า..แหม  เหี้ยเยอะไปไหมเพื่อน
   "เออ" กูรับปากส่งๆอย่างไม่อยากต่อปากต่อคำกับมันอีก  ไอ้โปรลุกขึ้นหยิบของของตัวเองก่อนเดินไปใส่รองเท้า 
   "ดูแลน้องกูดีๆล่ะ" มันหันมากำชับ
   "ครับผม" กูยิ้มรับพร้อมกับโค้งคำนับให้  ไอ้โปรส่ายหัวก่อนออกจากห้องไป  กูหันกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง  นั่งจ้องมองไปที่คนที่นอนหลับอยู่บนเตียง  กูลุกไปถอดถุงเท้าออกแล้วเดินขึ้นไปบนเตียงเบาๆอย่างช้าๆ  แทรกตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับที่สลิ่มห่มอยู่ก่อนจะซุกเข้าไปกอดมันไว้  สลิ่มขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา  กูออกแรงกอดมันแน่นกว่าเดิมก่อนสังเกตเห็นว่าสลิ่มลืมตาขึ้นมองออกไปนอกระเบียง  กูนำหน้าไปซุกอยู่ระหว่างหัวมัน
   "สลิ่ม" กูเอ่ยเรียกแทบกระซิบ
   "ขอโทษนะ" กูบอกพร้อมกับลูบมือของมันไปพลาง 
   "รักนะ" กูพูดบอกอีกครั้ง  ปากหอมคลอเคลียเบาๆ  สลิ่มไม่ได้ตอบอะไร  มันนอนนิ่งก่อนหลับตาลงอีกรอบ  กูมองมันอย่างอ่อนใจ  กระชับกอดมันแน่นขึ้นและหลับตาลงบ้าง

- - - - - - - - - - -
   "อ้ะ แคกๆ" กูสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงไอจากสลิ่ม  ลืมตาขึ้นก็เห็นสลิ่มลุกขึ้นนั่งแล้ว  กูรีบลุกขึ้นตาม
   "ปวดหัวเหรอ" กูถามพร้อมกับนำมือไปจับหน้าผากมัน  สลิ่มเบือนหน้าหนี
   "เป็นไร..แล้วจะไปไหน" กูถามอย่างร้อนรนเมื่อสลิ่มลุกขึ้นจากเตียง  มันเดินทุลักทุเลเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า  กูรีบเดินตามไป
   "ทำไรอ่ะสลิ่ม" กูถามอีก  เหลือบมองนาฬิกา  บอกเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว
   "ทำไร" กูย้ำถามอีกครั้งพร้อมกับคว้ามือของมันมากำไว้อย่างแรงจนลืมตัว  สลิ่มเงียบไม่ตอบโต้แต่กลับหันมามองกูด้วยสายตาหงุดหงิดเต็มทน  มันพยายามจะสะบัดมือออกทั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีแรง
   "จะไปไหน" กูถามหน้าเครียด
   "ปล่อย" มันพูดเสียงเบา  เบามากแถมเครืออีกด้วย  กูยังคงจับมือมันไว้แน่น
   "ไม่เอา บอกกูมาก่อนสิ" กูพูดอีกครั้ง
   "...ปล่อย" มันเค้นน้ำเสียงออกมาพร้อมกับขยับข้อมือตัวเองอย่างแรง  สีหน้ามันแสดงอาการไม่มีแรงออกมาให้เห็นแม้จะพยายามปิดซ่อนเอาไว้
   "ไม่อ้ะ มึงไม่สบายอยู่นะ..มึงไปนอนสิ" กูบอก
   "บอกให้ปล่อย!" สลิ่มกระแทกเสียงว่าเฮือกสุดท้ายคล้ายหมดความอดทนกับกู
   "อึก.." แต่จู่ๆมันก็ล้มลงตัวงอกับพื้นไป  มือมันมาคว้าชายเสื้อกูไว้เหมือนจะนำเป็นหลัก  แต่ด้วยที่กูไม่ทันได้ตั้งตัวกูแทบล้มลงไปทับมันเหมือนกัน
   "สลิ่ม" กูร้องอุทาน  รีบเข้าไปพยุงตัวมันไว้  ทำให้เราทรุดลงกับพื้น  สลิ่มผลักกูออกเบาๆ  มันมือกุมท้องตัวเองไว้ด้วยเหมือนเจ็บปวด 
   "มึงเป็นอะไรอ่ะ" กูถามอย่างเป็นห่วง  ทำตัวไม่ถูกแล้วเพราะผ่านมากี่คนกี่คนก็ไม่เคยมีใครมีอาการอย่างนี้
   "............." สลิ่มยังคงนิ่งไม่ยอมตอบ  เอาแต่นั่งตัวงออยู่ท่าเดิมอยู่อย่างนั้น  อีกมือของมันกำชายเสื้อกูแน่นไม่ปล่อย
   "ปะ..เป็นอะไรสลิ่ม มึงเป็นอะไร" กูย้ำถามอย่างร้อนรน  ใจไม่ดีเมื่อเห็นมันทำท่าทรมานอย่างนี้  สลิ่มกลับไม่ยอมพูดอะไรสักคำ  มันนั่งหลับตา  หายใจเข้าหายใจออกช้าๆ  กูได้แต่นั่งมองอย่างไม่รู้เลยว่าควรจะทำอย่างไรดี
   "ไปหาหมอนะ" กูบอก  มันไม่ตอบกลับเงยหน้าขึ้นมองหน้ากู  พอเราสบตากันมันก็เหสายตาหนีไปอีกทาง
   "ไปหาหมอเถอะนะ" กูย้ำแล้วเขยิบเข้าไปจะพยุงมันขึ้น  แต่สลิ่มไม่ยอมออกแรงช่วยกูเลย  มันยังคงนิ่งเงียบ
   "งั้น..งั้นไปนอนต่อก็ได้ มึงอย่าขยับตัวสิ" กูบอก
   "สลิ่ม ขอร้อง..มึงพูดกับกูหน่อยได้ไหม มึงอยากให้กูบ้าตายรึไง" กูพูดว่าอย่างไม่รู้จะทำยังไงแล้ว  สลิ่มหันมามองกูอย่างนิ่งๆ  มันจ้องตากูคล้ายกับต้องการคำตอบ  กูจ้องกลับไม่วางตาเช่นกัน  อยากให้มันรู้ว่าไม่ว่าอย่างไรแล้วกูก็จะไม่ทอดทิ้งมันเด็ดขาด
   "จะกลับบ้าน" มันพูดออกมา
   "ไม่เอา..มึงกลับบ้านแล้วกูจะดูแลมึงได้ยังไง" กูรีบโผเข้าไปกอดเอวมันไว้ทันที  สลิ่มที่นั่งพิงตู้เสื้อผ้าอยู่ก็ต้องเอนหลังมาพิงตัวกูไว้แทน
   "ไม่จำเป็น" มันว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บอกอารมณ์
   "จำเป็นสิ ไม่เอานะ..กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น" กูกอดมันแน่นกว่าเดิม  เราต่างฝ่ายต่างเงียบลงอีกครั้ง  กูนั่งกอดมันอยู่อย่างนั้นไม่ว่าอะไร  ส่วนมันก็นั่งนิ่งไม่ตอบโต้กูสักนิดเดียว
   "ยกโทษให้กูได้ไหม กูยอมทุกอย่าง..แต่มึงอย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหม" กูพูดเสียงสั่นอย่างกลัวใจมันขึ้นมา
   "มึงอย่าเงียบได้ไหมสลิ่ม" กูย้ำพูด  ใจสั่นเลยทำให้เสียงสั่นไปด้วยรึเปล่าไม่ทราบแต่ที่รู้ๆตอนนี้กูอกกูแทบจะระเบิดด้วยความร้อนรนอยู่แล้ว
   "ตอนมึงทำทำไมมึงถึงไม่คิด" มันพูดขึ้นในที่สุดทำเอากูหุบปากเงียบไปเลย 
   "ขอโทษ" กูบอก
   "ไม่เอาๆ" กูรีบพูดห้ามเพราะว่าสลิ่มทำท่าจะขยับตัวอีกแล้ว  มันนำมือมาแกะมือกูออก  กูปัดมือมันแล้วกอดมันไว้แน่นกว่าเดิม
   "อึก.." กูได้ยินเสียงสลิ่มสะอึกออกมาเบาๆเหมือนคนร้องไห้  กูรีบก้มลงดู
   "ไม่เอา อย่าไปเลยนะ" กูร้องบอก  กอดมันตัวกลม  นำหน้าไปซบบ่าสลิ่มไว้ด้วยกูเองก็เจ็บปวดไม่แพ้มัน 
   "กูขอร้อง อยู่กับกูเถอะนะ" กูพูดเสียงเครืออย่างห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่  กูกลัวว่ามันจะหนีกลับบ้านแล้วมันจะยิ่งไปกันใหญ่  กูจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้ามันหลบไปอยู่ที่บ้านอย่างนั้น 
   กูได้ยินมันร้องไห้แต่เสียงไม่ได้ดังอะไร  ตัวมันสั่นอย่างกับลูกนกแต่ก็นั่งนิ่งให้กูกอดอยู่อย่างนั้น  กูเองไม่แม้แต่จะคลายอ้อมกอดออกเลยเพราะกูกลัวจริงๆ  เรานั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานมากจนสลิ่มเอนตัวมาพิงกูไว้  หัวมันซบลงที่บ่ากูเหมือนคนหมดแรงจะต่อสู้แล้ว  กูออกแรงอุ้มมันขึ้นช้าๆเพื่อพากลับไปนอนที่เตียง  สลิ่มดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีแรงสู้กูอยู่ดี  มันจึงไม่ว่าอะไรอีก  อีกฝ่ายนอนลงบนเตียงแล้วหลับตาลง  หน้าแดงหูแดงไปหมด  แก้มเปื้อนคราบน้ำตา  ตาก็ช้ำ  กูนั่งเช็ดให้เบาๆจนอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมองหน้ากูก่อนจะหลบสายตาหนีกูอีกครั้ง
   "อย่าไปเลยนะครับ" กูพูด  มือลูบแก้มมันเบาๆอย่างปลอบโยน
   "ขอร้อง.." กูบอกพร้อมกับก้มหน้าลงซุกไปที่ไหล่มันอย่างทนไม่ได้  เพราะน้ำตากูทำท่าจะไหลลงมาอีกแล้ว  กูทำร้ายคนที่กูรักมาก  รักมาตลอด..แต่ทั้งนั้นกูรู้ดีว่ากูหลีกเลี่ยงไม่ได้  ถึงแม้จะให้ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้า  กูก็ยืนยันกว่ากูจะทำอย่างนี้ลงไป
   "อึก" สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าตัวกูเองที่ต้องสั่นอย่างนี้  น้ำตากูหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่  คิดหนักแล้วก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงให้อีกฝ่ายยอมรับในตัวกู  ทั้งที่กูรู้ว่ากูผิดเองและนี่คงเป็นการไปทำลายความมั่นใจในตัวมันแต่กูกลับยังเข้าข้างตัวเองไม่ได้อยู่ดี
   "กูขอโทษ" กูบอกเสียงเครือ  น้ำตาไหลลงเปื้อนอีกฝ่าย  กูนำหน้าซุกมันอยู่อย่างนั้นอยู่นาน    รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนมีอะไรมาแตะที่ไหล่กูเบาๆ  กูเหลือบมองก็เห็นว่าสลิ่มนำมือมาแตะที่ไหล่กูไว้  หน้ามันยังคงนิ่งไม่ยอมมองมาทางกู  กูยิ้มออกมาทั้งที่เพียงแค่นั้นก็ยังดีใจ
   "กูยอมรับผิดทุกอย่าง ทุกอย่างเลยนะ..แต่ อย่าเกลียดกูนะ" กูรีบพูดเมื่อมีโอกาส  สลิ่มหันมาจ้องตากูก่อนจะหันหนี  กูได้แต่นำมือไปจับมือสลิ่มไว้  ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่แต่แค่นี้ก็พอแล้ว  แค่มันไม่มองกูด้วยสายตาตัดพ้อก็เพียงพอแล้ว  กูขอให้มันเข้าใจคำพูดที่กูสื่อไปบ้างก็ยังดี

...........>>>>><<<<<............

[poll]

สลิ่มเริ่มใจอ่อนแล้ว พี่เมตรสู้ๆ 


 

[เบบี้]

หึหึหึ..

[1582]

สลิ่ม...อย่าเพิ่งยอมไอ้เมตรนะ  เอาคืนให้สาสมก่อน แล้วค่อยยกโทษให้

[Cha Ris Ma]

 
ง้ออีกๆๆๆ
เดี๋ยวสลิ่มก็ใจอ่อนแล้ว

[สมุนไพร]

ให้สลิ่มตุ๋ยคืนเด้ ... จะได้หายกัน

[Akamei]

อ่า..
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปน้อ....
พี่เมตรถึงกับร้องไห้
งืม ม มม
สลิ่มเจ๋งง ง  5555

[numfon]

รอทั้งวันแล้วก็ได้อ่าน

ขอบคุณมากค่ะ

[iiดาวพระสุขლii]

ตอนทำทำไมไม่คิด......  

แม่ง..ช่างเป็นคำด่าที่เปล่าประโยชน์มาก....เฮ้อ!!!

[Ember]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ลืมตัว) 5555+
พระเจ้าา ไม่ไหวแล้ว
ฮืออออ~ น้ำตาไหลไปด้วยเลย
ไม่คิดว่าจะซึ้งแบบนี้
หวังว่าจะไม่มีอะไรแบบนี้อีกนะ ฮืออ T^T
ไม่เอาแล้ว ไม่ยอมให้มันมีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว
ไม่งั้นจะสั่งชายชุดดำ ไปจัดการกับเจ๊เบบี้ 555555555+

ขอบคุณนะจ่ะ เจ๊เบบี้
ขอให้รักกันนานๆ อิอิ ฮ่าาาาาาา
เฮ้ออออ มีความสุขขึ้นมามากมาย 555

[vk_iupk]

อิอิ มาเจิมแล้วจ้า น้องสลิ่มต้องเอาคืนพี่เมตรนะ

แกล้งงอนนิดหน่อย ให้พี่เมตรใจเสียเล่นๆ

รอตอนต่อไปนะค่ะ เป้นกำลังใจให้ค่ะ

[zatamare]

555 ไอ้เมตรน้ำตาตก