หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[lune]

กำลังลุ้นอยู่ว่าสลิ่มจะพิพากษาโทษยังไง
เบบี้ มาทิ้งช่วงห่าง ให้ได้ลุ้นเพิ่มอีก  

[P★RiTŸ]

รอค่ะ

[รถเมล์]

หายเซ็งหายเหนื่อยค่อยมาต่อก็ได้คะ

พึ่งตามอ่านทัน ชอบมากนิยายแนวนี้

อ่านแล้วชิวๆดี

สู้ๆนะรอได้ๆๆ 

[naja]

หายไวๆนะจ๊ะ

[kangkaw]

โอ๋ เบบี้พักผ่อน ๆ (ลูบหัวลูบหางให้) พักผ่อนเยอะ ๆ นะ

[prawy]

 :pig4:ใจจ้าที่มาต่อ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ตามอ่านจนทันแล้วววว
สงสารทั้งคู่เลยค่ะ 
สลิ่มจะให้อภัยเมตรมั้ยน้า
อย่าถึงขั้นเกลียดกันเลยนะ คนอ่านทรมาน ฮือออ

[ToeY_@_KP]

เห็นใจเมตรนะ...แต่สงสารสลิ่มอ่ะ..

[a_tapha]

เข้ามาให้กำลังจวยเบบี้   

[morrian]

   รอเบบี้

[nOn†ღ]

อึมครึมดีแท้ คู่นี้

แต่ยังไงก็รออ่านต่อไปจ้า ตราบใดที่อิพี่เมตรมันไม่ถอดใจนะ 

[ปีโป้-แยลลี่]

ฮือๆๆ พี่เบบี้รีบหายเบื่อ เหนื่อย เซ็ง ไวไวนะ

คนอ่านรอมาสองวันแล้วๆๆๆ
บรรยากาศตอนนี้ระหว่างอิพี่เมตร กับ น้องหลิ่ม
ช่างอึดอัดดีแท้ๆๆ

[annestrong]

โรคประจำตัวคุกคาม
ยังมาไม่ได้
รอกันไปก่อนละกันเน้อ เหอะๆ
คงพรุ่งนี้แหละ
ขอพักก่อน
เซ็ง เหนื่อย หลายๆอย่าง
ขอโทษด้วยค่ะ

ดันๆ เป็นกำลังใจให้เบบี้คร้าบ

[kuku]

เบบี้มาต่อเหอะนะ

[เบบี้]

ไม่รับรองเวลา เหอะๆ
เพราะยังไม่ได้พิมพ์ คงดึก
ขอบคุณมากค้าบที่รอ

[naja]

เบบี้จ๋า เค้ารอตะเองอยู่นะจ๊ะ 

[anterosz]

เข้ามารอหัวหลิมจัดชุดใหญ่ให้ไอ้เมตร อิอิอิ  

[zheeiiz*]

รอด้วยยยย ชุดใหญ่นะเบบี้น๊า 555555
ยังง้ออยู่ก็ได้ แต่สลิ่มอย่าโกรธนานน๊าให้อภัยไอ้พี่เมตรบ้าเถอะ เฮิร์ทอ่ะ

เบบี้สู้ ๆ รอรอน๊าา ^^''

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

มาย้างงงง~

[som]

พี่เบบี้เดียวนี้ไม่สบายบ่อยนะครับ
ดูแลตัวเองมั่งดิครับ เป็นห่วงนะนี่ไม่เป็นห่วงไม่พูดหรอก

[เบบี้]

พี่เบบี้เดียวนี้ไม่สบายบ่อยนะครับ
ดูแลตัวเองมั่งดิครับ เป็นห่วงนะนี่ไม่เป็นห่วงไม่พูดหรอก

รู้ค่ะรู้ บ่นเป็นตาแก่เลย ฮ่าๆๆ
ป่วยใจด้วย เรามารักษาส่วนตัวกันเหอะมา
กร๊ากกกกกกกกกกก
ปล.และแล้วกูก็ยังไม่ได้พิมพ์ เฮ้อ อนาถเด้

[jeaby@_@]

หลิ่มกะเมตรเป็นไงบ้าง
ก๊อกๆๆๆ คิดถึงจนใจจะขาดเเล้วววว

ปวดร้าวทรวงในเหมือนดั่งฤทัยถูกใครย่ำเหยียบ เมื่อริรักก็ คงต้องเปรียบ ดั่งเหยียบลงบนพื้นไฟ

[andyus1]

i just wanna know if u feel the same

where u at, Baby?

Ps. how can any viruses infect u, it can't be..........

555+

[huimei]

 :o10:รอด้วยคน

[ka[ze]na]

ดูแลตัวเองด้วยน๊า ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย +++

[YongaMO]

 

[+S+]

เจ้แกล้งป่วยการเมืองใช่ม้ายยยยยยยยยย
ไม่เชื่อหรอก เจ้เเอ๊บแน่ๆ
โบ้ยไม่มาลงใช่ม้ายยยยยยย

ปล. สติกุแตกเรียบร้อย T^T

[kangkaw]

 มา    ประจำวัน

[เบบี้]

   ตอนที่ 43  ความสุขเล็กๆน้อยๆ



   ตื๊ด  ๆ ๆ..
   กูสะดุ้งตื่นอีกครั้งด้วยความตกใจเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น  ที่ตกใจก็เพราะว่ากลัวว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆนั้นจะตื่นไปด้วย  กูอยากให้มันพักผ่อนให้เต็มที่  กูรีบลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือของสลิ่มที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือมาดูสายโทรเข้า  หน้าจอโชว์ว่า "เหี้ยเขตหัวK" ...กูแทบขำและคิดว่าตัวเองไม่ได้อ่านอะไรผิดไปก่อนจะกดรับ
   "ฮัลโหล" กูถือวิสาสะทักทายอย่างสนิทสนมแล้วเดินออกมาคุยตรงระเบียง
   "ใครอ่ะ.." ปลายสายทำเสียงจับผิดทันที
   "กูเอง เมตร" กูบอก
   "อ่าว พี่เมตร..มารับโทรศัพท์สลิ่มได้ไงเนี่ย" ไอ้เขตถามเสียงสูง  น้ำเสียงเหมือนจับผิดได้หายไปแล้ว
   "เรื่องมันยาว" กูตอบให้พ้นๆไปก่อนเพราะกูไม่แน่ใจว่าสลิ่มต้องการให้เพื่อนมันรู้เรื่องของเราหรือเปล่า  แต่กูคิดว่าไม่แน่มันอาจจะบอกเพื่อนมันก็ได้  เหมือนกับกูที่ต้องการที่พึ่ง  ที่ระบายไว้คอยรับฟังกูบ้าง  เราก็ต้องเลือกคนที่เราไว้ใจเป็นเรื่องๆไป  ซึ่งไอ้เขตก็ถือว่าเป็นคนหนึ่งที่กูมองไม่ผิด
   "ทำไมมันไม่มาเรียนละเฮีย" มันถาม  ครั้งนี้น้ำเสียงกลับมาคล้ายจับผิดเหมือนเดิม
   "มันไม่สบาย หลับอยู่" กูตอบเสียงเรียบทำเอาปลายสายเงียบไป
   "คิดเหี้ยไรอยู่ไม่ทราบ" กูถามอย่างลองเชิง
   "นี่เฮีย..ไม่ได้ทำไรเพื่อนผมหรอกใช่ไหม" มันว่า
   "..........." กูหุบปากเงียบทันที  จะให้ตอบยังไงละทีนี้
   "ไว้ค่อยคุยกัน เอาเป็นว่า..ดูๆเรื่องเรียนให้มันด้วย" กูตัดบท
   "เฮ้ย เดี๋ยวเฮีย..ไงเนี้ย" ไอ้เขตดักขึ้นเหมือนอยากให้กูพูดให้กระจ่างกว่านี้
   "เออน่า แค่นี้ก่อนนะ มันไม่เป็นไรหรอก..กูกำลังเคลียร์อยู่ มันแค่ไม่สบาย แค่นี้ๆ" กูรีบพูดไม่ทันให้ไอ้เขตได้ท้วงแทรกแล้วก็ด่วนตัดสายก่อนแม่งเลย  หันไปมองคนในห้องอีกครั้ง  มันยังคงหลับสนิทคงเพราะร้องไห้หนักด้วยแล้วเมื่อสามชั่วโมงก่อนกูก็ให้มันกินยาไปอีกรอบด้วย  กูเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้  กูเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวแล้วกดโทรออกหาพี่ชายแสนรัก
   "เออ..ว่าไง" ปลายสายรับ
   "วันนี้สลิ่มคงไปร้องให้ไม่ได้นะ กูก็คงไม่ไปด้วยอ่ะ" กูพูดบอก  ส่วนไอ้โมทจะตีความว่ายังไงก็เอาไว้อีกเรื่อง 
   "............." มันเงียบไปสนิท  กูคิดว่ามันคงจับผิดอะไรกูได้แน่..สาด
   "น้องมันเป็นไร" ไอ้โมทถามเสียงเย็น
   "ไม่สบาย" กูตอบ  ไม่สบายนี่ก็ไม่ได้โกหกนะ
   "เพราะ..." ปลายสายทิ้งน้ำเสียงอย่างจับผิด
   "เพราะกู" กูตอบเสียงเบาแทบกระซิบ  หลังจากนั้นก็เงียบลงเพราะไอ้โมทเงียบไป
   "เฮ้อออออออออออออ!" มันถอนหายใจยาวและแรงมาก  แบบยาวไปอ่ะ..น้ำเสียงคล้ายหนักใจกับกูเหลือเกิน
   "เหี้ย มึงนี่นะ..แล้วผลที่ตามมาจะเป็นยังไง กูไม่เชื่อหรอกว่าน้องมันจะยอมมึงน่ะ" ไอ้โมทว่าอย่างกับรู้จักสันดานกูเป็นอย่างดี
   "กูรู้..มึงอย่างเพิ่งบ่นดิ อีกอย่าง มึงห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะเว้ย..ตอนนี้มีแค่ไอ้โปรที่รู้ แล้วก็มึง" กูบอก
   "เออ" ไอ้โมทตอบห้วนๆ
   "ส่วนไอ้เขตกูยังไม่รู้ว่าจะพูดกับมันยังไงเหมือนกัน แต่คงพูดแหละ..แล้วก็ให้มันลองๆไปคุยกับสลิ่มเอาเอง" กูบอก
   "เออ มึงก็ควรทำอะไรสักอย่างที่ไม่ดูเลวอะนะ" พี่ชายกูว่าด้วยน้ำเสียงประชด
   "แต่ไม่ทันหรอก เลวไปแล้วนี่" มันกัดกูอีก
   "สัตว์" กูด่าให้บ้าง
   "แล้วนี่จะให้ใครร้องแทนวะเนี้ย" ไอ้โมทบ่นขึ้น
   "เออ..งั้นมึงก็มาร้องแทนดิวะ" ไอ้โมทพูดเหมือนนึกขึ้นได้
   "กูไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียว" กูบอกอย่างเป็นห่วงสลิ่ม  อีกอย่างกูกลัวว่ามันจะหนีกูกลับบ้านด้วย  กูไม่อยากปล่อยมันไว้เลยจริงๆ
   "มึงก็ให้คนไปเฝ้าดิ ก็บอกให้ไอ้เขตไปเฝ้าก็ได้..ไปคุยกับน้องมันไป ไม่งั้นใครจะร้องแทนวะ" มันว่า
   "ก็ยกเลิกดนตรีไปดิวันนี้อ่ะ" กูแสดงความคิดเห็นได้เห็นแก่ตัวอย่างที่สุดทำเอาไอ้โมทเงียบไป
   "นะ.." กูย้ำ
   "ไม่ได้!" มันกระแทกเสียงพูด
   "โหย ไรวะ" กูโอดครวญอย่างเซ็งๆ
   "มึงทำเหี้ยอะไรไว้มึงก็ต้องรับผิดชอบ ไปจัดการให้เสร็จ..แล้วก็กลับมาบ้าน ไปช่วยกูเปิดร้าน" มันสั่งเสียงแข็งทันที
   "อะไรวะ" กูบ่นบ้าง
   "ให้ไป" มันทิ้งเสียงเสร็จก็ตัดสายหนีกูไปเลย
   "เหี้ยละ" กูบ่นกับตัวเอง  ยังไงกูก็ขัดไอ้โมทไม่ได้อยู่ดี  เอาไงดีละทีนี้..เฮ้อ
   กูนั่งคิดอยู่นานด้วยหาทางออกไม่ได้จึงโทรหาไอ้เขตที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย  ระหว่างรอสายกูได้แต่นั่งทำใจอย่างไม่รู้ว่าจะโดนอะไรจากไอ้เขตบ้าง
   "ครับพี่" มันกดรับรวดเร็วทันใจ
   "เย็นนี้เลิกเรียนแล้วมาหากูได้เลยรึเปล่า" กูชิงตั้งคำถาม
   "ที่ไหนครับ" ไอ้เขตถามกลับทันทีอย่างไม่ถามสาเหตุ
   "ใต้หอสลิ่ม รอกูตรงนั้นแล้วกัน..ถึงแล้วโทรมาหากู" กูบอก
   "ครับ" ไอ้เขตรับปากเรียบๆก่อนที่กูจะร่ำลาแล้วตัดสายไป  การที่ไอ้เขตไม่ถามถึงเหตุผลในการมาพบนี้  กูคิดว่าไอ้เขตคงได้กลิ่นผิดปกติแล้วเป็นแน่  กูเดินนำเอามือถือไปวางไว้ที่เดิมแล้วเดินวนเวียนอยู่ปลายเตียงเพราะทำตัวไม่ถูก  อีกไม่นานไอ้เขตจะมาถึงแล้วกูจะต้องบอกความจริงทุกอย่าง  ระหว่างนั้นกูยืนรอ  เดินรอไปเรื่อยจนรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์มือถือกูสั่น
   "อยู่ไหนวะ" กูถามไอ้เขตที่ปลายสาย
   "อยู่ข้างล่างแล้วครับ เขตรออยู่ที่ร้านกาแฟนะ" มันบอกอย่างรู้งาน
   "อืม..เดี๋ยวกูลงไป" กูบอกพร้อมกับตัดสาย  ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจห้องของสลิ่มแล้วเดินออกมาเบาๆ
   กูเดินไปหาไอ้เขตที่ร้านกาแฟแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟังอย่างไม่ให้มันพูดแทรกเพราะจะได้ฟังมันด่าเลยทีเดียว
   ".............." ทั้งกูและไอ้เขตเงียบมองหน้ากัน  สายตามันจ้องกูนิ่งๆจนกูอ่านมันไม่ออก  ทั้งกูและมันเงียบสนิทคล้ายกับกำลังเล่นสงครามประสาทต่อกัน  ไอ้เขตจ้องกูอยู่นานจนมันต้องเบนสายตาไปทางอื่น
   "ตามนั้นแหละ กูเลยอยากให้มึงช่วยกูหน่อย" กูยิ้มแทบไม่ออก
   "เฮ้อ!" ไอ้เขตถอนหายใจแรงด้วยท่าทางหนักใจ
   "ทำไมพี่เลวอย่างนี้วะ" มันหันมาพูดว่ากูหน้าเครียด  น้ำเสียงไม่ใช่จะโกรธกูแต่อย่างใดนั่นทำให้กูรู้สึกโล่งใจ
   "กูชินแล้ว กูโดนทั้งวันอะวันนี้" กูยิ้มแหยบอก
   "มึงโกรธกูใช่ไหมเนี้ย" กูพูดเชิงถาม
   "ก็อย่างที่บอก ผมจะโกรธพี่ไปก็เท่านั้น" มันปัดส่งๆก่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง  กูเลยได้แต่นั่งเงียบมองไอ้เขตที่กำลังมองกูอย่างเซ็งๆ
   "อีกอย่าง..ถึงผมจะเป็นเพื่อนสนิทมัน แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจอะไรในตัวพี่แทนมัน แล้วก็..ผมก็เชื่อใจพี่ในระดับนึงอะนะ" มันเบะปากบอก
   "จริงดิ" กูยิ้มออกมาด้วยรู้สึกดีใจ
   "แค่ในระดับนึง" มันย้ำ
   "ไอ้ห่า" กูว่าแต่อดขำไม่ได้
   "อีกอย่าง..ผมมันก็เป็นได้แค่คนกลาง แล้วก็ขึ้นอยู่ที่การตัดสินใจของสลิ่มมันด้วย" มันพูดขึ้นพร้อมกับเท้าแขนลงที่ขาตัวเองก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
   "เชื่อผมเถอะ แค่สลิ่มคนเดียว..พี่ก็รับมือยากแล้ว ผมไม่อยากไปขัดขวางอะไรหรอก" มันแสยะยิ้มออกมาทำเอากูรู้สึกหวิวๆ  กูเข้าใจความหมายที่ไอ้เขตกำลังจะสื่อ  มันคงหมายความว่า..ถึงแม้ว่ากูจะได้สลิ่มเป็นเมียแล้ว  ก็ไม่ได้ง่ายเสมอไปกับคนอย่างสลิ่ม
   "อืม..ขอบใจว่ะ" กูบอกได้แค่นั้น
   "แล้ว วันนี้พี่จะให้ผมช่วยอะไร"
   "ก็สลิ่มมันป่วยอยู่..กูเลยไม่ให้มันไปร้องเพลง แล้วไอ้โมทไม่ยอมให้ดนตรีหยุด กูก็เลยต้องไปร้องแทนว่ะ..แต่ กูไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว อีกอย่าง..มันจ้องจะกลับบ้านลูกเดียวเลย กูไม่อยากให้มันกลับว่ะ" กูบอกสิ่งที่คับข้องอยู่ในใจ
   "อืม แล้วมันจะไม่โกรธผมเหรอถ้าอยู่ดีๆผมไปเฝ้ามันอะ แล้วไอ้นั่นก็เอาแต่ใจด้วย..ถ้าเกิดมันอยากกลับขึ้นมาผมจะห้ามมันอยู่ไหม" ไอ้เขตบ่นขึ้น
   "มึงก็ต้องกล่อมๆมันให้กูดิวะ อย่าไปบังคับมัน..กล่อมประมาณว่ายังไงก็ได้ไม่ให้มันกลับอ่ะ" กูพูด
   "เฮ้อ..งานใหญ่นะเฮีย" ไอ้เขตถอนหายใจด้วยท่าทางกวนโอ๊ย
   "สัตว์ จะเอาเหี้ยไร" กูยิ้มด่ามันอย่างรู้ทัน
   "ล้อเล่นน่า..งั้นเดี๋ยวผมกลับไปเอาเสื้อผ้ากับหนังสือเรียนของพรุ่งนี้ก่อน เดี๋ยวรีบกลับมา" มันบอก
   "นานเปล่ามึง กูต้องรีบกลับบ้านว่ะ..อย่าเกินห้าโมงครึ่งได้เปล่า" กูถาม
   "ครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะ" มันบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน
   "อืม เจอกัน" กูบอกแล้วปัดมือบอกไอ้เขต่าเดี๋ยวค่าน้ำตรงนี้กูเป็นคนจ่ายเอง  มันยักไหล่ให้กูประมาณว่า..แน่นอนอยู่แล้ว  ไอ้สาด..มันกวนตีน 
   กูเดินกลับขึ้นมาบนห้อง  เห็นสลิ่มนอนอยู่บนเตียงแต่มันตื่นแล้ว  มันเหลือบตามามองกูที่เพิ่งเดินเข้ามา  กูยิ้มทัก
   "เป็นไงบ้าง" กูถามแล้วเดินตรงไปหามันที่เตียง  สลิ่มไม่ตอบอะไรซะงั้น
   "เดี๋ยวเขตจะมาอยู่ด้วยนะ วันนี้มึงไม่ต้องไปร้องเพลงหรอก..กูบอกพี่โมทให้แล้ว แต่กูต้องไปร้องแทน" กูบอกมันที่นอนมองตอบกูอยู่นิ่งๆ
   "อีกอย่าง อย่าหนีกูกลับบ้านล่ะ..ถ้ากูจัดการที่ร้านเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหา" กูพูด  เหมือนพูดอยู่คนเดียวอะตอนนี้
   "อยากกินอะไรไหม" กูเปลี่ยนเป็นคำถามที่ดูน่าสนใจสำหรับมันแทน
   "............." อีกฝ่ายเงียบ  เหลือบตามามองหน้ากูก่อนจะหลบสายตาหนีอีกครั้ง
   "อยากได้อะไรครับ ไม่พูดแล้วจะรู้ไหม" กูถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเข้าหลอกล่อ
   "............." สลิ่มยังคงนิ่งเงียบแต่กลับหันมามองกูอีกครั้ง
   "ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนะ" กูพูดบอกเมื่อจับตัวมันถึงรู้  สลิ่มเหลือบตามามองกูประมาณว่า.."มึงเอามือของมึงออกไปจากหน้ากูเดี๋ยวนี้นะ" อย่างนั้น  ในห้องเงียบลงอีกครั้งเพราะกูไม่รู้จะพูดอะไรต่อ  กูเลยได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

   โครก~
   กูหันไปมองสลิ่มอย่างขำๆ  อีกฝ่ายหน้าแดงที่ท้องตัวเองร้องออกมาดังขนาดนั้น
   "หิวเหรอ" กูพยายามกลั้นขำเอาไว้
   "จะกินไร เดี๋ยวลงไปซื้อให้" กูถาม  สลิ่มหน้าแดงไม่ตอบแล้วหันตัวเองตะแคงหนีกูไปอีกทาง
   "เฮ้อ.." กูแกล้งถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคนตรงหน้าที่นอนหันหลังหนีกูไปแล้ว  กูเลยล้มตัวลงนอนแล้วเข้าไปกอดมันซะเลย
   "ไรเล่า ปล่อย" มันโวยวายเล็กน้อย  น้ำเสียงเหมือนคนงอนมากกว่าจะโมโห
   "หิวก็บอกดีๆสิ..อยากกินอะไรก็บอก" กูพูดแล้วออกแรงแขนกอดสลิ่มมากกว่าเดิมจนตัวมันแทบลีบเข้ามาติดกับกูอยู่แล้ว  สลิ่มยังคงไม่ยอมปริปากบอก
   "เขตจะมาเมื่อไหร่" มันถามเสียงเรียบ  นิ่งและน่ากลัวได้อีก
   "เดี๋ยวก็มาแล้ว กลับไปเอาเสื้อผ้าน่ะ" กูบอก  ถึงมันจะดูน่ากลัวแต่กูก็ยังใจดีสู้เสือตัวน้อยตัวนี้อยู่ดี..เขินจัง
   "บอกเรื่องนี้กับมันแล้วเหรอ" มันถาม
   "อืม" กูตอบสั้นๆแค่นั้น  กลัวใจมันโกรธขึ้นมาจริงๆว่ะ
   "............" สลิ่มเงียบไป 
   "กูไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อไหร่มึงจะหายโกรธ แต่กูก็จะพยายามนะ..แต่ กูขออย่างนึงได้ไหม มึงอย่าเงียบอย่างนี้สิ..พอมึงเงียบกูก็ไม่รู้จะทำยังไง" กูพูดบอก
   "มึงอยากเรียกร้องอะไรก็ได้ ถ้ากูทำได้กูจะทำให้นะ" กูพูดอย่างอะลุ่มอล่วย
   "..........." สลิ่มนอนนิ่ง  นี่กูกำลังพูดคนละภาษากับมันใช่หรือไม่อย่างไรวะ..สาด
   "อืม ช่างมันเหอะ..ไม่พูดก็ได้ มึงอยากพูดกับกูเมื่อไหร่มึงค่อยพูด" กูตัดบทเพราะกูกลัวว่ามันจะไม่พอใจอะไรอีก
   "อีกอย่าง กูก็คงไม่มีสิทธิ์ขอด้วย" กูบอกก่อนจะซุกหน้าเข้าหามัน  สลิ่มไม่ได้ดิ้นหนีอะไรแต่มันกลับนอนนิ่งไม่ไหวติง  กูได้ใจจึงนอนกอดมันอยู่อย่างนั้นร่วมครึ่งชั่วโมง

   ตื๊ด  ๆ ๆ..
   กูเงยหน้าขึ้นมองไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของสลิ่มด้วยคาดว่าน่าจะเป็นโทรศัพท์มือถือของมันที่สั่นอยู่  กูลุกขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาดูหน้าจอ  สายโทรเข้าเป็นสายจาก.."บัว"
   กูหันไปมองสลิ่มที่หันมามองหน้ากูประมาณว่า.."ส่งมือถือมาให้กูเดี๋ยวนี้นะ" อย่างนั้น
   "บัวโทรมาน่ะ" กูพูดบอกแต่ไม่ยอมยื่นโทรศัพท์กลับไปให้
   "เอามา" มันเค้นเสียงพูดออกมานิ่งๆแล้วแบมือลงตรงหน้ากูเหมือนขอดีๆ
   "ไม่" กูตอบเสียงเรียบ
   "ฮัลโหล" กูกดรับทักปลายสายทันที  สายตานิ่งมองไปที่สลิ่มที่กำลังลุกขึ้นนั่ง
   "เอ่อ..ขอสายสลิ่มค่ะ" เธอพูดเหมือนจำเสียงได้ว่านี่ไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์มือถือ  กูแน่ละ..กูพูดซะเสียงแข็งกร้าวขนาดนี้
   "สลิ่มนอนอยู่ครับ" กูบอกเสียงเรียบ
   "เอ่อ เหรอคะ..สลิ่มเป็นอะไรรึเปล่า" เธอถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
   "ไม่สบายนิดหน่อย ไม่ต้องห่วง" กูตอบเสียงแข็ง
   "เอ่อ ค่ะ..งั้นฝากบอกสลิ่มด้วยนะคะว่าบัวโทรมา" เธอรีบพูด  กูไม่ตอบอะไรกลับไปอีกเอาแต่เงียบอย่างเดียว
   "หวัดดีค่ะ" เธอว่าแล้วตัดสายไปทันที  กูกดปิดเครื่องก่อนจะเดินหนีสายตาโกรธๆของสลิ่มมานั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวอย่างไม่สบอารมณ์เช่นเดียวกัน
   "มึงทำอย่างนี้ทำไม" สลิ่มพูดขึ้น  หันมามองหน้ากูตาขวาง
   "กูเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าห้ามยุ่ง" กูพูด
   "นั่นเพื่อนกู" สลิ่มพูด
   "เพื่อนเหรอ..ไม่เพื่อนแล้วมั้ง" กูแสยะยิ้ม
   "เอามือถือกูมา" มันพูดขึ้นด้วยเห็นว่าโทรศัพท์มือถือของตนยังคงอยู่ในมือกู
   "กูไม่ให้ คืนนี้กูจะเก็บไว้กับตัวกูนี่แหละ" กูบอก
   "เอามา" สลิ่มกระแทกเสียงขึ้นอย่างหงุดหงิด
   "อย่าดื้อได้ไหมสลิ่ม" กูว่ากลับอย่างหงุดหงิดเช่นเดียวกัน
   "กูบอกให้เอามาไงเล่า!" มันตะโกนว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ  กูเลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหามันด้วยกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไปอีก
   "จะลุกมาทำไม" กูเข้าไปพยุงตัวมัน
   "เอามา" มันลดน้ำเสียงลงทำท่าจะมาแย่งโทรศัพท์มือถือไปจากกูแต่กูนำหลบไว้ได้ทัน  เลยกลายเป็นว่าทั้งกูและมันแย่งกันไปหลบกันมาอยู่อย่างนั้นจนมันเหนื่อยแล้วหยุดไปเอง  สลิ่มยืนมองหน้ากูนิ่งๆ
   "เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามยุ่ง พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบ" กูพูดเสียงเรียบเพราะไม่อยากทะเลาะ
   "กูก็ไม่ชอบที่มึงทำแบบนี้กับกูเหมือนกัน" มันพูดขึ้นเสียงแข็ง
   "แบบไหน.." กูถามกลับทันที
   "ก็แบบเหี้ยๆที่มึงทำกับกูอยู่นี่ไง" มันย้อนขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ  ตาจ้องกูแทบจะทะลักอยู่แล้ว  กูเงียบเพราะย้อนไม่อก  มันพูดตรงเกินไปแล้ว
   "กูไม่สนใจหรอกนะ มันคนละเรื่องกัน..กูไม่ชอบให้มึงคุยกับคนอื่นก็คือไม่ชอบ" กูบอกด้วยน้ำเสียงเย็นลงบ้าง
   "มึงเป็นของกูแล้วนะ" กูอดไม่ได้ที่จะเรียกร้องสิทธิ์ที่สลิ่มคงจะไม่ชอบใจนัก  สลิ่มยืนนิ่งจ้องตากูเหมือนตอบโต้อะไรไม่ได้เช่นกัน
   "กูไม่ได้เต็มใจเป็นสักหน่อย" มันพูดปัดส่งๆแล้วเดินหันหลังหนีไป  มันเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
   "ถ้ามึงไม่ให้มือถือกู มึงก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาห้องกูอีกเลยนะ" มันว่าเสียงเรียบ  กูแอบอมยิ้มในใจเพราะนั่นคล้ายกับการต่อรองอะไรอย่างนั้น  เหมือนกับมันโอนอ่อนยอมตามน้ำไปกับกูบ้างแล้ว
   "อะไร..ให้กูเลือกเหรอ" กูพูดอย่างลองเชิง
   "นั่นมันของส่วนตัวของกู" มันย้อนขึ้นเสียงทันที
   "สลับกันใช้ไหมล่ะ" กูพูด  พอฉุกคิดอีกที  ถ้าสลับกันใช้ละก็  เครื่องของกูจะต้องเปลี่ยนซิมโทรศัพท์เลยละ  ของกูนี่ถ้าใครโทรเข้ามานี่เรียกได้ว่าซวยฉิบ  มีความเสี่ยงว่าจะเป็นเด็กกูถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็ว่าได้
   "ไม่ต้องการ เอาคืนมาดีๆ" มันพูดแล้วหันมาค้อนใส่เหมือนโกรธกูอีก
   "กูไม่อยากให้มึงคุยกับใครนี่" กูพูดเสียงหงอยลงเพราะถ้ามาอีหรอบนี้ยังไงกูก็ต้องคืนโทรศัพท์ให้มันอยู่ดีอะนะ
   "............." สลิ่มนิ่งไปไม่พูดอะไร  กูยืนนิ่งกำโทรศัพท์มือถือของมันไว้แน่น
   "กูถามหน่อยได้ไหม มึงแค่ตอบกูก็จะให้คืน" กูบอก
   "มึงไม่ได้ชอบบัวใช่ไหม" กูยิงคำถามทันทีเพื่อความสบายใจของกูเอง  สลิ่มเงียบไปครู่ใหญ่  มันเหล่ตามองกูตาขวาง
   "กูไม่จำเป็นต้องตอบ" สลิ่มพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่  มันแบมือมาตรงหน้ากูอีกครั้งเหมือนขอคืนดีๆ  กูเลยนำโทรศัพท์มือถือไปวางบนมือมันคืนอย่างไม่มีตัวเลือก  เพราะกูกลัวว่ามันจะโกรธกูมากไปกว่าเดิม  เรื่องเก่ายังไม่ทันทาย  ก่อเรื่องใหม่อีกเดี๋ยจะตามแก้ตัวไม่ทันละนะ..
   สลิ่มรับโทรศัพท์มือถือตัวเองไปดูไม่พูดไม่จา  สักพักมันก็กดเปิดเครื่อง  กูได้แต่ยืนมองอย่างอยากรู้ว่าสลิ่มกดดูอะไรบ้าง  สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลงข้างๆเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก  ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนกูกำลังจะเป็นบ้า  มันมึนงงไปหมดด้วยแก้ไขเหี้ยอะไรไม่ได้สักอย่าง  สุดท้ายมันก็ไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อนหน้าเลยนักนิดเดียว
   ทั้งห้องเงียบกริบ  กูไม่คิดจะเอ่ยอะไรก่อนอีกเพราะไม่มีอารมณ์แล้ว  สลิ่มก็นั่งกดโทรศัพท์ไปซึ่งกูก็ไม่ได้หันกลับไปมองมันอีก
   "กู..." กูแทบสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น
   "ไม่ได้..ชอบ บัว" มันบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก  กูหันไปมองมันทันที  สลิ่มนั่งก้มหน้า  ในมือยังกำโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่  กูยิ้มกว้าง
   "แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า..กู ยอมรับมึงหรอกนะ" มันเงยหน้าขึ้นพูด
   "อืม ไม่เป็นไร" กูพยักหน้าอย่างเข้าใจให้มัน
   "กูจะรอ" กูบอก
   "กูได้รู้ในสิ่งที่กูอยากรู้ แค่นี้ก็พอแล้ว" กูพูดพร้อมกับจ้องหน้ามันยิ้มๆอย่างรู้สึกดีใจเต็มอก  สลิ่มมองมาที่กูด้วยสายตาที่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรก่อนจะหันกลับไปมองโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง
   "กูหิว" มันพูดขึ้นเสียงเบา
   "จะกินอะไรล่ะ" กูถามทั้งที่ยังไม่ลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงดีๆ  คางกูเกยอยู่บนเตียงเพราะอยากมองหน้าสลิ่มที่ก้มหน้าอยู่ใกล้ๆ  อีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบ  มันคงกำลังใช้ความคิดนะกูว่า
   "พิซซ่า" มันพูดขึ้น
   "หึ.." กูหลุดขำออกมา  แม่ง..เด็กได้อีกอ่ะ  นี่ขนาดป่วยอยู่นะยังอยากกินพิซซ่า
   "เอาคอมฟะนีนะ" มันพูดขึ้นเสียงเรียบอีก  กูพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของกูมา
   "กูจะสั่งเอง" อีกฝ่ายพูดดักก่อน  กูเลยได้แต่ต่อสายอย่างยิ้มๆกับความน่ารักของมัน 
   ไม่ต้องห่วยเรื่องเบอร์โทรศัพท์  เพียงแค่กดว่า Pizza เบอร์ก็ขึ้นมาให้กูเลือกแล้วเพราะกูได้บันทึกไว้หมดทุกเบอร์ที่สำคัญ  ไม่ว่าจะพิซซ่าคอมฟะนีหรือว่าพิซซ่าฮัท  เบอร์ร้านอาหารอีกเป็นสิบๆร้าน  เบอร์โต๊ะบอล  เบอร์โต๊ะสนุ๊ก  เบอร์ร้านเช่าหนัง  เบอร์การบินไทย  เบอร์บริษัททัวร์  เบอร์แท็กซี่  ส่ายด่วน  เบอร์ตำรวจ  เบอร์การไฟฟ้า  เบอร์ยามหน้าหมู่บ้าน  เบอร์ช่างซ่อมแอร์  เบอร์ช่างดูดส้วน  เรียกได้ว่าเบอร์เหี้ยอะไรไม่รู้เต็มไปหมดพอๆกับเบอร์เพื่อนและคนในครอบครัวเลยสาด
   "อ้ะ.." กูยื่นโทรศัพท์มือถือให้สลิ่มเมื่อต่อสายได้แล้ว  กูเดินไปนั่งลงข้างๆสลิ่มที่บนเตียง  มันขยับหนีเล็กน้อย  กูได้แต่อมยิ้มมองท่าทีของมัน
   "เอาซีฟู๊ดค็อคเทลแป้งบางกรอบ ถาดกลางครับ..สองถาด" มันพูดอย่างชำนาญ  เอ่อ..มึงป่วยอยู่นะสลิ่ม  แดกเยอะไปหรือไม่
   "สปาเก็ตตี้แฮมเห็ดหนึ่งฮะ กับคาร์โบนาราซอสหนึ่งที่ครับ"
   "เอ่อ สลิ่ม" กูเรียกมันเบาๆ  กูคาดว่ากูได้จ่ายเงินแน่แต่ทำไมมันถึงได้สั่งเยอะนักวะ  แน่ใจนะว่านี่ป่วยอยู่  ปกติคนป่วยจะไม่อยากอาหารไม่ใช่เหรอ
   "ไก่แปดชิ้นครับ ครับ..แล้วก็ขนมปังกระเทียมชีส เอาเป็ปซี่สองลิตรด้วยครับ" กูคาดว่ามันคงสั่งบ่อยเป็นแน่  มันจำได้ทุกอย่างอยู่ในหัวเลยก็ว่าได้
   "เอาไอศกรีมแดรี่ควีนอีกสองนะครับ" มันพูดทิ้งท้าย  หมดแล้วมั้ง..กูนึก
   "อ๋อ ครับ..ครับ ชื่อกันต์ศักดิ์ ครับ..ที่อยู่เดิม ครับ ใช่ครับ" มันพูด  กูฟังมันพูดจนจบ  มันชื่อกันต์ศักดิ์เหรอวะ  กูแทบลืมไปแล้วว่ามันชื่อนี้  แถมหลายครั้งยังลืมสังเกตที่จะดูมันที่สมุดจดและเสื้อชุดนักเรียนมันด้วย
   "............." มันตัดสายแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้กู
   "เท่าไหร่อ่ะ" กูถามก่อนเลย
   "มีจ่ายเท่าไหร่ล่ะ" มันทำท่าลอยหน้าลอยตา  แม่ง..กวนตีนได้อีก
   "ก็เท่าไหร่ล่ะ" กูย้อนถามอีกครั้ง
   "กูจ่ายเองก็ได้นะ..แต่ที่จริง ตอนที่สั่งไปกูไม่ได้คิดว่าจะจ่ายเองหรอกนะ" มันพูดด้วยคำพูดกวนอารมณ์กู
   "เออๆ" กูปัดแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วหยิบแบงก์พันออกมาสองใบ  หยิบให้แบบเผื่อเหลือเผื่อขาดยื่นให้มัน
   "ไม่ต้องทอน" ประโยคนี้กูไม่ได้พูดนะ  ไอ้คนบนเตียงพูดได้หน้าตายมาก  มันดึงเงินออกจากมือกูไปวางไว้บนเตียงใกล้ๆกับมัน
   "จะเหลือให้กูไหมอ่ะ เดี๋ยวกูต้องไปแล้วนะ" กูรีบทำหน้าทำตาน่าสงสาร  ไม่ได้อยากแดกเท่าไหร่หรอก  แต่อยากเรียกร้องความสนใจมากกว่า
   "มึงคิดว่ากูกับไอ้เขตจะแดกหมดไหมล่ะ" มันย้อน  ทำตาค้อนใส่กูอีก
   "งั้นมึงก็อย่ารีบนอนหนีกูนะ กูจะรีบกลับ" กูยิ้มบอก  บ้าไปแล้ว..  สลิ่มไม่ตอบอะไร  มันเบะปากหันหน้าหนี

   ก๊อก  ๆ  ๆ.....ก๊อก  ๆ  ๆ ๆ ๆ ๆ ...เคาะด้วยทำนองเหี้ยๆอย่างนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เขต  มันคงลากหางมาถึงแล้ว  กูส่ายหัวเดินไปเปิดประตูให้  ไอ้เขตยิ้มหน้าบานแฉ่งทันที  มันเดินเข้าไป  กูเลยปิดประตูแทน
   "มาแว้วววววคุงเพื่อน~"
   "เป็นไงบ้าง" ไอ้เขตถามสลิ่มที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกไปไหน
   "อื้มหืม...โดนของหนักอ่ะดิมึง" ไอ้เขตแสยะปากพูดด้วยหน้าตาจริงจังอีกด้วย  มันเดินเข้าไปกอดสลิ่มที่นั่งนิ่งอยู่
   "เชี่ยนี่" สลิ่มผลักออกด้วยความหมันไส้ตามสไตล์
   "มาถึงก็กวนตีนเลยนะ มีการบ้านไหม" สลิ่มถามหน้างอ
   "กูเอามาให้แล้วเรียบร้อย ไม่ต้องห่วง..ระดับนี้แล้ว ลอกจากหัวหน้าห้องเสร็จแล้วด้วย หึหึ" ไอ้เขตพูดด้วยท่าทางภูมิใจอย่างมาก  กูได้แต่ยิ้มมอง
   "อ่าว แล้วพี่จะไปยัง..ไปได้แล้วไป" ไอ้เขตหันมาปัดมือไล่กู
   "ไล่กูอีกนะไอ้เด็กเวร" กูด่าแล้วเข้าไปหยิบของของกู  แล้วหยิบกุญแจห้องของสลิ่มติดมือมาด้วย
   "อ่าว แล้วพี่จะเอาไปทำไมน่ะ" ไอ้เขตถาม  ตาไวมาก  ทำให้สลิ่มหันมามองของที่อยู่ในมือกูด้วย
   "เดี๋ยวกูกลับมาแล้วพวกมึงไม่เปิดห้องให้กู" กูพูดหน้าตาย  สลิ่มหน้างอเป็นกระบวยไปแล้ว
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะเมื่อเห็นหน้าสลิ่ม  กูเลยยืนนิ่งทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปใส่รองเท้า
   "จะรีบกลับมานะครับที่รัก" กูตะโกนบอกเมื่อใส่รองเท้าเสร็จแล้ว
   "หึหึ" ไอ้เขตหัวเราะเพื่อนมัน  ทำเอาสลิ่มหน้าแดงไปถึงหู

   ติงงงงงงงงงงง !! ...เสียงกล่องอะไรสักอย่างกระทบกับตู้เสื้อผ้าเพราะกูดันหลบได้ทัน  นี่ถ้ากูหลบไม่ทันมีหวังหัวโน่แน่เพราะสลิ่มขว้างมาแรงไม่ยั้งเลย
   กูยิ้ม  ยกมือขึ้นบ๊ายบายเป็นการบอกลาอย่างต้องการกวนมันอีกครั้งและออกมาจากห้องด้วยความสุขเล็กๆน้อยๆ  ทุกอย่างตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กูตั้งเอาไว้สูง  ถึงจะมีคลื่นมาเป็นระลอกๆแต่กูคิดว่าคงจะไม่ร้ายแรงไปมากกว่านี้  หรือบางทีสลิ่มอาจจะมีใจให้กูอยู่ไม่มากก็น้อยก็ได้  กูหวังว่าอย่างนั้นน่ะนะ

...........>>>>><<<<<.............

[sodium_lows]

เยๆ
จิ้มก่อนอ่านว่ะ เสียวโว้ย