หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[lollionlypop]

ตกลงคือสลิ่มจะแข็งหรือจะอ่อนดี
กรอบนอกนุ่มใน
 

พี่เมตรลุยโลดดดดดดดดดดดดดดดดด

[morrian]

เข้ามารอเบบี้ 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

หวังว่า...
อะไรๆ มันจะเริ่มดีขึ้นนะ
ดูจากอะไรหลายๆ อย่างแล้ว
ตอนนี้บ่งว่าเรื่องระหว่งสลิ่มกับเมตรน่าจะดีขึ้น
สงสัยสลิ่มมันคิดว่าชาตินี้เกิดมากูซวยแล้วมั้ง 55555
คงหลีกหนีไอ้เชี่ยนี่ไม่พ้น

ปอลอ ชอบเขตมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมพี่เหี้ยอย่างงี้อ่ะ... ตรงได้อีกหว่ะ 555

[pollapat]

เล่าเรื่องจากมุมมองของไอ่เมตรอย่างเดียว น่าจะมีมุมของหลิ่มหรือเล่าเรื่องเหมือนเป็นบุคคลที่สามบ้างก็น่าจะดีนะ เพราะตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าหลิ่มคิดยังไง อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดแทนเมตรมาก 

[zheeiiz*]

รอเบบี้ คืนนี้รึป่าวหว่า ?
สู้ ๆ น๊าาา *

จากรีบน เราว่าอย่างงี้เป็นสไตล์ของเบบี้นะ ต้องแบบอึดอัดอย่างงี้แหละ ถึงจะสนุก เหมือนตาร์ข้าวอ่ะ
ถ้ารู้ความรู้สึกสลิ่มมันจะเดาได้อ่ะ ว่าจะยังไงต่อ .. .
ถ้าจะมีฝั่งงสลิ่มอยากได้ตอนหวาน ๆ อ่ะ หลิ่มจะรู้สึกยังไงอยากรู้ เอิ้ก ~~

[som]

พีเบบี้คนสวยครับ คิดถึงสลิ่ม มากๆด้วยนะครับ
แต่พี่เบบี้นะ      หึหึ    คิดถึงประจำอยู่แล้ว

[Na_RimKLonG]

อ่าน่ะ  ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป

[kuku]

เบบี้มาต่อเหอะนะค่ะ

[jeaby@_@]

I Miss You

[@BUA@]

เมื่อไหร่จะได้สุขเยอะๆ ซะทีอ่ะพี่เมตร
 

[naja]

วันนี้จะมามั๊ยจ๊ะเธอว์

ปล.ไอ่เมตรมึง เลิกพูกมึง-กู กะน้องหลิ่มของกูได้แล้วนะ พูดกะเมียแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวปั๊ด

[Mr.Frog]

แวะมาดู มาต่อมั้ย
คิดถึงสลิ่มมมมมมมมมมมม

[เบบี้]

   ตอนที่ 44  แพลน




   "พี่เมตรมาแล้ว!!" ไอ้มิ้วค์ตะโกนซะดังลั่นบ้าน  กูเดินเข้าไปถอดรองเท้าไว้กับที่
   "มึงจะตะโกนทำไม" กูบ่นพร้อมกับถอดถุงเท้าออก
   "บอกผีบ้านผีเรือนให้รับรู้ไง" มันยิ้มกว้างๆ  มือถือกล่องนมเปรี้ยวอยู่ด้วย
   "ไง.." ไอ้โมทเดินมาจากหลังบ้าน  มันเห็นก็ทักกูด้วยประโยคที่เหมือนให้กูตีความเอาเองอย่างนั้น
   "สบายดี" กูตอบอย่างเลี่ยงๆไปก่อน
   "หึ.." ไอ้โมทหัวเราะเหมือนรู้แกวกู
   "ขึ้นไปอาบน้ำไป แล้วรีบลงมาด้วยล่ะ..ไปพร้อมกูนี่แหละ" มันบอก
   "อ่าว ไมอ่ะ..มึงก็ไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูเอารถไปเอง" กูบอก
   "เดี๋ยวมึงเบี้ยว" ไอ้โมทว่า
   "มึงจะบ้าเปล่า กูจะเอารถไป..ขากลับจะแวะหาสลิ่มมันด้วย ไม่แน่อาจจะนอนห้องมัน..เอ่อ น่ะนะ" กูพูด  ท้างๆออกแนวตะกุกตะกักเล็กน้อย  แต่ก็นะ..ทุกอย่างกูได้แพลนไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว
   "............." ขณะนี้เวลาสิบแปดนาฬิกา  พวกมึงยืนเคารพธงชาติกันหรืออย่างไร  เหี้ย..สองพี่น้องยืนจ้องหน้ากูไม่วางตาเลยก็ว่าได้
   "ไร" กูถาม  ทำตัวไม่ถูกเลยเดินหนีเข้าไปในห้องครัวก่อน  กูเดินไปหยิบน้ำมารินแดก  เสร็จก็เดินออกมาแต่ยังเห็นว่าพวกมันยังคงจับตามองกูไม่วางตา
   "ไรของพวกมึงเนี้ย" กูว่าอย่างขำๆ
   "เคลียร์แล้วไง" ไอ้โมทถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
   "เคลียร์ไรเหรอ" ไอ้มิ้วค์ถามด้วยสีหน้าสอดรู้ทันที
   "เปล่า" ไอ้โมทปัด  ไอ้มิ้วค์มองพวกกูงงๆ
   "กูอาบน้ำก่อนนะ จะรอกูก็รอไปแล้วกัน" กูตัดบทแล้วเดินขึ้นบันไดมาบนบ้านเลย  เพราะถ้าอยู่ต่อได้โดนไอ้โมทล้างตับไตไส้พุงกูเป็นแน่  กูอาบน้ำอาบท่า  เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบกระเป๋าเป้  นำของสำคัญมาใส่ไว้  ทั้งบ๊อกเซอร์  เสื้อยืดเตรียมไปพร้อมสรรพหมด  ว่าไปว่ามา..กูนี่มันจังไรแมนจริงๆ  กร๊าก
   หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว  กูก็เดินลงมาด้านล่าง  ยังคงเห็นไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์นั่งแดกอะไรกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว  กูเดินไปแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่ง  พวกมันเงียบบทสนทนาลงเหมือนทุกอย่างผิดปกติงั้นแหละ
   "ใครทำอ่ะ" กูถามเมื่อเห็นยำวุ้นเส้น  ไส้กรอกและลูกชิ้นทอดที่วางอยู่กลางโต๊ะ
   "ซื้อ..ขี้เกียจทำ" ไอ้มิ้วค์บอก
   "เยอะขนาดนี้อะนะ" กูถามด้วยความตกใจเพราะว่ายำวุ้นเส้นแม่งอยู่ในชามอย่างใหญ่  เลี้ยงหมู่บ้านได้เลยกูว่า
   "สามถุงอ่ะ" ไอ้มิ้วค์พูด
   "หืม..มึงอดยากเหรอ" กูว่าแล้วตักกินบ้าง
   "กูเห็นมันบ่นอยากแดกเจ้านี้แต่เช้าละ..อีป้านี่ก็บ้า ชอบขายแต่ตอนเย็น กูเลยซื้อมายาหัวมัน" ไอ้โมทพูดแกมบ่น  ไอ้มิ้วค์หัวเราะ  กูหยิบไส้กรอกยัดปากตัวเองเพื่อเพิ่มพลังงานสักหน่อย
   "กินบ้างดิ" กูพูดแล้วเปลี่ยนจากส้อมของไอ้มิ้วค์ที่เพิ่งนำมาตักยำวุ้นเส้นเมื่อกี้มาเป็นส้อมของไอ้โมทแทนเพราะว่าไอ้มิ้วค์ดึงส้อมของมันกลับไปแล้ว  พวกกูแดกช้อนส้อมอันเดียวกันประจำจนชินซะแล้วด้วยความขี้เกียจและซกมกอะไรหลายๆอย่างละนะ  แต่ไม่รักกันจริงทำไม่ได้หรอกนะแบบนี้..
   "พี่คบกับพี่สลิ่มแล้วเหรอ" ไอ้มิ้วค์ถามขึ้นจนกูแทบสำลักวุ้นเส้นแต่ก็ต้องรักษาอาการไว้
   "ยัง" กูตอบ  ปากก็เคี้ยวไปด้วย
   "อ่าว แล้วไปนอนห้องเค้าได้ไงเมื่อคืนอ่ะ" ไอ้มิ้วค์สอดรู้ไม่เลิกอีก  มันจ้องกูเขม็งเหมือนต้องการคำตอบที่แท้จริง
   "เมา..กลับไม่ไหว" กูตอบหน้าตาย  นิ่งไว้..ไอ้มิ้วค์หลอกง่ายที่สุดในบ้านแล้ว
   "จริงอ่ะ" มันถามเสียงกวนได้อีก
   "เออสิ..มึงคิดว่าไรล่ะ โดนกระทืบตายห่ากันพอดี" กูแสดงละครไปก่อนเพราะยังไม่พร้อมบอก
   "ก็จริง พี่สลิ่มร้ายจะตาย" ไอ้มิ้วค์พึมพำอย่างเห็นด้วยกับคำพูดกู
   "แต่พี่สลิ่มจะลงไม้ลงมือกับเฉพาะคนที่กวนจริงๆ พี่เค้าไม่เคยทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า..เจ๋งอ่ะ" ไอ้มิ้วค์ชื่นชมยิ้มๆ
   "ขนาดเด็กเรียนยังเข้ากับพี่เค้าได้เกือบทุกคน ออกจะเป็นคนดี..ไม่น่าเลย" ไอ้มิ้วค์ทำหน้าผิดหวังมองมาทางกูอีก
   "หึ.." ไอ้โมทแสยะหัวเราะออกมา
   "หึ" กูเลยหัวเราะบ้าง  เจ๋งยังไง..ไม่น่าเลยยังไง  ก็เสร็จกูไปแล้วละนะ
   "แล้วคืนนี้เตรียมเมาเหรอ" ไอ้มิ้วค์ถามอีก  มึงอยากรู้เหี้ยอะไรนักหนาเนี้ย..ห่า  อยากด่าออกไปแต่ก็กลัวมันจับได้
   "เปล่า กูถือวิสาสะอยากนอนเอง" กูตอบ
   "หน้าด้านเนอะ" ไอ้มิ้วค์ว่าเสียงเรียบ
   "หึ" กูกับไอ้โมทหัวเราะพร้อมกัน
   "เออ กูหน้าด้าน" กูพูดทั้งรอยยิ้ม  ว่าไปว่ามาก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองหน้าด้านเกินคนปกติ
   "เพิ่งรู้เหรอ" มันสองคนย้อนพร้อมกัน
   "เดี๋ยวมิ้วค์นั่งรถพี่เมตรไปนะ ขี้เกียจ..รถติด รำคาญอ่ะ" ไอ้มิ้วค์พูดบ่น
   "อ่าว กูก็ขับไปคนเดียวอ่ะดิ" ไอ้โมทพูดขึ้น
   "ก็รถมันติดอ่ะไม่ชอบ" ไอ้มิ้วค์บ่นอีก
   "แล้วนี่ยังไง..มึงกะไปนอนห้องน้องเค้าจริงๆเหรอ" ไอ้โมทเปลี่ยนเรื่องกะทันหันมาถามกูอีก
   "ก็ถ้าได้นอนอะนะ กูกะว่าจะหน้าด้านไม่ยอมกลับบ้านเองน่ะ..ไม่รู้ว่ามันจะว่าไง" กูพูดตามที่วางแผนไว้
   "โคตรเลว" ไอ้มิ้วค์พูดลอยๆ
   "ไงกูก็พี่มึงแหละ" กูยักคิ้ว
   "อืม..จัดการเอาเองแล้วกัน เรื่องส่วนตัวมึงนี่" ไอ้โมทพูดแล้วตักวุ้นเส้นเข้าปากอีกแบบไม่ปรานีปราศรัย  แดกเข้าไปคำโคตรๆใหญ่
   "พี่จะรีบกินไปไหนอ่ะ" ไอ้มิ้วค์พูดสีหน้าขยาดกับความมูมมามของพี่ชายมัน  ไอ้มิ้วค์คงเป็นคนเดียวในบ้านอีกนั่นแหละที่ทานอาหารเรียบร้อยกว่าคนอื่น
   "ห่า ช้าแล้วเนี้ย" ไอ้โมทบ่นพร้อมกับเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ  มันยื่นให้ไอ้มิ้วค์ดูด้วย  พวกกูเลยรีบแดกอาหารตรงหน้าให้หมดเร็วที่สุดเท่าที่สามารถทำได้เพราะนี่เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว  ป่านนี้พี่ปั๊นคงไปเปิดร้านจัดการงานทุกอย่างเรียบร้อยไปแล้ว  กูเองก็ต้องไปเตรียมกับนักดนตรีด้วยเพราะตั้งแต่สลิ่มมาร้องเพลงที่ร้าน  กูก็แทบไม่ได้ขึ้นร้องบ่อยๆอย่างเคย

- - - - - - - - - -
   ก๊อก  ๆ ๆ  ....กูเคาะประตูอย่างมีมารยาท  อันที่จริงแค่ต้องการลองทดสอบดูว่าพวกมันที่อยู่ด้านในจะเปิดประตูให้กูดีๆไหม  เพราะถึงไม่เปิดประตู  กูก็จะไขเข้าไปเองอยู่แล้ว
   "เฮ้ย" กูฉุกคิดได้ว่าด้านในมีกุญแจแบบคล้องอยู่ด้วย  ถ้ามันไม่เปิดให้กูก็เปิดเข้าไปไม่ได้อยู่ดี..แม่ง  โคตรจะโง่เลยกู  แต่ไม่เป็นไร  อย่างน้อยกูก็มีประกันอยู่กับตัว  นั่นก็คือ "กุญแจห้อง" สลิ่มคงจะยอมให้กูเข้าออกห้องมันได้ง่ายๆสักวันแหละ

   แกรก~
   "แฮะๆ" กูยิ้มให้ไอ้เขตที่เดินมาเปิดประตู  มันมองกูด้วยสายตากวนๆ
   "ทำไมกลับมาเร็วจัง" ไอ้เขตพูด  แม่ง..ไอ้เหี้ยนี่พูดอย่างกับเมียรอผัวกลับบ้าน  นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทสลิ่มนะจะจับตีก้นให้หายกวนซะเลย
   "ดนตรีเลิกกูก็เลยมาเลย" กูยิ้มตอบเพราะในสมองกูดันนึกเรื่องเหี้ยๆกับไอ้เขต  ไอ้เขตเหล่มอง
   "คิดไรป่ะเนี้ย" มันถามเสียงจับผิดอย่างทีเล่นทีจริง
   "คิด" กูยักคิ้วตอบ  ไอ้เขตหัวเราะแล้วเดินไป  กูปิดประตูห้อง  วันนี้หลังจากที่ร้องเพลงครึ่งแรกเสร็จ  กูก็ช่วยไอ้โมททำงานอย่างไม่หยุดหย่อนเพราะไม่อยากให้มันด่าเอาได้  พอเสร็จครึ่งหลังกูก็ปลีกตัวออกมาทันทีอย่างไม่ร่ำลาใคร
   "สลิ่มอ่ะ" กูกระซิบถาม
   "นอนเล่นเกมอยู่นู่น" ไอ้เขตตอบแล้วชี้ไปทีคนบนเตียงที่นอนคว่ำเล่นเกมอยู่กับโน้ตบุ๊กของตน  กูเดินเอากระเป๋าไปวางตรงโต๊ะกินข้าว  สลิ่มหันกลับมามองกูเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจเกมต่อ
   "กูเป็นกอ..ขอคอรึเปล่าเนี่ย" ไอ้เขตพูดขึ้นเสียงดังคล้ายบ่นแบบไม่ใส่ใจอะไรนัก  กูยิ้มก่อนเดินไปหาสลิ่มบ่นเตียง
   "เฮีย มีบุหรี่ไหม" ไอ้เขตหันมาถาม
   "เหม็น" สลิ่มพูดแทรกขึ้นเสียงดัง
   "ให้กูอยู่ในห้องเป็นก้างขวางคอมึงรึไงเล่า การที่กูเสียสละออกไปดูดบุหรี่ที่ระเบียงนี่ก็ดีนักหนา..จะให้กูยืนทำอะไร ถอกKโชว์ชาวบ้านเค้าฆ่าเวลารึไง ห่า" ไอ้เขตจัดชุดใหญ่ให้เลย  สงสัยคงหมันไส้กูสองคนมาก  กูได้แต่ขำกับคำเปรียบเปรยของมัน  กูเดินไปหยิบซองบุหรี่กับไฟแช็คที่อยู่ในกระเป๋าเป้ให้ไอ้เขต  มันรับไป  ปกติกูไม่ได้สูบจนติดอะไรมากมายนัก   สูบบ้าง  บางครั้งกินเหล้าก็จะสูบจัดหน่อย  เวลาที่เซ็งไม่มีอะไรทำก็จะสูบแต่ไม่ถึงขนาดติดแบบเสี่ยนตลอดเวลา  ถ้าที่รักบอกให้เลิกก็เลิกได้อยู่นะ
   "ตามสบาย" ไอ้เขตยักคิ้วหลิ่วตาให้กู
   "มึงจะไปไหน" สลิ่มหันกลับมาถามเสียงหลงเหมือนกลัวว่าไอ้เขตจะหนีกลับ
   "อยู่ตรงระเบียงเนี้ย" ไอ้เขตตอบ
   "จะให้สูบในนี้รึไง" มันว่า
   "ไม่ต้องเลย อยู่ในนี้แหละ" สลิ่มพูดอย่างระแวง
   "สูบในนี้เนี้ยนะ" ไอ้เขตถามเสียงสูงเหมือนเหลือเชื่อ
   "ก็ไม่ต้องสูบ นั่งเฉยๆไปไม่ได้ไง" สลิ่มว่า
   "ไม่เอา..เดี๋ยวกูเลี่ยน หึ" ไอ้เขตหัวเราะแซวๆแล้วเดินหนีออกไปที่นอกระเบียงทันที  มันปิดประตูให้เรียบร้อย  กูยืนยิ้มหันไปมองสลิ่มที่นอนหน้างอไม่สบอารมณ์เพื่อนตัวเองอยู่บนเตียง  มันค้อนกูหน่อยๆ  กูยิ้มกว้างให้แต่มันก็ยังหน้างออยู่ดี  สักพักมันก็หันตัวกลับไปเล่นเกมต่อ  กูเดินเข้าไปหามันที่เตียงแต่กลับนั่งลงที่พื้น  เอาคางเกยบนเตียงไว้เพื่อมองหน้ามัน  ตอนนี้หน้ากูกับหน้าสลิ่มเลยเสมอกันพอดี
   "ไรมึงเนี่ย" มันว่าเสียงแข็ง  มองค้อนไม่หยุด
   "คิดถึง" กูยิ้มบอก  สลิ่มหน้างอหันกลับไปมองหน้าจอโน้ตบุ๊กต่อ  มือก็กดเม้าด้วยความเมามัน  กูนั่งจ้องอยู่อย่างนั้นเงียบๆอยู่นานพอควร
   "กูนอนนี่นะ" กูพูดขึ้น
   "ไร" มันย้อนเสียงห้วนแทบจะงับหัวกูอยู่แล้ว
   "จะนอน" กูพูดหน้าตาย
   "กลับบ้านไปเลยนะ" มันไล่เสียงแข็ง
   "ก็บอกว่าจะรีบกลับมาหาไงครับ แล้วไหงมาไล่กันล่ะ..ไงก็รออยู่แล้วไม่ใช่รึไง" กูแกล้งแซวอย่างอดไม่ได้  ก็นะ..ไม่อย่างนั้นมันก็นอนไปแล้วสิ  ที่จริงมันอาจจะนอนดึกอยู่แล้วรึเปล่ากูไม่รู้  แต่กูขอเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนอย่างเหมาะรวมไปแล้ว
   "ใครรอมึง" มันหันมามองพร้อมกับลุกขึ้นนั่งทันที
   "มึงไง" กูยิ้ม
   "ประสาท" มันพูดเสียงเบา  ปากขมุบขมิบ  กูยักคิ้วยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
   "ดีขึ้นแล้วสินะ" กูทัก
   "ยุ่ง" มันเงยหน้าว่า  กูยิ้มกว้างกว่าเดิม  แม่ง..น่ารักฉิบหายอ่ะ
   "กลับบ้านไปเลยป่ะ" มันไล่พร้อมกับผลักกูด้วย
   "ไม่เอา หิว..ไหนอ่ะพิซซ่า" กูเลี่ยงโดยการเปลี่ยนเรื่องแบบตัดฉับเพราะถ้าอยู่เถียงกับมันต่อเดี๋ยวได้โดนไล่กลับบ้านไปจริงๆอย่างทัดทานไม่ได้ 
   "ทิ้งไปหมดแล้ว" สลิ่มพูด  กูไม่เชื่อหรอก  เยอะขนาดนั้น  คนอย่างสลิ่มด้วยไม่น่าจะกินทิ้งกินขว้าง  กูเดินไปเปิดตู้เย็นก็พบกล่องพิซซ่าอยู่ในนั้น  กูหันกลับไปยิ้มเยาะให้คนบนเตียง  สลิ่มหน้างอกว่าเดิมเหมือนไม่รู้จะตอบโต้กูยังไง
   "ทำยังไงหนอออออออออออออ.." กูลากเสียงยาวแกล้งเจ้าของห้องพร้อมกับหยิบกล่องพิซซ่าออกมาแล้วเดินไปที่เครื่องไมโครเวฟ
   "มึงอย่ายุ่งยากได้มะ" สลิ่มว่าคิ้วขมวดเป็นปม
   "หิวอ่ะ" กูพูด
   "น่ารำคาญ แม่ง" มันบ่นแต่ก็สะบัดผ้าห่มออกแล้วเดินตรงมาหากู  มันหยิบกล่องพิซซ่าจากมือกูไปอย่างหงุดหงิด
   "หายโกรธกูแล้วใช่ไหม" กูพูดขึ้น  สลิ่มทำเป็นไม่สนใจ  มันเดินไปหยิบจานใบใหญ่มาอย่างเงียบๆ  แล้วก็จัดแจงนำพิซซ่าวางไปบนนั้นอย่างคล่องมือ  กูได้แต่ยืนมองอย่างเสน่ห์หาสุดๆ..สาด  มีคนน่ารักกว่านี้อยู่บนโลกนี้อีกไหม (เพ้อเกินกู)
   "ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ" กูพูดอย่างไม่ยอมลดละ  ทำน้ำเสียงน่าสงสารใส่ด้ย
   "คิดว่าหายโกรธกูแล้วซะอีก" กูพร่ำไม่หยุด  ทำเสียงหงอยประกอบไปด้วย  พอสลิ่มจัดจานเสร็จมันก็เดินไปที่เตาไมโครเวฟแล้วนำจานใส่เข้าไปก่อนกดเครื่องตั้งเวลาไปอย่างเงียบๆ
   "ไรเล่า" มันหันมาว่าใส่เมื่อกูเข้าไปกอดมันจากด้านหลังแบบไม่ให้มันตั้งตัว
   "หายโกรธเหอะน้า" กูอ้อนพร้อมกับกระชับกอดมัน  สลิ่มยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงต่อสิ่งใด
   "ทำไงถึงจะหายโกรธอ่ะครับ ทำไงดี..หื้ม" กูก้มลงไปเชยคางอยู่บนไหล่มัน
   "ถ้าหายโกรธกันง่ายๆ..เค้าก็เอากันทั้งประเทศไปแล้วสิ" มันว่าเสียงห้วน  กูแทบขำ
   "ไม่เหมือนกันเหอะ กูรักมึงนี่..ไม่ใช่มึงกูก็ไม่บังคับหรอก" กูบอกอย่างไม่โกหก  เพราะตลอดมากูมีเซ็กส์อย่างไม่ต้องบังคับ  เราต้องร่วมด้วยช่วยกันมันถึงจะมันลืมตาย  แต่เป็นเพราะสลิ่ม..ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นเพราะมันกูถึงต้องทำอย่างนี้
   "ฮึ.." สลิ่มหัวเราะขึ้นจมูก
   "งั้นกูควรดีใจงั้นสิ" มันย้อนแล้วดิ้นออก  มันหันมาผลักตัวกูเบาๆแล้วเดินหนีกลับไปที่เตียง
   "ขอโทษ กูแค่อยากบอกเฉยๆอ่ะ..ช่างมันเหอะ นะ" กูเดินเข้าไปง้อมันที่นั่งอยู่บนเตียง  มันหยิบสมุดอะไรออกมาดูสักอย่างเหมือนอยากจะเมินเฉยกู
   "ขอโทษ อย่าอารมณ์เสียเลยน้า..นะ" กูนำมือไปจิ้มหน้าผากมันเบาๆอย่างหยอกล้อ  สลิ่มหันมามองค้อนๆ
   "คาดการณ์ว่าหน้ามึงจะต้องแก่ก่อนวัยแน่ๆ เพราะมึงขี้หงุดหงิด" กูทำหน้าตาแกล้งมัน
   "แต่กูหล่อ" มันย้อนหน้าตายมากทั้งที่หน้างออยู่และเมื่อกี้เพิ่งงอนกูอยู่เลย  กูหัวเราะออกมาไม่ยั้ง

   ติ๊ด !! ...เสียงสัญญาณเตาไมโครเวฟเตือนว่าเสร็จแล้ว  กูหันไปมองแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบถุงมือมาใส่แล้วหยิบจานออกมาจากเตาก่อนดึงปลั๊กไฟออก  นำจานไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
   "อยากกินเหรอที่รัก" กูพูดขึ้นเมื่อเห็นสลิ่มมองกูอยู่  มันเบะปากใส่กูก่อนจะหันกลับไปสะบัดผ้าห่มแล้วเข้าไปซุกตัวนอนเล่นเกมอีกครั้ง  กูเดินไปเปิดประตูระเบียงเรียกไอ้เขต  มันที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หันมามอง
   "กินด้วยกันเปล่า" กูถาม
   "กินๆ..หิวอีกแล้วอ่ะ" ไอ้เขตตอบทันควัน  มันรีบดับบุหรี่แล้วเดินตามกูเข้ามาในห้อง
   "ตอนแรกผมจะโทรบอกให้พี่ซื้อข้าวมาให้แล้วนะ..แต่เกรงใจอ่ะ แม่งชอบหิวตอนเที่ยงคืนตีหนึ่งตลอด" มันบ่นพร้อมกับเดินไปที่ตูเย็น  มันหยิบขวดเป็ปซี่ออกมาพร้อมกับแก้วอีกสองใบ  มันรินให้กูหนึ่งแก้ว  พอนำมาเสิร์ฟให้ก็เดินไปหยิบถุงเลย์มาแกะกินอีก
   "หลิ่ม กินไหม" ไอ้เขตชวน
   "ไม่" สลิ่มตอบเสียงแข็ง  ไอ้เขตหันมายิ้มให้กูน้อยๆ  ยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์
   "เป็นไงบ้างพี่วันนี้ ร้านคนเยอะเปล่า" มันถามไปพร้อมกับหยิบพิซซ่าเข้าปาก
   "ก็ดีว่ะ..เรื่อยๆ กูรีบหนีกลับมาก่อน โดนบ่นนิดหน่อย" กูตอบ  ไอ้เขตหัวเราะหึหึ
   "เออ แล้ว..พี่เรียนจบแล้วพี่จะทำงานอะไรเหรอ" ไอ้เขตถามขึ้นเป็นงานเป็นการเชียว
   "ยังไม่ได้คิด" กูตอบอย่างที่ใจนึก
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะด้วยน้ำเสียงแบบที่กูเกลียดอีกแล้ว  มันทำหน้าทำตาประมาณว่า "เพื่อนผมจะพึ่งพี่ได้ไหม" ประมาณนั้น
   "แล้วพี่อยากทำอะไร..หรือชอบอะไรเป็นพิเศษเปล่า" มันถามอีก
   "อืม..ชอบอะไรเหรอ" กูนั่งนึก  ปากก็เคี้ยวพิซซ่าไปด้วย
   "ชอบเพื่อนมึง" กูยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ  ไอ้เขตถอนหายใจแรงเหมือนรับไม่ได้
   "ตลก..คนละเรื่องละพี่" มันว่า  กูหัวเราะ
   "เพื่อนผมจะพึ่งพี่ได้ไหมวะ" มันส่ายหัวเซ็งๆ
   "ถ้าจนขนาดเหลือแค่ข้าวกับเกลือ กูจะให้มันกินข้าว..ส่วนกูจะกินเกลือเอง" เป็นไง พระเอกไหมกู
   "หืม..พระเอกกกกกกกกกกก" ไอ้เขตลากเสียงยาวอย่างที่กูนึก  กูหัวเราะ
   "ไอ้หลิ่ม! พี่เมตรเค้าบอกว่า..ถ้าเหลือแค่ข้าวกับเกลือ พี่เค้าจะให้มึงแดกข้าว ส่วนพี่เค้าจะแดกเกลือแทนมึงเองว่ะ" ไอ้เขตตะโกนบอกไปยิ้มไป  กูนั่งอมยิ้มอย่างอดไม่ได้
   "ทางที่ดี เอาเวลาที่กำลังแดกเกลือ..ไปทำงานหาเงินมาซื้อกับข้าวให้กูแดกดีกว่าไหม" สลิ่มย้อนเสียงนิ่ง
   "ฮ่าๆๆๆ" ไอ้เขตขำออกมาเสียงดังไม่ได้เกรงใจกูกันเลยทีเดียว
   "ตั้งแต่เกิดมา กูไม่เคยแดกข้าวเปล่าๆ" สลิ่มพูดเสริมอีก
   "งั้นเอาน้ำปลาไหมครับที่รัก" กูย้อนอย่างกวนตีน
   "เก็บไว้แดกเองเหอะ" สลิ่มย้อนว่า
   "ฮ่าๆๆ เหี้ย..เหมาะกันดี เหมาะกันดี" ไอ้เขตพูดไปขำไป
   "กูนอนนี่นะ" กูกระซิบบอกไอ้เขต  ด้วยเปลี่ยนเรื่องกะทันหันทำเอาไอ้เขตถลึงตาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กูเหมือนต้องการรับฟัง
   "ได้ๆ" ไอ้เขตกระซิบยิ้มรับ
   "อ่าวไอ้นี่ แย่งกูกินอีก "กูบ่นเมื่อไอ้เขตหยิบไก่ที่เหลือเพียงชิ้นเดียวไปกินแล้ว
   "โหแม่ง" ไอ้เขตบ่น
   "มึงแดกไปแล้ว" กูตีหัวมันเบาๆแล้วแย่งไก่มากินเอง
   "กูจะช่วยดีไหมเนี้ย" ไอ้เขตทำท่าบ่นพึมพำ  มันหยิบเลย์มากินต่อ
   "พรุ่งนี้มันจะไปเรียนรึเปล่าน่ะ" กูถาม  หมายถึงคนบนเตียง
   "ไปแหละ..มันไม่เคยขาดเรียนหรอกถ้าไม่ป่วยอะนะ" ไอ้เขตตอบ
   "พี่ก็ตั้งหลักปักฐานสักทีเหอะ ถ้าจะจริงจังกับเพื่อนผมอ่ะ..ผมไม่อยากให้มันลำบาก มันไม่เคยลำบากเลยนะสลิ่มอ่ะ" ไอ้เขตพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนกูแทบปรับอารมณ์ไม่ทัน
   "เว่อร์..กูไม่ปล่อยให้เมียกูอดอยากหรอกน่า" กูบอกไปกินไป
   "ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น คนเรา..อนาคตยังอีกไกลก็จริงนะพี่ แล้วสลิ่มมันก็เพิ่งอายุแค่นี้ ถ้าพี่จะจีบมันจริงๆจังๆแล้วละก็ พี่น่าจะตั้งตัวพี่ให้มั่นคงบ้าง แล้วไหนจะครอบครัวพี่อีก" มันว่า  นี่กูกำลังโดนไอ้เขตสอนอยู่ใช่ไหมเนี่ย
   "กูรู้แล้วน่า นี่มึงถอดไอ้มิ้วค์น้องกูมารึไงวะ..ห่า เหมือนกันฉิบหาย" กูบ่น
   "หึ คนมีความคิดก็งี้อ่ะ" ไอ้เขตยิ้มเขินๆ  ได้ทีเอาใหญ่
   "แล้วมึงจะเรียนอะไร หมายถึงตอนเข้ามหาลัยอ่ะ" กูถาม
   "ผมเหรอ..ก็ดูก่อนอ่ะครับว่าจะสอบติดอย่างที่อยากได้ไหม ถ้าไม่ติดก็คงมอเอกชนนั่นแหละ..เรียนดนตรี ไม่ก็ออกแบบ" มันพูดส่งๆเหมือนไม่ได้คิดมากอะไร
   "แล้วเพื่อนมึงล่ะ" กูพยักหน้าไปทางสลิ่มอย่างอยากรู้
   "ไม่รู้..ห่านี่แม่งเก่งเกือบทุกด้านอ่ะ อีกอย่าง อยู่ที่อารมณ์มันด้วย ไม่ค่อยมีใครเข้าใจมันหรอก" ไอ้เขตพูดแกมบ่น
   "เหอะๆ" กูหัวเราะแบบว่าเข้าใจที่ไอ้เขตพูดเลยทีเดียว
   เราสองคนกินกันไปคุยกันไปจนเสร็จ  กูนำจานไปเก็บโดยทำหน้าที่เป็นสามีที่ดีโดยการนำจานชามไปล้างให้เรียบร้อยด้วย  ไอ้เขตเก็บของอะไรไปเงียบๆ  หลังจากนั้นกูก็เดินไปหยิบบ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดใส่นอนมา  นำแปรงสีฟันเตรียมไว้มือพร้อม
   "โห เฮียแม่งพร้อมว่ะ" ไอ้เขตแซวขึ้นเสียงดังทำให้สลิ่มหันมามองทันที
   "อะไรอ่ะ" สลิ่มถามอย่างสงสัย
   "อาบน้ำ" กูตอบหน้าตาย
   "ขอผ้าขนหนูหน่อยดิ" กูพูดแต่สลิ่มยังมองหน้ากูงงๆอยู่
   "กลับบ้านไปเด้!" มันขึ้นเสียงคิ้วขมวดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่กูทำแบบนี้นั่นหมายถึงกูต้องการจะนอนที่นี่
   "ไม่กลับ" กูยิ้มบอก
   "อ่าว..เอาไง เค้าไม่กลับเนี้ย" ไอ้เขตแม่งกวนตีน  แทนที่จะเข้าข้างกูเสือกไปชงให้สลิ่มโมโหกว่าเดิมอีก  สลิ่มนิ่งเงียบมองกูแบบไม่รู้จะทำอย่างไร  ด้วยเพราะในมือกูได้เตรียมของไว้หมดเรียบร้อยแล้ว 
   "จะนอนนี่อ่ะ" กูย้ำพูดด้วยสีหน้าเว้าวอนสุดๆ
   "หึหึ" ไอ้เขตหัวเราะ  มันเดินไปนั่งตรงปลายเท้าสลิ่ม
   "มึงก็ลุกไปเอาผ้าขนหนูให้พี่เค้าดิวะ" ไอ้เขตบอก
   "แต่ว่า.." สลิ่มงึมงำ
   "ไงก็กูไม่กลับนะ หรือจะให้กูคุ้ยตู้เสื้อผ้ามึงเอง" กูเล่นมุขนี้แม่งเลย  สลิ่มสีหน้าเปลี่ยนทันใด  มันเหมือนหงุดหงิดจนอยากจะมาฟรีคิกกูแล้ว  กูยืนยิ้ม
   "เร็วครับ หยิบให้หน่อย" กูฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
   "จิ" สลิ่มจิปากอย่างหงุดหงิดแต่ก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า  กูเดินไปประกบหลังไว้เลย  สลิ่มค้นตู้เสื้อผ้าอยู่ครู่เดียวมันก็หันนำผ้าขนหนูมายื่นให้  กูมองสำรวจเพราะตู้เสื้อผ้ามันเป็นระเบียบเรียบร้อยมากๆ  กูรับผ้าขนหนูมาถือยิ้มๆ  นี่คงเป็นผ้าที่มันใช้แล้วแน่
   "ขอบคุณครับ" กูบอก  สลิ่มค้อนแทบจะฆ่ากูแล้ว  กูเดินลั่นล้าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างไม่สนว่าคนข้างนอกจะโมโหแค่ไหน  ยังไงคืนนี้กูก็จะนอนที่นี่ให้ได้แน่  แต่เอ่อ..คิดไปคิดมาแล้วจะนอนยังไงวะนั่น  ถึงเตียงจะใหญ่แต่ต้องมารองรับสำหรับผู้ชายสามคนมันคงดูเล็กไปถนัด  อีกอย่าง..สลิ่มมันจะยอมนอนตรงกลางไหมวะเนี้ย  เพราะถ้าสลิ่มนอนตรงกลางกูจะได้เข้าไปเบียดๆมันได้  แถมกูจะได้นัวเนียมันบ้างอะไรบ้าง  แต่ถ้าไอ้เขตนอนกลางแทน  เช้ามากูไม่แทบตกเตียงเลยเหรอวะ..สาด

...............>>>><<<<.................

[Safina_safe]

จิ้มก่อนเรย

มารอตั้งนาน

นึกว่าจะเก้อ

มิส สลิ่ม กะพี่เมตรสุดๆๆ

[Poes]

กีซซซซซซซซซซซ นุ้งหลิ่มต้องนอนกลางเท่านั้น 

[Mr.Frog]

กรี๊ดดดดดดดดดด ดีจายยยย เบบี้มาจิงๆด้วย ไม่เสียแรงที่รอ

ขอบคุณนะจ้า ที่มาต่ออ่ะ

แอบสงสารเบบี้ช่วงเน้บ่นไม่มีอารมณ์บ่อยเน๊อะ สู้ๆไอ้น้อง

[namtaan]

จุ๊บๆเบบี้ หายปวดท้องยังเนี่ย

สลิ่มพูดได้ตรงมากๆ >>  “ถ้าหายกันง่ายๆเค้าก็เอากันทั้งประเทศไปแล้วสิ” 
ดีง่ายๆได้ไง เดี๋ยวไอ้พี่เมตรมันได้ใจ

แต่คืนนี้ใครจะนอนกลางหละนั่น

บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณเบบี้จ้า
หายป่วยเร็วๆนะจ๊ะ 

[P★RiTŸ]

“ถ้าจนขนาดเหลือแค่ข้าวกับเกลือ กูจะให้มันกินข้าว ส่วนกูจะแดกเกลือเอง”

เมตร มึงเป็นผู้ชายที่เยี่ยมมาก หึหึ ห่า  

“ทางทีดีเอาเวลาที่กำลังแดกเกลือไปทำงานหาเงินมาซื้อกับข้าวให้กูดีกว่า นะ”

เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าจะยอมให้เมตรเลี้ยง เลยนะหนูหลิ่ม  

[OHmeza019]

อิอิ ของไอเมตร มันเเน่นอนจิงๆ วะ
สู้ๆ ๆๆ
ไง สลิ่มก้อ่อนมานิดนึงละ
เเถไป เด่วมันก้ยอมเองเเหละ

[CHIVAS]

ด้านได้ อายอด เนาะพี่เมตร
ที่สลิ่ม เป็นอย่างทุกวันนี้ คือแสดงออกของการอ่อนแล้วรึเปล่า ฮ่าๆ 
สลิ่มนอนกลาง แต่กลัวพี่เมตรได้มานอนพื้นจัง 
ชอบพี่น้อง โมท เมตร มิ้ลค์  อิอิ

[ka[ze]na]

เริ่มหวานประแล่มๆ ก็ดีฟร่ะ ดีกว่าขมปี๋!!!!!!!!!

อึ๋ยยยยยย

[vk_iupk]

กรี๊ด.........ดีใจจังคืนนี้นอนดึก ได้เข้ามาเจิมก่อนนอน อิอิ
พี่เมตรได้ที ก็รุกน้องสลิ่มใหญ่เลยนะ เมื่อไหร่จะได้ยินน้องสลิ่มบอกรักพี่เมตร
หรือหึงหวงพี่เมตรมมั่งอ่ะ เฮ้อ...สงสัยคงอีกนาน น้องสลิ่มใจอ่อนนิดเดียวอยู่เลย

[K2KARN]

เมนต์ให้แน่นอนอยู่แล้ว
ชอบสลิ่มจังเลยว่ะค่ะ
ไม่พอใจแต่ก็ทำ หึหึหึ
น่ารักเว้ยเฮ้ย อิอิ

ไม่เคยกินข้าวเปล่า แต่ก็ยอมรับว่า
จะกินข้าวที่เมตรหามาให้ใช่ปะละ อิอิ

[naja]

น้องหลิ่มน่ารักไม่งอนนานแบบนี้พี่ชอบบบบ

[Dorumi]

เม้นตอนดึก ชอบเขตจัง น่ารัก
น่าได้กับมิ้วนะเนี่ย เหมือนกันเลย
ส่วนหนูหลิ่ม น่ารักอีกแล้ว

ปล. เบบี้หายปวดท้องเร็วๆนะจ๊ะเป็นห่วง

[naiin]

ลุ้นสุดตัวเลยครับทั่น หนูหลิ่มเริ่มใจอ่อนแล้ว มาต่อไวไวน๊า

[huimei]

 :m18:เริ่มใจอ่อนแระดิ
ดีแระๆ เค้าอยากให้หวานกันเร็วๆ

เบบี้ดูแลตัวเองด้วยน้า
คนอ่านเป็นห่วง^^
ขอบคุณทีี่่มาต่อเคอะ

[kuku]

เมตรน่ารัก สลิ่มน่ารัก เบบี้น่ารัก

[bbyuqin]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......................ฮาได้อีก...เอาเวลาแดกเกลือไปทำมาหากิน...คิดได้ไงวะน้องหลิ่มหัวหลิม 55555

อิพี่เมตร คืนนี้มึงก็เนียนๆๆนอนไปก่อนดิ๊..แล้วค่อยลุกมากลางดึกไปนอนกอดน้องหลิ่ม...เอิ๊กกกก......

[JJHJJH]

มีอนาคตว่ะพี่เมตร หุหุ