หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[OHmeza019]

หุหุ สลิ่ม เดกสุดๆ อะตอนนี้ 55
ไม่อายไอเมตรเลย
เเม่พูดที สะเทือนไอเมตรเลย 55

[Yunatsu]

หลิ่มน่ารักอ่าาา

แทนตัวเองว่าหนูด้วยยยยยยย


พี่เมตรรรร ขอเลยยยยยยยยยยยย

ขอคุนพ่อตาคุนแม่ยายเลยยยยยย

ฮิ้วๆๆ

[@BUA@]

หนูหลิ่มของคุณแม่สุดยอดมากค่ะ
ไอ้พี่เมตรมันถึงได้หลงหัวปักหัวปำ
 

[naja]

วันนี้มารอนะจ๊ะ

[เบบี้]

 

[huimei]

^
^
^
มาต่อซะดีๆเบบี้

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 

ต่อเซ่ซซซซซซซซซซซซ่่~

[cmos]

ครึครึ ในที่สุด แม่ก็ยอมตามใจ

[P★RiTŸ]

ไอ้พี่เมตร
กูว่าเข้าทางพ่อน่าจะง่ายกว่าไหม
หึหึึหึ ท่าทางแม่สลิ่มจะแรง กร๊ีากกกกกกกกกก

[Mr.Frog]

สลิ่มเด็กน้อยยยยย มากอ่ะ
แต่โคดน่าร้ากกกกกกกกกกกก

รีบมาต่อนะจ๊ะนู๋เบบี้ อย่ามัวแต่กวนติงคนอ่านอยู่
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

[WHATWHENWHY]

หลิ่มเริ่มมีใจรึยังน้า

เข้ามารอหลิ่มๆ ค๊าบบ

[pukpra]

หลิ่มเอ้ย ค๊อดน่ารักอ่ะ แทนตัวเองกะแม่ว่าหนูด้วย

[mantdash]

เอาแต่ใจตัวพ่อจริงๆเลยวุ้ย

อีกชาตินึงแหงเลยอะอิพี่เมตรเอ้ยยยย

แต่ก็ดีละ เล่นตัวเยอะๆเลย อิอิ เด๋วจบเร็ว ต้องให้ทัวร์มาป่วนด้วยนะเพิ่มดีกรีความแรง 5555

[PANGGii]

เว้ๆๆๆๆๆๆ  พ่อตาแม่ยายกักตัวสลิ่มไว้ยังไม่ปล่อยมาให้อิพี่เมตรได้ยลโฉมอีกรือ

ไหงหายไป 2 วันแล้วอ่า
 

[เบบี้]

^
^
เออ..2 วันแล้วหรอ เร็วเนอะ

[kittyfun]

หุๆๆๆ อ้อนประจบแม่ยายเข้าไว้นะพี่เมตรเอ๊ย

ไม่งั้นอนาคตไม่รุ่งอย่างแรง

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

^
^
เออ..2 วันแล้วหรอ เร็วเนอะ

นั่นสิเอาหนูหลิ่มของเฮียเมตรมาส่งได้แล้ววววววว

คิดถึงแล้วววววววววววว

[naja]

2 วันแล้วเธอว์จะมาม๊ายยย

[เบบี้]

   ตอนที่ 47  แม่มาเหรอ



   "นอนเหอะเมตร พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะเว้ย" ไอ้ใหม่พูดเตือนกูรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
   "อีกแป๊บ" กูบอกมันและยังคงต่อสายโทรศัพท์เพื่อโทรหาสลิ่ม  กูนั่งต่อโทรศัพท์อยู่นานแล้วเพราะคาดการณ์ว่าสลิ่มน่าจะกลับถึงบ้านเรียบร้อย  แต่มันก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์กูอยู่ดี  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่กูก็อดคิดมากไม่ได้เพราะเมื่อตอนที่พ่อแม่มันอยู่ที่โรงพยาบาลนี้มันก็ยังดีๆอยู่เลย  ไม่ได้มีท่าทีอะไร  หรือว่ากูทำอะไรผิดไปอีก  คิดมากไปก็มีเรื่องทัวร์เข้ามาในหัว
   "มึงไปทำเหี้ยไรให้น้องมันโกรธรึเปล่าล่ะ" ไอ้ใหม่พูดเชิงถาม  มันพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้กู
   "เปล่านะเว้ย" กูพูดเสียงเบาด้วยกลัวว่าจะรบกวนคนบนเตียง
   "เรื่องทัวร์รึเปล่า" ไอ้ใหม่คาดเดา
   "ไม่รู้อ่ะ" กูตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้  ในใจกูเองก็อดคิดอย่างที่ไอ้ใหม่พูดไม่ได้
   "วางเหอะ นอนได้แล้วมึง..เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว" ไอ้ใหม่พูดบอก  กูเลยกดพิมพ์ข้อความส่งหาสลิ่มแทนที่จะนั่งต่อสายอย่างเอาเป็นเอาตาย  กูส่งไปหามันว่า "ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ พรุ่งนี้เช้าคงไปรับไม่ได้นะ แต่เดี๋ยวจะไปรับตอนเย็นแทนนะ..ฝันดีครับ" เท่านั้นก็วางโทรศัพท์ลงข้างหัว  ก่อนข่มตาให้นอนหลับ  กว่าจะลุกตื่นอีกทีก็รู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัว  เมื่อลืมตาขึ้นมองก็เห็นไอ้ใหม่เป็นคนเรียก  นาฬิกาบอกเวลาประมาณตีห้ากว่าๆแล้ว
   "มึง..เข้าเรียนสายไม่เป็นไรหรอกน่า" กูพูดเสียงยานคางพร้อมกับขดตัวนอนอย่างเดิม
   "เหี้ย วันนี้มีส่งรายงาน..ตื่นเหอะมึง แล้วค่อยไปนอนต่อในห้อง" ไอ้ใหม่พูดอย่างกับนอนบนโต๊ะเรียนกับนอนบนที่นอนนี่ความสบายมันเท่ากันอย่างนั้น..สาด
   "อืมมมมมม" กูร้องตอบไปแค่นั้นแต่ก็ยอมลุกอย่างขี้เกียจๆ  เรียกได้ว่าขี้เกียจเชี้ยๆเลยก็ว่าได้
   "ห่า..ไปเร็ว กว่าจะทำอะไรเสร็จอีก" ไอ้ใหม่บ่นอย่างกับแม่  มันดึงผ้าห่มออกจากตัวกูทันที
   "โอ้ยยยยยยยย" กูร้องบ่น
   "ห่านี่ ลุกโว้ย!" มันโวยวาย  เอาตีนมาเขี่ยกูเซ็งๆ  กูเลยต้องลุกอย่างช่วยไม่ได้  พอลุกมานั่งปรับสภาพร่างกายตัวเองสักพักก็เดินไปหยิบกางเกงยีนมาใส่  ไอ้ใหม่จัดของๆมันไป  กูเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกมาเก็บของๆตัวเอง
   "โทรบอกแม่ไอ้โปรก่อนดีกว่า เค้าจะได้รีบมา" กูพูด
   "มึงโทรดิ" ไอ้ใหม่พยักหน้าบอก  กูเลยต้องหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาแม่ไอ้โปร  กูอธิบายว่ากูต้องรีบไปเรียนแม่มันก็บอกว่าใกล้จะถึงกรุงเทพแล้วเหมือนกัน  แม่สั่งให้กูไปได้เลยไม่ต้องห่วงเพราะเดี๋ยวเขาจะมาดูแลเอง  กูกับไอ้ใหม่สบายใจแล้วก็ออกมาจากห้องอย่างเงียบๆเพราะไอ้โปรยังคงหลับลึกไม่ไหวติง

- - - - - - - - - -
   "เหี้ยเมตร ทำงานก่อน..หยุดโทรก่อนได้ไหม สาด" ไอ้อาร์มเอากระดาษมาตีหัวกูด้วยท่าทางหมันไส้กูเต็มทน
   "มันไม่รับโทรศัพท์กูอ่ะ" กูบอกหน้ามุ่ยแล้วกดวาง
   "ทำงานก่อน" ไอ้ใหม่ย้ำเสียงเข้ม
   "อืม" กูตอบด้วยอาการเซ็งสุด  ดึงกระดาษออกมาจากมือไอ้อาร์มแล้วเอามานั่งทำ  โทรศัพท์มือถือยังคงอยู่ในมือไม่ยอมวางแต่สุดท้ายกูก็ไม่ได้โทรอีกเพราะในห้องเรียนค่อนข้างวุ่นวายกับงานที่อาจารย์สั่ง  พอหมดคาบเรียนกูก็กดโทรหาไอ้เขตแทนเพราะคงได้เรื่องกว่า

   ตู๊ด  ๆ ๆ ..
   "ว่าไงพี่" ไอ้เขตรับเสียงใสมาเชียว  เสียงรอบตัวมันดังโหวกเหวกโวยวายเช่นเคย
   "สลิ่มละวะ" กูถาม
   "มันนั่งทำงานอยู่" ไอ้เขตอบเสียงเบา
   "มันมีอะไรรึเปล่าวะ บอกมันให้รับโทรศัพท์กูหน่อยดิ" กูบอก
   "สลิ่ม พี่เมตรบอกให้มึงรับโทรศัพท์พี่เค้าหน่อย" ไอ้เขตพูดทันที
   "มันไม่ตอบอ่ะ" ไอ้เขตหันมาบอกกู
   "มันเป็นไรอ่ะ ขอกูคุยหน่อยดิ" กูรีบพูดอย่างร้อนรน
   "หลิ่ม..พี่เค้าจะคุยกับมึง" ไอ้เขตบอก
   "ไม่คุย" สลิ่มพูดตอบ 
   "เป็นไร มึงก็คุยกับพี่เค้าให้รู้เรื่องสิ" ไอ้เขตบอกเพื่อนมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   "คุยไร" สลิ่มย้อนเสียงห้วนเหมือนตอนนี้โทรศัพท์คงยังไม่ถึงหูใครสักคน 
   "เฮ้อ มึงนี่นะ" ไอ้เขตพูดบ่น
   "มันไม่คุยอ่ะพี่" ไอ้เขตบอกกู
   "กูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ" กูรีบบอกก่อน
   "เหอะๆ" ไอ้เขตหัวเราะเฝื่อนๆ
   "งั้นบอกมันหน่อยแล้วกันว่าตอนเย็นนี้กูจะไปรับ จะจอดรถรอที่เดิมแล้วกัน" กูตัดบท
   "อืม ได้ครับ" ไอ้เขตรับปาก
   "งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวไงกูจะโทรหามึงแล้วกัน"
   "ครับพี่ บาย" ไอ้เขตตอบด้วยน้ำเสียงสดใสอีกครั้งก่อนที่จะวางสายไป
   "เป็นไรวะ" ไอ้ใหม่ถามหลังจากที่กูวางสายไปแล้ว  พวกมันยังคงยืนมองกูอยู่เหมือนลุ้นไปกับกูด้วยอย่างนั้น
   "เป็นไรไม่รู้ ไม่ยอมคุยกับกู" กูตอบเซ็งๆ
   "ไปทำเหี้ยไรเข้าล่ะ" ไอ้อาร์มพูดขำๆ
   "เฮ้อ..เซ็งว่ะ กูกลับไปนอนก่อนนะ ไม่ไหว..แม่ง ปวดหัวเหมือนนอนไม่พอ" กูลูบหัวบ่น
   "เออ เจอกันที่โรงบาลแล้วกัน" ไอ้อาร์มบอกเพราะวันนี้มันจะไปเยี่ยมไอ้โปรด้วย  กูกับพวกมันเลยแยกกันตรงนี้ก่อนที่กูจะขับรถมอเตอร์ไซด์กลับบ้าน  พอกลับถึงบ้านก็เห็นบ้านเปิดอยู่  กูมองหาคนอย่างสงสัยเพราะปกติเวลานี้ไอ้โมทคงออกไปทำงานแล้ว  ส่วนไอ้มิ้วค์ก็ต้องเรียนอยู่ที่โรงเรียน  แล้วทำไมประตูบ้านถึงเปิดกันละนั่น  กูหวั่นๆว่าโจรจะขึ้นบ้าน  กูดับเครื่องแล้วเอารถเข้าไปเก็บในโรงจอดรถอย่างงงๆ  เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็พบว่ารองเท้าผู้หญิงถอนวางอยู่  เห็นอย่างนั้นก็รู้เลยว่าคงเป็นแม่กูเป็นแน่เพราะบ้านกูไม่ค่อยมีผู้หญิงมาที่บ้านหรอก  เพราะไม่ค่อยมีใครพาแฟนมาที่บ้านบ่อยเท่ากูอีกแล้ว  และทั้งหมดของแฟนกูก็เป็นผู้ชายน่ะนะ
   "แม่มาเหรอ!" กูตะโกนถามอย่างมั่นใจว่านั่นคือแม่ไม่ใช่โจร
   "เออ!" เสียงคุ้นหูตะโกนตอบอย่างกวนๆจากในห้องครัว  กูรีบเดินไปหา
   "หวัดดีแม่ มาไมอ่ะ" กูถาม  ยกมือไหว้ลวกๆอย่างต้องการกวนอีกฝ่าย
   "หึ..กูแม่มึงนะไม่ใช่กิ๊กมึง" แม่หันมายิ้มแสยะย้อน
   "หึหึ" กูหัวเราะ  เห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่
   "แม่มาไงอ่ะ ทำไมไม่มีรถ" กูเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังหั่นผักอยู่
   "แม่ให้คนรถขับรถมาส่งน่ะ พอดีว่ามีสัมมนาสามวันติดเลย" แม่ตอบ
   "เหรอ..งั้นเมตรก็ได้กินกับข้าวฝีมือแม่อ่ะดิ" กูเข้าไปกอดอย่างอ้อนๆแล้วเอาคางเกยบ่นไหล่แม่ไว้
   "ไม่ต้องมาอ้อน เรียนเป็นไงบ้าง..เห็นโมทบอกว่าโดดบ่อยเหรอ" แม่พูดเสียงเข้ม  แต่กูรู้ว่าแม่ไม่ค่อยจริงจังอะไรกับกูนักหรอก  กูเป็นประเภทที่ว่าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา  แม่กูสอนจนเลิกสอนแล้วคงเพราะหมดหวังในตัวกูแล้วละมั้ง
   "โดดไรแม่ มั่วแล้ว" กูลากเสียงใส่กวนๆแล้วปล่อยแขนออก  แม่หันไปหยิบไก่ทอดบนโต๊ะเข้าปากหน้าตาเฉย
   "เหอะๆ" แม่หันหน้ามาทำหน้าหัวเราะแบบตายๆใส่กู  กูหัวเราะหน้าแม่
   "เออแม่..เมื่อคืนไอ้โปรโดนกระทืบ ตอนนี้นอนอยู่โรงบาลนะ แม่ทำกับข้าวเพิ่มให้ได้เปล่า..เมตรจะเอาไปเผื่อมันด้วย" กูบอก
   "ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ" แม่ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ  แม่กับไอ้โปรเคยเจอกันแล้วหลายครั้ง  มีอีกครั้งหนึ่งที่ทั้งพ่อแม่กูกับพ่อแม่ของไอ้โปรก็ได้เจอกันโดยบังเอิญครั้งหนึ่ง
   "ท่านอน" กูกวนตีนแม่ไม่หยุด  แม่อมยิ้ม
   "ก็ยังไม่รู้เลย เมื่อวานเมตรกับพวกเพื่อนก็เพิ่งไปโรงพัก ไปแจ้งความไว้นั่นแหละ..โดยจับแค่สองคน ตำรวจคงดำเนินเรื่องเองแหละ" กูบอก
   "แกก็เหมือนกันนะเมตร อย่าให้มันขึ้นโรงขึ้นศาลบ่อยนักได้ไหม" แม่บ่นขึ้นมาเลย
   "ไม่เคยอ้ะ" กูตอบส่งๆแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
   "ไม่เคยน้อยน่ะสิ" แม่ว่าก่อเลื่อนผักอีกจานมาวางไว้บนโต๊ะ  แล้วหยิบเนื้อหมูมาหั่น
   "แม่ไปซื้อมาเมื่อไหร่" กูเปลี่ยนเรื่องถามเพราะเดี๋ยวแม่จะบ่นเรื่องกูยาวไปจนทนฟังไม่ไหว
   "ไปซื้อมาก่อนเข้ามานี่แหละ ให้คนขับรถช่วยขนให้" แม่ตอบ
   "แล้วแม่จะกลับวันไหน" กูถามเพื่อความแน่ใจ
   "วันเสาร์มั้ง..ดูก่อน แม่ขี้เกียจกลับเหมือนกัน"
   "ก็ดี อยู่นานๆ..พาเมตรไปซื้อเสื้อผ้าด้วยนะ" กูรีบบอก
   "แกก็ใช้เงินแกสิ เกี่ยวอะไรกับฉันยะ" แม่ย้อนว่า
   "เงินแม่ก็เหมือนเงินเมตรนั่นแหละ อย่าคิดมากไปเลย" กูแกล้งพร้อมกับตบแขนแม่เบาๆ
   "หึหึ..ไอ้นี่ กวน" แม่หัวเราะชอบใจ
   "เออแม่" กูนึกเรื่องสลิ่มขึ้นได้  ก็เลยว่าจะเล่าให้แม่ฟังสักหน่อย
   "แม่จำน้ากิตติกับน้าปัทที่เคยอยู่ข้างบ้านเราได้ไหม" กูพูดขึ้น
   "จำได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้" แม่บอก
   "เมตรเจอเค้าแล้วนะ" กูพูด
   "เจอแล้ว เจอที่ไหน" แม่ถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา
   "พอดีว่าลูกชายน้ากิตติ น้องสลิ่มน่ะ..เค้ามาร้องเพลงที่ร้านไอ้โมท" กูตอบยิ้มๆ
   "สลิ่มเนี่ยนะ ร้องเพลงเหรอ..แล้วน้องเป็นไงบ้าง ป่านนี้โตเป็นหนุ่มแล้วสิ" แม่รีบถาม  อยากตอบแม่ไปว่า.."ตกเป็นเมียเมตรเรียบร้อยแล้วแม่" รึก็เกรงใจ  คึคึ
   "ก็โตแล้ว แล้วบ้านสลิ่มกับบ้านไอ้โปรก็เป็นญาติกันอีก..โลกกลมป่ะล่ะ" กูพูด  หลังจากนั้นกูก็เล่าเรื่องสลิ่มกับครอบครัวให้แม่กูฟังอย่างค่อนข้างละเอียด  กูอยากให้แม่รู้เรื่องของสลิ่มไว้ให้มากที่สุดแม้จะมีบางเรื่องที่เล่าข้ามๆไปบ้าง  เล่าไปก็มีความสุขไปอย่างกับคนบ้าแหละ
   "แม่..เมตรง่วงอ่ะ ขอไปนอนก่อนนะ" กูตัดบทดื้อเมื่อเล่าจบ
   "ไอ้นี่ยังไง แล้วนี่พี่ชายแกจะกลับบ้านเมื่อไหร่..แล้วน้องน่ะไม่ไปรับที่โรงเรียนแล้วเหรอ" แม่ถาม  กูยิ้มน้อยๆ  อยากบอกแม่ไปว่า.."เลิกรับน้อง  ไปรับเมียแทนครับ" รึก็กลัวแม่จะตกใจน่ะนะ
   "มิ้วค์มันกลับเองแล้วเดี๋ยวนี้อ่ะ แต่ไปรับบ้างตอนเรียนพิเศษเลิกดึกๆอ่ะ ไอ้โมทคงกลับสักสี่ห้าโมงเย็นแหละมั้ง..เมตรนอนก่อนนะ เพราะเดี๋ยวห้าโมงต้องออกไปข้างนอกอีก" กูบอกแล้วลุกจากเก้าอี้
   "ไปไหน" แม่ถาม
   "ไปข้างนอก" กูตอบอย่างเลี่ยงๆ
   "ก็ไปไหนล่ะ" แม่ย้ำถามด้วยสีหน้าคาดคั้นกูสุดฤทธิ์
   "ไปรับแฟน" กูยิ้มตอบเขินๆ
   "ใครแฟนมึง" แม่เปลี่ยสรพพนามเรียกกูอีกครั้ง  ขมวดคิ้วอย่างหมันไส้กูอย่างนั้นแหละ
   "ไม่บอก" กูยักคิ้วกวนตอบ
   "ไอ้ลูกบ้า" แม่ว่าให้  กูยิ้มก่อนเดินออกมา  กูเดินขึ้นไปบนห้อง  ถอดเสื้อผ้าออกหมดก่อนล้มตัวนอนลงบนเตียง  ด้วยความเหนื่อยอ่อนบวกกับนอนไม่ค่อยพอเมื่อคืนนี้  กูเลยหลับสนิทแบบดิ่งยาวกันเลยทีเดียว
   เมื่อตื่นนอน  กูก็กดโทรหาไอ้เขตก่อนเลยอันดับแรก

   ตู๊ด  ๆ ๆ..
   "ฮัลโหล เขต..สลิ่มล่ะ" กูถามทันทีที่ไอ้เขตกดรับ
   "ไปแล้ว" ไอ้เขตตอบ
   "ไปแล้ว" กูย้ำอย่างตกใจ
   "ไปไหน"
   "มันบอกว่าจะไปหาพี่โปรอ่ะ มันเลยไม่ได้อยู่ซ้อมมวยนะวันนี้" ไอ้เขตตอบ
   "เหรอวะ อ่าว..แต่ กูก็บอกไปแล้วนี่ว่าจะไปรับมันให้ไปพร้อมกัน ทำไมวะเนี้ย..งอนอะไรกูอีก" กูบ่นอย่างไม่เข้าใจ
   "ไม่รู้เหมือนกันอ่ะเฮีย" ไอ้เขตหัวเราะแหยๆเหมือนหาคำตอบให้กูไม่ได้เช่นกัน
   "งั้นแค่นี้นะ เออ..แล้วมึงจะมาร้านเปล่าวันนี้"
   "ไปพี่..เดี๋ยวก็ว่าจะแวะไปหาพี่โปรก่อนไป คงกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแหละ" ไอ้เขตตอบ
   "เออ..ไงก็เจอกันที่โรงบาลแล้วกัน" กูตอบ  เราร่ำลาก่อนวางสายไป  กูถอนหายใจก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาจากห้อง  ก็พบว่าไอ้โมทกลับมาถึงบ้านแล้ว
   "ไปไหนวะ" ไอ้โมทถาม
   "ไปหาไอ้โปรหน่อย" กูตอบ
   "อ่าว แล้ว..." ไอ้โมทอ้ำอึ้งเหมือนจะพูดถึงสลิ่ม  กูรีบเอามือจุ๊ปากห้ามไว้ได้ก่อนเพราะเห็นแม่กำลังเดินออกมาจากห้องครัวพอดี
   "แม่เอาแกงเขียวหวานกับไก่ทอด แล้วก็ต้มยำกุ้งใส่ทัพเพ่อแวร์ให้แล้วนะ อยู่บนโต๊ะ" แม่เดินมาพร้อมกับชามใส่แกงเขียวหวานก่อนนำชามนั้นวางไว้ตรงหน้าไอ้โมท  กูพยักหน้าตอบ
   "แม่! แม่มาเหรอออออออออออออ!!" เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังมาจากหน้าบ้าน  ไอ้มิ้วค์วิ่งหน้าตั้งเข้ามาเลย  พอมันเห็นว่าแม่ยืนอยู่ตรงโต๊ะอาหารมันก็วิ่งเข้ามากอดแม่ทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ถอดรองเท้านักเรียน
   "คิดถึงๆ" มันพูดด้วยความดีใจพร้อมกับโยกตัวแม่ไปมา  แม่กอดมันแน่นยิ้มๆ
   "ไอ้เว่อร์" กูด่าทำเอาไอ้โมทหัวเราะ  กูเดินไปหยิบถุงที่ใส่กล่องทัพเพ่อแวร์ไว้อย่างดีออกมา
   "แม่..ไอ้พี่เมตรใช้เงินเปลืองมาก กับข้าวในตู้เย็นแต่ละอาทิตย์ก็กินเปลืองมาก กลับบ้านก็ดึก..มันไม่ค่อยไปเรียนด้วยนะแม่" ไอ้มิ้วค์ฟ้องยาวเป็นหางว่าว  ไอ้สัตว์ปีก
   "เหี้ยนี่" กูเข้าไปตบหัวน้องชายด้วยความรัก  แม่หันมาค้อนที่กูดันไปทำให้ลูกชายตัวโปรดของแม่เจ็บ  กูเบะปาก
   "พูดเพราะๆกับน้องสิ" แม่ว่าให้หนึ่งดอก  กูแสยะปากอย่างรับไม่ได้มากกว่าเดิม
   "ว่าแล้วก็ จะรียนจบไหมเนี้ยห๊ะ" แม่ทำหน้าทำตาใส่กู  ไอ้โมทมองกูอย่างเย้ยๆทั้งที่กำลังนั่งแดกข้าวอยู่แต่ก็ยังมาทำหน้ากวนกูอีก
   "จบน่าแม่ อย่าบ่นดิ..ไปฟังไอ้มิ้วค์มันมาก ขี้ฟ้อง"กูบ่นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถที่แขวนไว้ข้างผนังบ้านมา
   "แล้วแฟนแกน่ะ ใคร" แม่ถาม  กูเดินหนีไปใส่รองเท้าตรงโซฟาเล็กที่ไอ้มิ้วค์นำมาวางไว้เพื่อให้ทุกคนได้นั่งใส่รองเท้าได้สะดวก
   "ถึงเวลาแล้วเดี๋ยวเมตรก็บอกแม่เองแหละ" กูปัดอย่างไม่มองหน้าแม่
   "ใครน่ะ" แม่ไม่ลดละ  หันไปถามไอ้โมททั้งที่ยังมีไอ้มิ้วค์ยืนเกาะแม่อย่างกับตุ๊กแกเกาะเพดาน
   "ให้มันบอกแม่เองดีกว่า อีกอย่าง..ไม่ว่ายังไงก็ต้องรับผิดชอบเค้านะแม่ มันเสือกไปข่มขืนเปิดซิงเค้าน่ะ" ไอ้โมทพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนกูตกใจเพราะกลัวแม่เชื่อมัน
   "ไอ้เชี้ย" กูด่าไอ้โมทเพราะกูไม่คิดว่ามันจะพูดอย่างนี้ออกมาต่อหน้าแม่อ่ะดิ
   "จริงเหรอ" แม่หันมาถามกูด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กู
   "ก็ประมาณนั้น" กูยิ้มแหยตอบอย่างยอมรับความผิด
   "แกไปทำอะไรเค้าไอ้เมตร" แม่ขึ้นเสียง  ผละตัวจากไอมิ้วค์เดินเข้ามาหากู
   "ไม่มีอะไรหรอกน่าแม่ เมตรรับผิดชอบอยู่แล้วน่า" กูปัดไปก่อนเพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าคนที่ไปข่มขืนจับทำเมียนั้นคือผู้ชาย
   "แกทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้นะห๊ะ!" แม่ว่าเสียงหลง  เข้ามาตีแขนกูสามสี่ที
   "แม่อ้ะ" กูเบี่ยงตัวหนี
   "ผู้หญิงหรือผู้ชาย" แม่ถามออกมาหน้านิ่ง 
   ".............." กูนั่งนิ่งด้วยความอึ้งทึ้งแดก  ทั้งบ้านแม่งเงียบอย่างกับป่าช้าในทันตา  กูหันไปมองหน้าแม่  ทำไมแม่ถามออกมาอย่างนี้วะ  ถึงแม้ว่ากูจะคิดว่าแม่อาจจะรู้ระแคะระคายบ้างก็เถอะ  แต่ไม่คิดว่าแม่จะพูดออกมาตรงๆอย่างนี้
   "แม่อยากรู้จริงๆเหรอ" กูยืนกรานที่จะต่อสู้กับความชอบส่วนตัว  มีโอกาสแล้วก็อยากจะพูดออกไปเสียเลย
   "บอกมา ผู้หญิงหรือผู้ชาย" แม่ย้ำเสียงถามเหมือนข่มอารมณ์โมโห 
   "ผู้ชาย" กูตอบพร้อมกับจ้องแม่ไม่วางตา  ตอนนี้กูไม่รู้ว่าแม่โมโหเพราะว่ากูไปข่มขืนเขาหรือเพราะว่ากูชอบผู้ชายกันแน่
   "แล้วแกบังคับเค้าจริงไหม" แม่ถามอีก  กูนิ่งไม่ตอบแต่พยักหน้ารับแทน
   "หยึ้ยยยยยยย..ไอ้เมตรรรรรรรร" แม่กัดฟัน  เข้ามาตีหน้ากูอย่างแรงหลายที  เรียกได้ว่าตีทั้งตัวกูเลยก็ว่าได้  กูได้แต่เอาแขนป้องไว้เพราะว่าแม่ก็มือหนักเหมือนกัน  ไอ้พี่ชายกับน้องชายตัวดีก็ไม่คิดจะเข้ามาช่วยกูเลยแม้แต่น้อย
   "ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายแกก็ไม่สมควรทำกับเค้าแบบนั้น" แม่ขึ้นเสียง
   "เมตรรู้..แต่เมตรรักเค้าอ่ะ" กูตอบพร้อมยิ้มแหย
   "รักแล้วไปบังคับเค้าเนี้ยนะ ใครสอนให้แกเป็นคนอย่างนี้นะ..เหมือนตามึงไม่มีผิด!" แม่พูดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด
   "เหอะๆ" กูหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดไปก่อน
   "ตาเป็นงั้นเหรอแม่" ไอ้มิ้วค์ถามขึ้นเสียงขยาด
   "เฮอะ! ก็ใช่น่ะสิ..นิสัยแบบนี้น่ะ ตาแกเลย" แม่ว่า  ยืนเท้าเอวก่อนหันมาชี้หน้ากูอย่างกับกูเป็นก้อนขี้หมาอย่างนั้นอ่ะ
   "ตาเอาผู้ชายด้วยเหรอแม่ ไม่ยักรู้" กูยังไม่วายกวนตีนแม่  แหม..ก็ไม่อยากให้เครียด
   "ไม่ได้เอาเว้ย! กูหมายถึงนิสัย..ไอ้เวร ไม่สำนึก!" แม่หันมาด่าดอกใหญ่แล้วตบหัวกูให้อย่างแรง  พวกกูหัวเราะ
   "แล้วเค้าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร" แม่คิ้วขมวดถาม  น้ำเสียงลดลงบ้างแล้ว
   "ก็...." กูอ้ำอึ้งอ้าปากค้างผะงาบๆ  จะบอกดีไหม..หรือยังไงดี  กูเหลือบไปมองพวกมันอย่างต้องการความช่วยเหลือแต่พวกมันเสือกหันหน้าหนีกูซะอย่างนั้น  กูหันกลับไปมองแม่อย่างใจดีสู้เสือ  คิดว่าไม่รู้จะปิดไปทำไมอีก  อย่างน้อยถ้าแม่รู้แม่ก็จะเป็นหนึ่งในผู้นำกองทัพของกูด้วย
   "ก็..เอ่อ น้องสลิ่ม ลูกน้าปัทกับน้ากิตตินั่นแหละครับ" กูยิ้มแหยตอบ
   "ห๊ะ!!" แม่อุทาน  อ้าปากค้าง  ตาเบิกโตเป็นไข่ห่านไปแล้ว
   "โอยยยยยยยยยย..มิ้วค์ แม่จะเป็นลม" แม่ร้องเสียงโอดครวญ  จับหัวตัวเองตัวเซไปอีกทาง  พอไอ้มิ้วค์ได้ยินอย่างนั้นมันก็รีบเข้ามาประคองตัวแม่ไว้แล้วพามานั่งที่โซฟาทันที  ไอ้โมทหันมามองหน้ากูก่อนมองแม่นิ่งๆแล้วกินข้าวต่อ
   "รู้ก็เป็นศพไปแล้วดิแม่ ไปทำลูกเค้าแบบนั้น" ไอ้โมทพูดขึ้นขำๆ
   "โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย" แม่ร้องเสียงสูงอีกครั้ง

   ปึก !!! ....กูคิดว่าแม่หมดฤทธิ์แล้วจึงนำหน้าไปใกล้แม่แต่แม่กลับดันหยิบรองเท้าที่วางอยู่บนชั้นใกล้มือมาขว้างใส่กูอย่างแรง
   "โอ้ย แม่อ่ะ" กูร้อง
   "เป็นผู้ชายด้วย" แม่พูดคล้ายย้ำบอกกับตัวเอง  ไอ้มิ้วค์วิ่งไปหยิบยาดมมาให้แม่ดม  แม้สูดเข้าสูดออกลึกๆ
   "แสดงว่าแม่รู้เหรอ ทำไมแม่ถามแบบนั้นตั้งแต่แรกล่ะ" กูถามด้วยความสงสัย
   "ฉันเป็นแม่แกมากี่ปี" แม่หันมาย้อน  คำพูดของแม่ทำพวกกูขำ..แม่กูมีผัวเป็นตลกรึเปล่าเนี้ย  ยังไม่วายกวนพวกกูอีกอ่ะ
   "ฉันเป็นแม่แก!" แม่ชี้ที่ตัวเองอย่างหงุดหงิด
   "งั้นก็..ตามนั้นแหละแม่" กูยิ้ม  ยักไหล่ให้แม่อย่างแก้อะไรไม่ได้แล้ว  เพราะกูชอบผู้ชายยังไงก็ชอบผู้ชาย  แก้ไม่ได้หรอก ณ จุดๆนี้
   "งั้นแม่อยากดหน้าลูกสะใภ้ตอนโตเปล่า" กูยิ้มถามอย่างตื่นเต้น
   "แกไปบอกพ่อแม่เค้ารึยัง" แม่หันมาว่าอีกเรื่อง
   "ใครจะไปบอกละแม่ ให้มันจังหวะเหมาะกว่านี้หน่อยสิ..นี่เมตรกับมันก็ยังไม่ลงตัวกันเลย มันยังไม่ยอมยกโทษให้เมตรเลยด้วย" กูพูดเสียงหงอยขึ้นมา
   "ใครจะไปยกโทษให้ เอาแล้วมาอ้างว่ารัก..มันลบล้างกันไม่ได้หรอกนะเมตร" แม่พูดขึ้นหน้าเครียด 
   "ไม่รู้อ่ะ เมตรรักน้องมัน..แล้วรักมากด้วย สักวันอะไรๆมันก็จะดีขึ้นเอง" กูมั่นใจ
   "ปวดหัว" แม่หันไปมองหน้าไอ้มิ้วค์เหมือนไม่ได้สนใจฟังกูเลยอย่างนั้น
   "แล้วแม่..รับได้ใช่ไหม" กูถามด้วยเป็นห่วงความรู้สึกแม่ขึ้นมา
   "ทำใจมาได้ตั้งนานละ" แม่พูดส่งๆ  เหลือบสายตามามองกูหน่อยๆ
   "ที่จริง..แม่ทำใจได้ตั้งแต่ที่พี่เมตรเกิดแล้วใช่เปล่า" ไอ้มิ้วค์กวนตีน  มันพูดเสริมยิ้มๆ
   "หนูเป็นคนเดียวที่แม่หวังนะลูก" แม่พูดอย่างอ่อนโยน  ลูบแก้มไอ้มิ้วค์เบาๆ  ไอ้มิ้วค์ยิ้มเขิน
   "อ่าว แล้วโมทล่ะ" ไอ้โมทท้วงขึ้น
   "แกก็เหมือนกัน หาเมียมีลูกให้แม่สักทีสิ" แม่หันไปว่าให้เลย
   "รู้แล้วน่า" ไอ้โมทปัดเซ็งๆก่อนหันไปแดกข้าวต่อ
   "งั้นเมตรไปนะแม่ เดี๋ยวแม่จะไปที่ร้านไหม" กูถาม
   "ไม่ไป..พรุ่งนี้แม่มีประชุม" แม่บอก
   "อืม..เมตรคงเลยไปที่ร้านเลย งั้นมิ้วค์ก็อยู่บ้านกับแม่แล้วกัน ไม่ต้องไปร้านหรอกวันนี้น่ะ" กูบอก  ไอ้มิ้วค์พยักหน้ารับ
   "นี่แกให้น้องไปร้านด้วยเหรอ น้องมันต้องอ่านหนังสือ" แม่หันมาว่าพวกกูสองคนทันที
   "เปล่าหรอก มิ้วค์อยากไปช่วยเอง" ไอ้มิ้วค์ออกรับแทน
   "ไม่ต้องไปหรอก ให้มันสองคนทำไปสิ..อ่านหนังสืออยู่บ้านแหละหนูน่ะ" แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
   "เฮอะ..รำไม่เคยตรงอ๊อก!" กูเล่นเสียงเหน่อสุพรรณใส่  พวกมันขำรวมทั้งแม่ด้วย
   "กูไปก่อนดีกว่าว่ะไอ้โมท เบื่อคนชอบลำเอียงแถวนี้..กูเอียน" กูเบะปากบ่น  ไอ้โมทขำ  กูเดินไปหยิบถุงทัพเพ่อแวร์ที่วางอยู่แล้วเดินออกมาจากบ้านเลย  ได้ยินเสียงแม่ด่าให้หลังมาเบาๆ  กูขับรถไปเติมน้ำมันที่ปั้มก่อนจะขับตรงไปที่โรงพยาบาล 
   กูรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด  คงเพราะว่ามีคนสำคัญอีกคนที่ได้รู้เรื่องของสลิ่มและเข้าใจเป็นอย่างดีนั่นก็คือแม่กู  แม่เองก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยนั่นยิ่งทำให้กูดีใจใหญ่  กูรู้ดีว่าแม่ทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดมาเสมอ  ถึงแม้จะมีพ่อที่น่ารักแต่แม่เป็นคนเดียวในบ้านที่จัดการเรื่องลูกทั้งสามคนด้วยตัวเองทุกอย่าง  ถ้าจะบอกว่าแม่เข้มแข็ง  ก็คงจะอย่างนั้น  แม่ปล่อยให้พวกกูเรียนรู้ชีวิตด้วยตนเองมาตลอด  แต่ก็ไม่ละเลยที่จะเข้าใจในสิ่งที่พวกกูได้ทำลงไป  ไม่ว่าจะผิดพลาดแม่ก็จะยอมรับและให้กำลังใจเสมอ
   พวกกูแม้จะเกเรอยู่บ่อยครั้งด้วยเพราะแม่ทำงานหนัก  กลับบ้านดึกดื่นตลอด  พวกกูก็เลยสนุกสนานกันไปตามประสาที่พี่น้องดูแลกันเอง  อย่างกูกับไอ้โมทก็คลุกคลีใช้ชีวิตเหี้ยๆ  ผ่านหนาวผ่านร้อนมาด้วยกัน  ถึงแม้จะด่าว่าไอ้มิ้วค์ว่าอ่อนแอยังไงแต่ก็ปกป้องออกหน้าแทนน้องด้วยชีวิตมาตลอดจนมันโต  กูไม่เคยรู้สึกน้อยใจเลยที่แม่พูดว่าไอ้มิ้วค์คือความหวัง  เพราะรู้ดีว่าแม่พูดประชดพวกกู  กูแน่ละ..ไอ้มิ้วค์เป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่ออกนอกลู่นอกทาง  ไม่เคยเกเรเลยตั้งแต่เล็กจนโต  จะโทษว่าเป็นความผิดของพ่อกับแม่ที่โอ๋ลูกอย่างเดียวคงไม่ใช่  ต้องโทษกูกับไอ้โมทด้วยที่ปกป้องน้องและไม่เคยให้น้องได้เจ็บปวดด้วยตัวเองเลย 
   ส่วนเรื่องสลิ่ม  ไม่ช้าหรือเร็วแม่ก็ต้องรู้  ส่วนพ่อคงจะไม่มีปัญหาอะไรเพราะว่าครอบครัวกูแม่เหมือนเป็นแม่ทัพใหญ่  พ่ออาจจะมีช็อกและรับไม่ได้บ้างแต่สักวันกูจะอธิบายให้พ่อได้เข้าใจเอง  อย่างไอ้มิ้วค์ที่เคยบอกกูไว้ว่าแม่น่าจะรู้บ้างแล้วเพราะกูไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้านเลย  เพื่อนสนิทที่ไปกินเหล้าเมายาด้วยกันก็จะเป็นผู้ชายซะหมด  บางครั้งก็พาผู้ชายเรียบร้อยเข้าบ้าน  แม่คงจะรู้ระแคะระคายบ้างนั่นแหละ  ไม่งั้นคงไม่เปิดประเด็นด้วยประโยคอย่างนั้น  บางทีกูอาจจะต้องขอบคุณแม่ก็ได้ที่ทำให้เรื่องสรุปเร็วกว่าที่กูคิด  และคงต้องขอบคุณด้วยที่แม่ยังเข้าใจกูเสมอ  ตลอดมากูทำแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้  ทั้งที่กูก็รู้ว่ากูผิดนะแต่มันก็อดทำผิดซ้ำๆไม่ได้  ขึ้นโรงขึ้นศาลเพราะมีเรื่องตีกับคนอื่นเขา  เคยนอนในคุกก็เคยมาแล้ว  ด้วยเพราะต้องรอแม่มาประกันตัวแต่ว่าแม่ต้องการดัดสันดานกูกับไอ้โมท  เลยไม่ยอมมาประกันตัวพวกกูสองคน  ปล่อยให้กูนอนอยู่ในคุกสบายยุง  ตอนเวลาที่กูสอบตกหรือแม้กระทั่งกูเอ็นไม่ติดแม่ก็จะสอนกูเสมอว่า..เพราะกูทำแบบนี้  ผลลัพธ์ถึงได้แบบนี้  และตบท้ายด้วย "ไม่เป็นไร เริ่มต้นใหม่นะ" นั่นยิ่งทำให้กูรู้สึกผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นคงขุดอดีตออกมาด่าไม่จบสิ้นแล้ว  สุดท้าย  ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง  คนที่กูอยากให้เข้าใจกูมากที่สุดก็คงเป็นแม่กูนี่ละ

.............>>>>><<<<<...............

[Cha Ris Ma]

 :z13:จิ้ม เบบี้ก่อน


แม่น่ารักจัง
สลิ่มก็ยังไม่พูดเหมือนเดิม
+1

[vvivy]

นู๋หลิ่มเปนรัยไปอีกอ่ะ...

ปล.มามี๊เฮียเมตรน่าร้ากกกเน้อ

[P★RiTŸ]

:กอด1:แม่อิพี่เมตรน่ารัก

[DexTunG]

 

[lasom]

ดีน้าส์ที่แม่รับได้ น่ารักจริงๆ แต่บ้านนู้นอ่ะดิจะรอดเร้อ เอาแค่สลิ่มยังไม่รอดเลย

ฝันดีเหมือนกันจ้า (มาดูตั้งหลายรอบล่ะยังไม่อัพซะทีเผลอแป๊บเดียว เหอๆ ดีนะแวะมาดูก่อนนอน)

 

[silverspoon]

เมื่อไร สลิ่มกะเมตรจะได้หวานกันล่ะนี่

[@BUA@]

รีบบอกผู้ใหญ่ให้รับรู้
จะได้รีบไปสู่ขอเร็วๆ
 

[PANGGii]

เว้ๆๆๆๆ   แอบงงด้วยคน น้องเคืองพี่ด้วยเรื่องอันใด

[เบบี้]

 

[OHmeza019]

รักเเม่ เมตร  อิอิ

[fungfung]

บอกแม่ไปแล้ว
อีกหน่อยค่อยยกขันหมากไปขอสลิ่ม