หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[cmos]

ใช่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่เป็นคนแรกที่เรานึกถึง

อยากให้รับรู้ทั้งทุกข์และสุข ครอบครัวมาก่อนเสมอเนอะ

ซึ้งว่ะ

[Poes]

พี่เมตรแม่นักเลงน่าดู ชอบบบบบบบ รีบพาลูกสะไภ้มาหาไวๆนะ

[K2KARN]

แม่น่ารักนะ
แต่สลิ่มมันงอนที่ไม่ไปรับแน่ๆ
ไอ้พี่เมตรเอ้ย ,, ก็รอไปป ~

[a_tapha]

สุดยอดแม่จริงๆ   

[mascot]

ครอบครัวนี้น่ารักจัง
คุณแม่น่ารักที่ 1
นายเมตรรีบเครียกับหนูหลิ่มด่วน

[jara]

แม่เมตรสุดยอดไปเลย  โฮ่วววววว

ว่าแต่ สลิ่มงอนอะไรพี่เมตรอะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ไปลักพาตัวลูกสะใภ้มาหาแม่สามีหน่อยไปเฮียเมตร

แต่คงยากอ่ะ ขนาดโทรศัพท์เค้ายังไม่รับเล๊ยยยยยย

น่าสงสารดีแท้เฮียกู

[nopompam]

พาสนี้
ป๋าเมตร

ดูมีสาระขึ้นนะ
ฮึฮึ

^^

[sodium_lows]

              " มีแฟนรึยัง " แม่ถามกรู
               ตอนแรกกรูก็ตกใจ แมร่ง แม่กรูมาไม้ไหนวะ
               กรูเลยตอบแม่ไปว่า " มีแล้วดิแม่ "
              “ผู้หญิงหรือผู้ชาย”แม่พูดถามหน้านิ่ง
               กรูอึ้งนิดหน่อย แล้วนึกในใจว่า แม่กล้าถาม กรุก็กล้าตอบล่ะวะ
              " ผู้ชาย " ดิแม่
                
                กรูอ่านตอนนี้ของมรึง เบบี้ กรูอดใจไม่ไหวเรยต้องโพสกะเค้าบ้าง กร๊าก.....( โดนกรูเต็มๆกะประสบการณ์จริงของกรุเองว่ะ )  

                แต่กรูไม่เชี้ยเหมือนเหี้ยไอ้เมตรนะ กรูแค่หลอกมันตั้งแต่ ม.4 เองว่ะ 

[Dorumi]

ฮามากมายเลย เมตรกับแม่แกก็กวนนะ
ดีใจด้วยที่แม่เข้าใจแกนะ แต่สลิ่มนี่สิไม่รู้จะเข้าใจปล่าว อิอิื
ขอบคุณเบบี้นะจ๊ะ

[เบบี้]

              " มีแฟนรึยัง " แม่ถามกรู
               ตอนแรกกรูก็ตกใจ แมร่ง แม่กรูมาไม้ไหนวะ
               กรูเลยตอบแม่ไปว่า " มีแล้วดิแม่ "
              “ผู้หญิงหรือผู้ชาย”แม่พูดถามหน้านิ่ง
               กรูอึ้งนิดหน่อย แล้วนึกในใจว่า แม่กล้าถาม กรุก็กล้าตอบล่ะวะ
              " ผู้ชาย " ดิแม่
                 
                กรูอ่านตอนนี้ของมรึง เบบี้ กรูอดใจไม่ไหวเรยต้องโพสกะเค้าบ้าง กร๊าก.....( โดนกรูเต็มๆกะประสบการณ์จริงของกรุเองว่ะ ) 

ไปทำอีท่าไหน ให้แม่ถามแบบนั้นเค้าล่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

[knightto]

สลิ่ม มม มมม ม ม  .. .. ..เป็นไรอ่าเนี้ย ย ย ย     

ไม่ค่อยเข้าใจ

- -*



แต่ว่าแม่ เมตรน่ารักเนอะๆ       

เป็นกำลังใจให้เบบี้น๊า. . . .     

[ClioNe]

โดนน้องโกรธอีกแล้วอิพี่เมตร..
รีบ ๆ ไปง้อเลยนะ.. 
คุณแม่สุดยอด..เข้าใจแระทำไมพี่เมตรมันถึงเป็นแบบนี้..

[ordkrub]

โหย แม่ดีที่หนึ่งเลย

[pukpra]

ิอ่านแล้วรักแม่ถึงเป็นกองเลย โทรหาแม่ดีก่า หุหุ

[nolirin]

รักแม่!!!!!!
แล้วนู๋สลิ่มเป็นอาไรเนี้ย เปงอาไร้

[KM137]

แม่เมตรน่ารักมากกกกก!
เมตรโดนโกรธอีกแล้ว
 

[YourSister]

  เป็นกำลังใจเบบี้จ้า

[SoYiLovE]

น้องซ่าหลิ่มงอลเรื่องพี่ทัวร์ป่าว

หรือกังวลเรื่องที่พ่อกะแม่มา แล้วกลัวจะรู้เรื่อง เลยไม่อยากเจอหน้าอีพี่เมตรป่าว

ไม่รู้ เดาเอา อิอิ

คุณแม่แมนมากค่ะ มีเลือดวายด้วย

  เบบี้ ที่รัก

[tsubomi]

หมดปัญหาฝั่งเมตร เหลือแต่ฝั่งหน้องหลิ่มที่ไม่รู้จะเป็นไง

[Yunatsu]

หลิ่มเปนไรรรรรรรรร
 


ช่ายเถอะ เด๋วพี่เมตรก้เคลียร์ ช่ายป่าว

555

[namtaan]

คุณแม่ 

แม่เข้าใจ พ่อก็คงจะเข้าใจตามมา
แต่ทีนี้ ทางสลิ่มกับพ่อแม่น้องล่ะ เอาไงดีไอ่พี่เมตร

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณเบบี้จ้า

[เบบี้]

   ตอนที่ 48  สิ่งที่ไม่เคยรู้  สิ่งที่อยากให้รู้



   "สลิ่มไม่รู้" กูสะดุดอยู่กับที่ทันทีที่ได้ยินเสียงคนในห้องกำลังคุยกัน  ไม่รู้เป็นเพราะสัญชาตญาณหรือเปล่าถึงได้คิดว่าเรื่องที่คนด้านในกำลังคุยกันอยู่นั้นคือเรื่องสำคัญที่กูยังไม่ควรเข้าไปแทรกตอนนี้ 
   "แล้วสลิ่มคิดยังไงกับมันล่ะ" ไอ้โปรพูดถาม  กูหันไปมองรอบๆห้องอย่างสังเกต  ก็เห็นเพียงแค่ไอ้โปรกับสลิ่มแค่สองคนเท่านั้น  สลิ่มไม่ได้ตอบคำตอบไอ้โปร  มันเอาแต่นั่งเงียบอยู่ตรงฟาด้านที่กูยืนแอบอยู่นี้
   "แล้วโกรธอะไรมัน มันโทรหาพี่เมื่อกลางวัน..บ่นอะไรไม่รู้" ไอ้โปรพูดน้ำเสียงเหนื่อยๆเหมือนคนไม่มีแรง
   "............" สลิ่มยังคงนั่งนิ่งอย่างเดิม
   "หื้ม..เป็นอะไร" ไอ้โปรถาม  มันมองหน้าน้องชายมันอย่างอ่อนโยน  มันเหลือบมาเห็นว่ากูยืนแอบอยู่ด้านหลังสลิ่มนี่ด้วย  กูเลยทำท่าจุ๊ปากส่งสัญญาณไม่ให้มันตุกติก  กูก้าวเท้าถอยหลังกลับมาหลบอย่างเนียนๆ
   "เปล่านี่" สลิ่มตอบเสียงสูงขึ้น
   "เปล่าได้ไง ทำไมไม่รับโทรศัพท์มันล่ะ" ไอ้โปรยังคงคาดคั้นอย่างช่วยเหลือกู  เหมือนมันจะรู้ใจกูจริงๆ
   "ไม่อยากรับ" สลิ่มตอบเสียงเบา
   "ก็ต้องมีสาเหตุที่ไม่อยากรับสิ" ไอ้โปรย้อน
   "คนเราทำอะไรก็ต้องมีเหตุผลทั้งนั้น" มันพูดว่า
   "สลิ่มก็มีเหตุผลของสลิ่มหละน่า" สลิ่มตอบปัดๆก่อนทิ้งตัวลงนอนซบบนโซฟา  ทำให้กูต้องรีบก้าวเท้าหนีมาอยู่ฝั่งตรงห้องน้ำแทน
   "เฮ้อ" ไอ้โปรถอนหายใจแรงเหมือนหน่ายกับน้องชายตัว
   "แล้ว..รักมันไหม" ไอ้โปรถามซะตรง  แต่เป็นคำถามที่ได้ใจกูมาก..กูยืนยิ้มรออย่างลุ้นๆ  ในห้องเงียบไปทันที  ตัวกูแข็งทื่อไปเรียบร้อยแล้วเพราะสลิ่มไม่ยอมปริปากพูดสักที
   "พี่โปรจะถามทำไมเล่า" สลิ่มตอบเสียงอู้อี้
   "ก็อยากรู้ พี่ไม่บอกมันหรอกน่า..พูดมาเหอะ" ไอ้โปรพูดแกมหยอกอีก
   "ไม่รู้" สลิ่มปัดส่งๆ
   "หึ..ไม่รู้ได้ไง สลิ่มอย่าลืมนะว่าสลิ่มน่ะ.." ไอ้โปรเหมือนกำลังจะพูดสื่ออะไรสักอย่างทำเอาสลิ่มลุกขึ้นนั่งตัวตรงในทันที
   "หยุดพูดเลยนะพี่โปร!" สลิ่มสั่งห้ามพี่ชายมัน
   "เอ้า..ก็หรือไม่จริง" ไอ้โปรหัวเราะ
   "สลิ่มก็ไม่ได้ยอมรับสักหน่อย" มันว่าเสียงเบาลง
   "หมายความว่าไง" ไอ้โปรย้อน
   "ไม่รู้สิ..พี่คิดว่าเพื่อนพี่เป็นไงล่ะ" สลิ่มย้อนอย่างเอาความบ้าง  เป็นคำพูดที่เล่นซะกูเสียวสันหลังกันเลยทีเดียว
   "ก็...แย่" ไอ้โปรตอบหน้าแหยๆ  ไอ้ควาย  กูเพื่อนมึงนะ..เข้าข้างกูหน่อยจะตายห่าไหม
   "แต่มันก็เป็นคนดีคนนึงนะ" มันแก้ตัวให้..กูรักมึงก็ตรงนี้
   "ก็รู้" สลิ่มพูดพึมพำ
   "แต่.." มันทิ้งน้ำเสียงลงอีกครั้ง
   "มันก็ผิด" สลิ่มว่า
   "ใช่ มันผิด" ไอ้โปรย้อน
   "มันผิดทุกอย่าง" สลิ่มย้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม  เออ..กูผิด  กูรู้..ห่า  ย้ำกันจัง
   "แต่สลิ่มก็น่าจะให้โอกาสมันบ้างนะ" ไอ้โปรบอก
   "สลิ่มก็ให้เท่าที่ให้ได้แล้วนี่ไง..มันไม่มากพออีกเหรอ" มันพูดน้ำเสียงกระชากเหมือนจะเอาชนะ  เอ่อ..ใจเย็นครับเมีย  ใจเย็นๆนะ
   "พี่รู้ว่าไอ้เมตรมันต้องการมากกว่านี้ แต่พี่ก็เข้าใจ..เข้าใจว่าสลิ่มให้ได้เท่านี้ แต่ถ้าสลิ่มเปิดและยอมรับมากกว่านี้ อะไรๆมันก็คงจะดีขึ้นนะ" ไอ้โปรอธิบาย
   "พี่คิดว่าสลิ่มไม่เสียใจรึไงกับสิ่งที่มันทำ สิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างอ่ะ" สลิ่มพูดแทรกขึ้น  เล่นเอากูเครียดเลย  ไอ้โปรหุบปากเงียบไปเหมือนปล่อยให้สลิ่มพูดให้เต็มที่  สลิ่มนิ่งไปพักใหญ่
   "พี่คิดว่าสลิ่มสู้มันไม่ไหวเหรอ" สลิ่มพูดขึ้น  กูยืนอึ้ง
   "............." ไอ้โปรนิ่ง  ไร้คำตอบจากมัน
   "ฮึ..มันน่าสมเพชน่ะพี่ สลิ่มสู้ได้..แต่สลิ่มกลับไม่สู้ อย่างนี้ ยังยอมไม่พออีกเหรอ" สลิ่มพูดเสียงเครือ  กูไม่รู้ว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง  มันสับสนไปหมด  สังเกตได้ว่ามือกูกำหมัดแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย
   "สลิ่ม" ไอ้โปรเรียกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
   "สลิ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว สลิ่มรู้ตัวดีว่าตัวเองรู้สึกยังไง..แต่สลิ่มยอมรับไม่ลงหรอก ไม่ใช่แคตัวมันเอง แต่เพราะคนรอบตัวมันด้วย" สลิ่มพูด
   "มันก็เลิกแล้วนะ เห็นมันอย่างนั้นมันก็รักสลิ่มมากนะ..พี่รู้ดี" ไอ้โปรบอก
   "แล้วสลิ่มจะแน่ใจได้ยังไง สลิ่มแน่ใจได้เหรอพี่โปร" สลิ่มย้อนอย่างต้องการความมั่นใจจากปากไอ้โปรมากกว่านั้น  ไอ้โปรได้แต่นิ่งเงียบ
   "ตัวมันเอง มันยังบังคับกับเรื่องแค่นั้นไม่ได้เลย..แล้วสลิ่มจะเชื่อใจอะไรได้อีก ตัวมันพูดเองว่าจะทำให้สลิ่มยอมรับให้ได้ แต่ทำไมล่ะ..." สลิ่มว่า  กูยืนนิ่ง  เรียกได้ว่านอยด์แดกเลยกูตอนนี้
   "มันไม่รู้เลย มันใส่ใจบ้างรึเปล่า..มันน่ะ ทำเพราะทำตามความต้องการของตัวเอง ถ้ามันรักสลิ่มจริงๆ ทำไมกับเรื่องแค่นี้ถึงทนไม่ได้"
   "แล้ววันนั้นสลิ่มยอมมันทำไมล่ะ" ไอ้โปรย้อน  ย้อนแบบนี้กูได้แต่จุกอ่ะ..บอกเลย  แต่จะว่าอย่างนั้น  กูเองก็อยากรู้เหมือนกัน 
   "ถ้าสลิ่มสู้ มันก็สู้ได้อย่างที่บอกใช่ไหมล่ะ.." ไอ้โปรพูด
   "ก็เพราะว่าสลิ่มรักมันไง" ไอ้โปรขยายความอีก
   "แล้วถ้าสลิ่มยอมเพราะว่ารักอย่างที่พี่โปรบอก แล้วมันทำเพราะว่ารักอย่างที่มันพูด มันไม่ดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยรึไง..งั้นสลิ่มต้องยอมรับงั้นสิ เฮอะ งั้นสลิ่มผิดสินะที่ไม่ยอมรับน่ะ สลิ่มผิดเหรอ..หึ" สลิ่มแสยะหัวเราะออกมา
   "เพราะว่าสลิ่มกลัว.." สลิ่มพูดขึ้น  น้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นเบาลง
   "กลัวว่ามันจะทำอะไรที่ทำให้สลิ่มต้องเสียใจไปมากกว่านี้..สลิ่ม กลัว" มันพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ  กูก้าวเท้าเข้าไปเพื่อต้องการดูสีหน้าสลิ่มว่าเป็นอย่างไร  มันนั่งกุมหัวตัวเองก่อนเอามือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
   "สลิ่มยอมรับว่าก็มีรู้สึกดีๆกับมันบ้าง..เพราะ อะไรหลายๆอย่าง..แต่ตอนนั้น มันในอารมณ์นั้น ถ้าเกิดสลิ่มสู้..สลิ่มกลัว่ามันจะลงมือกลับมา แล้วถ้ามันทำ..คนที่จะรับไม่ได้ไม่ใช่มันหรอก" สลิ่มยิ้มเศร้า
   "คนที่จะเสียใจมากที่สุดก็ไม่ใช่มันเหมือนกัน ต้องเป็นสลิ่มเอง..เพราะสลิ่มเชื่อใจมัน อึก..พอสลิ่มยอม แทนที่มันจะหยุด แต่มันกลับทำ" สลิ่มเงยหน้าขึ้นพูดเสียงสะอึก  กูยืนนิ่งเพราะอึ้งกับคำพูดของสลิ่มที่กูไม่เคยนึกมาก่อนเลย  ไม่รู้เลยว่ามันคิดแบบนี้  คำพูดของมันทำให้กูรู้ว่าอันที่จริงแล้วกูแทบไม่รู้อะไรเลย  คงจริงอย่างที่มันว่า.."กูเอง  ผิดทุกการกระทำ"
   ".............." สลิ่มเงียบลงอีกครั้ง  ไอ้โปรเองก็ด้วย  ต่างคนเหมือนต่างอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
   "มันกำลังทำตัวเองไม่ใช่เหรอพี่โปร คนเรา..ทำอะไรไว้ก็ต้องได้อย่างนั้น มันทำให้สลิ่มเชื่อใจมันไม่ได้เอง..เพราะตัวมันเองนะ" สลิ่มพูดพึมพำ
   "ถ้าสลิ่มบอกว่ารักมัน แล้วจะช่วยอะไรได้เหรอ..ใครจะรู้อนาคต ใครจะทำให้มันดีขึ้นมา..ถ้าสลิ่มบอกว่ารัก อะไรจะแย่ลง อะไรจะดีขึ้น..ใครจะรู้เหรอพี่" สลิ่มพูดแกมหัวเราะ  มันพูดอย่างกับว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้ทำดีที่อย่างสุดความสามารถของมันแล้ว
   "ขนาดตัวมันเองที่บอกว่ารักสลิ่ม แต่มันกลับไม่รักษาคำพูดมันเลยสักนิด"
   "หึ..รู้ไหมคืนนั้นมันพูดว่าอะไร สลิ่มคิดว่ามันทำอะไรสลิ่มไม่ได้เหรอ มันพูดออกมาได้ยังไงอ่ะพี่..มันไม่รู้เลยว่าตอนนั้นสลิ่มเสียใจแค่ไหน ถ้าตอนนั้นสลิ่มสู้จนถึงที่สุดแล้วกลับสู้มันไม่ได้..ใครที่เจ็บที่สุด ก็คงไม่พ้นสลิ่มไม่ใช่รึไง" สลิ่มพูดกระแทกน้ำเสียงขึ้น  ทุกคนหน้าเครียด  ขากูแทบสั่นไปหมดแล้วตอนนี้  ความคิดของมันทำให้อารมณ์กูตีกันวุ่นวายไปหมด  อีกใจก็กลัวว่านี่คงเป็นฉากสุดท้ายของกูกับมันแล้ว 
   "แล้วพวกคนของมันอีก มันปล่อยให้มาวุ่นวายกับสลิ่มได้ยังไง..ตัวมันเองก็ผิดไม่ใช่เหรอที่ไม่ชัดเจนเหมือนกัน" สลิ่มย้อนไม่หยุด  เหมือนกับจะให้ไอ้โปรเข้าใจ  ว่าไม่ใช่มันที่ไม่พยายาม
   "แล้วพี่จะมาบอกให้สลิ่มยอมรับได้ง่ายๆได้ยังไง"
   "อืม..งั้นก็ไม่ต้องยอมรับแล้วละ" ไอ้โปรบอก  อ่าว..เชี่ยละ  พวกหาย  สลิ่มเงียบลงอีกครั้ง  มันทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ
   "คุยเรื่องนี้แล้วเซ็ง ไม่น่าเจอมันเลยให้ตายเหอะ" สลิ่มบ่นพึมพำ  กูอดยิ้มไม่ได้   เพราะกูออกอยากจะเจอมันที่สุดในชีวิตแท้ๆ

   แกรก~
   "อ่าว" ไอ้ใหม่  ไอ้ดิวและไอ้อาร์มเปิดประตูเข้ามามองหน้ากูอย่างสงสัย  กูด้วยความที่ตกใจรีบนำมือจุ๊ปากส่งสัญญาณให้มันเงียบไว้เหมือนไม่เห็นกู  พวกมันเงียบปากทันทีแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างเนียนๆ  กูเลยเดินเนียนตามตูดเข้าไปด้วย
   "มาแล้วเหรอ ไมมาพร้อมกันอ่ะ" ไอ้โปรถามหน้าซื่อ
   "อ้อ เจอกันข้างล่างน่ะ" กูรีบแย่งพวกมันตอบก่อน  เหลือบไปเห็นสลิ่มเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองให้สะอาด
   "รู้นะ" ไอ้ใหม่เข้ามากอดคอกูแซวๆ  น้ำเสียงเหมือนคนแกล้งร้องเพลงประมาณนั้น
   "หุบปากน่า" กูปัดยิ้มๆแล้วเดินเอาของกินไปวางไว้บนโต๊ะ
   "แม่กูมาน่ะ แล้วเค้าก็ทำกับข้าวมาเผื่อมึงด้วย" กูหันไปบอกไอ้โปรที่นั่งอยู่บนเตียง
   "อ่าวเหรอ..ฝากขอบคุณแม่มึงด้วยนะ ทำไรมาอ่ะ กูกำลังหิวพอดี" ไอ้โปรยิ้ม
   "มีแกงเขียหวาน ไก่ทอดแล้วก็ต้มยำกุ้ง" กูตอบ  ไอ้ดิวกับไอ้ใหม่นั่งลงตรงเตียงนอนสำหรับคนมาเฝ้า  ส่วนไอ้อาร์มก็ลากเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวมานั่งพร้อมกับกู  กูเหลือบสายตาไปมองสลิ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟา  มันกำลังนอนนิ่งไม่กระดิกอะไร  แต่ตามันมันไม่ได้หลับลง  ตามองลอยไปตรงไหนไม่รู้  พวกกูก็พากันเงียบอย่างผิดปกติ  ไอ้ห่าพวกนี้นี่สอดรู้สอดเห็นจริงๆ  กูหันมาจัดอาหารให้ไอ้โปร  ในหัวกูก็คิดแต่เรื่องของสลิ่ม  กูเข้าใจที่มันพูดบอกไอ้โปรทุกอย่างแต่กูไม่เข้าใจอย่างเดียวคือทำไมวันนี้มันถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์กู  มันโกรธอะไรเพราะก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย  คิดไปคิดมาก็เริ่มกลัวอีกแล้ว
   "แล้วแม่มึงล่ะ" ไอ้ดิวหันไปถามไอ้โปรเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
   "แม่กับพ่อกลับไปเมื่อตอนบ่าย พ่อกูต้องไปทำงานน่ะ..ส่วนแม่ก็กลับไปหาซื้ออะไรมาให้กูนี่แหละ" ไอ้โปรตอบ
   "แล้วเรื่องไอ้เหี้ยพวกนั้นมึงจะเอายังไงวะ" ไอ้ใหม่ถามขึ้น
   "อยู่ในคุกแค่สองคน ไม่รู้พ่อแม่พวกมันมาประกันตัวไปแล้วรึยัง..แต่ตำรวจก็กำลังตามจับที่เหลือให้มึงอยู่นะ มึงจะเอาเรื่องรึเปล่า" กูถาม  ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไงกันแน่
   "ไม่เอา" ไอ้โปรตอบหน้านิ่ง
   "ทำไมล่ะ" สลิ่มเด้งตัวเองขึ้นด้วยท่าทางตกใจ  เปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วจนพวกกูตกใจ
   "ก็ไม่เห็นมันจะได้อะไรขึ้นมานิ" ไอ้โปรบอก
   "แสดงว่ามึงจะไม่เอาคืน" กูพูดเชิงถาม
   "เอา" ไอ้โปรพยักหน้าหน้าตายอีกครั้ง
   "อ่าว" พวกกูมองมันอย่างงงๆ
   "มึงคิดว่าพวกมันจะได้นอนคุกเหรอ..หึ เดี๋ยวพ่อแม่มันก็มายื่นขอประกันตัว แล้วก็ให้ทางเราเรียกค่ารักษาพยาบาล" ไอ้โปรพูดขำๆ
   "แม่กูก็มีจ่าย สัตว์..แค่นี้มันไม่หายเจ็บหรอกเว้ย" ไอ้โปรพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นเล็กน้อย  ใบหน้ามันเหมือนกำลังวางแผนอะไรอยู่อย่างนั้น
   "แล้วพวกมันเป็นใครกันแน่วะ ทำไมมันต้องแค้นมึงขนาดนี้ด้วย" ไอ้ใหม่ถาม
   "มันเป็นแฟนเก่าของซี กิ๊กกูเอง" ไอ้โปรตอบเซ็งๆก่อนหันมายิ้มแหยให้พวกกูที่ยืนมองมันด้วยอาการเซ็งจิตอยู่
   "ห่า..แล้วนี่แพรก็ไม่รู้นะ" กูบ่นเพราะเมื่อคืนกูปิดโทรศัพท์มือถือของไอ้โปรเพื่อกันแพรโทรเข้า  กูยังไม่อยากตอบคำถามเพราะไม่แน่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  เพิ่งจะเปิดให้มันเมื่อเช้านี้เอง
   "มึงไม่ได้บอกใช่ไหม" ไอ้โปรถามอย่างกังวล
   "บอกห่าไรล่ะ..กูปิดเครื่องมึงไปเมื่อคืนอ่ะ เปิดตอนก่อนที่กูกับไอ้ใหม่จะกลับบ้านนี่ อ่าว..แล้วนี่แพรไม่ได้โทรหามึงเลยเหรอวะ" กูถามอีก  ไม่เข้าใจว่าไอ้เหี้ยโปรกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
   "ไม่หรอก แพรไม่ค่อยโทรหากูอยู่แล้ว มีแต่กูโทรหาน่ะ" ไอ้โปรถอนหายใจเหมือนโล่งอก
   "แล้วกิ๊กมึงนี่ไม่โทรหามึงเลย" ไอ้อาร์มถามอย่างสงสัย
   "ไม่รู้ว่าแม่งรู้เรื่องรึยัง กูก็รอให้กูดีกว่านี้ก่อนกูค่อยหาทางออก..ว่ากันอีกที" ไอ้โปรตอบ
   "เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะมึง" ไอ้อาร์มพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังจนพวกกูรับแทบไม่ได้
   "แหม..ไอ้พระ" กูหันไปด่าไอ้มือถือสากปากถือศีล  ไอ้อาร์มนั่นขำเหมือนเขินๆ  มันแทบจะเข้าวัดนับครั้งได้แต่เสือกมาปากดีสอนพวกกู
   "มึงหมายความว่ามึงจะไม่ให้ไอ้โปรเอาคืนงั้นดิ" กูย้อน
   "เปล่า..กูพูดให้ดูดีไปงั้นแหละ" ไอ้อาร์มหัวเราะอีก
   "มันเรียนที่ไหน" ไอ้ดิวถาม
   "ที่มอ T คณะนิเทศ" พวกกูนิ่ง..เอิ่ม
   "เออ ไอ้เหี้ยครับ..กิ๊กมึงเรียนที่ไหนเนี้ย" กูรีบถามทันทีเพราะชื่อสถาบันที่มันบอกนี้เป็นชื่อที่กูคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะกูเคยไปมีเรื่องกับไอ้พวกเหี้ยนี้โคตรบ่อย  แล้วมหาวิทยาลัยนี้คณะนี้เด็กแม่งเหี้ยแซบมากบอกเลย  กว่าเรื่องกูจะจบนี่ก็ยาวจนแทบปวดหัว
   "เรียนวิจิตรศิลป์ที่เดียวกับพวกมันนั่นแหละ แต่แม่ง..มึง โคตรน่ารักจริงๆนะมึง สวย เซ็กซี่ แถมแม่งโคตรแนวอ่ะ เป็กเว่อร์" ไอ้โปรทำหน้าเพ้ออีก  กูส่ายหัว
   "งั้นมึงไม่เลิกกับแพรแล้วมาเอากิ๊กมึงเลยล่ะ" ไอ้ดิวว่าอย่างท้าทาย
   "ก็อยากเหมือนกัน แต่มีดีคนละอย่างนี่หว่า" ไอ้โปรอมยิ้ม
   "เห็นแก่ตัว!" พวกกูชะงักกับเสียด่านั่น  เอ่อ..สลิ่มด่าขึ้นได้แบบว่า  พวกกูต้องหุบปากเงียบหันไปมองหน้ามัน
   "พี่แค่คบไปงั้นๆเฉยๆ ไม่ได้จริงจังหรอก..พี่รักแพรนะ" ไอ้โปรหันไปอธิบายให้น้องชายตัวเองฟัง  มึงก็รู้ว่ามันเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม  จะพูดอะไรก็ไม่ระวังปากเลย..สาด
   "ก็นั่นแหละ เหมือนกัน" สลิ่มว่าเสียงห้วน
   "ไม่น่าช่วยเลย..หลิ่มน่าจะปล่อยให้พี่โดนกระทืบตายไปซะก็ดี" มันว่าอีก
   "โห..นี่พี่นะ" ไอ้โปรทำเสียงงอน  หน้าหงอยไป
   "ก็เพราะเป็นพี่น่ะสิ ถึงได้ช่วยน่ะ..ถ้าพี่เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนึงบนโลก หลิ่มจะปล่อยให้นอนตายคาหน้าร้านไปเลย" มันเล่นซะยาว  พวกกูยิ้มแหยอย่างหุบปากไว้ดีกว่า  เดี๋ยวจะเจอลูกหลงไปด้วยอีก
   "แล้ว..มีเรื่องอะไรทำไมมันถึงทำกับมึงขนาดนี้วะ มึงไปกวนตีนมันเปล่า" กูเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเงียบกันไปพักหนึ่ง  ที่ถามเพราะคนของฝั่งเรานี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนี่
   "ก็นิดหน่อย..กูเคยไปรับซีที่มหาลัย แล้วก็ดันไปเจอไอ้เอ็มแฟนเก่าซีพอดี ก็ไม่รู้ว่าไม่ถูกชะตาหรือไงหรอกนะ..พอกูมองหน้ามัน มันก็มองกลับแบบกวนส้นตีนอ่ะมึง กูเลยถามมันไปว่า..มองเหี้ยไรครับ" ไอ้โปรเล่าไปยิ้มไป
   "มันก็ฮึดฮัดทำท่าจะต่อยกูแต่ว่าซีห้ามไว้ก่อน" ไอ้โปรเบะปาก
   "แล้วจากนั้นก็ไม่มีไรอีก ได้เจอกันอีกทีก็ตอนที่กูไปรับซีที่ผับ..ไอ้เหี้ยเอ็มนี่เสือกจะไม่ปล่อยให้ซีกลับกับกู กูเลยแลกหมัดกันนิดหน่อย แต่พวกเพื่อนกูกับเพื่อนมันห้ามไว้ก่อน กูรู้ว่ามันไร้สาระนะมึง..แต่มันเสือกมาท้ากูว่า ถ้ากูไม่เลิกยุ่งกับซีมันจะกระทืบกู กูก็หมันไส้เพราะมันมาเสือกห่าไร..ในเมื่อเลิกกันไปแล้ว" ไอ้โปรเล่าอย่างไม่จริงจังอะไรนัก
   "มึงก็นะ" กูส่ายหัว  ไม่อยากว่าอะไรมันมากเพราะว่าเปียคู่ขากูก็มีผัวแล้วเหมือนกัน  กูก็ไปสอยเขา  แทรกกลางระหว่างผัวเมีย  ทั้งที่ผัวเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ไหนจะเด็กกูคนก่อนๆอีกสองสามคนที่มีแฟนอยู่แล้ว  กูก็จับทำเมียกูซะเรียบ  ก่อนหน้าสลิ่มที่คบด้วยประจำก็คือทัวร์  คั่วประจำก็คือน้องติและน้องโฟลค  แต่โฟลคนี่นานๆจะได้เจอกันทีซึ่งก็ไม่ได้เจอหน้ากันนานพอดูแล้วเหมือนกัน  ที่เจอบ่อยช่วงนี้ดูจะมีแค่ทัวร์  น้องติแล้วก็เปียนี่แหละ  พอเลิกกับทัวร์ไป  คนที่กูไปนอนด้วยประจำก็คือน้องติกับเปียแค่สองคน  ส่วนคนที่เจอแบบไม่แลกเบอร์กูไม่นำมานับน่ะนะ
   "มึงก็นะ" ไอ้โปรย้อนกูบ้าง  ไอ้ห่าพวกนี้นี่รู้จุดอ่อนกูไม่ได้เลย  เป็นต้องแทงตลอด..สาด
   "ใช่ มึงก็นะ" ไอ้อาร์มยิ้มเสริมมาทางกู
   "ถ้าพวกมึงไม่หยุด เดี๋ยวได้นอนโรงบาลเพิ่มนะพวกมึงน่ะ" กูพูดปรามลอยๆ
   "แล้วคืนนี้แม่มานอนเฝ้ารึเปล่า กูจะได้มานอนให้" กูถาม
   "ที่จริงกูไม่ได้อยากให้แม่มาเฝ้าว่ะ เป็นห่วงเค้า..อยากให้ไปอยู่บ้านกับพ่อ เพราะถ้ามาก็ต้องลางานอีก" ไอ้โปรยิ้มแหย
   "งั้นเดี๋ยวกูมาเฝ้าเอง มึงก็บอกแม่ให้กลับบ้านไปเหอะ" กูบอก
   "ไหนๆก็มีกับข้าวแล้วนี่..อยากกินอะไรเดี๋ยวกูไปซื้อเพิ่มมาให้" กูพูด  ที่เอาใจเป็นอย่างดีเพราะเป็นเพื่อนสนิท  เราก็ดูแลกันอย่างนี้แหละ  แต่ช่วงนี้ต้องดูแลมันเพิ่มมากขึ้นหน่อยเพราะเป็นพี่เมียในอนาคตน่ะนะ..หึหึ
   "อืม..ก็ดี ขอบใจมากว่ะมึง" ไอ้โปรยิ้มกว้าง
   "กูนอนด้วย" ไอ้ใหม่พูดขึ้น
   "กูนอนด้วย" ไอ้อาร์มเสริมอีกคน
   "มานอนเฝ้ากูไอ้สัตว์ คิดเหี้ยไรกันอีกเนี้ย" ไอ้โปรบ่น
   "ให้หลิ่มมาเฝ้าไหม" สลิ่มพูดขึ้น  กูหันขวับไปมองมันทันที  สลิ่มนั่งมองหน้าพี่ชายตนอย่างเป็นห่วง  มันคงเกรงใจที่คนอื่นออกตัวมาเฝ้าทั้งที่คนในครอบครัวกลับมาเฝ้าไม่ได้
   "ไม่ต้องก็ได้ มีพวกมันแล้ว" ไอ้โปรตอบ  โหย..ถ้ามันมานอนนี่ด้วยนะ  กูจะไล่ไอ้พวกเหี้ยนี่กลับไปให้หมดเลยเหอะ  หัวใจแม่งพองโตสุดๆ  แต่ก็ไม่กล้าออกอาการมากเพราะยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กูผิดอะไร
   "มีเรียนเช้าด้วยนิ" ไอ้โปรพูดยิ้มๆ  สลิ่มพยักหน้ารับ  กูใจแป้วทันที  ไม่มีใครจะช่วยสงเสริมให้มันนอนนี่ด้วยกันเลยรึไง  แม่ง!
   "น้องหลิ่มจะไปพร้อมพี่เลยไหม" ไอ้ใหม่ถาม
   "ไม่ครับ สลิ่มต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะ" สลิ่มยิ้มตอบ
   "งั้นสลิ่มกลับเลยแล้วกัน" มันลุกขึ้น  หันไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย
   "เดี๋ยวพรุ่งนี้สลิ่มมาหาใหม่นะ" มันยิ้มหวานบอก
   "อืม" ไอ้โปรพยักหน้าตอบก่อนจะหันมามองหน้ากูประมาณว่า.."มึงไม่ไปส่งน้องกูเหรอ"
   "ไปนะครับ" สลิ่มหันมาบอกพวกไอ้ใหม่
   "เจอกันที่ร้าน" ไอ้ใหม่ยิ้มพร้อมยกมือบ้ายบาย  กูหน้าหงอยเพราะมันไม่ยอมมองหน้ากู  แต่มือไวยิ่งกว่าความคิด  มือกูหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะมากำไว้  พอสลิ่มกำลังจะเดินออกไป  กูก็เดินตามมันไปแล้ว  อีกฝ่ายเห็นว่ามีคนเดินตามมามันก็หยุดแล้วหันกลับมามอง
   "อะไรเล่า" มันขมวดคิ้วถามเสียงสูงเมื่อกูเข้าไปจับแขนมัน
   "ไปส่ง" กูบอกหน้านิ่ง  เลื่อนจากแขนมาจับมือมันแทนโดยไม่ได้แคร์สายตาใครเลย
   "ปล่อยก่อนสิ" มันกระซิบพูดพยายามสะบัดแขนออกเพราะมันรู้ว่าพวกเพื่อนเหี้ยๆของกูกำลังนั่งมองอยู่
   "ไม่เอา..ก็จับไปอย่างนี้ไม่เห็นเป็นไรเลย" กูยิ้มอย่างหน้าด้านแล้วลากมันออกมาจากห้องเลยทันที  สลิ่มเงียบเดินตามกูมาแบบไม่เต็มใจแต่กูคิดว่ามันยอมออกมาง่ายๆคงดีกว่าจะยืนทนสายตาพวกนั้นในห้อง
   "ขอโทษนะ" กูพูดทั้งที่ยังเดินกันอยู่อย่างนั้น
   "ขอโทษสำหรับทุกอย่าง" กูพูดบอกก่อนหันกลับไปมองสลิ่มที่มองกูอย่างสงสัย
   "วันนี้โกรธอะไร" กูหยุดเดินแล้วถามมัน  ทำให้สลิ่มต้องหยุดด้วย  มันเงียบยืนจ้องหน้ากูเล็กน้อย
   "เพราะกูเหรอ..กูทำอะไรผิด" กูถามด้วยน้ำเสียงเรียบปกติเพราะไม่อยากให้มันคิดว่าประโยคนี้คือประโยคกวนตีนมัน
   "ใช่..เพราะมัน" มันกระแทกเสียงตอบเล็กน้อย
   "เพราะมึงทุกอย่างเลย" มันว่าซ้ำ  ห่า..กูรู้แล้วว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกู  ย้ำจัง..แต่กูอยากได้รายละเอียดต่างหากล่ะ
   "มึงบอกให้เด็กมึงเลิกมายุ่งกับกูเลยนะ กูไม่ชอบ" มันพูดขึ้น  เป็นการขยายความที่ดี
   "ใคร" กูขมวดคิ้วอย่างอดสงสัยไม่ได้  เพราะถึงแม้จะขยายความว่าเด็กกู..แต่เด็กกูเยอะโขนัก หึหึ
   "ไม่รู้..กูจะไปรู้ได้ไง ก็ไอ้คนที่กอดมึงเมื่อวานไง" มันย้อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
   "ทัวร์..ทัวร์ทำไม" กูรีบถามเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ถ้าไม่มีมูลเหตุสลิ่มคงไม่เป็นอย่างนี้  แล้วเหตุการณ์ไปเกิดขึ้นตอนไหนได้  ทำไมกูไม่รู้เรื่องอะไรเลยละ
   "แล้วมันไปยุ่งกับมึงตอนไหน" กูซักไม่หยุด
   "เมื่อวาน" สลิ่มตอบส่งๆเหมือนไม่อยากจะตอบเท่าไหร่
   "กูกลับไปเอาของที่ร้าน" มันเสริมแก้อาการโง่ของกู
   "แล้วมันทำอะไรมึงรึเปล่า" กูรีบถามด้วยความเป็นห่วง  ถึงแม้ว่าตามหลักความจริงแล้วกูควรจะเป็นห่วงทัวร์มากกว่าก็เถอะ  อีกฝ่ายอาจจะตายได้ถ้าสลิ่มเอาจริงน่ะนะ 
   "เปล่า..แต่แค่พูดอะไรนิดหน่อย แต่กูไม่ชอบ..มันให้ความรู้สึกเหมือนตอนนี้กูกำลังไปแย่งมึงมาจากพวกมัน" สลิ่มชี้หน้ากูเหมือนจะโทษกูก็ไม่ปาน
   "ซึ่งความจริงคือกูไม่ได้แย่ง ช่วยไปให้ความกระจ่างกับพวกมันด้วย..บอกด้วยไม่ต้องมาเหน็บแนมแกมประชดกู กูไม่เสียเวลาไปต่อปากต่อคำกับพวกปัญญาอ่อนไร้สมอง..มันไร้สาระ น่ารำคาญ!" มันว่าตอกให้เป็นชุด  กูนิ่งอึ้ง  เอ่อ..จำไม่ทันกันเลยทีเดียว
   "กูขอโทษ ทัวร์ก็เป็นคนแบบนั้นแหละ มึงอย่าใส่ใจเลยนะ" กูรีบบอก  อยากจะพูดด้วยว่าถ้าใครไม่ทำอะไรมันก่อนมันก็ไม่ใช่คนที่จะมีพิษมีภัยอะไร  แต่ไม่อยากพูดเดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้างทัวร์เข้า
   "กูจะห้ามมันให้แล้วกัน..นะ" กูจับมือสลิ่มแน่นกว่าเดิมเหมือนสลิ่มพยายามจะแงะมือตัวเองออก  มันหลบสายตากูเล็กน้อย
   "อีกอย่าง..มีอะไรก็บอกกูสิ ไม่รับโทรศัพท์กู รู้ไหมว่ากูเป็นห่วง" กูพูด  มันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพึมพำออกมา
   "กูจำเป็นต้องรับรึไง" มันว่า
   "จำเป็นสิ" กูย้อนทันควัน
   "ทำไมต้องจำเป็น" มันย้อนอีก
   "เพราะมันจำเป็น" กูตอก
   "ก็แล้วทำไมต้องจำเป็นเล่า!" สลิ่มขึ้นเสียงคล้ายหงุดหงิดที่กูไปต่อปากต่อคำมันอย่างนั้น
   "เพราะมันจำเป็นสำหรับกู" กูพูด
   "เพราะมึงเป็นคนสำคัญสำหรับกู"
   "เพราะกูรักมึง"
   "เพราะกูเป็นห่วงมึง"
   "เพราะกูแคร์มึง"
   "เพราะกูคิดถึงมึง" กูใส่เป็นชุดไม่ยั้ง  จัดชุดจัมโบ้ให้แม่งเลย  กวนกูดีนัก  สลิ่มยืนนิ่ง  ทำหน้าทำตาไม่ถูก  มันหันมามองกูที  ก็หลบสายตากูที
   "กูรักมึงนะสลิ่ม รักมึงมาตั้งนานแล้ว มึงก็รู้นี่" กูพูด  พยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาอมยิ้ม  กูจึงยิ้มตอบให้เธอย่างเป็นมิตร
   "กูรักที่มึงเป็นมึง และก็ชอบที่มึงเป็นมึงอย่างนี้..กูชอบทุกอย่างที่เป็นมึงเลย" กูยิ้มเพ้อไม่หยุด
   "ชอบนิสัยมึง ชอบหน้าตามึง ชอบปาก หู..ตา จมูก..ชอบทุกอย่าง ชอบการแต่งตัวด้วย เวลาที่มึงกวนตีนกูกูก็ชอบ ชอบเวลาที่มึงเขิน..กูชะ" กูพูดไม่หยุด
   "โอ้ย! พอ!!" มันกระแทกเสียงขึ้นแต่หน้ากลับแดงก่ำจนเห็นได้ชัด
   "ก็กูอยากให้มึงรู้อ่ะ.." กูพูดหน้างอ
   "กูชอบมึง สุดท้ายกูก็เลยรักมึง" กูยิ้มพร้อมกับดึงมือมันทำให้มันเข้ามาใกล้กูมากขึ้น
   "กูรู้ว่ากูผิด กูไม่ขอแก้ตัวแล้วกัน..แต่กูขอโทษ แล้วกูจะพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะ" กูกำมือมันแน่นกว่าเดิม  นี่คงเป็นคำพูดที่มีเป้าหมายอย่างที่กูไม่เคยได้มีมาก่อนหลายปีแล้ว  มันดูมีสาระแบบที่กูไม่มีมานานเลยก็ว่าได้
   "............." สลิ่มหุบปากเงียบนิ่ง  เหลือบตามามองกูเหมือนยังไม่เชื่อกูอย่างนั้น
   "นะ" กูย้ำ
   "น้า.." กูลากเสียงอย่างอ้อนๆใส่
   "เออ..รู้แล้ว ปล่อยเด้" มันว่าเสียงห้วนแล้วพยายามจะสะบัดมือออกให้ได้
   "ไม่ปล่อยอ่ะ ก็บอกว่าคิดถึงไง..ขอจับหน่อยไม่ได้รึไงเล่า" กูพูดลอยหน้าลอยตาแล้วลากมันให้เดินตามมาด้วยกัน  สลิ่มขืนตัวเองเหมือนไม่อยากมาด้วยแต่สุดท้ายก็ต้องมาอย่างสู้ไม่ได้  เราเถียงกันบ้างเป็นระยะจนถึงที่จอดรถเลยนั่นแหละ  กูขับรถพามันไปส่งที่หอ  ให้สลิ่มอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จก่อนจะพามันออกไปกินข้าวก่อนจะไปที่ร้านไอ้โมท

............>>>><<<<.............

[sodium_lows]

  
     กรูได้จิ้มเบบี้ด้วยเฟ้ย
 
     จิ้มก่อนอ่าน เสียวโว้ย

     สลิ่มเปิดใจให้กะเชิ้ยเมตรแล้วว่ะ ทำตัวดีๆนะมึง เด๋วจะโดนตีนสลิ่มอีก กร๊าก....

[TOTO_951]

^
^
^
อย่างเร็วอ่ะ..ฮ่าๆ..(ไม่ทันๆ)
อ่านแล้วเขินแทนเลย...“เออ..รู้แล้ว ปล่อยเด้”...แปลว่ายกโทษให้แล้วใช่ป่าว..อิอิ

[เบบี้]

^
^
จิ้มข้างบน แซนวิช กร๊าก

   
     กรูได้จิ้มเบบี้ด้วยเฟ้ย
 
      จิ้มก่อนอ่าน เสียวโว้ย

กร๊ากกกกกกกก มีความสุข กูโดนจิ้ม

[huimei]

จิ้มด้วย 555+
-----------------------

 :a5:เครียดอย่างบอกไม่ถูก
เข้าใจสลิ่มนะ
สงสารเมตรเหมือนกัน แต่ก็นะ  

 :man1:เบบี้

[เบบี้]

จิ้มด้วย 555+

สร้างอารมณ์ก่อน  กร๊ากกกกก

[Poes]

มาเอาใจช่วยพี่เมตร ขอให้ได้หวีดหวานกะนุ้งหลิ่มอีกนะ  

[kaporzung]

ความในใจที่สลิ่มเก็บเล็กเก็บน้อย สังเกตพฤติกรรมแย่ๆของเมตรมาโดยตลอด ขนลุกกับเด็กคนนี้จริงๆ ซึ่งคิดว่าสลิ่มไม่น่าคิดอะไรแบบนี้ แต่ก็คิด 
หวังว่าเมตรคงปรับปรุงตัวได้ในเร็ววันนะ ถ้ารักเค้าก็ทำดีๆอย่าทำให้เค้าเสียใจ นิสัยน่ะเปลี่ยนได้ เชื่อว่าเมตรคงมีสันดารดิบที่ดีนะจ๊ะ